R&P Relaties & Psychologie
Heb je relatieproblemen, of zit je in een diep psychologisch gat? Stort hier je hart uit, en heb steun aan de reacties van anderen.
Afgelopen week waren wij met de familie op vakantie. M'n broer en zijn vrouw (plus 3 kids) waren er ook bij, en over die vrouw gaat het: volgens mij heeft ze een stoornis. Ik heb haar zo'n 8 jaar geleden leren kennen als een leuke, aardige meid. Intussen is ze veranderd in een slang. Ze scheldt m'n broer steeds uit, waar iedereen bij zit. Ze laat hem alles doen met de kids, maar niks is goed. Ze vernedert hem: wat ben je toch een sukkel, domme klootzak, dit en dat. Ze kan haar eigen kinderen niet luchten of zien, de hele dag snauwen en zuchten, en als ze 's avonds helemaal afgepeigerd is van haar eigen gezeik, kan mijn broer de kids in bed gaan leggen. Zij zit de hele dag op haar luie reet. Valt op een gegeven moment haar dochtertje van 3 bijna achterover van een stenen trap, zeg ik tegen haar (want ze zit er met zo'n vertrokken kop naar te kijken): 'Is dat niet eng, wat zij daar doet?', zegt ze pislink: 'Ja, dat is doodeng,' en meteen draait ze haar gezicht weg, want uit haar stoel overeind komen is teveel gevraagd. Dus mijn broer mag weer komen aanrennen om een ongeluk te voorkomen.
Toen ik mijn broer erop aansprak (na een ordinaire ruzie bij 't zwembad, omdat hij even met zijn werk belde: 'Ben je helemaal fucking belazerd om hier te gaan zitten bellen, flikker dan helemaal op,' dat soort teksten, en gewoon weer waar we allemaal bij zaten) zei hij dat er niks aan de hand was, dat ze gewend waren aan dit soort ruzies, beetje temperamentvol, verder niks bijzonders. Maar wij waren allemaal in shock. Mijn broer is een relaxte vent, altijd bezig met z'n kinderen, koken, boodschappen, noem maar op. Dit gedrag van haar is al wat langer aan de gang, maar het loopt nu de spuigaten uit. Die hele vakantie was een hel, iedereen liep op z'n tenen om die heks niet op stang te jagen.
Omdat ze vroeger heel aardig was (voordat de kids kwamen, zeg maar) vraag ik me af of die vrouw geen stoornis heeft. Ik wil m'n broer graag helpen, zijn leven moet een hel zijn, maar zelf wil hij het niet onder ogen zien. Iemand ervaring met zulk gedrag?
Toen ik mijn broer erop aansprak (na een ordinaire ruzie bij 't zwembad, omdat hij even met zijn werk belde: 'Ben je helemaal fucking belazerd om hier te gaan zitten bellen, flikker dan helemaal op,' dat soort teksten, en gewoon weer waar we allemaal bij zaten) zei hij dat er niks aan de hand was, dat ze gewend waren aan dit soort ruzies, beetje temperamentvol, verder niks bijzonders. Maar wij waren allemaal in shock. Mijn broer is een relaxte vent, altijd bezig met z'n kinderen, koken, boodschappen, noem maar op. Dit gedrag van haar is al wat langer aan de gang, maar het loopt nu de spuigaten uit. Die hele vakantie was een hel, iedereen liep op z'n tenen om die heks niet op stang te jagen.
Omdat ze vroeger heel aardig was (voordat de kids kwamen, zeg maar) vraag ik me af of die vrouw geen stoornis heeft. Ik wil m'n broer graag helpen, zijn leven moet een hel zijn, maar zelf wil hij het niet onder ogen zien. Iemand ervaring met zulk gedrag?
Hij liegt als een ooggetuige (Russisch gezegde)
Je broer laat dat gedrag toe, sterker nog, hij zegt dat hij het normaal vindt. Wat mij betreft ligt "de fout" dus voor 50 procent bij hem en is hij net zo gestoord als je schoonzus.
Anyway, 't lijkt mij tijd voor je broer om grenzen te gaan stellen, de beuk erin dus! En dan maar hopen dat er geen drama's plaats vinden waar de kids bij zijn.
Anyway, 't lijkt mij tijd voor je broer om grenzen te gaan stellen, de beuk erin dus! En dan maar hopen dat er geen drama's plaats vinden waar de kids bij zijn.
Gestoord is niet het goede woord denk ik , je broer wil gewoon er zijn voor z'n vrouw en kindjes en is daardoor (denk ik) verblind door de realiteit namelijk dat zijn vrouwtje veranderd is en de dingen verkeerd aanpaktquote:Op maandag 4 augustus 2008 04:45 schreef Neemmijnietserieus het volgende:
Je broer laat dat gedrag toe, sterker nog, hij zegt dat hij het normaal vindt. Wat mij betreft ligt "de fout" dus voor 50 procent bij hem en is hij net zo gestoord als je schoonzus.
Anyway, 't lijkt mij tijd voor je broer om grenzen te gaan stellen, de beuk erin dus! En dan maar hopen dat er geen drama's plaats vinden waar de kids bij zijn.
Probeer zijn ogen te openen en steun hem anders zoveel mogelijk
Bij haat en nijd is denk ik niemand gebaat toch?
Dat klinkt als een relatie die behoorlijk is scheefgegroeid en beiden zien ze niet hoe negatief ze bezig zijn.. Lijkt me niet alleen in het belang van je broer maar ook van de kids dat hier wel wat aan gedaan wordt, praat erover met je broer of als dat niet werkt met je ouders?
And what rough beast, its hour come round at last,
Slouches towards Bethlehem to be born?
Slouches towards Bethlehem to be born?
Zo, wat een verhaal.
Het lijkt me me maar moeilijk om dat te zien gebeuren bij je eigen broer inderdaad.
Er is echt wel iets met die vrouw aan de hand waar professionele hulp voor nodig is om te fixen. Er is er echter maar een die dat voor elkaar kan krijgen, en dat is je broer.
Het lijkt me me maar moeilijk om dat te zien gebeuren bij je eigen broer inderdaad.
Er is echt wel iets met die vrouw aan de hand waar professionele hulp voor nodig is om te fixen. Er is er echter maar een die dat voor elkaar kan krijgen, en dat is je broer.
