ten einde raad

Bel de rechtsbijstand. Volgens mij kun je wel een uitkering krijgen hoor.

Ook niet zo slim om zwanger te worden van iemand waarvan je niet zeker weet dat je ermee door wil eh.

Succes meid.

Neem contact op met je arts en maatschappelijk werk.
Heel veel sterkte.

Jij bent moslim? dan gaat scheiden niet makkelijk inderdaad... Ik denk ook dat je er alleen voor staat als je het besluit wel te doen. Ik ken een meisje wat in een soortgelijke situatie heeft gezeten.

Abortus? maja dat mag zeker ook niet.

Moeilijk verhaal inderdaad. Ik zou toch eens bellen met de rechtsbijstand om te kijken of je voor een uitkering in aanmerking komt. Vaak is het ook zo dat je dan woonruimte met urgentie kan krijgen vanwege je situatie. Je relatie drastisch veranderd zeg je... wat moet ik me daarbij voorstellen? Als je het niet wil zeggen dan niet uiteraard, maargoed dan krijgen we misschien een beter beeld ervan.

Hoezo is je relatie dan ineens drastisch verandert? kan je het niet nog eens proberen?

quote:

Op woensdag 15 augustus 2007 14:50 schreef EggsTC het volgende:
Bel de rechtsbijstand. Volgens mij kun je wel een uitkering krijgen hoor.

Ook niet zo slim om zwanger te worden van iemand waarvan je niet zeker weet dat je ermee door wil eh.

Succes meid.

iets anders zou ik ook niet kunnen verzinnen

sterkte

Hoezo durf je niet bij hem weg, slaat hij je?

Ik snap het niet.

Waarom zou je niet bij hem weg durfen?
Voor je ouders is gewoon bullshit, je vader krigjt er echt geen hartaanval van.

Je hebt gewoon geen gevoel van eigenwaarde. Je moet gewoon voor jezelf en je kind kiezen klaar.

quote:

Op woensdag 15 augustus 2007 15:30 schreef covie het volgende:
Ik snap het niet.

Waarom zou je niet bij hem weg durfen?
Voor je ouders is gewoon bullshit, je vader krigjt er echt geen hartaanval van.

Je hebt gewoon geen gevoel van eigenwaarde. Je moet gewoon voor jezelf en je kind kiezen klaar.

Makkelijk lullen he, van een afstandje.

quote:

Op woensdag 15 augustus 2007 14:48 schreef lavida het volgende:
ik val maar meteen met de deur in huis.
Ik ben pas getrouwd, woon samen op een koopflat, ben sinds 4 maanden zwanger.
Ik ben ongelukkig en wil bij hem weg, maar ik weet alleen niet hoe.
Ik was namelijk student, maar heb mijn studie vroegtijdig moeten stoppen vanwege de zwangerschap en kan niet zomaar een baan vinden hierdoor.
Maar hoe kan ik nu bij hem weg als ik geen inkomen heb??
Ik zit gewoon vast aan hem en dit heb ik hem ook verteld maar hij wilt niet scheiden of wat dan ook, ongeacht wat ik zeg, vind of voel.
Ik weet niet bij wie ik hiermee terecht kan??

Weet iemand waar ik heen kan, wat ik moet doen of wat dan ook??

Alleen serieuse reactie's graag.

Maatschappelijk werker..(via huisarts)...Die kan je echt op alle vlakken dingen aanreiken. Helpt je met het aanvragen van een evt uitkering en tot aan inschrijven bij een arbeidsbureau aan toe. Helaas is het tegenwoordig zo dat je geen urgentie meer krijgt i.v.m. een woning vinden, dus je zult gewoon moeten afwachten of op kamers moeten gaan (waar weer geen huursubsidie aan te pas komt)

Maar dit als laatste....ongelukkig voelen kan ook doordat je hormonen op hol geslagen zijn. Vier maanden zwanger enzo.

En hoe zijn jullie getrouwd? Zijn er schulden?
Die moet je namelijk wel delen. Pas getrouwd..Koopflat...Kan me niet voorstellen dat je daar al winst op hebt of überhaupt gelijk speelt.
Klinkt kil, maar dit is de werkelijkheid. Eerlijk gezegd denk ik dat je hormonen op hol geslagen zijn (niet rot bedoeld) Zo kort getrouwd en nu al zeker weten dat je weg wil.

Misschien even een paar weken bij familie gaan logeren?

En je studie opgeven? Daarom? Ga gauw weer aan de slag daarmee en vraag je vrienden of familie om hulp. Heb je dan geen torenhoge studieschuld? Of heb je alles gewoon altijd zelf betaald? Hoe zwaar het ook is..toch je studie afmaken.

Wat is er veranderd sinds je zwanger bent? En zijn dat geen dingen die je met elkaar kan bespreken? Of is er sprake van mishandeling oid?

