'ze willen het land redden'

quote:

De boze bloggers van de Rode Hoed: ‘Ik móét het land redden’

15-12-2007
Door Margalith Kleijwegt

Op luide toon eisen ze het woord tijdens een avond in De Rode Hoed over de multiculturele samenleving, maar meestal uiten ze hun ongenoegen op weblogs als hoeiboei.nl en atlucida.web-log.nl. Ze vrezen voor de ondergang van het Westen. ‘Wij willen dat er naar ons wordt geluisterd’

Er heerst een opgewonden sfeer in De Rode Hoed. Iedereen wil zijn zegje doen. Een stevige vrouw met grijs half lang haar staat om de paar minuten op, heftig gebarend met haar armen. Met een beschuldigende vinger wijst ze naar de moslims op het podium, alsof die er helemaal niet hadden mógen zijn.

Het is maandag 25 juni 2007. Paul Scheffer en Eddy Terstall zijn de initiatiefnemers van deze avond over geloofsvrijheid en geloofsafval. Ze zitten op het toneel, net als minister Plasterk van OCW, de arabist Hans Jansen en natuurlijk de afvallige Ehsan Jami; hij is dan op de toppen van zijn tijdelijke roem.

De man op de eerste rij die op luide toon het woord eist, beschrijft de avond later onder de naam Leo Sar op de weblog ‘Hoeiboei’. Dat prijst zichzelf aan als ‘onafhankelijk en onbaatzuchtig; voor uw dagelijkse portie geestelijk verzet’. De webloggers fulmineren tegen het politieke establishment, Leo Sar voorop: ‘De grijze figuur in dat zwarte jasje op de eerste rij, die querulant die voortdurend probeerde te interrumperen en via lichaamstaal aangaf het met het verloop van de discussie niet eens te zijn, was ik.’ En wat had hij zo graag willen zeggen? Sar op Hoeiboei: ‘Noem mij uit die 1400 jaar geschiedenis van de islam één positief ding, één fatsoenlijke maatschappij, één bijdrage aan mensenrechten en beschaving.’

Ook de boze vrouw met de zwaaiende armen doet haar zegje op Hoeiboei: ‘Leo Sar, u zat dus op de voorste rij een paar rijen voor de vrouw die zo razend is over de “Islam” dat zij regelmatig met de armen zwaaiend opsprong en probeerde opmerkingen te maken – en dat was ik Annabeth! Ik word létterlijk ziek van het gedoe in die zogenaamde “Islamdebatten” waar de waarheid regelmatig onder het tapijt geschoven wordt, en de Islam min of meer triomfeert doordát er nauwelijks gelegenheid bestaat die tegen te spreken – b.v. die Cheppih met zijn ziekmakend: “Er zijn één miljard (of zo) moslims die allemaal de Islam als de Ware Godsdienst zien en dat bewijst dat de Islam goed is.”

Dat Mohammed Cheppih (voormalig leider van de AEL, Arabisch Europese Liga) tijdens de avond in De Rode Hoed niet goed ligt bij het publiek, is overduidelijk. Dat zijn standpunten inmiddels veel liberaler zijn, lijkt niemand te interesseren. Als Cheppih opmerkt dat moslima’s met hoofddoek soms worden uitgescholden, klinkt er geloei uit de zaal. Esmaa Alariachi, van De Meiden van Halal en forumlid, had nog nooit zoveel onverholen agressie meegemaakt en riep na afloop van het debat: ‘Dit doe ik nooit meer.’

Annabeth deed er vervolgens op Hoei Boei nog een schepje bovenop: ‘En dan die walgelijk zelfingenomen moslima en Haram boerin (met haar schreeuwerige stem) en haar geklaag “wij arme moslima’s hebben het zo moeilijk in Nederland”. Moslims persen het bloed onder onze nagels vandaan – en vergeet dan even niet dat zij nog niet zo lang geleden in Nederland kwamen wonen en nú al het debat domineren waarin zelfs een paar ministers (!) het noodzakelijk achten aan deel te nemen i.p.v. dat de regering zegt aan de Islam: “Genoeg is genoeg, tot hier en niet verder!”’

