Ouders van Prachtige Engeltjes (8)

Maar die afwijzing zit in jezelf. Want dat herken ik al wanneer ik gewoon in het fototopic wat foto's plaats en er maar weinig reacties komen. Terwijl ik ook weet dat het soms gewoonweg zo werkt. Hetzij omdat ik geen tijd neem voor een reactie, hetzij dat ik niet meer weet dan ah.. wat leuk en ga zo maar door.

Maar je hebt eerder iets daarover aangehaald. Ervaar je nu precies hetzelfde als de vorige keer. Of ligt dit toch wat genuanceerder. Want dat blijft je gevoel dus idd zoals het is. Aard van het beestje of de aard van je zijn.

Het feit dat dit, oh zo moeilijke, topic er is. En dat ik het zie. Is heel confronterend. Maar tegelijkertijd ook weer zo bijzonder omdat ze er gewoon altijd zijn. Die kleine veel te vroege vlindertjes. En dat maakt dat is soms zo anders opeens, in een flits, naar mijn kostbare bezit kan kijken.

Oh, en Fluf, ik wou dat ik je meer kon troosten, er meer voor je kon zijn met reacties in dit topic. Want jij post je verdriet niet om er anderen mee te helpen, dat begrijp ik maar al te goed. Ik wou echt dat ik je beter kon troosten.

quote:

Op maandag 16 juli 2007 17:42 schreef phluphy het volgende:

[..]

Goed dat je dit aansnijdt, want het hoort zeker in het totaalplaatje.
Ik meen dat ik mezelf dit overigens niet hoef aan te rekenen, doorgaans ben ik redelijk "trouw" om ook daar aandacht aan te schenken.

Het was inderdaad niet persoonlijk bedoeld, ik ben echt niet gaan tellen hoe vaak iemand 'dankjewel' zegt
Ik ben blij dat je het goed opvat en begrijpt wat ik bedoel! In tegenstelling tot iemand van wie ik ineens een pm had.. Jammer dat ik het juist in dit topic niet zou mogen omdraaien.

quote:

ehhh, bedoel je dit niet net andersom?

Misschien heb ik het niet goed geformuleerd..
Ik ben me altijd en overal op internet heel bewust van 'lurkers'. Op een forum als dit stoor ik me er minder aan, omdat het anoniemer is dan een persoonlijk log. Daar komen de mensen echt om jóuw persoonlijke verhalen te lezen.

[ Bericht 1% gewijzigd door lcicle op 16-07-2007 21:33:53 ]

goedenavond...

Allereerst wil ik nog even Reageren op een vorige post van Pluphy niet om er op door te gaan, maar puur omdat ik vind dat ik "moet"reageren
Mede omdat ik me kan voorstellen hoe "moeilijk"dit geweest moest zijn...
Pluphy lijkt me "zwaar"om juist daar weer in die kamer te zijn, in dat ziekenhuis... veel herrineringen, veel herkenning, veel terug denkend aan toen...

Ik weet nog wel toen ik voor het ziekenhuis in de tijd dat ik er nog werkte wat moest afleveren op de kinderafdeling, met lood in mijn schoenen liep ik die ruimte binnen, eenmaal binnen bleef mijn aandacht naar dat "beruchte"kamertje, ik had ook erg de behoefte om naar dat kamertje te gaan, het idee dat daar Thijs is overleden is een nare gedachte, maar ergens ook heel erg fijn, in de zin van even heel dicht bij...

Kan me voorstellen dat jij dat ook beetje zo ervaarde alleen dan in de zin van zekenhuis hier ging het welliswaar "mis"maar Danyel is daar wel geboren... is daar vaak geweest enz enz...
Meid een virturele knuffel van deze kant


Om nu even terug te komen op de vele views en weinig reacties...
Tja dit is idd niet bepaald het "leukste"makkelijkste"topic voor veel mensen...
Kan me dan ook wel voorstellen dat reageren voor vele "moeilijk"is...
Wat kan ik zeggen, wat moet ik zeggen zonder dat ik perongeluk ze kwets....
Hoe geef je juist daar "normaal"antwoord op.
Wat zijn de "juiste"woorden...

En dan snap ik wel dat het "raar"overkomt als je dan iets post en je ziet weinig reacties terwijl er veel views zijn....
Maar juist die mensen die lurken voor hun is het ook vaak zo dat ze geen idee hebben waar wij als ouders doorheen gaan elke dag weer, voor hun is het dan ook lastig te begrijpen wat wij doorstaan als we bv terug moeten naar een plek waar voor ons herrineringen liggen die bij ons een hoop teweeg brengen...
Nee ik begrijp het ergens wel, maar snap/begrijp Pluphy ook.

Ik begrijp eigenlijk best heel goed wat je zegt Phluphy. Je post niet voor niets. Je wilt antwoord, je wilt niet als enige in die kring aan het woord zijn en de rest houd zijn mond dicht. Dat heeft toch totaal geen nut. Dat gevoel heb ik ook in het zwangerschaps topic, ik post en er wordt totaal niet gereageerd. En dat heb ik al eerder gehad in andere topics. Maar ja, zelf maak ik me ook schuldig aan lezen en dan vaak niet de tijd hebben om te reageren, of tijd maken kan ook.

En ook ik ga topics vaak diverse malen in om het nog eens te lezen en om na te denken hoe ik zal reageren. Ken je dat, dan denk je ik reageer morgen wel, maar morgen heb je het te druk met andere dingen. En dan tegen de tijd dat je wel kunt reageren, heeft iemand anders eigenlijk al verwoord wat jij wilde zeggen dus dan hoeft het al niet meer.

