Láááng verhaal [Dubio]

Ik ben al een poosje lid van FOK en heb al vaker overwogen om mijn verhaal (via een kloon) hier op te zetten. Het is niet echt een actieve hulpvraag, want ik zou niet goed weten hoe ik die moet formuleren, maar feit is wel dat ik behoorlijk in de knoop zit met een aantal dingen en zelf niet goed zie hoe het verder moet.

Ik was best huiverig in eerste instantie om dit hier te plaatsen, omdat ik vaak onserieuze, soms zelfs neerbuigende reacties lees op serieuze issues. Dat soort reacties kan ik natuurlijk niet gebruiken. Ook reacties als: Ga eens met een psycholoog praten helpen me niet. Daarom wil ik vragen of jullie, áls jullie reageren dan wel iets zinnigs willen zeggen.

Afijn,

Het verhaal.

Ik ben een meisje van 18 jaar en heb het nodige meegemaakt. Als klein kind ben ik langdurig seksueel misbruikt. Ik wil hier verder niet veel dieper op ingaan, maar jullie begrijpen natuurlijk wel dat dat de nodige schade heeft veroorzaakt; fysiek, maar zeker ook mentaal. Ik heb hierover nooit gesproken thuis, mede omdat ik het idee had dat mijn ouders mij nooit echt zagen. Ik heb namelijk een jonger zusje met een vrij ernstige verstandelijke handicap waarop ze vrijwel al hun aandacht richtten. Indertijd was hun aandacht nog minder eerlijk verdeeld over ons dan nu. Mijn zusje, toen in de peuterpubertijd en later als kleuter ook was extreem lastig. Ook voor mij was dat niet makkelijk. Ze maakte vaak dingen kapot van mij en meestal waren het net die dingen waar ik waarde aan hechtte; schoolwerkjes die ik met veel ijver gemaakt had bijvoorbeeld.

Toch was en ben ik erg hecht met mijn zusje. Ik heb het haar persoonlijk nooit kwalijk genomen, maar mijn ouders wel. Vooral nu, nu ik terugkijk op mijn verdriet, machteloosheid en eenzaamheid van toen en dat vergelijk met het vertroebelde beeld van mijn ouders waarin ik altijd de perfecte, probleemloze, bijdehante dochter was, voel ik me boos of beter gezegd onmachtig ten opzichte van mijn ouders; alsof me een heel groot onrecht aangedaan is puur door hun bord-voor-het-hoofd.

Als kind had ik ernstige slaapproblemen. Je kan het je zo gek niet bedenken of ik deed het; slaapwandelen... Complete handelingen deed ik in mijn slaap; Dingen opruimen bijvoorbeeld of naar buiten lopen. Ook had ik ernstige nachtmerries. Iedere nacht werd ik gillend wakker. Vaak droomde ik ook over hetgeen mij overdag werd aangedaan. Als ik dan compleet overstuur bij mijn ouders aan het bed kwam waren ze vooral geirriteerd dat ik ze wakker had gemaakt. Ze hadden het immers al zwaar genoeg overdag met hun andere dochter, zonder dat ik hun nachtrust ook nog verstoorde. Je begrijpt: na een aantal maal die boodschap, kwam ik niet meer. -Overstuur of niet. Ik leerde dus al heel jong om gesloten te zijn. Ook kreeg ik van meerdere kanten het signaal dat het toch niet belangrijk was hoe ik me voelde. Papa en mama wilden het niet zien en in misbruiksituatie werd me vooral heel duidelijk te verstaan gegeven dat ik me moest schikken. Wat ik voelde deed er niet toe. Dat ik ik was deed er niet toe.

Natuurlijk was niet alles kommer en kwel. Ik had het heel fijn op school; Ik was erg leergierig en school voedde in mijn verlangen naar kennis. Daarnaast werkte school als positief voor mijn zelfvertrouwen. Ik bleek ver bovengemiddeld te presteren en kreeg daar waardering voor. Dat was iets dat ik toen veel zocht en het was fijn dat daarin 'voorzien werd'. Verder had ik een hele lieve oma en opa waar ik graag en veel kwam en waar ik zorgeloze tijden beleefde. Deze alinea dus even om het allemaal niet zo zwart-wit te doen overkomen.

