Láááng verhaal [Dubio]

Ik ben al een poosje lid van FOK en heb al vaker overwogen om mijn verhaal (via een kloon) hier op te zetten. Het is niet echt een actieve hulpvraag, want ik zou niet goed weten hoe ik die moet formuleren, maar feit is wel dat ik behoorlijk in de knoop zit met een aantal dingen en zelf niet goed zie hoe het verder moet.

Ik was best huiverig in eerste instantie om dit hier te plaatsen, omdat ik vaak onserieuze, soms zelfs neerbuigende reacties lees op serieuze issues. Dat soort reacties kan ik natuurlijk niet gebruiken. Ook reacties als: Ga eens met een psycholoog praten helpen me niet. Daarom wil ik vragen of jullie, áls jullie reageren dan wel iets zinnigs willen zeggen.

Afijn,

Het verhaal.

Ik ben een meisje van 18 jaar en heb het nodige meegemaakt. Als klein kind ben ik langdurig seksueel misbruikt. Ik wil hier verder niet veel dieper op ingaan, maar jullie begrijpen natuurlijk wel dat dat de nodige schade heeft veroorzaakt; fysiek, maar zeker ook mentaal. Ik heb hierover nooit gesproken thuis, mede omdat ik het idee had dat mijn ouders mij nooit echt zagen. Ik heb namelijk een jonger zusje met een vrij ernstige verstandelijke handicap waarop ze vrijwel al hun aandacht richtten. Indertijd was hun aandacht nog minder eerlijk verdeeld over ons dan nu. Mijn zusje, toen in de peuterpubertijd en later als kleuter ook was extreem lastig. Ook voor mij was dat niet makkelijk. Ze maakte vaak dingen kapot van mij en meestal waren het net die dingen waar ik waarde aan hechtte; schoolwerkjes die ik met veel ijver gemaakt had bijvoorbeeld.

Toch was en ben ik erg hecht met mijn zusje. Ik heb het haar persoonlijk nooit kwalijk genomen, maar mijn ouders wel. Vooral nu, nu ik terugkijk op mijn verdriet, machteloosheid en eenzaamheid van toen en dat vergelijk met het vertroebelde beeld van mijn ouders waarin ik altijd de perfecte, probleemloze, bijdehante dochter was, voel ik me boos of beter gezegd onmachtig ten opzichte van mijn ouders; alsof me een heel groot onrecht aangedaan is puur door hun bord-voor-het-hoofd.

Als kind had ik ernstige slaapproblemen. Je kan het je zo gek niet bedenken of ik deed het; slaapwandelen... Complete handelingen deed ik in mijn slaap; Dingen opruimen bijvoorbeeld of naar buiten lopen. Ook had ik ernstige nachtmerries. Iedere nacht werd ik gillend wakker. Vaak droomde ik ook over hetgeen mij overdag werd aangedaan. Als ik dan compleet overstuur bij mijn ouders aan het bed kwam waren ze vooral geirriteerd dat ik ze wakker had gemaakt. Ze hadden het immers al zwaar genoeg overdag met hun andere dochter, zonder dat ik hun nachtrust ook nog verstoorde. Je begrijpt: na een aantal maal die boodschap, kwam ik niet meer. -Overstuur of niet. Ik leerde dus al heel jong om gesloten te zijn. Ook kreeg ik van meerdere kanten het signaal dat het toch niet belangrijk was hoe ik me voelde. Papa en mama wilden het niet zien en in misbruiksituatie werd me vooral heel duidelijk te verstaan gegeven dat ik me moest schikken. Wat ik voelde deed er niet toe. Dat ik ik was deed er niet toe.

Natuurlijk was niet alles kommer en kwel. Ik had het heel fijn op school; Ik was erg leergierig en school voedde in mijn verlangen naar kennis. Daarnaast werkte school als positief voor mijn zelfvertrouwen. Ik bleek ver bovengemiddeld te presteren en kreeg daar waardering voor. Dat was iets dat ik toen veel zocht en het was fijn dat daarin 'voorzien werd'. Verder had ik een hele lieve oma en opa waar ik graag en veel kwam en waar ik zorgeloze tijden beleefde. Deze alinea dus even om het allemaal niet zo zwart-wit te doen overkomen.

Aangezien ik mijn leeftijd ver vooruit was, een 'ander' zusje had en erg gesloten was had ik eigenlijk maar 1 echt vriendinnetje. Ik speelde verder wel eens met andere kindjes, maar de meesten vonden me toch vreemd of in ieder geval 'te anders'. Toen mijn vriendinnetje verhuisde voelde ik me dan ook best eenzaam. Ook werd er naarmate ik in hogere klassen kwam op school steeds minder aandacht aan mijn honger naar kennis besteed. Als ik klaar was met rekenen moest ik maar vast een extra taak maken, met taal idem. Dat waren dan taken die niet werden nagekeken en in mijn ogen puur bezigheidstherapie waren. Soms als ik geluk had mocht ik lezen of een klusje doen voor de onderwijzer. Zoiets had zin, dat vond ik leuk! Helaas kwamen dergelijke momenten te zelden voor, dus besloot ik om een tandje langzamer te werken en was ik ook op school niet echt mezelf.

