LIT Literatuur, Taal en Kunst
Boekbesprekingen, vragen over schrijvers, je favoriete theaterstuk, de mooiste schilderijen of de beste musea. Een must voor alle liefhebbers van kunst, boeken, theater en taal.
Schrijfwedstrijd valentijn 2010: 'Verlangen'
Volgende week zondag is het weer Valentijnsdag. Een dag van anonieme kaartjes en vlinders in de buik, maar ook een dag van eenzame zielen zonder geliefde en kaartjes die (op zondag) niet aankomen. Kortom: Valentijnsdag is ook een bron van inspiratie voor schrijvers.
En daarom organiseert FOK! de Liefdesverhalenwedstrijd 2010. Schrijf in maximaal 600 woorden een Valentijnsverhaal met als thema 'verlangen'. Je kunt je verhaal, voorzien van een duidelijke titel, tot vrijdag 12 februari 20:00 uur in dit topic posten. Je mag met maximaal één verhaal meedoen.
Een crewjury zal alle verhalen beoordelen, waardoor crew helaas niet kan meedoen, en de vijf beste verhalen winnen een boekenpakket, aangeboden door Uitgeverij Nijgh & Van Ditmar, bestaande uit de volgende titels:
Ramses Shaffy - Ik heb je lief, zo lief
Chansonnier en acteur Ramses Shaffy (1933), verwierf bekendheid als acteur en als zanger. Van 1952 tot 1961 bezocht hij de Amsterdamse toneelschool en in de zomer van 1955 maakte hij met enkele klasgenoten zijn eerste theaterproductie: 'Olé La Marguérita'. In de volgende decennia speelde hij in diverse theaterprogramma's en speelfilms. In 1966 had Shaffy een hit met het nummer 'Sammy' en samen met Liesbeth List had hij in 1969 een top 3-hit met het nummer 'Pastorale' van Boudewijn de Groot en Lennaert Nijgh. Ramses Shaffy ontving een aantal belangrijke prijzen voor zijn werk. In 1968 werd hij onderscheiden met een Edison, in 1971 ontving hij de Louis Davidsprijs en in 1980 won hij de Gouden Harp van Conamus.
Ik hou van je warmte op mijn gezicht
Ik hou van de koperen kleur van je licht
Ik geef je water in mijn hand
En schelpen uit het zoute zand
Ik heb je lief, zo lief
Nog niet eerder werden de mooiste liefdesliedjes van levende legende Ramses Shaffy in een boekje bij elkaar gezet: 'Tanya', 'Marije', 'De een wil de ander', 'Josje', 'Heerlijk!' en natuurlijk 'Pastorale'.
Edith Ringnalda - Heer en meester, een liefdesverklaring
Toen schrijver Simon Vinkenoog en Edith Ringnalda elkaar in 1987 ontmoetten, was zij op een hoogtepunt in haar leven en hij op het dieptepunt. Zij gaf haar carrière op, omdat zij besefte: als ik dan De Grote Liefde mag meemaken, dan wil ik die ook ten volle beleven! Niet later spijt hebben dat ik niet genoeg van deze man heb genoten.
In leeftijd scheelden zij een generatie en het lag voor de hand dat hij eerder zou gaan dan zij. Toch kwam zijn einde geheel onverwacht.
Vanaf het moment dat haar geliefde voor een beenamputatie in het ziekenhuis moest blijven, greep Edith Ringnalda de pen. Toen ze begon, kon zij niet bevroeden dat het zou eindigen met de dood. Ook wist zij niet dat dit een boek zou worden dat een nieuwe levensfase zou inluiden, van een leerling die meester is geworden.
Heer en meester is een liefdesverklaring aan Simon Vinkenoog, aan de Liefde, aan het leven zelf. De laatste dertig dagen van een droompaar, levend op de hoogvlakte van het geluk.
De inzendingen:
Ik denk dat ik verliefd ben
De ontmoeting
Mijn verfemmer
Liefdeslicht
De wens van
Monstertruck
Jij bent ver weg, maar mijn verlangen voor jou dichtbij
Verlangen naar verlangen
If only
Mo(u)rning after
Uniform verlangen
De grote A-L-L-E-E-N
Hollandia
[ Bericht 0% gewijzigd door DaMart op 12-02-2010 20:23:47 ]
Volgende week zondag is het weer Valentijnsdag. Een dag van anonieme kaartjes en vlinders in de buik, maar ook een dag van eenzame zielen zonder geliefde en kaartjes die (op zondag) niet aankomen. Kortom: Valentijnsdag is ook een bron van inspiratie voor schrijvers.
