Aan alle gescheiden ouders

Dat vind ik echt wel heel raar dan hoor, dat dat niet tweezijdig werkt.
Als man zijnde ben je dan dus gewoon echt de lul.

quote:

Op donderdag 10 mei 2007 12:07 schreef Brighteyes het volgende:

Dat vind ik echt wel heel raar dan hoor, dat dat niet tweezijdig werkt.
Als man zijnde ben je dan dus gewoon echt de lul.

als een vrouw je niet toestaat je eigen kind te erkennen, mag ze wmb verder ook geen eisen stellen inzake geld en zorg anderzins.

helaas denkt ook daar de wet anders over.

het moet toch niet zo zijn dat een man zich eerst moet gaan bewijzen alvorens zijn eigen kind te kunnen erkennen?
je geeft zo de vrouw, vind ik gevaarlijk veel macht, wat ik praktijk ook meer dan genoeg blijkt, er lopen heel wat "dwaze vaders" rond, en aanzienlijk minder 'dwaze moeders' .... voor dat je als moeder je rechten verliest moet er heel wat gebeuren.

een vader kan blijkbaar plichten hebben zonder enig recht ertegen over.

quote:

Op donderdag 10 mei 2007 12:18 schreef Anoniem het volgende:

[..]


Er kan dus wel toestemming gegeven worden voor erkenning, als de verwekker daar bij de rechter om vraagt. Op die manier krijgt hij dus toch de officiele titel van vader in de boeken.

maar toch, hè, het is dan de vader die er alles aan doet om ook echt vader te zijn, zwart op wit vooralsnog uiteraard, meer kans is er dan ook nog niet.

en de moeder doet er alles aan om dat dus te voorkomen, maar waarom willen die dames dan vaak wel geld voor het kind van die man die ze niet als vader willen zien.

als ik een vent dusdanig laag inschat, dat ik hem niet als geregistreerd vader wil, dan wil ik dus ook geen geld van die man.

[ Bericht 1% gewijzigd door NJ op 21-05-2007 13:55:04 ]

quote:

Op donderdag 10 mei 2007 12:33 schreef Anoniem het volgende:
weg op verzoek

ik wel, als de moeder zelf zo makkelijk hem tot vader maakte destijds, zonder enige inbreng van zijn kant.

zie de 'dwaze vader' hier elders in dit topic.

en wat betreft dat geld, ik doelde niet op jouw 'casus' maar in het algemeen, dat zie je toch vaak, een moeder die op alle fronten dwars ligt maar wel allimentatie wil, eist en dat ook krijgt, want de wet is zo geregeld.

als de man weigert te betalen , kan het volgens mij ook gewoon verhaald worden buiten hem om.

[ Bericht 9% gewijzigd door NJ op 21-05-2007 13:55:34 ]

quote:

Op donderdag 10 mei 2007 12:44 schreef Anoniem het volgende:

[..]


Hoezo zonder enige inbreng? Zij heeft hem vader gemaakt zonder inbreng van hem?
[..]

nou weet ik niet of dat bij de meneer hier het geval is, maar in mijn directe omgeving is er iemand geweest die zelf graag een kind wilde, hij niet of nog niet, zij slikte de pil, ze waren al enige tijd samen, hij vertrouwde haar gewoon, en gebruikte dus geen verdere anticonceptie, en zij bleek dus de pil helemaal niet te slikken en boem zwanger.

tuurlijk is er inbreng
maar de man had sex met zijn geliefde, de man was zich niet bewust een kind aan het maken te zijn, de vrouw wel, en heeft dat ook toegegeven later "ja nou, ik ben al bijna zo en zo oud, en abortus is geen optie, nooit wmb"

[ Bericht 1% gewijzigd door NJ op 21-05-2007 13:56:36 ]

quote:

Op donderdag 10 mei 2007 12:56 schreef Anoniem het volgende:
Oké.

en daarom mag hij het kind niet zien?

het wordt steeds verwarrender

[ Bericht 5% gewijzigd door NJ op 21-05-2007 13:56:54 ]

quote:

Op donderdag 10 mei 2007 13:23 schreef Anoniem het volgende:
Nee, sowieso is er echt helemaal nog niet duidelijk of hij straks dat kind wel of niet gaat zien of mee-opvoeden, hoor. Dus niet dat iemand al conclusies trekt, die zijn er nog niet.

Ik denk dat ik er verder ook gewoon niet te diep op in moet gaan, eigenlijk.

okay, sterkte dan maar voor de betreffenden en vooral veel wijsheid

[ Bericht 2% gewijzigd door NJ op 21-05-2007 13:57:06 ]

boeiend onderwerp ...

Ik denk dat mijn man wel HEEL straffe streken zou moeten uithalen vooraleer ik hem de toegang tot onze kinderen zou ontzeggen ... ik hoop dat - moest het onverhoopt ooit tot een scheiding komen - ik het hoofd koel kan houden en objectief de situatie kan bekijken, en hem niet door blinde woede of frustratie hem weghou van de kinderen.

toen ik nog stage deed als advocaat heb ik zo'n schrijnende gevallen gehad ... papa's die hun kinderen niet meer mochten zien, maar de mama's wilden uiteraard wel nog dikke cash van papa om de kindjes op te voeden ( dat zijn de echte krengen).

één van die papa's heeft toen gewoon niet meer betaald, compleet illegaal natuurlijk, voor de rechter gekomen, MOEST betalen, maar deed het gewoon niet, en dan sta je daar als moeder natuurlijk .

Mama werd hoorndol , man man, die brieven naar die papa gericht, topliteratuur, pisnijdig was ze. Uiteindelijk mocht hij zijn kindjes dan toch zien van mama.... eind goed, al goed.

quote:

Op donderdag 10 mei 2007 23:48 schreef petitlapin2 het volgende:
boeiend onderwerp ...

Ik denk dat mijn man wel HEEL straffe streken zou moeten uithalen vooraleer ik hem de toegang tot onze kinderen zou ontzeggen ... ik hoop dat - moest het onverhoopt ooit tot een scheiding komen - ik het hoofd koel kan houden en objectief de situatie kan bekijken, en hem niet door blinde woede of frustratie hem weghou van de kinderen.

toen ik nog stage deed als advocaat heb ik zo'n schrijnende gevallen gehad ... papa's die hun kinderen niet meer mochten zien, maar de mama's wilden uiteraard wel nog dikke cash van papa om de kindjes op te voeden ( dat zijn de echte krengen).

één van die papa's heeft toen gewoon niet meer betaald, compleet illegaal natuurlijk, voor de rechter gekomen, MOEST betalen, maar deed het gewoon niet, en dan sta je daar als moeder natuurlijk .

Mama werd hoorndol , man man, die brieven naar die papa gericht, topliteratuur, pisnijdig was ze. Uiteindelijk mocht hij zijn kindjes dan toch zien van mama.... eind goed, al goed.

hoe zit dat , petitlapin , jij bent toch advocate, hè, een vrouw kan lak hebben aan een door een rechter opgelegde bezoeksregeling , in die zin dat als ze zich er niet aan houdt, een rechter eigenlijk niet zoveel kan doen, opsluiten zal hij haar niet, een boete geven ws ook niet, zeker niet als er al een karig inkomen is en er dus kinderen mee geraakt worden.

als een vader echter dan als reactie weigert te betalen, kan er dan geen beslag gelegd worden op zijn salaris?
zijn er dan ook geen stappen die een rechter kan ondernemen ?

quote:

Op vrijdag 11 mei 2007 00:05 schreef milagro het volgende:

[..]

als een vader echter dan als reactie weigert te betalen, kan er dan geen beslag gelegd worden op zijn salaris?
zijn er dan ook geen stappen die een rechter kan ondernemen ?

Je moet hoe dan ook betalen voor je kinderen. Ik kreeg 1,5 maand na de geboorte een brief van de gemeente die mij vriendelijk doch dringend verzocht een formulier in te vullen voor bijdrage aan de uitkering die zij ontvangt. Volgens mijn advocaat valt daar niet aan te ontkomen.

De zaak is nu al ruim 5 maanden in behandeling door de gemeente. Heb er verder nog niks over gehoord. Ik moet warschijnlijk (gezien mijn salaris) ruim 300 euro betalen. Dat is ongeveer 1/5 van mijn salaris van kinderen die ik nooit zie. Als het even tegenzit, moet ik met terugwerkende kracht de afgelopen maanden terugdokken, maar dat weet ik niet zeker.

quote:

Op vrijdag 11 mei 2007 00:51 schreef Eliminator20 het volgende:

[..]

Je moet hoe dan ook betalen voor je kinderen. Ik kreeg 1,5 maand na de geboorte een brief van de gemeente die mij vriendelijk doch dringend verzocht een formulier in te vullen voor bijdrage aan de uitkering die zij ontvangt. Volgens mijn advocaat valt daar niet aan te ontkomen.

De zaak is nu al ruim 5 maanden in behandeling door de gemeente. Heb er verder nog niks over gehoord. Ik moet warschijnlijk (gezien mijn salaris) ruim 300 euro betalen. Dat is ongeveer 1/5 van mijn salaris van kinderen die ik nooit zie. Als het even tegenzit, moet ik met terugwerkende kracht de afgelopen maanden terugdokken, maar dat weet ik niet zeker.

het is natuurlijk lastig te accepteren dat je voor kinderen die je niet mag zien, moet betalen, ik vind het ook oneerlijk en onterecht, maar omdat je er niet onderuit kan, is het ws beter om dan te denken, ik mag ze dan ms niet zien, maar ik draag hoe dan ook een steentje bij , en later als ze groot zijn, zullen ze dan iig niet kunnen zeggen, ondanks de verhalen van de moeder, dat ik me nooit wat van hen aangetrokken heb.

dergelijke moeders redeneren zo "zie je wel, hij wil alleen maar geld betalen als hij ze ziet op zijn termen, zodra hij zijn zin nietkrijgt dan wil hij geen geld geven voor zijn eigen kids, dus zie je nu wat voor vent het is? als hij echt van zijn kids zou houden dan etc etc etc"

je kan bij sommige vrouwen gewoon niet winnen, wat je ook doet, en je bent dan volkomen machteloos.
je durft amper nog wat te doen, want god weet ms maak je het ondanks je goed bedoelingen alleen nog maar erger, want onredelijkheid is niet in te schatten, je schat het altijd verkeerd in... zo onredelijk zal ze toch niet zijn? jawel dus.

als je maar weet dat je niet alleen bent daarin, en dat er mensen zijn die wel degelijk zien en begrijpen wat er gebeurt, wie er fout bezig is, wie niet begrijpt waar het nu echt om draait, de kinderen en niet je eigen godvergeten gelijk , en al kunnen zij/wij ook niets doen, je hebt ms toch ergens een beetje steun aan het idee.

en wie weet wie weet komt zij ooit bij zinnen, is er 1 iemand met een objectieve kijk op de zaak, naar wie ze wel luistert, en ik mag hopen dat ze dan ook voelt zelf wat ze niet zozeer jou, hoe naar dat ook is, maar vooral ook haar eigen kinderen heeft ontzegd, een vader die er gewoon wil zíjn voor zijn kinderen.

als ik gelovig was zou ik voor je bidden
maar nu hoop ik gewoon enkel heel hard met je mee

quote:

Op vrijdag 11 mei 2007 01:12 schreef Loedertje het volgende:

[..]