Toen ik een jaar of 9 was voelde ik me behoorlijk onbegrepen en vaak verdrietig. Ik schreef graag, want alleen op papier stond ik het mezelf toe om me volledig te uiten. Door de jaren heen ontwikkelde ik dan ook een behoorlijke passie voor schrijven. Verder las ik extreem veel. Ik vond het heerlijk om me helemaal af te kunnen sluiten met een boek, me te laten opslokken door het verhaal en ondertussen nog kennis op te doen ook.

Inmiddels 9 jaar dus en ondanks dat het misbruik al een poos was gestopt, mijn zusje veel beter handelbaar was, was ellende nog lang niet ten einde. Thuis waren er veel problemen, vooral tussen mijn ouders. Mijn vader had een eigen bedrijf en is wat je noemt een workoholic van het ergste kaliber. Mijn moeder vond dan weer dat ze er alleen voor stond met de zorg voor 2 kinderen, waarvan er 1 nog speciale zorg nodig had ook. Je begrijpt hoe dat kon knallen. Er werd toendertijd flink wat afgeschreeuwd bij ons. Verder had mijn moeder vaak een kort lontje en kon ze ontzettend boos op me worden bij het minste of geringste. Ook verdronk ze haar problemen. Dat drankprobleem was er al heel lang, maar sloop er steeds geleidelijk een beetje meer bij in. Eerst liep het alleen naar aanleiding van feestjes waar alcohol werd geschonken uit de hand. -Mijn moeder had wat je noemt een kwade dronk. Later kwamen er ook gelegenheden waarbij zijzelf heel bewust naar de fles greep; gewoon thuis of in een café waar ze dan heen ging.

De situaties met een dronken moeder waren zeer ernstig. De vreselijkste ruzies ontstonden dan tussen mijn ouders en natuurlijk liep alles gigantisch uit de hand. Ik heb er vaak tussen moeten springen als mijn vader door het lint ging en mijn moeder wilde slaan. En terwijl mijn moeder dan vanachter mijn rug tegen mijn vader riep dat ze hem zou vermoorden en ik mijn vader aankeek en probeerde te polsen of hij ook zou slaan als ik er tussenstond hoorde ik boven mijn zusje hyperventileren en gillen. Vaak ook werd er met dingen gesmeten en soms moest ik mama's autosleutels opbergen. (Het afgelopen jaar is de situatie overigens zo erg geescaleeerd dat de politie meerdere malen bij ons op de stoep heeft gestaan, maar dat terzijde) Ik voelde me heel jong verantwoordelijk en was gevoelsmatig de enige 'volwassene' in huis.

Als dergelijke situaties niet voorvielen ging het best goed bij ons. Er werd goed voor mijn zusje en mij gezorgd. We kregen goed te eten, hadden altijd leuke kleren en kwamen verder in materieel opzicht ook niets tekort. Ook geloof ik wel dat mijn ouders van me houden, maar ik kon het niet altijd zo voelen door alles wat er gebeurde. Het gekke is alleen dat ik het tot voor kort heel erg moeilijk vond om voor mezelf te kunnen zeggen: "Die ouders van mij maken er een zooitje van en ik heb het recht om dat los te zien van hoe ze verder voor ons zorgen"

Vanaf mijn 11e overleden mijn grootouders binnen niet al te lange tijd na elkaar. Ik had het vooral met het overlijden van mijn ene opa en oma erg moeilijk. Ik was erg hecht met ze en kon ook de manier waarop niet goed accepteren. Mijn opa had een lang ziekbed, maar mijn oma overleed plotsklaps. Ze was kerngezond, kreeg een hartaanval, raakte in coma en 4 dagen later hebben we gekozen om de stekkers eruit te halen. Erg zwaar had ik het daarmee.

Op de middelbare school leek het beter te gaan. Ik ging naar het tweetalig vwo en werd weer lekker gevoed in mijn honger naar kennis. Ook kreeg ik begin 2e klas een hele goeie vriendin en via haar een hechte vriendengroep. Ik voelde me voor het eerst in tijden gelukkig, maar helaas ging het verleden opspelen. In die vriendengroep zaten namelijk ook jongens en ik bleek het moeilijk te kunnen hebben om te worden aangeraakt en geknuffeld. Uiteindelijk raakte ik hecht bevriend met een jongen die oog had voor wat niemand ooit had gezien. Hij zag mij en hoe erg ik worstelde met mezelf. Hij vroeg me toen hij me nog niet zolang kende of ik was misbruikt en overtuigde me er in de periode die volgde van dat ik het een plaatsje moest leren geven voor ik verder kon. Met behulp van hem heb ik in de daaropvolgende jaren geleerd mensen weer te vertrouwen, mezelf weer te vertrouwen, te luisteren naar mijn gevoel als het zegt: "Dit is fout, ik wil dit niet" maar ook andere mensen een kans te geven.

