De deur van de Kelder is voor mij nog steeds gesloten, maar ik krijg steeds weer verzoeken voor meer verhalen. Omdat ik geen tijd en rust heb (door allerlei omstandigheden) om iets nieuws te schrijven, dan maar deze hier geplaatst.
Let op: dit verhaal gaat dus over BDSM. Heb je daar geen trek in, dan niet verder lezen.
Als ik de kelder in mag, zal ik hem hier weer weghalen.
==========
In opdracht: Mijn eerste keer
Er werd mij door een Man met wie ik in gesprek was over een mogelijke D/s, gevraagd om te beschrijven hoe ik mijn eerste sessie ongeveer voor me zag. Nou, zoiets dus...
Ik had aangebeld. Het duurde eigenlijk helemaal niet lang voor hij open deed. Maar voor mij duurde het een eeuwigheid. Ik ging me immers storten in iets totaal nieuws, iets dat zo anders was dan ik tot nu toe gewend was. Maar op het moment dat de deur open ging en hij verscheen, besloot ik letterlijk en figuurlijk de drempel over te stappen.
Uiteraard keek ik hem nauwelijks aan. Niet alleen omdat ik nou eenmaal geen oogcontact maak, maar ook uit verlegenheid, onwennigheid.
We dronken wat, hij koffie, ik thee. Ik speelde met het lepeltje. Dat was het afgesproken teken. Op het schoteltje, dan kletsen we gezellig verder. In het kopje, dan...
Hij zag me aarzelen, en ik zag hoe hij mij zag. Zijn afwachtende blik, waar wel een soort van hoop uit sprak, maar absoluut geen dwang, haalde me over. Ik zette het kopje op het schoteltje en vervolgens het lepeltje in het kopje. Hij keek me aan. Bestudeerde me. Weer een paar seconden die een eeuwigheid duurden.
"Sta op, en kom hier" zei hij. Ik deed wat hij zei. "Kom eens hier naast me zitten, op je knieen". Ik knielde, en keek weg.
Hij pakte mijn kin, en keek me strak in de ogen. "Weet je het zeker?"
Ik knikte en keek weer weg. Ik wist het zo zeker als ik maar zijn kon. Bang voor het weggeven van de controle, maar overtuigd dat mijn vertrouwen niet geschaad zou worden.
"Oke," zei hij, "ik zal je de houding leren. Spreid je benen iets, zodat je Meester altijd toegang heeft."
Ik deed wat hij zei, en hij knikte goedkeurend.
"Goed zo. Recht je rug, hou je borst naar voren. Met die houding straal je trots uit. Niet je schouders laten hangen, maar je rug recht... Ja, beter. Leg je handen in je nek als teken van het overgeven van de controle."
Ik deed mijn best te doen wat hij vroeg, en kennelijk voldeed het, want hij glimlachte.
"Mooi. Ik denk dat we naar boven kunnen."
Ik stond op, en liet me de deur wijzen. Ik liep de trap op, en voelde zijn aanwezigheid achter me.
Met iedere stap liet ik een stukje van de werkelijkheid achter me, en betrad ik een nieuwe wereld, een nieuw leven.
Boven aangekomen zei hij dat ik me moest uitkleden.
We hadden van te voren uitgebreid gesproken over grenzen, safewords en angsten. Hij wist dus dat ik moeite heb mijn lichaam te tonen. Toch deed ik het. Mijn Meester zei het immers.
"Sta rechtop! En je benen altijd iets uit elkaar. Toegang he, vergeet dat niet. Rug recht, borst vooruit. En je handen in je nek." klonk het dwingend, maar niet onsympathiek.
Ik deed wat hij vroeg. Hij liep op me af, en ging zo dicht bij me staan dat onze lichamen elkaar net niet raakten. Nog zoiets waar ik moeite mee heb: mensen toelaten in mijn 'personal space'. Zijn adem dwarrelde over mijn gezicht terwijl hij het van heel dicht bij bestudeerde.
"Mooie ogen heb je."
Ik deed mijn best niet te grinniken, maar kennelijk niet goed genoeg, want er gleed een blik van afkeuring over zijn gezicht.
"Ik ben je Meester. Als ik zeg dat je mooie ogen hebt, dan is dat zo. Begrepen?"
