Niet aangeboren hersenletsel, ook wel verworven hersenletsel genoemd, houdt in dat de hersenaandoening na de geboorte is ontstaan en niets te maken heeft met de zwangerschap of bevalling. Daarom stelt het Landelijk Coordinatiepunt Niet-Aangeboren Hersenletsel als ‘veilige’ grens anderhalf jaar. Alles voor die leeftijdsgrens wordt aangezien als aangeboren hersenletsel. Dit betekent dat hersenletsel zich op iedere leeftijd kan manifesteren en meerdere oorzaken kan hebben. Door NAH ontstaat er een breuk in de ontwikkeling en/of levenslijn. Wanneer het kinderen/jongeren betreft zal de ontwikkeling anders gaan verlopen door het hersenletsel, bij volwassenen treedt het aspect van de verwerking van het niet meer kunnen naar voren. Door het hersenletsel ontstaan stoornissen waardoor onder andere vaardigheden kunnen verminderen.
Oorzaken
Zoals hierboven genoemd kan hersenletsel door meerdere oorzaken ontstaan. De hersenen zijn zo kwetsbaar, dat door oneindig veel oorzaken letsel veroorzaakt kan worden. Dit is de reden waarom hersenen goed ingepakt zijn in de schedel. De meest belangrijke oorzaken zal ik hieronder toelichten.
Er is een verdeling te maken tussen traumatisch en niet-traumatisch hersenletsel. Traumatisch hersenletsel houdt in dat het ontstaan is door ‘geweld’ van buiten af.
Niet traumatische hersenletsel betekent dat de oorzaak van binnenuit komt, door processen in het lichaam.
Traumatisch hersenletsel
Is in te delen in twee hoofdgebieden:
Letsel waarbij van buiten af een kracht op het hoofd wordt uitgeoefend, hierbij kan eventueel de schedel beschadigd zijn.
Letsel waarbij ‘uitwendige’ voorwerpen de hersenen binnendringen, hierbij is altijd schedelletsel.
Verschillende oorzaken van traumatisch hersenletsel door de kracht op het hoofd kunnen zijn;
Op het hoofd geslagen worden.
Aangereden worden.
Op de grond vallen.
Een voorwerp op het hoofd krijgen.
In de meeste gevallen ontstaat traumatisch hersenletsel doordat het hoofd plotseling afremt of versnelt.
Mogelijke oorzaken van letsel waarbij uitwendige voorwerpen de hersenen binnendringen;
Een botgedeelte dat de hersenen binnendringt als gevolg van een schedelbreuk.
Een voorwerp dat binnendringt in de hersenen. Denk aan; kogel, steekwapen, ijzeren voorwerp bij een ongeval.
In dergelijke gevallen is de oorzaak van het letsel niet de toename van de druk op de hersenen, maar het voorwerp dat direct de hersenen beschadigt.
Niet traumatisch hersenletsel.
Niet traumatisch hersenletsel kan vele oorzaken hebben.
Het kan onder andere veroorzaakt worden door zuurstofgebrek in de hersenen. (hypoxie ofwel anoxie genoemd). Door een hartstilstand, ademstilstand, bijna verdrinking, ophanging of rookvergiftiging kunnen de hersenen totaal afgesloten raken van zuurstof. Er treedt dan overal in de hersenen zuurstofgebrek op, waardoor ook in het hele hersengebied beschadigingen kunnen optreden.. Dit is echter niet het geval wanneer er sprake is van bloedafsluiting. Dan ontstaat er vaak letsel in dat gebied dat voorzien wordt van zuurstof door dat ene bloedvat.
Er kan ook sprake zijn van een aanlegstoornis in de bloedvatwand, een verzwakte vaatwand ten gevolge van veroudering of krachten in de hersenen door een ongeval. Deze drie oorzaken kunnen kleine of grote bloedingen tot gevolg hebben. Bloedingen kunnen zowel in de hersenen zelf ontstaan als tussen het schedeldak en het hersenvlies.
Een ander oorzaak kan een infectie zijn, veroorzaakt door verschillende virussen en bacterien. Vaak gaat er een bloedvergiftiging of een hersenvliesontsteking aan een hersenontsteking vooraf.
Wanneer er een tumor ontstaat in de hersenen, drukt deze het gezonde weefsel in elkaar. Doordat de hersenen plat gedrukt worden kunnen deze niet meer juist functioneren. De behandeling van een tumor (bestraling, chemotherapie of operatie)kan ook extra letsel veroorzaken.
Hersenletsel kan ook ontstaan door vergiftiging, denk aan rookvergiftiging, medicijnvergiftiging, vergiftiging door drugsgebruik of het (per ongeluk) slikken van giftige stoffen.
Een waterhoofd als oorzaak van hersenletsel, kan ontstaan zijn rond de geboorte maar ook op latere leeftijd kan het verschijnsel zich voor doen. Bij een waterhoofd neemt de druk in de hersenen toe ten gevolge van vochtophoping; dit kon tot beschadigingen leiden.
Overige oorzaken kunnen zijn: Alzheimer, Parkinson, MS en epilepsie. Deze ziektes staan in nauw contact met de hersenen.
Gevolgen:
Linkszijdig hersenletsel.
Aandoening van de aansturing van functies in het hele lichaam, met name in de rechterzijde.
Hemianopsie rechts: (gedeeltelijke) uitval van het rechter gezichtsveld.
Agnosieen: niet bewust zijn wat je waarneemt.
Afasieen: stoornissen in taalbegrip, taalgebruik of beide.
Apraxieen: moeite met logische verbanden.
Persevereren: niet kunnen stoppen met bapaald gedrag.
Langzaam voorzichtig gedrag.
Rechtszijdig hersenletsel.
Aandoening van aansturing van functies in het hele lichaam, met name de linkerzijde.
Hemianopsie links: (gedeeltelijke) uitval van de linker gezichtsvelden.
