Omgaan met het overlijden van een dierbare #2

Fipo

Vandaag mn eerste verjaardag zonder mijn vader. Dat was wel even slikken hard janken vannacht. Vandaag valt het wel weer mee, want ik vier het niet.

Het eerste jaar zonder mama is begonnen... Alle eerste keren zonder komen er nu aan

Ook eventjes reageren hier. Net geregistreerd, maar lees al lang mee.

2,5 jaar geleden is mijn vader overleden op 56 jarige leeftijd aan de gevolgen van kanker. In maart kreeg hij te horen dat hij "weke delen kanker" had en is uiteindelijk in juni gestorven. Hij kon echt niet meer, en was ontzettend moe en had zoveel pijn door alle tumoren overal. Hierdoor heeft hij voor euthanasie gekozen.
Ik was op de één of andere manier zo ontzettend trots op hem dat hij dit aandurfde! Zelf het laatste glas leeggedronken, zelf bewust de keuze gemaakt, alles.
Ik was toen net 18 jaar, maar ben wel ontzettend blij dat ik hem nog 18 jaar bij me heb mogen hebben.
Mis hem natuurlijk nog elke dag, maar ben wel nog steeds ontzettend trots.

Morgen (2 januari) ga ik een tattoo laten zetten met het sterrenbeeld van hem. Ik kijk er echt ontzettend naar uit, en dat zal ook zeker meewerken aan de verwerking

Sterkte voor alle mensen die 'de eerste keer' gaan beleven.

Welkom Mfox!
Na de dood van mijn zus werd de tattoo die ik al had, ook iets voor haar. Ik wil ook een tattoo laten zetten voor m'n vader, maar ik weet niet precies hoe het eruit moet zien.
Ik wens je een mooie dag morgen!

Mfox: dat is mooi, en ik denk ook wel dat het je zal helpen. Op moeilijke momenten kan je er dan naar kijken en dan is hij toch weer bij je. Zo heb ik een halsketting met een hanger van zijn (en ook mijn) sterrenbeeld, er hangt ook een steentje aan dat bepaalde krachten zou moeten hebben en een hangertje van een beschermheilige. Het is de ketting die hij jaren lang zelf droeg en die draag ik nu, op die manier draag ik hem ook overal mee met mij.

Ook ik heb de overgang overleefd. Ik heb er bewust niet al te veel bij willen stilstaan op oudjaarsavond zelf.
Ik ben bij hem langsgeweest op het kerkhof om een gelukkig nieuwjaar te wensen en alles verteld wat ik zo graag zou willen voor in het nieuwe jaar, en daarna heb ik me geconcentreerd op het gezelschap waarmee ik de overgang gevierd heb. En dat ging best wel goed (drank zal er ook wel voor iets tussenzitten).

Ergens voelt het ook wel bevrijdend om nu in een jaar te zitten waar hij geen actief deel meer van uitmaakt. Klinkt raar, maar het is alsof ik een stuk somberheid hebt achtergelaten in 2009 ofzo...

Gisteren was het dan de verplichte familiedag, en onderweg een stralende zon. Op restaurant kwam een nummer voorbij in de achtergrond muziek dat we ook in de afscheidsdienst hadden gestoken. Ik probeer die dingen nu te zien als zijn manier om een gelukkig nieuwjaar te wensen en dat voelt wel goed

Vriend is 2 jaar en 1 dag dood. Oudjaarsavond vorig jaar bij zn graf in Parijs doorgebracht, dit jaar wilde ik thuisblijven. Uiteindelijk belandde ik toch weer in Parijs, al ben ik deze keer met uitzicht op de Arc de Triomphe het nieuwe jaar ingegaan.
Twee jaar.. Het lijkt soms gisteren, ik heb met regelmaat nog die verbijstering van 'hij is er écht niet meer'. Maar ik weet dat het goed gaat komen met me, ooit.
Dat is al heel wat meer dan wat ik een jaar geleden voelde en al helemaal wat ik 2 jaar geleden voelde. Nieuwjaarsdag zal altijd wel een kutdag blijven..

Sterkte iedereen. Ik had een vraag, is een huisdier ook een dierbare (voor mij is het een dierbare) en zo ja kan ik in dit topic ook hierover meepraten?

Een huisdier zoals een kat of een hond

Ik heb vandaag de tattoo laten zetten. Ben er echt ontzettend bij mee en het resultaat is echt perfect! Ben ook ontzettend trots nu

Paar jaar terug een vriendin verloren, we waren beide veertien jaar. Heb maanden nachtmerries gehad, het beeld van haar in die kist bleef in m'n hoofd rondspoken. Denk niet meer elke dag aan haar, kan nu ook makkelijker over haar dood praten.

Een van mijn beste vrienden zou komende donderdag 21 zijn geworden.
Helaas overleed hij vorig jaar op ... ja 20 jarige leeftijd..

Pfff.

quote:

Op zondag 3 januari 2010 02:10 schreef W1ckeDxt het volgende:
Een van mijn beste vrienden zou komende donderdag 21 zijn geworden.
Helaas overleed hij vorig jaar op ... ja 20 jarige leeftijd..

Pfff.

Veel sterkte, vooral donderdag!

quote:

Op zondag 3 januari 2010 @ 01:23 schreef Stephan1237 het volgende:
Sterkte iedereen. Ik had een vraag, is een huisdier ook een dierbare (voor mij is het een dierbare) en zo ja kan ik in dit topic ook hierover meepraten?

Een huisdier zoals een kat of een hond

Lijkt mij wel hoor, maar je hebt eventueel in F&F ook dit topic: In Memoriam #2 waar je je verhaal kwijt zou kunnen.

quote:

Op zondag 3 januari 2010 03:16 schreef MissBliss het volgende:

[..]

Lijkt mij wel hoor, maar je hebt eventueel in F&F ook dit topic: In Memoriam #2 waar je je verhaal kwijt zou kunnen.

Bedankt !

Ik heb ook een overlijden meegemaakt een paar weken geleden maar het intresseerde me niet. Het was iemand in de familie die ik nauwelijks kende

quote:

Op zondag 3 januari 2010 01:43 schreef Bill_E het volgende:

[..]

Klinkt als een zwaar verhaal. Wil je nog meer kwijt over zijn dood? En je precieze met hem relatie enzo ?

De liefde van mijn leven, al hoop ik nu dat er nog eens iemand langs komt waarvan ik hetzelfde kan gaan zeggen. Ik ben 35, hij stierf toen ik 33 was op 27-jarige leeftijd. Over 3 weken ben ik jarig en word het leeftijdsverschil 9 jaar. Toen ik me dat pas realiseerde moest ik wel even slikken

Hij had een aangeboren hartafwijking. Op zijn 20e zakte hij in elkaar. Hij werd geopereerd, we waren op dat moment een jaar of wat goede vrienden. Niet lang daarna besefden we dat er meer was tussen ons.
Vier operaties en 7 jaar later zakt hij weer op 2e kerstdag in elkaar, op 1 januari was het voorbij.

Ik weet niet hoe jullie dat beleefd hebben, het moment waarop je besefde dat de persoon in kwestie overleden was? Maar het was jarenlang mijn grootste angst, en toen het moment daar was ging ik op de grond zitten en dacht 'ok, dat was het dan.. Dit kan ik wel'. Pas later kwam die klap. Die klap kwam telkens terug, met elke belangrijke datum, met elke belangrijke gebeurtenis. Het is echt pas een jaar later wat minder geworden..

Ik denk dat je het wel anders ervaart als je weet dat het moment er aankomt, ooit, dan wanneer je volledig onverwachts iemand verliest.
Voor mij was het 2x onverwachts, al had ik achteraf gezien het wel kunnen verwachten.
Mijn vader heeft een hersenbloeding gekregen, en is uiteindelijk na een maand in het ziekenhuis en complicaties overleden op 53 jarige leeftijd (ik was toen 22, net afgestudeerd). Dat ben ik eigenlijk heel goed te boven gekomen. Ik ben helemaal in het begin wel wat verdwaald geweest, maar dat kwam meer omdat er een hoop dingen waren die hij altijd deed die nu op mijn schouders kwamen. Mijn band is nooit echt heel diep geweest met hem, maar het is wel iemand waar je al jaren mee samenleefde, dus dat komt ook wel aan.
Mijn buurman is geboren met een longafwijking, waardoor hij door de jaren heen snel last had van z'n longen, heeft ook 4x ofzo een zware longontsteking gehad. Op zich heeft hij er niet noemenswaardig veel last van gehad, hij heeft in z'n jonge jare nog vaak aan atlethiek gedaan enzo, dat hinderde hem niet. De laatste jaren zijn z'n longen meer en meer gaan aftakelen waardoor hij veel dingen moest laten, snel buiten adem was, en het laatste driekwart jaar van z'n leven met een zuurstof fles moest leven. Hij heeft er nooit om geklaagd en het leek alsof er niets veranderde, die zuurstof was gewoon iets dat er bijkwam maar er werd geen drama over gemaakt. Hij nam dat heel sportief op, al weet ik wel dat het hem pijn deed om te zien hoe hij achteruit ging, maar hij probeerde er altijd het beste van te maken, en dat leek hem ook telkens te lukken.
Begin 2009 werd hij dan weer een keer opgenomen in het ziekenhuis met longproblemen (de laatste 3-4 jaar lag hij elk jaar wel een keer in het ziekenhuis daardoor). Klaplong, en werd nog geopereerd maar dat is niet gelukt, en uiteindelijk is hij na 2 weken zieknhuis gestorven op 70 jarige leeftijd (ik was toen 26). Mijn band met hem was wel heel sterk, en heb het nooit willen inzien dat ook hij op een moment er niet meer zou zijn, waardoor het voor mij een grote klap was en is om te verwerken. Zijn verlies is ook de reden waarom ik een gigantisch slecht jaar achter de rug heb, en waarom ik hier geregeld een keer post.

