Een relatie is een consumptiegoed

Ik snap je punt wel. Er wordt soms te gemakkelijk opgegeven. Echter geloof ik ook dat relaties bij bepaalde fases in je leven passen en wanneer de behoeftes van beide partners (gedurende langere tijd) niet meer bevredigd worden het soms beter is de relatie te beeindigen en je verder te ontwikkelen. Mijn God, ik moet er niet aan denken dat ik nog steeds met mijn eerste vriendje samen zou zijn.

in sommige culturen is een vrouw een status symbool, net zoals bij ons een ferrari. dus mss begint dat hier ook wel inteburgeren?

Nou nee, tegenwoordig is het meer gebruikelijk om te oefenen. Vroeger 'moest' het in een keer goed, tegenwoordig kan men beter kijken wat men eigenlijk wil in een relatie en wat niet. Ook heb ik de indruk dan men tegenwoordig eerder serieus is over een relatie en deeigen gevoelens nogal heftiger benoemt dan zij echt zijn.

Liefde wordt vaak verward met houden van, of beter andersom, houden van is meteen liefde. Er zijn genoeg mensen waar ik van hou, maar waar ik toch echt een relatie mee zou beginnen. Tegelijkertijd zijn mensen ook eerder onzeker. Het begrip vreemdgaan wordt opgerekt zodat het praten met een ander al bijna vreemdgaan is.

Inderdaad zijn wij geneigd het eerder 'uit te maken' bij tegenslag, maar andersom is de vraag dan wel hoe 'hecht de relatie is. Meestal komt men uit bij een hechte relatie, of een serieel monogame levensstijl. Daarmee zijn relaties niet een consumptiegoed geworden. Het feit dat mensen het toch vervelend vinden als de relatie over is, maakt zelfs dat de gevoelens van de ander geen consumptiegoed zijn geworden.

De structuur van het sociale zijn veranderd, in hoge mate ook door mogelijkheden die technologisch geboden worden. Het beeld van het zelf, en het beeld van de relatie daarmee ook. De manier hoe wij met gevoelens omgaan veranderd ook in hoog tempo daarmee. Was het 15 jaar geleden nog niet zo gewoon om relaties en relatieproblemen op openbare fora, bijvoorbeeld usenet, te bespreken, nu doen wij het massaal. Dat geeft ook een vertekend beeld.

Alles bij elkaar is het idee dat een relatie een consumptiegoed is geworden wel te begrijpen, maar naar mijn oprechte overtuiging een niet juiste constatering.

quote:

Op zaterdag 1 september 2007 22:10 schreef katerwater het volgende:
Daar heb je zeker gelijk in. De Xennia van nu is al lang niet meer de tienermeid van toen. Maar je vriendje van toen is natuurlijk ook geevolueerd. Misschien wel in een andere richting natuurlijk.

Nee hoor, ik ben hem nog wel eens tegen gekomen maar hij is beslist niet geevolueerd

quote:

Op zaterdag 1 september 2007 22:30 schreef katerwater het volgende:
Mooi verwoord, inekris.

Het is een gevoel dat ik heb.

We leven in een andere wereld, die niet noodzakelijk beter is. Ook dit systeem van trial and error zitten nadelen verbonden. En dat gevoel heb ik voornamelijk omdat het verdomd moeilijk is om iemand te vinden die op dezelfde lijn zit. Het lijkt alsof de verwachtingen naar relaties toe hoger zijn geworden. En dat vele mensen onder de druk van die verwachtingen moeite hebben met relaties.

Niet voor niets zijn er nooit zoveel singles geweest als nu.

Mijn verwachtingen liggen inderdaad hoger. Toevallig had ik hier laatst een gesprek over met een man van rond de 50 die al 30 jaar getrouwd is. Ze kregen verkering rond hun 16e en wilden graag het ouderlijk huis ontvluchten, dus werd er jong getrouwd. Hij vertelde me dat het niet zo was dat ze gingen trouwen omdat de liefde zo diep zat, maar meer omdat trouwen de enige manier was om samen te zijn. Door de jaren heen hebben ze geleerd met elkaar te leven en vele dingen, goede en heftige, met elkaar mee gemaakt. Hij zei dat ook dit een band schept. Hij zei ook dat zijn vrouw net zo goed een andere vrouw had kunnen wezen. Ze hebben zeer uiteenlopende interesses en delen niet veel met elkaar. Dit valt nu nog meer op omdat de kinderen uit huis zijn vertrokken en ze meer op elkaar aangewezen zijn.