In dit geval gaat het om een beinvloedbaar meisje van net 19 die stevig bij haar ouders onder de plak zit zoals ik heb begrepen, meisje is zelf nog een kind aan haar taalgebruik en emotionele toestand te lezen...
Verstand komt met de jaren, helaas groeien kindjes in die tijd flink en mis je een heleboel van hun ontwikkeling en missen zij een biologische pappa

dat is idd wat zo iemand ook niet beseft.

zelfs al zou je van plan zijn om de vader ooit weer kontakt te laten hebben, hem een jaartje te straffen of zo :"), hij mist dan de meest essentiele jaren toch, alle eerste dingen mis je en vooral de band, die bouw je juist in die eerste tijd op...

als je je kind zo weinig ziet, moet je al iedere keer een beetje wennen weer, kinderen veranderen zoveel in die eerste tijd, en met zo weinig kontakt wordt het niet 'eigen', en dat is iets wat een boze moeder, zeker zo'n jonge ws, zich niet realiseert, ja of wel, maar dan hebben we dus met een gestoord intens mens te maken, als dat juist je intentie is, om die band te saboteren.

ik denk dat de treurnis vaak is dat -zoals hier eerder werd opgemerkt- soms vaders zich terugtrekken om de lieve vrede te bewaren en het niet over het hoofd van het kind willen gaan uitvechten, en dat dat dan later wordt "ja maar je hebt ons ook gewoon laten vallen daarna, c.q niet hard genoeg gevochten". Ik heb in mijn omgeving vaak genoeg gezien dat die bal dus helemaal niet wordt teruggekaatst, maar dat de zaak voor altijd verloren is. En de vervreemding tussen vader/kind is dan al zo groot dat dat bijna niet meer te repareren is.

Wat betreft het verhaal van terminator, denk ik ook dat de grote beslissingen niet bij het meisje, maar bij de ouders liggen. Die bepalen hoe en wat en waarom, en eerlijk gezegd kan ik me het vanuit een grootouderlijk standpunt ook makkelijker voorstellen waaróm ze dit doen. Niet om een oordeel te vellen over wie er fout zit en wie niet, maar omdat je in die rol nu eenmaal veel beschermender bent en het welzijn van je kind/kleinkind veel hoger stelt dan dat van iemand die je nauwelijks kent en niet eens echt mag. Ik wil daarmee niet zeggen dat het juist is, maar ik snap wel hoe het tot stand is gekomen. De oplossing? Geen idee, misschien een gezinstherapeut, en verder toch blijven doorvechten via de juridische wegen. Als je opgeeft is het echt voor altijd verloren.

quote:

Op vrijdag 11 mei 2007 01:07 schreef milagro het volgende:

[..]

het is natuurlijk lastig te accepteren dat je voor kinderen die je niet mag zien, moet betalen, ik vind het ook oneerlijk en onterecht, maar omdat je er niet onderuit kan, is het ws beter om dan te denken, ik mag ze dan ms niet zien, maar ik draag hoe dan ook een steentje bij , en later als ze groot zijn, zullen ze dan iig niet kunnen zeggen, ondanks de verhalen van de moeder, dat ik me nooit wat van hen aangetrokken heb.

Ik kan er niet onderuit, ik wil dat in principe ook niet. Ben nou eenmaal de verwekker of ik het nou wil of niet. Dit is een deel van de verantwoordelijkheid die ik zou moeten dragen. Maar zolang ik de kids niet zie, zou ik er niet achteraan gaan

dergelijke moeders redeneren zo "zie je wel, hij wil alleen maar geld betalen als hij ze ziet op zijn termen, zodra hij zijn zin nietkrijgt dan wil hij geen geld geven voor zijn eigen kids, dus zie je nu wat voor vent het is? als hij echt van zijn kids zou houden dan etc etc etc"

herkenbaar. Heb dat ook al naar mijn hoofd geslingerd gekregen.

je kan bij sommige vrouwen gewoon niet winnen, wat je ook doet, en je bent dan volkomen machteloos.
je durft amper nog wat te doen, want god weet ms maak je het ondanks je goed bedoelingen alleen nog maar erger, want onredelijkheid is niet in te schatten, je schat het altijd verkeerd in... zo onredelijk zal ze toch niet zijn? jawel dus.

Klopt. Dit had ik niet aan zien komen. Ik ken haar al een tijdje voordat we een relatie begonnen. Had in mijn stoutste dromen niet kunnen bedenken dat het zo zou eindigen. Als er één persoon op aarde begrip voor me heeft dan is..... niet dus.

als je maar weet dat je niet alleen bent daarin, en dat er mensen zijn die wel degelijk zien en begrijpen wat er gebeurt, wie er fout bezig is, wie niet begrijpt waar het nu echt om draait, de kinderen en niet je eigen godvergeten gelijk , en al kunnen zij/wij ook niets doen, je hebt ms toch ergens een beetje steun aan het idee.

Gelukkig leven ontzettend veel mensen met me mee. Ik ben gezegend met genoeg mensen die dag en nacht voor me klaarstaan. Toch ben je eenzaam in je strijd. D'r is (thank god!) niemand in mijn omgeving die zoiets dergelijks heeft meegemaakt. En de gene die uit elkaar zijn, hebben in goed overleg een omgang kunnen regelen. Ze zijn een luisterd oor voor me, maar hebben uiteraard geen antwoord of passend advies voor me. Kan ik ze ook niet kwakelijk nemen.

en wie weet wie weet komt zij ooit bij zinnen, is er 1 iemand met een objectieve kijk op de zaak, naar wie ze wel luistert, en ik mag hopen dat ze dan ook voelt zelf wat ze niet zozeer jou, hoe naar dat ook is, maar vooral ook haar eigen kinderen heeft ontzegd, een vader die er gewoon wil zíjn voor zijn kinderen.

Die hoop ik heb ondertussen opgegeven. Ik heb 6 maanden gewacht op een bevrijdende telefoontje. "Goh, ik kan me voorstellen hoe je je voelt. Ik zou ook niet zonder de kinderen kunnen leven" "Is er geen mogelijkheid dat we toch tot een passend oplossing kunnen komen?" "Je bent immers toch de vader van mijn kinderen"

Ook toen we vorige maand door de rechter 2 gesprekken moesten houden, zonder ouders en andere lui d'r bij, bleef ze volhouden dat dit mijn eigen schuld is en het haar goed recht is om de kinderen te beschermen tegen mij. Toen ik op een nette manier vroeg of ik asjeblieft mijn kinderen op korte termijn kon zien, kreeg ik een negatief antwoord. Ik moest maar de uitspraak van de rechter afwachtten. Rekken, rekken, rekken. Het is bijna een spelletje voor haar. Ze blijft net zolang rekken totdat ik helemaal instort en de kinderen opgeef. Dat is inmiddels gebeurd dus.

als ik gelovig was zou ik voor je bidden
maar nu hoop ik gewoon enkel heel hard met je mee

Mijn geloof op betere tijden en een kans om een echte vader te kunnen zijn heb ik opgegeven. Ik ben nog jong, wie weet dat ik ooit een gelukkig gezin krijg, waar ik wél de kans om een vader te kunnen zien. Tot die tijd heb ik een hele hoop werk te verzetten op mijn leven weer op een rijtje te krijgen. Dit is een hopeloze zaak voor me. Om een vader te kunnen zijn voor mijn kinderen, ben ik afhankelijk van haar. Daar kan ik dus wel naar fluiten. Zelfs al krijg ik een omgangregeling, zal ze me hoogst waarschijnlijk op alle manier tegenwerken en mijn leven nog steeds zuur blijven maken. Het leven bestaat uit keuzes. Maar als je weet dat beide keuzes om te stoppen of door te gaan, me zullen slopen, is niet echt een fijn vooruitzicht. Alleen een wonder kan me helpen.

Overigens is deze topic al gespot door haar aanhang. Die hebben mijn posts ook scherp veroordeeld blijkt. Ik heb geen idee wat ze haar omgeving heeft verteld over deze situatie, maar aangezien er niemand is die haar gedrag afkeurt, zal ze waarschijnlijk een enorm schandalig verhaal hebben verteld. Kan me niet voorstellen dat álle mensen in haar omgeving dit goedkeuren waar ze mee bezig is. Elk weldekend mens weet dat je een liefhebbende vader niet van zijn kan/mag scheiden zonder een héééle goede reden.

quote:

Op vrijdag 11 mei 2007 01:44 schreef phileine het volgende:
ik denk dat de treurnis vaak is dat -zoals hier eerder werd opgemerkt- soms vaders zich terugtrekken om de lieve vrede te bewaren en het niet over het hoofd van het kind willen gaan uitvechten, en dat dat dan later wordt "ja maar je hebt ons ook gewoon laten vallen daarna, c.q niet hard genoeg gevochten". Ik heb in mijn omgeving vaak genoeg gezien dat die bal dus helemaal niet wordt teruggekaatst, maar dat de zaak voor altijd verloren is. En de vervreemding tussen vader/kind is dan al zo groot dat dat bijna niet meer te repareren is.

Wat betreft het verhaal van terminator, denk ik ook dat de grote beslissingen niet bij het meisje, maar bij de ouders liggen. Die bepalen hoe en wat en waarom, en eerlijk gezegd kan ik me het vanuit een grootouderlijk standpunt ook makkelijker voorstellen waaróm ze dit doen. Niet om een oordeel te vellen over wie er fout zit en wie niet, maar omdat je in die rol nu eenmaal veel beschermender bent en het welzijn van je kind/kleinkind veel hoger stelt dan dat van iemand die je nauwelijks kent en niet eens echt mag. Ik wil daarmee niet zeggen dat het juist is, maar ik snap wel hoe het tot stand is gekomen. De oplossing? Geen idee, misschien een gezinstherapeut, en verder toch blijven doorvechten via de juridische wegen. Als je opgeeft is het echt voor altijd verloren.

Ik neem aan dat je mij bedoeld

Haar ouders spelen inderdaad een hele grote rol. Ik heb hun vanaf het begin niet gemogen, en hun mij niet. Deed er ook alles aan hun zo veel mogelijk te vermijden. Ik werd al van te voren gewaarschuwd door mijn omgeving dat een gezonde relatie met de ouders minstens zo belangrijk is als de relatie met je vriendin. Ik sloeg de adviezen in de wind. Gaf hun ook de schuld van de verstoorde relatie. Ik kom regelmatig bij vrienden over de vloer en heb nog nooit problemen met ouders van vrienden gekend. De vader van mijn beste vriend (waar ik al 16 jaar over de vloer kom) ziet me zelfs al zoon en ik hem als 2e vader. Heb er dus nooit energie in gestoken om de relatie te verbeteren. Dat is dus 1 van mijn grootste fout gebleken. Op het moment dat ze zwanger raaktte trok ze steeds meer naar haar ouders toe. Toen de kinderen geboren waren, en zij totaal geen aandacht meer voor mij had, maar veel meer voor haar ouders die de kinderen veel meer te bieden had dan ik. Had geen geld, huis, en was nog in de war dat ik plotseling vader werd zonder enige vorm van voorbereiding.

