LIT Literatuur, Taal en Kunst
Boekbesprekingen, vragen over schrijvers, je favoriete theaterstuk, de mooiste schilderijen of de beste musea. Een must voor alle liefhebbers van kunst, boeken, theater en taal.
Nee, het is heel goed gegaan, anders zouden ze het boek niet opnieuw willen uitgeven. Het idee is dat er 'meer' in zit, in de zin van: een breder publiek. Toen het boek uitkwam, begin maart, zijn er tijdens een interne crisis bij de uitgeverij 23 medewerkers vertrokken, inclusief de pr-afdeling Het boek was dus slecht getimed, al kun je dat van tevoren natuurlijk niet weten. Nu draait de firma weer op volle toeren en willen ze er vol tegenaan. Dan is zo'n nieuwe uitgave een mooi statement, zeg maar.quote:Op woensdag 20 juni 2007 00:51 schreef wonderer het volgende:
Dus eigenlijk heeft je uitgeverij het verpest? Het klinkt nu alsof het niet goed is gegaan in het begin, ondanks de publiciteit die het opleverde.
Het boek was dus slecht getimed, al kun je dat van tevoren natuurlijk niet weten. Nu draait de firma weer op volle toeren en willen ze er vol tegenaan. Dan is zo'n nieuwe uitgave een mooi statement, zeg maar.
Maar je krijgt dat allemaal mensen die het boek kopen en op de helft erachter komen dat ze het al gelezen hebben maar dan onder een andere titel. Die zijn dan weer boos.
Ik zou er wel heel duidelijk op laten zetten dat het vroeger anders heette.
Ik zou er wel heel duidelijk op laten zetten dat het vroeger anders heette.
Ahh, right. 't Blijft een beetje een raar wereldje, de literaire uitgeverij.quote:Op woensdag 20 juni 2007 01:25 schreef Nadine26 het volgende:
[..]
Nee, het is heel goed gegaan, anders zouden ze het boek niet opnieuw willen uitgeven. Het idee is dat er 'meer' in zit, in de zin van: een breder publiek. Toen het boek uitkwam, begin maart, zijn er tijdens een interne crisis bij de uitgeverij 23 medewerkers vertrokken, inclusief de pr-afdeling Het boek was dus slecht getimed, al kun je dat van tevoren natuurlijk niet weten. Nu draait de firma weer op volle toeren en willen ze er vol tegenaan. Dan is zo'n nieuwe uitgave een mooi statement, zeg maar.
Op zich wel tof, met twee verschillende uitgaven een groter publiek bereiken. Die privilege krijgen er niet veel.
"Pain is my friend. I can trust pain. I can trust pain to make my life utterly miserable."
"My brain is too smart for me."
"We don't need no education." "Yes you do, you just used a double negative."
"My brain is too smart for me."
"We don't need no education." "Yes you do, you just used a double negative."
O, ik kreeg vanmiddag al de nieuwe cover gemaild en die is GEWELDIG
Wel bijzonder, iemand die aan twee woorden genoeg heeft, want ik heb niet meer gemompeld dan : "Hmmm... zwart... hmmm... witte letter... hmmmm... beetje kleur, blauw of zo, en dan moet het simpel eh... eenvoudig... weet je wel, hmmm?"
Toch leuk, m'n eigen naam erop
Ik heb een erg goede dag. Ik heb een nieuw boek cadeau gekregen, in feite, want daar komt het op neer, en ik heb een goeie boekrecensie geschreven waarmee ik iemand heel ongelukkig ga maken, dat is de keerzijde, maar ze zullen mij ook wel pakken als ze de kans krijgen. En die krijgen ze nu
Wel bijzonder, iemand die aan twee woorden genoeg heeft, want ik heb niet meer gemompeld dan : "Hmmm... zwart... hmmm... witte letter... hmmmm... beetje kleur, blauw of zo, en dan moet het simpel eh... eenvoudig... weet je wel, hmmm?"
Toch leuk, m'n eigen naam erop
Ik heb een erg goede dag. Ik heb een nieuw boek cadeau gekregen, in feite, want daar komt het op neer, en ik heb een goeie boekrecensie geschreven waarmee ik iemand heel ongelukkig ga maken, dat is de keerzijde, maar ze zullen mij ook wel pakken als ze de kans krijgen. En die krijgen ze nu
Ja, dat is zo'n woord... combinatie van 'book' en 'blog', lekker hip toch? Ik had er ook nog nooit van gehoord tot ik het las in een van de stukjes naar aanleiding van het Dagboek.quote:Op woensdag 20 juni 2007 01:30 schreef NiteSpeed het volgende:
Blook?
Ik had er ook nog nooit van gehoord tot ik het las in een van de stukjes naar aanleiding van het Dagboek.
Het wordt niet zo heel anders. Titel wordt Nadine, ondertitel (kleine letter) dagboek van een kindermeisje. De auteur ben ik. Zou wel een grap zijn om het boek opeens De trage val te noemen, trouwens - of iets anders literairs: Blote vogels. Ik moet altijd denken aan Blote vogels, omdat die roman tegelijk met mijn eerste boek uitkwam (bij mijn vorige uitgever) en er waren alles bij elkaar 14 exemplaren van verkocht, en dat verbaasde mij eigenlijk niet zo heel erg, met Blote vogelsquote:Op woensdag 20 juni 2007 01:32 schreef cioran63 het volgende:
Maar je krijgt dat allemaal mensen die het boek kopen en op de helft erachter komen dat ze het al gelezen hebben maar dan onder een andere titel. Die zijn dan weer boos.
Ik zou er wel heel duidelijk op laten zetten dat het vroeger anders heette.
Wat een titel "Geplukte kippen".
Gaat het ook weer opnieuw de promotie-molen in? Hoe gaan ze dat aanpakken?
Gaat het ook weer opnieuw de promotie-molen in? Hoe gaan ze dat aanpakken?
"Pain is my friend. I can trust pain. I can trust pain to make my life utterly miserable."
"My brain is too smart for me."
"We don't need no education." "Yes you do, you just used a double negative."
"My brain is too smart for me."
"We don't need no education." "Yes you do, you just used a double negative."
Maar ja... het is nacht... en ik zal jullie een leuk verhaal vertellen. Ik heb het niet zelf verzonnen, ik heb het laatst gewoon gelezen in de HP/De Tijd. Het gaat over De vliegeraar, dat hele mooie boek van die meneer met die moeilijke naam, Khalid Husseini of zo. In de VS verdween de eerste druk - hardcover - binnen de korste keren in de ramsj. Ja, lees die zin nog maar eens rustig over: in de RAMSJ. Zoals gebruikelijk kwam daarna de paperbackversie uit. Die liep als een trein - dat is dan kennelijk het verschil van een paar dollar, vreemd, onverklaarbaar, maar de ene druk volgde op de andere.
In Nederland was het boek al ruim voor die tijd aangekocht door de Bezige Bij. Vertaalde titel: De vliegeraar van Kabul. Het liep aardig, 20.000 exemplaren in een jaar of zo, maar ze keken naar Amerika, waar de roman inmiddels een bestseller was, en ze dachten: 'Dat moeten wij ook kunnen.' En dus gingen ze sleutelen aan het boek. Het woord 'Kabul' in de titel schrok lezers af; Afghanistan werkt op de Nederlandse lezer niet bepaald als een commerciële magneet, dus die toevoeging werd geschrapt. Voortaan heette het kortweg De vliegeraar. Ook kreeg het een andere cover, rustiger, minder 'etnisch'. Daarna begon het boek inderdaad geweldig te lopen. De uitgeverij rook meer geld, en dus werd de prijs verlaagd. Toen begon het als een idioot te verkopen. Vlak voor kerstmis, toen ze op een recordoplage van rond de 400.000 zaten, dacht de uitgeverij dat het boek was 'uitgeput': bijna elke lezende Nederlander moest inmiddels wel een exemplaar in huis hebben. Toch werd de prijs opnieuw iets verlaagd, en in twee weken werd er opnieuw een recordaantal Vliegeraars verkocht.
Het is dus toch een vak, dat uitgeven
In Nederland was het boek al ruim voor die tijd aangekocht door de Bezige Bij. Vertaalde titel: De vliegeraar van Kabul. Het liep aardig, 20.000 exemplaren in een jaar of zo, maar ze keken naar Amerika, waar de roman inmiddels een bestseller was, en ze dachten: 'Dat moeten wij ook kunnen.' En dus gingen ze sleutelen aan het boek. Het woord 'Kabul' in de titel schrok lezers af; Afghanistan werkt op de Nederlandse lezer niet bepaald als een commerciële magneet, dus die toevoeging werd geschrapt. Voortaan heette het kortweg De vliegeraar. Ook kreeg het een andere cover, rustiger, minder 'etnisch'. Daarna begon het boek inderdaad geweldig te lopen. De uitgeverij rook meer geld, en dus werd de prijs verlaagd. Toen begon het als een idioot te verkopen. Vlak voor kerstmis, toen ze op een recordoplage van rond de 400.000 zaten, dacht de uitgeverij dat het boek was 'uitgeput': bijna elke lezende Nederlander moest inmiddels wel een exemplaar in huis hebben. Toch werd de prijs opnieuw iets verlaagd, en in twee weken werd er opnieuw een recordaantal Vliegeraars verkocht.
Het is dus toch een vak, dat uitgeven
Toen ik de roman net googlede, kreeg ik hem niet boven water Ik weet de naam van de schrijfster niet meer. Anja de Vries, of zo.quote:Op woensdag 20 juni 2007 01:55 schreef cioran63 het volgende:
O ja, nee, dan kan het wel. Blote vogels, ja, nee, dat is wat, zo'n titel.
Ik weet de naam van de schrijfster niet meer. Anja de Vries, of zo.Blote vogels van Anja de Vries is een aangrijpend persoonlijk document over een zoektocht naar liefde, een reis door heden en verleden, goed en kwaad, misdaad en straf, en natuurlijk blote vogels. (Denk ik. Ik weet het natuurlijk niet zeker, maar ik denk het wel.)
Ik vind het wel eng, dat de verkoop van je boek kan afhangen van de titel. Ik kreeg van een proeflezer te horen dat mijn (werk)titel niet zo sterk was, terwijl ik hem zelf wel okee vond (beetje lang, dat wel). Maar goed, daar hebben we redacteuren voor.
Alleen het idee... jakkes. Kun je nog zo'n goed verhaal hebben, als de omslag of titel niet klopt, kun je fluiten naar je bestseller
Alleen het idee... jakkes. Kun je nog zo'n goed verhaal hebben, als de omslag of titel niet klopt, kun je fluiten naar je bestseller
"Pain is my friend. I can trust pain. I can trust pain to make my life utterly miserable."
"My brain is too smart for me."
"We don't need no education." "Yes you do, you just used a double negative."
"My brain is too smart for me."
"We don't need no education." "Yes you do, you just used a double negative."
Vera Vlieger (kb.nl is geweldig ).quote:Op woensdag 20 juni 2007 02:24 schreef Nadine26 het volgende:
[..]
Toen ik de roman net googlede, kreeg ik hem niet boven water Ik weet de naam van de schrijfster niet meer. Anja de Vries, of zo.
Blote vogels van Anja de Vries is een aangrijpend persoonlijk document over een zoektocht naar liefde, een reis door heden en verleden, goed en kwaad, misdaad en straf, en natuurlijk blote vogels. (Denk ik. Ik weet het natuurlijk niet zeker, maar ik denk het wel.)
).
"Pain is my friend. I can trust pain. I can trust pain to make my life utterly miserable."
"My brain is too smart for me."
"We don't need no education." "Yes you do, you just used a double negative."
"My brain is too smart for me."
"We don't need no education." "Yes you do, you just used a double negative."
Ja, gewoon weer in de nieuwe catalogus. Deadline: volgende week. Moet nu maar gaan slapen. Moet nog leuke, frisse, aantrekkelijke, commerciële auteursfoto laten maken.quote:Op woensdag 20 juni 2007 01:55 schreef wonderer het volgende:
Wat een titel "Geplukte kippen".
Gaat het ook weer opnieuw de promotie-molen in? Hoe gaan ze dat aanpakken?
Weltrusten dan.quote:Op woensdag 20 juni 2007 02:27 schreef Nadine26 het volgende:
[..]
Ja, gewoon weer in de nieuwe catalogus. Deadline: volgende week. Moet nu maar gaan slapen. Moet nog leuke, frisse, aantrekkelijke, commerciële auteursfoto laten maken.
"Pain is my friend. I can trust pain. I can trust pain to make my life utterly miserable."
"My brain is too smart for me."
"We don't need no education." "Yes you do, you just used a double negative."
"My brain is too smart for me."