De meeste reacties hier haken in op stappen die je broer moet ondernemen. Maar ik heb het idee dat de situatie anders is, naar aanleiding van de informatie die je geeft.
Het verhaal doet mij namelijk heel erg denken aan een situatie in een ander gezin die ik van dichtbij heb meegemaakt.
Ik krijg het idee dat je schoonzus tegen een depressie aanzit. Ik weet niet of ze werkt(e), of hele andere ambities had in het leven dan dat het leven haar op dit moment biedt, maar het lijkt erop dat ze met zichzelf in de knoop zit. Ze reageert alles af op je broer en kinderen, ook haar eigen luiheid. Een kort lontje, veel schreeuwen omdat normaal redeneren te vermoeiend is, geen levenslust, en waarschijnlijk zijn er ook dagen waarbij ze haar bed nauwelijks uitkomt.
Ze zal moeten erkennen dat ze hulp van buitenaf nodig heeft (of ze nu tegen een depressie aanzit of dat het totaal iets anders is maakt niets uit). En dat is de grootste stap. Hier kun je haar niet in forceren. Maar het is duidelijk dat er wat moet gebeuren, want dit gedrag reflecteert zich ook op de kinderen, die op zo'n manier op hun 12e al het huis uit willen.
Het heeft geen zin (wat hierboven staat) als je broer met eenzelfde felheid er tegenin gaat. Dat zal het alleen maar erger maken, aangezien dan zelfs haar 'rots' wegvalt (aangezien hij nu degene is die alle dingen doet).
Het verhaal doet mij namelijk heel erg denken aan een situatie in een ander gezin die ik van dichtbij heb meegemaakt.
Ik krijg het idee dat je schoonzus tegen een depressie aanzit. Ik weet niet of ze werkt(e), of hele andere ambities had in het leven dan dat het leven haar op dit moment biedt, maar het lijkt erop dat ze met zichzelf in de knoop zit. Ze reageert alles af op je broer en kinderen, ook haar eigen luiheid. Een kort lontje, veel schreeuwen omdat normaal redeneren te vermoeiend is, geen levenslust, en waarschijnlijk zijn er ook dagen waarbij ze haar bed nauwelijks uitkomt.
Ze zal moeten erkennen dat ze hulp van buitenaf nodig heeft (of ze nu tegen een depressie aanzit of dat het totaal iets anders is maakt niets uit). En dat is de grootste stap. Hier kun je haar niet in forceren. Maar het is duidelijk dat er wat moet gebeuren, want dit gedrag reflecteert zich ook op de kinderen, die op zo'n manier op hun 12e al het huis uit willen.
Het heeft geen zin (wat hierboven staat) als je broer met eenzelfde felheid er tegenin gaat. Dat zal het alleen maar erger maken, aangezien dan zelfs haar 'rots' wegvalt (aangezien hij nu degene is die alle dingen doet).
Ja, laten we d'r 50.000 euro aan hulpverlening tegenaan gooienquote:Op maandag 4 augustus 2008 08:44 schreef Kloppend.Mannenvlees het volgende:
Zo, wat een verhaal.
Het lijkt me me maar moeilijk om dat te zien gebeuren bij je eigen broer inderdaad.
Er is echt wel iets met die vrouw aan de hand waar professionele hulp voor nodig is om te fixen. Er is er echter maar een die dat voor elkaar kan krijgen, en dat is je broer.
't Mens is gewoon ontevreden met de/een situatie en wordt daarin niet tegengehouden door d'r vent. Kwestie van grenzen stellen lijkt mij meer op z'n plaats...
Dat is idd stevig gestoord ja..heeft ze voor de rest een hekel aan jullie familie? Voelde ze zich niet op haar gemak waardoor ze zich zo gedroeg of is dat alledaags voor haar? Als het normaal voor haar is zou ik als ik je broer was haar toch heel voorzichtig duidelijk proberen te maken dat ze toch echt eens professionele hulp moet gaan zoeken.
er zijn gewoon TE veel mensen die slechte relaties hebben, vast in de relatie zitten en daardoor een hel op aarde leven...
er zijn gewoon TE veel mensen die slechte relaties hebben, vast in de relatie zitten en daardoor een hel op aarde leven...
Een blaasorkest bij de alcoholcontrole is nooit grappig
Doe eens ff niet zo negatief reageren op de suggestie van iemand anders, trieste jankzak.quote:Op maandag 4 augustus 2008 08:49 schreef Neemmijnietserieus het volgende:
[..]
Ja, laten we d'r 50.000 euro aan hulpverlening tegenaan gooien
't Mens is gewoon ontevreden met de/een situatie en wordt daarin niet tegengehouden door d'r vent. Kwestie van grenzen stellen lijkt mij meer op z'n plaats...
Het kan toch zijn dat de dame in kwestie na de zwangerschap / bevalling een depressie heeft opgelopen ?
Zoiets kan ook een medische oorzaak hebben die je niet met praten alleen oplost.
Ik denk dat hij geen gezichtsverlies wil leiden door toe te even dat het foute boel is.quote:Op maandag 4 augustus 2008 09:37 schreef Fellware het volgende:
Tja, als je broer zich er goed bij voelt...
Feit blijft dat die vrouw de vakantie verziekt voor de hele familie, en erger: de kinderen krijgen problemen als ze altijd alleen negatief benaderd worden
Wow, veel goeie reacties! 't Ligt dus niet aan mij dat ik denk dat mijn schoonzus van 't pad is geraakt. De dingen die ik heb opgeschreven, en die ik heb gezien, zijn ongetwijfeld 't topje van de ijsberg... ik wil niet eens weten hoe ze zich gedraagt als ze met z'n tweetjes (vijfjes) zijn.. 
Ten eerste: die depressie, daar heb ik zelf ook aan gedacht. Niet omdat onaangepaste personen allemaal depressief zijn, maar 't is wel vreemd dat zij vroeger een normale, sociale vrouw was en nu maakt het haar niks meer uit hoe ze overkomt. Ze zal echt wel snappen dat wij, de schoonfamilie, niet blij worden van haar kutgedrag. Ik weet dat ze een tijdje overspannen is geweest, verplicht een dag minder werken, maar dat was na een halfjaar weer over. Ik zou alleen niet weten hoe ik zoiets moet aankaarten. Ik ga goed met m'n broer om, maar dit is wel erg privé.