Slecht tot gebrekkig ziekte-inzicht.
Moiete met inschatten van sociale situaties.
Aprosodie of dysprosodie: geen of verminderde gevoeligheid voor bepaalde non-verbale aspecten van de communicatie.Hierdoor geeft men soms letterlijke betekenis aan figuurlijke taal en heeft men moeite met humor.
Moeite met to the point komen.
Stoornissen in de ruimtelijke waarneming.
Moeite met rekenen en getalbegrip.
Allerlei soorten van verwaarlozing van de linker lichaamshelft.
Apraxieen
Agnosieen
Stoornissen in taal-, denk- en geheugenprocessen.
Snel en impulsief gedrag.
Hersenstamletsel.
Bewustzijnstoornissen/coma.
Stoornissen in slaap- en waakritme.
Stoornissen in het alert zijn.
Dubbelzien.
Duizeligheid.
Moeite met eten, slikken en kauwen.
Frontaal letsel.
Geen belangstelling hebben voor de omgeving, egocentrisme.
Geen drijfveer hebben om in beweging te komen.
Apathie: iniatiefloosheid, emotionele vervlakking.
Overprikkeling: ontremd gedrag.
Decorumverlies
Slechte correctie van eigen gedrag.
Inflexibiliteit.
Afasie van Broca: motorische afasie-links
Aprosodie- rechts
Grote afleidbaarheid
Letsel aan de kleine hersenen
Coordinatiestoornissen
Moeite met evenwicht/balans.
Stoornissen in de oogmotoriek.
Ik werk met mensen die N.A.H. hebben en ik vroeg me af of er fokkers zijn die het hebben of mensen in hun omgeving hebben met N.A.H. Hoe ze hier mee omgaan en hoe ze het ervaren.
[ Bericht 41% gewijzigd door Mejoon op 09-11-2007 17:49:13 ]
quote:Ik ook niet.Op donderdag 8 november 2007 20:21 schreef Thomass het volgende:
Nah, ik niet.
Iemand met NAH hoeft ook echt niet last te hebben van de hele waslijst die in de OP wordt genoemd.
Ik mis in het lijstje trouwens de hersenbloeding (herseninfarct wordt wel genoemd).
quote:Ik werk in een activiteitencentrum. Er zijn mensen met NAH die hun oude vertrouwde leven weer op kunnen pakken maar de mensen die dat niet kunnen door wat dan ook komen bij ons na een revalidatieproces waar ze ook de nodige psychische begeleiding krijgen. Verder krijgen ze naar mijn idee weinig psychische begeleiding. Wel medicatie om stemmingen te onderdrukken (niet iedereen). Als ze bij ons komen gaan we op zoek naar de wensen en mogelijkheden om een goede daginvulling te geven. Dat kan op gebied van sport, computer, handvaardigheid, textiel, arbeidsmatige activiteiten en natuurbeleving. We hebben ook een afasiecentrum. Maar zoals je al zegt acceptatie is het meest moeilijke voor de deelnemers.Op donderdag 8 november 2007 20:40 schreef Emel het volgende:
Lijkt me erg moeilijk voor die persoon maar ook voor de directe omgeving. Wat voor psychische begeleiding krijgen deze mensen? Sowieso zullen ze in een acceptatie(verwerkings)proces zitten.
quote:Dat dacht ik al, dat de psychische begeleiding voor deze mensen vaak weinig is. In revalidatiecentra heb je wel psychologen werken. Mijn ervaring is, dat wij vaak clienten doorverwezen krijgen vanuit revalidatiecentra, omdat blijkbaar de begeleiding daar niet toereikend is.Op donderdag 8 november 2007 21:21 schreef Mejoon het volgende:
[..]
Ik werk in een activiteitencentrum. Er zijn mensen met NAH die hun oude vertrouwde leven weer op kunnen pakken maar de mensen die dat niet kunnen door wat dan ook komen bij ons na een revalidatieproces waar ze ook de nodige psychische begeleiding krijgen. Verder krijgen ze naar mijn idee weinig psychische begeleiding. Wel medicatie om stemmingen te onderdrukken (niet iedereen). Als ze bij ons komen gaan we op zoek naar de wensen en mogelijkheden om een goede daginvulling te geven. Dat kan op gebied van sport, computer, handvaardigheid, textiel, arbeidsmatige activiteiten en natuurbeleving. We hebben ook een afasiecentrum. Maar zoals je al zegt acceptatie is het meest moeilijke voor de deelnemers.
. Het 'grappige' is dat we, sinds haar beroerte, veel en veel beter met elkaar overweg kunnen. Mensen veranderen blijkbaar vaker na een beroerte, maar bij haar is dat enkel ten positieve. Ze is veel opener en 'echter' geworden, lijkt het. Daarvoor zagen we elkaar nauwelijks, nu een paar keer per week
. En hoewel bijna helemaal is hij toch net niet helemaal meer de oude.
Ten eerste lichamelijk, hij sleept nog altijd iets met zijn ene been, maar ook qua karakter zijn er toch wel veranderingen. Hij is iets egocentrischer, iets trager. Het zijn hele kleine dingen, maar toch wel genoeg om een wezenlijke verandering te zijn.
Hoe ga je daar mee om? Voor mij en mijn zus is dat wel te doen, maar voor mijn moeder is het wel eens lastig volgens mij. Hij is toch net niet helemaal meer die man waar ze ooit mee trouwde, en zo heel af en toe is er wel eens wrijving, mede door dat egocentrische. Ik kan me nl. wel goed voorstellen dat mijn moeder ook wel eens denkt 'het is wel goed met je, je kan ook rekening houden met anderen'.
