Zwaar gesprek gehad met vriendin

quote:

Op maandag 6 juli 2009 10:34 schreef mgerben het volgende:

[..]

Wat denk je zelf?
Ik schreef toch: Als er nog iets in de weg staat, doe dat dan. Dus maak die studie af en koop dat huis.
Maar het is een goede lakmoesproef voor jezelf. Als je iets aandraagt dat volgens jou in de weg staat voor kinderen, maar je stelt dat juist telkens uit, dan zou dat je iets moeten zeggen.
Ook als je iets met een open einde noemt alszijnde 'dat moet ik eerst nog doen' is dat iets waar je over na moet denken.
Bijvoorbeeld 'genieten van de vrijheid'. Hoe stel je je dat voor? Ga je daar dan ook voor? Of ga je toch ook werken, en komt dat 'genieten van de vrijheid' na het werken?
Een concreet plan kun je uitvoeren: Zuid Amerika met een rugzak. Hulpproject in Afrika.
'Genieten van de vrijheid' kun je niet uitvoeren.

Genieten van je vrijheid kun je zeker wel uitvoeren. Genieten van de nachten dat je kunt door/uitslapen zonder jankende koters. Genieten van weinig verantwoordelijkheid, geen gigantische hypotheek die elke maand betaald dient te worden. Genieten van niet veel te hoeven werken om de kinderen maar kunnen te bekostigen. En vooral ook genieten van de sleur die er nog niet is.

Als je dat niet inziet ben je imo een pannenkoek.

quote:

Op zondag 5 juli 2009 23:06 schreef Leonidas82 het volgende:
ik ervaar al een tijdje een opkomende Quaterlife crisis.

Nigga' what?!

quote:

Ik ervaar namelijk echt dat zowel mijn eigen leven als mijn relatie in een sluimerende impasse verkeert en voel me daar echt KUT onder.

Dump de schat, en zoek een jongere scharrel. Dat is wat mensen doen als ze hun relatie kut vinden.
Ben je ook gelijk van al dat andere gezeik af en kun je je er over een paar jaar weer druk om gaan maken, maar dan zijn jouw ballen inmiddels ook ingedaald.

Ik vind het een beetje zonde ze is nog zo jong. Ik ben straks 30 als ik in het huwelijkbootje stap en hij is dan 38. Ik vind het wel goed zo. Kinderen beginnen we niet aan dat is al besproken.

Het is een grote stap die je neemt. Je trouwt niet om dan weer te scheiden en kinderen kun je niet even "uit" zetten.

Ik zou er met haar goed over praten en vertellen dat je er (nog) niet aan toe bent. Als ze van je je houdt dan begrijpt ze je wel en wacht ze.

Ehm. Ben ik de enige die vind dat kinderen een grotere stap tot 'aan elkaar vastzitten' is dan trouwen? Trouwen kun je ongedaan maken. Het is pijnlijk ja, maar als je wilt hoef je elkaar nooit meer te zien. Kinderen kun je NIET ongedaan maken -als ze er eenmaal zijn- en zit je in de meeste gevallen je hele leven aan vast, samen met degene met wie je ze gemaakt hebt.

quarter life crisis daar gestopt met lezen.

Zeg gewoon tegen je vriendin dat je voor je 30ste zeker nog geen kinderen wil, klaar.

Je studeert nog en nu al een quarterlife crisis. jij gaat het zwaar krijgen

Weet je vriendin dit allemaal van jou? en dan bedoel ik niet dat je dit hele topic gelijk onder haar neus moet leggen maar als ik dit zo lees en bedenk dat jullie bv over 2 jaar gaat trouwen, dan denk ik echt dat dat geheid mis gaat. Ik herken mezelf heel erg in jou verhaal, sta ook totaal niet achter het sluiten van een huwelijk terwijl mensen om me heen dit wel allemaal al gepland hebben. Ik heb echter het geluk dat mijn partner dit idee met mij deelt en ik ben dan ook van mening dat als je op dit soort punten van mening verschilt (kinderen, trouwen, etc) het op den duur stuk gaat lopen op dit soort dingen...

