Ouders van Prachtige Engeltjes (8)

Nou, dat kan ik me idd wel voorstelen phluph. Dat soort dingen zullen wel altijd blijven lijkt me.

Voor de gein eens bijgehouden: 6 uur na mijn post zijn er bijna 300 views geweest en 2 reacties.
Lijkt wel alsof ik een aantal sensatiebeluste lurkers zit te vermaken.

Het zal er wel bij horen op een forum, maar ik krijg er een vieze smaak van in mijn mond.
Bij een rel of afzeiksessie staat de massa klaar om te reageren, maar hier weet men niets te zeggen. Op zich best begrijpelijk, maar dan heeft posten geen toegevoegde waarde (voor mij in elk geval niet).

Oh maar dat is bekend hier op fok phluph
En niet alleen jij hebt dat gevoel, ik heb dat ook zo vaak.
En bovendien is dit geen topic om zomaar ff een losse flodder in te gooien, wat zo vaak op Fok gebeurt.

quote:

Op vrijdag 13 juli 2007 23:09 schreef Bluezz het volgende:
Oh maar dat is bekend hier op fok phluph
En niet alleen jij hebt dat gevoel, ik heb dat ook zo vaak.
En bovendien is dit geen topic om zomaar ff een losse flodder in te gooien, wat zo vaak op Fok gebeurt.

En dat is bijvoorbeeld de reden dat ik hier wel regelmatig even kijk maar meestal geen reactie achterlaat. Ik kan me je gevoel voorstellen maar ik denk dat je het mis hebt. Het is niet niks wat jullie en de andere ouders in dit topic is overkomen. Ik vind het persoonlijk erg lastig om onder woorden te brengen hoe vreselijk ik het vind en hoe zeer ik hoop dat het verlies draagbaarder zal worden. Alleen "sterkte" vind ik in zo'n situatie zo'n uitgekauwd iets. En dan post ik dus maar niks. Ik denk dat er met mij meerdere mensen zijn die er op die manier mee omgaan en die worden nu ook neergezet als sensatiezoekers. Jammer.

Het zal er wel bij horen Pluphy,ik moet zeggen dat ik hier regelmatig lees maar gewoon niet altijd onder woorden kan brengen wat ik wil. En soms heb ik gewoon niks te zeggen iig niet iets dat, voor jou in dit geval, een toegevoegde waarde kan hebben.

Zoals nu, ik kom niet verder dan dit: Lijkt mij moeilijk zo'n confrontatie.

Weet je Phluph, ik snap jouw reactie daarop héél erg goed. En ik moet je zeggen dat, de laatste tijd, ik door persoonlijke omstandigheden ook weinig gepost en gelezen heb, maar eerlijk gezegd geloof ik niet zo in dat verhaal van sensatiebeluste lurkers. Dít is jullie verhaal. Dít is realiteit, voor jullie. Een verschrikkelijke, en confronterende realiteit. En, hoe cru ook... op het moment dat ik hier lees, ben ik twee uur lang totaal van de kaart. Dan raakt het me zó dat ik bijna niets anders kan dan huilen. Maar tegelijkertijd voel ik me zó níet belangrijk in dit vehaal, zó niemand in deze geschiedenis, dat ik gewoonweg niet weet hoe, of wat.... Heeft écht niets met sensatiebelustheid te maken. Ik voel me gewoonweg níet de aangewezen persoon. En misschien is dat heel stom juist...

Stom genoeg realiseer ik me dat nu pas Bluezz. En zoals gezegd, het voelt eigenlijk gewoon niet goed.
Op sommige momenten zoek je interactie, en die vind je hier niet. Dus wat is de zin ervan?

m@x, ik gaf al aan dat ik dat best begrijp. Maar op deze manier heeft het topic geen nut. Voor sommigen van jullie wel, als mensen willen weten hoe het gaat. Maar die kunnen het ook in de mail of zo horen. Voor mij heeft het geen nut, maar ondertussen wordt het ook gelezen door weet ik hoeveel onbekenden. Useless.

No hard feelings, behalve dan t.a.v. de echte sensatiezoekers.

Jelief, Renzell, en er zullen nog velen zijn die er zo over denken/voelen: prima, begrijpelijk.

Het voelt voor mij inderdaad niet prettig meer. (Want naast FOK!kers zoals jullie denk ik wel degelijk dat er sensatiezoekers zijn).
Echt stom dat ik me dat niet eerder heb gerealiseerd.

