R&P Relaties & Psychologie
Heb je relatieproblemen, of zit je in een diep psychologisch gat? Stort hier je hart uit, en heb steun aan de reacties van anderen.
Hoi,
Deze maand is het 5 jaar geleden dat ik abortus heb ondergaan.
Ik heb er geen spijt van maar het houd me wel nog steeds bezig, voel me nog steeds schuldig!
En zou er graag ervaringen willen delen met vrouwen waarvan het ook al een tijd geleden is.
Mijn verhaal en besluit tot deze keuze.......
Ik ben ondanks het spiraaltje toch zwanger geraakt.
Ik was toen 29 jaar.Ik woonde op dat moment samen met mijn huidige partner en 2 kinderen.
Mijn partner was op dat moment al een paar maanden depressief, omdat we geld problemen en hij zijn baan kwijt was.
Mijn oudste zoon had in die tijd erge driftbuien door de scheiding,die op dat moment wel al een jaar achter de rug was.
Ik was al een week of twee over tijd en zelf al 2 keer een test gedaan maar die was steeds negatief.
Op 14 april ben ik naar de huisarts gegaan, en daar was wel de test positief.
Ik had altijd heel graag een derde kind gewild,maar iets zei me op dat moment dat de tijd er echt niet daar voor was.
Ik had ook niet voor niks een spiraaltje.
Na de eerste schrik had ik meteen een goed gesprek met de huisarts, hij vroeg me hoe ik erover dacht en ik heb mijn twijfels uitgesproken.
Hij zei, ............. een verstandige keuze is ook een keuze...............
En dat zinnetje is me altijd bij gebleven, en ik heb hier veel aan gehad.
Mijn gevoel zei dat dit kindje ,want zo voelde ik het meteen, welkom was maar verstandig was het niet.
Mijn partner was ook van mening, vooral door zich zelf dat we geen goede basis hadden die we dit kindje konden bieden.
Op 21 april had ik een afspraak in de abortus kliniek, om te praten en te kijken hoever ik was.
Bij het gesprek mocht mijn partner niet eens mee naar binnen, ik kon me voorstellen dat je ook alleen moet praten maar we hebben niet eens samen een gesprek gehad.
Toen ik vertelde waarom ik voor abortus koos , en ik zei dat buiten mijn partner om niemand anders het wist vond ze dit onverantwoord.
Terwijl ik toen heel goed wist en kon verwoorden hoe ik me voelde en waarom ik deze beslissing nam.
Ik moest nog iemand inlichten in mijn naaste omgeving (familie ) en de dag erna terug bellen.
Ik heb niet met iemand anders erover gesproken, ook niet met familie, omdat ik me schaamde dat ik tot zoiets in staat was.
Wel de dag erna gebeld en verteld dat ik met mijn moeder gesproken had, en er kon toen een afspraak gemaakt worden voor de ingreep.
De 28 ste was het zover, er zaten in de wachtkamer een hoop mensen, een chinees koppel die 4 kinderen bij zich had, nog een oudere vrouw alleen en twee jongen meiden die reuze lol hadden.
op dat moment kon ik ze echt wat aandoen, die meiden dan!
voor de ingreep kreeg ik nog een echo ( ik heb hier een foto van gevraagd en heeft een speciaal plaatsje thuis )
Bij de ingreep zelf mocht mijn partner aanwezig zijn.
Het was heel onwerkelijk om daar te liggen, het deed vrij veel pijn maar wat me het meest bij is gebleven is het geluid van het afzuigen, dat vergeet ik nooit meer.
Ik heb in een bakje gezien wat ze eruit hebben gezogen, het vruchtje, je zag dat het een klompje cellen bij elkaar was buiten de andere vloeistof om.
Hierna werd ik naar een afdeling gebracht met een stuk of 10 bedden, een soort van recovery, met gordijnen tussen de bedden maar die werden open gelaten.
Mijn partner moest in de wachtkamer blijven.
Maar ik was zo van streek en aan het huilen dat er een verpleegster kwam en vroeg of ik het fijn zou vinden als mijn partner even zou komen.
Toen hij kwam maakte ze het gordijn dicht en hadden we even wat privacy.
Na een minuut of 5 ging hij weer en een andere verpleegster kwam en zei, waarom zijn de gordijnen dicht ,wat een onzin!!!!!
Ik vroeg of ze even dicht konden blijven omdat ik aan het huilen was en er niet tegen kon om die andere vrouwen te zien, maar dat mocht niet.
Na een half uur mocht ik gaan.
Geen verdere begeleiding of niks.
Ik kon voor na controle of daar terug komen of naar huisarts!
Ik ben na twee weken naar de huisarts gegaan, daar bleek dat ik nog steeds zwangerschaps hormoon in mijn lichaam had.
Toen ik dat hoorde schrok ik heel erg, ik dacht dat ik nog steeds zwanger was en de abortus niet gelukt was.
Maar dit was niet zo.
Na een week of drie na de controle bij de huisarts hebben ze in het ziekenhuis een echo gemaakt omdat het hormoon nog in mijn lichaam zat.
Als er nog resten zouden zitten van het vruchtje werd het in ziekenhuis onder narcose opnieuw een curetage ondergaan.
Toen kon het wel en een gewone abortus is illigaal en moest in de abortus kliniek.
Dit terwijl ik in het ziekenhuis met meer respect behandeld werd dan in de abortus kliniek.
Het zwangerschaps hormoon ben ik tot 6 maanden na de abortus blijven houden met alle zwangerschaps hormonen van dien.
Dit was heel moeilijk, juist omdat ik er iedere dag mee geconfronteeerd werd.
Nu achteraf 5 jaar later denk ik dat ik een goede keuze heb gemaakt, maar zoals eerder beschreven ik voel me nog steeds rot eronder en wilde dat ik die keuze nooit had hoeven te maken..............
[ Bericht 0% gewijzigd door timeflies op 14-04-2008 18:59:35 ]
Deze maand is het 5 jaar geleden dat ik abortus heb ondergaan.
Ik heb er geen spijt van maar het houd me wel nog steeds bezig, voel me nog steeds schuldig!
En zou er graag ervaringen willen delen met vrouwen waarvan het ook al een tijd geleden is.
Mijn verhaal en besluit tot deze keuze.......
Ik ben ondanks het spiraaltje toch zwanger geraakt.
Ik was toen 29 jaar.Ik woonde op dat moment samen met mijn huidige partner en 2 kinderen.
Mijn partner was op dat moment al een paar maanden depressief, omdat we geld problemen en hij zijn baan kwijt was.
Mijn oudste zoon had in die tijd erge driftbuien door de scheiding,die op dat moment wel al een jaar achter de rug was.
Ik was al een week of twee over tijd en zelf al 2 keer een test gedaan maar die was steeds negatief.
Op 14 april ben ik naar de huisarts gegaan, en daar was wel de test positief.
Ik had altijd heel graag een derde kind gewild,maar iets zei me op dat moment dat de tijd er echt niet daar voor was.
Ik had ook niet voor niks een spiraaltje.
Na de eerste schrik had ik meteen een goed gesprek met de huisarts, hij vroeg me hoe ik erover dacht en ik heb mijn twijfels uitgesproken.
Hij zei, ............. een verstandige keuze is ook een keuze...............
En dat zinnetje is me altijd bij gebleven, en ik heb hier veel aan gehad.
Mijn gevoel zei dat dit kindje ,want zo voelde ik het meteen, welkom was maar verstandig was het niet.
Mijn partner was ook van mening, vooral door zich zelf dat we geen goede basis hadden die we dit kindje konden bieden.
Op 21 april had ik een afspraak in de abortus kliniek, om te praten en te kijken hoever ik was.
Bij het gesprek mocht mijn partner niet eens mee naar binnen, ik kon me voorstellen dat je ook alleen moet praten maar we hebben niet eens samen een gesprek gehad.
Toen ik vertelde waarom ik voor abortus koos , en ik zei dat buiten mijn partner om niemand anders het wist vond ze dit onverantwoord.
Terwijl ik toen heel goed wist en kon verwoorden hoe ik me voelde en waarom ik deze beslissing nam.
Ik moest nog iemand inlichten in mijn naaste omgeving (familie ) en de dag erna terug bellen.
Ik heb niet met iemand anders erover gesproken, ook niet met familie, omdat ik me schaamde dat ik tot zoiets in staat was.
Wel de dag erna gebeld en verteld dat ik met mijn moeder gesproken had, en er kon toen een afspraak gemaakt worden voor de ingreep.
De 28 ste was het zover, er zaten in de wachtkamer een hoop mensen, een chinees koppel die 4 kinderen bij zich had, nog een oudere vrouw alleen en twee jongen meiden die reuze lol hadden.
op dat moment kon ik ze echt wat aandoen, die meiden dan!
voor de ingreep kreeg ik nog een echo ( ik heb hier een foto van gevraagd en heeft een speciaal plaatsje thuis )
Bij de ingreep zelf mocht mijn partner aanwezig zijn.
Het was heel onwerkelijk om daar te liggen, het deed vrij veel pijn maar wat me het meest bij is gebleven is het geluid van het afzuigen, dat vergeet ik nooit meer.
Ik heb in een bakje gezien wat ze eruit hebben gezogen, het vruchtje, je zag dat het een klompje cellen bij elkaar was buiten de andere vloeistof om.
Hierna werd ik naar een afdeling gebracht met een stuk of 10 bedden, een soort van recovery, met gordijnen tussen de bedden maar die werden open gelaten.
Mijn partner moest in de wachtkamer blijven.
Maar ik was zo van streek en aan het huilen dat er een verpleegster kwam en vroeg of ik het fijn zou vinden als mijn partner even zou komen.
Toen hij kwam maakte ze het gordijn dicht en hadden we even wat privacy.
Na een minuut of 5 ging hij weer en een andere verpleegster kwam en zei, waarom zijn de gordijnen dicht ,wat een onzin!!!!!
