De kunst van het loslaten van je ex. - deel 106

quote:

Op maandag 1 februari 2010 02:57 schreef Isabeau het volgende:

[..]

Inderdaad Ik was erg blij niet zwanger te zijn.

Pff... wat een verhaal zeg. Je vraagt je toch af hoe dingen ineens zo mis kunnen gaan..
Sommige mensen hebben het in een relatie zo mooi voor elkaar, en dan ** plop **, alles weg.

Wat is er nou toch mis met vechten voor iets.. jezelf is een keertje opzij zetten voor het geluk van een ander, het geluk met elkaar. Het kan toch verdomme niet altijd om jezelf draaien.
Heeft hij het nu dan zoveel beter als dat hij met jou had? Kan het me niet voorstellen..

Ben na een relatie van 3.5 jaar nu bijna 1 jaar alleen, en dat hele jaar heeft alleen maar bestaan uit bezig zijn met het 'uit elkaar' gaan.. En ik ben er zoooo nog Niet over heen.
Paar dagen geleden te horen gekregen dat ze een nieuwe vriend heeft, en alles is weer terug.

Ik wil er NIET aan denken, er gaat gewoon geen dag voorbij dat ik er niet een keer aan denk. Ook positieve gedachtes... maar laat me gewoon met rust met dat gezeik!

quote:

Op maandag 1 februari 2010 10:14 schreef Just-Lost het volgende:

[..]

Pff... wat een verhaal zeg. Je vraagt je toch af hoe dingen ineens zo mis kunnen gaan..
Sommige mensen hebben het in een relatie zo mooi voor elkaar, en dan ** plop **, alles weg.

Wat is er nou toch mis met vechten voor iets.. jezelf is een keertje opzij zetten voor het geluk van een ander, het geluk met elkaar. Het kan toch verdomme niet altijd om jezelf draaien.
Heeft hij het nu dan zoveel beter als dat hij met jou had? Kan het me niet voorstellen..

Ben na een relatie van 3.5 jaar nu bijna 1 jaar alleen, en dat hele jaar heeft alleen maar bestaan uit bezig zijn met het 'uit elkaar' gaan.. En ik ben er zoooo nog Niet over heen.
Paar dagen geleden te horen gekregen dat ze een nieuwe vriend heeft, en alles is weer terug.

Ik wil er NIET aan denken, er gaat gewoon geen dag voorbij dat ik er niet een keer aan denk. Ook positieve gedachtes... maar laat me gewoon met rust met dat gezeik!

Klote he? Denk je net dat 't goed met je gaat, dat het verder van je vandaan staat, en dan hoor je zoiets en is alles in één klap weer vers somehow.. Sterkte ermee iig, zoek veel afleiding enzo.

Danku

Had ook gehoopt dat het verdriet over zou gaan in boosheid.. maar dat komt dus gewoon niet. Kan me ook niet echt iets verzinnen waar ik boos over zou moeten zijn. Buiten het simpele feit dat we uit elkaar zijn natuurlijk...

Was het nou nog een dramatisch slechte relatie geweest.. okeeee, maar het zat oprecht goed in elkaar... Dat maakt het zuur, het was so close!

Pff.. die ouders ook, Ik heb echt m'n best moeten doen om een goede band met die ouders op te bouwen, was er zowaar trots op! En deze nieuwe lllover mag schijnbaar binnen 3 maandjes gezellig mee op een soort family-uitje-ding-iets... Allemaal van die dingen die steken.
Of begaat hij nu het pad dat ik gebouwd heb voor hem? Ach ja... Schrale troost.

Ben ik de enige die soms bang is voor een nieuwe relatie?
Ik ben normaal echt geen sulletje in sociaal contact, maar als ik nu iemand tegen kom die m'n aandacht weet te trekken lijk ik een soort drempeltje te voelen.. die ik hier voor niet had. Lekker is dat..


