Een relatie is een consumptiegoed

Ik snap je punt wel. Er wordt soms te gemakkelijk opgegeven. Echter geloof ik ook dat relaties bij bepaalde fases in je leven passen en wanneer de behoeftes van beide partners (gedurende langere tijd) niet meer bevredigd worden het soms beter is de relatie te beeindigen en je verder te ontwikkelen. Mijn God, ik moet er niet aan denken dat ik nog steeds met mijn eerste vriendje samen zou zijn.

in sommige culturen is een vrouw een status symbool, net zoals bij ons een ferrari. dus mss begint dat hier ook wel inteburgeren?

Nou nee, tegenwoordig is het meer gebruikelijk om te oefenen. Vroeger 'moest' het in een keer goed, tegenwoordig kan men beter kijken wat men eigenlijk wil in een relatie en wat niet. Ook heb ik de indruk dan men tegenwoordig eerder serieus is over een relatie en deeigen gevoelens nogal heftiger benoemt dan zij echt zijn.

Liefde wordt vaak verward met houden van, of beter andersom, houden van is meteen liefde. Er zijn genoeg mensen waar ik van hou, maar waar ik toch echt een relatie mee zou beginnen. Tegelijkertijd zijn mensen ook eerder onzeker. Het begrip vreemdgaan wordt opgerekt zodat het praten met een ander al bijna vreemdgaan is.

Inderdaad zijn wij geneigd het eerder 'uit te maken' bij tegenslag, maar andersom is de vraag dan wel hoe 'hecht de relatie is. Meestal komt men uit bij een hechte relatie, of een serieel monogame levensstijl. Daarmee zijn relaties niet een consumptiegoed geworden. Het feit dat mensen het toch vervelend vinden als de relatie over is, maakt zelfs dat de gevoelens van de ander geen consumptiegoed zijn geworden.

De structuur van het sociale zijn veranderd, in hoge mate ook door mogelijkheden die technologisch geboden worden. Het beeld van het zelf, en het beeld van de relatie daarmee ook. De manier hoe wij met gevoelens omgaan veranderd ook in hoog tempo daarmee. Was het 15 jaar geleden nog niet zo gewoon om relaties en relatieproblemen op openbare fora, bijvoorbeeld usenet, te bespreken, nu doen wij het massaal. Dat geeft ook een vertekend beeld.

Alles bij elkaar is het idee dat een relatie een consumptiegoed is geworden wel te begrijpen, maar naar mijn oprechte overtuiging een niet juiste constatering.

quote:

Op zaterdag 1 september 2007 22:10 schreef katerwater het volgende:
Daar heb je zeker gelijk in. De Xennia van nu is al lang niet meer de tienermeid van toen. Maar je vriendje van toen is natuurlijk ook geevolueerd. Misschien wel in een andere richting natuurlijk.

Nee hoor, ik ben hem nog wel eens tegen gekomen maar hij is beslist niet geevolueerd

quote:

Op zaterdag 1 september 2007 22:30 schreef katerwater het volgende:
Mooi verwoord, inekris.

Het is een gevoel dat ik heb.

We leven in een andere wereld, die niet noodzakelijk beter is. Ook dit systeem van trial and error zitten nadelen verbonden. En dat gevoel heb ik voornamelijk omdat het verdomd moeilijk is om iemand te vinden die op dezelfde lijn zit. Het lijkt alsof de verwachtingen naar relaties toe hoger zijn geworden. En dat vele mensen onder de druk van die verwachtingen moeite hebben met relaties.

Niet voor niets zijn er nooit zoveel singles geweest als nu.

Mijn verwachtingen liggen inderdaad hoger. Toevallig had ik hier laatst een gesprek over met een man van rond de 50 die al 30 jaar getrouwd is. Ze kregen verkering rond hun 16e en wilden graag het ouderlijk huis ontvluchten, dus werd er jong getrouwd. Hij vertelde me dat het niet zo was dat ze gingen trouwen omdat de liefde zo diep zat, maar meer omdat trouwen de enige manier was om samen te zijn. Door de jaren heen hebben ze geleerd met elkaar te leven en vele dingen, goede en heftige, met elkaar mee gemaakt. Hij zei dat ook dit een band schept. Hij zei ook dat zijn vrouw net zo goed een andere vrouw had kunnen wezen. Ze hebben zeer uiteenlopende interesses en delen niet veel met elkaar. Dit valt nu nog meer op omdat de kinderen uit huis zijn vertrokken en ze meer op elkaar aangewezen zijn.

