De kunst van het loslaten van je ex. - deel 105

quote:

Op dinsdag 26 januari 2010 20:49 schreef maartjeh het volgende:

[..]

Dankjewel, lief dat je daar nog even op reageert! Ondertussen nogsteeds niets van hem gehoord & zelf ook niets laten horen. Reed net langs hun winkel en daar brandde licht, wich means dat hij daar was.. bezorgde me wel ff een knoop in m'n maag, maar ach. Gonna have to deal with that.

Maar op wat voor manier denk je aan hem? Aan de leuke tijden die jullie samen hadden of..?? Want die tijden hoef je niet te vergeten hè. Wel echt vervelend dat je hem juist nu gaat missen. Slechte timing? Maar je komt er doorheen, echt waar.

Zo rot he dat gevoel, ik weet precies wat je bedoelt, als of je een mes in je maag krijgt!
Ik denk vooral aan de leuke dingen, eigenlijk aan alles en ik probeer het ook nog steeds te analyseren.
3 mnd elke dag samen zijn, hij heeft m'n hart gestolen, terwijl ik het toen niet in de gaten had en toen is hij door mijn schuld uit m'n leven gerukt, als of hij niet meer bestaat en ik alles gedroomd heb
Na een jaar zou dat toch minder moeten worden, maar hij blijft m'n droomprins, wat ik ook probeer.. zucht!

Als je het loslaat, heb je twee handen vrij.

Dit is mijn laatste post in dit topic over mijn eigen situatie.

Ik ben nu 4 maanden single en nog immer (ongeveer 1.5 maand) praktisch over mijn ex heen. De echt diepe emotionele verwerking zal nog wel even duren, maar voor de buitenwereld heeft dat 0 inlvoed. Ik heb zo goed als geen contact met haar, en dat is voor mij prima. Het vrienden willen blijven kwam vooral van haar kant, en ik laat het contact houden volledig aan haar over. Voor mij hoeft het niet per sé. Laat de volgende maar komen. Het kan zijn dat ik nog heel lang single blijf omdat ik kieskeurig ben en erg goed alleen kan zijn, maar ik zou ook iemand tegen kunnen komen waar ik volledig weg van ben.

Ik zal af en toe zeker hier nog eens lezen en misschien reageren.

Sterkte, iedereen!

ik meld me alvast hier..
na bijna 4 jaar relatie(op 2 maanden na) is het gevoel voor mij weg
het is ook mijn 1e relatie vanaf mijn 17e en ben er gewoon aan toe om meer te ontdekken dan wat er nu is

natuurlijk houd ik nog heel veel van haar maar ik ben er wel over uit dat het niet genoeg is om de relatie nog te redden.. ik erger me aan steeds meer dingen, voel me niet meer lichamelijk tot haar aangetrokken en ik trek de laatste tijd eigenlijk alleen maar mijn eigen plan nog

dan is het denk ik wel zo eerlijk om dit ook tegen haar te zeggen en er mee te stoppen, ondanks dat ik weet dat ik haar hart zal breken (ik zal het er wat minder moeilijk mee hebben)

[ Bericht 9% gewijzigd door sandertjuh op 27-01-2010 15:33:06 ]

Ik denk dat wij weer bij elkaar komen...

Ff denken of dat wel slim is. Hoewel het wel fijn voelt. Kut.

quote:

Op woensdag 27 januari 2010 18:18 schreef Tegan het volgende:
Ik denk dat wij weer bij elkaar komen...

Ff denken of dat wel slim is. Hoewel het wel fijn voelt. Kut.

been there, done that
er is niks makkelijkers als terugkomen bij je ex

je moet alleen wel echt zeker weten dat het wel (goed) gaat werken anders kost het je alleen nog maar meer energie en verdriet!

succes met de keuze

niet meer bij elkaar komen, gaat geheid kapot! goh, dat ik dit zelf nog ooit zou zeggen.. ik geloofde er niets van toen ze het tegen mij zeiden, maar het is dus echt waar.. na een half jaar ging het weer kapot

Maar als de mijne nu, na vrijdag, voor de deur zou staan en zeggen dat het hem spijt. Dan zou ik het nog wel een kans geven, maar ik zal nooit dat moment vergeten waarop hij het kwam vertellen.

Maar is vast valse hoop, waarschijnlijk wel.....We gaan maar gewoon door!

Ik vergeet te vermelden dat we al drie jaar een knipperlichtrelatie hebben... Tja.

Een eerdere keer (van de zoveel) dacht ik echt dat het over is, maari dat is dus niet zo gebleken. En nu weer.

Maar voorlopig is het nog uit. We gaan volgende week iets doen samen, en dan zie ik daarna wel.

quote:

Op woensdag 27 januari 2010 19:02 schreef Merziyas het volgende:
niet meer bij elkaar komen, gaat geheid kapot! goh, dat ik dit zelf nog ooit zou zeggen.. ik geloofde er niets van toen ze het tegen mij zeiden, maar het is dus echt waar.. na een half jaar ging het weer kapot

Dat ja. Het levert je uiteindelijk nog meer pijn en verdriet op dan je gedacht had dat dit je kon doen. I'm in that right now and I can tell ya; it hurts twice as bad.

quote:

Op woensdag 27 januari 2010 20:43 schreef Tegan het volgende:
Ik vergeet te vermelden dat we al drie jaar een knipperlichtrelatie hebben... Tja.

Een eerdere keer (van de zoveel) dacht ik echt dat het over is, maari dat is dus niet zo gebleken. En nu weer.

Maar voorlopig is het nog uit. We gaan volgende week iets doen samen, en dan zie ik daarna wel.