Ik moet zeggen dat dit het enige topic is wat ik het meeste probeer bij te houden (ik zoek er ook 9 van de 10 keer naar) omdat hier met gevoel geantwoord en verteld wordt. En dat trekt mij meer dan al dat gezeik in andere topics, waar er op elk verhaaltje het liefst een korreltje zout gelegd wordt. En daar bedoel ik dan niet mee dat ik sensatie belust ben ofzo, en ook niet dat ik het niet erg vindt dat jullie allemaal een kindje verloren hebben door de dood. Nee dat vind ik afschuwelijk. Nee hier zie je hoe het vaak werkelijk in elkaar zit. En dat is vaak heel hard maar wel de waarheid. Nou ja ik heb nu geantwoord zonder te editten. Ik hoop niet dat ik er iemand mee op zijn tenen trap.

*Ook even uit lurkstand komt...

Ook ik ben verantwoordelijk voor een deel van de views. Ik lees hier op fok af en toe mee maar omdat ik eigenlijk bijna nooit post (nergens op fok), denk ik elke keer opnieuw: als ik hier even 'sterkte' kom zeggen (wat ik dan ook nog zo'n hol woord vind maar iets beter kan ik nooit bedenken) dan heb je daar waarschijnlijk erg weinig aan want ik kom uit het niets...
Maar wat de afgelopen dagen geschreven is, heeft me aan het denken gezet. Waarschijnlijk hoor je liever een sterkte die van iemand onbekend komt dan helemaal niets.

En eigenlijk heb ik intussen ook best veel aan dit topic gehad. In één van de gezinnen waar ik vaak oppas is de moeder na een zwangerschap van 5 maanden bevallen van een overleden kindje. Ik vond het erg moeilijk om mijzelf een houding te geven, ermee om te gaan t.a.v. de ouders maar door hier te lezen, kon ik mij een beter beeld vormen van hoe zij zich gevoeld hebben en hoe ik er zo goed mogelijk voor hen kon zijn. Dus ook voor mij als lurker betekent dit topic echt wel iets...

In elk geval wil ik graag dat jullie weten dat ik jullie bewonder, allemaal één voor één even hard. Jullie stralen naar mij toe echt een kracht uit...

Ik zal proberen vanaf nu iets vaker uit die lurkstand te komen...

quote:

Op dinsdag 17 juli 2007 00:08 schreef Moi.com het volgende:


En eigenlijk heb ik intussen ook best veel aan dit topic gehad. In één van de gezinnen waar ik vaak oppas is de moeder na een zwangerschap van 5 maanden bevallen van een overleden kindje. Ik vond het erg moeilijk om mijzelf een houding te geven, ermee om te gaan t.a.v. de ouders maar door hier te lezen, kon ik mij een beter beeld vormen van hoe zij zich gevoeld hebben en hoe ik er zo goed mogelijk voor hen kon zijn. Dus ook voor mij als lurker betekent dit topic echt wel iets...

Prima toch!
En voor de rest vind ik dat men hier regelmatig op zijn tenen loopt om niet te kwetsen of de 'verkeerde' dingen te zeggen of zo, volgens mij is dat echt niet nodig hoor
Het is opengebroken en dat is alleen maar goed

Ik lurk hier niet vaak maar sta wel vaak met mijn muispijltje op het punt om naar binnen te gaan hier om de mensen die het ergst denkbare overkomen is kracht toe te wensen... om het vervolgens dan toch weer niet te durven. Want zoals al hierboven vermeld: wie ben ik nou helemaal. Zitten jullie daar wel op te wachten? Voel je je niet aangetast in je 'privacy' als je je gevoelens met lotgenoten wilt delen en er komt een spuit 11 die er geen kaas van gegeten heeft je 'even' sterkte wensen?

Ik kan iedere keer wel janken als ik aan jullie verdriet denk. Ik ben echt weken van slag geweest toen Thijs ons aardse bestaan verliet. Voelde me bijna schuldig als ik 'savonds bij mijn kinderen ging kijken of ze lekker lagen te slapen en tegelijkertijd liet het me beseffen hoe rijk ik ben. Ik kan me er iets bij voorstellen dat voor iedereen het leven doorgaat en dat die voor jullie van tijd tot tijd stil staat. En ik kan me ook verdomd goed voorstellen dat het -zoals Pluphy aangeeft- pijn doet als je je verhaal vertelt en er wordt niet op gereageerd. Alsof het volstrekt niet interessant is wat je vertelt. Ik heb dat zelf al als ik iets over die lummels van mij vertel in een ander topic terwijl het dan ook nog -relatief- nergens over gaat.

Laat ik dan nu doen wat ik iedere keer zou willen doen als ik dit topic aktief zie staan:
Ik wens alle mede-ouders die hun kindje helaas niet meer bij zich mochten houden ontzettend veel kracht en sterkte met hun onvoorstelbare verlies. Ik wou dat ik IETS voor jullie kon doen... Mijn gebed van vanavond gaat naar jullie uit.

Pepper, dat herken ik wel... niet wat betreft mijn vriendin, dat is nog veel te vers (hoewel ik nu van her en der te horen krijg dat het toch al 2 jaar geleden is, nee het is PAS 2 jaar geleden...) maar ik weet van vrienden dat het anders wordt, het komt al kost het veel tijd.

Phulpy: je hebt een discussie geopend die wat mij betreft al veel eerder had moeten komen. Ik snap jou, snap de lurkers en snap dat het voor iedereen lastig is, toch hoop ik dat je hier blijft schrijven, dat je niet afgaat op mensen die kijken maar op de mensen die reageren ! En zoals je nu ziet, zijn er een hoop mensen over de dam ! (en als een een paar zijn, volgen er meer !