"Ja Meester," fluisterde ik, "U heeft gelijk. Ik heb mooie ogen."
"Goed zo." Zijn ogen verzachtten zich weer.
Hij deed een stap achteruit en bekeek mijn lichaam. Mijn borsten, mijn buik, mijn kale heuvel. Ik kon niet uit zijn blik opmaken wat hij er van vond. Langzaam liep hij om me heen, tot hij achter me stond. Ik voelde bijna zijn keurende blik over mijn rug, billen en benen gaan. "Oke. En nu de rest."
Hij leidde me naar een bank, en zei me te gaan zitten. Ik drukte mijn benen automatisch stijf tegen elkaar, zoals mijn moeder me altijd geleerd heeft: als meisje hou je je benen bij elkaar. Hij bleef voor me staan, en vroeg "Wat doe je nou fout?"
Ik dacht na. Ik zat rechtop, met mijn handen in mijn nek. Verrek, mijn benen. Snel deed ik ze iets van elkaar.
"Goed zo, je leert het al. Volgende keer uit jezelf doen, anders volgt er straf. Begrepen?"
"Ja Meester, ik begrijp het".
Hij knielde voor me, legde zijn handen op mijn knieen en duwde mijn benen wijd uit elkaar. Hij had ongehinderd zicht op al mijn vrouwelijkheid. Uiteraard was die netjes kaal, zoals we hadden afgesproken. Hij keek er uitgebreid naar, waarbij ik me met de seconde ongemakkelijker begon te voelen.
"Er zit een vreemde man naar mijn private delen te loeren! En hij doet het nog onbeschaamd ook! En ik laat het potkoffie nog toe ook; ben ik wel goed bij mijn hoofd?" raasde er door mijn hoofd.
Maar ik wist dat ik heel goed bij mijn hoofd was. Het begon zelfs al te wennen.
Zijn blik dwaalde op en neer over mijn lijf. Hij boog voorover, zijn hoofd tussen mijn benen. "Even ruiken of je wel fris bent," zei hij. Hij snoof, wat een aparte gewaarwording was. "Hm, prima."
Opeens voelde ik zijn hand tussen mijn benen. Hij verkende mijn plooien, en keek me even aan, om te zien of ik al bezwaar had. Nee, dat had ik niet. Ineens zaten er vingers in mij. Maar voordat ik het me kon realiseren, waren ze al weer weg. "Netjes, open, maar toch strak".
Ik probeerde zijn gezicht te zien, en daaruit op te maken of hij tevreden was. Gezien zijn woorden en het feit dat ik geen afkeuring had gehoord, nam ik aan van wel, maar ja... Zijn gezicht verraadde echter niks. Hij stond op, liep naar de andere kant van de kamer, waar het bed stond.
"Ja, je bent een mooi meisje," hoorde ik hem zeggen. Hij stond met zijn rug naar me toe.
Ik aarzelde. Moest ik zo blijven zitten, wijd opengespreid? Moest ik de normale houding aannemen, met mijn benen weliswaar gespreid maar niet zo ver? Of moest ik op de grond knielen? Ik raakte in verwarring, want ik wist niet wat ik moest doen. Kennelijk toch een regel die me nog niet duidelijk was. Ik koos voor de middenweg, bleef op de bank zitten maar deed mijn benen dichter bij elkaar.
Hij hoorde me verschuiven, en keek om. Een glimlach streek over zijn gezicht. "Kom hier, meisje."
Uiteraard wilde ik protesteren: "Ik ben geen meisje! Ik ben een volwassen vrouw, en heb meer meegemaakt dan heel veel anderen. Denigreer me niet, onderschat me niet, door me 'meisje' te noemen!" maar ik beheerste me. Ik wist dat hij dat al lang wist, dat hij het niet denigrerend bedoelde, maar als koosnaampje. Juist om me te confronteren met mezelf, koos hij een naam voor me waarvan hij wist dat ik hem eigenlijk niet wilde hebben.
Ik liep naar hem toe, naar het bed. "Kniel," zei hij.