Alle hoop opgegeven
Niet alle bezoekers van die avond waren bang dat hún Nederland er straks niet meer zal zijn. Dat de islam het hier voor het zeggen zal krijgen. Maar er was behoorlijk wat agressie. Bijna alle aanwezigen hechten diep aan de seculiere staat en zijn als de dood dat daar uit naam van tolerantie stukje bij beetje aan zal worden getornd.

‘Ik ben niet anti-islam, ik wil het alleen niet opgedrongen krijgen,’ legt J. Boven­kamp uit als ik hem later thuis in Almere bezoek. Hij is alleenwonend, hoogbegaafd, werkzaam in de IT en bezoekt regelmatig een debat in De Rode Hoed. ‘Wij seculieren hebben homohaat en burka’s achter ons gelaten.’ Bovenkamp werd, zoals hij zelf zegt, ‘rood’ opgevoed, zijn vader was chef huisdrukkerij van de Vara. ‘Juist omdat ik rationeel ben ingesteld, probeer ik te begrijpen waarom anderen in sprookjes geloven. Ik vraag me wel af hoe het nu verder moet. We zijn kennelijk toch te bang om het probleem met de Marokkaanse jeugd goed aan te pakken. Ik ben er niet meer zo zeker van dat ’t, zoals jarenlang werd beweerd, wel zal loslopen.’

Bezoekster Annabeth (69) heeft alle hoop opgegeven. Gescheiden en wonend in Koog aan de Zaan is ze ervan overtuigd dat haar Nederland zal verislamiseren: ‘Ik voel me een kruising tussen Ayaan en Van Gogh, ik ben als Jeanne d’Arc, ik móét het land redden.’

Frans Groenendijk, vroeger PSP-lid, later lang actief in de PvdA en nu partijloos, schrijft bijdragen op Hoei Boei, Ayaanhirsiali.web-log.nl en vele andere weblogs waar geestverwanten ook op schrijven. Hij heeft slapeloze nachten van de stand van het land: ‘Het lijkt of de westerse beschaving doelgericht wordt vernietigd, vreselijk vind ik het. Ik wind me er vooral over op omdat ik twee dochters heb, ik ben bang voor hún toekomst.’

Leo Sar, die zo emotioneel was in De Rode Hoed, spreek ik in een café in Amsterdam. Hij wil niet dat ik zijn woorden opschrijf. Vragen beantwoordt hij liever via de mail. Dan weet hij precies wat hij gezegd heeft. Over zijn angst voor de islam schrijft hij de volgende dag: ‘Ik zie wat Samuel Huntington ziet. De islam is onintegreerbaar. Zuid-Amerika is overgenomen door een paar honderd Spanjaarden met geweren. Waarom kan Europa niet onderworpen worden door twintig miljoen moslims, waarvan de voorhoede alleen maar realistisch dreigt met een paar vuile bommen? Bijvoorbeeld tegelijk in Amsterdam en Berlijn? Met zijn hoevelen waren de Bolsjewiki in het begin?’

Shariasocialisme
Het wemelde van de bloggers bij De Rode Hoed. Een aantal bezoekers kende elkaar van andere discussiebijeenkomsten, en natuurlijk volgen ze elkaar op de verschillende web-logs: Annabeth, Leo Sar, Groenendijk, Lucida (initiatiefnemer van atlucida.web-log.nl en beheerder van ayaanhirsiali.web-log.nl, die met instemming en ter ondersteuning van Ayaan Hirsi Ali is opgezet), Annelies (beheerder van Hoeiboei), KeesjeMaduraatje (van de gelijknamige weblog), mensen van Het Vrije Volk en de beheerder van De Zwijger Spreekt.

Allemaal hoogopgeleide burgers, lezers van de Volkskrant, NRC Handelsblad en Vrij Nederland, die hun woede en zorgen via internet ventileren. Graag zouden ze hun bijdragen ook in de gewone kranten terugzien, maar daar worden ze zonder opgaaf van redenen meestal geweigerd. Al lukte het Leo Sar een paar weken geleden om een stuk op de opiniepagina van de Volkskrant geplaatst te krijgen. Deze boze burgers delen hun verontwaardiging over de politiek die het naar hun idee totaal laat afweten.