Aangezien ik mijn leeftijd ver vooruit was, een 'ander' zusje had en erg gesloten was had ik eigenlijk maar 1 echt vriendinnetje. Ik speelde verder wel eens met andere kindjes, maar de meesten vonden me toch vreemd of in ieder geval 'te anders'. Toen mijn vriendinnetje verhuisde voelde ik me dan ook best eenzaam. Ook werd er naarmate ik in hogere klassen kwam op school steeds minder aandacht aan mijn honger naar kennis besteed. Als ik klaar was met rekenen moest ik maar vast een extra taak maken, met taal idem. Dat waren dan taken die niet werden nagekeken en in mijn ogen puur bezigheidstherapie waren. Soms als ik geluk had mocht ik lezen of een klusje doen voor de onderwijzer. Zoiets had zin, dat vond ik leuk! Helaas kwamen dergelijke momenten te zelden voor, dus besloot ik om een tandje langzamer te werken en was ik ook op school niet echt mezelf.

Toen ik een jaar of 9 was voelde ik me behoorlijk onbegrepen en vaak verdrietig. Ik schreef graag, want alleen op papier stond ik het mezelf toe om me volledig te uiten. Door de jaren heen ontwikkelde ik dan ook een behoorlijke passie voor schrijven. Verder las ik extreem veel. Ik vond het heerlijk om me helemaal af te kunnen sluiten met een boek, me te laten opslokken door het verhaal en ondertussen nog kennis op te doen ook.

Inmiddels 9 jaar dus en ondanks dat het misbruik al een poos was gestopt, mijn zusje veel beter handelbaar was, was ellende nog lang niet ten einde. Thuis waren er veel problemen, vooral tussen mijn ouders. Mijn vader had een eigen bedrijf en is wat je noemt een workoholic van het ergste kaliber. Mijn moeder vond dan weer dat ze er alleen voor stond met de zorg voor 2 kinderen, waarvan er 1 nog speciale zorg nodig had ook. Je begrijpt hoe dat kon knallen. Er werd toendertijd flink wat afgeschreeuwd bij ons. Verder had mijn moeder vaak een kort lontje en kon ze ontzettend boos op me worden bij het minste of geringste. Ook verdronk ze haar problemen. Dat drankprobleem was er al heel lang, maar sloop er steeds geleidelijk een beetje meer bij in. Eerst liep het alleen naar aanleiding van feestjes waar alcohol werd geschonken uit de hand. -Mijn moeder had wat je noemt een kwade dronk. Later kwamen er ook gelegenheden waarbij zijzelf heel bewust naar de fles greep; gewoon thuis of in een café waar ze dan heen ging.

De situaties met een dronken moeder waren zeer ernstig. De vreselijkste ruzies ontstonden dan tussen mijn ouders en natuurlijk liep alles gigantisch uit de hand. Ik heb er vaak tussen moeten springen als mijn vader door het lint ging en mijn moeder wilde slaan. En terwijl mijn moeder dan vanachter mijn rug tegen mijn vader riep dat ze hem zou vermoorden en ik mijn vader aankeek en probeerde te polsen of hij ook zou slaan als ik er tussenstond hoorde ik boven mijn zusje hyperventileren en gillen. Vaak ook werd er met dingen gesmeten en soms moest ik mama's autosleutels opbergen. (Het afgelopen jaar is de situatie overigens zo erg geescaleeerd dat de politie meerdere malen bij ons op de stoep heeft gestaan, maar dat terzijde) Ik voelde me heel jong verantwoordelijk en was gevoelsmatig de enige 'volwassene' in huis.