En daarom organiseert FOK! de Liefdesverhalenwedstrijd 2010. Schrijf in maximaal 600 woorden een Valentijnsverhaal met als thema 'verlangen'. Je kunt je verhaal, voorzien van een duidelijke titel, tot vrijdag 12 februari 20:00 uur in dit topic posten. Je mag met maximaal één verhaal meedoen.
Een crewjury zal alle verhalen beoordelen, waardoor crew helaas niet kan meedoen, en de vijf beste verhalen winnen een boekenpakket, aangeboden door Uitgeverij Nijgh & Van Ditmar, bestaande uit de volgende titels:
Ramses Shaffy - Ik heb je lief, zo lief
Chansonnier en acteur Ramses Shaffy (1933), verwierf bekendheid als acteur en als zanger. Van 1952 tot 1961 bezocht hij de Amsterdamse toneelschool en in de zomer van 1955 maakte hij met enkele klasgenoten zijn eerste theaterproductie: 'Olé La Marguérita'. In de volgende decennia speelde hij in diverse theaterprogramma's en speelfilms. In 1966 had Shaffy een hit met het nummer 'Sammy' en samen met Liesbeth List had hij in 1969 een top 3-hit met het nummer 'Pastorale' van Boudewijn de Groot en Lennaert Nijgh. Ramses Shaffy ontving een aantal belangrijke prijzen voor zijn werk. In 1968 werd hij onderscheiden met een Edison, in 1971 ontving hij de Louis Davidsprijs en in 1980 won hij de Gouden Harp van Conamus.
Ik hou van je warmte op mijn gezicht
Ik hou van de koperen kleur van je licht
Ik geef je water in mijn hand
En schelpen uit het zoute zand
Ik heb je lief, zo lief
Nog niet eerder werden de mooiste liefdesliedjes van levende legende Ramses Shaffy in een boekje bij elkaar gezet: 'Tanya', 'Marije', 'De een wil de ander', 'Josje', 'Heerlijk!' en natuurlijk 'Pastorale'.
Edith Ringnalda - Heer en meester, een liefdesverklaring
Toen schrijver Simon Vinkenoog en Edith Ringnalda elkaar in 1987 ontmoetten, was zij op een hoogtepunt in haar leven en hij op het dieptepunt. Zij gaf haar carrière op, omdat zij besefte: als ik dan De Grote Liefde mag meemaken, dan wil ik die ook ten volle beleven! Niet later spijt hebben dat ik niet genoeg van deze man heb genoten.
In leeftijd scheelden zij een generatie en het lag voor de hand dat hij eerder zou gaan dan zij. Toch kwam zijn einde geheel onverwacht.
Vanaf het moment dat haar geliefde voor een beenamputatie in het ziekenhuis moest blijven, greep Edith Ringnalda de pen. Toen ze begon, kon zij niet bevroeden dat het zou eindigen met de dood. Ook wist zij niet dat dit een boek zou worden dat een nieuwe levensfase zou inluiden, van een leerling die meester is geworden.
Heer en meester is een liefdesverklaring aan Simon Vinkenoog, aan de Liefde, aan het leven zelf. De laatste dertig dagen van een droompaar, levend op de hoogvlakte van het geluk.
De inzendingen:
[ Bericht 0% gewijzigd door DaMart op 12-02-2010 20:23:47 ]
Weer es wat anders............hee, me eerste bericht hier, dat er nog vele komen zulle......... 
[ Bericht 36% gewijzigd door emmer955 op 06-02-2010 23:17:39 ]
[ Bericht 36% gewijzigd door emmer955 op 06-02-2010 23:17:39 ]
Intel Core2Quad Q6600 , MSI P45 NEO-F , OCZ DDR2-800 4Ghz.RAM, XFX GeForce 9800 + , Soundblaster Audigy 2 , Windows XP Professional x86.