Ik knielde. Op het bed lagen allerlei attributen. Touwen, boeien, blinddoek, en allerlei zweepjes en slaghoutjes. Hij had nog veel meer, wist ik, maar dat was voor een andere keer. We hadden afgesproken dat ik, omdat het mijn eerste keer zou zijn, mocht aangeven waar ik wel en niet aan toe was. Zonder aarzelen wees ik naar de blinddoek. Hij knikte goedkeurend. "Nog meer?"
Ik zweeg. Ergens wilde ik me ook wel in mijn bewegingen laten beperken, maar eigenlijk wilde ik wel een ontsnappingsmogelijkheid hebben. Ik wist niet zeker of ik niet in paniek zou raken.
Hij keek me aan en wist wat ik dacht. "Je kunt drie dingen doen. Ten eerste: je echt laten binden. Maar ik denk niet dat je daar nu al aan toe bent. Ten tweede: zonder bindingen me beloven dat je je handen niet beweegt van waar ik ze plaats. Of dat op je rug is, in je nek, of aan de spijlen van het bed, jij houdt ze daar, uit belofte. Maar ik denk dat dat voor jou weer te makkelijk is: je houdt immers altijd je belofte, dat is geen overgave voor je. Derde mogelijkheid: ik sla het touw om je polsen, zodat je het wel voelt, en bind je daarmee losjes vast. Je voelt de touwen, voelt dat je gebonden bent, dat je in mijn macht bent; maar je weet heel diep van binnen dat áls er iets is, je met een flinke ruk los kunt komen. Deze mogelijkheid geef ik je nu, omdat het je eerste keer is. De volgende keer, als je dan het touw kiest, bepaal ik hoe je gebonden wordt."
Ik dacht na, en wees naar het touw. "De derde mogelijkheid alstublieft, Meester."
Hij lachte. "Ik wist het wel. Braaf subje." Hij aaide me goedkeurend over mijn hoofd en schouders.
Hij pakte het touw en sloeg het dubbel. Hij maakte een lus om mijn beide polsen tegelijk, en duwde me achterover op het bed. Mijn vastgebonden handen lagen op mijn buik.
“Kijk me aan,” zei hij. Ik keek. “Normaal gesproken moet de sub wegkijken, mag de sub de Meester juist niet in de ogen zien. Maar jij, jij wil juist niet dat je iemand moet aankijken. En omdat dit spel gaat om het verleggen van je grenzen, ga jij zolang ik je niet de blinddoek om heb gedaan, juist wel aankijken.”
Ik schrok. Als ik iemand in de ogen kijk, voel ik me altijd een konijntje dat in de koplampen kijkt. Alsof de ander recht in mijn ziel kan kijken, en al mijn slechte kanten ziet. En dat hij dan ziet dat ik inderdaad niks waard ben en hard wegrent. Daarom kan ik niemand in de ogen kijken. En nu moest ik dat dus doen… Dan had ik nog liever die blinddoek! Maar nee, natuurlijk krijg ik die makkelijke uitweg niet. Diep in me wilde er iets “Stop, oranje” roepen. Maar ik gaf er niet aan toe. Ik zuchtte diep en keek hem aan. In de ogen. Wat was dit moeilijk. De Meester had mijn aarzeling natuurlijk gezien, maar toen ik hem in zijn ogen keek, verzachtten die zich meteen en ik voelde zijn begrip en zijn liefde.
Hij pakte mijn handen, en legde ze boven mijn hoofd, mijn armen uitgestrekt.
Ineens was ik weer 18, en verlammend bang. Mijn huidige ik verbaasde zich: dit had ik toch al lang verwerkt? Kennelijk toch niet. Mijn Meester, die ik nog steeds in de ogen keek, zag mijn paniek en mijn angst door mijn ogen schieten, en wist dat die niet veroorzaakt werden door het hier en nu. Hij reageerde direct, en klonk streng, maar tegelijk heel bezorgd. “Wat is er? Wat heb je me niet verteld?”
We hadden afgesproken dat alles wat een probleem op zou kunnen leveren, vooraf verteld zou worden, zodat we niet voor verrassingen zouden komen te staan waardoor het spel gestopt zou moeten worden. Ik knikte. “Sorry Meester. Er is iets, maar ik dacht dat dat geen issue meer was, daarom had ik het niet verteld.”