Nu ja, er waren nog zinvole updates t.a.v. de schommel, grafmonument etc. Voor al die mensen die meeleefden al die jaren, vind ik ook dat ze min of meer een beetje recht hadden om op de hoogte te blijven.
Maar nu gaat het meer om persoonlijke dingen, het gaat nu om Jeroen en mij en niet meer om Danyel. En dat vind ik toch net iets anders.

Edit: Renzell, ik vind het trouwens wel heel naar dat je je (zo lang) rot voelt als je "ons leven" leest.
En ook al hoort het bij het leven, en moet je met 2 benen op de grond blijven staan, je mag ook best (relatief) zorgeloos leven en genieten van wat je hebt. Tuurlijk mag je wel met anderen meeleven, maar niemand is erbij gebaat dat jij er ook nog eens zo onder lijdt. Nu ja, dat wilde ik gewoon even zeggen.

[ Bericht 9% gewijzigd door phluphy op 13-07-2007 23:37:39 ]

Ik denk dat het voor jou dan beter aan zou voelen per mail dan hier op een openbaar forum.
Want ; wat verwacht je?
Alleen sterktes en kusjes die echt, echt gemeend zijn, dat zie en voel ik hier.
De vraag is of je daarop zit te wachten, maar dat is wel het meeleven en de geintresseerdheid die hier dan ook wel weer echt goed aanvoelt!!

Wat jij beschrijft phluph, is dat het voyeurisme een te hoog gehalte krijgt.
Het staat niet meer in verhouding tot de kracht die je eruit put en het fijn vinden om je verhaal te posten.
Zoiets is het denk ik ?

Ik denk dat je met dit soort dingen ook wel terecht kunt op het speeltuinbankje bvb, of ( hoe wrang ook) bij hoe gaat het nu met de moeders. Voor als je het met fouders van Fok wilt delen.Minder sensatiezoekers daar denk ik.

quote:

Op vrijdag 13 juli 2007 23:33 schreef Bluezz het volgende:
Ik denk dat het voor jou dan beter aan zou voelen per mail dan hier op een openbaar forum.

Dat doe ik ook, in een meer specifiek lotgenoten contactgroep. En besloten, overigens.

quote:

Want ; wat verwacht je?
Alleen sterktes en kusjes die echt, echt gemeend zijn, dat zie en voel ik hier.
De vraag is of je daarop zit te wachten, maar dat is wel het meeleven en de geintresseerdheid die hier dan ook wel weer echt goed aanvoelt!!

Mee eens, maar weegt het voordeel op tegen het nadeel?

quote:

Wat jij beschrijft phluph, is dat het voyeurisme een te hoog gehalte krijgt.

Ik schrok wel van de hoeveelheid views in een paar uur ja. Dus ja, ik denk dat dit wel klopt.

quote:

Het staat niet meer in verhouding tot de kracht die je eruit put en het fijn vinden om je verhaal te posten.
Zoiets is het denk ik ?

Yep.

quote:

Op vrijdag 13 juli 2007 23:25 schreef phluphy het volgende:


Edit: Renzell, ik vind het trouwens wel heel naar dat je je (zo lang) rot voelt als je "ons leven" leest.
En ook al hoort het bij het leven, en moet je met 2 benen op de grond blijven staan, je mag ook best (relatief) zorgeloos leven en genieten van wat je hebt. Tuurlijk mag je wel met anderen meeleven, maar niemand is erbij gebaat dat jij er ook nog eens zo onder lijdt. Nu ja, dat wilde ik gewoon even zeggen.

Goeie edit
Precies wat ik dacht.

Maar door het continue editten van mijn andere bericht niet op gereageerd.

Ik kan het niet aan om deze topics te lezen zonder dat de tranen me in de ogen springen. Maar mijn respect voor jullie, werkelijk . Jullie doen zo je best om er iets van te maken en ik vind het heel knap dat jullie je leven ook weer op de rails weten te krijgen. Heel veel sterkte allemaal .

quote:

Op vrijdag 13 juli 2007 23:25 schreef phluphy het volgende:
Jelief, Renzell, en er zullen nog velen zijn die er zo over denken/voelen: prima, begrijpelijk.

Het voelt voor mij inderdaad niet prettig meer. (Want naast FOK!kers zoals jullie denk ik wel degelijk dat er sensatiezoekers zijn).
Echt stom dat ik me dat niet eerder heb gerealiseerd.