En voor hemzelf... hij is nooit meer volledig aan het werk gegaan. Eerst halve dagen, maar sinds een paar maanden is het nog maar 1 dag in de week en zijn werkgever is druk doende om hem ook voor die laatste dag eruit te werken...
quote:Kunnen jullie dan wel passende begeleiding geven? Ik weet niet precies wat je doet en waar je werkt. Mensen zijn niet echt bekend met het begrip NAH is mijn ervaring.Op donderdag 8 november 2007 21:27 schreef Emel het volgende:
[..]
Dat dacht ik al, dat de psychische begeleiding voor deze mensen vaak weinig is. In revalidatiecentra heb je wel psychologen werken. Mijn ervaring is, dat wij vaak clienten doorverwezen krijgen vanuit revalidatiecentra, omdat blijkbaar de begeleiding daar niet toereikend is.
quote:Ja dat zie ik ook wel tijdens mijn werk. Mensen die meer hun gevoel kunnen tonen en meer gevoelsmatig handelen. En ook meer de familiewaarde zijn gaan in zien. En lijkt me heel fijn en goed voor haar dat ze werk is gaan oppakken en weer mobiel kan zijn.Op donderdag 8 november 2007 21:28 schreef Copycat het volgende:
Mijn schoonzus heeft vorig jaar zomer een herseninfarct gehad. Ze heeft daardoor uitval aan haar linkerkant. Sinds een paar maanden heef ze haar rijbewijs terug, waardoor ze weer meer mobiel is. Ze is dan ook weer (deels therapeutisch) aan het werk. Niet in haar oude functie (ze was thuiszorger), maar wel binnen haar oude organisatie. Deze week is ze begonnen met een computercursus ze doet nu licht administratief/receptiewerk. En dat gaat goed
Het 'grappige' is dat we, sinds haar beroerte, veel en veel beter met elkaar overweg kunnen. Mensen veranderen blijkbaar vaker na een beroerte, maar bij haar is dat enkel ten positieve. Ze is veel opener en 'echter' geworden, lijkt het. Daarvoor zagen we elkaar nauwelijks, nu een paar keer per week
quote:Ik werk in de GGZ, circuit Kinder- en Jeugdpsychiatrie. Wij krijgen weleens kinderen/jongeren vanuit revalidatiecentra bij ons aangemeld.Op donderdag 8 november 2007 21:38 schreef Mejoon het volgende:
[..]
Kunnen jullie dan wel passende begeleiding geven? Ik weet niet precies wat je doet en waar je werkt. Mensen zijn niet echt bekend met het begrip NAH is mijn ervaring.
quote:Ja en als ze dag en nacht bij elkaar zijn zal dat het er ook niet makkelijker op maken lijkt mij. Vooral als hij straks die enige dag werk kwijt is.Op donderdag 8 november 2007 21:30 schreef Brighteyes het volgende:
Mijn vader heeft 6 jaar geleden een herseninfarct gehad.
En hoewel bijna helemaal is hij toch net niet helemaal meer de oude.
Ten eerste lichamelijk, hij sleept nog altijd iets met zijn ene been, maar ook qua karakter zijn er toch wel veranderingen. Hij is iets egocentrischer, iets trager. Het zijn hele kleine dingen, maar toch wel genoeg om een wezenlijke verandering te zijn.
Hoe ga je daar mee om? Voor mij en mijn zus is dat wel te doen, maar voor mijn moeder is het wel eens lastig volgens mij. Hij is toch net niet helemaal meer die man waar ze ooit mee trouwde, en zo heel af en toe is er wel eens wrijving, mede door dat egocentrische. Ik kan me nl. wel goed voorstellen dat mijn moeder ook wel eens denkt 'het is wel goed met je, je kan ook rekening houden met anderen'.
En voor hemzelf... hij is nooit meer volledig aan het werk gegaan. Eerst halve dagen, maar sinds een paar maanden is het nog maar 1 dag in de week en zijn werkgever is druk doende om hem ook voor die laatste dag eruit te werken...
Hebben jullie wel eens gedacht aan een dagactiviteitencentrum?
Voorheen een vrolijke kerel, nu een gefrustreerde agressieve kerel
Waarbij ik de vraag stel: is die persoon nog steeds dezelfde? De geest is namelijk 'veranderd'...
Scary, dat wel.
quote:Heb het niet van wikipedia en NAH is zo breed dat ik naar een goede samenvatting zocht. Wat is het probleem?Op donderdag 8 november 2007 23:08 schreef Kaneel het volgende:
Anders gaan we even de hele DSM-IV en allerhande al dan niet psychiatrische afwijkingen in verscheidene topics copy-pasten vanaf Wikipedia!
Rechtszijdige verlamming en afasie. Na maanden keihard revalideren en een super-wilskracht is ze lichamelijk gezien weer zo'n 80% van wat ze was/kon.
Gedrag is echter wel veranderd; egoistischer, achterdochtig en vooral in het begin voelde ze zich snel achter gesteld. Maar de laatste tijd hebben we het idee dat dat ook weer de goede kant op gaat.
Al zal ze wrs. nooit weer de oude worden. Maar goed, allang blij dat ze er nog is...was behoorlijk kritiek destijds.
quote:En dat is een beetje de centrale vraag bij nogal wat neurologische en psychiatrische afwijkingen/ziektes. Om wie gaat het eigenlijk, in termen van identiteit.Op donderdag 8 november 2007 22:09 schreef katerwater het volgende:
Mij lijkt het erg verwarrend om iemand plots van karakter te zien veranderen.
Voorheen een vrolijke kerel, nu een gefrustreerde agressieve kerel
Waarbij ik de vraag stel: is die persoon nog steeds dezelfde? De geest is namelijk 'veranderd'...
Scary, dat wel.
quote:Ja en met deze doelgroep kom je heel erg die frustratie tegen omdat ze hun andere ik nog kennen. Ik ga met de mensen om zoals ik ze leer kennen maar in geval van de directe omgeving lijkt het mij heel moeilijk. Vandaar dit topic ook.Op donderdag 8 november 2007 23:37 schreef Inekris het volgende:
[..]
