gestoorde schoonzus

Als hij zich zo laat behandelen, lijkt me dat niet perse een slecht idee. Je hebt twee mensen nodig om zo'n destructief patroon in stand te houden. Weet je of ze een of meer postnatale depressies heeft gehad?

quote:

Op maandag 4 augustus 2008 11:39 schreef Revolverheld het volgende:

[..]

Mijn eigen ouders hadden ook zo'n soort heftige coflictrelatie, waarbij mijn moeder de schuld altijd bij mijn pa legde. Zijn nu ook uit elkaar. Ma trok het niet meer, had meer ruimte nodig voor zichzelf (typisch...) Mijn broer heeft een soort spiegelrelatie, denk ik wel eens. Dat hij dat (onbewust?) heeft opgezocht omdat het 't enige is dat hij kent?

Dat zie je idd wel vaker. je broer is daarnaast ook nog de oudste en als je pa vertrokken is, nog voordat hij het huis uit was, heeft ze hem misschien al gebruikt voor dit geneuzel, als vervanging van een eventuele partner.

Voor je broer voelt het dan wel vertrouwd en als thuiskomen. Maar echt waar, hij is hier net zo fout als dat je schoonzus is. Hij laat het immers gebeuren!

Niet mee bemoeien. Klaar, slotje.

Over je broer en je neefjes/nichtjes. Onzin dus om je kop in het zand te steken! Betekent niet dat je je er verantwoordelijk voor hoeft te voelen, maar ik vind het wel erg logisch als je je best gaat doen om ze te helpen een uitweg te vinden uit deze negatieve spiraal. We leven in een land waar genoeg hulp te vinden is in dit soort situaties, het is voor hen waarschijnlijk erg lastig er zelf uit te komen als het al zo lang speelt.

quote:

Op maandag 4 augustus 2008 08:49 schreef nxmr het volgende:
De meeste reacties hier haken in op stappen die je broer moet ondernemen. Maar ik heb het idee dat de situatie anders is, naar aanleiding van de informatie die je geeft.
Het verhaal doet mij namelijk heel erg denken aan een situatie in een ander gezin die ik van dichtbij heb meegemaakt.

Ik krijg het idee dat je schoonzus tegen een depressie aanzit. Ik weet niet of ze werkt(e), of hele andere ambities had in het leven dan dat het leven haar op dit moment biedt, maar het lijkt erop dat ze met zichzelf in de knoop zit. Ze reageert alles af op je broer en kinderen, ook haar eigen luiheid. Een kort lontje, veel schreeuwen omdat normaal redeneren te vermoeiend is, geen levenslust, en waarschijnlijk zijn er ook dagen waarbij ze haar bed nauwelijks uitkomt.

Ze zal moeten erkennen dat ze hulp van buitenaf nodig heeft (of ze nu tegen een depressie aanzit of dat het totaal iets anders is maakt niets uit). En dat is de grootste stap. Hier kun je haar niet in forceren. Maar het is duidelijk dat er wat moet gebeuren, want dit gedrag reflecteert zich ook op de kinderen, die op zo'n manier op hun 12e al het huis uit willen.

Het heeft geen zin (wat hierboven staat) als je broer met eenzelfde felheid er tegenin gaat. Dat zal het alleen maar erger maken, aangezien dan zelfs haar 'rots' wegvalt (aangezien hij nu degene is die alle dingen doet).

Ik ben geen kenner en het is natuurlijk altijd lastig om iets te zeggen over iemand d.m.v. zo'n verhaal op fok. Maar het klinkt mij ook in de oren als een gigantische postnatale depressie.

quote:

Op maandag 4 augustus 2008 12:42 schreef Revolverheld het volgende:

[..]

