Depressie & Angst #135

quote:

Op vrijdag 1 juli 2016 00:13 schreef Andromache het volgende:

[..]

Nee. Maar ik heb al een jaar intensief therapie gehd en het lijkt helemaal niet te hebben geholpen. Ik kwam er zo goed uit maar alles wat ik geleerd heb is weer weg. Voel me zo alleen en zo mislukt. De basis-GGZ is niet voldoende en voor de tweede lijn is er een megawachtlijst. Ik zie het niet meer zitten. Zo verdrietig. Ik dacht er zonder medicijnen af te kunnen komen maar dit is ook geen leven.

Wat als je weer actief verder gaat met je therapie? In de eerste instantie op jezelf, met wat je hebt geleerd tijdens je intensieve therapie, terwijl je actief verder zoekt naar hulp die jou meer schikt? Neem contact op met je huisarts, of de instelling waarbij je was, en geef aan wat je hier schrijft.

Mocht je niet je gewenste resultaat krijgen, zoek door. Maar weinig gaat plotseling en alles gaat met stapjes. Ook jij.

quote:

Op vrijdag 1 juli 2016 00:20 schreef Kamina het volgende:

[..]

Wat als je weer actief verder gaat met je therapie? In de eerste instantie op jezelf, met wat je hebt geleerd tijdens je intensieve therapie, terwijl je actief verder zoekt naar hulp die jou meer schikt? Neem contact op met je huisarts, of de instelling waarbij je was, en geef aan wat je hier schrijft.

Mocht je niet je gewenste resultaat krijgen, zoek door. Maar weinig gaat plotseling en alles gaat met stapjes. Ook jij.

Dat sta ik mezelf niet toe. Ik heb een belabberd dagritme. Als ik echt van mezelf hield, zorgde ik wel beter voor mezelf. Ik heb mijn relatie laten mislukken dus ik verdien het niet om lief voor mezelf te zijn.

quote:

Op vrijdag 1 juli 2016 00:13 schreef Andromache het volgende:

[..]

Nee. Maar ik heb al een jaar intensief therapie gehd en het lijkt helemaal niet te hebben geholpen. Ik kwam er zo goed uit maar alles wat ik geleerd heb is weer weg. Voel me zo alleen en zo mislukt. De basis-GGZ is niet voldoende en voor de tweede lijn is er een megawachtlijst. Ik zie het niet meer zitten. Zo verdrietig. Ik dacht er zonder medicijnen af te kunnen komen maar dit is ook geen leven.

Maar het heeft in het begin dus wel -iets- gedaan, een positief effect op je gehad.

Als dat wat je dacht jou had geholpen, niet datgene was wat je geholpen heeft, wat heeft je dan toen wel geholpen?

Ik vind het op zich niet gek om liefst geen medicatie te willen gebruiken.

Ik heb in het verleden wel medicatie gebruikt (ivm depressieklachten), maar dat vind ik nu niet meer nodig.

Wat voor behandeling kreeg je toen?

quote:

Op vrijdag 1 juli 2016 00:23 schreef Andromache het volgende:

[..]

Dat sta ik mezelf niet toe. Ik heb een belabberd dagritme. Als ik echt van mezelf hield, zorgde ik wel beter voor mezelf. Ik heb mijn relatie laten mislukken dus ik verdien het niet om lief voor mezelf te zijn.

Hier (reactie op vetgedrukte) heb je niet veel aan...maar welcome to the club
^{(kan je wel DM/anderzijds uitleg geven, maar mijn dag/nachtritme van de laatste maanden slaat echt helemaal nergens meer op ).}

Je straft jezelf en bent streng voor jezelf? Waarom eigenlijk? Waarvoor zou dat nodig zijn? Omdat je voor je gevoel gefaald hebt? Gefaald waarin/waarmee?

Heeft dit wellicht iets met je verleden te maken??