Ik nomineer het topic Ik denk dat ik verliefd ben (met PAINT!)
quote:Op maandag 23 november 2009 19:38 schreef Ensaf het volgende:
Allereerst: De paint in dit topic is niet van hoe het is gebeurd of hoe het op dit moment is. Het is een paint van hoe het zou moeten zijn. Dat jullie dat alvast weten om eventuele teleurstelling te voorkomen.
Zoals jullie misschien wel weten heb ik niet veel geluk in de liefde gehad. Kan gebeuren, ik red mij er wel mee. Maar dit keer zit het anders.
Vrijdagavond was ik op een feestje. Ik dacht: even daar een uurtje zitten, en dan even naar de kroeg want daar had ik met een stel vrienden afgesproken. Op het feestje was een meisje. Een leuk, mooi en lief meisje. Nu mag dat vrij algemeen klinken, maar neem van me aan dat dit een heel leuk meisje was. Geloof het of niet, maar we hebben een tijdje met elkaar gepraat, rond een uur of elf vroeg ze of ik nog op stap zou gaan. Toen ik vertelde dat ik even naar de kroeg ging, vroeg ze of ze mee mocht!
Het was heel leuk in de kroeg, er waren een paar vrienden van mij, en een paar vrienden van mij gingen mee. Toen de kroeg rond een uur of 5 sloot, ging ik met twee vrienden van me, het meisje en een vriendin van het meisje nog bij mij een laatste drankje drinken. Ook dat was leuk. We luisterden wat muziek van mijn computer en ze voegde me toe op haar Hyves. Niet veel later ging ze.
De volgende ochtend had ik een raar gevoel in mijn buik. Niets aan de hand dacht ik, een kater, en ik dacht dat het wel voorbij zou gaan. Zaterdagavond had ik weer een feestje, dus toen ik de volgende dag nog het rare gevoel ik mijn buik had, dacht ik nog steeds dat het van een kater kwam. Zondagavond dronk ik niets, maar vanochtend had ik had nog steeds het vreemde gevoel in mijn buik. Ik at heel weinig en moest steeds aan haar denken.
Ik denk dat ik verliefd ben.
En dat is het probleem. Wat moet mijn volgende stap worden? Zoiets is toch niets voor mij? Ik ben sinds de basisschool (Sandra uit groep 5) niet meer verliefd geweest. En met Sandra heb ik nooit echt durven praten. Ik moet nu steeds aan het meisje denken, maar ben er tegelijk van overtuigd dat ze veel leukere jongens kan krijgen dan mij.
Samenvatting: Ik leerde een leuk meisje op stap kennen. De volgende dag had ik een raar gevoel in mijn buik en moest ik steeds aan haar denken. Ik dacht dat het een kater was, maar nu heb ik het nog steeds en kan ik niet goed eten. Ik denk dat ik verliefd ben maar ben bang om een volgende stap te zetten.
Klacht: Ik ben verliefd maar veel te verlegen om een volgende stap te zetten. Ze is veel te mooi voor mij.
Paint zoals het zou moeten zijn:
¿sɐʍ puǝǝ uǝǝ ʞı sןɐ uǝzǝן ʞoo ʇɥɔıɹǝq ʇıp ǝɾ noZ
Kom maar op met die verlangens 
.
.
Al die willen te kaap'ren varen, moeten mannen met baarden zijn.
Hoogachtend,
Erik.
Hoogachtend,
Erik.
Even een tvp! Ik moet schrijven! 
Wipkip met prachtige Wipkuikentjes O+
Try to be a rainbow in someone's cloud.
Try to be a rainbow in someone's cloud.
Crew kan alleen niet winnen, omdat er een jury is die de winnaars bepaald. Was ik vergeten in de OP te zettenquote:
.
Dat geeft niet. Had ik met de prijsvraag van SEX ook gedaanquote:Op zondag 7 februari 2010 14:27 schreef DaMart het volgende:
[..]
Crew kan alleen niet winnen, omdat er een jury is die de winnaars bepaald. Was ik vergeten in de OP te zetten
Gewoon voor de lol
Wipkip met prachtige Wipkuikentjes O+
Try to be a rainbow in someone's cloud.
Try to be a rainbow in someone's cloud.
Heb jij seks?quote:Op zondag 7 februari 2010 14:29 schreef Tally het volgende:
[..]