Je bent ook bang voor de gevolgen vanuit het geloof. Is er niet iemand in je kerk waar je mee kan praten? Misschien kunnen ze jullie wel helpen om het toch samen te redden?

Anders is er in veel grotere plaatsen een vrouwenopvang, daar kan je altijd terecht en daar werken mensen die je kunnen helpen met het regelen van alle dingen die op je af komen. Ook zou je een afspraak kunnen maken met je huisarts (onder het mom van een zwangerschapskwaal). Die kan je ook helpen om de volgende stap te zetten.

Tja en dat is ook waarom ik een hekel heb aan alle geloven... maakt het nog moeilijker dan dat het al is. Maargoed das offtopic.

Pf, ik heb het bange gevoel dat je voor elke tip of oplossing een bezwaar gaat opwerpen.

Voor je gevoel kan/wil/durf je niet weg te gaan.
Aan de andere kant wil je niets liever dan weggaan.
Er zit denk ik weinig anders op dan de stoute schoenen aan te trekken, en weg te gaan.

quote:

Op woensdag 15 augustus 2007 15:16 schreef lavida het volgende:
Mijn relatie is natuurlijk zowiezo drastisch veranderd doordat ik zwanger ben. Dit veranderd onze hele situatie natuurlijk.
Voor mij veranderd het ook heel veel in mijn denkwijze bijvoorbeeld. Het gaat niet meer om mij of om hem en mij, maar om ons en ons kindje.
We hebben zulke erge ruzie's dat ik zelfs bang ben dat er echt iets mis is met de baby.

Wel zonde dat je een goede relatie (zeg je) hebt laten verpesten doordat jij je ineens volledig op de toekomst van het kindje richt. Laten we wel zijn, alles wat een kindje nodig heeft om gelukkig groot te worden is drie keer per dag een maaltijd, en twee liefhebbende ouders. Volgens mij ben je in paniek over de toekomst, en laat je je daar zo door leiden, dat je precies datgene kapot maakt wat het kindje het meest nodig heeft, ouders die zichzelf en elkaar liefhebben.

Hoe dan ook, kruip uit je zelfgebouwde gevangenis, of dat nu door een scheiding is, of door je relatie weer reëel te benaderen en lijmen.

quote:

Op woensdag 15 augustus 2007 15:35 schreef EggsTC het volgende:

[..]

Makkelijk lullen he, van een afstandje.

Sorry ik ben al weg.

Spelen je hormonen je nu niet gewoon parten?

quote:

Op woensdag 15 augustus 2007 15:56 schreef Copycat het volgende:
Spelen je hormonen je nu niet gewoon parten?

Zie dat dacht ik ook al.

ik zeg het niet snel in R&P, sterker nog, nog niet eerder gezegd, maar waarom geloof ik dit verhaal niet zo?

[Ik ben pas getrouwd, woon samen op een koopflat, ben sinds 4 maanden zwanger.
Ik ben ongelukkig en wil bij hem weg [/quote]

WTF

En daarbij, ik geloof er geen drol van..

lastig pakketje meid...

Veel advies kan ik je niet geven, want je weet zelf wel dat je eigenlijk een onbedenkbare beslissing moet nemen, of weg, maar alleen door geloof. Of dat je bij hem blijft en elke dag ongelukkig ben (waar je baby ook niet beter van wordt)... Of gewoon op de man zeg: en nu gaat er iets veranderen!!!

Succes meid, hou ons op de hoogte (ik persoonlijk, zou voor de laatste kiezen)

Waar gaan de ruzie's over?
Misschien moeten jullie in therapie ofzo.. in elk geval nog wel proberen de relatie te repareren.

Hoezo ben je zo zeker dat de relatie echt voorbij is?

quote:

Op woensdag 15 augustus 2007 15:57 schreef covie het volgende:

[Op woensdag 15 augustus 2007 15:56 schreef Copycat het volgende:
Spelen je hormonen je nu niet gewoon parten?]

Zie dat dacht ik ook al.

... en ik.


TS kan wel een punt hebben dat eea veranderd is, maar ze geeft ook zelf aan dat haar denkwijze veranderd is; zij denkt nu vooral aan haar kind en ze kijkt anders tegen dingen aan.

TS, hield je vóór de zwangerschap wel van hem? Wat is er veranderd? Is weglopen wel de juiste oplossing?

quote:

Op woensdag 15 augustus 2007 17:25 schreef lavida het volgende:

Ik wil het eigenlijk niet meer proberen omdat er zoveel dingen gebeurd zijn en er zijn zoveel ruzie's, die nu ook lichamelijk heel veel effect op mij hebben.

Dat je je lichamelijk rot voelt, of dat je mishandeld wordt?

quote:

Op woensdag 15 augustus 2007 17:25 schreef lavida het volgende:

Ik voel ook aan me lijf dat het slecht gaat met de baby, puur vanwege hoe onze relatie is. Ik ben bang dat als het zo door gaat het echt verkeerd afloopt met mijn zwangerschap, stress is 1 van de gevaarlijkste dingen tijdens zwangerschap. Dit maakt ook dat ik weinig of geen risico meer wil nemen voor onze relatie.