Ja, wellicht heb je tóch gelijk wat dit betreft, besef ik mij nu pas. Die mensen zullen er heus zijn. En dat dat niet prettig voelt, kan ik mij erg goed voorstellen. En helemaal niet zo stom dat je je dat niet eerder hebt gerealiseerd. Dít was immers een belangrijke uitlaatklep. Een plek waar mensen er voor je waren die jouw kenden, die jouw verhaal kenden en die met je meeleefden. Dat daar óók een stel sensatiebeluste types bij zitten, is jammer. Vanuit jouw optiek is het volkomen begrijpelijk dat je daar in den beginne geen aandacht voor gehad hebt. Natuurlijk wil je niet dat jouw verhaal, en jouw verdriet, gemeengoed worden. Ik vind dan ook niet dat jij (of jullie) je verplicht zouden moeten voelen om 'ons' op de hoogte te houden. Het gaat om jullie, ja. Om jullie relatie met Daniel, om jullie manier van verwerken, en wat daar voor nodig is. Géén verplichting ten aanzien van een stel Fokkers hoor Phluphy! Echt níet!

quote:

Op vrijdag 13 juli 2007 23:38 schreef Jelief het volgende:
Ik denk dat je met dit soort dingen ook wel terecht kunt op het speeltuinbankje bvb, of ( hoe wrang ook) bij hoe gaat het nu met de moeders. Voor als je het met fouders van Fok wilt delen.Minder sensatiezoekers daar denk ik.

Ik zal het aantal views in het moedertopic eens gaan bijhouden.

't Speeltuinbankje, ik weet niet. Doorgaans is het daar toch een gezellig bijklets plekje waar je wat luchtige dingen kwijt kan. En als ik wat leuks te melden heb, past het daar prima. Maar als het eens wat minder rooskleurig gaat, plemp ik dat er niet zomaar tussen.

^PmPhluph.

Je bent wél op zoek naar troost, begrip en je wil je verhaal kwijt.
Geen 2 keer maar het liefst 10.000 keer, door de jaren heen, over and over again.
Want dát helpt, dus dat helpt het verwerkingsproces ook!
Dus het is niet zo gek dat 'wij' daarvoor een 'eigen' plekje willen en hier in het engeltopic gevonden hebben.
Dat zit er ook aan vast.
Bovendien voelt alle aandacht, het meedenken en jullie emotionele betrokkenheid echt heel fijn.
Tenminste dat is mijn ervaring.

De rare gedachte die ik al eerder had, ga ik hier dan ook gewoon ff plaatsen.
Stél dat ik niet in 1985 Jamie had verloren, maar anno nu, man wat had ik een ongelofelijke troost en kracht uit jullie bijdrages geput.
En dat meen ik echt!!

Renzell, gelukkig voelt het ook niet als een verplichting. Het was meer een soort gewoonte geworden.
Ook handig (en meer op zijn plek) als iemand in een ander topic vroeg hoe het gaat.

Als ik écht behoefte heb aan steun, zoek ik die niet op FOK!. Waarmee ik niet wil zeggen dat het meeleven nooit gewaarderd werd, overigens. On the contrary!
Maar het is dus niet zo, dat ik nu het enige plekje kwijtraak waar ik mijn ei kwijt kan.

Oh en je kan van de views ongeveer 100 aftrekken hoor, die zijn van mijn hand, gewoon lezen nog eens lezen, denken, piekeren, nog eens overdenken, en dan besluiten niet die te zetten, want dat had ik al eerder gedaan, maar meer komt er dan gewoon niet uit

Ik begrijp het Phluph, een verplichting moet het ook nooit worden. Als het dát wordt, dan moet het klaar zijn volgens mij. Bluez, ik begrijp óók dat. Dat is natuurlijk wat je hoopt. Dat zo'n topic íets kan uitmaken, ergens. Dat je op de één of andere ongelofelijke manier energiestralen kunt zenden door je beeldscherm heen , zó naar die ander toe, die je niet kent, maar waarvan je alleen maar dát weet. Dat ene verschrikkelijke. Dat hoop je, met heel veel hoop. En tegelijkertijd voelt dat belachelijk. Dat het íets zou uitmaken wat zomaar iemand van fok vindt, of hoopt, of denkt.

