Politieke ontwikkelingen in het Midden-Oosten

Een topic dat eigenlijk niet in deze reeks mag ontbreken. Politiek gezien van groot belang. Ook als een van de eeuwige brandhaarden in de wereld, zo lijkt het althans, interessant om in de gaten te blijven houden.

Kaart:

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

Elke dag komt er wel weer een nieuw bericht uit deze regio. Meestal gaat het om iets vervelend. Met de 'val' van IS en het einde van de Syrische en Irakese oorlogen in zicht betekent dat allerminst dat deze regio tot stilstand komt. Sterker nog. Er gebeurt van alles. Saoedie-Arabie lijkt een grote transformatie door te gaan, de Arabische landen verenigen zich en groeien nader tot Israel, Qatar afgesplitst, Libanon kan zomaar de volgende brandhaard worden, Jemen is een verloren zaak, Egypte blijft vechten tegen Islamisten en de Sji'ietische machtsblokken lijken geleidelijk aan kracht te winnen al dan niet gesteund door niet-Westerse bondgenoten.

Een geografisch overzicht van landen in deze regio:

Bahrein


Kleine oliestaat in de GCC [samenwerkingsverband van Golfstaten]. Zeer afhankelijk van Saoedie-Arabie. Soennieten zijn aan de macht maar het land kent een Sji'ietische meerderheid. Bahrein schaarde zich dan ook achter de boycot jegens Iran. Was recent het eerste land dat sinds lange tijd burgers toestaat naar Israel te reizen. Aangezien dit land zelden iets doet zonder de toestemming van Saoedie-Arabie kan dat wat zeggen over toekomstige relaties.

Cyprus


Dit land zal sommige verbazen maar het behoort geografisch gezien wel degelijk tot het Midden-Oosten. Voornamelijk om deze reden genoemd, hoogstens gekenmerkt door een conflict met Turkije over Noord-Cyprus, dat niet in deze lijst is opgenomen als aparte staat of regio.

Egypte


Ging een turbulente tijd door. President Hosni Mubarak werd ttv de Arabische Opstanden door boze demonstranten afgezet. Zijn Islamitische opvolgers ondergingen al snel hetzelfde lot en werden op hun beurt weer vervangen door een militair bewind. President Sisi probeert het land weer op een beter pad te brengen maar wordt belemmerd door een voortdurende strijd met Islamisten die voornamelijk in de Sinaii-Woestijn zitten en economische problemen.

Egypte ziet zichzelf historisch en cultureel als enige echte leider van het Midden-Oosten maar kan op dit moment niet opboksen tegen de financiele macht van voornamelijk Saoedie-Arabie. Alhoewel dit land wel degelijk Egypte's belangrijkste bondgenoot is probeert het zo nu en dan een onafhankelijke lijn te trekken. Belangrijkste bondgenoten zijn de GCC-landen en onofficieel Israel en Amerika in de strijd tegen de Islamisten.

Heeft geen bijzondere aversie jegens Iran maar wel tegen Qatar, Turkije, en het Amerika van Clinton en Obama omdat zij het Moslimbroederschap hielpen Mubarak omver te werpen en de macht te grijpen. Stond vooraan om de boycot tegen Qatar te steunen en juichte de coup in Turkije toe. Speelt een bijzondere rol in het Israelische-Palestijnse conflict. Aversie jegens Hamas omdat zij ook het Moslimbroederschap steunden en te veel de oren lieten hangen naar de bevelen uit Doha. Blijft zich echter opstellen als de belangenbehartiger van de Palestijnen in het algemeen, in de loop der jaren dichter naar Israel gegroeid, maar blijft gevoelig liggen bij de Egyptische bevolking. Kan een sleutelrol spelen voor Israel in de vredesgesprekken en onderhandelingen met zowel de Palestijnen als de andere Arabische staten.

Iran


De Sji'itische grootmacht in het Midden-Oosten. Eveneens gekenmerkt door een Islamitisch regime. Heeft zich lange tijd door een boycot niet kunnen ontwikkelen als echt machtsblok. Boycott was opgeworpen omdat het land kernwapens zou proberen te vervaardigen. Inmiddels is deze boycot opgeheven en wint Iran aan macht en geld. Het maakt gebruik van zijn symbolische rol als Sji'itische grootmacht en steunt andere vooral niet Soennietische groeperingen in het Midden-Oosten. Iran is buiten dat alles behalve een homogeen land. Het kent veel minderheden en had vrij recent te maken met grote demonstraties. Het opheffen van de boycott en een [in bewoording] meer gematigde president lijken dit voorlopig geen hot item te maken.

Belangrijkste bondgenoten zijn het Irakese en Syrische regime. Plus Sji'itische bewegingen in het Midden-Oosten zoals Hezbollah in Libanon. Complexe relatie met Qatar, gaat wellicht te ver door ze als bondgenoot te beschouwen, maar hebben wel degelijk een werkrelatie. Internationaal moet Iran het vooral hebben van Rusland terwijl het banden met Europa tot bepaalde hoogte probeert te verbeteren.

Belangrijkste tegenstanders zijn Saoedie-Arabie en zowel Amerika als Israel. De strijd met Saoedie-Arabie, de Soennietische grootmacht, is een sektarisch conflict, op dit moment vooral indirect uitgevochten, en met potentie een stuk heter te worden. De strijd met Israel is vooral een symbolisch conflict, eveneens voornamelijk indirect uitgevochten, en eveneens met de potentie om uit te groeien tot een directe confrontatie. Het conflict met Amerika is na Saoedie-Arabie en Israel wellicht de voornaamste strijd voor het Iraanse regime, Amerika steunde de Sjah en heeft zich in de loop der jaren als belangrijkste verdediger van de boycott opgesteld, handelsrelaties kunnen [en zullen] waarschijnlijk weer enigszins hersteld worden maar echte toenadering zal zeker onder het huidige Iraanse en Amerikaanse regime bijzonder moeilijk lijken. Zeker nu Amerika zich duidelijker achter Saoedie-Arabie en Israel plaatst.

Irak


Lang geregeerd door dictator Sadam Hoessein. Amerikaanse invasie van 2003 maakte hier een einde aan. Stortte het land tegelijkertijd in een neerwaartse spiraal. Gekenmerkt door etnische en religieuze conflicten maar ook sterke Islamisering. Op dit moment wordt het land geregeerd door Sji'ieten. Die ook een meerderheid hebben in het land. Dit was tegen de zin van Soennieten en uit deze onvrede kwam de Islamitische Staat opzetten. Een bloedige strijd was het gevolg dit zich over de hele regio leek uit te smeren. Inmiddels is de Islamitische Staat vrijwel 'verslagen' maar gaat Irak nog altijd een ongewisse toekomst tegemoet. Naast sektarische spanningen kent het land ook een grote Koerdische minderheid, voornamelijk woonachtig in het olierijke Noorden, die zich maar wat graag willen afscheiden.

Belangrijkste bondgenoot is ongetwijfeld Iran. Irak heeft weliswaar een Sji'itisch regime maar blijft in tegenstelling tot andere Sji'itische bewegingen een relatief onafhankelijke koers varen. Kent banden met zowel Soennieten als Sji'ieten. Met Amerika en Rusland.

Irak's, vanuit het perspectief van de huidige regering, belangrijkste vijanden bevinden zich voornamelijk in eigen land. Soennietische extremisten en in mindere mate Koerden vormen de belangrijkste bedreiging voor de huidige grenzen van de Irakese staat.

Israel


Ook wel de eeuwige zondebok van het Midden-Oosten genoemd. Altijd een ideaal doelwit geweest voor regionale dictaturen om aandacht in eigen land af te leiden. De Joodse Staat wordt sinds de oprichting al gekenmerkt door een conflict met Arabieren, nu bekend onder de naam 'Palestijnen', die ook in dat gebied woonden. Dat conflict is in de loop der jaren nooit bijgelegd en blijft een gevoelig onderwerp in de hele regio. Israel kent met vrijwel elk ander land in het Midden-Oosten een complexe verhouding maar heeft in de afgelopen jaren partners en tegenstanders in korte tijd onder flinke druk zien komen te staan. Zowel Israel als vredesbesprekingen kunnen echter profiteren van de nieuwe verhoudingen in het Midden-Oosten.

Belangrijkste bondgenoten, of bondgenoot, vooral buiten het Midden-Oosten te vinden in de vorm van Amerika. In de regio waarschijnlijk met Jordanie de beste band. Verder heeft Israel baat bij het militaire regime in Egypte en sektarische spanningen dat vooral de Soennieten, in de vorm van de GCC, dichter naar Israel doet laten toegroeien. Het is deze nieuwe potentiele bondgenoot dat de doorslag kan geven in vredesonderhandelingen tussen Israel en de Palestijnen. Koerden als groep blijven, ook al wordt er over dit partnerschap weinig gecommuniceerd, een belangrijke relatie.

Belangrijkste tegenstander zijn ongetwijfeld de Palestijnen. Andere belangrijke tegenstanders zijn op dit moment Sji'itische opponenten zoals Iran en Hezbollah. Ook het Assad-regime in Syrie is alles behalve een constructieve partner. Israel kent een complexe relatie met Turkije, historisch gezien een bijzonder sterke band met het seculiere Turkse regime, de huidige Islamisten varen echter liever een onafhankelijke koers en stellen zich veel minder constructief op. Gaat wellicht te ver om ze op dit moment een echte tegenstander te noemen.

Jordanie


Het Hasjemitische Koninkrijk is relatief rustig de Arabische Opstanden doorgekomen, het land kent dan ook een gematigd regime en heeft goede banden met zowel het Westen als de GCC, ondanks dit heeft het land toch te maken met interne spanningen. Jordaniers met Palestijnse achtergrond, gekomen ttv strijd in Israel, vertegenwoordigen naar schatting de helft van alle inwoners in het land en dat zorgt voor cofnlicten. Deze Palestijnen wonen vaak in wat ooit vluchtelingenkampen waren maar nu eerder als halve ghetto's kunnen worden beschouwd. Ze zijn een broeinest voor gewapende groeperingen en radicalisering. Verder is Jordanie vooral bang dat geweld in omringende landen over kan slaan naar Jordanie, dat is vooralsnog niet echt gebeurd, maar het gevaar is allerminst geweken.

Jordanie heeft nauwe banden met de Golfstaten, Egypte, en in mindere mate Israel. Ondanks een voortrekkersrol die Jordanie inneemt voor de Palestijnen blijven beide landen door interne onrust afhankelijk van elkaar. Jordanie is ook een belangrijke partner voor de Verenigde Staten en andere Westerse staten.

Jordanie kent vooral interne vijanden in de vorm van Islamisten die het regime omver willen gooien.

Koeweit


Een oliestaat ten noorden van Irak waar op dit moment weinig bijzonders lijkt te gebeuren. Relatief rustig maar dat is wel eens anders geweest. De olievelden werden doelwit van het Irak onder Saddam Hoessein. Sindsdien is Koeweit, van een pro-Sovjet staat, langzaam in Amerikaanse invloedssferen terecht gekomen. Speelt door de centrale locatie vooral een belangrijke rol als onderhandelingspartner tussen Soennieten, olv Saoedie-Arabie, het Westen, olv Amerika, en Sji'ieten, onder leiding van Iran. Probeert zich ook constructief op te stellen in het conflict met Qatar maar blijft wel in het Saoedische kamp.

Libanon


Op dit moment gezien als mogelijk nieuwe brandhaard in het Midden-Oosten. Ongeveer 40% van de inwoners is Christelijk en ongeveer 60% Moslim waarvan de helft Soennietisch en de andere helft Sji'itisch. De macht is verdeeld tussen de belangrijkste groepen maar door regionale en interne spanningen zorgt dat tegelijkertijd voor een onbestuurbaar land. Beiroet, ooit het Parijs van het Midden-Oosten genoemd, is nu een in verval geraakte stad.

De Christenen in Libanon blijven een belangrijke Westerse bondgenoot en er wordt zelfs gefluisterd Israelisch. De president van het land is een Christen. De groep heeft te maken met veel dreiging door Islamitische groepen in binnen- en buitenland. De Soennieten in Libanon worden gesteund door Saoedie-Arabie en andere golfstaten maar hebben in de loop der jaren ook een sterke Islamisering doorgemaakt. Belangrijkste tegenstanders blijven voornamelijk de Sji'ieten terwijl geradicaliseerde groepen ook andere groepen, zoals Christenen, bedreigen. De Libanese Sji'ieten staan onder leiding van Hezbollah. Een groepering in het Westen beschouwd als terroristisch, of in ieder geval een gedeelte daarvan, deze groepering heeft sterke relaties met Iran en het Assad-regime en de voornaamste vijanden zijn Soennieten en Israel. Hezbollah heeft een sterke machtsbasis in het Zuiden van het land nabij Israel wat in 2006 tot een korte maar uiterst bloedige oorlog leidde.

Omdat Libanon zo gespleten is valt moeilijk te zeggen wie de belangrijkste bondgenoten en tegenstanders zijn. Wel is het zo dat door de strijd in Syrie naast veel vluchtelingen ook erg veel geradicaliseerde Syriers en andere strijders al dan niet groepen [van beide kanten] de grens zijn overgetrokken. Zowel Soennietische als Sji'itische Libanezen, en vooral Hezbollah, heeft veel militaire ervaring opgedaan in het Syrische conflict door Assad aan te vallen of te steunen. Opgelopen spanningen in het land hebben er recent voor gezorgd dat de Soennietische Premier Hariri, wiens vader al eerder door een aanslag om het leven was gekomen, het land tijdelijk was ontvlucht. Naar eigen zeggen werd hij bedreigd door Iran gesteunde Sji'ieten en was hij zijn leven niet meer zeker.

Oman


Sultanaat, geografisch niet te dicht bij Iran, in de achtertuin van Saoedie-Arabie. Relatief gematigd regime en belangrijke partner voor het Westen. Onderdeel van de GCC. Desondanks probeert Oman net als Koeweit een liasion te zijn met Iran. Ziet vooral in het Westen buurland Jemen worstelen. Net als andere landen in het Midden-Oosten bang voor Islamisering en opstanden maar tot dusverre heeft Oman dit redelijk onder controle. Blijft hoe dan ook een belangrijke partner voor Saoedie-Arabie.

Palestijnse Gebieden


Voldoet nog niet aan alle voorwaarden om echt als land te worden beschouwd maar er toch als belangrijke partij ingezet. Palestijnen zijn al decennialang in conflict met Israel. Dit voortdurende conflict aangevuld door interne spanningen en tegenstellingen hebben vrijwel elke kans op een productieve Palestijnse staat tegengehouden. De Palestijnse Gebieden hebben twee belangrijke regio's. De Westelijke Jordaanoever, onder continue druk van Joodse kolonisten en interne politieke ruzies en discussies, en Gaza, onder bewind van de terroristische beweging Hamas maar vrijwel volledig geboycott door Israel. Recent, en onder druk van Egypte en GCC-staten, hebben Fatah [machthebbers op de Westelijke Jordaanoever] en Hamas aangekondigd een eenheidsregering te vormen wat de weg vrijmaakt voor constructieve vredesonderhandelingen met Israel.

Palestijnen hebben banden met het hele Midden-Oosten maar blijven cultureel en historisch vooral afhankelijk van Egypte, Jordanie, en de Golfstaten. Vooral Hamas had banden met Iran in de strijd tegen Israel maar onder sektarische druk zijn deze afgezwakt. Turkije is een andere belangrijke bondgenoot voor zowel Fatah als Hamas. De relatie met Qatar blijft complex voor beide partijen, nog steeds aanwezig en belangrijk, maar net als Iran onder druk al dan niet afgezwakt.

