Mijsje toch, waarom zou jouw verdriet minder mogen zijn dan dat van ieder ander? Ieder heeft recht op z'n eigen verdriet. Zelf zou ik het verschrikkelijk vinden als het 'gewoon' maar steeds niet lukte. Ik weet dat het zwanger worden tenminste makkelijk gaat... Je 'zeurt' dus ook absoluut niet, het is gewoon godsgruwelijk klote allemaal.

PZE, wel erg spannend hoor, hopen dat je ei daadwerkelijk springt en je 'm ook nog weet te benutten!!
Poezebeest, ergens begrijp ik jouw denkwijze wel. Definitief te horen krijgen 'het kan niet' kan ook een vorm van rust geven. Natuurlijk is dat ook erg verdrietig, maar het haalt ook de maandelijkse stress weg. Dan kun je óf voor andere opties gaan of gaan verwerken dat het definitief niet lukt. Ik begrijp dus wel een beetje wat je bedoeld.
Oei bikinistringding, gaan spannende tijden worden. Sowieso lijkt het me wel eng om in jezelf te moeten prikken. Succes deze week!
Voor jou starten de spannende tijden ook Orea, succes.
Hier is inmiddels de rust weer weder gekeerd. Gister arriveerden de duivels met enige achterstand die ze inmiddels goed aan het inhalen zijn. Zelf gokken we erop dat er wel bevrucht is, maar niet genesteld. Ik sta er compleet neutraal in. Niet verdrietig en niet blij. Soms denk ik ook wel eens dat ik misschien wel nooit meer wil beginnen met proberen. Steeds weer die hormonen in m'n lichaam, het verdriet als het misloopt, het onbegrip van je eigen lichaam. Het gevoel van falen. Het is ook best wel zwaar allemaal. (en dan lopen er hier zelfs nog dames rond die nog veel langer bezig zijn dan ik...)
Ik kan het soms, héél soms zelfs niet meer opbrengen om oprecht blij te zijn voor een ander

Begrijp me niet verkeerd ik gun het iedereen, maar ik gun het mezelf gewoon nét een beetje meer. Egoïstisch? Ja absoluut, maar het is hetzelfde soort egoïsme als dat mensen waarbij het wél makkelijk lukt blij zijn dat ze juist níet in onze schoenen staan. Ik merk dat hoe langer het nu allemaal duurt die rauwe gevoelens meer naar boven komen in plaats van de voorzichtige hoop van het begin.
[stoomafblaasmoment]
Was ik vroeger zelf nog een enorme roker die begripvol kon reageren als zwangere vrouwen niet konden stoppen, tegenwoordig kan ik er écht pissig over worden als ze doorroken. Vrouwen die ik tóch een wijntje zie nemen (en wel meer dan eentje ook) terwijl ze gewoon al ruim op weg zijn. Kinderen die zelf nét uit de luiers zijn en besluiten dat ze maar een kindje willen van het vriendje van de week en dan ook gewoon meteen zwanger zijn. Van die mensen die nóóit iets meemaken en dan ook nog 'gewoon' zó effe zwanger worden. Ja dames ik ga het gewoon zeggen zoals het is, soms ben ik gewoon godsgruwelijk jaloers! Er kan ineens een groen gif in mij onstaan van allesverterende jaloezie. En maar braaf meelachen als de zoveelste collega komt vertellen dat ze zwanger is:"gepland? nee hoor, maar we zijn er wel heel blij mee" Terwijl je eigenlijk de eerste de beste tapijttegel op zou willen zoeken om eronder te kruipen. Ik ben de eerste keer zwanger geraakt tegelijkertijd met vrouwen die nu al een kindje in hun armen hebben. Zelfs van m'n tweede zwangerschap lopen er al kinderen rond. De derde en vierde zwangerschapsdelers hebben al gezellige bolletjes en ik heb een depressie, een angststoornis, een burnout en nog steeds geen idee of het ooit gaat lukken...
Soms is alles gewoon heel even heel erg KUT!
[/stoomafblaasmoment]
Sorry, maar ik moest dit een keer kwijt. Ik gun het écht iedereen om zwanger te worden, maar soms doet het gewoon echt pijn en moet ik echt huichelen om nog blij te zijn. Het zijn m'n diepste en rauwste gevoelens, don't kill me for it....
disclaimer: Overigens geldt de jaloezie over het algemeen alleen mensen waarbij het allemaal heel makkelijk gaat en er dan ook nog eens heel achteloos over doen. De mensen die maar niet schijnen te beseffen dat het gewoon een wonder is wat er gebeurd.
Op donderdag 12 oktober 2006 09:27 schreef SCH het volgende:flugeltje is een kloon van yvonne toch?