"We don't need no education." "Yes you do, you just used a double negative."
Ik ga het bijna voor haar hopen. Met haar Blote vogels. Blote vogels kunnen niet vliegenquote:Op woensdag 20 juni 2007 02:31 schreef Nadine26 het volgende:
[..]
Ah ja, Vera Vera Vlieger Het zal wel een artiestennaam zijn
"Pain is my friend. I can trust pain. I can trust pain to make my life utterly miserable."
"My brain is too smart for me."
"We don't need no education." "Yes you do, you just used a double negative."
"My brain is too smart for me."
"We don't need no education." "Yes you do, you just used a double negative."
Er zijn wel van die blote vogels in de NRC, hoe heten die ook weer, kwik en flupke niet, maar ze hebben piemels.
Fokke en Sukkequote:Op woensdag 20 juni 2007 02:45 schreef cioran63 het volgende:
Er zijn wel van die blote vogels in de NRC, hoe heten die ook weer, kwik en flupke niet, maar ze hebben piemels.
[url=http://www.]www.[/url]
Thinking to be is quite the opposite of being one
Thinking to be is quite the opposite of being one
Waarom schrijft iedereen tegenwoordig welterusten en interessant zonder "e"?quote:
Mis ik iets ofzo? Heb ik afgedaan? Ben ik niet meer jong hip snel en van de nieuwe spelling/streetslang op de hoogte?
Anyway, Nadine/Karin, wat gaaf dat je boek opnieuw wordt uitgegeven en nu meer naar je eigen zin, zeg maar
Ik baal wel, want omdat er zo weinig animo was voor de meet (dacht ik) heb ik er niet meer op gerekend dat het doorging...met het oog op mijn mini-me enzo
Ik adem in en kalmeer. Ik adem uit en glimlach.
"Steek een blote vogel met een piemel eens een veer in zijn reet"..leuke titel?quote:Op woensdag 20 juni 2007 02:45 schreef cioran63 het volgende:
Er zijn wel van die blote vogels in de NRC, hoe heten die ook weer, kwik en flupke niet, maar ze hebben piemels.
Ik adem in en kalmeer. Ik adem uit en glimlach.
Ach, wat is weinig animo? Ik zeg altijd maar: "Als er maar één persoon is die ik heb kunnen bereiken met mijn boodschap, dan is het alle moeite waard geweest."quote:Op woensdag 20 juni 2007 11:27 schreef Vivi het volgende:
Ik baal wel, want omdat er zo weinig animo was voor de meet (dacht ik) heb ik er niet meer op gerekend dat het doorging...met het oog op mijn mini-me enzo
Wel jammer dat jij er niet bij kunt zijn, Vivi. Maar ja, een mini-you ís een goed excuus
Nu dan de laatste reisinformatie:
Locatie: café Dulac, Haarlemmerstraat in Amsterdam
Tijdstip: maakt mij niet uit, dus ik roep maar gewoon tussen 8 en 9 ('s avonds, graag). Eerder kan ook. Of later.
Het café waarover ik het eerder had en waar ik nog nooit iemand binnen had gezien, blijkt bij nadere inspectie (door het raam) volledig in puin te liggen. Dus toen keek ik naar de overkant, daar bevindt zich café Dulac, een zeer vreemde tent met een zeer vreemde cliëntèle, maar dat is juist goed. Want stel nou dat ons gesprek niet vlot (dat we dus bij onszelf denken: 'Het klikt niet'), dan hebben we iets om naar te kijken.
Op de gastenlijst staan inmiddels 5 personen, inclusief mijzelf, en daarvan zijn er 2 nog diep aan het twijfelen over de vraag of ze deze stap nou wel moeten zetten - helemaal alleen naar Amsterdam reizen om in een café te gaan zitten met iemand die voor hetzelfde geld stapelgek is of gevaarlijk, dus het wordt nog spannend! Maar ik ben persoonlijk gek op kleine gezelschapjes.
Helaas kan ik niet. Moet aan mijn eigen schrijverijen werken. Niet voor een uitgever, wel voor goed geld. Jammer, want had graag met eigen ogen de snor onder cioran63's rechterarm willen zien.
Curiosity cultured the cat
Hoge dames vangen veel wind
Whadda ya hear! Whadda ya say!
What is any ocean but a multitude of drops?
Hoge dames vangen veel wind
Whadda ya hear! Whadda ya say!
What is any ocean but a multitude of drops?
wanneer was dat ook alweer?
"The world will note that the first atomic bomb was dropped on Hiroshima, a military base."
O ja, dat was niet zo scherp geformuleerd.quote:Op donderdag 21 juni 2007 09:05 schreef Copycat het volgende:
want had graag met eigen ogen de snor onder cioran63's rechterarm willen zien.
Ik heb een pen en een opschrijfboekje bij mequote:Op donderdag 21 juni 2007 02:31 schreef cioran63 het volgende:
Ik heb een snor en een Volkskrant onder mijn rechterarm.
Ik heb net toegezegd een stuk te schrijven over de totstandkoming & de achtergrondgeschiedenis van mijn boek op het forum, voor 'Torpedo', een literair tijdschrijft (Nijgh & Van Ditmar). Hoe dat allemaal in zijn werk ging. De reacties tijdens het schrijven, en vooral ook: erna. De regels & gedragscodes op een forum (waarvan ik nog steeds de ballen begrijp, maar dat geeft niet). Hoe er op internet wordt omgegaan met kwesties als laster & fictie & identiteiten & copyrights. Óf er wel mee wordt 'omgegaan', of dat iedereen gewoon kan doen wat-ie wil. En of dat erg is. En dit alles dus gegoten in een persoonlijk verhaal.
Ik kondig het maar even aan, speciaal voor Danny
Jammer, ik had jou ook wel eens met eigen ogen willen zien. Maar je weet hoe het gaat, hè: de ene meet lokt de volgende uit, het wordt al snel een maandelijks ritueel, daarna gaan we samen op vakantie, eerst nog in gescheiden tenten maar al snel in één grote bungalowtent en daaruit ontstaat min of meer vanzelf het idee voor een woongroep, en nou ja... zo gaat dat.quote:Op donderdag 21 juni 2007 09:05 schreef Copycat het volgende:
Helaas kan ik niet. Moet aan mijn eigen schrijverijen werken. Niet voor een uitgever, wel voor goed geld. Jammer, want had graag met eigen ogen de snor onder cioran63's rechterarm willen zien.
Volgende keer - als we gaan mountainbiken in de Ardennen - bij jij er óók bij!
Hmm, dan laat ik de sessies waarbij gepraat moet worden wel achterwege en wacht ik tot tot we elkaar hijgend achterna kunnen zitten.
Hm, ben benieuwd naar dat artikel. Heb zo het idee dat vijf willekeurige Fok!kers vijf heel verschillende artikelen zouden schrijven (nog afgezien van de taalfouten die vier ervan zouden maken)
"Pain is my friend. I can trust pain. I can trust pain to make my life utterly miserable."
"My brain is too smart for me."
"We don't need no education." "Yes you do, you just used a double negative."
"My brain is too smart for me."
"We don't need no education." "Yes you do, you just used a double negative."
Laten we er 21.00 uur van maken.quote:Op donderdag 21 juni 2007 01:45 schreef Nadine26 het volgende:
Locatie: café Dulac, Haarlemmerstraat in Amsterdam
Tijdstip: maakt mij niet uit, dus ik roep maar gewoon tussen 8 en 9 ('s avonds, graag). Eerder kan ook. Of later.
http://maps.google.nl/maps?f=q&hl=nl&q=Haarlemmerstraat+118,+Amsterdam&sll=52.469398,5.509644&sspn=3.10568,10.217285&ie=UTF8&om=1&ll=52.382882,4.890461&spn=0.024309,0.079823&z=14
http://maps.google.nl/maps?f=q&hl=nl&q=Haarlemmerstraat+118,+Amsterdam&sll=52.469398,5.509644&sspn=3.10568,10.217285&ie=UTF8&ll=52.380914,4.890456&spn=0.00076,0.002494&t=k&z=19&iwloc=addr&om=1
http://maps.google.nl/maps?f=q&hl=nl&q=Haarlemmerstraat+118,+Amsterdam&sll=52.469398,5.509644&sspn=3.10568,10.217285&ie=UTF8&ll=52.380914,4.890456&spn=0.00076,0.002494&t=k&z=19&iwloc=addr&om=1
Ja precies, daar dus. Vanaf Centraal Station ca. 10 minuten lopen.quote:Op vrijdag 22 juni 2007 19:52 schreef cioran63 het volgende:
http://maps.google.nl/maps?f=q&hl=nl&q=Haarlemmerstraat+118,+Amsterdam&sll=52.469398,5.509644&sspn=3.10568,10.217285&ie=UTF8&om=1&ll=52.382882,4.890461&spn=0.024309,0.079823&z=14
http://maps.google.nl/maps?f=q&hl=nl&q=Haarlemmerstraat+118,+Amsterdam&sll=52.469398,5.509644&sspn=3.10568,10.217285&ie=UTF8&ll=52.380914,4.890456&spn=0.00076,0.002494&t=k&z=19&iwloc=addr&om=1
Speciale aanbieding voor ongeletterd Apeldoornquote:Op vrijdag 22 juni 2007 21:20 schreef bibi het volgende:
Gister naar het boekenfestijn in Appeldoorn en daar lagen ze hoor in stapels te koop voor 7,95
Ach meer dat ze daar de boeken dumpen die niet zo goed liepen in de winkels....quote:Op vrijdag 22 juni 2007 23:44 schreef Nadine26 het volgende:
[..]
Speciale aanbieding voor ongeletterd Apeldoorn
quote:Op zaterdag 23 juni 2007 11:10 schreef bibi het volgende:
Ach meer dat ze daar de boeken dumpen die niet zo goed liepen in de winkels....
Mijn verklaring: de oude editie wordt gedumpt om ruimte te maken voor de nieuwe editie.quote:Op dinsdag 19 juni 2007 13:32 schreef Nadine26 het volgende:
... Het is de bedoeling dat mijn boek opnieuw wordt uitgegeven. Ik ben nu dus niet alleen sterauteur, ik ben ook de sterauteur van 2 Dagboekvaneenkindermeisje.com's! Het gaat alleen anders heten. Nieuwe titel, nieuwe auteur, nieuwe cover. ...
@Karin: hoe zijn de parkeerfaciliteiten ter plekke? @Paul, Marcel: meerijden?
Zaterdagavond 21:00 uur zal niet heel gemakkelijk zijn, maar op de Brouwersgracht kun je meestal wel een plek vinden, even zoeken (en betalen)...quote:Op zaterdag 23 juni 2007 13:30 schreef Gajus het volgende:
@Karin: hoe zijn de parkeerfaciliteiten ter plekke? @Paul, Marcel: meerijden?
Tot straks
Hè gezellig, Bibi. Komen jij & je man ook vanavond?quote:Op zaterdag 23 juni 2007 11:10 schreef bibi het volgende:
Ach meer dat ze daar de boeken dumpen die niet zo goed liepen in de winkels....
Leuke avond gehad?
(ik had je/jullie ook graag ontmoet maar een weekendretourtje LA/ASD was niet haalbaar)
En was 'knuffelbeer' OllieA ook van de partij?
(ik had je/jullie ook graag ontmoet maar een weekendretourtje LA/ASD was niet haalbaar)
En was 'knuffelbeer' OllieA ook van de partij?
Anders laat je je ff kennenquote:Op zaterdag 23 juni 2007 11:10 schreef bibi het volgende:
[..]
Ach meer dat ze daar de boeken dumpen die niet zo goed liepen in de winkels....
Ik adem in en kalmeer. Ik adem uit en glimlach.
Tjeetje bibi ... beetje last van Korsakov?quote:Op zaterdag 23 juni 2007 21:46 schreef bibi het volgende:
Wie zegt dat ik met een man getrouwd ben? Tjeetje Nadine wel een beetje bekrompen van je hoor.
quote:Op dinsdag 19 juni 2007 16:03 schreef bibi het volgende:
... en uiteraard mijn man ...
Nee hoor, gewoon een rothumeur. Mag dat ook?quote:Op zondag 24 juni 2007 13:34 schreef Gajus het volgende:
[..]
Tjeetje bibi ... beetje last van Korsakov?
[..]
Ik was die pilaarquote:Op zondag 24 juni 2007 17:30 schreef Nadine26 het volgende:
[..]
Zou ik ook last van hebben als ik de meet had gemist Of was jij dat, achter die pilaar?
Wij jou ook. Maar nu hebben we gewoon lekker over je geroddeld Over jullie allemaal, trouwensquote:Op zondag 24 juni 2007 06:01 schreef Martel het volgende:
Leuke avond gehad?