Belangrijkste tegenstander voor de Palestijnen blijft Israel. Dit kan veranderen wanneer er over vrede wordt onderhandeld en dit nadrukkelijker in het belang is van omringende machtsblokken.

Qatar


Een klein staatje, steenrijk dankzij olie en gas, met een relatief jong regime. Bang geworden door de Arabische opstanden en onder bescherming van het Obama-regime in Amerika heeft dit land zich enigszins weten af te splitsen van Saoedische belangen en is een onafhankelijke koers gaan varen. De bekende nieuwsomroep Al Jazeera is een belangrijk symbool van dit beleid. Voor het eerst werd het Midden-Oosten zichtbaar voor de rest van de wereld [maar wel door de ogen van de machthebbers in Doha]. Dit resulteerde in relatief warme banden met tal van partijen, varierend van Iran tot en met radicale groeperingen. Niet altijd in dank afgenomen door traditionele bondgenoten zoals Saoedie-Arabie. Na de militaire machtsovername in Egypte zag Qatar een sterke tegenstander opstaan en dit werd versterkt door een machtswisseling in Amerika die Saoedie-Arabie meer vrijheid gaf om op te treden tegen het 'kleine' Qatar dat zich dacht met de grote jongens te kunnen bemoeien. Dit resulteerde in een grootschalige boycott van Qatar.

Belangrijkste bondgenoten en tegenstanders zijn lastig aan te wijzen. Qatar blijft een Soennietische staat, normaal gesproken GCC-gebied, maar niet alles is wat het lijkt. Tegelijkertijd gaat het te ver om Qatar een bondgenoot van Iran te noemen. Het relatief jonge regime in Qatar wil vooral een onafhankelijke koers kunnen varen en de regio naar eigen inzicht vormgeven.

De boycott die het land pijnigt maar niet platlegt is dan ook niet volledig omdat Qatar nog altijd kan blijven handelen in olie en vooral LNG. Qatar blijft daardoor steenrijk en dat zorgt ervoor dat het land nog enige invloed behoudt. Diplomatiek gezien heeft Qatar zwaardere klappen gekregen maar blijft het relaties onderhouden met Iran en in toenemende mate Turkije. Ook de relatie met Amerika onder Trump blijft complex in de huidige context.

Saoedie-Arabie


Het belangrijkste Soennietische machtsblok in het Midden-Oosten. Steenrijk door olie en gekenmerkt door een ultra-conversatief regime. Het land heeft echter ook een relatief kleine populatie en dat maakt het land kwetsbaar. De machthebbers hebben hun oneindig ogende kapitaalstromen aangewend om de Islam niet alleen in eigen land maar overal ter wereld naar hun hand te zetten. Dit resulteerde in een sterk gegroeide conservatief Islamitische identiteit binnen de globale Soennietische gemeenschap. Het zorgde echter ook voor toenemende religieuze en sektarische spanningen al dan niet aangewakkerd door economische problemen. In een regio vol opstanden en geweldsuitbarstingen is Saoedie-Arabie vooral tegenover Iran komen te staan. Saoedie-Arabie is tot dusverre enigszins gespaard gebleven van demonstraties maar lijdt wel onder grote economische uitdagingen door een lage olieprijs. Dit dwingt het land tot diversificatie over te gaan. Tegelijkertijd dient zich er een nieuwe machtsorde aan onder de leiding van Kroonprins Mohammed bin Salman gesteund door zijn vader de Koning. De oude ultra-conservatieve elite is de deur aangezet onder het mom van corruptiebestrijding, al dan niet terecht, en bin Salman leidt, naar eigen zeggen, grote hervormingen door die het land zowel moderner moeten maken als nieuwe economische mogelijkheden biedt.

Belangrijkste Saoedische bondgenoot blijven de Soennietische Golfstaten, exclusief Qatar, en Soennietische bewegingen en partijen door het hele Midden-Oosten heen. Saoedie-Arabie onderhoudt verder nauwe banden met Jordanie, Egypte, en Amerika. De relatie met Israel blijft complex, een bondgenoot dan ook zeker niet, maar recente ontwikkelingen lijken erop te duiden dat beide partijen toenadering zoeken in de strijd tegen Iran.

Belangrijkste tegenstander zonder enige twijfel Iran. Aangevuld met bondgenoten zoals Hezbollah en het Assad-regime in Syrie. Qatar en Saoedie-Arabie voeren op dit moment ook een strijd die tot dusverre vooral via handelsrelaties wordt uitgevochten. Vecht ironisch ook tegen radicale groepen in binnen- en buitenland die mede door eigen handelen een redelijke macht en bedreiging vormen.

Syrie


Syrie leek van het ene op het andere moment in een burgeroorlog te vervallen. Het Assad-regime vertegenwoordigt een minderheid in een land met een sterke Soennietische meerderheid. Assad, voorheen bekend staande als relatief gematigd en onder toeristen niet geheel onbeked, bestuurde een land dat vlak voor het uitbreken van de burgeroorlog zelfs toenadering zocht met Israel om tot een meer constructieve relatie te komen. Maar een paar maanden was alles anders en vocht Assad de tot dusverre meest bloedige strijd van de afgelopen jaren uit. Syrie werd het strijdtoneel voor Soennieten en Sjiieten, Turken en Koerden, gematigde moslims en radicale moslims, en voor Rusland en Amerika. Vrijwel elke denkbare partij met een belang in dit conflict was vertegenwoordigd. Anno 2017 lijkt het regime van Assad niet alleen de radicale bewegingen van IS verslagen te hebben maar ook andere groepen en het einde van de burgeroorlog is in zicht. Wat dat betekent voor Syrie zelf is echter verre van zeker. Hoeveel macht heeft Assad nog echt om het land weer in de voorlogse situatie te duwen. Wat blijft er voor van de talloze gewapende bewegingen die om tal van belangen vechten. Syrie zal in de huidige regionale spanningen sowieso nog een belangrijke rol blijven vervullen.

Belangrijkste bondgenoten van Syrie, vanuit het Assad-perspectief beschouwd, zijn Iran, Hezbollah, en Rusland. Syrie staat niet onwelwillend tegenover het herstellen van relaties met Westerse mogendheden, zeker in de context van de strijd tegen terreur, maar vooralsnog zal dat een lastig verhaal blijven met gematigde tegenstanders in grote mate gesteund door diezelfde Westerse mogendheden en vooral Amerikaanse antipathie jegens Iran.

Belangrijkste tegenstanders van Syrie, opnieuw vanuit het Assad-regime gezien, zijn Soennietische partijen in binnen- en buitenland die het voortbestaan van zowel Syrie zoals we dat vandaag de dag kennen en het Assad-regime bedreigen. Ook Israel en Turkije blijven belangrijke opponenten jegens Assad maar deze relaties zijn vooral afhankelijk van de politieke machtsbalans in de regio. Koerden in het Noorden van Syrie, gesteund door Amerika, hebben de potentie om een nieuwe partij tegen Assad te vormen maar worden vooral door Turkije en een intern conflict met de Irakese Koerden relatief kort gehouden in hun ambitie een eigen staat te vormen.

Turkije


Turkije is een unieke staat in de context van het Midden-Oosten. Als voornaamste nakomeling van het Ottomaanse Rijk heeft het nog altijd de ambitie leiding te geven aan de regio. Deze doelstelling voorkomt dat Turkije duidelijk tot een van de machtsblokken in het Midden-Oosten gerekend kan worden. Historisch gezien en onder een seculier bewind had Turkije vooral sterke banden met het Westen inclusief Israel. Met de opkomst van de Islamistische partij AKP en Erdogan is alles anders. Turkije heeft een sterker religieus karakter gekregen en probeerde vervolgens jarenlang een regionale leidersfunctie te vervullen. Oppositie jegens Israel, nauwe banden met Iran, en het steunen van Islamitische bewegingen waren het gevolg. De Arabische opstanden en onrust in de regio maakte een einde aan die Turkse ambities. Iran besloot zich weinig aan te trekken van de Turkse ambities en groeperingen begonnen zowel in binnen- als buitenland een eigen koers in te zetten. Islamitisch geweld, politieke spanningen, Koerdische onrust en een bij vlagen overslaand conflict in Syrie waren het gevolg. Na een sterke economische groei kent het Turkije van Erdogan nu vooral politieke spanningen. Dit alles heeft hem doen overtuigen nog strakker de teugels aan te trekken in de vorm van politieke hervormingen en religieus nationalisme.

Belangrijkste bondgenoten van Turkije zijn op dit moment lastig aan te wijzen. Qatar lijkt op dit moment redelijk warme banden met Turkije te hebben en ironisch, mede door de spanningen in Syrie, lijkt ook Rusland, de historische 'vijand', dichter naar Turkije toe te groeien. Turkije blijft echter een NAVO-staat en dit bondgenootschap kan niet volledig aan de kant worden geschoven. De Turks-Iraanse relatie blijft te complex om echt als bondgenootschap te beschouwen om de relatie met Israel maar even helemaal buiten beschouwing te laten.

Voornaamste tegenstander van Turkije blijven toch radicale Islamisten, wat vrij ironisch is gezien Erdogan deze bewegingen jarenlang heeft proberen te ondersteunen, en vooral politieke tegenstanders inclusief Koerden. Turkije kent een gespannen relatie met Egypte omdat Erdogan het Moslimbroederschap gesteund zou hebben. Israel is een symbolische tegenstander, maar tegelijkertijd op verschillende niveaus een partner zelfs onder Erdogan, dus zoals gezegd te complex om eenduidig in een groep te kunnen plaatsen.

Verenigde Arabische Emiraten


De Verenigde Arabische Emiraten zijn net als Qatar miniscuul maar steenrijk geworden door de handel in olie en gas. Een conservatief regime maar heeft de poorten wagenwijd opgezet voor modernisering en Westerse invloeden. Blijft ook de belangrijkste bondgenoot van Saoedie-Arabie en dat is geheel wederzijds. Net als Saoedie-Arabie zeer bevreesd voor Iran maar ook Islamitische geradicaliseerde groepen die een eigen koers varen.

Belangrijkste bondgenoot is zoals gezegd Saoedie-Arabie en andere GCC-staten. Ook erg warme banden met Egypte, Jordanie, en het Westen. Militair gezien speelt het dankzij de financiele middelen een zeer belangrijke rol in de strijd tegen Islamisten en Sji'ieten.

Belangrijkste tegenstanders zijn Iran en Sji'ietische bondgenoten. Stelt zich net als Saoedie-Arabie en Egypte hard op jegens Qatar.

Jemen


Bevindt zich vrijwel geheel in de achtertuin van Saoedie-Arabie. Al jarenlang straatarm en staat bekend als een broeinest van tal van geradicaliseerde groeperingen. Een kleine meerderheid van Soennieten, die tradtioneel gesteund door Saoedie-Arabie ook de macht hebben, maar het land kent eveneens een grote groep Sji'ieten waarvan de Houthi's de belangrijkste vertegenwoordiging zijn. Het was deze groep die een opstand begon tegen de Soennietische bewindvoerders al dan niet aangespoord door Iran. Voor Saoedie-Arabie bij uitstek het belangrijkste conflict omdat het hun directe invloedsfeer en directe achtertuin betreft. Anno 2017 lijken de Houthi's de controle enigszins te verliezen maar is het nog alles behalve beslist.

Andere belangrijke partijen

Koerdische Gebieden


De Koerden vormen in Irak, Turkije, Syrie, en in mindere mate Iran een macht van betekenis. Bij veel van de grote regionale conflicten van de afgelopen vijf jaar betrokken. Vaak als doelwit van radicale Moslims of meer traditionele tegenstanders. Koerden hebben zich over het algemeen nooit echt onderdeel gevoeld van de landen waar ze vandaag de dag onder worden geschaard. Ze hebben dan ook de ambitie om een eigen Koerdische staat op te richten. Koerden hebben Goede banden met Westerse staten inclusief Israel.

Net als zoveel groepen in deze regio zijn ook de Koerden niet geheel uniform. Koerden in Irak hebben een slechte relatie met de PKK in Turkije en de Koerdische machthebbers in Syrie. Wel zijn ze alle drie eensgezind in hun strijd tegen de autoriteiten in de landen waar ze onder vallen.

De belangrijkste, en machtigste, Koerdische groep is die in Irak. Bevolken het olierijke noorden van het land. Niet voorbereid op de strijd tegen de Islamitische staat maar wapende zich met Westerse [en tot bepaalde hoogte zelfs met enige Turkse] steun snel tegen deze dreiging. Gehard in de strijd, en gesterkt door de regionale ontwikkelingen, besloten de Irakese Koerden hun onafhankelijkheidsambities kracht bij te zetten en een Referendum uit te voeren die duidelijk in het voordeel van onafhankelijkheid werd beslist. Het Irakese regime nam hier geen genoegen mee en veroverde binnen korte tijd alle door Koerden buit gemaakte gebieden terug. Deze strijd is nu bevroren maar lijkt alles behalve beslist.

Syrische Koerden hebben warme banden met Turkse Koerden inclusief de PKK. Ze hebben niet de financiele middelen zoals in Irak maar waren wel beter voorbereid op Islamitisch geweld. Dit bleek echter niet voldoende te zijn en ook deze Koerden moesten door het Westen geholpen worden, dit lukte, en de Islamitische groepen werd teruggedrongen. De Syrische Koerden hebben echter ook een sterke opponent in het Noorden vechtend onder Turkse vlag die de Koerdische gebiedsuitbreiding niet ziet zitten en geregeld acties uitvoert.

Turkse Koerden, en niet alleen de PKK, zijn vooral in de afgelopen jaren weer een partij van betekenis geworden. Erdogan leek in het begin van zijn ambtsperiode de Koerden meer ruimte te geven om hun eigen Cultuur te behouden maar veranderde zijn 'tolerante' opstelling al snel bij het eerste zuchtje tegenwind. Inmiddels vechten Turkije en Koerden bijna weer zoals vanouds. Turkse Koerden staan dichter bij Syrische Koerden dan bij de Irakese Koerden. Toch is Turkije bang dat een onafhankelijk Koerdisch gebied ten noorden van Irak een precedent kan scheppen voor andere Koerden.

De Koerden in Iran spelen op dit moment geen voorname rol van betekenis in de regionale conflicten maar blijven tegen de Iraanse machthebbers in Teheran strijd voeren. Ook Iran houdt de ontwikkelingen buiten het land nauwlettend in de gaten en vreest dat onafhankelijkheid kan overslaan naar Koerden binnen de eigen grenzen. De toekomst van Koerden blijft vooralsnog ongewis, de Irakese Koerden blijven vooralsnog de belangrijkste partij en lijken ook hun autonomie verworven ttv de strijd tegen Saddam Hoessein te kunnen behouden, de vraag is echter of, en dan vooral hoe, hun ambities onafhankelijkheid te verwerven kracht kan worden bijgezet.