Voor mij is dit niet genoeg. Ik verwacht meer van het leven en van relaties, maar ben me bewust van het risico dat ik neem namelijk dat ik wellicht niemand zal vinden die hier aan voldoet. Dan nog heb ik liever geen relatie, dan een relatie met iemand die ik heb leren om me heen te verdragen.

Wellicht is dit inderdaad een generatiekloof.

quote:

Op zaterdag 1 september 2007 22:35 schreef Xennia het volgende:

[..]

Nee hoor, ik ben hem nog wel eens tegen gekomen maar hij is beslist niet geevolueerd

Eerder geDevolueerd?

quote:

Op zaterdag 1 september 2007 22:42 schreef Xennia het volgende:

[..]

Mijn verwachtingen liggen inderdaad hoger. Toevallig had ik hier laatst een gesprek over met een man van rond de 50 die al 30 jaar getrouwd is. Ze kregen verkering rond hun 16e en wilden graag het ouderlijk huis ontvluchten, dus werd er jong getrouwd. Hij vertelde me dat het niet zo was dat ze gingen trouwen omdat de liefde zo diep zat, maar meer omdat trouwen de enige manier was om samen te zijn. Door de jaren heen hebben ze geleerd met elkaar te leven en vele dingen, goede en heftige, met elkaar mee gemaakt. Hij zei dat ook dit een band schept. Hij zei ook dat zijn vrouw net zo goed een andere vrouw had kunnen wezen. Ze hebben zeer uiteenlopende interesses en delen niet veel met elkaar. Dit valt nu nog meer op omdat de kinderen uit huis zijn vertrokken en ze meer op elkaar aangewezen zijn.

Voor mij is dit niet genoeg. Ik verwacht meer van het leven en van relaties, maar ben me bewust van het risico dat ik neem namelijk dat ik wellicht niemand zal vinden die hier aan voldoet. Dan nog heb ik liever geen relatie, dan een relatie met iemand die ik heb leren om me heen te verdragen.

Wellicht is dit inderdaad een generatiekloof.

Nee, ik lig dicht tegen zijn generatie aan, heb wel degelijk andere verwachtingen. Generatiekloof is de clichéoplossing. Wij weten meer over anderen dan vroeger, wij zijn mobieler dan vroeger, wij hebben andere ervaringen en daarmee andere verwachtingen. Niet omdat wij 'jonger' zijn en zij 'ouder'.

Als ouder hoor ik regelmatig de liefdesperikelen aan van onze kinderen en van de vrienden van onze kinderen. Wat mij opvalt is dat ze heel makkelijk zeggen: ja maar hij/zij heeft recht op zijn/haar eigen ding. Dat eigen ding bestaat dan vaak uit : je eigen gang gaan. In mijn tijd ging je samen dingen doen en had je je eigen sport en school/werk relaties. Door gesprekken samen kwam je erachter wat de ander bezighield en wat de ander daar van vond. Je maakte immers samen de meeste dingen mee en wist je wat de ander bezighield. Als je bij vrienden een pilsje ging drinken had je hele gesprekken en daar leerde je hoe je partner over dingen dacht. Stond het je niet aan dan wist je bijna zeker dat de relatie (verkering) zijn langste tijd had gehad.

Nu hoor ik, (iets te vaak volgens mij) Ja maar hij/zij heeft een eigen leven. En dat houd dan in dat de ander zijn tijd mag indelen zoals die ander dat wil. En de partner? Oh als ik zin heb!

Waarom mag je tegenwoordig niet zeggen : ik wil ook quality time met je.
Waarom lijkt het erop dat elkaar zo vrij mogelijk laten de meest hechte relatie zou zijn.?