In het begin was dit heel zwaar voor mij. Ik kon mijn verhaal niet vertellen. Ik had moeite met bepaalde woorden en had veel herbelevingen, maar die jongen had geduld en ik kon ten alle tijde bij hem terecht. Soms kwam hij 's avonds laat nog naar me toe fietsen om me in bed te stoppen en bij me te blijven tot ik sliep, zodat ik me een beetje veiliger voelde.

Op school trok ik het niet zo goed, omdat alles wat ik zo diep had weggestopt zich als een stormvloed aan me opdrong en ik me ondertussen probeerde te gedragen als mijn normale, koele, onverstoorbare zelf. Aan het eind van het jaar had ik dan ook niet genoeg punten om door te gaan met het t-vwo. Ik zou havo gaan doen. Mijn docenten vertelden me dat het slechts een jaartje zou zijn, dat ik in no-time weer op het vwo zou zitten, maar het ging natuurlijk anders.

Op havo was ik erg gedemotiveerd. Ik merkte dat ik het met twee vingers in de neus haalde en ik werd zelden geprikkeld door mijn docenten. Niet genoeg in ieder geval om nog met plezier naar school te gaan. Mijn klasgenoten die me maar een arrogante gymnast vonden, droegen daar ook niet erg aan bij natuurlijk. Als ik mijn mond opendeed om te praten zeiden ze dat ik even moest wachten zodat ze eerst even een woordenboek konden pakken. Op den duur zei ik niets meer natuurlijk. De enige die wel aandacht voor me had was de docent Frans, maar dat was meer aandacht dan ik wilde hebben, waardoor ik me weer steeds slechter ging voelen (en uiteindelijk een breakdown kreeg bij gym waarna ik bij de schoolpsycholoog terechtkwam). Ook biologie met de uitgebreide module seksuele voorlichting maakte me er niet vrolijker op en om het gedeelte over seksueel geweld zat ik al helemaal niet te springen. Uiteindelijk haalde ik dat jaar met de hakken over de sloot.

Begin vierde viel onze vriendengroep uit elkaar (om de stomme reden van de ruzie tussen 2 mensen). Mijn beste vriend en ik probeerden ze nog wel bij elkaar te houden, maar het werkte niet. Inmiddels zijn zelfs hij en ik behoorlijk uit elkaar gegroeid. Ook werd mijn moeder ernstig ziek, wat de situatie thuis er alleen nog maar gecompliceerder op maakte. Na weer een jaar te zijn buitengesloten door mijn klas ben ik dan blijven zitten. Gevoelsmatig betekende dat dat ik wéér had gefaald en ik nam het mezelf dan ook behoorlijk kwalijk.

Toen ik voor de tweede keer aan de vierde begon kwam ik er echter al snel achter dat doubleren het beste was wat me had kunnen overkomen, want ik kwam in een hele leuke klas terecht waar ik me onmiddelijk thuisvoelde. Op school werd alles langzamerhand weer fijn, ik kreeg nieuwe vrienden, ik haalde weer hoge cijfers en eind vijfde slaagde ik zelfs bijna cumlaude.

Inmiddels had ik een jongen leren kennen waarmee ik al snel heel hecht bevriend raakte. Op een gegeven moment sliep ik bij hem (hij had toendertijd een vriendin, anders was ik nooit blijven slapen) nadat we samen naar de film waren geweest. We zouden alletwee apart slapen, maar hij sliep voor de deur van de kamer waar ik sliep, wat me zo'n gevangen, overgeleverd gevoel gaf. Ik weet niet wat er precies gebeurde, maar het ging helemaal fout. Ik moest ontzettend huilen. Hij kwam bij mij om me te troosten, wist van mijn verleden en legde de link ook meteen. Hij kalmeerde me en trok me neer om naast me te gaan liggen en samen in slaap te vallen. Hij sliep vrij snel, maar ik vond het moeilijk om zo intiem met iemand te liggen. Ik lag maar een beetje te staren, beurtelings naar het plafond en beurtelings naar zijn arm om mijn middel. Uiteindelijk heb ik die nacht weinig geslapen en de volgende ochtend sprong ik al om een uur of 8 uit bed, blij dat ik op kon staan. Hij werd wakker en wist me na lang zeuren over te halen om nog even bij hem in bed te komen. Eenmaal in bed knuffelde hij me, trok me tegen zich aan, streelde door mijn haren (gewoon zonder bijbedoelingen) en ik vond het moeilijk om me daaraan over te geven. We hebben gepraat en hij zei me dat ik veilig bij hem was en dat ik niet steeds weg hoefde te draaien. Toch kon ik het niet voorkomen dat ik dat deed. Ik vond het gewoon eng dat hij maar een paar centimeter met zijn gezicht bij het mijne vandaan lag, ik probeerde altijd meer afstand te scheppen... Buiten dat vond ik het wel gewoon fijn. Het voelde vertrouwd, veilig... Misschien juist ook omdat hij er verder niets mee bedoelde.