Ja nou ja ik wil heel graag het warme gezin terug dat op mijn 16e opeens in duigen viel. En ik ben maar niet in staat om dat zelf te krijgen/maken.

quote:

Op vrijdag 1 juli 2016 00:34 schreef Andromache het volgende:
Ja nou ja ik wil heel graag het warme gezin terug dat op mijn 16e opeens in duigen viel. En ik ben maar niet in staat om dat zelf te krijgen/maken.

Je beseft neem ik aan wel dat je daarmee (het zelf stichten van een gezin) probeert een leegte op te vullen die toen (op je 16e schijnbaar) is ontstaan?

Dat heeft toen veel impact op je gehad? Dat moet bijna wel als ik dit zo lees.

Had je het toen (voor het op je 16e stuk ging) echt zo goed? Het gezin waarin je opgroeide is toen plotseling uit elkaar gevallen? Mensen overleden of iets anders overleden?

Sorry voor het vragenbombardement, maar ik loop op m'n laatste restjes brandstof en dan gaat zeg maar de tactische subtiliteit er relatief vroeg aan en ben ik wat directer

quote:

Op vrijdag 1 juli 2016 00:38 schreef magnetronkoffie het volgende:

[..]

Je beseft neem ik aan wel dat je daarmee (het zelf stichten van een gezin) probeert een leegte op te vullen die toen (op je 16e schijnbaar) is ontstaan?

Dat heeft toen veel impact op je gehad? Dat moet bijna wel als ik dit zo lees.

Had je het toen (voor het op je 16e stuk ging) echt zo goed? Het gezin waarin je opgroeide is toen plotseling uit elkaar gevallen? Mensen overleden of iets anders overleden?

Sorry voor het vragenbombardement, maar ik loop op m'n laatste restjes brandstof en dan gaat zeg maar de tactische subtiliteit er relatief vroeg aan en ben ik wat directer

Nou ik was al kwetsbaar en onzekfverzekerd, maar toen dat ook nog eens gebeurde, was het einde zoek. En ik ben matig in staat er afscheid van te nemen.

quote:

Op vrijdag 1 juli 2016 00:43 schreef Andromache het volgende:

[..]

Nou ik was al kwetsbaar en onzekfverzekerd, maar toen dat ook nog eens gebeurde, was het einde zoek. En ik ben matig in staat er afscheid van te nemen.

Enig idee waarom je toen al kwetsbaar en onzelfverzekerd was?
Waarin/waarop uitte zich dat? En waarover was je onzeker?

Afscheid nemen is sowieso lastig, maar als dit zo belangrijk voor je was, had je het gevoel alsof je veilige haven (je gezin) ineens weg was? Zo ja, waartegen bood die haven bescherming?

Je beschermd voelen, voelt sowieso wel fijn

quote:

Op vrijdag 1 juli 2016 00:23 schreef Andromache het volgende:

[..]

Dat sta ik mezelf niet toe. Ik heb een belabberd dagritme. Als ik echt van mezelf hield, zorgde ik wel beter voor mezelf. Ik heb mijn relatie laten mislukken dus ik verdien het niet om lief voor mezelf te zijn.

Wat mijn moeder tegen mij zei toen ik verdrietig en depressief was, nadat ze uit haar eigen depressie van 30 jaar kwam, is: "dat betekent dat je gevoel in je flikker hebt". Om daarin uit te wijden: je voelt je rot over hoe het met je gaat, dus je houdt wel degelijk van jezelf.

Dat dagritme, dat is, echt waar, een kwestie van doen. Niemand zal zeggen dat het makkelijk zal zijn. Je zal elk moment moeten waken voor je zwakten, jezelf heuvels en bergen op moeten slepen, totdat je de kracht hebt om ze moeiteloos te verzetten. Want niet alleen ons lichaam heeft training nodig, ook onze 'geest'. Dat betekent stapje voor stapje vooruit komen.

