Ouders van Prachtige Engeltjes (8)

ik ben zelf mijn neefje 6 jaar geleden door moord verloren en hij was 21 toen (ik 22). Ik ben juist heel vaak naar mijn oom en tante toe gegaan in die tijd. Het aanwezig zijn zonder soms wat te hoeven zeggen maar wel delen in het verdriet en gemis. Ik denk dat een hoop mensen gewoon echt niet weten wat te zeggen behalve het geen er standaard wordt gevraagd en gezegt. Ik denk dat het IRL net zo is als op een medium zoals Fok. Een hoop mensen willen delen in jullie verdriet, jullie een hart onder de riem steken maar soms komen de woorden gewoon niet zo makkelijk.

_{als er spelfouten tussen zitten dan komt het omdat ik met 1 hand in de biotex zit}

pepper, die aflevering heb ik gezien, en kan ik me nog herinneren.
Inderdaad, de slachtofferrol stoot alleen maar af, vreselijk is dat, en dan heb je echt geen zin meer om er verder nog naar te vragen!!

faja, erbij zitten, luisteren en 'er zijn' is al zo fijn! En dat kan idd ook online lijkt mij

Kijk, en dan open ik hem weer eens om te lezen en dan sluit ik hem weer, zonder te reageren, weer een view erbij. Nog maar eens geopend om toch te reageren.

Pepper wat jij schrijft, dat klopt wel. In zekere zin leer ik wel van het lezen hier. Bijvoorbeeld over die vragen, dat dat gewoon prettig kan zijn en beter dan mijden. Want dat laatste is wel wat velen als eerste reactie hebben denk ik, althans ik wel. En waarschijnlijk ook hier.

Door het delen van jullie verdriet hier, ben ik me bij vlagen superbewust van wat een rijkdom kinderen zijn. En door jullie voorbeelden hier te lezen, denk ik soms ook aan de engeltjes, bij het zien van een helicopter of een vlinder.

Ik denk eerlijk gezegd dat het ook bescheidenheid is van mensen en het idee "waarom zou hij/zij het verdriet met míj willen delen? Ik ben 'maar' de buurvrouw, waarschijnlijk vraagt iedereen de hele dag aan hem/haar hoe het gaat... En misschien lijk ik wel alleen maar nieuwsgierig, in plaats van dat ik een steun voor hem/haar ben..." Dat denk ik. Dat mensen denken dat ze zich dan te veel opdringen en dat ze juist de steun die ze kunnen geven, heel erg onderschatten.

Hier nog zo iemand die meeleest en dan telkens toch maar niet reageert. Net ook al zonder reactie dicht gedaan. Niet omdat ik niet wil reageren maar ook echt niet weet wat ik dan kan zeggen wat iets toevoegt. Vaak zijn de dingen al heel vaak gezegd.
En tja, waarom ik dit topic zo vaak lees. Het geeft me kracht en vertrouwen in mensen. En er spreekt zoveel liefde in dit topic. Daarom dus...

quote:

Op zondag 15 juli 2007 22:51 schreef sjak het volgende:
Hier nog zo iemand die meeleest en dan telkens toch maar niet reageert. Net ook al zonder reactie dicht gedaan. Niet omdat ik niet wil reageren maar ook echt niet weet wat ik dan kan zeggen wat iets toevoegt. Vaak zijn de dingen al heel vaak gezegd.
En tja, waarom ik dit topic zo vaak lees. Het geeft me kracht en vertrouwen in mensen. En er spreekt zoveel liefde in dit topic. Daarom dus...

ik had het niet beter kunnen zeggen

Ik lees hier soms, duf het vaak niet aan, te confronterend.

Maar af en toe lurk ik wel, niet wetend wat ik eigenlijk moet zeggen maar ik vind het wel super hoe de mensen hier die zoiets afschuwelijks hebben meegemaakt hun gevoelens kunnen delen.

[ Bericht 29% gewijzigd door KD-fotografie op 18-07-2007 00:49:05 ]

Nog een lurker hier.
Ik ben (nog?) geen mamma en heb eigenlijk altijd het gevoel niks toe te kunnen voegen.
En wil daarom het topic niet vervuilen met loze opmerkingen of een regelmatige 'Ik heb het gelezen en ben vol bewondering hoe jullie met zo'n groot verlies omgaan. Heel veel sterkte' - opmerking.

Maar heb er ook nooit bij stil gestaan dat de pageviews wel zichtbaar zijn en kan me voorstellen dat dit irritaties opwekt.
Ik zou het erg vinden als ik (op afstand) niet meer kon delen in hoe jullie omgaan met het verlies van je kindjes, het plaatst voor mij altijd mijn dagelijkse beslommeringen in een ander perspectief.

En het is een openbaar forum, je weet dat, wat je erop zet, door heel veel anderen gelezen kan worden. En waar ook heel veel mensen steun uit halen, of een stuk relativering (in mijn geval). Ik zou het jammer vinden dat te moeten missen.

Uiteraard is dit topic niet in de eerste plaats voor mensen als mij bedoeld. De mensen die het aangaat posten hier om hun gevoel te delen met lotgenoten. Als men het echter zo vervelend vindt dat anderen meelezen, zou je moeten gaan kijken naar een andere manier van lotgenotencontact, een gesloten forum oid. Maar ik ben bang dat je dan wel de mensen 'buitensluit' die ook zoiets hebben meegemaakt en, al lurkend, een stukje herkenning en misschien wel verwerking vinden en daardoor misschien uiteindelijk ook de moed om te posten (ik denk bij voorbeeld aan mamma_van_Pepijn).