Ik snap dat gezeur over de "quarterlife-crisis" niet. Die angst onder studenten voor het burgerlijk bestaan snap ik ook niet. Er leeft onder mensen als de TS dat mensen die werken allemaal een grauw en routinematig bestaan hebben. Over het algemeen ben je daar helemaal zelf bij. Ik ben intussen alweer 3 jaar afgestudeerd en kan niet zeggen dat mijn leven voorbij is. Ik durf zelfs te beweren dat ik nu een toffer leven heb dan als student. Ik hoef niet meer ieder dubbeltje om te draaien en ook de last van het halen van een diploma. Verder is mijn vrije tijd ook echt vrije tijd geworden zonder dat de schaduw van aankomende tentamens en projecten over me heen hangt.

Natuurlijk veranderen er dingen. Maar dat heb je bij iedere fase-overgang. Of had jij ook een crisis toen je naar de middelbare school ging en geen tikkertje meer kon spelen? Het werkende bestaan bied weer nieuwe mogelijkheden om een interessant leven te hebben. Als je geen saai leven wilt moet je kansen grijpen op dat te voorkomen.

En als er kindertjes komen wordt je bewegingsvrijheid uiteraard een stuk kleiner. Maar ook dat bied weer nieuwe mogelijkheden om meer kleur te geven aan je leven. Je moet in zo'n geval niet willen blijven hangen in vroegere tijden en uitgaan van wat er allemaal wel kan.

Maar als je vooralsnog geen kinderen wilt kan ik dat goed begrijpen. Al moet je dan wel duidelijk zijn wanneer je dat wel zou willen.

Groot gelijk, haar wens is niet opeisbaar.

Ik zou niet zo maar trouwen, alleen om op die leeftijd al zo gaan beginnen.

Iedereen heeft weleens momenten dat ie denkt "Waarheen? Waarvoor?Waar pas ik in het kosmische plaatje?Welke grote bijdrage heb ik geleverd/zal ik leveren?" Je zogenaamde quarterlife-crisis.

Zwaar gesprek? Ze heeft het over waar ze heen wil met haar leven, haar toekomstvisie.
Heb jij er wel 1? Of ben je alleen maar bang om "oud" te worden. Wat zijn jou plannen en ambities?

Wil je op termijn trouwen en kinderen, dan kan je altijd vragen of ze water bij de wijn wil doen en nog een vijftal jaar wil wachten. Wil je echter een leven met weinig verantwoordelijkheden en lekker genieten, dan raad ik je aan deze vrouw nu los te laten, zodat jullie allebei kunnen gaan doen wat jullie het liefst willen, maar dan met iemand anders.

Je leven bestaat nu eenmaal uit verschillende fasen. Hoe die fasen eruit zien verschilt per persoon. Maar jij gaat er nu 1 afsluiten. Een mooi moment om je te beraden over hoe jij wil dat je volgende fase eruit ziet en met wie je die wil/kan delen.

quote:

Op maandag 6 juli 2009 16:30 schreef Aardwetenschapper het volgende:
Iedereen heeft weleens momenten dat ie denkt "Waarheen? Waarvoor?Waar pas ik in het kosmische plaatje?Welke grote bijdrage heb ik geleverd/zal ik leveren?"

Echt niet. Interesseert me geen bal wat mijn kosmische bijdrage is, zolang ik tevreden / gelukkig ben en anderen geen kwaad doe vind ik het helemaal prima

Deze ervaring heb ik niet, maar ik zou adviseren 't gewoon ff op de lange baan te schuiven, en tegen je vriendin te zeggen dat pushen zinloos is => enige wat ze daarmee bereikt (gesteld dat jij je zou laten omlullen) is dat er kinderen komen, daarna wrsch een toename van je huidige problemen plus een scheiding, en tel uit je winst

Lijkt me dat je vriendin 't ook liever in 1 keer goed doet, ipv eerst eens op haar muil te gaan met een mislukt huwelijk

Daarbij lijkt ze me te jong om nu al zo serieus aan trouwen/kinderen te beginnen, meestal doen mensen (na hun studie, eerste baan etc) dat rond hun dertigste en misschien denk je er tegen die tijd anders over. Kan wel zijn dat je vriendin haast heeft, maar dan heeft ze dus ff de pech dat ze de verkeerde vriend heeft gekozen. Ook aan jullie omgeving moet je ff 1 keer duidelijk uitleggen dat 1) er geen huwelijk komt binnen nu en 5 jaar, 2) die kinderen er pas komen als jij er ook klaar voor bent, maw niet nu en ook niet volgend jaar, en 3) dat ze zich lekker met hun eigen zaken bemoeien. 't Klinkt alsof je in de verkeerde omgeving verzeild bent geraakt, mensen met dit soort denkbeelden zullen altijd proberen hun kinderloze/ongetrouwde vrienden in te wrijven dat 'zij straks ook aan de beurt zijn', en dan met zo'n vette -smile erbij, alsof ze nu al hopen dat jij 't net zo zwaar/kut krijgt als zij.