Ik zal in elk geval vaker schrijven nu, nu ik weet dat ik hier ook over Annemiek* kan en mag praten hoewel ze geen kind is (en dat doet onwijs goed )

Ik kan me dat van jouw vriendin nog wel herinneren. Echt afschuwelijk zeg. Hoe is het met die vader en het kindje? Dat heeft toen ook wel diepe indruk gemaakt. Je verwacht veel, maar niet dat de moeder komt te overlijden na de geboorte

Ehm... zonder de vorige rel weer overnieuw te willen beginnen en zeker ook zonder iemand te willen kwetsen willen wij mods daar toch wel een kleine kanttekening bij plaatsen.

Net zoals toen tegen Rewimo gezegd is, natuurlijk mag je best zijdelings refereren aan je eigen verdriet en ervaringen mbt de dood van een volwassen iemand, maar dat het blijft natuurlijk wel het engeltjes topic. Dus voornamelijk voor en door ouders van overleden kindjes.

Het is een speciaal plekje binnen OUD, speciaal daarvoor gecreeerd omdat de verhalen echt wel een eigen plekje verdienden hier en dat willen we graag op deze manier zo behouden.
Andere rouwverhalen horen toch eigenlijk echt meer in R&P thuis.

Nogmaals, we willen hier niemand mee kwetsen, maar zeker gezien eerdere opmerkingen van ons en de reactie daarop wilden we het toch nog een keer duidelijk aanstippen.

Goed punt BE (en andere mods).
Een goede vriendin van mij is op 20 jarige leeftijd overleden, maar ik voel niet de behoefte om het in dit topic over haar te hebben. Dit is niet de juiste plek. Is er trouwens een centraal 'rouw'topic voor volwassenen (excusez le mot) in R&P waar je indien nodig naar zou kunnen verwijzen?

Ik ben blij te lezen dat de bijdragen van mij en mijn mede-lurkers de vaste posters wat gerust hebben kunnen stellen. Wel jammer dat we het dilemma voor jullie niet helderder hebben kunnen maken. Dat is toch voor iedereen persoonlijk en net weer anders.

Er was heel lang geleden ooit eens een centraal topic voor mensen die je verloren had, maar dat is echt jaren geleden. Inmiddels zijn er verschillende topics maar niet echt een centrale.

_{Dit is dat oude topic, het is meer een 'in memoriam' dan een rouwtopic zie ik nu: http://forum.fok.nl/topic/479058}

Dan wil ik me ook maar even melden als lurker
Ik lees vaker in OUD, maar post niet mee want ik heb nog geen kinderen.
Ik kijk niet elke dag op fok, maar wel al een paar jaar en ik weet zelfs nog dat een paar kindjes van jullie geboren werden en vooral Danyel omdat er op heel Fok gewoon veel aandacht aan werd besteed.
Waarom ik in het engeltjestopic lees als het weer eens boven staat? Geen idee, de dood hoort voor mij bij het leven en het is niet iets waar ik bang voor ben en dus gewoon kan lezen.
Dat ik het klote en zielig voor jullie vind, daar heb je toch niks aan?
En elke keer een post met STERKTE!!! verstoort volgens mij alleen maar de intieme gesprekken hier.
En over eigen ervaringen met overleden mensen zijn idd andere topics voor, dus dat post je hier ook niet.

Als je er niet prettig bij voelt dat onbekenden jouw posts lezen, niet boos worden op die onbekenden, want hun hebben het er niet neergezet...

Ik wil allereerst iedereen bedanken voor de reacties. Niet omdat ik dit moet van Icicle maar omdat ik het heel erg op prijs stel dat men de moeite neemt uitgebreid uit te leggen hoe men erover denkt en tegenaan kijkt.

Al die meningen probeer ik te gebruiken voor mijn beeldvorming, maar ik ben er nog steeds niet uit.

Het is wel al heel fijn te weten dat het gros van de lurkers meelezen ofwel uit stil medeleven dan wel omdat ze er zelf steun uit putten. Hierdoor is het gevoel dat ik alleen sensatiezoekers zit te vermaken, wel afgenomen.

Wat betreft de behoefte aan interactie ben ik nog steeds in dubio. Want ja, ik begrijp terughoudendheid en voorzichtigheid wel, maar aan de andere kant denk ik: laat dat varen, zeg gewoon wat je denkt, hoezo zou je ons kwetsen wanneer je niet elk woord eerst erg afweegt?
Lewis geeft dit zelf al heel duidelijk aan in haar post: recht uit het hart.

Maar ook dit is voor velen makkelijker gezegd dan gedaan. En dat begrijp ik best.

Het balletje ligt nog steeds bij mij en bezinning valt mij nu ten deel.

Ook hier dan uiteindelijk een berichtje. Had net alles al gelezen en heb toen niets geschreven. En ook nu blijf ik het moeilijk vinden. Waarom lees ik hier? Eigenlijk om te zien hoe het met jullie is. En waarom ik dan niet reageer? Omdat ik het moeilijk vind om te verwoorden wat ik voel. Regelmatig stromen hier de tranen van medeleven over mijn wangen en zou ik gevoelsmatig een dikke knuffel willen geven aan jullie, maar hoe schrijf je dat gevoel op. Dus wat doe ik hier.... ik luister (lees), probeer me in te leven in jullie verdriet en verlies en ben stil. Ik denk aan jullie en steun jullie in mijn gedachten. Probleem is dan dus, dat jullie dit niet zien, niet voelen, niet lezen....

