Toen ik mijn broer erop aansprak (na een ordinaire ruzie bij 't zwembad, omdat hij even met zijn werk belde: 'Ben je helemaal fucking belazerd om hier te gaan zitten bellen, flikker dan helemaal op,' dat soort teksten, en gewoon weer waar we allemaal bij zaten) zei hij dat er niks aan de hand was, dat ze gewend waren aan dit soort ruzies, beetje temperamentvol, verder niks bijzonders. Maar wij waren allemaal in shock. Mijn broer is een relaxte vent, altijd bezig met z'n kinderen, koken, boodschappen, noem maar op. Dit gedrag van haar is al wat langer aan de gang, maar het loopt nu de spuigaten uit. Die hele vakantie was een hel, iedereen liep op z'n tenen om die heks niet op stang te jagen.
Omdat ze vroeger heel aardig was (voordat de kids kwamen, zeg maar) vraag ik me af of die vrouw geen stoornis heeft. Ik wil m'n broer graag helpen, zijn leven moet een hel zijn, maar zelf wil hij het niet onder ogen zien. Iemand ervaring met zulk gedrag?
Anyway, 't lijkt mij tijd voor je broer om grenzen te gaan stellen, de beuk erin dus! En dan maar hopen dat er geen drama's plaats vinden waar de kids bij zijn.
quote:Gestoord is niet het goede woord denk ik , je broer wil gewoon er zijn voor z'n vrouw en kindjes en is daardoor (denk ik) verblind door de realiteit namelijk dat zijn vrouwtje veranderd is en de dingen verkeerd aanpaktOp maandag 4 augustus 2008 04:45 schreef Neemmijnietserieus het volgende:
Je broer laat dat gedrag toe, sterker nog, hij zegt dat hij het normaal vindt. Wat mij betreft ligt "de fout" dus voor 50 procent bij hem en is hij net zo gestoord als je schoonzus.
Anyway, 't lijkt mij tijd voor je broer om grenzen te gaan stellen, de beuk erin dus! En dan maar hopen dat er geen drama's plaats vinden waar de kids bij zijn.
Probeer zijn ogen te openen en steun hem anders zoveel mogelijk
Bij haat en nijd is denk ik niemand gebaat toch?
[ Bericht 55% gewijzigd door Re op 04-08-2008 12:23:10 ]
Het lijkt me me maar moeilijk om dat te zien gebeuren bij je eigen broer inderdaad.
Er is echt wel iets met die vrouw aan de hand waar professionele hulp voor nodig is om te fixen. Er is er echter maar een die dat voor elkaar kan krijgen, en dat is je broer.
Het verhaal doet mij namelijk heel erg denken aan een situatie in een ander gezin die ik van dichtbij heb meegemaakt.
Ik krijg het idee dat je schoonzus tegen een depressie aanzit. Ik weet niet of ze werkt(e), of hele andere ambities had in het leven dan dat het leven haar op dit moment biedt, maar het lijkt erop dat ze met zichzelf in de knoop zit. Ze reageert alles af op je broer en kinderen, ook haar eigen luiheid. Een kort lontje, veel schreeuwen omdat normaal redeneren te vermoeiend is, geen levenslust, en waarschijnlijk zijn er ook dagen waarbij ze haar bed nauwelijks uitkomt.
Ze zal moeten erkennen dat ze hulp van buitenaf nodig heeft (of ze nu tegen een depressie aanzit of dat het totaal iets anders is maakt niets uit). En dat is de grootste stap. Hier kun je haar niet in forceren. Maar het is duidelijk dat er wat moet gebeuren, want dit gedrag reflecteert zich ook op de kinderen, die op zo'n manier op hun 12e al het huis uit willen.
Het heeft geen zin (wat hierboven staat) als je broer met eenzelfde felheid er tegenin gaat. Dat zal het alleen maar erger maken, aangezien dan zelfs haar 'rots' wegvalt (aangezien hij nu degene is die alle dingen doet).
quote:Ja, laten we d'r 50.000 euro aan hulpverlening tegenaan gooienOp maandag 4 augustus 2008 08:44 schreef Kloppend.Mannenvlees het volgende:
Zo, wat een verhaal.
Het lijkt me me maar moeilijk om dat te zien gebeuren bij je eigen broer inderdaad.
Er is echt wel iets met die vrouw aan de hand waar professionele hulp voor nodig is om te fixen. Er is er echter maar een die dat voor elkaar kan krijgen, en dat is je broer.
't Mens is gewoon ontevreden met de/een situatie en wordt daarin niet tegengehouden door d'r vent. Kwestie van grenzen stellen lijkt mij meer op z'n plaats...
er zijn gewoon TE veel mensen die slechte relaties hebben, vast in de relatie zitten en daardoor een hel op aarde leven...quote:Doe eens ff niet zo negatief reageren op de suggestie van iemand anders, trieste jankzak.Op maandag 4 augustus 2008 08:49 schreef Neemmijnietserieus het volgende:
[..]
Ja, laten we d'r 50.000 euro aan hulpverlening tegenaan gooien
't Mens is gewoon ontevreden met de/een situatie en wordt daarin niet tegengehouden door d'r vent. Kwestie van grenzen stellen lijkt mij meer op z'n plaats...
Het kan toch zijn dat de dame in kwestie na de zwangerschap / bevalling een depressie heeft opgelopen ?
Zoiets kan ook een medische oorzaak hebben die je niet met praten alleen oplost.
quote:Ik denk dat hij geen gezichtsverlies wil leiden door toe te even dat het foute boel is.Op maandag 4 augustus 2008 09:37 schreef Fellware het volgende:
Tja, als je broer zich er goed bij voelt...
Feit blijft dat die vrouw de vakantie verziekt voor de hele familie, en erger: de kinderen krijgen problemen als ze altijd alleen negatief benaderd worden
Ten eerste: die depressie, daar heb ik zelf ook aan gedacht. Niet omdat onaangepaste personen allemaal depressief zijn, maar 't is wel vreemd dat zij vroeger een normale, sociale vrouw was en nu maakt het haar niks meer uit hoe ze overkomt. Ze zal echt wel snappen dat wij, de schoonfamilie, niet blij worden van haar kutgedrag. Ik weet dat ze een tijdje overspannen is geweest, verplicht een dag minder werken, maar dat was na een halfjaar weer over. Ik zou alleen niet weten hoe ik zoiets moet aankaarten. Ik ga goed met m'n broer om, maar dit is wel erg privé.
Ten tweede: de kids zijn inderdaad de dupe, je ziet nu al hoe ze reageren. De oudste schreeuwt de hele dag om aandacht, de middelste maakt zich onzichtbaar, die hoor of zie je nooit, en de jongste is nog een baby maar die zal ook wel een klap van de molen oplopen. Ze wil nu nog een kind, geloof het of niet, terwijl ze duidelijk niet met kinderen kan omgaan. Volgens mij is de hele shit begonnen na de geboorte van de oudste. Ze is egocentrisch, alles draait om haar. Nu moet ze haar aandacht verdelen en dat brengt ze niet op. Ze is pas tevreden als de kids liggen te pitten. Ze mogen er niet zijn, moeten hun mond houden.
Nog een vraag: ik heb de indruk dat zij een publiek nodig heeft voor haar uitbarstingen. Weet ik niet zeker, maar iemand vroeg of ze een hekel heeft aan ons, de schoonfamilie. Nee dus. Ze wil juist graag in de smaak vallen, heeft altijd haar best gedaan mijn ouders te paaien etc. Ook mijn broer droeg ze de eerste jaren op handen. Dat maakt 't juist zo pijnlijk om te zien hoe ze nu doet. Ze spuugt op hem, ze behandelt hem als een hond. Om dan opeens, een tijdje later, weer poeslief tegen hem te doen en bij hem op schoot te gaan zitten. En hij laat dat toe. Allang blij dat ze even haar muil houdt, denk ik.
Grootste probleem is dat ik er niet met háár over kan praten, dat is mijn rol niet. Ze is trouwens nogal van 't arrogante type, ze zou dus pislink worden, heeft weinig zin. En mijn broer wil idd geen gezichtsverlies lijden, ben ik bang. Maar hoe lang trekt hij dit nog? Dat loopt uit op een scheiding, als hij alles over zich heen laat komen. Op een dag is hij weg, denk ik. En dan zit zij daar met 3 (of 4) kids die ze nu al niet kan handelen, laat staan als ze alleen is.
quote:Kan wel, heb ik ook gedaan na een enorme ruzie tussen hen. Hij zat helemaal stuk, dus ik heb gevraagd wat er aan de hand was. Hij beweerde dat dit normaal was, niks aan de hand, hij zei zoiets van: 'Ze was een beetje gespannen.' (Ik dacht: geflipt is more like it, maar goed).Op maandag 4 augustus 2008 10:54 schreef Copycat het volgende:
Kun je het wel bij je broer aankaarten?
Hij wil denk ik de vuile was niet buiten hangen, neemt haar toch in bescherming. Ook wil hij mijn ouders niet alarmeren, hij is de oudste thuis, ik denk dat-ie zich ervoor schaamt. Doen alsof alles normaal is. Maar ja, de feiten spraken op vakantie voor zich
Je broer moet gewoon eens z'n bek opentrekken tegen dat wijf. En als het d'r niet bevalt dan tieft ze maar een eind op!
quote:Je zou 'm gewoon een keer 1-op-1 moeten spreken en hem uitleggen dat het niet alleen in zijn belang is en dat van zijn vrouw maar vooral ook in het belang van de kinderen dat er iets moet veranderen met de relatie tussen je broer en zijn vrouw. En dat als ze er zelf niet uit kunnen komen, ze de stap moeten zetten richting huisarts/professionele hulp.Op maandag 4 augustus 2008 11:05 schreef Revolverheld het volgende:
[..]
Kan wel, heb ik ook gedaan na een enorme ruzie tussen hen. Hij zat helemaal stuk, dus ik heb gevraagd wat er aan de hand was. Hij beweerde dat dit normaal was, niks aan de hand, hij zei zoiets van: 'Ze was een beetje gespannen.' (Ik dacht: geflipt is more like it, maar goed).
Hij wil denk ik de vuile was niet buiten hangen, neemt haar toch in bescherming. Ook wil hij mijn ouders niet alarmeren, hij is de oudste thuis, ik denk dat-ie zich ervoor schaamt. Doen alsof alles normaal is. Maar ja, de feiten spraken op vakantie voor zich
quote:My thoughts exactlyOp maandag 4 augustus 2008 11:10 schreef Armageddon het volgende:
Dit klinkt behoorlijk ziek.
Je broer moet gewoon eens z'n bek opentrekken tegen dat wijf. En als het d'r niet bevalt dan tieft ze maar een eind op!