Ten tweede: de kids zijn inderdaad de dupe, je ziet nu al hoe ze reageren. De oudste schreeuwt de hele dag om aandacht, de middelste maakt zich onzichtbaar, die hoor of zie je nooit, en de jongste is nog een baby maar die zal ook wel een klap van de molen oplopen. Ze wil nu nog een kind, geloof het of niet, terwijl ze duidelijk niet met kinderen kan omgaan. Volgens mij is de hele shit begonnen na de geboorte van de oudste. Ze is egocentrisch, alles draait om haar. Nu moet ze haar aandacht verdelen en dat brengt ze niet op. Ze is pas tevreden als de kids liggen te pitten. Ze mogen er niet zijn, moeten hun mond houden.
Nog een vraag: ik heb de indruk dat zij een publiek nodig heeft voor haar uitbarstingen. Weet ik niet zeker, maar iemand vroeg of ze een hekel heeft aan ons, de schoonfamilie. Nee dus. Ze wil juist graag in de smaak vallen, heeft altijd haar best gedaan mijn ouders te paaien etc. Ook mijn broer droeg ze de eerste jaren op handen. Dat maakt 't juist zo pijnlijk om te zien hoe ze nu doet. Ze spuugt op hem, ze behandelt hem als een hond. Om dan opeens, een tijdje later, weer poeslief tegen hem te doen en bij hem op schoot te gaan zitten. En hij laat dat toe. Allang blij dat ze even haar muil houdt, denk ik.
Grootste probleem is dat ik er niet met háár over kan praten, dat is mijn rol niet. Ze is trouwens nogal van 't arrogante type, ze zou dus pislink worden, heeft weinig zin. En mijn broer wil idd geen gezichtsverlies lijden, ben ik bang. Maar hoe lang trekt hij dit nog? Dat loopt uit op een scheiding, als hij alles over zich heen laat komen. Op een dag is hij weg, denk ik. En dan zit zij daar met 3 (of 4) kids die ze nu al niet kan handelen, laat staan als ze alleen is.
Ten eerste: die depressie, daar heb ik zelf ook aan gedacht. Niet omdat onaangepaste personen allemaal depressief zijn, maar 't is wel vreemd dat zij vroeger een normale, sociale vrouw was en nu maakt het haar niks meer uit hoe ze overkomt. Ze zal echt wel snappen dat wij, de schoonfamilie, niet blij worden van haar kutgedrag. Ik weet dat ze een tijdje overspannen is geweest, verplicht een dag minder werken, maar dat was na een halfjaar weer over. Ik zou alleen niet weten hoe ik zoiets moet aankaarten. Ik ga goed met m'n broer om, maar dit is wel erg privé.
Ten tweede: de kids zijn inderdaad de dupe, je ziet nu al hoe ze reageren. De oudste schreeuwt de hele dag om aandacht, de middelste maakt zich onzichtbaar, die hoor of zie je nooit, en de jongste is nog een baby maar die zal ook wel een klap van de molen oplopen. Ze wil nu nog een kind, geloof het of niet, terwijl ze duidelijk niet met kinderen kan omgaan. Volgens mij is de hele shit begonnen na de geboorte van de oudste. Ze is egocentrisch, alles draait om haar. Nu moet ze haar aandacht verdelen en dat brengt ze niet op. Ze is pas tevreden als de kids liggen te pitten. Ze mogen er niet zijn, moeten hun mond houden.
Nog een vraag: ik heb de indruk dat zij een publiek nodig heeft voor haar uitbarstingen. Weet ik niet zeker, maar iemand vroeg of ze een hekel heeft aan ons, de schoonfamilie. Nee dus. Ze wil juist graag in de smaak vallen, heeft altijd haar best gedaan mijn ouders te paaien etc. Ook mijn broer droeg ze de eerste jaren op handen. Dat maakt 't juist zo pijnlijk om te zien hoe ze nu doet. Ze spuugt op hem, ze behandelt hem als een hond. Om dan opeens, een tijdje later, weer poeslief tegen hem te doen en bij hem op schoot te gaan zitten. En hij laat dat toe. Allang blij dat ze even haar muil houdt, denk ik.
Grootste probleem is dat ik er niet met háár over kan praten, dat is mijn rol niet. Ze is trouwens nogal van 't arrogante type, ze zou dus pislink worden, heeft weinig zin. En mijn broer wil idd geen gezichtsverlies lijden, ben ik bang. Maar hoe lang trekt hij dit nog? Dat loopt uit op een scheiding, als hij alles over zich heen laat komen. Op een dag is hij weg, denk ik. En dan zit zij daar met 3 (of 4) kids die ze nu al niet kan handelen, laat staan als ze alleen is.
Hij liegt als een ooggetuige (Russisch gezegde)
Kun je het wel bij je broer aankaarten?
Curiosity cultured the cat
Hoge dames vangen veel wind
Whadda ya hear! Whadda ya say!
What is any ocean but a multitude of drops?
Hoge dames vangen veel wind
Whadda ya hear! Whadda ya say!
What is any ocean but a multitude of drops?
Kan wel, heb ik ook gedaan na een enorme ruzie tussen hen. Hij zat helemaal stuk, dus ik heb gevraagd wat er aan de hand was. Hij beweerde dat dit normaal was, niks aan de hand, hij zei zoiets van: 'Ze was een beetje gespannen.' (Ik dacht: geflipt is more like it, maar goed).quote:Op maandag 4 augustus 2008 10:54 schreef Copycat het volgende:
Kun je het wel bij je broer aankaarten?
Hij wil denk ik de vuile was niet buiten hangen, neemt haar toch in bescherming. Ook wil hij mijn ouders niet alarmeren, hij is de oudste thuis, ik denk dat-ie zich ervoor schaamt. Doen alsof alles normaal is. Maar ja, de feiten spraken op vakantie voor zich
Hij liegt als een ooggetuige (Russisch gezegde)
Dit klinkt behoorlijk ziek. 
Je broer moet gewoon eens z'n bek opentrekken tegen dat wijf. En als het d'r niet bevalt dan tieft ze maar een eind op!
