PDD [Autisme, Asperger en PDD-NOS] deel 24

Vibo's kunnen alles

Ik ben zelf meer van het anderen helpen dan geholpen te worden, en meer van het aandacht geven dan krijgen. Moet zelf nog balans erin vinden hoor, ik sla te ver door. Cijfer mijzelf te snel weg.
Waarom denk je dat je nooit iets terug kunt doen?

Zoveel vrienden heb ik niet haha nee maar of de line up spreekt niet aan, of het is te ver, of andere verplichtingen zoals werk. Ik merk t wel, desnoods ga ik alleen, mijn muzikantenmaatje is er wel al moet hij 2 shows doen. Voor mij is het vooral connecties opdoen gezien de giga line up

quote:

Op maandag 9 november 2009 15:52 schreef Cassandra87 het volgende:
...
Ik heb het idee dat de norm voor geluk toch een beetje huisje boompje beestje met een partner is voor veel.
En verder denk ik niet dat het probleem is dat je je zelf als auti hard tegenkomt maar toch een (groot) stuk onbegrip bij NT-ers. Want zij houden je toch elke keer een spiegel voor, bewust of onbewust. Als het nou om simpel contact gaat, daten of een uitkering.. Het blijft (denk ik) een cirkeltje van onbegrip, frustratie, en nog meer onbegrip etc.
Want zeg nou zelf, als je ergens moeite mee hebt is het toch heerlijk wanneer er iemand is die je er doorheen kunt helpen? Of het nu een 'autistische klacht' is of een probleem is waar een nt-er tegen aan loopt.

Pfff nu heb ik kaartjes ghewonnen voor inside leeuwarden, heb ik niemand om mee te gaan

Het leven in het spectrum is vrijwel precies zoals je schrijft: herhaaldelijk onbegrip en vervolgens bij jezelf te rade gaan. Voor de meeste klachten kan ik wel met een NT’er praten. Is mijn klacht aan het autisme gerelateerd, dan zal ik soms een stapje terug moeten doen en ben ik aangewezen op lotgenoten. Veelal om om praktische redenen, omdat zij de ervaringsdeskundigen zijn. Contact binnen het spectrum is dus niet helemaal overbodig.

Ook hoe het is om voor langere tijd van een uitkering te leven: het antwoord kun je waarschijnlijk sneller vinden binnen het spectrum, bij de tistjes. Valt het weer eens tegen op het werk, bij mensen met autisme vind je bijna gegarandeerd herkenning.

Sempron, heb je er zo'n moeite mee dat je in de uitkering zit, stuit je zo vaak op onbegrip? Ik proef zoveel frustratie in je posts, maar misschien heb ik t mis.

Tijn das knap lastig, maar wellicht is het allemaal te nieuw. Je komt uit de nt-wereld als outcast, vervolgens met een diagnose in een wereld waar t allemaal (misschien) wat zwaarder is dan bij jou waardoor je je ook niet helemaal thuis voelt. Kwestie van je draai nog moeten vinden?
*komt wel goed schatje*Schenkt er een roosviceetje bij in*

Ik kom overigens zelf achter steeds meer dingen die ik bij mezelf herken waardoor ik steeds meer begrip kan tonen. Verder heb ik t vermoeden dat ik dankzij een ontmoeting met iemand die me heel na staat, in staat ben om mijn 'empathie' verder te ontwikkelen. Ik ben in staat om gevoelens op te pikken, over te nemen en/of weg te nemen maar heb dit nooit verder ontwikkeld. De laatste tijd pik ik steeds meer op waardoor even naar de supermarkt gaan mij al veel hoofdpijn bezorgd. Kan natuurlijk ook aan de stress liggen Maar ik word steeds gevoeliger. Alleen geen idee waar ik dit verder kan ontwikkelen en/of onder controle kan houden.

quote:

Op maandag 9 november 2009 21:07 schreef Cassandra87 het volgende:
Sempron, heb je er zo'n moeite mee dat je in de uitkering zit, stuit je zo vaak op onbegrip? Ik proef zoveel frustratie in je posts, maar misschien heb ik t mis.

Tijn das knap lastig, maar wellicht is het allemaal te nieuw. Je komt uit de nt-wereld als outcast, vervolgens met een diagnose in een wereld waar t allemaal (misschien) wat zwaarder is dan bij jou waardoor je je ook niet helemaal thuis voelt. Kwestie van je draai nog moeten vinden?
*komt wel goed schatje*Schenkt er een roosviceetje bij in*

Ik kom overigens zelf achter steeds meer dingen die ik bij mezelf herken waardoor ik steeds meer begrip kan tonen. Verder heb ik t vermoeden dat ik dankzij een ontmoeting met iemand die me heel na staat, in staat ben om mijn 'empathie' verder te ontwikkelen. Ik ben in staat om gevoelens op te pikken, over te nemen en/of weg te nemen maar heb dit nooit verder ontwikkeld. De laatste tijd pik ik steeds meer op waardoor even naar de supermarkt gaan mij al veel hoofdpijn bezorgd. Kan natuurlijk ook aan de stress liggen Maar ik word steeds gevoeliger. Alleen geen idee waar ik dit verder kan ontwikkelen en/of onder controle kan houden.