Maaaar afleiding dussss Na het werk straks lekker sporten. Ennnnn er ligt op mijn ooooo zo mooie deurmat een lang verwacht postpakketje te wachten ( of afgegevn bij de buren inmiddels ).

Toch weer iets leuks om dat fuck-gevoel mee weg te krijgen

quote:

Op maandag 1 februari 2010 15:25 schreef Just-Lost het volgende:
Danku

Had ook gehoopt dat het verdriet over zou gaan in boosheid.. maar dat komt dus gewoon niet. Kan me ook niet echt iets verzinnen waar ik boos over zou moeten zijn. Buiten het simpele feit dat we uit elkaar zijn natuurlijk...

Was het nou nog een dramatisch slechte relatie geweest.. okeeee, maar het zat oprecht goed in elkaar... Dat maakt het zuur, het was so close!

Pff.. die ouders ook, Ik heb echt m'n best moeten doen om een goede band met die ouders op te bouwen, was er zowaar trots op! En deze nieuwe lllover mag schijnbaar binnen 3 maandjes gezellig mee op een soort family-uitje-ding-iets... Allemaal van die dingen die steken.
Of begaat hij nu het pad dat ik gebouwd heb voor hem? Ach ja... Schrale troost.

Ben ik de enige die soms bang is voor een nieuwe relatie?
Ik ben normaal echt geen sulletje in sociaal contact, maar als ik nu iemand tegen kom die m'n aandacht weet te trekken lijk ik een soort drempeltje te voelen.. die ik hier voor niet had. Lekker is dat..


Maaaar afleiding dussss Na het werk straks lekker sporten. Ennnnn er ligt op mijn ooooo zo mooie deurmat een lang verwacht postpakketje te wachten ( of afgegevn bij de buren inmiddels ).

Toch weer iets leuks om dat fuck-gevoel mee weg te krijgen

Och jee, wat herkenbaar. Ik kende geen enkel stel met een leukere relatie dan ikzelf. Ik zag iedereen maar ruzie hebben met partners en zeuren over hun partner etc en wij hadden het gewoon heel erg leuk samen. En die mensen die altijd maar ruzie hadden zijn nog samen en ik met mijn erg leuek relatie was plots zonder partner De ironie van het leven.

En nee, ik heb heel erg lang totaal geen trek gehad in een nieuwe relatie. Ik ben ook de hele tijd niet op zoek geweest, de verliefdheid overkwam me gewoon. En dan nog denk je: nee, hier heb ik eigenlijk helemaal geen zin in en het was toch al 2 jaar geleden dat mijn ex zei dat hij het niet meer zag zitten.

Ja, afleiding. Ik heb het hele scala aan tips en trucs om na een relatie er boven op te komen opengetrokken en toegepast. En toch bleef ik diep diep ongelukkig. Geen idee of dat erger was geweest als ik niet alles had gedaan wat werd geadviseerd (geen contact, sporten, vrienden, goed voor jezelf zorgen, leuke dingen doen etc etc) Ik heb zelfs die cd van Lara Fabian gekocht

Een ding wat mij er echt door heeft gesleept: vrienden. God, als ik mijn vrienden niet had gehad denk ik dat ik in een gesticht was terecht gekomen Heel erg veel sterkte Just Lost. Hou je vast aan de gedachte dat dit echt voorbij gaat. Alle cliche's kloppen, tijd heelt alle wonden etc etc. Maar je hebt er nu niet bar veel aan En ja, ik ben er door veranderd

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

afgelopen vrijdag heb ik mijn relatie beeindigt na bijna 4 jaar..
de laatste tijd ging het al niet zo goed en van mijn kant had ik de behoefte ook niet echt meer

ik zag er echt tegenop om het uit te maken, wetende dat ik haar hart zou breken en dat gebeurde ook op dat moment .. maargoed dit was de beste keuze en tegenover haar ook het eerlijkst.

ik heb het weekend wel aardig overleefd, bijna niet thuisgeweest.
ook nu gaat het wel redelijk.. kwestie van bezig blijven denk ik dan maar!