Rusland


Hedendaagse Russische inmenging in het Midden-Oosten begon vooral ttv de Koude Oorlog. Als machtsblok tegen het Westen, en specifiek Amerika, begon Rusland bondgenoten in de sterk nationalistische staten van het Midden-Oosten. Verminderende spanningen, Islamisering, en de uiteindelijke val van de Sovjet-Unie deden veel van deze bondgenootschappen kantelen. Een enkeling bleef echter behouden en de moderne Russische staat, die zich nog steeds tegen Westerse en vooral Amerikaanse belangen probeert af te zetten, beschermt deze relaties alsof de Koude Oorlog nooit weg is geweest. Vooral in Syrie is dat gebleken met Poetin die het regime van Assad onvoorwaardelijk steunde, en met succes. Ook Iran kan op Russische steun rekenen, minder traditioneel maar het past nog altijd in het kader van een Rusland dat een tegenblok probeert te vormen tegen Amerikaanse invloeden in de regio. En daar passen ook betere relaties met Turkije bij.

Verenigde Staten


Amerikaans beleid in deze regio stamt voor een groot deel nog uit de Koude Oorlog. Toch is er veel veranderd. Veel bondgenoten zijn gevallen en nieuwe partners zijn opgestaan in het Midden-Oosten. De belangrijkste bondgenoot in de regio is zonder enige twijfel Israel. Andere belangrijke bondgenoten zijn de Golfstaten onder leiding van Saoedie-Arabie, Jordanie, en het militaire bewind in Egypte. Getraumatiseerd door de oorlog in Irak probeert Amerika zich minder met de regio te bemoeien, opgeschaalde olieproductie heeft het land ook minder afhankelijk gemaakt van de Golfstaten, toch staat Amerika onder Donald Trump weer sterker dan ooit achter bondgenoten zoals Saoedie-Arabie en Israel. Het land voelt zich nog niet klaar om zich direct in een specifieke strijd te mengen, met uitzondering van die tegen terreur, maar laat wel weer duidelijker zien wie het land wel steunt en wie niet in de regio.

-----

Dit forum mist, mijn inziens, een topic gewijd aan het Midden-Oosten waar recente ontwikkelingen en de toekomst van landen en de regio kunnen worden besproken.

[ Bericht 0% gewijzigd door DeParo op 26-11-2017 09:52:30 ]

De ontwikkelingen in Saoedie-Arabie op dit moment zijn erg interessant. Uiteraard politiek zoals in de OP benoemd maar ook economisch. De lage olieprijs heeft alles in het land onder druk gezet. Groot nieuws was toen Aramco, het staatsbedrijf dat over de olie gaat, aandelen besloot te verkopen op de beurs. Dit is alweer gedeeltelijk teruggedraaid en Saoedie-Arabie heeft besloten een aandelenpakket aan een consortium van, waarschijnlijk vooral Amerikaanse, investeerders te verkopen. De Kroonprins Mohammed bin Salman zet hervormingen stevig door en heeft meer economische en politieke vrijheid nodig om het land naar zijn hand te kunnen zetten:

https://www.ft.com/content/b798f29e-d113-11e7-b781-794ce08b24dc

Fascinerende ontwikkelingen, vooral als je bedenkt dat Saoedie-Arabie nog niet zo lang geleden op de rand van de economische afgrond stond en binnen een jaar failliet kon zijn, dat lijkt nu voorkomen en het lijkt zelfs een revolutie door te voeren aangaande diplomatieke betrekkingen in de regio.

quote:

Op zaterdag 25 november 2017 15:21 schreef Arkai het volgende:
Goed topic! Mochten de spanningen in het M-O leiden tot verder oplaaiend geweld, dan kan dat leiden tot een van de meest complexe conflicten die de mensheid ooit heeft gezien. De OP alleen al geeft aan hoe divers en verweven de belangen van de verschillende naties kan zijn en dan zitten we nog op een laag die voor ons tot op zekere hoogte te bevatten is. Tel hierbij de agenda's van sluimerende bewegingen, multinationals en allerhande economische/politieke ontwikkelingen op om te beseffen dat het spel dat gespeeld wordt geen klassieke winnaars of verliezers gaat kennen.

Klopt. Het is een web van belangen en sentimenten die vaak alleen in de plaatselijke context begrepen worden. Wel vind ik dat nu sinds de wisseling van de wacht in Amerika voor het eerst wat meer duidelijke scheidslijnen te zien zijn, sektarisch geweld was er al maar 'afvalligen' zoals Qatar worden niet langer geaccepteerd, benieuwd of deze lijn doorgetrokken zal worden.

quote:

Op zaterdag 25 november 2017 15:36 schreef JubaUrbicus het volgende:
Mooie topic hoewel ik wel hier en daar wat verbeteringen heb:

[..]

Dit klopt in feite niet, er is geen discriminatie en geweld tegen christenen in Libanon. Het is momenteel nog vredig met vooral spanningen die te maken hebben met Syrische vluchtelingen, waarin juist christenen en sommige moslims hartstikke hard zijn en hen (de Syriërs) behandelen als vuil en 3e rangs burger.

Ik ga deze topic zeker in de gaten houden, vooral omdat ik een Arabier ben met een sunnitische achtergrond.

Dank. Maar ik wil toch even reageren. Ik heb veel in de regio rondgetrokken en veel met mensen van verschillende groepen gesproken, officieel wordt iedereen in Libanon geaccepteerd maar toch is de realiteit soms wat anders, Christenen zijn een kwetsbare groep geworden in Libanon en het is niet voor niets dat zij ook in grote aantallen het land hebben verlaten. Ze zijn niet de enige kwetsbare groep, en ze hebben macht, maar staan wel degelijk onder druk van Islamitische groeperingen net als in andere landen in de regio.

quote:

Op zaterdag 25 november 2017 15:43 schreef JubaUrbicus het volgende:

[..]

Eerlijk gezegd betwijfel ik of je in Libanon bent geweest en of in contact staat met Libanezen, er is absoluut geen druk en de christenen in Libanon zijn juist hartstikke zichzelf en zijn eigenlijk de baas. De grondwet in Libanon is zo gemaakt dat alleen de christenen recht hebben op presidentschap, de christelijke identiteit van Libanon is hartstikke beschermd.

Hun wettelijke vrijheid en macht ontken ik helemaal niet. Het gaat mij om de realiteit op de grond. Christenen voelen zich op dit moment zeer bedreigd in Libanon. Weliswaar wordt de Christelijke identiteit van het land beschermd in de Grondwet, en ook in de politiek, maar Libanon is redelijk onbestuurbaar geworden. Dus wat de 'staat' nog te zeggen heeft over dit alles is zeer twijfelachtig. Misschien heb ik het wat verkeerd verwoord, ik bedoel niet dat specifiek en alleen Christenen worden bedreigd, maar zij net zo zeer door toenemend Islamisme in de regio in deze.

quote:

Op zaterdag 25 november 2017 16:05 schreef RM-rf het volgende:
Arabellion

Wilde ivm de complexiteit en de uitleg die nodig was bij alles rond de Islamitische Revolutie en de Irak-Iran oorlog er niet te veel over zeggen maar dank voor de toelichting. Ben vooral benieuwd naar wat jij denkt dat gebeurt wanneer Ayatollah Khamenei komt te overlijden bijvoorbeeld.

quote:

Op zaterdag 25 november 2017 15:47 schreef JubaUrbicus het volgende:
Daarnaast vind ik dit filmpje ook belangrijk om hier te plaatsen zodat mensen begrijpen waar het allemaal naartoe gaat in het midden oosten, sunnieten in het midden oosten en vooral de sunnieten uit de golf regio beginnen zich steeds meer te sympathiseren met Israël en vele beginnen er ook openlijk vooruit te komen:

Prestigious Kuwaiti Arab Writer says Israel is a Legitimate State, Not an Occupier

Klopt, dit wordt steeds meer in de openbaarheid gegooid, waar het enkele jaren geleden vooral video's waren die gingen over hoe verwerpelijk Israel en het Zionisme wel niet waren zie je nu langzaam een zelfde politiek van acceptatie en toenadering ontstaan, voor de vredesonderhandelingen en een mogelijk bondgenootschap met Israel is dat uiterst positief, hier zal ook wel enige Amerikaanse invloed van toepassing zijn geweest.

quote:

Op zaterdag 25 november 2017 15:55 schreef 99.999 het volgende:
Carolien Roelants schrijft wekelijks een stukje in het NRC over het Midden-Oosten. Kan haar nuchtere benadering wel waarderen en vind het leerzame stukjes.
Zie o.a. hier https://www.nrc.nl/search/?q=Carolien+Roelants&sort=date

Leuke manier van schrijven. Ik moet wel zeggen dat het eerste artikel wat ik nu van haar lees:
https://www.nrc.nl/nieuws(...)en-13949935-a1580924
toch een beetje twijfelachtig is. Als Midden-Oosten 'expert' vind ik niet dat je even moet 'googelen' [of dat toe moet geven] of en hoe Iran wapens levert aan Houthi's, Dat hoor je gewoon te weten of gepaste bronnen op raad te plegen [en de site warisboring?]. Verder gaat het argument ook niet echt op omdat Iran ook wapens weet te leveren aan Hamas ondanks dat Israel dit veel kleinere gebied nog strakker van de buitenwereld heeft afgesloten dan Saoedie-Arabie met Jemen. Indien zelfs Frankrijk zegt dat het om een Iraanse raket gaat dan zal er wel iets van kloppen.

quote:

Op zaterdag 25 november 2017 16:59 schreef Stabiel het volgende:
Toch een aantal significante ontwikkelingen in het Midden-Oosten die de geopolitieke verhoudingen in de regio drastisch gaan veranderen:

1) De terugtrekking van de Verenigde Staten uit het Midden-Oosten. Door de mislukte oorlogen in Irak en Afghanistan, triljoenen dollars die verdampt zijn en talloze oorlogsslachtoffers hebben de Amerikanen een 'Midden-Oosten fatique' opgelopen. Er is nauwelijks bereidwilligheid onder de Amerikaanse bevolking om een nieuwe oorlog in het Midden-Oosten te starten, terwijl de regionale bondgenoten van de VS (Israël, Saoedie-Arabie, VAE, Bahrein) al geruime tijd aandringen op militaire sancties tegen Iran. De terugtrekking van de VS uit de regio gaat gepaard met de 'pivot to Asia', wat erop neerkomt dat de VS haar strategische belangen in Azië probeert te beschermen in het licht van de opkomst van China als nieuwe supermacht en het nucleaire gevaar vanuit Noord-Korea. Daar komt bij kijken dat de VS de laatste jaren nauwelijks meer afhankelijk is van olietoevoer uit het Midden-Oosten.

Morgen wil ik verder gaan met de andere ontwikkelingen. Vandaag ben ik brak.

Ik wil benadrukken dat wat jij zegt vooral de rol van Amerika in de regio verandert, minder direct ingrijpen meer direct steunen, de strijd wordt nu niet meer door Amerika gevoerd gesteund door bondgenoten, maar door bondgenoten gesteund door Amerika en dat is wat we nu zien, een stuk duidelijker onder Trump dan onder Obama, die zich inderdaad vooral richting Azie leek te begeven.

quote:

Op zaterdag 25 november 2017 17:13 schreef Stabiel het volgende:

[..]

Want? Frankrijk is nauwelijks een onafhankelijke speler in het Midden-Oosten, in tegenstelling tot een Duitsland bijvoorbeeld. Het heeft nauwe politieke en militaire banden met de GCC-landen, en wierp zich in de nucleaire onderhandelingen met Iran op als het meest kritische land in de P5+1 groep. Er is nauwelijks bewijs dat Iran wapens levert aan de Houthi's, en het land kent zelf enorme aantallen wapendepots die de afgelopen decennia verzameld zijn, met als voornaamste Russische, Chinese en Noord-Koreaanse meuk.

Omdat Frankrijk vooraan staat om de banden met Rusland en Iran te verbeteren, ik was het niet eens met de strekking van de columnist maar ook zij was verbaast over dat juist Macron dit stelde, Frankrijk probeert juist 'altijd' een onafhankelijk buitenlands beleid te voeren.

quote:

Op zaterdag 25 november 2017 17:18 schreef Stabiel het volgende:

[..]

Een Amerika die zichzelf op de achtergrond stelt zal de verhoudingen drastisch beïnvloeden. Het komt erop neer dat Saoedie-Arabie en Israël hun eigen boontjes moeten doppen, en niet meer automatisch op een interventie van de VS moeten rekenen. Dit zie je de laatste weken al terug in de statements van verscheidene Israëlische officials, die waarschuwen dat Israël het hef in eigen handen zal nemen als de supermachten (Rusland en de VS) haar belangen niet in ogenschouw nemen.

Die steun zal er wel zijn, maar niet meer met Amerika als leidende partij, meer als ondersteunende partij. Dat laat het initiatief aan bondgenoten en voorkomt dat Amerika zelf nog zo vaak hoeft op te treden, denk ook dat zowel Israel als de Golfstaten daarom ook blij zijn met Trump, ondanks dat ze nu wel duidelijker zelf hun belangen moeten verdedigen.

quote:

Op zaterdag 25 november 2017 21:51 schreef Aloulu het volgende:
Jullie vergeten dat de statistieken mbt religieuze groepen in Libanon achterhaald zijn. Elke Libanees weet dat. Stamt uit het oude pakt maar Libanese Christenen zijn door de decennia heen de grootste groep die migreerden en nog steeds migreren. Ook omdat vele families van oudser bijv Franse paspoorten hadden en/of makkelijker verblijfsstatus kregen/krijgen.

De realiteit heeft die oude verdeling achterhaald maar men is terecht niet bereid het sektarische model op te geven op basis van een nieuwe telling. De grote families kom je bij conservatievere sjiitische en soennitische Libanezen tegen, niet de te weinig fokkende seculierdere stedelijkere Christelijke Libanezen.

Daarnaast zijn de rechten van Libanese Christenen wel juridisch goed beschermd maar gezien de ernstig verzwakte en bedreigde positie van Christenen in de regio de laatste vijftien jaar (beginnend met Iraakse exodus tot in Syrie nu) speelt dat ook bij Christelijke Libanezen wel flink als angstbeeld mee.

Terwijl de Christenen zelf ook niet geheel uniform zijn, verschillende groepen Christenen, en zeker niet altijd op dezelfde lijn.

quote:

Op zondag 26 november 2017 13:25 schreef Barbusse het volgende:

[..]

Allemaal leuk en aardig, maar ik zie hier geen grote hand van Trump in.

Hoeft ook niet. Trump is gewoon daarnaar toe gegaan, hij en zijn diplomaten hebben iets gezegd van luister wij steunen jou en jou onvoorwaardelijk met geld en wapens, zwart en wit, maar we gaan er ons zelf verder niet mee bemoeien, en zijn weer weggegaan. Beetje versimpeld maar zo ziet ik het.

quote:

Op zondag 26 november 2017 13:24 schreef Barbusse het volgende:

[..]

Jij denkt dat de hernieuwde samenwerkingspogingen tussen Israel en KSA op het konto van de VS te schrijven zijn? Ik heb meer het idee dat dit hun eigen conclusie was, maar ok... Nogmaals, state department wordt bijkans uitgekleed. De VS verliest enorm veel sof power daarmee. En met minder soft power krijgt de VS simpelweg minder voor elkaar diplomatiek gezien.

Op z'n minst het gevolg van Amerikaans handelen, noodzaak, en aangezien er genoeg Republikeinen zijn die zo'n toenadering graag willen zien zie ik het niet als bijzonder vreemd indien er bepaalde faciliterende gesprekken in of via Amerika hebben plaatsgevonden. Amerika wil denk ik diplomatiek niet zoveel voor elkaar krijgen, hun ambassadeurs in het Midden-Oosten zijn gewoon Kroonprins Mohammed bin Salman en Premier Benyamin Netanyahu. Hoe die vormgeven aan Amerikaanse steun zal hem verder een worst wezen.

quote:

Op zondag 26 november 2017 13:39 schreef Monolith het volgende:

[..]

