Hoe gaat het met de moeders? Deel 46

quote:

Op donderdag 13 september 2007 08:47 schreef Kersjes het volgende:
p_iglet, ik leef met je mee!
Misschien helpt het om zijn geur op te snuiven via zijn speeltjes?
Of juist niet natuurlijk....Lastig.

Ik heb even een vraagje.
Best een beetje genant, maar ik loop er al een tijdje mee en misschien weten jullie er meer over.
Er is namelijk wat veranderd inwendig.
Het is nu 3 maanden na de bevalling, en ik had gehoopt dat het weer bij zou trekken (en misschien komt dat nog wel), maar vaginaal voelt alles zo raar!
Na de bevalling heb ik nog 10 weken ofzo gevloeid en heb ik nog zeker 8 weken verdikkingen en pijn gehad van de hechtingen. Dat heeft er, in combinatie met andere zaken (bevallingstrauma, vermoeidheid, baby ) mede voor gezorgd dat er van een spetterend sexleven nog niet echt sprake is. Die paar keren dat we het nu gedaan hebben (m.b.v. veeeeel babyolie dat we gelukkig nu in huis hebben) voelde voor mij zo raar van binnen. Alsof alles wat naar binnenkomt er ook direct weer wordt uitgeduwd ofzo.
Die keren dat ik tampons heb gedragen was dat net zo: stukje bij beetje eruit, tot hij er helemaal uitgeduwd was.
Zelfs bij maatje mini.
Is dit normaal? Gaat het nog over?
Ik zie nu al op tegen het moment tegemoet dat ik voor het eerst weer ga menstrueren, ik wil echt niet weer aan dat vreselijke maandverband en die bijbehorende enorme onderbroeken...

quote:

Op donderdag 13 september 2007 11:43 schreef Moonah het volgende:
Oh lieve Cattie!!!! Niet twijfelen aan jezelf, niet doen!! Dat is een fase! Serieus. Ik heb er al regelmatig over gelezen, en het lijkt me afschuwelijk, maar het schijnt heel normaal te zijn, écht!

Kersjes, ook hier problemen hoor. Niet op dezelfde manier als bij jou, maar wel pijn. Ik was ervan overtuigd dat het puur fysiek was (immers, behoorlijk gehavend uit de strijd gekomen), maar nu blijkt het toch voor een deel ook psychisch te zijn. Verwerking van de bevalling. Twee weken geleden zijn wij voor het eerst naar een sexuoloog geweest (verwezen door gyn). En dat lijkt me vooralsnog een uitstekende stap!
Zij zei overigens dat de meeste sexuele problemen na een bevalling psychisch van aard zijn. Niets om je voor te schamen.

quote:

Op donderdag 13 september 2007 11:56 schreef Mibos het volgende:
Cattie niet twijfelen aan jezelf hoor! Het schijnt een fase te zijn en ik moet zeggen dat ik ook niet altijd in de picture ben als papa thuis is. In het weekend is papa het helemaal en als papa maandag weer werken is is Kaith hem kwijt en even sikkeneurig en na haar slaapje overdag is het over. Voel je er niet rot onder het gaat weer over...

Ik denk ook inderdaad dat het een gedeelte van angst kan zijn maar hier is inmiddels wel duidelijk dat het iets lichamelijks is en als het nog beter wordt dan is het mooi meegenomen en anders zal ik het ermee moeten doen zeg maar.

Ik kan over twee weken terecht bij het bekkenbodembehandelcentrum (scrabblewoord) eindelijk... Daar krijg ik ook inwendige (ahh) therapie met stroom om mijn spieren weer aan het werk te zetten en om mijn zenuwen te prikkelen in een kleine hoop dat ze ooit nog eens actief worden.

De eerste twee jaar kan een zenuw mits het meevalt zichzelf geheel of gedeeltelijk herstellen. Ben nu 10 maand verder en vanaf januari zit er al geen verbetering meer in dus zelf heb ik zoiets op dit moment van we gaan het wel doen maar ik hou er rekening mee dat er niets meer gaat veranderen en als het dan wel zo is is het mooi meegenomen. Dit houdt dus ook in dat ik als het niet verbeterd dat ik 50/70% (verschilt per dag) incontinent blijf. Dit zijn de uitslagen van de laatste onderzoeken door de uroloog en neuroloog.

quote:

Op donderdag 13 september 2007 11:57 schreef chacama het volgende:
Oei Cattie, niet twijfelen meisje. Echt niet doen. Alle kindjes ontwikkelen op een bepaald moment een voorkeur voor de een of de ander. Ik weet dat het moeilijk is en ik kan me mijn jankmomenten door Fleurs voorkeur rondom haar papa nog goed herrineren, maar het ligt echt niet aan jou.

Hij is aan het ontdekken dat jullie geen twee-eenheid meer zijn en door jou 'af te wijzen' ontwikkeld hij zich verder als zelfstandig persoon. Dus niet, en ik bedoel dus echt niet twijfelen aan jezelf. Zie het meer als een compliment dat hij jou zoveel vertrouwd en lief heeft dat hij je van zich af durft te duwen. Dat hij dus weet dat jij altijd, maar dan ook altijd van hem zal houden en hij bij jou veilig kan kijken hoe groot zijn wereld is door bv. bij papa te willen zijn.

Kersjes, zeker even naar laten kijken.

En P_iglet. Ik lees met veel medeleven je verhalen. Je doet het allemaal maar. Ik vind het super knap dat het allemaal lukt. En ik kan me voorstellen dat je liever bij Pepijn bent. Petje af voor jou.

MeNicole, ik had het nog niet gezegd, dus bij deze. Heel veel sterkte met je vader. Tof dat ie zo genoot van Mikael die binnen kwam stappen.

Hier ben ik er geloof ik eindelijk achter. Het heeft tenslotte maar 10 maanden geduurd. En ik ga morgen dus ook meteen met mijn vermoeden naar de HA. Na lang nadenken en symptomen aan elkaar te plakken, vermoed ik dat ik (net als na de bevalling van Fleur) een nierbekkenontsteking heb. Toen duurde het 8 maanden voordat we er eindelijk achter waren. Hopelijk is dit het dus ook echt en raak ik snel af van:
- vaak weinig plassen
- voortdurende aandrang
- rugpijn
- vermoeidheid
Zo stom dat ik daar nu pas aan denk dat ik dat toen ook had. Maar, ja ben uiteraard met andere dingen bezig geweest en voor al die klachten zijn ook andere logische verklaringen te vinden.

quote:

Dat hij dus weet dat jij altijd, maar dan ook altijd van hem zal houden en hij bij jou veilig kan kijken hoe groot zijn wereld is door bv. bij papa te willen zijn.