Dat geeft niet. Had ik met de prijsvraag van SEX ook gedaan
¿sɐʍ puǝǝ uǝǝ ʞı sןɐ uǝzǝן ʞoo ʇɥɔıɹǝq ʇıp ǝɾ noZ
De ontmoeting
Rosa leek door de fysieke afstand tussen ons heel dichtbij. Zij ergerde mij met kleine dingetjes. Maar eigenlijk ging het natuurlijk om haar onbewogenheid, haar halstarrigheid, haar koppigheid, haar niet te verwurmen streven te krijgen wat ze hebben wil. Altijd en overal. Zonder schaamte. Niet bereid tot welk compromis dan ook.
Ik bekeek Rosa, maar zij deed, zoals altijd, of ik niet bestond. Ik zat tegenover haar. Ik vroeg: "Ga je bij me weg?"
- "Misschien...", antwoordde zij.
Houd je niet van me, wilde ik haar vragen, maar ik deed het niet, simpelweg omdat ik het niet durfde. Bang voor het tegenbericht.
Rosa stond op.
"Waar ga je heen?"
De buitendeur viel met een harde klap dicht.
Victor wurmde zich uit zijn autowrak. Hij was onderweg naar zijn bijna-verbroken-liefde voor Valentijnsdag geweest, doch had de plaats van bestemming nooit bereikt. Hij had een auto-ongeluk gehad; tegen een boom geknald en daardoor met zijn hoofd voorover geklapt op het stuur (een godswonder dat hij nog leefde). Hij greep met zijn hand naar zijn hoofdwond. Hij bekeek het bloed op zijn hand. Waar moest hij het aan afsmeren? Victor koos voor het gras. Hij ging op zijn knieën zitten, verrichtte de handeling en daarna sloeg hij met zijn vlakke hand op het gras, uit pure kwaadheid. Hij hielp zichzelf overeind, liep weg, voor wie hem gezien had, alsof hij dronken was, wankelend, niet helemaal bij zijn positieven. Nadat hij op een bankje had plaatsgenomen, weer tot zichzelf was gekomen, bewoog hij zich bijna als een robot naar cafe De wintertuin en bestelde een kop koffie bij een vriendelijke ober met krullen, die meteen op hem was toegesneld. De man vroeg niets over Victors' bult op zijn voorhoofd, gelukkig, hij wist wanneer hij zijn mond moest houden.
Rosa was brutaler, die vlak na Victor het cafe in was gelopen. Ze ging onaangekondigd tegenover de voor haar onbekende zitten.
"Hallo," sprak ze.
Victor verlangde naar rust, maar die ging Rosa hem niet geven. Zij was vast van plan haar frustratie op hem te botvieren. De arme man was een makkelijk slachtoffer, zeker nu, het gewonde dier. Heel anders dan haar wederhelft, die liet zijn pijn nooit zien.
Misnoegend volgde zij hem met haar ogen, wat een oen. Je kon het al aan zijn lelijke gezicht zien.
Victor haalde de bril van zijn neus, bevochtigde de glazen met zijn mond en wreef 'm daarna schoon met de flap van zijn blouse. Alsof Rosa niet tegenover hem was komen zitten; hij nam totaal geen notitie van haar. De ironie daarvan ontging haar niet, zat zij naar zichzelf te kijken, hield hij haar bewust een spiegel voor? Of was het per ongeluk, een toevalligheid? Het bracht haar in ieder geval op een idee. Ze begreep opeens de houding van de man die thuis braaf op haar zat te wachten. Door dit nieuw verworven inzicht dronk ze de hete koffie in één teug op, betaalde, en verliet zo snel als ze kon het etablissement.
Rosa verlangde nú alleen nog maar naar haar liefde - voor zolang als het duurde - maar toch, ze verlangde naar hem, daar ging het nú om. Eindelijk had ze de bereidheid gevonden het goed te maken.
Victor bleef alleen achter. Hij greep met zijn vinger naar het oortje van zijn koffiekopje, zijn mond stond al open, bereid de slobber naar binnen te gieten. Hij leek wel een bakvis.
Victor's verlangen naar rust had plaatsgemaakt voor iets nog veel heftigers, het tekende zich af in zijn broek. Met dank aan Rosa.