En idd men vecht er niet meer voor. Op het moment dat een HBO-er hier vrijt met een van onze kinderen en doodleuk meld dat die 2de HBO opleiding ook niet blijkt te zijn wat die persoon wil dan zet ik dus ook vraagtekens bij het doorzettingsvermogen van zo iemand. (2 maal een opleiding starten en niet afmaken) En ja dat wordt dan ook doorgetrokken naar vechten voor een relatie.

Ik ben bijna 25 jaar met dezelfde partner en nee het is niet mijn 1ste vriendje maar wel de beste. Zijn er dingen die ik anders wil? Ja natuurlijk maar wordt het dan ook beter? Ik weet het niet en ben niet bang om iets te missen. Want ik heb een partner waar ik mee kan lezen en schrijven. En ja het gras is altijd groener bij de buren. Maak vaak zie dat relaties in stand gehouden worden om het hebben van een relatie en daar zit volgens mij het probleem. Als na 3/4 of mss 5 jaar de relatie verbroken wordt kan het idee ontstaan van 'consumptiegoed' maar mogelijk had de een of ander voor het gevoel meer in de relatie gestoken dan zou moeten. Als je van 'zou moeten' kan spreken. En wellicht was de relatie al veel en veel eerder be-eindigd als je in een relatie meer voor jezelf durft te kiezen en niet altijd als antwoord geeft: de ander heeft recht op een eigen leven. Een relatie bouw je op door samen een leven op te bouwen waarbij je de ander ruimte geeft om zijn/ haar eigen ding te doen. Wanneer het doen van je eigen ding de overhand dreigt te krijgen ben je volgens mij verkeerd bezig.

quote:

Op zaterdag 1 september 2007 22:42 schreef Xennia het volgende:

[..]

Mijn verwachtingen liggen inderdaad hoger. Toevallig had ik hier laatst een gesprek over met een man van rond de 50 die al 30 jaar getrouwd is. Ze kregen verkering rond hun 16e en wilden graag het ouderlijk huis ontvluchten, dus werd er jong getrouwd. Hij vertelde me dat het niet zo was dat ze gingen trouwen omdat de liefde zo diep zat, maar meer omdat trouwen de enige manier was om samen te zijn. Door de jaren heen hebben ze geleerd met elkaar te leven en vele dingen, goede en heftige, met elkaar mee gemaakt. Hij zei dat ook dit een band schept. Hij zei ook dat zijn vrouw net zo goed een andere vrouw had kunnen wezen. Ze hebben zeer uiteenlopende interesses en delen niet veel met elkaar. Dit valt nu nog meer op omdat de kinderen uit huis zijn vertrokken en ze meer op elkaar aangewezen zijn.

Voor mij is dit niet genoeg. Ik verwacht meer van het leven en van relaties, maar ben me bewust van het risico dat ik neem namelijk dat ik wellicht niemand zal vinden die hier aan voldoet. Dan nog heb ik liever geen relatie, dan een relatie met iemand die ik heb leren om me heen te verdragen.

Wellicht is dit inderdaad een generatiekloof.

Ik denk ook dat er vroeger veel getrouwd werd om maar het huis uit te zijn. Ik ben ook van die leeftijd en heb het ook van dichtbij meegemaakt. Gelukkig hebben die wel op tijd ingezien dat ze niet voor elkaar geschikt waren.
Ik denk dat dat een ding van die tijd is. Toen ik 20 was sprak je niet over samenwonen en toen ik 25 was was het gemeengoed. Nu is samenwonen vanzelfsprekender dan trouwen.

Mag ieder dit voor zichzelf bepalen?

TS schrijft een verhaal neer naar aanleiding van eigen ervaringen?

Wat is het dan dat mensen de relatie sneller doet opgeven? Als je het aan mij vraagt is het dan toch de weet dat een nieuwe vriend/vriendin snel is gevonden in dit tijdperk van massa communicatie (internet/gsm) en grote mobiliteit. De tijd dat je de keuze had uit marietje of Beppy uit het dorp is definitief voorbij.

Wat wel waarheid als een koe is. Mensen romantiseren dingen. De media verschaft ons dagelijks zoveel beelden (schoonheidsidealen) en idealen voor wat betreft relaties dat mensen al sneller denken dat het gras elders groener zal zijn, wat natuurlijk vaak onzin is.