En lieverd, ik heb precies gezeten waar jij zit, de meest prachtige mensen uit mijn leven laten lopen, en laten lijden. Dat kan ik nooit terugdraaien, maar ik heb me erin kunnen berusten. Met hen heb ik vrede gesloten, en mezelf. Zij zijn vooruit gegaan, en ik ook. En jij kan dat ook. Want als ik het kan, kan iedereen het. En zeker jij; iemand waarvan ik denk dat ze meer gevoel in haar flikker heeft dan ik.

Misschien mag ik toch nog beginnen aan vervolgopleiding

Moet alleen wel dokters of psycholoog verklaring voorleggen. Hoe vraag je die aan? Gewoon mailtje sturen?

quote:

Op vrijdag 1 juli 2016 11:04 schreef Donnie-Brasco het volgende:
Misschien mag ik toch nog beginnen aan vervolgopleiding

Moet alleen wel dokters of psycholoog verklaring voorleggen. Hoe vraag je die aan? Gewoon mailtje sturen?

Mooi. Ff belletje plegen.

quote:

Op vrijdag 1 juli 2016 00:34 schreef Andromache het volgende:
Ja nou ja ik wil heel graag het warme gezin terug dat op mijn 16e opeens in duigen viel. En ik ben maar niet in staat om dat zelf te krijgen/maken.

Hoe je vindt dat het zou moeten zijn, kan heel erg in de weg staan van wat het zou kunnen zijn...

Je vindt dat je blij moet kunnen zijn zonder pillen... Dat staat je nu in de weg van blij zijn MET pillen.

Je vindt dat je leven op dit en dat punt zou moeten zijn, daardoor belemmer je jezelf al het goede te zien in en te genieten van wat je leven nu te bieden heeft en dus sta je daarmee zelf in de weg van genieten van je leven. Omdat het niet voldoet aan een standaard die jezelf ooit hebt opgelegd.

Als het niet kan zoals het moet...

Vanuit dit topic R&P / Zelfmoordpoging overleefd?

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

^{Achtergrondinformatie: De trigger voor het maken van dit filmpje was een zelfmoord, maar filmpje gaat met name over depressie.}

Veel vind ik zeg maar niet helemaal toepasbaar op hoe ik zelf naar dit onderwerp kijk (ben het niet met alles eens. Misschien dat sommigen bepaalde dingen op bepaalde manieren beleven, maar ik beleef ze niet zo (zal wel een ASS-iets zijn)), maar deze docu is heel mooi gemaakt en belicht een aantal dingen die best wat meer aandacht zouden mogen krijgen.

Leek me wel passend voor deze reeks.

Zelf vond ik het stukje vanaf 36:45 heel goed (echt hulde ), dit wordt echt te weinig beseft (en zelfs voor onzin versleten, echt een grote schande).

Net gestart met een nieuwe baan, technisch adviseur bij een Installatiebedrijf. Ik ben uiteindelijk meer mijn eigen baas, alleen moet ik nu in een korte tijd erg veel leren, en maak ik lange dagen, kort gezegd, het allemaal behoorlijk uitdagend momenteel. Gelukkig vind ik de baan 15x leuker dan het callcenter.

Ik merk dat met meer stress mijn angstklachten ook weer erger worden. Het pookt die oude burnout gerelateerde angsten een beetje wakker. Dan zit ik me druk te maken over dat ik bijvoorbeeld niet genoeg over m'n gevoelens praat en daarom een burnout krijg, terwijl ik op dat moment nergens mee zit. Het praten om het praten, alleen om die diepgewortelde angst te bevredigen.

Gelukkig heb ik de jaren hiervoor aan mezelf laten zien dat ik het kan, ik kan onder heel veel omstandigheden in balans blijven, en ik ben enorm gegroeid. En gaat het toch mis, tja, ik weet en kan ook niet alles. Dan maak ik er wel het beste van daarna.