Phluphy, ik zou het jammer vinden als je hier je ei niet meer kwijt zou kunnen. Net als alle andere moeders die hun kindje hebben verloren. Ik vindt dit juist een van de topics met zo veel liefde. Alleen hoe steek je een moeder met verdriet om haar overleden kindje een hart onder de riem?

Ik heb na 6 jaar nog altijd moeite om mijn tante een hart onder de riem te steken. Ik kom trouw ieder jaar een bosje bloemen op de dag van het overlijden van mijn neefje brengen, net als op zijn verjaardag. Maar er wordt zeer zelden over gepraat. Mijn tante is wel een prater, mijn oom is net als mijn pa een binnenvetter. Uiteindelijk heeft ook het verlies van hun oudste zoon en het niet kunnen communiceren met elkaar ervoor gezorgt dat ze na 6 jaar als nog uit elkaar gaan.

Ik ben heel wat begravenissen en crematies geweest maar de begravenis van Thijs verleden jaar heeft zo veel indruk gemaakt. En ik heb amper 3 woorden gewisseld met Bar en kan alleen maar hopen dat aanwezig zijn soms meer dan genoeg is om verdriet te kunnen delen. Ik heb die weken wat 's nachts en 's avonds bij mijn dochter aan der bedje gezeten dankbaar dat ik haar zo dicht bij mij mag hebben en dan voel je die stekende pijn dat een andere moeder haar kindje moet missen. Ik zat aan het bed van mijn dochter die lekker lag te slapen onbewust van de gedachtes die door mijn hoofd gingen. Een andere moeder zat misschien wel naast een leeg bedje of box waar eerst wel een kindje lag of speelde.

Ik heb ook vaak op de site van Dayel gekeken en berichtje achter gelaten toen hij nog leefde. En na zijn dood heb ik ook nog vaak genoeg naar zijn mooie koppie gekeken op de site. En ik lees hier mee hoe jullie toch iedere keer weer de kracht vinden om 's morgens uit bed te komen, je ding te doen en niet koppie onder te gaan in de emoties die jullie verlies met zich mee brengt. Ik ga nog altijd langs bij mijn tante en zie hoe zij vecht met de dagelijkse gang van zaken, dat zij het liefst onder de dekens kruipt om niet meer wakker te willen worden en dat doet pijn. En wat zeg je dan tegen zo een moeder (of vader) om het voor hen draagzaam te maken of minder pijnlijk? Heel vaak geef ik alleen maar een knuffel of een zoen maar hoe doe je dat online? Alleen zeggen dat je aan jullie denkt en mee leeft is soms het enige dat er in me op komt. Je kent de persoon online ook niet persoonlijk dus dat maakt het misschien nog wel moeilijker om iets neer te zetten waar jij of een ander kracht uit kan putten, iets minder verdriet door voelt.

Maar jullie zijn zeker iedere dag in mijn gedachten, gaat geen dag voorbij dat ik denk aan hoe verdomde moeilijk het voor jullie moet zijn en hoe knap ik het vind dat jullie toch de kracht hebben kunnen vinden om door te gaan. En ik ben dankbaar voor iets moois dat ik bij mij mag houden.

[ Bericht 0% gewijzigd door Faja-Lobi op 18-07-2007 18:51:37 (niet zo helder van geest met typen) ]

Phluphy ik begrijp je gevoel hierover wel moet ik zeggen. In verscheidene topics in OUD wordt vaak gewaarschuwd dat het geen dagboek moet worden, daar is een forum niet voor. En met dit topic is dat natuurlijk net zo. Alleen is dit topic zo beladen met emoties dat het voor velen moeilijk is te reageren. Ook ik ben hier schuldig aan, voel me zo nietig hier en weet (in mijn ogen) niets zinnigs toe te voegen aan het topic. Jouw opmerkingen hebben me het een en ander in een ander daglicht laten zien, ik ben blij dat je het aangekaart hebt.

Ik besloot maar eens wat toe te voegen aan dit topic. Ik was altijd bang om wonden open te halen of bang ik geen "recht van spreken" had omdat ik geen ervaring heb in dit verdriet. Maar ik zie in dat dat waarschijnlijk onzinnig is.

Voor alle vlindertjes

Vlindertjes die ik nooit kende
Maar die ik wel voel
Die wij voelen

Vlindertjes van blijdschap
Vlindertjes van verdriet
Vlindertjes in onze buik

Kindertjes die ik nooit kende
Maar die ik mis
Die wij missen

Kindertjes van blijdschap
Kindertjes van verdriet
Kindertjes die altijd bij ons zullen zijn.

Ik ben het met beefcake eens. Ik vind het zeer dapper dat je het aan de orde stelt. Het aantal pageviews viel me net ook ineens op, daarvan zijn er echt veel van mij.... Ik kan nu niet beloven dat ik altijd zal reageren als ik hier lees maar ik ga mijn best doen. Lukt het je een beetje om alle input te ordenen?

Ik durf niet te reageren vaak op jouw Phluphy. Voor mijn gevoel is het te oneerlijk. We waren dezelfde dag uitgerekend en ik heb behoorlijk at medicatie moeten slikken tijdens de zwangerschap, jij was zo gezond bezig, alles voor de kleine omdat het zo'n groot wonder was dat je toch zwanger was. Je verlangen naar carpacio, je liefde en geluk tijdens je zwangerschap en ik zit hier en heb mijn zoon nog en jij niet meer.
Wat voor een woorden kan ik je dan geven? Ja dat het kut is en oneerlijk, dat dit nooit had moge gebeuren_{en blijkbaar weer gebeurt is als ik de reactie zo lees, want heb het verhaal niet gelezen}. Ik wil je troosten, wil je steunen en virtueel een arm om j heen slaan, maar ik kan me zo voorstellen dat jij denkt: Rot op! Kijk wat jij gedaan hebt en wat je nu nog hebt.
Daarom durf ik niks te zeggen, behalve dat ik nog steeds elke dag aan jullie denk.