Je broer moet gewoon eens z'n bek opentrekken tegen dat wijf. En als het d'r niet bevalt dan tieft ze maar een eind op!
Je zou 'm gewoon een keer 1-op-1 moeten spreken en hem uitleggen dat het niet alleen in zijn belang is en dat van zijn vrouw maar vooral ook in het belang van de kinderen dat er iets moet veranderen met de relatie tussen je broer en zijn vrouw. En dat als ze er zelf niet uit kunnen komen, ze de stap moeten zetten richting huisarts/professionele hulp.quote:Op maandag 4 augustus 2008 11:05 schreef Revolverheld het volgende:
[..]
Kan wel, heb ik ook gedaan na een enorme ruzie tussen hen. Hij zat helemaal stuk, dus ik heb gevraagd wat er aan de hand was. Hij beweerde dat dit normaal was, niks aan de hand, hij zei zoiets van: 'Ze was een beetje gespannen.' (Ik dacht: geflipt is more like it, maar goed).
Hij wil denk ik de vuile was niet buiten hangen, neemt haar toch in bescherming. Ook wil hij mijn ouders niet alarmeren, hij is de oudste thuis, ik denk dat-ie zich ervoor schaamt. Doen alsof alles normaal is. Maar ja, de feiten spraken op vakantie voor zich
And what rough beast, its hour come round at last,
Slouches towards Bethlehem to be born?
Slouches towards Bethlehem to be born?
My thoughts exactlyquote:Op maandag 4 augustus 2008 11:10 schreef Armageddon het volgende:
Dit klinkt behoorlijk ziek.
Je broer moet gewoon eens z'n bek opentrekken tegen dat wijf. En als het d'r niet bevalt dan tieft ze maar een eind op!
Punt is dat hij met haar getrouwd is en kids heeft, maakt de zaak er net ff anders op. Lijkt erop dat hij erin is geluisd: leuk, lief vrouwtje aan de haak, trouwen, en dan komt het eerste kind en toont ze haar ware gezicht. Bij elk volgende kind wordt 't erger. Nu is 't niet meer te handelen, 't is een vorm van geestelijke mishandeling.
Hij liegt als een ooggetuige (Russisch gezegde)
Ik mag toch hopen dat hij dan de kinderen meeneemt en hun zo goed als mogelijk een nieuw 'thuis' geeft!?quote:Op maandag 4 augustus 2008 10:53 schreef Revolverheld het volgende:
... Maar hoe lang trekt hij dit nog? Dat loopt uit op een scheiding, als hij alles over zich heen laat komen. Op een dag is hij weg, denk ik. En dan zit zij daar met 3 (of 4) kids die ze nu al niet kan handelen, laat staan als ze alleen is.
Je schoonzus is op zoek naar een nieuwe uitweg. Je ziet die gedachte vaker: "als ik nu nog een kind krijg, dan wordt alles weer okee."
Ze heeft zelf hoogstwaarschijnlijk ook al in de gaten dat het niet goed is, in ieder geval onbewust. Het is dus een opstapje als je haar duidelijk moet gaan maken dat er een en ander niet in orde is. Want een extra kind is wel het laatste dat ze zouden moeten doen.
Schat je broer trouwens niet verkeerd in. Reken maar dat hij precies in de gaten heeft wat er aan de hand is, maar niet weet hoe hij er mee om moet gaan. Vooral omdat zij zo fel is tegen hem. Alles wat hij voor het gezin (dus ook voor haar) doet is een teken van enorme liefde voor haar. Hij hoopt dat ze weer wordt zoals ze is geweest, maar of dat terug komt moet de tijd (en de therapie) uitwijzen.
Mijn eigen ouders hadden ook zo'n soort heftige coflictrelatie, waarbij mijn moeder de schuld altijd bij mijn pa legde. Zijn nu ook uit elkaar. Ma trok het niet meer, had meer ruimte nodig voor zichzelf (typisch...) Mijn broer heeft een soort spiegelrelatie, denk ik wel eens. Dat hij dat (onbewust?) heeft opgezocht omdat het 't enige is dat hij kent?quote:Op maandag 4 augustus 2008 08:49 schreef Neemmijnietserieus het volgende:
't Mens is gewoon ontevreden met de/een situatie en wordt daarin niet tegengehouden door d'r vent. Kwestie van grenzen stellen lijkt mij meer op z'n plaats...
Hij liegt als een ooggetuige (Russisch gezegde)
Het is met alle vormen van mishandeling binnen een relatie : het sluipt er meestal in.quote:Op maandag 4 augustus 2008 11:32 schreef Revolverheld het volgende:
[..]
My thoughts exactly
Punt is dat hij met haar getrouwd is en kids heeft, maakt de zaak er net ff anders op. Lijkt erop dat hij erin is geluisd: leuk, lief vrouwtje aan de haak, trouwen, en dan komt het eerste kind en toont ze haar ware gezicht. Bij elk volgende kind wordt 't erger. Nu is 't niet meer te handelen, 't is een vorm van geestelijke mishandeling.
Ik zou me er niet mee bemoeien , het is jou broers pakkie aan. Ga gewoon niet meer mee op vakantie als jij je er zo aan ergert.
Ik merk dat je een heleboel aannames maakt: ik denk , ik merk ........
Laat ze.
Ik merk dat je een heleboel aannames maakt: ik denk , ik merk ........
Laat ze.
Yep. En waar ik dus bang voor ben is dat 't onomkeerbaar is. Als je eenmaal zo'n grens over bent (en alles in openheid, wij zitten er gewoon bij en zijn getuige van haar wangedrag) is er geen weg meer terug. Ik zie haar niet snel in therapie gaan... helaas. Schuld ligt per definitie bij mijn broer. Ze zal wel roepen dat HIJ in therapie moetquote:Op maandag 4 augustus 2008 11:40 schreef bluuf het volgende:
[..]
Het is met alle vormen van mishandeling binnen een relatie : het sluipt er meestal in.
Hij liegt als een ooggetuige (Russisch gezegde)
Als hij zich zo laat behandelen, lijkt me dat niet perse een slecht idee. Je hebt twee mensen nodig om zo'n destructief patroon in stand te houden. Weet je of ze een of meer postnatale depressies heeft gehad?