Punt is dat hij met haar getrouwd is en kids heeft, maakt de zaak er net ff anders op. Lijkt erop dat hij erin is geluisd: leuk, lief vrouwtje aan de haak, trouwen, en dan komt het eerste kind en toont ze haar ware gezicht. Bij elk volgende kind wordt 't erger. Nu is 't niet meer te handelen, 't is een vorm van geestelijke mishandeling.
quote:Ik mag toch hopen dat hij dan de kinderen meeneemt en hun zo goed als mogelijk een nieuw 'thuis' geeft!?Op maandag 4 augustus 2008 10:53 schreef Revolverheld het volgende:
... Maar hoe lang trekt hij dit nog? Dat loopt uit op een scheiding, als hij alles over zich heen laat komen. Op een dag is hij weg, denk ik. En dan zit zij daar met 3 (of 4) kids die ze nu al niet kan handelen, laat staan als ze alleen is.
Je schoonzus is op zoek naar een nieuwe uitweg. Je ziet die gedachte vaker: "als ik nu nog een kind krijg, dan wordt alles weer okee."
Ze heeft zelf hoogstwaarschijnlijk ook al in de gaten dat het niet goed is, in ieder geval onbewust. Het is dus een opstapje als je haar duidelijk moet gaan maken dat er een en ander niet in orde is. Want een extra kind is wel het laatste dat ze zouden moeten doen.
Schat je broer trouwens niet verkeerd in. Reken maar dat hij precies in de gaten heeft wat er aan de hand is, maar niet weet hoe hij er mee om moet gaan. Vooral omdat zij zo fel is tegen hem. Alles wat hij voor het gezin (dus ook voor haar) doet is een teken van enorme liefde voor haar. Hij hoopt dat ze weer wordt zoals ze is geweest, maar of dat terug komt moet de tijd (en de therapie) uitwijzen.
quote:Mijn eigen ouders hadden ook zo'n soort heftige coflictrelatie, waarbij mijn moeder de schuld altijd bij mijn pa legde. Zijn nu ook uit elkaar. Ma trok het niet meer, had meer ruimte nodig voor zichzelf (typisch...) Mijn broer heeft een soort spiegelrelatie, denk ik wel eens. Dat hij dat (onbewust?) heeft opgezocht omdat het 't enige is dat hij kent?Op maandag 4 augustus 2008 08:49 schreef Neemmijnietserieus het volgende:
't Mens is gewoon ontevreden met de/een situatie en wordt daarin niet tegengehouden door d'r vent. Kwestie van grenzen stellen lijkt mij meer op z'n plaats...
quote:Het is met alle vormen van mishandeling binnen een relatie : het sluipt er meestal in.Op maandag 4 augustus 2008 11:32 schreef Revolverheld het volgende:
[..]
My thoughts exactly
Punt is dat hij met haar getrouwd is en kids heeft, maakt de zaak er net ff anders op. Lijkt erop dat hij erin is geluisd: leuk, lief vrouwtje aan de haak, trouwen, en dan komt het eerste kind en toont ze haar ware gezicht. Bij elk volgende kind wordt 't erger. Nu is 't niet meer te handelen, 't is een vorm van geestelijke mishandeling.
Ik merk dat je een heleboel aannames maakt: ik denk , ik merk ........
Laat ze.
quote:Yep. En waar ik dus bang voor ben is dat 't onomkeerbaar is. Als je eenmaal zo'n grens over bent (en alles in openheid, wij zitten er gewoon bij en zijn getuige van haar wangedrag) is er geen weg meer terug. Ik zie haar niet snel in therapie gaan... helaas. Schuld ligt per definitie bij mijn broer. Ze zal wel roepen dat HIJ in therapie moetOp maandag 4 augustus 2008 11:40 schreef bluuf het volgende:
[..]
Het is met alle vormen van mishandeling binnen een relatie : het sluipt er meestal in.
quote:Vind het nogal heftig om te zien hoe m'n broer onderuit geschopt wordt door z'n eigen vrouw... Voor m'n lol ga ik zeker niet meer met ze op vakantie, dit was een speciale gelegenheid (pa jarig).Op maandag 4 augustus 2008 11:44 schreef N.icka het volgende:
Ik zou me er niet mee bemoeien , het is jou broers pakkie aan. Ga gewoon niet meer mee op vakantie als jij je er zo aan ergert.
Ik merk dat je een heleboel aannames maakt: ik denk , ik merk ........
Laat ze.
quote:Zou kunnen, weet ik niet. Maar 't zonnetje in huis is ze iig al heel lang niet meerOp maandag 4 augustus 2008 11:50 schreef LoudGirl het volgende:
Als hij zich zo laat behandelen, lijkt me dat niet perse een slecht idee. Je hebt twee mensen nodig om zo'n destructief patroon in stand te houden. Weet je of ze een of meer postnatale depressies heeft gehad?
quote:Dat zie je idd wel vaker. je broer is daarnaast ook nog de oudste en als je pa vertrokken is, nog voordat hij het huis uit was, heeft ze hem misschien al gebruikt voor dit geneuzel, als vervanging van een eventuele partner.Op maandag 4 augustus 2008 11:39 schreef Revolverheld het volgende:
[..]
Mijn eigen ouders hadden ook zo'n soort heftige coflictrelatie, waarbij mijn moeder de schuld altijd bij mijn pa legde. Zijn nu ook uit elkaar. Ma trok het niet meer, had meer ruimte nodig voor zichzelf (typisch...) Mijn broer heeft een soort spiegelrelatie, denk ik wel eens. Dat hij dat (onbewust?) heeft opgezocht omdat het 't enige is dat hij kent?
Voor je broer voelt het dan wel vertrouwd en als thuiskomen. Maar echt waar, hij is hier net zo fout als dat je schoonzus is. Hij laat het immers gebeuren!
quote:Zit wat in, heb ik zelf ook bedacht. Het is ook geen nieuw fenomeen, dit speelt al langer en ik heb me al die tijd afzijdig gehouden. Lekker laten gaan. Maar nu zie ik mijn broer kapot gaan. Hij houdt zich groot, doet alsof alles normaal is, maar iemand die zo wordt behandeld door zijn vrouw, gaat vanbinnen echt wel kapot, hoor. Dus dan kom je bij de vraag of je dat lekker laat gebeuren, of dat je iemand probeert te helpen. Beetje makkelijk om je ogen ervoor te sluiten. Is dat binnen een familie niet een soort verantwoordelijkheid? Dat je elkaar helpt? Bij een vriend zou het al anders liggen, die heeft zijn eigen familie en achtergrondverhaal. Daar zou ik me niet snel mee bemoeien op dit persoonlijke niveau. Maar dit gaat over mijn broer.
quote:Ik ben geen kenner en het is natuurlijk altijd lastig om iets te zeggen over iemand d.m.v. zo'n verhaal op fok. Maar het klinkt mij ook in de oren als een gigantische postnatale depressie.Op maandag 4 augustus 2008 08:49 schreef nxmr het volgende:
De meeste reacties hier haken in op stappen die je broer moet ondernemen. Maar ik heb het idee dat de situatie anders is, naar aanleiding van de informatie die je geeft.
Het verhaal doet mij namelijk heel erg denken aan een situatie in een ander gezin die ik van dichtbij heb meegemaakt.
Ik krijg het idee dat je schoonzus tegen een depressie aanzit. Ik weet niet of ze werkt(e), of hele andere ambities had in het leven dan dat het leven haar op dit moment biedt, maar het lijkt erop dat ze met zichzelf in de knoop zit. Ze reageert alles af op je broer en kinderen, ook haar eigen luiheid. Een kort lontje, veel schreeuwen omdat normaal redeneren te vermoeiend is, geen levenslust, en waarschijnlijk zijn er ook dagen waarbij ze haar bed nauwelijks uitkomt.
Ze zal moeten erkennen dat ze hulp van buitenaf nodig heeft (of ze nu tegen een depressie aanzit of dat het totaal iets anders is maakt niets uit). En dat is de grootste stap. Hier kun je haar niet in forceren. Maar het is duidelijk dat er wat moet gebeuren, want dit gedrag reflecteert zich ook op de kinderen, die op zo'n manier op hun 12e al het huis uit willen.
Het heeft geen zin (wat hierboven staat) als je broer met eenzelfde felheid er tegenin gaat. Dat zal het alleen maar erger maken, aangezien dan zelfs haar 'rots' wegvalt (aangezien hij nu degene is die alle dingen doet).
quote:En de enige die er iets tegen kan doen is je broer. Voor de rest zijn het jouw zaken niet, en bij dit soort gevallen kun je je er ook maar niet mee inlaten want dat krijg je dubbel zo hard weer terug op je bord. En misschien neemt je broer het je wel helemaal niet in dank af en verstoort dit de familieband, en dan ben je nog verder van huis.Op maandag 4 augustus 2008 12:42 schreef Revolverheld het volgende:
[..]
Zit wat in, heb ik zelf ook bedacht. Het is ook geen nieuw fenomeen, dit speelt al langer en ik heb me al die tijd afzijdig gehouden. Lekker laten gaan. Maar nu zie ik mijn broer kapot gaan. Hij houdt zich groot, doet alsof alles normaal is, maar iemand die zo wordt behandeld door zijn vrouw, gaat vanbinnen echt wel kapot, hoor. Dus dan kom je bij de vraag of je dat lekker laat gebeuren, of dat je iemand probeert te helpen. Beetje makkelijk om je ogen ervoor te sluiten. Is dat binnen een familie niet een soort verantwoordelijkheid? Dat je elkaar helpt? Bij een vriend zou het al anders liggen, die heeft zijn eigen familie en achtergrondverhaal. Daar zou ik me niet snel mee bemoeien op dit persoonlijke niveau. Maar dit gaat over mijn broer.
quote:Natuurlijk is het meer dan logisch dat je probeert te helpen als je ziet dat je broer er aan kapot gaat. Daar is familie idd voor. Hoe sterk hij zich ook probeert te houden en doet alsof er niks is.Op maandag 4 augustus 2008 12:42 schreef Revolverheld het volgende:
[..]
Zit wat in, heb ik zelf ook bedacht. Het is ook geen nieuw fenomeen, dit speelt al langer en ik heb me al die tijd afzijdig gehouden. Lekker laten gaan. Maar nu zie ik mijn broer kapot gaan. Hij houdt zich groot, doet alsof alles normaal is, maar iemand die zo wordt behandeld door zijn vrouw, gaat vanbinnen echt wel kapot, hoor. Dus dan kom je bij de vraag of je dat lekker laat gebeuren, of dat je iemand probeert te helpen. Beetje makkelijk om je ogen ervoor te sluiten. Is dat binnen een familie niet een soort verantwoordelijkheid? Dat je elkaar helpt? Bij een vriend zou het al anders liggen, die heeft zijn eigen familie en achtergrondverhaal. Daar zou ik me niet snel mee bemoeien op dit persoonlijke niveau. Maar dit gaat over mijn broer.