Zo, laat de dag maar weer komen.

quote:

Op woensdag 6 juli 2016 08:18 schreef duracellkonijntje het volgende:
Net gestart met een nieuwe baan, technisch adviseur bij een Installatiebedrijf. Ik ben uiteindelijk meer mijn eigen baas, alleen moet ik nu in een korte tijd erg veel leren, en maak ik lange dagen, kort gezegd, het allemaal behoorlijk uitdagend momenteel. Gelukkig vind ik de baan 15x leuker dan het callcenter.

Ik merk dat met meer stress mijn angstklachten ook weer erger worden. Het pookt die oude burnout gerelateerde angsten een beetje wakker. Dan zit ik me druk te maken over dat ik bijvoorbeeld niet genoeg over m'n gevoelens praat en daarom een burnout krijg, terwijl ik op dat moment nergens mee zit. Het praten om het praten, alleen om die diepgewortelde angst te bevredigen.

Gelukkig heb ik de jaren hiervoor aan mezelf laten zien dat ik het kan, ik kan onder heel veel omstandigheden in balans blijven, en ik ben enorm gegroeid. En gaat het toch mis, tja, ik weet en kan ook niet alles. Dan maak ik er wel het beste van daarna.

Zo, laat de dag maar weer komen.

Gaat helemaal goed komen! Sowieso goed bezig Je instinct is wel goed...blijven praten. Liever die drang iets te vaak hebben dan dat je dingen gaat opstapelen (veel ervaring mee). Heel veel succes bij je nieuwe baan!

Man wat een tranendal weer op de fiets. Ik voel me zo enorm eenzaam. Ik ben vrijwel alleen aan het klussen, en dat versterkt de frustratie om mijn c-keuzeleven. Ik weet eigenlijk niet waarvoor ik nog leef. Mijn leven is doelloos, ik heb niemand om voor te zorgen laat staan iemand die een beetje voor mij zorgt. Een baan die stom is, een afdeling die niets om het lijf heeft. Levensfases als moeder en oma worden gaan aan mij voorbij, waarom zou ik nog doorleven? Extra neus op de feiten bij d stucadoors en Marktplaatskopers die me vragen of ik alleen ga wonen in mijn huisje. Zie je wel? Ik wijk af. Jarenlang heb ik zo hard mijn best gedaan om er sociaal bij te horen, dat is me heel aardig gelukt, ben een spontane vrouw als ik mensen ontmoet en maak dan makkelijk contact. Maar nu wijk ik weer zo hard af. Vrijwel iedereen die ik ken heeft iemand thuis die er iets om geeft of je uberhaupt thuis komt. Ik ben weer het buitenbeentje, en die vreselijke pijn trek ik niet nog eens. Ik wil dit niet, ik ben nog liever dood dan dat ik nog meer zulke scherpe pijn meemaak. Dat dacht ik zo'n beetje de helft van mijn rit naar huis.

Toen bedacht ik dat ik meer mijn best moet doen voor een zinvol leven. Maar dat vind ik eng. Cirkelredeneren. Schop onder de kont en zulks...

quote:

Op zaterdag 9 juli 2016 01:27 schreef Andromache het volgende:
Man wat een tranendal weer op de fiets. Ik voel me zo enorm eenzaam. Ik ben vrijwel alleen aan het klussen, en dat versterkt de frustratie om mijn c-keuzeleven. Ik weet eigenlijk niet waarvoor ik nog leef. Mijn leven is doelloos, ik heb niemand om voor te zorgen laat staan iemand die een beetje voor mij zorgt. Een baan die stom is, een afdeling die niets om het lijf heeft. Levensfases als moeder en oma worden gaan aan mij voorbij, waarom zou ik nog doorleven? Extra neus op de feiten bij d stucadoors en Marktplaatskopers die me vragen of ik alleen ga wonen in mijn huisje. Zie je wel? Ik wijk af. Jarenlang heb ik zo hard mijn best gedaan om er sociaal bij te horen, dat is me heel aardig gelukt, ben een spontane vrouw als ik mensen ontmoet en maak dan makkelijk contact. Maar nu wijk ik weer zo hard af. Vrijwel iedereen die ik ken heeft iemand thuis die er iets om geeft of je uberhaupt thuis komt. Ik ben weer het buitenbeentje, en die vreselijke pijn trek ik niet nog eens. Ik wil dit niet, ik ben nog liever dood dan dat ik nog meer zulke scherpe pijn meemaak. Dat dacht ik zo'n beetje de helft van mijn rit naar huis.