Ik zit niet in de uitkeringen, maar op uitkeringen (zo heeft namelijk de afdeling waar ik werk). Bingo! :-)
Wel heb ik vrij lange tijd een uitkering gehad, wat ik best naar vond: een vmbo’er met werk had het gewoon beter dan ik als doctorandus. Gelukkig heb ik deze fase achter de rug.

Het thema autisme is een beetje een preoccupatie van mij. Het idee van een normale tot hoge intelligentie hebben, lichamelijk gezond zijn en toch niet mee kunnen komen in de maatschappij, fascineert mij. Hoe zoiets kan... Ook vind ik het erg dat het gebeurt; dit verwacht je niet. Als voorbeeld haal ik soms enkele situaties aan waar mensen met autisme gemakkelijk tegenaan kunnen lopen. Ik heb ook iemand leren kennen met autisme. Omdat dat niet zo’n succes was, kom ik misschien wat frustrerend over.

Verder gaat het met mij gewoon goed, en het leven heeft ook echt veel te bieden

quote:

sempron2400:

[..]
Waarom waren jouw ervaringen met mede-autisten niet alleen positief?
(mompelt iets van: je kunt je aan elkaars tekortkomingen gaan irriteren)

M'n excuses. Om deze vraag goed te kunnen beantwoorden zal ik even wat meer van m'n achtergrond meegeven.

Ik ben dus een 25 jaar oude student, gediagnoseerd met asperger - een milde vorm van autisme dus. Maar dankzij een koppige (lees: in mijn ogen slimme en dappere) moeder ben ik nooit in een cyclus terecht gekomen waar ik speciaal behandeld zou worden vanwege dit.

Zij wilde dit simpelweg gewoon niet, deel deze mening met haar en ben haar hier altijd dankbaar voor.

Normale basisschool gevolgd, VBO, MBO en doe nu een studie in het hoger onderwijs. Aan mijn 'beperking' heb ik het 'carrière'-wijs nooit moeilijk gehad. De slechte ervaring(en) met 'mede autisten' komen van verschillende gebieden, maar voornamelijk dat ik ong. rond mijn 12de levensjaar dus door instanties als het RIAGG diverse stempels, labels en 'voorzorgsmaatregelen' opgezadeld kreeg. Omdat de scholen zich zorgen maakte. Kwam ik leuk in testgroepjes terecht. Rollenspelletjes, allerlei psycho-analyse gezeur - ik wil het er niet eens over hebben. De hele santenkraam waar zojuist voor gevreesd was, werd ik ingeslingerd. Gelukkig werd ik er weer snel uitgehaald.

Maar ook met individuen die ik door de tijd tegen kwam die autisme hebben botst dus deze notie waar ik mee opgevoed ben. Dat ik mezelf niet in die cyclus moet praten, erin leven. Een gevoel dat als ik er aan in geef het alleen erger kan en zal worden.

Dat is de voornaamste reden waarvan ik zeg: de ervaringen konden beter. Het staat totaal los van hoe deze mensen zijn. Sterker nog, zoals ik eerder heb gezegd, is het soms heel erg fijn om met 'like minded people' hier over te kunnen hebben.

Maar..

quote:

Op maandag 9 november 2009 11:32 schreef Thrackan het volgende:

[..]

Wat ik bedoel te zeggen: Het komt op mij over dat sommige mensen hier denken dat ze niet gelukkig zijn omdat ze een vorm van autisme hebben. Ik ben van mening dat dat geen gezonde kijk is.
Er zijn zoveel mensen, met of zonder psychische problemen, die niet gelukkig zijn.

...

... door hoe ik opgevoed ben en hoe ik dus tegen deze thematiek aankijk, ik het helemaal met deze post eens zou zijn. Is mijn asperger het probleem, of is het gewoon mijn insteek?

Bot gezegd: heb ik echt een probleem, of stel ik me aan?

quote:

Op maandag 9 november 2009 13:17 schreef tijnbrein het volgende:

[..]

Het contact met NT-ers is gewoon makkelijker en verder de dingen die jij opnoemt.

Hoewel ik dus geheel met een 'NT-kijk' ben opgevoed, merk ik steeds meer aan mezelf dat ik op het sociale vlak in deze beperking wel gigantisch tegen kom. Vooral in de liefde. En dit schijnt alleen maar sterker en heviger te worden naarmate de tijd schijnt te verstrekken.