Dit is mijn grootste fout die mijn kop heeft gekost. Gewoon een typisch geval van vraag en aanbod. En ja, dan trek ik zwaar aan de kortste eind.

quote:

Op vrijdag 11 mei 2007 02:02 schreef Loedertje het volgende:

[..]

Doorgaans zijn de kinderen mamma niet zo dankbaar áls ze eindelijk hun vader leren kennen en blijkt dat het een schat van een man is.

Is het jaloezie wat dat soort vrouwen drijft?
Iets geheel voor zichzelf willen hebben omdat ze dat zelf in hun jeugd hebben gemist?
Dan is het namelijk nog een tikkie erger, je pyschische trauma's botvieren op je kids
Het zijn bijna altijd in hun jeugd ernsitg beschadigde moeder sid het doen, die zelf (en dat is het allergekste) vaak een moeder hebben gemist die schittererde door afwezigheid, nu zelf een héle goede moeder willen zin maar dat zover doordrijven dat ze bezitterlig worden en haar identiteit ontleent aan het bestaan van de kinderen, geen concurrentie dulden en *de vijand* uit willen schakelen .

Interessant punt. Mij word dit ook voorgehouden dat de kinderen als ze ouder zelf, vanzelf wel inzien dat het pure onzin dat hun mama papa heeft verdreven uit hun leven.

Helaas kan ik absoluut daar niet op wachtten. Het is nu óf nooit.

het saboteren van een lopende omgangsregeling is idd ook zoiets.

een geval in mijn omgeving, ouders uit elkaar, pa heeft een ander, ex uiteraard jaloers, gekwetst, boos, logisch, maar straft hem voor zijn ontrouw door de kinderen op te stoken (die andere vrouw is een hoer die jouw vader heeft afgepakt...., dat soort dingen) , ze vervolgens wel naar papa te sturen, wat ze dus zelf niet willen, want ze willen niet naar "die hoer" .

papa verdrietig, maar goed, over 2 weken nieuwe kansen, papa regelt een dagje strand met alles erop en eraan, afspraak is afspraak, en wat doet moeders, die koopt 3 kaartjes voor een popconcert of zoiets, dat toevallig net dat weekend plaatsvindt... "je wil je kinderen toch niet zoiets ontzeggen, hè, of wel, nee, goed zo, dacht ik ook" en dat dus de ochtend van dat weekend, op het laatste moment afbellen.
en dat soort geintjes dus om de haverklap.... omgangsregeling, maar chronische forces majeures "kan er niets aan doen, dat wist ik ook niet van te voren dat het dit weekend zou zijn"


ik snap de woede van de moeder, maar ik zal nooit nooit snappen dat je iemand dan op die manier terugpakt, jezus, jat zijn autosleutels en sjees langs alle flitspalen met 100 km per uur of zo, damn, maar zo

quote:

Op vrijdag 11 mei 2007 02:04 schreef Loedertje het volgende:

[..]

Jullie komen hier alleen maar om te vertellen hoe zielig en labiel jullie zijn..zie nergens een trotse pappa of mamma..alleen maar twee emotioneel doorgdraaide pubers die omelkaar heen blijven draaien, ga beiden verder met je leven en betrek jullie kinderen daarin.

Ik kan je geen ongelijk geven.

quote:

Op vrijdag 11 mei 2007 02:08 schreef milagro het volgende:

ik snap de woede van de moeder, maar ik zal nooit nooit snappen dat je iemand dan op die manier terugpakt, jezus, jat zijn autosleutels en sjees langs alle flitspalen met 100 km per uur of zo, damn, maar zo

Ze kan me nergens mee pakken, alleen met mijn kinderen. Dat weet ze donders goed. Ik snap haar ene kant ook wel hoor. Het is niet dat ik niks begrijp waarom ze zo reageert. Mensen die ik niet vertrouw (terecht of onterecht) ook niet zomaar het meest dierbare bezit "uitlenen"

Ik heb ook mijn fouten gemaakt, maar heb er ALLES aan gedaan om dit recht te trekken. Dit ze niet kan of wil inzien is dus mijn probleem.

quote:

Op vrijdag 11 mei 2007 02:15 schreef Loedertje het volgende:

[..]

Pff, heb je niets beters te doen dan in degaten te houden wat anderen misschien over je denken?
[..]

Je wist dus al vanaf de eerste maand dat ze zwanger was, had dus gewoon 8 maanden te tijd om veel dingen te regelen, je hebt véél vrienden schreef je ergens? Netwerkjes genoeg, huisje regelen, je salaris koesteren en zoveel mogelijk opzij zetten, je verdient ongeveer ¤1500 schreef je elders, zonder vaste lasten kun je daar heel veel van sparen, tijd genoeg gehad...misschien grepen haar ouders aan het eind van die gewenningsperiode i omdat zij zagen dat jij geen enkele verantwoordelijkheid nam?
Ben jij soms nog jonger dan je ex-vriendin? Dan mijn excuses, dan kun je er nog niets aan doen.

Ik zit blijkbaar in de verkeerde topic.

quote:

Op vrijdag 11 mei 2007 02:16 schreef Loedertje het volgende:

[..]

Bezit, zo zie je het dus..

Raak je gefrustreerd ofzo? Doe ff normaal ja!

quote:

Op vrijdag 11 mei 2007 02:14 schreef Eliminator20 het volgende:

[..]

Ze kan me nergens mee pakken, alleen met mijn kinderen. Dat weet ze donders goed. Ik snap haar ene kant ook wel hoor. Het is niet dat ik niks begrijp waarom ze zo reageert. Mensen die ik niet vertrouw (terecht of onterecht) ook niet zomaar het meest dierbare bezit "uitlenen"

Ik heb ook mijn fouten gemaakt, maar heb er ALLES aan gedaan om dit recht te trekken. Dit ze niet kan of wil inzien is dus mijn probleem.

dan nog staan jouw fouten in principe los van je vader zijn toch of niet?

als een aanstaande moeder 1 fout maakt ( laten we zeggen, rijden onder invloed, en daarmee een aanrijding veroorzakend, en iemand blijvend letsel toegebracht) , zou ze dan ook begrijpen als instanties de kinderen weg zouden halen bij haar, als die fout niets te maken had met de kinderen, zij er op geen enkele wijze onder geleden hebben, want niet in de auto, want nog niet geboren, maar dat men stelt "als je zo handelt ben je onvolwasen, en onverantwoordelijk en dus ook niet in staat om je kinderen op te voeden, dus we nemen ze mee, mevrouw, direct na de geboorte"

quote:

Op vrijdag 11 mei 2007 02:19 schreef Loedertje het volgende:

[..]

Je loopt graag weg voor verantwoordelijkehden, zelfs hier, vluchtgedrag...

`

Over welke verantwoordelijkheden heb je het over? Hell, als je vind dit ik je een topicstealer ben dan ben ik toch gewoon weg uit deze topic?

Heb je gedronken ofzo?

quote:

Op vrijdag 11 mei 2007 02:23 schreef Loedertje het volgende:

[..]

Ik reageer alleen maar op de dingen die je zelf verteld, niet op roddels van je ex-schoonouders maar op je eigen verhaal.

Wat ik bedoel, ipv zelfbeklag, recht je rug, schouders kaasrecht, hoofd omhoog en laat zien dat je ruggegraat hebt, registreer een donmiennaam en plaats daar foto's van je kindjes, lieve texten, schattige kleurtjes, etaleer je dierbaarsten, maak het zichtbaar met plaatsjes, beelden zeggen vaak meer dan woorden , zeker met het oog op liede, die emotie kun je beter overbrengen ipv zelfmedelijden.

Dan laat je een sterke pappa zien..

Heb jij ooit in een soortgelijke situatie gezeten dan? Ik denk (en hoop) het niet voor je. Ja, ik ben gefrustreerd, is dat dan vreemd? Vind het juist fijn om me verhaal te kunnen doen en te lezen wat andere users hierover te zeggen hebben. Dat helpt enorm, je gaat je eigen situatie beter inzien. Mensen in mijn omgeving oordelen uiteraard anders dan mensen op een forum.

quote:

Op vrijdag 11 mei 2007 02:36 schreef Loedertje het volgende:

[..]

Hoezo mensen in je omgeving? Die kennen toch de échte Eliminator?
Daar zou je dus troost moeten vinden en niet met onbekenden.

Ik zoek mijn troost hier niet. Ik probeer meer inzicht te krijgen in mijn situatie. Heb je deze topic dan geopend zonder enige doel? Ik lees ook aandachtig de posts van de overige users in deze topic hoe hun tegen hun eigen situatie aankijken. De verhalen van Vivi intergreren mij ook. Uit oogpunt van een vrouw die in een soortgelijke situatie zit waar ik in zit. Ook de meningen van Milagro vind ik interessant. Joh, als iemand een mening heeft waar ik misschien wat aan kan hebben is het een win-win situatie voor mij.

Als je vind dat ik teveel off-topic reageer, kan je dat ook op een normale manier aangeven!

quote:

Op vrijdag 11 mei 2007 00:05 schreef milagro het volgende:

als een vader echter dan als reactie weigert te betalen, kan er dan geen beslag gelegd worden op zijn salaris?
zijn er dan ook geen stappen die een rechter kan ondernemen ?

ja, er kan beslag gelegd worden op het loon van de papa, maar dat duuuuuuuuuuuuuurt allemaal zo lang hé ... eer die zaak voor de rechter komt, meestal probeer je het dan nog in der minne te regelen, dan zegt papa: ok, ik zal betalen, maar dan doet die dat toch weer niet, en zo zijn we weer vertrokken... kan echt lang aanslepen ( want voor die moeder kost het ook weer heel veel tijd en geld om een proces op te starten).

nu is er in belgië de DAVO opgericht ( dienst voor alimentatievorderingen), maar het schijnt dat die dienst ook helemaal vierkant draait...

soms is het natuurlijk compleet onterecht dat de vader weigert te betalen, maar voor dat soort serpentmoeders die alles willen krijgen maar niets willen geven, is het de enige oplossing. Ik zou als vader dus gewoon NIET betalen als ik mijn kinderen niet mag zien, dat meen ik.

quote:

Op vrijdag 11 mei 2007 02:23 schreef Loedertje het volgende:


Wat ik bedoel, ipv zelfbeklag, recht je rug, schouders kaasrecht, hoofd omhoog en laat zien dat je ruggegraat hebt, registreer een donmiennaam en plaats daar foto's van je kindjes, lieve texten, schattige kleurtjes, etaleer je dierbaarsten, maak het zichtbaar met plaatsjes, beelden zeggen vaak meer dan woorden , zeker met het oog op liede, die emotie kun je beter overbrengen ipv zelfmedelijden.