[ Bericht 0% gewijzigd door OeJ op 08-02-2010 00:26:25 ]
Rosa leek door de fysieke afstand tussen ons heel dichtbij. Zij ergerde mij met kleine dingetjes. Maar eigenlijk ging het natuurlijk om haar onbewogenheid, haar halstarrigheid, haar koppigheid, haar niet te verwurmen streven te krijgen wat ze hebben wil. Altijd en overal. Zonder schaamte. Niet bereid tot welk compromis dan ook.
Ik bekeek Rosa, maar zij deed, zoals altijd, of ik niet bestond. Ik zat tegenover haar. Ik vroeg: "Ga je bij me weg?"
- "Misschien...", antwoordde zij.
Houd je niet van me, wilde ik haar vragen, maar ik deed het niet, simpelweg omdat ik het niet durfde. Bang voor het tegenbericht.
Rosa stond op.
"Waar ga je heen?"
De buitendeur viel met een harde klap dicht.
Victor wurmde zich uit zijn autowrak. Hij was onderweg naar zijn bijna-verbroken-liefde voor Valentijnsdag geweest, doch had de plaats van bestemming nooit bereikt. Hij had een auto-ongeluk gehad; tegen een boom geknald en daardoor met zijn hoofd voorover geklapt op het stuur (een godswonder dat hij nog leefde). Hij greep met zijn hand naar zijn hoofdwond. Hij bekeek het bloed op zijn hand. Waar moest hij het aan afsmeren? Victor koos voor het gras. Hij ging op zijn knieën zitten, verrichtte de handeling en daarna sloeg hij met zijn vlakke hand op het gras, uit pure kwaadheid. Hij hielp zichzelf overeind, liep weg, voor wie hem gezien had, alsof hij dronken was, wankelend, niet helemaal bij zijn positieven. Nadat hij op een bankje had plaatsgenomen, weer tot zichzelf was gekomen, bewoog hij zich bijna als een robot naar cafe De wintertuin en bestelde een kop koffie bij een vriendelijke ober met krullen, die meteen op hem was toegesneld. De man vroeg niets over Victors' bult op zijn voorhoofd, gelukkig, hij wist wanneer hij zijn mond moest houden.
Rosa was brutaler, die vlak na Victor het cafe in was gelopen. Ze ging onaangekondigd tegenover de voor haar onbekende zitten.
"Hallo," sprak ze.
Victor verlangde naar rust, maar die ging Rosa hem niet geven. Zij was vast van plan haar frustratie op hem te botvieren. De arme man was een makkelijk slachtoffer, zeker nu, het gewonde dier. Heel anders dan haar wederhelft, die liet zijn pijn nooit zien.
Misnoegend volgde zij hem met haar ogen, wat een oen. Je kon het al aan zijn lelijke gezicht zien.
Victor haalde de bril van zijn neus, bevochtigde de glazen met zijn mond en wreef 'm daarna schoon met de flap van zijn blouse. Alsof Rosa niet tegenover hem was komen zitten; hij nam totaal geen notitie van haar. De ironie daarvan ontging haar niet, zat zij naar zichzelf te kijken, hield hij haar bewust een spiegel voor? Of was het per ongeluk, een toevalligheid? Het bracht haar in ieder geval op een idee. Ze begreep opeens de houding van de man die thuis braaf op haar zat te wachten. Door dit nieuw verworven inzicht dronk ze de hete koffie in één teug op, betaalde, en verliet zo snel als ze kon het etablissement.
Rosa verlangde nú alleen nog maar naar haar liefde - voor zolang als het duurde - maar toch, ze verlangde naar hem, daar ging het nú om. Eindelijk had ze de bereidheid gevonden het goed te maken.
Victor bleef alleen achter. Hij greep met zijn vinger naar het oortje van zijn koffiekopje, zijn mond stond al open, bereid de slobber naar binnen te gieten. Hij leek wel een bakvis.
Victor's verlangen naar rust had plaatsgemaakt voor iets nog veel heftigers, het tekende zich af in zijn broek. Met dank aan Rosa.
[ Bericht 0% gewijzigd door OeJ op 08-02-2010 00:26:25 ]
Mijn verfemmer
Ik ving een glimp van je op. Terwijl je buiten stond. De zonnestralen braken op jouw wangen en fonkelden in mijn ogen. Als strohalmen in de wind, zacht deinend op het ritme van de natuur, scheen jouw haar te zijn. De lange bruine lokken lagen als glijbanen over jouw hoofd, nek verhullend, oren bedekkend. Daartussen lagen je ogen, als twee parels in een zwembad, in de zachte stromen van het vage. Niet opvallend, maar prachtig als je ze eenmaal ziet. Je was zo mooi en ik kon niet anders dan kijken. Staren. Toen keek je terug en je kwam naar me toe.
