Zwanger.... en dan gaat het mis #6

Oh wat vreselijk Tier. Wat ontzettend verdrietig. Heeeel veel sterkte, voor jullie allebei.

Tierrr

Oh hemel, wat verdrietig.
Veel sterkte Tierr en man.

quote:

Op donderdag 29 oktober 2009 15:22 schreef flugeltje het volgende:
Tierrr, schrijf hier lekker van je af wat je voelt en wat er met je gebeurd als je daar behoefte aan hebt. Mij heeft het heel erg geholpen, sterker nog. Ik kon mezelf hier beter uiten dan in het dagelijks leven. Alleen al omdat er hier veel meiden zitten die precies weten wat je doormaakt.

Toch mooi en heel bijzonder, he?

quote:

Op donderdag 29 oktober 2009 19:24 schreef Moonah het volgende:

[..]

Toch mooi en heel bijzonder, he?

Heel bijzonder inderdaad. Nu wist ik al hoe warm de FOK!kers kunnen zijn, maar dat is in de tijden dat ik het erg moeilijk had eens te meer gebleken. Zeker ook omdat het hebben van een miskraam echt alleen helemaal begrepen wordt door mensen, met name vrouwen, die het ook meegemaakt hebben. Zelfs Martijn begreep minder van mij in die periode dan de meiden hier.

Mij heeft het in ieder geval geholpen, ben daar nog steeds erg dankbaar voor

Ach jeetje Tierrr, wat verdrietig.

Tierrr, wat vreselijk verdrietig, zeg!

Heel veel sterkte gewenst in de moeilijke tijd die komen gaat!

quote:

Op donderdag 29 oktober 2009 19:30 schreef flugeltje het volgende:

[..]

Heel bijzonder inderdaad. Nu wist ik al hoe warm de FOK!kers kunnen zijn, maar dat is in de tijden dat ik het erg moeilijk had eens te meer gebleken. Zeker ook omdat het hebben van een miskraam echt alleen helemaal begrepen wordt door mensen, met name vrouwen, die het ook meegemaakt hebben. Zelfs Martijn begreep minder van mij in die periode dan de meiden hier.

Mij heeft het in ieder geval geholpen, ben daar nog steeds erg dankbaar voor

Dat is ook mijn ervaring, idd. En ook dat het zo fijn kan zijn om je gevoelens even te kunnen uiten, en dat het daarbij niet uitmaakt dat de tranen over je wangen rollen en je geen stem hebt omdat ie breekt. Niemand die het hoort of ziet.

Tierrr, ook hier een positieve ervaring met de tabletten; het thuis kunnen zijn, minder kans op complicaties, het zelf doen.

Heel veel sterkte Doelloos door het huis lopen en een beetje internetten is toch prima voor nu? Leg jezelf vooral niets op, maar volg je gevoel

Mijn ervaring is dat ook inderdaad, Moonah, Flugel en MissSly. Ik voelde me zo geholpen en gesteund, ook waar mijn man me niet kon begrijpen... ik vond het heel erg aanvoelen als een warme deken, als thuis komen, heel knus en veilig.

Nogmaals bedankt voor alle lieve woorden... doet me echt goed dat ik het hier van me af kan praten en dat iedereen zo lief reageert!!

Vandaag dus naar de gyn geweest. En het was moeilijk natuurlijk, maar gelukkig had ik een aardige gyn die alles heel rustig en duidelijk uitlegde.. In verband met het risico op beschadiging van de baarmoeder bij curretage heb ik ervoor gekozen om een miskraam op te laten wekken met behulp van pillen... is natuurlijk wel een stuk pijnlijker en niet zeker of alles dan ook echt helemaal schoon wordt, maar het is het proberen waard, vonden wij...

Ik mag maandag beginnen met de pillen, dus ben benieuwd... heb iig sterke pijnstillers meegekregen, dus hoop dat dat wat helpt...

Verder is het vooral emotioneel zwaar, zeker omdat de zwangerschapshormonen nog door mijn lijf gieren... vanochtend ook weer kotsend boven de plee gehangen... wrang...

Maarja, het is niet anders..

Tierrr, je hebt er niks aan maar ik denk aan je...

Het is wel een fijn idee mijsje!! Dankjewel!!

Voor degenen die dit ook hebben meegemaakt: wanneer voelden jullie je weer een beetje mens??
Ik voel me nu echt een zombie die als een kip zonder kop door het huis loopt... nergens zin in, een ontzettend leeg gevoel, 's nachts niet kunnen slapen en in plaats daarvan jankend in bed liggen...
Is dit normaal?? En wanneer gaat het over??

quote:

Op zaterdag 31 oktober 2009 09:20 schreef Tierrr het volgende:
Het is wel een fijn idee mijsje!! Dankjewel!!