[ Bericht 0% gewijzigd door renzell op 14-07-2007 07:52:33 ]

Ja renzell dát ook, je zou soms echt iemand door dat beeldscherm willen trekken, naar je toe, en heeel heeel erg stevig vast willen houden.
Dat voel ik wel eens hoor, als ontvanger en gever, en dat voelt heel erg goed.
Alle beetjes helpen? Ja, echt elk klein warm begripje erbij kan zomaar een paar minuten in je enorme verdriet een lichtpuntje geven.

quote:

Op vrijdag 13 juli 2007 23:58 schreef Bluezz het volgende:
De rare gedachte die ik al eerder had, ga ik hier dan ook gewoon ff plaatsen.
Stél dat ik niet in 1985 Jamie had verloren, maar anno nu, man wat had ik een ongelofelijke troost en kracht uit jullie bijdrages geput.
En dat meen ik echt!!

Dat vind ik helemaal geen rare gedachte? Ik vind het heel logisch. Het tijdperk van nu is echt heel anders, met al die mogelijkheden.

quote:

Op zaterdag 14 juli 2007 00:03 schreef Bluezz het volgende:
Oh en je kan van de views ongeveer 100 aftrekken hoor, die zijn van mijn hand, gewoon lezen nog eens lezen, denken, piekeren, nog eens overdenken, en dan besluiten niet die te zetten, want dat had ik al eerder gedaan, maar meer komt er dan gewoon niet uit

Ahá ! dus het is allemaal jouw schuld!

quote:

Op zaterdag 14 juli 2007 00:10 schreef phluphy het volgende:


Dat vind ik helemaal geen rare gedachte? Ik vind het heel logisch. Het tijdperk van nu is echt heel anders, met al die mogelijkheden.

Ik dacht, ik check het even

Dus al met al, laten we hier nou eens niet op onze tenen lopen.
Uit dan maar hier ook dit soort gedachtes, dat zal de meelezenden goed doen, het verrijkt hun leven denk ik zo

quote:

Op zaterdag 14 juli 2007 00:13 schreef Bluezz het volgende:
Dus al met al, laten we hier nou eens niet op onze tenen lopen.
Uit dan maar hier ook dit soort gedachtes, dat zal de meelezenden goed doen, het verrijkt hun leven denk ik zo

Nou, ik denk dat ik toch wel wat terughoudender wordt hoor.
Ik denk dat ik best nog wel eens een foto'tje van het graf zal laten zien, of zal vertellen dat de Danyel Schommel zo veel gebruikt wordt, maar wat de echte persoonlijke gevoelens betreft, die bewaar ik wel voor de privé sfeer en het besloten forum.

Hier wil ik nog even iets aan toevoegen wat me net te binnen schoot.
Want ja, ik weet dat veel mensen lezen en niet altijd wat posten omdat ze het moeilijk vinden, maar er zijn ook heel veel moeders in OUD die echt nog nooit iets gepost hebben. Nooit, niks, noppes, nada. Maar wel blijven lezen. En die groep, die "gun" ik het eigenlijk niet. Dit standpunt staat ook verder niet ter discussie, dat is voor mij gewoon een overtuiging waar ik achter sta.

Lijkt me dan ook beter op zijn plek daar.
Wel goed dat je het hier gewoon open gooit he

Ja, als jij gaat editten moet ik het ook
Ruikt naar een soort 'sneertje'

quote:

Op zaterdag 14 juli 2007 00:22 schreef Bluezz het volgende:
Lijkt me dan ook beter op zijn plek daar.
Wel goed dat je het hier gewoon open gooit he

Nu ja, en maar weer hopen dat er lering uit getrokken wordt?
Jij bedankt voor het meedenken en zo i.i.g. U is lief.

quote:

Ja, als jij gaat editten moet ik het ook
Ruikt naar een soort 'sneertje'

Ja, beetje wel. Dat stoort me. Een aantal mensen die je in diverse topics tegenkomt, die dus echt van de hoed en de rand weten, maar nooit reageren. Misschien omdat ze het moeilijk vinden, in welk geval het volstaat om hier één keer melding van te maken, maar misschien ook wel uit des-interesse.
Het is best een groep users van ons-kent-ons, maar dan wel selectief. Ik kan het niet goed uitleggen, maar soms voelt het alsof de fatsoensnormen overschreden worden. Maar misschien wijken mijn normen wel wat af. So be it!

