De opkomst van de Bimbocultuur

quote:

Bimbovrouwen



Vrouwen die paaldansen uit hobby, die een pornoster als het nieuwe rolmodel zien en niet huiveren om hun lichaam te laten verbouwen. Ze zijn kenmerkend voor de bimbocultuur. Willen die vrouwen dat zelf of voegen ze zich naar een door commercie en mannen geschapen ideaalbeeld? Volgens Ariel Levy, die het fenomeen bestudeerde, toont het niet hoe ver de vrouw gekomen is maar hoe ver ze nog te gaan heeft.

quote:

Op zaterdag 14 april 2007 18:10 schreef -skippybal- het volgende:
Kijk eens hoe geemancipeerd we zijn, we gedragen ons als lustobjecten

quote:

Emancipatie van de bimbo?



Gepubliceerd op donderdag 12 april 2007

Na de Dolle Mina’s van de jaren zestig en de feministen die daarop volgden - met Cisca Dresselhuys en haar Opzij-gevolg van vandaag - lijkt de strijd nog helemaal niet gestreden. Vrouwen worstelen misschien wel meer dan ooit met hun identiteit.
Een carrière en het huishouden delen met de partner is een feministisch ideaalbeeld, maar tegelijkertijd willen we wel vrouw zijn, sexy gevonden worden en nagefloten worden op straat.

Seksobjecten
Volgens schrijfster Ariel Levy is er een groeiende groep vrouwen doorgeslagen in de zoektocht naar macht: female chauvinist pigs. In haar boek Female Chauvinist Pigs. De opkomst van de bimbocultuur beschijft Levy de vrouwen die nog een schepje bovenop de male chauvinist pigs doen, die vrouwen als vlees zagen.

De vrouwelijke variant verheft zichzelf en andere vrouwen tot seksobjecten, zoals de uitgever van de Nederlandse vertaling Meulenhoff het omschrijft. “Dit is nu de Female Chauvinist Pig : de nieuwe vrouw met ‘macht’ die de ‘Playboy-bunny’ als talisman draagt, aan vluchtige seks doet alsof het sport is en de ‘bimbocultuur’ omarmt wanneer ze maar kan.”

De bimbo’s denken misschien dat ze in hun streven om een leven te leiden als dat van Paris Hilton aan bevrijdende rebellie doen, maar volgens de schrijfster laat het vooral zien dat de vrouw nog een lange weg te gaan heeft.

Madonna
Ook recensente Jennifer Egan vreest dat de female chauvinist pigs seksuele macht verwarren met maatschappelijk machtige posities, waardoor ze denken feministisch te zijn, maar eigenlijk zichzelf en andere vrouwen objectiveren.


Egan noemt het verhelderend hoe Levy de fenomenen weet te interpreteren waarover zijzelf zich al had verbaasd – de uitgelekte seksvideobanden van Paris Hilton hebben haar carrière juist goed gedaan en plastische chirurgie op schaamlippen is reuze populair – en hoe zij tot de omschrijving van bimbo’s komt. Ze stelt daar tegenover dat het beeld te eenzijdig is. Als voorbeeld noemt ze Madonna die met haar sexy vrouwelijkheid wel echt maatschappelijke macht heeft ontwikkeld en een positief voorbeeld voor tienermeisjes kan zijn.
Beperkt houdbaar
Ook in Nederland is er aandacht voor de worsteling met de vrouwelijke identiteit. Sunny Bergman gaat in de documentaire Beperkt houdbaar op zoek naar een ideaalbeeld. Daarvoor reist ze onder meer naar de Verenigde Staten waar plastisch chirurgie al veel vanzelfsprekender is dan in Nederland. Ze krijgt te horen dat ze een candidate is voor van alles: schaamlippenverkleining, billenlift, haar onderkin en buikje moesten weg, borsten konden groter, enz.

Terug in Nederland ontdekt ze dat er een ideaalbeeld wordt gepromoot dat in werkelijkheid nauwelijks bestaat. Geen enkel glossy magazine plaatst foto’s onbewerkt, geven verschillende bladenmakers en fotografen voor de camera toe. Tailles worden eerst wespentailles gemaakt, borsten worden vergroot.

Bergman krijgt te horen dat je vanaf je dertigste toch wel botox in je voorhoofd moet laten spuiten. En schaamlippen verkleinen, het lijkt nu nog bijzonder, maar wie weet is het over een aantal jaren net zo vanzelfsprekend als je benen scheren.

