quote:
Samburu-stam nu te gast bij familie Kazàn in Spanje
„Waar is de KOE, waar is het Bloed?”
Emotioneel weerzien in ’Groeten Terug’
ZA. SBS 6, 21.30 UUR
door MARCEL FROST
       MARBELLA – Een tankwagen staat op de oprit van huize Kazàn in het Spaanse Marbella. Aan het einde van lange, dikke slangen proberen loodgieters de oorzaak te vinden van een verstopping. Vermoedelijk hebben Kazàns gasten, vier leden van de Keniaanse Samburu-stam, ’iets’ door het toilet gespoeld waar het afvoersysteem niet voor is bedoeld. Vader Hans blijft er laconiek onder. „Weten die mensen veel, ze hebben in het vliegtuig hiernaartoe voor het eerst in hun leven een wc gezien.”
        Vorig jaar waren Hans, ega Wendy en hun kinderen Renzo, Oscar, Steven, Lara en Mara (de vriendin van Renzo) te gast bij de Samburu voor het programma Groeten uit de Rimboe. Nu logeren de Kenianen twee weken bij de familie Kazàn, te zien in Groeten Terug. Sinds negen jaar wonen ze in een ruime bungalow in een buitenwijk van Marbella, vlak bij het strand. In de tuin, naast het zwembad, klinkt gezellig gekwebbel. De Samburu lunchen, pannenkoeken met stroop én suiker. „Ze zijn gek op zoetigheid”, vertelt Wendy. „Niet zo vreemd, want thuis eten ze drie keer per dag een smakeloze meelpap, af en toe is er een stukje geit of koe. Dat aten wij dus ook toen we daar waren”, zegt ze met een vies gezicht. „Ze wonen echt midden in de rimboe, er groeit daar niet eens fruit.”
        
’Badmeester’
       Het gelach in de tuin wordt luider. De Samburu zijn het zwembad ingestapt en spetteren er vrolijk op los. Hans haalt in een reflex de mobiele telefoon uit zijn broekzak, legt deze op tafel en staat in drie ferme stappen bij het water. „Ze hebben deze week voor het eerst in hun leven gezwommen, ik ben als de dood dat er iets gebeurt”, vertelt ’badmeester’ Hans. „Het enige water dat ze thuis hebben is regen.”
        Een ding moge duidelijk zijn: de Kazàns en de Samburu hebben elkaar voor altijd in hun hart gesloten. Hans: „Het zijn zulke lieve, aardige mensen. Beschaafd en intelligent ook. Het was echt een emotioneel weerzien. Lara en ik hebben hen opgehaald in Kenia. Ze vroegen meteen naar Renzo, Oscar, Mara en Wendy, ze kenden al onze namen nog.” Om zijn pols zit een kleurrijke armband met daarop het woordje ’HANDS’. Lachend: „We hebben er allemaal een gekregen, op die van Oscar staat ’OSKA’.” Er was nog een andere verrassing: „Een van de twee vrouwen blijkt zwanger te zijn, ik vermoed een maand of vijf. Dat merkte ik pas toen ik haar hielp met het omdoen van de gordel in het vliegtuig. We hebben er wel naar gevraagd voordat we hen hierheen haalden, maar in die cultuur praat je daar kennelijk niet over.”
       
„Als wij zeggen dat het goed is durven ze alles”
De Samburu vallen in de westerse wereld van de ene verbazing in de andere. Hans: „Het begon al met de roltrap op de luchthaven, dat vonden ze heel wat. Voetje voor voetje durfden ze erop, alleen het meegereisde stamhoofd, 67 jaar oud, is nergens bang voor. Wij zouden zeggen: die man is ontzettend cool. De stofzuiger, dat is ook wel een heel apart ding. Een slang die alles eet… En strijken: Renzo heeft hun uitgelegd dat de warmte uit de muur komt en via een kabel naar de strijkbout gaat. Het stamhoofd heeft vervolgens Renzo’s T-shirt staan strijken. Zoon Steven: „Ze passen zich razendsnel aan: ze aten de eerste avond meteen met mes en vork. De zee vonden ze wel heel bijzonder. In het begin waren ze bang dat het kabbelende water hen wilde opeten. Waar de golven toch vandaan komen, wilden ze weten. Tja, probeer daar eens antwoord op te geven.”
       Mara vertelt over het bezoek dat de Samburu hebben gebracht aan hun show in Marbella. „Ze zeiden steeds weer ’thuis, thuis’. Kennelijk zagen ze dat Renzo, Oscar en ik op het podium thuishoren.” De drie vormen samen het illusionistentrio Magic Unlimited, Steven is daarbij de stuwende kracht achter de schermen. Hans geeft momenteel veel lezingen in Nederland, waarin hij vertelt over de successen en tegenslagen in zijn leven. De vijftienjarige Lara gaat nog naar school.
Volgende kolom
		
• De Kazàns en de Samburu hebben elkaar voor altijd in hun hart gesloten.
FOTO’S: ELVIN
• In Marbella hebben de Keniaanse gasten voor het eerst in hun leven gezwommen.
• De Samburu zijn gek op zoetigheid. Volgens Wendy Kazàn is dat niet zo vreemd: „Thuis eten ze drie keer per dag een smakeloze meelpap.”
        
Blind vertrouwen
       De communicatie tussen de Samburu en de Kazàns verloopt deels via een tolk, maar over het algemeen begrijpen ze elkaar ook zonder hulp. Wat opvalt, is dat de Samburu blind vertrouwen hebben in de Kazàns. Ze hebben het hele gezin zelfs officieel tot leden van de Samburu-stam benoemd. Oscar: „Als wij zeggen dat het goed is, durven ze alles. Zo proeven ze bijvoorbeeld alles wat wij hun voorzetten. Alleen van vis moeten ze helemaal niets hebben. Kip of varkensvlees vinden ze ook niet echt lekker, maar ze hebben het wel geprobeerd. Rund staat boven aan de lijst, want dat eten ze thuis ook.” Renzo: „Alleen snappen ze niet helemaal hoe wij aan ons vlees komen. ’Waar is de koe, waar is het bloed’, vroegen ze tijdens het eten. We hebben ze meegenomen naar de supermarkt en laten zien hoe vlees hier wordt verkocht. Maar ook daar was de vraag: ’waar is de koe dan?’ Vervolgens hebben we proberen uit te leggen dat de dieren op weer een andere plek worden geslacht.”
        Voor het tv-programma staan tal van activiteiten gepland, zoals flamencoles, vissen, een bezoek aan de dierentuin of een proeverij van Nederlandse producten uit het nabije Hollandse winkeltje. Maar het allerliefste zijn ze gewoon thuis en het lekkerste eten kookt Wendy, zo vertellen de Samburu. Wat ze straks terug in Kenia – even afgezien van de Kazàns zelf natuurlijk – het meeste zullen missen? Beurtelings vallen de woorden ’huis zonder lek dak’, ’douche’, ’zacht bed’ en ’zwembad’. In Spanje blijven willen ze geen van allen. Ze gaan straks héél graag terug naar huis, want het allerbelangrijkst voor hen zijn toch hun eigen gezinnen.
              Maar wat in hemelsnaam zouden de Samburu toch door het toilet hebben gespoeld? Hans: „Misschien een handdoek? De loodgieters hebben de boel op diverse plekken opengebroken en niets gevonden. Ik vrees dat we daar nooit meer achterkomen…”