Vind het nogal heftig om te zien hoe m'n broer onderuit geschopt wordt door z'n eigen vrouw... Voor m'n lol ga ik zeker niet meer met ze op vakantie, dit was een speciale gelegenheid (pa jarig).quote:Op maandag 4 augustus 2008 11:44 schreef N.icka het volgende:
Ik zou me er niet mee bemoeien , het is jou broers pakkie aan. Ga gewoon niet meer mee op vakantie als jij je er zo aan ergert.
Ik merk dat je een heleboel aannames maakt: ik denk , ik merk ........
Laat ze.
Hij liegt als een ooggetuige (Russisch gezegde)
Zou kunnen, weet ik niet. Maar 't zonnetje in huis is ze iig al heel lang niet meerquote:Op maandag 4 augustus 2008 11:50 schreef LoudGirl het volgende:
Als hij zich zo laat behandelen, lijkt me dat niet perse een slecht idee. Je hebt twee mensen nodig om zo'n destructief patroon in stand te houden. Weet je of ze een of meer postnatale depressies heeft gehad?
Hij liegt als een ooggetuige (Russisch gezegde)
Dat zie je idd wel vaker. je broer is daarnaast ook nog de oudste en als je pa vertrokken is, nog voordat hij het huis uit was, heeft ze hem misschien al gebruikt voor dit geneuzel, als vervanging van een eventuele partner.quote:Op maandag 4 augustus 2008 11:39 schreef Revolverheld het volgende:
[..]
Mijn eigen ouders hadden ook zo'n soort heftige coflictrelatie, waarbij mijn moeder de schuld altijd bij mijn pa legde. Zijn nu ook uit elkaar. Ma trok het niet meer, had meer ruimte nodig voor zichzelf (typisch...) Mijn broer heeft een soort spiegelrelatie, denk ik wel eens. Dat hij dat (onbewust?) heeft opgezocht omdat het 't enige is dat hij kent?
Voor je broer voelt het dan wel vertrouwd en als thuiskomen. Maar echt waar, hij is hier net zo fout als dat je schoonzus is. Hij laat het immers gebeuren!
Zit wat in, heb ik zelf ook bedacht. Het is ook geen nieuw fenomeen, dit speelt al langer en ik heb me al die tijd afzijdig gehouden. Lekker laten gaan. Maar nu zie ik mijn broer kapot gaan. Hij houdt zich groot, doet alsof alles normaal is, maar iemand die zo wordt behandeld door zijn vrouw, gaat vanbinnen echt wel kapot, hoor. Dus dan kom je bij de vraag of je dat lekker laat gebeuren, of dat je iemand probeert te helpen. Beetje makkelijk om je ogen ervoor te sluiten. Is dat binnen een familie niet een soort verantwoordelijkheid? Dat je elkaar helpt? Bij een vriend zou het al anders liggen, die heeft zijn eigen familie en achtergrondverhaal. Daar zou ik me niet snel mee bemoeien op dit persoonlijke niveau. Maar dit gaat over mijn broer.quote:
Hij liegt als een ooggetuige (Russisch gezegde)
Over je broer en je neefjes/nichtjes. Onzin dus om je kop in het zand te steken! Betekent niet dat je je er verantwoordelijk voor hoeft te voelen, maar ik vind het wel erg logisch als je je best gaat doen om ze te helpen een uitweg te vinden uit deze negatieve spiraal. We leven in een land waar genoeg hulp te vinden is in dit soort situaties, het is voor hen waarschijnlijk erg lastig er zelf uit te komen als het al zo lang speelt.
And what rough beast, its hour come round at last,
Slouches towards Bethlehem to be born?
Slouches towards Bethlehem to be born?
Ik ben geen kenner en het is natuurlijk altijd lastig om iets te zeggen over iemand d.m.v. zo'n verhaal op fok. Maar het klinkt mij ook in de oren als een gigantische postnatale depressie.quote:Op maandag 4 augustus 2008 08:49 schreef nxmr het volgende:
De meeste reacties hier haken in op stappen die je broer moet ondernemen. Maar ik heb het idee dat de situatie anders is, naar aanleiding van de informatie die je geeft.
Het verhaal doet mij namelijk heel erg denken aan een situatie in een ander gezin die ik van dichtbij heb meegemaakt.
Ik krijg het idee dat je schoonzus tegen een depressie aanzit. Ik weet niet of ze werkt(e), of hele andere ambities had in het leven dan dat het leven haar op dit moment biedt, maar het lijkt erop dat ze met zichzelf in de knoop zit. Ze reageert alles af op je broer en kinderen, ook haar eigen luiheid. Een kort lontje, veel schreeuwen omdat normaal redeneren te vermoeiend is, geen levenslust, en waarschijnlijk zijn er ook dagen waarbij ze haar bed nauwelijks uitkomt.
Ze zal moeten erkennen dat ze hulp van buitenaf nodig heeft (of ze nu tegen een depressie aanzit of dat het totaal iets anders is maakt niets uit). En dat is de grootste stap. Hier kun je haar niet in forceren. Maar het is duidelijk dat er wat moet gebeuren, want dit gedrag reflecteert zich ook op de kinderen, die op zo'n manier op hun 12e al het huis uit willen.
Het heeft geen zin (wat hierboven staat) als je broer met eenzelfde felheid er tegenin gaat. Dat zal het alleen maar erger maken, aangezien dan zelfs haar 'rots' wegvalt (aangezien hij nu degene is die alle dingen doet).
En de enige die er iets tegen kan doen is je broer. Voor de rest zijn het jouw zaken niet, en bij dit soort gevallen kun je je er ook maar niet mee inlaten want dat krijg je dubbel zo hard weer terug op je bord. En misschien neemt je broer het je wel helemaal niet in dank af en verstoort dit de familieband, en dan ben je nog verder van huis.quote:Op maandag 4 augustus 2008 12:42 schreef Revolverheld het volgende:
[..]