De Meester knikte. “Maar of het wel of geen issue is, dat doet er niet toe. Dat kun je niet altijd weten. Kennelijk is er wel iets, en dat had je me moeten vertellen. Daarom heb je nu een strafpunt. Puur omdat je mij niet vertrouwde en geen volledige openheid hebt gegeven. En nu ga je me vertellen wat er is.”
Hij had gelijk. Ik had het moeten vertellen. Een terecht strafpunt. Ik vertelde snel het verhaal, over mijn toenmalige geliefde voor wie ik de wereld had getrotseerd, die die ene keer mijn “Nee” niet wilde horen. Die mij in precies diezelfde houding had gelegd, mijn handen stevig boven mijn hoofd vast hield, en de verlammende angst die me overviel. Mijn besluit me nooit meer zo machteloos te voelen. En dat ik had gedacht dat ik er ondertussen overheen was omdat het zo lang geleden was en ik recentelijk met diegene weer contact had en we het hadden uitgepraat; hij heeft huilend excuses en ik heb hem oprecht vergeven. Maar dat de houding van nu, me kennelijk deed denken aan de angst die ik toen, in diezelfde houding had gevoeld.
De Meester’s ogen werden zacht – en verbeeldde ik me dat nou of waren ze ook een heel klein beetje vochtig? Hij aaide over mijn hoofd, gaf me een kus en zei “Ben je nu bang?”
Ik zei naar waarheid van niet. Dat ik het wel spannend vond, heel erg spannend, maar dat ik niet bang was, niet op die manier. Hij streelde mijn wang en zei “Mooi. Gaan we weer verder?”
Ik knikte.
Hij liet me zien dat hij een glijdende knoop maakte. Daarmee legde hij me aan het bed vast. Ik wist dat, als ik dat echt zou willen, ik de knoop los zou kunnen trekken. Maar ik dacht niet dat ik dat zou willen. Het voelde goed.
De Meester pakte de blinddoek, en legde deze op mijn ogen. Hij tilde mijn hoofd op en schoof het elastiek over mijn hoofd. “Zie je wat?”
Ik schudde mijn hoofd.
“Mooi.”
Ik voelde zijn gezicht bij het mijne, voelde dat hij me een zachte kus gaf, en voelde dat hij rechtop ging zitten. Ik rook de brandende kaarsen, en hoorde de muziek die hij zachtjes had op staan. Ik hoorde onze ademhalingen. Die van hem rustig, die van mij iets sneller, opgewonden omdat ik niet wist wat er ging komen. Alles was zo enorm veel intenser dan normaal.
Ik voelde iets koels tegen mijn lippen. Ik opende mijn mond en voelde dat hij er iets in legde. Hm, een druif. Lekker. Ik at hem op. Het smaakte heerlijk. De Meester voerde me zwijgend allerlei stukjes fruit: druiven, aardbeien, stukjes appel, stukjes meloen… Ik proefde alles uitgebreid, was me heel erg bewust van de smaken. Dat zoiets simpels als het eten van stukjes fruit, zo intens kon zijn…
Ineens voelde ik iets anders tegen mijn lippen. Kouder, natter. Een ijsblokje. Ik opende braaf mijn mond, en hoorde hem grinniken. “Nee meisje. Nog niet.”
Hij draaide met het ijsblokje rondjes om mijn lippen, en ik voelde het water achterblijven op de plaatsen waar hij geweest was. Hij tilde het ijsblokje op, en ineens voelde ik het tussen mijn borsten. Ik schrok even van de onverwachte kou, maar tegelijk vond ik het heel erg lekker.
Het blokje bleef even liggen tussen mijn borsten, waardoor er een klein plasje koel water ontstond. Maar al snel bewoog het blokje weer, en gleed het naar mijn tepel. Die was van pure verwachting al helemaal hard. Ik kreunde zachtjes. Hmmm lekker. Ik voelde het blokje rondjes draaien om mijn tepel, en overal waar het blokje kwam, bleef er een beetje water achter, dat heel langzaam weer verdampte door de hitte van mijn lichaam. Het blokje was nu inmiddels bezig mijn andere tepel te koelen, en gleed daarna weer naar beneden. Langzaam voelde ik het koude blokje over mijn buik glijden, steeds lager, richting mijn navel. Maar toen voelde ik het niet meer bewegen. Het bleef in mijn navel liggen.