Vooral door dit stukje wil ik me aansluiten bij de vraag van Copycat: zijn het niet de hormonen die je parten spelen? Je klinkt bijna paranoide! Als je 4 maanden zwanger bent, ben je vast al bij de verloskundige geweest en die heeft je vast prima kunnen vertellen hoe het met de zwangerschap en de baby gaat. En als het slecht zou gaan, heeft die je vast uitgelegd wat er slecht gaat, hoe dat komt/zou kunnen komen en wat je zou kunnen doen om te zorgen dat het beter gaat...

Hier wil ik toch even op reageren.
Ik ben ook 4 maand zwanger en ook bij mij zit er een hoop stress, reden daarvoor? Ik zit in een "vreemd" land met geen familie om me heen en mensen die de medische Nederlandse termen niet kennen, een geboorte gaat hier compleet anders en bovendien in een buurt die we beiden gewoon niet fijn vinden. Ja, dit kan uitdraaien op ruzie's en de simpele weg uit is gewoon mijn koffertje pakjken, op het vliegtuig, hup terug naar Nederland.
Maar waarom? We hebben onvoorwaardelijk voor elkaar gekozen, we hebben samen voor dit kindje gekozen, we hebben samen voor deze omgeving en zijn nieuwe baan gekozen. Waarom zou ik dit nu al, na nog geen 4 maanden vechten gaan opgeven?

Vergeet niet dat het niet alleen om jou en je kindje draait, hoe denk je dat je man zich hieronder voelt? Waarom hebben jullie die ruzie's? Gaat het puur over het opvoeden van het kindje straks of loopt je man nog te dromen van de vrijgezellebiernachtenneukenmetelkevrijgezeldiehijtegenkomt elk weekend in de kroeg en zie jij dat niet zitten?
Laat hem ook zijn dromen hebben, wordt niet zo'n paranoide trut die niets anders wil dan dat manlief in de weekenden bij haar thuis zit om haar handje vast te houden, over niets anders kan praten dan baby's en de babykamer te verven, inrichten en welk merk luiers we moeten kiezen.

Lets face it, mannen zijn anders, mannen zien hun toekomst anders. Dit is niet alleen een hele grote impact op JOUW leven, maar ook op die van hem. En misschien is hij het nog allemaal aan het verwerken, en komt dat papa gevoel later.
Misschien maak je hem wel zo gek met elke keer praten over "wat als het misgaat" dat hij nu als de dood is dat het misgaat en je gewoon probeert te ontlopen in die angst.

Praat met hem over wat HIJ voelt, neem hem mee naar de verloskundige en praat met haar over je angsten, zij kan vaak ook instrumenten aanrijken die jullie kunnen helpen voorbereiden op wat komen gaat. Ga samen naar de kerk, als het geloof een klein beetje in de weg staat, waarom buig je het niet zodat het jullie helpt, er is vast wel een voorganger die jullie geestelijk (en ook noog eens vertrouwelijk) kan helpen.

Als je van hem houdt geef hem dan ook de kans om zijn rol in jullie zwangerschap te vinden, en dwing hem niet in een rol die niet bij hem past. Laat hem zijn weg erin vinden.

Een scheiding en terugrennen naar je ouders op dit punt in je leven, vind ik erg laf, ook naar je kindje toe.

Success ermee in elk geval. En hou eens op met dat doemdenken van je, dat precies maakt er voor jou, je kindje en voor je omgeving geen leuke zwangerschap van!

quote:

Op woensdag 15 augustus 2007 19:45 schreef Renda het volgende:
Heel verhaal

Hier ben ik het helemaal mee eens.

quote:

Op woensdag 15 augustus 2007 19:45 schreef Renda het volgende:
blablabla

helemaal mee eens!

uhhhh tricky verhaal dit,

een uitkering WW is gebasseerd op de jaren dat je gewerkt hebt en premie hebt betaald.
Hier zitten nog een paar haken en ogen aanvast die opzich wel meevallen maar daar weet ik de ins en outs niet van.

je kan wel een WWB (bijstands uitkering krijgen)

als je hier meer over wilt weten moet je even belle met de UWV telefoon (lokaal tarief) 0900-9294

succes met alles

Een zwangerschap is toch geen reden om met school te stoppen? Je opleiding kan er hoogstens wat vertraging door oplopen.

Het is ook moeilijk om te begrijpen waarom jij bij hem weg wilt, aangezien jij niet echt duidelijk maakt waarom. Je zegt dat jullie ruzies hebben, maar niet waarom. Ja, hij is egoistisch volgens jou, maar het enige 'voorbeeld'dat je daar van geeft is dat hij het telkens over jullie relatie heeft, dat vind ik nou niet echt egoistisch.Dus waarom vertel je niet wat concreter hoe die ruzies ontstaan en hoe ze verlopen?