Zit wat in, heb ik zelf ook bedacht. Het is ook geen nieuw fenomeen, dit speelt al langer en ik heb me al die tijd afzijdig gehouden. Lekker laten gaan. Maar nu zie ik mijn broer kapot gaan. Hij houdt zich groot, doet alsof alles normaal is, maar iemand die zo wordt behandeld door zijn vrouw, gaat vanbinnen echt wel kapot, hoor. Dus dan kom je bij de vraag of je dat lekker laat gebeuren, of dat je iemand probeert te helpen. Beetje makkelijk om je ogen ervoor te sluiten. Is dat binnen een familie niet een soort verantwoordelijkheid? Dat je elkaar helpt? Bij een vriend zou het al anders liggen, die heeft zijn eigen familie en achtergrondverhaal. Daar zou ik me niet snel mee bemoeien op dit persoonlijke niveau. Maar dit gaat over mijn broer.
Natuurlijk is het meer dan logisch dat je probeert te helpen als je ziet dat je broer er aan kapot gaat. Daar is familie idd voor. Hoe sterk hij zich ook probeert te houden en doet alsof er niks is.quote:Op maandag 4 augustus 2008 12:42 schreef Revolverheld het volgende:
[..]
Zit wat in, heb ik zelf ook bedacht. Het is ook geen nieuw fenomeen, dit speelt al langer en ik heb me al die tijd afzijdig gehouden. Lekker laten gaan. Maar nu zie ik mijn broer kapot gaan. Hij houdt zich groot, doet alsof alles normaal is, maar iemand die zo wordt behandeld door zijn vrouw, gaat vanbinnen echt wel kapot, hoor. Dus dan kom je bij de vraag of je dat lekker laat gebeuren, of dat je iemand probeert te helpen. Beetje makkelijk om je ogen ervoor te sluiten. Is dat binnen een familie niet een soort verantwoordelijkheid? Dat je elkaar helpt? Bij een vriend zou het al anders liggen, die heeft zijn eigen familie en achtergrondverhaal. Daar zou ik me niet snel mee bemoeien op dit persoonlijke niveau. Maar dit gaat over mijn broer.
Een kind wil nog wel eens overdreven reageren om zo iets te bereiken. Zo kan een kind in huilen uitbarsten midden in de supermarkt om op die manier toch die lekkere snoepjes mee naar huis te nemen. Geef je hier als ouder te veel aan toe dan doen ze het weer. Kinderen weten heel goed wat effectief is en wat niet. Steeds gaan ze weer een stapje verder om iets voor elkaar te krijgen. Als je als ouder zijnde voet bij stuk houdt en niet toegeeft leren ze pas hoe ze zich moeten gedragen. Je moet nooit toegeven aan dit gedrag.
Je broer doet nu eigenlijk hetzelfde. Waarschijnlijk zat zijn vrouw op een gegeven moment in een depressie en begon ze daar dingen te doen die ze anders zou laten. Het kon haar allemaal niets meer schelen wat er gebeurde, ze was namelijk depressief. Waar ze normaal gesproken zou denken dat er consequenties hangen aan dat gedrag (lees: scheiding of felle ruzies), kon dat haar toen allemaal niets schelen. Op dat moment heeft je broer alles als zoete koek geslikt. Hij had al direct duidelijk moeten aangeven daar niet van gediend te zijn. Heel vervelend dat ze een depressie heeft, maar dat moet ze niet afreageren op haar man.
Uiteindelijk is dat steeds een stapje erger geworden en je broer heeft het allemaal maar laten gebeuren. Nu zit het er al zo ingebakken dat het moeilijk wordt daar iets aan te veranderen. Ze weten beide niet beter.
De kinderen worden slachtoffer van dit gedrag. Die wurmen zich in allerlei bochten om er maar voor te zorgen dat mama niet boos op ze wordt. Dit zal ook weer een rol kunnen gaan spelen in hun verdere leven, zoals jouw broer dit wellicht al van zijn ouders heeft overgenomen. Voor de kinderen heeft dit enkel negatieve gevolgen.
Je kan het beste een rustig moment opzoeken om met je broer te gaan praten. Nodig hem een dag uit en probeer hem duidelijk te maken dat het niet goed zit. Op de vakantie was niet een perfect moment daarvoor, omdat hij net uit zo'n moeilijk moment kwam met zijn vrouw. Als hij wat rustiger is en de emoties niet bij voorbaat al flink aanwezig zijn zal hij beter reageren denk ik.
Relatietherapie zou een optie kunnen zijn. In dit geval zijn er duidelijk twee schuldigen. Misschien dat dat ook uit zal wijzen of zijn vrouw inderdaad nog depressief is. Dan heeft die ook nog individuele hulp nodig. Vooralsnog zou ik beginnen met relatietherapie. Dit is een probleem waar zo snel mogelijk een eind aan moet komen ten behoeve van de kinderen.
Je broer doet nu eigenlijk hetzelfde. Waarschijnlijk zat zijn vrouw op een gegeven moment in een depressie en begon ze daar dingen te doen die ze anders zou laten. Het kon haar allemaal niets meer schelen wat er gebeurde, ze was namelijk depressief. Waar ze normaal gesproken zou denken dat er consequenties hangen aan dat gedrag (lees: scheiding of felle ruzies), kon dat haar toen allemaal niets schelen. Op dat moment heeft je broer alles als zoete koek geslikt. Hij had al direct duidelijk moeten aangeven daar niet van gediend te zijn. Heel vervelend dat ze een depressie heeft, maar dat moet ze niet afreageren op haar man.
Uiteindelijk is dat steeds een stapje erger geworden en je broer heeft het allemaal maar laten gebeuren. Nu zit het er al zo ingebakken dat het moeilijk wordt daar iets aan te veranderen. Ze weten beide niet beter.
De kinderen worden slachtoffer van dit gedrag. Die wurmen zich in allerlei bochten om er maar voor te zorgen dat mama niet boos op ze wordt. Dit zal ook weer een rol kunnen gaan spelen in hun verdere leven, zoals jouw broer dit wellicht al van zijn ouders heeft overgenomen. Voor de kinderen heeft dit enkel negatieve gevolgen.
Je kan het beste een rustig moment opzoeken om met je broer te gaan praten. Nodig hem een dag uit en probeer hem duidelijk te maken dat het niet goed zit. Op de vakantie was niet een perfect moment daarvoor, omdat hij net uit zo'n moeilijk moment kwam met zijn vrouw. Als hij wat rustiger is en de emoties niet bij voorbaat al flink aanwezig zijn zal hij beter reageren denk ik.
