Sp00kverhalen #3 met een 0 omdat vorige delen ook

quote:

Op vrijdag 24 april 2009 20:35 schreef Burner82 het volgende:
Omdat ik geen zin heb om hier een topic van te maken, hier even wat raars
een tijdje geleden werd ik wakker, en was mijn ketting weg. Na even rondkijken in bed, lag hij ergens onder mijn kussen. Kan gebeuren natuurlijk, sluitinkjes zijn vrij klote...Maar, toen ik de ketting terug vond, was hij dicht :S Van me nek afvallen, en dan dicht terug vinden, vond ik raar. Kan gebeuren.
Vandaag kreeg ik een smsje van mij vriend, dat hij zijn hangertje van de ketting kwijt was. Jammer, klote kettinkjes etc.
Ik vroeg hem toestraks waar zijn ketting dan was (f kijken naar de sluiting) toen vertelde hij, dat hij op een gegeven moment iets kouds langs zijn zij voelde glijden. Hij greep het, en het was het kettinkje. Het rare was, je raadt het al, het kettinkje was weer dicht, maar het hangertje was weg :S
Toen hij thuis kwam, en naar de wc ging, deed hij zijn riem los, en ja hoor, daar viel het hangertje :S
Zat blijkbaar klem in de riem, zomaar los van het kettinkje, en het kettinkje viel zomaar van zijn nek. Het blijft vaag :S
Jullie nog ideeen?

quote:

Op vrijdag 24 april 2009 21:23 schreef maffemaniak het volgende:

[..]

Klinkt heel vaag!

quote:

Op vrijdag 24 april 2009 21:23 schreef maffemaniak het volgende:

[..]

Klinkt heel vaag!

quote:

Op maandag 11 mei 2009 09:40 schreef BarraCupraCuda het volgende:
waar wonen jullie allemaal?

quote:

Op zaterdag 4 april 2009 11:05 schreef Summers het volgende:

[..]

uit het spookverhalentopic deel 2 maar moet ff reageren ,
Ik heb dat dus ook een keer gehad vroeger dat mijn matras op de grond waar ik op lag hevig heen en weer schudde alleen lag ik er dus op en werd ik mee gehusseld in een rap tempo ! Ik schrok me wezenloos en ben meteen opgestaan , heb mijn schoenen aan gedaan en ben ergens anders gaan slapen

quote:

Op zaterdag 23 mei 2009 12:16 schreef FatalException het volgende:
ff offtopic: Waarom is het sp00kverhalen met een '0', en niet gewoon "spookverhalen" met een o?

quote:

Op maandag 25 mei 2009 22:36 schreef BeyondTheGreen het volgende:
Ik geloof hier allemaal weinig van maar toch maar iets posten dan.


Oh ja, nog 1 ding. Een half jaar terug ging ik overdag uit mijn kamer naar beneden om te eten en opeens wordt er drie keer hard geklopt op de deur van mijn lege slaapkamer. Dit maakte me niet bang maar merkwaardig was het wel. Dat is al het eigenaardige wat ik ooit heb meegemaakt.

quote:

Op dinsdag 26 mei 2009 01:43 schreef Magnetronmaaltijd_ het volgende:

[..]

Hoe nuchter je je ook opstelt tegenover paranormale dingen, dit is toch een soort persoonlijk bewijs dat er meer aanwezig is dan je denkt?

quote:

Zomer 1983

Thomas was door de lange gang naar het logeerkamertje geslopen met zijn dekbed onder de arm. Het was een klein kamertje en het meest vriendelijke in huis. Door de glas-in-loodraampjes zag je geelgekleurde vage contouren van de oude linde naast de oprit en het leek er altijd alsof de zon scheen. Overdag. Nu was het midden in de nacht en de lichte gordijnen waren dicht. Maar toch leek het alsof het bijna dag was. Tussen de gordijnen door zag Thomas de oranje schemergloed. Hij had het raam open gegooid. De kiezels op het platdak glinsterden.

Het statige twee-onder-een-kap herenhuis in het Brabantse dorp had een historie. Dat kon je overal voelen. Op sommige plekken leek het soms alsof het nog 1919 was. Onder de halfversleten lineoleumvloer zag je her en der brede planken liggen die je zelfs kon horen kraken als je heel voorzichtig was. Thomas deed de deur langzaam dicht opdat niemand hem zou horen. Hij kende elk piepje van de scharnieren. Hij mocht niet in de logeerkamer slapen want hij had zijn eigen, grote kamer in een nieuwere vleugel van het huis. Een kamer waar veel kinderen jaloers op zouden zijn. En hij was intussen oud genoeg om in zijn eigen bed te blijven. Maar dat kon hij niet.

Thomas had de laatste tijd een nachtmerrie die elke keer terugkwam. Hij moest telkens door het grote huis rennen van de ene naar de andere kant. Dan probeerde hij te schreeuwen om iedereen te wekken en te waarschuwen. Het rennen leek in slow-motion te gaan en als hij schreeuwde kwam er geen geluid. Soms ging er bij het voorbijgaan een deur open en dan zag hij zijn moeder met een afgrijselijke blik in haar ogen naar hem wenken. Alsof zij hem wilde waarschuwen of vastpakken, maar hij kon haar niet horen. Hij kon ook niet stoppen. Als hij het kamertje dan uiteindelijk had bereikt klom hij door het raam het platdak op en sprong. En dan stond hij weer aan het begin van de lange gang. Bij zijn eigen kamer. En opnieuw probeerde hij dan de lange weg af te leggen naar het veilige kamertje waar de zon altijd schijnt.

