R&P Relaties & Psychologie
Heb je relatieproblemen, of zit je in een diep psychologisch gat? Stort hier je hart uit, en heb steun aan de reacties van anderen.
Mijn hormomen heb ik zeker wel last van, maar mijn hormomen bepalen niet hoe mijn man doet. En zelf merk je echt wel een verschil hoor als het je hormonen zijn of dat je je gewoon zo voelt omdat het zo is. En ja tuurlijk hebben wij zo nu en dan ook ruzie's vanwege mijn hormonen, maar dat zijn totaal andere ruzie's en daar bied ik ook altijd netjes mijn excuses voor aan.
Ik kan me nu al een stuk beter inleven TS. Ik denk dat zeker je voorbeeld waarbij jij opbelde voor steun omdat je oom overleden was een voorbeeld is van totaal onacceptabel gedrag. Is het mogelijk voor jou om tijdelijk bij een vriendin te logeren of zo, en vervolgens je man duidelijk te maken dat als hij zich zo gedraagt je geen toekomst meer in het huwelijk ziet, door middel van een brief of zo. Misschien dat hij zich dan realiseert dat het wel menens is, want mogelijkverkeert hij ook in de veronderstelling dat jullie 'toch getrouwd zijn en je dus niet weg kunt', en denkt hij daarom zich te kunnen gedragen zoals hij wilt.
Arseen (As), atoomnummer 33
Misschien toch met je ouders bespreken.
Niet zeggen dat je van hem weg wilt, maar dat je rust zoekt bij je ouders ivm. de zwangerschap.
Dat zullen ze je toch wel niet weigeren?
Niet zeggen dat je van hem weg wilt, maar dat je rust zoekt bij je ouders ivm. de zwangerschap.
Dat zullen ze je toch wel niet weigeren?
beste TS, mocht je echt van je man af willen, so be it. Maar mocht je toch besluiten om jullie relatie te redden: Er is een boekje, de 5 talen van de liefde, geschreven door Gary Chapman. En daar staan echt handige tips in om een kromme relatie weer recht te maken.quote:Op donderdag 16 augustus 2007 13:36 schreef lavida het volgende:
Mijn hormomen heb ik zeker wel last van, maar mijn hormomen bepalen niet hoe mijn man doet. En zelf merk je echt wel een verschil hoor als het je hormonen zijn of dat je je gewoon zo voelt omdat het zo is. En ja tuurlijk hebben wij zo nu en dan ook ruzie's vanwege mijn hormonen, maar dat zijn totaal andere ruzie's en daar bied ik ook altijd netjes mijn excuses voor aan.
" "
Ik zou onze relatie wel willen redden, logisch. Ik wil het liefst dat ik samen met hem verder kan, omdat ik van hem hou en ik weet dat hij van mij houdt. Ook zou het natuurlijk het fijnst voor ons kindje zijn als wij samen zouden blijven.
Maar ik weet niet meer wat ik moet doen, ik kan wel weer boekjes gaan lezen, met hem praten en weer een tijdje weggaan enz enz, maar ik heb dit allemaal al gedaan. Daarom zie ik het nu ook niet meer zitten. Als hij nu degene zou zijn die iets zou ondernemen nu om onze relatie te redden dan zou ik het zeker aanpakken en hem en ons die kans geven, maar hij wilt gewoon niet meewerken en dat is het probleem.
Maar ik weet niet meer wat ik moet doen, ik kan wel weer boekjes gaan lezen, met hem praten en weer een tijdje weggaan enz enz, maar ik heb dit allemaal al gedaan. Daarom zie ik het nu ook niet meer zitten. Als hij nu degene zou zijn die iets zou ondernemen nu om onze relatie te redden dan zou ik het zeker aanpakken en hem en ons die kans geven, maar hij wilt gewoon niet meewerken en dat is het probleem.
Dat het een egoïst is kan ik me aan je verhalen wel voorstellen. Dan de praktische zaken.
Ouders praten. Dat is toch heel belangrijk. Zeg ze wat je dwars zit....Hoef je het nog niet eens te hebben over de scheiding. Na een tijdje iedere keer te praten is het ook makkelijker te bevatten dat je er genoeg van hebt en is het woord scheiding niet zo vreemd meer.