Ik vroeg of ze even dicht konden blijven omdat ik aan het huilen was en er niet tegen kon om die andere vrouwen te zien, maar dat mocht niet.
Na een half uur mocht ik gaan.
Geen verdere begeleiding of niks.
Ik kon voor na controle of daar terug komen of naar huisarts!
Ik ben na twee weken naar de huisarts gegaan, daar bleek dat ik nog steeds zwangerschaps hormoon in mijn lichaam had.
Toen ik dat hoorde schrok ik heel erg, ik dacht dat ik nog steeds zwanger was en de abortus niet gelukt was.
Maar dit was niet zo.
Na een week of drie na de controle bij de huisarts hebben ze in het ziekenhuis een echo gemaakt omdat het hormoon nog in mijn lichaam zat.
Als er nog resten zouden zitten van het vruchtje werd het in ziekenhuis onder narcose opnieuw een curetage ondergaan.
Toen kon het wel en een gewone abortus is illigaal en moest in de abortus kliniek.
Dit terwijl ik in het ziekenhuis met meer respect behandeld werd dan in de abortus kliniek.
Het zwangerschaps hormoon ben ik tot 6 maanden na de abortus blijven houden met alle zwangerschaps hormonen van dien.
Dit was heel moeilijk, juist omdat ik er iedere dag mee geconfronteeerd werd.
Nu achteraf 5 jaar later denk ik dat ik een goede keuze heb gemaakt, maar zoals eerder beschreven ik voel me nog steeds rot eronder en wilde dat ik die keuze nooit had hoeven te maken..............
[ Bericht 0% gewijzigd door timeflies op 14-04-2008 18:59:35 ]
zo zou je ze inderdaad kunnen zien......quote:Op maandag 14 april 2008 19:09 schreef Burdie het volgende:
Aardige lui daar zo te lezen. Maar wat verwacht je anders van een stel beroepsmoordenaars.
maar je verwacht van mensen die daar werken toch wel een beetje meegevoel, ok, je moet als verpleegster je je werk niet teveel aantrekken, maar een beetje begrip en medeleven tonen zou toch wel op zijn plaats zijn......
Waarom mocht hij in godesnaam niet mee naar binnen?quote:Bij het gesprek mocht mijn partner niet eens mee naar binnen, ik kon me voorstellen dat je ook alleen moet praten maar we hebben niet eens samen een gesprek gehad.
Wat is dat voor een flauwekul?!
quote:Op maandag 14 april 2008 19:09 schreef Burdie het volgende:
Aardige lui daar zo te lezen. Maar wat verwacht je anders van een stel beroepsmoordenaars
ik wist wel dat je ook een gesprek alleen zou krijgen omdat sommige vrouwen het onder dwang moeten doen
maar omdat moment had ik ook niet de energie om er echt op in te gaan
achteraf denk ik, hij maakte toch ook die keuze, hij heeft toch ook verdriet, we moeten elkaar toch kunnen steunen
maar omdat moment had ik ook niet de energie om er echt op in te gaan
achteraf denk ik, hij maakte toch ook die keuze, hij heeft toch ook verdriet, we moeten elkaar toch kunnen steunen
Edit: er zijn grenzen en jij overschrijdt de grens
[ Bericht 66% gewijzigd door Emel op 14-04-2008 19:58:19 ]
[ Bericht 66% gewijzigd door Emel op 14-04-2008 19:58:19 ]
Any man who can drive safely while kissing a pretty girl
is simply not giving the kiss the attention it deserves.
is simply not giving the kiss the attention it deserves.
Vreemd verhaal. Zo gaat de procedure helemaal niet. Ten eerste dat die vrouw zei dat het onverantwoord was. Lijkt me stug aangezien het een abortuskliniek is...? En je had geen verdoving en ze lieten het vruchtje zien? Last but not least, abortus is hier niet illegaal!
Nogmaals, gek verhaal. Als het echt zo is gegaan, dan kan ik me ook wel voorstellen dat je er na 5 jaar nog moeite mee hebt.
Nogmaals, gek verhaal. Als het echt zo is gegaan, dan kan ik me ook wel voorstellen dat je er na 5 jaar nog moeite mee hebt.
nu nog steeds geloof ik gebeurd het zonder verdoving
en nou ja illigaal ,de huisarts zei igg toen ik vroeg of ze het onder een roesje konden doen dat dit niet kon omdat het dan in het ziekenhuis moest gebeuren en omdat het niet legaal is een gezond vruchtje te aborteren mocht en kon het niet in het ziekenhuis.
en de arts van de kliniek vond het onverantwoord dat ik met niemand anders erover gepraat had
en nou ja illigaal ,de huisarts zei igg toen ik vroeg of ze het onder een roesje konden doen dat dit niet kon omdat het dan in het ziekenhuis moest gebeuren en omdat het niet legaal is een gezond vruchtje te aborteren mocht en kon het niet in het ziekenhuis.
en de arts van de kliniek vond het onverantwoord dat ik met niemand anders erover gepraat had
Hoe lang was je nu uiteindelijk al zwanger dan?
En een afdruk van de echo in een abortuskliniek? Voelt dat niet heel krom? Een foto meenemen van iets wat je net willens en wetens gedoodt hebt?
En een afdruk van de echo in een abortuskliniek?
Voelt dat niet heel krom? Een foto meenemen van iets wat je net willens en wetens gedoodt hebt?
Het kan en gebeurt wel degelijk met een roesje in klinieken. Maar blijkbaar dus niet in alle. En in het ziekenhuis voeren ze volgens mij ook wel vrijwillige abortussen uit, maar het is ongebruikelijk.quote:Op maandag 14 april 2008 19:53 schreef timeflies het volgende:
nu nog steeds geloof ik gebeurd het zonder verdoving
en nou ja illigaal ,de huisarts zei igg toen ik vroeg of ze het onder een roesje konden doen dat dit niet kon omdat het dan in het ziekenhuis moest gebeuren en omdat het niet legaal is een gezond vruchtje te aborteren mocht en kon het niet in het ziekenhuis.
en de arts van de kliniek vond het onverantwoord dat ik met niemand anders erover gepraat had
Het klinkt alsof je een beetje bent betutteld en verkeerd bent voorgelicht bij die kliniek, dat zal ook wel niet helpen met het verwerken.
ongeveer 8 weken
het is misschien idd heel krom die foto ,maar dat was de hele situatie
ik stond erachter maar mijn gevoel niet, ik ben igg blij met deze foto
het is een stukje van mijn leven dat ik voor altijd bij me draag,
nogmaals ik wilde dat ik nooit voor die keuze had hoeven maken
het is misschien idd heel krom die foto ,maar dat was de hele situatie
ik stond erachter maar mijn gevoel niet, ik ben igg blij met deze foto
het is een stukje van mijn leven dat ik voor altijd bij me draag,
nogmaals ik wilde dat ik nooit voor die keuze had hoeven maken
Ik vind dat ze bijzonder bot met je zijn ongesprongen, misschien dat je daarom (o.a.) nu ook nog steeds zo'n last hebt. Wel maf dat ze je het vruchtje lieten zien
Verder ben ik het dus eens met Aventura. Bijzondere gang van zaken daar
Verder ben ik het dus eens met Aventura. Bijzondere gang van zaken daar
Lijkt me een erg lastige beslissing om te nemen. Gezien de situatie zegt je verstand dat het niet een goed idee is om nog een kind te krijgen, maar toch heb je altijd al een 3e kind gewild. Erg vreemd vind ik het niet dat je er nog steeds moeite mee hebt. En wat die abortuskliniek betreft. Ik kan me voorstellen dat ze het zekere voor het onzekere nemen en een abortus onder dwang in ieder geval uit proberen te sluiten. Hoe je na de ingreep dan behandeld bent slaat werkelijk alles. Erg respectloos.
Abortus is iets dat me altijd een moeilijk punt lijkt. Voor de vrouw nog vele malen moeilijker dan voor de man. Het blijft toch je kind. En dat je nog een half jaar 'zwanger' rond hebt gelopen maakt het niet makkelijker. Ik kan me dan ook goed voorstellen dat je je 5 jaar na dato nog steeds niet helemaal lekker voelt.
Wel vraag ik me af of je dit altijd tussen jou en je vriend hebt gehouden?
Abortus is iets dat me altijd een moeilijk punt lijkt. Voor de vrouw nog vele malen moeilijker dan voor de man. Het blijft toch je kind. En dat je nog een half jaar 'zwanger' rond hebt gelopen maakt het niet makkelijker. Ik kan me dan ook goed voorstellen dat je je 5 jaar na dato nog steeds niet helemaal lekker voelt.
Wel vraag ik me af of je dit altijd tussen jou en je vriend hebt gehouden?
"In case of dissension, never dare to judge till you've heard the other side."
sommige reacties slaan dus nergens op 
It takes years to built trust,
And a few seconds to destroy it...
And a few seconds to destroy it...
nee na een paar maanden heb ik het mijn zusje en schoonbroer verteldquote:Op maandag 14 april 2008 20:33 schreef Karammel het volgende:
Wel vraag ik me af of je dit altijd tussen jou en je vriend hebt gehouden?
daarna ook nog een paar vriendinnen
er bleek zelf een iemand ook een abortus te hebben meegemaakt
dat was wel fijn om erover te kunnen praten
maar toch kan zij het meer relativeren dan ik denk ik
Raar verhaal, ik kan me voorstellen dat je er moeite mee hebt na die gang van zaken.