Voor mij is dit niet genoeg. Ik verwacht meer van het leven en van relaties, maar ben me bewust van het risico dat ik neem namelijk dat ik wellicht niemand zal vinden die hier aan voldoet. Dan nog heb ik liever geen relatie, dan een relatie met iemand die ik heb leren om me heen te verdragen.

Wellicht is dit inderdaad een generatiekloof.

quote:

Op zaterdag 1 september 2007 22:35 schreef Xennia het volgende:

[..]

Nee hoor, ik ben hem nog wel eens tegen gekomen maar hij is beslist niet geevolueerd

Eerder geDevolueerd?

quote:

Op zaterdag 1 september 2007 22:42 schreef Xennia het volgende:

[..]

Mijn verwachtingen liggen inderdaad hoger. Toevallig had ik hier laatst een gesprek over met een man van rond de 50 die al 30 jaar getrouwd is. Ze kregen verkering rond hun 16e en wilden graag het ouderlijk huis ontvluchten, dus werd er jong getrouwd. Hij vertelde me dat het niet zo was dat ze gingen trouwen omdat de liefde zo diep zat, maar meer omdat trouwen de enige manier was om samen te zijn. Door de jaren heen hebben ze geleerd met elkaar te leven en vele dingen, goede en heftige, met elkaar mee gemaakt. Hij zei dat ook dit een band schept. Hij zei ook dat zijn vrouw net zo goed een andere vrouw had kunnen wezen. Ze hebben zeer uiteenlopende interesses en delen niet veel met elkaar. Dit valt nu nog meer op omdat de kinderen uit huis zijn vertrokken en ze meer op elkaar aangewezen zijn.

Voor mij is dit niet genoeg. Ik verwacht meer van het leven en van relaties, maar ben me bewust van het risico dat ik neem namelijk dat ik wellicht niemand zal vinden die hier aan voldoet. Dan nog heb ik liever geen relatie, dan een relatie met iemand die ik heb leren om me heen te verdragen.

Wellicht is dit inderdaad een generatiekloof.

Nee, ik lig dicht tegen zijn generatie aan, heb wel degelijk andere verwachtingen. Generatiekloof is de clichéoplossing. Wij weten meer over anderen dan vroeger, wij zijn mobieler dan vroeger, wij hebben andere ervaringen en daarmee andere verwachtingen. Niet omdat wij 'jonger' zijn en zij 'ouder'.

Als ouder hoor ik regelmatig de liefdesperikelen aan van onze kinderen en van de vrienden van onze kinderen. Wat mij opvalt is dat ze heel makkelijk zeggen: ja maar hij/zij heeft recht op zijn/haar eigen ding. Dat eigen ding bestaat dan vaak uit : je eigen gang gaan. In mijn tijd ging je samen dingen doen en had je je eigen sport en school/werk relaties. Door gesprekken samen kwam je erachter wat de ander bezighield en wat de ander daar van vond. Je maakte immers samen de meeste dingen mee en wist je wat de ander bezighield. Als je bij vrienden een pilsje ging drinken had je hele gesprekken en daar leerde je hoe je partner over dingen dacht. Stond het je niet aan dan wist je bijna zeker dat de relatie (verkering) zijn langste tijd had gehad.

Nu hoor ik, (iets te vaak volgens mij) Ja maar hij/zij heeft een eigen leven. En dat houd dan in dat de ander zijn tijd mag indelen zoals die ander dat wil. En de partner? Oh als ik zin heb!

Waarom mag je tegenwoordig niet zeggen : ik wil ook quality time met je.
Waarom lijkt het erop dat elkaar zo vrij mogelijk laten de meest hechte relatie zou zijn.?

En idd men vecht er niet meer voor. Op het moment dat een HBO-er hier vrijt met een van onze kinderen en doodleuk meld dat die 2de HBO opleiding ook niet blijkt te zijn wat die persoon wil dan zet ik dus ook vraagtekens bij het doorzettingsvermogen van zo iemand. (2 maal een opleiding starten en niet afmaken) En ja dat wordt dan ook doorgetrokken naar vechten voor een relatie.