Ik voelde het bed bewegen, alsof mijn Meester iets van wat verder weg pakte. Zacht streelde hij mijn buik. En opeens voelde ik een heet, stekend gevoel op mijn bovenbeen, dat echter gelijk weer wegtrok. Kaarsvet? Ik voelde vrijwel direct weer dat hete gevoel, nu op mijn andere been, maar ook dat trok gelijk weg. Ja, kaarsvet. Wauw. Ook dit voelde super intens. De onverwachte hitte, die snel weer verdween, maar waardoor dat plekje toch gevoelig bleef.
Meer druppels volgden, op mijn benen, buik, en borsten. Het ijsklontje lag ondertussen nog steeds te smelten in mijn navel, maar werd af en toe gebruikt om te koelen als een druppel kaarsvet echt pijn deed. Mijn Meester voelde heel goed aan wanneer dat het geval was, en op die momenten voelde ik vrijwel direct het verkoelende effect van het ijs. Een druppel landde zelfs midden op mijn schaamheuvel. Die deed toch wel behoorlijk pijn, en ik beet op mijn lippen om niet te protesteren. Maar ook hier kwam direct de verkoeling achteraan. Wat was dit heerlijk.
Mijn Meester ging weer verzitten, voelde ik aan het bewegen van het bed. Wat zou er nu dan toch komen? Ik was reuze opgewonden, en mijn ademhaling ging heel snel. Mijn kutje was al drijfnat. Zou hij daar nog wat mee gaan doen, vroeg ik me al af. Maar ik vroeg het niet hardop, want natuurlijk wist alleen mijn Meester wat hij ging doen, en wat op dat moment goed voor mij was.
Het bed kwam omhoog, mijn Meester was opgestaan. Ik hoorde geritsel, en ik dacht te kunnen horen dat hij zijn riem los deed, en even later een rits. Hij was zich aan het uitkleden dus. Mijn ademhaling ging nog wat sneller. Zou hij me nemen? Ik wilde hem, heel graag.
Het bed bewoog weer, ditmaal naast mijn hoofd. Ik voelde iets warms tegen mijn wang dat direct naar mijn lippen gleed. Ik opende mijn mond en ontving zijn harde eikel gretig in mijn mond. “Hmmm, gretig meisje dat je bent… Doe je best maar.”
Ik deed mijn best om hem zo lekker mogelijk te verwennen. Heerlijk vond ik dat, een man pijpen. Ik probeerde hem zo diep mogelijk in mijn mond te nemen, maar kreeg het niet voor elkaar hem in mijn keel te laten glijden. Mijn Meester merkte wat ik probeerde, en trok mijn hoofd achteruit. “Niet nu, dat lukt in deze houding toch niet,” hoorde ik hem zeggen.
Teleurgesteld en gefrustreerd omdat ik wist dat hij gelijk had, maar het toch zo graag had willen doen, staakte ik mijn pogingen om hem te deep-throaten. Ik had zijn onuitgesproken belofte gehoord: dat gingen we een andere keer doen. Ik raakte nu al opgewonden van het idee. Alsof ik nog niet opgewonden genoeg was…
Ik speelde met zijn eikel, draaide rondjes met mijn tong, en ging zo diep als ik kon met mijn mond over zijn hardheid. Hij begon nu toch ook wel wat sneller te ademen. Stiekem was ik daar wel trots op, dat ik mijn Meester toch wel plezier deed.
Opeens verdween hij weer. Ik bewoog mijn hoofd op en neer, om te kijken of hij nog in de buurt was en ik hem nog te pakken kon krijgen, maar het bed bewoog weer en ik voelde dat hij opstond. Het idee dat hij met een keiharde staaf in de rondte liep en ik hier vastgebonden op het bed lag, wond me nog verder op. Ik was nog nooit zo geil geweest.
“Je hebt het goed gedaan. Maar je hebt wel een strafpunt. Dat gaan we nu eerst oplossen. Draai je om, en ga voorovergebogen op je knieen zitten.”