In het begin leek ik er goed doorheen te komen, je bent druk bezig met voorbereidingen voor de afscheidsdienst en het regelen van allerlei zaken nadien. En dan komt het moment dat die dingen wegvallen dat iedereen z'n gewone gangetje weer oppikt en ik dus in een groot zwart gat ben gevallen.
En het is inderdaad zoals je beschrijft, dat je bij speciale datums/momenten telkens weer in dat gat valt, maar het wordt wel elke keer minder diep dat je valt. Dus ik reken erop dat er ooit een moment komt dat ik er niet meer inval en weer van die momenten kan genieten en ook aan hem denken zonder mezelf neerslachtig te voelen.

biw

Morgen is het weer 4 jaar geleden dat moeder overleden is.
Het blijft gewoon zo moeilijk..... iedere keer denk ik er meteen bij: jah en over 2 weken de verjaardag van haar eerste kleinkind dat ze nooit gezien heeft
pffff nu al geen zin in deze maand.

Ladylike... Gisteren was het alweer 10 jaar geleden dat schoonmoeder overleden is, 10 hele jaren zonder haar. Daar sta je dan (samen met lief) met je dochtertje van vijf het graf schoon te maken en mooi te maken

quote:

Op maandag 4 januari 2010 12:19 schreef Sjeen het volgende:
Ladylike... Gisteren was het alweer 10 jaar geleden dat schoonmoeder overleden is, 10 hele jaren zonder haar. Daar sta je dan (samen met lief) met je dochtertje van vijf het graf schoon te maken en mooi te maken

Jij ook een dikke kus

Het is en blijft gewoon moeilijk.
De vader van mijn vriend is inmiddels al 14 jaar geleden overleden, dus mijn kleine heeft hem nooit gekend.
Weet je wat hij laatst zei, toen hij met pappa naar het graf geweest was?
Mamma, echte opa ligt te slapen in het putje

Heel gek maar hoe slechter mijn pa wordt (kanker) hoe rotter ik soms tegen hem doe. Gewoon puur omdat hij steeds meer vergeet e.d. en ik dr niet echt raad mee weet.

Ik weet verdomme niet eens of ik mijn 25ste verjaardag (eind volgende maand) met hem kan vieren

quote:

Op maandag 4 januari 2010 12:25 schreef Ladylike het volgende:

[..]

Jij ook een dikke kus

Het is en blijft gewoon moeilijk.
De vader van mijn vriend is inmiddels al 14 jaar geleden overleden, dus mijn kleine heeft hem nooit gekend.
Weet je wat hij laatst zei, toen hij met pappa naar het graf geweest was?
Mamma, echte opa ligt te slapen in het putje

Mijn ene opa en oma zijn overleden voor ik er weet van had. Wij gingen altijd naar 'opa en oma's tuintje'.

quote:

Op zondag 3 januari 2010 13:07 schreef Miracle_Drug het volgende:

[..]

De liefde van mijn leven, al hoop ik nu dat er nog eens iemand langs komt waarvan ik hetzelfde kan gaan zeggen. Ik ben 35, hij stierf toen ik 33 was op 27-jarige leeftijd. Over 3 weken ben ik jarig en word het leeftijdsverschil 9 jaar. Toen ik me dat pas realiseerde moest ik wel even slikken

Hij had een aangeboren hartafwijking. Op zijn 20e zakte hij in elkaar. Hij werd geopereerd, we waren op dat moment een jaar of wat goede vrienden. Niet lang daarna besefden we dat er meer was tussen ons.
Vier operaties en 7 jaar later zakt hij weer op 2e kerstdag in elkaar, op 1 januari was het voorbij.

Ik weet niet hoe jullie dat beleefd hebben, het moment waarop je besefde dat de persoon in kwestie overleden was? Maar het was jarenlang mijn grootste angst, en toen het moment daar was ging ik op de grond zitten en dacht 'ok, dat was het dan.. Dit kan ik wel'. Pas later kwam die klap. Die klap kwam telkens terug, met elke belangrijke datum, met elke belangrijke gebeurtenis. Het is echt pas een jaar later wat minder geworden..

Had een pacemaker/ICD zijn leven niet kunnen redden?

quote:

Op maandag 4 januari 2010 13:25 schreef TJDoornbos het volgende:
Heel gek maar hoe slechter mijn pa wordt (kanker) hoe rotter ik soms tegen hem doe. Gewoon puur omdat hij steeds meer vergeet e.d. en ik dr niet echt raad mee weet.

Ik weet verdomme niet eens of ik mijn 25ste verjaardag (eind volgende maand) met hem kan vieren

Ik had ook wel eens die neiging. Ik weet niet hoe het bij jou is, maar ik was niet boos hem, maar op de kanker.
En boosheid is ook een manier om verdriet te uiten.
Ik hoop dat je een andere manier kan vinden om met die boosheid om te gaan. Jij weet ook dat je pa er niks aan kan doen. En het zou jammer zijn als je je zelf later verwijten maakt.
Misschien kan je tegen hem zeggen dat je boos bent dat hij kanker heeft? Of kan je dat tegen andere mensen zeggen?

En een voor iedereen in het nieuwe jaar.

hij weet het wel hoor maar toch weet je..............voel me dr lullig over

quote:

Op maandag 4 januari 2010 18:50 schreef TJDoornbos het volgende:

[..]

Had een pacemaker/ICD zijn leven niet kunnen redden?

Als ik goed heb teruggerekend, is die vriend 15 jaar geleden voor het eerst geopereerd. Toen waren er al pacemakers. Als hij desondanks een paar keer geopereerd is, denk ik niet dat een pacemaker had kunnen helpen. Denk ik.

quote:

Op maandag 4 januari 2010 18:55 schreef krakkemieke het volgende:

[..]

Als ik goed heb teruggerekend, is die vriend 15 jaar geleden voor het eerst geopereerd. Toen waren er al pacemakers. Als hij desondanks een paar keer geopereerd is, denk ik niet dat een pacemaker had kunnen helpen. Denk ik.

Ligt eraan wat die had natuurlijk. Maar ik weet zelf dat ik door die ICD redelijk veilig bent.

Zou echt kwaad zijn als ik door zoiets iemand kwijt raak terwijl er wat tegen te doen is. Hoorde het pas ook ergens dat ziekenhuis twijfelde om zo'n ding te plaatsen en dat ze toen niet meer hoefde na te denken, patient overleden.

Dat lijkt me echt zeer moeilijk voor nabestaande

quote:

Op maandag 4 januari 2010 18:54 schreef TJDoornbos het volgende:
hij weet het wel hoor maar toch weet je..............voel me dr lullig over

Ik kwam 1 keer per week bij mijn ouders eten en mijn pa wilde dan 'klagen',zoals hij het noemde. Dat betekende gewoon dat hij vertelde wat voor last hij had. Maar hij wilde dat niet steeds tegen mijn moeder zeggen, om haar niet steeds lastig te vallen.
Als ik boos op mijn pa zou zijn geweest, had ik er een grap van gemaakt. Zo van: en nu moet ik even klagen. Hij zou het gewaardeerd hebben. Hij voelde zich nutteloos en als hij mij zo zou kunnen helpen door te luisteren, zou hij dat fijn gevonden hebben.

Je moet je er niet lullig over voelen, het hoort bij het verdriet dat je nu al voelt.

quote:

Op maandag 4 januari 2010 18:57 schreef TJDoornbos het volgende:

[..]

Ligt eraan wat die had natuurlijk. Maar ik weet zelf dat ik door die ICD redelijk veilig bent.

Zou echt kwaad zijn als ik door zoiets iemand kwijt raak terwijl er wat tegen te doen is. Hoorde het pas ook ergens dat ziekenhuis twijfelde om zo'n ding te plaatsen en dat ze toen niet meer hoefde na te denken, patient overleden.