Toen bedacht ik dat ik meer mijn best moet doen voor een zinvol leven. Maar dat vind ik eng. Cirkelredeneren. Schop onder de kont en zulks...

Normal is overrated
Ik heb ook sinds kort een huisje en ging ik met mijn 36 jaar samen met mijn pa naar laminaat kijken bij de Roobol, zegt dat mens "u gaat vast alleen wonen"

Nou mevrouw u verkoopt vast niet veel met zulke technieken.

Ik heb jouw fase ook gehad en nu lach ik er om en iedereen heeft zijn problemen. Maar ik snap je frustratie, kom uit die comfortzone want ik gok dat op deze manier je toekomstbeeld ook beangstigend is.

quote:

Op zaterdag 9 juli 2016 01:27 schreef Andromache het volgende:
Man wat een tranendal weer op de fiets. Ik voel me zo enorm eenzaam. Ik ben vrijwel alleen aan het klussen, en dat versterkt de frustratie om mijn c-keuzeleven. Ik weet eigenlijk niet waarvoor ik nog leef. Mijn leven is doelloos, ik heb niemand om voor te zorgen laat staan iemand die een beetje voor mij zorgt. Een baan die stom is, een afdeling die niets om het lijf heeft. Levensfases als moeder en oma worden gaan aan mij voorbij, waarom zou ik nog doorleven? Extra neus op de feiten bij d stucadoors en Marktplaatskopers die me vragen of ik alleen ga wonen in mijn huisje. Zie je wel? Ik wijk af. Jarenlang heb ik zo hard mijn best gedaan om er sociaal bij te horen, dat is me heel aardig gelukt, ben een spontane vrouw als ik mensen ontmoet en maak dan makkelijk contact. Maar nu wijk ik weer zo hard af. Vrijwel iedereen die ik ken heeft iemand thuis die er iets om geeft of je uberhaupt thuis komt. Ik ben weer het buitenbeentje, en die vreselijke pijn trek ik niet nog eens. Ik wil dit niet, ik ben nog liever dood dan dat ik nog meer zulke scherpe pijn meemaak. Dat dacht ik zo'n beetje de helft van mijn rit naar huis.

Toen bedacht ik dat ik meer mijn best moet doen voor een zinvol leven. Maar dat vind ik eng. Cirkelredeneren. Schop onder de kont en zulks...

Misschien dat ik een open deur intrap, maar heb je er zelf weleens aan gedacht om fokkers te meeten? (ik meen me wel te kunnen herinneren dat je weleens in een slowchat post, dus wellicht dat je dit al een beetje in je hoofd had).

We hadden het als het goed is de laatste keer over je verleden, je eigen gezin? (weet niet meer zeker of dit wel of niet per DM/PM was, zal er dan ook niks over uitweiden in het openbaar).

quote:

Op zaterdag 9 juli 2016 01:37 schreef Droopie het volgende:

[..]

Normal is overrated
Ik heb ook sinds kort een huisje en ging ik met mijn 36 jaar samen met mijn pa naar laminaat kijken bij de Roobol, zegt dat mens "u gaat vast alleen wonen"

Nou mevrouw u verkoopt vast niet veel met zulke technieken.

Ik heb jouw fase ook gehad en nu lach ik er om en iedereen heeft zijn problemen. Maar ik snap je frustratie, kom uit die comfortzone want ik gok dat op deze manier je toekomstbeeld ook beangstigend is.