Allemaal stemden ze vroeger links. Natuur­lijk waren ze voor een rechtvaardige samenleving, en wilden ze daar hun bijdrage aan leveren. Maar links heeft het land verkwanseld door het reële gevaar van de oprukkende islam niet in te zien, vinden ze. Woest en diep gegriefd zijn deze bloggers om het feit dat ze door anderen worden weggezet als fascisten. ‘Alleen omdat we kritisch zijn!’ Niet gehoord worden, dát is hun frustratie, dat maakt ze zo opgewonden en boos. Honderden, misschien wel duizenden verontruste burgers bekritiseren Nederlandse politici en intellectuelen via deze weblogs. Onvermoeibaar en vaak in radicale bewoordingen uiten zij hun ongenoegen.

Afgelopen voorjaar stak een aantal gelijkgestemden de koppen bij elkaar. Het was tijd voor een nieuwe beweging, vonden ze. Lucida reisde hiervoor samen met Annabeth naar de eerste bijeenkomst in Utrecht. Ze stemden vroeger allemaal progressief, blijkt uit de notulen. En nu waren ze allemaal bitter gestemd. Lucida vertelde die avond dat hij zich ziet als een kind van de Verlichting en dat hij daarom huivert voor de alliantie tussen sociaal-democratie en (politieke) islam. ‘Shariasocialisme’, is de naam die hij ervoor bedacht. Kees kwam uit de kraakbeweging en was later actief binnen D66. Die partij keerde hij de rug toe vanwege haar slappe houding over de Armeense genocide. Marij was vroeger lid van de PvdA en de SP, Will, ‘links in de goede betekenis van het woord’, hoopte ‘de naïeve Nederlanders wakker te schudden’.

Wat de aanwezigen verbond was, alweer, hun gezamenlijke angst voor het oprukkende cultuurrelativisme en ‘de voortgaande islamisering.’ ‘Alle hens aan dek’, ‘Islam Watch’, of ‘Gezond Verstand’ waren een paar mogelijke partijnamen.

De groep kwam daarna nog maar één keer bij elkaar, in Amsterdam. Voor een echte beweging bleken de verschillen in opvatting te groot. Lucida overweegt om in kleiner comité toch iets te ondernemen. ‘Ik wil iets doen! Een proces tegen burgemeester Cohen beginnen, bijvoorbeeld. Met zijn financiële steun aan de Westermoskee heeft hij de scheiding tussen Kerk en Staat met voeten getreden.’

Het Mekkaplein
Waar komt die ongebreidelde woede op de huidige politiek toch vandaan? Leo Sar, historicus zonder werk, wonend in Amsterdam-Oost en goede vriend van Eddy Terstall en arabist Hans Jansen, doet per e-mail een poging het me uit te leggen: ‘Het is dezelfde woede die een redelijk mens voelt als een pathologische moordenaar zich voordoet als een groot weldoener. Hitler, Saddam en Mugabe zijn voorbeelden. Wanneer geschiedenisloze kwasten in media en politiek niets anders doen dan comfortabel wegkijken van problemen rond immigratie en islam, zich wentelen in zelfgenoegzaamheid, daarentegen de ander die de pijnlijke waarheden wél toelaat, niet alleen buiten de discussie houdt, maar ook nog verdacht maakt, dan leidt dat tot woede.’

Ze beschouwen zich als weldenkende burgers. Het zijn de ánderen, de gevestigde politici, die de werkelijkheid niet onder ogen willen zien, is hun overtuiging. Dat de politiek niet meer om de angst van de autochtone burger heen kan, formuleert Vogelaar aan het begin van haar integratienota als volgt: ‘Veel autochtone Nederlanders ervaren de snelle veranderingen in hun leefomgeving en vooral de toenemende zichtbaarheid van de islam als bedreigend.’ Maar wat doet ze met die constatering?

‘Wij willen dat er naar ons wordt geluisterd,’ zegt Lucida in zijn flat in Slotervaart. Sinds zijn hond een jaar geleden is overleden – een kaarsje brandt ter herinnering naast de foto van het dier – woont Lucida alleen. Van oorsprong is hij Limburger: ‘Mijn vader was analfabeet, ik moest heel jong aan het werk in de rubberfabriek. Iedere dag om half zes op. Later ben ik zelf naar de avondschool gegaan.’ Met dédain kijkt hij naar de allochtone jongens van nu, ze weten niet wat het is om aan te moeten pakken: ‘God, wat worden die gepamperd!’