Dan laat je een sterke pappa zien..

mens, wat een kotsmisselijk serpent ben jij om hier heel de tijd op eliminater te gaan schelden .

Ik denk dat, als je het verhaal van eliminator een beetje kent, je wel weet dat met de moeder van zijn kinderen niets is aan te vangen. Hoe kan je dan volwassen met je ex omgaan en "praten", als ze dat compleet weigert. Hoe kan hij foto's van zijn kinderen plaatsen op een site als hij zijn kinderen niet mag zien en waarschijnlijk helemaal geen foto's heeft.

Ik zou er ook compleet aan onderdoor gaan als ik mijn kinderen niet zou mogen zien en mijn ex blijkbaar ook nog eens leugens verspreidt over mij. probeer je dan maar eens sterk te houden.

Ik zou de moed soms ook verliezen, en wat kan je er verdomme op tegen hebben dat hij het van tijd tot tijd eens van zich moet afschrijven. Als het je zo irriteert, lees het dan niet, ik krijg ook de pokken van jouw posts, dus ik ga ze ook niet meer lezen, voilà.

quote:

Op vrijdag 11 mei 2007 02:45 schreef Eliminator20 het volgende:

[..]

Ik zoek mijn troost hier niet. Ik probeer meer inzicht te krijgen in mijn situatie. Heb je deze topic dan geopend zonder enige doel? Ik lees ook aandachtig de posts van de overige users in deze topic hoe hun tegen hun eigen situatie aankijken. De verhalen van Vivi intergreren mij ook. Uit oogpunt van een vrouw die in een soortgelijke situatie zit waar ik in zit.

Hoho..ik zit totaal niet in die situatie hoor.

quote:

Op vrijdag 11 mei 2007 09:21 schreef Loedertje het volgende:

[..]

Kun je nagaan, mijn schriftelijke korte reacties zijn op 1 hand te tellen, wat exen soms doen om de andere ex tot echte wanhoop te drijven is vaak toch ietsjes erger .

Your point beeing?

quote:

Op vrijdag 11 mei 2007 09:21 schreef Loedertje het volgende:

Kun je nagaan, mijn schriftelijke korte reacties zijn op 1 hand te tellen, wat exen soms doen om de andere ex tot echte wanhoop te drijven is vaak toch ietsjes erger .

en net daarom zou je kunnen begrijpen dat eliminator door een heel moeilijke periode gaat en waarschijnlijk alle hoop kwijt is. Ik begrijp dan ook niet waarom je keihard tegen zijn posts reageert;

[weg]

[ Bericht 99% gewijzigd door BE op 12-05-2007 08:30:06 ]

quote:

Op vrijdag 11 mei 2007 09:50 schreef Loedertje het volgende:

[..]

Dat het dramatische vormen aanneemt als de ene ex e andere in een hoek drijft en ik denk dat je als ouder eens tien keer moet nadenken in wiens belang je dan bezig bent, zeer zeker niet in het belang van de kinderen. Waarom mensen niet gewoon verder gaan met hun nieuwe leven zonder dié partner snap ik dan nooit zo, je kan toch zoals Milagro aangaf gewoon verder gaan? Kinderen de kans geven om iets op te bouwen met beide ouders zonder allerlei kunstgrepen, chantages?

Vivi, stel dat jij en de vader van je kind uitelkaar gaan dan zou j het toch ook niet echt waarderen als je ex de dingen die ooit tussen jullie zijn gebeurt zou gaan gebruiken om jou uit te schakelen als ouder?
Als je het nuchter bekijkt slaat het namelijk helemaal nergens op en schiet niemand er wat mee op, zeker niet die kinderen.

Uh..ik heb geloof nergens gezegd dat ik dáár anders over denk
Tenzij ik gewelddadig gedrag zou vertonen..dan zou ik het hem niet kwalijk nemen.

[ Bericht 4% gewijzigd door Vivi op 12-05-2007 01:05:36 ]

Eliminator dus (sorry, maar qua betekenis zat ik er niet zo ver naast met terminator), wat jij waarschijnlijk niet weet is dat dit topic door loedertje is geopend om een bepaald -zeer niet hypothetisch- geval aan de orde te stellen en ik het zal haar nu irriteren dat je dat verstoort door met jouw verhaal te komen. Maar dat kan ze niet toegeven omdat ze bij hoog en laag blijft beweren dat het wel een hypothetisch topic is geopend uit compassie voor alle vaders die hun kinderen niet mogen zien.

Overigens denk ik wel dat de dingen jou in ieder geval vreselijk boven je hoofd groeien en dat je dit inderdaad niet meer zelf kunt oplossen. Zeker niet omdat die ouders zo'n grote rol spelen. Is er niet een volwassene in je leven (je ouders? de vader van die vriend waar je het over had bijvoorbeeld?) die je kunnen helpen om in gesprek te gaan met haar en haar ouders?

quote:

Op zaterdag 12 mei 2007 00:34 schreef Zzyzx het volgende:
[weg]

Dan zal ik de strekking nogmaals melden:

Loedertje, wees niet zo vindicatief op voorhand. Je bent gemeen en onredelijk.

quote:

Op zaterdag 12 mei 2007 09:33 schreef phileine het volgende:
Eliminator dus (sorry, maar qua betekenis zat ik er niet zo ver naast met terminator), wat jij waarschijnlijk niet weet is dat dit topic door loedertje is geopend om een bepaald -zeer niet hypothetisch- geval aan de orde te stellen en ik het zal haar nu irriteren dat je dat verstoort door met jouw verhaal te komen. Maar dat kan ze niet toegeven omdat ze bij hoog en laag blijft beweren dat het wel een hypothetisch topic is geopend uit compassie voor alle vaders die hun kinderen niet mogen zien.

idd

quote:

Op vrijdag 11 mei 2007 09:52 schreef Loedertje het volgende:

[..]

Sorry, maar het *ik* gehalte in ook zijn postings is nogal hoog, het draait alleen maar om het feit dat hij wéét dat die schoonouders meelezen, hij geeft ze alleen nog meer voer om mee te gooien, dat is jammer en de kindjes hebben er zo weinig aan.
Ze zullen alleen maar bevestiging krijgen in hun kromme denkbeelden en de redenen waarom zij vinden dat hij die kleintjes niet mag zien. Ik hoop dat de moeder snel tot inkeer komt..

dat is idd zo.

de "andere partij" leest mee, ziet deze uitlaatklepperij alleen maar als zieligdoenerij en opstokerij en het rechtvaardigt in ihun ogen alleen maar hun opstelling.
Eliminator op zijn beurt weet dat ze meelezen, dat is in eerdere topics ook te zien, kwam de andere partij volgens mij ook opduiken in het topic. Met die wetenschap in zijn achterhoofd hoopt hij zo de andere partij ms te overtuigen, ook middels de bijval van 'ons', maar het werkt ws averechts.

Aan de andere kant is het heel begrijpelijk die bijval op deze manier te zoeken, je hebt in feite niets meer te verliezen (dat gevoel is er althans) en je krijgt op geen enkele manier de kans te laten horen, zonder afgekapt en onderbroken te worden.
Als je zo machteloos staat, is het ms niet handig dit, maar wel heel begrijpelijk.


Terugkomend op je kinderen niet mogen zien omdat je geslagen hebt....

Een kennis van mij, om het nu maar concreet te maken om misverstanden te voorkomen, mag zijn kinderen niet zien meer. Tijdens een rottige scheidingstijd, de vrouw had een ander, heeft hij zijn beheersing verloren en haar geslagen, niet ín elkaar geslagen, maar een klap uitgedeeld, hetgeen hij ook toegeeft.
Zij echter speelt dit uit als troef in haar opzet hem compleet uit haar leven en dat van de kinderen te bannen. Ze is naar de andere kant van Nederland verhuisd in eerste instantie, en begon toen te zeggen dat als hij echt om zijn kinderen zou geven zou hij ook verhuizen.
Puntje bij paaltje mag hij zijn kinderen helemaal niet meer zien dus, terwijl hij gewoon op en neer reed om tijdens de afgesproken weekenden de kids op te halen en ze mee te nemen een dag lang (overnachten bij hem mochten ze niet).
Hij heeft geen poot om op te staan, er is bezoekrecht, maar zij ligt dwars, is niet thuis op die dagen meer, of verzint smoesjes waarom ze niet meekunnen... en dit dus maaaaaaaaaaaanden lang,, de man is ondertussen zo ver dat hij er over denkt het op te geven, hij reist iedere keer voor jan lul naar de andere kant van het land, en als hij niet tegen een gesloten deur aanloopt, loopt hij tegen een provocerende moeder op, ontstaat er weer ruzie, een hoop geschreeuw, zij belt dan de politie op, en al die tijd zitten de kinderen binnen en horen papa en mama zo tekeer gaan, hetgeen uiteraard papa's schuld is...
Om nieuwe escalatie te voorkomen, de kinderen niet steeds met dergelijke scenes te confronteren is papa dus nu zover het maar op te geven, hij weet gewoon niet meer wat te doen, advocaat kan ook niets anders dan de moeder op haar plichten wijzen in formele brieven, wijzen op de rechten van de vader, maar het zal haar allemaal aan haar reet roesten, ze wil gewoon die vent niet meer in haar leven, en treitert net zo lang dus door dit dwarsliggen en ruzies te provoceren waarin hij altijd als de boeman uitkomt, dat hij het nu dus (bijna) opgeeft, en zij haar zin krijgt.

En nee, het heeft haar niet gedurende de relatie geslagen, nee, het is geen klootzak, nee, het is geen vechtersbaas, integendeel, het is eerder een geitenwollensok, die juist op het vermoeiende af voor uitpraten is, de discussie aan wil, niet het gevecht.
Een geitenwollensok , maar wel 1 die 1 keer zijn beheersing heeft verloren en heeft uitgehaald, niet hard, niet met de vuist, maar wel een klap in haar gezicht, geeft hij ook gewoon toe, en schaamt zich er nog voor, maar had toen nooit kunnen vermoeden dat hem dit deze straf voor het leven zou opleveren.

En voor een ieder die nu een partner heeft met kinderen uit een eerdere relatie, die je partner niet mag zien, zou je er begrip voor hebben , die beslissing van zijn ex, als je hoorde dat hij haar een keer geslagen heeft, zou je er begrip voor hebben als je vrijwel dagelijks geconfronteerd wordt met het verdriet van je partner om dat grote gemis, zijn eigen kinderen?
Zou je die vrouw geloven als ze dat zegt? Of geloof je je partner als hij dat ontkent, ik neem aan het laatste.... zou ik ook doen.
Daarmee concludeer je dus dat de ex van je partner liegt of overdrijft, niet zo gek, want dat gebeurt.
Maar als ze nu eens de waarheid spreekt, als ze nu eens een hele goede reden heeft om zo boos te zijn, en als dat nu eens zoiets als fysiek geweld is, eenmalig, maar wel gedaan, is dan een dergelijke straf, met zo een immense impact op ALLE partijen, maar vooral de vader en de kinderen, gerechtvaardigd?
Mag je een man dusdanig straffen dat je hem een band met zijn eigen kinderen ontzegt, al dan niet voor het leven, want als het niet voor het leven is, dan is die band hoe dan ook beschadigd.
Een vader moet zijn kind met enige regelmaat zien om er een band mee op te bouwen, of in stand te houden.
Met 1 keer in de maand een paar uurtjes doe je dat niet, lukt je dat niet.