Nu snapte ik ineens dat hij mijn benen niet had vastgelegd. Nu kon ik me gewoon omdraaien. Ik deed wat hij vroeg, en zat al snel met mijn kont in de lucht. Ik wist dat ik klappen ging krijgen, en ook hoeveel, namelijk tien stuks. Maar niet hoe, of waarmee. Ik wist dat dit voor mij het moeilijkste zou worden aan de hele sessie. Ik had namelijk geen idee hoe ik op pijn zou reageren. Maar natuurlijk had ik dit met de Meester besproken, dus ik wist dat hij het voorzichtig zou inzetten. Ik kon niets anders doen dan wachten, voor het eerst echt angstig, maar toch vol vertrouwen.
Ook dit wachten duurde een eeuwigheid, althans, zo voelde het.
Opeens voelde ik een klap. Automatisch kreunde ik “Een”, want ik had overal gelezen dat een sub moet meetellen tijdens het krijgen van straf. Mijn Meester was hierdoor kennelijk aangenaam verrast, want hij zei gelijk “Hee, goed zo…”.
Direct volgde de volgende klap, op de andere bil. “Twee,” zei ik kreunend. De klappen voelden breed, groot en behoorlijk massief, dus het was geen cane of zweep. Ik kon echter nog niet voelen of het een paddle of een hand was, hoewel ik wel vermoedde dat het een paddle was. Gek genoeg deed het nog niet echt pijn. Ja, de klap wel, maar het trok ook weer heel snel weg, en een aangename tinteling bleef achter.
Een derde klap, bovenop de eerste. “Drie.” Iets meer pijn. Sloeg hij harder, of was mijn bil gevoeliger? Geen idee. De vierde klap. “Vier.” Mijn ademhaling ging nu wat onregelmatiger, omdat ik mijn adem tussen de klappen mijn adem kennelijk inhield. Weer een klap, vlak bij de plek waar de eerste en de derde waren geland. “Vijf,” hijgde ik. Kennelijk probeerde mijn Meester de pijn te spreiden. Zes volgde op mijn andere bil, ook net naast de plek van twee en vier. Uiteraard telde ik nog steeds braaf mee. Tien klappen de eerste keer was wel genoeg voor mij, merkte ik. Zeven landde weer op vijf. Weer deed die tweede klap op dezelfde plek meer pijn dan de eerste. “Zeven.” Ik merkte dat ik bij de klap iets verstrakte, en probeerde me weer te ontspannen. Acht kwam weer op zes. “Acht.” Weer spande mijn lijf zich aan, en weer probeerde ik te ontspannen. Een groot tintelend gebied was ontstaan op mijn billen. Ik voelde niet meer waar de ene bil ophield en de andere begon. Ik zette me geestelijk schrap voor de laatste twee klappen, terwijl ik mijn uiterste best deed mijn lijf te ontspannen.
De negende klap landde waar mijn Meester begonnen was met slaan, maar raakte voor mijn gevoel ook de plek ernaast, van vijf en zeven. Of hij nou harder was dan de vorige, of dat ik gewoon veel gevoeliger was, wist ik niet, maar de pijn was heel intens. Mijn lijf verkrampte weer protesterend, maar ik vocht ertegen. “Negen,” siste ik snel tussen mijn tanden door, en mijn ademhaling was snel en oppervlakkig. Ik was blij dat het bijna over was. De laatste klap viel zoals ik al verwachtte op mijn andere bil, en ook hier merkte ik dat de pijn door mijn hele bil trok. “Tiennnnn” hijgde ik, terwijl mijn lijf zich de laatste keer verstrakte.
Ik ontspande iets, omdat ik wist dat de straf voorbij was. “Goed gedaan meisje,” hoorde ik mijn Meester zeggen. “Je bent flink geweest.”
Ik was blij. Mijn Meester gaf me een compliment! En die pijn, die trok al weer een beetje weg. Het tintelende gevoel bleef, maar ik voelde dat de pijn minder werd. Hm, dit was eigenlijk best lekker…
Ik hoorde zachtjes iets rammelen, en heel vaag rook ik een lekkere geur. Ineens voelde ik een warme gladde vochtige hand op mijn billen. Hmmm, mijn Meester smeerde mijn o zo gevoelige billen in met een olieachtig iets. Hij kneedde met twee handen, stevig maar voorzichtig. Wat was dit heerlijk. Omdat mijn billen zo gevoelig waren, was het wel licht pijnlijk, maar ik merkte dat het de pijn tegelijk ook verzachtte. Ik kreunde gelukzalig. Dit mocht nog wel even duren.