Later, hij was inmiddels relatieloos, groeiden we steeds meer naar elkaar toe. Ik merkte speciaal voor hem te zijn en nog vreemder: Ik merkte dat ik dat okay vond, fíjn zelfs. Hij was ook speciaal voor mij geworden.

En toen kwam er die avond bij hem. We lagen op zijn bed samen een filmpje te kijken en het was gezellig. Ik lag aan de buitenkant, hij bij de muur. Toen hij wat moest pakken stond ik op. Voor hij terugkwam was ik alweer gaan zitten. Eenmaal terug duwde hij me achterover. Ik dacht om over me heen te klauteren, maar hij ging bovenop me liggen. Hij keek me recht in mijn ogen en ik zag warmte en vertrouwen, ik zag veiligheid... Maar tegelijkertijd schreeuwde iedere vezel in mijn lichaam: "NEE!!!" Ik kreeg een heel naar gevoel in mijn buik; angst, paniek... En tegelijkertijd voelde ik het vertrouwen dat hij uitstraalde en wist ik dat het goed was. Tussen die 2 gedachtes werd ik heen en weer geslingerd. Zijn hoofd kwam dichterbij, het mijne draaide ik weg. Toen pakte hij me vast, streelde m'n haren, maar zorgde ondertussen dat ik niet weg kon draaien. Z'n ogen schreeuwden tegen me: "Kijk dan, ik ben het! Ik doe je geen pijn. Dit is het hier en nu, dit zijn wij, blijf hier" Ik zag het wel, maar ik kon niet meer weg en zijn hoofd kwam zo dichtbij en opeens won de ene gedachte het van de andere. Er knapte iets. Ik kon niet meer. Ik zei: "Ga van me af, alsjeblieft" Het klonk zo breekbaar en zo zacht dat ik mezelf niet eens zou hebben verstaan als ik niet wist wat ik had gezegd, maar hij hoorde me. Hij ging meteen van me af. Ik zag de tranen in zijn ogen en ik had spijt... Zo'n spijt... Ik had hem zo gekwetst!

We hebben het die avond uitgepraat, meteen al. Daarna is het nog een paar weken goed gegaan tussen hem en mij, maar uiteindelijk ging het om iets onbenulligs mis. Er was sprake van miscommunicatie, maar die kostte, in combinatie met overgebleven spanningen, onze vriendschap wel de kop. Ik heb het er ontzettend moeilijk mee gehad. Een poos lang vroeg ik me af of ik niet gewoon m'n ogen moest sluiten, mn blik op oneindig en hem gewoon z'n gang had moeten laten gaan. Ook bedacht ik me dat ik in het vervolg niet meer mijn werkelijke gevoel moest laten blijken bij iemand, want daarmee zou ik zo'n persoon toch alleen maar mee kwetsen. Wat ik ook bedacht het klonk nooit als de goeie oplossing, of als het juiste om te doen.

Ik heb met mijn hulpverlener hierover gepraat, maar ze kon me niet helpen. Mijn verleden heb ik al een goed plaatsje gegeven, maar bepaalde handelingen blijven schijnbaar voor problemen zorgen.

Inmiddels ben ik uit de thuissituatie, die alles nog veel complexer voor me maakte, omdat die situatie het uiterste van me vroeg op het gebied van verantwoordelijkheid en mezelf wegcijferen. Ik woon nu ergens anders gelukkig, maar dat betekent dus dat ik me onder rustiger condities kan richten op mijn intimiteitsprobleem.

Ik merk namelijk dat ik aan de ene kant heel erg iemand nodig heb voor wie ik speciaal ben, die echt van me houdt, waar ik op kan bouwen... Maar aan de andere kant al naar wordt bij de gedachte aan bijkomend fysiek aspect. Ik denk (en mijn hulpverlener denkt dat ook) dat ik vooral veel tijd nodig heb, maar gevoelsmatig is het niet 'fair' om die tijd van iemand te vragen. Ik durf niet echt iets met iemand te beginnen, omdat ik iemand niet teleur wil stellen en ook omdat ik zelf niet nog meer gekwetst wil worden (op dit gebied). In de afgelopen jaren ben ik een aantal keer lastiggevallen (met uitgaan of op straat) door mannen en ik ben bang dat ik met nog meer negatieve ervaringen nooit meer in staat zal zijn om iemand bij me te laten. Maar eigenlijk kan ik dat dus nu al niet goed, want ik ben heel erg bezig om mezelf te beschermen tegen eventuele negatieve ervaringen. Ik snap bijvoorbeeld echt nooit op iemand af...