Omdat Lucida vroeger les heeft gehad van niemand minder dan de huidige minister van Economische Zaken, Maria van der Hoeven, is hij lid geworden van het CDA. ‘Ik stem het alleen niet.’ Lucida (50) heeft op dit moment geen vast werk. Een groot deel van zijn dag besteedt hij aan het webmasteren van de Ayaanhirsiali- en Lucida-weblogs. De ogenschijnlijk vriendelijke, zacht pratende Limburger heeft alle Nederlandse bewoners uit zijn flat zien vertrekken. ‘Maar ik laat me niet wegjagen,’ zegt hij. Op internet verandert hij van mr. Jekyll in een heuse mr. Hyde: ‘Lang zal het niet meer op zich laten wachten of onze “prachtwijken” pronken met straatnamen als het Mekkaplein of Avenue de Bin Laden. Bewoners van het stadsdeel Slotervaart zijn het inmiddels spuugzat. De ‘incidenten’ van intimidatie, vandalisme, straatterreur, diefstal, verniel- en roofzucht blijven zich maar opstapelen. En wat doet onze jofele jood? Juist, hij drinkt een extra kopje thee in de plaatselijke moskee. Cohen heeft van onze stad een splijtzwam gemaakt door zijn ziekelijke gevlei met de moslimgemeenschap in het algemeen en gedragsgestoorde moslimjongeren in het bijzonder.’

Ondanks zijn openlijke weerzin tegen tenminste delen van de moslimbevolking heeft Lucida hoogstpersoonlijk zijn diensten aangeboden aan Ahmed Marcouch, stadsdeelvoorzitter in Slotervaart. ‘Ik wil graag voorlichting op scholen geven, ik wil tegen die jongens zeggen dat ze wat van hun leven moeten maken, dat heb ik ook moeten doen. Weg met dat zelfbeklag.’
Maar is dat niet de kat op het spek binden, Lucida tussen de Marokkaanse pestkoppen? ‘Ik ben geen xenofoob of moslimhater,’ zegt hij zonder een spoor van ironie, ‘al word ik zo wel gezien.’
Annabeth komt er daarentegen rond voor uit dat ze niets moet hebben van gelovige moslims. ‘Ik krijg de kriebels als ik naast een vrouw sta die een hoofddoek draagt, vaak zeg ik er ook wat van. Met dat soort mensen ga ik principieel niet om. Stel dat Turkije straks bij Europa komt, dan krijgen ze allemaal een Schengen-paspoort. Ik ben zo bang voor het eind van de westerse cultuur, ik zie het als een wezenlijk gevaar.’

Annabeth woont, nadat ze dertig jaar in Australië doorbracht, in Koog aan de Zaan, in een buurt waar vooral veel bejaarden rond schuifelen. Vrienden heeft ze nauwelijks, daarvoor is ze te lang weggeweest, zegt ze. Uren zit ze op internet, de site van NRC Handelsblad is favoriet. ‘Mijn familie is blij dat ik mijn tirades op internet hou, ze zeggen dat anderen net zoveel recht hebben om hier te zijn als ik. Voor ik uit Nederland wegging, stemde ik PvdA, maar nu weet ik het niet meer. Uit pure wanhoop heb ik de laatste keer op de ChristenUnie gestemd. Ik heb even overwogen om Wilders te stemmen, maar ik vind hem niet sophisticated genoeg, hij praat te veel in oneliners.’
De bijeenkomsten in De Rode Hoed zijn belangrijk voor Annabeth, ze woont tegenover het station dus ze is er zo: ‘Ik vind het fijn om naar de Rode Hoed te gaan, daar kan ik mijn zegje doen, ik mag boos zijn. Die debatten ervaar ik als een catharsis.’