Tsja, het lijkt er op neer te komen dat TS écht weg wil. Ze laat zich in elk geval niet ompraten.

Wel vind ik dat ze weinig naar rede luistert, in die zin dat haar besluit al vast ligt.
Maar goed, misschien heeft ze daar wel redenen voor (in dat geval is het wel jammer dat je getrouwd bent en aan kinderen begonnen bent, want dit speelde al langer!).

Dus nu weet ze dat ze weg wil, maar ze is bang om de stap te zetten.

quote:

Op donderdag 16 augustus 2007 11:38 schreef lavida het volgende:

[..]

Zoals ik al eerder gezegd had, dit speelt niet pas 4 maanden. We zijn nu 5 jaar samen, dus dat vind ik niet echt snel opgeven.

Mwah, een relatie van 5 jaar uit het raam flikkeren omdat het tijdens de zwangerschap (rara hoe zou dat komen) even niet loopt vind ik nogal makkelijk.

Als het daarvoor al speelde vind ik het een legitieme reden maar dan had je nooit zwanger moeten worden.

quote:

Op donderdag 16 augustus 2007 12:09 schreef Cracka-ass het volgende:

[..]

Mwah, een relatie van 5 jaar uit het raam flikkeren omdat het tijdens de zwangerschap (rara hoe zou dat komen) even niet loopt vind ik nogal makkelijk.

Als het daarvoor al speelde vind ik het een legitieme reden maar dan had je nooit zwanger moeten worden.

Je hebt gelijk, maar da's achteraf gelul. Daar kan ze nu niks meer mee. Ze vraagt wat ze nú moet doen.

Hoe oud zijn jullie eigenlijk?
Want dit komt een beetje over als twee zwaar christelijke tieners, met nog christelijker ouders, die stiekem met elkaar naar bed gaan voordat ze getrouwd zijn, zij wordt zwanger, moeten trouwen omdat de ouders het anders niet kunnen verkopen tegen hun christelijke vrienden... En al helemaal als het de dochter van de voorganger is...
Dat kan natuurlijk nooit goed gaan

quote:

Op donderdag 16 augustus 2007 13:13 schreef lavida het volgende:
nee hoor zo is het niet, ik ben 23 en hij is 25. Wij zijn gewoon ook netjes zwanger geworden nadat we getrouwd waren en alles uit vrije wil.

Waarom zijn jullie getrouwd? Aangezien hij voor jou onacceptabel gedrag vertoont (waar ik wel in kan komen hoor trouwens, mijn vent zou het mij ook niet moeten flikken), waarom dan in hemelsnaam met zo iemand gaan trouwens voordat je die problemen de wereld uit hebt geholpen? En hoe kun je nachten lang niet bij elkaar slapen, gaat een van jullie dan naar de ouders toe of zo?

Kan het niet te maken hebben met je hormonen, want zwangere vrouwen zijn wat dat betreft zeer onvoorspelbaar?

Ik kan me nu al een stuk beter inleven TS. Ik denk dat zeker je voorbeeld waarbij jij opbelde voor steun omdat je oom overleden was een voorbeeld is van totaal onacceptabel gedrag. Is het mogelijk voor jou om tijdelijk bij een vriendin te logeren of zo, en vervolgens je man duidelijk te maken dat als hij zich zo gedraagt je geen toekomst meer in het huwelijk ziet, door middel van een brief of zo. Misschien dat hij zich dan realiseert dat het wel menens is, want mogelijkverkeert hij ook in de veronderstelling dat jullie 'toch getrouwd zijn en je dus niet weg kunt', en denkt hij daarom zich te kunnen gedragen zoals hij wilt.

Misschien toch met je ouders bespreken.

Niet zeggen dat je van hem weg wilt, maar dat je rust zoekt bij je ouders ivm. de zwangerschap.
Dat zullen ze je toch wel niet weigeren?

tvp

quote:

Op donderdag 16 augustus 2007 13:36 schreef lavida het volgende:
Mijn hormomen heb ik zeker wel last van, maar mijn hormomen bepalen niet hoe mijn man doet. En zelf merk je echt wel een verschil hoor als het je hormonen zijn of dat je je gewoon zo voelt omdat het zo is. En ja tuurlijk hebben wij zo nu en dan ook ruzie's vanwege mijn hormonen, maar dat zijn totaal andere ruzie's en daar bied ik ook altijd netjes mijn excuses voor aan.

beste TS, mocht je echt van je man af willen, so be it. Maar mocht je toch besluiten om jullie relatie te redden: Er is een boekje, de 5 talen van de liefde, geschreven door Gary Chapman. En daar staan echt handige tips in om een kromme relatie weer recht te maken.

Dat het een egoïst is kan ik me aan je verhalen wel voorstellen. Dan de praktische zaken.