There is no love sincerer than the love of food.
ik ben net nog eens websites na aan het lezen , hier staat ook veelal in geschreven dat je plaatselijke verdoving krijgt of roesje, maar ik heb dit echt niet gehad
heb net de kliniek waar ik toen ben geweest een mailtje gestuurd, hoe dat toen in zijn werk ging enz
ik weet zeker dat ik toen niks van verdoving heb gehad
misschien ook raar dat ik daar nu bezig ben ,maar alles komt gewoon nu beetje terug
ook omdat 5 jaar geleden zo'n andere situatie was als nu
heb net de kliniek waar ik toen ben geweest een mailtje gestuurd, hoe dat toen in zijn werk ging enz
ik weet zeker dat ik toen niks van verdoving heb gehad
misschien ook raar dat ik daar nu bezig ben ,maar alles komt gewoon nu beetje terug
ook omdat 5 jaar geleden zo'n andere situatie was als nu
Ik heb het ook meegemaakt, zo'n 2 jaar geleden. Ik heb toen echter besloten dit gehéél voor mezelf te houden. Hier wist de arts van en was geen enkel probleem! Ook de procedure zoals het bij jou gegaan is klinkt mij erg vreemd. Lijkt in de verste verte niet op de manier zoals het bij mij ging. Ik kreeg wel degelijk een (plaatselijke) verdoving. Bij mij werd er inderdaad ook een echo gemaakt waar ik ook bij mocht meekijken. Naderhand lag ik gelukkig alleen en de verpleegster was echt een supermens! Ze waren erg lief voor me daar, heb er totaal geen slechte ervaring aan overgehouden! Ik kan me niet zo vinden in 'spijt' hebben want ik sta tot op de dag van vandaag nog steeds achter mijn toengemaakte keuze. Ik denk dat ik persoonlijk meer moeite had gehad met alles als familie of vrienden hier vanaf hadden geweten.quote:Op maandag 14 april 2008 21:56 schreef timeflies het volgende:
ik ben net nog eens websites na aan het lezen , hier staat ook veelal in geschreven dat je plaatselijke verdoving krijgt of roesje, maar ik heb dit echt niet gehad
heb net de kliniek waar ik toen ben geweest een mailtje gestuurd, hoe dat toen in zijn werk ging enz
ik weet zeker dat ik toen niks van verdoving heb gehad
misschien ook raar dat ik daar nu bezig ben ,maar alles komt gewoon nu beetje terug
ook omdat 5 jaar geleden zo'n andere situatie was als nu
Ik heb zelf ook een abortus gehad. In de kliniek in Utrecht.
Voor mij was het niet een bijzonder warme ervaring ofzo, maar ik ben prima voorgelicht en ook prima begeleid. Maar ik had dan ook geen kinderen en wilde ze ook niet.
Ook bij mij is de zwemmer door de pil heen geglipt. Vervelend, maar een kind krijgen leek mij erger.
De hele ingreep duurde nog geen 10 minuten en het roesje was heel prettig.
Partners mochten niet in de uitslaapkamer komen, en dat vond ik eigenlijk wel prettig. Zit je daar als bloedend rund vreselijk te balen.
Ik heb er voor en na wel goed over gepraat met iedereen, partner, ouders. Mijn moeder vond mijn beslissing verschrikkelijk en heeft me nog van alles naar het hoofd gesmeten. Maar in mijn hart wist ik beter; want als ik op dat moment een kind had gekregen was ik waarschijnlijk net zo'n kreng als mijn moeder geweest.
Ik denk er heel sporadisch nog weleens aan terug; hoe zou het eruit hebben gezien, zou het blij met me zijn geweest?
Maar ik weet ook dat voor alles een tijd is en je heel verstandig en moedig moet zijn om niet uit egoistische motieven een kind te laten komen.
Kinderen zijn namelijk geen moetje, maar een prachtige belevenis. En die wil ik graag koesteren.
Jammer dat jij terugdenkt aan een nare ervaring, voor mij was deze heel anders. Maar over de beslissing zelf zou ik niet te lang treuren. Je hebt iets gedaan wat echt te prijzen is. Je hebt een klein kindje en je eigen gezin voor een hoop toestand behoed. Zoals je het schetst was het idd absoluut onverantwoord geweest het toch te laten komen.
Sterkte; en maak het niet groter dan het is he?
[ Bericht 2% gewijzigd door Re op 15-04-2008 17:28:38 ]
Voor mij was het niet een bijzonder warme ervaring ofzo, maar ik ben prima voorgelicht en ook prima begeleid. Maar ik had dan ook geen kinderen en wilde ze ook niet.
Ook bij mij is de zwemmer door de pil heen geglipt. Vervelend, maar een kind krijgen leek mij erger.
De hele ingreep duurde nog geen 10 minuten en het roesje was heel prettig.
Partners mochten niet in de uitslaapkamer komen, en dat vond ik eigenlijk wel prettig. Zit je daar als bloedend rund vreselijk te balen.
Ik heb er voor en na wel goed over gepraat met iedereen, partner, ouders. Mijn moeder vond mijn beslissing verschrikkelijk en heeft me nog van alles naar het hoofd gesmeten. Maar in mijn hart wist ik beter; want als ik op dat moment een kind had gekregen was ik waarschijnlijk net zo'n kreng als mijn moeder geweest.
Ik denk er heel sporadisch nog weleens aan terug; hoe zou het eruit hebben gezien, zou het blij met me zijn geweest?
Maar ik weet ook dat voor alles een tijd is en je heel verstandig en moedig moet zijn om niet uit egoistische motieven een kind te laten komen.
Kinderen zijn namelijk geen moetje, maar een prachtige belevenis. En die wil ik graag koesteren.
Jammer dat jij terugdenkt aan een nare ervaring, voor mij was deze heel anders. Maar over de beslissing zelf zou ik niet te lang treuren. Je hebt iets gedaan wat echt te prijzen is. Je hebt een klein kindje en je eigen gezin voor een hoop toestand behoed. Zoals je het schetst was het idd absoluut onverantwoord geweest het toch te laten komen.
Sterkte; en maak het niet groter dan het is he?
[ Bericht 2% gewijzigd door Re op 15-04-2008 17:28:38 ]
topic opgeschoond, er is vast ergens anders plek om pro en anti abortus te bediscussieren maar niet in dit topic!
04-08-11, 02-02-12, 20-06-14, 13-08-15
-edit-
SHE, normaal gezien ben ik het meer dan eens heel erg eens met je reacties en posts op fok, maar dit is echt de grootste onzin die ik ooit heb gelezen.
Dat TS onbehoorlijk is behandeld in die kliniek, ja da's jammer en naar. Maar een abortus is ook jammer en naar. En het hele 'je vermoordt je eigen kind'-verhaal is misschien een beetje érg zwart-wit gezegd, maar er zit kennelijk wel een kern van waarheid in. Gelet op alle gevoeligheid die om dit onderwerp heerst, alle felle reacties en schuldgevoelens.
[ Bericht 8% gewijzigd door Re op 15-04-2008 17:39:40 ]
SHE, normaal gezien ben ik het meer dan eens heel erg eens met je reacties en posts op fok, maar dit is echt de grootste onzin die ik ooit heb gelezen.
Dat TS onbehoorlijk is behandeld in die kliniek, ja da's jammer en naar. Maar een abortus is ook jammer en naar. En het hele 'je vermoordt je eigen kind'-verhaal is misschien een beetje érg zwart-wit gezegd, maar er zit kennelijk wel een kern van waarheid in. Gelet op alle gevoeligheid die om dit onderwerp heerst, alle felle reacties en schuldgevoelens.
[ Bericht 8% gewijzigd door Re op 15-04-2008 17:39:40 ]
Je kunt een mens niet verplichten een kind te accepteren. Of ben je ook tegen adoptie.quote:Op dinsdag 15 april 2008 17:33 schreef Burdie het volgende:
SHE, normaal gezien ben ik het meer dan eens heel erg eens met je reacties en posts op fok, maar dit is echt de grootste onzin die ik ooit heb gelezen.
Dat TS onbehoorlijk is behandeld in die kliniek, ja da's jammer en naar. Maar een abortus is ook jammer en naar. En het hele 'je vermoordt je eigen kind'-verhaal is misschien een beetje érg zwart-wit gezegd, maar er zit kennelijk wel een kern van waarheid in. Gelet op alle gevoeligheid die om dit onderwerp heerst, alle felle reacties en schuldgevoelens.
Deze ethische discussie wil ik heel graag met je aangaan. ( Serieus, lijkt me boeiend ) , maar doe dat in godsnaam niet hier.
Het komt heel hysterisch over en getuigt van weinig respect naar TS.
[ Bericht 3% gewijzigd door Re op 15-04-2008 17:43:04 ]
Vreemd dat andere reacties worden weggehaald, maar deze mag blijven staan?quote:Op maandag 14 april 2008 19:09 schreef Burdie het volgende:
Aardige lui daar zo te lezen. Maar wat verwacht je anders van een stel beroepsmoordenaars
The real is always way ahead of what we can imagine.
Wat is daar mis mee?quote:Op dinsdag 15 april 2008 18:31 schreef mane het volgende:
[..]
Vreemd dat andere reacties worden weggehaald, maar deze mag blijven staan?
Heddegijdagezeedgehadjamindedawerkelukwoarhoedoedegijdahoedoedegijdahoeheddegijdagedoan.
Don't you ever get stuck in the sky when you're high?
Don't you ever get stuck in the sky when you're high?
Wat een nare ervaring TimeFlies.
Ik vraag me alleen wel iets af, is het handig om de echofoto van het kindje een speciaal plekje in je huis te laten houden? Dan is het namelijk nooit voorbij, en kan je neit verder. Lijkt mij dan. Die keuze heb je toen gemaakt en daar zal je mee verder moeten, ook al voel je je er niet goed onder.
Wat ik me ook afvraag: waarom voel je je schuldig? Ten opzichte van wat had kunnen zijn? Ten opzichte van jezelf? Ten opzichte van je partner? Tegenover de maatschappij en je normen en waarden?
Ik vraag me alleen wel iets af, is het handig om de echofoto van het kindje een speciaal plekje in je huis te laten houden? Dan is het namelijk nooit voorbij, en kan je neit verder. Lijkt mij dan. Die keuze heb je toen gemaakt en daar zal je mee verder moeten, ook al voel je je er niet goed onder.