Heel verhaal, ik hoop dat het te volgen is. In ieder geval verklaart dit hopelijk minimaal 1 extra page view per week.

Hier ook iemand die wel mee leest maar bewust niet post. Als ik zou gaan posten dan zou het voor mijzelf te moeilijk worden.

Jullie zijn in ieder geval heel veel in mijn gedachte...

Resumerend (en dan spreek ik alleen voor mezelf) :

De meeste lurkers lijken oprecht geïnteresseerd, dus het aantal sensatiezoekers zal waarschijnlijk wel meevallen.

Verder:

Als ik postte om mijn ei kwijt te raken kwam er geen (amper) respons.

Als ik blijf posten zoals voorheen, steun ik daarmee andere mensen.

Dan concludeer ik :

Dat mijn bijdragen in dit topic mij niets opleveren, behalve dan het gevoel dat ik er mogelijkerwijs anderen mee geholpen heb.


Wie kan voor mij deze conclusie ontkrachten?
Dit is niet zeikerig bedoeld, ik probeer echt inzicht te krijgen. En zo mogelijk een oplossing.

Want :

ik vind het fijn om te weten dat andere mensen iets positiefs halen uit mijn (en andere) posts.

maar dat botst met:

dat ik het echt lullig vind indien er amper gereageerd wordt.


Ik kom er niet meer uit.

Raak jij ook wel echt je ei kwijt als je hier post dan phluph? Want ik lees (wellicht verkeerd) nu dat jij dus zelf niet het gevoel hebt dat je er zelf iets aan hebt om hier te posten?

Toch wel, Pruk, indien er sprake is van interactie.
Als ik wel views zie, maar geen reactie, dan ga ik twijfelen aan de inhoud / bestaansrecht van mijn post.
Je kan je zelfs afvragen of ze je post überhaupt gelezen hebben, misschien heeft men alleen naar andere posts in het topic gelezen.

Hoe stom het misschien klinkt, maar ik "durf" gewoon niet te reageren...
Ik heb geen kinderen.. en ben ook zo bang dat ik misschien een verkeerde / kwetsende opmerking maak.

Bij mijn (pleeg)-zus is na 8 maand zwangerschap haar kindje overleden in haar buik er was al lange tijd iets mis, maar dit is nooit opgemerkt. (is onderhand ook al weer meer dan 10 jaar geleden) Toen had je nog minder echo's enzo. Helaas heeft haar vroedvrouw niet opgemerkt dat er bepaalde dingen niet in orde waren... Dit heeft toen op mijn diepe indruk gemaakt.. Ik was er ook zeker voor mijn zus, door er enkel voor haar te zijn.

Maar ik vind het moeilijk om bij mensen die ik IRL niet ken, te reageren, toch onbewust bang het verkeerde te zeggen...

quote:

Op maandag 16 juli 2007 17:26 schreef phluphy het volgende:
Toch wel, Pruk, indien er sprake is van interactie.
Als ik wel views zie, maar geen reactie, dan ga ik twijfelen aan de inhoud / bestaansrecht van mijn post.
Je kan je zelfs afvragen of ze je post überhaupt gelezen hebben, misschien heeft men alleen naar andere posts in het topic gelezen.

Maar het zou jou dus helpen als we wel een berichtje achterlaten, ook al weten we niet precies wat we moeten zeggen, maar puur om je wel te laten zien dat we het wel gelezen hebben? Ben je niet bang dat dat soort berichtjes dan misschien akelig over zullen komen en meer als berichtjes zullen zijn van "tja, ik weet niet wat ik moet zeggen, maar jij vindt het prettig, dus ik post hier even, ik heb het gelezen, aju paraplu"?
Niet een erg sterk voorbeeld denk ik, maar daar ben ik toch al niet zo goed in.

Even vanaf de andere kant bekeken..
De mensen die hier wél een berichtje plaatsen, hebben daar vaak heel veel moeite mee. Persoonlijk kostte het me heel veel energie om hier een bericht te schrijven en te verwoorden wat ik voel. Denk dat dat voor mee mensen geldt. Ik lees echter bijna nooit een bericht van de mensen voor wie die 'moeilijke' berichten bedoeld zijn, dat ze er iets aan gehad hebben of een klein bedankje. Dit klinkt misschien egoïstisch, maar ik heb op mijn beurt ook niet het idee dat mijn bericht iets bijdraagt aan het topic.
Dit is trouwens niet het enige topic waar mensen soms niet even 'dankjewel' kunnen zeggen, zie het ook zo vaak in het bijvoorbeeld het fototopic.

Ik begrijp het gevoel wat je krijgt door 'lurkers'. Al heb ik daar op een forum niet zoveel last van. Dat is toch veel anoniemer dan een persoonlijk log bijvoorbeeld.

Progje, dat is echt heel begrijpelijk. Maar het maakt de problematiek qua (behoefte aan) interactie best gecompliceerd.

.

quote:

Op maandag 16 juli 2007 17:34 schreef Pruk het volgende:
Maar het zou jou dus helpen als we wel een berichtje achterlaten, ook al weten we niet precies wat we moeten zeggen, maar puur om je wel te laten zien dat we het wel gelezen hebben?

Nee natuurlijk niet, dat wordt een veel te geforceerd gedoe en dat is het laatste wat ik wil.

quote:

Ben je niet bang dat dat soort berichtjes dan misschien akelig over zullen komen en meer als berichtjes zullen zijn van "tja, ik weet niet wat ik moet zeggen, maar jij vindt het prettig, dus ik post hier even, ik heb het gelezen, aju paraplu"?