Ik zeg niet dat er makkelijke oplossingen voor het oprapen liggen. Ik stel dat de tactiek om het over te laten aan de bondgenoten nogal naïef is. Zoals anderen al aangeven zit je feitelijk nog steeds met de puinhopen van Bush. Niet dat die onder Obama nou zo voortvarend zijn opgeruimd, maar dat wordt ook nogal lastig als je je aan je verkiezingsbelofte om je terug te wilt houden.

Het beste wat je kan doen hier is je bezittingen beschermen en de Koerden ondersteunen, en dat gebeurt beide, Irak is een belangrijk land om niet volledig in Iraanse handen te vallen maar voorlopig zal dat ook niet zo snel gebeuren. Irak is nog geen Syrie. Wel alarmerend is de enorme Islamisering onder Sji'ieten in Irak, die zijn op hun beurt veel ontvankelijker voor Iran en Assad, dat baart me veel meer zorgen (en om dat laatste heb ik de reactie ook even naar dit topic verplaatst).

quote:

Op zondag 26 november 2017 15:44 schreef J.B. het volgende:

[..]

Qatar boycotten met Amerikaanse steun lijkt me stug. Misschien de steun van Trump ja, aangezien het zo'n incompetente idioot is, maar de gemiddelde Amerikaan die een beetje verstand heeft van buitenlandse zaken weet dat de Amerikanen een enorme (en belangrijke!) legerbasis in Qatar hebben.

Belangrijker dan een grote legerbasis was dat Qatar een geheel onafhankelijke koers begon te varen gesteund door Obama en Clinton, dat heeft geleid tot onrust in Egypte en een toenadering tot Iran (onder meer) om van de gevolgen voor kleine(re) groepen strijders in de regio nog maar te zwijgen, zowel Egypte als de VAE en KSA wilden zo'n boycott, om Qatar te dwingen weer pas op de plaats te maken, Amerika heeft zijn onvoorwaardelijke steun aan KSA toegezegd dus daar past zo'n boycott prima in zeker als het gaat om iets waar Clinton en Obama mee te maken hebben. Dat betekent niet dat Doha plotseling de oorlog is verklaard of dat Amerika zich volledig uit Qatar wilt terugtrekken, in tegendeel, buiten Turkije heeft Qatar niet zoveel echte vrienden over als de GCC en Amerika weg zouden vallen, Amerika steunt het bondgenootschap maar heeft zelf behalve enkele steunbetuigingen niet veel gedaan, dat is hoe het Midden-Oosten er dan ook uit gaan zien vermoed ik zo, veel meer acties van regionale bondgenoten die vertrouwen op Amerikaanse steun, maar niet meer de directe bemoeienis in regionale zaken. En dat kan voor nieuwe partnerschappen zorgen maar ook voor onrust, ligt er een beetje aan, waar je kijkt in de regio.

quote:

Op zondag 26 november 2017 17:23 schreef Stabiel het volgende:

[..]

Daar zijn de Golfstaten en Israel helemaal niet blij mee. Ze zien het liefst de VS in haar traditionele rol als leidende en actieve speler in het Midden-Oosten. De VS in een ondersteunende rol betekent nauwelijks meer dan het voorzien van wapentuig aan haar bondgenoten, terwijl moderne wapentuig nauwelijks efficiënt is wanneer het wordt gebruikt door intrinsiek incompetente legerstaten als Saoedie-Arabië. Iran heeft een veel verouderd leger, maar weet haar directe concurrenten en vijanden in haast elk conflictgebied strategisch te verslaan. Dit ondanks het feit dat het land leed, en nog steeds lijdt, onder pijnlijke sancties die de economische potentie van het land significant ondermijnt.

Het komt met voor- en met nadelen. Ik bedoelde eigenlijk iets anders met blij zijn met Trump. Onder Obama zagen we al een lichte terugtrekkende beweging uit het Midden-Oosten maar tegelijkertijd ook dat oude bondgenootschappen steeds minder betekenis begonnen te hebben. Onder Trump is de terugtrekkende beweging uit de regio niet minder geworden maar wordt er wel meer waarde gehecht aan oude allianties, vooral dmv geld en wapens, dus om die reden zijn ze tevreden met Trump als je het vergelijkt met de voorgaande situatie.

quote:

Ik zie niet in hoe Israël, Saoedie-Arabië of zelfs de VS het tij kan keren. De VS moet simpelweg toegeven dat het niet langer de alleenheerser in het Midden-Oosten is, maar dat lokale machten als Iran, maar ook Turkije, steeds meer hun eigen koers varen en niet bang zijn om daarmee Amerikaanse belangen te ondermijnen. Daarbij komt kijken dat Rusland onomstotelijk de regionale 'power broker' is: geen ander land dat de presidenten van Iran, Turkije, Israël, Saoedie-Arabië, Qatar, Egypte, Irak en Syrië allemaal in haar hoofdstad ontvangt.

Het gaat niet om het tij willen keren en noch om de VS die denkt alleenheerser te zijn in het Midden-Oosten. Het gaat er om bepaalde belangen te verdedigen door het steunen van deze bondgenootschappen. Het heeft geen enkele zin om nu banden aan te halen met staten die je eerst wat minder lagen. Daar gaat deze regio helemaal niet beter van worden en dat zagen we onder Obama. De VS heeft nu voor haar bondgenoten gekozen en tegelijkertijd een beleid dat zich minder bezighoudt met directe interventies of confrontaties. Wat mij betreft prima, en Rusland is helemaal geen 'power broker', Rusland doet immers niks anders dan puur en alleen haar eigen bondgenoten steunen in de vorm van Iran, Assad, en in toenemde mate Turkije vreemd genoeg, Rusland probeert nu wat meer in het vacuum te stappen dat de VS achterlaat, maar als ze daarbij te veel hooi op hun vork nemen zie ik niet in hoe Rusland ooit in staat zal zijn dit beter te doen dan de Verenigde Staten.

quote:

Op zondag 26 november 2017 17:44 schreef Stabiel het volgende:

[..]

Amerika als homogene entiteit bestaat niet. De crisis met Qatar liet goed het schisma tussen aan de ene kant het Witte Huis en aan de andere kant de State Department en Pentagon zien. Vandaar die enorme ambiguïteit, in welk geval conflicterende statements van Trump versus legerofficials/diplomaten, omtrent Amerika's positie in het conflict tussen beide golfstaten. Je ziet dat Trump en zijn gezant Kushner weliswaar steevast de kant van Saoedie-Arabië kiezen, maar dat het Amerikaanse leger en Ministerie van Buitenlandse Zaken daarentegen een veel neutralere positie innemen en meer bewust zijn van de gevoeligheid en complexiteit in de regio.

Wat veel mensen over het hoofd zien is dat de Amerikaanse machtsinstituten (Witte Huis, Pentagon, State Department, Congress) meer onafhankelijker van elkaar opereren dat menigeen denkt.

Dat heeft toch niks met een schisma te maken, Amerika heeft grote militaire en handelsbelangen in Qatar, het feit dat je Saoedie-Arabie als president steunt betekent niet dat je op andere vlakken niet het een en ander probeert te lijnen wat allemaal prima gecoordineerd kan zijn. Of dat zo is valt van buitenaf lastig te bepalen.

Misschien doen ze dat maar ik zie aangaande Qatar niet in hoe het een het ander tegenwerkt.

quote:

Op maandag 27 november 2017 01:50 schreef Rangono het volgende:

[..]

Kunnen ze samen met Israel Yemen naar de vernieling bombarderen. Cute wel.

Heeft KSA weinig bij te winnen op den duur. En Israel evenmin overigns.

quote:

Op maandag 27 november 2017 12:21 schreef Rangono het volgende:

[..]

Er valt als machtsblok altijd te winnen bij destabilisatie in het Midden-Oosten.

Jemen is de directe achtertuin van KSA, elke verzwakking of destabilisatie is ook een klap voor KSA min of meer, dus lijkt me niet in dit geval. En Israel focust liever op het verzwakken van Iran.

Nieuw Book over wat Rusland zoekt in het Midden-Oosten:



https://www.ft.com/content/2ab30a6c-d128-11e7-b781-794ce08b24dc

quote:

True enough. But the Kremlin regarded everything to do with the so-called Arab spring as a western threat, having “watched, in amazement, the United States pulling the plug on their Egyptian ally, Hosni Mubarak, after a week of mass protests in Cairo’s Tahrir Square, and then putting up with Muslim Brotherhood Islamists in power”. Moscow wondered if the US was plotting a Russian spring.

To Putin, all this looked like an Arab rerun of the “colour revolutions” that swept across the old Soviet buffer, from Georgia to Ukraine. “Sparks from Arab revolutions could ignite Russia’s geopolitical underbelly,” Trenin writes. After Tahrir Square, “the Kiev Maidan of 2013-14 gave them a sense of what a successful urban revolt might look like”. But US blundering, above all in willing the downfall of Bashar al-Assad in Syria while refusing to give rebels the means to topple him, seeded a Russian sense of opportunity. “To Russian Arabists, Americans and their European allies were no more than hapless sorcerer’s apprentices who did not know what they were doing,” Trenin says.

En:

quote:

Mr Putin may feel his goal has been achieved: “Russia’s military engagement in Syria was not only, or even primarily about Syria or even the Middle East,” Trenin argues. “Moscow was seeking a comeback to the global arena as a great power.”

Zeer interessant.

Fascinerend artikel over de rol van Egypte in wat er in Libanon gebeurt.

Why did Hariri go to Cairo before returning home to Lebanon?
http://www.al-monitor.com(...)n.html#ixzz4zpbJ6VVA

quote:

CAIRO — As Egyptian President Abdel Fattah al-Sisi welcomed Lebanese Prime Minister Saad Hariri on Nov. 21, he stressed the importance of preserving Lebanon's unity and the need to disassociate the country from the conflicts raging in the Middle East. Egypt and Lebanon are bound by a strong relationship that dates back to the 1940s.

A presidential statement issued on Nov. 21 stated that Sisi met with Hariri to discuss the latest developments in Beirut in the wake of Hariri’s abrupt resignation. During his meeting with Hariri, Sisi emphasized the need for the Lebanese parties to uphold the supreme national interest of the Lebanese people and reject any foreign interference in their internal affairs.

The meeting between Sisi and Hariri came hours before the Lebanese prime minister returned to Beirut on Nov. 22 and announced that he postponed his widely controversial resignation, which he had declared from Riyadh on Nov. 4.

Following his meeting with Hariri, Sisi received a phone call from Lebanese President Michel Aoun, during which the two counterparts discussed the political situation in Lebanon.

According to analysts contacted by Al-Monitor, Egypt has played an active role in calming the situation in Lebanon since the announcement of Hariri's resignation, stressing the need to spare the region new battlegrounds. In a press statement issued Nov. 9 on the sidelines of the World Youth Forum, Sisi stressed Egypt’s rejection of any Iranian interference in the Gulf region.

Hariri attributed his resignation to Iran's intervention in his country’s domestic affairs and said he feared being assassinated. He remained in Saudi Arabia after his resignation before he embarked on a tour Nov. 18 that included France, Egypt and Cyprus to discuss his resignation crisis.

Tarek Fahmi, a political science professor at the American University of Cairo, told Al-Monitor that Hariri had visited Egypt before returning to Beirut, as he wanted to derive strength from central Arab parties in the face of Iran. Hariri, he added, had announced his resignation from Saudi Arabia and visited the United Arab Emirates, Bahrain and Egypt, which are Arab countries confronting Tehran and whose roles go in line with the Egyptian role in Lebanon.

The day after Hariri announced his resignation, Sisi met with Lebanese parliamentary speaker Nabih Berri in Sharm el-Sheikh. Berri had arrived in Egypt Nov. 4 to attend the inauguration of the World Youth Forum. During the meeting, Sisi stressed Egypt’s interest in preserving Lebanon’s security and stability. He also told Berri that only the Lebanese should work on finding the political formula that they see fit and that caters to their interests, adding that such interests must be prioritized.

“What Cairo has done aims to serve the Arab national security," Fahmi said. "Egypt is a committed Arab country whenever a crisis erupts, and [Hariri’s] visit conveys an important message whereby the major Arab parties are widely present in the Lebanese arena.”

Fahmi's comments go in line with statements made by the Egyptian president on Nov. 8 concerning his opposition to military strikes against Iran or the Tehran-backed Lebanese Hezbollah because the region cannot afford further unrest.

Hussein Haridi, former assistant to the foreign minister, told Al-Monitor, “Egypt does not want to increase the hotbeds and flashpoints in the region, and it is doing its best to contain any negative repercussions that may arise from Hariri's resignation.”

He said that Cairo's position stems from a conviction that no foreign countries should interfere in Lebanon’s domestic affairs. It also wants to give the internal forces the chance to choose the policies that best fit their country.

In a bid to contain the Lebanese crisis, Egyptian Foreign Minister Sameh Shoukry started a six-nation tour on Nov. 12 that included Jordan, the UAE, Kuwait, Bahrain, Oman and Saudi Arabia.

Egyptian Foreign Ministry spokesman Ahmed Abu Zeid said in a statement Nov. 11 that the visit came based on Egypt's desire to contain any crises that could cause tensions and instability in the region.

Ahmed Youssef Ahmed, the former director of the Institute of Arab Research and Studies of the Arab League, told Al-Monitor that Egypt wants to achieve some kind of Lebanese consensus so that the “Iranian-Saudi” polarization will not be at the expense of Lebanon and the security of the region. He explained that Sisi made it clear from the very beginning that Egypt was against any escalation in Lebanon and was not planning any military actions against Hezbollah.

Tension has been growing between Saudi Arabia and Iran in the region ever since Hariri's sudden resignation, as Saudi Arabia accused Hezbollah of being behind the rocket launched into Riyadh from Yemen in early November.

“Egypt is clearly working on protecting Arab national states against any threats,” Youssef said, pointing out that “attempts to blow up the situation in Lebanon will be costly for the entire region because Hezbollah is part of Lebanon.”

He added, “We do not accept that Hezbollah be allowed to enjoy military force at a time when other political movements are not allowed to, but we must recognize that it is a political force in Lebanon and that there are political methods that must be followed in dealing with it. In parallel, Egypt works firmly to ward off any risk that could threaten the Gulf security.”

Sisi asserted Nov. 8 that “the security of the Gulf is a red line,” and added that “others [Iran] should not interfere in our affairs. Just like we say we do not want wars on them, they need to make sure that things do not by any means reach the point of collision because that would not be in anyone’s interest.”

Je ziet enerzijds hoe Egypte een duidelijke onafhankelijke positie kiest, zich nog steeds als leider in de Arabische wereld beschouwt, maar tegelijkertijd wel voor het discourse van datzelfde Arabische blok blijft gaan en zich dus achter Saoedie-Arabie en Hariri schuilt. Het feit dat Hariri naar Egypte ging, en eveneens naar de Verenigde Arabische Emiraten en Bahrein, toont aan dat hij allerminst met zijn vertrek uit Saoedie-Arabie een soort van gevangenschap verliet en daarover nu de wereld gaat vertellen maar juist het Arabische blok tegen Iran en Hezbollah tracht te verenigen.

In Israel:

MKS unite to support Kurdish people at Knesset
www.jpost.com/Israel-News(...)le-at-Knesset-515613

quote:

This first-of-its-kind Knesset event was chaired by Ksenia Svetlova, the Chairperson of the Lobby for Strengthening the Relationship between the State of Israel and the Kurdish People.