En dat is een beetje de centrale vraag bij nogal wat neurologische en psychiatrische afwijkingen/ziektes. Om wie gaat het eigenlijk, in termen van identiteit.
Maar ik denk ook doordat je weet wat voor persoon het was en wat diegene heeft meegemaakt, dat dat ook wel weer makkelijker maakt om er mee om te gaan.
Lekker dubbel he?
Je bent meer gemotiveerd om er goed mee om te gaan
quote:Tja kan me er ook wel goed iets bij voorstellen! Ik vind het erg knap hoor hoe families zo dicht bij elkaar blijven en hoe mensen met NAH zo keihard kunnen werken aan zichzelf!Op donderdag 8 november 2007 23:59 schreef Ingetje79 het volgende:
Is ook moeilijk
Maar ik denk ook doordat je weet wat voor persoon het was en wat diegene heeft meegemaakt, dat dat ook wel weer makkelijker maakt om er mee om te gaan.
Lekker dubbel he?
quote:Natuurlijk is wilskracht niet alles....het moet lichamellijk gezien ook kunnen.Op vrijdag 9 november 2007 00:08 schreef Mejoon het volgende:
[..]
Tja kan me er ook wel goed iets bij voorstellen! Ik vind het erg knap hoor hoe families zo dicht bij elkaar blijven en hoe mensen met NAH zo keihard kunnen werken aan zichzelf!
Een paar jaar na m'n schoonmoeder kreeg een goede vriendin van m'n moeder een hersenbloeding, maar die wil helemaal niets, echt niets.
Ze is 51 nu en woont met haar man in een verzorgingshuis en laat zich voortduwen in een rolstoel.
Terwijl de fysio's, artsen e.d. zeker wisten dat ze weer zou kunnen lopen.
Ze wil gewoon simpelweg niet.
Terwijl de beroerte van schoonmoeders een stuk erger was...maar die oefende tot ze er gek van werd. Maar als we dan 's avonds in de revalidatie-kliniek kwamen, was ze ape-trots dat ze haar re.arm weer wat verder op kon tillen.
Als iemand zelf er zo mee om gaat, heb je zelf ook meer kracht om er mee om te gaan.
quote:Ieder mens gaat anders met situaties om. Ik vraag me vaak af hoe ik in het leven zou staan als het mij zou overkomen.Op vrijdag 9 november 2007 00:14 schreef Ingetje79 het volgende:
[..]
Natuurlijk is wilskracht niet alles....het moet lichamellijk gezien ook kunnen.
Een paar jaar na m'n schoonmoeder kreeg een goede vriendin van m'n moeder een hersenbloeding, maar die wil helemaal niets, echt niets.
Ze is 51 nu en woont met haar man in een verzorgingshuis en laat zich voortduwen in een rolstoel.
Terwijl de fysio's, artsen e.d. zeker wisten dat ze weer zou kunnen lopen.
Ze wil gewoon simpelweg niet.
Terwijl de beroerte van schoonmoeders een stuk erger was...maar die oefende tot ze er gek van werd. Maar als we dan 's avonds in de revalidatie-kliniek kwamen, was ze ape-trots dat ze haar re.arm weer wat verder op kon tillen.
Als iemand zelf er zo mee om gaat, heb je zelf ook meer kracht om er mee om te gaan.
Hoe heb jij het trouwens ervaren hoe de buitenwereld ermee omgaat? Buren, mensen op straat etc.
Maar tegen degenen die iets verder van haar af stonden gedroeg ze zich ook voorbeeldig hoor. Het was meer naar partner en kinderen waar ze soms onhebbelijk tegen was.
Dan haalden we onze schouders maar op, mopperden ff alles bij elkaar en gingen weer verder.
In ons geval had ze ook al een behoorlijke cardiale geschiedenis; in een half jaar 4 hartinfarcten en 1 hartstilstand. Dus uiteindelijk toch maar een bypass, alles ging boven verwachting en 2 maanden later ineens die beroerte. Ze had dus in onze ogen ook al genoeg meegemaakt en dan ga je niet gauw lopen klagen eerlijk gezegd.
Vooral ook omdat de buitenwereld je er vaak genoeg op wijst hoe een geluk ze heeft gehad dat ze er nog is. En dat is natuurlijk ook wel zo...
. Gauw weer eens langsgaan.quote:Dat we sinds de nieuwe vreemde sub-indeling allerhande stoornissen krijgen hier opeens.Op donderdag 8 november 2007 23:24 schreef Mejoon het volgende:
[..]
Heb het niet van wikipedia en NAH is zo breed dat ik naar een goede samenvatting zocht. Wat is het probleem?
quote:Dus? Dit valt toch gewoon onder psychologie?Op vrijdag 9 november 2007 09:41 schreef Kaneel het volgende:
[..]
Dat we sinds de nieuwe vreemde sub-indeling allerhande stoornissen krijgen hier opeens.
En het is nou niet zo dat de TS het verhaal hier maar neerpleurt en er verder niks mee doet.
quote:dit valt onder de neurologieOp vrijdag 9 november 2007 10:52 schreef Brighteyes het volgende:
[..]
Dus? Dit valt toch gewoon onder psychologie?
En het is nou niet zo dat de TS het verhaal hier maar neerpleurt en er verder niks mee doet.
quote:...en de psychische gevolgen van een neurologische aandoening
quote:en neuropsychologie
hersenen<--->gedrag
quote:Nou, er wordt gewoon een copy-past neergezet als nieuw topic. Zo kun je toch overal een discussie mee uitlokken en alle 20.000 stoornissen een topic geven hiero?Op vrijdag 9 november 2007 10:52 schreef Brighteyes het volgende:
[..]
Dus? Dit valt toch gewoon onder psychologie?
En het is nou niet zo dat de TS het verhaal hier maar neerpleurt en er verder niks mee doet.
quote:hier verder: R&P Policy & FeedbackOp vrijdag 9 november 2007 14:05 schreef Kaneel het volgende:
[..]