Nee hoor, ik begrijp heel goed wat je bedoelt.
Maar je kan niet verwachten dat wat 'ze' in andere topics kwijt kunnen/veiliger aanvoelt, ze dat ook hier zullen doen denk ik.

Ik lees dus ook meer dan ik post in OUD, dat doe ik liever in andere topics, niet te zwaar en niet te persoonlijk....

Mss is het fijn en grens/gedachtenverleggend voor anderen om eens buiten OUD te kijken.

Grappig dat je dat zegt. Juist doordat ik zelf vrij veel in andere subfora kom, is me duidelijk geworden welk "type mensch" dus ook toegang heeft tot mijn persoonlijke verhalen.
Want laten we eerlijk zijn, er loopt toch best wat gespuis rond.

Enough said. Ik ga slapen. Trusten.

Dag phluph, ik vond het echt goed en leuk

phluphy, ik behoor tot die groep vrees ik, lezen, herlezen, twijfelen over wat te zeggen, vaak wel een reactie beginnen maar ook erg vaak toch maar weer op annuleren klikken. toevallig vanavond niet, omdat ik de hele avond weg was dus dus al die views van vandaag kun je mij niet aanrekenen , maar over het algemeen komt het wel vaak (te vaak realiseer ik me nu) voor dat ik eigenlijk net iets te makkelijk denk 'oh ik kom er nu echt niet uit, morgen misschien'. en de volgende dag komt het er niet van of voelt het al gauw als een te late reactie. ik kan me goed voorstellen dat 't vanuit jou of een van de anderen hier die wel al die moeite doen om hun persoonlijke verhaal hier neer te zetten wel erg laf / oneerlijk voelt, en dat is het ook eigenlijk gewoon. het lastige is dat het medium en de grootte van dit forum zich er zo voor leent om zo slordig om te springen met anderen. dus misschien geen gek idee om het in wat beslotener vorm te doen voortaan. wel geldt ook voor mij dat ik wel degelijk erg meeleef en steeds weer enorm onder de indruk ben van de relazen hier. maar ja, echt reageren heb ik al een hele tijd niet gedaan zie ik, dus daar heb je inderdaad maar weinig aan. een welgemeend excuus in elk geval en ik hoop je toch een beetje te kunnen/mogen blijven volgen.

mamavanpepijn, ook van jou vind ik het begrijpelijk maar jammer dat je je terugtrekt van dit forum. ik wens je ook het allerbeste en een hele goede zwangerschap toe. hoop van harte dat je toch ook nog eens terugkomt. sterkte voor nu.

bar, ik had ook nog steeds niet gereageerd op je mooie verslag van de herdenking van thijs, met die 21 ballonnen, zo lief en ontroerend vond ik dat. fijn dat je weer op terschelling bent, dat mooie uitwaai eiland. en dat je thijs zo dichtbij voelt en tegelijk zo vreselijk mist, wat blijft het toch ontzettend verdrietig en wat ben je toch dapper dat je dat wel allemaal aan durft te gaan.

ik ben vreselijk moe dus zeg misschien wel onzin dingen, maar ik meen ze wel (en 't is niet onder invloed van andere dingen dan alleen die vermoeidheid hoor, ik was 'De Bob'. ). heel veel sterkte allemaal weer, ik hoop dat we als mede-ouders toch af en toe wat kunnen blijven bijdragen in de steun bij jullie ondraaglijke verdriet, in welke vorm dan ook.

Ik begrijp je gevoel ook goed, Fluf.
Ik was inderdaad benieuwd naar hoe het met je gaat en ben blij dat ik dat nu weer weet. Maar ik mail je voortaan gewoon over die dingen, dat voelt dan waarschijnlijk fijner.

Het lijkt me voor jullie heel zwaar en beladen om op plekken te komen die zo doen denken aan de tijd met Danyel hier. Ik had het al in het klein na de bevalling van Storm, dat ik heel veel emoties voelde toen ik een keer in het ziekenhuis terugkwam. Voor jullie vast en zeker een veel groter gevoel, veel meer herinneringen en het grote gemis van Danyel lijkt me extra pijnlijk voelbaar op die momenten.