Je broer doet nu eigenlijk hetzelfde. Waarschijnlijk zat zijn vrouw op een gegeven moment in een depressie en begon ze daar dingen te doen die ze anders zou laten. Het kon haar allemaal niets meer schelen wat er gebeurde, ze was namelijk depressief. Waar ze normaal gesproken zou denken dat er consequenties hangen aan dat gedrag (lees: scheiding of felle ruzies), kon dat haar toen allemaal niets schelen. Op dat moment heeft je broer alles als zoete koek geslikt. Hij had al direct duidelijk moeten aangeven daar niet van gediend te zijn. Heel vervelend dat ze een depressie heeft, maar dat moet ze niet afreageren op haar man.
Uiteindelijk is dat steeds een stapje erger geworden en je broer heeft het allemaal maar laten gebeuren. Nu zit het er al zo ingebakken dat het moeilijk wordt daar iets aan te veranderen. Ze weten beide niet beter.
De kinderen worden slachtoffer van dit gedrag. Die wurmen zich in allerlei bochten om er maar voor te zorgen dat mama niet boos op ze wordt. Dit zal ook weer een rol kunnen gaan spelen in hun verdere leven, zoals jouw broer dit wellicht al van zijn ouders heeft overgenomen. Voor de kinderen heeft dit enkel negatieve gevolgen.
Je kan het beste een rustig moment opzoeken om met je broer te gaan praten. Nodig hem een dag uit en probeer hem duidelijk te maken dat het niet goed zit. Op de vakantie was niet een perfect moment daarvoor, omdat hij net uit zo'n moeilijk moment kwam met zijn vrouw. Als hij wat rustiger is en de emoties niet bij voorbaat al flink aanwezig zijn zal hij beter reageren denk ik.
Relatietherapie zou een optie kunnen zijn. In dit geval zijn er duidelijk twee schuldigen. Misschien dat dat ook uit zal wijzen of zijn vrouw inderdaad nog depressief is. Dan heeft die ook nog individuele hulp nodig. Vooralsnog zou ik beginnen met relatietherapie. Dit is een probleem waar zo snel mogelijk een eind aan moet komen ten behoeve van de kinderen.
quote:Dat maakt het nog meer duidelijk. En duidt imho nog meer op een depressie. Ze is kennelijk niet tevreden met hoe haar leven is gaan lopen. Ik zou doen wat Karammel zegt.Op maandag 4 augustus 2008 12:55 schreef Revolverheld het volgende:
Vergeet ik nog te zeggen dat zij, de schoonzus dus, uit een hele rijke familie komt. Ze is altijd enorm verwend, heeft nooit een poot uitgestoken. Zilveren lepel tussen de tanden, zeg maar. Mijn eigen familie is ook niet bepaald onbemiddeld, maar mijn broer heeft voor het kunstenaarschap gekozen. Geen vetpot. Grote tentoonstellingen of opdrachten blijven uit, hij krabbelt al jaren in zijn altelier, hoopt op een doorbraak die (nog) niet komt. Dit zit haar ook dwars. Dat wist ze allemaal toen ze met hem trouwde, vond ze juist wel interessant, een romantisch leven met een kunstenaar. Maar de praktijk met 3 kids en een huishouden is anders. Ze vindt hem een mislukkeling. Ik snap dat aan de ene kant wel, maar hij is wel de man voor wie ze gekozen heeft, en kunstenaar is hij altijd geweest.
@PDOA natuurlijk kan dat. Maar dat komt alleen boven als je erover praat en niet door het probleem te negeren.
quote:Denk je werkelijk dat mensen hulp willen van hen die hun benarde situatie veroordelen?Op maandag 4 augustus 2008 04:32 schreef Revolverheld het volgende:
Omdat ze vroeger heel aardig was (voordat de kids kwamen, zeg maar) vraag ik me af of die vrouw geen stoornis heeft. Ik wil m'n broer graag helpen, zijn leven moet een hel zijn, maar zelf wil hij het niet onder ogen zien. Iemand ervaring met zulk gedrag?
Een beetje zus bemoeit zich niet inhoudelijk met de relatie van haar broer maar onderhoudt een vertrouwensband met hem zodat hij weet dat hij kan rekenen op een vangnet als het hem wél te veel wordt. Dus back off.
quote:Dat dus.Op maandag 4 augustus 2008 13:02 schreef Twiggy het volgende:
[..]
Denk je werkelijk dat mensen hulp willen van hen die hun benarde situatie veroordelen?
Een beetje zus bemoeit zich niet inhoudelijk met de relatie van haar broer maar onderhoudt een vertrouwensband met hem zodat hij weet dat hij kan rekenen op een vangnet als het hem wél te veel wordt. Dus back off.
quote:Een beetje zus weet dat haar broer op de lange duur wel dankbaar zal zijn voor haar hulp. Als je ziet dat je broer aan het wegkwijnen is dan doe je daar iets aan. Sommige mensen zijn het stadium al lang gepasseerd waar ze inzien dat het te veel wordt. Die zullen uit zichzelf geen hulp gaan vragen en doen ze dat wel dan is het al te laat.Op maandag 4 augustus 2008 13:02 schreef Twiggy het volgende:
[..]
Denk je werkelijk dat mensen hulp willen van hen die hun benarde situatie veroordelen?
Een beetje zus bemoeit zich niet inhoudelijk met de relatie van haar broer maar onderhoudt een vertrouwensband met hem zodat hij weet dat hij kan rekenen op een vangnet als het hem wél te veel wordt. Dus back off.
Ook vind ik het belang van de kinderen in dit geval nogal belangrijk. De kinderen gaan er aan onderdoor als hun ouders zo door blijven gaan. Dan heb je als zus in te grijpen en het voor de kinderen op te nemen. Die zijn nog niet zover dat ze dat zelf kunnen doen.
quote:En hoe doe je dat dan, als zus ingrijpen?Op maandag 4 augustus 2008 13:15 schreef Karammel het volgende:
[..]
Een beetje zus weet dat haar broer op de lange duur wel dankbaar zal zijn voor haar hulp. Als je ziet dat je broer aan het wegkwijnen is dan doe je daar iets aan. Sommige mensen zijn het stadium al lang gepasseerd waar ze inzien dat het te veel wordt. Die zullen uit zichzelf geen hulp gaan vragen en doen ze dat wel dan is het al te laat.
Ook vind ik het belang van de kinderen in dit geval nogal belangrijk. De kinderen gaan er aan onderdoor als hun ouders zo door blijven gaan. Dan heb je als zus in te grijpen en het voor de kinderen op te nemen. Die zijn nog niet zover dat ze dat zelf kunnen doen.
quote:Ja kan niet veel doen. Ja kan alleen goed praten met je broer in de hoop dat hij zelf ook in gaat zien dat het fout zit. Dan kan jij hem alleen nog doorverwijzen naar een professional in de vorm van relatietherapie.Op maandag 4 augustus 2008 13:18 schreef Lienekien het volgende:
[..]
En hoe doe je dat dan, als zus ingrijpen?
Je kan alleen zijn ogen openen door hem in te laten zien dat iedereen hier slechter van wordt. Hijzelf, zijn vrouw, het huwelijk en de kinderen.
Veel meer kan je ook niet doen, maar je kop in het zand steken en doen alsof er niets aan de hand is vind ik niet kunnen. Als ik ooit zelf zo in de knoop zou zitten dan zou ik het erg prettig vinden als mijn familie er voor me zal zijn. En dan niet alleen maar als vertrouwenspersoon, maar ook als de persoon die me uit het dal probeert te slepen als ik het zelf niet meer kan.
quote:Praten met je broer.. vragen hoe hij er tegenaankijkt, hoe hij zichzelf over een paar jaar ziet.. hoe tevreden hij is met de manier waarop hij met zijn vrouw omgaat.. misschien geeft de broer dan wel aan dat hij het wel best vindt, of dat de zus zich er niet mee moet bemoeien. Misschien waardeert hij 't juist enorm en weet hij niet hoe de situatie te veranderen, en kun je 'm als zus advies geven, aanraden hulp te zoeken, etc.Op maandag 4 augustus 2008 13:18 schreef Lienekien het volgende:
[..]
En hoe doe je dat dan, als zus ingrijpen?
quote:Op maandag 4 augustus 2008 12:55 schreef Revolverheld het volgende:
Vergeet ik nog te zeggen dat zij, de schoonzus dus, uit een hele rijke familie komt. Ze is altijd enorm verwend, heeft nooit een poot uitgestoken. Zilveren lepel tussen de tanden, zeg maar. Mijn eigen familie is ook niet bepaald onbemiddeld, maar mijn broer heeft voor het kunstenaarschap gekozen. Geen vetpot. Grote tentoonstellingen of opdrachten blijven uit, hij krabbelt al jaren in zijn altelier, hoopt op een doorbraak die (nog) niet komt. Dit zit haar ook dwars. Dat wist ze allemaal toen ze met hem trouwde, vond ze juist wel interessant, een romantisch leven met een kunstenaar. Maar de praktijk met 3 kids en een huishouden is anders. Ze vindt hem een mislukkeling. Ik snap dat aan de ene kant wel, maar hij is wel de man voor wie ze gekozen heeft, en kunstenaar is hij altijd geweest.
Klinkt als een blauwdruk van mijn relatie. Alleen mijn man had wel de ballen me voor het blok te zetten: normaal doen, weer lief worden anders optiefen.
Ik ben ook een verwend nest, met nul komma nul gevoel voor verantwoordelijkheid.
Dat is er inmiddels aardig uitgeramd hoor, en ik weet nu dat ik anderen nooit verantwoordelijk kan maken voor mijn eigen keuzes. ( dat was het mooie, ik werd boos om dingen waar ik ZELF voor gekozen had )
Overigens werd mijn gedrag pas heftig na een burn out. Daarvoor was ik gewoon spoiled, maar lief.
Je broer moet die feeks naar een counselor of hoofddokter sturen en daar zelfs zijn huwelijk voor als dwangmiddel gebruiken.
Moet je eens zien hoe snel die trut weer normaal doet.
Zo niet; dan is het echt een psychotisch misbaksel en kan hij haar maar beter kwijt zijn.
Ik ben blij dat ik nog wel het verstand had geen kinderen te krijgen. De ravage zou niet te overzien geweest zijn. Ik denk dan ook dat het niet onverstandig is , de kinderen ook voor de zekerheid langs een therapeut te sturen. Die moeten ook geleden hebben onder haar toorn.
quote:Hé hé, dat dusOp maandag 4 augustus 2008 13:30 schreef SHE het volgende:
[..]
Klinkt als een blauwdruk van mijn relatie. Alleen mijn man had wel de ballen me voor het blok te zetten: normaal doen, weer lief worden anders optiefen.
I
quote:Ja, je kunt 'm advies geven. Maar ingrijpen?Op maandag 4 augustus 2008 13:28 schreef Perrin het volgende:
[..]