Don't buy it, ze roepen 't niet voor niks

En leg dat ook ff aan je vriendin uit. Vrouwen onderling zitten elkaar ook op te naaien over dit soort dingen, ze willen 'erbij horen', niet afwijken van de norm, dus dat hele verhaal van die rammelende eierstokken zou zomaar een aangepraat/psychosomatisch symptoom kunnen zijn.

Sterkte

slecht nieuws, het is eigenlijk een midlife crisis.

quote:

Op maandag 6 juli 2009 08:55 schreef Scorpie het volgende:
maar vroeger of later moet je toch accepteren dat het maatschappelijk 'ingeburgerd' is het zo te doen, dus ik denk dat het eerder een uitstel van executie zal zijn.

Nee hoor, je kan ook trouwen en niet kinderen krijgen of niet trouwen en kinderen krijgen. Of niet kinderen krijgen en niet trouwen. Hij heeft keuze zat en uitstel van executie is gewoon lulkoek.

Bedenk jezelf eerst eens wat je wel gaat doen de komende 5 jaar als je niet richting trouwen en kinderen gaat. Ik proef meer een aversie tegen het burgerlijke dan een besef van hoe de komende 5 jaar na het afstuderen gaan worden/doen.

Kun je niet met je vriendin bespreken om het er gewoon totaal niet over te hebben de komende 2 jaar of totdat je die baan hebt? Daarna is je crisis hopelijk over en heb je meer overzicht wat betreft je echt wilt. Misschien heb je dan niet continu het idee dat je leven al vast zit in dit stramien en je dit of dat allemaal moet na zus of zo. Maak duidelijk dat ook jij beslist en dat het ook nee kan worden, of later. Gewoon omdat jij dat vindt Je doet het toch met zijn tweeën?

Wees daarnaast eerlijk dat je trouwen niks vindt. Ik zie er zelf ook geen meerwaarde in, leef al 13 jaar in zonde, waarvan 8 met kinderen. Wat mij betreft staan die twee dingen los van elkaar. Dus dat argument dat je vriendin eerst wil trouwen en dan pas kinderen omdat dat zo hoort vind ik niet geldig.

quote:

Op maandag 6 juli 2009 09:35 schreef miss_sly het volgende:
Ik vind je wel een beetje een dramaqueen met je quarterlife crisis
Feit is dat je bijna afgestudeerd bent, en nu dus sowieso een stukje burgerlijkheid aan moet gaan: werken, geld verdienen, in een stukje keurslijf moet. En als student heb je daar al jaren op afgegeven en gedacht dat het voor jou allemaal anders zou zijn, want jij bent geen burgerlijk mannetje.

Vooral dat, dus
Ik weet hoe je je voelt, zelf was ik "vroeger" precies zo. Feesten, lol hebben en wat er later komt zien we dan wel. Nog zoveel plannen...

Ik ben net door dit hele traject hen. Laat ik het eens voor je van de andere kant belichten:

Mijn huwelijk is er voornamelijk (want trouwen op zich vond en vind ik zelf ook bullshit, het voegt niks toe aan je relatie of aan je gevoel voor elkaar) omdat mijn vriendin veel sneller zwanger werd dan we verwachtten. En aangezien je als ongeregistreerde partner geen FUCK over je kind te vertellen hebt - en trouwplannen toch al ergens vaag in de toekomst hingen - hebben wij besloten dat dan maar flink te versnellen.

Onze trouwdag was met vrienden en familie in casual kleding in een gehuurde ruimte met eten en drinken en gehuurde spellen (boogschieten, reuzenbibberspiraal etc) en supergezellig. En betaalbaar!

Omdat wij in een - laat ik het eens netjes zeggen - achterbuurt woonden (goedkoop en dichtbij stad en snelweg!) en ik geen kind wilde opvoeden in een straat waar de dealers onder mijn balkon stonden vrij snel een huis gekocht in een heerlijk rustige, kinderrijke wijk.