Dat lijkt me echt zeer moeilijk voor nabestaande

Er bestaan steeds meer goeie operaties en hulpmiddelen.
Maar er is nooit een garantie op een lang gezond leven.

quote:

Op maandag 4 januari 2010 19:04 schreef krakkemieke het volgende:

[..]

Er bestaan steeds meer goeie operaties en hulpmiddelen.
Maar er is nooit een garantie op een lang gezond leven.

dat weet ik maar als ik weet dat die artsen er alles aan gedaan hebben, heb ik er meer vrede dan dat ze iets niet gedaan hebben.

quote:

Op maandag 4 januari 2010 19:14 schreef TJDoornbos het volgende:

[..]

dat weet ik maar als ik weet dat die artsen er alles aan gedaan hebben, heb ik er meer vrede dan dat ze iets niet gedaan hebben.

Heb jij een beroep? En is het dan niet zo dat je liever goed werkt dan gewoon van 9 tot 5 aanwezig zijn en eens wat doen?
Ik heb niet de bedoeling om je aan te vallen.
Ik denk dat de meeste mensen gewoon hun werk goed willen doen, dat maakt je werk leuker. En zeker als je met mensen werkt. Misschien nog wel meer als het over leven en dood gaat, of over kwaliteit van leven.
Ik heb al een aantal operaties ondergaan. Natuurlijk is elke arts een mens. Maar degenen die ik ben tegengekomen, WILLEN hun werk goed doen.
En volgens mij is het ergste voor een arts dat je niet alles kunt repareren....

tvp

quote:

Op maandag 4 januari 2010 19:28 schreef krakkemieke het volgende:

[..]

Heb jij een beroep? En is het dan niet zo dat je liever goed werkt dan gewoon van 9 tot 5 aanwezig zijn en eens wat doen?
Ik heb niet de bedoeling om je aan te vallen.
Ik denk dat de meeste mensen gewoon hun werk goed willen doen, dat maakt je werk leuker. En zeker als je met mensen werkt. Misschien nog wel meer als het over leven en dood gaat, of over kwaliteit van leven.
Ik heb al een aantal operaties ondergaan. Natuurlijk is elke arts een mens. Maar degenen die ik ben tegengekomen, WILLEN hun werk goed doen.
En volgens mij is het ergste voor een arts dat je niet alles kunt repareren....

Ja ik heb een beroep en weet dat die artsen het niet bewust doen. Maar soms neemt onderzoek teveel tijd in beslag waar mensen slachtoffer van worden.

En ja de artsen die ik tot nu had zijn top pas 1 bokkelul gehad maargoed we dwalen beetje af. De vraag was gewoon kon de desbetreffende persoon gered worden ja of nee

quote:

Op maandag 4 januari 2010 19:48 schreef SteelDogg het volgende:
tvp

Hoi SteelDogg!

TJDoornbos, dat weten we niet.

quote:

Op maandag 4 januari 2010 18:55 schreef krakkemieke het volgende:

[..]

Als ik goed heb teruggerekend, is die vriend 15 jaar geleden voor het eerst geopereerd. Toen waren er al pacemakers. Als hij desondanks een paar keer geopereerd is, denk ik niet dat een pacemaker had kunnen helpen. Denk ik.

Vriendlief had sedert zijn 20e een pacemaker (7 jaar dus, geen 15 ), 4 operaties later werktte dat ding nog niet zoals het moest. Aangezien zijn vader tevens zijn cardioloog was (niet zijn chirurg uiteraard, al was hij er wel altijd bij), weet ik dat alles uit de kast gehaald is voor hem. Het mocht niet baten..

Wat enorm lullig dan Miracle-Drug!
Is dat dan ook niet heel moeilijk voor zijn vader?

quote:

Op maandag 4 januari 2010 20:26 schreef Miracle_Drug het volgende:

[..]

Vriendlief had sedert zijn 20e een pacemaker (7 jaar dus, geen 15 ), 4 operaties later werktte dat ding nog niet zoals het moest. Aangezien zijn vader tevens zijn cardioloog was (niet zijn chirurg uiteraard, al was hij er wel altijd bij), weet ik dat alles uit de kast gehaald is voor hem. Het mocht niet baten..

Ow dan is het wel zo dat ze alles gedaan hebben idd. Hoe is zijn vader er aan toe?

Een lang verhaal is het, zoals altijd met dit soort dingen denk ik. Vriend en vader was altijd een beetje water en vuur, vriend vond dat zijn vader meer cardioloog dan vader was (ik was dat wel met hem eens, het leek wel zijn levensdoel om zoonlief gezond te maken al was dat eigenlijk onmogelijk). Hij bemoeide zich werkelijk overal mee.
Nadat vriend 4 dagen voor zn overlijden verteld was dat hij een 5e operatie nodig had om te overleven, weigerde hij. Vader besloot zich terug te trekken als cardioloog, zou zich nergens meer mee bemoeien. Zelfs niet in de keuze voor een nieuwe cardioloog en eventueel ander ziekenhuis. Hij smeekte hem gewoonweg..
Vriend besloot evengoed dat het genoeg geweest was (ik begreep hem wel, het was geen doen meer voor hem ). Zijn vader is goed in zn werk en is vrij bekend in die kringen. Hij is alles kwijt denk ik.. Naar mijn gevoel was vriend zijn 'levenswerk', zijn belangrijkste patient. Ik zie hem nog regelmatig, gek genoeg niet in Parijs de laatste paar keren dat ik er was. Hij komt vaak voor zn werk naar Amsterdam, dan spreken we nog weleens af.

Ik ben een dochter die haar zus verloor. Als mijn ouders er iets aan hadden kunnen doen, waren ze ook meer arts dan ouder geweest, denk ik.
Ik kan het je schoonvader dan ook niet kwalijk nemen dat hij probeerde om zijn zoon te redden. Maar hebben ze ook met elkaar gepraat?

quote:

Op maandag 4 januari 2010 21:43 schreef krakkemieke het volgende:
Ik ben een dochter die haar zus verloor. Als mijn ouders er iets aan hadden kunnen doen, waren ze ook meer arts dan ouder geweest, denk ik.
Ik kan het je schoonvader dan ook niet kwalijk nemen dat hij probeerde om zijn zoon te redden. Maar hebben ze ook met elkaar gepraat?

Zoals ik zei, het is een ontzettend lang verhaal, er is een hoop gebeurd. Het is een Franse familie, 'zwijgen is het beste, wat er ook aan de hand is'. Ze hebben niet meer gesproken nee, niet hierover in ieder geval. Het was 'ik ga naar huis, ik bel nog wel'. Schoonpapa liet hem voor het eerst ietwat met rust. Ik weet wel hoe het komt dat hij eindelijk luisterde, dat had weinig met de beslissing van vriend te maken helaas (dat zeg ik, tis een lang verhaal Ik wil hier ook niet teveel neer zetten). Maar op 1 januari zouden ze elkaar weer zien, toen was het al te laat. Broer van vriend was het grotendeels met broertje eens overigens, al hield hij zich afzijdig.

Dat lijkt me moeilijk voor jou, dat er niet gepraat is.
Ik kan me aan 1 kant wel indenken dat je het beste wil voor je zoon. Ik heb ook wel eens gehoord dat artsen geen familie willen behandelen, juist omdat het familie is.
En als je zegt dat je schoonvader 'allles kwijt'is, is dat omdat hij je vriend niet kon redden?
Ik kan het verkeerd begrijpen.
Ik heb veel dingen verkeerd gedaan in mijn leven, maar ik heb geleerd om daarmee om te gaan.
Ik zou je schoonvader aanraden om te leren omgaan met het feit dat hij niet iedereen kan redden. Dat is beter voor hem en de familie en ook voor alle patienten die hij krijgt.

Even een tvp.
Waarom? Heb afgelopen 18 oktober mijn vader verloren aan kanker, hij was genezen verklaard maar tijdens een controle was het toch van "OEPS, niet gezien, duurt niet lang meer."
We hebben 3 weken de tijd gehad om aan dat idee te wennen en afscheid te nemen. Veel te kort.

Tvp dus omdat ik graag wil blijven lezen in dit topic en wellicht een nuttige bijdrage kan leveren.

quote:

Op donderdag 7 januari 2010 08:01 schreef vannelle het volgende:
Even een tvp.
Waarom? Heb afgelopen 18 oktober mijn vader verloren aan kanker, hij was genezen verklaard maar tijdens een controle was het toch van "OEPS, niet gezien, duurt niet lang meer."
We hebben 3 weken de tijd gehad om aan dat idee te wennen en afscheid te nemen. Veel te kort.