Zo ging het bij ons ook; steeds was het 'over', maar we bleven bij elkaar komen. En achteraf denk ik; waarom? Terwijl ik toen dacht; omdat het gewoon zo moet zijn.

Nee, het heeft niet zo moeten zijn. Nu voel ik een bepaalde opluchting, omdat dit voor mij de laatste keer is geweest en dit voor mij de grens was. Ik weet nu gewoon dat het niet nog een keer gaat gebeuren, al die pijn. Niet met hem in ieder geval. Dit is de laatste keer en dat wetende voelt het goed, ook al doet het zeer. Just something I'll have to go through, one last time.

Mja, ik ben nog (steeds) niet helemaal klaar met hem.

Het is nu weer ff in between aan en uit, en dat vind ik wel goed. Taking it very very slow.

quote:

Op woensdag 27 januari 2010 21:21 schreef Tegan het volgende:
Mja, ik ben nog (steeds) niet helemaal klaar met hem.

Het is nu weer ff in between aan en uit, en dat vind ik wel goed. Taking it very very slow.

Ja ik herken het wel hoor, en je gevoel is gewoon niet uit te schakelen of te stoppen, wat anderen ook zeggen. Ik wilde het ook niet horen, denk dat ik ook gewoon nog niet klaar was met hem. Maar dat punt is bij mij nu wel gekomen en ik ben er uiteindelijk in some kind of way blij om. Het geeft me rust, ik weet waar ik aan toe ben ook al is het niet wat ik gehoopt had.

Jouw tijd die komt vanzelf, of dat nu met hem is of zonder hem.

Ik woon nu in Berlijn en het is even heel eenzaam zo. Ik ken hier verder nog iemand en anders had ik altijd mijn ex om mij te steunen. Ik mis hem meer dan ooit nu. Dit is weer zo'n grote stap in mijn leven en ik vind het zo raar nu. Ik voel me ook heel stom dat ik me er nog zo kut over voel, ook al is het pas 1,5 maand uit. Er staat zoveel druk op me om er meteen overheen te zijn. Ik snap al die adviezen wel maargoed..

Soms weet ik gewoon niet hoe ik er overheen moet komen. Eigenlijk weet ik dat nooit. Ja het enige wat ik kan bedenken is dat tijd slijt, maar verder? Ik hield zo verschrikkelijk veel van hem. En mijn hart is voor mijn gevoel nu gebroken in 1000 stukjes. En in nog meer stukjes als ik eraan denk dat een ander meisje nu alle leuke dingen met hem mee zal maken.

Ik merk wel dat ik niet erg goed met verlies om kan gaan... of is dit normaal na 1,5 mnd. Ik moet nog bijna iedere avond huilen om hem. Overdags gaat het goed, maar als ik in bed lig... Ik heb er ook helemaal geen geduld voor om te wachten tot het weer goed komt, ik weet ook niet hoe. Aaaaargh, wat vind ik dit uitzichtloos nu op dit moment

Voor de broken-hearted people:

Even if you were a million miles away
I could still feel you in my bed
Near me, touch me, feel me
And even at the bottom of the sea
I can still hear inside my head
Telling me, touch me, feel me
And all the time you were telling me lies

So tonight
I'm gonna find a way to make it without you
Tonight
I'm gonna find a way to make it without you
I'm gonna hold onto the times that we had
Tonight
I'm gonna find a way to make it without you

Have you ever tried sleeping with a broken heart
Well you can try sleeping in my bed
Lonely, own me, nobody ever shut it down like you
You wore the crown, you make my body feel heaven-bound
Why don't you hold me, need me, I thought you told me
You'd never leave me

Looking in the sky I can see your face
And I knew right where I'd fit in
Take me, make me
You know that I'll always be in love with you
Right till the end

So tonight
I'm gonna find a way to make it without you
Tonight
I'm gonna find a way to make it without you
I'm gonna hold onto the times that we had
Tonight
I'm gonna find a way to make it without you

Anybody could have told you right from the start
It's bout fall apart
So rather than hold onto a broken dream
Or just hold on to love
And I could find a way to make it
Don't hold on too tight
I'll make it without you tonight

So tonight
I'm gonna find a way to make it without you
Tonight
I'm gonna find a way to make it without you
I'm gonna hold onto the times that we had
Tonight
I'm gonna find a way to make it without you

Have you ever tried, have you ever
Have you ever, oh no
Have you ever tried, have you ever tried

quote:

Op woensdag 27 januari 2010 13:08 schreef DenWauwelaar het volgende:
Als je het loslaat, heb je twee handen vrij.

goed idee! Nog tips?

quote:

Op woensdag 27 januari 2010 13:54 schreef EviL_AleX het volgende:
Dit is mijn laatste post in dit topic over mijn eigen situatie.

Ik ben nu 4 maanden single en nog immer (ongeveer 1.5 maand) praktisch over mijn ex heen. De echt diepe emotionele verwerking zal nog wel even duren, maar voor de buitenwereld heeft dat 0 inlvoed. Ik heb zo goed als geen contact met haar, en dat is voor mij prima. Het vrienden willen blijven kwam vooral van haar kant, en ik laat het contact houden volledig aan haar over. Voor mij hoeft het niet per sé. Laat de volgende maar komen. Het kan zijn dat ik nog heel lang single blijf omdat ik kieskeurig ben en erg goed alleen kan zijn, maar ik zou ook iemand tegen kunnen komen waar ik volledig weg van ben.

Ik zal af en toe zeker hier nog eens lezen en misschien reageren.

Sterkte, iedereen!