Als dergelijke situaties niet voorvielen ging het best goed bij ons. Er werd goed voor mijn zusje en mij gezorgd. We kregen goed te eten, hadden altijd leuke kleren en kwamen verder in materieel opzicht ook niets tekort. Ook geloof ik wel dat mijn ouders van me houden, maar ik kon het niet altijd zo voelen door alles wat er gebeurde. Het gekke is alleen dat ik het tot voor kort heel erg moeilijk vond om voor mezelf te kunnen zeggen: "Die ouders van mij maken er een zooitje van en ik heb het recht om dat los te zien van hoe ze verder voor ons zorgen"

Vanaf mijn 11e overleden mijn grootouders binnen niet al te lange tijd na elkaar. Ik had het vooral met het overlijden van mijn ene opa en oma erg moeilijk. Ik was erg hecht met ze en kon ook de manier waarop niet goed accepteren. Mijn opa had een lang ziekbed, maar mijn oma overleed plotsklaps. Ze was kerngezond, kreeg een hartaanval, raakte in coma en 4 dagen later hebben we gekozen om de stekkers eruit te halen. Erg zwaar had ik het daarmee.

Op de middelbare school leek het beter te gaan. Ik ging naar het tweetalig vwo en werd weer lekker gevoed in mijn honger naar kennis. Ook kreeg ik begin 2e klas een hele goeie vriendin en via haar een hechte vriendengroep. Ik voelde me voor het eerst in tijden gelukkig, maar helaas ging het verleden opspelen. In die vriendengroep zaten namelijk ook jongens en ik bleek het moeilijk te kunnen hebben om te worden aangeraakt en geknuffeld. Uiteindelijk raakte ik hecht bevriend met een jongen die oog had voor wat niemand ooit had gezien. Hij zag mij en hoe erg ik worstelde met mezelf. Hij vroeg me toen hij me nog niet zolang kende of ik was misbruikt en overtuigde me er in de periode die volgde van dat ik het een plaatsje moest leren geven voor ik verder kon. Met behulp van hem heb ik in de daaropvolgende jaren geleerd mensen weer te vertrouwen, mezelf weer te vertrouwen, te luisteren naar mijn gevoel als het zegt: "Dit is fout, ik wil dit niet" maar ook andere mensen een kans te geven.

In het begin was dit heel zwaar voor mij. Ik kon mijn verhaal niet vertellen. Ik had moeite met bepaalde woorden en had veel herbelevingen, maar die jongen had geduld en ik kon ten alle tijde bij hem terecht. Soms kwam hij 's avonds laat nog naar me toe fietsen om me in bed te stoppen en bij me te blijven tot ik sliep, zodat ik me een beetje veiliger voelde.

Op school trok ik het niet zo goed, omdat alles wat ik zo diep had weggestopt zich als een stormvloed aan me opdrong en ik me ondertussen probeerde te gedragen als mijn normale, koele, onverstoorbare zelf. Aan het eind van het jaar had ik dan ook niet genoeg punten om door te gaan met het t-vwo. Ik zou havo gaan doen. Mijn docenten vertelden me dat het slechts een jaartje zou zijn, dat ik in no-time weer op het vwo zou zitten, maar het ging natuurlijk anders.

Op havo was ik erg gedemotiveerd. Ik merkte dat ik het met twee vingers in de neus haalde en ik werd zelden geprikkeld door mijn docenten. Niet genoeg in ieder geval om nog met plezier naar school te gaan. Mijn klasgenoten die me maar een arrogante gymnast vonden, droegen daar ook niet erg aan bij natuurlijk. Als ik mijn mond opendeed om te praten zeiden ze dat ik even moest wachten zodat ze eerst even een woordenboek konden pakken. Op den duur zei ik niets meer natuurlijk. De enige die wel aandacht voor me had was de docent Frans, maar dat was meer aandacht dan ik wilde hebben, waardoor ik me weer steeds slechter ging voelen (en uiteindelijk een breakdown kreeg bij gym waarna ik bij de schoolpsycholoog terechtkwam). Ook biologie met de uitgebreide module seksuele voorlichting maakte me er niet vrolijker op en om het gedeelte over seksueel geweld zat ik al helemaal niet te springen. Uiteindelijk haalde ik dat jaar met de hakken over de sloot.