Praten met je broer.. vragen hoe hij er tegenaankijkt, hoe hij zichzelf over een paar jaar ziet.. hoe tevreden hij is met de manier waarop hij met zijn vrouw omgaat.. misschien geeft de broer dan wel aan dat hij het wel best vindt, of dat de zus zich er niet mee moet bemoeien. Misschien waardeert hij 't juist enorm en weet hij niet hoe de situatie te veranderen, en kun je 'm als zus advies geven, aanraden hulp te zoeken, etc.
Natuurlijk wil je dat je broer gelukkig is en dat zijn kinderen een beetje fijn opgroeien. Maar het blijft een zaak tussen hem en zijn vrouw en als zus ben je dan ook maar een buitenstaander.
quote:Ja, je kunt moeilijk als een soort Nanny voor volwassenen hun huis binnenmarcheren.. Maar je broer helpen tot inzicht te komen en met zijn neus de goede kant opzetten, richting verbetering.. dat is best mogelijk. Als die negatieve spiraal maar doorbroken is, het probleem onderkend.. dan kan er aan gewerkt worden door broer en zijnOp maandag 4 augustus 2008 13:31 schreef Lienekien het volgende:
[..]
Ja, je kunt 'm advies geven. Maar ingrijpen?
Natuurlijk wil je dat je broer gelukkig is en dat zijn kinderen een beetje fijn opgroeien. Maar het blijft een zaak tussen hem en zijn vrouw en als zus ben je dan ook maar een buitenstaander.
overigens, ik heb het vermoeden dat het hier gaat om een relatie waar de vrouw dus kennelijk de zorg voor de kinderen heeft als de man werkt en de vrouw kennelijk het nu zo ziet dat als zij vakantie heeft de man daarvoor kan opdraaien...
niet eens zo'n heel verkeerde gedachte ware het niet dat ze daarmee ook de gehele vakantie van de man verpest en als die de gehele tijd werkt heeft hij ook wat recht op 'uitblazen'... op dat punt moeten ze juist dat een beetje eerlijker verdelen, als dat ontbreekt is dat een teken van een probleem aan 'delegeren' in de relatie, waar betreffende de kinderen juist de vrouw waarschijnlijk het grootste slachtoffer is als de man weer aan het werk is.
enkel, het is uiteindelijk een zaak van die broer en zijn vrouw en van butien heeft het verder geen zin meer te gaan zitten stoken...
als die broer kennelijk hardnekkig blijft volhouden dat er geen probleem is, kun je verder niks doen anders dan hem nog benadrukken dat hij dat misschien wel eens fout zou kunnen zien en met dat foute inzicht de zaak erger maakt (omdat hij daarme de achterliggende relatieproblemen niet oplost; enkel 'verdoezelt' onder een laagje warme goedmoedigheid waar zn vrouw waarschijnlijk al helemaal niet op zit te wachten en mogelijk nóg bozer van wordt: het zou de indruk kunnen wekken dat die man wél druk met zn kinderen bezig is als zn famlie erbijzit, maar dat dat buiten de vakantie stukken minder zo is en dat dat dan op haar terugvalt)
quote:Poeh, poeh. Die broer is een volwassen kerel, hoor. Hem helpen tot inzicht te komen? Ga er maar vanuit dat hij dat inzicht echt wel heeft.Op maandag 4 augustus 2008 13:33 schreef Perrin het volgende:
[..]
Ja, je kunt moeilijk als een soort Nanny voor volwassenen hun huis binnenmarcheren.. Maar je broer helpen tot inzicht te komen en met zijn neus de goede kant opzetten, richting verbetering.. dat is best mogelijk. Als die negatieve spiraal maar doorbroken is, het probleem onderkend.. dan kan er aan gewerkt worden door broer en zijnheksvrouw.
Ik denk dat je je moet aanbieden als luisterend oor, maar je moet erg oppassen met veroordelen. Anders zet je jezelf als zus buitenspel.
quote:Dat alle volwassenen bulken van de zelfkennis en kennis over omgang met relaties, waag ik te betwijfelen. Dat je voorzichtig moet zijn met veroordelen, ben ik helemaal met je eens. Maar je zorgen uitspreken in een rustig 1-op-1 gesprek over dit onderwerp lijkt mij in ieder geval de moeite van het proberen waard.Op maandag 4 augustus 2008 13:39 schreef Lienekien het volgende:
[..]
Poeh, poeh. Die broer is een volwassen kerel, hoor. Hem helpen tot inzicht te komen? Ga er maar vanuit dat hij dat inzicht echt wel heeft.
Ik denk dat je je moet aanbieden als luisterend oor, maar je moet erg oppassen met veroordelen. Anders zet je jezelf als zus buitenspel.
quote:Geen idee, mijn broer is gezegend met vier broers en geen zussenOp maandag 4 augustus 2008 13:18 schreef Lienekien het volgende:
En hoe doe je dat dan, als zus ingrijpen?
quote:Iemand begon met zus.Op maandag 4 augustus 2008 13:42 schreef Revolverheld het volgende:
[..]
Geen idee, mijn broer is gezegend met vier broers en geen zussen
quote:Dat was ik
.quote:En ik geloof altijd wat Karammel schrijft, en nam het over
quote:Geweldige reactie, SHE! Dit noem ik zelfinzichtOp maandag 4 augustus 2008 13:30 schreef SHE het volgende:
[..]
Klinkt als een blauwdruk van mijn relatie. Alleen mijn man had wel de ballen me voor het blok te zetten: normaal doen, weer lief worden anders optiefen.
Ik ben ook een verwend nest, met nul komma nul gevoel voor verantwoordelijkheid.
Dat is er inmiddels aardig uitgeramd hoor, en ik weet nu dat ik anderen nooit verantwoordelijk kan maken voor mijn eigen keuzes. ( dat was het mooie, ik werd boos om dingen waar ik ZELF voor gekozen had )
Overigens werd mijn gedrag pas heftig na een burn out. Daarvoor was ik gewoon spoiled, maar lief.
Je broer moet die feeks naar een counselor of hoofddokter sturen en daar zelfs zijn huwelijk voor als dwangmiddel gebruiken.
Moet je eens zien hoe snel die trut weer normaal doet.
Zo niet; dan is het echt een psychotisch misbaksel en kan hij haar maar beter kwijt zijn.
Ik ben blij dat ik nog wel het verstand had geen kinderen te krijgen. De ravage zou niet te overzien geweest zijn. Ik denk dan ook dat het niet onverstandig is , de kinderen ook voor de zekerheid langs een therapeut te sturen. Die moeten ook geleden hebben onder haar toorn.
Jij zou het heel goed bij het rechte eind kunnen hebben. Mijn schoonzus was een lief mens, slim en geestig en ja, ze had altijd het hoogste woord. Intens verwend, dat wel, maar toen er nog geen kids waren, was dat geen probleem. Ze leefde voor zichzelf, voor haar eigen pleziertjes, heel egocentrisch maar ze was geliefd bij iedereen (ookal kon ze scherp uit de hoek komen, maar oké, dat konden de meeste mensen wel waarderen). Zoals ik al zei heeft ze een soort inzinking gehad. Tijdje niet gewerkt, toen weer 'normaal' geworden. Maar ja, wat is normaal? Ik vind haar huidige gedrag ongelooflijk grievend. Ze spuugt op mijn broer, het lijkt alsof ze zijn zwakke plek heeft gevonden en aangezien hij geen sjoege geeft, blijft ze hem jennen en afzeiken.
De kinderen lijden zeker onder haar toorn. Mooi woord: 'toorn', dat geeft precies aan hoe ze zich gedraagt. Gefrustreerd, verbitterd. Die kinderen lopen haar alleen maar voor de voeten. Ze mogen er van haar niet zijn, maar ja, dat is het probleem met kinderen: ze zijn er de hele dag, maken lawaai, willen aandacht.
Dat is dus wat mijn broer tegen haar zou moeten zeggen: ze wordt weer lief, anders flikkert ze maar op. Ik weet niet of hij dat gaat opbrengen. Hij houdt van haar. Intussen is het voor ons (de familie) elke keer een beproeving om erbij te zitten, telkens die ruzies en dat ordinaire viswijvengekrijs van dat mens, we voelen allemaal plaatsvervangende schaamte.
Jouw reactie geeft me het idee dat ik misschien toch met hem moet praten.
quote:Klopt. Ik ben er ook geen voorstander van om slecht of onaangepast gedrag altijd maar af te schuiven op een of ander jeugdtrauma of een depressie. Mensen zijn soms slecht, gemeen, vervelend, en de oorzaak is dat ze gewoon zo zijn. Sommige dingen zijn simpel. In dit geval heb ik de schoonzus zien veranderen van een leuk en gelukkig meisje in een gefrustreerde vrouw die zich afreageert op haar man. Er is dus ergens iets misgegaan. Misschien had ze nooit aan kids moeten beginnen... Een notoire vreemdganger is mijn broer niet, al zou ik het hem in dit geval niet kwalijk nemenOp maandag 4 augustus 2008 13:00 schreef PDOA het volgende:
LOL, iedereen gaat er maar vanuit dat het een postnatale depressie is terwijl het wellicht ook gewoon een slecht huwelijk of een total bitch zou kunnen zijn. Misschien is die broer van hem wel een notoire vreemdganger. Het blijft gissen.
quote:Mijn schoonzus werkt 4 dagen. Die ene dag met de kids trekt ze nauwelijks, blij dat ze de volgende dag weer naar kantoor mag. Ook thuis moet mijn broer opdraaien voor de kids en 't koken. Hij vertelde (tijdens ons gesprek ik de vakantie) dat zij al begint te gillen als ze thuiskomt, waarom hij nog niet gekookt heeft, dat de kinderen naar bed moeten, dat ze moe is. Hij zei: 'Ik krijg niet eens de kans ff een biertje te drinken, ze staat al gillend op de drempel.' Hij geeft dus wel voorzichtig aan dat er een probleem is. Ook dat ze hem stijf scheldt als hij de broodtrommels van de kids verkeerd heeft ingepakt of zoiets, allemaal kleine dingen. Hij zei dat ze daar grote ruzies over hadden, vooral in de vroege avond, voordat de kinderen in bed liggen. Zij wil gewoon rust. Daarna valt ze meteen in slaap. Gaat hij na het eten dus maar weer naar zijn atelier, tot diep in de avond werken.Op maandag 4 augustus 2008 13:38 schreef RM-rf het volgende:
overigens, ik heb het vermoeden dat het hier gaat om een relatie waar de vrouw dus kennelijk de zorg voor de kinderen heeft als de man werkt en de vrouw kennelijk het nu zo ziet dat als zij vakantie heeft de man daarvoor kan opdraaien...
niet eens zo'n heel verkeerde gedachte ware het niet dat ze daarmee ook de gehele vakantie van de man verpest en als die de gehele tijd werkt heeft hij ook wat recht op 'uitblazen'... op dat punt moeten ze juist dat een beetje eerlijker verdelen, als dat ontbreekt is dat een teken van een probleem aan 'delegeren' in de relatie, waar betreffende de kinderen juist de vrouw waarschijnlijk het grootste slachtoffer is als de man weer aan het werk is.