Fijn dat het allemaal zo snel is gegaan voor je, goed voor je!
Misschien dat je ons nog wat tips kunt geven hoe je dat zo snel gedaan hebt

quote:

Op donderdag 28 januari 2010 10:09 schreef gekkie_ het volgende:

[..]

Fijn dat het allemaal zo snel is gegaan voor je, goed voor je!
Misschien dat je ons nog wat tips kunt geven hoe je dat zo snel gedaan hebt

Ik zit nu op mijn werk, maar ik zal straks wel even mijn proces doorlopen. Mocht iemand er wat aan hebben.

quote:

Op donderdag 28 januari 2010 00:04 schreef VeerEli het volgende:
Voor de broken-hearted people:

Even if you were a million miles away
I could still feel you in my bed
Near me, touch me, feel me
And even at the bottom of the sea
I can still hear inside my head
Telling me, touch me, feel me
And all the time you were telling me lies

So tonight
I'm gonna find a way to make it without you
Tonight
I'm gonna find a way to make it without you
I'm gonna hold onto the times that we had
Tonight
I'm gonna find a way to make it without you

Have you ever tried sleeping with a broken heart
Well you can try sleeping in my bed
Lonely, own me, nobody ever shut it down like you
You wore the crown, you make my body feel heaven-bound
Why don't you hold me, need me, I thought you told me
You'd never leave me

Looking in the sky I can see your face
And I knew right where I'd fit in
Take me, make me
You know that I'll always be in love with you
Right till the end

So tonight
I'm gonna find a way to make it without you
Tonight
I'm gonna find a way to make it without you
I'm gonna hold onto the times that we had
Tonight
I'm gonna find a way to make it without you

Anybody could have told you right from the start
It's bout fall apart
So rather than hold onto a broken dream
Or just hold on to love
And I could find a way to make it
Don't hold on too tight
I'll make it without you tonight

So tonight
I'm gonna find a way to make it without you
Tonight
I'm gonna find a way to make it without you
I'm gonna hold onto the times that we had
Tonight
I'm gonna find a way to make it without you

Have you ever tried, have you ever
Have you ever, oh no
Have you ever tried, have you ever tried

quote:

Op donderdag 28 januari 2010 10:09 schreef gekkie_ het volgende:

Fijn dat het allemaal zo snel is gegaan voor je, goed voor je!
Misschien dat je ons nog wat tips kunt geven hoe je dat zo snel gedaan hebt

Bij deze mijn verhaal:

[Aanloop]
Het is februari 2009, en ik ben 3 jaar samen met mijn vriendin. Onze relatie bestaat vooral uit weekenden samen, omdat zij in België woont en ik in Nederland. Absoluut geen vuiltje aan de lucht, van haar krijg ik een boekwerkje met foto's van ons samen en verklaart ze haar eeuwige liefde aan mij in haar eigen woorden en met andermans gedichten. Maart en april gaan voorbij zonder iets noemenswaardigs negatiefs. Ergens halverwege mei merk ik dat er iets scheelt bij haar. Omdat ik het type ben dat eerst een patroon in gedrag wil zien voor hij het de moeite waard vindt om aan te spreken kijk ik het even aan. Halverwege juni, net wanneer ik haar wil aanspreken op haar gedrag, geeft ze zelf aan dat het niet goed gaat tussen haar en mij. Ik bevestig die indruk. Ze laat merken dat ze overweegt een punt achter de relatie te zetten. Ik slaag erin haar te overtuigen het nog een kans te geven, en we praten over dingen die we onprettig vinden in elkaars gedrag. Er wordt een doorstart gemaakt nadat we elkaar een paar weken besluiten niet te zien. In die tijd schrijf ik haar een brief van 2 A4tjes waarin ik uitleg hoe ik de situatie zie en hoe ik me erbij voel. Het is nu juni.

Dingen lijken aan de beterende hand te zijn. Ik geef haar alle ruimte die ze wenste, we zorgen ervoor dat we leuke dingen samen doen. Ik merk nog steeds wel twijfel van haar kant, maar die lijkt af te nemen. Het is nu augustus en ik merk een afname in affectie van haar kant. Gedurende de gehele doorstart kan ik alleen maar concluderen dat het is alsof alleen ik me moet bewijzen, en zij vrij passief is. Het begint me enorm te irriteren, en ik stel voor eens goed te praten. Het is nu eind september en ze komt naar mij toe. Gebasseerd op haar gedrag verwacht ik enkele weken al heel sterk dat het uit zal gaan. En zo geschiedde. Ze zegt dat ze in de war is, en ongelukkig. Ze weet niet of ze ongelukkig is omdat de relatie slecht gaat, of dat ze anderzijds ongelukkig is en dat dit de relatie verziekt. Ze geeft aan dat het niet aan mij ligt, dat ik altijd goed voor haar ben geweest, en ook dat er geen ander in het spel is. Ze kan slecht liegen, zeker over belangrijke zaken, dus ik geloof haar in de afwezigheid van aanwijzingen dat ze liegt. Ik geef haar dezelfde dag haar spullen terug die ik de dag daarvoor al verzameld had. Ze bekijkt wat ik allemaal teruggeef en wordt weer emotioneel, en zegt nu al spijt te hebben. Ik blijf de hele dag relatief rustig en respectvol naar buiten toe en vertel haar dat ik het niet zie zitten om nog een doorstart te maken. De manier waarmee ze met me omgaat is veel minder dan ik verdien, en daar is ze het mee eens. Ze geeft aan toch heel graag vrienden te willen blijven omdat ze met mij echt over alles kan praten. Ik vertel haar dat ik niet meteen vrienden kan zijn en raadt haar dan ook aan om minstens 3 maanden geen contact met me op te nemen.