En nu ben ik 18. Ik wil niet mijn hele leven alleen blijven, maar ik wil ook niet moeten kiezen tussen mezelf opofferen of een ander teleurstellen. Alles lijkt tegenwoordig zo te draaien om seks en een zekere oppervlakkigheid. Ik kan dat niet zo...

Sorry voor het lange verhaal, maar bedankt dat ik even kon spuien. Dat scheelt een heleboel.

Beste iedereen,
Bedankt voor jullie reacties!
Er zitten er een aantal bij waar ik wat wel wat mee kan.

Zoals ik al formuleerde in de OP wist ik niet echt hoe ik een concrete hulpvraag moest afvuren, omdat ik het zelf niet helemaal helder heb. Echter nu ik dit zo allemaal lees (die reacties) merk ik dat ik het gewoon nodig had de visie van andere mensen te horen, vooral van mensen die niet gekleurd worden door dergelijke ervaringen als de mijne. Zoiets zet mij met beide benen op de grond; Bovendien is het gewoon goed om tegengas te krijgen richting mijn denkpatroon. Ik moet gewoon horen dat het óók anders kan.

Verder wil ik nog even zeggen ter verduidelijking waarom ik niets kon met een opmerking als: "Bezoek eens een psycholoog." Via school ben ik in aanraking geweest met hulpverlening, maar ze konden niet heel veel voor mij betekenen. De situatie was te complex en te groot om aan te pakken. Daarom was het ook van belang dat ik uit de thuissituatie zou komen, omdat die heel erg belastend was. Verder was het gewoon duidelijk dat ik al goed had leren leven met mijn verleden en dat wat overblijft puur dat intimiteitsprobleem is; Iets dat ik alleen kan leren handelen door genoeg positieve tegenhang (maar dan is er dus die angst die me weerhoudt van die positieve tegenhang, wat het allemaal behoorlijk gecompliceerd maakt)

In ieder geval bedankt en ook dat jullie de moeite hebben genomen om dat hele verhaal te lezen. Ik zal jullie reacties op me laten inwerken en kijken wat ik ermee kan.

Overigens vind ik het fijn om hier en daar te lezen dat ik goed schrijf. Schrijven is van groot betekenis voor me en ik hoop inderdaad dat ik daar iets mee kan later, maar dat is voor dán.

Iedereen die nog wat wil zeggen mag dat natuurlijk doen

quote:

Op woensdag 22 augustus 2007 15:54 schreef LucasBergman het volgende:
TS zet je PM ff aan aub

Uhm...
Hoe zet ik mijn PM aan?

Never mind. Ik weet het al.

Ik ben het er mee eens dat mensen die ' meer emotionele bagage' hebben niet per definitie interessant(er) zijn. Dat is ook zo generaliserend gesteld. Of iemand interessant is hangt van z'n persoonlijkheid af. Natuurlijk kan meespelen dat iemand door bepaalde ervaringen sterk gevormd is, waardoor hij/zij dingen misschien anders (volwassener?) benadert dan een ander bij wie dat niet het geval is, maar dat hóeft niet..

quote:

Op vrijdag 31 augustus 2007 17:11 schreef Pjeut het volgende:
Hoi Crystal_Mind. Wat een beroerde start voor zo'n jong leven, maar wat toch ook een levenslust om weer verder te gaan. Héél dapper.

Maar los van die levenslust; je mag jezelf zeer zeker slachtoffer voelen, want dat ben je wel. Niet om dan bij de pakken neer te gaan zitten, maar wel om de mensen die daartoe hebben bijgedragen dit voor te houden. Bijvoorbeeld je ouders; weten ze wel wat het jou allemaal heeft gedaan?

Begrijp me goed, het is niet mijn bedoeling om jou tegen je ouders op te zetten, maar juist om misschien een open gesprek met hun mogelijk te maken. Misschien zit er wel vreselijk veel schuldgevoel bij hen. Als je hun de mogelijkheid geeft om hun schuld te laten erkennen, kan dat jou helpen om verder te komen, en hun ook.

Bijvoorbeeld over jouw misbruik. Ik weet dat je er niet al te veel over wilt zeggen, maar: hier horen mensen voor in de bak te draaien!! Dus toch even mijn vraag; is dit ook gebeurd? En was dit voor jou ook een soort genoegdoening? 't Is natuurlijk al lang geleden, maar geen genoegdoening en geen erkenning van de ernst van wat jou is aangedaan gaat woekeren, en blijft je terugwerpen. Dat merk je dus nu met vriendjes.