Net als aan Thijs, de beste vakantie van mijn leven was Hongarije 2005, at hebben wegenoten met de jongens en wa doet he zeer dat het lieve ventje er niet meer is. Djulian had van de week ee traktatie mee kregen uit school en dat was een balon met helium gevuld. midden in de nacht had hij een benauwdheids aanval en ik zit bij hem op bed. Ineens ziet hij dat de balon niet meer omhoog gaat, dat dehelium is uitgewerkt en dan hoor je een bijna 3 jarig jongetje zeggen: mama bajon kan nu nie meer naar Thijs toe in de wolken.
Hoe komt hij erbij? Ik heb geen idee, net als het muziekdoosje dat begint te spelen midden in de nacht toen hij verstpt achter de kast lag en Thijs net overleden was (we waren hem al kwijt die bloem) of de bus die hij van Bar gehad heeft, want Thijs had ook zo'n bus en in de vakantie hebben ze er uren mee zitten spelen en we gaan naar het ziekenhuis toe voor alergieonderzoek, de bus is mee, in de auto deedhet muziekje het nog, in het ziekenhuis niet meer, met geen mogelijkheid was er geluid uit te krijgen en we zitten in de auto op weg naar huis en het muziekje doet het weer.
leg mij die dingen maar eens uit, maar 1 ding is zeker Thijs was een ventjemet een speciaal plekje in mijn hart en daar zou hij altijd blijven zitten.

quote:

Op donderdag 19 juli 2007 09:12 schreef pepper_961 het volgende:
Ook al gaan we met de billen bloot en zijn we best kwetsbaar in dit topic merk ik toch vooral de behoefte die ik aan deze uitlaatklep heb.
Ook al post ik niet elke week of misschien zelfs maand(en) toch duik ik hier regelmatig in om mee te lezen en leven.

Ook bijzonder om te merken aan al die afgelopen reacties dat, ook al wordt er niet altijd wat gezegd, er wel heel veel mensen zijn die ons in stilte bijstaan en aan onze kleintjes denken.
Voor hen durf ik best met de billen bloot.

Lief gedichtje Paradijsvogeltje.

Precies, ik sta toch altijd eventjes stil bij deze kleintjes. Word er altijd weer droef van... en in gedachten ben ik dan even bij jullie.
Er zitten wel meer dichjes in mij...

Lieve allemaal, ik denk aan jullie en wens iedereen die het nodig heeft veel kracht toe Heel vaak, als ik naar mijn kinderen kijk, besef ik juist ook door dit topic, wat een enorme rijkdom het is om gezonde kinderen te hebben. Als ik me ook maar even teveel laat meevoeren in de gedachten hoe het zou zijn als er eentje niet meer zou leven, dan word ik al zo intens verdrietig; hoe moet het voor jullie, voor wie zo'n nachtmerrie werkelijkheid is geworden, wel niet voelen?! Daarom schrijf ik nu maar eens op wat ik heel vaak denk: heel veel sterkte!

Regelmatig lees ook ik hier en post dan lang niet altijd. Vaak omdat ik niets nieuws weet te zeggen dat al niet tientallen of honderden keren is gezegd. Of ik schrijf iets, maar verwijder het later weer. Want wat moet je zeggen tegen iemand die het allerbelangrijkste verloren heeft? Dankzij jullie heb ik geleerd dat je beter iets doms kunt zeggen dan helemaal niks, dus soms post ik toch maar. Het is zo jammer dat dit topic moet bestaan, maar wel opvallend dat hier zo'n verschrikkelijk sterkte mensen zitten.

Ik heb nog niks bijgelezen sinds mijn laatste post van eergisteren. Het "lot" heeft ingegrepen, en de wereld op zijn kop gezet. Hierdoor wil/kan ik even niet nadenken over het onderwerp van de afgelopen dagen. Maar om niet de indruk te wekken dat ik van de aardbodem verdwenen ben, toch even dit berichtje. Wat weer heel raar is, want eigenlijk geef ik nu dus toch een soort update zonder al besloten te hebben of ik dit eigenlijk wel wil doen.

Het is niets "ernstigs" overigens waardoor ik de kluts kwijt ben. Het was 'slechts' een droom. Mijn eerste droom over Danyel, heel echt en vol emoties. Een weerzien, waar ik een intens gelukkig gevoel van kreeg. Zo'n intens gevoel heb ik in waak-toestand nooit eerder gekend. Ik had helemaal niet wakker willen worden.

Pluph, wat heftig lijkt me dat. Is het soms net alsof je dingen onder controle lijkt te hebben en dan gebeurt er zoiets? Dat moet verwarrend zijn.
voor jou

quote:

Op donderdag 19 juli 2007 14:25 schreef phluphy het volgende:
Ik heb nog niks bijgelezen sinds mijn laatste post van eergisteren. Het "lot" heeft ingegrepen, en de wereld op zijn kop gezet. Hierdoor wil/kan ik even niet nadenken over het onderwerp van de afgelopen dagen. Maar om niet de indruk te wekken dat ik van de aardbodem verdwenen ben, toch even dit berichtje. Wat weer heel raar is, want eigenlijk geef ik nu dus toch een soort update zonder al besloten te hebben of ik dit eigenlijk wel wil doen.

Het is niets "ernstigs" overigens waardoor ik de kluts kwijt ben. Het was 'slechts' een droom. Mijn eerste droom over Danyel, heel echt en vol emoties. Een weerzien, waar ik een intens gelukkig gevoel van kreeg. Zo'n intens gevoel heb ik in waak-toestand nooit eerder gekend. Ik had helemaal niet wakker willen worden.