Nou, er wordt gewoon een copy-past neergezet als nieuw topic. Zo kun je toch overal een discussie mee uitlokken en alle 20.000 stoornissen een topic geven hiero?
quote:Mijn vader heeft een aantal hersenbloedingen gehad, waardoor hij nu linkszijdig verlamd is en afasie heeft. Hij is 53, maar sinds zijn laatste hersenbloeding in februari van dit jaar, kan hij niet meer voor zichzelf zorgen en woont hij in een verpleeghuis. Omdat hij ook suikerziekte heeft, en daarnaast gewoon rookt, raken zijn aderen verstopt, waardoor hij al 2 tenen heeft moeten amputeren, omdat ze afgestorven waren. Ik vind het erg moeilijk om hier mee om te gaan. Hij is pas 53, en om hem dan in een verpleeghuis te zien zitten tussen de oudere mensen, dat is toch best wel lastig om mee om te gaan. Ook kan hij natuurlijk veel minder, niet meer goed lopen, niet meer goed praten, heeft hij hulp nodig bij de ADL, en dat is toch moeilijk om te accepteren als je vader nog zo jong is. Aan de ene kant maakt het me heel verdrietig, om wat er allemaal gebeurd is, aan de andere kant heb ik angst voor wat er nog allemaal komen gaat, hoe hij nog verder "aftakelt" en soms ben ik ook gewoon boos dat hij toch stug door blijft roken. Dus het roept gewoon heel veel verschillende emoties en gevoelens op, en dat maakt het allemaal ook gewoon moeilijk.Op donderdag 8 november 2007 20:20 schreef Mejoon het volgende:
Ik werk met mensen die N.A.H. hebben en ik vroeg me af of er fokkers zijn die het hebben of mensen in hun omgeving hebben met N.A.H. Hoe ze hier mee omgaan en hoe ze het ervaren.
[ Bericht 0% gewijzigd door _Hestia_ op 10-11-2007 09:49:15 ]
Af en toe werk ik op een PZ afdeling voor NAH.
De doelgroep is daar erg verschillend: soms iemand met een ongeval, die erg van de kaart binnenkomt, maar na een tijdje weer (bijna) helemaal 'goed' is, soms wordt het echter onmogelijk weer naar de gewone situatie terug te keren en dan gaan mensen afhankelijk van leeftijd en situaties naar woonvormen of tehuizen.
Het kan erg triest zijn als familie vertelt hoe iemand was en nu is bijvoorbeeld, maar de patiënten leren er beter mee om te gaan en hun ADL en sociale vaardigheden weer op te vatten.
Het mooie van deze afdeling is dat je soms mensen erg goed ziet opknappen, dat is leuk om te zien.
quote:Hij zit nu nog in een standaard verpleeghuis ja. Op een kamertje van een paar vierkante meter met alleen een bed, kastje met tv en wastafel met ombouw. Vanaf half oktober zou hij eigenlijk naar een ander verpleeghuis gaan. Dat is een nieuw gebouw, met daarbinnen allemaal aparte "woninkjes" In die "woninkjes" wonen dan 7 mensen, en hebben ze een gemeenschappelijke woonkamer, keuken en badkamer, en hun eigen slaapkamer. Met zijn zevenen moeten ze zoveel mogelijk zelf proberen te doen qua huishouden en eten koken enzo, en wat ze niet zelf kunnen, krijgen ze ondersteuning bij van de verpleging. Hij keek er erg naar uit om naar dat nieuwe verpleeghuis te gaan, omdat hij dan weer meer ruimte krijgt om te leven, wat meer contact met anderen heeft enzo. Die leefgroep waar hij dan in komt, zijn allemaal mensen tussen de 40-60 jaar, dus niet echt heel oud. Maar het is dus allemaal nieuw, en het gebouw zou in 3 fases opgeleverd worden. Mijn vader zou er in de laatste fase naar toe gaan, half oktober. Maar ze hebben nog niet genoeg personeel, dus nu wordt het waarschijnlijk december voordat hij kan verhuizen.Op zaterdag 10 november 2007 09:32 schreef veiligheidsspeldje het volgende:
Sylvana: woont je vader in een standaard verpleeghuis? Wat vindt hij daarvan, want het lijkt me niet heel ideaal, en vind je hem ook verandert?
En ja, ik heb mijn vader erg zien veranderen ja. Hij is erg passief geworden na zijn hersenbloedingen. Hij zit alleen maar een beetje voor de tv de hele dag, en verder doet hij weinig. Toen hij net die laatste hersenbloeding had gehad, en eigenlijk helemaal niks meer kon, een kasplantje was, toen hoefde het allemaal niet meer van hem. Hij had er geen geloof meer in dat het nog goed zou komen. Dat was wel erg moeilijk toen, dat je eigen vader van 53 het leven niet meer ziet zitten. Inmiddels kan hij door therapie enzo wel weer wat dingen, heeft hij wel weer wat bijgeleerd, maar toch blijft het lastig dat hij gewoon zo afhankelijk is van anderen en daar heeft hij zelf ook wel veel moeite mee. En als iets niet gaat zoals hij wil, als iets niet lukt, dan kan hij erg boos en driftig worden, op het agressieve af.
Ik merk ook wel dat de dochter-vaderband heel erg is veranderd. Het is nu meer dat ik gewoon bij hem op bezoek ga, er ben, een beetje tv met hem kijk, maar dan houdt het ook wel een beetje op. Hiervoor deden we nog heel veel dingen, samen naar de TT in Assen, eerst op de motor, daarna met de auto, op zondag toeren met de auto, op vakantie naar Ameland of Duitsland, op zondagmiddag op visite bij familie, en dat kan nu gewoon allemaal niet meer.
