Depressie & Angst #124

quote:

Op dinsdag 2 juni 2015 14:25 schreef ChildoftheStars het volgende:

[..]

Nee, maar ook niet zo slecht. Het komt nogal uit de lucht vallen.
Ik snap dat ze op den duur denken dat er meer nodig is, alleen ik had het niet nu verwacht. Ze vonden gewoon dat ik erg zorgwekkende dingen had opgeschreven, zeker gezien ik altijd alles bagatelliseer. Het voelt echt als een soort trap na aan. Ben je een keer open en eerlijk, dan krijg je dit. In de therapie ben ik altijd gematigd en houd ik me in. Uit je eens wat emoties word je weggestuurd. Maar goed... ze zullen het wel niet doen om me te pesten.

Sterkte. Ik ben ook zo dat ik alles t liefst niet wil uiten. Maar of je daar nou echt beter van wordt, dat denk ik niet.

Child

Toch wil ik even inbrengen dat je ontzettend goede stappen hebt gezet de laatste weken met het aankomen. Ik hoop dat deeltijd voldoende zal blijken te zijn. Hele dikke knuffel!

Dank jullie

Hm... Ik heb aan de telefoon uitgelegd dat ik het echt heel erg graag niet wil. En zij hebben mij uitgelegd dat ze zien dat ik goed mijn best doe, maar dat ik op deze manier zo weer terug bij af ben. Plus dat ze vooral mijn stemming niet verantwoord vinden. Ze zijn te bang dat er anders eventueel iets gebeurt. Het wordt een kortdurige opname (maar wat is kort) met als doel om me weer met de voetjes op de vloer te krijgen. Weekendjes thuis, wel gewoon contact met de wereld. Alleen even een therapieboost en hulp om mijn eetpatroon uit te breiden. Zeker omdat momenteel alles gewoon niet lukt eigenlijk.
Fijne is dat ik zo'n opname niet hoef te vertellen aan mensen als ik dat niet wil.
Nadeel is dat het weer een opname is. En dat ik niet wil en bang ben. Ik ben bang dat dit zo mijn leven blijft. Van opname naar therapie leven

quote:

Op dinsdag 2 juni 2015 19:54 schreef ChildoftheStars het volgende:
Dank jullie

Hm... Ik heb aan de telefoon uitgelegd dat ik het echt heel erg graag niet wil. En zij hebben mij uitgelegd dat ze zien dat ik goed mijn best doe, maar dat ik op deze manier zo weer terug bij af ben. Plus dat ze vooral mijn stemming niet verantwoord vinden. Ze zijn te bang dat er anders eventueel iets gebeurt. Het wordt een kortdurige opname (maar wat is kort) met als doel om me weer met de voetjes op de vloer te krijgen. Weekendjes thuis, wel gewoon contact met de wereld. Alleen even een therapieboost en hulp om mijn eetpatroon uit te breiden. Zeker omdat momenteel alles gewoon niet lukt eigenlijk.
Fijne is dat ik zo'n opname niet hoef te vertellen aan mensen als ik dat niet wil.
Nadeel is dat het weer een opname is. En dat ik niet wil en bang ben. Ik ben bang dat dit zo mijn leven blijft. Van opname naar therapie leven

Wat vervelend voor je Terwijl je zo goed bezig bent (vind ik echt, aan de hand van wat je hebt gepost). Sterkte, houd de moed erin . Ik hoop dat de opname je toch wat goeds gaat brengen. En maak je niet teveel zorgen over de verre toekomst, dat is een zorg voor later en er kan nog van alles veranderen.

http://chrisje.info/2015/(...)pressies-en-burnout/

quote:

Op woensdag 3 juni 2015 22:01 schreef sinterklaaskapoentje het volgende:
http://chrisje.info/2015/(...)pressies-en-burnout/

Heel herkenbaar. Zelfs de mensen die begrip hebben snappen het vaak toch niet helemaal. Mijn zusje is nu zelf overspannen en zei laatst ook tegen me dat ze nu precies snapt wat ik voel(de).

Het is gewoon zo abstract. Moeilijk uit te leggen. Ik hoop wel dat in deze snelle samenleving het begrip gaat groeien. Sowieso ligt half Nederland binnenkort plat met een burn-out als we zo doorgaan, dus ze moeten wel.

quote:

Op woensdag 3 juni 2015 22:39 schreef magnetronkoffie het volgende:

[..]

Tof dat je dit artikel hier komt quoten
Zelf ben ik het er wel mee eens trouwens.
Bij een gebroken been is je psyche nog zo goed als helemaal intact, met pure wilskracht (en een gipsje om je been zodat het kan genezen ) ben je er na x weken zo weer bovenop!