Dan het koopflat. Kostenkoper komt over het bedrag heen wat jullie dan ongeveer voor het flat betaald hebben. De helft van het flat is van jou, maar ook de lasten van het flat. Kan je man je uitkopen? Mooi, maar reken er maar niet op dat hij mee gaat werken. Deuk in imago zal bij hem denk ik aardig hoog liggen. Heeft hij een goede baan? En is hij daar ook trots op en is hij zuinig op zijn geld en gek op wat hij kan kopen? Dan heb je er nog een probleem bij, want dan heb je niet alleen een ex-man maar ook een vijand. (uiteindelijk zakt dat wel af)
Het is namelijk zo dat al jullie inkomsten door twee worden gedeeld en dan wordt er bekeken of dit eerlijk is tegenover je man.....ze gaan dan tot het minimumloon. Dat hij een flat ofzo heeft houden ze geen rekening mee. De bijstand heeft geen pardon met gescheiden mannen en neemt gewoon het geld waar ze recht op hebben (want zij onderhouden jou) Dan moet je niet denken dat je na de bevalling bij je baby kunt blijven kroelen en knuffelen, want de bijstand wil van hun verplichtingen af. Volgens is er nog wel een regeling voor moeders die dan een tijd lang niet hoeven te solliciteren, maar denk dat dit ook al verleden tijd is. Dus een baan van 8 tot 1700 of van 9 tot 1800...Kom je 's avonds thuis en heb je uiteraard je kindje die aandacht vraagt. Of nog erger ..Je kindje is ziek en toch moet je werken....Je kindje naar een dagverblijf ..wat een heel groot deel van je loon opslokt.
Je man zal je alimentatie moeten betalen...een paar jaar jaar lang. Niet je hele leven dus. Dacht iets van tien jaar ofzo...maaar....van de allimentatie die je krijgt zal 1/3 naar de belastingen gaan, want het wordt als een soort van inkomen gezien. Je man krijgt de helft van de alimentatie voor jou terug van de belasting. Stel hij zou je 800 euro betalen? Krijgt hij 400 terug en moet jij ongeveer 266.60 per maandaan de belasting betalen. Maar dit gaat dus alleen op wanneer je werkt, anders zie je niets van de alimentatie en gaat alles naar de bijstand. Alimentatie voor jullie kindje hoef je geen belasting voor te betalen. En hij krijgt daarvan niets terug. Hij zal tot zijn 21e jaar alimentatie voor jullie kindje moeten betalen, maaaaar ook zal hij dit moeten kunnen. Krijgt hij een uitkering hoeft hij niets te betalen. Ook wanneer hij de boel gaat belazeren en op papier heel weinig verdient en de rest zwart werkt? Krijg je ook maar heel weinig.
Dan nog een advocaat of een Mediator ? Advocaat kost gemiddeld 2500 voor een scheiding. Dan de griffier kosten 190 euro ongeveer.
Voor de advocaat kun je een verklaring van onvermogen halen....moet je dus maar aan een maatschappelijk werker vragen hoe dat zit.
Wanneer het kan en je vertrouwt je man op een normaal uit elkaar gaan? Zou ik die mediator voorstellen. Gaan je alarmbelletjes rinkelen? Dan toch echt de advocaat. Die kan ook een berekening via de belasting enz maken of je man nog meer inkomen heeft via obligaties, spaarrekeningen ofzo l En kan er ook achter komen of er leningen openstaan..
En ik weet niet of jullie een lopende rekening hebben (moet jij dan ook voor getekend hebben.) Zorg dat je afspraken maakt met die bank dat jullie voorlopig geen geld meer van die rekening mogen opnemen en zeg erbij (desnoods zorgen dat je het gesprek opneemt) dat je een papier wilt ondertekenen dat je vanaf nu geen toestemming meer geeft dat er geld van die rekening wordt opgenomen. Je wilt niet half weten hoe belangrijk het is om je in te dekken voordat je überhaupt zegt dat je wilt scheiden.
De trots of met andere woorden een deuk in het imago van je toekomstige partner kan ervoor zorgen dat je een geduchte vijand hebt gekregen. Wanneer beiden inzien dat een relatie niet werkt is dat bijzonder fijn, maar in jouw geval zie ik trots en egoïsme (tenminste jouw kant van het verhaal
Hebben jullie gezamenlijke vrienden? En zijn die ook van de kerk? Bereid je dan voor op geen hulp van die kant. Ze zullen geen partij willen kiezen, maar ze zullen net het gevoel krijgen alsof hun hele geborgen wereld op de kop staat. Ongetwijfeld zul je vaak horen..."weet je wel hoe moeilijk dit voor ons is"? Ligt er natuurlijk wel weer aan hoe streng gelovig ze zijn.
Het hoeft niet te gebeuren, maar dit zijn punten waar je rekening mee moet houden.
Met andere woorden zeg ik eigenlijk. Wanneer je zeker weet dat je weg wilt gaan? En hij mishandeld je niet? Of maakt je niet helemaal kapot door treiteringen? Zorg dan dat je eerst wat achter de hand hebt. Je opleiding toch afmaken...ook al duurt het een jaar langer. Werk zoeken en je inschrijven bij een woningbouwvereniging. Je krijgt geen urgentie omdat jij geen zin meer hebt om verder met die persoon door het leven te gaan.