Ik ben bijna 25 jaar met dezelfde partner en nee het is niet mijn 1ste vriendje maar wel de beste. Zijn er dingen die ik anders wil? Ja natuurlijk maar wordt het dan ook beter? Ik weet het niet en ben niet bang om iets te missen. Want ik heb een partner waar ik mee kan lezen en schrijven. En ja het gras is altijd groener bij de buren. Maak vaak zie dat relaties in stand gehouden worden om het hebben van een relatie en daar zit volgens mij het probleem. Als na 3/4 of mss 5 jaar de relatie verbroken wordt kan het idee ontstaan van 'consumptiegoed' maar mogelijk had de een of ander voor het gevoel meer in de relatie gestoken dan zou moeten. Als je van 'zou moeten' kan spreken. En wellicht was de relatie al veel en veel eerder be-eindigd als je in een relatie meer voor jezelf durft te kiezen en niet altijd als antwoord geeft: de ander heeft recht op een eigen leven. Een relatie bouw je op door samen een leven op te bouwen waarbij je de ander ruimte geeft om zijn/ haar eigen ding te doen. Wanneer het doen van je eigen ding de overhand dreigt te krijgen ben je volgens mij verkeerd bezig.

quote:

Op zaterdag 1 september 2007 22:42 schreef Xennia het volgende:

[..]

Mijn verwachtingen liggen inderdaad hoger. Toevallig had ik hier laatst een gesprek over met een man van rond de 50 die al 30 jaar getrouwd is. Ze kregen verkering rond hun 16e en wilden graag het ouderlijk huis ontvluchten, dus werd er jong getrouwd. Hij vertelde me dat het niet zo was dat ze gingen trouwen omdat de liefde zo diep zat, maar meer omdat trouwen de enige manier was om samen te zijn. Door de jaren heen hebben ze geleerd met elkaar te leven en vele dingen, goede en heftige, met elkaar mee gemaakt. Hij zei dat ook dit een band schept. Hij zei ook dat zijn vrouw net zo goed een andere vrouw had kunnen wezen. Ze hebben zeer uiteenlopende interesses en delen niet veel met elkaar. Dit valt nu nog meer op omdat de kinderen uit huis zijn vertrokken en ze meer op elkaar aangewezen zijn.

Voor mij is dit niet genoeg. Ik verwacht meer van het leven en van relaties, maar ben me bewust van het risico dat ik neem namelijk dat ik wellicht niemand zal vinden die hier aan voldoet. Dan nog heb ik liever geen relatie, dan een relatie met iemand die ik heb leren om me heen te verdragen.

Wellicht is dit inderdaad een generatiekloof.

Ik denk ook dat er vroeger veel getrouwd werd om maar het huis uit te zijn. Ik ben ook van die leeftijd en heb het ook van dichtbij meegemaakt. Gelukkig hebben die wel op tijd ingezien dat ze niet voor elkaar geschikt waren.
Ik denk dat dat een ding van die tijd is. Toen ik 20 was sprak je niet over samenwonen en toen ik 25 was was het gemeengoed. Nu is samenwonen vanzelfsprekender dan trouwen.

Mag ieder dit voor zichzelf bepalen?

TS schrijft een verhaal neer naar aanleiding van eigen ervaringen?

Wat is het dan dat mensen de relatie sneller doet opgeven? Als je het aan mij vraagt is het dan toch de weet dat een nieuwe vriend/vriendin snel is gevonden in dit tijdperk van massa communicatie (internet/gsm) en grote mobiliteit. De tijd dat je de keuze had uit marietje of Beppy uit het dorp is definitief voorbij.

Wat wel waarheid als een koe is. Mensen romantiseren dingen. De media verschaft ons dagelijks zoveel beelden (schoonheidsidealen) en idealen voor wat betreft relaties dat mensen al sneller denken dat het gras elders groener zal zijn, wat natuurlijk vaak onzin is.

Kortom, gewoon simpelweg ontevredenheid. De onwil om problemen op te lossen, en te accepteren dat de ander af en toe een rare sprong kan maken.

[ Bericht 14% gewijzigd door Synthesist op 01-09-2007 23:53:13 ]

quote:

Op zondag 2 september 2007 00:37 schreef katerwater het volgende:

[..]

Eigen ervaring? Ten dele. Als ik rondkijk naar mijn vrienden, valt het mij op dat bijna niemand een lange vaste relatie gehad heeft. Mij incluis. Van het moment dat het serieuzer wordt (lees: samenwonen, elkaar een tijdje niet meer zien wegens stage, carriereplannen, psychologisch problemen, ...), stoppen de meeste relaties. Dat houdt hen tegen.
Velen willen een relatie, maar niet ten koste van henzelf, terwijl je voor een echte serieuze relatie wel moet een compromis uitwerken. Je zal wel moeten dingen opgeven (al zijn er natuurlijk grenzen)

Bij mijzelf is het vooral het gevoel dat meisjes (mensen in het algemeen) steeds op zoek zijn naar beter. Ik ben al meermaals door een meisje in de lade gelegd geweest, omdat ze nog verder wil zoeken naar een jongen die net iets ambitieuzer, leuker of socialer is. Op zich niets mis mee natuurlijk, maar op dat moment voel ik me telkens een soort product.