Ondanks het feit dat ik al 4 mnd geen relatie meer heb, ben ik er toch elk uur v/d dag mee bezig.
Het maalt gewoon.
Ik hang aan het elastiek omdat haar moeder ernstig ziek is (ligt momenteel op sterven in het zeikenhuis) en daar had ik gewoon een gigantisch goede band mee.
Ook met haar vader kon ik hardstikke goed.
Mijn ex en ik hebben ook geen ruzie, maar we leefden gewoon de laatste periode (1,5 jr denk ik zo) al broer en zus ipv geliefden.

Toch (ondanks het feit dat het goed is dat we uit elkaar zijn (mijn verstand)) kan ik haar niet loslaten.
Zelf is ze een ander pad ingeslagen (wordt momenteel behandeld voor psychische klachen in een kliniek) heb ik het gevoel dat ik haar in de steek gelaten heb (terwijl daar echt geen sprake van is).
Ook heb ik dat haar afgelopen vrijdag gevraagd en toen gaf ze aan dat het niet zo was.
Waarom voelt het dan toch zo?
Ik voel me nu zo verdomde kut echt niet geloven.

Als ik er over nadenk dan is het elastiek richting haar moeder mijn huidige "probleem".
Ik blijf er nu aan hangen.
Haar moeder houd nu al zolang vol (de doktoren roepen bijna dagelijks (sinds november) dat ze binnen 3 dgn overleid dat ik er op een of andere manier echt naar uitkijk dat ze werkelijk overleden is.
Hoe schandelig mijn verstand het ook vind.

Wat kan een mens zich kloten voelen, niet te geloven!

quote:

Op maandag 1 februari 2010 19:08 schreef Sjechov het volgende:
Ondanks het feit dat ik al 4 mnd geen relatie meer heb, ben ik er toch elk uur v/d dag mee bezig.
Het maalt gewoon.
Ik hang aan het elastiek omdat haar moeder ernstig ziek is (ligt momenteel op sterven in het zeikenhuis) en daar had ik gewoon een gigantisch goede band mee.
Ook met haar vader kon ik hardstikke goed.
Mijn ex en ik hebben ook geen ruzie, maar we leefden gewoon de laatste periode (1,5 jr denk ik zo) al broer en zus ipv geliefden.

Toch (ondanks het feit dat het goed is dat we uit elkaar zijn (mijn verstand)) kan ik haar niet loslaten.
Zelf is ze een ander pad ingeslagen (wordt momenteel behandeld voor psychische klachen in een kliniek) heb ik het gevoel dat ik haar in de steek gelaten heb (terwijl daar echt geen sprake van is).
Ook heb ik dat haar afgelopen vrijdag gevraagd en toen gaf ze aan dat het niet zo was.
Waarom voelt het dan toch zo?
Ik voel me nu zo verdomde kut echt niet geloven.

Als ik er over nadenk dan is het elastiek richting haar moeder mijn huidige "probleem".
Ik blijf er nu aan hangen.
Haar moeder houd nu al zolang vol (de doktoren roepen bijna dagelijks (sinds november) dat ze binnen 3 dgn overleid dat ik er op een of andere manier echt naar uitkijk dat ze werkelijk overleden is.
Hoe schandelig mijn verstand het ook vind.

Wat kan een mens zich kloten voelen, niet te geloven!

Je moet heel goed uitkijken hoe je hier dadelijk mee omgaat. Mocht ze komen te overlijden kunnen er 2 dingen gebeuren. Jullie trekken weer naar elkaar toe of je zult haar met rust moeten laten omdat ze het "zelf" moet gaan verwerken.