Ik denk eerlijk gezegd dat je hier best wel een punt hebt. Ik kan niet oordelen of Andro (en in hoeverre) zelf constructieve stappen heeft gezet wat aan haar leed te doen. Ze heeft denk ik ook een beetje de "pech" dat ze dat op zo'n manier brengt dat niet iedereen haar zou willen helpen (ben even expres wat vaag hier).

Maar ik kwam eigenlijk ook even een ego-postje doen.

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

Ego-post. Sorry.

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

quote:

Op zaterdag 9 juli 2016 14:00 schreef bloempjuh het volgende:
Ego-post. Sorry.

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

Ik moet ook nog

Heb eergister (dacht dat het eergisteren was?) geleefd op melbatoast, macaroni en limonadesiroop

Ik zou in jouw geval naar die AH gaan en dan je inkopen wel een beetje beperken tot het hoogst noodzakelijke (scheelt weer geld ).

quote:

Op zaterdag 9 juli 2016 14:00 schreef bloempjuh het volgende:
Ego-post. Sorry.

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

Boos op jezelf zijn helpt niet , al is t wel begrijpelijk.

Zo lekker naar de AH, als het lukt even lekker in de zon op een bankje genieten van wat lekkers?

En als je dan naar de winkel bent geweest heb je sowieso iets waar je trots op kunt zijn, want je bent mooi wel buiten geweest.

quote:

Op zaterdag 9 juli 2016 14:07 schreef magnetronkoffie het volgende:

[..]

Ik moet ook nog

Heb eergister (dacht dat het eergisteren was?) geleefd op melbatoast, macaroni en limonadesiroop

Ik zou in jouw geval naar die AH gaan en dan je inkopen wel een beetje beperken tot het hoogst noodzakelijke (scheelt weer geld ).

Ik weet niet eens wát ik moet kopen. Ben zó erg aan het stressen dat mijn hele hoofd 'dicht' zit. Partner ligt ziek in bed, dus aan hem heb ik ook niks.

Btw: moest al naar de tandarts maandag a.s. (= paniek), maar nu heb ik ook nog eens een gaatje in mijn kies ontdekt (= extra stress). Ik trek het niet meer. Wil een zomerslaap houden.

quote:

Op zaterdag 9 juli 2016 14:12 schreef bloempjuh het volgende:

[..]

Ik weet niet eens wát ik moet kopen. Ben zó erg aan het stressen dat mijn hele hoofd 'dicht' zit. Partner ligt ziek in bed, dus aan hem heb ik ook niks.

Btw: moest al naar de tandarts maandag a.s. (= paniek), maar nu heb ik ook nog eens een gaatje in mijn kies ontdekt (= extra stress). Ik trek het niet meer. Wil een zomerslaap houden.

Heb je geen kalmeringsmiddelen? Daar worden ze ten slotte voor voorgeschreven en als je ze hebt, lijkt 't me nu een goed moment daarvoor dit middel in te zetten.

quote:

Op zaterdag 9 juli 2016 14:16 schreef magnetronkoffie het volgende:

[..]

Heb je geen kalmeringsmiddelen? Daar worden ze ten slotte voor voorgeschreven en als je ze hebt, lijkt 't me nu een goed moment daarvoor dit middel in te zetten.

Dan kan ik helemaal de deur niet meer uit: die dingen maken extreem slaperig. Zou wel willen, maar kan mijn lief niet laten doodgaan van de honger

Op aandringen van Lief en omdat ik mezelf langzaamaan krankzinnig maakte, heb ik om een uur of drie tóch maar iets kalmerends gepakt. Na een paar uurtjes slapen (en Lief die me over mijn gezicht bleef aaien om me gerust te stellen) voel ik me nog steeds raar, maar niet meer wanhopig. Boodschappen doen is uitgesteld tot morgen.