[Verwerking]
Ik ben kapot. Dezelfde dag nog drink ik in totaal een halve liter van diverse whiskeys. Ik krijg nog een bericht van haar dat ze veilig thuis is aangekomen en dat ze het gevoel heeft de grootste vergissing van haar leven gemaakt te hebben. Ik kan hier niks op zeggen en vertel haar alleen dat ik blij ben dat ze veilig thuis is aangekomen en dat na het weekend de contactstop van mijn kant in zal gaan. Geobsedeerd met menselijk gedrag als ik ben vraag ik me lange tijd af waarom het nu precies is uitgegaan. Het is als een splinter in mijn hoofd. Buiten deze vragen richt ik bewust tijden in waarop ik me emotioneel helemaal kan laten gaan wanneer mijn gevoelens hiertoe een behoefte aangeven. Op die tijden sluit ik me op in mijn kamer, neem een ontspannen positie in en laat de tranen rijkelijk vloeien, terwijl ik me het "waarom" blijf afvragen. Ik confronteer mezelf bewust met het verlies om maar zo veel mogelijk pijn in een zo kort mogelijke tijd te hebben en sta mezelf niet toe mezelf romantische leugens te laten geloven. Voorbeeld van zo'n leugen is:"Maar we zijn perfect als koppel". Nee, voor zover perfect bestaat gaat een dergelijk koppel niet uit elkaar. Ik ervaar heel veel pijn en enorm veel woede. Ik onderhoud op geen enkele manier contact met haar en zij ook niet met mij. Na 1 maand voel ik me beduidend beter, en neem me voor mijn vooruitgang te testen door haar eens op MSN aan te spreken. Ik voelde me toch nog behoorlijk klote tijdens dit gesprek, en merk ook dat zij enigzins gevoelig is. Ze claimt in ieder geval weer gelukkig te zijn. Ik voel geen verdere behoefte vanaf dit moment aan contact met haar. De opvolgende 2 maanden blijf ik hetzelfde doen: mezelf confronteren met de pijn, en de relatie verder ontleden. De dipjes worden steeds minder erg totdat ze zo goed als helemaal weg zijn. Ik heb mogelijke antwoorden op de "waarom" vraag en in mijn leven pak ik alles weer op als voorheen. Het is nu bijna 3 maanden uit en zij spreekt me net voor kerst aan op MSN. Ze wilde me nog even spreken voor ze een maand op vakantie zou zijn. Het gesprek verloopt prettig, met nog enige onwennigheid aan beide kanten. Beide geven we aan dat we het jammer vinden zoals het heeft moeten lopen maar dat het nu is wat het is.

En nu is het dus 4 maanden uit. Er is geen contact en weiger dat ook op te nemen. De wens van vriendschap komt meer van haar kant, dus ik laat dat ook aan haar over. Ik erken dat ze me vreselijk pijn heeft gedaan zonder dat ik het verdient heb, maar ook dat ze vrij is haar leven zo te leven als ze zelf wil.

Dat was het hele verhaal. De verwerking kwam voor mij dus neer op 3 dingen:

1. Geen contact
2. Zelf-confrontatie
3. De wilskracht 1 en 2 te blijven doen.

Hopelijk heeft iemand anders hier ook nog wat aan. Sterkte, iedereen!

[ Bericht 0% gewijzigd door EviL_AleX op 28-01-2010 15:33:48 ]

Die wilskracht is misschien nog wel het belangrijkste

Heeft iemand praktische tips om liefdesverdriet te verwerken? Kamp nu al 3 jaar ermee zonder enige vooruitgang.

Bedankt voor het delen van je verhaal EviL_AleX... Op dit moment doe ik het ook zo en dit is toch wel een teken dat ik het wel goed doe. Ik probeer namelijk niks weg te stoppen, als ik een rotgevoel heb en ik moet huilen, dan laat ik dat gewoon toe en huil ik gewoon. Er staat zoveel druk op je vind ik dat je allemaal afleiding zoekt en je ineens weer goed voelt, maar ik voel me veeeel liever nu heel erg kut dan over een aantal maanden ofzo. Natuurlijk zoek ik genoeg afleiding, maar het is ook erg fijn om eens goed te huilen en er heel diep over na te denken.

quote:

Op donderdag 28 januari 2010 13:36 schreef Faerie het volgende:
Bedankt voor het delen van je verhaal EviL_AleX... Op dit moment doe ik het ook zo en dit is toch wel een teken dat ik het wel goed doe. Ik probeer namelijk niks weg te stoppen, als ik een rotgevoel heb en ik moet huilen, dan laat ik dat gewoon toe en huil ik gewoon. Er staat zoveel druk op je vind ik dat je allemaal afleiding zoekt en je ineens weer goed voelt, maar ik voel me veeeel liever nu heel erg kut dan over een aantal maanden ofzo. Natuurlijk zoek ik genoeg afleiding, maar het is ook erg fijn om eens goed te huilen en er heel diep over na te denken.