Vandaar dit topic: ik wou eigen ervaring eens in een ander daglicht stellen: niet mijn relatie die mislukt omdat het niet klikt, maar nadenken over hoe de maatschappij over relaties denkt. Als je het van een grotere afstand bekijkt, vallen er toch een aantal dingen op.

Ja, ik begrijp wat je bedoeld. Zelf heb ik dat gevoel ook, maar hey...dat is nou natuurlijke selectie, it's hard huh

Misschien komt het idd door de consumptiemaatschappij. Geluk op afroep willen... Krijg ik het nu niet van jou, dan krijg ik het wel van X... Ik wil het nu, want ik leef nu.... in de trant van: Ik heb honger, maar geen zin om te koken. Toch heb ik honger, ik haal een bigmac, lekker snel...

maar ff wat anders:

Je zal zien dat vrouwen in de periode waarin ze het meest vruchtbaar zijn (tot zo'n 30 jaar) hard opzoek zijn naar het "allerbeste". De kerel met de grootste portemonnee en de breedste schouders, de meest bijdehante praatjes enz. Onbewust doen ze het altijd, en als de mogelijkheid zich voordoet (ruzietje) en ze kennen toevallig een "betere", dan is ze foetsie. Geldt evengoed voor een kerel, wat dit betreft tussen de sexe geen verschil.

Het is grappig. Nu ben je 20, en ben jij als man degene die moeite moet doen om een relatie te beginnen, immers: vrouwen komen niet zomaar naar je toe. Als jij zo tien jaar verder ben moet je eens zien, wanhopige single vrouwen met kinderwens ("Nu of nooit-drang" ) komen je dan onderhand gewoon opzoeken, "of je even een relatie wilt en voor papa wilt spelen... incluis betalen, uiteraard! " Topics op fok! genoeg waaruit dit blijkt. Bij vrouwen begint het aftakelen al vanaf 18 jaar Eenmaal bij de 30 gaat het harder dan een achtbaan. Als vrouwen 30 zijn willen de meeste maar één ding, en dat is baren. Kijk maar naar die zielige moedertopics

Maar wat schiet je op met bovenstaand stuk? Vrij weinig. Ik zou enkel tegen je zeggen, ga een dame die tig vriendjes heeft gehad in haar studententijd niet in vertrouwenschap nemen als ze op een geven moment voor jou kiest. Dan heb jij je hele jonge leven weinig geneukt en dan neem je genoegen met een afgelikte boterham, ken niet natuurlijk

Maar voor nu: vraag jezelf liever af. Welke invloed heeft de maatschappij op mij als het gaat om het moeten hebben van een vriendin Who cares dat je nog geen vaste vriendin hebt... je oma die elke verjaardag wéér vraagt wanneer je nou een meisje meeneemt?

[ Bericht 4% gewijzigd door Synthesist op 02-09-2007 01:27:04 ]

ik ben het ook wel met de TS eens. Er zijn zulke onrealistische verwachtingen over partners, ze moeten altijd aardig zijn, je blij maken, tijd voor je maken allemaal prima. Maar mensen doen dat zelf ook niet.
Wat ik als motto tegenwoordig gebruik voor dit probleem is: je bent zelf niet perfect en mag dat dus ook niet van je patner verwachten!

Maar er is naar mijn gevoel een probleem met het feminisme. Vrouwen moeten tegenwoordig ook een baan hebben, maar daarbij wordt een vrouw zonder kinderen nog steeds raar gevonden. Dit heeft tot gevolg dat vrouwen gaan studeren en mannen ook natuurlijk. Dan zijn ze klaar met hun studie, als we het over de hoogopgeleide hebben rond hun 25ste. In die tijd hebben ze wat rondgesnuffelt zichzelf ontplooit en zijn ze uitgegaan.
Vervolgens willen ze carriere maken, ook dat wordt verwacht door de maatschappij dan zijn ze ongeveer 30 als ze een vaste stabiele baan hebben. En dan ben je 30 en moet je nog aan die kinderen en vent beginnen.
Op je 30ste ben je alleen veel meer gevormt en is het al moeilijker om je aan iemand aan te passen, zeker als je zolang al zelfstandig in je eentje woont.

Het is een verwachtingspatroon wat uit het feminisme voorvloeit wat op zich goed is, maar weinig praktisch. (ook omdat mannen toch nog altijd het liefst fulltime werken natuurlijk).