Natuurlijk moet je veel dingen laten wanneer je dit soort verplichtingen aangaat; niet meer zomaar op vrijdagmiddag besluiten dat je het weekeind naar parijs vliegt, niet meer 12 uur op een dancefeest staan, niet meer zuipen tot je amper kunt kruipen (en dan de hele zondag in je nest liggen te meuren), niet meer spontaan bij vrienden langs gaan en de hele avond blijven hangen..

máár (en pak maar even een braakzakje):

Hoe walgelijk ook en hoe vaak ik vroeger ook heb gedacht "yeah right dat zou ik ook zeggen als ik geen leven meer had"... Je krijgt er zóveel voor terug

Niemand kan je vantevoren vertellen hoe het voelt om je eigen kind voor het eerst te zien; hoe het voelt als ze voor het eerst naar je lacht, als ze haar handjes naar je uitsteekt als ze gevallen is, als ze midden in de nacht ziek is en alleen kalmeert bij jou op de arm; als ze bij jou op schoot in slaap valt met een glimlach op haar mond.

De eerste keer dat ze apetrots met mama naar de slaapkamer komt op vaderdag met een zelfgemaakte tekening en een croissantje. Alle dingen die ze gaat leren; lopen, praten, fietsen.. Als ze iets "eng" vindt en jou aan de hand meeneemt om het te gaan bekijken (want bij papa ben ik veilig!)..

Met andere woorden, vader (lees: burgerlijk) word je niet van de ene dag op de andere. Daar groei je naartoe en je zult merken dat de dingen die je vroeger deed best nog - soms met enige restricties - mogelijk zijn maar dat je daar lang niet zo vaak meer behoefte aan hebt. Soms is het ook heerlijk om, als je kind slaapt, samen op de bank te zitten met een glas goede wijn voor een goed gesprek. Of gewoon om dom SBS6 te kijken

Punt hier is dus, voor je gevoel kun je er absoluut nog niet aan toe zijn (want je wil je "vrijheid" niet kwijt of voelt je opgejaagd) maar als je eenmaal deze richting in bent geslagen is de kans erg groot dat je merkt dat het allemaal vanzelf gaat en dat het eigenlijk lang niet zo erg is als je denkt (ok eerlijk is eerlijk, de eerste drie maanden vijf keer per nacht eruit voor voeding is SLOPEND, niet alleen voor je partner maar ook voor jou, en er zijn echt wel momenten dat je graag een stuk los behang zou hebben om ze achter te plakken. Maar wat op een bepaald moment erg lijkt (als ze een net gegeven voeding eruit gooit om half drie 's nachts en zowel zij, mama, haar vloerbedekking als het bedje er helemaal onder zitten, ze het uitgilt van de buikpijn, je vrouw zit te huilen omdat ze het even niet meer trekt en je de volgende morgen om acht uur een belangrijke bespreking hebt) ben je een week later alweer vergeten en ben je alleen nog maar blij dat haar buikpijn zo snel weer over was (en dat ze heerlijk met haar gezicht in je nek ging liggen slapen)

Tien jaar geleden was ik min of meer een feestbeest - zuipen, stappen, alles neuken wat los en vast zit, snowboarden, surfen bij 8Bft op groot water, streetraces, blowen.. Op een gegeven moment hoeft dat allemaal niet meer zo. Maar toch draai ik nog wel eens een joint (heb altijd hasj en wiet op voorraad zij het dan goed buiten bereik van mijn dochter), drink ik nog wel eens teveel, ga ik nog wel eens naar een feest..

Geloof me, je leven is NIET over als je besluit om net zo "burgerlijk" te worden als sommige van je vrienden. Ook jij past je uiteindelijk aan net als de meeste mensen. Als je dat niet kon was je niet al jaren samen met je vriendin; ook dat is een vorm van gebonden zijn.. Zie het maar als een vorm van geborgenheid

Succes in ieder geval, mijn vrouw heeft me zes jaar aan de kop gezeurd en gewacht omdat ze wist dat ik uiteindelijk zou toegeven. Weet jij zeker dat je géén kinderen wil en je nog niet wil settelen wees daarover dan eerlijk tegenover haar. Hoewel ik vrouwen veracht die een relatie verbreken omdat de man (nog) geen kinderen wil is dat natuurlijk háár keuze

Maar grote kans is dat je als je kinderen neemt je zal verdrinken in schuld dan het voorbeeld van bovenste poster die toevallig er achter kwam dat hij altijd al een burgertrut was.