Voor degenen die dit ook hebben meegemaakt: wanneer voelden jullie je weer een beetje mens??
Ik voel me nu echt een zombie die als een kip zonder kop door het huis loopt... nergens zin in, een ontzettend leeg gevoel, 's nachts niet kunnen slapen en in plaats daarvan jankend in bed liggen...
Is dit normaal?? En wanneer gaat het over??

Dat lege gevoel blijft even lieverd. Bij mij bleef het zeker tot een week na het verliezen van het vruchtje voortduren. (en nu ook nog wel eens)

Overigens, over cytotec... Ik vond de pijn absoluut dragelijk. En ergens was de pijn ook wel fijn omdat dit ook lichamelijk uiting gaf aan de pijn die ik vanbinnen voelde. Het was fijn om het 'zelf' te mogen doen, heeft voor mijn verwerking erg geholpen. Wij hebben het vruchtje ook bekeken, het zag eruit zoals op de foto's die je wel eens op internet vind. Een vreemd soort trots hadden we wel, je kon sommige dingen ook al echt herkennen en dat hadden wij dan gemaakt.

Heel veel sterkte de komende tijd, geef het de tijd.

Bedankt flugel! Ook fijn te lezen dat de pijn bij jou meeviel.

Ik zou inderdaad ook wel graag de vruchtjes willen bekijken, maar ik ben ook heel bang dat er maandag al niks meer van over is... de vruchtjes waren gister al heel veel kleiner dan eergister... dus ja, kun je er dan nog wel iets van zien?? Hoe oud was jouw kindje toen het overleed? En hoeveel tijd na het overlijden van je kindje kreeg je die pillen?? (Als je het niet te moeilijk vind om het erover te hebben... )

quote:

Op zaterdag 31 oktober 2009 10:00 schreef Tierrr het volgende:
Bedankt flugel! Ook fijn te lezen dat de pijn bij jou meeviel.

Ik zou inderdaad ook wel graag de vruchtjes willen bekijken, maar ik ben ook heel bang dat er maandag al niks meer van over is... de vruchtjes waren gister al heel veel kleiner dan eergister... dus ja, kun je er dan nog wel iets van zien?? Hoe oud was jouw kindje toen het overleed? En hoeveel tijd na het overlijden van je kindje kreeg je die pillen?? (Als je het niet te moeilijk vind om het erover te hebben... )

Ik kan er wel over praten hoor. Ik was in de 11e week toen het mis ging en mijn kindje was ook net na de echo (bij iets meer dan 7 weken) overleden. Wij zagen het op de echo op dinsdag en op woensdag heb ik de eerste dosis cytotec gekregen. Op donderdag kreeg ik een tweede dosis en toen ben ik het vruchtzakje in z'n geheel verloren. Nadat ik het vruchtzakje kwijt was is de pijn overigens ook direct verdwenen.

(mijn andere miskramen waren bij veel kortere zwangerschappen en zijn dus absoluut niet te vergelijken)

quote:

Op zaterdag 31 oktober 2009 09:20 schreef Tierrr het volgende:
Het is wel een fijn idee mijsje!! Dankjewel!!

Voor degenen die dit ook hebben meegemaakt: wanneer voelden jullie je weer een beetje mens??
Ik voel me nu echt een zombie die als een kip zonder kop door het huis loopt... nergens zin in, een ontzettend leeg gevoel, 's nachts niet kunnen slapen en in plaats daarvan jankend in bed liggen...
Is dit normaal?? En wanneer gaat het over??

ik had mijn miskraam in de zomervakantie. iets minder dan een week nadat het begon te bloeden had ik m'n currettage en anderhalve week erna gingen we op vakantie naar Italië (die vakantie stond al gepland...) ik heb me de hele vakantie zo verloren en verdrietig gevoeld. het gevoel is wel beter geworden na verloop van tijd. ik voel me niet meer zo leeg en verloren, maar het gevoel van verdriet is er nog steeds wel eens. Wel zijn daar de scherpe randjes af, maar dat heeft inderdaad wel een tijdje geduurd...
het is heel normaal dus, maar dat doet niks af aan je verdriet.
Ik had in de dagen voor de currettage ook wel buikpijn onderin m'n buik. m'n man wilde me steeds pijnstilling geven ervoor, maar dat wilde ik niet. ik dacht: als pijn het enige is dat ik bij dit kindje voel, dan wil ik het voelen ook... dat heeft hij nooit kunnen begrijpen van me.