Wat ik me ook afvraag: waarom voel je je schuldig? Ten opzichte van wat had kunnen zijn? Ten opzichte van jezelf? Ten opzichte van je partner? Tegenover de maatschappij en je normen en waarden?
Prrrrr
Ik ben het eens met Aventura, vreemd verhaal. Er zijn zeer strikte procedures. Je gaat naar de huisarts om het voor te leggen, vervolgens is hij wettelijk verplicht om je een week bedenktijd te geven. Daarna ga je terug en maak je een afspraak met de abortuskliniek. Daar krijg je de dag van de abortus zelf nog een gesprek, een gesprek alleen en een gesprek met iemand erbij als je daar behoefte aan hebt. Een uur later krijg je een zetpil die je eventueel zelf ook in mag doen, een lichte verdoving. Daarna wordt je op de behandeltafel gelegd, de procedure duurt een minuut of 10-20 en is inderdaad pijnlijk. Het is een zeer zware ongesteldheid in hevige krampen. Ik meen me tijdens of na de procedure een injectie in mijn arm te herinneren maar dat weet ik niet zeker. Daarna ga je inderdaad naar een soort uitslaapkamer met gordijnen, einde van de middag sta je weer buiten. Overigens mocht mijn moeder wel gewoon komen kijken maar misschien was dat een uitzondering omdat ik nog behoorlijk jong was. Al met al is het lopende band-werk, elke arts handelt volgens mij minstens elk uur een abortus af.
zetpil?
Hell no! Als ze me dat hadden gegeven dan was ik gillend weggerend
Ik kreeg een prik met een goedje waarvan ik echt 5 minuten in lala-land was.
Ik heb behalve wat contracties van de baarmoeder niet zoveel gevoeld.
Hell no! Als ze me dat hadden gegeven dan was ik gillend weggerend
Ik kreeg een prik met een goedje waarvan ik echt 5 minuten in lala-land was.
Ik heb behalve wat contracties van de baarmoeder niet zoveel gevoeld.
Timeflies, je schrijft dat je de foto nog hebt bewaard maar maak je het daar jezelf niet alleen maar moeilijker mee? Zou je niet de periode kunnen afsluiten door de foto weg te doen ofzo? Misschien samen met je partner er een speciaal moment van maken waarna je het helemaal achter je kunt laten.
Niet storen, ik ben al gestoord genoeg!
Ik heb ook 5 jaar geleden (toevallig!) gekozen voor een abortus.
Ik wist vanaf de eerste dag dat ik het weg moest laten halen. Ik was 27 , geen baan, woonde nog op een studentenkamer, prille relatie (die ook kort daarna uit ging) en emotioneel absoluut niet toe aan kinderen.
Door de hormonen kreeg ik wel allemaal warme gevoelens en zag ik mezelf wel al achter de kinderwagen lopen maar ik was me heel goed bewust van het feit dat dit de hormonen waren en ik heb nooit een seconde getwijfeld over wat ik moest doen.
Ik kreeg een lokale verdoving en volgens mij was dat het meest gebruikelijke. Mijn toenmalige vriend was er wel bij maar ook een hele lieve verpleegster. In de verkoeverkamer lag ik alleen.
Ik denk er nooit met spijt aan terug. Ik was er ook vroeg bij (7 a 8 weken) waardoor het in mijn hoofd ook nooit meer is geweest dan een klompje cellen.
Ik wist vanaf de eerste dag dat ik het weg moest laten halen. Ik was 27 , geen baan, woonde nog op een studentenkamer, prille relatie (die ook kort daarna uit ging) en emotioneel absoluut niet toe aan kinderen.
Door de hormonen kreeg ik wel allemaal warme gevoelens en zag ik mezelf wel al achter de kinderwagen lopen maar ik was me heel goed bewust van het feit dat dit de hormonen waren en ik heb nooit een seconde getwijfeld over wat ik moest doen.
Ik kreeg een lokale verdoving en volgens mij was dat het meest gebruikelijke. Mijn toenmalige vriend was er wel bij maar ook een hele lieve verpleegster. In de verkoeverkamer lag ik alleen.
Ik denk er nooit met spijt aan terug. Ik was er ook vroeg bij (7 a 8 weken) waardoor het in mijn hoofd ook nooit meer is geweest dan een klompje cellen.
Een mens doet wat op dat moment, in die situatie het beste lijkt. Je hebt er toen goed over nagedacht dus je had je redenen.
Dat die nu niet meer zo geldig lijken is niet relevant en vooral ontzettend oneerlijk tegen jezelf.
Als je er 5 jaar na dato nog zo mee zit is het misschien goed eens met een psycholoog te gaan praten.
Dat die nu niet meer zo geldig lijken is niet relevant en vooral ontzettend oneerlijk tegen jezelf.
Als je er 5 jaar na dato nog zo mee zit is het misschien goed eens met een psycholoog te gaan praten.
Ik gaf geen waardeoordeel of iets dergelijks. Ik gaf feiten weer. En niet op een basherige manier. Ik schold niet en was niet gemeen.quote:Op woensdag 16 april 2008 13:04 schreef freecell het volgende:
-edit-
niet nodig, laatste waarschuwing
Mi was de edit dat ook echt niet nodig
Dat dus.quote:Op woensdag 16 april 2008 12:51 schreef Zeven7 het volgende:
Door de hormonen kreeg ik wel allemaal warme gevoelens en zag ik mezelf wel al achter de kinderwagen lopen maar ik was me heel goed bewust van het feit dat dit de hormonen waren
Plus wat is dat gezeik over 'baby-moordenaars'. Dat kun je in dat stadium al helemaal niet zeggen.
Misschien was het wel een miskraam geworden. Dus dat beschuldigende vingertje kan wel weg, hoor!
"The north remembers, Lord Davos. The north remembers, and the mummer’s farce is almost done.”
Ik zie in dit topic dan ook niet veel beschuldigende vingertjes? En het woord babymoordenaar ben ik ook nog niet tegen gekomen. Ook heb ik niet het idee dat ik zelf met een vingertje loop te zwaaien.quote:Op woensdag 16 april 2008 13:13 schreef DustPuppy het volgende:
[..]
Dat dus.
Plus wat is dat gezeik over 'baby-moordenaars'. Dat kun je in dat stadium al helemaal niet zeggen.
Misschien was het wel een miskraam geworden. Dus dat beschuldigende vingertje kan wel weg, hoor!
Ik ben het niet eens met de keuze voor een abortus inderdaad, maar daarom ga ik nog geen anderen lopen beschuldigen of op ze schelden. Ik zal er hooguit de andere kant van proberen te laten zien.
Daarbij heeft het geen enkele zin om boos op mensen te worden die al een abortus ondergaan hebben. Het is een voldongen feit, niet terug te draaien, dus wat helpt boos worden dan nog?
Je redenering: 'misschien was het wel een miskraam geworden' vind ik raar. Dat is als iemand op straat laten struikelen en zeggen: 'misschien was je anders wel zelf over de stoeprand gestruikeld'
Kan me herinneren dat de abortus zelf echt maar enkele minuten duurde, het 'leegzuigen' is zo gebeurd en duurt echt niet tot 20 minuten.quote:Op dinsdag 15 april 2008 21:34 schreef MLI het volgende:
Ik ben het eens met Aventura, vreemd verhaal. Er zijn zeer strikte procedures. Je gaat naar de huisarts om het voor te leggen, vervolgens is hij wettelijk verplicht om je een week bedenktijd te geven. Daarna ga je terug en maak je een afspraak met de abortuskliniek. Daar krijg je de dag van de abortus zelf nog een gesprek, een gesprek alleen en een gesprek met iemand erbij als je daar behoefte aan hebt. Een uur later krijg je een zetpil die je eventueel zelf ook in mag doen, een lichte verdoving. Daarna wordt je op de behandeltafel gelegd, de procedure duurt een minuut of 10-20 en is inderdaad pijnlijk. Het is een zeer zware ongesteldheid in hevige krampen. Ik meen me tijdens of na de procedure een injectie in mijn arm te herinneren maar dat weet ik niet zeker. Daarna ga je inderdaad naar een soort uitslaapkamer met gordijnen, einde van de middag sta je weer buiten. Overigens mocht mijn moeder wel gewoon komen kijken maar misschien was dat een uitzondering omdat ik nog behoorlijk jong was. Al met al is het lopende band-werk, elke arts handelt volgens mij minstens elk uur een abortus af.
Dat je als vrouw of meisje zijnde ook nog alleen met ze moet praten, dus zonder partner, kan ik toch wel begrijpen.
Het zal niet de eerste keer zijn dat een vrouw onder dwang van haar partner een abortus ondergaat. Natuurlijk is de kans dat je het voorkomt op die manier klein, maar het is al wat als ze toch een paar vrouwen op die manier van de gedachtes van hun partners hebben weten los te 'weken'.
Juist. Makkelijk lullen als je iemands situatie niet kent. In mijn geval was het zeker uitgelopen op een ramp voor mij en het kind. En nee, ik heb niemand waar ik of het kind bij terecht had gekund. En ik heb deze dames met hun grote mond indertijd niet bij mij op de stoep zien staan om te helpen.quote:Op woensdag 16 april 2008 13:13 schreef DustPuppy het volgende:
[..]
Dat dus.
Plus wat is dat gezeik over 'baby-moordenaars'. Dat kun je in dat stadium al helemaal niet zeggen.
Misschien was het wel een miskraam geworden. Dus dat beschuldigende vingertje kan wel weg, hoor!
En je denkt dat iemand lichtvaardig tot abortus over gaat? Ik weet denk ik meer over de ontwikkeling van de foetus dan jij. Ik denk dat de mensen die een abiortus laten uitvoeren juist hele verantwoordelijke mensen zijn die niet lichtzinnig een kind op de wereld willen zetten maar daar juist heel goed over na denken.quote:Op woensdag 16 april 2008 13:17 schreef freecell het volgende:
[..]