Het was begonnen vlak na zijn dertiende verjaardag. Thomas had koorts gehad. Op een nacht was hij wakker geschrokken van een bons vlakbij zijn hoofd. Doodstil was hij blijven liggen terwijl hij zijn hart in zijn keel voelde kloppen. Er gebeurde niks en hij hoorde niks. Voorzichtig tastte hij in het duister om de lamp aan te doen, zijn ogen stijfdicht geknepen. De lucht voelde extra fris aan door het klamme zweet en elk zuchtje wind kon hij nu voelen. Hij was zo enorm bang op die momenten. Als een hand hem zou gaan vastpakken en meesleuren dan zou ie eerst de luchtverplaatsing van die hand voelen. En dan zou het te laat zijn om de hand nog terug te trekken onder de veilige dekens. Met zijn duim drukte hij tegen de schakelaar en de kamer was met een knip fel verlicht. Zo fel dat Thomas in eerste instantie moest knipperen met zijn ogen. Het zag er ook mistig uit en Thomas wreef in zijn ogen. Maar het bleef mistig. Pas toen hij de penetrante geur van een brandende open haard opsnoof besefte hij wat er aan de hand was. Thomas gooide de deur open en rende de gang op die bezaaid lagen met kiezels. De grond verdween onder zijn voeten en hij viel in een diepe slaap.

Toen hij wakker was geworden was het alweer licht. Versuft keek hij de zwartgeblakerde gang in waar hij lag, onder een deken van verschroeid lineoleum. Zijn kamerdeur was verdwenen. Dichtgetimmerd en overwoekerd. Thomas begreep er niks van, al wist hij dat hij dit al eerder had meegemaakt. Al vele malen. Hij stond op en begon te rennen, maar hij kwam amper vooruit. Hij probeerde zijn moeder te roepen, maar er kwam geen geluid. Traag verplaatste hij zich door de lange gang terwijl het daglicht buiten leek te knipperen. Sporen van de brand zag hij voor zijn ogen verdwijnen. Hij herkende de gang op den duur niet eens meer. Een eeuwigheid had hij afgelegd toen hij aan het einde van de gang zijn moeder zag. Ze was in het kamertje waar de zon altijd schijnt en stak haar armen uit. Ze huilde.

Thomas moest ook huilen. Angstig en verward. Pijn had hij. Hij wilde naar binnen, naar zijn moeder, maar hij kon niet door de deuropening. Des te dichter hij bij de drempel kwam des te trager kwam hij vooruit. Centimeters werden onmetelijke afstanden. Hij riep haar, schreeuwde, maar ze hoorde het niet. Thomas voelde zich verloren, zijn stille gehuil kwam nu uit het diepst van zijn ziel. Thomas liet het los terwijl het huis trilde op zijn grondvesten.

Zijn moeder had een klein kindje op de arm en wiegde het. Het vale gezichtje vertoonde geen tekenen van leven, maar moeder wiegde door en zong een kinderliedje dat Thomas kende van vroeger. Hij kwam nu tot rust en voelde zich wegzweven. Het knipperende blauwe licht wenkte Thomas. 'Kom jongen, kom'.

Er klonken bouwvakkers bij de buren. Thomas zat rechtop in bed en snikte wat na. De koorts was gezakt en hij voelde zich opgelucht. Hij was helder nu. Voor het eerst sinds het gebeurde. Die droom zou niet meer komen. Nooit meer. Hij wreef voorzichtig over het gaasverband om zijn armen. Op de gang hoorde hij zijn moeder aan komen lopen met ontbijt. Moeder bleef in de deuropening staan en keek hem vertederd aan. 'Mijn grote held van het platdak. Het komt helemaal goed met die kleine Evie.'

quote:

Op maandag 9 november 2009 01:59 schreef Pronzo65 het volgende:

[..]

quote:

Op maandag 9 november 2009 22:11 schreef EggsTC het volgende:
Soms heb ik als ik bijna lig te slapen dat ik het idee heb dat m'n kat over m'n dekbed loopt terwijl ik ze allebei bewust buiten de kamer houd omdat ze al ns over m'n bed hebben staan zeiken. Het voelt precies zo alsof die kat stappen zet op mn bekbed maar ze zitten alle 2 buiten de kamer.

Volgens mij is dat ook een "bijna-slaap-hallucinatie". Erbij moet ik vermelden dat het vaker gebeurt als ik stoned ben, maar niet alleen dan... ook als ik nuchter ben.

quote:

Op maandag 9 november 2009 22:23 schreef Jivis het volgende:

[..]

Dat schijnt inderdaad een vorm van slaapverlamming te zijn. Heb zelf ook wel eens het gevoel gehad dat er iets zwaars op me lag terwijl ik in bed lag en zeker wist dat de kat buiten was. Creepy is het wel .