Tvp dus omdat ik graag wil blijven lezen in dit topic en wellicht een nuttige bijdrage kan leveren.

sterkte

quote:

Op donderdag 7 januari 2010 08:01 schreef vannelle het volgende:
Even een tvp.
Waarom? Heb afgelopen 18 oktober mijn vader verloren aan kanker, hij was genezen verklaard maar tijdens een controle was het toch van "OEPS, niet gezien, duurt niet lang meer."
We hebben 3 weken de tijd gehad om aan dat idee te wennen en afscheid te nemen. Veel te kort.

Tvp dus omdat ik graag wil blijven lezen in dit topic en wellicht een nuttige bijdrage kan leveren.

sterkte!

HIj zou vandaag 21 zijn geworden.

Gefeclitieerd kerel!

quote:

Op donderdag 7 januari 2010 08:01 schreef vannelle het volgende:
Even een tvp.
Waarom? Heb afgelopen 18 oktober mijn vader verloren aan kanker, hij was genezen verklaard maar tijdens een controle was het toch van "OEPS, niet gezien, duurt niet lang meer."
We hebben 3 weken de tijd gehad om aan dat idee te wennen en afscheid te nemen. Veel te kort.

Tvp dus omdat ik graag wil blijven lezen in dit topic en wellicht een nuttige bijdrage kan leveren.

Ik denk dat alle nabestaanden wel met de vraag 'waarom?' zitten. Spijtig genoeg is dit één van de weinige vragen waar niemand een antwoord op kan geven.
Enerzijds mag je jezelf die vraag wel stellen en erover nadenken, maar anderzijds moet je ook aanvaarden dat de dierbare er niet meer is, hoe moeilijk dat dat ook is voor jou.

Binnen anderhalve maand zal het 2 jaar geleden zijn dat mijn vader een zwaar fietsongeluk heeft gehad, en nog eens een maand later zal hij 2 jaar geleden overleden zijn. Moeilijke dagen die eraan komen, maar je moet erdoor.

Hoe dan ook is het verlies van een goede vriend/partner/echtgenoot(e), ouder of kind het allerpijnlijkste wat je kan meemaken. De psychische pijn die je ervaart is niets vergeleken met de ergste fysische pijn.
Toch heeft de dood van mijn vader ook een 'positief' effect gehad op mijn leven. Vrienden en familie komen nu op de eerste plaats, ik ben meer van de kleine dingen gaan genieten, meer gaan relativeren, van dag tot dag gaan leve, en vreemd genoeg ben ik de sport die ik al bijna 15 jaar doe en waar ik goed in was gaan verwaarlozen. Ik heb een bepaalde kennis gekregen die anderen niet hebben...

Ik heb 3 maanden geleden heel diep gezeten waardoor ik het heb aangedurfd om de stap naar professionele hulp te zetten... Had ik dat niet gedaan, dan zou ik hier nu niet meer hebben gezeten. Ook vooral omdat ik niet nog meer jaren van mijn jeugd wou 'verprutsen'. Ik word er binnenkort 20 en ik vind dat mijn leven de voorbije 2 jaar al te lang heeft stil gestaan. Het verlies was een eigen leven gaan lijden...
Maar op dit moment gaat het al een aantal weken v(erg) goed met mij. Ik voel me niet meer ongelukkig, ik heb wat plannen gemaakt. Het is precies alsof ik een ladder beklim. Ik ben helemaal vanonder begonnen, steeds trede per trede verder en soms van je er een paar naar beneden, maar beklim je opnieuw de ladder.

Wat ik nu ga vertellen kan voor sommigen vreemd klinken en woede uitlokken, maar dat is absoluut niet wat ik wil .
Ik heb het gevoel dat als mijn vader toch moest sterven, ik liever had gehad dat hij kanker kreeg dan dat hij nu betrokken geraakte in een verkeersongeval. Ik weet dat dit moeilijk kan klinken, maar als je terminaal bent kan je nog enkele leuke dingen doen, of kan je tegen bepaalde mensen vertellen wat je altijd al wou zeggen. Hoe graag je ze ziet,... Je kan eigenlijk op een volwaardige manier afscheid nemen. Terwijl slachtoffers van verkeersongevallen meteen ui je leven worden gerukt, zonder dat je afscheid kan nemen.

Ik denk dat dat afscheid ook iets is wat je kan helpen in je rouwverwerking.

Hoe dan ook, de dood van een dierbare heeft een enorme impact op je leven en hoe de rest van je toekomst er zal uitzien. Maar uiteindelijk bepaald jij die toekomst zelf. Hoewel ik iedere dag geconfronteerd wordt met het verlies van mijn vader, ben ik er ondertussen al iets mee mee gaan leven en aanvaard ik de dingen zoals ze zijn.

quote:

Op donderdag 7 januari 2010 14:01 schreef StephenP het volgende:

Wat ik nu ga vertellen kan voor sommigen vreemd klinken en woede uitlokken, maar dat is absoluut niet wat ik wil .
Ik heb het gevoel dat als mijn vader toch moest sterven, ik liever had gehad dat hij kanker kreeg dan dat hij nu betrokken geraakte in een verkeersongeval. Ik weet dat dit moeilijk kan klinken, maar als je terminaal bent kan je nog enkele leuke dingen doen, of kan je tegen bepaalde mensen vertellen wat je altijd al wou zeggen. Hoe graag je ze ziet,... Je kan eigenlijk op een volwaardige manier afscheid nemen. Terwijl slachtoffers van verkeersongevallen meteen ui je leven worden gerukt, zonder dat je afscheid kan nemen.

Ik denk dat dat afscheid ook iets is wat je kan helpen in je rouwverwerking.

Ik denk dat ik wel begrijp waarom je het zo stelt, maar dan heb je volgens mij wel een egoïstische instelling.
Het klopt dat voor degenen die achterblijven het makkelijker is wanneer ze uitgebreid de tijd kunnen nemen om afscheid te nemen dan wanneer iemand plots komt te overlijden. Maar ik zou in dat geval niet de persoon willen zijn die gedurende heel die tijd moet zitten wachten tot zijn tijd komt, met alle pijn en moeilijkheden erbij. Ik zou in dat geval gewoon zo snel mogelijk er komaf mee willen maken. Maar dan verplaats je het egoïstische naar de andere persoon (diegene die komt te overlijden).

Eigenlijk moet je gewoon heel open kunnen zijn tegen personen die je erg dierbaar zijn, en gewoon zeggen dat je ze erg graag hebt, of ze nu morgen overlijden, volgende week of over 30 jaar pas. Als je op die manier kan leven, dan denk ik niet dat het uitmaakt of je uitgebreid afscheid hebt kunnen nemen of niet, want je weet van elkaar wat je voor elkaar betekent. Dus je hoeft jezelf er dan nadien ook niet druk in te maken dat je het niet hebt gezegd.
En met of zonder afscheid, iemand dierbaar verliezen is in beide gevallen een ontzettend moeilijke klap om te overwinnen... Maar ik ben volledig akkoord dat wanneer je de laatste dag(en) afscheid hebt kunnen nemen op een fijne manier, je er ook meer kracht uit haalt om nadien het verlies te boven te komen.

Maar om nu te stellen dat ik liever had dat mijn vader kanker had gehad... dat gaat me ook weer wat te ver.
Mij vader had overigens kanker (hebben ze nadien verteld), en ik ben blij dat hij dat allemaal niet meer heeft hoeven meemaken. Hij heeft zonder die kanker al meer dan genoeg afgezien. Buurman had ook kanker bleek achteraf (behandeling stond gepland), heeft er nooit iets over gezegd tegen iemand, zelfs z'n eigen vrouw niet. En ook daar ben ik achteraf gezien wel blij om dat hij die lijdensweg heeft kunnen vermijden. En ik weet wel zeker dat hij daar zelf ook blij mee is.
Van mijn vader heb ik niet echt afscheid genomen omdat iedereen er nog goeie hoop op had en er werd door niemand (ook dokters niet) over een mogelijk overlijden gepraat. Bij buurman heb ik avond voor zijn overlijden afscheid kunnen nemen. Dus ik heb beide opties mogen ervaren, maar ik heb het veel moeilijker met overlijden van buurman dan van mijn eigen vader. Veel is ook afhankelijk van de band die je met iemand hebt, dus niet alleen de manier van afscheid nemen (of het ontbrekenen ervan) telt.

quote:

Op donderdag 7 januari 2010 14:01 schreef StephenP het volgende:

[..]

Ik denk dat alle nabestaanden wel met de vraag 'waarom?' zitten. Spijtig genoeg is dit één van de weinige vragen waar niemand een antwoord op kan geven.
Enerzijds mag je jezelf die vraag wel stellen en erover nadenken, maar anderzijds moet je ook aanvaarden dat de dierbare er niet meer is, hoe moeilijk dat dat ook is voor jou.