...
Ik zal er hooguit de andere kant van proberen te laten zien.
D'r hangt anders wel een vrij expliciete ondertoon aan de woorden van enkele posters hier.quote:Op woensdag 16 april 2008 13:17 schreef freecell het volgende:
Ik zie in dit topic dan ook niet veel beschuldigende vingertjes? En het woord babymoordenaar ben ik ook nog niet tegen gekomen. Ook heb ik niet het idee dat ik zelf met een vingertje loop te zwaaien.
Op die manier kun je ook wel stellen dat elke keer als je ovuleert en je je niet laat bevruchten moord is. Elk potentieel leven is immers 'echt' leven (volgens deze redenatie).quote:Op woensdag 16 april 2008 13:17 schreef freecell het volgende:
Je redenering: 'misschien was het wel een miskraam geworden' vind ik raar. Dat is als iemand op straat laten struikelen en zeggen: 'misschien was je anders wel zelf over de stoeprand gestruikeld'
En elke man die mastrubreert pleegt een massa-moord. Elke zwemmer is een potentieel nieuw leven natuurlijk!
"The north remembers, Lord Davos. The north remembers, and the mummer’s farce is almost done.”
uhmm ja het was dus niet de bedoeling om hier voors en tegens te gaan bediscussieren, dus hou je daar dan ook aan!
off topic berichten worden verwijderd en ge-note
[ Bericht 20% gewijzigd door Re op 16-04-2008 14:07:35 ]
off topic berichten worden verwijderd en ge-note
[ Bericht 20% gewijzigd door Re op 16-04-2008 14:07:35 ]
04-08-11, 02-02-12, 20-06-14, 13-08-15
Wat kan ik zeggen.... Vreselijk lijkt me het. Ik hoop dat je het een beetje een plekje kan geven en dat je er misschien toch maar mee naar een psycholoog of psychiater moet, want 5 jaar van je leven dit soort verdriet en verwarring is gewoon niet zoals het zou moeten gaan.
Mensen die abortus hebben gedaan moeten later gewoon niet gaan bitchen over spijt, herinneringen of twijfel. Het maakt geen hol meer uit, het is gebeurd, het is gedaan. Waarom kunnen mensen (en dan vooral vrouwen) zich nooit bij zaken neerleggen die altijd zo zullen blijven zijn?
Abortus is een keuze, als je daar niet goed over nagedacht had lijdt je aan de consequentie van die keuze. Maar er is niks op de wereld dat verandering in de situatie kan brengen, dus stop met huilen.
Abortus is een keuze, als je daar niet goed over nagedacht had lijdt je aan de consequentie van die keuze. Maar er is niks op de wereld dat verandering in de situatie kan brengen, dus stop met huilen.
"Een acteur is iemand die glazig voor zich uit kijkt wanneer het gesprek niet meer over hem gaat."
*neemt een kijkje in profiel van degene die deze uitspraak doet: *quote:Op woensdag 16 april 2008 16:41 schreef Syheriat het volgende:
Mensen die abortus hebben gedaan moeten later gewoon niet gaan bitchen over spijt, herinneringen of twijfel. Het maakt geen hol meer uit, het is gebeurd, het is gedaan. Waarom kunnen mensen (en dan vooral vrouwen) zich nooit bij zaken neerleggen die altijd zo zullen blijven zijn?
Abortus is een keuze, als je daar niet goed over nagedacht had lijdt je aan de consequentie van die keuze. Maar er is niks op de wereld dat verandering in de situatie kan brengen, dus stop met huilen.
quote:Geboortedatum 13-02-1991
Oh, daar heb je me wel. Shit, natuurlijk, leeftijd is gigantisch relevant aan dit soort zaken.quote:Op woensdag 16 april 2008 16:45 schreef nummer_zoveel het volgende:
[..]
*neemt een kijkje in profiel van degene die deze uitspraak doet: *
[..]
Trek je hoofd uit je reet en kom met inhoudelijke argumenten, want dit soort "argumenten" (en ik gebruik de term hier heel losjes) zijn verwaarloosbaar.
"Een acteur is iemand die glazig voor zich uit kijkt wanneer het gesprek niet meer over hem gaat."
Jochie, ga ergens zitten puberen ipv hier te janken dat vrouwen misschien alsnog verdriet en twijfels kunnen hebben over de keuzes die ze maken in hun leven.quote:Op woensdag 16 april 2008 16:48 schreef Syheriat het volgende:
[..]
Oh, daar heb je me wel. Shit, natuurlijk, leeftijd is gigantisch relevant aan dit soort zaken.
Trek je hoofd uit je reet en kom met inhoudelijke argumenten, want dit soort "argumenten" (en ik gebruik de term hier heel losjes) zijn verwaarloosbaar.
Ik denk trouwens niet eens dat dat iets typisch vrouwelijks is, maar iets dat elk mens in z'n leven wel eens mee zal maken (na afloop twijfelen over de keuze die je hebt gemaakt).
Is best een menselijk iets eigenlijk.
Dus... We zijn niet allemaal zo perfect als jou, die altijd vol vertrouwen de juiste keuzes maakt, er geen seconde meer op terugblikkend.
Aju paraplu!
Puberen ga ik nieteens op in, dan zou ik met iets in de trant van "goh, menstruatie" moeten komen. Kinderachtig en verwerpelijk.quote:Op woensdag 16 april 2008 16:56 schreef nummer_zoveel het volgende:
[..]
Jochie, ga ergens zitten puberen ipv hier te janken dat vrouwen misschien alsnog verdriet en twijfels kunnen hebben over de keuzes die ze maken in hun leven.
Ik denk trouwens niet eens dat dat iets typisch vrouwelijks is, maar iets dat elk mens in z'n leven wel eens mee zal maken (na afloop twijfelen over de keuze die je hebt gemaakt).
Is best een menselijk iets eigenlijk.
Dus... We zijn niet allemaal zo perfect als jou, die altijd vol vertrouwen de juiste keuzes maakt, er geen seconde meer op terugblikkend.
Aju paraplu!
Je hebt gelijk dat achteraf twijfels hebben niet iets typisch vrouwelijks is, maar vrouwen hebben er wel meer last van. Maar natuurlijk heb ik spijt van keuzes en handelingen in m'n leven, natuurlijk baal ik van sommige momenten waar ik het verkeerde deed. Maar die zaken móet je achter je zetten, benaderen met pure rationaliteit. Er aan blijven denken, elke dag beginnen met gevoelens van spijt en onzekerheid, twijfel en depressie is toch niet goed? Zoals ik al zei, wat is gebeurd blijft in dit geval zo, en eraan ten onder gaan is jammerlijk en overbodig.
"Een acteur is iemand die glazig voor zich uit kijkt wanneer het gesprek niet meer over hem gaat."
Zeker een man kan niet oordelen over de gevoelens die komen kijken voor en na een abortus, al helemaal geen jongetje van net 17.
Vrouwenquote:Op woensdag 16 april 2008 17:53 schreef BabblingBrook het volgende:
Zeker een man kan niet oordelen over de gevoelens die komen kijken voor en na een abortus, al helemaal geen jongetje van net 17.
Altijd maar blijven zeiken om gelijke behandeling, dat we hetzelfde zijn, blablabla. Maar als het uitkomt toch de zwakke, gevoelige vrouw spelen.
"Een acteur is iemand die glazig voor zich uit kijkt wanneer het gesprek niet meer over hem gaat."
Klets niet zo dom.quote:Op woensdag 16 april 2008 17:56 schreef Syheriat het volgende:
[..]
Vrouwen
Als ik jou na het maken van een fout iedere dag keihard in je ballen zou trappen zou het ook wennen na een tijdje, maar leuk of minder pijnlijk wordt het nooit, want je met iedere trap word je herinnerd aan die ene dag. Nou ja dat is abortus voor vrouwen.
Heel vreemd hoe verschillend de procedures zijn bij verschillende mensen.
Ik heb 2 abortussen gehad en heb zeker van de laatste veel spijt. Maar goed, gedane zaken nemen geen keer.
Overigens heb ik de echo niet mogen zien en mocht er ook niemand mee tijdens het gesprek, de ingreep en ook niet op de uitslaap kamer.
TS: jij komt vast niet uit NL, want jouw ingreep wijkt wel erg veel af van de andere verhalen. Hier in Nederland kun je dus kiezen tussen plaatselijke en algehele verdoving.
Ik heb 2 abortussen gehad en heb zeker van de laatste veel spijt. Maar goed, gedane zaken nemen geen keer.
Overigens heb ik de echo niet mogen zien en mocht er ook niemand mee tijdens het gesprek, de ingreep en ook niet op de uitslaap kamer.
TS: jij komt vast niet uit NL, want jouw ingreep wijkt wel erg veel af van de andere verhalen. Hier in Nederland kun je dus kiezen tussen plaatselijke en algehele verdoving.
nou normaal ben ik er niet zo mee bezig als nu de afgelopen dagen
alleen omdat het 5 jaar geleden is en iedere keer als de datum komt voel ik ook echt het verdreit weer
Ook komt het omdat mijn zusje een grote kinderwens en die blijkt na zoveel moeite nog steeds niet in vervulling te gaan, zij wil zo graag zwanger zijn en ....................
Dus de foto is niet zo zeer dat ik daarom ermee blijf zitten
Voor mijn gevoel hoort dit ook in mijn leven
Ik voel me schuldig, omdat het van de ene kant zo welkom was, vooral voor mezelf
maar ik heb voor mijn bestaande gezin gekozen, maar ook voor mijn gezin
mijn gezin kon het niet aan, maar ik zelf wel
en dan voel ik me weer schuldig van, had ik dit recht wel., liefde en een dak boven je hoofd was toch ook al heel veel waard
achteraf weet ik wel dat mijn gezin dit echt niet had getrokken, we hebben de laatste jaren ontzettend veel meegemaakt en verdriet gehad
kan het gewoon moeilijk uitleggen wat het is
alleen omdat het 5 jaar geleden is en iedere keer als de datum komt voel ik ook echt het verdreit weer
Ook komt het omdat mijn zusje een grote kinderwens en die blijkt na zoveel moeite nog steeds niet in vervulling te gaan, zij wil zo graag zwanger zijn en ....................