Crystal_Mind, ik weet dat je niet staat te wachten op goedbedoelde adviezen om naar een psycholoog te gaan. Dat doe ik dus niet. Ik adviseer je om voor jezelf te kiezen; jij hebt een behoorlijkje deuk opgelopen en jij wil er wat aan doen. Voorgaande hulpverlening was waarschijnlijk vooral gericht op het gezin en hoe dit verder moest met wat jou was aangedaan. Geen wonder dat die hulpverlening voor jou weinig opleverde.
Maar nu: kies voor jezelf. Vraag hulp als je dat op weg kan helpen, maar zoek een plek/gelegenheid/praatgroep waar je je ellende kan uitschreeuwen, scheld de hufter die dit heeft gedaan voor alles uit wat lelijk is, schreeuw dat hij op weg was om jou leven te ruïneren, en dat het hem bijna was gelukt...
Want dat is het wat jou is overkomen.

Die zelf(h)erkenning is essentieel. En daarna, na nog vele terechte tranen (en je zult er nooit helemaal van los komen), kun je zeggen: Zo, en nu verder.

Heel veel sterkte, Pjeut.

Beste Pjeut,

Toen de thuissituatie escaleerde (ik werd door mijn moeder in een dronken woedevlaag uit huis gezet), ben ik gegaan. Ik heb de deur achter me dichtgetrokken en ben niet meer teruggekomen. Ik was toen nog minderjarig en in de volle wetenschap dat mijn ouders zeggenschap over me hadden en dat ik eigenlijk niet weg kon blijven, maar ze zette me er zelf uit; het was niet mijn initatief en dat sterkte me erin om te weigeren mee terug te gaan. Bovendien was ik bij een familielid dat me in bescherming nam.

De hele situatie escaleerde natuurlijk behoorlijk, omdat zowel ik als mijn familie op de strepen bleef staan. Ik weigerde iedere vorm van contact, zolang dat niet onder normale voorwaarden kon verlopen (geen geschreeuw, zwart-maak-telefoontjes/brieven naar iedereen die wat voor me betekent (heeft) en dergelijke). Op een gegeven moment, na een dag of tien, heb ik een brief geschreven. Daarin heb ik ze rechtstreeks conconfronteerd met hun problemen, maar dat niet alleen. Ook wat ik vond ten opzichte van hun heb ik ze laten weten. Het is een hele eerlijke en respectvolle brief geworden, maar het waren wel rake woorden; zeker niet leuk om te lezen voor ze.

Van die brief hing het af. Als ze die zouden lezen, écht lezen, zou er misschien wat kunnen veranderen. Anders was de relatie tussen mij en mijn ouders voorgoed voorbij.

De brief (waarin ik het overigens niet over mijn misbruik heb gehad), werd na een periode van woede goed opgenomen. Inmiddels was ik achtien geworden. Ik had me altijd veel van die verjaardag voorgesteld, maar het verliep min of meer in eenzaamheid.

Na de brief heb ik afzonderlijk met mijn ouders gepraat. Vooral bij mijn vader had ik wel het gevoel dat het aankwam. Misschien zit er ook wel niet meer in dan dit, want ik ben me er natuurlijk ook van bewust dat ik hun problemen niet voor ze op kan lossen. Schuldgevoel is er niet bij ze. Dat weet ik heel erg zeker. Via die brief heb ik ze onder andere de mogelijkheid gegeven om dergelijke gevoelens te onderkennen, mochten die er zijn, maar dat is niet gebeurd (wel heb ik het gevoel dat ze allebei op hun eigen manier hun best hebben gedaan om erop te reageren, ook al is die manier zeker nog niet goed omdat er teveel schort aan hunzelf)

Afijn
Onderhand kom ik alweer thuis af en toe, maar ik woon nog steeds bij familie. Ik ben weer begonnen aan mijn opleiding (de vakantie is voorbij) en ik heb het er erg naar mijn zin.

Dan nu, over dat misbruik;;Ik ben altijd tegen een aangifte geweest omdat het strafrechtelijk systeem hier in Nederland op zijn zachts gezegd behoorlijk hypocriet is. Bovendien was ik niet bereid om nogmaals door alle ellende te gaan om vervolgens te horen dat ze er met een straf van een paar jaar vanaf zouden komen áls ik geluk had. Ik kan niet zeggen hoe ontzettend onrechtvaardig het voelt dat een of andere buitenstaander die niet weet hoe zoiets voelt, maar van hoger hand de macht heeft om dergelijke dingen te belissen, een oordeel geeft over 'mijn lijden'. (én dan zo'n oordeel!) Door een kleine straf voel ik me, tot ver ver in mijn wezen niet serieus genomen. Het idee dat ik voor het leven 'getekend' ben, maar dat de daders vrij van alles zijn na een in mijn ogen minimale terechtwijzing, vind ik oneerlijk! Voor mij werkt zoiets slechts rolbevestigend door op het beeld dat mij in die misbruikperiode al werd opgedrongen.

Kijk, natuurlijk weet ik dat het niet zo zwart-wit is en dat een dergelijke beschuldiging iemand vast nog wel langer zal achtervolgen dan de daadwerkelijke straf, maar buiten dat ook dat niet genoeg is, vóel ik het gewoon zo. En volgens mij is dat juist waar het om gaat; mijn gevoelsleven dat is aangetast; mijn gevoel van veiligheid, mijn zelfbeeld...