Deeltijdfeminisme
Op 12 april wordt Ariel Levy (in Odeon, Amsterdam, aanvang 20.00 uur) geïnterviewd door Heleen Mees. Een Nederlandse jurist, econoom en publicist, die zichzelf in de Volkskrant een ouderwetse feministe noemt. Met (de titel van) haar boek dat binnenkort uitkomt, roept ze de Nederlandse maatschappij op: Weg met het deeltijdfeminisme! Het is een bundeling van columns die ze in NRC Handelsblad publiceerde.

In de krant is ze uitgesproken: “De keuzefeminist kan alles, mag alles, maar hoeft niets. Om het gebrek aan maatschappelijk engagement te maskeren stemt ze bij de verkiezingen op een vrouw. Ze windt zich op over meisjesbesnijdenis, eerwraak, boerka's en ander onrecht dat allochtone vrouwen wordt aangedaan. Zaken waarover ze zelf thuis, of op het werk, de strijd in ieder geval niet hoeft aan te gaan. Het moet immers wel fun blijven.”

De uitspraken van Mees plezieren de zogenaamde powerfeministen, aldus de Volkskrant, en irriteren de keuzefeministen. Waar de een vindt dat een hoogopgeleide vrouw die geen volwaardige carrière nastreeft de samenleving tekortdoet, vindt de ander dat ze recht heeft te kiezen voor een leven achter het aanrecht, zo lang het haar eigen keuze is.

quote:

Waarom Britney zo populair werd

AMSTERDAM (GPD) - Een reflex, een act die als vanzelf gaat. Dat is volgens Ariel Levy de essentie van de 'bimbocultuur'. Haar boek 'Female Chauvinist Pigs: Women and the Rise of Raunch Culture' beschrijft en verklaart het fenomeen.

De Amerikaanse journaliste Levy weet waarom jonge meisjes plots Playboy-T-shirts dragen, strippers op televisie te zien zijn en waarom Britney Spears zo populair werd. Het is de voorzetting van de vrouwelijke liberalisering, denkt Levy. Tegenwoordig heet dat niet meer feminisme, maar bimbocultuur. Met strings en borstvergrotingen wordt het vrouwelijke lichaam verder bevrijd.
,,In de jaren tachtig en negentig was politieke correctheid de norm. Nu willen jonge vrouwen zich daartegen verzetten want ze willen niet op hun moeder lijken'', zegt ze donderdagavond in een zaal in Amsterdam. ,,Ze rebelleren door cartooneske beelden van de vrouwelijke seksualiteit te imiteren. Die zijn rauw en dwaas, zonder nuance. Maar wel met humor."
Juist daarom is het Playboykonijn zo populair bij vrouwen, denkt Levy. ,,Playboybaas Hugh Hefner koos een konijn als logo omdat dat zacht en speels was, net zoals een vrouw zou moeten zijn. Maar nu kiezen vrouwen voor het logo omdat het sexy en rebels is."
De bimbocultuur test de seksuele losheid van de vrouwen, vindt Levy. Als je tegen die cultuur bent, voel je je niet tevreden met je eigen seksualiteit. Meisjes die hun borsten tonen in televisieshows of als een stripper dansen in een videoclip doen dat als vanzelf omdat van hen verlangd wordt dat ze die rol spelen. Taboe wordt vandaag als iets negatiefs gezien.

Toen de journaliste de bimbocultuur probeerde te doorgronden, kreeg ze van veel vrouwen te horen dat ze zich als bimbo gedroegen omdat ze 'als een man' wilden zijn. ,,Daarmee bedoelden ze sterk en succesvol. Tegelijkertijd willen ze Barbie zijn: 'bimbo maar ook een succesvolle, sexy vrouw.'"
Een vrouw als Paris Hilton kan dan ook beschouwd worden als hét bimbovoorbeeld. ,,Ze werd gelanceerd door de amateurpornofilm die ze maakte en is nu zeer succesvol. De focus ligt niet meer op de seksualiteit van de vrouw maar op het feit dat je begeerlijk bent. Het maakt gewoon deel uit van onze cultuur."
Om diezelfde reden werden ook Britney Spears en Christina Aguilera razend populair. ,,Ze zingen over seksualiteit en zien er goed uit maar ondertussen zijn het maagden. Het is de ultieme Amerikaanse droom: eruit zien als een hoer, maar nog altijd een maagd zijn'', legt Levy uit. ,,Het is belangrijk dat het een show is, dat je alles onder controle hebt."