(ik had je/jullie ook graag ontmoet maar een weekendretourtje LA/ASD was niet haalbaar)
Er waren meerdere mystery guests - waaronder iemand in zwart leer. Meer zeg ik nietquote:En was 'knuffelbeer' OllieA ook van de partij?
Ik niet , maar jij wel blijkbaar, als je het nodig vind om vanuit het niets sneren uit te delen.quote:
Komt een beetje frusti over
Ik adem in en kalmeer. Ik adem uit en glimlach.
Best grappig dat juist jij dat zegt, u is ook niet vies van een sneer hier en daar En hoezo vanuit het niets, ik geef alleen maar aan dat dat boek daar lag, Nadine kon het niet laten dan weer een belachelijke opmerking te maken over ongeletterd Appeldoorn. Tsja dan kan ze een sneer verwachten.quote:Op zondag 24 juni 2007 18:19 schreef Vivi het volgende:
[..]
Ik niet , maar jij wel blijkbaar, als je het nodig vind om vanuit het niets sneren uit te delen.
Komt een beetje frusti over
Maar ik ga nu weer verder in het boek, kon het toch niet laten liggen voor die 7,95
Uiteraard ... overkomt mij ook wel eens.quote:Op zondag 24 juni 2007 14:15 schreef bibi het volgende:
Nee hoor, gewoon een rothumeur. Mag dat ook?
maar de keukentafel is een betere remedie dan dit forum, volgens deze ervaringsdeskundige
Damn... damn... tripple damn... Zit je ff in 't buitenland, mis je de meet Kan iemand mij vertellen hoe het kindermeisje er in het echt uitziet? Lees je daarvoor al die maanden mee
In mijn fantasie droeg Nadine26 gesteven plooirokken met van die geile blauwe panty's eronder, pennyschoenen, stevige reet, flinke bokkenpoten. Type gepensioneerde stewardess.
Nou... am I right..?
Kan iemand mij vertellen hoe het kindermeisje er in het echt uitziet? Lees je daarvoor al die maanden mee In mijn fantasie droeg Nadine26 gesteven plooirokken met van die geile blauwe panty's eronder, pennyschoenen, stevige reet, flinke bokkenpoten. Type gepensioneerde stewardess.
Nou... am I right..?
Hij liegt als een ooggetuige (Russisch gezegde)
Ja dus Alle 'meet'-bezoekers zitten het trauma nog te verwerkenquote:Op vrijdag 29 juni 2007 23:28 schreef Revolverheld het volgende:
Nou... am I right..?
Alle 'meet'-bezoekers zitten het trauma nog te verwerken
Hij liegt als een ooggetuige (Russisch gezegde)
Nee, nee nee - de grap bleek uiteindelijk dat die hele Karin Overmars een hoax was! Door er zo'n ouwe taart bij te verzinnen wilde Dientje voorkomen dat haar boek als chicklit zou worden weggezet, en dat de meet het verkeerde publiek zou trekken. Briljant he?!
Maar Nadine26 was dus gewoon precies zoals ze zich altijd aan ons voorgedaan had: een lekker rank chickie met lange gespierde benen, een gezellige cup C (hoofdletter!) en met lang haar tot bijna op 'r gestaalde kontje. Haar kleding bestond die avond alleen uit de bontjas die ze van Daniël had gekregen (dat was dus ook allemaal echt, jammer dat hij verhinderd was), een paar designerpumps en een spannend stringedingetje. De volgende ochtend in 't Amstel hebben Cioran, Gajus en ik met onze dronken koppen die bontjas allemaal nog even gepast voordat we naar de ontbijtzaal liepen om Dientje toch nog wat slaap te gunnen. Cioran heeft nog gauw even op een servetje een tekening gemaakt, want hij baalde dat hij daar niet aan toegekomen was. Bij het afscheid, dat overigens allerhartelijkst was, kreeg Gajus het nog aan de stok met een dame in een chiq deux-piece die met een deegrol kwam aanlopen. Ik moest zelf een trein halen dus ik ben benieuwd hoe dat nog afgelopen is.
Maar Nadine26 was dus gewoon precies zoals ze zich altijd aan ons voorgedaan had: een lekker rank chickie met lange gespierde benen, een gezellige cup C (hoofdletter!) en met lang haar tot bijna op 'r gestaalde kontje. Haar kleding bestond die avond alleen uit de bontjas die ze van Daniël had gekregen (dat was dus ook allemaal echt, jammer dat hij verhinderd was), een paar designerpumps en een spannend stringedingetje. De volgende ochtend in 't Amstel hebben Cioran, Gajus en ik met onze dronken koppen die bontjas allemaal nog even gepast voordat we naar de ontbijtzaal liepen om Dientje toch nog wat slaap te gunnen. Cioran heeft nog gauw even op een servetje een tekening gemaakt, want hij baalde dat hij daar niet aan toegekomen was. Bij het afscheid, dat overigens allerhartelijkst was, kreeg Gajus het nog aan de stok met een dame in een chiq deux-piece die met een deegrol kwam aanlopen. Ik moest zelf een trein halen dus ik ben benieuwd hoe dat nog afgelopen is.
Ik verwachtte een reincarnatie van Madame te ontmoeten. Dat bleek te kloppen ...quote:Op vrijdag 29 juni 2007 23:28 schreef Revolverheld het volgende:
In mijn fantasie droeg Nadine26 gesteven plooirokken met van die geile blauwe panty's eronder, pennyschoenen, stevige reet, flinke bokkenpoten. Type gepensioneerde stewardess.
Nou... am I right..?
toch een heimelijke bekentenis ... Madame overtrof mijn stoutste verwachting
Dat was dus mijn gepensioneerde stewardess.quote:Op zaterdag 30 juni 2007 03:20 schreef dvr het volgende:
... kreeg Gajus het nog aan de stok met een dame in een chiq deux-piece ...
dvr ... enige foto's zouden jouw verslag nog meer zeggingskracht geven ... tip voor de volgende keer
quote:Op zaterdag 30 juni 2007 03:20 schreef dvr het volgende:
een lekker rank chickie met lange gespierde benen, een gezellige cup C (hoofdletter!) en met lang haar tot bijna op 'r gestaalde kontje.
En de waarheid, die ligt zeker ergens in 't midden..? Madame had 3 kids gekregen, ik ben benieuwd naar dvr's definitie van een 'gestaald kontje' sommige mannen, waaronder wijlen Theo van Gogh, kicken op een reet als een bijzettafel in een plooirok...quote:Op zaterdag 30 juni 2007 03:34 schreef Gajus het volgende:
Ik verwachtte een reincarnatie van Madame te ontmoeten. Dat bleek te kloppen ...
toch een heimelijke bekentenis ... Madame overtrof mijn stoutste verwachting
Madame had 3 kids gekregen, ik ben benieuwd naar dvr's definitie van een 'gestaald kontje' Ik heb 't boek trouwens gekocht en gelezen. Er is nog aardig wat in herschreven, 't leest als een dolle, jammer alleen dat ik niet vaker wordt gequote
Hij liegt als een ooggetuige (Russisch gezegde)
Met trivialiteiten als de waarheid moet men zich niet teveel bezighouden, beste Revolverheld. Je zult hem echter vooral aan Gajus' zijde vinden, want ik was die avond wegens ongesteldheid helaas verhinderd. Maar Karin's bips kan niet anders dan gebeeldhouwd zijn, want ze zit de halve dag te racefietsen op zo'n spin-machine.
Over eenieders quotequotum moeten we het nog eens hebben, want dat 5%-aandeel van ons kan toch interessant worden als er een Engelse vertaling in het verschiet ligt (die noodzakelijkerwijs wel door een Hollywoodverfilming en de ontwikkeling van allerlei merchandise -poppetjes, ondergoed, posters, hoeslakens- gevolgd moet worden). Ik vermoed dat ik zeker aanspraak kan maken op 5% van die 5%.
Over eenieders quotequotum moeten we het nog eens hebben, want dat 5%-aandeel van ons kan toch interessant worden als er een Engelse vertaling in het verschiet ligt (die noodzakelijkerwijs wel door een Hollywoodverfilming en de ontwikkeling van allerlei merchandise -poppetjes, ondergoed, posters, hoeslakens- gevolgd moet worden). Ik vermoed dat ik zeker aanspraak kan maken op 5% van die 5%.
Toch jammer van die foto'squote:Op zaterdag 30 juni 2007 14:17 schreef dvr het volgende:
Met trivialiteiten als de waarheid moet men zich niet teveel bezighouden, beste Revolverheld. Je zult hem echter vooral aan Gajus' zijde vinden, want ik was die avond wegens ongesteldheid helaas verhinderd. Maar Karin's bips kan niet anders dan gebeeldhouwd zijn, want ze zit de halve dag te racefietsen op zo'n spin-machine.
Ik ga ook voor de hoofdprijs. Ik beschouw mijn naam en mijn persoontje, gelijk Paris Hilton, als een A-merk. Eventueel kan Nadine/Karin de copyrights afkopen, maar daarvoor moet ik haar toch eerst een keer zienquote:Over eenieders quotequotum moeten we het nog eens hebben, want dat 5%-aandeel van ons kan toch interessant worden als er een Engelse vertaling in het verschiet ligt (die noodzakelijkerwijs wel door een Hollywoodverfilming en de ontwikkeling van allerlei merchandise -poppetjes, ondergoed, posters, hoeslakens- gevolgd moet worden). Ik vermoed dat ik zeker aanspraak kan maken op 5% van die 5%.
Hij liegt als een ooggetuige (Russisch gezegde)
Voor mijn aandeel heb ik inmiddels de mooiste dividenduitkering gekregen ...quote:Op zaterdag 30 juni 2007 14:17 schreef dvr het volgende:
... want dat 5%-aandeel van ons kan toch interessant worden ...
Lekker handschriffie... nou de rest nogquote:Op zondag 1 juli 2007 01:03 schreef Gajus het volgende:
[..]
Voor mijn aandeel heb ik inmiddels de mooiste dividenduitkering gekregen ...
[afbeelding]
Hij liegt als een ooggetuige (Russisch gezegde)
Goeie recensie van 't boek vandaag in De Telegraaf 
Vanwaar die nieuwe titel ('Nadine')? Is dezelfde uitgever, toch?
Vanwaar die nieuwe titel ('Nadine')? Is dezelfde uitgever, toch?
Hij liegt als een ooggetuige (Russisch gezegde)
Potverdrie ik wist van niks. Leuk! En nu ook in het Engels? 't Is maar goed dat ik nooit afstand heb gedaan van mijn deeltje van onze 5%. Pensioen, here I come!
ps: Wat vind ik daar?
Hihi. Godverdomme zeg, ze is echt heel bespringbaar.
ps: Wat vind ik daar?
Hihi. Godverdomme zeg, ze is echt heel bespringbaar.
Ik zou m'n lul er nog liever afsnijden; then again, ik ben ook nog wat jonger dan jullie. Ik kom hier misschien op terug als ik eind dertig/begin veertig ben, alhoewel het me waarschijnlijker lijk dat ik dan gevraagd word om James Bond te spelen in de nieuwe James Bond (wat ik dan weiger) dan ik treurig aan een bar hang mijzelf bevragend hoe het zou zien om m'n pielemuisje bij zulk een dergelijke in te brengen. Then again; wie weet wat de toekomst brengt?quote:Op zaterdag 10 november 2007 02:39 schreef dvr het volgende:
Potverdrie ik wist van niks. Leuk! En nu ook in het Engels? 't Is maar goed dat ik nooit afstand heb gedaan van mijn deeltje van onze 5%. Pensioen, here I come!
ps: Wat vind ik daar?
[ afbeelding ]
Hihi. Godverdomme zeg, ze is echt heel bespringbaar.
.
"The world will note that the first atomic bomb was dropped on Hiroshima, a military base."
Iemand zei me vanavond: 'Achtenveertig, dat is nog wel heel jong.' Laat ik daar niet verder op ingaan.
"The world will note that the first atomic bomb was dropped on Hiroshima, a military base."
'Stel dat dat nou niet lukt, JAM, stèl dat dat nu niet lukt, die minieme kans,- wat ga je dan doen?'
"The world will note that the first atomic bomb was dropped on Hiroshima, a military base."
Hoe heet ze ook alweer? Tomoko? Eén van haar zusjes? Jongens, ik ga ervoor. Over enkele jaren noemt u mij: 'Zijne Keizerlijke hoogheid, de prins van Japan...'- wat is er voor de rest nog te doen?
"The world will note that the first atomic bomb was dropped on Hiroshima, a military base."