Dát zijn de heftige dromen. Ik ken ze... en ik geloof een klein beetje dat de overledenen dan even contact met ons zochten. Altijd jammer om daaruit wakker te worden.

Jeetje Phluph, wat moet dat heftig zijn dan idd. Hem 'zomaar' ineens weer te zien...
Sterkte met het weer vinden van je draai...

Phulphy, wat een heftige droom! Zo'n droom is zeker niet 'slechts' een droom, maar een hele intense ervaring. Danyel is volgens mij nog heel dicht bij je. Het is vast heel rot als je uit zo'n droom wakker wordt, maar ik denk dat het de bedoeling was (van wie of wat dan ook, misschien van Danyel en anders van je onderbewuste) om weer even van hem te genieten en dat gevoel even vast te houden. Sterkte met alles!

_{Dit is de eerste keer dat ik hier post. Ik lees wel soms mee, maar weet niet wat te zeggen. Wat jou en de anderen hier is overkomen is te groot voor mij om te reageren. Ik heb veel respect voor hoe jullie er mee om gaan, en leef zeker met jullie mee. Maar mede door de discussie de afgelopen dagen wilde ik wel op deze post reageren.}

En daar zit ik dan weer...wat te zeggen? Wat rot, wat fijn.

Het eerste wat in mij op kwam, waren de woorden van mijn vader nadat mijn moeder was overleden. "Ik heb ze vanacht bij me gehad. Ze hield me stevig vast. Toen ik wakker werd voelde ik haar nog steeds bij me, maar toen ik rond keek, wist ik weer dat ze er niet meer was." De pijn is dan extra, maar het gevoel wat je had, had je niet willen missen.

Phluphy, koester het gevoel en weet dat Danyel je weet te vinden, zelfs zeker in je dromen.

Dikke

wow phluphy, dat klinkt enorm heavy, maar ook heel mooi evengoed!
voor je

Phluphy je bent dan helemaal in de war, het is zo echt en dan wordt je wakker en dan is ie weg... zo ontzettend moeilijk, misschien over een tijd als je vaker over hem droomt kan je het omzetten in 'fijn dat ik hem gezien heb' gevoel

Lieve Pluphy een heel dikke zoiets is niet gemakkelijk, hopelijk kijk je er straks met een mooi bijzonder gevoel op terug

Oh Phluph, wat prachtig! Ook al zal het voor jou tevens heel verdrietig en confronterend zijn.
Mijn vader is overleden toen ik bijna 4 was. Rond mijn 21e was ik heel erg met hem bezig. Ik heb toen ook een droom over hem gehad, zo echt, zo dichtbij. Ik kan me die nu, 17 jaar later nog steeds helemaal voor de geest halen, voelen. Ik ben ervan overtuigd dat mijn vader toen op bezoek is geweest bij me.
Ik hoop voor je dat je gelooft dat Danyel ook bij jou op bezoek is geweest, even weer bij mama...

Men zegt dan wanneer je zo echt droomt over een overleden geliefde dat het ook zo is dat de persoon op dat moment contact zoekt/heeft met jou (degene die de droom heeft). Mijn neefje was een aantal weken/maanden dood en ik had iedere nacht nachtmerries. Op 1 nacht droomde ik dat hij een wandeling met mij maakte en mijn hand vast nam om afscheid te nemen. Dat het goed was waar hij nu was en dat ik hem los moest laten. Ik voelde zijn hand uit de mijne glijden en daarna was hij weg. Ik werd wakker met een warme hand en tranen op mijn gezicht. Phluphy aan de ene kant is het een heerlijk gevoel om dicht bij degene te zijn waarvan je zo veel houdt en ook heel wreed dat het daarna toch alleen maar een droom blijkt te zijn.

Pluphy

het lijkt me verschrikkelijk confronterend om weer wakker te worden... maar ik hoop dat je er over een tijdje toch met een goed gevoel op terug kan kijken..

Ik voel me nu wel heel stom over de discussie van eerder deze week, want jullie reacties zijn vandaag zo welkom.
Jeroen is nog niet thuis en mijn buddy's op vakantie. Zal je net zien...

Dan is de discussie dus juist op het goede moment geweest.

Soms moet je toch gewoon je frustratie of hoe je het ook wilt noemen kunnen uiten zonder dat er meteen tegen schenen wordt aangeschopt. Je hebt een hoop mensen wakker geschud die anders nooit een berichtje posten hier en nu dus wel en je dus ook een schouder kunnen bieden of een troostend gebaar.

quote:

Op donderdag 19 juli 2007 16:33 schreef phluphy het volgende:
Ik voel me nu wel heel stom over de discussie van eerder deze week, want jullie reacties zijn vandaag zo welkom.
Jeroen is nog niet thuis en mijn buddy's op vakantie. Zal je net zien...

Zonder dat jij het onder de aandacht had gebracht had ik denk ik weer niet durven posten, dus zo "stom" was je discussie helemaal niet

Nooit terugkomen op dingen die je op dat moment zo voelde
Het is echt wel goed zo!!

Phluphy, wat progje ook al zegt: jouw discussie heeft een weg naar reageren vrijgemaakt.
Wat mooi en indrukwekkend, dat je zo'n droom hebt gekregen. Alsof het een bevestiging is dat Danyel jou net zo min loslaat als jij hem. (Ik snap wel dat het geen 'makkelijk' cadeau is, zo'n droom. Maar het lijkt wel een cadeau.)