Afleiding is goed en ook zeker nodig van tijd tot tijd. Als het maar niet weglopen van de echte verwerking is. Maar die emotionele rustpauzes heb je wel degelijk nodig

Ik vind het 'geen contact houden' erg moeilijk.
Het is nu bijna 2 weken uit, en ik voel me nog zwaar beroerd en loop bijna de hele dag met een 'steek' in me lichaam rond.
Hij blijft ook contact zoeken, zo had ik vandaag weer ineens een foto van hem en mij samen waarop ik hem een kusje op zijn wang geef, met de tekst 'ik weet niet of je deze al had, maar hij is wel leuk'.
Ook zoals ik al eerder hier benoemd heb blijft hij zo doen.
En omdat hij met het uitmaken zei of hij niet wist of hij ooit wel klaar zou zijn met mij enz, blijf ik de hoop houden door deze dingen dat hij zich misschien nog bedenkt.
En door die gedachte durf ik het contact niet te verbreken, omdat ik dan bang ben die kans mis te lopen.
Fuck man, wat toch moeilijk dit.

als een gast zegt dat ie over je heeft gedroomd,maar niet wil zeggen wat en zegt dat het privé is..wat zou die gedroomd kunnen hebben?

quote:

Op donderdag 28 januari 2010 16:02 schreef VeerEli het volgende:
Ik vind het 'geen contact houden' erg moeilijk.
Het is nu bijna 2 weken uit, en ik voel me nog zwaar beroerd en loop bijna de hele dag met een 'steek' in me lichaam rond.
Hij blijft ook contact zoeken, zo had ik vandaag weer ineens een foto van hem en mij samen waarop ik hem een kusje op zijn wang geef, met de tekst 'ik weet niet of je deze al had, maar hij is wel leuk'.
Ook zoals ik al eerder hier benoemd heb blijft hij zo doen.
En omdat hij met het uitmaken zei of hij niet wist of hij ooit wel klaar zou zijn met mij enz, blijf ik de hoop houden door deze dingen dat hij zich misschien nog bedenkt.
En door die gedachte durf ik het contact niet te verbreken, omdat ik dan bang ben die kans mis te lopen.
Fuck man, wat toch moeilijk dit.

Ik zou ook dat contact niet kunnen verbreken als het zo ging. Zeg tegen hem dat hij een beslissing moet maken. Of hij gaat kijken of er nog iets is qua gevoel wat eventueel weer tot een relatie kan leiden. Of er is niets meer en dan moet hij ook geen lieve mailtjes enzo sturen. Dan kan hij nog wel met je omgaan, maar alleen als vrienden. En dan kun je erbij zeggen dat je gewoon kapot gaat omdat je steeds niet weet wat hij bedoelt, wil hij gewoon aardig zijn, of is er nog iets is (wat hij zei dat hij ging uitzoeken), want je vind het moeilijk om hem af te kappen omdat jij zelf al wel hebt besloten dat je het nog niet kan afsluiten ofzo.

Mooi topic mensen, ik geloof dat we wel wat aan elkaar hebben als zielsverwanten zijnde We zitten allemaal in hetzelfde schuitje en dat geeft kracht (gedeelde smart is halve smart). Liefdesverdriet is iets wat bezit van je neemt en het volgt je overal, dag en nacht.

Ik heb met mijzelf de volgende dingen afgesproken om er eens en voor altijd een eind aan te maken (het loslaten van de ex dan )

- Goed voor mijzelf zijn
- Een wandeling maken van tijd tot tijd
- De stad in om een kop koffie te drinken en iets "leuks" te kopen
- Geen contact meer opnemen met mijn ex
- Geen foto's op Hyves/Facebook bekijken van mijn ex

Daarnaast heb ik mijzelf voorgehouden dat liefdesverdriet nu eenmaal hoort bij een relatie: it's all in the game. Ook put ik veel kracht uit dit topic en jullie verhalen, dank allemaal.

quote:

Op donderdag 28 januari 2010 17:30 schreef SuperFokker het volgende:

[..]

Die gast vindt het gewoon lekker makkelijk dat hij altijd ergens op terug kan vallen, vandaar die smsjes enz. Duh!
Als hij straks niemand vindt dan komtie op hangende pootjes terug, totdat er wel een leuker iemand is.

Inderdaad de keuze stellen: óf je gaat het samen proberen op te lossen óf hij moet geen contact meer opnemen...simple as that!

Nee, ik snap dat je deze conclusie trekt hoor, maar geloof me, dit is echt niet het geval. Als je mijn andere posts in dit topic leest, zie je hoe en waarom het uit is gegaan. En dat het niet was omdat hij geen gevoelens meer voor mij had of omdat hij niet meer van mij hield. En nogmaals, zijn woorden 'ik weet niet of ik ooit wel klaar kán zijn met jou', en 'ik ben bang dat als ik geen contact meer met je hebt en jij doorgaat met je leven, ik er dan achter kom hoe zo'n fout ik gemaakt heb en je dan al verder bent gegaan'. Zijn woorden dus.
Daarom geeft hij mij hier ook hoop mee, omdat ik dus ga denken dat hij twijfelt, want anders, waarom die dingen smsen en een foto van ons samen mailen?

quote:

Op donderdag 28 januari 2010 17:27 schreef Tegan het volgende:

[..]

Ik zou ook dat contact niet kunnen verbreken als het zo ging. Zeg tegen hem dat hij een beslissing moet maken. Of hij gaat kijken of er nog iets is qua gevoel wat eventueel weer tot een relatie kan leiden. Of er is niets meer en dan moet hij ook geen lieve mailtjes enzo sturen. Dan kan hij nog wel met je omgaan, maar alleen als vrienden. En dan kun je erbij zeggen dat je gewoon kapot gaat omdat je steeds niet weet wat hij bedoelt, wil hij gewoon aardig zijn, of is er nog iets is (wat hij zei dat hij ging uitzoeken), want je vind het moeilijk om hem af te kappen omdat jij zelf al wel hebt besloten dat je het nog niet kan afsluiten ofzo.

Dit ga ik onthouden. Heel erg goed verwoord, ik denk dat ik het even een paar weekjes aankijk en dan inderdaad dit ga zeggen. Thanks

quote:

Op donderdag 28 januari 2010 12:40 schreef EviL_AleX het volgende:

[..]