Trouwen... Klinkt zo vast...
Waarom begin je niet met iets lichters?
Geregistreerd partnersschap ofzo. Dat klinkt ook niet meteen zo dramatisch. En leg je gewoon alles vast op voorwaarden...

quote:

Op maandag 6 juli 2009 21:53 schreef DartZ het volgende:
Trouwen... Klinkt zo vast...
Waarom begin je niet met iets lichters?
Geregistreerd partnersschap ofzo. Dat klinkt ook niet meteen zo dramatisch. En leg je gewoon alles vast op voorwaarden...

Geregistreerd partnerschap staat voor de wet vrijwel gelijk aan trouwen. Je bedoelt waarschijnlijk een samenlevingscontract.

TS, ga na je studie eerst eens leven, dus werken en feesten,reizen, hobby's en dan eens kijken wat je nog wilt met je vriendin samen en ja, er bestaan meer vrouwen dan alleen jouw vriendin.

Je schrijft over "mijn vorige topics", dus ik dacht laat ik eens kijken. Vervolgens kom ik niet alleen een heel aantal topics tegen waarin je aangeeft niet al te blij te zijn met bepaalde dingen in je relatie, maar ook een topic waarin je vraagt hoe het zit met kinderalimentatie bij een scheiding.

Dat laatste lijkt mij al een goeie reden om nog even geen overhaaste dingen te doen. Maar los daarvan vraag ik me sowieso af: zit het probleem wel in jou? Heb jij wel een "quarterlife crisis"? Ben jij werkelijk nog niet toe aan een meer volwassen leven? Of ben je er gewoon niet aan toe met deze specifieke vrouw en zit het probleem dus niet gewoon in de relatie?

ik heb toch zo het idee als je vriendin je probeert te dwingen tot iets en jij het daar niet mee eens bent dat de relatie niet helemaal goed is, en het is ook niet het minste geringste wat ze van je wilt....

quote:

Op zondag 5 juli 2009 23:12 schreef Thomass het volgende:

[..]

Daar zou ik héél slecht tegenkunnen

Alleen om die reden zou ik al heel graag willen zeggen: "Ik doe het niet!"

Ik ben nou 28, en ondanks dat ik m,n wilde haren nog niet helemaal kwijt ben, ben ik gelukkig met m,n vriendin, en zou ik zo met haar ,t huwelijksbootje in willen stappen en met haar willen settelen.

TS denkt er volgens mij hetzelfde over als ik.
Waarom moet je trouwen, omdat iedereen het als "normaal bestempeld" sinds iemand het ooit eens verzonnen heeft.

Kies gewoon je eigen weg. Natuurlijk moet je rekening houden met de wensen van je vriendin, maar maak geen belissingen waar je geen goed gevoel bij hebt.

quote:

Op maandag 6 juli 2009 22:23 schreef THEFXR het volgende:
TS, ga na je studie eerst eens leven, dus werken en feesten,reizen, hobby's en dan eens kijken wat je nog wilt met je vriendin samen en ja, er bestaan meer vrouwen dan alleen jouw vriendin.

Ja, want dát is leven.. En als je dan uitgefeest bent kun je een leuke vrouw zoeken, een huis kopen en een lekker stel kinderen krijgen...

Goed, reizen en (heel kleine) kinderen gaan niet geweldig samen, vooral niet als je wil gaan backpacken ofzo. Maar is dat werkelijk nodig? Moét je een jaar door zuid-amerika getrokken hebben ofzo? Reizen na je opleiding is zó... Student in ontkenningsfase.

Oh en aan die andere figuur die (waarschijnlijk) me een burgertrut noemt omdat ik me niet meer drie dagen per week als een beest gedraag... Damn wat ben jij sneu.

trouwen..... : een contract voor de liefde.... dat kan niet .
je kan niet eens kiezen op wie je verliefd word , en ook niet wanneer dat evt. weer gebeurt.

kinderen krijgen / kinderen willen zou je eigenlijk alleen moeten doen als je t ook ok zou vinden ze alleen groot te brengen.

ik denk dat je nooit spijt krijgt van kinderen willen . je komt r niet eens aan toe!

quote:

Op maandag 6 juli 2009 22:51 schreef Ixnay het volgende:
TS denkt er volgens mij hetzelfde over als ik.
Waarom moet je trouwen, omdat iedereen het als "normaal bestempeld" sinds iemand het ooit eens verzonnen heeft.