De vraag "waarom" stel ik mezelf niet, dood gaan hoort ook bij het leven en het komt nooit goed uit, altijd veel te vroeg.
Ik accepteer de situatie zoals ie is en ga door met mijn/ons leven, als je achterom kijkt zie je de toekomst niet.
Dat wil niet zeggen dat ik hem niet mis natuurlijk, ik mis em vreselijk maar het is niet anders, hier valt niks tegen te doen helaas.
Ik had em graag ons 1e koophuis willen laten zien maar hij is niet verder gekomen dan de brochure helaas....En zo zijn er zo veel dingen die ik nog met hem had willen doen en delen maar de tijd en zijn lichamelijke kracht waren beide op.

quote:

Op donderdag 7 januari 2010 14:01 schreef StephenP het volgende:Binnen anderhalve maand zal het 2 jaar geleden zijn dat mijn vader een zwaar fietsongeluk heeft gehad, en nog eens een maand later zal hij 2 jaar geleden overleden zijn. Moeilijke dagen die eraan komen, maar je moet erdoor.

Er zullen altijd momenten, data, gebeurtenissen e.d. zijn die je aan je vader doen denken en dat is goed.
Heb het zelf ook regelmatig; de rouwkaart met een hele mooie foto er op staat hier nog op de schouw en ik sta er regelmatig naar te kijken terwijl ik mijn gedachten dan hun gang laat gaan.
Meestal moet ik dan ook wat tranen wegpinken maar na zo'n moment ga ik weer over tot de orde van de dag.
Die rouwkaart gaat uiteraard nog vervangen worden door een mooie foto ter herinnering.

quote:

Op donderdag 7 januari 2010 14:01 schreef StephenP het volgende:Hoe dan ook is het verlies van een goede vriend/partner/echtgenoot(e), ouder of kind het allerpijnlijkste wat je kan meemaken. De psychische pijn die je ervaart is niets vergeleken met de ergste fysische pijn.
Toch heeft de dood van mijn vader ook een 'positief' effect gehad op mijn leven. Vrienden en familie komen nu op de eerste plaats, ik ben meer van de kleine dingen gaan genieten, meer gaan relativeren, van dag tot dag gaan leve, en vreemd genoeg ben ik de sport die ik al bijna 15 jaar doe en waar ik goed in was gaan verwaarlozen. Ik heb een bepaalde kennis gekregen die anderen niet hebben...

Ik heb 3 maanden geleden heel diep gezeten waardoor ik het heb aangedurfd om de stap naar professionele hulp te zetten... Had ik dat niet gedaan, dan zou ik hier nu niet meer hebben gezeten. Ook vooral omdat ik niet nog meer jaren van mijn jeugd wou 'verprutsen'. Ik word er binnenkort 20 en ik vind dat mijn leven de voorbije 2 jaar al te lang heeft stil gestaan. Het verlies was een eigen leven gaan lijden...
Maar op dit moment gaat het al een aantal weken v(erg) goed met mij. Ik voel me niet meer ongelukkig, ik heb wat plannen gemaakt. Het is precies alsof ik een ladder beklim. Ik ben helemaal vanonder begonnen, steeds trede per trede verder en soms van je er een paar naar beneden, maar beklim je opnieuw de ladder.

Iedereen gaat er anders mee om natuurlijk en het verschil in leeftijd tussen ons zal ook een reden zijn dat ik er anders mee omga denk ik.
Jij was 17/18 toen je vader overleed, ik 40. Ik denk dat ook dat een groot verschil maakt in hoe je het ervaart en hoe je er mee omgaat.
Blij te lezen dat jij je pad weer hebt gevonden trouwens.

quote:

Op donderdag 7 januari 2010 14:01 schreef StephenP het volgende:Wat ik nu ga vertellen kan voor sommigen vreemd klinken en woede uitlokken, maar dat is absoluut niet wat ik wil .
Ik heb het gevoel dat als mijn vader toch moest sterven, ik liever had gehad dat hij kanker kreeg dan dat hij nu betrokken geraakte in een verkeersongeval. Ik weet dat dit moeilijk kan klinken, maar als je terminaal bent kan je nog enkele leuke dingen doen, of kan je tegen bepaalde mensen vertellen wat je altijd al wou zeggen. Hoe graag je ze ziet,... Je kan eigenlijk op een volwaardige manier afscheid nemen. Terwijl slachtoffers van verkeersongevallen meteen ui je leven worden gerukt, zonder dat je afscheid kan nemen.

Klinkt voor mij niet vreemd en woede is bij mij heel ver te zoeken na die uitspraak.
Aan de ene kant snap ik je wel maar toch klopt het in mijn ogen niet helemaal wat je zegt.

De paar weken dat mijn pa nog te leven had hebben we heel intensief contact gehad, ik was er elk weekend zo lang mogelijk.
We woonden 230 km van elkaar dus dagelijks er heen ging niet helaas.
Maar dan komt het 1e nadeel van nog tijd samen door kunnen brengen en je moet weer weg: Wat zeg je tegen pa?
Tot ziens? Doe kalm aan? Hou je haaks? Ik weet het nog steeds niet......
Verder dan "ik hou van je" ben ik niet gekomen maar was op zich niet verkeerd natuurlijk.

Weekend er op ga je er weer naar toe en je ziet hoe erg hij achteruit is gegaan en ligt te lijden en wéér moet je afscheid nemen als het weekend voorbij is, niet wetende hoe lang hij nog pijn blijft lijden, of je hem in leven terug ziet. En wat moet je zeggen als je weg gaat?

Gelukkig voor pa is de echte lijdensweg heel kort geweest en wat ons ook enorm heeft geholpen is de acceptatie die hij zelf had, hij had er vrede mee.
Tot het laatst toe bleef hij ook grapjes maken; "Dit jaar sla ik de griepprik maar over, ik word daar altijd zó ziek van."

Eerlijk gezegd had ik juist liever gehad dat hij plotseling was overleden, gewoon KLAP en klaar.
Geen lijdensweg lichamelijk, ook geestelijk geen drukte meer zoals je eigen uitvaart plannen en zo wat hij ook nog heeft gedaan.
De nabestaanden redden zich wel, niet altijd even makkelijk maar dat komt op termijn wel goed.

quote:

Op donderdag 7 januari 2010 14:01 schreef StephenP het volgende:Ik denk dat dat afscheid ook iets is wat je kan helpen in je rouwverwerking.

Als ik je verhaal goed gelezen heb heeft je vader nog een maand geleefd na het ongeluk, lag hij in coma waardoor je het gevoel hebt dat je geen afscheid kon nemen?
Ook als je bij hem zit maar er komt geen reactie ben je al afscheid aan het nemen, afscheid nemen doe je voor jezelf.
Nou hoop ik alleen dat je voor het ongeluk een goede band met je vader had en nu niet met onuitgesproken dingen zit.......want dan kan ik me voorstellen dat je liever een gesprek had gehad.
Klinkt misschien lullig maar is niet zo bedoeld, kan het op dit moment gewoon even niet goed omschrijven.

quote:

Op donderdag 7 januari 2010 14:01 schreef StephenP het volgende:Hoe dan ook, de dood van een dierbare heeft een enorme impact op je leven en hoe de rest van je toekomst er zal uitzien. Maar uiteindelijk bepaald jij die toekomst zelf. Hoewel ik iedere dag geconfronteerd wordt met het verlies van mijn vader, ben ik er ondertussen al iets mee mee gaan leven en aanvaard ik de dingen zoals ze zijn.

Goede instelling Stephen!
Aanvaarden en doorgaan!

quote:

Op donderdag 7 januari 2010 19:14 schreef Jack. het volgende:

[..]

Eigenlijk moet je gewoon heel open kunnen zijn tegen personen die je erg dierbaar zijn, en gewoon zeggen dat je ze erg graag hebt, of ze nu morgen overlijden, volgende week of over 30 jaar pas. Als je op die manier kan leven, dan denk ik niet dat het uitmaakt of je uitgebreid afscheid hebt kunnen nemen of niet, want je weet van elkaar wat je voor elkaar betekent. Dus je hoeft jezelf er dan nadien ook niet druk in te maken dat je het niet hebt gezegd.
En met of zonder afscheid, iemand dierbaar verliezen is in beide gevallen een ontzettend moeilijke klap om te overwinnen... Maar ik ben volledig akkoord dat wanneer je de laatste dag(en) afscheid hebt kunnen nemen op een fijne manier, je er ook meer kracht uit haalt om nadien het verlies te boven te komen.

Ik wil nog even zeggen dat ik het hier helemaal mee eens ben, op de rest van je verhaal heb ik in bovenstaande reaktie eigenlijk al gereageerd.

Alleen nog even 1 vraag in het algemeen:
Men spreekt over afscheid nemen maar wat is dat nou eigenlijk?
En voor wie doe je dat? Voor jezelf of voor die ander?