Ik zou gewoon aangeven dat je het ook moeilijk hebt vanwege de band met haar moeder en kijken hoe ze daar op reageert. Ze zal het allicht begrijpen maar je zult haar nu de ruimte moeten geven. Communiceer duidelijk met haar wat ze zelf wilt.

En pas er voor op dat ze je niet gaat "gebruiken" voor emotionele steun. Waar jij natuurlijk hoop van gaat krijgen en voor haar is het dan misschien niet meer dan broer en zus.

Hoop je trouwens nog dat het goed komt? Want anders, als je zelf sterk in de schoenen staat, kun er natuurlijk gewoon voor haar zijn en steunen. Als jullie duidelijk met elkaar communiceren en aangeeft dat het voor je eigen verwerking ook belangrijk is, zal ze dat ook begrijpen. Heb je wel nog hoop, dan moet je heel erg gaan oppassen want je maakt jezelf kapot dan...

volgens mij heb ik bijna een deeeet.

Gister smste mijn ex me weer. Dat hij hoopte dat we nog contact zouden hebben ondanks dat het uit is. Dat hij graag wil weten hoe het met me gaat hier in Berlijn en hij vroeg aan me waarom we moeten vervreemden. En of ik echt niks meer om hem gaf of maar deed alsof.

Teruggestuurd dat ik contact veel te moeilijk vind nu, en iedere x verdrietig word als we dat wel hebben. Verder dat ik niet weet waarom hij denkt dat ik niks meer om hem geef, dat ik dat juist van hem dacht en dat mijn gevoel voor hem niet zomaar weg gaat, maar het wel zal moeten. Hij heeft niet op mijn sms gereageerd.

Blijkbaar staat hij wel zo sterk in z'n schoenen al om al contact met me te hebben zonder dat rot te vinden. Zo zie je weer hoeveel sneller dat bij hem gaat. Alhoewel ik niet begrijp dat hij niet kon inzien waarom ik geen contact met hem wilde. Dat is toch logisch.. maar goed, hij voelt zich anders en vindt dat helemaal niet zo kut.

Vandaag had ik mijn eerste dag op mijn stage. En ik miste het daarna zo erg om aan hem te vertellen hoe het was geweest. Om zijn lieve, steunende woorden te horen. Ik mis hem echt nog steeds verschrikkelijk, ik dacht echt dat hij mijn ware liefde was. Mijn gevoel voor hem zit zo ontzettend diep in me... Het is niet dat ik nu heel depri ga wezen hier, maar diep van binnen zit er een heel leeg, hol gevoel. Een ongelukkig gevoel. Ik vind het zo moeilijk om dit te accepteren, om iets te accepteren wat zo ontzettend klote is. Bah....

quote:

Op zondag 31 januari 2010 19:09 schreef Liebe het volgende:
@ SuperFokker, knap van je dat je de verleiding om te smsen hebt kunnen weerstaan, zeker met alcohol. As I said, niet op hyves kijken werkt echt. En ik ben er een grote addict van, mensen nachecken. Je gaat dingen in je hoofd halen die misschien helemaal niet zo hoeven te zijn maar je overtuigd jezelf er wel van. Onwetendheid is af en toe een zege voor je eigen gemoedsrust. Wel minder dat je zoveel aan haar denkt nu ineens, maar is misschien wel logisch, na zo'n lange relatie. Ik vind het iig heel knap van je dat het zo goed gaat zou zelf helemaal lange tijd verdrietig worden gok ik..

Wat lief

quote:

Op maandag 1 februari 2010 23:04 schreef Liebe het volgende:


volgens mij heb ik bijna een deeeet.