Als er een keer iets is, zoals een familiedag ofzo, dan moet er van alles geregeld worden zodat hij ook mee kan, rolstoel, vervoer en dergelijke. Dus zomaar spontaan ergens heen gaan dat is gewoon moeilijk.
[ Bericht 3% gewijzigd door _Hestia_ op 10-11-2007 09:53:36 ]
En hoe gaat je moeder hier meer om?
quote:Mijn ouders zijn gescheiden, mijn moeder heeft geen contact meer met mn vaderOp zaterdag 10 november 2007 11:54 schreef Ingetje79 het volgende:
Akelig verhaal Sylvana.
En hoe gaat je moeder hier meer om?
quote:Oh...sorry...wist ik niet.Op zaterdag 10 november 2007 11:57 schreef Sylvana het volgende:
[..]
Mijn ouders zijn gescheiden, mijn moeder heeft geen contact meer met mn vader
Maar mag je dan wel af en toe ff stoom af blazen over je vader bij je moeder? Of wil ze niets over hem horen.
Lijkt me zeer frustrerend
quote:Nouja, we praten er wel over als ik bij hem ben geweest ofzo, maar verder niet echt ofzo.Op zaterdag 10 november 2007 12:00 schreef Ingetje79 het volgende:
[..]
Oh...sorry...wist ik niet.
Maar mag je dan wel af en toe ff stoom af blazen over je vader bij je moeder? Of wil ze niets over hem horen.
Lijkt me zeer frustrerend
Zal niet meer zeuren nu
quote:Jee moeilijk voor je Sylvana. Heb je wel broers of zussen of misschien familie van je vader om erover te praten?Op zaterdag 10 november 2007 12:04 schreef Sylvana het volgende:
[..]
Nouja, we praten er wel over als ik bij hem ben geweest ofzo, maar verder niet echt ofzo.
quote:Hoe oud is hij nu? En hij doet dus wel een opleiding?Op zaterdag 10 november 2007 11:41 schreef tijnbrein het volgende:
Mijn broertje heeft NAH door een bijna verdrinking in een bad toen hij 6 jaar was. Lichamelijk heeft hij er niks aan overgehouden. Alleen geestenlijk. Hij moet worden aangestuurd. Omdat hij zelfstandig niet staat dingen te doen. Door dit en dat hij een corset voor zijn rug draagt werkt hij nu op de Sociale werkplaats in de groenvoorziening. Waarschijnlijk kan hij later als hij verder geleerd heeft bij een gewoon bedrijf werken.
quote:Ik vind het geen zeuren hoor, dus als je vragen hebt mag je ze gerust stellenOp zaterdag 10 november 2007 12:05 schreef Ingetje79 het volgende:
Oke, tnx....
Zal niet meer zeuren nu
quote:Ja, heb nog een broer en een zusje, met hun kan ik er wel over praten. Mijn broer regelt nu ook alles voor mijn vader qua geldzaken enzo, verkoop van huis/auto en dergelijkeOp zaterdag 10 november 2007 13:04 schreef Mejoon het volgende:
[..]
Jee moeilijk voor je Sylvana. Heb je wel broers of zussen of misschien familie van je vader om erover te praten?
quote:Dit heeft een groot gedeelte van mijn groepstherapie uitgemaakt bij het riagg. Nu kan ik er wel beter mee omgaan dan toen het net gebeurd is. Maar hou altijd de angst dat het nog slechter met hem zal gaan, dat hij een volgende hersenbloeding helemaal niet meer overleeftt bijvoorbeeld. Ben wel blij dat hij in december naar dat andere verpleeghuis kan, daar zit hij toch meer op zn plekOp zaterdag 10 november 2007 12:06 schreef Emel het volgende:
Heftig, Sylvana. Hoe ga jij ermee om?
Maar het blijft gewoon heel moeilijk en verdrietig allemaal. Een vader van 53 hoort gewoon niet zo te zijn en in een verpleeghuis te wonen...Het is gewoon moeilijk te accepteren...
[ Bericht 27% gewijzigd door _Hestia_ op 10-11-2007 13:42:13 ]
quote:Ja dat verwerkingsproces lijkt me erg zwaar voor je en je familie. En dat heeft veel tijd nodig....Op zaterdag 10 november 2007 13:26 schreef Sylvana het volgende:
[..]
Ik vind het geen zeuren hoor, dus als je vragen hebt mag je ze gerust stellen
[..]
Ja, heb nog een broer en een zusje, met hun kan ik er wel over praten. Mijn broer regelt nu ook alles voor mijn vader qua geldzaken enzo, verkoop van huis/auto en dergelijke
[..]
Dit heeft een groot gedeelte van mijn groepstherapie uitgemaakt bij het riagg. Nu kan ik er wel beter mee omgaan dan toen het net gebeurd is. Maar hou altijd de angst dat het nog slechter met hem zal gaan, dat hij een volgende hersenbloeding helemaal niet meer overleeftt bijvoorbeeld. Ben wel blij dat hij in december naar dat andere verpleeghuis kan, daar zit hij toch meer op zn plek
Het is gewoon moeilijk te accepteren...
Hebben jullie niet overwogen om je vader in een woonvoorziening te laten wonen die helemaal gericht is op mensen met NAH?
Ik was erg jong toen het gebeurde, dus echt goed gekend voordat het gebeurde heb ik hem niet, maar op basis van de schaarse herinneringen van voor die tijd kan ik alleen maar tot de conclusie komen dat alles wat hij was verwoest is.
Mijn vader heeft heeft een hersenstaminfarct gehad en naast allerlei andere restverschijnselen
waardoor hij veel niet meer kan wat hij vroeger nog wel kon, ook ernstige slikproblemen.
Hij kan geen dun vloeibare dranken (zoals water of thee) meer drinken.
Mijn moeder is echter ook patient, maar dat heeft meer met het de gewrichten te maken.