Opeens merkte ik dat zijn duimen tijdens het masseren steeds verder tussen mijn billen gleden. We hadden het gehad over mijn absolute no-go voor anale handelingen, en heel even schoot er weer een angstgedachte door me heen: hij zou toch niet… Maar die gedachte drukte ik direct weer weg. Ik vertrouwde mijn Meester.
Zijn handen gleden lager, en spreidden mijn benen wijder. Ik voelde hoe ik helemaal open stond, en drijfnat was. Ohhhh… Zou hij me nu… Ik voelde dat hij achter me ging zitten. Ja, hij ging me van achteren nemen. Zoals ik het het lekkerst vind… Ik stak mijn kont nog verder omhoog, en draaide mijn benen iets zodat ik nog verder open stond, en hij er nog makkelijker in kon. Ik hoorde hoe hij zwaar ademde. Ik voelde dat hij zijn handen op de zijkant van mijn billen legde, die nog super gevoelig waren, en een fractie van een seconde later voelde ik zijn harde paal in mijn glijden. In een keer ging hij volledig in me binnen. Ik hijgde en kreunde, kon het geluid niet binnenhouden. Ik voelde hem binnenin me. Hij bewoog achteruit, tot hij bijna helemaal uit me was, en schoof in een vloeiende beweging weer terug naar binnen. Ik kreunde weer, harder nu. Ik werd me steeds minder bewust van wat er om me heen was, en steeds meer van mezelf, mijn lijf, en het heerlijke gevoel dat zich in me aan het opbouwen was. Dit was geweldig.
Ik merkte nog net dat mijn Meester ook steeds sneller begon te ademen, en begon te kreunen. Kennelijk merkte hij dat ik bijna klaar kwam, want hij zei hijgend “Je bent braaf geweest. Toe maar.”
Dat was voor mij het teken om de laatste remmingen te laten gaan. Ik voelde alleen nog maar zijn handen op mijn lijf, zijn heerlijke hardheid in me bewegen, en de golven van genot die zich klaar maakten om me te overspoelen. Met iedere beweging die hij maakte, bouwde de spanning zich op. Ik kon mijn geluid niet meer beheersen, en begon steeds harder te hijgen, te roepen…
Mijn Meester stootte steeds harder in me, en ik voelde hoe mijn hele lijf begon te trillen, te verkrampen. Een kreet bouwde zich op vanuit het diepst van mijn lijf… Na nog een heftige, diepe stoot van mijn Meester ontplofte er in mij een machtig orgasme, zo intens dat ik niet geloofde dat ik het voelde. Even stond de tijd stil, en bestond ik alleen nog maar uit gevoel, alleen uit genot. De tranen kwamen in mijn ogen.
Ik voelde dat mijn Meester nog een paar keer diepe bewegingen in me maakte, en ook hij verkrampte en kreunde. Hij kwam klaar, en liet zich hijgend voorover vallen, en bleef even met zijn volle gewicht op me liggen. De warmte van zijn lijf drong in mijn rug, en zijn zweet vermengde zich met het mijne.
Veel te snel ging hij weer overeind zitten, en ik voelde hoe hij zich uit me terugtrok. Het bed bewoog weer, ik voelde hoe hij opstond, en hoorde een deur. De badkamer, gokte ik. Even later hoorde ik de deur weer gaan, en hoorde zijn voetstappen dichterbij komen. “Je bent echt een prachtig mooi meisje…” zei hij zachtjes, “en je hebt geen idee hoe mooi en hoe heerlijk je bent. Ga maar liggen, dan maak ik je los.”
Pas nu ik me op mijn zijkant liet zakken merkte ik hoeveel spanning er nog op mijn lijf stond. Ik strekte mijn benen een voor een, en de spanning werd minder. Een heerlijke loomheid kroop over me heen.