Idem.
Daarom ben ik ook bang dat het niet op te lossen is.

quote:

Op maandag 16 juli 2007 17:39 schreef phluphy het volgende:
Idem.
Daarom ben ik ook bang dat het niet op te lossen is.

Ow, wat ik wel even nog kwijt wil. Ik denk niet (en ik denk dat iedereen dat met me eens is als ik zo vrij mag zijn) dat hier iemand zou moeten twijfelen aan bestaansrecht aan zijn of haar posts.

quote:

Op maandag 16 juli 2007 17:38 schreef lcicle het volgende:
Even vanaf de andere kant bekeken..
De mensen die hier wél een berichtje plaatsen, hebben daar vaak heel veel moeite mee. Persoonlijk kostte het me heel veel energie om hier een bericht te schrijven en te verwoorden wat ik voel. Denk dat dat voor mee mensen geldt. Ik lees echter bijna nooit een bericht van de mensen voor wie die 'moeilijke' berichten bedoeld zijn, dat ze er iets aan gehad hebben of een klein bedankje. Dit klinkt misschien egoïstisch, maar ik heb op mijn beurt ook niet het idee dat mijn bericht iets bijdraagt aan het topic.
Dit is trouwens niet het enige topic waar mensen soms niet even 'dankjewel' kunnen zeggen, zie het ook zo vaak in het bijvoorbeeld het fototopic.

Goed dat je dit aansnijdt, want het hoort zeker in het totaalplaatje.
Ik meen dat ik mezelf dit overigens niet hoef aan te rekenen, doorgaans ben ik redelijk "trouw" om ook daar aandacht aan te schenken.

quote:

Ik begrijp het gevoel wat je krijgt door 'lurkers'. Al heb ik daar op een forum niet zoveel last van. Dat is toch veel anoniemer dan een persoonlijk log bijvoorbeeld.

ehhh, bedoel je dit niet net andersom?

quote:

Op maandag 16 juli 2007 17:40 schreef Pruk het volgende:
Ow, wat ik wel even nog kwijt wil. Ik denk niet (en ik denk dat iedereen dat met me eens is als ik zo vrij mag zijn) dat hier iemand zou moeten twijfelen aan bestaansrecht aan zijn of haar posts.

Het zou inderdaad niet moeten. Maar het gebeurt toch. Mij in elk geval wel, en ik denk dat ik niet de enige ben (algemeen gezien). Zoals: Mensen zouden niet onzeker moeten zijn, maar ze zijn het vaak toch.

En weer 2 views erbij, ik klikte het topic weg omdat ik het niet wist te formuleren, maar probeer het dan nu toch maar.

Ik snap dat je reacties wilt Phluph, anders had je net zo lief een anonieme blog kunnen openen of gewoon een dagboek kunnen pakken. Het idee van een forum is nou juist dat je anderen dingen vertelt zodat de anderen daarop kunnen reageren.

Maar... juist op zoiets ruims als een forum kan het contact ook dusdanig vluchtig zijn dat mensen niet gedwongen worden tot reageren en er dus daarom soms voor zullen kiezen niet te reageren omdat ze niet weten wat ze moeten zeggen, bang zijn voor foutjes, of een ander die het al goed verwoord heeft.

Het blijft dan jouw keuze om wel of niet te posten.
Ik vraag me af of je, door nu te melden dat je het op deze niet prettig vindt, mss wel weer een soort van 'schijnsituatie' creeert met nu een aantal mensen die reageren (net als de vorige keer nadat je aan de bel trok), maar dat dat mss wel weer zo langzaamaan weer afneemt etc. etc.

Over het ontkrachten, dat kan ik niet. Again, ik denk dat jij voor jezelf 'moet' uitmaken of het voor jou voldoende is te weten dat anderen wel degelijk iets aan je posts hebben zonder dat ze dat melden.

quote:

Op maandag 16 juli 2007 18:06 schreef Brighteyes het volgende:
En weer 2 views erbij, ik klikte het topic weg omdat ik het niet wist te formuleren, maar probeer het dan nu toch maar.

Ik snap dat je reacties wilt Phluph, anders had je net zo lief een anonieme blog kunnen openen of gewoon een dagboek kunnen pakken. Het idee van een forum is nou juist dat je anderen dingen vertelt zodat de anderen daarop kunnen reageren.

Maar... juist op zoiets ruims als een forum kan het contact ook dusdanig vluchtig zijn dat mensen niet gedwongen worden tot reageren en er dus daarom soms voor zullen kiezen niet te reageren omdat ze niet weten wat ze moeten zeggen, bang zijn voor foutjes, of een ander die het al goed verwoord heeft.

Het blijft dan jouw keuze om wel of niet te posten.

Eens met alles dat hierboven staat.

quote:

Ik vraag me af of je, door nu te melden dat je het op deze niet prettig vindt, mss wel weer een soort van 'schijnsituatie' creeert met nu een aantal mensen die reageren (net als de vorige keer nadat je aan de bel trok), maar dat dat mss wel weer zo langzaamaan weer afneemt etc. etc.

Zo'n schijnsituatie wil ik dus voorkomen. De discussie die nu nog loopt is wat mij betreft ook niet bedoeld om een oplossing te vinden, want die is er niet. Ik zocht nog wel meningen en visies, misschien om het onvermijdelijke te ontlopen.

quote:

Over het ontkrachten, dat kan ik niet. Again, ik denk dat jij voor jezelf 'moet' uitmaken of het voor jou voldoende is te weten dat anderen wel degelijk iets aan je posts hebben zonder dat ze dat melden.