Misschien moet ik me er niet mee bemoeien. Maar het laat me niet los, ik zie die scheiding voor me, dit kan nooit goedgaan. Dat gun ik ze geen van beiden, maar vooral mijn broer niet. Deze vrouw moet je niet tegen je hebben, zeker niet in een bittere scheiding.
Het probleem met dit soort vrouwen is, dat ze voorheen door sommigen op handen werden gedragen en dit ineens is verdwenen door het ongewenst gedrag.
Daaruit onstaat weer frustratie en bitterheid, plus het feit dat ze wéét dat ze ermee wegkomt. Want iedereen die haar kent, is zo schattig dom dat ze het wel uit hun hoofd laten een confrontatie met haar te zoeken.
Dat geeft haar vervolgens alleen maar meer redenen om ongecontroleerd uit de bocht te vliegen en zelfs in het openbaar alle teugels te laten vieren.
Weet je wat voor mij een turning point was? Na mijn vriend 2 jaar stelselmatig te hebben afgesnauwd, afgebekt, de grond in getrapt en vervloekt te hebben, kwam hij tot de conclusie dat hij niet verder wilde.
Ik was zo vreselijk boos en verongelijkt dat ik hem met de vlakke hand op zijn wang sloeg.
Hij was inmiddels ook al zo klaar met mijn gedrag dat ik zijn vlakke hand onmiddelijk met ongelofelijk veel snelheid en kracht ook op mijn gezicht kreeg.
Mijn wang was dagen nog rood.
Ik heb daar alleen maar gestaan, net als in de film, met mijn mond open.
Ik wist echt niet wat me overkwam. Nog nooit had iemand het gore lef gehad mij een halt toe te roepen, laat staan me een tik geven. Ik riep namelijk altijd dat ik de eerste de beste vent die mij zou aanraken, eigenhandig van zijn kroonjuwelen zou ontdoen. Ik kon dat ook zo stellig verkondigen dat ik best geloof dat ik hem wel erg tot het uiterste moet hebben gedreven dat hij dat ervoor over had.
Ik wist toen dat ik geen andere keuze had, dan door het stof te gaan.
Het is het beste wat iemand ooit voor mij heeft gedaan en het heeft mijn en ook zijn leven compleet verandert.
Ik heb mezelf weer een beetje terug en hij zijn vriendin. ( het is wel een lange weg, dus ik hoop dat hij geduld heeft )
Hiermee wil ik niet zeggen dat je broer haar op haar wang moet slaan hoor, maar ik denk wel dat de tijd is aangebroken die razende trein te stoppen. En dat doe je niet door te wachten op het volgende station, maar door keihard aan de noodrem te trekken.
Jij kent je broer, dus je kunt prima inschatten of hij genoeg karakter heeft om hier een einde aan te maken. Alleen hij kan dat, want van haar hoef je niets te verwachten. Die denkt waarschijnlijk dat iedereen om haar heen, suf, dom, incapabel en idioot is.
quote:En als ik als vrouw zijnde zo voor 'n blok gezet zou worden zou ik zeggen 'Schijt op jou, ik ga scheiden' (die zin klinkt lekkerJe broer moet die feeks naar een counselor of hoofddokter sturen en daar zelfs zijn huwelijk voor als dwangmiddel gebruiken.
). Maar goed, ik vind 't 'n beetje moeilijk, 't enige wat je denk ik kan doen is rechtstreeks tegen je broer zeggen (in 'n 1 op 1 situatie) dat je je zorgen maakt over z'n gezin en ook aankaarten dat 't voor de kinderen ook geen ideale situatie is om in op te groeien en kijken hoe hij reageert. Als ie 't allemaal ontkent dan is er denk ik niks meer dat je kunt doen behalve duidelijk maken dat jij als familie d'r altijd voor hem zal zijn.
M.
quote:Tuurlijk. Echter, de vrouwtjes met een grote bek die ik ken ( mezelf incluis ) zijn maar al te bang om alleen te zijn. Laat staan dat ze het lef hebben om hun relatie te offeren.Op maandag 4 augustus 2008 14:14 schreef BlueMage het volgende:
[..]
En als ik als vrouw zijnde zo voor 'n blok gezet zou worden zou ik zeggen 'Schijt op jou, ik ga scheiden' (die zin klinkt lekker
Maar goed, ik vind 't 'n beetje moeilijk, 't enige wat je denk ik kan doen is rechtstreeks tegen je broer zeggen (in 'n 1 op 1 situatie) dat je je zorgen maakt over z'n gezin en ook aankaarten dat 't voor de kinderen ook geen ideale situatie is om in op te groeien en kijken hoe hij reageert. Als ie 't allemaal ontkent dan is er denk ik niks meer dat je kunt doen behalve duidelijk maken dat jij als familie d'r altijd voor hem zal zijn.
M.
Ze zal heus wel link gaan doen, maar dan kan je maar beter blind voor zijn. Het is allemaal onzin namelijk.
Vrouwen verbreken een relatie niet om gelijk te krijgen of om een spelletje te winnen.
quote:Juist, ze was altijd heel gelukkig. Nu is het één en al klagen en zeiken: het is kutweer, ik word depressief van die wolken, dit is toch geen vakantie, kunnen die kids hun muil niet houden, waarom zit ik hier in dit godverlaten oord, etc. Ik denk dat het ook voor haar heel vervelend is. Maar met dit gedrag scoort ze weinig sympathiepunten, intussen kotst iedereen haar uit.Op maandag 4 augustus 2008 14:12 schreef SHE het volgende:
Ik denk dat je niet alleen je broer, maar vooral ook haar een groot plezier doet. Ik kan mij niet voorstellen dat ze gelukkig is.
quote:Dit is het precies. Zij is altijd op handen gedragen, ze vindt zichzelf ook geweldig. Spant iedereen voor haar karretje, niemand durft haar iets te weigeren. Dominant type. Charismatisch ook. Heel bot als ze mensen niet mag: keihard negeren, grote bek geven. Mijn broer vindt dat wel mooi, zulk dramatisch gedrag. Never al dull moment. Maar nu is hij zelf het slachtoffer.Het probleem met dit soort vrouwen is, dat ze voorheen door sommigen op handen werden gedragen en dit ineens is verdwenen door het ongewenst gedrag.
Daaruit onstaat weer frustratie en bitterheid, plus het feit dat ze wéét dat ze ermee wegkomt. Want iedereen die haar kent, is zo schattig dom dat ze het wel uit hun hoofd laten een confrontatie met haar te zoeken.
Dat geeft haar vervolgens alleen maar meer redenen om ongecontroleerd uit de bocht te vliegen en zelfs in het openbaar alle teugels te laten vieren.
quote:Tegen haar durft ook niemand iets te zeggen. Scherpe tong, enorm zelfverzekerd. Ze vindt de meeste mensen sukkels. Omdat ze het meestal wel leuk verpakt, kan iedereen er wel om lachen. Nu begint het treurig te worden. Ze krijgt het niet voor elkaar lief te zijn voor haar eigen kinderen. Steeds die onderdrukte woede. Ongeduld. Ik mag hopen dat mijn broer gaat inzien dat hij de enige is die haar terug kan fluiten. Ik denk idd dat ze zich helemaal de tering schrikt als dat gebeurt. Ik de vakantie vertelde ik haar (beetje uit de tent lokken) over een vriend van me die in scheiding ligt. Reageerde ze ook weer heel scherp op, heel veroordelend, stelletje stakkers die gaan scheiden, dat zou háár nooit overkomen. Bizar gewoon. Het komt niet in haar kop op dat mijn broer wel een beetje liefde en respect zou kunnen gebruiken.Weet je wat voor mij een turning point was? Na mijn vriend 2 jaar stelselmatig te hebben afgesnauwd, afgebekt, de grond in getrapt en vervloekt te hebben, kwam hij tot de conclusie dat hij niet verder wilde.
Ik was zo vreselijk boos en verongelijkt dat ik hem met de vlakke hand op zijn wang sloeg.
Hij was inmiddels ook al zo klaar met mijn gedrag dat ik zijn vlakke hand onmiddelijk met ongelofelijk veel snelheid en kracht ook op mijn gezicht kreeg.
Mijn wang was dagen nog rood.
Ik heb daar alleen maar gestaan, net als in de film, met mijn mond open.
Ik wist echt niet wat me overkwam. Nog nooit had iemand het gore lef gehad mij een halt toe te roepen, laat staan me een tik geven. Ik riep namelijk altijd dat ik de eerste de beste vent die mij zou aanraken, eigenhandig van zijn kroonjuwelen zou ontdoen. Ik kon dat ook zo stellig verkondigen dat ik best geloof dat ik hem wel erg tot het uiterste moet hebben gedreven dat hij dat ervoor over had.
Ik wist toen dat ik geen andere keuze had, dan door het stof te gaan.
quote:Zo'n wake up call zou voor mijn schoonzus ook nodig zijn. Of mijn broer dat gaat opbrengen, kan ik nu nog ff niet inschatten. Ik hoop het. Ik denk dat hij, als dit zo doorgaat, automatisch dat punt bereikt.Het is het beste wat iemand ooit voor mij heeft gedaan en het heeft mijn en ook zijn leven compleet verandert.
Ik heb mezelf weer een beetje terug en hij zijn vriendin. ( het is wel een lange weg, dus ik hoop dat hij geduld heeft )
Hiermee wil ik niet zeggen dat je broer haar op haar wang moet slaan hoor, maar ik denk wel dat de tijd is aangebroken die razende trein te stoppen. En dat doe je niet door te wachten op het volgende station, maar door keihard aan de noodrem te trekken.
Jij kent je broer, dus je kunt prima inschatten of hij genoeg karakter heeft om hier een einde aan te maken. Alleen hij kan dat, want van haar hoef je niets te verwachten. Die denkt waarschijnlijk dat iedereen om haar heen, suf, dom, incapabel en idioot is.
Zo spreek je haar dus niet direct aan op het gedrag maar meer dat je ziet dat er wat is. (extreme vermoeidheid, het niks kunnen ondernemen met de kinderen), maar je vinger er niet op kan leggen.
Zo kan ze misschien zelf actie ondernemen zonder enge hoofddokters en enge pillen...
Ze is immers moe, prikkelbaar en heeft een extreem kort lontje.
Het laatste waar ze op zit te wachten is iemand ie tegen haar zegt, normaal doen of optyfen.