De ex van mijn kennis gebruikt dat ene moment van onbeheersdheid als excuus om de vader voor altijd uit haar leven te bannen en dat van de kinderen.
Die ene klap, hoe beschamend ook, hoe fout ook, weegt nooit op tegen de jarenlange ellende die daarvoor als straf uitgediend wordt.

De dwarsliggende ex zal in haar ogen ALTIJD een valide reden hebben om de kinderen weg te houden, voor de een is dat fysiek geweld (en dan heb ik het niet over dagelijks wekelijks 'corrigerende tikken", maar een uit de hand gelopen ruzie waarin BEIDE partijen de controle verloren) voor de andere vreemdgaan.

In dit genoemde geval is het dus fysiek geweld.
Degene die dat genoeg reden vindt om dan de kinderen weg te houden, moeten zich ms eens afvragen hoe zij reageren zouden of ms al eens gedaan hebben, toen zij erachter kwamen dat "er een ander" in het spel was.
En stel je dan eens voor dat door jouw verlies van beheersing toen, je deelde je partner een ferme tik uit, je voor jaren je kinderen niet meer mag zien, omdat jij toen fysiek geweld gebruikt hebt, in je blinde woede en verdriet.

quote:

Op woensdag 9 mei 2007 23:48 schreef Loedertje het volgende:
Zo, geen idee waar dit thuishoort maar ik kan er nog steeds met mijn hoofd niet bij dat er ouders zijn die denken hun ruzies en wraakgevoelens uit te spelen over hoofdjes van kinderen.

Ben ik zo raar als ik zeg dat een kind ALTIJD recht heeft op contact met beide ouders?

Altijd? Heel kort: Nee.

Mijn vrouw werkt op een adoptiebureau en daar kom je de meest afschuwelijk situaties tegen en hoe erg 't ook is, sommige mensen verdienen het niet om hun kinderen te zien.

En dat is puur gezien vanuit het kind's standpunt. Sommige mensen manipuleren zo erg, proberen hun kinderen te gebruiken als drugskoerier, zware mishandeling en nog veel meer van dat soort afschuwelijke praktijken.

Goede zaak dat in dit soort gevallen de kinderen uit het gezin geplaatst worden. Er ziten wat rotte appels tussen zeg.

quote:

Op zaterdag 12 mei 2007 15:36 schreef Loedertje het volgende:

[..]
ik heb nog steeds geen idee over WIE jullie het hier hebben maar goed..

Dan ben je een van de weinigen op fok! , zoals Milagro al in dit topic schrijft "half de incrowd kent in ieder geval een deel van het verhaal", niets voor jou die normaal overal van op de hoogte is loedertje, word je roestig?

Milagro, wat betreft jouw verhaal, natuurlijk zijn dat hele schrijnende voorbeelden. Het zijn ook vaak de vaders die het makkelijkste geprovoceerd worden omdat ze zo machteloos zijn. En dan is de straf voor een keer je zelfbeheersing verliezen wel erg groot. Maar ik vind het altijd vreselijk moeilijk hierover te oordelen als je alleen maar een stukje van het verhaal kent.

Ik vind wel dat er zoveel mogelijk moet worden geprobeerd om de vader de kinderen te laten zien en te leren kennen, desnoods met toezicht erbij als je de boel echt niet vertrouwt.

quote:

Op zaterdag 12 mei 2007 17:33 schreef Loedertje het volgende:

[..]

Ik ben geen tegenstander van UHP's, integendeel maar ook dán hebben kinderen recht om de psychisch niet in orde of verslaafde ouder te zien al dan niet onder begeleiding, desnoods een woensdagmiddagje per twe weken bij de Mc Donalds met de gezinsvoogd .

En dat zou psychisch ook goed zijn voor die kinderen???
Ouders die 99% van de tijd niet op komen dagen? Die in telefoongesprekken met kind dingen beloven die ze keer op keer niet waarmaken.
Het wordt in sommige gevallen tot in den treuren geprobeerd met gezinsvoogden en bezoekjes onder begeleiding, maar wat mij betreft houd het een keer op.
Namelijk wanneer het kind beter af is zonder de stress en de teleurstelling van de bezoekjes/telefoontjes.
Dan is een kind wat mij betreft beter af zonder contact met de natuurlijke ouders, maar in een stabiele situatie in een langdurig pleeggezien of bij adoptieouders.

quote:

Op zaterdag 12 mei 2007 17:34 schreef phileine het volgende:

[..]

Dan ben je een van de weinigen op fok! , zoals Milagro al in dit topic schrijft "half de incrowd kent in ieder geval een deel van het verhaal", niets voor jou die normaal overal van op de hoogte is loedertje, word je roestig?

Milagro, wat betreft jouw verhaal, natuurlijk zijn dat hele schrijnende voorbeelden. Het zijn ook vaak de vaders die het makkelijkste geprovoceerd worden omdat ze zo machteloos zijn. En dan is de straf voor een keer je zelfbeheersing verliezen wel erg groot. Maar ik vind het altijd vreselijk moeilijk hierover te oordelen als je alleen maar een stukje van het verhaal kent.

Ik vind wel dat er zoveel mogelijk moet worden geprobeerd om de vader de kinderen te laten zien en te leren kennen, desnoods met toezicht erbij als je de boel echt niet vertrouwt.

Nou, ik ken het hele verhaal, en al ben ik natuurlijk geen 24/7 erbij geweest, ik ken de man in kwestie goed genoeg om te weten dat hij deugt, alleen die ene keer niet, een klap uitgedeeld toen hij door had dat er een ander in het spel was....
Zij heeft toen de politie gebeld, en dat staat natuurlijk geregistreerd, en dat wordt dan ook tegen hem gebruikt, ja, hoe komt dat over op een buitenstaander

Een man slaat zijn vrouw, die vrouw belt de politie, nu dan moet er toch wel sprake zijn van geweld en angst en gevaar en weetikwat.

Het gaat me hier niet om de vaders compleet goed te praten,het gaat me hier niet om de moeders hun boosheid en eventuele rancune te verwijten , het gaat om HOE ze die woede en rancune uiten.
De man pakken op zijn zwakste plek, zijn kinderen, maar verdomme daar heb je dan toch vooral die kinderen mee, denk toch eens na!!!!!
Wat gaje dan tegen je kinderen zeggen tzt? Papa had geen interesse voor jullie, hij moest jullie niet?
Papa is een gewelddadige man, die mama naar het leven stond en ik was bang dat jullie ook gevaar liepen?

Er zijn legio manieren om je gram te halen, als iemand je onjuist behandeld heeft in jouw ogen, maar waarom iemand zo pakken, met iets waarbij hij dan volkomen machteloos staat.
Wat doet het die vrouw dan, triomf? een gevoel van macht? ha! dat zal je leren, klootzak?

Niemand behalve de direct betrokkenen kennen het hele verhaal, maar als er geoordeeld wordt, dan toch meestal heel snel en heel makkelijk in het voordeel van de vrouw.
Zij kan meestal toch als eerste haar verhaal doen bij familie en kennissen, de vrouw heeft sowieso 11 vd 10 keer de kids en het huis, dus is het meest bereikbaar voor iedereen (langskomen, verhaal doen etc), vrijwel niemand twijfelt aan het verhaal vd vrouw en willen dan vaak niet eens meer naar het verhaal van de man luisteren, als ze die kans al krijgen.

De vrouw wordt geloofd, want "waarom zou ze liegen??" , maar waarom zou de man liegen dan?
Waarom gaat men er vanuit dat wat de man zegt bullshit is en smoesjes? omdat een vrouw de fysiek zwakkere is, omdat de vrouw de meest voordehandliggende verzorger is, kinderen toch vaak wat meer naar de moeder trekken in de jongste jaren, moeder vaak degene is die het meeste thuis is?
Of komt het om dat de toehoorders vaak ook vrouwen zijn, en vanuit die gelijke positie, denken en oordelen?

quote:

Op zaterdag 12 mei 2007 15:36 schreef Loedertje het volgende:

[..]

Ik heb dit onderwerp 2 jaar geleden ook al eens aangesneden ergens hier+ 5 jaar gelden ook rond moeder-/vaderdag, ik heb nog steeds geen idee over WIE jullie het hier hebben maar goed...

Je liegt

Milagro, 1 keer een klap in het gezicht in een zeer extreme situatie (vreemdgaan van de partner) vind ik een geheel andere zaak dan iemand die stelselmatig agressief wordt bij huiselijke ruzies...

quote:

Op zaterdag 12 mei 2007 17:45 schreef p_iglet het volgende:

[..]

En dat zou psychisch ook goed zijn voor die kinderen???
Ouders die 99% van de tijd niet op komen dagen? Die in telefoongesprekken met kind dingen beloven die ze keer op keer niet waarmaken.
Het wordt in sommige gevallen tot in den treuren geprobeerd met gezinsvoogden en bezoekjes onder begeleiding, maar wat mij betreft houd het een keer op.
Namelijk wanneer het kind beter af is zonder de stress en de teleurstelling van de bezoekjes/telefoontjes.
Dan is een kind wat mij betreft beter af zonder contact met de natuurlijke ouders, maar in een stabiele situatie in een langdurig pleeggezien of bij adoptieouders.

in het geval van een het chronisch af laten wetende vader is het idd een andere zaak, net zo goed als de gevallen die Popolon opnoemt.
dan is er sprake van direct gevaar of leed bij de kinderen, gericht ms zelfs.
dan gaat het die vader ook niet echt om de kids, maar ofwel om de moeder dwars te ziiten, ofwel omdat hij er zelf praktisch voordeel (geld, ze toch maar weer even weghebben bij de moeder wetende dat ze zich zorgen zal maken of zo bv) bij heeft die kids af en toe bij zich te hebben

maar als het gaat om persoonlijk rancune van de moeder jegens de vader, dan is het toch echt wat anders.

al is de vader voor jou de grootst mogelijk klootzak geweest, als je hebt kunnen zien dat hij oprecht van het kind houdt, als je hebt kunnen zien dat hij blij was toen het er eenmaal was, als je hebt gezien dat er nooit maar dan ook nooit enige 'klootzakkerigheid" naar de kinderen toe is geweest, dan heb je je als moeder maar gewoon te verbijten en je over je eigen gevoelens heen te zetten, want er lopen zoveel klootzakkerig liefdespartners rond, die wel goede vaders zijn.
hell, er zijn legio vrouwen met klootzakken getrouwd, en niet van zins ervan te scheiden, maar alles behalve happy, en die klootzakken zien hun kinderen toch ook dagelijks en worden alleen gelaten met hun kinderen

quote:

Op woensdag 9 mei 2007 23:52 schreef milagro het volgende:

[..]

nee.
en andersom eigenlijk ook wel, mits er geen sprake was van misbruik, mishandeling of soortgelijk naar en gevaarlijk gedrag.