Ondanks dat je wil scheiden, toch eerst naar een maatschappelijk werker stappen. Eerst hulp zoeken. Eerst alles op een rijtje hebben. Ja, is niet zo aardig tegenover je man, maar wanneer je ineens wil scheiden zonder ook maar wat voor hulp ingeschakeld te hebben om er toch uit te kunnen komen, kun je nog meer ellende verwachten die je emotioneel ook aardig kapot kunnen maken. Probeer dus eerst hulp te krijgen voor jullie samen. Vind ik eerlijker voor je man...maar ook wel degelijk voor jullie kind. Werkt dit niet? En wil je nog scheiden? En wil hij dit absoluut niet? Hou dan rekening met een hele boel stress en ellende. Uiteindelijk kom je er wel uit, maar ga er niet vanuit dat je gezellig je kind kunt groot brengen en er elke maand genoeg op de bank staat om leuke dingen van te doen. Je zult dan gewoon hard moeten werken om jullie kind te verzorgen. En wanneer je gezamenlijke vrienden hebt zal je daar voorlopig niet veel steun van krijgen. Ook al denk je nu dat dit heel erg mee zal vallen. En dat ze er voor je zullen zijn. Na een half jaar komt dat wel weer goed, maar in het begin zul je het knap moeilijk krijgen.
Zorg er in ieder geval voor dat jij je ouders rustig voorbereid. Vertel wat er allemaal tussen jullie speelt. Ik spreek uit ervaring. Heb mijn verhaal hier neergezet, maar toch weer leeggehaald.
Ik hoop toch dat jullie eruit komen. De stress van een scheiding (vooral wanneer je man er niet aan mee wil werken) is echt slechter voor je kind dan de situatie waar je nu in zit. Het kan vooral wanneer je uit een streng gelovig nest komt. Echt ontzettend zwaar zijn. Zorg voor een buffer. Ja dan moet je misschien nog een tijd samenleven met iemand waar je misschien niet meer van houdt, maar dan heb je wel een goede start. Maar nog mooier zou zijn dat jullie samen voor hulp gingen. Zorg wel dat je financieel onafhankelijk gaat worden. Dus aan de studie en aan het werk. Dat zul je wel moeten wanneer je alleen zou wonen, dus kun je dat beter doen nu je nog een dak boven je hoofd hebt en nog eten en drinken om van te leven. Ik heb momenten gekend dat ik een week lang op spagitti van de aldi met tomatenketchup moest leven, omdat de scholen van de kinderen betaald moesten worden en ik te trots was om de hand op te houden.
Een uitkering krijgen is heel onzeker...elk potje kan zomaar opgeheven worden bij de regering. Je verzekering gaat ook een kleine honderd euro kosten. Dan nog je verzekering voor overlijden. De bus..de medicijnen voor je baby..babyvoeding (niet gezegd dat je borstvoeding kunt geven) luiers enz enz. Hebben we het nog niet eens over de inrichting. Denk namelijk niet dat je man aan je zal denken dat jij ook iets nodig zal hebben. Wanneer hij echt zo egoïstisch is zoals jij hier zegt.
Ook al zal iedereen hier je willen helpen met linkjes en handreikingen... Je zult het toch zelf moeten doen. Misschien helpt die vriend die je al van kleins af kent. Ik hoop dat je er goed over na zult denken en hoe dan ook (ook al zouden jullie weer bij elkaar komen) Dat je zorgt dat je niet afhankelijk van hem bent, maar dat jullie samen de inkomsten verzorgen.
Ouders praten. Dat is toch heel belangrijk. Zeg ze wat je dwars zit....Hoef je het nog niet eens te hebben over de scheiding. Na een tijdje iedere keer te praten is het ook makkelijker te bevatten dat je er genoeg van hebt en is het woord scheiding niet zo vreemd meer.