Lieve Fluf, nogmaals, ik begrijp je nare smaak bij sommige aspecten van het forum. Dat neemt niet weg dat ik het heel fijn en enorm van betekenis vind dat jullie hier delen en deelden wat jullie hebben meegemaakt. Die waarde heeft het voor mij in elk geval

Wat een vreselijk droevig topic

Vooral de foto's, wat een prachtig, vrolijk kindje zeg... wens iedereen heel veel sterkte toe...

Ik zie mezelf niet als sensatiezoeker, maar maak me wel schuldig aan meelezen en vaak niet reageren. Mijn probleem zit er denk ik in dat ik er wel mee bezig ben, erg aan jullie denk, maar dan vervolgens verzuim ook daadwerkelijk een reactie te typen.

Ik heb me bijvoorbeeld geprobeerd voor te stellen wat zo'n ziekenhuisbezoek in jou losmaakt. Daarbij kan ik teruggrijpen naar iets vergelijkbaars in het klein, het wachten op de 20 wekenecho gebeurde namelijk in een gang waarbij ik uitzicht had op de gang waar mijn vader een paar jaar geleden lag. Dat vond ik moeilijk.
Ik probeer me dan in te denken dat dat gevoel maal 1.000? 10.000? is wat jij moet hebben gevoeld en dan weet ik gewoon niet wat ik moet zeggen. Sterkte of voelt dan veel te leeg...

Wel kan ik me indenken dat het reageren hier voor jou zo steeds minder waarde krijgt. En ik merk zelf ook dat ik het inmiddels fijner vindt om in besloten kring updates te geven over mezelf ipv hier op Fok. Ik was een tijd geleden al geschrokken van het aantal views dat sommige topics trekken in verhouding tot het aantal reacties. En inderdaad, als je een beetje rondkijkt in de andere subfora zie je wat hier zoal nog meer rondhangt en wil je van sommige dingen niet eens meer dat iedereen maar mee kan lezen

Voor het eerst dat ik hier schrijf, mijn gevoel zegt ik hoor hier niet , heb geen kindje verloren, maar heb wel iemand verloren die dicht bij me staat...
In 2005 overleed onverwacht mijn liefste vriendin, geen afscheid niks was er.. De leegte die julie omschrijven herken ik heel goed maar ook de vlinders en andere zaken die spontaan ineens bij je in de buurt komen zijn heel herkenbaar. Momenteel ruik ik haar parfum, echt op plekken waar het niet kan (in onze slaapkamer, woonkamer maar ook op het strand (en ik ben er alleen), midden in de stad op een regenachtige dag op bankje zittend) Het geeft me het gevoel dat ze wil laten weten dat ze op me let, dat ze nog steeds dicht bij me is...

Eigenlijk hoor ik hier niet maar omdat ik zoveel herken in jullie ervaringen lees ik hier toch, niet als sensatiezoeker maar als steun. Omdat ook ik weer in het ziekenhuis kwam waar mijn vriendin overleed, in dezelfde kamer, maar nu lag er iemand heel blij te zijn.....hoe moeilijk ik het dan vind om blij te zijn voor degene....

En reageren, dat had ik wellicht eerder moeten doen maar ook daarvoor moet je een grens over en die is soms lastig zoals jullie weten.

Lieverds, heel veel kracht toegewenst !

Phluph, ik snap wat je zegt, maar ik vind het wel heel jammer.
Ik ben er namelijk zoeen die het wel heel 'prettig' vind dat je hier af en toe komt vertellen hoe het met je is, de dingen waar je nog tegenaan loopt.
Ik ben niet een type die je gaat mailen hoe het ermee staat. Mede dus omdat ik niet zo heel attent ben, en daarnaast omdat ik ook niet (geforceerd) wil gaan vragen om info zeg maar, ik zou zelf dan juist meer het sensatiezoekerige gevoel hebben.

Ik vind reacties geven in dit topic ook heel moeilijk, heb vaak idd het idee dat het echt maar loze woorden zijn, maar nadat je hier al eens eerder aan de bel hebt getrokken denk ik er idd wel overna om niet zomaar te lurken maar gewoon wel even te laten merken dat ik het gelezen heb. Waar schrijf je het anders voor idd.

Ik ben ook verantwoordelijk voor heel wat views.
Reageren durf ik eigenlijk niet, omdat ik gewoon bang ben het verkeerde te zeggen. Maar ik snap ook wel dat soms juist die reactie wel weer goed is.