Begin vierde viel onze vriendengroep uit elkaar (om de stomme reden van de ruzie tussen 2 mensen). Mijn beste vriend en ik probeerden ze nog wel bij elkaar te houden, maar het werkte niet. Inmiddels zijn zelfs hij en ik behoorlijk uit elkaar gegroeid. Ook werd mijn moeder ernstig ziek, wat de situatie thuis er alleen nog maar gecompliceerder op maakte. Na weer een jaar te zijn buitengesloten door mijn klas ben ik dan blijven zitten. Gevoelsmatig betekende dat dat ik wéér had gefaald en ik nam het mezelf dan ook behoorlijk kwalijk.

Toen ik voor de tweede keer aan de vierde begon kwam ik er echter al snel achter dat doubleren het beste was wat me had kunnen overkomen, want ik kwam in een hele leuke klas terecht waar ik me onmiddelijk thuisvoelde. Op school werd alles langzamerhand weer fijn, ik kreeg nieuwe vrienden, ik haalde weer hoge cijfers en eind vijfde slaagde ik zelfs bijna cumlaude.

Inmiddels had ik een jongen leren kennen waarmee ik al snel heel hecht bevriend raakte. Op een gegeven moment sliep ik bij hem (hij had toendertijd een vriendin, anders was ik nooit blijven slapen) nadat we samen naar de film waren geweest. We zouden alletwee apart slapen, maar hij sliep voor de deur van de kamer waar ik sliep, wat me zo'n gevangen, overgeleverd gevoel gaf. Ik weet niet wat er precies gebeurde, maar het ging helemaal fout. Ik moest ontzettend huilen. Hij kwam bij mij om me te troosten, wist van mijn verleden en legde de link ook meteen. Hij kalmeerde me en trok me neer om naast me te gaan liggen en samen in slaap te vallen. Hij sliep vrij snel, maar ik vond het moeilijk om zo intiem met iemand te liggen. Ik lag maar een beetje te staren, beurtelings naar het plafond en beurtelings naar zijn arm om mijn middel. Uiteindelijk heb ik die nacht weinig geslapen en de volgende ochtend sprong ik al om een uur of 8 uit bed, blij dat ik op kon staan. Hij werd wakker en wist me na lang zeuren over te halen om nog even bij hem in bed te komen. Eenmaal in bed knuffelde hij me, trok me tegen zich aan, streelde door mijn haren (gewoon zonder bijbedoelingen) en ik vond het moeilijk om me daaraan over te geven. We hebben gepraat en hij zei me dat ik veilig bij hem was en dat ik niet steeds weg hoefde te draaien. Toch kon ik het niet voorkomen dat ik dat deed. Ik vond het gewoon eng dat hij maar een paar centimeter met zijn gezicht bij het mijne vandaan lag, ik probeerde altijd meer afstand te scheppen... Buiten dat vond ik het wel gewoon fijn. Het voelde vertrouwd, veilig... Misschien juist ook omdat hij er verder niets mee bedoelde.

Later, hij was inmiddels relatieloos, groeiden we steeds meer naar elkaar toe. Ik merkte speciaal voor hem te zijn en nog vreemder: Ik merkte dat ik dat okay vond, fíjn zelfs. Hij was ook speciaal voor mij geworden.