Dan het koopflat. Kostenkoper komt over het bedrag heen wat jullie dan ongeveer voor het flat betaald hebben. De helft van het flat is van jou, maar ook de lasten van het flat. Kan je man je uitkopen? Mooi, maar reken er maar niet op dat hij mee gaat werken. Deuk in imago zal bij hem denk ik aardig hoog liggen. Heeft hij een goede baan? En is hij daar ook trots op en is hij zuinig op zijn geld en gek op wat hij kan kopen? Dan heb je er nog een probleem bij, want dan heb je niet alleen een ex-man maar ook een vijand. (uiteindelijk zakt dat wel af)
Het is namelijk zo dat al jullie inkomsten door twee worden gedeeld en dan wordt er bekeken of dit eerlijk is tegenover je man.....ze gaan dan tot het minimumloon. Dat hij een flat ofzo heeft houden ze geen rekening mee. De bijstand heeft geen pardon met gescheiden mannen en neemt gewoon het geld waar ze recht op hebben (want zij onderhouden jou) Dan moet je niet denken dat je na de bevalling bij je baby kunt blijven kroelen en knuffelen, want de bijstand wil van hun verplichtingen af. Volgens is er nog wel een regeling voor moeders die dan een tijd lang niet hoeven te solliciteren, maar denk dat dit ook al verleden tijd is. Dus een baan van 8 tot 1700 of van 9 tot 1800...Kom je 's avonds thuis en heb je uiteraard je kindje die aandacht vraagt. Of nog erger ..Je kindje is ziek en toch moet je werken....Je kindje naar een dagverblijf ..wat een heel groot deel van je loon opslokt.
Je man zal je alimentatie moeten betalen...een paar jaar jaar lang. Niet je hele leven dus. Dacht iets van tien jaar ofzo...maaar....van de allimentatie die je krijgt zal 1/3 naar de belastingen gaan, want het wordt als een soort van inkomen gezien. Je man krijgt de helft van de alimentatie voor jou terug van de belasting. Stel hij zou je 800 euro betalen? Krijgt hij 400 terug en moet jij ongeveer 266.60 per maandaan de belasting betalen. Maar dit gaat dus alleen op wanneer je werkt, anders zie je niets van de alimentatie en gaat alles naar de bijstand. Alimentatie voor jullie kindje hoef je geen belasting voor te betalen. En hij krijgt daarvan niets terug. Hij zal tot zijn 21e jaar alimentatie voor jullie kindje moeten betalen, maaaaar ook zal hij dit moeten kunnen. Krijgt hij een uitkering hoeft hij niets te betalen. Ook wanneer hij de boel gaat belazeren en op papier heel weinig verdient en de rest zwart werkt? Krijg je ook maar heel weinig.
Dan nog een advocaat of een Mediator ? Advocaat kost gemiddeld 2500 voor een scheiding. Dan de griffier kosten 190 euro ongeveer.
Voor de advocaat kun je een verklaring van onvermogen halen....moet je dus maar aan een maatschappelijk werker vragen hoe dat zit.
Wanneer het kan en je vertrouwt je man op een normaal uit elkaar gaan? Zou ik die mediator voorstellen. Gaan je alarmbelletjes rinkelen? Dan toch echt de advocaat. Die kan ook een berekening via de belasting enz maken of je man nog meer inkomen heeft via obligaties, spaarrekeningen ofzo l En kan er ook achter komen of er leningen openstaan..
En ik weet niet of jullie een lopende rekening hebben (moet jij dan ook voor getekend hebben.) Zorg dat je afspraken maakt met die bank dat jullie voorlopig geen geld meer van die rekening mogen opnemen en zeg erbij (desnoods zorgen dat je het gesprek opneemt) dat je een papier wilt ondertekenen dat je vanaf nu geen toestemming meer geeft dat er geld van die rekening wordt opgenomen. Je wilt niet half weten hoe belangrijk het is om je in te dekken voordat je überhaupt zegt dat je wilt scheiden.
De trots of met andere woorden een deuk in het imago van je toekomstige partner kan ervoor zorgen dat je een geduchte vijand hebt gekregen. Wanneer beiden inzien dat een relatie niet werkt is dat bijzonder fijn, maar in jouw geval zie ik trots en egoïsme (tenminste jouw kant van het verhaal
Hebben jullie gezamenlijke vrienden? En zijn die ook van de kerk? Bereid je dan voor op geen hulp van die kant. Ze zullen geen partij willen kiezen, maar ze zullen net het gevoel krijgen alsof hun hele geborgen wereld op de kop staat. Ongetwijfeld zul je vaak horen..."weet je wel hoe moeilijk dit voor ons is"? Ligt er natuurlijk wel weer aan hoe streng gelovig ze zijn.
Het hoeft niet te gebeuren, maar dit zijn punten waar je rekening mee moet houden.
Met andere woorden zeg ik eigenlijk. Wanneer je zeker weet dat je weg wilt gaan? En hij mishandeld je niet? Of maakt je niet helemaal kapot door treiteringen? Zorg dan dat je eerst wat achter de hand hebt. Je opleiding toch afmaken...ook al duurt het een jaar langer. Werk zoeken en je inschrijven bij een woningbouwvereniging. Je krijgt geen urgentie omdat jij geen zin meer hebt om verder met die persoon door het leven te gaan.