Dan nu is de tijd eenmaal aangebroken te denken aan vrouwen waar ik ooit seks mee heb gehad maar niet weet hoe het is hen daadwerkelijk lief te hebben en vrouwen die ik lief heb maar waar ik dan weer geen seks mee heb gehad. Een scematische weergave;'
.
Ja, zo gaan die dingen hè..
| 1 |
.Ja, zo gaan die dingen hè.
.
"The world will note that the first atomic bomb was dropped on Hiroshima, a military base."
Uit De Telegraaf (vrijdag 9 november 2007):quote:Op zaterdag 10 november 2007 02:39 schreef dvr het volgende:
Potverdrie ik wist van niks. Leuk! En nu ook in het Engels? 't Is maar goed dat ik nooit afstand heb gedaan van mijn deeltje van onze 5%. Pensioen, here I come!
'Nadine': Bridget Jones ontmoet Giphart
Een kindermeisje dat het aanlegt met de man des huizes, dat is natuurlijk smullen. Rebecca Loos verwierf wereldfaam na haar escapade met David Beckham en Jude Law blijft voor altijd de acteur die zich aan de nanny vergreep. Schrijfster Karin Overmars ('Vermoorde onschuld') vond haar inspiratie voor haar roman 'Nadine' in deze pikante verhalen. Ze begon onder het pseudoniem Nadine S. een dagboek op internet en verloor zich in de avonturen van het kindermeisje. En met haar vele lezers van het jongerenforum FOK!.
Groot was hun verontwaardiging toen bleek dat zij door een romanschrijfster waren misbruikt ter inspiratie en vermaak. Karin Overmars (1965) introduceerde hiermee de 'Blook', een weblog in boekvorm.
Het dagboek wordt nu onder haar eigen naam en met de titel 'Nadine' uitgegeven als roman. De oplettende lezers van Dagboekvaneenkindermeisje.com van Nadine S., dat in zeven maanden tot stand kwam, hadden al lang moeten zien dat zij niet te maken hadden met een 26-jarige studente, maar met een veertiger met levenservaring, humor en een buitengewoon vlotte pen. Pogingen van minder naïeve lezers om het kindermeisje te ontmaskeren mislukten, want Karin Overmars zorgde dat alles klopte, tot aan de exacte vluchtnummers en hotelkamers van de buitenlandse liefdestripjes die ze had met haar fictieve, geheime minnaar toe.
Nadine praat haar gedrag goed door haar teleurstelling in vriendje Th., die het aanlegt met het in haar ogen uiterst onaantrekkelijke Poëziemeisje. En na de dood van haar moeder kan Nadine ook wel weer een verzetje gebruiken. Overmars gaf de dood van haar eigen moeder een plek in het leven van Nadine. Haar beschrijving van de ontdekking van de pancreaskanker, het verdriet, het afscheid en de uiteindelijke euthanasie is geestig en ontroerend tegelijk. Net zoals Giphart het al eerder deed met de euthanasie van zijn moeder in 'Ik omhels je met duizend armen', voorkomt Overmars met haar lichtvoetige toon dat het sentimenteel en goedkoop wordt.
Een tikje ongeloofwaardig zijn de immense hoeveelheden alcohol die de studente Frans tot zich neemt. Liters champagne, rosé en witte wijn gaan erdoor, en Nadine rookt bij elk glas bij voorkeur een stuk of zeven sigaretten. Die levensstijl heeft ze dan weer gemeen met dagboekschrijfster Bridget Jones (van Helen Fielding), net als haar voorkeur voor foute mannen. Die van Nadine heet D., is 35 jaar en verkeert in een vroege midlifecrisis. Onbegrijpelijk dat de chique en welgestelde Madame, een Française, ooit voor deze proleet gevallen is, maar allez. De vlotgeschreven roman zit vol geestige dialogen, vooral met deze Madame. Enfant terrible en rasopportuniste Nadine weet wel raad met haar oppasfamilie in Amsterdam-Zuid: een rijk gezin en een pover huwelijk, dat biedt mogelijkheden.
A.d.J.
Karin Overmars, 'Nadine', 334 blz., 12.50, Rothschild & Bach
Hij liegt als een ooggetuige (Russisch gezegde)
Ik ben net met dit boek begonnen en heb 'm al bijna uit!!
I love it!!
Ik heb trouwens de 'dagboekvaneenkindermeisje.com-versie', met roze voorkant en minirokje!
Kom er wel pas net achter dat alles nep is
I love it!!
Ik heb trouwens de 'dagboekvaneenkindermeisje.com-versie', met roze voorkant en minirokje!
Kom er wel pas net achter dat alles nep is
I ♥ PB
Ah, goed om te horenquote:Op maandag 19 november 2007 16:00 schreef miss-scofield het volgende:
Ik ben net met dit boek begonnen en heb 'm al bijna uit!!
I love it!!
Ik heb trouwens de 'dagboekvaneenkindermeisje.com-versie', met roze voorkant en minirokje!
Kom er wel pas net achter dat alles nep is
Vanmiddag werd ik aangesproken door iemand die zei: "Ik lees jouw boek voor school, maar ik ben pas op bladzijde 80 en voor morgen krijg ik het niet uit. Welk stuk kan ik overslaan?"
Owowow. Ik moest meteen denken aan mijn moeder, vroeger lerares Engels, die haar leerlingen bij ons thuis lekker op de bank naar de verfilming van een Engelse roman liet kijken, er zelfs thee bij serveerde, en dan de volgende dag, tijdens het examen, zei: "Je hebt een één. Want je hebt het boek niet gelezen, hè?"
Hopelijk eerst in het Duits. Daar had jij de titel al voor verzonnen, weet je nog?quote:Op zaterdag 10 november 2007 02:39 schreef dvr het volgende:
Potverdrie ik wist van niks. Leuk! En nu ook in het Engels? 't Is maar goed dat ik nooit afstand heb gedaan van mijn deeltje van onze 5%. Pensioen, here I come!
quote:
En nu jullie foto's posten graag
Jonger zegt niksquote:Op zaterdag 10 november 2007 04:47 schreef JAM het volgende:
Ik zou m'n lul er nog liever afsnijden; then again, ik ben ook nog wat jonger dan jullie.
René Froger (ik zag hem net op de televisie) is ook jong geweest. Then again, hij was wel best grappig, op zijn eigen manier.
quote:Op vrijdag 23 november 2007 00:56 schreef Nadine26 het volgende:
Owowow. Ik moest meteen denken aan mijn moeder, vroeger lerares Engels, die haar leerlingen bij ons thuis lekker op de bank naar de verfilming van een Engelse roman liet kijken, er zelfs thee bij serveerde, en dan de volgende dag, tijdens het examen, zei: "Je hebt een één. Want je hebt het boek niet gelezen, hè?"
Wat doet René Froger opeens in het gesprek?
dvr, jij zit ook altijd bovenop het nieuwsquote:Op dinsdag 11 december 2007 00:23 schreef dvr het volgende:
Nadine26: the sequel, Nadine reconstrueert de dagboekaffaire
Ik heb het blad zelf nog niet eens gezien 
KISS & TELL
Achteraf is het een wonder dat ik ermee weg ben gekomen. Met mijn internetexperiment, bedoel ik – het fictieve dagboek dat ik gedurende zeven maanden schreef op een openbaar discussieforum, en dat door honderden lezers werd aangezien voor een authentiek dagboek. Ze trapten erin. Ze leefden mee, gaven tips en welgemeende adviezen, pinkten af en toe een traan weg. En toen het allemaal nep bleek, of liever gezegd: fictie, toen brak de pleuris uit. Maar het was al te laat. De dagboekroman Nadine lag inmiddels in de winkels. De eigenaar van het forum, Danny Roodbol, voelde zich ‘genomen’. Bedrog! Misbruik! Geldwolverij! En dat allemaal over zíjn rug! En terwijl Roodbol met advocaten dreigde, ontstond er ophef over de ‘copyrights’ van het boek, want ik had ook een selectie van lezersreacties in het boek opgenomen. Diefstal! Plagiaat! Het zou nog lang onrustig blijven op het forum, want hoe bestond het dat ‘die fantoomschrijfster’, ik dus, zoveel goedgelovige lezers had genaaid?
En dan te bedenken dat het allemaal was begonnen als een grap, niet als een romanproject. Op een ochtend in augustus 2005 postte ik een berichtje op het Fok!forum, en dat deed ik in een opwelling. Ik verveelde me. Toevallig had ik die ochtend een stuk gelezen over het schandaal rond de Britse acteur Jude Law. Hij had zijn beroemde vriendin Sienna Miller bedrogen met het kindermeisje. En natuurlijk ving het kindermeisje - want deze geschiedenis speelt zich af in Engeland – een fortuin voor haar dagboekaantekeningen, die werden gepubliceerd in The Sunday Mirror: ‘Oh my God, I cannot believe this!’ had ze haar dagboekje toevertrouwd. ‘Jude Law is snogging me!’
Ik moest denken aan Rebecca Loos. Over haar nacht met David Beckham liet ze een boulevardkrant optekenen: ‘I felt a million dollars that morning,’ en dat was geen slechte schatting – ze zou 800.000 pond voor haar ‘Kiss & Tell’-verhaal krijgen, plus 200.000 pond voor een tv-interview. Ik moest ook denken aan een ándere nanny-gate, in Amerika. Daar onthulde een columniste in The New York Times dat haar au pair lasterlijke stukjes over haar gezin publiceerde op een weblog. Mocht dat zo maar? Een goede vraag, maar als ze er al iets tegen had kunnen beginnen, dan was het nu te laat: de weblog werd overspoeld door sensatiebeluste Amerikanen. Ook herinnerde ik me het relletje dat zich in 1998 afspeelde rond het schrijversechtpaar Leon de Winter en Jessica Dürlacher. Het begon allemaal met een column van Dürlacher in de ‘Elle’, waarin ze haar au pair portretteerde als een wanhopig geval dat haar op de rand van een zenuwinzinking had gebracht. Dat was tegen het zere been van de au pair. Uit wraak deed zij in de Volkskrant-lezersrubriek NL een boekje open over Dürlacher. Zij werd afgeschilderd als een hysterica die ongevraagde confidenties deed over haar grote liefde, die inmiddels met een ander was getrouwd. Ook schreeuwde ze volgens de au pair geregeld om ‘keiharde seks.’
Dürlacher deed het stukje af als ‘smaad’ en ‘rancune’, maar dat maakte weinig indruk – zij had in haar column tenslotte precies hetzelfde gedaan: uit de school klappen over een gezinslid. Een betaald gezinslid, weliswaar, maar evengoed dringt de au pair binnen in de beslotenheid van het gezin. Zij weet precies wat er gebeurt achter gordijnen die voor anderen gesloten blijven.
Zo’n ‘Kiss & Tell’-verhaal leek mij ook wel wat, maar dan fictief en in de vorm van een parodie. En omdat een goede parodie niet van echt te onderscheiden is, plaatste ik mijn cri de coeur op een forum. Daar zijn internetfora tenslotte voor bedoeld. Voor het uitschreeuwen van je diepste gevoelens. Voor het onthullen van je geheime affaire met de baas. Voor het klagen over je overspelige vriend die niet weet dat jij allang op de hoogte bent van zijn dubbelleven en trouwens ook van zijn pornoverslaving, want op het forum ontdekte ik al snel dat half Nederland aan porno is verslaafd, en dat moet ook gewoon kunnen, zolang je er maar ‘open’ in bent ‘naar elkaar toe’.
Ik koos voor Fok!, het enige discussieforum dat ik uit een ver verleden kende. Vlak na de oprichting in 1996 was ik er wel eens geweest, ten tijde van de eerste ‘Big Brother’-hype. Het was toen nog een obscure site waar flauwe grappen werden gemaakt over Ruud en Sabine. In de tussentijd bleek Fok! te zijn uitgegroeid tot de grootste online community van Nederland, met meer dan 180.000 geregistreerde gebruikers en op sommige dagen zo’n 3 miljoen pageviews. Maar dat wist ik allemaal niet. Zoals ik ook niet op de hoogte was van pornoverslavingen en de laatste schaamhaartrends - kaal of ‘netjes bijgewerkt’, daarover zijn de meningen op Fok! verdeeld. Evenmin wist ik als nieuwkomer dat er een ban stond op ‘faken’: wie een verhaal verzint, wordt de toegang tot het forum ontzegd.
Ik meldde me aan als Nadine26. In mijn openingspost, getiteld ‘Leuke vader bij wie ik oppas’, deed ik mijn probleem uit de doeken: ik studeerde Frans en had een bijbaantje als kindermeisje bij een welgesteld echtpaar in Amsterdam-Zuid. Het geval wilde dat ik bepaalde ‘gevoelens’ was gaan koesteren voor de vader van mijn oppaskinderen – gevoelens die wederzijds leken, ook dat nog. Ik besloot met de woorden: ‘Hoe houd ik mijn hoofd koel?”
