quote:
Op zaterdag 22 september 2018 23:16 schreef MichieldeRuyter het volgende:[..]
Dat goed uitpakken voor de Amerikanen valt wel tegen denk ik. Zie bijvoorbeeld de dalende approval voor Trump in de districten die soja verbouwen. Bovendien hebben vorige tariefmuren niets gedaan aan prijs of kwaliteitsniveau van de nationale producten (pick-ups chicken tax en autobanden bv). Daarnaast wordt Trump zijn handelsoorlog niet door de senaat gesteund. Dus waar je van dan haalt dat de democraten het eens zijn met deze handelsoorlog is mij een raadsel.
De onderhandelingen met Canada, Mexico en de EU sturen aan op een situatie die er was voordat Trump aan de macht kwam, er verandert dus niets.
De gebieden waar specifieke Amerikaanse producten worden getroffen zullen uiteraard wat minder positief staan tegenover een handelsoorlog, maar daarom heeft het ook geen zien om specifieke sectoren te volgen, maar moeten we naar het totaalplaatje kijken. Eerder werd al de vergelijking getrokken met de handelsoorlog met Japan uit de jaren '80. Succesvol gebleken. Niet zo zeer omdat er geen imbalans was, maar deze was macro-economisch van aard, en niet meer gebaseerd op handelspraktijken. Na deze handelsoorlog had Amerika een groter aandeel in de Japanse economie. Ik denk dat dit met China hetzelfde streven is, de imbalans blijft misschien bestaan, maar Amerika wil wat verschuivingen en industrie en vooral meer controle. Een kleine voorbeschouwing van dit doel kunnen we al in het 'klein' zien met wat er met ZTE is gebeurd een paar maanden geleden:
https://www.reuters.com/a(...)lawyer-idUSKCN1L91LSMet betrekking tot de Democraten komt er uit die hoek vooral kritiek op het inderdaad niet betrekken van het Congress met zulke acties, ook van het gebruiken van sancties op bondgenoten, maar de Democraten zijn opvallend positief over de sancties jegens China:
https://www.businessinsid(...)ise-gop-slams-2018-6Ze zijn waarschijnlijk zelfs wat meer akkoord dan de Republikeinen die met hun 'vrijhandelsretoriek' en allerlei bedrijfsbelangen wat minder positief staan tegenover maatregelen als sancties en tarieven bijvoorbeeld.
quote:
De cijfers in
het artikel dat ik quote onderbouwen ook waarom China in een betere positie zit tijdens een langgerekte handelsoorlog met de VS. Samengevat:
- Invloed totale export naar US is als % vh GDP niet heel omvangrijk:
"Even a blanket U.S. tariff on all Chinese goods exports — iPhones and all — would be bearable for China. The OECD reckons that around a third of the content of U.S. imports from China is actually of foreign origin. So the Chinese value added of its exports to the United States is perhaps $329 billion — some 2.7 percent of China’s $12 trillion economy. So even if a blanket Trump tariff slashed China’s exports to the United States by 25 percent, the direct hit to GDP would be 0.7 percent. That would hurt. But it would still leave the Chinese economy growing at 6.1 percent a year."
- China’s potential retaliation is much better targeted.
- China also has much more scope to mitigate any economic damage than the Trump administration does.
- The Chinese government also has a much healthier fiscal position and is free to compensate any industries harmed by a trade war.
- the Chinese government can absorb the political costs of a trade war much more easily than the Trump administration can.
Maar vooral: On top of all that, Trump doesn’t seem to have a strategy. Zoals hij voor niets echt een strategie heeft.
Ik heb het artikel vrijwel geheel gelezen, alleen het laatste stuk een beetje doorheen geskipped omdat de auteur daar in een woedeuitbarsting jegens Trump vervalt, wat zijn stelling wat afbreuk doet. Hoe dan ook gaan veel discussies over wie er nu het meest te verliezen heeft, China of Amerika, over het doel van de handelsoorlog. Als het doel zou zijn China keihard te raken en groeicijfers te decimeren, tsja, dan is er wel wat meer nodig dan wat Amerika nu onderneemt, dan moet Amerika met een heleboel andere landen China vrijwel afsluiten van de wereldmarkt, om dat voor elkaar te krijgen. Dat zien we niet gebeuren en ik denk dat dit ook vrijwel niemand in de kaart speelt.
Ten eerste is een van de voornaamste doelen mijn inziens de Chinezen te dwingen meer Amerikaanse producteren te importeren [en niet zo zeer om Chinese export af te bouwen]. Dat kan een acceptabel argument zijn voor de Chinezen omdat hun groei is gebaseerd op buitenlandse vraag. Een groter Amerikaanse belang in de Chinese economie, meer controle over bepaalde handelspraktijken, hoeft geen sta in de weg te zijn voor Chinese groeivoorwaardes wat dat betreft.
In jouw artikel wordt wel erg makkelijk aangenomen dat China even andere afzetmarkten zal vinden voor producten die het nu naar China exporteert. Dat is onwaarschijnlijk om verschillende redenen:
1) De wereldhandel groeit minder snel dan voorheen
2) Ontwikkelende economieeen hebben soortgelijke problemen met Chinese handelspraktijken
3) Emerging markets zitten op dit moment in een neerwaartse spiraal door de toename van rentes, hun hoge schulden, en de dollarkoers.