Ouders praten. Dat is toch heel belangrijk. Zeg ze wat je dwars zit....Hoef je het nog niet eens te hebben over de scheiding. Na een tijdje iedere keer te praten is het ook makkelijker te bevatten dat je er genoeg van hebt en is het woord scheiding niet zo vreemd meer.

Dan het koopflat. Kostenkoper komt over het bedrag heen wat jullie dan ongeveer voor het flat betaald hebben. De helft van het flat is van jou, maar ook de lasten van het flat. Kan je man je uitkopen? Mooi, maar reken er maar niet op dat hij mee gaat werken. Deuk in imago zal bij hem denk ik aardig hoog liggen. Heeft hij een goede baan? En is hij daar ook trots op en is hij zuinig op zijn geld en gek op wat hij kan kopen? Dan heb je er nog een probleem bij, want dan heb je niet alleen een ex-man maar ook een vijand. (uiteindelijk zakt dat wel af)

Het is namelijk zo dat al jullie inkomsten door twee worden gedeeld en dan wordt er bekeken of dit eerlijk is tegenover je man.....ze gaan dan tot het minimumloon. Dat hij een flat ofzo heeft houden ze geen rekening mee. De bijstand heeft geen pardon met gescheiden mannen en neemt gewoon het geld waar ze recht op hebben (want zij onderhouden jou) Dan moet je niet denken dat je na de bevalling bij je baby kunt blijven kroelen en knuffelen, want de bijstand wil van hun verplichtingen af. Volgens is er nog wel een regeling voor moeders die dan een tijd lang niet hoeven te solliciteren, maar denk dat dit ook al verleden tijd is. Dus een baan van 8 tot 1700 of van 9 tot 1800...Kom je 's avonds thuis en heb je uiteraard je kindje die aandacht vraagt. Of nog erger ..Je kindje is ziek en toch moet je werken....Je kindje naar een dagverblijf ..wat een heel groot deel van je loon opslokt.

Je man zal je alimentatie moeten betalen...een paar jaar jaar lang. Niet je hele leven dus. Dacht iets van tien jaar ofzo...maaar....van de allimentatie die je krijgt zal 1/3 naar de belastingen gaan, want het wordt als een soort van inkomen gezien. Je man krijgt de helft van de alimentatie voor jou terug van de belasting. Stel hij zou je 800 euro betalen? Krijgt hij 400 terug en moet jij ongeveer 266.60 per maandaan de belasting betalen. Maar dit gaat dus alleen op wanneer je werkt, anders zie je niets van de alimentatie en gaat alles naar de bijstand. Alimentatie voor jullie kindje hoef je geen belasting voor te betalen. En hij krijgt daarvan niets terug. Hij zal tot zijn 21e jaar alimentatie voor jullie kindje moeten betalen, maaaaar ook zal hij dit moeten kunnen. Krijgt hij een uitkering hoeft hij niets te betalen. Ook wanneer hij de boel gaat belazeren en op papier heel weinig verdient en de rest zwart werkt? Krijg je ook maar heel weinig.

Dan nog een advocaat of een Mediator ? Advocaat kost gemiddeld 2500 voor een scheiding. Dan de griffier kosten 190 euro ongeveer.

Voor de advocaat kun je een verklaring van onvermogen halen....moet je dus maar aan een maatschappelijk werker vragen hoe dat zit.

Wanneer het kan en je vertrouwt je man op een normaal uit elkaar gaan? Zou ik die mediator voorstellen. Gaan je alarmbelletjes rinkelen? Dan toch echt de advocaat. Die kan ook een berekening via de belasting enz maken of je man nog meer inkomen heeft via obligaties, spaarrekeningen ofzo l En kan er ook achter komen of er leningen openstaan..

En ik weet niet of jullie een lopende rekening hebben (moet jij dan ook voor getekend hebben.) Zorg dat je afspraken maakt met die bank dat jullie voorlopig geen geld meer van die rekening mogen opnemen en zeg erbij (desnoods zorgen dat je het gesprek opneemt) dat je een papier wilt ondertekenen dat je vanaf nu geen toestemming meer geeft dat er geld van die rekening wordt opgenomen. Je wilt niet half weten hoe belangrijk het is om je in te dekken voordat je überhaupt zegt dat je wilt scheiden.

De trots of met andere woorden een deuk in het imago van je toekomstige partner kan ervoor zorgen dat je een geduchte vijand hebt gekregen. Wanneer beiden inzien dat een relatie niet werkt is dat bijzonder fijn, maar in jouw geval zie ik trots en egoïsme (tenminste jouw kant van het verhaal

Hebben jullie gezamenlijke vrienden? En zijn die ook van de kerk? Bereid je dan voor op geen hulp van die kant. Ze zullen geen partij willen kiezen, maar ze zullen net het gevoel krijgen alsof hun hele geborgen wereld op de kop staat. Ongetwijfeld zul je vaak horen..."weet je wel hoe moeilijk dit voor ons is"? Ligt er natuurlijk wel weer aan hoe streng gelovig ze zijn.

