Toen ik een jaar of 11 was gingen we op vakantie, mijn opa lag al een tijdje slecht, maar frankrijk was op zich nog aardig aan te rijden, dus we gingen toch.We gingen van te voren natuurlijk even langs, kan me nog herinneren dat ik toen mijn ouders al buiten stonden, terug naar binnen ben gegaan om nog even zijn handen vast te houden. Hij was nogal gedrogeerd door de morfine (botkanker, terminaal dus) maar keek heel even helder uit zijn ogen toen ik hem aankeek. Niets gezegd.
We zijn op vakantie gegaan, maar gingen na 3 dagen alweer terug.
Die middag van terugkomst is mijn moeder nog even naar hem geweest, ging dus echt niet goed.
Mijn nachtlampje had ik ooit van hem gehad (soort olielampje, maar dan met naaimachinelampie erin, hangend aan de muur).
Heel stom voordat ik ging slapen, had ik 'gezegd' in mezelf tegen dat lampje dat als t niet goed ging, 'hij'me moest wakker maken.
Ik schrik een paar uur later wakker (zo rond kwart voor 12), doe t licht aan, en het lampje slingerde heel hard heen en weer. 3 minuten later ging de telefoon, opa was overleden.
in 2007 overleed zijn vrouw, mijn oma.
Ik had mijn oma een week eerder voor t laatst gezien, ze had daarna een hersenbloeding gehad en kon niets meer. Ik had toen tegen haar gezegd dat ik dacht dat opa er was, en ze zij "hij is er altijd geweest, en ik wil naar hem toe". Die avond dus kreeg ze die beroerte.
Die was niet meteen fataal.
een paar dagen later, ik was even aan het dutten, werd ik wakker met een schreeuw in mijn hoofd, voor mijn idee wel mijn eigen stem, maar niet door mezelf gestuurd, had t gevoel dat Opa er weer was. Prompt kreeg ik dus een minuut of 10 later een belletje van mijn vader, dat dus oma overleden was.
Misschien te verklaren hoor, maar dit is voor mij in elk geval werkelijkheid.
Heb ook vaker het idee dat ik aanvoel of ik wel of niet alleen ben in een ruimte, maar dat terzijde