En je vindt hem ook écht leuk? Dan zou je wel veel makkelijker over je ex heen zijn als het gezellig wordt

Nouja, ik ken hem niet goed, maar het is een leuke afleiding. En dus de eerste jongen weer waarvan ik een klein beetje kriebels kreeg, dus ik hoop dat het doorgaat.. en dat het idd gezellig word. hoeft echt niet op iets uit te lopen, misschien liever niet zelfs. Maar het is fijn om erachter te komen dat er ook nog andere kerels zijn

quote:

Op maandag 1 februari 2010 23:20 schreef Liebe het volgende:
Nouja, ik ken hem niet goed, maar het is een leuke afleiding. En dus de eerste jongen weer waarvan ik een klein beetje kriebels kreeg, dus ik hoop dat het doorgaat.. en dat het idd gezellig word. hoeft echt niet op iets uit te lopen, misschien liever niet zelfs. Maar het is fijn om erachter te komen dat er ook nog andere kerels zijn

Heb ik ook precies hetzelfde... Zelf heb ik misschien deze week ook een soort van afspraakje...maar is meer om het gewoon gezellig te hebben dan dat ik er serieus iets van verwacht

Volgens mij zitten we qua verwerking beetje op 1 lijn nu.

quote:

Op maandag 1 februari 2010 22:37 schreef wht het volgende:

[..]

Je moet heel goed uitkijken hoe je hier dadelijk mee omgaat. Mocht ze komen te overlijden kunnen er 2 dingen gebeuren. Jullie trekken weer naar elkaar toe of je zult haar met rust moeten laten omdat ze het "zelf" moet gaan verwerken.

Ik zou gewoon aangeven dat je het ook moeilijk hebt vanwege de band met haar moeder en kijken hoe ze daar op reageert. Ze zal het allicht begrijpen maar je zult haar nu de ruimte moeten geven. Communiceer duidelijk met haar wat ze zelf wilt.

En pas er voor op dat ze je niet gaat "gebruiken" voor emotionele steun. Waar jij natuurlijk hoop van gaat krijgen en voor haar is het dan misschien niet meer dan broer en zus.

Hoop je trouwens nog dat het goed komt? Want anders, als je zelf sterk in de schoenen staat, kun er natuurlijk gewoon voor haar zijn en steunen. Als jullie duidelijk met elkaar communiceren en aangeeft dat het voor je eigen verwerking ook belangrijk is, zal ze dat ook begrijpen. Heb je wel nog hoop, dan moet je heel erg gaan oppassen want je maakt jezelf kapot dan...

We zijn echt uit elkaar en hebben afgesproken verder niet direct meer met elkaar te communiceren, tenzij zij dat wil. Dat past mij ook het beste.
Daarnaast zit zij de hele week intern waar ze niet bereikbaar is.
Mijn band met haar moeder is gewoon heel sterk en aan dat elastiek hang ik ook nu.
Morgen ga ik in het ziekenhuis een kijkje nemen en dan zien we weer verder.
Vanavond even kort op visite geweest bij haar vader (die dus nu alleen in huis is) en daar eigenlijk een heel goed gesprek mee gehad.
Dat hadden we eigenlijk niet meer gehad sinds het moment dat we aangegeven hadden dat me ex en ik uit elkaar gegaan zijn.
Mijn band met haar ouders is door omstandigheden (mede het overlijden van mijn vader jaren terug) erg sterk, maar de conclusie was wel dat na het overlijden van haar moeder dat we het contact sterk gaan verminderen en dat we dan wel verder kijken.

quote:

Op maandag 1 februari 2010 23:07 schreef Faerie het volgende:
Gister smste mijn ex me weer. Dat hij hoopte dat we nog contact zouden hebben ondanks dat het uit is. Dat hij graag wil weten hoe het met me gaat hier in Berlijn en hij vroeg aan me waarom we moeten vervreemden. En of ik echt niks meer om hem gaf of maar deed alsof.

Teruggestuurd dat ik contact veel te moeilijk vind nu, en iedere x verdrietig word als we dat wel hebben. Verder dat ik niet weet waarom hij denkt dat ik niks meer om hem geef, dat ik dat juist van hem dacht en dat mijn gevoel voor hem niet zomaar weg gaat, maar het wel zal moeten. Hij heeft niet op mijn sms gereageerd.