In mijn ogen is afscheid nemen niks anders dan (voor de laatste keer) gevoelens bevestigen.
Maar als je een heel open en eerlijke band hebt weet je dat toch van elkaar? Dan hoeft dat toch niet meer?

Of er nou iemand door een ongeluk of een ziekte om het leven komt, er is tijd geweest om afscheid te nemen of niet, er zal altijd 1 overeenkomst zijn:

Goh, wat had ik die persoon graag nog eens gesproken.

quote:

Op vrijdag 8 januari 2010 06:52 schreef vannelle het volgende:
Dat wil niet zeggen dat ik hem niet mis natuurlijk, ik mis em vreselijk maar het is niet anders, hier valt niks tegen te doen helaas.
Ik had em graag ons 1e koophuis willen laten zien maar hij is niet verder gekomen dan de brochure helaas....En zo zijn er zo veel dingen die ik nog met hem had willen doen en delen maar de tijd en zijn lichamelijke kracht waren beide op.

Heel herkenbaar

quote:

Op vrijdag 8 januari 2010 06:52 schreef vannelle het volgende:
Er zullen altijd momenten, data, gebeurtenissen e.d. zijn die je aan je vader doen denken en dat is goed.
Heb het zelf ook regelmatig; de rouwkaart met een hele mooie foto er op staat hier nog op de schouw en ik sta er regelmatig naar te kijken terwijl ik mijn gedachten dan hun gang laat gaan.
Meestal moet ik dan ook wat tranen wegpinken maar na zo'n moment ga ik weer over tot de orde van de dag.

Daar is ook niets verkeerd mee. Ik wil er niet aan denken dat ik op een punt zou komen waarop ik helemaal niet meer aan hem denk of amper, na alle leuke tijden die we samen hadden, de invloed die hij voor mij betekend heeft.
Ik wil hem niet vergeten, ik wil aan hem denken, maar dan wil ik graag dat er op zo'n moment een glimlach bij komt kijken en er geen tranen of gevoel van wanhoop boven komt.

quote:

Op vrijdag 8 januari 2010 06:52 schreef vannelle het volgende:
Maar dan komt het 1e nadeel van nog tijd samen door kunnen brengen en je moet weer weg: Wat zeg je tegen pa?
Tot ziens? Doe kalm aan? Hou je haaks? Ik weet het nog steeds niet......
Verder dan "ik hou van je" ben ik niet gekomen maar was op zich niet verkeerd natuurlijk.

Ik heb gewoon "tot morgen" gezegd, goed wetende dat dit er niet meer inzat, maar dat wisten we allebei wel en op die manier wordt de sfeer niet nog meer beladen dan ze al is.
Ik heb de laatste avond ook nog gezegd dat ik hem graag zag, en daar ben ik ontzettend blij om.

quote:

Op vrijdag 8 januari 2010 07:04 schreef vannelle het volgende:
Alleen nog even 1 vraag in het algemeen:
Men spreekt over afscheid nemen maar wat is dat nou eigenlijk?
En voor wie doe je dat? Voor jezelf of voor die ander?

In mijn ogen is afscheid nemen niks anders dan (voor de laatste keer) gevoelens bevestigen.
Maar als je een heel open en eerlijke band hebt weet je dat toch van elkaar? Dan hoeft dat toch niet meer?

Afscheid nemen is inderdaad meestal bevestigen wat je al van elkaar weet, gewoon om er voor jezelf zeker van te zijn dat de andere het weet zodat je er nadien geen twijfels over moet hebben.
Ook al weet ik dat hij het wist, ook ik heb bij mijn laatste bezoek gezegd dat ik hem graag zag. Maar moest ik het niet gedaan hebben, zou ik er nu spijt van hebben en mezelf afvragen of hij het echt wel wist.
Er is niks mis mee om dingen te zeggen die je al van elkaar weet, maar het hoeft inderdaad ook niet als je er geen behoefte aan hebt om het nog een keer expliciet te zeggen.
Ik had die behoefte wel, en ben erg blij dat ik dat nog heb kunnen zeggen.

quote:

Op vrijdag 8 januari 2010 07:04 schreef vannelle het volgende:
Of er nou iemand door een ongeluk of een ziekte om het leven komt, er is tijd geweest om afscheid te nemen of niet, er zal altijd 1 overeenkomst zijn:

Goh, wat had ik die persoon graag nog eens gesproken.

Helemaal mee eens.
Je mag nog honderduit praten met elkaar en uitgebreid afscheid nemen, het gevoel hebben dat je alles gezegd hebt wat er te zeggen viel.
En dan komt er een moment nadien, bv zoals bij jou het kopen van een huis, waarop je zo graag nog een keer met die persoon zou praten. Gewoon omdat je hem/haar erbij wilt op zulke momenten, enkel om trots te kunnen zijn of om raad te vragen.
Dat is ook iets dat ik nu heel erg mis.

quote:

Op vrijdag 8 januari 2010 06:52 schreef vannelle het volgende:

[..]
Als ik je verhaal goed gelezen heb heeft je vader nog een maand geleefd na het ongeluk, lag hij in coma waardoor je het gevoel hebt dat je geen afscheid kon nemen?
Ook als je bij hem zit maar er komt geen reactie ben je al afscheid aan het nemen, afscheid nemen doe je voor jezelf.
Nou hoop ik alleen dat je voor het ongeluk een goede band met je vader had en nu niet met onuitgesproken dingen zit.......want dan kan ik me voorstellen dat je liever een gesprek had gehad.
Klinkt misschien lullig maar is niet zo bedoeld, kan het op dit moment gewoon even niet goed omschrijven.
[..]_

Mijn vader heeft inderdaad na zijn ongeluk nog de rest van de tijd in een coma gelegen. Na 2 weken hebben we dan te horen gekregen dat zijn hersenen te zwaar beschadigd waren en ze niets meer voor hem konden doen...
Sindsdien heb ik iedere avond 'afscheid' van hem genomen, dit 2 weken lang, omdat hij misschien de dag erop er al niet meer kon zijn... Ik heb hem iedere dag zien verslechteren, zien vermageren, zijn verwondingen moeten aanschouwen. Qua uiterlijk was hij op de dag van zijn heengaan niet meer de papa die ik gekend had.
En je neemt afscheid op een bepaalde manier, maar ik vond dat afscheid nemen altijd zeer moeilijk omdat je niet wist of hij je kon horen en omdat hij niets terug kon zeggen. Dat was niet het soort afscheid dat ik van hem wou nemen...

quote:

Op vrijdag 8 januari 2010 09:03 schreef Jack. het volgende:

[..]

Heel herkenbaar

Jah, kut he?
Maar dat is nou eenmaal de realiteit en daar moeten we het mee doen.
Het leven houdt niet echt rekening met wensen en zo......

quote:

Op vrijdag 8 januari 2010 09:03 schreef Jack. het volgende:[..]

Daar is ook niets verkeerd mee. Ik wil er niet aan denken dat ik op een punt zou komen waarop ik helemaal niet meer aan hem denk of amper, na alle leuke tijden die we samen hadden, de invloed die hij voor mij betekend heeft.
Ik wil hem niet vergeten, ik wil aan hem denken, maar dan wil ik graag dat er op zo'n moment een glimlach bij komt kijken en er geen tranen of gevoel van wanhoop boven komt.

Ik zal hem nooit vergeten, da's zeker.
Maar aan hem WILLEN denken zit er niet echt in, ik zoek geen situaties op die me ongelukkig maken, die komen vanzelf wel.
Het leven gaat gewoon door, in alle gevallen, hoe groot het gemis ook is.
Momenten dat je aan hem denkt komen vanzelf wel, hoef je geen moeite voor te doen maar dat weet jij ook.

quote:

Op vrijdag 8 januari 2010 09:03 schreef Jack. het volgende:[..]

Ik heb gewoon "tot morgen" gezegd, goed wetende dat dit er niet meer inzat, maar dat wisten we allebei wel en op die manier wordt de sfeer niet nog meer beladen dan ze al is.
Ik heb de laatste avond ook nog gezegd dat ik hem graag zag, en daar ben ik ontzettend blij om.
[..]

"Tot morgen" zat er voor mij niet in gezien de afstand, ik moest weer naar huis.
Wat ik nooit zal vergeten is de knuffel die we elkaar gaven het weekend voor zijn overlijden.
Zo close waren we nog nooit geweest.
Ik ben erg trots op jou zei hij en toen ging ik stuk, ik bleef maar knuffelen en zeggen dat dat wederzijds is en ik van hem hou.
Ik wou hem niet meer loslaten, zo warm en eerlijk en heerlijk......dit was echt het gouden moment.
Ben zelfs terug geweest voor een 2e knuffelronde.