Lieve dames,
Ook ik ben een lurker pur sang, omdat ik vaak niet weet hoe ik op de heftige verhalen moet reageren. De reden waarom ik bij OUD terecht ben gekomen is een 'rammelverhaal', maar ik ben speciifiek in dit topic blijven meelezen omdat de gevoelens die hier geuit worden zo echt en puur zijn. (anders dan in veel andere subfora) Ik leef in stilte mee en denk aan jullie. Weet vaak niet wat ik moet zeggen, maar besef me nu des te beter dat niets zeggen nog altijd nuttelozer is dan een vriendelijk woord.

Sterkte aan jullie allemaal

Phluph en andere dames, ook ik ben debet aan de views. Zoals ik al eerder schreef, zo af en toe lees ik hier mee. Dan neem ik er de tijd voor en voel intens mee. Renzell zei het ook al, dat gevoel blijft dan een hele poos hangen. Als ik zo'n keer heb bijgelezen reageer ik ook even. Met als gevolg dat dit topic in MyAt staat. En dan klik ik er toch wat vaker op en reageer ik níet altijd. Waarom niet? Daar heb ik over nagedacht. Het is niet zo zeer desinteresse. Maar het heeft wel te maken met het feit dat ik jullie niet zo goed ken. Ik reageer (ook in het babietjes- en moedertopic) toch het meest op de dames uit 'mijn lichting', bij hen is mijn betrokkenheid toch het grootst. Door jouw woorden Phluphy, realiseer ik me wél dat het 'niet reageren' juist in dit topic als vervelend kan worden ervaren.

Missschien zijn er ook wel mensen die hier lurken om er zelf steun uit te putten ipv te bieden...zou ook goed kunnen toch?

Ik lees hier ook af en toe, en zeg soms ook wat, maar niet als ik niet het gevoel heb dat ik niks anders kan toevoegen dan wat anderen ook al hebben gezegd.
Alleen "sterkte" klinkt soms ook zo leeg namelijk.

En, met alle respect hoor, maar om op een openbaar forum te klagen dat er te veel mensen meelezen..tja....

_{dit klinkt wrs lulliger dan het bedoeld is, maar ik weet het even niet anders te formuleren .}

Zoals jullie het toelichten, is logisch, helder, fijn, begrijpelijk.
Maar: Zijn alle lurkers zoals jullie? En aangezien ik geen gedachten kan lezen, hou ik er een one-man show gevoel bij.

Stout, Vivi, het is fantastisch als andere mensen er steun uit putten. Maar dit topic was meer bedoeld als steunpunt voor “ons”. Een combinatie zou geweldig zijn, maar daarvoor is er te weinig interactie in dit topic.
.

quote:

Op zaterdag 14 juli 2007 12:02 schreef Vivi het volgende:
En, met alle respect hoor, maar om op een openbaar forum te klagen dat er te veel mensen meelezen..tja....
_{dit klinkt wrs lulliger dan het bedoeld is, maar ik weet het even niet anders te formuleren .}

Klagen? No way. Alleen aangegeven dat ik me niet gerealiseerd heb dat het er zó veel waren. Niet geklaagd, alleen opgemerkt, en er vervolgens een conclusie aan verbonden.
Je had dit dus niet hoeven posten, had je je ook niet druk hoeven maken of je formulering misschien te lullig over zou komen.

Ook ik ben er debet aan.
Ik lees regelmatig hier maar kan, zoals de andere meiden ook zeggen, niet altijd de juiste woorden vinden om hier neer te zetten. Dan heb ik iets getypt, dan lees ik het en dan denk ik, nahh dat staat raar ofzo.

Pluph, ik vind het jammer dat je niet meer gaat komen, maar ik snap je wel!

MvP, ik begrijp jou ook! Ik wens je een voorspoedige zwangerschap en een mooi brusje voor Pepijn!

Ik moet zeggen dat ik ook regelmatig schrik van de hoeveelheid posts en de weinige reacties bij de verschillende topics. (zoals het fototopic )En ook bij mij is dat pas sinds een paar weken echt 'geland'. (maw: ik heb het eens bijgehouden)

Het blijft, denk ik, zo moeilijk om aan beide kanten grip te houden op datgene wat wij meemaken. Ik bijvoorbeeld met mijn gezin en alle drukte daaromheen (en dus ook af en toe mijn geklaag daarover) en alle mama's (en papa's) van de vlindertjes hier die juist een weg moeten vinden in hun verlies.
Dat botst soms.