Dus de foto is niet zo zeer dat ik daarom ermee blijf zitten
Voor mijn gevoel hoort dit ook in mijn leven
Ik voel me schuldig, omdat het van de ene kant zo welkom was, vooral voor mezelf
maar ik heb voor mijn bestaande gezin gekozen, maar ook voor mijn gezin
mijn gezin kon het niet aan, maar ik zelf wel
en dan voel ik me weer schuldig van, had ik dit recht wel., liefde en een dak boven je hoofd was toch ook al heel veel waard
achteraf weet ik wel dat mijn gezin dit echt niet had getrokken, we hebben de laatste jaren ontzettend veel meegemaakt en verdriet gehad
kan het gewoon moeilijk uitleggen wat het is
ja dat is ook misschien wel zo, dat het een klompje cellen was, zo denkt mijn partner ookquote:Op woensdag 16 april 2008 12:51 schreef Zeven7 het volgende:
Ik heb ook 5 jaar geleden (toevallig!) gekozen voor een abortus.
Ik wist vanaf de eerste dag dat ik het weg moest laten halen. Ik was 27 , geen baan, woonde nog op een studentenkamer, prille relatie (die ook kort daarna uit ging) en emotioneel absoluut niet toe aan kinderen.
Door de hormonen kreeg ik wel allemaal warme gevoelens en zag ik mezelf wel al achter de kinderwagen lopen maar ik was me heel goed bewust van het feit dat dit de hormonen waren en ik heb nooit een seconde getwijfeld over wat ik moest doen.
Ik kreeg een lokale verdoving en volgens mij was dat het meest gebruikelijke. Mijn toenmalige vriend was er wel bij maar ook een hele lieve verpleegster. In de verkoeverkamer lag ik alleen.
Ik denk er nooit met spijt aan terug. Ik was er ook vroeg bij (7 a 8 weken) waardoor het in mijn hoofd ook nooit meer is geweest dan een klompje cellen.
maar in mijn hoofd denk ik , het had een mensje kunnen worden als ik die keuze niet gemaakt had
Bij mij ging het niet zo. Ik hoefde niet naar de huisarts en ik hoefde ook geen bedenktijd (als de bevruchting onder een bepaald aantal dagen zit, is het wettelijk niet verplicht om 5 dagen bedenktijd te hebben) en ik kreeg ook geen zetpil..quote:Op dinsdag 15 april 2008 21:34 schreef MLI het volgende:
Ik ben het eens met Aventura, vreemd verhaal. Er zijn zeer strikte procedures. Je gaat naar de huisarts om het voor te leggen, vervolgens is hij wettelijk verplicht om je een week bedenktijd te geven. Daarna ga je terug en maak je een afspraak met de abortuskliniek. Daar krijg je de dag van de abortus zelf nog een gesprek, een gesprek alleen en een gesprek met iemand erbij als je daar behoefte aan hebt. Een uur later krijg je een zetpil die je eventueel zelf ook in mag doen, een lichte verdoving. Daarna wordt je op de behandeltafel gelegd, de procedure duurt een minuut of 10-20 en is inderdaad pijnlijk. Het is een zeer zware ongesteldheid in hevige krampen. Ik meen me tijdens of na de procedure een injectie in mijn arm te herinneren maar dat weet ik niet zeker. Daarna ga je inderdaad naar een soort uitslaapkamer met gordijnen, einde van de middag sta je weer buiten. Overigens mocht mijn moeder wel gewoon komen kijken maar misschien was dat een uitzondering omdat ik nog behoorlijk jong was. Al met al is het lopende band-werk, elke arts handelt volgens mij minstens elk uur een abortus af.
wil je me dat uitleggen, waarom nu wel spijt en toen niet?quote:Op woensdag 16 april 2008 18:30 schreef mirannie het volgende:
Heel vreemd hoe verschillend de procedures zijn bij verschillende mensen.
Ik heb 2 abortussen gehad en heb zeker van de laatste veel spijt. Maar goed, gedane zaken nemen geen keer.
Overigens heb ik de echo niet mogen zien en mocht er ook niemand mee tijdens het gesprek, de ingreep en ook niet op de uitslaap kamer.
TS: jij komt vast niet uit NL, want jouw ingreep wijkt wel erg veel af van de andere verhalen. Hier in Nederland kun je dus kiezen tussen plaatselijke en algehele verdoving.
daarvoor is dit topic ook bedoeld, ik wilde alleen ervaringen delen...
ik kom trouwens wel uit Ned, heb het in maastricht laten doen
en ik weet echt 100 % zeker ik had geen verdoving, en een algehele verdovind was sowiso uit den boze want dan maakte je de keuze niet bewust mee zeiden ze ook
er was ook niemand in de kliniek die narcose mochten uitvoeren
dan kon alleen in ziekenhuis en ja dat mocht dus niet
Ik had toen ook al spijt, maar het voelde alsof ik toen geen keuze had. Het verhaal zit nogal ingewikkeld in elkaar, maar meer kan ik er ook niet over zeggen hier. Anders dan jij, denk ik niet dat ik de juiste keuze heb gemaakt.quote:Op woensdag 16 april 2008 19:57 schreef timeflies het volgende:
wil je me dat uitleggen, waarom nu wel spijt en toen niet?
daarvoor is dit topic ook bedoeld, ik wilde alleen ervaringen delen...
pm tje?quote:Op woensdag 16 april 2008 20:12 schreef mirannie het volgende:
[..]
Ik had toen ook al spijt, maar het voelde alsof ik toen geen keuze had. Het verhaal zit nogal ingewikkeld in elkaar, maar meer kan ik er ook niet over zeggen hier. Anders dan jij, denk ik niet dat ik de juiste keuze heb gemaakt.
Schandaligquote:Op woensdag 16 april 2008 19:57 schreef timeflies het volgende:
en ik weet echt 100 % zeker ik had geen verdoving, en een algehele verdovind was sowiso uit den boze want dan maakte je de keuze niet bewust mee zeiden ze ook
er was ook niemand in de kliniek die narcose mochten uitvoeren
dan kon alleen in ziekenhuis en ja dat mocht dus niet
Bestaat die kliniek nog en weet je toevallig ook of die procedure nog steeds hetzelfde is?
There is no love sincerer than the love of food.
Naja, even advocaat van de duivel..maar het 'jongetje' hier boven mij vind ik wel gelijk hebben.
Hoe lang wil je treuren?
Je hebt toentertijd hopelijk een bewuste en weloverwogen keuze gemaakt.
Ga die ingodsnaam eren, ipv vervloeken.
Ik heb er geen seconde spijt van; ik heb spijt van de zwangerschap, van de slechte timing en van het MOETEN aborteren.
Maar ik heb nooit spijt gehad van de keuze zelf. Ik heb namelijk bewust gekozen voor leven.
Waarmee ik niet wil zeggen dat je je niet kut mag voelen hoor; dat is je goed recht. Maar erin zwelgen is niet ok.
Als zich een situatie heeft voorgedaan dat het niet je eigen keuze was, dan is er iets anders aan de hand en dan begrijp ik de emotionele pijn echt heel goed.
Zoiets mag niet gebeuren.
Hoe lang wil je treuren?
Je hebt toentertijd hopelijk een bewuste en weloverwogen keuze gemaakt.
Ga die ingodsnaam eren, ipv vervloeken.
Ik heb er geen seconde spijt van; ik heb spijt van de zwangerschap, van de slechte timing en van het MOETEN aborteren.
Maar ik heb nooit spijt gehad van de keuze zelf. Ik heb namelijk bewust gekozen voor leven.
Waarmee ik niet wil zeggen dat je je niet kut mag voelen hoor; dat is je goed recht. Maar erin zwelgen is niet ok.
Als zich een situatie heeft voorgedaan dat het niet je eigen keuze was, dan is er iets anders aan de hand en dan begrijp ik de emotionele pijn echt heel goed.
Zoiets mag niet gebeuren.
Wat??quote:Op woensdag 16 april 2008 19:57 schreef timeflies het volgende:
[..]
wil je me dat uitleggen, waarom nu wel spijt en toen niet?
daarvoor is dit topic ook bedoeld, ik wilde alleen ervaringen delen...
ik kom trouwens wel uit Ned, heb het in maastricht laten doen
en ik weet echt 100 % zeker ik had geen verdoving, en een algehele verdovind was sowiso uit den boze want dan maakte je de keuze niet bewust mee zeiden ze ook
er was ook niemand in de kliniek die narcose mochten uitvoeren
dan kon alleen in ziekenhuis en ja dat mocht dus niet
Dat is niet de normale gang van zaken hoor. Dat moet overigens allejezus pijnlijk zijn geweest..ook fysiek.
Heb je er nooit een brief/klacht aan willen wijden? Of weet je nu pas dat het niet klopt?
Oké, ik zal even heel concreet aantonen wat deze vergelijking zo ridicuul veel laat verschillen:quote:Op woensdag 16 april 2008 18:09 schreef BabblingBrook het volgende:
[..]
Klets niet zo dom.
Als ik jou na het maken van een fout iedere dag keihard in je ballen zou trappen zou het ook wennen na een tijdje, maar leuk of minder pijnlijk wordt het nooit, want je met iedere trap word je herinnerd aan die ene dag. Nou ja dat is abortus voor vrouwen.
Elke dag in je ballen getrapt worden doet iemand anders je aan (lijkt me fysiek onmogelijk om in je eigen ballen te schoppen).
Elke dag jezelf in slaap janken door een gemaakte keuze van jaren terug doe je zelf
"Een acteur is iemand die glazig voor zich uit kijkt wanneer het gesprek niet meer over hem gaat."