Toen gebeurde er iets vreemds. Binnen enkele seconden begonnen de reacties binnen te stromen, met tientallen tegelijk, het ging maar door. Woedend, meelevend, nieuwsgierig, treiterig, geschokt, serieus, therapeutisch (‘Meisje, pas je een beetje op jezelf?’) en oneerbaar, want het halve forum wilde met me neuken. Oh nee, dat neuken sloeg op Nadine26 – ik moest wel bij de les blijven. Zo snel mogelijk tikte ik mijn antwoorden in, maar intussen liep ik alweer twintig reacties achter, dertig, vijftig. De rest van de dag verliep koortsachtig. Pas toen ik uitlogde, diep in de nacht, besefte ik wat er gaande was. Opgejut door de krankzinnige hoeveelheid reacties, had ik een halve plot in de steigers gezet. Nieuwe verhaallijnen aangesneden. Personages geïntroduceerd. Achtergronden geschetst. De lezers bleven maar op de ramen beuken: méér, méér, méér! Zo snel kon ik niet denken, laat staan schrijven.
Of misschien kon ik dat ook wél. Ik had geen keus, besloot ik. Als ik dit verhaal wilde schrijven, en ik voelde dat ik iets bijzonders te pakken had, dan moest ik zorgen dat ik sneller schreef dan mijn schaduw. Of in elk geval net zo snel. Die trein op het forum was niet meer te stoppen – en ik sprong erop.
Het ging mij om één ding, namelijk om de vraag of mensen het zouden geloven. Of ik ermee weg zou komen. Niet door de mand vallen, dat was de opdracht. Ik wilde dat internetspel spelen; een fictieve rol aannemen, een dagboek maken dat voor authentiek zou worden versleten. En ik wilde dat spel uitspelen, tot de allerlaatste snik. Die zeven maanden had ik niet voorzien – dan was ik er nooit aan begonnen. Slapen was er nauwelijks meer bij. Maar eenmaal op dreef, was er geen weg meer terug. Op het forum vond ik een deadline. Een publiek. Een podium helemaal voor mij alleen. Het was geen schrijven, het was een vorm van optreden. Elke nacht gaf ik een performance, meestal rond een uur of drie, en na afloop nam ik de bloemen en de slipjes in ontvangst. De herenonderbroeken, kan ik beter zeggen. Om de een of andere reden raakte Nadine26 vooral bij de mannelijke forumbezoeker een gevoelige snaar.
Mooie tijden. Leerzame tijden, ook. Ik werkte zonder schema, puur op gevoel, maar de lezers vormden het vangnet. Hun hartslag bepaalde het ritme van het verhaal. Met hun vragen en commentaren wezen ze me de weg: versnellen, vertragen, pas op de plaats, scherpe bocht, beetje gas erbij. En seks. Ze eisten seks, de lezers. En dan bij voorkeur ‘stomende seks’, de gevleugelde uitdrukking. Daar zat ik, met mijn ‘Kiss & Tell’-verhaal. En een versnelde hartslag. Wat moest ik doen? Eraan geloven, natuurlijk. Het hele experiment was gebaseerd op de wisselwerking tussen mij en het publiek, het zou een beetje flauw zijn om juist op dát punt af te haken. If they want sex, you give them sex.
Al snel verdeelden de lezers zich in twee kampen. Het ene deel geloofde mij onvoorwaardelijk en begon zelfs een beetje van mij te houden – of nou ja: ze hielden van Nadine26. Het andere deel had er alles voor over om mij te ontmaskeren. Maar ja, de bewijzen, hè? Die hadden ze niet. Het was een typisch geval van: het zou kunnen... het zou waar kunnen zijn. The suspension of disbelief, daar moest ik het van hebben.
Het wapen van Nadine26 was haar onbegrensde openhartigheid. Je zou het ook exhibitionisme kunnen noemen. Zij keerde zichzelf binnenstebuiten en toonde zich aan haar lezers zoals zij werkelijk was. Haar diepste wezen. Maar juist die suggestie van intimiteit en overgave prikkelde het verlangen naar harde bewijzen. De lezers wilden maar één ding: ‘Pics’. Foto’s van Nadine26. Ze wilden weten met wie ze te maken hadden. Want hoe gemakkelijk het ook is om op internet een nieuwe identiteit aan te nemen, de achterdocht is er niet minder om. Zolang het tegendeel niet is bewezen, ben je gewoon wie iedereen denkt dat je bent. Een zielig meisje met een bochel, namelijk. Een vieze, oude man. Of, misschien wel het allerergste: een professionele auteur.
De term ‘professioneel auteur’ viel sneller dan ik had verwacht. Mijn foutloze Nederlands werkte nu eens in mijn nadeel. Ook de lange lappen tekst die ik postte, zaaiden verwarring: ‘Kun je dat ff voor me samenvatten?’ en: ‘Schrijf je een boek of zo?’
Zelf was ik trouwens net zo achterdochtig. Ik bouwde in korte tijd een vaste lezersgroep op, maar wie waren die mensen eigenlijk? Waar haalden ze de tijd vandaan om zoveel uren op het forum door te brengen? Moesten ze ’s nachts om half vier, als ik mijn nieuwe hoofdstuk postte, niet in bed liggen? Wilde ik het eigenlijk wel weten? Ik besloot van niet – maar onwillekeurig drong het beeld van een groep internettende freaks en gestoorden zich aan me op.
De grootste freak, dat begreep ik ook wel, was intussen Nadine26 zélf. In haar dagboek figureerden geen personages, maar ‘echte mensen’. Zij strooide kwistig met privé-informatie. Zij was bezig een jong gezin te ruïneren, en zij hield haar lezers nauwkeurig op de hoogte van haar vorderingen. Zij nagelde familieleden en werkgevers aan de schandpaal. Privé-gesprekken, telefoontjes, overspelige reisjes, familiegeheimen – Nadine26 deinsde in haar dagboek nergens voor terug. Was dat geen laster? Slechts één lezer, een zekere Nightwulf, meende van wel: ‘For your information,’ schreef hij, ‘dit is een openbaar forum, je strooit lustig met gevoelige en herkenbare informatie over die familie waar je werkt... of had je daar nog niet bij stilgestaan?’
Onnodig te zeggen dat Nadine26 daar überhaupt niet bij stilstond. Waarom zou ze? Ze deed, om het modern te zeggen, gewoon ‘lekker haar ding’. Op internet doen zoveel mensen hun ding; de intieme weblogs en de digidagboeken schieten als paddestoelen uit de grond. Het moeten angstige tijden zijn voor publieke figuren, want over hen doen op internet de idiootste roddels de ronde, zogenaamd uit de eerste hand – maar alles anoniem. Zo gaat dat. En vanzelfsprekend geldt voor dit soort teksten dat ze pas interessant zijn als het wáár is, echt gebeurd. Hoe authentieker, hoe beter. Op mijn dagboek werd massaal ingelogd, maar het is de vraag of ik er ook lezers mee had getrokken als ik mezelf had gepresenteerd als ‘professioneel auteur’.
Mijn dubbelrol ging me steeds gemakkelijker af. Dat was mooi, maar ook een beetje pijnlijk. Sommige lezers trokken zich het lot van Nadine26 wel héél persoonlijk aan. Aangespoord door de schaamteloosheid van Nadine26, lieten ook zij de teugels vieren. Van een aantal lezers ontving ik persoonlijke mails. Maar ik was Nadine26, en zij waren zichzelf. Het begon met toenaderingspogingen in de trant van: ‘Je fascineert me, ik wil je leren kennen’, en als ik daar niet op inging, duurde het nooit lang voordat allerlei confidenties mijn mailbox bereikten. Seksproblemen, overspel, buitenechtelijke kinderen – Nadine26 riep een eigenaardige Pavlov-reactie op. Als zij bereid was om haar ziel te ontbloten op een openbaar forum, dan was het voor haar lezers een kleine moeite om per mail iets terug te doen. Voor wat hoort wat. Ik ontving ook foto’s in mijn mailbox, zelfs complete familiealbums. Het waren normale mensen, viel me op. Een student, een bouwkundig ingenieur, er zat ook een kunstenaar tussen die ’s nachts werkte, net als ik, en die na gedane arbeid stoom kwam afblazen in het dagboek.
En dan was er de zakenman, laten we hem G. noemen, die zich opwierp als mijn mecenas. G. geloofde in mijn ‘ontluikende talent’, schreef hij. Het was plezierig dat hij mij via de mail bijstond met technische forumtips, want op dat gebied was ik een leek. Ingewikkelder lag het met zijn neiging om zich te manifesteren als de liefhebbende vader die ik nooit heb gehad: ‘Met alles wat jij meemaakt,’ mailde hij me, ‘ben jij hard toe aan een frisse boswandeling,’ en natuurlijk chauffeerde hij me graag even naar het bos. Hij drong aan op een gezonde levensstijl - ‘Zal ik een boerenstamppotje voor je komen koken?’ – en toen dat allemaal niet hielp, liet hij kaartjes voor me klaarleggen bij de kassa van Carré: ‘Met een partner naar keuze, want jij verdient een leuke avond. Veel plezier!’ Lief aangeboden, maar ik keek wel beter uit.
Hoe lang G. die avond achter een pilaar bij Carré heeft staan posten, zal altijd een raadsel blijven. Toch zat het me niet lekker. Fictie en werkelijkheid liepen steeds meer door elkaar. Ik kreeg visioenen van G., die plotseling vanachter een struik tevoorschijn zou springen met een doos chocolaatjes. Ook andere lezers begonnen steeds nadrukkelijker aan mijn poort te rammelen. Of ik geen foto’s kon sturen. Een balkje over de ogen was geen bezwaar. Desnoods was een foto van mijn benen ook wel goed. Ik werd er zenuwachtig van. Op straat hield ik voor de zekerheid mijn zonnebril op, ook als het regende. Ongemerkt was ik verstrikt geraakt in mijn eigen fictieve wereld.
Nadine26 nam mijn leven over. Toen ik tijdens het experiment een week naar Sjanghai ging, reisde zij met mij mee. Op de zevenenzeventigste verdieping van het Hyatt-hotel deed ik dagelijks verslag van mijn belevenissen, die eigenlijk háár belevenissen waren, of andersom. Ik wist het niet meer. Mijn complete familiegeschiedenis leende ik aan haar uit. Toen mijn moeder overleed, middenin het dagboekexperiment, was het Nadine26 die om haar rouwde. En de lezers rouwden met haar mee. Intussen goochelde ik met twee agenda’s: die van Nadine26 en die van mijzelf. Als ik zélf op vakantie ging en zonder internetverbinding kwam te zitten, stuurde ik Nadine26 snel een week met het vliegtuig naar Spanje. De lezers zaten bovenop het nieuws - meteen werd er geïnformeerd naar de vluchtinformatie. Dat zocht ik dus uit. Alles moest kloppen. En nog zoiets: op dinsdagochtend mocht ik me niet op het forum manifesteren, want dan bezocht Nadine26 haar therapeut en de oplettende lezer wist dat. Die beschikte over een fenomenaal geheugen. Overal in mijn huis hingen memobriefjes.
Op 1 december 2005 veranderde het experiment definitief in een roman. Op die dag verscheen er een reactie op het forum die luidde: ‘Oproep voor Nadine: wij (uitgeverij Rothschild & Bach) zouden graag een complete versie van het dagboek ontvangen. Kan dat? Met vriendelijke groet, Katrien Gottlieb.’
De lezers reageerden verbijsterd en opgetogen. Hun eigen Nadine26! Benaderd door een échte uitgever! Eén alerte lezer had meteen de telefoon gepakt om bij uitgeverij Rothschild & Bach te informeren of die Katrien Gottlieb wel echt bestond. En jawel, ze bestond. De oproep bleek serieus. De teleurstelling bij de lezers was dan ook groot toen Nadine26 het aanbod afwees: ‘Dit dagboek is geheim,’ antwoordde ze op het forum. En: ‘Ik heb zo’n vaag vermoeden dat mijn oppasvader niet zit te wachten op een Kiss & Tell’-boek.’ Gelukkig hadden de lezers daar alle begrip voor. Eindelijk kon ik achterover leunen. Aan de oprechtheid van Nadine26 werd niet meer getwijfeld. De laatste drie maanden van het experiment verliepen dan ook in een harmonieuze sfeer.
