Eind jaren 80 beginnen m'n muziekherinneringen. Met vooral veel Queen. Als kind van 6 luisterde ik hele avonden naar de cassette bandjes, hieruit kan ik al wel redelijk concluderen dat muziek ook toen al wel wat met me deed. Daarnaast luisterde ik natuurlijk 'gewoon' veel top40, lekkere hits et cetera, dat is enkele jaren zo doorgekabbeld tot Nirvana de bom deed barsten.
De jaren 90 begonnen dus met Nirvana als hoofdmoot (en zo eindigden ze ook overigens), ook Pearl Jam kon uiteraard op veel sympathie rekenen. Hier begon ook mijn passie voor muziek op te bloeien. 1991 was ook het jaar van de aanschaf van mijn eerste compact disc (hell yeah!):
Use Yr Illusion II van Guns 'n Roses. Naast deze bands was ik ook groot fan van de andere grote rockbands die daarop volgden: vooral Oasis was een tijd niet af te slaan, The Offspring was een tijd de op-een-na-beste band ter wereld,
Dookie van Green Day heb ik duizend keer grijs gedraaid en Radiohead, Blur en dergelijke konden me ook erg bekoren.
Kenmerkend voor deze periode in mijn 'muziekcarriere' is toch wel de heerlijke rust. De lijst van bovengenoemde bands werd keer op keer beluisterd, af en toe verscheen een nieuw album van één van de bands, maar de muziekwereld was geweldig overzichtelijk. De spanning was nog het grootst als ik op zoek ging op beurzen en markten naar Nirvana-bootlegs. Waar deze periode begon met Nirvana, ik de basisschool afging met Nirvana op iedere liniaal en etui geklad, met Nirvana op de brugklas-schooltas (zo'n leren!!!!) de grote enge wereld inging, luidde Nirvana ook de opzet naar de nieuwe periode in: Ontdekking. Zowel de grote middelbare school als de grote muziekwereld.
Als autist kende ik ieder feitje van Nirvana uit m'n kop, las alles en struikelde zo steeds weer over namen als Sonic Youth, Mudhoney, The Melvins, The Jesus Lizard, The Pixies et cetera. Hierdoor begon ik richting eind jaren 90 en midden VWO wat dieper de marge in, naast enkel de top40-rockbands. En zoals jullie ook allen weten is er eenmaal geen houden meer aan, als de deksel eenmaal van Pandora's doos verwijderd is. Radio3 werd 's avonds laat opgezet, omdat er dan wel wat te ontdekken viel, internet begon langzaam op te komen en de eerste nummers op Napster en m'n 56k6 werden gevuld met Sonic Youth, dEUS, Pixies en dergelijke. De eeuwwisseling kwam en de rockwereld was me redelijk duidelijk geworden.
Rond de eeuwwisseling kwamen albums als
White Blood Cells van de White Stripes uit en met
Is this It begon de opleving van de 'The'-bandjes, allen waren even interessant, maar na een week weer vergeten. (Op The White Stripes na). Nu kwam de ontdekking van andere rock-genres. Aanvankelijk post-rock (Godspeed kwam met
Skinny Fists), maar ook veel Alt-country, Elliott Smith was ondertussen verheven tot surrogaatGod en Radiohead bracht met
Amnesiac dingen aan het licht die ik niet dacht dat ik kon waarderen.
Als student had ik ondertussen zoveel tijd over dat ik eigenlijk alles absorbeerde en m'n smaak van rock divergeerde naar ongeveer alles,
Madvillainy leerde me dat hiphop weldegelijk tof kan zijn, techno werd in de late uurtjes op Lowlands ineens gewaardeerd, jazz in jazzsessies in de late uurtjes in de stad en dankzij FOK! (ja, dank allemaal

), Pitchfork, internet altijd en overal en zo voorts was de muziekvoorraad eigenlijk oneindig geworden.
En daar zijn we nu. Ik houd van rock, jazz, electro, hiphop, klassiek, drones, soundscapes, pop en alles daar tussenin, zolang het maar een ziel heeft.