Je slaat de spijker op zn kop !

Milagro, bij de gevallen in mijn omgeving ken ik eigenlijk vooral de kant van de vaders. Ik ben dus niet zo snel geneigd de kant van de moeder te kiezen, weet niet of anderen dat wel doen? Het punt is dat de moeders meestal gewoon veel meer macht hebben omdat zij meestal het kind hebben en dat dus kunnen gebruiken om hun eigen rancune te botvieren. En ik ben het zeker met je eens dat het over het algemeen meer in de aard van vrouwen ligt om een kind daar ook voor te misbruiken. En ook dat het moreel zeer zeer verwerpelijk is om dat te doen. De mannen hebben helemaal niets om pressie uit te oefenen, behalve soms de alimentatie, maar als ze daarmee stoppen maken ze kans om helemaal al hun rechten te verliezen. Mijn hart gaat zeker uit naar de dwaze vaders en hun kinderen van de rekening.

oh en loedertje, heeft je moeder je nooit geleerd dat jokken niet mag? ik vind het prima als je voor je vrienden opkomt, maar waarom er niet gewoon voor uitkomen?

quote:

Op zaterdag 12 mei 2007 23:50 schreef phileine het volgende:
Milagro, bij de gevallen in mijn omgeving ken ik eigenlijk vooral de kant van de vaders. Ik ben dus niet zo snel geneigd de kant van de moeder te kiezen, weet niet of anderen dat wel doen? Het punt is dat de moeders meestal gewoon veel meer macht hebben omdat zij meestal het kind hebben en dat dus kunnen gebruiken om hun eigen rancune te botvieren. En ik ben het zeker met je eens dat het over het algemeen meer in de aard van vrouwen ligt om een kind daar ook voor te misbruiken. En ook dat het moreel zeer zeer verwerpelijk is om dat te doen. De mannen hebben helemaal niets om pressie uit te oefenen, behalve soms de alimentatie, maar als ze daarmee stoppen maken ze kans om helemaal al hun rechten te verliezen. Mijn hart gaat zeker uit naar de dwaze vaders en hun kinderen van de rekening.

ik doelde ook niet zozeer op de dames hier die dat evt doen, maar in het algemeen, het verhaal vd moeders bereikt mensen vaak het eerst en soms als enige versie.

zeker als er een "andere vrouw" in het spel was, is de man sowieso al de gebeten hond en doet wat hem daarna overkomt er niet meer toe "had ie maar niet"....

in "mijn versie" was de vrouw de vreemdganger, dat detail echter vertelt ze haar omgeving er niet bij, en de man in kwestie die krijgt de kans niet, niemand wil meer wat met hem te maken hebben, en al zou hij de kans krijgen, niemand zou hem geloven nog, want zoals ik al zei, het verhaal, de versie die men het eerste bereikt wordt geloofd, en die versie ontkrachten is heel heel lastig, iemand moet je dan gewoon op je woord vertrouwen.
en er is je in de eerste versie ws vertelt dat je totaal niet te vertrouwen bent, want dit en dat en zus en zo "echt???? heeft hij dat gedaan , joh??? meid wat vreselijk voor je, hoe heeft hij dat nu kunnen doen? jeeetje, joh"

ik kan daar zo kwaad om worden, omdat die vrouw en haar supportersclub dus totaal niet zien wat voor wrak die man geworden is, helemaal stuk, niet meer in staat om zichzelf te motiveren , want iedere stap die hij doet wordt verkeerd uitgelegd, de intentie niet vertrouwd, nu ja, de intentie wordt gewoon moedwillig verdraaid, want de supportersclub moet wel in stand blijven, hè.

die man is zijn kinderen gewoon kwijt, de eisen die de moeder stelt zijn idioot, en als hij ze niet inwilligt krijgt hij ze niet te zien "als jij echt zoveel van je kinderen houdt, dan zou je dat gewoon doen"

en ach, al zou hij ze in kunnen willigen, dan verzint ze er gewoon weer een paar nieuwe bij, of ze lokt weer een ruzie uit, door geld te eisen voor een of ander volkomen onnodig duur iets, waar hij dan tegen in gaat en dan wordt hem weer egoisme verweten, en gebrek aan liefde voor de kinderen.

ze heeft hem een keer 2 en half uur buiten laten wachten op de kinderen, want binnen komen mag hij niet.
uren buiten zitten omdat de kinderen nog zaten te eten, en nog moesten douchen, en haarwassen en de kamer opruimen en en en en.

en mevrouws familie en vrienden maar jammeren "ja, maar hij heeft haar geslagen! de moeder van zijn kinderen, geslagen heeft hij haar, de politie moest erbij komen"


echt, je wordt er niet goed van en ik word niet goed van mensen die menen dat het terecht is, dat je voor 1 fout, begaan naar de moeder toe, zo gestraft mag worden, en al waren het 2 fouten of 3, de straf die zij hem geeft, maakt hem kapot, over zijn fouten is ze duidelijk allang heen, zij heeft het leuke huis, zij heeft de auto, zij heeft de nieuwe vriend, maar vooral zij heeft de kinderen... en dat schijnt hij allemaal aan zichzelf te danken te hebben.... "heb ik jou even tuk!!!!!!!! had je maar niet...sukkel".

en ondertussen zien de kinderen papa niet meer, en de jongste die is papa al vergeten, want nog een baby.

rancuneuze mensen , die hun rancune koesteren over de rug van hun kind, dát is pas walgelijk.

Mag ik hier even om raad vragen? Een goede vriendin van mij is zwanger en het is uit met haar vriend. Ze hebben een best wel heftige relatie gehad met veel ruzie. Hij is nog aan het afstuderen en heeft geen eigen huis, maar wel altijd op kamers gewoond en dus wel zelfstandig geweest. Ik weet niet of hij nu ook alweer een eigen kamer heeft ofzoiets (ze woonden samen, maar zijn daar allebei weg).

Mijn vriendin wil het liefst het kind helemaal alleen groot gaan brengen, ze wil eigenlijk zo min mogelijk dat hij een vaderrol gaat vervullen. Ze vertrouwt er niet op dat hij zich verantwoordelijk zal gedragen (ze vindt dat hij nauwelijks voor zichzelf kan zorgen). Ze denkt dat zij alleen een veiligere en beschermdere basis kan bieden. Ze zegt zelf ook dat ze niet wéét of hij het niet kan, maar dat ze er ernstige twijfels bij heeft, vindt ze genoeg reden om hem geen gezag te laten hebben en ook geen omgang waarbij hij alleen de verantwoordelijkheid heeft voor de baby en later het kindje.

Ik vroeg haar gisteren of er iemand is in haar familie of andere vriendinnengroep was die kritisch tegenover haar houding staat. Ze zei dat niemand haar houding niet oké vindt.
Ik vind het lastig, want ik denk dat ze een verkeerde beslissing neemt die niet eerlijk is voor 2 mensen (de vader en het kind). Zoals al eerder hier besproken werd: er staat niet vast dat hij een slechte vader is. Dat het voor haar veel makkelijker is als er geen contact is en dus geen spanning, begrijp ik natuurlijk wel. Maar hoe kan ik nu tactisch proberen haar te laten inzien dat ze eigenlijk gewoon doordraaft in het idee dat hij niets goed zal doen straks?

haar vragen waarom ze denkt zelf wel een goede moeder te zijn als ze a priori iemand al geen kans geeft.
wat haar een goede moeder maakt als ze zichzelf nog nooiit heeft bewezen op dat vlak.

wat haar dan bezield heeft zwanger te raken van iemand van wie ze zo'n lage dunk heeft.

wat haar bezield heeft om zwanger te raken zonder de vader in spé van te voren mee te delen, dat hij vader zal worden dan van een kind dat hij niet mag zien als het aan haar ligt.

wat haar bezield heeft dan in jezusnaam om zo een jong iemand , die nog studeert, als vader te kiezen, zonder hem dat blijkbaar mee te delen dát ze daar mee bezig was, anders had ze wel een "ander exemplaar" geregeld, die haar goedkeuring wel kan wegdragen.

wordt ze natuurlijk kwaad, maar misschien wordt het tijd dat ze eens de waarheid hoort van iemand die dichtbij haar staat.

Ik denk dat als ik mijn mening laat horen, dat ik dat toch ietwat subtieler zal doen.

En natuurlijk was dit helemaal niet haar bedoeling, de breuk tussen hen en dan zelfs geen contact meer willen. Maar nu denkt ze daar wel zo over, ja. Ik vind het gewoon lastig dat ik nu, nu ze al zo ver is in haar beslissing, mijn mening pas ga geven. Maar ik denk wel dat ik echt moet proberen haar de andere kant te laten zien.

quote:

Op maandag 14 mei 2007 10:58 schreef Sespai het volgende:
Ik denk dat als ik mijn mening laat horen, dat ik dat toch ietwat subtieler zal doen.

En natuurlijk was dit helemaal niet haar bedoeling, de breuk tussen hen en dan zelfs geen contact meer willen. Maar nu denkt ze daar wel zo over, ja. Ik vind het gewoon lastig dat ik nu, nu ze al zo ver is in haar beslissing, mijn mening pas ga geven. Maar ik denk wel dat ik echt moet proberen haar de andere kant te laten zien.

waarom denk je dat ze die wil zien dan?

hebben ze samen gekozen voor dit kind, of was het haar keuze?

als het een ongelukje is, waarom wilde ze het dan houden?
puur omdat ze een kind wilde, of omdat het ZIJN kind zou zijn?
(even los vd abortus ja/nee)

ik bedoel, als je besluit om het te houden, lijkt mij dat toch ook meespeelt wie de vader is.
zeker als het niet gepland is.

als het wel gepland is, ook, maar als er vooral een op zichzelf staande kinderwens was, waarom het dan zo spelen?

als ze in eerste instantie blij was dat het ZIJN kind zou worden, moet ze eens terughalen waarom dat ook alweer was, wat er zo leuk aan hem is, dat ze specifiek van hem een kind wilde ( of het nu gepland was of niet).

ze wist toen ook dat hij (te) jong was, geen werk had want nog studeerde, niet echt een zelfstsndig huishouden gerund had nog (ja, sorry, ik vind op een studentenkamer zitten toch wat anders dan een huis hebben, gevoelsmatig is het eerste zeg maar zo vrijblijvend zeg maar, nu ja, whatever )...

als je iemand opzadelt met het vaderschap, zonder dat de man enige inspraak daarin had dus, dan zadel je jezelf op met de plicht je kind een vader te geven die er gewoon is, mits de vader al bewezen heeft een direct gevaar te zijn voor kind en moeder

de onvolwassenheid die deze jongen eventueel eigen is nog, kun je NOOIT hem op afrekenen, dat wist je toen je de keuze maakte om al dan niet stiekem een kind te maken, of iig het kind, gepland of niet, te houden.

je kan iemand niet ineens halverwege de rit meedelen dat zijn rol uitgespeeld is op basis van slechts een inschatting die jij maakt met in feite de natte vinger , dat is net zo onvolwassen en onverantwoordelijk als zij hem toedicht.

ze ontzegt haar kind bewust een vader.
dat is later niet meer terug te draaien.
en al is de relatie uit, zij zelf kan ook een hoop steun vinden in een vader op de nabije achtergrond.
met de tijd kan blijken namelijk dat iemand die niet zo'n leuke partner was, een rots in de branding kan zijn voor jou als vriend, en helemaal als je samen iets kostbaars deelt.