Ik vind het wel een ontzettend lief cadeautje van Danyel, blijkbaar vind hij dat je dit nu wel aankan en dat is toch een compliment.
Dikke knuffel voor jou

Jemig Phluphy, wat lijkt me dat heftig!
Zulke sterke gevoelens na zo'n droom zijn niet snel uit je systeem, lijkt me, dus ik kan me voorstellen dat je daarvan echt even moet bijkomen!
Big hug!

Fluf, wat een intense ervaring heb je gehad dan, in je droom en je contact met Danyel. Alle goeds voor jou om daar mee om te gaan in je dagelijkse dag.

Flufje wat prachtig en verdrietig tegelijk zo'n droom!

Oh Fluf, wat zul je je dubbel voelen!
Zo mooi aan de ene kant maar zo dubbel aan de andere kant omdat het gemis mss weer zoveel extra aanwezig voelt.
Klopt dat zo?
Nou ja... dat je het maar een prachtig plekje kan geven (hopenlijk binnenkort)

Phluphy, ik ben meestal heel nuchter en geloof niet zo in buitenaardse dingen, maar een droom als dat doet mij altijd van dat geloof af brengen, steeds een stukje meer.
Maar wat zal het dubbel zijn zo!

[ Bericht 0% gewijzigd door PM-girl op 19-07-2007 22:06:47 ]

Phluphy, het is een beetje in de lijn van wat je laatst aangaf, dat er dingen in het rouwproces aan het veranderen waren en dat je Danyel soms heel intens bij je voelde. Niet altijd, maar dat kwam wel weer, schreef je in je lange update van 27 juni. En deze droom is het bewijs dat je dat goed zag en aanvoelde.

Ik vind het fijn voor je dat je Danyel weer zo dichtbij je hebt gevoeld, maar ik kan me voorstellen dat het heel verwarrend is. Ik hoop dat je het inmiddels met Jeroen hebt kunnen delen.

Wat heerlijk en ontzettend verdrietig tegelijk Phluphy!
Je mooie man weer even bij je.
Maar wakker worden dan...

Heb ik ook PM, aan de ene kant ben ik heel sceptisch over het gene 'tussen hemel en aarde' en aan de andere kant zijn er soms verhalen waardoor je wel moet geloven dat er meer is. Ik wil het ook graag geloven, zodat de dood minder angstaanjagend lijkt.

Phluphy wat fijn dat je contact hebt gehad met Danyel, logisch dat je niet meer wakker wilde worden. Moge deze droom je altijd bijblijven om kracht uit te putten En natuurlijk hoop ik voor je dat er meer volgen.

Ik lees hier voor het eerst sinds een tijdje weer eens bij. Aan de discussie van de afgelopen dagen heb ik weinig toe te voegen. Dit blijft gewoon een moeilijk topic, waar ik soms bewust uit vandaan blijf. En ik realiseer me dan ook meteen wat een voorrecht het is dat ik me hier inderdaad af en toe voor kan afsluiten in tegenstelling tot de ouders van al die prachtige engeltjes. Het is niet eerlijk en ik vind het heel goed en dapper van je Phluphy dat je ons er steeds opnieuw op aanspreekt, maar ik kan me wel voorstellen dat het voor jou erg onbevredigend is en dat je het zat bent om er steeds opnieuw tegenaan te lopen.

Ik heb net ook pas het berichtje van Mama van Pepijn gelezen. Ik vind het jammer dat je je hier in OUD niet genoeg thuis voelt om ook in Zwangerschap en Geboorte en de rest mee te posten. Ik hoop toch dat je je af en toe nog even laat zien om te laten weten hoe het met je gaat. Veel succes en veel plezier met je zwangerschap gewenst en hopelijk tot ziens

Wat een mooie droom Phluphy. En ook zo moeilijk als je weer wakker wordt. Hopelijk zul je Danyel nog heel vaak zo dicht bij je mogen voelen.

Prachtig zo'n droom Phulphy ! Iets om te koesteren en toch zo moelijk om weer wakker te worden en te beseffen dat het allemaal anders is.
Ik hoop dat je nog vaak van Danyel mag dromen

Heftig Pluphy

Phluphy zulke dromen doen pijn om wakker te worden, maar je hebt een hele mooie herinnring ervoor terug. Even was Danyel echt heel dicht bij je

phluphy, ik heb ook heel af en toe zo'n soort droom over een goede vriendin van me die inmiddels alweer 7 jaar geleden is overleden en ik houd er meestal vooral een heel blij gevoel aan over, het voelt inderdaad zo ontzettend echt alsof je elkaar weer even gezien hebt. heel bijzonder. maar dat het gemis daarna weer extra hard toeslaat kan ik me ook voorstellen. ik hoop dat je het gevoel uit de droom nog lang vast kunt houden.

_{en wat ik me nog bedacht over die grote aantallen views bij dit topic: ze worden denk ik ook voor een groot deels veroorzaakt doordat je juist bij dit soort serieuze zaken vaak even goed moet nadenken over een reactie. ik realiseerde het me gisteren, toen ik dit gelezen had. ik lees, en herlees wel een aantal keren (en sluit het topic tussentijds dus dat zijn allemaal views op de teller) voor ik uiteindelijk zelf iets ga schrijven.}

Ik lees vaak iets terug op de vorige pagina, zijn ook extra views.

Die droom vind ik echt mooi. Dat heb ik eens gehad met mijn aller-liefste-lievelings-oma. Nu weet ik dat, zolang ik dromen kan, ze bij me blijft.