Ondanks dat je wil scheiden, toch eerst naar een maatschappelijk werker stappen. Eerst hulp zoeken. Eerst alles op een rijtje hebben. Ja, is niet zo aardig tegenover je man, maar wanneer je ineens wil scheiden zonder ook maar wat voor hulp ingeschakeld te hebben om er toch uit te kunnen komen, kun je nog meer ellende verwachten die je emotioneel ook aardig kapot kunnen maken. Probeer dus eerst hulp te krijgen voor jullie samen. Vind ik eerlijker voor je man...maar ook wel degelijk voor jullie kind. Werkt dit niet? En wil je nog scheiden? En wil hij dit absoluut niet? Hou dan rekening met een hele boel stress en ellende. Uiteindelijk kom je er wel uit, maar ga er niet vanuit dat je gezellig je kind kunt groot brengen en er elke maand genoeg op de bank staat om leuke dingen van te doen. Je zult dan gewoon hard moeten werken om jullie kind te verzorgen. En wanneer je gezamenlijke vrienden hebt zal je daar voorlopig niet veel steun van krijgen. Ook al denk je nu dat dit heel erg mee zal vallen. En dat ze er voor je zullen zijn. Na een half jaar komt dat wel weer goed, maar in het begin zul je het knap moeilijk krijgen.
Zorg er in ieder geval voor dat jij je ouders rustig voorbereid. Vertel wat er allemaal tussen jullie speelt. Ik spreek uit ervaring. Heb mijn verhaal hier neergezet, maar toch weer leeggehaald.
Ik hoop toch dat jullie eruit komen. De stress van een scheiding (vooral wanneer je man er niet aan mee wil werken) is echt slechter voor je kind dan de situatie waar je nu in zit. Het kan vooral wanneer je uit een streng gelovig nest komt. Echt ontzettend zwaar zijn. Zorg voor een buffer. Ja dan moet je misschien nog een tijd samenleven met iemand waar je misschien niet meer van houdt, maar dan heb je wel een goede start. Maar nog mooier zou zijn dat jullie samen voor hulp gingen. Zorg wel dat je financieel onafhankelijk gaat worden. Dus aan de studie en aan het werk. Dat zul je wel moeten wanneer je alleen zou wonen, dus kun je dat beter doen nu je nog een dak boven je hoofd hebt en nog eten en drinken om van te leven. Ik heb momenten gekend dat ik een week lang op spagitti van de aldi met tomatenketchup moest leven, omdat de scholen van de kinderen betaald moesten worden en ik te trots was om de hand op te houden.
Een uitkering krijgen is heel onzeker...elk potje kan zomaar opgeheven worden bij de regering. Je verzekering gaat ook een kleine honderd euro kosten. Dan nog je verzekering voor overlijden. De bus..de medicijnen voor je baby..babyvoeding (niet gezegd dat je borstvoeding kunt geven) luiers enz enz. Hebben we het nog niet eens over de inrichting. Denk namelijk niet dat je man aan je zal denken dat jij ook iets nodig zal hebben. Wanneer hij echt zo egoïstisch is zoals jij hier zegt.
Ook al zal iedereen hier je willen helpen met linkjes en handreikingen... Je zult het toch zelf moeten doen. Misschien helpt die vriend die je al van kleins af kent. Ik hoop dat je er goed over na zult denken en hoe dan ook (ook al zouden jullie weer bij elkaar komen) Dat je zorgt dat je niet afhankelijk van hem bent, maar dat jullie samen de inkomsten verzorgen.
Liever leven zonder liefde, dan liefde zonder leven
Oke ik weet niet waarom ik in dit topic elke keer terug kom amargoed.quote:Op donderdag 16 augustus 2007 12:22 schreef lavida het volgende:
Ik deed een verkorte opleiding, waarin ik dus jaar lang stage moet lopen. Mijn laatste half jaar stage kan ik niet afronden omdat ik dan moet bevallen, dan zit ik allereerst met mijn zwangerschapsverlof en ten tweede met het kindje als ik eenmaal bevallen ben. Hierdoor zou ik dus minstens een half jaar vertraging oplopen waarop de school zegt helaas dat doen we niet.
Blablabla
Dit zijn een paar kleine dingetjes/redenen waarom ik bij hem weg wil.
Ik geloof steeds minder van je verhaal.
Ik heb nog nooit gehoord dat een school zegt, ja je bent zwanger en die vertraging die je oploopt daardoor pech! maar daar hebben wij geen oplossing voor.
Je wilt niet eens luisteren naar oplossingen die mensen geven. Alle mogelijke oplossingen die iemand geeft die wuif je gelijk weg.
Maargoed ik heb echt geen idee wat je nou wilt.
Wil je gewoon van ons horen dat je bij hem weg moet gaan? Of wil je nou horen dat je bij hem moet blijven?
Het enige wat je in je antwoorden zegt is dat je bij hem weg wilt. Is nou de vraag van jou hoe je dit moet aanpakken?