When every nation turned away from Kurdish aspirations for independence, Israel alone stood with the Kurdish people, recalled President of the Kurdish European Society Kahraman Evsen at a Knesset conference Wednesday devoted to Kurdistan and Israel. Speaking Tuesday to a room full of MKs and Kurdish and Jewish NGO heads and activists, Evsen said Kurds and Jews share the same values and principles.

“We need to enhance our cooperation at all levels,” he said.

This first-of-its-kind Knesset event was chaired by Ksenia Svetlova, the Chairperson of the Lobby for Strengthening the Relationship between the State of Israel and the Kurdish People.

Svetlova hosted the event with the International Legal Forum, a global legal coalition initiating and centralizing efforts for human rights in the international arena. Titled “Kurdistan and Israel, together towards peace and stability in the Middle East,” the gathering included a long list of activists and intellectuals who have been active in recent years to encourage closer relations between Kurds and Jews as well as between the Kurdistan region and Israel. Opening the meeting, flanked by Zionist Union’s Tzipi Livni and Yossi Yonah, Bayit Yehudi’s Eli Ben-Dahan and Yifa Segal of the International Legal Forum, Svetlova said that until Israel can celebrate the creation of a Kurdish State, it should focus on other aspects of cooperation. “There are similarities in our destinies,” she said, speaking on November 29 and reminding listeners of the auspicious anniversary of the UN partition vote in 1947. “It is not just another day, today we celebrate the recognition of the State of Israel by the United Nations,” she said. “We understand we live in a world of challenges and there is an extremist religious ideology that is taking over with terrorist organizations and we as a state and you [Kurds] face the same nature of threat and it needs to be addressed by all of us,” said Livni. “You should know, here you can find friends. I am in the opposition and we have a gap with what the ideology of the government coalition is, [but] when it comes to Kurdish people we all feel the same.” Yossi Yonah, whose parents were born in what is now the Sunni Arab heartland of Iraq near Ramadi, also stressed the common characteristics that Jews and Kurds have historically in seeking a state of their own through self-determination. “They have been suffering persecution in the various states they exist, so this enhances the justification of the demand for self-determination.” Besides reminding those present that Jews and Kurds have a shared historical struggle for independence and share similar enemies, several of the speakers noted the fact that their relatives came from Iraq or Kurdish areas, or that family members had married Kurdish Jews. The parents of Moshe Raz of Meretz, for instance, had come from near Mosul to British Palestine via Beirut in 1931, he said. Deputy Minister for Public Diplomacy Michael Oren recalled serving alongside Jews of Kurdish origin in the army. Opposition leader Isaac Herzog said that Israel’s relations with Kurds go back to the era of Prime Minister David Ben-Gurion and praised the “impressive democratic society” and booming economy of the Kurdistan region of Iraq. “Clearly the Kurdish people are locked between forces and part of an international game that is extremely complex,” he said. He expressed that the issues facing Kurds should be discussed in the Knesset and that Israel has something to contribute to this conversation. Oren agreed that Kurds are deeply deserving of freedom. “Someday the Kurdish people will receive the sovereignty which they so richly and historically deserve. Therefore we have to prepare the ground.” Like several others, he said that cooperation could also include agricultural support and other economic issues. For some of the Kurds present, the event was a welcomed sign. Zorav Darisiro from the Free Kurds NGO in Norway said that he was happy to see Kurdish Jewry was alive and well in Israel. He even found an elderly Kurdish man to speak Kurdish to who had come to the meeting. Ceng Sagnic, the Coordinator of the Moshe Dayan Center’s Kurdish Studies Program, praised the professionalism of those present and said that Kurds could benefit from the experience Israel has after 69 years of independence. Dr. Mordechai Zaken, an author and expert on Kurdish Jews, said that Israel’s relationship with Kurdistan goes back decades and that the group he founded called the Israeli-Kurdistan Friendship League had pioneered this connection in the 1990s. For Svetlova, the historic meeting was a chance to build on the historic relations with Kurds and to continue down the path of a strategic alliance, which includes working together against common enemies in the region. “The invitation is open [to continue working together],” she said in her concluding remarks.

En tijdje terug in de Koerdische Gebieden na het Referendum:

Kurds are flying Israeli flags at Independence rallies:
www.jpost.com/Israel-News(...)dence-rallies-505289

quote:

The unprecedented embrace of the Israeli flag comes amidst Israel’s support for Kurdish rights and historic connections between the two nations.



In recent weeks Israel flags appeared frequently among the sea of Kurdish flags at pro-independence rallies across Europe and in the Kurdistan region of northern Iraq. In Cologne in late August and then Geneva and Oslo, Israel flags were waved proudly by attendees. On September 16 the blue and white appeared at rallies in Brussels, Hamburg and Stockholm. The unprecedented embrace of the Israeli flag comes amidst Israel’s support for Kurdish rights and historic connections between the two nations.

Keulen:


The rallies are in response to an independence referendum planned by the Kurdistan Regional Government for September 25. Announced in June, the Kurdistan parliament in the autonomous region in northern Iraq approved it on September 15. Since September 5 the Kurdistan region and diaspora communities have been holding increasingly large rallies in support of the nation’s hopes for independence. This has been more than 100 years in the making, say many Kurds. The Kurdish people live in Turkey, Iran, Syria and Iraq, divided by the colonial borders set down after the fall of the Ottoman Empire. In Iraq they have enjoyed autonomy since the 1990s. After three years of war against ISIS the local government thinks it is time to show the world that the people want independence.



The international community’s response has been tepid. On September 15 the White House released a statement saying the United States does not support the intention to hold a referendum. Other members of the international coalition fighting ISIS, who have been working with the Kurds and the Iraqi government, have also pressured the KRG to postpone. Israel is the only country to openly back Kurdish aspirations. “Israel supports the legitimate efforts of the Kurdish people to achieve their own state,” Prime Minister Benjamin Netanyahu’s office said on September 13. Speaking at the ICT’s World Counter-Terrorism summit on September 11, Justice Minister Ayelet Shaked said, “Israel and countries in the West have a major interest in the establishment of the state of Kurdistan."

Geneve:


In the Kurdistan region, Israeli flags have also been brought to Akre, Dohuk and Erbil rallies. Tens of thousands have attended these events. At no other rallies in the Middle East outside of Israel are Israeli flags present. In Egypt a recent controversy even erupted over the image of an Israeli flag in a textbook. In Iran the only Israeli flags on display are when they are being burned or trampled. Even across Europe and the West, Israeli flags are often a point of controversy, banned from events or the recipient of ire at anti-Israel protests.

Today in #Oslo #Norway Kurdish people celebrated #Kurdistan Independence Day coming 25 of September ❤️☀️ pic.twitter.com/6aDsQpD6gG
— #Yes4Kurdistan ☀️ (@Parvanamedian) September 9, 2017

Kurds, however, have a long history of connections to Israel, both when Jews lived in Kurdistan before the foundation of Israel and after, when Israel sent clandestine assistance to Kurds resisting Iraqi oppression. In recent years Israeli politicians have increasingly expressed open support for Kurds. In conversations I’ve had with Kurdish soldiers, politicians and locals, they generally see Israel and their people as facing the same enemies, whether it is Saddam Hussein’s genocide in the 1980s or Islamist extremism such as ISIS more recently. Today Iran and its Shia militias across the region threaten Kurds and Israel.

Erbil:


Jerusalem Post Israel News
IN PICTURES: KURDS ARE FLYING ISRAELI FLAGS AT INDEPENDENCE RALLIES

> Kurdistan’s independence: How to untie the Kurdish-Iraqi Gordian knot?
> Netanyahu to Congressmen: Kurds should have a state
BY SETH J. FRANTZMAN SEPTEMBER 17, 2017 10:51
The unprecedented embrace of the Israeli flag comes amidst Israel’s support for Kurdish rights and historic connections between the two nations.

Share on facebook Share on twitter



IN PICTURES: Kurds are flying Israeli flags at independence rallies
A Kurdish man holds an Israeli and Kurdish flag during a rally to show their support for the upcoming September 25th independence referendum in Erbil, Iraq September 16, 2017.. (photo credit: REUTERS/AZAD LASHKARIG)

In recent weeks Israel flags appeared frequently among the sea of Kurdish flags at pro-independence rallies across Europe and in the Kurdistan region of northern Iraq. In Cologne in late August and then Geneva and Oslo, Israel flags were waved proudly by attendees. On September 16 the blue and white appeared at rallies in Brussels, Hamburg and Stockholm. The unprecedented embrace of the Israeli flag comes amidst Israel’s support for Kurdish rights and historic connections between the two nations.

View image on Twitter
View image on Twitter

buhar Qasim
@buhardar
The most beautiful thing in #Cologne_Festival for Independence of Kurdistan was raising #kurdistan_flag next to #Israel_flag 🇮🇱🇭🇺
4:54 AM - Aug 27, 2017
4 4 Replies 23 23 Retweets 32 32 likes
Twitter Ads info and privacy

The rallies are in response to an independence referendum planned by the Kurdistan Regional Government for September 25. Announced in June, the Kurdistan parliament in the autonomous region in northern Iraq approved it on September 15. Since September 5 the Kurdistan region and diaspora communities have been holding increasingly large rallies in support of the nation’s hopes for independence. This has been more than 100 years in the making, say many Kurds. The Kurdish people live in Turkey, Iran, Syria and Iraq, divided by the colonial borders set down after the fall of the Ottoman Empire. In Iraq they have enjoyed autonomy since the 1990s. After three years of war against ISIS the local government thinks it is time to show the world that the people want independence.

Be the first to know - Join our Facebook page.

View image on TwitterView image on TwitterView image on TwitterView image on Twitter

Mardini
@MardiniAlan3
From yesterday's historic Kurdish independence festival in Köln.The beautiful Israeli flags are everywhere along Kurdish flags.Biji Israel🇮🇱
6:22 AM - Aug 28, 2017
3 3 Replies 74 74 Retweets 149 149 likes
Twitter Ads info and privacy

The international community’s response has been tepid. On September 15 the White House released a statement saying the United States does not support the intention to hold a referendum. Other members of the international coalition fighting ISIS, who have been working with the Kurds and the Iraqi government, have also pressured the KRG to postpone. Israel is the only country to openly back Kurdish aspirations. “Israel supports the legitimate efforts of the Kurdish people to achieve their own state,” Prime Minister Benjamin Netanyahu’s office said on September 13. Speaking at the ICT’s World Counter-Terrorism summit on September 11, Justice Minister Ayelet Shaked said, “Israel and countries in the West have a major interest in the establishment of the state of Kurdistan.”

View image on Twitter
View image on Twitter

Global Times
✔
@globaltimesnews
People attend a demonstration in support of the referendum for independence of Kurdish Iraq in Geneva, Switzerland. (VCG/Pierre Albouy)
10:15 AM - Sep 11, 2017
1 1 Reply 12 12 Retweets 20 20 likes
Twitter Ads info and privacy

In the Kurdistan region, Israeli flags have also been brought to Akre, Dohuk and Erbil rallies. Tens of thousands have attended these events. At no other rallies in the Middle East outside of Israel are Israeli flags present. In Egypt a recent controversy even erupted over the image of an Israeli flag in a textbook. In Iran the only Israeli flags on display are when they are being burned or trampled. Even across Europe and the West, Israeli flags are often a point of controversy, banned from events or the recipient of ire at anti-Israel protests.

Today in #Oslo #Norway Kurdish people celebrated #Kurdistan Independence Day coming 25 of September ❤️☀️ pic.twitter.com/6aDsQpD6gG
— #Yes4Kurdistan ☀️ (@Parvanamedian) September 9, 2017

Kurds, however, have a long history of connections to Israel, both when Jews lived in Kurdistan before the foundation of Israel and after, when Israel sent clandestine assistance to Kurds resisting Iraqi oppression. In recent years Israeli politicians have increasingly expressed open support for Kurds. In conversations I’ve had with Kurdish soldiers, politicians and locals, they generally see Israel and their people as facing the same enemies, whether it is Saddam Hussein’s genocide in the 1980s or Islamist extremism such as ISIS more recently. Today Iran and its Shia militias across the region threaten Kurds and Israel.

Erbil:


The Iraqi central government in Baghdad has opposed the referendum and threatened the Kurdish region with repercussions if it goes ahead.

De enige niet-Koerdische vlag:


Masoud Barzani, the president of the KRG, has said the referendum will not be postponed and that “dialogue with Baghdad will resume after the referendum.” The pro-referendum Kurdish leadership has stressed that the referendum is a natural right.



As the referendum date nears, there is a growing presence of Israeli flags and a feeling that the West has not stood by Kurdish democratic desires and demands for the same freedoms and referendums that have been held in Western states such as the Scottish referendum or Brexit. So far the flags have not engendered much controversy. Historically in Arab nationalist circles, Kurdistan was accused of being a “second Israel.” Ofra Bengio noted in a 2014 article for Middle East Quarterly that as early as 1966 Iraqi defense minister Abd al-Aziz al-Uqayli used this accusation. Given the long history of accusations against Kurds, it seems the visibility of the Israeli flag represents the maturation of decades of cultivation of this unique relationship.

Wordt niet heel veel besproken, maar niet geheel onbekend, toch een speciale relatie.

US officials: Trump mulls declaring Jerusalem Israel’s capital:
https://www.timesofisrael(...)lem-israels-capital/

quote:

US president could offer recognition while delaying embassy move to city for another six months

US President Donald Trump is considering recognizing Jerusalem as Israel’s capital, officials said Thursday, adding weight to reports that have been circulating in Israeli media. The announcement would be a way to offset a likely decision delaying his campaign promise to move the US Embassy to the holy city from Tel Aviv, the US officials said. Trump’s announcement is expected next week and follows months of internal deliberations that grew particularly intense in recent days, according to officials familiar with the talks. They described the president as intent on fulfilling his pledge to move the embassy but also mindful that doing so could set back his aim of forging a long-elusive peace agreement between Israel and the Palestinians, who claim part of Jerusalem as the capital of an eventual state.

The State Department recently advised American diplomatic posts in predominantly Muslim nations that an announcement about the embassy and Jerusalem’s status is possible next week, and advised them to be vigilant about possible protests, officials said. The officials, who weren’t authorized to publicly discuss the matter and spoke on condition of anonymity, said the outlines of Trump’s plan emerged from a meeting of his top national security advisers at the White House on Monday. Trump himself was expected to drop by the meeting for 15 or 20 minutes. He ended up staying for at least an hour and grew increasingly animated during the session, according to two officials briefed on what happened.

Trump is likely to issue a waiver on moving the embassy by Monday, officials said, though they cautioned that the president could always decide otherwise.

Israeli media has been buzzing since Wednesday with reports that Trump is about to declare he recognizes Jerusalem as Israel’s capital and, possibly, make comments about instructing his team to begin preparations for moving the embassy. An Israeli TV report to this effect on Wednesday evening was characterized by the White House as “premature.”

The Trump administration insisted the president hasn’t made any decisions on the embassy.

“The president has always said it is a matter of when, not if,” a White House spokesperson said. “The president is still considering options and we have nothing to announce.”

The White House also is considering a possible presidential speech or statement on Jerusalem by Wednesday, according to the officials and an outside administration adviser. Another possibility involves Vice President Mike Pence, who is set to travel to Israel in mid-December, making the Jerusalem announcement during his trip, one official said. Pence said Tuesday that Trump is “actively considering when and how” to move the embassy.