Lieve Tierrr, ten eerste wil ik je zeggen dat alles wat je voelt, of niet voelt, normaal is. Het is jouw manier van verwerken, dus dat is een goede manier. Volg je gevoel, dan is het goed en normaal

Bij ons werd bij de eerste echo met ongeveer 7 weken geconstateerd dat er geen hartactiviteit was. Omdat niet helemaal duidelijk was of ik misschien korter zwanger was (hoewel zowel de gyn als wij dat eigenlijk diep van binnen niet geloofden) heb ik 10 dagen rondgelopen tot een volgende echo. En in die tien dagen heb ik niets gedaan. 's Nachts lag ik in bed, overdag zat ik in mijn hoekje van de bank. That's it. Is dat normaal? Mja, voor mij kennelijk wel, zo kon ik het verwerken.

Ik vond de pijn van de pillen ook meevallen. Ik heb die middag in bed gelegen, alleen zo nu en dan even naar het toilet, en weer terug naar bed. Alleen, ook zonder mijn vriend. Op de een of andere manier voelde dat het beste. Ik weet niet of hij het begreep, maar hij kon me in ieder geval in die hele periode de ruimte geven om het te doen zoals het voor mij goed voelde en dat was heel erg fijn.

Sterkte meid

quote:

Op zaterdag 31 oktober 2009 10:42 schreef mijsje het volgende:

[..]
ik dacht: als pijn het enige is dat ik bij dit kindje voel, dan wil ik het voelen ook... dat heeft hij nooit kunnen begrijpen van me.

Ik had heel erg de gedachte, ook al leeft het niet meer, zolang het nog in mij zit is het nog bij mij, dat is het enige wat ik nu nog voor het kindje kan doen, ook al leeft het niet meer, fijn bij mamma zijn, nog even samen.

quote:

Op zaterdag 31 oktober 2009 11:48 schreef Marrije het volgende:

[..]

Ik had heel erg de gedachte, ook al leeft het niet meer, zolang het nog in mij zit is het nog bij mij, dat is het enige wat ik nu nog voor het kindje kan doen, ook al leeft het niet meer, fijn bij mamma zijn, nog even samen.

Buh, hier moet ik helemaal van huilen.

Tierrr...

quote:

Op zaterdag 31 oktober 2009 11:48 schreef Marrije het volgende:

[..]

Ik had heel erg de gedachte, ook al leeft het niet meer, zolang het nog in mij zit is het nog bij mij, dat is het enige wat ik nu nog voor het kindje kan doen, ook al leeft het niet meer, fijn bij mamma zijn, nog even samen.

daarom raakte ik ook erg in paniek toen ik onder narcose moest voor de currettage... ik wist dat als ik wakker zou worden, m'n kindje weg zou zijn...

quote:

Op zaterdag 31 oktober 2009 12:43 schreef Moonah het volgende:
Buh, hier moet ik helemaal van huilen.

Ik ook...

quote:

Op zaterdag 31 oktober 2009 12:48 schreef mijsje het volgende:

[..]

daarom raakte ik ook erg in paniek toen ik onder narcose moest voor de currettage... ik wist dat als ik wakker zou worden, m'n kindje weg zou zijn...

Dat is naar.

Ik werd pas een maand nadat ik wist dat het niet goed zat gecuretteerd, toen was ik er ook wel echt aan toe Op de laatste echo die ik had was het al zo gekrompen, dat ik er toen ook wel in kon berusten op de een of andere manier.

o jeetje Tierr, ik had dit nog niet gelezen, maar wat een afschuwelijk nieuws heb je deze week te horen gekregen..... en dat na bijna 12 weken zwanger te zijn.....

Ik wil je onwijs veel sterkte wensen in deze ongelofelijk moeilijke tijd. neem tijd voor jezelf en zeker ook voor elkaar...


hoe gaat het nu met je? heb je veel last van buikpijn? of is dat dragelijk?

Bedankt Beessie-Jen

Ik mag maandag pas met die pillen beginnen (zodat ik evt direct naar het ziekenhuis kan als het niet goed gaat en ze daar ook de tijd voor me hebben) dus ik heb nu nog nergens last van. Ja, misselijkheid... van de zwangerschap... maar verder heb ik geen buikpijn gehad ofzo...

Ben erg benieuwd hoe het maandag zal gaan.. ik hoor heel veel verschillende verhalen over die pillen en de pijn die je krijgt enzo...

Tierrr ik weet niet zo goed wat ik moet zeggen, maar zo'n afschuwelijk nieuws. Heel veel sterkte

Sterkte Tierrr. Ja, die verschillende verhalen hebben mij destijds doen besluiten om voor de curettage te gaan. Maar als ik u opnieuw mocht kiezen zou ik voor pillen kiezen.