Daarbij is er ook een verwachtingspatroon om een geweldige patner te hebben als je bijv. na sex and the city kijkt worden mannen om de stomste dingen afgekeurd. Maar zo hoor ik het soms ook wel in het dagelijks leven, hoewel niet zo overdreven.

Daarbij weet iedereen die lang getrouwd is (ja dat heb ik van horen zeggen dat je moet werken aan een relatie, daar moet je je bij neerleggen en tijd voor vrij maken. Daar moet je ook bereid toe zijn.

Natuurlijk heeft niet iedereen dit probleem, en overdrijf ik misschien ook wat, maar het is volgens mij wel een maatschappelijke trent

( Ik bekijk het vanuit de vrouwelijke kant omdat:
1. ik een vrouw ben dus daar meer van ken
2. vrouwen uit eindelijk meestal kiezen voor de relatie en mannen wat makkelijker willen

niets aan toe te voegen.. liefde is simpelweg lust. Als er teveel sleur of problemen bij komen, dan zoek je een ander om je lul in te stouwen of je kut mee in te soppen

Wat een CDA-topic zeg

Het is idd tegenwoordig zo dat mensen Maar vroeger trouwde men veel vaker voor het plaatje en de wens van een gemeenschap. Ooit van het woord verstandhuwelijk gehoord? Ik denk dus wel dat mensen eerder de stekker eruit durven trekken omdatze meer zelf mogen bepalen over hun eigen geluk. Een hele vooruitgang.

Maar verder is de toon van dit topic nogal generaliserend. Er wordt een soort karikatuur van de werkelijkheid gemaakt waarbij gedaan wordt alsof alle vrouwen hetzelfde willen en iedere relatie bij ieder wissewasje uit gaat. Ik ken genoeg stelletjs wiens relatie menig crisis heeft overleefd en die helemaal niet voldoen aan hetgeen in de openingspost staat.

Relativeren is zeer handig

Dat zijn uitzonderingen

Net wat je "jong" noemt.. leeftijd zegt sowieso vrij weinig. Het gaat er meer om hoe "jong" je van geest bent en gedrag. De meeste mensen denken dat ze alle tijd van de wereld hebben, terwijl ze maar één kortdurend leven hebben. En tevens is het menselijk vlees zwak voor verleiding en snel verveeld en continu bezig op zoek naar iets beters. Mensen denken vaker.. waarom zoveel energie stoppen in één persoon, terwijl je ook elke week een ander kunt nemen?

quote:

Op zondag 2 september 2007 13:16 schreef katerwater het volgende:

[..]

Waarom zou een langdurige relatie niet beter voor je zijn dan om de zoveel maanden iemand ander nemen? Moet je altijd toegeven aan verleidingen des levens?

Net alsof een langdurige relatie als iets negatief en beklemmends wordt ervaren...

Ik vertel enkel hoe ik zie hoe mensen zich om me heen gedragen en hoe ze denken.. Ik ben zelf niet zo. Een langdurige relatie kost vaak teveel moeite. Mensen zijn lui/gemakzuchtig en kiezen vaak de makkelijkste uitweg. Als het te moeilijk wordt, stappen ze snel over naar een ander die makkelijker is. Een relatie kost moeite/geld/zorgen/sleur op den duur. Moeite om het spannend te houden, sleur vermijden, irritaties te vermijden enzovoorts. Scharrels is makkelijker, omdat dat minder problemen geeft. Je hoeft geen verantwoording af te leggen, geen cadeaus te geven, geen schoonouders, je hoeft niet monogaam te zijn, kunt van meerdere walletjes eten..

Monogamie raakt uitgestorven. Dat is simpelweg een feit als je ziet hoeveel relaties ten onder gaan.

Goh hoe herkenbaar!

quote:

Op zondag 2 september 2007 17:07 schreef Shitonya het volgende:

[..]


Monogamie raakt uitgestorven. Dat is simpelweg een feit als je ziet hoeveel relaties ten onder gaan.

Wellicht voor jongeren.

Als je 30 bent wil je echt wel wat vastigheid. Mensen kunnen best monogaam zijn zonder dat een of andere instantie ze dat opdringt.