Bij deze mijn verhaal:

[Aanloop]
Het is februari 2009, en ik ben 3 jaar samen met mijn vriendin. Onze relatie bestaat vooral uit weekenden samen, omdat zij in België woont en ik in Nederland. Absoluut geen vuiltje aan de lucht, van haar krijg ik een boekwerkje met foto's van ons samen en verklaart ze haar eeuwige liefde aan mij in haar eigen woorden en met andermans gedichten. Maart en april gaan voorbij zonder iets noemenswaardigs negatiefs. Ergens halverwege mei merk ik dat er iets scheelt bij haar. Omdat ik het type ben dat eerst een patroon in gedrag wil zien voor hij het de moeite waard vindt om aan te spreken kijk ik het even aan. Halverwege juni, net wanneer ik haar wil aanspreken op haar gedrag, geeft ze zelf aan dat het niet goed gaat tussen haar en mij. Ik bevestig die indruk. Ze laat merken dat ze overweegt een punt achter de relatie te zetten. Ik slaag erin haar te overtuigen het nog een kans te geven, en we praten over dingen die we onprettig vinden in elkaars gedrag. Er wordt een doorstart gemaakt nadat we elkaar een paar weken besluiten niet te zien. In die tijd schrijf ik haar een brief van 2 A4tjes waarin ik uitleg hoe ik de situatie zie en hoe ik me erbij voel. Het is nu juni.

Dingen lijken aan de beterende hand te zijn. Ik geef haar alle ruimte die ze wenste, we zorgen ervoor dat we leuke dingen samen doen. Ik merk nog steeds wel twijfel van haar kant, maar die lijkt af te nemen. Het is nu augustus en ik merk een afname in affectie van haar kant. Gedurende de gehele doorstart kan ik alleen maar concluderen dat het is alsof alleen ik me moet bewijzen, en zij vrij passief is. Het begint me enorm te irriteren, en ik stel voor eens goed te praten. Het is nu eind september en ze komt naar mij toe. Gebasseerd op haar gedrag verwacht ik enkele weken al heel sterk dat het uit zal gaan. En zo geschiedde. Ze zegt dat ze in de war is, en ongelukkig. Ze weet niet of ze ongelukkig is omdat de relatie slecht gaat, of dat ze anderzijds ongelukkig is en dat dit de relatie verziekt. Ze geeft aan dat het niet aan mij ligt, dat ik altijd goed voor haar ben geweest, en ook dat er geen ander in het spel is. Ze kan slecht liegen, zeker over belangrijke zaken, dus ik geloof haar in de afwezigheid van aanwijzingen dat ze liegt. Ik geef haar dezelfde dag haar spullen terug die ik de dag daarvoor al verzameld had. Ze bekijkt wat ik allemaal teruggeef en wordt weer emotioneel, en zegt nu al spijt te hebben. Ik blijf de hele dag relatief rustig en respectvol naar buiten toe en vertel haar dat ik het niet zie zitten om nog een doorstart te maken. De manier waarmee ze met me omgaat is veel minder dan ik verdien, en daar is ze het mee eens. Ze geeft aan toch heel graag vrienden te willen blijven omdat ze met mij echt over alles kan praten. Ik vertel haar dat ik niet meteen vrienden kan zijn en raadt haar dan ook aan om minstens 3 maanden geen contact met me op te nemen.

[Verwerking]
Ik ben kapot. Dezelfde dag nog drink ik in totaal een halve liter van diverse whiskeys. Ik krijg nog een bericht van haar dat ze veilig thuis is aangekomen en dat ze het gevoel heeft de grootste vergissing van haar leven gemaakt te hebben. Ik kan hier niks op zeggen en vertel haar alleen dat ik blij ben dat ze veilig thuis is aangekomen en dat na het weekend de contactstop van mijn kant in zal gaan. Geobsedeerd met menselijk gedrag als ik ben vraag ik me lange tijd af waarom het nu precies is uitgegaan. Het is als een splinter in mijn hoofd. Buiten deze vragen richt ik bewust tijden in waarop ik me emotioneel helemaal kan laten gaan wanneer mijn gevoelens hiertoe een behoefte aangeven. Op die tijden sluit ik me op in mijn kamer, neem een ontspannen positie in en laat de tranen rijkelijk vloeien, terwijl ik me het "waarom" blijf afvragen. Ik confronteer mezelf bewust met het verlies om maar zo veel mogelijk pijn in een zo kort mogelijke tijd te hebben en sta mezelf niet toe mezelf romantische leugens te laten geloven. Voorbeeld van zo'n leugen is:"Maar we zijn perfect als koppel". Nee, voor zover perfect bestaat gaat een dergelijk koppel niet uit elkaar. Ik ervaar heel veel pijn en enorm veel woede. Ik onderhoud op geen enkele manier contact met haar en zij ook niet met mij. Na 1 maand voel ik me beduidend beter, en neem me voor mijn vooruitgang te testen door haar eens op MSN aan te spreken. Ik voelde me toch nog behoorlijk klote tijdens dit gesprek, en merk ook dat zij enigzins gevoelig is. Ze claimt in ieder geval weer gelukkig te zijn. Ik voel geen verdere behoefte vanaf dit moment aan contact met haar. De opvolgende 2 maanden blijf ik hetzelfde doen: mezelf confronteren met de pijn, en de relatie verder ontleden. De dipjes worden steeds minder erg totdat ze zo goed als helemaal weg zijn. Ik heb mogelijke antwoorden op de "waarom" vraag en in mijn leven pak ik alles weer op als voorheen. Het is nu bijna 3 maanden uit en zij spreekt me net voor kerst aan op MSN. Ze wilde me nog even spreken voor ze een maand op vakantie zou zijn. Het gesprek verloopt prettig, met nog enige onwennigheid aan beide kanten. Beide geven we aan dat we het jammer vinden zoals het heeft moeten lopen maar dat het nu is wat het is.