Niet om meteen je af te branden hoor, maar juist iemand die het heeft meegemaakt zou wat voorzichtiger moeten zijn, en als het dan gebeurd de keuze iets weloverwogener mogen maken? De omstandigheden kan je dan maar deels de schuld geven, lijkt mij?quote:Op woensdag 16 april 2008 18:30 schreef mirannie het volgende:
Ik heb 2 abortussen gehad en heb zeker van de laatste veel spijt. Maar goed, gedane zaken nemen geen keer.
Ik heb het ook in Maastricht laten doen, nu ook een jaar of vijf-zes geleden.quote:Op woensdag 16 april 2008 19:57 schreef timeflies het volgende:
[..]
wil je me dat uitleggen, waarom nu wel spijt en toen niet?
daarvoor is dit topic ook bedoeld, ik wilde alleen ervaringen delen...
ik kom trouwens wel uit Ned, heb het in maastricht laten doen
en ik weet echt 100 % zeker ik had geen verdoving, en een algehele verdovind was sowiso uit den boze want dan maakte je de keuze niet bewust mee zeiden ze ook
er was ook niemand in de kliniek die narcose mochten uitvoeren
dan kon alleen in ziekenhuis en ja dat mocht dus niet
Misschien dat je het na verloop van tijd vergeet. Ik weet het ook niet meer precies, maar denk wel dat ze hebben verdoofd hoor. Misschien door een pasta in je vagina/baarmoeder in te brengen, die verdovend werkt?
Het is allemaal al wat jaartjes geleden en die dingen vergeet je dan.
Een zetpil heb ik daar inderdaad ook nooit gehad.
Wel nog een paar dagen bedenktijd, die wettelijk verplicht is. Ik was een week of zeven zwanger.
Misschien ben je dit in de loop der jaren ook 'vergeten'?
Niemand zegt dat toch te doen?quote:Op woensdag 16 april 2008 23:37 schreef Syheriat het volgende:
[..]
Elke dag jezelf in slaap janken door een gemaakte keuze van jaren terug doe je zelf
Alleen dat je er vijf jaar later opeens weer aan moet denken.
Ik heb nogal een kort stukje hier geschreven, dus kan me niet voorstellen dat jij nu ineens mijn hele situatie kent. Daarbij ben ik niet 2x, maar zelfs 3x zwanger geweest. En de middelste heb ik dus wel gehouden. Voor de rest heb ik helemaal geen zin om me tegen dit soort dingen te gaan verdedigen, heb ik al vaak genoeg moeten doen, dus houd je mening voor je als je niet weet hoe de vork precies in de steel zit.quote:Op woensdag 16 april 2008 23:38 schreef barbarb het volgende:
Niet om meteen je af te branden hoor, maar juist iemand die het heeft meegemaakt zou wat voorzichtiger moeten zijn, en als het dan gebeurd de keuze iets weloverwogener mogen maken? De omstandigheden kan je dan maar deels de schuld geven, lijkt mij?
Jij post het hier op een openbaar forum, mag ik er dan niet op reageren? Ik vraag enkel wat, ik vind het enkel raar dat als je 3 keer zwanger bent geweest, je de derde keer niet voorzichtiger bent. Dat is toch een normale vraag? En het is makkelijk om te zeggen dat ik mijn mening voor mij moet houden als jij er niet dieper erin wilt gaan. Is er een reden dat je het niet wilt vertellen?quote:Op donderdag 17 april 2008 07:55 schreef mirannie het volgende:
[..]
Ik heb nogal een kort stukje hier geschreven, dus kan me niet voorstellen dat jij nu ineens mijn hele situatie kent. Daarbij ben ik niet 2x, maar zelfs 3x zwanger geweest. En de middelste heb ik dus wel gehouden. Voor de rest heb ik helemaal geen zin om me tegen dit soort dingen te gaan verdedigen, heb ik al vaak genoeg moeten doen, dus houd je mening voor je als je niet weet hoe de vork precies in de steel zit.
Wijs gesproken door iemand die waarschijnlijk weinig ervaring heeft met verwerking. Jouw alternatief is namelijk opkroppen. Op het moment dat je iets overkomt is dat nuttig, maar later gaat het alleen maar etteren en rotten onderhuids, waardoor de schade veel groter wordt. Rationaliteit, my ass! Weet je wat kut is? Mensen die niet verwerken vragen zich altijd af wanneer hun gevoelens ze achterhalen, en als het zover is is het alsnog onverwacht.quote:Op woensdag 16 april 2008 17:24 schreef Syheriat het volgende:
[..]
Maar die zaken móet je achter je zetten, benaderen met pure rationaliteit. Er aan blijven denken, elke dag beginnen met gevoelens van spijt en onzekerheid, twijfel en depressie is toch niet goed? Zoals ik al zei, wat is gebeurd blijft in dit geval zo, en eraan ten onder gaan is jammerlijk en overbodig.
Bij mij wel, was ingenesteld op een plek die moeilijk te bereiken was.quote:Op woensdag 16 april 2008 13:21 schreef nummer_zoveel het volgende:
[..]
Kan me herinneren dat de abortus zelf echt maar enkele minuten duurde, het 'leegzuigen' is zo gebeurd en duurt echt niet tot 20 minuten.
Ja, strange, er zitten echt veel verschillen tussen de procedures. Er is mij bijvoorbeeld nooit een andere verdoving aangeboden dan die zetpil. Ik was op het moment van de abortus 8 weken zwanger, toen ik voor het eerst naar de dokter ging was ik 5 weken zwanger.quote:Op woensdag 16 april 2008 19:48 schreef Wishess het volgende:
[..]
Bij mij ging het niet zo. Ik hoefde niet naar de huisarts en ik hoefde ook geen bedenktijd (als de bevruchting onder een bepaald aantal dagen zit, is het wettelijk niet verplicht om 5 dagen bedenktijd te hebben) en ik kreeg ook geen zetpil..
Ja, het is echt afzien zonder verdoving. Ik heb nog dagen kramp gehad in mijn benen, rug, kont en buik doordat ik al mijn spieren aanspande. Na de ingreep moest ik zelf naar de uitslaapkamer lopen, een kleine 20 meter. Na 2 stappen ben ik tegen de grond gegaan en hebben ze me toch maar ondersteund/gesleept.quote:Op woensdag 16 april 2008 21:03 schreef SHE het volgende:
Dat moet overigens allejezus pijnlijk zijn geweest..ook fysiek.
[ Bericht 18% gewijzigd door MLI op 17-04-2008 08:59:24 ]
Je vraagt niet waarom ik niet voorzichtiger ben geweest, je ZEGT dat ik voorzichtiger had moeten zijn. Dat zijn toch 2 heel verschillende dingen. En nogmaals, jij weet niet hoe de situatie is, waar heb ik gezegd dat ik onvoorzichtig ben geweest?quote:Op donderdag 17 april 2008 08:27 schreef barbarb het volgende:
[..]
Jij post het hier op een openbaar forum, mag ik er dan niet op reageren? Ik vraag enkel wat, ik vind het enkel raar dat als je 3 keer zwanger bent geweest, je de derde keer niet voorzichtiger bent. Dat is toch een normale vraag? En het is makkelijk om te zeggen dat ik mijn mening voor mij moet houden als jij er niet dieper erin wilt gaan. Is er een reden dat je het niet wilt vertellen?
Dat dacht ik ook.quote:Op woensdag 16 april 2008 20:59 schreef SHE het volgende:
Naja, even advocaat van de duivel..maar het 'jongetje' hier boven mij vind ik wel gelijk hebben.
Hoe lang wil je treuren?
Je hebt toentertijd hopelijk een bewuste en weloverwogen keuze gemaakt.
Ga die ingodsnaam eren, ipv vervloeken.
Ik heb er geen seconde spijt van; ik heb spijt van de zwangerschap, van de slechte timing en van het MOETEN aborteren.
Maar ik heb nooit spijt gehad van de keuze zelf. Ik heb namelijk bewust gekozen voor leven.
Waarmee ik niet wil zeggen dat je je niet kut mag voelen hoor; dat is je goed recht. Maar erin zwelgen is niet ok.
Als zich een situatie heeft voorgedaan dat het niet je eigen keuze was, dan is er iets anders aan de hand en dan begrijp ik de emotionele pijn echt heel goed.
Zoiets mag niet gebeuren.
Hij zegt het alleen wat te hard, want soms komen dingen boven, het maakt daarbij niet uit of je zelf voor iets hebt gekozen of dat iets je is "aangedaan", Als je eraan terugdenkt, kunnen dingen pijn doen.
Het is niet goed om er constant mee bezig te zijn, maar bepaalde gebeurtenissen, kunnen oud zeer naar boven halen.
Een vriendin van me heeft abortus laten plegen toen ze 18 was, ze heeft er goed over negedacht en stond helemaal achter haar keuze, nu heeft ze een dochtertje en toen ze zwanger was en daarna, heeft ze het moeilijk gehad met die abortus.
Hoe had het kindje er nu uitgezien? Had ze wel het juiste gedaan? Inmiddels heeft ze het weer een plaatsje kunnengeven.
Dingen spelen door in je leven, gebeurtenissen bepalen ook hoe je bent/wordt, dat wil niet zeggen dat je je altijd maar druk moet maken, maar wel dat je het niet moet negeren.
I am wondering today in the sun on a boat to Dover
How it comes that I feel so high
When I ought to feel lower
How it comes that I feel so high
When I ought to feel lower
Ik VIND zelf (dus zeg maar even gemakkelijk MIJN MENING IS) dat je wat voorzichtiger had moeten zijn. En ik vraag in mijn eerste post hier had je niet wat voorzichtiger kunnen zijn? Zeker nu ik weet dat het je derde zwangerschap was, en je tweede abortus waar je dus blijkbaar redelijk van slag van bent. Lijkt mij een legitieme vraag. En nee ik weet niet wat de situatie is geweest, maar op basis van wat ik hier lees mag ik toch een mening vormen. Ik heb toch inmiddels al gevraagd of je anders wat meer licht in de duisternis wilt schijnen?quote:Op donderdag 17 april 2008 09:45 schreef mirannie het volgende:
[..]