Relatietherapie zou een optie kunnen zijn. In dit geval zijn er duidelijk twee schuldigen. Misschien dat dat ook uit zal wijzen of zijn vrouw inderdaad nog depressief is. Dan heeft die ook nog individuele hulp nodig. Vooralsnog zou ik beginnen met relatietherapie. Dit is een probleem waar zo snel mogelijk een eind aan moet komen ten behoeve van de kinderen.
"In case of dissension, never dare to judge till you've heard the other side."
Vergeet ik nog te zeggen dat zij, de schoonzus dus, uit een hele rijke familie komt. Ze is altijd enorm verwend, heeft nooit een poot uitgestoken. Zilveren lepel tussen de tanden, zeg maar. Mijn eigen familie is ook niet bepaald onbemiddeld, maar mijn broer heeft voor het kunstenaarschap gekozen. Geen vetpot. Grote tentoonstellingen of opdrachten blijven uit, hij krabbelt al jaren in zijn altelier, hoopt op een doorbraak die (nog) niet komt. Dit zit haar ook dwars. Dat wist ze allemaal toen ze met hem trouwde, vond ze juist wel interessant, een romantisch leven met een kunstenaar. Maar de praktijk met 3 kids en een huishouden is anders. Ze vindt hem een mislukkeling. Ik snap dat aan de ene kant wel, maar hij is wel de man voor wie ze gekozen heeft, en kunstenaar is hij altijd geweest.
Hij liegt als een ooggetuige (Russisch gezegde)
LOL, iedereen gaat er maar vanuit dat het een postnatale depressie is terwijl het wellicht ook gewoon een slecht huwelijk of een total bitch zou kunnen zijn. Misschien is die broer van hem wel een notoire vreemdganger. Het blijft gissen.
Dat maakt het nog meer duidelijk. En duidt imho nog meer op een depressie. Ze is kennelijk niet tevreden met hoe haar leven is gaan lopen. Ik zou doen wat Karammel zegt.quote:Op maandag 4 augustus 2008 12:55 schreef Revolverheld het volgende:
Vergeet ik nog te zeggen dat zij, de schoonzus dus, uit een hele rijke familie komt. Ze is altijd enorm verwend, heeft nooit een poot uitgestoken. Zilveren lepel tussen de tanden, zeg maar. Mijn eigen familie is ook niet bepaald onbemiddeld, maar mijn broer heeft voor het kunstenaarschap gekozen. Geen vetpot. Grote tentoonstellingen of opdrachten blijven uit, hij krabbelt al jaren in zijn altelier, hoopt op een doorbraak die (nog) niet komt. Dit zit haar ook dwars. Dat wist ze allemaal toen ze met hem trouwde, vond ze juist wel interessant, een romantisch leven met een kunstenaar. Maar de praktijk met 3 kids en een huishouden is anders. Ze vindt hem een mislukkeling. Ik snap dat aan de ene kant wel, maar hij is wel de man voor wie ze gekozen heeft, en kunstenaar is hij altijd geweest.
@PDOA natuurlijk kan dat. Maar dat komt alleen boven als je erover praat en niet door het probleem te negeren.
Denk je werkelijk dat mensen hulp willen van hen die hun benarde situatie veroordelen?quote:Op maandag 4 augustus 2008 04:32 schreef Revolverheld het volgende:
Omdat ze vroeger heel aardig was (voordat de kids kwamen, zeg maar) vraag ik me af of die vrouw geen stoornis heeft. Ik wil m'n broer graag helpen, zijn leven moet een hel zijn, maar zelf wil hij het niet onder ogen zien. Iemand ervaring met zulk gedrag?
Een beetje zus bemoeit zich niet inhoudelijk met de relatie van haar broer maar onderhoudt een vertrouwensband met hem zodat hij weet dat hij kan rekenen op een vangnet als het hem wél te veel wordt. Dus back off.
Dat dus.quote:Op maandag 4 augustus 2008 13:02 schreef Twiggy het volgende:
[..]
Denk je werkelijk dat mensen hulp willen van hen die hun benarde situatie veroordelen?
Een beetje zus bemoeit zich niet inhoudelijk met de relatie van haar broer maar onderhoudt een vertrouwensband met hem zodat hij weet dat hij kan rekenen op een vangnet als het hem wél te veel wordt. Dus back off.
Een beetje zus weet dat haar broer op de lange duur wel dankbaar zal zijn voor haar hulp. Als je ziet dat je broer aan het wegkwijnen is dan doe je daar iets aan. Sommige mensen zijn het stadium al lang gepasseerd waar ze inzien dat het te veel wordt. Die zullen uit zichzelf geen hulp gaan vragen en doen ze dat wel dan is het al te laat.quote:Op maandag 4 augustus 2008 13:02 schreef Twiggy het volgende:
[..]
Denk je werkelijk dat mensen hulp willen van hen die hun benarde situatie veroordelen?
Een beetje zus bemoeit zich niet inhoudelijk met de relatie van haar broer maar onderhoudt een vertrouwensband met hem zodat hij weet dat hij kan rekenen op een vangnet als het hem wél te veel wordt. Dus back off.
Ook vind ik het belang van de kinderen in dit geval nogal belangrijk. De kinderen gaan er aan onderdoor als hun ouders zo door blijven gaan. Dan heb je als zus in te grijpen en het voor de kinderen op te nemen. Die zijn nog niet zover dat ze dat zelf kunnen doen.
"In case of dissension, never dare to judge till you've heard the other side."
En hoe doe je dat dan, als zus ingrijpen?quote:Op maandag 4 augustus 2008 13:15 schreef Karammel het volgende:
[..]
Een beetje zus weet dat haar broer op de lange duur wel dankbaar zal zijn voor haar hulp. Als je ziet dat je broer aan het wegkwijnen is dan doe je daar iets aan. Sommige mensen zijn het stadium al lang gepasseerd waar ze inzien dat het te veel wordt. Die zullen uit zichzelf geen hulp gaan vragen en doen ze dat wel dan is het al te laat.
Ook vind ik het belang van de kinderen in dit geval nogal belangrijk. De kinderen gaan er aan onderdoor als hun ouders zo door blijven gaan. Dan heb je als zus in te grijpen en het voor de kinderen op te nemen. Die zijn nog niet zover dat ze dat zelf kunnen doen.