Zoals de vrouwenbeweging eind vorig decennium enorm succesvol was, is de bimbocultuur dat nu. ,,Alleen is dat problematisch voor jonge meisjes. Zij hebben de sterke open cultuur van het feminisme nooit gekend. Als ze de bimborol niet zien als één van de rollen die ze kunnen spelen maar als dé rol die ze moeten invullen, dan is er een probleem. Ik wilde met mijn boek proberen om meisjes opnieuw te laten nadenken over hun ideeën over seksualiteit. Als ik die boodschap kan overbrengen, heb ik mijn doel bereikt. "

quote:

Domme Mina' s
13/04/2007 13:00

Vrouwelijkheid wordt niet langer gekoesterd, veeleer geëtaleerd. Borsten moeten groter, billen bloter, beide het liefst afgewerkt met getatoeëerde playboybunny.

Het doet haast denken aan die millenniaoude beeldjes van vruchtbaarheidsgodinnetjes. Maar dan met wespentaille. En ditmaal niet in een matriarchale context. Stoeipoes is de (ere)naam, bloot is het nieuwe zwart, strippen en paaldansen de nieuwe fitness, pikante columns en clitlit de nieuwe Libelle .

Behagen, uitdagen en prikkelen, het lijkt weer de lovenswaardige missie van elke moderne en vrijgevochten vrouw. Niet op zijn voorschrift, overigens. Nee, geen slachtofferconstructies deze keer. Alles op eigen initiatief, want daarvoor zijn we wel geëmancipeerd genoeg.

Althans, in de bimbocultuur. En, althans, volgens de Amerikaanse New York Magazine-journaliste Ariel Levy die haar soortgenoten in het boek Female Chauvinist Pigs meedogenloos, haast bloeddorstig, door de mangel haalt.

De female chauvinist pig, zo luidt haar definitie, is de nieuwe vrouw met 'macht' die de playboybunny als talisman draagt, aan vluchtige seks doet alsof het sport is en de bimbocultuur omarmt wanneer ze maar kan. "Als male chauvinist pigs mannen waren die vrouwen als stukken vlees zagen, dan zouden wij ze eens een lesje leren : wij worden female chauvinist pigs, vrouwen die andere vrouwen en onszelf tot lustobject maken. De bimbocultuur is de lakmoesproef voor vrouwelijke vrijgevochtenheid", aldus een kwaaie Levy.

En ze haalt er het feminisme bij. "Alom wordt aangenomen dat mijn generatie vrouwen, die het geluk heeft in een wereld te leven die door de vrouwenbeweging is aangeraakt, bij alles wat ze doet vanzelfsprekend geleid wordt door de verworvenheden van het feminisme. Maar zo werkt het niet. 'Hoerig' en 'geëmancipeerd' zijn geen synoniemen. We moeten ons afvragen of deze obscene wereld van borsten, billen en benen eigenlijk wel laat zien hoe ver we gekomen zijn, of alleen maar hoe ver we nog te gaan hebben."

En ze raast voort. "Het klopt dat vrouwen met een inhaalslag bezig zijn op het van oudsher mannelijke terrein van het seksuele opportunisme ; net als op andere gebieden proberen we het onszelf qua seks zoveel mogelijk naar de zin te maken. Maar het is niet waar dat mannen in hun onderbroek rond paraderen om macht te krijgen." Verdict : "Vrouwen die machtig over willen komen, hebben het altijd efficiënter gevonden om zich met mannen te identificeren dan om een poging te doen de hele vrouwelijke sekse naar hun niveau te tillen." Conclusie : geen emancipatorische millimeter vooruit, terug naar af.

Door de modder rollen
Bimbo's die de trend markeren, vindt Levy onder meer in de stomende R&B-videoclips, waar net-geen-naakte vrouwenlijven lustobject van het zingende subject (en pooier van dienst) staan te wezen, en concreter in de Paris Hiltons en Christina Aguilera's van deze aardbol. Christina Aguilera over wie ze schampert dat "die in 2003 een album opnam dat Stripped heette, in haar videoclip Dirrty op suggestieve wijze door de modder rolde en graag broeken zonder kont draagt. 'Ze is een fantastisch rolmodel', verklaarde Aguilera's moeder. 'Ze wil de maatschappij veranderen, want vrouwen moeten precies hetzelfde kunnen doen als mannen'."