Het hoeft niet te gebeuren, maar dit zijn punten waar je rekening mee moet houden.


Met andere woorden zeg ik eigenlijk. Wanneer je zeker weet dat je weg wilt gaan? En hij mishandeld je niet? Of maakt je niet helemaal kapot door treiteringen? Zorg dan dat je eerst wat achter de hand hebt. Je opleiding toch afmaken...ook al duurt het een jaar langer. Werk zoeken en je inschrijven bij een woningbouwvereniging. Je krijgt geen urgentie omdat jij geen zin meer hebt om verder met die persoon door het leven te gaan.

Ondanks dat je wil scheiden, toch eerst naar een maatschappelijk werker stappen. Eerst hulp zoeken. Eerst alles op een rijtje hebben. Ja, is niet zo aardig tegenover je man, maar wanneer je ineens wil scheiden zonder ook maar wat voor hulp ingeschakeld te hebben om er toch uit te kunnen komen, kun je nog meer ellende verwachten die je emotioneel ook aardig kapot kunnen maken. Probeer dus eerst hulp te krijgen voor jullie samen. Vind ik eerlijker voor je man...maar ook wel degelijk voor jullie kind. Werkt dit niet? En wil je nog scheiden? En wil hij dit absoluut niet? Hou dan rekening met een hele boel stress en ellende. Uiteindelijk kom je er wel uit, maar ga er niet vanuit dat je gezellig je kind kunt groot brengen en er elke maand genoeg op de bank staat om leuke dingen van te doen. Je zult dan gewoon hard moeten werken om jullie kind te verzorgen. En wanneer je gezamenlijke vrienden hebt zal je daar voorlopig niet veel steun van krijgen. Ook al denk je nu dat dit heel erg mee zal vallen. En dat ze er voor je zullen zijn. Na een half jaar komt dat wel weer goed, maar in het begin zul je het knap moeilijk krijgen.

Zorg er in ieder geval voor dat jij je ouders rustig voorbereid. Vertel wat er allemaal tussen jullie speelt. Ik spreek uit ervaring. Heb mijn verhaal hier neergezet, maar toch weer leeggehaald.

Ik hoop toch dat jullie eruit komen. De stress van een scheiding (vooral wanneer je man er niet aan mee wil werken) is echt slechter voor je kind dan de situatie waar je nu in zit. Het kan vooral wanneer je uit een streng gelovig nest komt. Echt ontzettend zwaar zijn. Zorg voor een buffer. Ja dan moet je misschien nog een tijd samenleven met iemand waar je misschien niet meer van houdt, maar dan heb je wel een goede start. Maar nog mooier zou zijn dat jullie samen voor hulp gingen. Zorg wel dat je financieel onafhankelijk gaat worden. Dus aan de studie en aan het werk. Dat zul je wel moeten wanneer je alleen zou wonen, dus kun je dat beter doen nu je nog een dak boven je hoofd hebt en nog eten en drinken om van te leven. Ik heb momenten gekend dat ik een week lang op spagitti van de aldi met tomatenketchup moest leven, omdat de scholen van de kinderen betaald moesten worden en ik te trots was om de hand op te houden.

Een uitkering krijgen is heel onzeker...elk potje kan zomaar opgeheven worden bij de regering. Je verzekering gaat ook een kleine honderd euro kosten. Dan nog je verzekering voor overlijden. De bus..de medicijnen voor je baby..babyvoeding (niet gezegd dat je borstvoeding kunt geven) luiers enz enz. Hebben we het nog niet eens over de inrichting. Denk namelijk niet dat je man aan je zal denken dat jij ook iets nodig zal hebben. Wanneer hij echt zo egoïstisch is zoals jij hier zegt.

Ook al zal iedereen hier je willen helpen met linkjes en handreikingen... Je zult het toch zelf moeten doen. Misschien helpt die vriend die je al van kleins af kent. Ik hoop dat je er goed over na zult denken en hoe dan ook (ook al zouden jullie weer bij elkaar komen) Dat je zorgt dat je niet afhankelijk van hem bent, maar dat jullie samen de inkomsten verzorgen.

quote:

Op donderdag 16 augustus 2007 12:22 schreef lavida het volgende:
Ik deed een verkorte opleiding, waarin ik dus jaar lang stage moet lopen. Mijn laatste half jaar stage kan ik niet afronden omdat ik dan moet bevallen, dan zit ik allereerst met mijn zwangerschapsverlof en ten tweede met het kindje als ik eenmaal bevallen ben. Hierdoor zou ik dus minstens een half jaar vertraging oplopen waarop de school zegt helaas dat doen we niet.

Blablabla

Dit zijn een paar kleine dingetjes/redenen waarom ik bij hem weg wil.