De zo bekende 'prikkels' zijn voor mij dus niet de mensen, drukte, dingen die ze me zeggen. Niet het niet kunnen lezen en opvangen van signalen/gevoelens en dingen als deze.

Mijn prikkel is mijn eigen gedachtegang die telkens op hol slaat. Het over analyseren. En vooral bij mijn laatste romance met een NT'er ben ik mezelf hier nog het hardste tegen gekomen. Zo hard dat ik zelfs een gevoel heb dat de grootste fout die ik met haar heb gemaakt, het eerlijk zijn over mijn 'beperking' is geweest.

quote:

Op maandag 9 november 2009 15:52 schreef Cassandra87 het volgende:
Want zeg nou zelf, als je ergens moeite mee hebt is het toch heerlijk wanneer er iemand is die je er doorheen kunt helpen? Of het nu een 'autistische klacht' is of een probleem is waar een nt-er tegen aan loopt.

Zo hard dat ik misschien toch maar wat contact op moet zoeken met 'mede autisten'?

Ik weet het niet, maar wat jij typt is wel iets waarvan ik voel het heel erg nodig te hebben momenteel - en dit even niet moet zoeken bij NT'ers.

Maar ik wil ook niet in de cyclus terecht komen.

quote:

Op maandag 9 november 2009 21:07 schreef Cassandra87 het volgende:
Alleen geen idee waar ik dit verder kan ontwikkelen en/of onder controle kan houden.

Persoonlijke tip: Yoga.
En ja, je hebt toestemming om erom te lachen. Ik weet toch wel dat het voor mij helpt.

quote:

Op maandag 9 november 2009 23:02 schreef tijnbrein het volgende:
@NJN
Dat jij misschien huiverige tegenover contact met autisten staat kan ik begrijpen. Vooral door ervaringen uit het verleden. Misschien moet je die mening toch iets bijstellen als je door contact met autisten handvatten krijgt aangerijkt om beter met bepaalde dingen om te gaan. Die cyclus is niet alleen iets slechts. Je kan het ook zelf ik de hand houden zeker als je volwassen bent.

Misschien. Misschien is het posten op een forum erover, tegen (nog) compleet vreemde mensen een eerste stap.

Excuus sempron dan was het dus andermans ervaring die ik oppikte, twijfelde al een beetje.
Herkenbaar though.
Je fascinatie herken ik overigens hoewel ik niet zelf de instelling heb als nt-er zijnde dat een autist bijv niet meekomt in de maatschappij maar dat is mijn heel persoonlijke insteek.

Tijn, 14 soorten grijstinten he
Maar weet je wat ik denk? Je grootste struikelblok is het verplaatsen in een ander, ik zie het meerdere malen terug komen bij je. En niet kunnen troosten van een ander bijv.
Maar ik denk dat je er teveel bij nadenkt. Mensen zullen wel begrijpen dat je dit moeilijk vind. Tuurlijk zul je er altijd oppervlakkige types tussen hebben die dit niet begrijpen, geen achtergrondkennis hebben en heel makkelijk hun conclusies trekken. Maar over t algemeen kun je denk ik (iets) meer begrip verwachten.
Dus ease up a little, probeer je wat dat betreft wat meer te ontspannen. Je hoeft dit niet te kunnen, de wetenschap dat je je wel wílt inleven, dat je er wel voor de ander wílt zijn, is vaak al genoeg.

NJN, respect dat je zoveel mogelijk wilt leven zonder beperking. Deze zin komt er vast rotter uit dan ik bedoel.. Maar je snapt waarschijnlijk mijn punt
Ik denk niet dat jouw asperger het probleem is, maar jouw insteek, de insteek van anderen om je heen, en de reacties op elkaar. Excuseer het is al laat en ik heb een beetje moeite met mijn gedachtes onder woorden te brengen dus als dit geheel verwarrend is.. tik ik t morgen in alle rust nog eens over.
Want ik wil hier tevens niet mee zeggen dat jij een probleem hebt of dat je jezelf aanstelt.
Toch vraag ik mij in je volgende stukje af hoe eerlijk zijn het grootste probleem heeft kunnen vormen..

Ik ben daar wellicht weer heel anders in dan anderen, dat kan ook. Ik waardeer eerlijkheid en denk eigenlijk niet in vormen als beperkingen..