Het spreekt voor zich dat ik wekelijks wat kom inspringen en helpen om de boel reilende
te houden en wat te begeleiden. Het heeft mijn constante aandacht.
Waar ik wel blij om ben is dat het me gelukt is om tijdens de revalidatie van mijn vader steeds
zijn gevoel voor humor en zijn relativeringsvermogen te prikkelen. Niet alleen omdat het een
zwaar deprimerende omgeving was in de hersenherstelingoord, en dat de acceptatie van
alle verloren vermogens psychisch ook een hele opgave was, maar ook omdat ik er nu de
vruchten van zie en dat ik hem ermee kan activeren. We maken een hoop grapjes samen.
Maar ik moet er ook mee oppassen want een kleine afleiding kan opeens weer maken
dat hij zich heel erg verslikt.
Edit: O ja, wat ook lastig voor mijn ouders is geworden is dat mijn vader veel onduidelijker
is gaan praten en dat mijn moeder een beetje doof aan het worden is. Dat versterkt de
machteloosheid in de communicatie soms. Ik merk dat het vaak voorkomt dat ik aan het
tolken ben.
[ Bericht 10% gewijzigd door barthol op 12-11-2007 00:28:28 ]
maar soms is het ook behoorlijk intensief. Maar ach, het is ook iets waar velen vroeger of later mee te maken
krijgen, als ouders ouder worden.
[ Bericht 3% gewijzigd door barthol op 12-11-2007 01:25:33 ]
quote:Jee, dus jij zorgt voor je ouders gedeeltelijk? Krijgen ze ook nog andere zorg? Hoe vaak help je je ouders? Gebruikt je vader trouwens verdikkindmiddel voor dranken?Op maandag 12 november 2007 00:02 schreef barthol het volgende:
Ik ben al wat ouder, en mijn ouders zijn inmiddels hoogbejaard maar leven nog wel zelfstandig.
Mijn vader heeft heeft een hersenstaminfarct gehad en naast allerlei andere restverschijnselen
waardoor hij veel niet meer kan wat hij vroeger nog wel kon, ook ernstige slikproblemen.
Hij kan geen dun vloeibare dranken (zoals water of thee) meer drinken.
Mijn moeder is echter ook patient, maar dat heeft meer met het de gewrichten te maken.
Het spreekt voor zich dat ik wekelijks wat kom inspringen en helpen om de boel reilende
te houden en wat te begeleiden. Het heeft mijn constante aandacht.
Waar ik wel blij om ben is dat het me gelukt is om tijdens de revalidatie van mijn vader steeds
zijn gevoel voor humor en zijn relativeringsvermogen te prikkelen. Niet alleen omdat het een
zwaar deprimerende omgeving was in de hersenherstelingoord, en dat de acceptatie van
alle verloren vermogens psychisch ook een hele opgave was, maar ook omdat ik er nu de
vruchten van zie en dat ik hem ermee kan activeren. We maken een hoop grapjes samen.
Maar ik moet er ook mee oppassen want een kleine afleiding kan opeens weer maken
dat hij zich heel erg verslikt.
Edit: O ja, wat ook lastig voor mijn ouders is geworden is dat mijn vader veel onduidelijker
is gaan praten en dat mijn moeder een beetje doof aan het worden is. Dat versterkt de
machteloosheid in de communicatie soms. Ik merk dat het vaak voorkomt dat ik aan het
tolken ben.
Met grapjes kun je een heel eind komen kan ik uit ervaring zeggen. En vertouwen.
quote:Dus jij hebt je vader met nah als kind meegemaakt? Hoe was de gezinssituatie eigenlijk..woonde je vader thuis zag je hem regelmatig? Hoe ging dat me de opvoeding? Hoe kwam je erachter dat hij nah had?Op zondag 11 november 2007 20:00 schreef Alicey het volgende:
Mijn vader heeft door het zuurstofgebrek dat volgde op een hartinfarct serieuze hersenschade over opgelopen. Op een gegeven moment had hij niet meer de wil om verder te revalideren en is daardoor eigenlijk nooit weer op een redelijk niveau gekomen. Hij is een soort van autistisch geworden, leeft volgens een strak ritme en kan er niet tegen wanneer dat ritme in de war wordt gegooid en kan moeilijk met veranderingen overweg, maar het zijn ook een hoop andere dingen die het eigenlijk onmogelijk maken om echt contact met hem te hebben. Het lijkt ook allemaal geleidelijk aan steeds erger te worden..
Ik was erg jong toen het gebeurde, dus echt goed gekend voordat het gebeurde heb ik hem niet, maar op basis van de schaarse herinneringen van voor die tijd kan ik alleen maar tot de conclusie komen dat alles wat hij was verwoest is.
quote:Ja en nu nog steeds.Op woensdag 14 november 2007 21:06 schreef Mejoon het volgende:
[..]
Dus jij hebt je vader met nah als kind meegemaakt?
quote:Na afloop van revalidatie woonde hij thuis en woont nu nog thuis. Dus ja, je kunt wel stellen dat ik hem regelmatig zag.Hoe was de gezinssituatie eigenlijk..woonde je vader thuis zag je hem regelmatig?
quote:Opvoeding kwam voor rekening van mijn moeder alsmede een inwonende (veel oudere) zus en broer. Dat hij NAH heeft valt moeilijk over het hoofd te zien. Hij is een totaal andere persoon dan dat hij was.Hoe ging dat me de opvoeding? Hoe kwam je erachter dat hij nah had?
quote:Ik vind het altijd heel knap en heb veel respect voor mensen die hun partner/naaste blijven steunen en verzorgen. Je hebt opeens wel een andere partner. Ik zie ook vaak dat mensen het niet aan kunnenen afstand nemen van persoon in kwestie.Op woensdag 14 november 2007 21:11 schreef Alicey het volgende:
[..]
Ja en nu nog steeds.
[..]