Zit wat in, heb ik zelf ook bedacht. Het is ook geen nieuw fenomeen, dit speelt al langer en ik heb me al die tijd afzijdig gehouden. Lekker laten gaan. Maar nu zie ik mijn broer kapot gaan. Hij houdt zich groot, doet alsof alles normaal is, maar iemand die zo wordt behandeld door zijn vrouw, gaat vanbinnen echt wel kapot, hoor. Dus dan kom je bij de vraag of je dat lekker laat gebeuren, of dat je iemand probeert te helpen. Beetje makkelijk om je ogen ervoor te sluiten. Is dat binnen een familie niet een soort verantwoordelijkheid? Dat je elkaar helpt? Bij een vriend zou het al anders liggen, die heeft zijn eigen familie en achtergrondverhaal. Daar zou ik me niet snel mee bemoeien op dit persoonlijke niveau. Maar dit gaat over mijn broer.

En de enige die er iets tegen kan doen is je broer. Voor de rest zijn het jouw zaken niet, en bij dit soort gevallen kun je je er ook maar niet mee inlaten want dat krijg je dubbel zo hard weer terug op je bord. En misschien neemt je broer het je wel helemaal niet in dank af en verstoort dit de familieband, en dan ben je nog verder van huis.

quote:

Op maandag 4 augustus 2008 12:42 schreef Revolverheld het volgende:

[..]

Zit wat in, heb ik zelf ook bedacht. Het is ook geen nieuw fenomeen, dit speelt al langer en ik heb me al die tijd afzijdig gehouden. Lekker laten gaan. Maar nu zie ik mijn broer kapot gaan. Hij houdt zich groot, doet alsof alles normaal is, maar iemand die zo wordt behandeld door zijn vrouw, gaat vanbinnen echt wel kapot, hoor. Dus dan kom je bij de vraag of je dat lekker laat gebeuren, of dat je iemand probeert te helpen. Beetje makkelijk om je ogen ervoor te sluiten. Is dat binnen een familie niet een soort verantwoordelijkheid? Dat je elkaar helpt? Bij een vriend zou het al anders liggen, die heeft zijn eigen familie en achtergrondverhaal. Daar zou ik me niet snel mee bemoeien op dit persoonlijke niveau. Maar dit gaat over mijn broer.

Natuurlijk is het meer dan logisch dat je probeert te helpen als je ziet dat je broer er aan kapot gaat. Daar is familie idd voor. Hoe sterk hij zich ook probeert te houden en doet alsof er niks is.

Dat wijf moet een keer een dikke schop onder haar luie reet krijgen.

Een kind wil nog wel eens overdreven reageren om zo iets te bereiken. Zo kan een kind in huilen uitbarsten midden in de supermarkt om op die manier toch die lekkere snoepjes mee naar huis te nemen. Geef je hier als ouder te veel aan toe dan doen ze het weer. Kinderen weten heel goed wat effectief is en wat niet. Steeds gaan ze weer een stapje verder om iets voor elkaar te krijgen. Als je als ouder zijnde voet bij stuk houdt en niet toegeeft leren ze pas hoe ze zich moeten gedragen. Je moet nooit toegeven aan dit gedrag.

Je broer doet nu eigenlijk hetzelfde. Waarschijnlijk zat zijn vrouw op een gegeven moment in een depressie en begon ze daar dingen te doen die ze anders zou laten. Het kon haar allemaal niets meer schelen wat er gebeurde, ze was namelijk depressief. Waar ze normaal gesproken zou denken dat er consequenties hangen aan dat gedrag (lees: scheiding of felle ruzies), kon dat haar toen allemaal niets schelen. Op dat moment heeft je broer alles als zoete koek geslikt. Hij had al direct duidelijk moeten aangeven daar niet van gediend te zijn. Heel vervelend dat ze een depressie heeft, maar dat moet ze niet afreageren op haar man.

Uiteindelijk is dat steeds een stapje erger geworden en je broer heeft het allemaal maar laten gebeuren. Nu zit het er al zo ingebakken dat het moeilijk wordt daar iets aan te veranderen. Ze weten beide niet beter.