Yep, en dat vind ik echt heel heel moeilijk.

Snap ik.
Wat nou als je gaat voor een ad hoc oplossing. Per 'geval' kijken of je het wel of niet wil posten, onafhankelijk van de reacties. Of gewoon niet posten totdat iemand hier vraagt hoe het met je is?

Maar ik zou het wel snappen als je zou stoppen met dat soort posts hoor. Ik heb dat ook wel eens gehad, dat je bij wijze van spreke de neiging hebt om je heen te kijken van 'huh? waar zijn al die mensen dan? waarom zeggen ze niks?'

Of een ad hoc oplossing het antwoord is weet ik niet. Zoals ik het nu voel, in elk geval niet.
Maar ik heb inmiddels wel geleerd dat meningen bijgesteld kunnen worden, vooral als de frustratie eenmaal gezakt is. Met de kans dat je een herhaling krijgt en dan begint dat gemier weer van voren af aan. En vooral dát wil ik voorkomen.

Het gevoel van "Huh? waar zijn al die mensen dan en waarom zeggen ze niks" omschrijf jij als verbazing, voor mij gaat het verder dan dat, bijna als een afwijzing.
Dat het geen afwijzing is, is uitgebreid aan de orde geweest en is ook helder, maar dat is een gevoel dat ik altijd zal houden. Aard van het beestje, I guess. Maar dus wel iets waar ik rekening mee te houden heb.

Dat herken ik ook wel, Fluf. Ik heb dat wel eens ervaren in het Depressie-topic. Ik pik 'weinig reacties, veel views' ook op alsof ik word genegeerd of afgewezen door de viewers.

Maar die afwijzing zit in jezelf. Want dat herken ik al wanneer ik gewoon in het fototopic wat foto's plaats en er maar weinig reacties komen. Terwijl ik ook weet dat het soms gewoonweg zo werkt. Hetzij omdat ik geen tijd neem voor een reactie, hetzij dat ik niet meer weet dan ah.. wat leuk en ga zo maar door.

Maar je hebt eerder iets daarover aangehaald. Ervaar je nu precies hetzelfde als de vorige keer. Of ligt dit toch wat genuanceerder. Want dat blijft je gevoel dus idd zoals het is. Aard van het beestje of de aard van je zijn.

Het feit dat dit, oh zo moeilijke, topic er is. En dat ik het zie. Is heel confronterend. Maar tegelijkertijd ook weer zo bijzonder omdat ze er gewoon altijd zijn. Die kleine veel te vroege vlindertjes. En dat maakt dat is soms zo anders opeens, in een flits, naar mijn kostbare bezit kan kijken.

Oh, en Fluf, ik wou dat ik je meer kon troosten, er meer voor je kon zijn met reacties in dit topic. Want jij post je verdriet niet om er anderen mee te helpen, dat begrijp ik maar al te goed. Ik wou echt dat ik je beter kon troosten.

quote:

Op maandag 16 juli 2007 17:42 schreef phluphy het volgende:

[..]

Goed dat je dit aansnijdt, want het hoort zeker in het totaalplaatje.
Ik meen dat ik mezelf dit overigens niet hoef aan te rekenen, doorgaans ben ik redelijk "trouw" om ook daar aandacht aan te schenken.

Het was inderdaad niet persoonlijk bedoeld, ik ben echt niet gaan tellen hoe vaak iemand 'dankjewel' zegt
Ik ben blij dat je het goed opvat en begrijpt wat ik bedoel! In tegenstelling tot iemand van wie ik ineens een pm had.. Jammer dat ik het juist in dit topic niet zou mogen omdraaien.

quote:

ehhh, bedoel je dit niet net andersom?

Misschien heb ik het niet goed geformuleerd..
Ik ben me altijd en overal op internet heel bewust van 'lurkers'. Op een forum als dit stoor ik me er minder aan, omdat het anoniemer is dan een persoonlijk log. Daar komen de mensen echt om jóuw persoonlijke verhalen te lezen.

[ Bericht 1% gewijzigd door lcicle op 16-07-2007 21:33:53 ]

goedenavond...

Allereerst wil ik nog even Reageren op een vorige post van Pluphy niet om er op door te gaan, maar puur omdat ik vind dat ik "moet"reageren
Mede omdat ik me kan voorstellen hoe "moeilijk"dit geweest moest zijn...
Pluphy lijkt me "zwaar"om juist daar weer in die kamer te zijn, in dat ziekenhuis... veel herrineringen, veel herkenning, veel terug denkend aan toen...

Ik weet nog wel toen ik voor het ziekenhuis in de tijd dat ik er nog werkte wat moest afleveren op de kinderafdeling, met lood in mijn schoenen liep ik die ruimte binnen, eenmaal binnen bleef mijn aandacht naar dat "beruchte"kamertje, ik had ook erg de behoefte om naar dat kamertje te gaan, het idee dat daar Thijs is overleden is een nare gedachte, maar ergens ook heel erg fijn, in de zin van even heel dicht bij...