White House spokesman Sarah Sanders on Wednesday called an earlier report saying Trump would order an embassy move as “premature.”

Moving the embassy is a step that could spark widespread protest across the Middle East and undermine an Arab-Israeli peace push led by president’s son-in-law, Jared Kushner. Trump’s campaign season promises won him the support of powerful pro-Israel voices in the Republican Party. But as president, he has faced equally forceful lobbying from close US allies such as King Abdullah II of Jordan, who have impressed on him the dangers in abandoning America’s longstanding position on the holy city. Under US law signed by President Bill Clinton in 1995, the US must relocate its embassy from Tel Aviv to Jerusalem unless the president waives the requirement on national security grounds, something required every six months. If the waiver isn’t signed and the embassy doesn’t move, the State Department would lose half its funding for its facilities and their security around the world. Republicans have championed embassy security since a 2012 attack on American compounds in Benghazi, Libya. All presidents since Clinton have issued the waiver, saying Jerusalem’s status is a matter for Israelis and Palestinians to negotiate. Trump signed the waiver at the last deadline in June, but the White House made clear he still intended to move the embassy. Trump’s approach appears to thread a fine needle, much like he did with the Iran nuclear deal. After vowing to pull out, Trump in October decertified the agreement as no longer serving America’s national interests. But he didn’t announce new sanctions or take any other step to immediately revoke the accord.

Now, as then, he faced significant resistance from his top national security advisers. At Monday’s White House meeting, Defense Secretary James Mattis and Secretary of State Rex Tillerson made the case that moving the embassy in Israel would pose a grave danger to American diplomats and troops stationed in the Middle East and Muslim nations, the US officials said.

King Abdullah II, who met Pence and Tillerson this week in Washington, made the same argument, telling the vice president and others that any change to the embassy in the absence of an Israeli-Palestinian peace deal would create unrest and instability throughout the region and drive up anti-American sentiment, according to the officials. After a lengthy back and forth at the White House meeting, Trump and his inner circle appeared to accept those concerns but insisted that the president had to demonstrate his stated commitment to move the embassy, the officials said. The discussion then turned toward waiving the embassy move for another six months but combining it with recognition of Jerusalem as Israel’s eternal capital, which the Israelis have long sought. Inside the Trump administration, officials said debate now centers on how to make a Jerusalem announcement without affecting Israeli-Palestinian “final status” negotiations. One option under consideration is to include in any such statement a nod to Palestinian aspirations for their capital to be in East Jerusalem. The US also faces legal constraints. Recognizing Jerusalem as Israel’s capital without a peace deal could run afoul of UN Security Council resolutions that don’t recognize Israeli sovereignty over the city. Washington has a veto on the council and could block any effort to declare the US in violation, but any such vote risks being an embarrassment and driving a wedge between the United States and many of its closest allies.

In het kader van Israelische-Arabische toenadering denk ik dat Israel het prima vindt indien Trump Jeruzalem als hoofdstad van Israel erkent en daarmee de voorbereidingen voor een verplaatsing van de Ambassade uitstelt.

quote:

Op vrijdag 1 december 2017 13:44 schreef Triggershot het volgende:

[..]

Bedoel je daarmee jihadisten a la IS of? Wie je daarmee bedoelt is mijn niet helemaal duidelijk.

Klopt, zij die geregeld aanslagen plegen, het is een beetje gespleten omdat de Turkse regering enerzijds een warme ondergrond creeert voor zeer conservatieve groepen en aan de andere kant de eigen staat ondermijnd ziet worden door ongecontroleerde groepen die toeristen, seculieren, en andere groepen aanvallen die ze wat minder mogen.

quote:

Op vrijdag 1 december 2017 14:09 schreef Triggershot het volgende:

[..]

Daar heb ik wel een beetje moeite mee, de geschiedenis in Turkije heeft over het algemeen niet een hele rijke traditie met aanslagen vanuit (radicaal-)Islamistisch kant, misschien zelfs ongehoord. De meeste Islamisten in Turkije schuwen geweld en zijn een soort van non-violent Taliban groeperingen die zich vooral vestigen achter in de moskee of een madrassa en constant Ataturk en de staat bekritiseren. De meeste Soennitische stromingen in Turkije zijn zo goed als onder controle of gelieerd aan Erdogan. Daarbuiten heb je wel de Salafistische Jihadisten en hun veelvoudige aanslagen in de afgelopen jaren, maar of ik ze onder Islamisten zou scharen? Denk het niet.

Ik doelde uiteraard op de Jihadisten. De Islamisten waar jij op doelt vinden in de Turkse staat juist een partner, het land is een stuk conservatiever geworden onder Erdogan (of de Conservatieve krachten hebben aan 'momentum' gewonnen beter gezegd). Maar dat beleid trekt tegelijkertijd bepaalde groepen Jihadisten in binnen- en buitenland aan tot bepaalde hoogte.

quote:

Op vrijdag 1 december 2017 14:19 schreef Triggershot het volgende:

[..]

Ik denk inderdaad dat ze onder Erdogan juist prominenter naar voren zijn gekomen, de Islamisten. Erdogan is geslaagd waar Erbakan in heeft gefaald om de groep te bedienen. Ik heb de stelling al eerder op FOK! geponeerd, daar waar bijna de hele wereld in de ban was van Bagdadi en IS, heeft Erdogan zich in exact dezelfde tijd en jaren ontpopt tot de echte Kalief. Weliswaar met hele grote ideologische verschillen onderling, maar het is denk ik toch wel safe to say dat Erdogan de enige echte geslaagde Kalief is.

Laten we ook niet vergeten dat Turkije wel degelijk een van de grootste 'verliezers' is van de Arabische opstanden. Enkele jaren geleden probeerde Erdogan de exacte rol die jij beschrijft ook regionaal in te vullen. Een soort van Turks leiderschap als alternatief voor Sektarische of Etnische groepsvorming. Met de Arabische Opstanden en alle regionale gevolgen is Erdogan zowel regionaal als binnen de eigen grenzen bijzonder veel terrein verloren. Alhoewel hij dat 'verlorene binnen de eigen grenzen' wel weer op andere dictatoriale wijze heeft proberen goed te maken.

Hoe beschouw jij de Russisch-Turkse relatie tegenwoordig? Lijkt steeds meer van historische vijanden naar strategische partners. Dat is ook wel opvallend te noemen. Dan zal het nog wel even duren voordat we Constantinopel weer te zien krijgen .

quote:

Op vrijdag 1 december 2017 14:43 schreef Triggershot het volgende:

[..]

Ik zie dat echt heel anders dan jij, vooral sinds de Arabische lente heeft hij enorm veel meer macht verworven en naar zich toegetrokken. Niet alleen politiek, maar ook in faam. Zo is hij van premier naar symbolische presidentschap gegaan en daar vanuit de de Facto leider van het land die het nieuwe presidentieel systeem die hij hoogstwaarschijnlijk ook in 2019 gaat winnen zo goed als heeft gedicteerd aan het parlement hoe het er uit moet komen te zien. Heeft hij de invloed en de macht van voormalig bondgenoot Gulen(isten) zo goed als uitgeschakeld, heeft hij de voormalige oppositie van Bahceli, de nationalisten bijna volledig onder zijn controle. Is hij de man die vaak in een zin met Ataturk en Sultan Abdulhamid II wordt genoemd als de stichter van 'nieuw-Turkije', is 'hij een man die een coup heeft neergeslagen samen met het volk" en heeft hij meerdere malen gedemonstreerd dat er gehoor is aan zijn oproep bij Turken wereldwijd. (als laatstgenoemde niet de ultieme definitie is van Kalief, dan weet ik het ook niet meer. )

Ik denk dat jij prima kan argumenteren dat Erdogan aan macht in eigen land heeft gewonnen. Maar tegelijkertijd heeft hij ook veel terrein verloren. Het terrein dat hij heeft gewonnen moest hij uit noodzaak veroveren. Ik vraag me af of zijn positie daardoor echt sterker is geworden. Zijn de Turken zo onverdeeld positief over zijn optreden tegen de Coup-plegers en na de Coup? Of na zijn grondwetswijziging? Ik vraag het me af. Laten we niet vergeten dat enkele jaren geleden Turkije intern veel stemmers op dezelfde lijn had. Dat Erdogan zelfs de Koerden min of meer in zijn zak had met allerlei beloftes dat ze hun Cultuur mochten behouden etc. Dat is allemaal weg. De Turkse staat is nu nog veel meer gepolariseerd dan voorheen en ik betwijfel of Erdogan daarmee echt sterker is geworden.

quote:

Hij speelt Barzani uit tegen Bagdad en Bagdad tegen Barzani en zijn er in Syrie en Irak door Turkije getrainde proxies die zweren bij de naam van Allah, Erdogan en Turkije.

Türkiye çok yaşa, Erdoğan çok yaşa diyen Suriye polis teşkilatı...

Dat laatste wellicht, maar dat heeft ook bijgedragen aan die radicale sfeer in Turkije zo nu en dan, wat betreft het eerste ben ik niet met je eens. Barzani was een partner in zijn strijd tegen de PKK. Problemen met Koerden in eigen land hebben die relatie wel degelijk moeilijker gemaakt. Een strijd die Erdogan niet eens per se had hoeven voeren wellicht en indien wel dan nog vooral tegen de PKK en de Syrische Koerden. En evenmin kunnen we zeggen dat de Turks-Irakese relaties nou zo bijzonder sterk zijn.

https://www.al-monitor.co(...)ce-battle-mosul.html

quote:

Turkije heeft economische tegenslagen, aanslagen en verslechtering van de reputatie (in het Westen) te verduren gehad, maar dat maakt de positie van Erdogan ( en de koers die hij vaart) alleen maar sterker als je het mij vraagt.

Ik denk dat je er binnen Turkije nog over kan discussieren, alhoewel ik het betwijfel, maar regionaal gezien heeft hij toch duidelijk terrein verloren. Turkije was toch zich aan het ontpoppen als regionaal leider en vrijwel niemand in de regio heeft het vandaag de dag over Turkije dus wat dat betreft.

[..]

quote:

Ik zie het inderdaad als strategische partners, de Westerse belangen stroken niet altijd met de Turkse belangen. De Turkse toenadering richting Rusland zie ik dan meer als een noodzakelijke strategie van Turkije voor zelf-preservatie en niet compleet geïsoleerd te raken. Dat Poetin ook een NAVO bondgenoot tegen het Westen zelf kan uitspelen en daarmee ook nog eens invloeden van de VS kan verminderen is natuurlijk heerlijk voor Rusland.

Bovendien twee landen die qua hierarchie en structuur steeds meer op elkaar lijken, ooit eens van de term modern authoritarianism gehoord, denk dat we daar beide landen wel onder kunnen scharen, en nog wat partners die zich daarbij kunnen aansluiten enigszins.

quote:

Op vrijdag 1 december 2017 15:27 schreef Triggershot het volgende:

[..]

Veel terrein verloren in het binnenland bedoel je? Zo ja, op wat voor gebied bedoel je dan precies, want ik zou niet weten op welk gebied hij in het binnenland er zwakker op is geworden. Onverdeeld (positief/negatief) lijkt me een groot woord. Erdogan moest het altijd al hebben van 41(t/m)51% (afhankelijk van welke uitslag en verkiezing je wilt nemen) van de stemmen. Hij is daarmee veruit de grootste, maar onverdeeld is niet echt van toepassing, een aantal groepen willen niks van Erdogan weten natuurlijk, waaronder de CHP, goed voor minimaal een kwart van de stemmen.

Voor de Arabische Opstanden was er tegenstand maar was Turkije niet zo gepolariseerd. Nu, en met alle ontwikkelingen binnen de Turkse grenzen, is Turkije zeer gepolariseerd en dat is zijn zwakte. Turkije is niet uniform, dat is het wellicht nooit geweest, maar Erdogan heeft er ook een staat van gemaakt waar je of voor bent of tegen. Er is geen middenweg meer. Dat is zijn zwakte sinds de Arabische revoluties.

quote:

Naar mijn weten zijn de beloftes voor de Koerden grotendeels uitgevoerd en nog steeds van kracht, wat bedoel je precies met "dat is allemaal weg"? In de laatste landelijke verkiezingen (2e van 2015) zijn het juist de Koerden (sympathisanten) die Erdogan's partij juist weer aan de macht hebben geholpen. Nadat de gevechten met de PKK opnieuw begon verloor de pro-Koerdische HDP partij 18 zetels aan de AKP. Hierdoor kon de AKP weer solo regeren.

De rust in de Koerdische gebieden die is weg en er heerst een enorme gespannen en anti-Koerdische sfeer in Turkije waar juist de 'gemeenschapsbanden' onder druk zijn komen te staan en Erdogan, door die constitutionele hervormingen, niet meer zo afhankelijk is van de Koerdische stem, buiten dat is dus de rust weg en de Turks-Koerdische strijd voor een groot gedeelte weer opgelaaid, de oude spanningen zijn terug. Wat betreft de HDP vergelijk je het met de twee verkiezingen in 2015. Als je de situatie van nu vergelijkt met 2011, of daarvoor, toen was er niet eens een HDP of was het Koerdische blok vele malen kleiner. Als je toch kijkt naar 2015 moet je ook in ogenschouw nemen dat veel Koerden niet gingen stemmen uit angst of overstapten naar de AKP vanwege angst wat er zou gebeuren als de HDP weer een grote slag zou slaan.

[..]

quote:

Je link zou ik eigenlijk hebben gebruikt om juist te demonstreren dat Erdogan Barzani en Bagdad tegen elkaar heeft uitgespeeld, dan wel geprobeerd. Toen Abadi een issue maakte van Turkse troepen in Irak verwijs hij naar afspreken met Barzani, toen Barzani op de solotour ging met het referendum zocht hij weer Bagdad op.

Dat kan allemaal zijn maar nu heeft Turkije helemaal geen bondgenoten tussen die twee over, en de enige reden waarom Barzani opgegeven moest worden was ivm opgelopen spanningen met Koerden in de eigen regio, wat voorheen simpelweg niet was. De plotselinge hetze jegens Barzani ging ook nog eens gepaard met een heleboel anti-Koerdische retoriek in de Turkse media. Turkije en Irak hebben wellicht samengewerkt tegen de Koerden in Irak maar er zijn nog altijd Turkse troepen aanwezig tot grote onvrede van Baghdad. Deze relatie is voor de rest afhankelijk van hoe nauw verbonden Erdogan blijft met Iran, die relatie is redelijk op dit moment, maar waar enkele jaren geleden Turkije nog Iran als 'kleinere' bondgenoot moest beschouwen moet het nu lijdzaam toezien hoe Iran, met veel loyalere bondgenoten, een duidelijkere leiderspositie inneemt en een rol die Turkije voor die landen, inclusief Irak, niet kan vervullen.

[..]

quote:

Turkije, Iran en Rusland zijn op dit moment de enige landen die een serieuze inbreng hebben en rol spelen in Syrie, de EU-deal met Turkije is natuurlijk ook wel van enig belang. Dus dat vrijwel niemand het heeft over Turkije in de regio lijkt me nogal een statement?

Turkije is aanwezig in Syrie maar om nu te zeggen dat het echt een significante rol speelt in het vredesproces vind ik te ver gaan. Het feit dat je aanwezig bent betekent niet dat je ook echt iets zeggen hebt. De relaties van Turkije met Assad zijn daarvoor ook veel te anders dan Iran en Rusland die hebben. Uiteraard was mijn uitspraak een overstatement, een overdrijving, maar ik denk dat we wel rustig kunnen zeggen dat Turkije geen echte leidersrol meer speelt zoals die het voorheen, dat wil zeggen voor de Arabische opstanden, duidelijker in probeerde te nemen.