De kinderen worden slachtoffer van dit gedrag. Die wurmen zich in allerlei bochten om er maar voor te zorgen dat mama niet boos op ze wordt. Dit zal ook weer een rol kunnen gaan spelen in hun verdere leven, zoals jouw broer dit wellicht al van zijn ouders heeft overgenomen. Voor de kinderen heeft dit enkel negatieve gevolgen.

Je kan het beste een rustig moment opzoeken om met je broer te gaan praten. Nodig hem een dag uit en probeer hem duidelijk te maken dat het niet goed zit. Op de vakantie was niet een perfect moment daarvoor, omdat hij net uit zo'n moeilijk moment kwam met zijn vrouw. Als hij wat rustiger is en de emoties niet bij voorbaat al flink aanwezig zijn zal hij beter reageren denk ik.

Relatietherapie zou een optie kunnen zijn. In dit geval zijn er duidelijk twee schuldigen. Misschien dat dat ook uit zal wijzen of zijn vrouw inderdaad nog depressief is. Dan heeft die ook nog individuele hulp nodig. Vooralsnog zou ik beginnen met relatietherapie. Dit is een probleem waar zo snel mogelijk een eind aan moet komen ten behoeve van de kinderen.

LOL, iedereen gaat er maar vanuit dat het een postnatale depressie is terwijl het wellicht ook gewoon een slecht huwelijk of een total bitch zou kunnen zijn. Misschien is die broer van hem wel een notoire vreemdganger. Het blijft gissen.

quote:

Op maandag 4 augustus 2008 12:55 schreef Revolverheld het volgende:
Vergeet ik nog te zeggen dat zij, de schoonzus dus, uit een hele rijke familie komt. Ze is altijd enorm verwend, heeft nooit een poot uitgestoken. Zilveren lepel tussen de tanden, zeg maar. Mijn eigen familie is ook niet bepaald onbemiddeld, maar mijn broer heeft voor het kunstenaarschap gekozen. Geen vetpot. Grote tentoonstellingen of opdrachten blijven uit, hij krabbelt al jaren in zijn altelier, hoopt op een doorbraak die (nog) niet komt. Dit zit haar ook dwars. Dat wist ze allemaal toen ze met hem trouwde, vond ze juist wel interessant, een romantisch leven met een kunstenaar. Maar de praktijk met 3 kids en een huishouden is anders. Ze vindt hem een mislukkeling. Ik snap dat aan de ene kant wel, maar hij is wel de man voor wie ze gekozen heeft, en kunstenaar is hij altijd geweest.

Dat maakt het nog meer duidelijk. En duidt imho nog meer op een depressie. Ze is kennelijk niet tevreden met hoe haar leven is gaan lopen. Ik zou doen wat Karammel zegt.

@PDOA natuurlijk kan dat. Maar dat komt alleen boven als je erover praat en niet door het probleem te negeren.

quote:

Op maandag 4 augustus 2008 04:32 schreef Revolverheld het volgende:
Omdat ze vroeger heel aardig was (voordat de kids kwamen, zeg maar) vraag ik me af of die vrouw geen stoornis heeft. Ik wil m'n broer graag helpen, zijn leven moet een hel zijn, maar zelf wil hij het niet onder ogen zien. Iemand ervaring met zulk gedrag?

Denk je werkelijk dat mensen hulp willen van hen die hun benarde situatie veroordelen?

Een beetje zus bemoeit zich niet inhoudelijk met de relatie van haar broer maar onderhoudt een vertrouwensband met hem zodat hij weet dat hij kan rekenen op een vangnet als het hem wél te veel wordt. Dus back off.

quote:

Op maandag 4 augustus 2008 13:02 schreef Twiggy het volgende:

[..]

Denk je werkelijk dat mensen hulp willen van hen die hun benarde situatie veroordelen?

Een beetje zus bemoeit zich niet inhoudelijk met de relatie van haar broer maar onderhoudt een vertrouwensband met hem zodat hij weet dat hij kan rekenen op een vangnet als het hem wél te veel wordt. Dus back off.