Het gedoe met de uitgeverij had ik zelf in scène gezet. Natuurlijk wilde ik het dagboek graag uitgeven, maar de eigenlijke reden was dat ik een uitgever nodig had voor de plot. In het laatste hoofdstuk zou Nadine26 namelijk wraak nemen op haar minnaar met de publicatie van haar ‘Kiss & Tell’-boek. Alle details van hun geheime affaire zouden op straat komen te liggen. Zo ver was het verhaal nog niet gevorderd, maar de tijd leek me rijp om die ontknoping voor te bereiden. Voor de geloofwaardigheid aasde ik op een échte uitgever, en die moest ik vervolgens zo gek zien te krijgen om Nadine26 op het forum te benaderen, voor het oog van de lezers. Ik wilde zelf buiten beeld blijven, óók bij de uitgeverij. Via een gefingeerd hotmailadres wist ik de belangstelling van Rothschild & Bach te wekken.
Enige tijd na de voltooiing van het dagboekexperiment brak de dag aan waarop Nadine26 uit de kast kwam om het boekcontract te tekenen. Uitgever Oscar van Gelderen moest even iets wegslikken toen hij oog in oog stond met het jonge, veelbelovende kindermeisje, maar hij herpakte zich snel: ‘Dat pseudoniem houden we erin,’ zei hij. ‘Jij blijft zelf gewoon onzichtbaar.’
De ontmaskering op het forum, maanden later, nam eigenaar Danny Roodbol voor zijn rekening. De roman Nadine lag koud een dag in de winkel of hij achterhaalde hij mijn emailadres, waarmee ik me destijds had moeten registreren. Zo maakte hij de persoonlijke gegevens van één van zijn gebruikers openbaar. Een doodzonde, op een internetforum. Maar nood breekt wet. En ach, met de verschijning van Nadine was het digitale spel ook wel uitgespeeld. Het was mooi geweest. Nadine26 kon rustig van een flat springen.
Karin Overmars
De anonieme uitgave van het boek, getiteld Dagboekvaneenkindermeisje.com, verscheen in maart 2007 onder het pseudoniem Nadine S. Onlangs werd de roman van Karin Overmars opnieuw uitgebracht als Nadine (uitgeverij Rothschild & Bach. 12 euro 50.)
Achteraf is het een wonder dat ik ermee weg ben gekomen. Met mijn internetexperiment, bedoel ik – het fictieve dagboek dat ik gedurende zeven maanden schreef op een openbaar discussieforum, en dat door honderden lezers werd aangezien voor een authentiek dagboek. Ze trapten erin. Ze leefden mee, gaven tips en welgemeende adviezen, pinkten af en toe een traan weg. En toen het allemaal nep bleek, of liever gezegd: fictie, toen brak de pleuris uit. Maar het was al te laat. De dagboekroman Nadine lag inmiddels in de winkels. De eigenaar van het forum, Danny Roodbol, voelde zich ‘genomen’. Bedrog! Misbruik! Geldwolverij! En dat allemaal over zíjn rug! En terwijl Roodbol met advocaten dreigde, ontstond er ophef over de ‘copyrights’ van het boek, want ik had ook een selectie van lezersreacties in het boek opgenomen. Diefstal! Plagiaat! Het zou nog lang onrustig blijven op het forum, want hoe bestond het dat ‘die fantoomschrijfster’, ik dus, zoveel goedgelovige lezers had genaaid?
En dan te bedenken dat het allemaal was begonnen als een grap, niet als een romanproject. Op een ochtend in augustus 2005 postte ik een berichtje op het Fok!forum, en dat deed ik in een opwelling. Ik verveelde me. Toevallig had ik die ochtend een stuk gelezen over het schandaal rond de Britse acteur Jude Law. Hij had zijn beroemde vriendin Sienna Miller bedrogen met het kindermeisje. En natuurlijk ving het kindermeisje - want deze geschiedenis speelt zich af in Engeland – een fortuin voor haar dagboekaantekeningen, die werden gepubliceerd in The Sunday Mirror: ‘Oh my God, I cannot believe this!’ had ze haar dagboekje toevertrouwd. ‘Jude Law is snogging me!’
Ik moest denken aan Rebecca Loos. Over haar nacht met David Beckham liet ze een boulevardkrant optekenen: ‘I felt a million dollars that morning,’ en dat was geen slechte schatting – ze zou 800.000 pond voor haar ‘Kiss & Tell’-verhaal krijgen, plus 200.000 pond voor een tv-interview. Ik moest ook denken aan een ándere nanny-gate, in Amerika. Daar onthulde een columniste in The New York Times dat haar au pair lasterlijke stukjes over haar gezin publiceerde op een weblog. Mocht dat zo maar? Een goede vraag, maar als ze er al iets tegen had kunnen beginnen, dan was het nu te laat: de weblog werd overspoeld door sensatiebeluste Amerikanen. Ook herinnerde ik me het relletje dat zich in 1998 afspeelde rond het schrijversechtpaar Leon de Winter en Jessica Dürlacher. Het begon allemaal met een column van Dürlacher in de ‘Elle’, waarin ze haar au pair portretteerde als een wanhopig geval dat haar op de rand van een zenuwinzinking had gebracht. Dat was tegen het zere been van de au pair. Uit wraak deed zij in de Volkskrant-lezersrubriek NL een boekje open over Dürlacher. Zij werd afgeschilderd als een hysterica die ongevraagde confidenties deed over haar grote liefde, die inmiddels met een ander was getrouwd. Ook schreeuwde ze volgens de au pair geregeld om ‘keiharde seks.’
Dürlacher deed het stukje af als ‘smaad’ en ‘rancune’, maar dat maakte weinig indruk – zij had in haar column tenslotte precies hetzelfde gedaan: uit de school klappen over een gezinslid. Een betaald gezinslid, weliswaar, maar evengoed dringt de au pair binnen in de beslotenheid van het gezin. Zij weet precies wat er gebeurt achter gordijnen die voor anderen gesloten blijven.
Zo’n ‘Kiss & Tell’-verhaal leek mij ook wel wat, maar dan fictief en in de vorm van een parodie. En omdat een goede parodie niet van echt te onderscheiden is, plaatste ik mijn cri de coeur op een forum. Daar zijn internetfora tenslotte voor bedoeld. Voor het uitschreeuwen van je diepste gevoelens. Voor het onthullen van je geheime affaire met de baas. Voor het klagen over je overspelige vriend die niet weet dat jij allang op de hoogte bent van zijn dubbelleven en trouwens ook van zijn pornoverslaving, want op het forum ontdekte ik al snel dat half Nederland aan porno is verslaafd, en dat moet ook gewoon kunnen, zolang je er maar ‘open’ in bent ‘naar elkaar toe’.
Ik koos voor Fok!, het enige discussieforum dat ik uit een ver verleden kende. Vlak na de oprichting in 1996 was ik er wel eens geweest, ten tijde van de eerste ‘Big Brother’-hype. Het was toen nog een obscure site waar flauwe grappen werden gemaakt over Ruud en Sabine. In de tussentijd bleek Fok! te zijn uitgegroeid tot de grootste online community van Nederland, met meer dan 180.000 geregistreerde gebruikers en op sommige dagen zo’n 3 miljoen pageviews. Maar dat wist ik allemaal niet. Zoals ik ook niet op de hoogte was van pornoverslavingen en de laatste schaamhaartrends - kaal of ‘netjes bijgewerkt’, daarover zijn de meningen op Fok! verdeeld. Evenmin wist ik als nieuwkomer dat er een ban stond op ‘faken’: wie een verhaal verzint, wordt de toegang tot het forum ontzegd.
Ik meldde me aan als Nadine26. In mijn openingspost, getiteld ‘Leuke vader bij wie ik oppas’, deed ik mijn probleem uit de doeken: ik studeerde Frans en had een bijbaantje als kindermeisje bij een welgesteld echtpaar in Amsterdam-Zuid. Het geval wilde dat ik bepaalde ‘gevoelens’ was gaan koesteren voor de vader van mijn oppaskinderen – gevoelens die wederzijds leken, ook dat nog. Ik besloot met de woorden: ‘Hoe houd ik mijn hoofd koel?”
Toen gebeurde er iets vreemds. Binnen enkele seconden begonnen de reacties binnen te stromen, met tientallen tegelijk, het ging maar door. Woedend, meelevend, nieuwsgierig, treiterig, geschokt, serieus, therapeutisch (‘Meisje, pas je een beetje op jezelf?’) en oneerbaar, want het halve forum wilde met me neuken. Oh nee, dat neuken sloeg op Nadine26 – ik moest wel bij de les blijven. Zo snel mogelijk tikte ik mijn antwoorden in, maar intussen liep ik alweer twintig reacties achter, dertig, vijftig. De rest van de dag verliep koortsachtig. Pas toen ik uitlogde, diep in de nacht, besefte ik wat er gaande was. Opgejut door de krankzinnige hoeveelheid reacties, had ik een halve plot in de steigers gezet. Nieuwe verhaallijnen aangesneden. Personages geïntroduceerd. Achtergronden geschetst. De lezers bleven maar op de ramen beuken: méér, méér, méér! Zo snel kon ik niet denken, laat staan schrijven.
Of misschien kon ik dat ook wél. Ik had geen keus, besloot ik. Als ik dit verhaal wilde schrijven, en ik voelde dat ik iets bijzonders te pakken had, dan moest ik zorgen dat ik sneller schreef dan mijn schaduw. Of in elk geval net zo snel. Die trein op het forum was niet meer te stoppen – en ik sprong erop.
Het ging mij om één ding, namelijk om de vraag of mensen het zouden geloven. Of ik ermee weg zou komen. Niet door de mand vallen, dat was de opdracht. Ik wilde dat internetspel spelen; een fictieve rol aannemen, een dagboek maken dat voor authentiek zou worden versleten. En ik wilde dat spel uitspelen, tot de allerlaatste snik. Die zeven maanden had ik niet voorzien – dan was ik er nooit aan begonnen. Slapen was er nauwelijks meer bij. Maar eenmaal op dreef, was er geen weg meer terug. Op het forum vond ik een deadline. Een publiek. Een podium helemaal voor mij alleen. Het was geen schrijven, het was een vorm van optreden. Elke nacht gaf ik een performance, meestal rond een uur of drie, en na afloop nam ik de bloemen en de slipjes in ontvangst. De herenonderbroeken, kan ik beter zeggen. Om de een of andere reden raakte Nadine26 vooral bij de mannelijke forumbezoeker een gevoelige snaar.
Mooie tijden. Leerzame tijden, ook. Ik werkte zonder schema, puur op gevoel, maar de lezers vormden het vangnet. Hun hartslag bepaalde het ritme van het verhaal. Met hun vragen en commentaren wezen ze me de weg: versnellen, vertragen, pas op de plaats, scherpe bocht, beetje gas erbij. En seks. Ze eisten seks, de lezers. En dan bij voorkeur ‘stomende seks’, de gevleugelde uitdrukking. Daar zat ik, met mijn ‘Kiss & Tell’-verhaal. En een versnelde hartslag. Wat moest ik doen? Eraan geloven, natuurlijk. Het hele experiment was gebaseerd op de wisselwerking tussen mij en het publiek, het zou een beetje flauw zijn om juist op dát punt af te haken. If they want sex, you give them sex.
Al snel verdeelden de lezers zich in twee kampen. Het ene deel geloofde mij onvoorwaardelijk en begon zelfs een beetje van mij te houden – of nou ja: ze hielden van Nadine26. Het andere deel had er alles voor over om mij te ontmaskeren. Maar ja, de bewijzen, hè? Die hadden ze niet. Het was een typisch geval van: het zou kunnen... het zou waar kunnen zijn. The suspension of disbelief, daar moest ik het van hebben.
Het wapen van Nadine26 was haar onbegrensde openhartigheid. Je zou het ook exhibitionisme kunnen noemen. Zij keerde zichzelf binnenstebuiten en toonde zich aan haar lezers zoals zij werkelijk was. Haar diepste wezen. Maar juist die suggestie van intimiteit en overgave prikkelde het verlangen naar harde bewijzen. De lezers wilden maar één ding: ‘Pics’. Foto’s van Nadine26. Ze wilden weten met wie ze te maken hadden. Want hoe gemakkelijk het ook is om op internet een nieuwe identiteit aan te nemen, de achterdocht is er niet minder om. Zolang het tegendeel niet is bewezen, ben je gewoon wie iedereen denkt dat je bent. Een zielig meisje met een bochel, namelijk. Een vieze, oude man. Of, misschien wel het allerergste: een professionele auteur.
De term ‘professioneel auteur’ viel sneller dan ik had verwacht. Mijn foutloze Nederlands werkte nu eens in mijn nadeel. Ook de lange lappen tekst die ik postte, zaaiden verwarring: ‘Kun je dat ff voor me samenvatten?’ en: ‘Schrijf je een boek of zo?’