Nee tegenwoordig is het zelfs voor 30-jarigen iets wat altijd ingeruild kan worden voor iets beters.
Immers het gras bij de buurman is altijd groener

Ja, dit is niet leeftijdsgebonden hoor.. als je in de 30 bent kun je nog belazerd worden en dan is het weer "in" om te scheiden

con·sume /kənˈsum/ [kuhn-soom] -sumed, -sum·ing.
–verb (used with object)
1. to destroy

Tegenwoordig wordt er inderdaad erg veel van een de partner en relatie verwacht.
Het moet in de eerste instantie allemaal van de ander komen.
Ook qua uiterlijk lijken de eisen, o.a onder invloed van de media, steeds strenger.
Dit idee benauwd mij dusdanig, dat ik al jaren geen relaties aanga.
De oppervlakkigheid en luxeprobleem in de mens stelt mij keer op keer teleur.
Vroeger was alles beter.

quote:

Op zaterdag 1 september 2007 23:16 schreef Hexagon het volgende:
Mag ieder dit voor zichzelf bepalen?

Precies. Leven en laten leven joh Iedereen staat er anders in, respecteer dat. En als een relatie tegen jouw wens in eindigt baal je altijd. Word je na een jaar gedumpt, dan klaag je dat mensen tegenwoordig niet meer aan relaties willen werken en de ene partner zo gemakkelijk inruilen voor een andere. Maar die ander wilde je misschien gewoon niet aan het lijntje houden, had voor zichzelf duidelijk dat het over was, en gunde je de kans om een nieuw iemand te vinden met wie het beter werkt.

Word je na tien jaar, nadat de relatie de laatste paar jaren al niet zo goed liep, gedumpt, dan klaag je dat je jarenlang aan het lijntje bent gehouden door iemand die al heel lang twijfelde en toch nog maar een paar jaar bij je is gebleven omdat dat, volgens jou, financieel handiger was of omdat die zwakkeling niet alleen wilde zijn. Dan klaag je dat, als je dat geweten had, je al drie jaar gelukkig had kunnen zijn met een ander en die kans nu niet hebt gehad omdat je aan het lijntje bent gehouden. Terwijl die ander juist vindt dat hij 'voor de relatie heeft gevochten'.

Het is nooit goed . Het is altijd frustrerend als het niet loopt zoals jij dat wilt. En heel menselijk om daar dan klachten over 'de mensen van tegenwoordig' of over 'mannen/vrouwen in het algemeen' aan te wijden, maar schiet je er iets mee op? Zoek iemand die bij je past en die er hetzelfde in staat als jij, dat lijkt me een stuk zinniger dan klagen over de andere 95% van de mensheid.

[ Bericht 4% gewijzigd door thaleia op 02-09-2007 22:47:04 ]

Ik had hier een heel verhaal neergezet maar dat kankerfok liep weer te bokken. Anyway het komt op één na bovenstaande post neer. Misschien dat ik morgen nog een keer zin heb om het te typen.

thaleia.. 95% van wat hier post is ook zo gefrustreerd dat ze blijven klagen over hoe mensen in elkaar zitten. De reden van hun vrijgezelle bestaan. Je kunt je beter focussen op belangrijkere dingen in het leven, dan komt een potentiele vriend/in vanzelf wel. Ik snap ook niet waarom mensen zich hier zo'n druk om maken.. Iedereen weet hoe de meeste mensen in elkaar zitten en dat het vrijgezelle leven soms kut is. So be it.
Het lijkt wel alsof sommige bewust/onbewust anderen de schuld geven dat ze vrijgezel zijn. "Omdat de meeste zus en zo zijn, ben ik nog steeds vrijgezel". Terwijl het 9/10 keer aan jezelf ligt.

quote:

Op maandag 3 september 2007 00:17 schreef Shitonya het volgende:
en dat het vrijgezelle leven soms kut is. So be it.
Het lijkt wel alsof sommige bewust/onbewust anderen de schuld geven dat ze vrijgezel zijn. "Omdat de meeste zus en zo zijn, ben ik nog steeds vrijgezel". Terwijl het 9/10 keer aan jezelf ligt.

Zie niet in waarom.
Vooral als het een min of meer bewuste keuze is.
De reden hiervoor staat in een eerdere post.
Dat het mij benauwd heeft inderdaad met mij als persoon te maken.
Logischerwijs ligt de 'schuld' dus niet alleen bij een ander.
Wat ik specifieer heeft daarbij geen betrekking op een persoon.
Het gaat hier over een algemene observatie.

Ik tik het nog één keer neer. Mijn vriendin heeft mij ook aan de kant gezet na een relatie van bijna 8 jaar. We woonden twee jaar samen. We hadden altijd lol. Nergers geen last van. Tuurlijk zaten we wel eens op de bank. We deden ook genoeg leuke dingen. Ze kon gaan en staan waar ze wou. Naar vriendinnnen. Geen probleem. Een feestje? Geen Probleem. Een week naar Rome? Geen probleem. maar ze had opeens een knagend gevoel. Van de één op de andere dag kreeg ik een knal voor mijn harses. Ze wilde meer in het leven. Wat er nog meer was?