Dat dus.

quote:

Op maandag 4 augustus 2008 13:02 schreef Twiggy het volgende:

[..]

Denk je werkelijk dat mensen hulp willen van hen die hun benarde situatie veroordelen?

Een beetje zus bemoeit zich niet inhoudelijk met de relatie van haar broer maar onderhoudt een vertrouwensband met hem zodat hij weet dat hij kan rekenen op een vangnet als het hem wél te veel wordt. Dus back off.

Een beetje zus weet dat haar broer op de lange duur wel dankbaar zal zijn voor haar hulp. Als je ziet dat je broer aan het wegkwijnen is dan doe je daar iets aan. Sommige mensen zijn het stadium al lang gepasseerd waar ze inzien dat het te veel wordt. Die zullen uit zichzelf geen hulp gaan vragen en doen ze dat wel dan is het al te laat.

Ook vind ik het belang van de kinderen in dit geval nogal belangrijk. De kinderen gaan er aan onderdoor als hun ouders zo door blijven gaan. Dan heb je als zus in te grijpen en het voor de kinderen op te nemen. Die zijn nog niet zover dat ze dat zelf kunnen doen.

quote:

Op maandag 4 augustus 2008 13:15 schreef Karammel het volgende:

[..]

Een beetje zus weet dat haar broer op de lange duur wel dankbaar zal zijn voor haar hulp. Als je ziet dat je broer aan het wegkwijnen is dan doe je daar iets aan. Sommige mensen zijn het stadium al lang gepasseerd waar ze inzien dat het te veel wordt. Die zullen uit zichzelf geen hulp gaan vragen en doen ze dat wel dan is het al te laat.

Ook vind ik het belang van de kinderen in dit geval nogal belangrijk. De kinderen gaan er aan onderdoor als hun ouders zo door blijven gaan. Dan heb je als zus in te grijpen en het voor de kinderen op te nemen. Die zijn nog niet zover dat ze dat zelf kunnen doen.

En hoe doe je dat dan, als zus ingrijpen?

quote:

Op maandag 4 augustus 2008 13:18 schreef Lienekien het volgende:

[..]

En hoe doe je dat dan, als zus ingrijpen?

Ja kan niet veel doen. Ja kan alleen goed praten met je broer in de hoop dat hij zelf ook in gaat zien dat het fout zit. Dan kan jij hem alleen nog doorverwijzen naar een professional in de vorm van relatietherapie.

Je kan alleen zijn ogen openen door hem in te laten zien dat iedereen hier slechter van wordt. Hijzelf, zijn vrouw, het huwelijk en de kinderen.

Veel meer kan je ook niet doen, maar je kop in het zand steken en doen alsof er niets aan de hand is vind ik niet kunnen. Als ik ooit zelf zo in de knoop zou zitten dan zou ik het erg prettig vinden als mijn familie er voor me zal zijn. En dan niet alleen maar als vertrouwenspersoon, maar ook als de persoon die me uit het dal probeert te slepen als ik het zelf niet meer kan.

quote:

Op maandag 4 augustus 2008 13:18 schreef Lienekien het volgende:

[..]

En hoe doe je dat dan, als zus ingrijpen?

Praten met je broer.. vragen hoe hij er tegenaankijkt, hoe hij zichzelf over een paar jaar ziet.. hoe tevreden hij is met de manier waarop hij met zijn vrouw omgaat.. misschien geeft de broer dan wel aan dat hij het wel best vindt, of dat de zus zich er niet mee moet bemoeien. Misschien waardeert hij 't juist enorm en weet hij niet hoe de situatie te veranderen, en kun je 'm als zus advies geven, aanraden hulp te zoeken, etc.

quote:

Op maandag 4 augustus 2008 12:55 schreef Revolverheld het volgende:
Vergeet ik nog te zeggen dat zij, de schoonzus dus, uit een hele rijke familie komt. Ze is altijd enorm verwend, heeft nooit een poot uitgestoken. Zilveren lepel tussen de tanden, zeg maar. Mijn eigen familie is ook niet bepaald onbemiddeld, maar mijn broer heeft voor het kunstenaarschap gekozen. Geen vetpot. Grote tentoonstellingen of opdrachten blijven uit, hij krabbelt al jaren in zijn altelier, hoopt op een doorbraak die (nog) niet komt. Dit zit haar ook dwars. Dat wist ze allemaal toen ze met hem trouwde, vond ze juist wel interessant, een romantisch leven met een kunstenaar. Maar de praktijk met 3 kids en een huishouden is anders. Ze vindt hem een mislukkeling. Ik snap dat aan de ene kant wel, maar hij is wel de man voor wie ze gekozen heeft, en kunstenaar is hij altijd geweest.

Klinkt als een blauwdruk van mijn relatie. Alleen mijn man had wel de ballen me voor het blok te zetten: normaal doen, weer lief worden anders optiefen.
Ik ben ook een verwend nest, met nul komma nul gevoel voor verantwoordelijkheid.
Dat is er inmiddels aardig uitgeramd hoor, en ik weet nu dat ik anderen nooit verantwoordelijk kan maken voor mijn eigen keuzes. ( dat was het mooie, ik werd boos om dingen waar ik ZELF voor gekozen had )

Overigens werd mijn gedrag pas heftig na een burn out. Daarvoor was ik gewoon spoiled, maar lief.
Je broer moet die feeks naar een counselor of hoofddokter sturen en daar zelfs zijn huwelijk voor als dwangmiddel gebruiken.
Moet je eens zien hoe snel die trut weer normaal doet.
Zo niet; dan is het echt een psychotisch misbaksel en kan hij haar maar beter kwijt zijn.

Ik ben blij dat ik nog wel het verstand had geen kinderen te krijgen. De ravage zou niet te overzien geweest zijn. Ik denk dan ook dat het niet onverstandig is , de kinderen ook voor de zekerheid langs een therapeut te sturen. Die moeten ook geleden hebben onder haar toorn.

quote:

Op maandag 4 augustus 2008 13:30 schreef SHE het volgende:

[..]


Klinkt als een blauwdruk van mijn relatie. Alleen mijn man had wel de ballen me voor het blok te zetten: normaal doen, weer lief worden anders optiefen.
I

Hé hé, dat dus

quote:

Op maandag 4 augustus 2008 13:28 schreef Perrin het volgende:

[..]

Praten met je broer.. vragen hoe hij er tegenaankijkt, hoe hij zichzelf over een paar jaar ziet.. hoe tevreden hij is met de manier waarop hij met zijn vrouw omgaat.. misschien geeft de broer dan wel aan dat hij het wel best vindt, of dat de zus zich er niet mee moet bemoeien. Misschien waardeert hij 't juist enorm en weet hij niet hoe de situatie te veranderen, en kun je 'm als zus advies geven, aanraden hulp te zoeken, etc.

Ja, je kunt 'm advies geven. Maar ingrijpen?

Natuurlijk wil je dat je broer gelukkig is en dat zijn kinderen een beetje fijn opgroeien. Maar het blijft een zaak tussen hem en zijn vrouw en als zus ben je dan ook maar een buitenstaander.

quote:

Op maandag 4 augustus 2008 13:31 schreef Lienekien het volgende:

[..]

Ja, je kunt 'm advies geven. Maar ingrijpen?

Natuurlijk wil je dat je broer gelukkig is en dat zijn kinderen een beetje fijn opgroeien. Maar het blijft een zaak tussen hem en zijn vrouw en als zus ben je dan ook maar een buitenstaander.

Ja, je kunt moeilijk als een soort Nanny voor volwassenen hun huis binnenmarcheren.. Maar je broer helpen tot inzicht te komen en met zijn neus de goede kant opzetten, richting verbetering.. dat is best mogelijk. Als die negatieve spiraal maar doorbroken is, het probleem onderkend.. dan kan er aan gewerkt worden door broer en zijn heks vrouw.