Een redenering waarmee moeder en dochter Aguilera een knoert van een sofisme demonstreren, zo vindt Levy. Want is deze zogeheten bevrijdende rebellie niet gewoon hetzelfde als behaagzuchtig conformisme ? Feminisme dat in de eigen staart bijt, met andere woorden ?

Hoe belangrijk is de invloed van televisie en media op de beeldvorming van jongeren ? Anita Roddick, oprichtster van The Body Shop, hees ooit al de rode vlag over de al te expliciete R&B-clips. "Door die clips spreken sommige tieners hun liefje aan met bitch . Dat mógen we niet normaal vinden."

Socioloog aan de KU Leuven Steven Eggermont, die onderzoek deed naar de invloed van televisie op relatievorming bij jongeren, nuanceert. "Alles staat of valt met het al dan niet narratieve kader van wat ze zien. Temptation Island is bijvoorbeeld niet zo 'gevaarlijk', want daar is het duidelijk dat het gaat om een spel, dat er een opzet is, dat het niet gaat om de echte wereld. Onderzoek toonde ook aan dat heel veel, zo niet alles, met sociale klasse te maken heeft. Kinderen van ouders met een hoger opleidingsniveau zien vaker goede relaties, en geloven iets makkelijker in romantiek. Kinderen uit lagere sociale klassen staan enorm kritisch tegenover die romantiek en definiëren relaties veel seksueler. Nu blijkt dat jongeren uit die lagere sociale klassen ook meer naar clips kijken. Er lijkt een verband te bestaan met hun lossere opvatting over seks, maar die wortelt sterker in hun achtergrond dan in de invloed van die videoclips. Al neemt dat niet weg dat we ons wel vragen moeten stellen bij die almaar pornografischere ondertoon van videoclips. Moeten we dat allemaal wel toelaten ?"

Geen overbodige vraag, zoals onlangs nog bleek uit een rapport van de American Psychology Association (APA). Uit een breed onderzoek van alle mogelijke media, reclamecampagnes en productmerchandising concludeerde het APA dat het beeld van een vrouw wel degelijk in toenemende mate bepaald wordt "door haar sexappeal, door haar rol als lustobject".

"Bij tienermeisjes zorgt die overdreven voorstelling van vrouwen als eendimensionale seksobjecten voor toenemende druk om aan dat beeld te beantwoorden, wat tot ernstige fysieke en geestelijke problemen leidt", stellen de onderzoekers. Er zou volgens het APA een duidelijke link bestaan met depressies, eetstoornissen, een laag zelfbeeld en slechte schoolresultaten.

Conclusie ? Ja, er is reden om alert de beeldcultuur in de gaten te houden. En om jongeren een relativerende context én voldoende alternatieven aan te reiken. Maar nee, de bimbocultuur lijkt niet het bewijs van een losgeslagen postfeminisme. Evenmin van een duizelingwekkende U-bocht van het hele vrouwendom. Ook geen zorgen over een oversekste samenleving : de vaak obscene graffitiopschriften in Pompeï, om maar iets te zeggen, maken duidelijk dat onze voorouders in de eerste eeuw na Christus al even heetgebakerde besognes aan het hoofd hadden.

Laten we het cultuurpessimisme nog even voor wat het is. Al is Levy's besluit alleen maar aan te moedigen. "We moeten onszelf de vrijheid gunnen om uit te vinden wat we diep van binnen van seks verwachten, in plaats van na te apen wat de populaire cultuur ons als sexy voorspiegelt. Dát zou pas bevrijdend zijn."

quote:

Op zaterdag 14 april 2007 18:53 schreef Toffe_Ellende het volgende:
The Decline of Western Civilization Heerlijk, dat vooruitzicht dat ik over twintig jaar omsingeld ben door louter idioten en ander crapuul.

quote:

Op zaterdag 14 april 2007 19:33 schreef Aoristus het volgende:
Wat je vaak mist aan die uitspattingen, is de lading die het moet dekken. Daardoor wordt het alleen maar oppervlakkiger en betekenisloos. De elementen van het 'verliefd-zijn' missen.