Je zei gedag en ik groette terug. Ik lachte knullig, zo hoorde ik later. Jij lachte lief terwijl je begon te praten en de klanken uit je mond schenen als uit een klassieke compositie te zijn. Verrassend doch nauwgezet stroomden ze door mijn hoofd. Jouw ogen grepen mij en wurgden mij. Ze hielden mij vast en trokken mij naar binnen. Jouw wereld deed mij in jou verzinken en het was daar mooi. Als engelen zouden bestaan, zouden ze daar verblijven. Als ik geluk zou moeten omschrijven, zou ik die plek benoemen. Zangvogels zongen alsof ze de bladmuziek kenden. Flarden van liefdesstromen joeg je door mijn aderen terwijl ik daar tegenover je stond.
We praatten wat en je liep weer weg. Het enige wat ik kon doen was verlangen naar die wereld en verlangen naar het betreden van die wereld en verlangen naar het delen van die wereld. Samen met jou.
Ik ging ook en ik droomde over jou. Ik schreef over jou. Ik tekende jou. Ik maakte muziek voor jou. En elke keer dat ik je weer zag wakkerde jij dat gevoel van verlangen aan en moest ik moeite doen daar niet aan toe te geven. Want die ander was bij je. En die had je lief. En omgekeerd. En ik keek toe.
Ik was bang. De verf in mijn verfemmer van gevoel was lange tijd een kleur geweest, hooguit drie. Nu begonnen verschillende kleuren zich met elkaar te mengen en ontstond er een vieze brij. Donkerte kreeg de overhand. De tinten werden naargeestiger en neigden steeds meer naar het zwarte. Grauwe wolken maakten de emmer vaal. De verf begon te draaien en ik meen dat ik verdronk in een draaikolk van leegte en angst. Toen ik aan je dacht doemde de ander op. Toen ik over je schreef scheurde het papier. Toen ik je tekende brak mijn potlood. Toen ik muziek schreef klonken de noten vals. Ik zat gevangen in mijn eigen verfemmer. En als een gevangene die verlangde naar vrijheid, maar niet durfde te ontsnappen, zo beminde ik jou. En ik, ik durfde evenmin.
[ Bericht 1% gewijzigd door Dastan op 09-02-2010 11:39:39 ]
Ik ving een glimp van je op. Terwijl je buiten stond. De zonnestralen braken op jouw wangen en fonkelden in mijn ogen. Als strohalmen in de wind, zacht deinend op het ritme van de natuur, scheen jouw haar te zijn. De lange bruine lokken lagen als glijbanen over jouw hoofd, nek verhullend, oren bedekkend. Daartussen lagen je ogen, als twee parels in een zwembad, in de zachte stromen van het vage. Niet opvallend, maar prachtig als je ze eenmaal ziet. Je was zo mooi en ik kon niet anders dan kijken. Staren. Toen keek je terug en je kwam naar me toe.
Je zei gedag en ik groette terug. Ik lachte knullig, zo hoorde ik later. Jij lachte lief terwijl je begon te praten en de klanken uit je mond schenen als uit een klassieke compositie te zijn. Verrassend doch nauwgezet stroomden ze door mijn hoofd. Jouw ogen grepen mij en wurgden mij. Ze hielden mij vast en trokken mij naar binnen. Jouw wereld deed mij in jou verzinken en het was daar mooi. Als engelen zouden bestaan, zouden ze daar verblijven. Als ik geluk zou moeten omschrijven, zou ik die plek benoemen. Zangvogels zongen alsof ze de bladmuziek kenden. Flarden van liefdesstromen joeg je door mijn aderen terwijl ik daar tegenover je stond.
We praatten wat en je liep weer weg. Het enige wat ik kon doen was verlangen naar die wereld en verlangen naar het betreden van die wereld en verlangen naar het delen van die wereld. Samen met jou.
Ik ging ook en ik droomde over jou. Ik schreef over jou. Ik tekende jou. Ik maakte muziek voor jou. En elke keer dat ik je weer zag wakkerde jij dat gevoel van verlangen aan en moest ik moeite doen daar niet aan toe te geven. Want die ander was bij je. En die had je lief. En omgekeerd. En ik keek toe.