En nu is het dus 4 maanden uit. Er is geen contact en weiger dat ook op te nemen. De wens van vriendschap komt meer van haar kant, dus ik laat dat ook aan haar over. Ik erken dat ze me vreselijk pijn heeft gedaan zonder dat ik het verdient heb, maar ook dat ze vrij is haar leven zo te leven als ze zelf wil.

Dat was het hele verhaal. De verwerking kwam voor mij dus neer op 3 dingen:

1. Geen contact
2. Zelf-confrontatie
3. De wilskracht 1 en 2 te blijven doen.

Hopelijk heeft iemand anders hier ook nog wat aan. Sterkte, iedereen!

Dankjewel Alex en respect voor de manier hoe je het hebt aangepakt.
Ik herken heel veel dingen, maar volgens mij mis ik de wilskracht een beetje en wentel ik mezelf te veel in zelfmedelijden zo zie je maar, al weer geleerd
Nou hopen dat je snel een leuke meid tegen komt, die jou wel verdient!

quote:

Op donderdag 28 januari 2010 13:19 schreef 78rt21 het volgende:
Heeft iemand praktische tips om liefdesverdriet te verwerken? Kamp nu al 3 jaar ermee zonder enige vooruitgang.

Heel bemoedigend

_{maar moest wel glimlachen eigenlijk}

quote:

Op donderdag 28 januari 2010 18:13 schreef gekkie_ het volgende:

[..]

Heel bemoedigend

_{maar moest wel glimlachen eigenlijk}

quote:

Op donderdag 28 januari 2010 17:48 schreef 78rt21 het volgende:
Mooi topic mensen, ik geloof dat we wel wat aan elkaar hebben als zielsverwanten zijnde We zitten allemaal in hetzelfde schuitje en dat geeft kracht (gedeelde smart is halve smart). Liefdesverdriet is iets wat bezit van je neemt en het volgt je overal, dag en nacht.

Ik heb met mijzelf de volgende dingen afgesproken om er eens en voor altijd een eind aan te maken (het loslaten van de ex dan )

- Goed voor mijzelf zijn
- Een wandeling maken van tijd tot tijd
- De stad in om een kop koffie te drinken en iets "leuks" te kopen
- Geen contact meer opnemen met mijn ex
- Geen foto's op Hyves/Facebook bekijken van mijn ex

Daarnaast heb ik mijzelf voorgehouden dat liefdesverdriet nu eenmaal hoort bij een relatie: it's all in the game. Ook put ik veel kracht uit dit topic en jullie verhalen, dank allemaal.

quote:

Op donderdag 28 januari 2010 18:16 schreef 78rt21 het volgende:

[..]


[..]

Maar dat doe ik ook allemaal, meteen het contact verbroken ( van zijn kant dat wel )
Ik heb alles al geprobeerd, maar ik wil hem gewoon niet vergeten

quote:

Op donderdag 28 januari 2010 19:06 schreef gekkie_ het volgende:

[..]

Maar dat doe ik ook allemaal, meteen het contact verbroken ( van zijn kant dat wel )
Ik heb alles al geprobeerd, maar ik wil hem gewoon niet vergeten

Misschien heb je het al eerder gezegd hier, maar hoe lang is dan geleden voor je?

Voor mij is 't nu 1,5 mnd geleden en ik kan hem ook niet vergeten. Ik heb nu besloten om mezelf geen druk op te leggen. Je hoeft er echt niet meteen overheen te zijn hoor. Als jij dat nodig hebt, dan moet je het jezelf vooral niet opdringen om het sneller te doen. Ik heb het geprobeerd, maar ik werd er helemaal gek van. Ik probeer het niet meer zo ontzettend te vergeten, maar probeer het daarnaast wel zo weinig mogelijk invloed te laten hebben op mijn leven!

@EviL_AleX: Respect dat je zo 'makkelijk' geen contact kon houden. Ik (en mijn ex) houden dat allebei niet lang vol.

quote:

Op donderdag 28 januari 2010 19:15 schreef Faerie het volgende:

[..]

Misschien heb je het al eerder gezegd hier, maar hoe lang is dan geleden voor je?

Voor mij is 't nu 1,5 mnd geleden en ik kan hem ook niet vergeten. Ik heb nu besloten om mezelf geen druk op te leggen. Je hoeft er echt niet meteen overheen te zijn hoor. Als jij dat nodig hebt, dan moet je het jezelf vooral niet opdringen om het sneller te doen. Ik heb het geprobeerd, maar ik werd er helemaal gek van. Ik probeer het niet meer zo ontzettend te vergeten, maar probeer het daarnaast wel zo weinig mogelijk invloed te laten hebben op mijn leven!

Bij mij is het al bijna een jaar geleden
Ik had dat in het begin ook heel erg en heb het besef hoeveel ik hem miste dus ook pas laat gekregen.
Ik had het echt zo graag zo veel anders willen doen..

quote:

Op donderdag 28 januari 2010 19:32 schreef gekkie_ het volgende:

[..]

Bij mij is het al bijna een jaar geleden
Ik had dat in het begin ook heel erg en heb het besef hoeveel ik hem miste dus ook pas laat gekregen.
Ik had het echt zo graag zo veel anders willen doen..