Het is misschien een opening voor je broer. Zonder dat zij zich aangevallen voelt het, is duidelijk dat zij zichzelf niet kan helpen. Zij worstelt zich door de dag met alle gevolgen van dien.
Als je broer haar met zachte dwang die kant op kan krijgen, dan gaat de bal rollen... (hopelijk)
Ik weet uit ervaring dat als de hormoonhuishouding goed verstoord is, dit gedrag ook naar boven kan komen.
(Ik ben stil in een hoek gaan zitten, want ik wist dat er iets lichamelijk met me aan de hand was en niet geestelijk)
quote:de eerste zin lijkt me het beste, het komt namelijk niet erg over alsof je er erg 'objectief' tegenover staat en je kiest heel duidelijk de kant van je broer op basis van een erg eenzijdig verhaal dat er op neerkomt dat 'hij alles doet en zij niks' (waarbij hij dat kennelijk accepteert).Op maandag 4 augustus 2008 14:11 schreef Revolverheld het volgende:
Misschien moet ik me er niet mee bemoeien. Maar het laat me niet los, ik zie die scheiding voor me, dit kan nooit goedgaan. Dat gun ik ze geen van beiden, maar vooral mijn broer niet. Deze vrouw moet je niet tegen je hebben, zeker niet in een bittere scheiding.
nogmaals, zoiets is gewoon een zaak van delegeren en het is in geen enkele relatie een gezonde situatie als de ene alles doet (of denkt alles te doen) terwijl de ander er kennelijk naaststaat en enkel toekijkt.. maar dat is niet de schuld van de 'niets-doener' maar vaak evenzeer van degene die denkt 'alles te moeten doen' en die schijnbaar juist dat 'delegeren' niet onder de knie heeft.
Dat is altijd een situatie die enkel de partners zelf kunnen bereiken en meestal heeft het 'oordelen' van buitenaf' weinig zin, zeker niet als je duidelijk slechts een zijde ziet (ook al is dat niet bewust , als 'familie' van de ene ben je niet de beste 'mediator')
quote:Als ik alles zo van je lees, dan vind je je broer maar een kanjer en je schoonzus een minkukel. Ik snap dat wel een beetje, "eigen bloed" staat dichterbij, maar al die lofzangen over hem maken het voor mij wel wat ongeloofwaardig. Alsof hij de prins op het witte paard isOp maandag 4 augustus 2008 14:11 schreef Revolverheld het volgende:
Misschien moet ik me er niet mee bemoeien. Maar het laat me niet los, ik zie die scheiding voor me, dit kan nooit goedgaan. Dat gun ik ze geen van beiden, maar vooral mijn broer niet. Deze vrouw moet je niet tegen je hebben, zeker niet in een bittere scheiding.
Alles horend vind ik vooral hem een slampamper die alle ruimte laat voor je schoonzus om zich te gedragen zoals ze doet. Mensen in een relatie moeten vooral ook sparringpartners zijn (in de goede zin van het woord). Als die broer van jou een watje is, dan begrijp ik haar frustratie wel. Heb ook wel eens zo'n vriendin gehad die alles goed vond. Gatver, zo'n "walk over" maakt dat je d'r ook als zodanig gaat gebruiken....
quote:Dan moet je het topic nog maar eens doorworstelen, want Revolverheld is wel degelijk heel positief over zijn schoonzus. Erkent haar leuke eigenschappen en is zelfs nog gematigd positief.Op maandag 4 augustus 2008 14:44 schreef Neemmijnietserieus het volgende:
[..]
Als ik alles zo van je lees, dan vind je je broer maar een kanjer en je schoonzus een minkukel. Ik snap dat wel een beetje, "eigen bloed" staat dichterbij, maar al die lofzangen over hem maken het voor mij wel wat ongeloofwaardig. Alsof hij de prins op het witte paard is
Alles horend vind ik vooral hem een slampamper die alle ruimte laat voor je schoonzus om zich te gedragen zoals ze doet. Mensen in een relatie moeten vooral ook sparringpartners zijn (in de goede zin van het woord). Als die broer van jou een watje is, dan begrijp ik haar frustratie wel. Heb ook wel eens zo'n vriendin gehad die alles goed vond. Gatver, zo'n "walk over" maakt dat je d'r ook als zodanig gaat gebruiken....
Iets wat ik heel wat vind, gezien de geintjes die ze flikt.
[ Bericht 5% gewijzigd door Dave7 op 04-08-2008 15:03:37 ]
quote:Kan zo zijn, maar ik betwijfel of ik de persoon ben die met haar een boom moet opzetten over haar hormoonhuishoudingOp maandag 4 augustus 2008 14:34 schreef Oblivion het volgende:
Wat je ook kan doen is bij haar aankaarten of ze last heeft fysiek van haar hormonen.
Zo spreek je haar dus niet direct aan op het gedrag maar meer dat je ziet dat er wat is. (extreme vermoeidheid, het niks kunnen ondernemen met de kinderen), maar je vinger er niet op kan leggen.
Zo kan ze misschien zelf actie ondernemen zonder enge hoofddokters en enge pillen...
Ze is immers moe, prikkelbaar en heeft een extreem kort lontje.
Het laatste waar ze op zit te wachten is iemand ie tegen haar zegt, normaal doen of optyfen.
Het is misschien een opening voor je broer. Zonder dat zij zich aangevallen voelt het, is duidelijk dat zij zichzelf niet kan helpen. Zij worstelt zich door de dag met alle gevolgen van dien.
Als je broer haar met zachte dwang die kant op kan krijgen, dan gaat de bal rollen... (hopelijk)
Ik weet uit ervaring dat als de hormoonhuishouding goed verstoord is, dit gedrag ook naar boven kan komen.
(Ik ben stil in een hoek gaan zitten, want ik wist dat er iets lichamelijk met me aan de hand was en niet geestelijk)
Trouwens, om de situatie een beetje anoniem te houden heb ik de jongste een baby genoemd, in werkelijkheid is 't een flinke baby van bijna 3. Dan spelen die hormonen wel erg lang op na de zwangerschap 
quote:Misschien iets tekort door de bocht. Ik las alleen de laatste postings nog even en daar werd ze nogal matig neergezet.Op maandag 4 augustus 2008 14:49 schreef SHE het volgende:
[..]
Dan moet je het topic nog maar eens doorworstelen, want Revolverheld is wel degelijk heel positief over zijn schoonzus. Erkent haar leuke eigenschappen en is zelfs nog gematigd positief.
Iets wat ik heel wat vind, gezien de geintjes die ze flikt.
En wat ze flikt, daar kan ik wel inkomen (niet goedpraten). Dat lijkt mij pure frustratie vanwege het feit dat ze maar niet die echte vent treft die haar op de stoel zet en haar de grenzen laat zien. Dus gaat ze er mee door en mee door, steeds verder. Vermoedelijk ook nog eens onbewust, zonder te beseffen waarom ze het doet en waar het vandaan komt.
quote:Op maandag 4 augustus 2008 14:49 schreef SHE het volgende:
[..]
Dan moet je het topic nog maar eens doorworstelen, want Revolverheld is wel degelijk heel positief over zijn schoonzus. Erkent haar leuke eigenschappen en is zelfs nog gematigd positief.
Iets wat ik heel wat vind, gezien de geintjes die ze flikt.
Zijn het wel geintjes?
Tuurlijk weten we allemaal dat een vrouw goed toneel kan spelen, maar het hoeft niet zo te zijn.
Als iemand al het gevoel heeft dat ze d'r hoofd niet meer boven water kan houden en dan ook nog eens getrapt wordt...
Heeft geen zin lijkt me...die gaat beslist de verkeerde beslissingen nemen.
Het is namelijk al bittere ernst geworden als de man in het openbaar afgekamd wordt.
Maar met zachte dwang van broer zijn kant, d'r man dus.... en niet iemand die niet naast haar staat, kan ze de goede richting in geduwd worden.
Hij zal toch meer ruggengraat moeten gaan tonen als ze beter aanspreekbaar is, d'r lieve momenten.
Maar dat is wat ik denk.
quote:Zit wat in, ik ben familie en dus bevooroordeeld. Maar m'n schoonzus heb ik hoog zitten, of had, ik gun haar trouwens ook een gelukkig huwelijk. In dit geval is alleen wel overduidelijk dat het wangedrag van haar komt, het is (in onze familie) onaangepast gedrag, want wij gaan normaal met elkaar om. Schreeuwende ruzies over niks maken wij niet aan tafel. Zij wel. Mijn broer is idd degene die het toelaat. Ja oké, misschien kickt hij erop. Best mogelijk, sommige mannen houden wel van een beetje pit bij een vrouwOp maandag 4 augustus 2008 14:37 schreef RM-rf het volgende:
[..]
de eerste zin lijkt me het beste, het komt namelijk niet erg over alsof je er erg 'objectief' tegenover staat en je kiest heel duidelijk de kant van je broer op basis van een erg eenzijdig verhaal dat er op neerkomt dat 'hij alles doet en zij niks' (waarbij hij dat kennelijk accepteert).
nogmaals, zoiets is gewoon een zaak van delegeren en het is in geen enkele relatie een gezonde situatie als de ene alles doet (of denkt alles te doen) terwijl de ander er kennelijk naaststaat en enkel toekijkt.. maar dat is niet de schuld van de 'niets-doener' maar vaak evenzeer van degene die denkt 'alles te moeten doen' en die schijnbaar juist dat 'delegeren' niet onder de knie heeft.
Dat is altijd een situatie die enkel de partners zelf kunnen bereiken en meestal heeft het 'oordelen' van buitenaf' weinig zin, zeker niet als je duidelijk slechts een zijde ziet (ook al is dat niet bewust , als 'familie' van de ene ben je niet de beste 'mediator')
In dit geval is pit alleen een understatement, dit is een vrouw die haar grenzen verlegt, die expres de aandacht vestigt op het vernederen (in publiek) van mijn broer, en die daar blijkbaar ook een kick uit krijgt. Nou: ieder z'n ding. Misschien worden ze wel dolgelukkig op deze manier, tikken ze elkaar gezellig de tent uit. Maar zoals ik mijn broer ken, maakt het hem ongelukkig. Ik zie hem straks met drie (4?) kids onder z'n arm op straat staan, en wat dan?quote:Hormonen hebben we allemaal.Op maandag 4 augustus 2008 14:58 schreef Revolverheld het volgende:
[..]
Kan zo zijn, maar ik betwijfel of ik de persoon ben die met haar een boom moet opzetten over haar hormoonhuishouding
De een iets meer, maar wat denk je, dat alles maar weer piccobello is na een zwangerschap?
Dat dat zichzelf wel weer even recht trekt?
Wat als een lichaam dat niet doet?
En jij moet je inderdaad afzijdig houden, dit is een verhaal voor je broer.
Een paar handvatten.