Ik ben een 'haler' en geen 'brenger'. Mijn schoonouders zouden 'brengers' zijn. En nog steeds, ook al is het meer dan 40 jaar terug, is er nog zo veel verdriet. Daarnaast was het toen een andere tijd met andere wijzen van (niet)verwerking.

Zoals dat verdriet van Mama van Pepijn en dan de geboorte van die geheel andere Pepijn. En je eigen prachtig mooie nieuwe zwangerschap. Ik wens je alle goeds.

Phluphy, is het niet zo dat een forum zoals dit vooral zo fijn is bij 'acuute dingen'. De directe emoties, het direct op elkaar kunnen en mogen reageren. Maar het is veel lastiger om al die 'gewone' dingen te delen. Het je leven oppakken doe je toch met elkaar. -thuis, irl-
Ik denk niet dat je hier een one-man show hebt. Maar wel een topic waarin er (altijd teveel) maar toch relatief weinig moeders echt weten hoe het is. En daarom is het een topic waarin het vnl. een kwestie van brengen is voor je en weinig 'halen'. En de overweging of dat je energie waard is, vind ik een duidelijke.

Ook ik sluit me aan. Met die zelfde redenen als die hierboven genoemd worden, niet weten wat of hoe te zeggen en niet enkel een sterkte te willen schrijven, al is dat hoe dan ook wel zo gemeend.
Maar ik begrijp je gevoel erbij.

_{Eigenlijk voegt deze post niets toe, behalve dat dan even mijn aandeeltje views wil 'verklaren.'}

Ook ik lees vaker dan dat ik een reactie kan plaatsen, ook om bovengenoemde redenen....

Stout, ik herinner me nog toen het gebeurde, ik was toen net bevallen van Sara! Wel fijn dat je het idee hebt dat je vriendin in de buurt is, tenminste mij lijk dat heel fijn.
Was zij toen niet net bevallen?

Ja klopt, ze is kort na de bevalling in coma geraakt door een massale hersenbloeding in de hersenstam. 1 dag later was ze hersendood en nog een dag later is ze in de ok overleden bij het uitnmen van haar organen voor transplantatie

Jeetje stout wat vreselijk

Jemig Stout wat een verhaal.
Daar word ik toch echt even helemaal stil van.

Overigens hebben sommigen blijkbaar mijn "boodschap" verkeerd begrepen.
Ik heb niet gezegd dat ik dit topic zou verlaten, ik heb alleen aangegeven dat ik er geen (te) persoonlijke berichten meer zou plaatsen.

Wat jij beschrijft doet me ineens heel erg denken aan de eerste weken, maanden na de geboorte/overlijden van Jamie.
Toen ik (met Quint die anderhalf was in de buggy) weer naar buiten 'durfde' en de eerste boodschapjes of wandelingetjes met hem maakte.
Omdat ik al mijn hele leven zowat in dezelfde wijk woonde, boven mijn vader's garagebedrijf woonde, kende ik zowat iedereen in de buurt (en zij mij )

Wat ik toen ervaarde vond ik echt rot.
De meeste mensen wisten wat er gebeurd was d.m.v. het 'dorpse' van die wijk.
Ze zagen me lopen en gaven een knikje om vervolgens over te steken... ze kwamen niet eens naar me toe!
Of deden of ze me niet zagen.. terwijl dat daarvoor ondenkbaar was, altijd even zwaaien, groeten een praatje etc etc.
Ik werd dus gemeden.

Aan mijn vader vroegen ze hoe het met ons ging, ze kwamen zelfs de garage binnenlopen, maar ze belden niet aan bij mijn voordeur, daar net om de hoek.

Pas na heel lang kreeg ik zelf pas de vragen etc.
Er werd dus wel over ons gepraat, maar ze verzuimden om mij erbij te betrekken zeg maar... dat deed best pijn.
Natuurlijk waren er ook kennissen, familie en vrienden die ons wel heel erg steunden en waar we altijd met ons verhaal bij terechtkonden (nu nog gelukkig) maar die ervaring van die eerste weken ben ik nooit meer vergeten.

Het zal wel angst geweest zijn, en tegenwoordig zal het misschien wel beter gaan, maar ik wil toch benadrukken dat het heel belangrijk is om juist níet bang te zijn om een reaktie te geven, of alleen maar een simpele vraag hoe je je nou eigenlijk voelt is echt genoeg!