[..]

quote:

Rusland volg ik te beperkt en oppervlakkig om daar een uitgebreid oordeel over te kunnen vellen, maar in het geval van Turkije vermoed ik dat het na Erdogan wel afgelopen is met de "one-man-rule". Erdogan is een merk in Turkije geworden die verschillende groepen bij elkaar houdt, groepen die zelfs hun traditionele partijen hebben verlaten vanwege Erdogan, denk hierbij aan Koerden, conservatieven, nationalisten en Islamisten. Op het moment dat Erdogan zich terugtrekt of komt te overlijden denk ik dat Turkije daar op korte termijn automatisch mee wordt veroordeeld tot coalitiepartners.

Datzelfde kan wellicht over Poetin worden gezegd afhankelijk van hoe Goed ze hun 'opvolger' opleiden. Wat is de potentie voor een burgeroorlog met of zonder het wegvallen van Erdogan op korte termijn in dat land? Wat is jouw gevoel daarbij met betrekking tot dat onderwerp dan?

[ Bericht 2% gewijzigd door DeParo op 01-12-2017 15:59:47 ]

quote:

Op zaterdag 2 december 2017 23:04 schreef Triggershot het volgende:

[..]

Waarom zeg je dat? Voor de Arabische lente zijn er ook meerdere stemmen tegen Erdogan geweest, het verzet richting Erdogan was niet kleinschalig, zelfs het leger had er een mening over. Is de AKP nauw aan een verbod ontsnapt, braken kort daarna de Ergenekon rechtzaken uit en was de strijd tegen de PKK in een dieptepunt geraakt. Dus ik weet niet of ik het met je eens kan zijn dat de polarisatie minder was in Turkije. Sure, er was geen bitchfight tussen Erdogan en de Gulenisten, maar groepen stonden wel lijnrecht tegenover elkaar. Niet te vergeten dat de pogingen om cultureel te verzoenen met de Koerden juist gebeurde in 2012-2015, gedurende de Arabische opstand.

Ik zeg niet dat er geen tegenstand was, maar de economie liep en Erdogan had een 'pacificatie-beleid' voor groepen als de Koerden, met alle problemen die met de Arabische Opstanden zijn gekomen is veel van dat ogenschijnlijke 'samenhorige' beleid compleet ondermijnd, ondanks dat er wel degelijk al felle tegenstander was, deze situatie heeft uiteindelijk significant aan verdere polarisatie bijgedragen.

[..]

quote:

Ben het niet met je eens, de regering en het leger hebben juist de Koerden in Cizre en Sur geprezen vanwege het feit dat ze niet hebben geheuld met de PKK. Zelfs als je kijkt naar de ultra-nationalistische Grijze Wolven zie je een mate van pro-Koerdische uitingen. Zo zijn het vooral 'de Armeniërs en Mossad die achter de aanslagen zitten' volgens hen, 'alles in het belang om een wig te drijven tussen de Turken en Koerden'. De spanningen zijn er wel, maar in mijn ogen niet vergelijkbaar met vroegere periodes. De militante strijd van de PKK heeft een dieptepunt bereikt en zelfs toen HDP leiders werden gearresteerd bleef het relatief grotendeels rustig.

Ik las laatst nog een artikel over hoe Koerden weer volledig onderwerp van spot en nijt zijn in Turkije. Dat het juist veel meer en duidelijker in het straatbeeld terug is te vinden:

The HDP’s June 2015 electoral breakthrough also showed Erdogan that winning the Kurdish vote as before is no longer possible.

Kurtcu added, “Lacking the qualities of a reformist leader, the pragmatist Islamist tyrant followed in the footsteps of Turkey's former right-wing prime ministers. Erdogan immediately struck a security deal with the military and left the Kurdish issue in their hands, fanned nationalist hysteria to draw the nationalist voters around his government, turned a blind eye on IS attacks against the HDP and with MHP support he grabbed the power in the November 2015 snap elections and waged the biggest war ever against Kurdish settlements — PKK strongholds and HDP voter bases — since 1938. Human casualties were immense, and according to leaked media reports these were a part of a ‘crackdown plan’ inspired by the Sri Lankan army operations against the Tamil Tigers; this plan included the liquidation of the HDP. Hence the crackdown on the HDP leadership.”

In Kurdish majority towns and cities, the central government has been replacing signs with wording in Kurdish with Turkish-language ones. This is in addition to the arbitrary arrests of lawmakers that have been taking place and how the Kurdish political movement is being supplanted. This shows that Kurdish preferences do not matter to the central government and that the AKP will replace Kurdish politicians regardless. Under such conditions, voter turnout is expected to be low.

Kurdophobia is on the rise

The new opposition party — the Iyi (Good) Party — is an alternative hub for nationalist, Islamist groups and the official party program refers to the Kurdish problem as “the eastern and southeastern problem.” Since Kobane, almost all actions of the Turkish government have indicated that it is not only the terror organization PKK that they despise, but also the Kurdish identity.

So the Turkish political spectrum is moving toward the right and also toward being more exclusionary when it comes to the Kurds. Once the HDP is out of the picture, there will be no competition and no alternative to Erdogan. Huda-Par — the Kurdish Sunni fundamentalist Islamist Party — has oscillated between supporting and criticizing the AKP in an attempt to strategize its own survival. There is a possibility that Huda-Par would rally pious votes for Erdogan again. Although Huda-Par's vote potential is not comparable to the HDP's, if the HDP is not allowed to campaign, Huda-Par might deliver some votes to the AKP base.

End of communal identities

Ayhan Bilgen, an HDP lawmaker who was recently released from prison, explained in a TV appearance that almost all books in the prison’s library are self-help or self-improvement books. He believes that the government wants to convey the message to the inmates to focus on saving themselves and to forget about their communal ties. In many ways, from workers’ rights to women’s rights, group activities have been silenced under the emergency law. The AKP believes that if group attachments are weakened, so will the opposition against the state. The Kurds represent the most dangerous group identity.

Bilgen told Al-Monitor, “Erdogan now produces politics for an ultranationalistic bloc. The attitude of this alliance toward the Kurds has traditionally been denial and elimination. In other words, because Erdogan failed to carry the challenges of peace, now we all have to pay the price of conflict.”

Read more: http://www.al-monitor.com(...)e.html#ixzz50Bifywot

Dus ik vind die verbetering wel aardig meevallen.

quote:

Ik denk niet dat de Koerden zijn overgestapt of uit angst niet hebben gestemd in de 2e verkiezingen van 2015, daar dat de HDP in de meeste oosterse provincies nog steeds de grootste is geworden. Hoewel je voor 2011 idd geen HDP had, had je natuurlijk wel de BDP die opkwam voor de Koerdische belang en zich als Koerdisch profileerde. De successen van de HDP hebben ze niet gekend, maar zowel de BDP als HDP waren de enige rivalen van de AKP in de oosterse provincies voor de Koerdische stem. Ik den niet dat als Erdogan zijn Koerdische sympathisanten -veelal ook conservatieve Islamisten - verliest hij nog de absolute zeggenschap gaat krijgen, zeker niet in de oosterse provincies.

Punt is vooral dat mensen tijdens die verkiezingen of niet stemden of uit angst weer op de AKP. HDP is nog altijd significant groter dan de voorganger(s) in het verleden. Verder kijkend naar recente ontwikkelingen, minder Koerden die durven stemmen of anders uit angst stemmen, toenemende repressie, dan denk ik dat net als in het artikel hierboven wordt gesuggeerd dat een terugkeer naar hoe het ooit was niet meer kan voor Erdogan en dat hij dit zelf ook weet wat het interessant maakt in het kader van bepaalde politieke ontwikkelingen die hij heeft doorgevoerd in Turkije dus.

[..]

quote:

Sensatiemedia hebben we het dan over denk ik, ik denk dat je lastig goede voorbeelden kunt vinden van pro-Erdogan media waarin echt de Koerdische identiteit of volk werd aangepakt, ook niet als het gaat om de PYD of PKK. Ik denk dat als de onafhankelijkheidsdroom van de Noord-Iraakse Koerden vooral theoretisch blijft de relaties met Turkije wel stabiel blijft. De Erdogan-Barzani knuffelende kiekjes zullen we niet snel zien, maar agressieve diplomatie en sancties evenmin.

Voor de media moet je even in de vorige link kijken wat voor politiek geluid zij verkondigen. Het grote Turkse probleem is dat door te kiezen tegen een onafhankelijk Koerdistan in Irak, uit angst voor gelijkaardige aspiraties in eigen land onder Koerden, ze tegelijkertijd ook hun invloed in Irak hebben opgegeven. Irak en Turkije kunnen doen alsof ze nu een prachtige alliantie hebben, maar vrij recent nog maakten ze elkaar nog voor rotte vis uit ivm de aanwezigheid van Turkse troepen en dat Turkije niet mocht meedoen bij de bevrijding van Mosul, verder de toekomstige status van Kirkuk met vele Turkmenen, en de aanwezigheid van de PMU in de strijd, volgens Turkije een Sji'itische terreurbeweging, maar met de Sji'itische regeringen waar Turkije nou mee moet samenwerken toch een groot probleem.

quote:

Turkije zal ook niet met haar nieuwe fragiele 'bondgenoten' van Iran en Rusland willen botsen, waardoor het haar regionale ambities flink zal indampen inderdaad. Buiten de Turkse 'rode lijnen' van 'geen Koerdische staat' zal het niet veel eisen hebben. Iets waar Rusland en Iran niet veel moeite mee hebben.

Dat is toch ironisch dan, het enige waar Turkije zich dan in kan verenigen met Iran en Irak en mogelijk Assad (zal ook gecompliceerd worden), dat zal dan de tegenstand zijn ivm Koerden. De angst voor hun nationale aspiraties. Nou dat zal de Koerdische zaak en spanningen binnen Turkije ook niet veel beter maken. Ik heb dan de Russen even buiten beeld gelaten omdat zij juist de Syrische Koerden als belangrijke bondgenoot zien in de strijd tegen IS in deze, de Russen willen hen betrekken bij de onderhandelingen, Turkije wil daar niks van weten en een nieuwe conflict dreigt:

https://www.al-monitor.co(...)n-erdogan-putin.html

[..]

quote:

In de door Turkije bezette gebieden in Syrië kunnen we het er wel volgens mij over eens zijn dat Turkije het daar voor het zeggen heeft en ook daadwerkelijk in samenwerking met Rusland en Iran een wapenstilstand tussen de rebellen en Hezbollah/ Assad kan afdwingen. Daarmee zal het niet evenveel tegenwicht kunnen bieden als bijvoorbeeld Rusland of Iran zelf natuurlijk, maar in veel vredesoverleggen en conferenties was Turkije wel een partij, waar een ander supermacht zoals de VS volledig was buitengesloten.

Zie hierboven, net als met Irak blijft die samenwerking natuurlijk gebouwd op tijden van achterdocht en wantrouwen, er is enige noodzaak om samen te werken maar ik zou daar nou niet een sterke positie van Turkije in zien. Laten we niet vergeten dat Turkije pas kon optreden in Syrie na toestemming van Rusland en werd het gebied dat Turkije bezet ook voor een groot deel meeveroverd door de Russische troepen en hulp in de strijd. De prijs die Turkije hiervoor betaalde was dat het de oppositie in Aleppo moest ophouden te steunen en die stad overdroeg, feitelijk, aan Assad. Dat betekent misschien dat de Turken mogen aanschuiven maar wel aan een Russische hand. Het enige wat de Turken willen bereiken is dat de Syrische Koerden niet deelnemen aan de vredesonderhandelingen en Turkije over hun gebieden controle krijgen. En laat dat nou net iets zien wat Rusland niet bereid is op het ogenblik om te geven. Heeft Turkije dan zo'n machtige rol? Het moet nu zelfs weer naar de VS keren om ervoor te zorgen dat de Syrische Koerden niet door Amerikanen worden bewapend, ze leken steun te hebben, maar eigenlijk is er weinig concreet gezegd of gebeurt. Kortom ik zou niet zeggen dat de Amerikanen echt bezig zijn met Syrie, dus het niet zoveel uitmaakt dat ze er in Sochi niet bij zijn, maar ook dat de Turken nou niet echt heel sterk ogen in dit hele gebeuren.

[..]

quote:

Ik denk dat het aftreden / overlijden van Erdogan wel een recept is voor een burgeroorlog in Turkije. Als de Koerdische stemmer van de AKP wegvalt en zich aansluit bij de HDP zal de Koerdische zaak alleen maar sterker dan ooit worden, met alle - militante - gevolgen van dien. Na Erdogan zouden de republikeinen weleens de grootste partij kunnen worden, republikeinen zijn niet blij met de Islamistische koers van Erdogan in het publieke domein, de islamisten zullen de 'verworven' rechten niet willen inleveren, de nationalisten zijn de ideale doelgroep om een etnische oorlog met de Koerden uit te lokken en de Koerden zullen "nu of nooit"' denken. Al met al geen hele fijne vooruitzicht als er geen Erdogan(/Gul) alternatief te vinden is.

Ik had gelezen dat Erdogan weinig meer is dan de 'praatpop' van een groep neo-nationalisten, traditionele nationalisten, en Moslim nationalisten. Deze groepen zijn anti-Westers en Eur-Azie gericht: https://www.al-monitor.co(...)en-super-powers.html

Het ligt aan de persoonlijkheid van een type Erdogan vinden. Misschien wordt er al iemand voorbereid. Zijn er kandidaten?

Ander nieuws:

Opec reaches deal with Russia to extend oil cuts through 2018
https://www.ft.com/content/03242c9c-05d6-3ce9-8732-b11abca356fb

quote:

The world’s biggest oil producers have agreed to extend a deal to curb oil production throughout 2018 to shrink swollen stockpiles and keep prices above $60 a barrel.

Saudi Arabia and Russia, whose combined production makes up a fifth of global supplies, have together led an effort by 24 countries inside and outside the Opec cartel to curb global production by 1.8m barrels next year. If an agreement had not been reached on Thursday, the deal was set to expire in March.

“By agreeing a nine month extension this shows a serious commitment from Saudi Arabia and Russia to keep pushing down inventories while propping up the price,” said Jason Schenker at Prestige Economics.

The agreement means Saudi Arabia and Russia – whose output totals more than 20m barrels a day — have stood by a deal sealed by Russian President Vladimir Putin and King Salman last year, and which has dominated crude markets for the past 18 months.

Ahead of the meeting, Russia, the largest oil producer outside Opec, had been at odds with other members over how long to extend the deal, which first came into effect in January. But Thursday’s agreement shows a line has been drawn a line under their differences.

The deal is likely to be reassessed in the middle of next year when Opec has its next scheduled meeting.

Zeer belangrijk voor de machtsbalans in het Midden-Oosten.