Ik denk dus dat je wel gelijk hebt. Vooral dat dikgedrukte. Zij zal dan ook nog moeten omschakelen, want ook al zal hij willen veranderen, vraag ik mij af of zij dit nog wel wil.quote:Op donderdag 16 augustus 2007 13:45 schreef As_33 het volgende:
Ik kan me nu al een stuk beter inleven TS. Ik denk dat zeker je voorbeeld waarbij jij opbelde voor steun omdat je oom overleden was een voorbeeld is van totaal onacceptabel gedrag. Is het mogelijk voor jou om tijdelijk bij een vriendin te logeren of zo, en vervolgens je man duidelijk te maken dat als hij zich zo gedraagt je geen toekomst meer in het huwelijk ziet, door middel van een brief of zo. Misschien dat hij zich dan realiseert dat het wel menens is, want mogelijk verkeert hij ook in de veronderstelling dat jullie 'toch getrouwd zijn en je dus niet weg kunt', en denkt hij daarom zich te kunnen gedragen zoals hij wilt.
Kan het ook zijn dat er iemand is die wel goed voor je is en je steeds overal bij helpt wanneer je hulp nodig hebt, Lavida? Of sta je er echt helemaal alleen voor?
Liever leven zonder liefde, dan liefde zonder leven
... en dan 24/7 bij je ouders in huis zitten met al hun goede bedoelingen, goedbedoelde opmerkingen, bemiddelingspogingen en commentaar?quote:Op donderdag 16 augustus 2007 13:52 schreef Skorpija het volgende:
Misschien toch met je ouders bespreken.
Niet zeggen dat je van hem weg wilt, maar dat je rust zoekt bij je ouders ivm. de zwangerschap.
Dat zullen ze je toch wel niet weigeren?
Zelfs als ze achter haar dochter zouden staan (wat je helemaal niet zeker weet) lijkt me dit een hel !
Het is onmogelijk om zoiets alleen te doorlopen. Onmogelijk is een zwaar woord, maar of je hebt een vriend waar je op terug kunt vallen of je hebt je familie nodig. Ze is wel zwanger. Wanneer hij zich gaat ontpoppen zoals waterwereld ook noemt? Nou, dan lijkt me dat ook absoluut niet goed voor de baby.quote:Op donderdag 16 augustus 2007 15:51 schreef mgerben het volgende:
[..]
... en dan 24/7 bij je ouders in huis zitten met al hun goede bedoelingen, goedbedoelde opmerkingen, bemiddelingspogingen en commentaar?
Zelfs als ze achter haar dochter zouden staan (wat je helemaal niet zeker weet) lijkt me dit een hel !
Ik denk dus eigenlijk ook dat ze haar beslissing al heeft genomen en voor de praktische info post. Hoe kom ik er zonder kleerscheuren uit? (is maar een idee wat ik van je posts krijg, Lavida)
Oké, hij leest toch niet mee. Mag ik je vragen of er iemand is die wel je die aandacht geeft? Die wel voor je klaar staat wanneer je hem nodig hebt? Denk niet dat je al een relatie met degene hebt hoor, maar is er iemand die wel voor je wil zorgen?
Ik vind namelijk dat de users hier gelijk hebben. Je studie afwimpelen met de smoes van een baby? Heden, ik kende een meisje die met 16 jaar haar baby kreeg en zelfs de verpleging opleiding nog afmaakte..ondanks dat ze er alleen voor stond...Ja, wel met de hulp van haar ouders. Ze is nu trouwens gelukkig getrouwd, maar werkt nog steeds een paar uur zodat ze in de routine blijft van haar studie.
Het is uiteindelijk helemaal jouw beslissing, Lavida. Er zijn al wat praktische tips gegeven. Je zult het uiteindelijk toch allemaal zelf moeten beslissen. Samen scheiden is al heel heftig en emotioneel heel zwaar. Alleen moeten scheiden (dus zonder medewerking) is absoluut nog stressvoller Sterkte met je beslissing.
Trouwens, mocht je het via onvermogen willen spelen (i.v.m. advocaat) moet je toch nog een kleine 300 euro betalen en de griffierkosten en nog wat kleine dingen zoals kopiëren enz Uittreksel bevolkingsregisten..en geloof nog wat kleine dingen.
I Ask for so Little. Just Fear Me, Love Me, Do as I Say, and I Will Be Your Slave.
User van NWS zei: Maak van internet een schoner riool! YES WE CAN!
User van NWS zei: Maak van internet een schoner riool! YES WE CAN!
ik vind je niet optimistisch overkomen. Juist heel erg pessimistisch en 1 gierende hormoonfabriek.(overkomen he!)