China zal dus zaken moeten blijven doen met Amerika wil het de eigen groeicijfers in stand houden. Het uitsluitend blijven investeren in risicovolle markten, of marginale delen van Amerikaanse export vervangen door andere afzetmarkten, dat blijft uitermate onwaarschijnlijk. De wederzijdse afhankelijkheid resulteert in een Chinese export die 5x meer afhankelijk is van Amerika dan andersom het geval. Jouw artikel geeft een mogelijke impact weer van 0.7% op GDP, initieel zelfs rond de 0.4%, acceptabel kan je zeggen maar dit aritkel neemt niet nieuwe en oplopende sanctierondes mee terwijl het IMF stelt dat de impact op GDP vervolgens verder kan oplopen tot 1%-1.5%:
https://www.scmp.com/comm(...)r-escalates-how-willIn een tijd dat de Chinese economie al niet meer de eigen groeicijfers van weleer kan bijhouden [ongeacht de handelsoorlog], en China meer afhankelijk zou worden van minder betrouwbare markten [aangezien de ontwikkelende markten hier a] de capaciteit niet hebben om de Amerikaanse export naar China op te vangen en b] hun eigen problemen hebben met Chinese handelsbeleid], zal het fiscale beleid van China hier nog verder onder kunnen leiden waar ik in punt 2 wat verder op zal ingaan overigens.
Ten tweede is het belangrijk te constateren dat veel investeerders bijzonder pessimistisch zijn over de handelsoorlog. Laten we niet vergeten dat dit vooral China treft en tegen China is gericht. De Amerikaanse economie groeit hard terwijl de Chinese economie relatief lage groeicijfers heeft neergezet. Het pessimisme aangaande China komt ook tot uitingen in beurscijfers waar China van Januari tot eind Augustus 27% van de beurswaarde heeft verloren.
Hierbij moeten we stellen dat om verschillende redenen de Chinese beurzen niet een al te beste indicator zijn van hoe de Chinese economie opereert. Maar het zegt ons wel iets over investeringsvertrouwen. Het zegt ons ook iets over de rest van de wereldmarkt. De wereldhandel groeit al enige tijd wat minder snel en een combinatie van hogere rentes, hoge schulden, en een groeiend wantrouwen onder investeerders zal ook die markten meetrekken in het slop. Dat kan gunstig zijn voor Chinese als het goedkope investeringsmarkten ziet maar zal wel de Chinese schuld blijven voorzien van nog meer risicovolle schulden. Bovendien zullen die markten weer minder snel in staat zijn Chinese exports naar Amerika over te nemen.
Dat zijn serieuze gevolgen dus voor China als het zo verder zal gaan. Dit betekent niet dat de groei zal instorten maar wel dat China waarschijnlijk genoegen zal moeten nemen met minder groei.
Een derde punt dat ik wil aanhalen haakt een beetje in op het bovenstaande. Een tegenargument op punt zou kunnen zijn dat China en Amerika elkaar treffen. Dus dat pessimisme van investeerders beide kanten zou opwerken. Dat is niet geheel waar. In jouw artikel wordt immers gesuggereerd dat het Chinese fiscale beleid beter op orde zou zijn dan in Amerika. Ik vraag me af waar dat op is gebaseerd want dat is pertinente onzin. Er wordt al enige tijd gewaarschuwd voor de oplopende schulden in China maar ook voor de ongelijke groei en verzadigde binnenlandse markt. Veel banken, ook op regionaal niveau, worden eerder politiek geleid [wat vreemd genoeg als een voordeel wordt beschreven in jouw artikel] en leningen verstrekt op basis van lands- of partijbelang. Zeer slecht lopende bedrijven, waarvan een groot deel al failliet, zijn overladen met schulden die ze niet terug kunnen betalen. China blijft geld rondpompen om die banken overeind te houden. Het fiscale beleid van China is kortom al langer niet op orde en een handelsoorlog met de omvang van deze, dat ook nog eens de belangrijkste Chinese handelspartner treft, zal die pijnpunten alleen nog maar verder blootleggen wat dat betreft.
De FT heeft nog een serie over dit onderwerp van niet zo lang geleden:
https://www.ft.com/chinadebtBovendien wil ik niet zeggen dat er geen impact zal zijn op de Amerikaanse markt. De exportcijfers zijn nu gunstig maar het kan best zo zijn dat Amerikaanse bedrijven snel meer zijn gaan exporteren voor de tarieven in werking treden wat de cijfers dus wat heeft opgestuwd. Op de lange termijn zullen bedrijven hun supply- en (soms) valuechains gaan moeten verleggen als de situatie blijft zoals deze is misschien. Dat kost veel geld en tijd.
Dat betekent echter wel dat mochten China en Amerika er niet uit komen dat China simpelweg de handelsbalans in andere landen zal opschudden, het gaat meer import en controle elders zoeken, maar nog belangrijker is dat het de beweging van arbeidsintensieve industrie, die nu al langzaam uit China naar minder ontwikkelende economieeen treft, zal versnellen. Op zich geen probleem voor China omdat dit al het beleid was voor de lange termijn. Maar daartegenover staat wel de investering en groei van hoogwaardige industrie en belangrijk om een meer ontwikkelde markt te gaan worden en de economie dus te blijven hervormen [en minder afhankelijk te worden van laagwaardigde export wat dat betreft]. Die langetermijnvisie zal minder soepel verlopen, de transformatie dus, met een dalende groei, wantrouwen van andere landen, en een wellicht toch wat minder robuust fiscaal beleid dan in jouw artikel wordt beweerd.
Dat artikel gaat toch wat meer in op de korte termijn terwijl de lange termijn veel grotere gevolgen kan hebben voor China. Ik vermoed ook dat de Chinese beleidsmakers dat wel enigszins in de gaten hebben, een deal met Amerika zal er dus wel moeten komen, maar een belangrijk onderdeel daarvan zal zijn dat Amerika meer invloed wil hebben en kan Xi Jinping, ondanks zijn politieke dominantie, zulke invloed geven?