Former Egyptian PM missing after being held in UAE
https://www.ft.com/tour. https://www.ft.com/content/5a233d90-d776-11e7-a039-c64b1c09b482

quote:

Ahmed Shafiq has been arrested in the United Arab Emirates and deported to Cairo less than a week after he announced his intention to run again for the Egyptian presidency, according to his lawyer. Dina Adly Hussein, confirmed the Egyptian former prime minister’s arrest on her Facebook page. She said he had been deported on a private plane to Egypt and that she had lost contact with him. Mr Shafiq had said on Wednesday that he planned to return to contest presidential elections due in the spring. In a surprise twist later in the day he appeared in a pre-recorded video broadcast by Al Jazeera television to say that the authorities in the Emirates were preventing him from leaving the country for reasons he did not understand. A retired air force general, Mr Shafiq was a finalist in the presidential election of 2012 but lost narrowly to Mohamed Morsi, the Islamist candidate who ruled for a year before being ousted by a popularly-backed military coup. If allowed to run, Mr Shafiq could be a serious challenger to Abdel Fattah al-Sisi, who is reaching the end of his first term. As a former military man and an opponent of the Islamists, he is likely to appeal to the voters who support Mr Sisi but may be disillusioned with his rule because of high prices and continued attacks by jihadis. In 2012 Mr Shafiq was backed by sections of society that feared rule by the Islamists and also mobilised electoral networks that had supported the regime of Hosni Mubarak, the president toppled by an uprising in 2011. Mr Mubarak appointed Mr Shafiq prime minister during his final days in power. Mr Shafiq fled to the Emirates immediately after the 2012 election in what was seen as a bid to escape retribution by the incoming Muslim Brotherhood regime. He spoke only rarely to the press, occasionally voicing disagreement with the policies of Mr Sisi, the current president who led the 2013 coup. Pro-regime television in Egypt unleashed a storm criticism of Mr Shafiq after he revealed his intention to run for president, with some commentators accusing him of working in league with the ousted Brotherhood, which has been declared a terrorist organisation. The UAE has been a staunch supporter of Mr Sisi. It has poured billions of dirham into the Egyptian economy to help prop it up after the ousting of the Islamists. Anwar Gargash, the UAE minister for foreign affairs tweeted on Wednesday that Mr Shafiq was free to leave but the UAE was disappointed he had shown no gratitude for its hospitality.

Het Arabische blok blijft veel samenwerken in deze tijden en omgeving.

Voormalig Jemenitische president Saleh (75) gedood:
https://www.nrc.nl/nieuws(...)aleh-gedood-a1583603

quote:

De voormalige president van Jemen Ali Abdullah Saleh is op maandag gedood door rivaliserende Houthi-rebellen. Dat meldt een radiostation dat actief is in het gebied dat gecontroleerd wordt door de Houthi’s. Bronnen binnen de partij van Saleh bevestigen zijn dood. Dat zou ten zuiden van de hoofdstad Sana’a zijn gebeurd, meldt het Saoedische mediakanaal Al-Arabiya. Bij deze militaire actie is ook Yassser al-Awadi, assistent-generaal van de Volkspartij (GPC), gedood. Via Twitter is een aantal foto’s opgedoken van de omgekomen ex-president. In een video, uitgezonden op een lokaal televisiestation, ligt Saleh op een deken die wordt vastgehouden door feestvierende Houthi-rebellen. Hij heeft een wond aan zijn hoofd. Bronnen uit de Houthi-beweging melden dat strijders de bewapende auto van Saleh beschoten met een raketwerper waarna ze de voormalig president doodschoten. Eerder op de dag werd het huis van Saleh in de hoofdstad Sana’a opgeblazen. Wraak voor overstap naar coalitie Saoedi-Arabië De moord op de 75-jarige Saleh is overduidelijk een wraakactie van de shi’itische rebellenbeweging. Zaterdag maakte Saleh een opmerkelijke overstap bekend, van het kamp van de Houthi’s naar de grote vijand: Saoedi-Arabië. Meer dan twee jaar vocht Saleh aan de zijde van de Houthi-rebellen tegen zijn opvolger president Abd Rabbuh Mansur Hadi, die wordt gesteund door een internationale coalitie onder leiding van Saoedi-Arabië. Saleh was de machtige man achter de schermen die er mede voor zorgde dat de Houthi’s, gebruikmakend van de politieke chaos in het land, in september 2015 hoofdstad Sana’a veroverden op het Jemenitische leger. Een half jaar eerder waren president Hadi en zijn ministers naar Saoedi-Arabië gevlucht. Lees ook het achtergrondartikel van NRC-redacteur Floris van Straaten Oorlog maakt Jemen tot een hel op aarde Afgezet door protesten burgerbevolking Saleh werd op 17 juli 1978, op 36-jarige leeftijd, president van Noord-Jemen. Na de samenvoeging met het zuiden van Jemen werd hij in 1990 president van het gehele land. De in het dorpje Bait al-Ahmar geboren Saleh onderhield goede betrekkingen met Saoedi-Arabië en de Verenigde Staten. Hij was een belangrijke bondgenoot in de strijd tegen terrorisme. Over de mensenrechtenschendingen die plaatsvonden in land en de corruptie in het armlastige land werd decennialang gezwegen. Lees ook: Het jaar van de Arabische Lente, deel drie: Jemen Dat veranderde doordat duizenden veelal jonge Jemenieten in 2011 en 2012 de straat op gingen om te protesteren tegen zijn dictatoriale bestuur. De bevolking was geïnspireerd door de massale volksprotesten in Tunisië, Egypte en andere Arabische landen en richtte ook tentenkampen op in de hoofdstad. Saleh reageerde met harde hand; veiligheidsdiensten doodden honderden burgers tijdens de protesten. Na politieke druk van de voormalig Amerikaanse president Barack Obama gaf Saleh zijn macht over aan vicepresident Hadi. In ruil kreeg hij immuniteit.

Overigens leuke foto die bij dit artikel werd gezet via Twitter:



Zijn niet veel leiders nog van over ongeveer zeven jaar later.

UAE and Saudi Arabia forge economic and military alliance

https://www.ft.com/content/f2306d1c-d99a-11e7-a039-c64b1c09b482

quote:

Simeon Kerr in Dubai
5 HOURS AGO 1
The United Arab Emirates and Saudi Arabia have launched an economic and military partnership in a move that threatens to further weaken the Gulf Cooperation Council, the Arab world’s only functioning trade bloc.

The announcement came hours before the GCC on Tuesday held its first summit since Saudi Arabia, the UAE and Bahrain imposed a regional embargo on neighbouring Qatar, triggering the oil-rich Gulf’s worst crisis in decades.

Sheikh Khalifa bin Zayed al-Nahyan, the UAE president, said in a statement that a “joint co-operation committee” would be established to co-ordinate in “all military, political, economic, trade and cultural fields”.

Saudi Arabia and the UAE, the Gulf’s largest economies, have been forging a deeper alliance in recent years and have pursued increasingly assertive foreign policies. The two countries are the main members of a coalition fighting Iranian-backed Houthi rebels in Yemen’s almost three-year war and are at the forefront of Arab efforts to counter Tehran’s influence in the Middle East.

The aggressive stance is being driven by Mohammed bin Salman, the Saudi crown prince and Mohammed bin Zayed al-Nahyan, Abu Dhabi’s crown prince and the UAE’s de facto leader. The pair enjoy a close working relationship and represent a younger generation of Gulf leaders keen to modernise their oil-dependent states while brooking little dissent. They are hawks on Iran and view political Islam as a threat to the stability of the region.

Riyadh and Abu Dhabi accuse Qatar, long viewed as a maverick in the Gulf, of sponsoring terrorism and supporting Islamist groups such as the Muslim Brotherhood and Hamas, the Palestinian militant faction.

Qatar, which hosted the US’s biggest military base in the Middle East and is the world’s top exporter of liquefied natural gas, denies the allegations.

Doha has said it is willing to discuss an end to the six-month dispute, which has turned western allies against each another. But Saudi Arabia and the UAE have shown little appetite for compromise, insisting that Qatar agree to a list of extraordinary demands, including the closure of Al Jazeera, its satellite television network.

The crisis has driven the GCC, which also includes Kuwait, Oman and Bahrain, to the brink of collapse and forced Qatar to turn to Turkey, Iran and Oman to sustain imports.

The GCC was formed in 1981 to promote security and economic co-operation among the six Gulf states and counter regional threats after the Iranian revolution in 1979.

Kuwait, which has acted as the mediator in the dispute with Qatar, hosted Tuesday’s summit. Tamim bin Hamad Al Thani, Qatar’s emir, is scheduled to attended the meeting. But Saudi Arabia, the UAE and Bahrain sent low-level representatives to the summit.

Some of the Gulf’s economic partners, such as the UK, are worried that the regional spat could jeopardise plans to negotiate trade deals.

Natuurlijk niet geheel nieuw of onverwacht maar wel degelijk belangrijk.

For Abbas, come hell or intifada, Jerusalem is the hill to die on:

The PA president is leading the charge against American plans to recognize Jerusalem as Israel's capital and move the embassy; if violence ensues, it will have stemmed from the top

https://www.timesofisrael(...)-the-hill-to-die-on/

quote:

Even if he doesn’t mean to, US President Donald Trump’s policy shift on Jerusalem is likely to drop Israel into a stew of trouble that it’s doubtful the country wants. Even if only a sliver of the threats issued in the past days from Palestinians and Arab states are made good on, Israeli citizens are liable to pay a heavy price for Trump following through, with the widespread support of mainstream Israeli leaders, on his campaign promise of moving the embassy.

Trump is expected Wednesday to declare US recognition of Jerusalem as Israel’s capital and to order the start of work to move the embassy from Tel Aviv to Jerusalem, White House officials confirmed Tuesday. US recognition of Jerusalem as Israel’s capital is legitimate, almost banal; the same goes for moving the embassy there. But the warnings coming from even moderate Arab states show how sensitive the Jerusalem issue is and how problematic it can be to deal with even for them.

While the embassy move is expected to take months if not years, merely the prospect of it, as well as the recognition of Jerusalem, have inspired a blizzard of warnings of possible violence in the West Bank and elsewhere.

In a series of phone calls Tuesday, Trump made clear to Arab leaders his plans to move the embassy and recognize the city as Israel’s capital. He spoke about it with Palestinian Authority President Mahmoud Abbas, Jordan’s King Abdullah, Egypt’s Abdel-Fatah El-Sissi and Saudi King Salman. The leaders of all of the Sunni Arab states considered to be “moderate,” or those that have covert security ties with Israel, warned of the grave consequences of the move, and of an escalation in violence because of the disregard for Muslim sensitivities around the world.

King Mohammed VI of Morocco, the Arab League, the top Islamic body al-Azhar also all emphasized that moving the embassy could have serious consequences.

Leading the chorus, rather than being led this time, is Abbas. He has spoken in recent days with every Arab and European leader he could and warned them that an action like this could lead to violence on the ground.

Should there be an actual increase in violence, it won’t stem from attacks by “lone wolves” or smaller Palestinian factions; rather, the descent into chaos will have been orchestrated from above, by the chairman himself, just like in the bad old days of Yasser Arafat.

For Abbas, Jerusalem is a red flag. When he was negotiating for the Palestine Liberation Organization at Camp David in 2000, he was among the leaders of the camp who stood against a deal giving up Palestinian sovereignty over the Temple Mount. Any time Jerusalem moves to the top of the Middle East agenda, Abbas speaks up, and loudly.

Mahmoud Abbas gives a speech during a meeting of Palestinian leadership in the West Bank city of Ramallah on July 21, 2017. (FLASH90)
Even if he doesn’t mean to, US President Donald Trump’s policy shift on Jerusalem is likely to drop Israel into a stew of trouble that it’s doubtful the country wants. Even if only a sliver of the threats issued in the past days from Palestinians and Arab states are made good on, Israeli citizens are liable to pay a heavy price for Trump following through, with the widespread support of mainstream Israeli leaders, on his campaign promise of moving the embassy.

Trump is expected Wednesday to declare US recognition of Jerusalem as Israel’s capital and to order the start of work to move the embassy from Tel Aviv to Jerusalem, White House officials confirmed Tuesday. US recognition of Jerusalem as Israel’s capital is legitimate, almost banal; the same goes for moving the embassy there. But the warnings coming from even moderate Arab states show how sensitive the Jerusalem issue is and how problematic it can be to deal with even for them.

Get The Times of Israel's Daily Edition by email and never miss our top stories FREE SIGN UP
While the embassy move is expected to take months if not years, merely the prospect of it, as well as the recognition of Jerusalem, have inspired a blizzard of warnings of possible violence in the West Bank and elsewhere.

US President Donald Trump arrives for a speech at the Rotunda of the Utah State Capitol on December 4, 2017 in Salt Lake City, Utah. George Frey/Getty Images/AFP)
In a series of phone calls Tuesday, Trump made clear to Arab leaders his plans to move the embassy and recognize the city as Israel’s capital. He spoke about it with Palestinian Authority President Mahmoud Abbas, Jordan’s King Abdullah, Egypt’s Abdel-Fatah El-Sissi and Saudi King Salman. The leaders of all of the Sunni Arab states considered to be “moderate,” or those that have covert security ties with Israel, warned of the grave consequences of the move, and of an escalation in violence because of the disregard for Muslim sensitivities around the world.

King Mohammed VI of Morocco, the Arab League, the top Islamic body al-Azhar also all emphasized that moving the embassy could have serious consequences.

Leading the chorus, rather than being led this time, is Abbas. He has spoken in recent days with every Arab and European leader he could and warned them that an action like this could lead to violence on the ground.

Should there be an actual increase in violence, it won’t stem from attacks by “lone wolves” or smaller Palestinian factions; rather, the descent into chaos will have been orchestrated from above, by the chairman himself, just like in the bad old days of Yasser Arafat.

For Abbas, Jerusalem is a red flag. When he was negotiating for the Palestine Liberation Organization at Camp David in 2000, he was among the leaders of the camp who stood against a deal giving up Palestinian sovereignty over the Temple Mount. Any time Jerusalem moves to the top of the Middle East agenda, Abbas speaks up, and loudly.

Israeli police square off against rock throwers during a riot in the neighborhood of Wadi Joz on July 21, 2017. (Judah Ari Gross/Times of Israel)
Last July, amid the crisis over metal detectors at the Temple Mount, he made the unprecedented move of freezing security coordination with Israel, and now he is practically ordering his men to escalate violence. His Fatah faction published on Tuesday an official announcement calling for “days of rage” on Wednesday, Thursday and Friday, and for mass protests.

It is likely that a green light will be given to the Tanzim militia to send people out into the streets and to his security forces to look the other way.

Abbas, at least for now, looks determined not to cede to Hamas or anyone else his leading role in the battle for Jerusalem, no matter the price. He may not care too much if the Palestinian public blames him for the collapse of the Fatah reconciliation process with Hamas, but he will not allow himself to be accused of surrendering and relinquishing Jerusalem.

Interessante ontwikkeling zou dit zijn. Wat betekent dit voor de positie van Abbas in de Palestijnse Gebieden?

quote:

Op donderdag 7 december 2017 00:32 schreef Nintex het volgende:
Mjah, Trump laat zijn 4D chess magic los op het Midden Oosten.

De Palestijnen kunnen op twee manieren reageren. Naar de onderhandelingstafel om een betere positie te krijgen of gaan rellen en aanslagen plegen om de verhuizing van een gebouw.

Ze gaan vol voor dat tweede natuurlijk, waardoor de positie van Israel/VS in dit verhaal nog sterker gaat worden. Ik heb medelijden met Abbas en de hysterische moslims. Trump veegt ze zo van tafel.

Ik denk wel dat dit grote gevolgen kan hebben voor Abbas, maar het feit dat Hamas een derde intifada [misschien] zou willen beginnen om een Amerikaanse erkenning, zegt genoeg over hoe hypocriet de Palestijnen in dit hele conflict staan na alles wat ze hebben uitgevreten via internationale organisaties en instanties.