Je angsten en de manier waarop je mensen die van je houden inschat herken ik zeker wel en ook andere zwangere (en reeds ontzwangerende) dames kunnen deze fase zich misschien wel herrinnerren (en bij de papa's zal deze ook helder voor de geest staan )
Ik vind jullie ALLEBEI egoistisch nu, jij geeft nu opeens aan dat de problemen al langer speelden, dat het kindje niet gepland was, en dat hij het kennelijk nodig vind om midden in de nacht vriendinnetjes op te zoeken. Waarom hebben jullie er uberhaupt voor gekozen om dit kindje te houden? Sorry hoor, ik kan me voorstellen dat dit hard overkomt op je, maar als jullie er toen nog niet klaar voor waren, denk je dat een positieve test dit allemaal zo even veranderd? Dit speelt al veel langer dan de laatste 4 maanden, kan niet anders.
Ik lees hier bijna het herkenbare verhaal van een 17 jarig meisje dat wanhopig probeert haar eerste vriendje aan zich te binden door zwanger van hem te raken.
Krijg je ook een echo? Dit is echt een goed middel voor een man ook om te beseffen dat het nu echt echt is.
Zijn gedrag zoals jij het omschrijft komt gewoon onvolwassen over op mij. Jong, nog niet helemaal klaar voor een huwelijk en een kleintje misschien, gewoon een jonge knul met veel vrienden en vriendinnen, die nu opeens getrouwd is, een zwangere vrouw thuis heeft zitten die stopt met haar studie en op zijn zak gaat teren. Ja logisch dat hij daar wat moeite mee heeft.
Jullie hebben nu de verantwoordelijkheid en er zelf voor gekozen dat jullie nu een eigen familie hebben om aan te denken
Elke relatie heeft zijn up's en downs! Waarom moet je daar zo moeilijk over doen? Waarom mag je daar niet met je vader over praten? Waarom mag je niet eens tegen je ouders zeggen dat je het zat bent, waarom mag je niet eens huilen en schreeuwen en roepen dat je wilt scheiden? Misschien kunnen ze er niets mee, maar ik kan mij niet voorstellen dat zij hun bloedeigen dochter liever gevangen zien zitten in een ongelukkig huwelijk met kind dan een gelukkige vrijgezelle, sterke, jonge vrolijke meid met kind.
Kijk naar je eigen, hoe zou jij het vinden als dit kindje, dat nu in jouw buik groeit, over 23 jaar bij je komt met dit verhaal? Je wilt toch maar 2 dingen in en voor het leven van je kind? Dat het gezond en gelukkig is, lijkt me?
Als je bij hem weg wilt GA BIJ HEM WEG. Wat kan jou het schelen wat de familie (en of kerk) van je denkt? Er zijn meer kerken waarbij je je misschien zelfs beter thuisvoelt, en er zijn altijd mensen waarvan je het nooit had verwacht maar die je een helpende hand kunnen bieden, er zullen altijd "reddende engelen" zijn.
Ja, sommige mensen zal je gaan verliezen, maar als je tegen je eigen familie al niet meer eerlijk kan zijn, tegen wie dan nog wel?
Als je er wat aan wilt doen, DOE ER DAN WAT AAN! Stap naar maatschappelijk werk via de huisarts, wat is er om je voor te schamen? Jij wilt je relatie redden? nou dan, waarom heb je nog geen afspraak gemaakt met de huisarts? Samen komen jullie er nu kennelijk niet meer uit, dan is er niets ernstigs aan om van buitenaf hulp in te schakelen. Vooral nu jij een brok gierende hormonen bent (ja dat ben je lekker wel ) en geen uitweg meer ziet.
Wat betreft mijn opmerking tot je lafheid: Je speelt alles op je man af. Waar 2 mensen zijn, maken 2 mensen fouten, dat besef hoort bij volwassen worden en je verantwoordelijkheid durven te nemen voor je eigen keuzes. Je kan alle ruzie's, spanningen en dingen niet op hem afschuiven, dat is NIET eerlijk tegenover hem en je kindje.
Maak een keus: Ga bij hem weg, of werk het uit. Maar blijf hier niet op dit forum excuses verzinnen en van ons verwachten dat we het goed praten. Dit is een keus die bij jou ligt, en bij jou alleen. De practische tips zijn gegeven, en ook de rest is denk ik wel gezegd.
Ik wens je echt de rest van je zwangerschap wat meer rust toe. Ik hoop dat jullie kindje straks gezond en wel ter wereld mag komen in een liefdevolle en stabiele omgeving.