Ik merkte dat het touw werd losgemaak van het bed, en daarna van mijn polsen. Hij hield mijn handen nog even vast en gaf zachte kusje op de plekken waar de lussen om mijn polsen hadden gezeten. Ik merkte dat ik steeds lomer werd. Ik voelde hoe mijn Meester naast me op het bed ging zitten, mijn hoofd optilde en de blinddoek van mijn hoofd schoof. Ik deed mijn ogen niet eens open. Ik wilde alleen maar genieten.
Mijn Meester kwam naast me liggen, en legde mijn hoofd op zijn arm. Zijn andere arm legde hij over mijn borstkas heen. Hij trok de dekbed over ons beiden heen en zijn adem streelde mijn wang terwijl hij fluisterde “Slaap maar, mooi prachtig meisje. Slaap maar…”
Ik voelde hoe ik wegdommelde, veilig in zijn armen. Ik voelde me… gelukkig? Ja, gelukkig.
Toen ik wakker werd, lag ik nog steeds in zijn armen. Toen ik mijn ogen open deed, keek ik in zijn glimlachend gezicht. “Hee slaapkoppie. Gaat ie?”
Ik knikte van ja. Het spel was voorbij, hij was weer gewoon een man en ik gewoon een vrouw. Ik keek verlegen om me heen, op zoek naar mijn kleren. Hij had ze – al had ik geen idee wanneer – netjes op een stoel gehangen. Hij had een badjas aan, een heerlijke zachte. “De douche is daar,” zei hij, en wees naar een deur. Ik douchte me rustig, en kleedde me aan.
Toen ik de badkamer uit kwam, kwam de geur van koffie me tegemoet. Ik liep de trap af, en hij vroeg of ik pepermuntthee lekker vond. Ja, lekker, fris ook. En een oppeppertje. We hadden afgesproken dat we de nabespreking niet direct zouden doen. Ik vond dat dat de betovering zou verbreken, en bovendien moet ik altijd alles eerst verwerken en laten bezinken voordat ik er iets over kan zeggen. Ik moet er altijd een nachtje over slapen.
We dronken dus samen nog een kop koffie (nou ja, ik thee natuurlijk) en kletsten wat, en namen daarna afscheid. Hij gaf me een kus, en zei dat hij uitzag naar de volgende keer. Ik zei dat dat voor mij ook gold. Ik deed de voordeur open en liep naar buiten. Ik sloot de deur achter me, en realiseerde me dat ik nu weer in de echte wereld stond. Een enorme ervaring rijker.
Ik zocht in mijn jaszak naar mijn autosleutel, en ik voelde iets dat ik niet kon thuisbrengen. Ik haalde het uit mijn zak, en zag dat het een klein cadeautje was, met een kaartje erbij. Ik keek achterom naar zijn huis, maar zag geen gezicht voor het raam. Hm, een verrassing dus. Ik had geen zin om het op straat open te maken, dus liep ik snel naar mijn auto.
Ik ging zitten, en pakte het kaartje uit de envelop.
“Mijn lief mooi meisje. Wat heb je het goed gedaan. Ik ben trots op je. En ik zou willen dat je net zo trots was op jezelf. Daarom geef ik je dit. Ik hoop dat je het zo vaak als je kunt zal dragen. En dat je iedere keer dat je het je lijf voelt raken, onthoudt hoe trots ik op je ben. Met oprecht respect, je Meester”
De tranen sprongen in mijn ogen. Dit was het mooiste wat iemand ooit tegen me had gezegd.
Met trillende handen maakte ik het papiertje los, en er bleek een klein doosje in te zitten. Ik maakte het doosje open, en ik zag een prachtige zilveren hanger, met het drievoudige yin/yang-symbool. Het symbool van de BDSM.
Even bleef ik zitten. Toen bedacht ik dat het voor mensen in de straat misschien wel vreemd zou zijn dat ik er zo lang over deed om weg te rijden. Ik veegde de tranen uit mijn ogen, en klikte mijn navigatiemiep op haar plek. Terwijl ik haar de opdracht gaf om de route naar mijn huis op te zoeken, deed ik de ketting om. Ik deed mijn ogen dicht, kuste de hanger en fluisterde “Dank U, Meester.” Voor mijn gevoel was hij nu toch een beetje bij me.
Ik zette de radio zachtjes aan, en wachtte op de eerste aanwijzing die me naar huis zou brengen.
Geluk is een richting,
geen punt
---Loesje---