Weekend erna leefde hij nog en hebben we weer geknuffeld.
Dat was toch anders, de warmte was er niet meer. Lichamelijke warmte bedoel ik, liefde was er volop.
Toen wist ik ook zeker dat het de laatste keer was en heb ik mijn tranen en gebroken stemmetje net (niet) tot aan de deur tegen kunnen houden toen ik weer weg ging.
Laatste keer, nu zonder twijfel.
Om dan de deur uit te lopen om aan je dagelijkse verplichtingen te moeten voldoen is hard, echt hard.

Dat was 17 oktober, 18 oktober was ik weer terug. Pa was idd overleden. Zonder pijn gelukkig, gewoon gestopt.
Ik ben toen die 230 km weer terug gereisd en tot de begrafenis samen met mijn broer bij mijn moeder gebleven.
Op mijn werk niet eens vrij gevraagd, alleen maar laten weten dat ik niet kom.

Die week tussen overlijden en begraven is heel speciaal geweest.
2 broers en ma zitten bij elkaar, pa is er ook bij want hij ligt thuis in de woonkamer opgebaard.

Misschien niet een heel fijn verhaal maar het hielp wel bij het verwerken dus is het relevant om te typen:
Pa lag dus thuis opgebaard, lag er fantastisch bij dus da's mooi.
Het was echt pa die er lag, het wachten was op de volgende opmerking van hem (waar hij zo goed in was)

De dagen verstrijken, mondhoeken zakken naar beneden, neus wordt smaller, ogen zakken in en dan ga je beseffen dat het nu voor het eggie is, hij staat nooit meer op

quote:

Op vrijdag 8 januari 2010 09:03 schreef Jack. het volgende:Afscheid nemen is inderdaad meestal bevestigen wat je al van elkaar weet, gewoon om er voor jezelf zeker van te zijn dat de andere het weet zodat je er nadien geen twijfels over moet hebben.
Ook al weet ik dat hij het wist, ook ik heb bij mijn laatste bezoek gezegd dat ik hem graag zag. Maar moest ik het niet gedaan hebben, zou ik er nu spijt van hebben en mezelf afvragen of hij het echt wel wist.
Er is niks mis mee om dingen te zeggen die je al van elkaar weet, maar het hoeft inderdaad ook niet als je er geen behoefte aan hebt om het nog een keer expliciet te zeggen.
Ik had die behoefte wel, en ben erg blij dat ik dat nog heb kunnen zeggen.

Ik vond het heel fijn om het nog eens te benadrukken, icm die knuffel is dat iets wat ik nooit zal vergeten.
Dit blijft me altijd bij al was deze bevestiging niet nodig omdat we het al wisten.
We genoten gewoon van het moment, ik geniet er nu nog van eerlijk gezegd.

quote:

Op vrijdag 8 januari 2010 09:03 schreef Jack. het volgende:
Helemaal mee eens.
Je mag nog honderduit praten met elkaar en uitgebreid afscheid nemen, het gevoel hebben dat je alles gezegd hebt wat er te zeggen viel.
En dan komt er een moment nadien, bv zoals bij jou het kopen van een huis, waarop je zo graag nog een keer met die persoon zou praten. Gewoon omdat je hem/haar erbij wilt op zulke momenten, enkel om trots te kunnen zijn of om raad te vragen.
Dat is ook iets dat ik nu heel erg mis.

Ik mis het ook, maar ik weet ook dat hij trots zou zijn op zoals dingen nu gaan.
Het leven gaat door, het liefst had ik die oude gek er bij gehad maar dat gaat dus niet helaas.
Gelukkig zijn er andere mensen waar dat soort momenten wél mee te delen zijn.

En voor de mensen die me sterkte wensten iets terug in dit topic: Thanks!
Vind ik echt lief, fijn om te weten dat er gelezen en meegedacht wordt.

quote:

Op vrijdag 8 januari 2010 10:03 schreef StephenP het volgende:

[..]

Mijn vader heeft inderdaad na zijn ongeluk nog de rest van de tijd in een coma gelegen. Na 2 weken hebben we dan te horen gekregen dat zijn hersenen te zwaar beschadigd waren en ze niets meer voor hem konden doen...
Sindsdien heb ik iedere avond 'afscheid' van hem genomen, dit 2 weken lang, omdat hij misschien de dag erop er al niet meer kon zijn... Ik heb hem iedere dag zien verslechteren, zien vermageren, zijn verwondingen moeten aanschouwen. Qua uiterlijk was hij op de dag van zijn heengaan niet meer de papa die ik gekend had.
En je neemt afscheid op een bepaalde manier, maar ik vond dat afscheid nemen altijd zeer moeilijk omdat je niet wist of hij je kon horen en omdat hij niets terug kon zeggen. Dat was niet het soort afscheid dat ik van hem wou nemen...

Geloof me: Het soort afscheid is nooit de gewenste. Want je wil geen afscheid nemen.
Hoe kut het ook is, net als ik heb je wel een paar weken de tijd gehad om dat te doen, met hoeveel tegenzin dat ook was.
Onze situaties zijn min of meer vergelijkbaar, de uitkomst is al duidelijk maar je krijgt wel de tijd om er naar toe te werken, prijs jezelf gelukkig. Het kan veel slechter.
Ook jij hebt afscheid kunnen nemen al ervaar je dat misschien anders omdat je weinig response kreeg van je pa.

Ik heb ook geen afscheid kunnen nemen van pap. Ik heb hem vrijdags voor het laatst gezien, maandag voor ik in het ziekenhuis was, was hij al overleden. Maar ik ben blij met de dood die hij heeft gehad. Pap was bang om dood te gaan. Dus ik was blij dat het zo snel is gegaan dat hij er zelf geen erg in heeft gehad, geen pijn heeft gehad en niet heeft geweten dat die dag zijn laatste was.
Zijn dood bleek ook onvermijdelijk, hier had niks tegen gedaan kunnen worden (acute myeloïde leukemie). Maandagmiddag bleek het vermoeden dat het wel eens aml kon zijn, half 7 's avonds overleden.
Daardoor heeft niemand afscheid kunnen nemen. Maar ik weet dat we wisten dat het goed zat tussen ons. Pap was niet iemand die dat met woorden bevestigde. Ik zou ook niet weten wat ik met zo'n afscheid aan zou moeten. Ik zou volgens mij alleen maar janken.
Wel mooi zoals het hier is beschreven om nog eens te kunnen knuffelen, daar had ik in de eerste dagen ook alles voor over gehad. Nog een knuffel!
Maar ik weet dat pap van ons heeft gehouden, trots op ons was en alles goed was. Hij heeft dat ook van ons geweten neem ik aan. Dus ik heb er wel rust in. Ik zou niet willen dat hij een lijdensweg zou hebben gehad met echt ziek zijn, weten dat hij zou sterven, in leven gehouden worden met medicatie..... nee, omdat dit voor hem fijner was, is het dat ook voor mij.

xx Miss Vanilla

Het is deze week een maand terug dat Leon zelfmoord heeft gepleegd. Zijn huis word leeggeruimd.
Op zich ga ik er goed mee om geen nachtmerries en erge huilbuien meer. Het gevoel van gemis is nu meer geworden van ik ben blij dat ik hem gekend heb en hij een vriend van me was omdat het een goede lieve vriend was.
Ik wil zelf ook meer stilstaan bij hoe hij was als persoon dan hoe die aan zijn eind is gekomen. Het gevaar met zelfmoord is dat iemand die overlijd daaraan vaak degene word van degene die zelfmoord heeft gepleegd .
Terwijl hij meer dan dat was voor mij en voor de omgeving.

Sterkte formerjellybean!
Ik heb ook nog wel verdriet, maar ik ben ook heel blij dat mijn zus en vader zulke mooie mensen waren.
Fijn dat het beter gaat!

En over afscheid nemen:
Mijn zus overleed plotseling, een motor ongeluk. Maar vanaf dat ze ging rijden, wist ik dat ze een ongeluk kon krijgen. Ik denk dat ik dus al 18 jaar rekening heb gehouden met zo'n afscheid.
Het was mijn enige zus en daarna kregen mijn ouders en ik een nog hechtere band.
Toen mijn vader kanker kreeg en niet meer beter kon worden, hadden we allang geleefd op een manier waar je elkaar alles zegt. Er was niks meer te zeggen als afscheid, alles werd gezegd.
Mijn vader had een aneurysma en daar is hij plotseling aan overleden. Hij zou dat erg gevonden hebben voor ons, maar wij waren blij dat hij niet meer bang hoefde te zijn om ziek en benauwd te zijn.

Sterkte krakkemieke

Bedankt SteelDogg!

Je weet dat het niet verplicht is,maar heb je zin om iets te vertellen?
Ik zeg het vast helemaal verkeerd......

Huh?