Buiten dat en dat klinkt heel vreemd waarschijnlijk, was ik nooit echt boos op de daders. Ik had wel sterk het gevoel dat me onrecht was aangedaan (vooral ook toen ik dat stadium van schuldgevoel voorbij was), [Onmacht!] maar ik voelde nooit iets van woede; nog niet eigenlijk. Het is niet zo dat ik ze 'wil zien branden' ofzo.

Volgens mij is woede juist een essentiele emotie om de stap tot een aangifte te zetten (alleen al om jezelf te kunnen wapenen/beschermen en de stap te kunnen rechtvaardigen t.o.v jezelf), dus ook mede daarom heb ik het nooit echt gedaan. Ik was altijd zo stellig ervan overtuigd dat ik dat niet wilde. Net als dat ik er stellig van overtuigd was geweest dat ze alleen mij moesten hebben en dat ze een ander niet op zo'n manier pijn hebben gedaan. Don't ask me how, maar op de een of andere manier voelde ik dat gewoon.

Een paar jaar geleden echter kwam ik bij toeval 1 van de 2 (daders) tegen (voor het eerst in járen). Ik was met een vriend van me op een feest en daar was hij schijnbaar ook. Hij had mij eerder gezien dan ik hem en voor ik het wist was ik ingesloten en werden 'er gezellig jeugdherinneringen opgehaald' terwijl er ondertussen fiks gedreigd werd.

Toen ik na wat maanden de ergste schrik te boven was, besloot ik met die hevig geschrokken vriend en op basis van pushende opmerkingen van mensen in mijn omgeving om toch naar de politie te gaan. Natuurlijk had ik dat nooit moeten doen, want na weken buikpijn en voorbereiden en dergelijke, zat ik eenmaal bij zeden en namen ze me niet serieus. Ze hebben niet eens de moeite genomen om de vriend in kwestie te horen en de boodschap die ik meekreeg, nadat ik werd afgekapt, was dat het al zolang geleden was en ik gewoon iets van mijn leven moest maken.

Dat was een klap die me bijna had genekt. Ik had echt niet gedacht dat ik ooit nog vertrouwen zou krijgen in mensen, nadat zeden, op wie ik al mijn hoop had gevestigd, me niet eens wilde horen; me niet belangrijk genoeg vond. Voor mijn gevoel zeiden ze toen: "Het interesseert ons niet wat ze met je gedaan hebben. Jij bent niet belangrijk. Jou mag zoiets overkomen" Op dat moment had ik het serieus opgegeven en maakte het me even niets meer uit hoe het verder met me zou gaan.

Inmiddels heb ik zelfs dat een plaatsje leren geven en weet ik dat ik gewoon bij de verkeerde mensen terrecht ben gekomen; mensen die denken: "Het is al meer dan tien jaar geleden, laten we ons budget besteden aan zaken die minder lang geleden zijn en dus beter te bewijzen (ofzo)"

Overigens ben ik er bovenop gekomen door een lotgenotengroep op internet. Alleen al door het begrip en de warmte van die mensen en ook het feit dat ze je laten meedelen in hun pijn (maar ook vreugde en andere mooie dingen), werkt heel helend. Daar wordt mijn pijn erkent, maar toch wil ik niet vergeten dat die pijn slechts een onderdeel is van wie ik ben; Het is slechts een stukje Crystal. Ik ben méér dan een misbruikslachtoffer, méér dan een slachtoffer.

Zo, dat was het even voor nu. Op de rest van de posts reageer ik later.

Groetjes,
Crystal

Jorgentol,
Ik denk dat ik zeker wat kan met jouw reactie.

Jammer is dat dergelijke dingen altijd zo beladen zijn en dat mensen altijd bepaalde oordelen klaar hebben. Bovendien wil ik niet dat mensen me zien als een meisje dat slechts 'ding' was; misbruikslachtoffer. Ik wil iets zijn, iemand zijn, mezelf zijn. Ik wil dat mijn identiteit wordt erkend.

Toch probeer ik er eerlijk over te zijn ten opzichte van anderen. Mensen waar ik echt een duurzame relatie mee aanga (écht hechte vrienden en dergelijke) vertel ik eerlijk dat ik een misbruikverleden heb, dat het mogelijkerwijs van invloed kan zijn op mijn manier van denken en misschien wel aan de grondslag ligt van bepaalde gedragingen van mij. Als ik een dergelijke 'relatie' aanga met iemand wil ik daar eerlijk in zijn. Het voelt als anderen tekort doen om er niet eerlijk over te zijn.

Wat jij zegt over seks... Dat komt op mij over als 'een waarheid'. Ik zeg niet dat het dé waarheid is (het is nog maar de vraag hoe die te defineren is overigens), maar ik begrijp jouw punt en ik denk inderdaad dat het in zekere zin ook zo werkt.