En toen kwam er die avond bij hem. We lagen op zijn bed samen een filmpje te kijken en het was gezellig. Ik lag aan de buitenkant, hij bij de muur. Toen hij wat moest pakken stond ik op. Voor hij terugkwam was ik alweer gaan zitten. Eenmaal terug duwde hij me achterover. Ik dacht om over me heen te klauteren, maar hij ging bovenop me liggen. Hij keek me recht in mijn ogen en ik zag warmte en vertrouwen, ik zag veiligheid... Maar tegelijkertijd schreeuwde iedere vezel in mijn lichaam: "NEE!!!" Ik kreeg een heel naar gevoel in mijn buik; angst, paniek... En tegelijkertijd voelde ik het vertrouwen dat hij uitstraalde en wist ik dat het goed was. Tussen die 2 gedachtes werd ik heen en weer geslingerd. Zijn hoofd kwam dichterbij, het mijne draaide ik weg. Toen pakte hij me vast, streelde m'n haren, maar zorgde ondertussen dat ik niet weg kon draaien. Z'n ogen schreeuwden tegen me: "Kijk dan, ik ben het! Ik doe je geen pijn. Dit is het hier en nu, dit zijn wij, blijf hier" Ik zag het wel, maar ik kon niet meer weg en zijn hoofd kwam zo dichtbij en opeens won de ene gedachte het van de andere. Er knapte iets. Ik kon niet meer. Ik zei: "Ga van me af, alsjeblieft" Het klonk zo breekbaar en zo zacht dat ik mezelf niet eens zou hebben verstaan als ik niet wist wat ik had gezegd, maar hij hoorde me. Hij ging meteen van me af. Ik zag de tranen in zijn ogen en ik had spijt... Zo'n spijt... Ik had hem zo gekwetst!

We hebben het die avond uitgepraat, meteen al. Daarna is het nog een paar weken goed gegaan tussen hem en mij, maar uiteindelijk ging het om iets onbenulligs mis. Er was sprake van miscommunicatie, maar die kostte, in combinatie met overgebleven spanningen, onze vriendschap wel de kop. Ik heb het er ontzettend moeilijk mee gehad. Een poos lang vroeg ik me af of ik niet gewoon m'n ogen moest sluiten, mn blik op oneindig en hem gewoon z'n gang had moeten laten gaan. Ook bedacht ik me dat ik in het vervolg niet meer mijn werkelijke gevoel moest laten blijken bij iemand, want daarmee zou ik zo'n persoon toch alleen maar mee kwetsen. Wat ik ook bedacht het klonk nooit als de goeie oplossing, of als het juiste om te doen.

Ik heb met mijn hulpverlener hierover gepraat, maar ze kon me niet helpen. Mijn verleden heb ik al een goed plaatsje gegeven, maar bepaalde handelingen blijven schijnbaar voor problemen zorgen.

Inmiddels ben ik uit de thuissituatie, die alles nog veel complexer voor me maakte, omdat die situatie het uiterste van me vroeg op het gebied van verantwoordelijkheid en mezelf wegcijferen. Ik woon nu ergens anders gelukkig, maar dat betekent dus dat ik me onder rustiger condities kan richten op mijn intimiteitsprobleem.

Ik merk namelijk dat ik aan de ene kant heel erg iemand nodig heb voor wie ik speciaal ben, die echt van me houdt, waar ik op kan bouwen... Maar aan de andere kant al naar wordt bij de gedachte aan bijkomend fysiek aspect. Ik denk (en mijn hulpverlener denkt dat ook) dat ik vooral veel tijd nodig heb, maar gevoelsmatig is het niet 'fair' om die tijd van iemand te vragen. Ik durf niet echt iets met iemand te beginnen, omdat ik iemand niet teleur wil stellen en ook omdat ik zelf niet nog meer gekwetst wil worden (op dit gebied). In de afgelopen jaren ben ik een aantal keer lastiggevallen (met uitgaan of op straat) door mannen en ik ben bang dat ik met nog meer negatieve ervaringen nooit meer in staat zal zijn om iemand bij me te laten. Maar eigenlijk kan ik dat dus nu al niet goed, want ik ben heel erg bezig om mezelf te beschermen tegen eventuele negatieve ervaringen. Ik snap bijvoorbeeld echt nooit op iemand af...

En nu ben ik 18. Ik wil niet mijn hele leven alleen blijven, maar ik wil ook niet moeten kiezen tussen mezelf opofferen of een ander teleurstellen. Alles lijkt tegenwoordig zo te draaien om seks en een zekere oppervlakkigheid. Ik kan dat niet zo...

Sorry voor het lange verhaal, maar bedankt dat ik even kon spuien. Dat scheelt een heleboel.