Kortom, gewoon simpelweg ontevredenheid. De onwil om problemen op te lossen, en te accepteren dat de ander af en toe een rare sprong kan maken.

[ Bericht 14% gewijzigd door Synthesist op 01-09-2007 23:53:13 ]

quote:

Op zondag 2 september 2007 00:37 schreef katerwater het volgende:

[..]

Eigen ervaring? Ten dele. Als ik rondkijk naar mijn vrienden, valt het mij op dat bijna niemand een lange vaste relatie gehad heeft. Mij incluis. Van het moment dat het serieuzer wordt (lees: samenwonen, elkaar een tijdje niet meer zien wegens stage, carriereplannen, psychologisch problemen, ...), stoppen de meeste relaties. Dat houdt hen tegen.
Velen willen een relatie, maar niet ten koste van henzelf, terwijl je voor een echte serieuze relatie wel moet een compromis uitwerken. Je zal wel moeten dingen opgeven (al zijn er natuurlijk grenzen)

Bij mijzelf is het vooral het gevoel dat meisjes (mensen in het algemeen) steeds op zoek zijn naar beter. Ik ben al meermaals door een meisje in de lade gelegd geweest, omdat ze nog verder wil zoeken naar een jongen die net iets ambitieuzer, leuker of socialer is. Op zich niets mis mee natuurlijk, maar op dat moment voel ik me telkens een soort product.

Vandaar dit topic: ik wou eigen ervaring eens in een ander daglicht stellen: niet mijn relatie die mislukt omdat het niet klikt, maar nadenken over hoe de maatschappij over relaties denkt. Als je het van een grotere afstand bekijkt, vallen er toch een aantal dingen op.

Ja, ik begrijp wat je bedoeld. Zelf heb ik dat gevoel ook, maar hey...dat is nou natuurlijke selectie, it's hard huh

Misschien komt het idd door de consumptiemaatschappij. Geluk op afroep willen... Krijg ik het nu niet van jou, dan krijg ik het wel van X... Ik wil het nu, want ik leef nu.... in de trant van: Ik heb honger, maar geen zin om te koken. Toch heb ik honger, ik haal een bigmac, lekker snel...

maar ff wat anders:

Je zal zien dat vrouwen in de periode waarin ze het meest vruchtbaar zijn (tot zo'n 30 jaar) hard opzoek zijn naar het "allerbeste". De kerel met de grootste portemonnee en de breedste schouders, de meest bijdehante praatjes enz. Onbewust doen ze het altijd, en als de mogelijkheid zich voordoet (ruzietje) en ze kennen toevallig een "betere", dan is ze foetsie. Geldt evengoed voor een kerel, wat dit betreft tussen de sexe geen verschil.

Het is grappig. Nu ben je 20, en ben jij als man degene die moeite moet doen om een relatie te beginnen, immers: vrouwen komen niet zomaar naar je toe. Als jij zo tien jaar verder ben moet je eens zien, wanhopige single vrouwen met kinderwens ("Nu of nooit-drang" ) komen je dan onderhand gewoon opzoeken, "of je even een relatie wilt en voor papa wilt spelen... incluis betalen, uiteraard! " Topics op fok! genoeg waaruit dit blijkt. Bij vrouwen begint het aftakelen al vanaf 18 jaar Eenmaal bij de 30 gaat het harder dan een achtbaan. Als vrouwen 30 zijn willen de meeste maar één ding, en dat is baren. Kijk maar naar die zielige moedertopics

Maar wat schiet je op met bovenstaand stuk? Vrij weinig. Ik zou enkel tegen je zeggen, ga een dame die tig vriendjes heeft gehad in haar studententijd niet in vertrouwenschap nemen als ze op een geven moment voor jou kiest. Dan heb jij je hele jonge leven weinig geneukt en dan neem je genoegen met een afgelikte boterham, ken niet natuurlijk

Maar voor nu: vraag jezelf liever af. Welke invloed heeft de maatschappij op mij als het gaat om het moeten hebben van een vriendin Who cares dat je nog geen vaste vriendin hebt... je oma die elke verjaardag wéér vraagt wanneer je nou een meisje meeneemt?

