Nou, ik ben dus Vivi, 34 en woonachtig in het midden van het land. Ik ben iemand die houdt van overdaad, overdaad in alles, eten, drinken, schoonheid, genieten, proeven van het leven.
Ik ben gék op lezen al vallen mijn ogen tegenwoordig, sinds een jaar of 2, hoe toevallig, érg snel dicht als ik een boek lees. De boeken die mijn leven echt veranderd hebben zijn : "Het leven uit een dag" van A.F.Th. van der Heyden, het gehele "Leven in de breedte"-concept vond ik echt geweldig, als 16-jarige, en "On the Road" van Jack Kerouac (waar ook de naam van Dean vandaan komt).
Verder lees ik alles wat los en vast zit, van Bukowski tot Eckhart Tolle tot Garcia Marquez tot Nietzsche tot "Nadine S."

....en het boek wat ik het laatste heb gelezen en wat me erg aangreep is "I.M." van Connie Palmen.
Verder lees ik graag boeken over NLP en zulks (altijd leuk om nóg beter te leren manipuleren

), of thrillers van Stephen King en Dean Koontz, op vakantie bij het zwembad ofzo, of in bad.
Ik ga morgen beginnen in "The Fountainhead" van Ayn Rand.
Muziek...ooh, te véél om op te noemen. Fado, Motown, John Mayer, Salsa, Italiaanse volksliederen, Lounge, het kan me allemaal bekoren, op de juiste tijd en plaats. Als er maar een bepaald gevoel in zit.
K3 krijg ik uitslag van

.
Films: The Shawshank Redemption als all-time favourite, verder wisselt het

.
Oh ja, het lekkerst voel ik me als ik sta te koken voor een grote groep mensen, die ik vanuit de aangrenzende kamer hoor discussieren en lachen, en dan natuurlijk a lá Joop B. --> met een lekker wijntje in mijn hand, al morsend, in de potten en pannen roeren!
Aan de andere kant heb ik een heel neerslachtige kant, dat kan me overvallen, zo, zonder reden alsof ik slechts toeschouwer ben, geen deelnemer. Dan trek ik me het liefst terug en distantieer ik me van alles en iedereen, tot ik me weer “mezelf” voel, met “mezelf” bedoel ik dan zoals ik in mijn goede doen ben, zoals ik “bedoeld’ ben, denk ik.
Waarschijnlijk hebben die twee kanten elkaar nodig voor het evenwicht. Op mijn 18e was die schaduwkant dermate heftig dat ik hulp heb gezocht, en ik heb toen antidepressiva gekregen maar dat beviel me niet. Ik voelde dat donkere niet meer, maar ook niet het licht.
Dus toen heb ik besloten dat ik dat niet wilde, liever hoge pieken en diepe dalen dan de vlakheid die ik toen voelde. Ik wíl die overdaad, ik omarm die emoties en die passie en als dat gepaard gaan met die schaduwkant, so be it.
Maar ik heb met mezelf afgesproken dat ik dus sterk genoeg moest zijn om niet onder invloed van het donkere in mij te komen. Dat ik dan dus moest zorgen dat ik normaal "mee zou draaien" en niet toegeven aan die negatieve gevoelens.
Misschien dat ik daarom soms redelijk hard over kan komen, omdat ik mezelf zo’n enorme trap onder mijn hol heb gegeven toendertijd. Terwijl ik irl dus helemaal niet hard ben, ik ben juist degene die voor iedereen wil zorgen en als je mijn gast bent zal het je aan niets ontbreken.
Maar, ik ben niet het prototype van een “vrouw”vrouw, denk ik, die zich enorm empathisch kan opstellen naar anderen. Ik vind dingen al snel dat, zodra het niet over echt concrete dingen/probemen gaat, gezeur, en daar word ik dan nogal kriegelig van.
Brengt me bij de vraag van Moonah; dat ongeduld, dat vind ik niet zo’n mooie eigenschap van mezelf.
Ook ben ik soms te snel in het ventileren van mijn mening, ik mag mezelf wel eens vaker realiseren dat niet iedereen op mijn mening zit te wachten, en dat het soms ook gewoon niets toevoegt, dus dat ik eens wat meer moet leren mijn mond te houden op bepaalde momenten en wél wat meer empathie moet leren tentoon spreiden.
Vroeger kon ik ook een enorme dramaqueen zijn, (hoewel, wel altijd met een hoop zelfspot) kon ik me enorm aanstellen met als doel maar in the picture te staan, hongerde naar aandacht, maar dat is er nu wel af, vind ik zelf, ik ben veel uitgebalanceerder sinds ik een gelukkige relatie en een kind heb.
Mijn teerbeminde ega heeft, in onze ‘rocky” beginperiode, wel eens gezegd: “Jij gaat er altijd maar vanuit dat alles wel goed komt, je bent zo laconiek in alles!” en hoewel hij dat destijds meer als punt van kritiek bedoelde is dat een eigenschap van mezelf die ik koester.
Het rotsvaste vertrouwen dat het idd “wel goed komt” , en zoniet vanzelf, dat zorg ik daar persoonlijk wel voor. Ik krijg een hele hoop voor elkaar door een combinatie van flair, goedgebektheid, lef en humor en dat wens ik mijn zoon zeker wél toe (maar dat herken ik ook al in hem. Zoals ik dat van mijn moeder heb geërfd in mindere mate, heeft hij dat weer van mij