Kan me voorstellen dat jij dat ook beetje zo ervaarde alleen dan in de zin van zekenhuis hier ging het welliswaar "mis"maar Danyel is daar wel geboren... is daar vaak geweest enz enz...
Meid een virturele knuffel van deze kant


Om nu even terug te komen op de vele views en weinig reacties...
Tja dit is idd niet bepaald het "leukste"makkelijkste"topic voor veel mensen...
Kan me dan ook wel voorstellen dat reageren voor vele "moeilijk"is...
Wat kan ik zeggen, wat moet ik zeggen zonder dat ik perongeluk ze kwets....
Hoe geef je juist daar "normaal"antwoord op.
Wat zijn de "juiste"woorden...

En dan snap ik wel dat het "raar"overkomt als je dan iets post en je ziet weinig reacties terwijl er veel views zijn....
Maar juist die mensen die lurken voor hun is het ook vaak zo dat ze geen idee hebben waar wij als ouders doorheen gaan elke dag weer, voor hun is het dan ook lastig te begrijpen wat wij doorstaan als we bv terug moeten naar een plek waar voor ons herrineringen liggen die bij ons een hoop teweeg brengen...
Nee ik begrijp het ergens wel, maar snap/begrijp Pluphy ook.

Ik begrijp eigenlijk best heel goed wat je zegt Phluphy. Je post niet voor niets. Je wilt antwoord, je wilt niet als enige in die kring aan het woord zijn en de rest houd zijn mond dicht. Dat heeft toch totaal geen nut. Dat gevoel heb ik ook in het zwangerschaps topic, ik post en er wordt totaal niet gereageerd. En dat heb ik al eerder gehad in andere topics. Maar ja, zelf maak ik me ook schuldig aan lezen en dan vaak niet de tijd hebben om te reageren, of tijd maken kan ook.

En ook ik ga topics vaak diverse malen in om het nog eens te lezen en om na te denken hoe ik zal reageren. Ken je dat, dan denk je ik reageer morgen wel, maar morgen heb je het te druk met andere dingen. En dan tegen de tijd dat je wel kunt reageren, heeft iemand anders eigenlijk al verwoord wat jij wilde zeggen dus dan hoeft het al niet meer.

Ik moet zeggen dat dit het enige topic is wat ik het meeste probeer bij te houden (ik zoek er ook 9 van de 10 keer naar) omdat hier met gevoel geantwoord en verteld wordt. En dat trekt mij meer dan al dat gezeik in andere topics, waar er op elk verhaaltje het liefst een korreltje zout gelegd wordt. En daar bedoel ik dan niet mee dat ik sensatie belust ben ofzo, en ook niet dat ik het niet erg vindt dat jullie allemaal een kindje verloren hebben door de dood. Nee dat vind ik afschuwelijk. Nee hier zie je hoe het vaak werkelijk in elkaar zit. En dat is vaak heel hard maar wel de waarheid. Nou ja ik heb nu geantwoord zonder te editten. Ik hoop niet dat ik er iemand mee op zijn tenen trap.

*Ook even uit lurkstand komt...

Ook ik ben verantwoordelijk voor een deel van de views. Ik lees hier op fok af en toe mee maar omdat ik eigenlijk bijna nooit post (nergens op fok), denk ik elke keer opnieuw: als ik hier even 'sterkte' kom zeggen (wat ik dan ook nog zo'n hol woord vind maar iets beter kan ik nooit bedenken) dan heb je daar waarschijnlijk erg weinig aan want ik kom uit het niets...
Maar wat de afgelopen dagen geschreven is, heeft me aan het denken gezet. Waarschijnlijk hoor je liever een sterkte die van iemand onbekend komt dan helemaal niets.

En eigenlijk heb ik intussen ook best veel aan dit topic gehad. In één van de gezinnen waar ik vaak oppas is de moeder na een zwangerschap van 5 maanden bevallen van een overleden kindje. Ik vond het erg moeilijk om mijzelf een houding te geven, ermee om te gaan t.a.v. de ouders maar door hier te lezen, kon ik mij een beter beeld vormen van hoe zij zich gevoeld hebben en hoe ik er zo goed mogelijk voor hen kon zijn. Dus ook voor mij als lurker betekent dit topic echt wel iets...

In elk geval wil ik graag dat jullie weten dat ik jullie bewonder, allemaal één voor één even hard. Jullie stralen naar mij toe echt een kracht uit...

Ik zal proberen vanaf nu iets vaker uit die lurkstand te komen...

quote:

Op dinsdag 17 juli 2007 00:08 schreef Moi.com het volgende:


En eigenlijk heb ik intussen ook best veel aan dit topic gehad. In één van de gezinnen waar ik vaak oppas is de moeder na een zwangerschap van 5 maanden bevallen van een overleden kindje. Ik vond het erg moeilijk om mijzelf een houding te geven, ermee om te gaan t.a.v. de ouders maar door hier te lezen, kon ik mij een beter beeld vormen van hoe zij zich gevoeld hebben en hoe ik er zo goed mogelijk voor hen kon zijn. Dus ook voor mij als lurker betekent dit topic echt wel iets...

Prima toch!
En voor de rest vind ik dat men hier regelmatig op zijn tenen loopt om niet te kwetsen of de 'verkeerde' dingen te zeggen of zo, volgens mij is dat echt niet nodig hoor
Het is opengebroken en dat is alleen maar goed

Ik lurk hier niet vaak maar sta wel vaak met mijn muispijltje op het punt om naar binnen te gaan hier om de mensen die het ergst denkbare overkomen is kracht toe te wensen... om het vervolgens dan toch weer niet te durven. Want zoals al hierboven vermeld: wie ben ik nou helemaal. Zitten jullie daar wel op te wachten? Voel je je niet aangetast in je 'privacy' als je je gevoelens met lotgenoten wilt delen en er komt een spuit 11 die er geen kaas van gegeten heeft je 'even' sterkte wensen?

