Achter dat positief doen zit een verhaal. 9 oktober 2000 (dat was op een maandag) hoorde ik dat ik hartritmestoornissen had. Dat was tijdens een routinecontrole. Ik schrok me helemaal de blubber, was totaal in de stress, enzovoorts, enzovoorts.
Reden daarvoor was dat ik, ondanks dat ik een hartafwijking had, er van uit ging dat ik verder niet kapot te krijgen was. Nooit ellende, nooit complicaties, enzovoorts. Op zich was dat tot die tijd ook wel waar. Ik was inderdaad bijna nooit ziek, ik kon alles (al raakte ik wel sneller buiten adem waardoor ik eerder moest stoppen), enzovoorts, enzovoorts. Zelfs voor iemand met mijn (soort) hartafwijking had ik een erg goede conditie. Die jaarlijkse controles begon ik ook aardig onzinnig te vinden. er was toch nooit iets aan de hand.
Mijn ouders waren ook verbaasd dat ik zo in de stress raakte van die ritmestoornissen. Ze vroegen ook aan mij of ik er nooit aan gedacht had dat het niet altijd zo goed zou gaan. Vanaf dat moment heb ik er meer rekening mee gehouden dat het wel eens mis kon gaan en dat heeft geholpen.
Wat (waarschijnlijk) ook geholpen heeft is dat er in het verleden al heel veel met mij uitgevreten is en dat is allemaal redelijk goed gegaan. Ik ga er nu dus ook van uit dat het ook dit keer goed gaat. Zowieso: zoals het nu gaat is het knudde met een rietje. Mijn conditie gaat met sprongen achteruit en het is gewoon geen doen. Dus heel erg veel kan er niet mis gaan. Ja, ik kan dood gaan, maar er is niemand afhankelijk van mij. Misschien word ik wel een beetje gemist, maar dat gaat ook wel weer over.
Enneh, ik denk dat dat fietsen wel het 1 en ander versneld heeft. Want toen heb ik mezelf over de grens gejaagd en niet zo'n beetje ook. Zelfs tijdens inspanningstesten in het ziekenhuis ben ik nog nooit zo ver gegaan.
Op maandag 14 mei 2012 23:55 schreef Sjoegerd het volgende:Volgens mij wordt geen enkele auto zo onderhouden en geliefd als de jouwe :)
https://www.facebook.com/groups/linkshandigen/