Zo te lezen heb je haar al veroordeeld tot de bitch van de familie...jammer.
quote:Nou , dan gaat hij zichzelf redden .Op maandag 4 augustus 2008 15:04 schreef Revolverheld het volgende:
[..]
Ik zie hem straks met drie (4?) kids onder z'n arm op straat staan, en wat dan?
Dan kan ma-bitch even bijkomen van (misschien) drukke baan in combi met drukke kids, kan hubby op een relaxte manier de discussie aangaan terwijl de druk een beetje van de ketel is en dan kunnen de kids bijv een weekje bij opa/oma bijkomen?
Oh, en wat betreft wel of niet mee bemoeien. Ik kom zelf uit zo´n gezin met zo´n moeder en ik zou willen dat iemand zich daar eens mee bemoeid had. Zo´n cirkel verbreekt zichzelf niet en elke dag dat het langer duurt zitten die kinderen er midden in.
quote:Ach ik ken ook zo'n stel waarvan iedereen zich afvraagt hoe en waarom die nog steeds bij elkaar zijn. Altijd ruzie en gezeur en gebitchOp maandag 4 augustus 2008 15:21 schreef Vandaag... het volgende:
Wat She zegt.
Oh, en wat betreft wel of niet mee bemoeien. Ik kom zelf uit zo´n gezin met zo´n moeder en ik zou willen dat iemand zich daar eens mee bemoeid had. Zo´n cirkel verbreekt zichzelf niet en elke dag dat het langer duurt zitten die kinderen er midden in.
Maar ze zijn nu al bijna 20 jaar samen
Tis een behoorlijke klotesituatie, maar ik denk niet dat je aan de zijlijn kan staan in deze. Simpelweg omdat er kinderen bij betrokken zijn. Zoals ik het gelezen heb lijden deze ook gigantisch onder de situatie, wat in principe neerkomt op kindermishandeling. Jouw broer en zijn vrouw hebben het recht niet dit zo langer door te laten gaan, ongeacht wie de schuldige is in het verhaal.
Als ze geen kinderen hadden gaan ze maar hun gang, maar die hebben ze dus wel. Het kan niet gezond zijn als je neefjes/nichtjes constant op eieren moeten lopen als mama thuis is.
Ik zou eerst gewoon es rustig met je broer erover praten, maar wel duidelijk maken dat dit zo langer door kan gaan. Misschien aangeven dat het je veel pijn doet als je ziet hoe je broer wordt behandeld.
Hoe ziet de rest van je familie dit trouwens?
quote:Dat is nogal wat om zo uit de losse pols mensen van kindermishandeling te beschuldigen en zo een soort vals sentiment te kweken, gespeend van subjectieve druk om het dus maar op te lossen.Op maandag 4 augustus 2008 15:49 schreef MrSelecta het volgende:
Aardig wat goed advies hier gelezen (en minder goed advies).
Tis een behoorlijke klotesituatie, maar ik denk niet dat je aan de zijlijn kan staan in deze. Simpelweg omdat er kinderen bij betrokken zijn. Zoals ik het gelezen heb lijden deze ook gigantisch onder de situatie, wat in principe neerkomt op kindermishandeling. Jouw broer en zijn vrouw hebben het recht niet dit zo langer door te laten gaan, ongeacht wie de schuldige is in het verhaal.
Als ze geen kinderen hadden gaan ze maar hun gang, maar die hebben ze dus wel. Het kan niet gezond zijn als je neefjes/nichtjes constant op eieren moeten lopen als mama thuis is.
Ik zou eerst gewoon es rustig met je broer erover praten, maar wel duidelijk maken dat dit zo langer door kan gaan. Misschien aangeven dat het je veel pijn doet als je ziet hoe je broer wordt behandeld.
Hoe ziet de rest van je familie dit trouwens?
quote:De deskundigeOp maandag 4 augustus 2008 15:49 schreef MrSelecta het volgende:
Aardig wat goed advies hier gelezen (en minder goed advies).
*Wacht in spanning het finale oordeel af....
quote:Gelukkig niet, al heb ik genoeg van dit soort gedoe van dichtbij mogen meemaken. MIjn broertje zit in hetzelfde schuitje als de broer van TS, al gelukkig minder extreem. Heb 'm gezegd dat voorlopig de enige die wat aan de situatie kan veranderen hemzelf is, dat hij zelf duidelijk de grens moet aangeven wat acceptabel is.Op maandag 4 augustus 2008 15:55 schreef Neemmijnietserieus het volgende:
[..]
De deskundige
*Wacht in spanning het finale oordeel af....
Persoonlijk zou ik hem 1 op 1 aanspreken van: Hey, dit is niet chill maar we zijn er voor je. En ik zou afstand nemen als het me heel erg zou storen.
quote:Als mensen elkaar het leven zuur willen maken moeten ze dat vooral doen. Maar niet met 3 jonge kinderen ertussen.Op maandag 4 augustus 2008 15:24 schreef N.icka het volgende:
[..]
Ach ik ken ook zo'n stel waarvan iedereen zich afvraagt hoe en waarom die nog steeds bij elkaar zijn. Altijd ruzie en gezeur en gebitch
Maar ze zijn nu al bijna 20 jaar samen
quote:Die fles hebben ze allebei al gevonden, ben ik bangOp maandag 4 augustus 2008 18:24 schreef Xebrozius het volgende:
Over pak 'm beet 4 jaar heeft hij de voogdij en zij de fles...
Zuipen er flink op los samen, wat de zaak ook niet bepaald ten goede komt...quote:Nog één keer dan: ze gedraagt zich als de bitch van de familie. Dat wil niet zeggen dat ze deep down een bitch is. Ik heb haar meegemaakt in betere tijden. Maar om nou te beweren dat het reuze sneu voor haar is omdat haar hormoonpeil van slag is... dat vind IK nou kort door de bocht. In dat geval heeft ze al zo'n zes jaar een postnatale depressie die elk jaar erger wordt.Op maandag 4 augustus 2008 15:10 schreef Oblivion het volgende:
Zo te lezen heb je haar al veroordeeld tot de bitch van de familie...jammer.
Ik denk dat de analyse van SHE meer in de buurt komt: ze heeft haar zwakke tegenpool in de tang, en daar geniet ze van. Niemand stopt haar. Ze blijft doorbeuken om te kijken hoe ver ze kan gaan. Ze kan zich intussen niet (meer) voorstellen dat ze ooit wordt teruggefloten, en dus is mijn broer vogelvrij. Tot hij haar op een dag voor het blok zet: normaal doen of opzouten. No mercy.
En ik denk, als ik je broer na je verhaal mag inschatten dat als bij hem de grens is bereikt dat hij helemaal niet meer van haar houdt en dat hij vertrekt.
Vandaar mijn suggestie dit aan je broer te vertellen en hem die opening te geven.
quote:In de familie wordt er een beetje omheen gedraaid. 't Is pijnlijk om te zien, beschamend, het is een vorm van exhibitionisme, dat openlijke geschreeuw en geruzie. Moeten wij ons ermee bemoeien? We kijken wel beter uit. Het is hun zaak. Ik schets nu even de situatie zoals hij is tijdens familiebijeenkomsten. Maar mijn andere broers kunnen het ook niet aanzien. M'n ouders hebben zelf zo'n huwelijk gehad, altijd getouwtrek om 'persoonlijke vrijheid' (m'n ma) en een normaal gezinsleven (m'n pa), dus die houden zich op de vlakte. Zelf gescheiden, hè?Op maandag 4 augustus 2008 15:49 schreef MrSelecta het volgende:
Ik zou eerst gewoon es rustig met je broer erover praten, maar wel duidelijk maken dat dit zo langer door kan gaan. Misschien aangeven dat het je veel pijn doet als je ziet hoe je broer wordt behandeld.
Hoe ziet de rest van je familie dit trouwens?
Probleem is dat de situatie nu zo uit de hand begint te lopen dat wij ons eigenlijk niet meer afzijdig kunnen houden. Toen m'n broer een geintje maakte over een donkere gozer aan het zwembad, begon zij vrouw hem loeihard voor vuile racist uit te maken, en dat hij een zieke geest had. Gewoon een geintje! Maar op zo'n moment vergaat het lachen je wel. Tegelijk was de discussie zo absurd dat niemand zin had om er serieus op in te gaan. Dus wordt er snel overheen gepraat, om escalatie te voorkomen. Maar eigenlijk is het natuurlijk gestoord dat zij wegkomt met dit soort beschuldigingen.
Eén van mijn broers gaat denk ik wel actie ondernemen, hem kennende. Helaas is hij niet de meest tactische figuur. Tijdens de vakantie wilde hij er al steeds over beginnen, maar m'n pa was jarig, het moest wel een beetje leuk blijven, dus hebben we (ik en m'n andere broers) gezegd dat-ie ff moest dimmen. Liep een paar keer bijna uit de hand. Wilde hij die schoonzus niet meer zien, zo van: "Dat takkenwijf moet niet in m'n buurt komen, anders verzuip ik haar in de plomp" en dat soort teksten. Hebben we redelijk weten te sussen. Maar die broer staat binnenkort daar op de stoep, dat durf ik wel te voorspellen.
quote:Die laatste zin, daar gaat het om: waarom dan? Waar kwam die boosheid vandaan? Ontevredenheid over je leven? Dat 't minder makkelijk was dan je had gedacht?Op maandag 4 augustus 2008 13:30 schreef SHE het volgende:
Klinkt als een blauwdruk van mijn relatie. Alleen mijn man had wel de ballen me voor het blok te zetten: normaal doen, weer lief worden anders optiefen.
Ik ben ook een verwend nest, met nul komma nul gevoel voor verantwoordelijkheid.
Dat is er inmiddels aardig uitgeramd hoor, en ik weet nu dat ik anderen nooit verantwoordelijk kan maken voor mijn eigen keuzes. ( dat was het mooie, ik werd boos om dingen waar ik ZELF voor gekozen had )
Mijn schoonzus is boos om het kunstenaarschap van mijn broer (want: geen luxe/geld) maar ze heeft zelf voor hem gekozen. Niet handig voor een luxepaardje zoals zij, maar oké, ze wist waar ze aan begon. Kleine kans dat-ie zich opeens laat omscholen tot bankmedewerker. Is dat een inschattingsfout van haar, of hoe zie jij dat?
quote:Heeft zij dus ook gehad, een soort inzinking, en daarna is het gaan ontsporen. Toen mijn schoonzus net een relatie had met mijn broer, was zij de Perfecte Vriendin. Beetje te perfect, soort toegewijde sloof die de hele dag zijn schouders masseerde en zelfs het eten op zijn bord schepte. Van vrienden van haar heb ik wel eens gehoord dat niemand haar zo kende, ze speelde dus een rol, liep de hele tijd voor hem te draven en te knipmessen. Ook niet echt normaal. Wij vonden het nogal lachwekkend, maargoed, mijn broer was helemaal het mannetje. Daarna gedroeg ze zich een tijdje oké, ze nokte met dat gedweep, en nu zijn de stoppen opeens doorgeslagen en is ze veranderd in een viswijf. (Eén van m'n broers zei nog: 'Zo, dan heb je echt de kat in de zak gekocht.'Overigens werd mijn gedrag pas heftig na een burn out. Daarvoor was ik gewoon spoiled, maar lief.