Ik vind een studentenkamer ook iets anders dan een huishouden. Maar hij is niet dakloos geweest ofzo, dus voor zichzelf zorgen lukt wel (ook al vindt zij van niet).

Ze wilden samen een kind. Hij meteen, zij wilde even wachten eigenlijk. Maar het liep zo en ze wilden er samen voor gaan. Nu is het uit en ziet zij er niks in hem straks alleen met het kind te laten. Dat is de situatie.

quote:

Op maandag 14 mei 2007 11:23 schreef Sespai het volgende:
Ik vind een studentenkamer ook iets anders dan een huishouden. Maar hij is niet dakloos geweest ofzo, dus voor zichzelf zorgen lukt wel (ook al vindt zij van niet).

Ze wilden samen een kind. Hij meteen, zij wilde even wachten eigenlijk. Maar het liep zo en ze wilden er samen voor gaan. Nu is het uit en ziet zij er niks in hem straks alleen met het kind te laten. Dat is de situatie.

dan is het helemaal schandalig
hij woonde toen toch ook al op kamers en toch wilde ze destijds een kind, de situatie, praktisch gezien, is dus totaal niet veranderd, en daarom dus ook geen argument.


maar goed, je kan 123647 argumenten noemen waarom het goed zou zijn, het in het belang van kind is dat hij zijn vader kent (mits etc etc maar dat is niet het geval hier) maar ze zal het ws allemaal afwimpelen, ze zal niet luisteren omdat ze niet wil luisteren, alles naar zich toeredenerend, omdat ze die knul gewoon niet meer in HAAR leven wil, hij moet weg, boeien dat er een kind is, dat hij daar de vader van is, weg oprotten en klaar.

zo zal het ws zijn en de vrouw heeft alle troeven in handen , per definitie.
nou, dan zou ik als man er ook mijn handen NU van aftrekken, nu het kind er nog niet is.
compleet, geen steun, geen geld, geen kontakt, NIETS.

als je je kind namelijk eenmaal in je armen gehad hebt, is het ondraaglijk het dan ineens niet meer te mogen zien.
iedere moeder weet dat, helaas weigeren sommigen in te zien dat dat voor vaders ook geldt.

Ze woonden samen toen ze zwanger werd. Hij niet meer op kamers dus.

Maar goed, ze voelt zich gewoon bang en niet veilig in zijn buurt, dat is the main point, geloof ik. En hoe ik daar verandering in moet brengen, in dat standpunt?

quote:

Op maandag 14 mei 2007 12:14 schreef Sespai het volgende:
Ze woonden samen toen ze zwanger werd. Hij niet meer op kamers dus.

Maar goed, ze voelt zich gewoon bang en niet veilig in zijn buurt, dat is the main point, geloof ik. En hoe ik daar verandering in moet brengen, in dat standpunt?

niet, als zij daarover niet meer twijfelt.
en dan kan hij beter nu zijn handen er van af trekken.

ze is toch ook niet meer in zijn buurt?
heeft hij haar naar het leven gestaan of zo, bedreigd, ernstig letsel toegebracht?
hoezo niet meer veilig?

Ik neem aan dat ze zich om een andere reden bang voelt dan om het simpele gegeven dat hij op een studentenkamer woont?

Je kunt natuurlijk ook proberen duidelijk te maken dat het voor het kind echt niet goed en ook niet leuk is als er over één ouder altijd negatief gedaan wordt. Dat heb ik in ieder geval in mijn achterhoofd gehouden bij de beslissingen die ik nam. Wel makkelijker in mijn situatie, hij wil geen vaderrol hebben. We hebben en houden wel contact, als hij zin heeft om te komen en dat komt wel eens voor dan is dat ook goed. Maar hij krijgt haar inderdaad niet mee maar dat is een afspraak die gemaakt is nadat we er over gepraat hebben. Ze weet het ook nu, dat het haar vader is en dat wij geen vrienden zijn zoals de meeste vaders en moeders. Daar is het voor nu, 'gewoon' klaar mee. Maar het is voor haar denk ik wel goed, we houden het contact open en de uitleg hoeft niet ingewikkeld te zijn. Met zijn moeder is er wel contact, dat is echt een oma voor haar. Een stukje familie en een stukje vroeger. Dat is wel belangrijk vind ik.

dan zegt zij natuurlijk "maar ik ga helemaal niet negatief doen over hem, ik heb het gewoon nooit over hem dan, simpel"

Heb haar vandaag gesproken en ook mijn mening gegeven of eigenlijk flink de andere kant laten zien. Ze reageerde daar heel rationeel op en ook wel luisterend, maar ze is er gewoon nog niet uit of ze die kant ook uit wil in haar beslissing. Neemt liever het zekere voor het onzekere en het zekere is zijzelf en niet hij, vindt ze. Ze vertrouwt niet op zijn capaciteiten als vader, op basis van zijn capaciteiten als vriendje, zoon, broer, vriend, werknemer... als mens. Of dat terecht is moet een rechter dan waarschijnlijk gaan uitzoeken.

quote:

Op maandag 14 mei 2007 16:38 schreef Sespai het volgende:
Heb haar vandaag gesproken en ook mijn mening gegeven of eigenlijk flink de andere kant laten zien. Ze reageerde daar heel rationeel op en ook wel luisterend, maar ze is er gewoon nog niet uit of ze die kant ook uit wil in haar beslissing. Neemt liever het zekere voor het onzekere en het zekere is zijzelf en niet hij, vindt ze. Ze vertrouwt niet op zijn capaciteiten als vader, op basis van zijn capaciteiten als vriendje, zoon, broer, vriend, werknemer... als mens. Of dat terecht is moet een rechter dan waarschijnlijk gaan uitzoeken.

wat heeft hij dan gedaan wat zo erg is dat hij zijn eigen kind niet zou mogen zien omdat dat ook gevaar op zou kunnen leveren voor het kind?

en wat doet haar denken dat mogelijk onverantwoordelijk gedrag dat je als vrije en blije student je kan veroorloven je ook zal doortrekken in het vaderschap?

als mijn gedrag voordat ik kinderen had de maatstaf zou zijn of ik ze ueberhaupt had mogen hebben, dan was ik nu dus kinderloos.

een kind, het ouderschap verandert je ten dele, in die zin dat het iets toevoegt aan je gedrag , levenshouding, het besef dat er iemand nu is die compleet afhankelijk van je is, voor wie jij het eerste voorbeeld bent, die op jou rekent, die jou vertrouwt, blindelings , de eerste jaren althans, die jouw EIGEN vlees en bloed is, iets wat een partner niet is, dat is in feite niet meer dan een vreemde die toevallig je leven in komt wandelen, is toch anders, een kind heb je (uitzonderingen daargelaten ) een automatische natuurlijk band mee, kan je veel meer van hebben dan van een ander.

samenwonen is niets voor mij, ik moet er niet aan denken iemand bij wijze van spreken 24/7 om me heen te hebben, ik ben erg gesteld op mijn 'vrijheid' , wil en moet af en toe echt alleen zijn, en dan niet een paar uur, nee, hele dagen.... maar mijn kinderen zitten me NOOIT in de weg, zijn me nooit teveel, irriteren me nooit zoals ieder ander dat doet (kán doen, hè ) , niet op die manier, ze benauwen me niet, ze belemmeren me niet, en wat ik eventueel moet opgeven , boeit me niet, als het voor hen is. ( ja okay, ik baal ms soms maar zet me er binnen een paar minuten weer overheen ) .


zoals hier gezegd wordt soms "wacht maar tot je zelf een kind hebt, dan praat je heel anders, het is niet zo zwart/wit" dat geldt hier net zo goed.

wat je als vrije flierefluiter, want geen verplichtingen in principe, je kan permiteren, wil je je niet eens meer permiteren als het je kind schaadt, dat is nu moederinstinct, en dat is dus ook vaderinstinct.

ja en een enkele vader kent dat gevoel niet, maar dat geldt net zo goed voor moeders, niet iedere moeder is happy met haar rol, niet iedere moeder is verantwoordelijk bezig.
wat denk je van moeders die alleenstaand zijn en om de haverklap een nieuwe vriend hebben en die in huis halen om maar eens wat te noemen, relaties die keer op keer stuk lopen met alle ruzies van dien?

zij gaat zo prat op haar moedergevoelens "ik voel dat dit het beste is voor mijn kind" , maar lapt de vadergevoelens van haar ex compleet aan haar laars, omdat het haar niet uitkomt? omdat zij denkt dat hij het niet gaat aankunnen?

of heeft hij iets vreselijks gedaan, zo erg, dat het kind dus echt gevaar zal lopen met hem alleen?

quote:

Op maandag 14 mei 2007 16:59 schreef milagro het volgende:
of heeft hij iets vreselijks gedaan, zo erg, dat het kind dus echt gevaar zal lopen met hem alleen?

Nee, hij heeft denk ik niks vreselijks gedaan. Tenminste: geen ernstig geweld of een moord gepleegd , geen (niet-eigen) kinderen verwaarloosd, hij is niet verslaafd aan harddrugs, drinkt wel elke dag een biertje of wat.
Ik weet niet wat voor soort dingen jij bedoelt?

quote:

Op maandag 14 mei 2007 17:12 schreef Sespai het volgende:

[..]