Naja, ik heb niet echt iemand verloren uit mijn directe omgeving. Laatst, een half jaar geleden is een vader van een vriend van me overleden.. maar die spreek ik niet echt vaak, maar goed. Het was wel even raar.. Rond juni '08 kwam de diagnose longkanker, in februari '09 zag ik hem voor het laatst.. zag er vrij normaal uit toen nog.. alleen veel gehoest, en wel vermagerd, haarverlies & snor afgeschoren..

En uiteindelijk in juni '09 overleden.. Wel heel erg raar, ik kwam minstens 2x per jaar bij hun langs, dan is iemand er ineens niet meer.. heel raar

Maakt niet uit SteelDogg.
Als je iemand hebt verloren ben je welkom hoor.

Ik vind het vooral interessant om te weten hoe het verwerkingsproces bij mensen gaat, en hoe het allemaal ongeveer gegaan is.. Vind verhalen altijd erg interessant van mensen..

Helaas zijn het niet altijd leuke verhalen

Maar goed.

Wel heel erg raar, ik kwam minstens 2x per jaa
r bij hun langs, dan is iemand er ineens niet meer.. heel raar
Ja dat kan ik me indenken.
Ik weet niet hoe het bij jou gaat.
Mijn mam en ik hadden nog lang contact met bv de werkgever van m'n zus.

Toen ik hem zag toen schrok ik een klein beetje.. Dat was een periode dat ik ze niet lang meer zag & sprak. 2007 helemaal niet gezien, laatste x in 2006. En toen in Mei '08 de diagnose... toen zag ik ze weer in Februari '09, dus 2 jaar later... en damn.. ik schrok wel ff toen ik hem zag, en later gingen mijn ouders nog daarheen en het ging steeds slechter.. En hetgeen wat mij opviel is dat het allemaal zo snel ging.. Zo krijgt iemand morfine toegediend, zo is hij 3 dagen later overleden..

Ongelovelijk nog steeds..

Ja.

Even een knuffel voor iedereen!!!
Mijn moeder is net 2 jaar weg, en het voelt nog steeds maar net als 2 weken misschien.
Met de dood van mijn vader 25 jaar geleden heb ik eigenlijk nooit geen echt verdriet van gehad, maar dit blijft zo een zeer doen.
Helemaal omdat ze overleden was voordat ik in het ziekenhuis was. Mijn broer en mijn tante waren er wel bij en ik moest vanuit Nijmegen naar Amsterdam in de spits.
Als ik in een rotbui ben kan ik daar nog steeds boos om worden. zo van: jeetje had je niet eventjes kunnen wachten! Maar mijn moeder kennende en wetende hoeveel ze van me hield, is ze zelfs denk ik blij dat ik daar niet bij was, want dat te moeten zien dan was ik denk ik echt gek geworden.
Begin nu weer te huilen erom....
Nu kwam ik de kamer binnen toen iedereen weg was, en lag ze heel mooi zonder slangen en infusen gewoon mooi te slapen en had ik de rust en kreeg ik de tijd om gewoon bij haar te zijn en te huilen samen met haar en gelukkig nog een heleboel te bespreken met haar.
Jammer genoeg dingen die ik eigenlijk had moeten bespreken toen ze nog leefde.....

Mama ik mis je zo erg

Sterkte Tass!

quote:

Op vrijdag 8 januari 2010 18:28 schreef formerjellybean het volgende:
Het is deze week een maand terug dat Leon zelfmoord heeft gepleegd. Zijn huis word leeggeruimd.
Op zich ga ik er goed mee om geen nachtmerries en erge huilbuien meer. Het gevoel van gemis is nu meer geworden van ik ben blij dat ik hem gekend heb en hij een vriend van me was omdat het een goede lieve vriend was.
Ik wil zelf ook meer stilstaan bij hoe hij was als persoon dan hoe die aan zijn eind is gekomen. Het gevaar met zelfmoord is dat iemand die overlijd daaraan vaak degene word van degene die zelfmoord heeft gepleegd .
Terwijl hij meer dan dat was voor mij en voor de omgeving.

Mensen krijgen toch al gauw een stempel. Ik begrijp wel wat je bedoelt.
Ook de nabestaanden krijgen die stempel. Mijn moeder werd op een verjaardag van haar zus voorgesteld als volgt: "dit is mijn zus, die is pas haar man verloren". Stempel 'Weduwe / die vrouw die pas haar man is verloren'. Terwijl het voldoende is om te zeggen "dit is mijn zus".
Zo heb je dat ook inderdaad met iemand die zelfmoord heeft gepleegd. Dan ben je opeens niet meer een vriend van Leon, maar een vriend van die jongen die zelfmoord heeft gepleegd.
Tja, zo schijnt het inderdaad te werken.

Ik merk zelf dat ik er nu mee kan leven dat ik weinig verdriet heb. Ik zat er juist erg mee dat ik niet verdrietig was. Ik dacht dat ik gehinderd werd door vanalles. Maar ik denk nu dat ik door het leven al wat gehard ben en dit inmiddels zie als iets waar ik ook wel overheen kom. Ik kan verder zonder pap.
En het geeft ook kansen. Pap was wel iemand die overal zijn mening over doordrukte en zorgde dat je het zo deed als hij het wilde. Waarschijnlijk heeft hij dat zelf niet eens zo door gehad. Maar wij leren nu zelf keuzes maken. Dus ik durf nu niet verdrietig te zijn, en hier tevreden mee te zijn.
Dat lucht wel op moet ik zeggen.
Maar juist dit weekend was erg verdrietig. Ik ben zaterdagmorgen naar een begrafenismis geweest van de zoon van een collega. 18 jaar geworden, non-hodgekin. Als ik dan hoorde wat hij tot het laatst toe voor levensenergie heeft gehad! Bewonderenswaardig! De mis was ook wel confronterend, wilde graag naar de plek waar we pap hadden uitgestrooid. Maar door het slechte weer niet haalbaar, dus ga misschien volgend weekend.
Wordt dinsdag 24.... ben benieuwd wat voor dag dat het wordt.

xx MIss Vanilla

Hey Vanilla,

Het is niet verkeerd om weinig verdriet te hebbn. Het is geen verplichting om dan sloten tranen te huilen ofzo.
Het verdriet verschilt ook per persoon en van overlijden tot overlijden.
Ik denk dat ik ongeveer hetzelfde gevoel had als jij toen mijn pa overleed. Ik heb altijd gedacht dat de klap nog wel zou volgen, maar inmiddels zijn we 5 jaar verder en denk ik niet dat er nog wat zit aan te komen daarvan.
Dat was bij m'n buurman wel even anders, dat was alsof de grond onder m'n voeten verdween van de ene op de andere dag en heb ik tot nu nog last van (wel minder dan in het begin).
Zo zie je maar dat het verlies van iemand die door familieband erg dicht bij je staat minder moeilijk kan zijn dan iemand die eigenlijk veel verder afstaat, maar waar je gewoon een veel diepere band mee hebt/had.

Ik denk zelfs dat het een goede zaak kan zijn als je het grote verdriet kan vermijden. Het is alsof je een fase overslaat en gelijk naar de fase van "er vrede mee nemen" springt. Ik heb er althans weinig nadelen aan ondervonden dat ik geen hoopje ellende was na het overlijden van m'n pa, terwijl ik nu wel merk dat ik op heel veel vlakken "geblokkeerd" zit omdat ik het nog altijd erg moeilijk heb met het overlijden van m'n buurman.

Sterkte alvast dinsdag!

Vanilla, misschien heb ik het al eens verteld, maar Ik had ook relatief weinig verdriet toen mijn oma overleed. Ik denk dat ik dat verdriet al heb gehad toen ze ziek was.
Sterkte dinsdag!

Dat zou best kunnen, dat je in de laatste weken/dagen voor jezelf al je verdriet verwerkt maar dat zich dat op een andere manier uit. Mijn vader heeft ruim een maand in het ziekenhuis gelegen, maar vanaf dag 1 had ik het gevoel dat het afgelopen was, ook al werd dat door niemand gezegd. Het blijft dan nog altijd een schok eens het zover is, maar ik denk dat ik me er onbewust al op voorbereid had waardoor het minder hard aankwam dan wanneer het uit het niets zou gebeurd zijn.


Ik heb trouwens vandaag weer een sneeuwman gemaakt op het kerkhof

quote:

Op maandag 11 januari 2010 18:39 schreef Jack. het volgende:


Ik heb trouwens vandaag weer een sneeuwman gemaakt op het kerkhof

Wat nou ? Dat is toch hardstikke mooi man!
Er is toch niks mooiers dan op je eigen manier aan iemand denken?

Dat is waar, maar het moet toch wel een raar beeld zijn zo'n volwassen kerel die op een kerkhof een sneeuwman staat te rollen...

Overigens was vandaag een kutdag.