The love you take is equal to the love you make.
Ja kan niet veel doen. Ja kan alleen goed praten met je broer in de hoop dat hij zelf ook in gaat zien dat het fout zit. Dan kan jij hem alleen nog doorverwijzen naar een professional in de vorm van relatietherapie.quote:Op maandag 4 augustus 2008 13:18 schreef Lienekien het volgende:
[..]
En hoe doe je dat dan, als zus ingrijpen?
Je kan alleen zijn ogen openen door hem in te laten zien dat iedereen hier slechter van wordt. Hijzelf, zijn vrouw, het huwelijk en de kinderen.
Veel meer kan je ook niet doen, maar je kop in het zand steken en doen alsof er niets aan de hand is vind ik niet kunnen. Als ik ooit zelf zo in de knoop zou zitten dan zou ik het erg prettig vinden als mijn familie er voor me zal zijn. En dan niet alleen maar als vertrouwenspersoon, maar ook als de persoon die me uit het dal probeert te slepen als ik het zelf niet meer kan.
"In case of dissension, never dare to judge till you've heard the other side."
Praten met je broer.. vragen hoe hij er tegenaankijkt, hoe hij zichzelf over een paar jaar ziet.. hoe tevreden hij is met de manier waarop hij met zijn vrouw omgaat.. misschien geeft de broer dan wel aan dat hij het wel best vindt, of dat de zus zich er niet mee moet bemoeien. Misschien waardeert hij 't juist enorm en weet hij niet hoe de situatie te veranderen, en kun je 'm als zus advies geven, aanraden hulp te zoeken, etc.quote:Op maandag 4 augustus 2008 13:18 schreef Lienekien het volgende:
[..]
En hoe doe je dat dan, als zus ingrijpen?
And what rough beast, its hour come round at last,
Slouches towards Bethlehem to be born?
Slouches towards Bethlehem to be born?
quote:Op maandag 4 augustus 2008 12:55 schreef Revolverheld het volgende:
Vergeet ik nog te zeggen dat zij, de schoonzus dus, uit een hele rijke familie komt. Ze is altijd enorm verwend, heeft nooit een poot uitgestoken. Zilveren lepel tussen de tanden, zeg maar. Mijn eigen familie is ook niet bepaald onbemiddeld, maar mijn broer heeft voor het kunstenaarschap gekozen. Geen vetpot. Grote tentoonstellingen of opdrachten blijven uit, hij krabbelt al jaren in zijn altelier, hoopt op een doorbraak die (nog) niet komt. Dit zit haar ook dwars. Dat wist ze allemaal toen ze met hem trouwde, vond ze juist wel interessant, een romantisch leven met een kunstenaar. Maar de praktijk met 3 kids en een huishouden is anders. Ze vindt hem een mislukkeling. Ik snap dat aan de ene kant wel, maar hij is wel de man voor wie ze gekozen heeft, en kunstenaar is hij altijd geweest.
Klinkt als een blauwdruk van mijn relatie. Alleen mijn man had wel de ballen me voor het blok te zetten: normaal doen, weer lief worden anders optiefen.
Ik ben ook een verwend nest, met nul komma nul gevoel voor verantwoordelijkheid.
Dat is er inmiddels aardig uitgeramd hoor, en ik weet nu dat ik anderen nooit verantwoordelijk kan maken voor mijn eigen keuzes. ( dat was het mooie, ik werd boos om dingen waar ik ZELF voor gekozen had )
Overigens werd mijn gedrag pas heftig na een burn out. Daarvoor was ik gewoon spoiled, maar lief.
Je broer moet die feeks naar een counselor of hoofddokter sturen en daar zelfs zijn huwelijk voor als dwangmiddel gebruiken.
Moet je eens zien hoe snel die trut weer normaal doet.
Zo niet; dan is het echt een psychotisch misbaksel en kan hij haar maar beter kwijt zijn.
Ik ben blij dat ik nog wel het verstand had geen kinderen te krijgen. De ravage zou niet te overzien geweest zijn. Ik denk dan ook dat het niet onverstandig is , de kinderen ook voor de zekerheid langs een therapeut te sturen. Die moeten ook geleden hebben onder haar toorn.
Hé hé, dat dusquote:Op maandag 4 augustus 2008 13:30 schreef SHE het volgende:
[..]
Klinkt als een blauwdruk van mijn relatie. Alleen mijn man had wel de ballen me voor het blok te zetten: normaal doen, weer lief worden anders optiefen.
I
Ja, je kunt 'm advies geven. Maar ingrijpen?quote:Op maandag 4 augustus 2008 13:28 schreef Perrin het volgende:
[..]
Praten met je broer.. vragen hoe hij er tegenaankijkt, hoe hij zichzelf over een paar jaar ziet.. hoe tevreden hij is met de manier waarop hij met zijn vrouw omgaat.. misschien geeft de broer dan wel aan dat hij het wel best vindt, of dat de zus zich er niet mee moet bemoeien. Misschien waardeert hij 't juist enorm en weet hij niet hoe de situatie te veranderen, en kun je 'm als zus advies geven, aanraden hulp te zoeken, etc.
Natuurlijk wil je dat je broer gelukkig is en dat zijn kinderen een beetje fijn opgroeien. Maar het blijft een zaak tussen hem en zijn vrouw en als zus ben je dan ook maar een buitenstaander.
The love you take is equal to the love you make.
Ja, je kunt moeilijk als een soort Nanny voor volwassenen hun huis binnenmarcheren.. Maar je broer helpen tot inzicht te komen en met zijn neus de goede kant opzetten, richting verbetering.. dat is best mogelijk. Als die negatieve spiraal maar doorbroken is, het probleem onderkend.. dan kan er aan gewerkt worden door broer en zijn heks vrouw.quote:Op maandag 4 augustus 2008 13:31 schreef Lienekien het volgende:
[..]
Ja, je kunt 'm advies geven. Maar ingrijpen?
Natuurlijk wil je dat je broer gelukkig is en dat zijn kinderen een beetje fijn opgroeien. Maar het blijft een zaak tussen hem en zijn vrouw en als zus ben je dan ook maar een buitenstaander.
And what rough beast, its hour come round at last,
Slouches towards Bethlehem to be born?
Slouches towards Bethlehem to be born?
|
|