Nee, hij heeft denk ik niks vreselijks gedaan. Tenminste: geen ernstig geweld of een moord gepleegd , geen (niet-eigen) kinderen verwaarloosd, hij is niet verslaafd aan harddrugs, drinkt wel elke dag een biertje of wat.
Ik weet niet wat voor soort dingen jij bedoelt?

ja, minimaal dat dus

om iemand zo voor het leven te straffen voor gedrag wat hij als kinderloze getoond heeft en mogelijk misschien indien als zou kunnen eventueel vertonen als vader is toch echt schandalig wreed en zo volkomen niet terecht.

al die onredelijke moeders moeten zich eens voorstellen als een ander beslist dat jij als moeder niet langer deugt en dus je kind je wordt afgenomen, en dat dan voor gedrag wat je als partner ooit eens vertoond hebt.

zomaar, zonder mitsen en maren, zonder enige inspraak, zonder je te kunnen beroepen op wat dan ook, de andere partij niet aanspreekbaar , en het enige wat je over en over te horen krijgt is "had je toen maar niet ......" en dat je keurig moet gaan zitten afwachten tot die ander bepaalt dat jij je kind mag zien, en ondertussen moet je door allerlei hoepels heen springen om dat te verdienen

hoppa, door het stof zal je!!!!!!!!!! en als je dan stof hapt, verwijt ik je dat weer!!!!! en zo win ik slag na slag en put ik jou zo uit dat je het wel op móet geven en kan ik tevreden tegen me zelf zeggen "zo, meid, dat heb je toch maar mooi voor elkaar ! "

moet echt wel zó heerlijk zijn, dat gevoel van triomf, dat je dat over het hoofd van je eigen kind heen kunt halen.

sespai, ik denk dat je er goed aan hebt gedaan om te beginnen je mening te geven. Met direct zo van leer trekken bereik je waarschijnlijk nog veel minder. Als iedereen uit haar omgeving achter haar beslissing staat, heeft ze misschien nog niet eens nagedacht over het onrechtvaardige daarvan naar hem toe. Weet hij eigenlijk al dat ze het zo wil gaan doen? Wat is zijn opvatting? Overigens moet het erg ver gaan voordat een rechter een vader helemaal alle bezoekrechten ontneemt, maar in de praktijk (kijk maar naar de voorbeelden in dit topic) maakt dat niets uit, die moeders hebben alle macht en mogelijkheid om die kinderen bij de vaders weg te halen. Dat maakt het ook allemaal zo treurig.
Misschien moet je haar eens wat informatie van De Dwaze Vaders laten lezen, dat laat de andere kant goed zien.

Ze heeft wel over de andere kant nagedacht, maar helaas is dit toch wel haar sterke gevoel. Dat ze de plicht heeft als moeder haar kind niet in een onzekere positie te brengen en haar kind niet beschadigd te laten worden door de persoonlijkheid en achtergrond die de vader heeft.
Ik bedoelde met een rechtszaak eerder een zaak vanuit hem. Hij heeft nu niks en wil omgang (en erkenning). Hij weet dus dat ze deze kant uit denkt. Ze heeft alleen nog niks echt besloten daarin, volgens mij.

quote:

Op maandag 14 mei 2007 20:11 schreef Sespai het volgende:
Ze heeft wel over de andere kant nagedacht, maar helaas is dit toch wel haar sterke gevoel. Dat ze de plicht heeft als moeder haar kind niet in een onzekere positie te brengen en haar kind niet beschadigd te laten worden door de persoonlijkheid en achtergrond die de vader heeft.
Ik bedoelde met een rechtszaak eerder een zaak vanuit hem. Hij heeft nu niks en wil omgang (en erkenning). Hij weet dus dat ze deze kant uit denkt. Ze heeft alleen nog niks echt besloten daarin, volgens mij.

en weer die persoonlijjkheid en achtergrond, wat bedoelt ze dan toch precies daarmee.

(dat is meer een retorische vraag, hoor, je hoeft hier geen privé dingen die het te herkenbaar maken te posten)

beseft ze dan niet dat ze door dit te doen (gaan doen) juist voor onzekerheid en onrust zorgt?
dat papa het er ws niet bij zal laten zitten en terecht, en zij dan ook geen rust heeft, en dat ook niet in het voordeel is van het kind?
dat ze juist veel vragen zal krijgen tzt als er een papa is, en alle andere kinderen er wel 1 hebben en zij geen goede uitleg kan geven?
wat gaat ze zeggen dan, papa is dood? papa is er nooit geweest? je hebt er geen? of papa had een verleden en een achtergrond waar ik je niets over ga vertellen behalve dan dat het niet deugde, en papa dus ook niet, beter kwijt dan rijk.

het lijkt wel of ze last heeft van een Pre Partum Depressie, zeg

Wat denkt ze nou eigenlijk concreet wat er mis kan gaan? Of is het eigenlijk vooral een excuus om niets meer met hem te maken te hoeven hebben, want dat is natuurlijk het makkelijkste?

Ik vind dat als hij goed genoeg was om een kind mee te maken, hij ook goed genoeg moet zijn om dat kind te kunnen zien. Ik ben me daar héél erg van bewust geweest dat samen een kind hebben je méér bindt dan welke huwelijksgelofte dan ook, en dat we vanaf dat moment echt nooit meer zomaar uit elkaars leven zouden kunnen stappen.

Ik vond het trouwens ook best eng om de eerste keer mijn kind bijvoorbeeld achter te laten bij een oppas, of mijn stiefzoon met haar te laten wandelen, of haar in de creche achter te laten. Je denkt altijd dat je zélf degene (en eigenlijk de enige bent) die het beste voor haar kunt zorgen. Dus ik snap heus wel dat haar gevoel nu zegt dat ze haar kind helemaal niet bij die jongen zou willen achterlaten, maar het is nu eenmaal niet anders. Dat is eigenlijk de bottom line. Hij is de vader, het is net zo veel zijn kind als haar kind (en blijkbaar voor hem nog meer gewenst). En als er geen enorme zwaarwegende redenen zijn heeft hij moreel en wettelijk gewoon het recht om ook vader te zijn. Ook al zou het voor haar makkelijker zijn als hij nu uit haar leven verdween.

Heeft zij nooit iets onverantwoordelijks gedaan in haar leven? En zijn er concrete redenen waarom ze zich nu opeens bang en onveilig voelt in zijn omgeving, terwijl ze hem eerder nog geschikt achtte als de vader van haar kind?

Over concrete dingen kan ik hier niet zomaar wat zeggen. Maar er zijn volgens mij geen echte bedreigingen geweest ofzoiets dergelijks. Wel erge ruzies en scheve verhoudingen met niet al te leuk gedrag daarbij.

Ik ben het gewoon heel erg eens met jullie en die zwaarwegende redenen. Die ontbreken ook, vind ik. Maar ja.
Ik heb ook gezegd: Je hebt er geen bewijs voor dat hij een slechte vader is en je hebt ook geen bewijs dat jij een goede moeder bent. Je hebt de plicht je kind contact te laten hebben met de vader, tenzij hij duidelijk een gevaar of bedreiging is voor het kind. Dan is het je plicht het kind te beschermen tegen dat gevaar. Maar totdat dat bewezen is, is het geen optie om het zonder hem te doen, vind ik. Maar jaaaaaaaaa.

ik neem aan dat ze dan ook geen financieel beroep op hem gaat doen?

ik denk ook dat ze die angst als excuus gebruikt, ms onbewust.
ze wil die man gewoon weg hebben, liefst loste hij accuut op, poef, weg, maar dat kan helaas ( in haar ogen) niet.

zeg maar dan dat ze alle troeven in handen heeft, dat het een makkie is om een vader weg te houden bij zijn kind, zelfs een welwillende vader, die laat zien er echt alles aan te doen om zijn kind te kunnen zien, tot verhuizen aan toe of ander werk (hoepels hoepels)... en dan nog machteloos staat dus.

ms werkt dat, door zo de kille feiten op te sommen, ziet ze ms waar mee ze bezig is, kil egoisme en wrange wreedheid op feitelijks niets dan een inschatting gebaseerd, een inschatting volgens mij vooral gekleurd door de wens lekker alleen met haar kind te zijn.

geen idee, hoor, volgens mij als een vrouw daar haar zinnen op gezet heeft, lekker alleen het kind op voeden, weg vent, weg gezeur, weg nog iemand die belangrijk is voor je kind, nog iemand die je kind kan gaan missen, naar toe willen, om jengelen als "mama stout is", dat je dat niet zo maar uit haar hoofd krijgt, als ze totaal maar dan ook totaal NIETS voelt meer voor de vader, geen liefde, soit, maar ook geen vriendschap, geen sympathie, geen empathie, helemaal niets, als wat er met de man gebeurt haar volkomen koud laat, en als hij morgen dood neer zou vallen, zou het haar eignelijk enkel opluchten, hè hè, die is weg.

Het wordt m.i. hoog tijd dat de wet hieromtrent eens behoorlijk aangepast gaat worden, om ook de vaders wat meer middelen in handen te geven. Op zijn minst een spoedprocedure als de moeder zich niet aan de bezoekingsregeling houdt. Hoe het nu gaat ben je vaak een hele tijd verder voordat je de rechterlijke gang hebt gemaakt, en dan zijn die kinderen al zo vervreemd dat ze zelf vaak al niet meer willen of dat die bezoekjes heel ongelukkig uitpakken.

Wat mij betreft mag je zo'n moeder best een flinke boete opleggen, of zet je haar voor mijn part een paar dagen vast. Kan ze zelf gaan uitleggen aan haar kinderen waarom ze er niet is, en kunnen ze ondertussen mooi bij pappa logeren

jullie doen of iedere gescheiden ouder zo is.
er is ook een grote groep waar alles wel goed gaat.

quote:

Op woensdag 9 mei 2007 23:55 schreef Loedertje het volgende:

[..]

Er zijn idd gelukkig ook veel ouders die wél denken aan de kinderen i.p.v egoistisch alleen aan zichzelf maar daar gaat deze thread niet over.

ik bedoel al om te beginnen de titel van dit topic.

quote:

Op woensdag 16 mei 2007 15:28 schreef lady-wrb het volgende:
ik bedoel al om te beginnen de titel van dit topic.

ja, maar nu weet je dat het hier niet om álle gescheiden ouders gaat, dus kun je die TT ook als zodanig lezen

tja, als je het zo gaat bekijken: ik ben niet eens gescheiden, dus wat maak ik me druk

Niet zo op jezelf betrekken lady-wrb, het gaat hier over hele andere gevallen dan het jouwe.
Ook een problematiek op zich, maar dat neemt niet weg dat dit soort gevallen, waar dit topic over gaat, ook heel schrijnend zijn en dat er best een beroep gedaan mag worden op gescheiden ouders om nog eens goed te kijken naar hun situatie en hoe die is voor zowel de ex als het kind.

ik betrek niks op mijzelf hoor, die opmerking van hierboven moet je gewoon met een knipoog bekijken.
en ik voel me ook absoluut niet aangesproken.
ik ben de ideale ex : iedere man zou van mij gescheiden willen zijn

quote:

Op woensdag 16 mei 2007 19:42 schreef lady-wrb het volgende:
ik betrek niks op mijzelf hoor, die opmerking van hierboven moet je gewoon met een knipoog bekijken.
en ik voel me ook absoluut niet aangesproken.
ik ben de ideale ex : iedere man zou van mij gescheiden willen zijn

Het lijkt er op dat ze er toch wel echt uit is: geen rechten voor de vader en zelf dus alles kunnen controleren aan eventueel contact. Ik denk dat er dan een rechtszaak komt en dat ze die never-nooit gaat winnen.

Het knaagt aan me. Wil haar overtuigen dat het niet goed is. Helaas voel ik geen mogelijkheden om dat te doen.