Zelf was ik trouwens net zo achterdochtig. Ik bouwde in korte tijd een vaste lezersgroep op, maar wie waren die mensen eigenlijk? Waar haalden ze de tijd vandaan om zoveel uren op het forum door te brengen? Moesten ze ’s nachts om half vier, als ik mijn nieuwe hoofdstuk postte, niet in bed liggen? Wilde ik het eigenlijk wel weten? Ik besloot van niet – maar onwillekeurig drong het beeld van een groep internettende freaks en gestoorden zich aan me op.
De grootste freak, dat begreep ik ook wel, was intussen Nadine26 zélf. In haar dagboek figureerden geen personages, maar ‘echte mensen’. Zij strooide kwistig met privé-informatie. Zij was bezig een jong gezin te ruïneren, en zij hield haar lezers nauwkeurig op de hoogte van haar vorderingen. Zij nagelde familieleden en werkgevers aan de schandpaal. Privé-gesprekken, telefoontjes, overspelige reisjes, familiegeheimen – Nadine26 deinsde in haar dagboek nergens voor terug. Was dat geen laster? Slechts één lezer, een zekere Nightwulf, meende van wel: ‘For your information,’ schreef hij, ‘dit is een openbaar forum, je strooit lustig met gevoelige en herkenbare informatie over die familie waar je werkt... of had je daar nog niet bij stilgestaan?’
Onnodig te zeggen dat Nadine26 daar überhaupt niet bij stilstond. Waarom zou ze? Ze deed, om het modern te zeggen, gewoon ‘lekker haar ding’. Op internet doen zoveel mensen hun ding; de intieme weblogs en de digidagboeken schieten als paddestoelen uit de grond. Het moeten angstige tijden zijn voor publieke figuren, want over hen doen op internet de idiootste roddels de ronde, zogenaamd uit de eerste hand – maar alles anoniem. Zo gaat dat. En vanzelfsprekend geldt voor dit soort teksten dat ze pas interessant zijn als het wáár is, echt gebeurd. Hoe authentieker, hoe beter. Op mijn dagboek werd massaal ingelogd, maar het is de vraag of ik er ook lezers mee had getrokken als ik mezelf had gepresenteerd als ‘professioneel auteur’.
Mijn dubbelrol ging me steeds gemakkelijker af. Dat was mooi, maar ook een beetje pijnlijk. Sommige lezers trokken zich het lot van Nadine26 wel héél persoonlijk aan. Aangespoord door de schaamteloosheid van Nadine26, lieten ook zij de teugels vieren. Van een aantal lezers ontving ik persoonlijke mails. Maar ik was Nadine26, en zij waren zichzelf. Het begon met toenaderingspogingen in de trant van: ‘Je fascineert me, ik wil je leren kennen’, en als ik daar niet op inging, duurde het nooit lang voordat allerlei confidenties mijn mailbox bereikten. Seksproblemen, overspel, buitenechtelijke kinderen – Nadine26 riep een eigenaardige Pavlov-reactie op. Als zij bereid was om haar ziel te ontbloten op een openbaar forum, dan was het voor haar lezers een kleine moeite om per mail iets terug te doen. Voor wat hoort wat. Ik ontving ook foto’s in mijn mailbox, zelfs complete familiealbums. Het waren normale mensen, viel me op. Een student, een bouwkundig ingenieur, er zat ook een kunstenaar tussen die ’s nachts werkte, net als ik, en die na gedane arbeid stoom kwam afblazen in het dagboek.
En dan was er de zakenman, laten we hem G. noemen, die zich opwierp als mijn mecenas. G. geloofde in mijn ‘ontluikende talent’, schreef hij. Het was plezierig dat hij mij via de mail bijstond met technische forumtips, want op dat gebied was ik een leek. Ingewikkelder lag het met zijn neiging om zich te manifesteren als de liefhebbende vader die ik nooit heb gehad: ‘Met alles wat jij meemaakt,’ mailde hij me, ‘ben jij hard toe aan een frisse boswandeling,’ en natuurlijk chauffeerde hij me graag even naar het bos. Hij drong aan op een gezonde levensstijl - ‘Zal ik een boerenstamppotje voor je komen koken?’ – en toen dat allemaal niet hielp, liet hij kaartjes voor me klaarleggen bij de kassa van Carré: ‘Met een partner naar keuze, want jij verdient een leuke avond. Veel plezier!’ Lief aangeboden, maar ik keek wel beter uit.
Hoe lang G. die avond achter een pilaar bij Carré heeft staan posten, zal altijd een raadsel blijven. Toch zat het me niet lekker. Fictie en werkelijkheid liepen steeds meer door elkaar. Ik kreeg visioenen van G., die plotseling vanachter een struik tevoorschijn zou springen met een doos chocolaatjes. Ook andere lezers begonnen steeds nadrukkelijker aan mijn poort te rammelen. Of ik geen foto’s kon sturen. Een balkje over de ogen was geen bezwaar. Desnoods was een foto van mijn benen ook wel goed. Ik werd er zenuwachtig van. Op straat hield ik voor de zekerheid mijn zonnebril op, ook als het regende. Ongemerkt was ik verstrikt geraakt in mijn eigen fictieve wereld.
Nadine26 nam mijn leven over. Toen ik tijdens het experiment een week naar Sjanghai ging, reisde zij met mij mee. Op de zevenenzeventigste verdieping van het Hyatt-hotel deed ik dagelijks verslag van mijn belevenissen, die eigenlijk háár belevenissen waren, of andersom. Ik wist het niet meer. Mijn complete familiegeschiedenis leende ik aan haar uit. Toen mijn moeder overleed, middenin het dagboekexperiment, was het Nadine26 die om haar rouwde. En de lezers rouwden met haar mee. Intussen goochelde ik met twee agenda’s: die van Nadine26 en die van mijzelf. Als ik zélf op vakantie ging en zonder internetverbinding kwam te zitten, stuurde ik Nadine26 snel een week met het vliegtuig naar Spanje. De lezers zaten bovenop het nieuws - meteen werd er geïnformeerd naar de vluchtinformatie. Dat zocht ik dus uit. Alles moest kloppen. En nog zoiets: op dinsdagochtend mocht ik me niet op het forum manifesteren, want dan bezocht Nadine26 haar therapeut en de oplettende lezer wist dat. Die beschikte over een fenomenaal geheugen. Overal in mijn huis hingen memobriefjes.
Op 1 december 2005 veranderde het experiment definitief in een roman. Op die dag verscheen er een reactie op het forum die luidde: ‘Oproep voor Nadine: wij (uitgeverij Rothschild & Bach) zouden graag een complete versie van het dagboek ontvangen. Kan dat? Met vriendelijke groet, Katrien Gottlieb.’
De lezers reageerden verbijsterd en opgetogen. Hun eigen Nadine26! Benaderd door een échte uitgever! Eén alerte lezer had meteen de telefoon gepakt om bij uitgeverij Rothschild & Bach te informeren of die Katrien Gottlieb wel echt bestond. En jawel, ze bestond. De oproep bleek serieus. De teleurstelling bij de lezers was dan ook groot toen Nadine26 het aanbod afwees: ‘Dit dagboek is geheim,’ antwoordde ze op het forum. En: ‘Ik heb zo’n vaag vermoeden dat mijn oppasvader niet zit te wachten op een Kiss & Tell’-boek.’ Gelukkig hadden de lezers daar alle begrip voor. Eindelijk kon ik achterover leunen. Aan de oprechtheid van Nadine26 werd niet meer getwijfeld. De laatste drie maanden van het experiment verliepen dan ook in een harmonieuze sfeer.
Het gedoe met de uitgeverij had ik zelf in scène gezet. Natuurlijk wilde ik het dagboek graag uitgeven, maar de eigenlijke reden was dat ik een uitgever nodig had voor de plot. In het laatste hoofdstuk zou Nadine26 namelijk wraak nemen op haar minnaar met de publicatie van haar ‘Kiss & Tell’-boek. Alle details van hun geheime affaire zouden op straat komen te liggen. Zo ver was het verhaal nog niet gevorderd, maar de tijd leek me rijp om die ontknoping voor te bereiden. Voor de geloofwaardigheid aasde ik op een échte uitgever, en die moest ik vervolgens zo gek zien te krijgen om Nadine26 op het forum te benaderen, voor het oog van de lezers. Ik wilde zelf buiten beeld blijven, óók bij de uitgeverij. Via een gefingeerd hotmailadres wist ik de belangstelling van Rothschild & Bach te wekken.
Enige tijd na de voltooiing van het dagboekexperiment brak de dag aan waarop Nadine26 uit de kast kwam om het boekcontract te tekenen. Uitgever Oscar van Gelderen moest even iets wegslikken toen hij oog in oog stond met het jonge, veelbelovende kindermeisje, maar hij herpakte zich snel: ‘Dat pseudoniem houden we erin,’ zei hij. ‘Jij blijft zelf gewoon onzichtbaar.’
De ontmaskering op het forum, maanden later, nam eigenaar Danny Roodbol voor zijn rekening. De roman Nadine lag koud een dag in de winkel of hij achterhaalde hij mijn emailadres, waarmee ik me destijds had moeten registreren. Zo maakte hij de persoonlijke gegevens van één van zijn gebruikers openbaar. Een doodzonde, op een internetforum. Maar nood breekt wet. En ach, met de verschijning van Nadine was het digitale spel ook wel uitgespeeld. Het was mooi geweest. Nadine26 kon rustig van een flat springen.
Karin Overmars
De anonieme uitgave van het boek, getiteld Dagboekvaneenkindermeisje.com, verscheen in maart 2007 onder het pseudoniem Nadine S. Onlangs werd de roman van Karin Overmars opnieuw uitgebracht als Nadine (uitgeverij Rothschild & Bach. 12 euro 50.)
Leuk avontuur. Je kan bijna een boek schrijven over het achterliggende verhaal 
"Pain is my friend. I can trust pain. I can trust pain to make my life utterly miserable."
"My brain is too smart for me."
"We don't need no education." "Yes you do, you just used a double negative."
"My brain is too smart for me."
"We don't need no education." "Yes you do, you just used a double negative."
quote:Op vrijdag 23 november 2007 01:18 schreef Nadine26 het volgende:
René Froger (ik zag hem net op de televisie) is ook jong geweest. Then again, hij was wel best grappig, op zijn eigen manier.
Frankly my dear, I don't give a damn. Smike. O+.
Of hoogzwangere slapelozenquote:Op woensdag 12 december 2007 21:16 schreef broer het volgende:
Leuk verhaal.
Overigens posten er 's nachts inderdaad alleen maar freaks. Daar heb je wel gelijk in.
Ik adem in en kalmeer. Ik adem uit en glimlach.
Ik vind het een amusant verhaal maar er spreekt wel een onderschatting uit van de gemiddelde Fok!lezer. Ik weet het, alleen al de woorden "onderschatting van de gemiddelde Fok!lezer" zijn hilarisch. Maar toch: men is hier sinds Lotte niet meer zo bleu als de schrijfster het graag wil (doen) geloven.
A burgeoning talent for ... 
.
quote:Op woensdag 12 december 2007 10:50 schreef Nadine26 het volgende:
KISS & TELL
.
De gemiddelde Fok!-lezer mag je best onderschatten, denk ik. Maar het dagboek werd (toen het eenmaal op stoom kwam, en dat was hier, in TTK) ook niet gelezen door de gemiddelde Fok!-lezer. Die zal dit 'Torpedo'-stuk ook niet lezen. Teveel lettersquote:Op woensdag 12 december 2007 21:45 schreef thaleia het volgende:
Ik vind het een amusant verhaal maar er spreekt wel een onderschatting uit van de gemiddelde Fok!lezer.
In het stuk heb ik de gebeurtenissen en herinneringen een beetje moeten comprimeren, anders had Wonderer gelijk gekregen en was het inderdaad een boek geworden. Nog een boek, er zijn grenzen. En dus krijgt de 'gemiddelde Fok!-lezer', met wie het uiteindelijk allemaal begon, de eer die hem toekomt: hij was de motor achter het dagboek. Als je de eerste topics terugleest (in R&P), krijg je toch een vrij helder beeld van de diepere gedachten van de gemiddelde Fok!-lezer, hoor.quote:Ik weet het, alleen al de woorden "onderschatting van de gemiddelde Fok!lezer" zijn hilarisch. Maar toch: men is hier sinds Lotte niet meer zo bleu als de schrijfster het graag wil (doen) geloven.
Wie is Lotte?
Freaks, hoogzwangeren en afgekeurde buschauffeursquote:Op woensdag 12 december 2007 21:16 schreef broer het volgende:
Leuk verhaal.
Overigens posten er 's nachts inderdaad alleen maar freaks. Daar heb je wel gelijk in.