Oke ik weet niet waarom ik in dit topic elke keer terug kom amargoed.

Ik geloof steeds minder van je verhaal.
Ik heb nog nooit gehoord dat een school zegt, ja je bent zwanger en die vertraging die je oploopt daardoor pech! maar daar hebben wij geen oplossing voor.

Je wilt niet eens luisteren naar oplossingen die mensen geven. Alle mogelijke oplossingen die iemand geeft die wuif je gelijk weg.

Maargoed ik heb echt geen idee wat je nou wilt.
Wil je gewoon van ons horen dat je bij hem weg moet gaan? Of wil je nou horen dat je bij hem moet blijven?

Het enige wat je in je antwoorden zegt is dat je bij hem weg wilt. Is nou de vraag van jou hoe je dit moet aanpakken?

quote:

Op donderdag 16 augustus 2007 13:45 schreef As_33 het volgende:
Ik kan me nu al een stuk beter inleven TS. Ik denk dat zeker je voorbeeld waarbij jij opbelde voor steun omdat je oom overleden was een voorbeeld is van totaal onacceptabel gedrag. Is het mogelijk voor jou om tijdelijk bij een vriendin te logeren of zo, en vervolgens je man duidelijk te maken dat als hij zich zo gedraagt je geen toekomst meer in het huwelijk ziet, door middel van een brief of zo. Misschien dat hij zich dan realiseert dat het wel menens is, want mogelijk verkeert hij ook in de veronderstelling dat jullie 'toch getrouwd zijn en je dus niet weg kunt', en denkt hij daarom zich te kunnen gedragen zoals hij wilt.

Ik denk dus dat je wel gelijk hebt. Vooral dat dikgedrukte. Zij zal dan ook nog moeten omschakelen, want ook al zal hij willen veranderen, vraag ik mij af of zij dit nog wel wil.

Kan het ook zijn dat er iemand is die wel goed voor je is en je steeds overal bij helpt wanneer je hulp nodig hebt, Lavida? Of sta je er echt helemaal alleen voor?

quote:

Op donderdag 16 augustus 2007 13:52 schreef Skorpija het volgende:
Misschien toch met je ouders bespreken.

Niet zeggen dat je van hem weg wilt, maar dat je rust zoekt bij je ouders ivm. de zwangerschap.
Dat zullen ze je toch wel niet weigeren?

... en dan 24/7 bij je ouders in huis zitten met al hun goede bedoelingen, goedbedoelde opmerkingen, bemiddelingspogingen en commentaar?
Zelfs als ze achter haar dochter zouden staan (wat je helemaal niet zeker weet) lijkt me dit een hel !

quote:

Op donderdag 16 augustus 2007 15:51 schreef mgerben het volgende:

[..]

... en dan 24/7 bij je ouders in huis zitten met al hun goede bedoelingen, goedbedoelde opmerkingen, bemiddelingspogingen en commentaar?
Zelfs als ze achter haar dochter zouden staan (wat je helemaal niet zeker weet) lijkt me dit een hel !

Het is onmogelijk om zoiets alleen te doorlopen. Onmogelijk is een zwaar woord, maar of je hebt een vriend waar je op terug kunt vallen of je hebt je familie nodig. Ze is wel zwanger. Wanneer hij zich gaat ontpoppen zoals waterwereld ook noemt? Nou, dan lijkt me dat ook absoluut niet goed voor de baby.

Ik denk dus eigenlijk ook dat ze haar beslissing al heeft genomen en voor de praktische info post. Hoe kom ik er zonder kleerscheuren uit? (is maar een idee wat ik van je posts krijg, Lavida)

Oké, hij leest toch niet mee. Mag ik je vragen of er iemand is die wel je die aandacht geeft? Die wel voor je klaar staat wanneer je hem nodig hebt? Denk niet dat je al een relatie met degene hebt hoor, maar is er iemand die wel voor je wil zorgen?

Ik vind namelijk dat de users hier gelijk hebben. Je studie afwimpelen met de smoes van een baby? Heden, ik kende een meisje die met 16 jaar haar baby kreeg en zelfs de verpleging opleiding nog afmaakte..ondanks dat ze er alleen voor stond...Ja, wel met de hulp van haar ouders. Ze is nu trouwens gelukkig getrouwd, maar werkt nog steeds een paar uur zodat ze in de routine blijft van haar studie.

Het is uiteindelijk helemaal jouw beslissing, Lavida. Er zijn al wat praktische tips gegeven. Je zult het uiteindelijk toch allemaal zelf moeten beslissen. Samen scheiden is al heel heftig en emotioneel heel zwaar. Alleen moeten scheiden (dus zonder medewerking) is absoluut nog stressvoller Sterkte met je beslissing.