We hebben een huisje samen en drie katten. Ze wilde nooit meer iemand anders, want ik was zo speciaal. Tot 2 weken geleden waren we gelukkig. En nu is ze weg.

Krijg de pleuris! Vrouwen van tegenwoordig weten niet meer wat ze precies willen. Ze worden gek gemaakt. Ze denken dat er iets anders is. Er is niets anders. Uiteindelijk kom je altijd op dezelfde plek uit. En dat is lief en leed en hangen op de bank.

quote:

Op maandag 3 september 2007 00:37 schreef fillefatale het volgende:

[..]

Zie niet in waarom.
Vooral als het een min of meer bewuste keuze is.
De reden hiervoor staat in een eerdere post.
Dat het mij benauwd heeft inderdaad met mij als persoon te maken.
Logischerwijs ligt de 'schuld' dus niet alleen bij een ander.
Wat ik specifieer heeft daarbij geen betrekking op een persoon.
Het gaat hier over een algemene observatie.

ja ik praatte ook in het algemeen. Wat ik hier op dit forum zie..

quote:

Op maandag 3 september 2007 00:38 schreef Armageddon het volgende:
Ik tik het nog één keer neer. Mijn vriendin heeft mij ook aan de kant gezet na een relatie van bijna 8 jaar. We woonden twee jaar samen. We hadden altijd lol. Nergers geen last van. Tuurlijk zaten we wel eens op de bank. We deden ook genoeg leuke dingen. Ze kon gaan en staan waar ze wou. Naar vriendinnnen. Geen probleem. Een feestje? Geen Probleem. Een week naar Rome? Geen probleem. maar ze had opeens een knagend gevoel. Van de één op de andere dag kreeg ik een knal voor mijn harses. Ze wilde meer in het leven. Wat er nog meer was?

We hebben een huisje samen en drie katten. Ze wilde nooit meer iemand anders, want ik was zo speciaal. Tot 2 weken geleden waren we gelukkig. En nu is ze weg.

Krijg de pleuris! Vrouwen van tegenwoordig weten niet meer wat ze precies willen. Ze worden gek gemaakt. Ze denken dat er iets anders is. Er is niets anders. Uiteindelijk kom je altijd op dezelfde plek uit. En dat is lief en leed en hangen op de bank.

haha..zucht..weer "van tegenwoordig"...zie mijn 2 na laatste post..

quote:

Op maandag 3 september 2007 00:38 schreef Armageddon het volgende:
<sup>Ik tik het nog één keer neer. Mijn vriendin heeft mij ook aan de kant gezet na een relatie van bijna 8 jaar. We woonden twee jaar samen. We hadden altijd lol. Nergers geen last van. Tuurlijk zaten we wel eens op de bank. We deden ook genoeg leuke dingen. Ze kon gaan en staan waar ze wou. Naar vriendinnnen. Geen probleem. Een feestje? Geen Probleem. Een week naar Rome? Geen probleem. maar ze had opeens een knagend gevoel. Van de één op de andere dag kreeg ik een knal voor mijn harses. Ze wilde meer in het leven. Wat er nog meer was?

We hebben een huisje samen en drie katten. Ze wilde nooit meer iemand anders, want ik was zo speciaal. Tot 2 weken geleden waren we gelukkig. En nu is ze weg.

Krijg de pleuris! Vrouwen van tegenwoordig weten niet meer wat ze precies willen. Ze worden gek gemaakt. Ze denken dat er iets anders is. Er is niets anders. Uiteindelijk kom je altijd op dezelfde plek uit. En dat is lief en leed en hangen op de bank.</sup>

^{Je neemt jezelf -waar je ook heen gaat- altijd mee.}

Ik snap de discussie niet.

quote:

Op maandag 3 september 2007 00:44 schreef Shitonya het volgende:

[..]

ja ik praatte ook in het algemeen. Wat ik hier op dit forum zie..

Ik probeerde je te laten zien dat wat zo overkomt, niet zo hoeft te zijn.
Iedereen weet dat de 'schuld' deels bij zichzelf ligt.

Je hoort je af te vragen waarom je begonnen bent als een relatie. Als je tot de ontdekking komt dat je daar eigenlijk in bent bedrogen, is het het beste om de relatie op te geven. Ik zie niet zoveel in hopeloos proberen te lijmen. Verder moet een relatie ook niet té hecht zijn, want dan word je broer en zus. De seks zal er dan niet op vooruitgaan.

quote:

Op maandag 3 september 2007 00:38 schreef Armageddon het volgende:
Ze wilde nooit meer iemand anders, want ik was zo speciaal. Tot 2 weken geleden waren we gelukkig. En nu is ze weg.