Ik kan iedere keer wel janken als ik aan jullie verdriet denk. Ik ben echt weken van slag geweest toen Thijs ons aardse bestaan verliet. Voelde me bijna schuldig als ik 'savonds bij mijn kinderen ging kijken of ze lekker lagen te slapen en tegelijkertijd liet het me beseffen hoe rijk ik ben. Ik kan me er iets bij voorstellen dat voor iedereen het leven doorgaat en dat die voor jullie van tijd tot tijd stil staat. En ik kan me ook verdomd goed voorstellen dat het -zoals Pluphy aangeeft- pijn doet als je je verhaal vertelt en er wordt niet op gereageerd. Alsof het volstrekt niet interessant is wat je vertelt. Ik heb dat zelf al als ik iets over die lummels van mij vertel in een ander topic terwijl het dan ook nog -relatief- nergens over gaat.

Laat ik dan nu doen wat ik iedere keer zou willen doen als ik dit topic aktief zie staan:
Ik wens alle mede-ouders die hun kindje helaas niet meer bij zich mochten houden ontzettend veel kracht en sterkte met hun onvoorstelbare verlies. Ik wou dat ik IETS voor jullie kon doen... Mijn gebed van vanavond gaat naar jullie uit.

Pepper, dat herken ik wel... niet wat betreft mijn vriendin, dat is nog veel te vers (hoewel ik nu van her en der te horen krijg dat het toch al 2 jaar geleden is, nee het is PAS 2 jaar geleden...) maar ik weet van vrienden dat het anders wordt, het komt al kost het veel tijd.

Phulpy: je hebt een discussie geopend die wat mij betreft al veel eerder had moeten komen. Ik snap jou, snap de lurkers en snap dat het voor iedereen lastig is, toch hoop ik dat je hier blijft schrijven, dat je niet afgaat op mensen die kijken maar op de mensen die reageren ! En zoals je nu ziet, zijn er een hoop mensen over de dam ! (en als een een paar zijn, volgen er meer !

Ik zal in elk geval vaker schrijven nu, nu ik weet dat ik hier ook over Annemiek* kan en mag praten hoewel ze geen kind is (en dat doet onwijs goed )

Ik kan me dat van jouw vriendin nog wel herinneren. Echt afschuwelijk zeg. Hoe is het met die vader en het kindje? Dat heeft toen ook wel diepe indruk gemaakt. Je verwacht veel, maar niet dat de moeder komt te overlijden na de geboorte

Ehm... zonder de vorige rel weer overnieuw te willen beginnen en zeker ook zonder iemand te willen kwetsen willen wij mods daar toch wel een kleine kanttekening bij plaatsen.

Net zoals toen tegen Rewimo gezegd is, natuurlijk mag je best zijdelings refereren aan je eigen verdriet en ervaringen mbt de dood van een volwassen iemand, maar dat het blijft natuurlijk wel het engeltjes topic. Dus voornamelijk voor en door ouders van overleden kindjes.

Het is een speciaal plekje binnen OUD, speciaal daarvoor gecreeerd omdat de verhalen echt wel een eigen plekje verdienden hier en dat willen we graag op deze manier zo behouden.
Andere rouwverhalen horen toch eigenlijk echt meer in R&P thuis.

Nogmaals, we willen hier niemand mee kwetsen, maar zeker gezien eerdere opmerkingen van ons en de reactie daarop wilden we het toch nog een keer duidelijk aanstippen.

Goed punt BE (en andere mods).
Een goede vriendin van mij is op 20 jarige leeftijd overleden, maar ik voel niet de behoefte om het in dit topic over haar te hebben. Dit is niet de juiste plek. Is er trouwens een centraal 'rouw'topic voor volwassenen (excusez le mot) in R&P waar je indien nodig naar zou kunnen verwijzen?

Ik ben blij te lezen dat de bijdragen van mij en mijn mede-lurkers de vaste posters wat gerust hebben kunnen stellen. Wel jammer dat we het dilemma voor jullie niet helderder hebben kunnen maken. Dat is toch voor iedereen persoonlijk en net weer anders.

Er was heel lang geleden ooit eens een centraal topic voor mensen die je verloren had, maar dat is echt jaren geleden. Inmiddels zijn er verschillende topics maar niet echt een centrale.

_{Dit is dat oude topic, het is meer een 'in memoriam' dan een rouwtopic zie ik nu: http://forum.fok.nl/topic/479058}

Dan wil ik me ook maar even melden als lurker
Ik lees vaker in OUD, maar post niet mee want ik heb nog geen kinderen.
Ik kijk niet elke dag op fok, maar wel al een paar jaar en ik weet zelfs nog dat een paar kindjes van jullie geboren werden en vooral Danyel omdat er op heel Fok gewoon veel aandacht aan werd besteed.
Waarom ik in het engeltjestopic lees als het weer eens boven staat? Geen idee, de dood hoort voor mij bij het leven en het is niet iets waar ik bang voor ben en dus gewoon kan lezen.
Dat ik het klote en zielig voor jullie vind, daar heb je toch niks aan?
En elke keer een post met STERKTE!!! verstoort volgens mij alleen maar de intieme gesprekken hier.
En over eigen ervaringen met overleden mensen zijn idd andere topics voor, dus dat post je hier ook niet.

Als je er niet prettig bij voelt dat onbekenden jouw posts lezen, niet boos worden op die onbekenden, want hun hebben het er niet neergezet...