Halftaligen
Niet iedereen in De Rode Hoed was weblogger of Ayaan-adept. Ook mensen die gewoon belangstellend waren, zoals Ger Laan, eindredacteur bij Panorama en regelmatig bezoeker van De Rode Hoed, hadden zich aangemeld. Zijn speciale belangstelling voor die avond kwam ook omdat hij al een tijd op gespannen voet met zijn Marokkaanse onderburen stond (zie kader).

Socioloog en publicist Dick Pels, schrijver van onder meer De geest van Pim, het gedachtegoed van een politieke dandy, werd naar De Rode Hoed getrokken vanwege het indrukwekkende forum die avond. ‘Het hele palet zat er. Bovendien was het een sensatie om Jami te zien, die net verwikkeld was in zijn ruzie met de PvdA. Ik was wel verbaasd over het publiek, mensen waren zo agressief, heel fortuynistisch. Van die Nederlandse eigenheimers die allemaal het idee hadden dat Nederland verdedigd moest worden.’ Al jaren maakt Pels zich zorgen over ‘de leegte van links’. Samen met andere progressieve intellectuelen, onder wie Ellen Walraven, directeur van De Balie, en publicist Pieter Hilhorst is hij een denktank gestart: Waterland, met daaraan verbonden het waterlog. Doel is een ‘intellectuele doorbraak’, een verzoening tussen het socialisme en het liberalisme.

Scheffer zette zijn verhaal over geloofsvrijheid die avond in de Rode Hoed helder uiteen, vond Pels. ‘Het individu dat van zijn geloof valt, moet beschermd worden.’ De kloof met sommige allochtonen is veel dieper dan de kloof met arbeiderskinderen dertig jaar geleden, constateert Pels. Als voorbeeld vertelt hij over een debat waar hij in contact kwam met fanatieke moslims. ‘“Jij bent onwetend,” riepen ze me toe. “Wij minachten ongelovigen en onwetenden.” Kunnen communiceren, kunnen relativeren, is zo elementair. Marcouch noemen ze een heiden. Deze jongens zijn, zoals Scheffer zegt, halftaligen. Ik vind het tragisch, die totale desoriëntatie van een dorpsgemeenschap die hier binnenste buiten wordt gekeerd.’ En daar tegenover staat de opmars van het nationaal populisme. ‘Links en rechts raken elkaar voor­al bij het sentiment dat de gewone man slachtoffer is van het globalisme. Die ruimte heeft Fortuyn gemaakt met zijn waarschuwing voor de achterlijke islam. Zijn bewoordingen destijds waren niet aardiger dan wat Wilders nu zegt. Het nationalisme en het islamisme, ze zijn beide gevaarlijk. Islam moet leren twijfelen, twijfel is zo’n belangrijk element in onze cultuur.’

De paar honderd bezoekers van De Rode Hoed op de vijfentwintigste juni waren voornamelijk blank en van middelbare leeftijd. De paar moslims in de zaal en op het podium hadden het nakijken, er werd gewoonweg niet naar ze geluisterd. De Nederlanders, dat was duidelijk, waren alle oproepen tot begrip of dialoog meer dan beu. Ik had de werelden van moslims en autochtonen nog nooit zo ver van elkaar verwijderd gezien.

Niet begrepen of gehoord worden. Het land willen redden, het land moeten redden, de regering die er niets van bakt. De webloggers die ik sprak, gebruiken bijna een dreigende taal als het over moslims gaat. Zodra het onderwerp islam wordt aangeroerd, lopen de emoties hoog op en zijn ze niet te stoppen. Er is in hun beleving maar één iemand die het land zou kunnen redden van de multiculturele dwaasheid en dat is Paul Scheffer. Niet alleen is hij de progressieve intellectueel die als eerste de schaduwzijden van de multiculturele samenleving opschreef, hij neemt de geluiden van Leo Sar, Annabeth en Lucida en alle anderen als enige serieus. Zijn boek Het land van aankomst heeft iedereen in huis en is uitgebreid op alle weblogs besproken. ‘Als een enigszins beheerste opvang van vluchtelingen, gezinsherenigers en arbeidsmigranten onmogelijk blijkt,’ schreef hij in Het land van aankomst, ‘en gelijktijdig een goede inburgering niet echt lukt, dan zal vroeg of laat de kritische grens worden bereikt van wat sociaal en cultureel aanvaardbaar is.’
‘Ik vind hem zo beschaafd,’ verzucht Annabeth in Koog aan de Zaan, ‘terwijl hij toch zegt wat hij wil zeggen.’