Kies gewoon je eigen weg. Natuurlijk moet je rekening houden met de wensen van je vriendin, maar maak geen belissingen waar je geen goed gevoel bij hebt.

't Is al eerder gezegd in dit topic, maar trouwen = een futiliteit. Dat mensen er zo zwaarmoedig over doen, zegt meer over die mensen dan over 't huwelijk, want je ontbindt 't weer net zo snel en makkelijk als je 't ooit gesloten hebt en klaar ben je. Oké, dan ben je gescheiden, so what? Half Nederland is gescheiden, geen reden voor een minderwaardigheidscomplex/Quarterlife Crisis of andere inzinking

't Andere punt, kinderen = daarentegen HUGE. Daar zit de echte klem, als je tenminste niet zeker weet of je met de juiste vrouw bent. Want die kinderen ontbind je niet ff nadat je erachter bent gekomen dat 't toch niet helemaal werkt. Kinderen zijn voor 't leven. Bovendien brengt het krijgen van kinderen een bepaalde lifestyle met zich mee, terwijl trouwen gewoon neerkomt op ff een feestje vieren en daarna doorgaan met je oude leven.

Dus dat trouwen zou ik gewoon lekker doen (desnoods zoals Britney, ff in een etmaal 't complete traject afleggen), of niet. Boeit echt totaal niet. Die kinderen zou ik nog ff rustig overwegen.

quote:

Op dinsdag 7 juli 2009 00:41 schreef SadKingBilly het volgende:

[..]

Ja, want dát is leven.. En als je dan uitgefeest bent kun je een leuke vrouw zoeken, een huis kopen en een lekker stel kinderen krijgen...

Goed, reizen en (heel kleine) kinderen gaan niet geweldig samen, vooral niet als je wil gaan backpacken ofzo. Maar is dat werkelijk nodig? Moét je een jaar door zuid-amerika getrokken hebben ofzo? Reizen na je opleiding is zó... Student in ontkenningsfase.

Oh en aan die andere figuur die (waarschijnlijk) me een burgertrut noemt omdat ik me niet meer drie dagen per week als een beest gedraag... Damn wat ben jij sneu.

nee, ik ben niet sneu,maar TS wil die dingen wat zijn vriendin in haar hoofd haalt helemaal nog niet. Misschien wil TS wel wat van de wereld zien of andere dingen doen, voordat hij aan kinderen wil beginnen.
Alleen mevrouw heeft het allemaal al uitgestippeld zonder TS daar serieus in te betrekken, vandaar dat ze een egoïstisch wezen is.

quote:

Op maandag 6 juli 2009 21:53 schreef DartZ het volgende:
Trouwen... Klinkt zo vast...
Waarom begin je niet met iets lichters?
Geregistreerd partnersschap ofzo. Dat klinkt ook niet meteen zo dramatisch. En leg je gewoon alles vast op voorwaarden...

Weet je hoe verschrikkelijk duur dat dat is? ja, een bruiloft kost je ook geld, maar dan besteed je het wel aan dingen die je zelf leuk vindt ipv an een oud grijs mannetje in een muf kantoor.

quote:

Op dinsdag 7 juli 2009 07:53 schreef zoeperzazke het volgende:

[..]


Weet je hoe verschrikkelijk duur dat dat is? ja, een bruiloft kost je ook geld, maar dan besteed je het wel aan dingen die je zelf leuk vindt ipv an een oud grijs mannetje in een muf kantoor.

Geregistreerd partnerschap kan tegen de kosten van twee uittreksels uit de GBA en je hoeft nog niet eens "Ja, ik wil" te zeggen.

Wat jij bedoelt is een samenlevingscontract, en daar leg je vlot een aantal honderd euro's voor neer, inderdaad.

Volgens mij is de ts zijn eigen topic al vergeten

Ah gut.. ons studentje moet het echte leven.
Grow a pair....

quote:

Op dinsdag 7 juli 2009 07:53 schreef zoeperzazke het volgende:

[..]