Ik wil allereerst iedereen bedanken voor de reacties. Niet omdat ik dit moet van Icicle maar omdat ik het heel erg op prijs stel dat men de moeite neemt uitgebreid uit te leggen hoe men erover denkt en tegenaan kijkt.

Al die meningen probeer ik te gebruiken voor mijn beeldvorming, maar ik ben er nog steeds niet uit.

Het is wel al heel fijn te weten dat het gros van de lurkers meelezen ofwel uit stil medeleven dan wel omdat ze er zelf steun uit putten. Hierdoor is het gevoel dat ik alleen sensatiezoekers zit te vermaken, wel afgenomen.

Wat betreft de behoefte aan interactie ben ik nog steeds in dubio. Want ja, ik begrijp terughoudendheid en voorzichtigheid wel, maar aan de andere kant denk ik: laat dat varen, zeg gewoon wat je denkt, hoezo zou je ons kwetsen wanneer je niet elk woord eerst erg afweegt?
Lewis geeft dit zelf al heel duidelijk aan in haar post: recht uit het hart.

Maar ook dit is voor velen makkelijker gezegd dan gedaan. En dat begrijp ik best.

Het balletje ligt nog steeds bij mij en bezinning valt mij nu ten deel.

Ook hier dan uiteindelijk een berichtje. Had net alles al gelezen en heb toen niets geschreven. En ook nu blijf ik het moeilijk vinden. Waarom lees ik hier? Eigenlijk om te zien hoe het met jullie is. En waarom ik dan niet reageer? Omdat ik het moeilijk vind om te verwoorden wat ik voel. Regelmatig stromen hier de tranen van medeleven over mijn wangen en zou ik gevoelsmatig een dikke knuffel willen geven aan jullie, maar hoe schrijf je dat gevoel op. Dus wat doe ik hier.... ik luister (lees), probeer me in te leven in jullie verdriet en verlies en ben stil. Ik denk aan jullie en steun jullie in mijn gedachten. Probleem is dan dus, dat jullie dit niet zien, niet voelen, niet lezen....

Phluphy, ik zou het jammer vinden als je hier je ei niet meer kwijt zou kunnen. Net als alle andere moeders die hun kindje hebben verloren. Ik vindt dit juist een van de topics met zo veel liefde. Alleen hoe steek je een moeder met verdriet om haar overleden kindje een hart onder de riem?

Ik heb na 6 jaar nog altijd moeite om mijn tante een hart onder de riem te steken. Ik kom trouw ieder jaar een bosje bloemen op de dag van het overlijden van mijn neefje brengen, net als op zijn verjaardag. Maar er wordt zeer zelden over gepraat. Mijn tante is wel een prater, mijn oom is net als mijn pa een binnenvetter. Uiteindelijk heeft ook het verlies van hun oudste zoon en het niet kunnen communiceren met elkaar ervoor gezorgt dat ze na 6 jaar als nog uit elkaar gaan.

Ik ben heel wat begravenissen en crematies geweest maar de begravenis van Thijs verleden jaar heeft zo veel indruk gemaakt. En ik heb amper 3 woorden gewisseld met Bar en kan alleen maar hopen dat aanwezig zijn soms meer dan genoeg is om verdriet te kunnen delen. Ik heb die weken wat 's nachts en 's avonds bij mijn dochter aan der bedje gezeten dankbaar dat ik haar zo dicht bij mij mag hebben en dan voel je die stekende pijn dat een andere moeder haar kindje moet missen. Ik zat aan het bed van mijn dochter die lekker lag te slapen onbewust van de gedachtes die door mijn hoofd gingen. Een andere moeder zat misschien wel naast een leeg bedje of box waar eerst wel een kindje lag of speelde.

Ik heb ook vaak op de site van Dayel gekeken en berichtje achter gelaten toen hij nog leefde. En na zijn dood heb ik ook nog vaak genoeg naar zijn mooie koppie gekeken op de site. En ik lees hier mee hoe jullie toch iedere keer weer de kracht vinden om 's morgens uit bed te komen, je ding te doen en niet koppie onder te gaan in de emoties die jullie verlies met zich mee brengt. Ik ga nog altijd langs bij mijn tante en zie hoe zij vecht met de dagelijkse gang van zaken, dat zij het liefst onder de dekens kruipt om niet meer wakker te willen worden en dat doet pijn. En wat zeg je dan tegen zo een moeder (of vader) om het voor hen draagzaam te maken of minder pijnlijk? Heel vaak geef ik alleen maar een knuffel of een zoen maar hoe doe je dat online? Alleen zeggen dat je aan jullie denkt en mee leeft is soms het enige dat er in me op komt. Je kent de persoon online ook niet persoonlijk dus dat maakt het misschien nog wel moeilijker om iets neer te zetten waar jij of een ander kracht uit kan putten, iets minder verdriet door voelt.

Maar jullie zijn zeker iedere dag in mijn gedachten, gaat geen dag voorbij dat ik denk aan hoe verdomde moeilijk het voor jullie moet zijn en hoe knap ik het vind dat jullie toch de kracht hebben kunnen vinden om door te gaan. En ik ben dankbaar voor iets moois dat ik bij mij mag houden.