Yoga kan helpen? Nooit bij nagedacht.. Ik moet leren kanaliseren. Ik heb sowieso dat als ik iemand echt heel graag mag dat ik zelfs weet vanaf een afstand hoe diegene zich voelt. Heel eng, maar ik zit toch vrij vaak goed met mijn gevoel. De laatste maand ervaar ik t gewoon intenser. Kon het net wel mooi beschrijven. Ik sta in de supermarkt, en voel boosheid, verdriet, blijdschap, van 4 of 5 mensen om mij heen. Ik kan echter geen blijdschap onderscheiden van boosheid. Het zijn naamloze emoties die op mij worden afgevuurd, ik kan niet eens een hoek aanwijzen waar t vandaan komt.
Maar t maakt me draaierig en ik verlies mijn houvast. Zodoende dat ik de laatste paar keren een cafe, supermarkt of werkplek verlaat met knallende koppijn.
Het is echter niet iets wat ik kwijt wil. Ik heb een hele erge zorghouding en zou graag verder in de psychologie willen. Mocht ik dit onder controle krijgen is dit echt iets wat heel 'goed van pas komt'. Ik ervaar t nu al, ik merk wanneer ik wat afstand moet nemen of wanneer iemand juist een knuffel nodig heeft.
Maar het is nu nog verdomd verwarrend allemaal aangezien ik geen helder beeld heb van wat mijn gevoelens zijn en wat die van een ander.

quote:

Op maandag 9 november 2009 23:08 schreef NJN het volgende:

[..]

Misschien. Misschien is het posten op een forum erover, tegen (nog) compleet vreemde mensen een eerste stap.

Je bent goed op weg! En erkenning is altijd de eerste stap.. Rest volgt vanzelf.

quote:

Op maandag 9 november 2009 22:53 schreef NJN het volgende:
Ik ben dus een 25 jaar oude student, gediagnoseerd met asperger - een milde vorm van autisme dus.

Ik zou het zo niet willen omschrijven toch. Het is een serieuze belemmering, die je glashard zelf kunt analyseren en aangeven, maar waaraan je haast niets kunt doen.

Door deze Asperger zit deze doctorandus toch ook in de WAJONG en moest ik zonodig van mezelf een keukenkraan vervangen, wat me in 9 dagen nog steeds niet gelukt is omdat de nieuwe kraan niet op de pijpen past en ik nu maar zelf moet solderen, nu alle andere oplossingen niet hebben voldaan.

Als ik de hoofdkraan opendraai, stroomt het water uit de buizen in de keuken, dus werk ik nog steeds koortsachtig aan een oplossing 18/7. Capituleren en een loodgieter bellen zit er nog niet in, want ik heb het gevoel dat ik dit morgen echt ga oplossen met een gasbrander. En ik heb ook al teveel geld ertegenaan gesmeten.

Denk dat ik hierna voor altijd het gemak van stromend water zonder lekkages zal waarderen.

Allemaal interessante en uitgebreide reacties!
Om te beginnen hoop ik dat er voor jou ook een plaatsje is op de arbeidsmarkt, Perico
Je verdient zonder meer beter!

Maar ik ga maar weer eens aan de bak!

quote:

Op dinsdag 10 november 2009 00:56 schreef Perico het volgende:

[..]

Ik zou het zo niet willen omschrijven toch. Het is een serieuze belemmering, die je glashard zelf kunt analyseren en aangeven, maar waaraan je haast niets kunt doen.

Door deze Asperger zit deze doctorandus toch ook in de WAJONG en moest ik zonodig van mezelf een keukenkraan vervangen, wat me in 9 dagen nog steeds niet gelukt is omdat de nieuwe kraan niet op de pijpen past en ik nu maar zelf moet solderen, nu alle andere oplossingen niet hebben voldaan.

Als ik de hoofdkraan opendraai, stroomt het water uit de buizen in de keuken, dus werk ik nog steeds koortsachtig aan een oplossing 18/7. Capituleren en een loodgieter bellen zit er nog niet in, want ik heb het gevoel dat ik dit morgen echt ga oplossen met een gasbrander. En ik heb ook al teveel geld ertegenaan gesmeten.

Denk dat ik hierna voor altijd het gemak van stromend water zonder lekkages zal waarderen.

Altijd leuk zo'n verhaal vlak voordat ik een huisje ga betrekken en klussen

Damn wat een lading tekst. Straks maar even lezen...

quote:

Op dinsdag 10 november 2009 12:07 schreef tijnbrein het volgende:


@Perico
Een beetje eigenwijs?

Volhardend heet dat...

heb sinds kort een beste vriend erbij waarmee ik super kan praten indeed, hij is een blijvertje

verders is robuust ook aanwezig op de meet, 2 uur met de trein ach, gewoon doen!

Ouderkerk aan de Amstel, nogal klein dorpje onder Amsterdam

waar woon jij dan?

o, ik heb een vraag!
kan je onbewust overprikkeld worden? ik bedoel, ik ga los op een feest, hard geluid enzo is geen probleem, en vind het wel leuk om met mensen te praten, kan het dan zijn dat deze leuke bezigheid eigenlijk veel energie kost? (ik noem maar een voorbeeld)