Ik was bang. De verf in mijn verfemmer van gevoel was lange tijd een kleur geweest, hooguit drie. Nu begonnen verschillende kleuren zich met elkaar te mengen en ontstond er een vieze brij. Donkerte kreeg de overhand. De tinten werden naargeestiger en neigden steeds meer naar het zwarte. Grauwe wolken maakten de emmer vaal. De verf begon te draaien en ik meen dat ik verdronk in een draaikolk van leegte en angst. Toen ik aan je dacht doemde de ander op. Toen ik over je schreef scheurde het papier. Toen ik je tekende brak mijn potlood. Toen ik muziek schreef klonken de noten vals. Ik zat gevangen in mijn eigen verfemmer. En als een gevangene die verlangde naar vrijheid, maar niet durfde te ontsnappen, zo beminde ik jou. En ik, ik durfde evenmin.
[ Bericht 1% gewijzigd door Dastan op 09-02-2010 11:39:39 ]
Dit is mijn bijdrage:
quote:A thousand miles seem pretty far away, don't they? Yet you make it seem like I am standing in front of you... Hungering, for your melodious voice, soft like linen, yet flooding with passion, a passion so deep, that I don't want to lose it.
It all comes back to me now. The first time we met. I didn't believe in love at first sight, until I saw you.. Our eyes had only crossed for a second.. A second which couldve lasted for hours. The world around me faded away into a dark, passionate contrast, but that seemed like only a dim light, compared to your beauty...
But then I had to go. Away. I forgot where I was going to. Home? It seemed so far away. I could only see you. Then I decided to.
"Hi.."
As if you could read my mind, you gave me your phone number.
I'm home now. But the place we met, where I first saw you... I would do everything to see it once more!
Then again, a thousand miles seem pretty far away... Yet your love makes it seem as close as it can be.
I don't do Cocaine.... I just like the way it smells.
It's all about what he says, she says, Bullsh*t!
It's all about what he says, she says, Bullsh*t!
Het is een verhalenwedstrijd en geen topicnomineerwedstrijd.quote:
Ik nomineer het topic Ik denk dat ik verliefd ben (met PAINT!)
[..]
Het is natuurlijk wel de bedoeling dat het een zelfgeschreven, Nederlandstalig verhaal isquote:
.
Ik bedoel natuurlijk het verhaal in de OP.quote:
[..]
Het is een verhalenwedstrijd en geen topicnomineerwedstrijd.
[..]
Het is natuurlijk wel de bedoeling dat het een zelfgeschreven, Nederlandstalig verhaal is
¿sɐʍ puǝǝ uǝǝ ʞı sןɐ uǝzǝן ʞoo ʇɥɔıɹǝq ʇıp ǝɾ noZ
Dan kopieer je die even hier naar toe.quote:
[..]
Ik bedoel natuurlijk het verhaal in de OP.
Ja, die met de ballen in de bek.
Komt ie nu mee aanzettenquote:Op maandag 8 februari 2010 08:13 schreef DaMart het volgende:
[..]
Het is een verhalenwedstrijd en geen topicnomineerwedstrijd.
[..]
Het is natuurlijk wel de bedoeling dat het een zelfgeschreven, Nederlandstalig verhaal is
ik vond dat het engels wel iets extra's gaf
I don't do Cocaine.... I just like the way it smells.
It's all about what he says, she says, Bullsh*t!
It's all about what he says, she says, Bullsh*t!
Ja.quote:Op maandag 8 februari 2010 17:41 schreef Snowcold het volgende:
Hij is per ongeluk langer dan 600 woorden.. moet ik hem per se inkorten?
FOK! is een Nederlands forum, dus ik ging ervanuit dat het wel voor zich sprak dat de inzendingen in het Nederlands moesten worden geschreven. Maar goed, volgende keer vermelden we het er weer expliciet bij dan. Maar misschien kun je je inzending nog vertalen?quote:
[..]
Komt ie nu mee aanzetten
.600 woorden is echt het maximum. Dus als je nog kans ziet om te schrappen, zou ik dat zeker doenquote:
Hij is per ongeluk langer dan 600 woorden.. moet ik hem per se inkorten?
.
|
|