[ Bericht 0% gewijzigd door Faja-Lobi op 18-07-2007 18:51:37 (niet zo helder van geest met typen) ]

Phluphy ik begrijp je gevoel hierover wel moet ik zeggen. In verscheidene topics in OUD wordt vaak gewaarschuwd dat het geen dagboek moet worden, daar is een forum niet voor. En met dit topic is dat natuurlijk net zo. Alleen is dit topic zo beladen met emoties dat het voor velen moeilijk is te reageren. Ook ik ben hier schuldig aan, voel me zo nietig hier en weet (in mijn ogen) niets zinnigs toe te voegen aan het topic. Jouw opmerkingen hebben me het een en ander in een ander daglicht laten zien, ik ben blij dat je het aangekaart hebt.

Ik besloot maar eens wat toe te voegen aan dit topic. Ik was altijd bang om wonden open te halen of bang ik geen "recht van spreken" had omdat ik geen ervaring heb in dit verdriet. Maar ik zie in dat dat waarschijnlijk onzinnig is.

Voor alle vlindertjes

Vlindertjes die ik nooit kende
Maar die ik wel voel
Die wij voelen

Vlindertjes van blijdschap
Vlindertjes van verdriet
Vlindertjes in onze buik

Kindertjes die ik nooit kende
Maar die ik mis
Die wij missen

Kindertjes van blijdschap
Kindertjes van verdriet
Kindertjes die altijd bij ons zullen zijn.

Ik ben het met beefcake eens. Ik vind het zeer dapper dat je het aan de orde stelt. Het aantal pageviews viel me net ook ineens op, daarvan zijn er echt veel van mij.... Ik kan nu niet beloven dat ik altijd zal reageren als ik hier lees maar ik ga mijn best doen. Lukt het je een beetje om alle input te ordenen?

Ik durf niet te reageren vaak op jouw Phluphy. Voor mijn gevoel is het te oneerlijk. We waren dezelfde dag uitgerekend en ik heb behoorlijk at medicatie moeten slikken tijdens de zwangerschap, jij was zo gezond bezig, alles voor de kleine omdat het zo'n groot wonder was dat je toch zwanger was. Je verlangen naar carpacio, je liefde en geluk tijdens je zwangerschap en ik zit hier en heb mijn zoon nog en jij niet meer.
Wat voor een woorden kan ik je dan geven? Ja dat het kut is en oneerlijk, dat dit nooit had moge gebeuren_{en blijkbaar weer gebeurt is als ik de reactie zo lees, want heb het verhaal niet gelezen}. Ik wil je troosten, wil je steunen en virtueel een arm om j heen slaan, maar ik kan me zo voorstellen dat jij denkt: Rot op! Kijk wat jij gedaan hebt en wat je nu nog hebt.
Daarom durf ik niks te zeggen, behalve dat ik nog steeds elke dag aan jullie denk.

Net als aan Thijs, de beste vakantie van mijn leven was Hongarije 2005, at hebben wegenoten met de jongens en wa doet he zeer dat het lieve ventje er niet meer is. Djulian had van de week ee traktatie mee kregen uit school en dat was een balon met helium gevuld. midden in de nacht had hij een benauwdheids aanval en ik zit bij hem op bed. Ineens ziet hij dat de balon niet meer omhoog gaat, dat dehelium is uitgewerkt en dan hoor je een bijna 3 jarig jongetje zeggen: mama bajon kan nu nie meer naar Thijs toe in de wolken.
Hoe komt hij erbij? Ik heb geen idee, net als het muziekdoosje dat begint te spelen midden in de nacht toen hij verstpt achter de kast lag en Thijs net overleden was (we waren hem al kwijt die bloem) of de bus die hij van Bar gehad heeft, want Thijs had ook zo'n bus en in de vakantie hebben ze er uren mee zitten spelen en we gaan naar het ziekenhuis toe voor alergieonderzoek, de bus is mee, in de auto deedhet muziekje het nog, in het ziekenhuis niet meer, met geen mogelijkheid was er geluid uit te krijgen en we zitten in de auto op weg naar huis en het muziekje doet het weer.
leg mij die dingen maar eens uit, maar 1 ding is zeker Thijs was een ventjemet een speciaal plekje in mijn hart en daar zou hij altijd blijven zitten.

quote:

Op donderdag 19 juli 2007 09:12 schreef pepper_961 het volgende:
Ook al gaan we met de billen bloot en zijn we best kwetsbaar in dit topic merk ik toch vooral de behoefte die ik aan deze uitlaatklep heb.
Ook al post ik niet elke week of misschien zelfs maand(en) toch duik ik hier regelmatig in om mee te lezen en leven.

Ook bijzonder om te merken aan al die afgelopen reacties dat, ook al wordt er niet altijd wat gezegd, er wel heel veel mensen zijn die ons in stilte bijstaan en aan onze kleintjes denken.
Voor hen durf ik best met de billen bloot.

Lief gedichtje Paradijsvogeltje.

Precies, ik sta toch altijd eventjes stil bij deze kleintjes. Word er altijd weer droef van... en in gedachten ben ik dan even bij jullie.
Er zitten wel meer dichjes in mij...

Lieve allemaal, ik denk aan jullie en wens iedereen die het nodig heeft veel kracht toe Heel vaak, als ik naar mijn kinderen kijk, besef ik juist ook door dit topic, wat een enorme rijkdom het is om gezonde kinderen te hebben. Als ik me ook maar even teveel laat meevoeren in de gedachten hoe het zou zijn als er eentje niet meer zou leven, dan word ik al zo intens verdrietig; hoe moet het voor jullie, voor wie zo'n nachtmerrie werkelijkheid is geworden, wel niet voelen?! Daarom schrijf ik nu maar eens op wat ik heel vaak denk: heel veel sterkte!