[ Bericht 4% gewijzigd door Synthesist op 02-09-2007 01:27:04 ]

ik ben het ook wel met de TS eens. Er zijn zulke onrealistische verwachtingen over partners, ze moeten altijd aardig zijn, je blij maken, tijd voor je maken allemaal prima. Maar mensen doen dat zelf ook niet.
Wat ik als motto tegenwoordig gebruik voor dit probleem is: je bent zelf niet perfect en mag dat dus ook niet van je patner verwachten!

Maar er is naar mijn gevoel een probleem met het feminisme. Vrouwen moeten tegenwoordig ook een baan hebben, maar daarbij wordt een vrouw zonder kinderen nog steeds raar gevonden. Dit heeft tot gevolg dat vrouwen gaan studeren en mannen ook natuurlijk. Dan zijn ze klaar met hun studie, als we het over de hoogopgeleide hebben rond hun 25ste. In die tijd hebben ze wat rondgesnuffelt zichzelf ontplooit en zijn ze uitgegaan.
Vervolgens willen ze carriere maken, ook dat wordt verwacht door de maatschappij dan zijn ze ongeveer 30 als ze een vaste stabiele baan hebben. En dan ben je 30 en moet je nog aan die kinderen en vent beginnen.
Op je 30ste ben je alleen veel meer gevormt en is het al moeilijker om je aan iemand aan te passen, zeker als je zolang al zelfstandig in je eentje woont.

Het is een verwachtingspatroon wat uit het feminisme voorvloeit wat op zich goed is, maar weinig praktisch. (ook omdat mannen toch nog altijd het liefst fulltime werken natuurlijk).

Daarbij is er ook een verwachtingspatroon om een geweldige patner te hebben als je bijv. na sex and the city kijkt worden mannen om de stomste dingen afgekeurd. Maar zo hoor ik het soms ook wel in het dagelijks leven, hoewel niet zo overdreven.

Daarbij weet iedereen die lang getrouwd is (ja dat heb ik van horen zeggen dat je moet werken aan een relatie, daar moet je je bij neerleggen en tijd voor vrij maken. Daar moet je ook bereid toe zijn.

Natuurlijk heeft niet iedereen dit probleem, en overdrijf ik misschien ook wat, maar het is volgens mij wel een maatschappelijke trent

( Ik bekijk het vanuit de vrouwelijke kant omdat:
1. ik een vrouw ben dus daar meer van ken
2. vrouwen uit eindelijk meestal kiezen voor de relatie en mannen wat makkelijker willen

niets aan toe te voegen.. liefde is simpelweg lust. Als er teveel sleur of problemen bij komen, dan zoek je een ander om je lul in te stouwen of je kut mee in te soppen

Wat een CDA-topic zeg

Het is idd tegenwoordig zo dat mensen Maar vroeger trouwde men veel vaker voor het plaatje en de wens van een gemeenschap. Ooit van het woord verstandhuwelijk gehoord? Ik denk dus wel dat mensen eerder de stekker eruit durven trekken omdatze meer zelf mogen bepalen over hun eigen geluk. Een hele vooruitgang.

Maar verder is de toon van dit topic nogal generaliserend. Er wordt een soort karikatuur van de werkelijkheid gemaakt waarbij gedaan wordt alsof alle vrouwen hetzelfde willen en iedere relatie bij ieder wissewasje uit gaat. Ik ken genoeg stelletjs wiens relatie menig crisis heeft overleefd en die helemaal niet voldoen aan hetgeen in de openingspost staat.

Relativeren is zeer handig

Dat zijn uitzonderingen

Net wat je "jong" noemt.. leeftijd zegt sowieso vrij weinig. Het gaat er meer om hoe "jong" je van geest bent en gedrag. De meeste mensen denken dat ze alle tijd van de wereld hebben, terwijl ze maar één kortdurend leven hebben. En tevens is het menselijk vlees zwak voor verleiding en snel verveeld en continu bezig op zoek naar iets beters. Mensen denken vaker.. waarom zoveel energie stoppen in één persoon, terwijl je ook elke week een ander kunt nemen?