. ).
Ach, eigenlijk zijn we gewoon een familie van komedianten
Maar wel hele charmante
.Verder hoop ik dat hij net zo Bourgondisch ingesteld is als ik, niet alleen omdat ik dat zelf gezellig zou vinden, voor later, maar ook omdat hij dan weet te genieten in zijn leven, een groot goed! Verder ben ik enorm loyaal en pijnlijk eerlijk. Ook weer twee kantjes van dezelfde medaille denk ik.
Als je bij mij “hoort” ga ik door het vuur voor je, ik kan niet tegen mensen die hun mond houden als een ander wordt aangevallen, ik ben dus ook altijd degene op straat die er wél iets van zegt, waar anderen zich stil houden en snel voorbij lopen.
En dan maakt het me niet uit hoe groot degene is die voor me staat. Aan de andere kant moet je van mij niet verwachten dat ik met je meeklets als ik vind dat je fout zit, hoeveel ik ook van je hou.
Dat kan soms verkeerd vallen maar uiteindelijk weet je wel wat je aan me hebt. Maar waar ik wél enorm in tekortschiet is tact, of misschien is dat ook wel weer gewoon toe te schrijven aan het ongeduld dat ik snel heb met mensen (daar maakte ik me tijdens mijn zwangerschap trouwens enorm veel zorgen over, of ik wel geduldig genoeg zou kunnen zijn met mijn kind, en gelukkig is dat zo, maar dan ook alleen met hem, heb ik alle geduld van de wereld :̵ 7

).. Dus ik hoop dat Dean die capaciteit wel heeft, wél de eerlijkheid, maar niet de botte bijl. Wél de flair, maar niet de grootheidswaan dat iedereen ‘recht” heeft op mijn, uiteraard superieure

, mening.
En bovenal de mogelijkheid tot genieten en het leven te proeven in al zijn facetten en de zelfverkozen onbevangenheid en het rotsvaste vertrouwen in zichzelf en het gevoel dat hij, whatever happens, op zijn pootjes terecht zal komen en het lef om risico’s te nemen, liever dan uit angst te kiezen voor de kant van de weg die misschien wel veilig is, maar ook gespeend van een hele hoop spannends en moois

.
Mijn vraag is voor Slaapmeisje; is het moederschap alles wat je je ervan hebt voorgesteld en zijn er ook dingen waar je achteraf heel anders over bent gaan denken nu je écht mama bent. En zou je het hele traject weer doorgaan als je had geweten wat je nu weet

.
[ Bericht 1% gewijzigd door Vivi op 19-02-2009 21:06:30 ]
Ik adem in en kalmeer. Ik adem uit en glimlach.