Beetje bruisbal. Zit nu letterlijk heen en weer te bewegen van rusteloosheid.
Ik mis(te) mezelf heel erg, ik ben een heel erg leeg persoon geworden de laatste jaren. De laatste 10 jaren, in stapjes gaat het achteruit, maar het word steeds erger. Ik was laatst weer es 'the neverending story' aan het kijken, en wat daarin gebeurt is eik ook wat er met mij gebeurt, maar dan net wat anders. Mijn ogen gaan steeds verder achteruit, ik mis steeds meer stukken beeld, en samen met het steeds meer missen van stukken beeld en andere vage oogklachten, gaat ook mijn innerlijk leven achteruit. Steeds meer opgeslokt door 'het niks'.
En nu (vanavond) zoek ik naar ingangen om mezelf weer een beetje terug te vinden.
Dat gaat me vast nooit lukken, maar ik merk dat nu, vnvnd, er weer een heel klein beetje gebruis binnensijpelt whoehoei. Ik kon zowaar weer een beetje denken als ik een paar jaar terug zou hebben gedaan, er vallen me metaforische gedachten in. Kreeg zowaar weer zin om te schrijven, te spuien. Merk zowaar weer dat mn gedachten gaan vliegen. Dat er ineens beelden in me opdoemen.
Ik voel me zo'n zombie, maar op dit moment als ik aan dit gevoel vasthoudt wat ik nu heb is het even zo lekker. Ik heb zin om gewoon keihard WHAAAAAAAAAAAAAAAAAAA te roepen. Ik heb zin om enorm te gaan lopen spuien en schrijven en en en denken en voelen en associeren. Kortom: gewoon zo zijn zoals andere mensen zijn. Totaal mens kunnen zijn en gewoon weer echt intens kunnen leven. Niet beperkt door wat dan ook. Weer onbegrensd kunnen denken, zonder storende randgedachten die je denken omheinen en intomen, weer kunnen lachen zonder dat het lachen eerst langs littekens moet, zodat het nooit meer een echt pure lach is, kunnen huilen wanneer ik wil huilen en dan ook langer dan maar heel even, weer intens kunnen genieten van het zien. Dat wat ik zie me weer beroert en mn innerlijk leven tot leven brengt. Me inspireert, tot fantasie brengt
....godverdomme het is zo oneerlijk...waarom nou mn ogen..Dat alles niet zo eendimensionaal meer is. je kent dat wel: soms kom je je huis binnen en ziet het er totaal anders uit dan toen je vanmorgen weg was gegaan, omdat je net iets anders kijkt. Dat kan ik dus gewoon niet meer, alles ziet er gewoon altijd hetzelfde uit, nooit meer een andere sfeer. Nooit meer die vervreemding of verwondering. Ik kan nog maar op 1 manier kijken (ik kan ook niet meer normaal accomoderen :-/) en dat is gewoon heel oppervlakkig.
Ik wil kunnen genieten van lichamelijk contact met mn lief, zonder me de hele tijd geprikkeld en geirriteerd te voelen en maar weinig te voelen daar. Zonder ergens in mn hoofd te zitten. Zonder die constante ondertoon van stress en angst en zorgen en pijn -omdat ik hem niet eens meer goed zie-. Ik wil het gewoon echt voelen stromen, genieten van het moment. Niet alleen met intimiteit trouwens maar in het algemeen. Gewoon in het nu kunnen leven.
Ik wil weer gewoon op een bus kunnen wachten. In plaats van zeer geagiteerd enz te worden als ik ineens onverhoopt moet wachten omdat ik dan geconfronteerd wordt met mn angst en met mezelf, die altijd wil doorgaan naar het volgende zonder stil te hoeven staan.
enz enz enz enz (kan nog een hele hoop meer dingen aanhalen, ook wel zin in maar moe :-p)
Ik denk niet dat iemand zich kan voorstellen hoe een zombie ik ben. Hoe koud, leeg, onverschillig en verbitterd iemand kan zijn. Ik zou in de bloei van mijn leven moeten zitten, maar ik ben een bloem (en ja haha ik heet ironisch genoeg tulpje) die in de knop zit, gevangen, en nooit meer tot bloei zal komen.
Totaal geblokkeerd en gestagneerd.
Ik word leger en leger naarmate mijn gezondheid achteruit gaat. En ik loop ook nog es meer en meer vast in mn eigen web, ben zo enorm koppig en in staat mezelf zo totaal te stagneren. Wat ik dus ook al het grootste deel van mn leven doe.
Ha zo het is er ff uit. Nou mn gebruis is alweer afgezwakt hoor. Beetje moeiig, en ik tril een beetje. En echt behaaglijk warm is het hier ook niet. Beetje verkleumd. Nouuuww :-( t mag niet afzwakken. Ik wil juist verder blijven denken. Bleh ik begin weer terug te zakken in de leegte en de gedachte aan morgen maakt me ook weer niet echt blij, en de gedachte aan mn beperkingen doemen weer op. En dat het nooit wat zal worden.
En een stukje wrok. Maar dat schiet niet op, het zet zich vast, wat heb ik daaraan. Bleh das alleen maar zelfdestructie. Of ik moet het ff echt ergens op richten ofzo maarja.
Nah ga maar es slapen ofzo. al wil ik dat aan de ene kant niet, want morgen word ik weer leeg en depressief wakker. En weer in volle glorie -haha- geconfronteerd met mn beperkingen.
maarjaaaaaaa Tis een heel verhaal geworden maar t moest er ff uit blijkbaar, zo op dit late uur. Ik heb iig gemerkt dat ik weer heel even kan leven :-) Dat schept toch enige hoop, en hoop doet leven
![]()
Bleh.
en morgen word ik wakker en lees dit en denk argh
sorry moest ergens ff spuien