Toch is het nu al zo'n 'onoverkomelijk obstakel' voor mij. Ik associeer dergelijke handelingen echt met onmacht, pijn, wanhoop, ondergeschiktheid, gebrek aan zelfbeschikking... Nou ja, je begrijpt het wel. Voor mij is het heel moeilijk om die handelingen daar los van te zien, omdat ik nog zo jong was dat ik het alleen maar op de foute manier heb leren kennen. Dat is dus als het ware de basis waar ik van uitga. Met mijn verstand kan ik dat heel erg relativeren en vaak volgt mijn gevoel daar op den duur dan in, maar dat kost heel erg veel tijd.

Tijd die ik gevoelsmatig niet kan vragen van mensen, omdat ik dan het idee heb ze tekort te doen, maar die ik wil nodig heb omdat ik anders blokkeer.

En zelfs mét tijd; die jongen waar ik over schreef, was ook altijd lief en geduldig en ook op dat moment (toen hij op me ging liggen enzo) wist ik dat het helemaal goed zat, maar toch ging het fout. Ik heb hem pijn gedaan en dat vond ik verschrikkelijk.

Ik wil niet moeten kiezen in mijn leven tussen: "Mijn ogen dicht doen en wachten tot het over is" of iemand moeten kwetsen/afwijzen waar ik wél echt met mijn hele hart van hou.

Begrijp je?

Dan dat stukje over mannen op straat die me lastig kwamen vallen.

Ik heb het dan echt over lastigvallen; over corneren, aanraken, niet stoppen, terwijl ik dat heel duidelijk aangeef, verder gaan. Ik heb het dan over situaties waarin zo'n persoon duidelijk wéét dat ik niet wil, dat hij me pijn doet en tóch doorgaat; Situaties die in feite niet anders dan vroeger zijn en waarin ik uiteindelijk maar mijn ogen sluit en heel hard aan andere dingen denk. Dat soort situaties.

Maar nu, dat is nu niet meer. Ik ben nu voor mezelf op zo'n punt dat ik mensen gewoon van me afsla [het in ieder geval mag van mezelf als het écht nodig is] (ipv alleen wegduwen en weigeren en wegdraaien) als ze niet stoppen. Ik wil dat niet meer. Ik ga kapot aan dat soort dingen en dat mag niet.

En dan nu; hoe kom je erbij dat ik geen sociale activiteiten naast school heb?

Allereerst zit ik op een debattingclub, daarnaast doe ik aan dansen en theatersport en ook heb ik een aantal goeie vrienden waar ik regelmatig activiteiten mee onderneem. Ik ben kunstzinnig en heb soms het geluk om mee te mogen schrijven aan een groot theaterstuk oid, of een liedje of iets als dat...

Bovendien volg ik een sociale opleiding

En tja, 18, voor mij voelt dat ver; oud. I've been through a lot en misschien is het dat wel gewoon. Ook ben ik iemand van het doelen stellen en dingen aanpakken, dus misschien wil ik wel gewoon wat snel allemaal.

Nou ja,
In ieder geval bedankt.

Crystal

Goed, een kleine update voor wie het wat interesseert.

Er waren hier mensen die zeiden dat het allemaal best zou kunnen; een relatie en dergelijke als ik wat tijd zou durven nemen voor mezelf. Ik was hier zelf heel sceptisch over, was natuurlijk ook niet gewend dat iemand me die tijd zou geven...

Inmiddels zit ik toch in een relatie, drie maanden alweer zelfs en het gaat heel erg goed. In het begin was het op fysiek gebied erg moeilijk. Kleine dingen deden me al in elkaar krimpen, maar van die dingetjes heb ik inmiddels bijna geen last meer.

Ik heb nu geleerd hoe bijzonder het is om tegen iemand aan te kunnen kruipen. Hoe goed het kan voelen dat iemand je vasthoudt en zelfs hoe fijn sex kan zijn. Dat laatste is lang niet altijd; Vaak is het nog heel moeilijk zelfs, maar ik weet nu dat ik niet hoef als ik niet wil en dat het er toe doet dát ik niet wil en wat ik wél wil...

Op het moment is het zo dat ik me veilig voel binnen deze intieme liefdesrelatie. Ik ben heel erg hecht met mijn vriend. We bespreken veel, doen veel leuke dingen en kunnen ook heel erg lachen samen. Dat laatste is ook erg belangrijk voor mij, want dat maakt alles wat minder zwaar.

Het voelt goed nu en ik ben gelukkig waar ik nu ben, ondanks dat veel andere dingen (en ook natuurlijk dingen binnen die relatie zelf) nog best moeilijk zijn.

Bedankt FOKkers voor jullie reacties afgelopen zomer en voor jullie vertrouwen in een goede toekomst! Ik ben blij met waar ik nu ben!