Ik was inderdaad even alle "grip" kwijt. Gisteren naar tennis gereden over zo'n smal provincieweggetje en bij elke grote tegenligger gedacht aan de mogelijkheid tot het stuur omgooien. Let wel: gedacht aan de mogelijkheid, da's net iets anders dan denken aan de uitvoering.
Vandaag ben ik al veel meer mezelf en kan ik ook meer genieten van de fijne bijgedachte die de droom met zich meebracht. Het past ook wel in het plaatje van de afgelopen week, waarin ik vele "encounters" had met vlinders, lieveheersbeestjes, luchtballonnen en helicopters.

Moonah, faja, progje, bluezz, macka: bedankt voor het extra hart onder de riem. Achteraf voelt het altijd als een storm in een glas water, maar ik denk zeker dat het allemaal goed was zo!

Phluphy

Pepper, wat fijn dat die tweede droom 'goed' was.Het zou natuurlijk naar zijn als je alleen maar van die rottige dromen zou hebben.

Phluphje, ik kan me geloof ik wel voorstellen wat je schrijft over je stuur omgooien (jaja, ik weet het, je dacht alleen aan de mogelijkheid ) Want wat is de manier om weer zo over Danyel te kunnnen dromen, zo dicht bij hem te zijn?

pepper, wanneer had jij je eerste droom? En je tweede/laatste? Is dat al lang geleden?
Vind je het zelf niet jammer dat het maar bij 2 dromen gebleven is in al die jaren?

Ach snoop, als men vroeger zei "het leven duurt maar kort", vond ik dat een nare gedachte. Nu niet meer.
Ik ben blj dat ik er zo over denken kan.

Phluphy, wat fijn dat je op die manier vrede hebt met die gedachte!

Pepper, wat dromen met je kunnen doen he, zowel positief als negatief.

Phlup, ik droom nóg wel eens van Jamie hoor
Zelfs na al die jaren En het raakt me soms nog, loop ik er meteen een dag of 2 mee rond.

Pepper, dat heb ik ook vaak gehad, dat omkijken of dat naar je kijken maar je kan het gezichtje niet goed zien.
Echt zo vreemd is dat? Zal wel pyschologisch te verklaren zijn qua rouwproces of zo?

Gewoon even een komt geven...

_{Ik heb de afgelopen week veel helicopters gezien}

Ik kan me ook vaag nog zoiets herinneren dat ik zo'n levensechte droom heb gehad over iemand die was overleden. Maar dat gevoel waar je de hele dag mee rondloopt is zo vreemd. Het was zo echt, was het wel echt. Die vraag bleef ik mijzelf maar stellen.

Mooi Phluphy, heel apart ook. Zeker iets om te koesteren Van de week moest ik ineens denken aan Danyel denken, kan me alleen niet meer precies herinneren waarom. Oh ja nu weet ik het weer. Ik associeer hem ook een beetje met Schotland. Ik ben daar 2 weken geleden geweest en het is daar zo mooi. Toen Danyel geboren was en het zo moeilijk ging met hem na geboorte was ik daar op vakantie en toen heb ik vaak duimen gedraaid en gehoopt dat hij het zou halen. Echt dus een momentje dat ik dus weer even stil stond bij zijn leventje.

quote:

Op zondag 22 juli 2007 20:11 schreef Bluezz het volgende:
Phlup, ik droom nóg wel eens van Jamie hoor
Zelfs na al die jaren En het raakt me soms nog, loop ik er meteen een dag of 2 mee rond.

Pepper, dat heb ik ook vaak gehad, dat omkijken of dat naar je kijken maar je kan het gezichtje niet goed zien.
Echt zo vreemd is dat? Zal wel pyschologisch te verklaren zijn qua rouwproces of zo?

Zulke dromen heb ik ook wel eens gehad, niet alleen van overledenen. Het zal wel een betekenis hebben.. Misschien de angst om het onderwerp* te vergeten. (*geliefde, overledene.)
Angsten uit het onderbewustzijn enzo...

Ik heb het gezichtje juist haarscherp gezien, het was hetgeen dat het meest eruit sprong eigenlijk. En ook hetgeen wat me het beste bij is gebleven.
Afgelopen nacht heb ik weer enorm over Danyel gedroomd, dit keer alleen maar wazige en onsamenhangende flarden, en het heeft ook amper impact gehad dit keer. Het zal wel komen omdat ik gisteren een nogal intense dag heb gehad met de moeder van Finn*. (www.stichtingfinn.nl).

Lewis, Schotland lijkt me prachtig. Een mooie plek om aan Danyel te denken. Dank je.

jij blijft

jij blijft wie je bent
baby
engel
ster
zomaar weg maar zo dichtbij
liefde kent geen ver

jij blijft wat je bent
broertje
zoontje van
zomaar weg maar zo dichtbij
liefde kent geen plan

jij blijft waar je bent
in ons hart
en hoofd
zomaar weg maar zo dichtbij
liefde is beloofd

jij blijft hoe je bent
zonder pijn
of spijt
zomaar weg maar zo dichtbij
liefde voor altijd

jij blijft
voor altijd

jij blijft.

_{Van Dolf Jansen}

Prachtig!

Wat een trieste verhalen op de site van Finn _{Het lezen ervan doet me weer eens beseffen hoe dankbaar ik mag zijn.} Ik heb bewondering voor de ouders van Finn, dat ze zich zo inzetten voor lotgenootjes van hun zoon!

Prachtig gedicht, Sugar. Is dat van dé Dolf Jansen?
Dat had ik niet achter die man gezocht!

Beefcake, de bewondering voor de ouders van Finn is zeer terecht, maar ik moet er volledigheidshalve even bij vermelden dat de Stichting een initiatief was van Finn's opa, die er nog steeds veel werk voor verricht. Geweldig, al die betrokkenheid.