Blijkbaar staat hij wel zo sterk in z'n schoenen al om al contact met me te hebben zonder dat rot te vinden. Zo zie je weer hoeveel sneller dat bij hem gaat. Alhoewel ik niet begrijp dat hij niet kon inzien waarom ik geen contact met hem wilde. Dat is toch logisch.. maar goed, hij voelt zich anders en vindt dat helemaal niet zo kut.

Vandaag had ik mijn eerste dag op mijn stage. En ik miste het daarna zo erg om aan hem te vertellen hoe het was geweest. Om zijn lieve, steunende woorden te horen. Ik mis hem echt nog steeds verschrikkelijk, ik dacht echt dat hij mijn ware liefde was. Mijn gevoel voor hem zit zo ontzettend diep in me... Het is niet dat ik nu heel depri ga wezen hier, maar diep van binnen zit er een heel leeg, hol gevoel. Een ongelukkig gevoel. Ik vind het zo moeilijk om dit te accepteren, om iets te accepteren wat zo ontzettend klote is. Bah....

Herkenbaar.
De zaken die ik mee maak op mijn werk wil ik ook graag kwijt en zij (mijn ex) snapte mij heel goed.
Dat mis ik gewoon elke dag.
Heel pijnlijk om elke keer weer te moeten constateren.

quote:

Op maandag 1 februari 2010 23:04 schreef Liebe het volgende:


volgens mij heb ik bijna een deeeet.

Wat leeuk!

quote:

Op maandag 1 februari 2010 23:07 schreef Faerie het volgende:
Gister smste mijn ex me weer. Dat hij hoopte dat we nog contact zouden hebben ondanks dat het uit is. Dat hij graag wil weten hoe het met me gaat hier in Berlijn en hij vroeg aan me waarom we moeten vervreemden. En of ik echt niks meer om hem gaf of maar deed alsof.

Teruggestuurd dat ik contact veel te moeilijk vind nu, en iedere x verdrietig word als we dat wel hebben. Verder dat ik niet weet waarom hij denkt dat ik niks meer om hem geef, dat ik dat juist van hem dacht en dat mijn gevoel voor hem niet zomaar weg gaat, maar het wel zal moeten. Hij heeft niet op mijn sms gereageerd.

Blijkbaar staat hij wel zo sterk in z'n schoenen al om al contact met me te hebben zonder dat rot te vinden. Zo zie je weer hoeveel sneller dat bij hem gaat. Alhoewel ik niet begrijp dat hij niet kon inzien waarom ik geen contact met hem wilde. Dat is toch logisch.. maar goed, hij voelt zich anders en vindt dat helemaal niet zo kut.

Vandaag had ik mijn eerste dag op mijn stage. En ik miste het daarna zo erg om aan hem te vertellen hoe het was geweest. Om zijn lieve, steunende woorden te horen. Ik mis hem echt nog steeds verschrikkelijk, ik dacht echt dat hij mijn ware liefde was. Mijn gevoel voor hem zit zo ontzettend diep in me... Het is niet dat ik nu heel depri ga wezen hier, maar diep van binnen zit er een heel leeg, hol gevoel. Een ongelukkig gevoel. Ik vind het zo moeilijk om dit te accepteren, om iets te accepteren wat zo ontzettend klote is. Bah....

Pff, zo herkenbaar. Zelfs het deel van het afvragen waarom we moeten vervreemden van elkaar en dat ik denk dat hij niets meer om mij geeft. Herken dus deels zijn vragen en gedachten maar ook dingen van jouw kant.
Vind je het niet rot dat hij niet meer reageert? Ik heb dat namelijk wel echt heel erg. Had hem zaterdagnacht geSMSt, geen reactie gekregen, en uiteindelijk zit dat me toch wel dwars. Dat geeft me gewoon zó erg het gevoel dat 't hem allemaal NIETS doet en dat hij niet meer om me geeft, en dat doet pijn.