Je vraagt niet waarom ik niet voorzichtiger ben geweest, je ZEGT dat ik voorzichtiger had moeten zijn. Dat zijn toch 2 heel verschillende dingen. En nogmaals, jij weet niet hoe de situatie is, waar heb ik gezegd dat ik onvoorzichtig ben geweest?
Ben er echt niet dagelijks mee bezig ofzo, maar er zijn nou eenmaal momenten dat oude wonden gewoon open gereten worden. Maar ben er nu echt niet meer van slag van, ben alleen niet blij met de keus die ik heb moeten maken. Maar nogmaals, gedane zaken nemen geen keer.quote:Op donderdag 17 april 2008 13:02 schreef barbarb het volgende:
en je tweede abortus waar je dus blijkbaar redelijk van slag van bent.
Het enige licht dat ik erop wil laten schijnen is dat ik niet onvoorzichtig ben geweest ook al ben jij van mening van wel.quote:En nee ik weet niet wat de situatie is geweest, maar op basis van wat ik hier lees mag ik toch een mening vormen. Ik heb toch inmiddels al gevraagd of je anders wat meer licht in de duisternis wilt schijnen?
Ik lees in je geschiedenis dat je alleenstaand bent, dus dat lijkt mij je achtergrond. Vindt je het gek als ik dan ga vragen waarom je er spijt van hebt, aangezien je al alleenstaand moeder bent van een. Is dat niet een beetje naief? En heb je er om andere reden spijt dan praktische?quote:Op donderdag 17 april 2008 13:14 schreef mirannie het volgende:
Het enige licht dat ik erop wil laten schijnen is dat ik niet onvoorzichtig ben geweest ook al ben jij van mening van wel.
Jee, doe eens normaal ofzo.quote:Op donderdag 17 april 2008 13:29 schreef barbarb het volgende:
[..]
Ik lees in je geschiedenis dat je alleenstaand bent, dus dat lijkt mij je achtergrond. Vindt je het gek als ik dan ga vragen waarom je er spijt van hebt, aangezien je al alleenstaand moeder bent van een. Is dat niet een beetje naief? En heb je er om andere reden spijt dan praktische?
Misschien was ze toen wel samen met iemand, wie weet is ze wel gescheiden.
Als iemand er niet over wenst door te praten moet je niet zelf blijven doorzeuren.
quote:Op donderdag 17 april 2008 14:14 schreef nummer_zoveel het volgende:
[..]
Als iemand er niet over wenst door te praten moet je niet zelf blijven doorzeuren.
Ik vond het alleen raar dat ze zo hard tegen mij in ging terwijl ik, een in mijn ogen, normale vraag stelde. Even een snelle blik op haar verleden hier op Fok! is ze er meestal wel open over, vandaar de "brutale" vraag. Mocht het té bot overkomen hier mijn excuses.
Mijn moeder is gestorven toen ik 8 was, m'n broertje stierf een jaar later in het ziekenhuis. En jij zegt dat ik weinig ervaring heb met verwerken? Ik heb m'n eigen manier, en ben er niet continu kapot van, zoals heel vier heel wel zijn. Ik heb meer meegemaakt dan gigantisch veel mensen die in TBS zitten, en ben stabieler dan mensen met een wel gelukkige jeugd.quote:Op donderdag 17 april 2008 08:44 schreef MLI het volgende:
[..]
Wijs gesproken door iemand die waarschijnlijk weinig ervaring heeft met verwerking. Jouw alternatief is namelijk opkroppen. Op het moment dat je iets overkomt is dat nuttig, maar later gaat het alleen maar etteren en rotten onderhuids, waardoor de schade veel groter wordt. Rationaliteit, my ass! Weet je wat kut is? Mensen die niet verwerken vragen zich altijd af wanneer hun gevoelens ze achterhalen, en als het zover is is het alsnog onverwacht.
"Een acteur is iemand die glazig voor zich uit kijkt wanneer het gesprek niet meer over hem gaat."
Veel mensen lijden er onder, ik gaf alleen iets bij wijze van spreken.quote:Op donderdag 17 april 2008 06:24 schreef nummer_zoveel het volgende:
[..]
Niemand zegt dat toch te doen?
Alleen dat je er vijf jaar later opeens weer aan moet denken.
"Een acteur is iemand die glazig voor zich uit kijkt wanneer het gesprek niet meer over hem gaat."
Oh, zullen we eens gaan beginnen over wat IK allemaal heb meegemaakt???quote:Op donderdag 17 april 2008 15:14 schreef Syheriat het volgende:
[..]
Mijn moeder is gestorven toen ik 8 was, m'n broertje stierf een jaar later in het ziekenhuis. En jij zegt dat ik weinig ervaring heb met verwerken? Ik heb m'n eigen manier, en ben er niet continu kapot van, zoals heel vier heel wel zijn. Ik heb meer meegemaakt dan gigantisch veel mensen die in TBS zitten, en ben stabieler dan mensen met een wel gelukkige jeugd.
Joh, alleen het feit al dat je zo in de verdediging schiet zegt dat jij misschien helemaal niet zo stabiel bent...
Ennuh, zullen we verder bij het onderwerp blijven?
Hoe weet jij dat veel vrouwen jaren na een abortus er nog dagelijks om huilen? Want dat zeg jij.quote:Op donderdag 17 april 2008 15:16 schreef Syheriat het volgende:
[..]
Veel mensen lijden er onder, ik gaf alleen iets bij wijze van spreken.
Ik denk dat het wel meevalt en je zelf niet moet overdrijven.
idd ik huil er echt niet meer iedere dag om , eigenlijk nooit maar dan kan het je toch bezig houden
sommige keuze's in je leven blijf je meedragen
vandaag is het 5 jaar geleden en ben echt niet de hele dag depri ervan ofzo, maar ben er wel in mijn gedachten extra mee bezig
had gewoon gehoopt hier wat ervaringen te kunnen uitwisselen
sommige keuze's in je leven blijf je meedragen
vandaag is het 5 jaar geleden en ben echt niet de hele dag depri ervan ofzo, maar ben er wel in mijn gedachten extra mee bezig
had gewoon gehoopt hier wat ervaringen te kunnen uitwisselen
Ik heb het zelf ongeveer acht jaar geleden een zwangerschap laten afbreken (klinkt wat vriendelijker dan abortus plegen vind ik zelf) de situatie op het moment was er totaal niet naar. Ik had geen vaste relatie met die jongen, ik woonde nog op kamers en bovenal was ik er zelf hélémaal nog niet aan toe. Ik stond (en sta nog steeds) 100% achter mijn beslissing.quote:Op maandag 28 april 2008 13:01 schreef timeflies het volgende:
idd ik huil er echt niet meer iedere dag om , eigenlijk nooit maar dan kan het je toch bezig houden
sommige keuze's in je leven blijf je meedragen
vandaag is het 5 jaar geleden en ben echt niet de hele dag depri ervan ofzo, maar ben er wel in mijn gedachten extra mee bezig
had gewoon gehoopt hier wat ervaringen te kunnen uitwisselen
Dat wil echter niet zeggen dat ik er nóóit aan denk. Ik denk er niet eens zo vaak aan op de datum waarop het gebeurde maar meer ergens eind juni wanneer het kindje geboren had moeten worden.
Ik was altijd erg bang dat als ik (weer) zwanger zou zijn dat ik misschien wel last van schuldgevoelens zou krijgen....
Nu ben ik zwanger (ook niet hélemaal gepland
maar ik heb tenminste een vaste relatie, een vaste baan en een dak boven mijn hoofd) en voel sterker dan ooit dat ik toen de juiste keuze heb gemaakt. Ik heb er toen nooit spijt gehad maar ik heb wel altijd sterk gedacht; ik kan/mag van mezelf één keer een 'fout' maken maar de volgende keer dien ik mijn verantwoordelijkheid te nemen. Bij deze 
Ik denk dat je je gewoon moet verzoenen met het idee dat jij toen hebt gedaan wat jou toen het beste leek. Ik weet zeker dat je, ondanks je moeilijke omstandigheden, op dat moment wel voor je kind had kunnen zorgen. Maar misschien niet goed genoeg zoals je het normaalgesproken zou doen. Kwel je zelf niet langer, gun jezelf die 'terugdenk' momenten maar blijf er niet in hangen! sterkte!
No one can make you feel inferior without your consent - Eleanor Roosevelt
daar sluit ik me volledig bij aan..quote:Op maandag 28 april 2008 16:08 schreef geppie het volgende:
Ik denk dat je je gewoon moet verzoenen met het idee dat jij toen hebt gedaan wat jou toen het beste leek. Ik weet zeker dat je, ondanks je moeilijke omstandigheden, op dat moment wel voor je kind had kunnen zorgen. Maar misschien niet goed genoeg zoals je het normaalgesproken zou doen. Kwel je zelf niet langer, gun jezelf die 'terugdenk' momenten maar blijf er niet in hangen! sterkte!
Ik heb zelf geen ervaring met het afbreken van een zwangerschap, voor ik daar over na ging denken kreeg ik een miskraam. Dat is dus een beetje anders gegaan dan jou verhaal, maar ik snap wel een beetje hoe jij je voelt. Ik ben blij opzich dat het zo is gebeurt want wat had ik in vredes naam op mn 15e met een kind gemoeten maar ergens steekt het natuurlijk ook..
Ik wens je veel sterkte, en inderdaad, niet blijven hangen..
Op woensdag 22 mei 2013 21:42 schreef Dr_Flash het volgende:
Ik moet er ook idd niet zo over zaniken. Sorry :P
Ik moet er ook idd niet zo over zaniken. Sorry :P
|
|