En aan lager wal geraakte schrijfsters
Om eens een aspect aan te snijden dat je zorgvuldig buiten beeld hebt gehouden...
Hoe heeft je huwelijk dit letterkundige avontuurtje doorstaan? Ik kan me voorstellen dat het na een wilde literaire nacht nauwelijks meer te doen is om de kindertjes nog op tijd bij de schoolpoort af te leveren, en dat je man vanuit zijn eenzame bedje toch wel bedenkelijk moet hebben gekeken toen zich op jouw computer de ene na de andere aanbidder meldde - of omgekeerd, juist aangemoedigd werd door de onvermoede uitspattingen die jouw evenknie zich permitteerde in toiletten en op keukentafels (je kunt moeilijk over hoofdpijn zeuren als je net een scene voltooid hebt waar de geur van zweet en geschroeid satijn nog van afslaat). Is je partner een Daniël of meer een Thijs, en hielp hij proeflezen? Was in het Poëziemeisje een van zijn exen of collega's te herkennen?
Hoe heeft je huwelijk dit letterkundige avontuurtje doorstaan? Ik kan me voorstellen dat het na een wilde literaire nacht nauwelijks meer te doen is om de kindertjes nog op tijd bij de schoolpoort af te leveren, en dat je man vanuit zijn eenzame bedje toch wel bedenkelijk moet hebben gekeken toen zich op jouw computer de ene na de andere aanbidder meldde - of omgekeerd, juist aangemoedigd werd door de onvermoede uitspattingen die jouw evenknie zich permitteerde in toiletten en op keukentafels (je kunt moeilijk over hoofdpijn zeuren als je net een scene voltooid hebt waar de geur van zweet en geschroeid satijn nog van afslaat). Is je partner een Daniël of meer een Thijs, en hielp hij proeflezen? Was in het Poëziemeisje een van zijn exen of collega's te herkennen?
Willen jullie weten hoe zeer ik aan lager wal ben geraakt? Ik bedoel: nóg lager bestaat niet, het eindpunt is bereikt.quote:Op donderdag 13 december 2007 13:11 schreef Nadine26 het volgende:
En aan lager wal geraakte schrijfsters
Enige weken geleden kreeg ik een mail van iemand, ene Jolanda, die zich hoofdredacteur noemde van het tijdschrift LOF. Kennen wij LOF? Nee, van LOF hebben wij nog nooit gehoord, maar dat is niet zo vreemd, ze pleuren tegenwoordig elke week wel een nieuw tijdschrift op de markt en waarom zou je zo'n tijdschrift niet LOF noemen? BOF, had ook gekund. TOF, maar dat zullen ze op de marketingafdeling wel te 'jong' hebben gevonden; LOF is namelijk bestemd voor een specifieke doelgroep en die bestaat uit 'moeders met ambitie'. Jazeker, dat soort moeders bestaat. De meeste moeders slijten hun dagen achter de pan met witlof, maar een enkeling zoekt naar persoonlijke ontplooiing en professionele ontwikkeling en dan ben je in marketingtermen dus een moeder met ambitie. Een LOF-moeder, zou je kunnen zeggen.
Of ik een sekscolumn wilde schrijven, luidde de vraag van de hoofdredacteur van LOF. Mijn eerste reactie was: 'Nee, helemaal niet, zelfs.' Maar in tweede instantie dacht ik: 'Kom, je bent een moeder met ambitie en je wilt wat. Geen sekscolumn, als het even kan, maar nu dit aanbod er ligt, kun je het maar beter bejegenen als een kans, een uitdaging, een commerciële stap in de richting van een mooie toekomst.' Daarna schreef ik in een half uur een sekscolumn, dat ging me eigenlijk heel gemakkelijk af, en die stuurde ik op naar LOF. Ze waren er gelukkig mee, de column zou in het volgende nummer geplaatst worden - en verder liet de hoofdredacteur in haar mail achteloos vallen dat ik het vast niet erg vond om het deze eerste keer voor niks te doen, aangezien mijn boek zou worden besproken in de literatuurrubriek van LOF.
Een soort ruilbeurs, dus. Daar houd ik persoonlijk helemaal niet van, zeker niet als het mij achteraf wordt medegedeeld, maar ik besloot diep te slikken. Dat kostte mij moeite. Ik zie schrijven namelijk als een vak, niet als een hobby, want hoewel je tijdens het schrijven inderdaad lekker met je handen bezig bent, en je er gerust een kop koffie bij kunt drinken, cappuccino kan ook, blijft het werk. In mijn vrije tijd schrijf ik geen sekscolumns, wil ik maar zeggen. En al helemáál geen sekscolumns die min of meer zijn voorgekauwd door de hoofdredacteur, want ze had een heel eisenpakket waarin de woorden 'seksuele fantasie' en 'te moe voor het echte werk' centraal stonden. Want de moeder met ambitie legt op seksgebied, als we LOF mogen geloven, wat minder ambitie aan de dag.
En toen was het twee weken later en kreeg ik de volgende mail: "Ik hoop niet dat ik nu je hele weekend verpest, maar tijdens de heidesessie hebben de redactie en ik besloten dat we toch de voorkeur geven aan een sekscolumn van een bijstandsmoeder. Die is in LOF namelijk nog wat ondervertegenwoordigd.' Mijn weekend verpest? Na de woorden 'heidesessie' en 'bijstandsmoeder' kon mijn weekend niet meer stuk, ik bedoel: hoe vaak krijg je zo'n mail? En ook: hoe reageer je erop? Niet, besloot ik. In sommige gevallen is zwijgen de beste oplossing. Noem het een erezaak, of een gotspe, maar tegen zoveel domheid kan ik niet op. Laten gaan, laten rusten. Het aanbod om de column in een later nunmmer nog eens te plaatsen, liet ik daarmee ook aan me voorbij gaan. Ik had in de tussentijd namelijk begrepen dat LOF bereid was in de toekomst 30 cent per woord te betalen voor een sekscolumn van 500 woorden, ook niet de vetpot waar mijn ambities van worden aangewakkerd, dus wat mij betreft stond het de LOF-redactie vrij om mijn sekscolumn tijdens de volgende heidesessie ritueel te verbranden.
Maar ja, toen stuurde de hoofdredactrice me gisteren toch een mail met de vraag hoe het nu met me ging. En dat ze niks meer van me gehoord had. Na de enorme slag van de afwijzing, bedoelde ze. En of we het er telefonisch misschien nog eens over konden hebben. En toen heb ik haar dus toch - tegen al mijn principes in, want vijanden heb ik al genoeg - uitgelegd hoe ik erover denk. Over de heidesessie en de bijstandsmoeder en de 30 cent per woord. En de liefdadigheidscolumn. En de afwijzing daarvan. En of ze in het vervolg niet meer met haar collectebus aan mijn deur wil komen
En ja, nu voel ik me toch een stuk beter. Een moeder met ambitie! Ten strijde! 
Plaats hem hier maar Karin. We betalen geen cent maar we zijn een dankbaar publiek, vooral als het over seks gaat.
quote:Lof: tijdschrift voor moeders met ambitie
Lof is het nieuwe tijdschrift 'voor en door werkende moeders die op zoek zijn naar een balans tussen carriere, gezin en persoonlijke ontwikkeling'. Initiatiefnemers zijn Esther Muller en Jolanda Holwerda. De nieuwe titel wordt in eigen beheer (Lof Media) uitgegeven. Unilever, Achmea en PWC hebben zich al als sponsor voor het eerste jaar verbonden. Het idee achter Lof is de beeldvorming rond werkende vrouwen te verbeteren. Het eerste nummer is door 40 werkende moeders, onbezoldigd, gemaakt. De helft van de opbrengst gaat naar een microkredietenproject in Azië. Eenmaal per jaar staat ook een Lof voor vaders met ambitie gepland.
Bron: Adformatie
Publiceer jouw sekscolumn hier op FOK!quote:Op donderdag 13 december 2007 13:59 schreef Nadine26 het volgende:
... dus wat mij betreft stond het de LOF-redactie vrij om mijn sekscolumn tijdens de volgende heidesessie ritueel te verbranden.
tevens voorkom jij daarmee dat de LOF-redactie alsnog aan de haal gaat met jouw werk
edit: dvr en ik doen aan parallel processing.
[ Bericht 4% gewijzigd door Gajus op 13-12-2007 14:33:05 ]
Ja, maar ik plaats hem hier niet. Hij is namelijk heel slechtquote:Op donderdag 13 december 2007 14:27 schreef Gajus het volgende:
edit: dvr en ik doen aan parallel processing.
Toen ik de 'proefcolumn' had ingeleverd, schreef ik erbij dat ik er nog aan zou schaven als ze zich erin konden vinden - in het idee, dus; de opzet. Vervolgens kwam de mededeling van de ruilbeurs. En toen heb ik er niks meer aan gedaan. Want een gratis column voor een commercieel blad, nou kijk, die hoeft kennelijk niet aan kwaliteitseisen te voldoen. Denk ik dan. Anders zouden ze er wel voor betalen, toch? En dat is misschien gemakzuchtig van mij, maar neem maar van mij aan dat die bijstandsmoeder ook niks van die column bakt, omdat mensen hun best niet doen als ze niet betaald krijgen. Dat is les 1. Les 2 is dat onbezoldigde medewerkers (tenzij voor een charitatieve instelling, dat is wat anders) onbetrouwbaar zijn.
Grappig, ik las gisteren een boek, Kill your darlings van Rogier Proper (over scenarioschrijven voor film en tv, ik ga me voortaan op de tv-markt storten
), en in het woordwoord begint Martin Bril met de volgende zinnen: "Schrijven is een vak. Dat klinkt makkelijk, en voor de hand liggend. Maar waar leer je dat vak? Als je loodgieter wilt worden (daar kun je meer mee verdienen dan met schrijven), is de weg duidelijk: je gaat of bij je vader in de leer, of naar een school die je de basisbeginselen van het loodgieten bijbrengt."
Het gaat mij natuurlijk om de zin tussen haakjes. Ach, het gaat mij om het principe. Ik heb me inmiddels neergelegd bij het tragische maar begrijpelijke marktmechanisme dat literaire tijdschriften het slechtst betalen (lees: niet), en dat het vanaf daar steeds een stapje omhoog gaat, dus van de dagbladen naar de weekbladen naar de maandbladen, en daarna - en daar valt LOF onder! - naar de kwartaalbladen. Hoe commerciëler, hoe lucratiever, en hoe langer de omlooptijd van een blad, hoe beter het betaalt. Dus laat zo'n LOF-blaadje nou niet bij mij aankomen met 30 lousy centen, want voor dat geld ligt dat blad dus 3 maanden in de winkel te glanzen in z'n peperdure glimkaft
drv, ik kom nog terug op jouw vraag van hierboven!
[ Bericht 0% gewijzigd door Nadine26 op 13-12-2007 15:00:38 ]
Eerst een column schrijven en opsturen en dan pas informeren naar de betaling is natuurlijk ook wel een beetje stom en weinig professioneel...
Of zat je echt zo om de eer te springen dat het je wel best was, dat je blij was dat er uberhaupt iemand aan je dacht, als de eerste de beste debutant?
Of zat je echt zo om de eer te springen dat het je wel best was, dat je blij was dat er uberhaupt iemand aan je dacht, als de eerste de beste debutant?
"Pain is my friend. I can trust pain. I can trust pain to make my life utterly miserable."
"My brain is too smart for me."
"We don't need no education." "Yes you do, you just used a double negative."
"My brain is too smart for me."
"We don't need no education." "Yes you do, you just used a double negative."
Als aan een loodgieter gevraagd wordt een lekkage te repareren (zonder prijsafspraak vooraf) dan heeft die loodgieter recht op een tegenprestatie (in billijke verhouding tot de prestatie).quote:Op donderdag 13 december 2007 17:05 schreef wonderer het volgende:
... een beetje stom en weinig professioneel...
Zijn de rechten van een broodschrijver anders dan van een loodgieter?
Blijkbaar, aangezien LOF niet wilde betalen.quote:Op donderdag 13 december 2007 18:17 schreef Gajus het volgende:
[..]
Als aan een loodgieter gevraagd wordt een lekkage te repareren (zonder prijsafspraak vooraf) dan heeft die loodgieter recht op een tegenprestatie (in billijke verhouding tot de prestatie).
Zijn de rechten van een broodschrijver anders dan van een loodgieter?
"Pain is my friend. I can trust pain. I can trust pain to make my life utterly miserable."
"My brain is too smart for me."
"We don't need no education." "Yes you do, you just used a double negative."
"My brain is too smart for me."
"We don't need no education." "Yes you do, you just used a double negative."
|
|