[ Bericht 0% gewijzigd door Renda op 16-08-2007 17:38:58 ]
Je angsten en de manier waarop je mensen die van je houden inschat herken ik zeker wel en ook andere zwangere (en reeds ontzwangerende) dames kunnen deze fase zich misschien wel herrinnerren (en bij de papa's zal deze ook helder voor de geest staan )
)Ik vind jullie ALLEBEI egoistisch nu, jij geeft nu opeens aan dat de problemen al langer speelden, dat het kindje niet gepland was, en dat hij het kennelijk nodig vind om midden in de nacht vriendinnetjes op te zoeken. Waarom hebben jullie er uberhaupt voor gekozen om dit kindje te houden? Sorry hoor, ik kan me voorstellen dat dit hard overkomt op je, maar als jullie er toen nog niet klaar voor waren, denk je dat een positieve test dit allemaal zo even veranderd? Dit speelt al veel langer dan de laatste 4 maanden, kan niet anders.
Ik lees hier bijna het herkenbare verhaal van een 17 jarig meisje dat wanhopig probeert haar eerste vriendje aan zich te binden door zwanger van hem te raken.
Krijg je ook een echo? Dit is echt een goed middel voor een man ook om te beseffen dat het nu echt echt is.
Zijn gedrag zoals jij het omschrijft komt gewoon onvolwassen over op mij. Jong, nog niet helemaal klaar voor een huwelijk en een kleintje misschien, gewoon een jonge knul met veel vrienden en vriendinnen, die nu opeens getrouwd is, een zwangere vrouw thuis heeft zitten die stopt met haar studie en op zijn zak gaat teren. Ja logisch dat hij daar wat moeite mee heeft.
Jullie hebben nu de verantwoordelijkheid en er zelf voor gekozen dat jullie nu een eigen familie hebben om aan te denken
Elke relatie heeft zijn up's en downs! Waarom moet je daar zo moeilijk over doen? Waarom mag je daar niet met je vader over praten? Waarom mag je niet eens tegen je ouders zeggen dat je het zat bent, waarom mag je niet eens huilen en schreeuwen en roepen dat je wilt scheiden? Misschien kunnen ze er niets mee, maar ik kan mij niet voorstellen dat zij hun bloedeigen dochter liever gevangen zien zitten in een ongelukkig huwelijk met kind dan een gelukkige vrijgezelle, sterke, jonge vrolijke meid met kind.
Kijk naar je eigen, hoe zou jij het vinden als dit kindje, dat nu in jouw buik groeit, over 23 jaar bij je komt met dit verhaal? Je wilt toch maar 2 dingen in en voor het leven van je kind? Dat het gezond en gelukkig is, lijkt me?
Als je bij hem weg wilt GA BIJ HEM WEG. Wat kan jou het schelen wat de familie (en of kerk) van je denkt? Er zijn meer kerken waarbij je je misschien zelfs beter thuisvoelt, en er zijn altijd mensen waarvan je het nooit had verwacht maar die je een helpende hand kunnen bieden, er zullen altijd "reddende engelen" zijn.
Ja, sommige mensen zal je gaan verliezen, maar als je tegen je eigen familie al niet meer eerlijk kan zijn, tegen wie dan nog wel?
Als je er wat aan wilt doen, DOE ER DAN WAT AAN! Stap naar maatschappelijk werk via de huisarts, wat is er om je voor te schamen? Jij wilt je relatie redden? nou dan, waarom heb je nog geen afspraak gemaakt met de huisarts? Samen komen jullie er nu kennelijk niet meer uit, dan is er niets ernstigs aan om van buitenaf hulp in te schakelen. Vooral nu jij een brok gierende hormonen bent (ja dat ben je lekker wel ) en geen uitweg meer ziet.
) en geen uitweg meer ziet.Wat betreft mijn opmerking tot je lafheid: Je speelt alles op je man af. Waar 2 mensen zijn, maken 2 mensen fouten, dat besef hoort bij volwassen worden en je verantwoordelijkheid durven te nemen voor je eigen keuzes. Je kan alle ruzie's, spanningen en dingen niet op hem afschuiven, dat is NIET eerlijk tegenover hem en je kindje.
Maak een keus: Ga bij hem weg, of werk het uit. Maar blijf hier niet op dit forum excuses verzinnen en van ons verwachten dat we het goed praten. Dit is een keus die bij jou ligt, en bij jou alleen. De practische tips zijn gegeven, en ook de rest is denk ik wel gezegd.
Ik wens je echt de rest van je zwangerschap wat meer rust toe. Ik hoop dat jullie kindje straks gezond en wel ter wereld mag komen in een liefdevolle en stabiele omgeving.
[ Bericht 0% gewijzigd door Renda op 16-08-2007 17:38:58 ]
Me too, was a rebellious teen once. To be honest, I still am, with the exception that I now focus on what truly makes this world go mad: government agency's and their political bullcrap instead of my parents and family
|
|