Ik mis mijn ex ook nogsteeds verschrikkelijk, zag echt een toekomst voor me met hem, hij was de eerste waarbij ik dat had. Ik zit hier ook niet ontzettend depri te wezen, maar het knaagt en doet toch wat met je..

voor jou in ieder geval!

Pffffffff......denk je de scheiding rond te hebben, er hoeft alleen nog maar getekend te worden, komt ze opeens met andere eisen en wensen. Kan dat kind me niet gewoon met rust laten? Ik dacht dat ze van me af wou...

quote:

Op dinsdag 2 februari 2010 09:30 schreef Barbusse het volgende:
Pffffffff......denk je de scheiding rond te hebben, er hoeft alleen nog maar getekend te worden, komt ze opeens met andere eisen en wensen. Kan dat kind me niet gewoon met rust laten? Ik dacht dat ze van me af wou...

Hé Barbus, was niet de bedoeling om jou weer hier te zien toch? Balen zeg! Zijn het wel haalbare eisen en wensen voor jou of ben je 't er totaal niet mee eens?

quote:

Op dinsdag 2 februari 2010 09:48 schreef maartjeh het volgende:

[..]

Hé Barbus, was niet de bedoeling om jou weer hier te zien toch? Balen zeg! Zijn het wel haalbare eisen en wensen voor jou of ben je 't er totaal niet mee eens?

Klopt. Maar nu post ik dus hier omdat zij niet los kan laten....
En of ze haalbaar zijn...over alles valt te praten natuurlijk. Maar opeens uit het niets nieuwe wensen/eisen stellen terwijl alles al rond was is gewoon wazig...

quote:

Op dinsdag 2 februari 2010 09:51 schreef Barbusse het volgende:

[..]

Klopt. Maar nu post ik dus hier omdat zij niet los kan laten....
En of ze haalbaar zijn...over alles valt te praten natuurlijk. Maar opeens uit het niets nieuwe wensen/eisen stellen terwijl alles al rond was is gewoon wazig...

Ja dat is wel raar, lijkt er inderdaad op alsof zíj het niet los kan/wil laten.. hmm.

quote:

Op dinsdag 2 februari 2010 08:54 schreef maartjeh het volgende:

[..]

Wat leeuk!
[..]

Pff, zo herkenbaar. Zelfs het deel van het afvragen waarom we moeten vervreemden van elkaar en dat ik denk dat hij niets meer om mij geeft. Herken dus deels zijn vragen en gedachten maar ook dingen van jouw kant.
Vind je het niet rot dat hij niet meer reageert? Ik heb dat namelijk wel echt heel erg. Had hem zaterdagnacht geSMSt, geen reactie gekregen, en uiteindelijk zit dat me toch wel dwars. Dat geeft me gewoon zó erg het gevoel dat 't hem allemaal NIETS doet en dat hij niet meer om me geeft, en dat doet pijn.

Ik mis mijn ex ook nogsteeds verschrikkelijk, zag echt een toekomst voor me met hem, hij was de eerste waarbij ik dat had. Ik zit hier ook niet ontzettend depri te wezen, maar het knaagt en doet toch wat met je..

voor jou in ieder geval!

Dat toekomstbeeld aan moeten passen is zo moeilijk... We hadden net een huis gekocht, hadden het over kinderen. Alles goed op een rijtje. Buiten de liefde is dat ook allemaal weg.. Al heb ik godzijdank dat huis kunnen behouden.
Als je pech hebt schiet je er financieel ook nog is flink bij in..

Gelukkig is het nu grotendeels over, maar tot een paar maanden geleden begon ik gewoon te huilen als ik haar zag Je doet de deur open, daar staat ze, 2 min later... HOPPAAA huilen. Nog geen woord gewisseld met elkaar en toch huilen.
Bij haar durfde ik kwetsbaar te zijn, daar was het veilig. Volgens mij was het zien van haar gezicht een soort teken dat ik m'n verdriet mocht uiten.