Die schaamte-smiley is nergens voor nodig! Dit betekent dat je gewoon heel veel van je ex hebt gehouden. Er is geen regel voor hoe lang het duurt voor je over je ex heen bent... Als het maar niet zo is dat je dit ook heel erg bij vrienden en nieuwe contacten laat merken, want dan verpest je heel veel.

Wat zou je dan anders willen doen?

Bedankt voor de reacties mensen. Een belangrijke toevoeging is misschien wel dat ik op zich makkelijk alleen kan zijn. En dat gemis dat je voelt is inderdaad het gevoel, niet het persoon. Het is echt totale waanzin te denken dat ALLEEN hij/zij je dat gevoel kan geven. Gevoel is iets waar je heel erg van kan genieten, maar algemeen genomen moet het niet de hoofdadviseur zijn voor je gedrag en keuzes...

Ik heb volgens mij wel eerder gepost, maar heb toch de behoefte even mijn (beetje) ellende weg te schrijven.

Sinds afgelopen september ben ik weer vrijgezel na een relatie van 6 jr.
We hebben heel veel meegemaakt, maar helaas vooral veel negatieve zaken, hierbij doel ik op overlijden van vele mensen (gemiddeld 2 p/j).
Het meest ingrijpende was voor ons mijn vader (hart aanval en haar lievelings opa).
Ook ben ik in de tussentijd ben ernstig ziek geweest en waren we op elkaar aangewezen (we woonden in het westen en familie in het oosten).
In den beginnen groeiden we snel naar elkaar toe, maar heel langzaam merkte je dat het richting een broer/zus verhouding ging, tot we dan afgelopen september besloten er een eind aan te maken (de relatie).

Nu zul je denken, ok ... standaard verhaal.
Nee toch niet.

Bijkomend is dat mijn ex haar hele leven eigenlijk al kampt met psychische klachten welke ook onze relatie bemoeilijkt heeft.
Daarbij kwam voor haar dat een 3 jaar geleden haar moeder kanker kreeg en nu de strijd verloren heeft.
Mijn ex heeft besloten zich actief te laten behandelen waar ik heel blij van wordt, omdat ik gewoon nog veel van haar houd en haar echt het beste gun voor nu en de toekomst.

Maar nu komt het eigenlijk.
Hoe langer het uit is, hoe meer kloten ik mij begin te voelen.
Een gevoel dat ik hun allemaal in de steek heb gelaten, terwijl het besluit meer van haar kwam dan van mij.
Ik het gevoel heb haar nog veel te willen steunen, terwijl iedereen om mij heen roept "laat gaan".
Ook staat er een vakantie gepland voor over een week of 3 a 4 (tickets al in huis) echter ligt haar moeder op het randje van de hemelpoort, maar ze houd het bewonderingswaardig lang vol.
Het is een echte vechter die de doktoren al tijden versteld doet staan.
Nu heb ik besloten dat ik alles laat vallen om maar bij de uitvaart te kunnen zijn.
Mocht ze dus niet overleden zijn voordat ik op vakantie ga, dan ga ik niet.
Maar iedereen om mij heen bemoeid zich ermee.
Ik voel me kut ....
Ik voel me kloten ...
Mijn gevoel zegt dat ik haar zo weer terugnemen als ze tegen mij zou zeggen dat ze zich vergist heeft.
Maar mijn verstand ...
Ook krijg ik steeds meer en meer het gevoel dat ze zich de laatste periode zich anders gedroeg omdat ze altijd riep dat ze mij niet verdiende ... haar klachten mij tot last waren .... etc.

Ik voel me echt als een wrak.
Kan me slecht zetten tot dingen ...
Helaas moet ik concluderen dat ik er aardig alleen voor sta.
Mijn vertrek naar het westen in het verleden zorgde ervoor dat mijn 2 grote vriendschappen verwatert zijn.
De mensen waar ik goed me kan wonen in het westen (die ik als mijn vriend zie), maar ik zit nu weer in hhet oosten (wel weer bij familie).

Nu is mijn vraag of iemand zich hier een beetje in herkend en hoe hij/zij hiermee om is gegaan?

Sorry voor de onsamenhangende tekst, maar zo kwam het in mij op.
In ieder geval bedankt voor het lezen.

Als jij je voelt dat je daar moet zijn bij de uitvaart moet je gewoon gaan! Je hebt blijkbaar een sterke band nog met haar moeder (puur bloed delen betekent imo niets, het gaat om hoeveel je om elkaar geeft, en dat kan bij vrienden/schoonfamilie veel sterker zijn dan bij je eigen familie).

Deze hele kwestie staat volgens mij los van je ex. Dus gewoon gaan, en laat je vooral niet leiden door wat andere mensen 'vinden wat normaal is'. In dit soort kwesties moet je wel op gevoel afgaan, want het ergste is om over zoiets spijt te krijgen. Sterkte .

Ligt aan de situatie. toch?
denk dat je er heel snel over heen kunt zijn als je geen vragen meer hebt. niet het idee hebt dat er niet-afgesloten dingen zijn. als je het begrijpt en beseft dat het misschien inderdaad beter zo is. denk dat de aandacht van andere meisjes er ook wel mee te maken heeft.

dus ik hoop voor je dat het inderdaad zo is, dat je er snel overheen komt,
maar misschien komt er nog een dipje. je ne sais pas?

as for me, ik wil hem uit m'n hoofd. ik wil dat het me niks meer kan schelen. ik wil aan andere dingen denken. tevreden zijn. gelukkig zijn. beseffen dat er meer is. en dat er heus wel iets nieuws op mn pad komt. en dat ik meer verdien dan dit.