)quote:Op dinsdag 5 augustus 2008 00:45 schreef Revolverheld het volgende:
quote:Ook ik viel voor mijn vriend omdat hij zo anders was dan de mannen die ik gewend was.Die laatste zin, daar gaat het om: waarom dan? Waar kwam die boosheid vandaan? Ontevredenheid over je leven? Dat 't minder makkelijk was dan je had gedacht?
Mijn schoonzus is boos om het kunstenaarschap van mijn broer (want: geen luxe/geld) maar ze heeft zelf voor hem gekozen. Niet handig voor een luxepaardje zoals zij, maar oké, ze wist waar ze aan begon. Kleine kans dat-ie zich opeens laat omscholen tot bankmedewerker. Is dat een inschattingsfout van haar, of hoe zie jij dat?
Ergens geloof ik wel dat ik voor hem koos omdat ik toen al wilde veranderen, maar niet wist hoe.
Uiteindelijk is dat ook de beste keuze geweest; want juist door zijn houding kwam alles eruit. Voor een keer was er niet de oppervlakkigheid van status, zien en gezien worden, maar had ik te maken met iemand die me gewoon zag voor wie ik echt was.
Maar dat irriteerde me tegelijkertijd mateloos. Soms nog als ik me weer eens teleurgesteld voel, heb ik de neiging hem daar de schuld van te geven. Omdat hij geen snelle jongen is, geen praatjes heeft ..
Dat is natuurlijk krankzinnig en vooral ook gemeen, maar je moet begrijpen dat je dat niet doet om hem te raken, maar omdat je echt niet weet hoe je je moet overgeven. Aan jezelf of aan je partner.
Althans, dat is wat voor mij opgaat.
quote:Euh tja, ik dacht zelf vroeger ook dat ik gods gift to men was en daar deed ik ook alles voor. Helaas komen met eisen ook gevaren en niemand is in staat dat lang vol te houden. Zeker als je helemaal niet zo perfect bent. Maar ik was een beetje overdreven in elk facet van mijn leven; niet alleen bij partners, maar ook in mijn werk, mijn sociale activiteiten en sport. Tot op een dag mijn hoofd en lichaam hadden besloten dat ze er geen kracht meer voor hadden.Heeft zij dus ook gehad, een soort inzinking, en daarna is het gaan ontsporen. Toen mijn schoonzus net een relatie had met mijn broer, was zij de Perfecte Vriendin. Beetje te perfect, soort toegewijde sloof die de hele dag zijn schouders masseerde en zelfs het eten op zijn bord schepte. Van vrienden van haar heb ik wel eens gehoord dat niemand haar zo kende, ze speelde dus een rol, liep de hele tijd voor hem te draven en te knipmessen. Ook niet echt normaal. Wij vonden het nogal lachwekkend, maargoed, mijn broer was helemaal het mannetje. Daarna gedroeg ze zich een tijdje oké, ze nokte met dat gedweep, en nu zijn de stoppen opeens doorgeslagen en is ze veranderd in een viswijf. (Eén van m'n broers zei nog: 'Zo, dan heb je echt de kat in de zak gekocht.'
Dat gevoel van falen kan een allesoverheersende woede in je ontketenen. En hoe langer dat stand houd, hoe heviger dat wordt. Tot mensen je echt gaan haten en dan heb je je doel bereikt, want dan kan je zegggen : ' zie je wel wat een losers, ze hebben alleen maar commentaar en proberen de poten onder mij vandaan te zagen. Sukkels zijn het. Incapabele dombo's! '
Zodat je vervolgens weer van jezelf kan walgen omdat je stiekem wel weet dat je eigen kut gedrag die aversie aanjaagt.
Het is een prachtige cyclus van angst, wanhoop en woede..die zich tot in den treure blijft herhalen.
Goede nieuws is wel dat er een remedie voor is. Het heet 'grow the fuck up whining bitch and get a shrink while you're at it '
Dat en een man die je theatrale crap en misplaatste onzekerheid niet pikt.
quote:Hm, interessant. Een soort bindingsangst dus, of angst om echt gewaardeerd te worden om wie je bent (en dan dus de angst om door te mand te vallen/hem kwijt te raken). Ik moet eens nadenken of zoiets ook bij mijn schoonzus aan de hand zou kunnen zijn. Bijna alsof ze hem nu op de proef stelt. Alsof ze nu die hele relatie zo op de spits drijft om een scheiding af te dwingen, zodat het een self fulfilling prophecy wordt en ze kan zeggen: zie je wel.Op dinsdag 5 augustus 2008 01:30 schreef SHE het volgende:
Ook ik viel voor mijn vriend omdat hij zo anders was dan de mannen die ik gewend was.
Ergens geloof ik wel dat ik voor hem koos omdat ik toen al wilde veranderen, maar niet wist hoe.
Uiteindelijk is dat ook de beste keuze geweest; want juist door zijn houding kwam alles eruit. Voor een keer was er niet de oppervlakkigheid van status, zien en gezien worden, maar had ik te maken met iemand die me gewoon zag voor wie ik echt was.
Maar dat irriteerde me tegelijkertijd mateloos. Soms nog als ik me weer eens teleurgesteld voel, heb ik de neiging hem daar de schuld van te geven. Omdat hij geen snelle jongen is, geen praatjes heeft ..
Dat is natuurlijk krankzinnig en vooral ook gemeen, maar je moet begrijpen dat je dat niet doet om hem te raken, maar omdat je echt niet weet hoe je je moet overgeven. Aan jezelf of aan je partner.
Althans, dat is wat voor mij opgaat.
Ik ben er namelijk van overtuigd dat ze écht van hem houdt. En hij van haar. Dit zijn geen mensen die uit gemakzucht voor elkaar hebben gekozen. Op bepaalde vlakken is er ook echt respect. Wederzijds, dus. Zij kan (op haar goede momenten) een lofzang op hem houden. Daarom zijn die woedende uitbarstingen ook zo onbegrijpelijk. Ik dacht tijdens de vakantie een paar keer: ze haat hem. Zo doe je alleen tegen iemand die je haat. Ze trapte hem van zich af als een valse hond. Ik moest ook denken aan de film Who's afraid of Viginia Woolf.
quote:Hier verschilt mijn schoonzus van jou, in zo verre dat zij zichzelf beschouwt als gods gift to humanity, dus to men and women and children and animals, maar die arrogantie heeft er bij haar juist toe geleid dat ze nergens moeite voor doet. Ze hangt achterover en gelooft het verder wel. Nul ambitie, ook. Ja, ze verbaast zich erover dat ze niet allang is gevraagd voor een topfunctie, maar dat ligt natuurlijk aan al die stakkers die haar talenten niet zien. Kan natuurlijk ook verkapte onzekerheid zijn. Niks proberen, zodat ze ook niet op haar bek gaat. Gevoel van falen, dus idd. Angst om te falen.Euh tja, ik dacht zelf vroeger ook dat ik gods gift to men was en daar deed ik ook alles voor. Helaas komen met eisen ook gevaren en niemand is in staat dat lang vol te houden. Zeker als je helemaal niet zo perfect bent. Maar ik was een beetje overdreven in elk facet van mijn leven; niet alleen bij partners, maar ook in mijn werk, mijn sociale activiteiten en sport. Tot op een dag mijn hoofd en lichaam hadden besloten dat ze er geen kracht meer voor hadden.
Dat gevoel van falen kan een allesoverheersende woede in je ontketenen. En hoe langer dat stand houd, hoe heviger dat wordt. Tot mensen je echt gaan haten en dan heb je je doel bereikt, want dan kan je zegggen : ' zie je wel wat een losers, ze hebben alleen maar commentaar en proberen de poten onder mij vandaan te zagen. Sukkels zijn het. Incapabele dombo's! '
Zodat je vervolgens weer van jezelf kan walgen omdat je stiekem wel weet dat je eigen kut gedrag die aversie aanjaagt.
Het is een prachtige cyclus van angst, wanhoop en woede..die zich tot in den treure blijft herhalen.
quote:Ik overweeg inmiddels om de beste vriend van mijn broer (dus geen familie) eens subtiel uit te horen. Kijken of hij iets weet. Best kans dat mijn broer het er al met hem over heeft gehad. Hij lijkt mij de beste persoon om het onderwerp met mijn broer te bespreken. Familieverhoudingen zijn altijd ingewikkeld. Mijn broer houdt zich bij ons (wb dit onderwerp) op de vlakte. Schaamte, denk ik, en misschien ziet hij het ook als verraad tegenover zijn vrouw (als hij er met ons over praat, bedoel ik). Dus met die vriend ga ik deze week eens afspreken.Goede nieuws is wel dat er een remedie voor is. Het heet 'grow the fuck up whining bitch and get a shrink while you're at it '
Dat en een man die je theatrale crap en misplaatste onzekerheid niet pikt.
Het Grote Gestoorde Schoonzussenforum quote:Dat zou ik niet doen, tenzij je zelf fysiek van haar hormonen (of iets anders) wilt krijgenOp maandag 4 augustus 2008 14:34 schreef Oblivion het volgende:
Wat je ook kan doen is bij haar aankaarten of ze last heeft fysiek van haar hormonen.
-knip-
, maar die conclusie trok je zelf ook al.Het topic doorlezende slinger ik een beetje mee met wat er geschreven wordt. Maar ik vind het belang van de kinderen een zwaar weegpunt om je er al dan niet mee te bemoeien. Daar mag je je broer zeker op aanspreken. Hij is de vader en ook dus ook verantwoordelijk dat zijn kinderen niet in een dergelijk ongewenste situatie hoeven op te groeien.
Ik vind je schoonzus geen bitch (jij ook niet) en geloof ook niet dat ze dit doet uit eigenbelang. De vraag of ze eigenlijk niet depressief is, kwam bij mij ook op. Vooral omdat ze zo veranderd is. En dat wat eerder net randje was, qua opmerkingen, er nu zo uitvergroot overheen gaan. Onderliggend schat ik uit jouw posts ook zo in dat ze erg onzeker is. Zo nu en dan komt het nogal opgeblazen over.
Maargoed, conclusie is dat ik denk dat het en-en is. En een beetje een verwend type, met weinig eigenwaarde en zichzelf overschreeuwend, èn dat ze niet gelukkig is.
Maar diegene wie haar die spiegel moet voorhouden is toch echt wel je broer. Al was het niet om hemzelf, maar om zijn kinderen.
Ik zou echt met je broer gaan praten, al is het maar om de kinderen.