Ik kreeg een peperdure ring "omdat hij het echt met mij meende en het zo zeker wist met mij", kort nadat we voor een huisje waren gaan kijken. Twee weken later was ie weg.

Ik weet niet of ik toen heb geklaagd over 'mannen van tegenwoordig in het algemeen', maar het zou goed kunnen van wel. Normaal menselijke reactie. Het is altijd kut om gedumpt te worden, en je vindt het zelf altijd belachelijk en je vindt het zelf altijd een waardeloze kutreden die de ander geeft. Hoort erbij. Tuurlijk baal je en hebt verdriet en voelt je machteloos etc etc. Maar het gaat weer over hoor Arma

(dawg, er is geen discussie, er balen wat mensen -logisch- dat ze gedumpt zijn en die willen nu even klagen over 'de mensheid in het algemeen'. En dat gunnen we ze van harte, en daarom is dit topic nog niet dicht)

quote:

Op maandag 3 september 2007 00:59 schreef thaleia het volgende:
(dawg, er is geen discussie, er balen wat mensen -logisch- dat ze gedumpt zijn en die willen nu even klagen over 'de mensheid in het algemeen'. En dat gunnen we ze van harte, en daarom is dit topic nog niet dicht)

Nouja, het was meer algemeen gesproken. Gezever van mensen die niet snappen waarom ze geen relatie hebben, maar wel graag willen, niet snappen waarom de ander verder wil kijken, mensen worden gek gemaakt, etc etc etc. Bullshit. Kijk naar jezelf, niet naar anderen. Niet analyseren, niet over nadenken, just let it slide.

quote:

Op zaterdag 1 september 2007 22:02 schreef katerwater het volgende:
De lasten in een relatie worden maar al te graag opzijgeschoven, enkel de lusten worden genuttigd.

Niet persé opzijgeschoven, maar je moet het alleen oplossen. Dat lijkt me niet per definitie een daad van lafheid.

quote:

Op maandag 3 september 2007 00:50 schreef fillefatale het volgende:

[..]

Ik probeerde je te laten zien dat wat zo overkomt, niet zo hoeft te zijn.
Iedereen weet dat de 'schuld' deels bij zichzelf ligt.

Dat zouden ze wel moeten weten en dat wrijf ik ze met alle liefde in

quote:

Op maandag 3 september 2007 01:13 schreef Autoreply het volgende:

[..]

Niet persé opzijgeschoven, maar je moet het alleen oplossen. Dat lijkt me niet per definitie een daad van lafheid.

het opzij schuiven is dus een daad van lafheid

quote:

Op zondag 2 september 2007 21:36 schreef fillefatale het volgende:
Ook qua uiterlijk lijken de eisen, o.a onder invloed van de media, steeds strenger.

Wát een onzin. Vrouwen leggen zichzelf steeds absurdere eisen tav uiterlijk op.
Bekijk bijvoorbeeld dit eens. Iedereen die zo'n behandeling laat doen komt er zelf mee. De partners (meestal mannen) die je ziet vinden haar zo ook gewoon een leuke meid, maar mevrouw wil zelf graag cup F of een schaamlipcorrectie... vrouwen

quote:

Dit idee benauwd mij dusdanig, dat ik al jaren geen relaties aanga.
De oppervlakkigheid en luxeprobleem in de mens stelt mij keer op keer teleur.

Je kan niemand krijgen bedoel je? Er zijn zat mensen die wel degelijk niet oppervlakkig zijn. Daar moet je alleen niet op de eerste nacht mee beginnen, daar kom je vanzelf wel achter

quote:

Vroeger was alles beter.

Jah, heerlijk. Vrouwen achter het aanrecht, verplicht bij je man blijven, niet kunnen werken. Het vreemdgaan van je partner moeten accepteren omdat je het sociaal niet kon maken om te scheiden. Verplicht trouwen met iemand van je eigen clubje. Je hebt werkelijk humor

quote:

Op maandag 3 september 2007 01:16 schreef Shitonya het volgende:

[..]

het opzij schuiven is dus een daad van lafheid

Juist niet. Een van de aspecten van een relatie is problemen delen. Je vermindert als het ware je eigen problemen. Door alleen verder te gaan moet je dus al je eigen zooi alleen opruimen. Of vind je dat een vreemde gedachte