Weet je hoe verschrikkelijk duur dat dat is? ja, een bruiloft kost je ook geld, maar dan besteed je het wel aan dingen die je zelf leuk vindt ipv an een oud grijs mannetje in een muf kantoor.

in Amsterdam is t gratis

Heeft de TS nog updates?

quote:

Op zondag 5 juli 2009 23:12 schreef Thomass het volgende:

[..]

Daar zou ik héél slecht tegenkunnen

Ze wilt trouwens om je langer vast te houden, en mocht je em toch smeren, krijgt zij dus alimentatie van je, en waarschijnlijk een deel van je huis? Spaargeld?

Ze wil zekerheid, that's all.

Volgens mij is het zinloos om hier advies over te vragen. Het heeft namelijk gewoon te maken met hoe jij en je vriendin tegen het leven, tegen het huwelijk en tegen het krijgen van kinderen aankijken.

Je vriendin is 25 en werkt full time. Zij zal daardoor ook anders tegen het leven aan gaan kijken denk ik. Stap voor stap ga je toch op in het leven dat je als 18 jarige gezworen hebt nooit te zullen hebben. Je vriendin is al afgestudeerd en werkt full time, ik kan me zo voorstellen dat ze dat best een belangrijke grote stap vindt.

Ik ben zelf 22, vorig jaar heb ik mijn HBO diploma gehaald en ik heb er nu een jaar werken op zitten. Ik moet er nu nog niet aan denken om te trouwen en kinderen te krijgen, daar ben ik écht nog te jong voor. Maar ik hoop toch wel dat als ik 26 ben ik in een situatie mag komen die lijkt op de jouwe.

Advies is dus: bespreek het met haar op de bank, niet op fok.

Ik denk dat een allereerste vereiste voor kinderen een stabiele situatie is:
1. Een tijd samengewoond hebbn zodat je weet dat je de ware bent voor elkaar en met elkaar verder wilt
2. Een (goede) baan met een vast contract zodat je het de kleine het aan niets ontbreekt
3. Wat gezien hebben van de wereld zodat je weet waar je staat in het leven en wat er te koop is

Natuurlijk zijn er mensen die in een dusdanig millieu leven dat bovenstaande niet mogelijk is, maar als ik je zo hoor horen jullie niet tot die groep.

Als ik het zo hoor is aan geen van deze vereisten voldaan. Zijn allemaal ook goede argumenten naar je vriendin toe, neem ik aan. Over het 'verplicht' trouwen heb ik niet echt een mening. Vrouwen gaan voor het 'prinsessengevoel' dat ze eens in hun leven willen ervaren en het feit dat er vanaf jongsaf aan met de paplepel is ingegoten 'dat het zo hoort'.

quote:

Op dinsdag 7 juli 2009 02:45 schreef Revolverheld het volgende:
[..]
't Is al eerder gezegd in dit topic, maar trouwen = een futiliteit. Dat mensen er zo zwaarmoedig over doen, zegt meer over die mensen dan over 't huwelijk, want je ontbindt 't weer net zo snel en makkelijk als je 't ooit gesloten hebt en klaar ben je.

Mensen doen er vaak zo moeilijk over omdat zo'n trouwerij ook gelijk een hele gebeurtenis moet worden, veel te dure jurk, feest voor 200 familieleden en beste vrienden en God weet wat nog meer voor 1 dag feest, die gelijk "de mooiste dag van je leven" moet worden.

In feite is het niet meer dan een contract waarin je beiden belooft voor altijd bij elkaar te blijven, handtekening zetten en klaar, al dat andere geneuzel er omheen is vooral voor de buitenwereld en omdat (meestal) mevrouw zo graag een dag prinsesje wil spelen... wil je dan een huwelijk of een trouwerij?

En dat allemaal voor een bedrag waarvan je een leuke nieuwe auto kunt kopen....

God, heeft TS het nog niet met zn chick uitgemaakt?

Volgens mij is ie bang voor zn omgeving...

Het voordeel van een turbulente jeugd is dan weer dat je blij bent met elke vrije stap die je als volwassene kan nemen.

Wat jou betreft, 26 jaar waar heb je het over - niemand zegt dat jij moet trouwen maar je bent gewoon niet man genoeg om precies te zeggen waar het op staat, nl 'nu nog niet, dat wordt ws pas rond mijn 35e'.