Na afloop van het debat in De Rode Hoed, meldde Lucida trots op Hoei Boei, heeft hij nog persoonlijk met Scheffer gesproken. Hij kon zelfs vertellen dat Scheffer ‘iets te diep in het glaasje had gekeken’. Bij Lucida thuis in Slotervaart ligt Het land van aankomst binnen handbereik, hij zou Paul Scheffer zo het roer van een politieke beweging toevertrouwen. Leo Sar, politiek dakloos sinds links, zoals hij zegt, ‘vermulticultied’ is: ‘Ik zou mijn vriend Eddy Terstall graag als partijleider zien. Sommigen moeten daar misschien om lachen, maar Eddy kan geweldig met mensen omgaan, hij heeft intellectueel meer in zijn mars dan de meesten van de PvdA-partijtop en bezit een uitstekend moreel kompas. Paul Scheffer zou mee moeten doen, want hij heeft gezag. Beiden willen ze eigenlijk de politiek niet in, maar dat zijn juist de besten.’ Hij heeft al een naam voor de beweging, schrijft hij: ‘Vrijheid en Rechtvaardigheid.’

Weblogs waar de Rode Hoed-bezoekers vaak te vinden zijn:
www.dezwijger.blogspot.com
www.hoeiboei.web-log.nl
ayaanhirsiali.web-log.nl
atlucida.web-log.nl
www.keesjemaduraatje.web-log.nl

quote:

‘Wij seculieren hebben homohaat en burka’s achter ons gelaten.’

quote:

‘Wij willen dat er naar ons wordt geluisterd,’ zegt Lucida in zijn flat in Slotervaart. Sinds zijn hond een jaar geleden is overleden – een kaarsje brandt ter herinnering naast de foto van het dier – woont Lucida alleen. Van oorsprong is hij Limburger: ‘Mijn vader was analfabeet, ik moest heel jong aan het werk in de rubberfabriek. Iedere dag om half zes op. Later ben ik zelf naar de avondschool gegaan.’ Met dédain kijkt hij naar de allochtone jongens van nu, ze weten niet wat het is om aan te moeten pakken: ‘God, wat worden die gepamperd!’

quote:

Het Mekkaplein
Waar komt die ongebreidelde woede op de huidige politiek toch vandaan? Leo Sar, historicus zonder werk, wonend in Amsterdam-Oost en goede vriend van Eddy Terstall en arabist Hans Jansen, doet per e-mail een poging het me uit te leggen: ‘Het is dezelfde woede die een redelijk mens voelt als een pathologische moordenaar zich voordoet als een groot weldoener. Hitler, Saddam en Mugabe zijn voorbeelden. Wanneer geschiedenisloze kwasten in media en politiek niets anders doen dan comfortabel wegkijken van problemen rond immigratie en islam, zich wentelen in zelfgenoegzaamheid, daarentegen de ander die de pijnlijke waarheden wél toelaat, niet alleen buiten de discussie houdt, maar ook nog verdacht maakt, dan leidt dat tot woede.’

quote:

Lucida vertelde die avond dat hij zich ziet als een kind van de Verlichting en dat hij daarom huivert voor de alliantie tussen sociaal-democratie en (politieke) islam.

quote:

Ze weet precies wie ze moet opvoeren om het vooroordeel te bevestigen dat islamkritische bloggers rare mafketels zijn: een eenzame, verbitterde oude vrouw die zichzelf ziet als Jeanne d’Arc (‘Ik móet het land redden!’), een werkloze Limburger die een kaarsje brandt voor zijn overleden hond en die burgemeester Job Cohen aanduidt als ‘onze jofele jood’, een werkloze historicus die zo achterdochtig is dat hij de journalist, die hem interviewt, verbiedt om zijn antwoorden op te schrijven en de onvermijdelijke Keesjemaduraatje, die op zijn blog, tussen het islambashen door, ruzie met zijn broer maakt, omdat die niet had helpen opruimen na het familiefeest ter gelegenheid van de zeventigste verjaardag van hun moeder, I kid you not.