Volgende week moet ik samen met haar langs de notaris om iets te tekenen.. ik heb er zo geen zin in. Ga ik gezellig 3 zoenen en een knuffel staan geven, terwijl ze al een ander heeft! Dat idee trek ik echt niet..

Veel mensen zeggen trouwens dat je pas aan nieuwe partner toe bent als je over de vorige heen bent, daar ben ik het maar gedeeltelijk mee eens. Je moet over je 'ex' heen zijn, het verdriet van de 'situatie' opzich is heel wat anders. Staat voor mij wel wat los van elkaar.

Pfff... er is een meisje dat me zo leuk lijkt. Msn en sms... uitnodiging om naar haar nieuwe huis te komen kijken. Maar ik durf gewoon niet Wat is dat voor raars, echt te bang om te falen nu

Zet hem op allemaal trouwens! M'n vader zegt altijd dat ik sterk moet zijn... Zo simpel is het Haha gewoon sterk zijn! Dus dan doen we dat maar.. Al is het alleen maar om anderen te laten zien dat jij je in ieder geval niet gek laat maken.

quote:

Op dinsdag 2 februari 2010 10:20 schreef maartjeh het volgende:

[..]

Ja dat is wel raar, lijkt er inderdaad op alsof zíj het niet los kan/wil laten.. hmm.

Ghehehe.... En dan vraag je naar het hoe en waarom, en het antwoord is oorverdovende stilte 't vage wijf....

Vandaag heb ik een hele slechte dag.
Gisteravond even langs de vader van mijn ex geweest om even bij te praten over de toestand van haar moeder ed.
Vandaag even langs het ziekenhuis geweest.

Alles grijpt mij logischerwijs erg aan.
Ze ligt daar in kritieke toestand en is meer dood dan levend en dat bind mij nog met hen.
Ik kan hen gewoon niet loslaten.

Het maakt me zo intens verdrietig dat ik gewoon niet weet wat ik moet doen.
Om het minst geringste kan ik al janken.
Dat is toch echt zo kloten.

quote:

Op dinsdag 2 februari 2010 12:25 schreef Barbusse het volgende:

[..]

Ghehehe.... En dan vraag je naar het hoe en waarom, en het antwoord is oorverdovende stilte 't vage wijf....

Misschien is dit haar straf
^{kun je er niet stiekem van genieten nu whehehe!}

quote:

Op dinsdag 2 februari 2010 13:32 schreef Sjechov het volgende:
Vandaag heb ik een hele slechte dag.
Gisteravond even langs de vader van mijn ex geweest om even bij te praten over de toestand van haar moeder ed.
Vandaag even langs het ziekenhuis geweest.

Alles grijpt mij logischerwijs erg aan.
Ze ligt daar in kritieke toestand en is meer dood dan levend en dat bind mij nog met hen.
Ik kan hen gewoon niet loslaten.

Het maakt me zo intens verdrietig dat ik gewoon niet weet wat ik moet doen.
Om het minst geringste kan ik al janken.
Dat is toch echt zo kloten.

Gewoon lekker huilen, dat lucht op en misschien ook gewoon met je ex als dat goed voelt,
de situatie is al rot genoeg nu, dan kun je alle steun die je krijgt goed gebruiken
Heel veel sterkte!

quote:

Op dinsdag 2 februari 2010 15:39 schreef gekkie_ het volgende:

[..]

Misschien is dit haar straf
^{kun je er niet stiekem van genieten nu whehehe!}

Haar tijd is helaas voorbij.
Ik ga mijn geluk toch niet van zo'n vaag kind af laten hangen? Ik geniet wel van andere dingen, waar zij geen ene frikkin' donder mee te maken heeft.