Trouwens, mocht je het via onvermogen willen spelen (i.v.m. advocaat) moet je toch nog een kleine 300 euro betalen en de griffierkosten en nog wat kleine dingen zoals kopiëren enz Uittreksel bevolkingsregisten..en geloof nog wat kleine dingen.

ik vind je niet optimistisch overkomen. Juist heel erg pessimistisch en 1 gierende hormoonfabriek.(overkomen he!)
Je angsten en de manier waarop je mensen die van je houden inschat herken ik zeker wel en ook andere zwangere (en reeds ontzwangerende) dames kunnen deze fase zich misschien wel herrinnerren (en bij de papa's zal deze ook helder voor de geest staan )

Ik vind jullie ALLEBEI egoistisch nu, jij geeft nu opeens aan dat de problemen al langer speelden, dat het kindje niet gepland was, en dat hij het kennelijk nodig vind om midden in de nacht vriendinnetjes op te zoeken. Waarom hebben jullie er uberhaupt voor gekozen om dit kindje te houden? Sorry hoor, ik kan me voorstellen dat dit hard overkomt op je, maar als jullie er toen nog niet klaar voor waren, denk je dat een positieve test dit allemaal zo even veranderd? Dit speelt al veel langer dan de laatste 4 maanden, kan niet anders.
Ik lees hier bijna het herkenbare verhaal van een 17 jarig meisje dat wanhopig probeert haar eerste vriendje aan zich te binden door zwanger van hem te raken.

Krijg je ook een echo? Dit is echt een goed middel voor een man ook om te beseffen dat het nu echt echt is.
Zijn gedrag zoals jij het omschrijft komt gewoon onvolwassen over op mij. Jong, nog niet helemaal klaar voor een huwelijk en een kleintje misschien, gewoon een jonge knul met veel vrienden en vriendinnen, die nu opeens getrouwd is, een zwangere vrouw thuis heeft zitten die stopt met haar studie en op zijn zak gaat teren. Ja logisch dat hij daar wat moeite mee heeft.

Jullie hebben nu de verantwoordelijkheid en er zelf voor gekozen dat jullie nu een eigen familie hebben om aan te denken

Elke relatie heeft zijn up's en downs! Waarom moet je daar zo moeilijk over doen? Waarom mag je daar niet met je vader over praten? Waarom mag je niet eens tegen je ouders zeggen dat je het zat bent, waarom mag je niet eens huilen en schreeuwen en roepen dat je wilt scheiden? Misschien kunnen ze er niets mee, maar ik kan mij niet voorstellen dat zij hun bloedeigen dochter liever gevangen zien zitten in een ongelukkig huwelijk met kind dan een gelukkige vrijgezelle, sterke, jonge vrolijke meid met kind.

Kijk naar je eigen, hoe zou jij het vinden als dit kindje, dat nu in jouw buik groeit, over 23 jaar bij je komt met dit verhaal? Je wilt toch maar 2 dingen in en voor het leven van je kind? Dat het gezond en gelukkig is, lijkt me?

Als je bij hem weg wilt GA BIJ HEM WEG. Wat kan jou het schelen wat de familie (en of kerk) van je denkt? Er zijn meer kerken waarbij je je misschien zelfs beter thuisvoelt, en er zijn altijd mensen waarvan je het nooit had verwacht maar die je een helpende hand kunnen bieden, er zullen altijd "reddende engelen" zijn.
Ja, sommige mensen zal je gaan verliezen, maar als je tegen je eigen familie al niet meer eerlijk kan zijn, tegen wie dan nog wel?

Als je er wat aan wilt doen, DOE ER DAN WAT AAN! Stap naar maatschappelijk werk via de huisarts, wat is er om je voor te schamen? Jij wilt je relatie redden? nou dan, waarom heb je nog geen afspraak gemaakt met de huisarts? Samen komen jullie er nu kennelijk niet meer uit, dan is er niets ernstigs aan om van buitenaf hulp in te schakelen. Vooral nu jij een brok gierende hormonen bent (ja dat ben je lekker wel ) en geen uitweg meer ziet.

Wat betreft mijn opmerking tot je lafheid: Je speelt alles op je man af. Waar 2 mensen zijn, maken 2 mensen fouten, dat besef hoort bij volwassen worden en je verantwoordelijkheid durven te nemen voor je eigen keuzes. Je kan alle ruzie's, spanningen en dingen niet op hem afschuiven, dat is NIET eerlijk tegenover hem en je kindje.

Maak een keus: Ga bij hem weg, of werk het uit. Maar blijf hier niet op dit forum excuses verzinnen en van ons verwachten dat we het goed praten. Dit is een keus die bij jou ligt, en bij jou alleen. De practische tips zijn gegeven, en ook de rest is denk ik wel gezegd.


Ik wens je echt de rest van je zwangerschap wat meer rust toe. Ik hoop dat jullie kindje straks gezond en wel ter wereld mag komen in een liefdevolle en stabiele omgeving.

[ Bericht 0% gewijzigd door Renda op 16-08-2007 17:38:58 ]