Na afloop van revalidatie woonde hij thuis en woont nu nog thuis. Dus ja, je kunt wel stellen dat ik hem regelmatig zag.
[..]
Opvoeding kwam voor rekening van mijn moeder alsmede een inwonende (veel oudere) zus en broer. Dat hij NAH heeft valt moeilijk over het hoofd te zien. Hij is een totaal andere persoon dan dat hij was.
Heeft je vader iets voor zichzelf..een hobby ofzo? Zodat je moeder ook tijd heeft voor zichzelf?
quote:Wat dat betreft begrijp ik ook niet hoe mijn moeder het uithoudt. Van echt steunen is denk ik al heel lang geen sprake meer, maar ze berust er grotendeels in hoe de situatie is..Op woensdag 14 november 2007 21:24 schreef Mejoon het volgende:
[..]
Ik vind het altijd heel knap en heb veel respect voor mensen die hun partner/naaste blijven steunen en verzorgen. Je hebt opeens wel een andere partner. Ik zie ook vaak dat mensen het niet aan kunnenen afstand nemen van persoon in kwestie.
quote:Hobbies heeft hij niet, maar hij heeft niet de hele tijd verzorging nodig. Problemen ontstaan vooral doordat hij niet kan omgaan met afwijkingen op de regelmaat. Mijn moeder heeft tijd voor zichzelf, voor zover ze zich die gunt. Ze is nogal actief met het oppassen op kleinkinderen.Heeft je vader iets voor zichzelf..een hobby ofzo? Zodat je moeder ook tijd heeft voor zichzelf?
quote:Hai Mejoon,Op woensdag 14 november 2007 21:02 schreef Mejoon het volgende:
[..]
Jee, dus jij zorgt voor je ouders gedeeltelijk? Krijgen ze ook nog andere zorg? Hoe vaak help je je ouders? Gebruikt je vader trouwens verdikkindmiddel voor dranken?
Met grapjes kun je een heel eind komen kan ik uit ervaring zeggen. En vertouwen.
Zoals deze week is het meestal, dan ga ik er op donderdag begin van de avond heen, en kom ik zaterdag eind
van de middag weer thuis met de trein. Ik blijf er nu dus meestal 2 dagen achter elkaar.
Mijn zus doet ook veel, (o.a. het meer grondige schoonmaakwerk
) Zij kan gemakkelijker voor kortere periodes even langskomen want zij woont dichter in de buurt, maar zij heeft ook haar partner, kinderen en kleinkinderen
en dat vraagt ook tijd en aandacht.
Er is ook wel andere zorg geweest (uiteraard toen mijn vader nog in behandeling was, en later ook thuiszorg)
maar momenteel niet. En.. uiteraard doet mijn moeder ook nog wat zij kan. Ze kookt nog steeds. (Maar als ik er
ben dan koken we "samen"). De zelfredzaamheid is heel belangrijk, maar overbelasting ligt heel erg op de loer
voor mijn moeder, want ik zie toch dat het allemaal "nog maar net" gaat met het lopen, en ze heeft ook veel pijn.
Eigenlijk is mijn rol 2 jaar geleden gekomen doordat mijn vader me zelf gevraagd had om een aantal weken bij
mijn moeder te zijn omdat hij naar het ziekenhuis moest. Dat was voor iets anders en een maand voor zijn CVA.
Toen een maand later opeens die CVA erbij kwam ben ik er een half jaar 6 dagen in de week geweest. Een
dagje thuis om eigen dingen te regelen.
Ja, mijn vader gebruikt ook verdikkingsmiddel. Nutilis. Ik neem aan dat je dat kent. Ik had het in het verzorgings-
centrum zien gebruiken, dus van daar kende ik het. Maar wat ook goed te drinken is bij slikproblemen is
fruitontbijt. Dat is ook wat dikker, en dat drinkt mijn pa nu het meest.
Ja, "en vertrouwen"! maar soms houd ik het toch wel een beetje in de gaten want dan heeft m'n pa opeens
zo'n week dat hij opeens allerlei te stoere dingen wil gaan doen, voor zichzelf bewijzen dat hij toch nog heel
wat kan is belangrijk voor hem. De kettingzaag hebben we toch maar weggehaald, want dat was geen goed
idee om bij de hand te hebben met die aandachtsconcentratie perikelen en het wankele evenwicht. Maar het is
wel goed als hij bezig is met iets wat wat meer binnen zijn grenzen is. Hij heeft soms ook van die weken dat hij
de halve dag in zijn stoel zit te suffen en te slapen. Het is vaak een balans, vertrouwen geven en dingen zelf
laten doen, maar ook erbij zijn om in te springen of te helpen als de grenzen in de gaten gehouden moeten
worden. En dan niet bevoogdend, of teveel als verzorger, maar meer als buddy die meedoet, meedenkt en er
is als er even wat hulp nodig is. Zo ben ik de dagen dat ik er ben zowel met mijn vader als mijn moeder bezig,
en er zijn daarnaast ook allerlei praktische dingen te doen in huis en in de tuin en boodschappen doen and so on.
Allemaal niet zo hoogdravend, maar wel nodig om mijn ouders zo lang mogelijk nog zelfstandig te laten wonen.
Maar ik denk soms ook vooruit als ik zie hoe kortademig m'n pa is en hoe mijn moeder soms puft en steunt als
ze iets heeft gedaan waarbij ze wat meer moest lopen. Heel gewone dingen zijn topsport voor haar.
groet.
waardoor hij bijna een week thuis rare dingen heeft gedaan 
Hij heeft eerst een week of 3, 4 in het ziekenhuis gelegen en daarna heeft hij 3 maanden in een verpleeghuis gezeten. Nu is hij weer thuis.
Hij is er 'goed afgekomen' want lichamelijk heeft hij totaal geen beperkingen. Geestelijk is hij wel wat veranderd.
We zijn ons er heel erg van bewust dat we heel veel geluk hebben gehad.