Bij depressie is juist die vechtlust, juist die wilskracht weg.

Ik vind het nog steeds zo ontzettend jammer dat daarover nog zoveel onweet over bestaal
Mensen kunnen zich gewoon niet voorstellen hoe het is om een gebroken wilskracht te hebben, om geen energie meer te hebben...het is ook best wel onvoorstelbaar

Ik vond hem zelf spot on. Nu ik niet in een depressie zit is het alsnog moeilijk te bevatten hoe het voelde. Misschien vergelijkbaar met als je net je been breekt of doodziek bent, het is onbegrijpelijk als je het niet zelf ook voelt of hebt gevoeld (rare vergelijking misschien maar ik hoop dat jullie snappen wat ik bedoel).
Zelf had ik mensen om me heen die het konden begrijpen maar ook heel veel die het niet snapte of niet willen snappen. Depressie wordt door zovelen gezien als luiheid, passief gedrag enz wat het zelfverwijt alleen vergroot voor de depressieve persoon.
'De maatschappij' geeft juist steeds minder ruimte.. Eerst label, dan passende therapie en dan pas vergoeding van de verzekering..

quote:

Op woensdag 3 juni 2015 22:57 schreef duracellkonijntje het volgende:

[..]

Heel herkenbaar. Zelfs de mensen die begrip hebben snappen het vaak toch niet helemaal. Mijn zusje is nu zelf overspannen en zei laatst ook tegen me dat ze nu precies snapt wat ik voel(de).

Het is gewoon zo abstract. Moeilijk uit te leggen. Ik hoop wel dat in deze snelle samenleving het begrip gaat groeien. Sowieso ligt half Nederland binnenkort plat met een burn-out als we zo doorgaan, dus ze moeten wel.

Vooral mensen in mijn generatie (1985-1995 ongeveer) kampen met steeds meer burnout en depressie door hoge verwachtingen van de maatschappij

Weekend, home sweet home (tot zondagavond).
Wat een pittige week was dit... Ik begin wel een beetje meer te begrijpen waarom ze dit willen. Desondanks vind ik het erg lastig om te accepteren (eten + bizar slecht slapen + depersonalisatie/dissociatie dat niet zo lekker gaat + iets te suïcidaal = opname).

Dit weekend eventjes lui zijn en veel mensen zien (moet ook trouwens). En dan mogen ze me weer pesten.

Onweer is hier begonnen! Vet gezellig het maakt me helemaal blij (21:00 en het lijkt wel nacht)

Tja... het is blijkbaar nodig. Die opname hing al sinds ik uit de vorige was boven mijn hoofd. Misschien heeft die gewoon te kort geduurd. Ik ga gewoon heel erg hard mijn best doen

Ik ben nieuw in deze reeks dus weet niet of mijn opmerking/vraag hier kan, en anders is het gewoon om ff van me af te schrijven.

Vanochtend was ik toevallig in de buurt van waar mijn zusje woont. Daarom kwam ik ff op de koffie, haar vriend was er ook want hij was blijven slapen. Ze moest naar haar werk dus toen ik 10 minuten binnen was, vertrok ze alweer. Er was ogenschijnlijk niks aan de hand, maar toen ze weg wilde gaan begon ze te huilen, maakte het uit met haar vriend en liep ze weg.

Ik was met stomheid geslagen en haar vriend ook, maar hij gaf aan dat dit vaker was gebeurd en we zijn toen met z'n tweeën even gaan gamen in haar woning. Hij zei dat mijn zusje vanwege haar angststoornis soms paniekaanvallen heeft waarbij ze zich zo gedraagt en dat dat de laatste tijd vaker was. Ik ben bekend met angststoornissen maar niet met deze symptomen. Ze zegt zich zo te gedragen omdat ze bang is dat haar vriendje haar verlaat, maar dat zie ik en anderen niet gebeuren, hooguit vanwege haar eigen gedrag dan.

Tien minuten later kwam ze woedend en schreeuwend weer binnen, smeet haar laptop kapot op de grond en probeerde alle spullen die ze kon pakken (haar eigen spullen) kapot te maken, we hebben haar met z'n tweeën in bedwang moeten houden, ze was fysiek en verbaal totaal onhandelbaar. Schreeuwen, zich proberen los te rukken etc. Ze krijste de hele buurt bij elkaar. Ik schrok me rot want ik heb in de 22 jaar dat ik mijn zusje ken nooit heftige emoties bij haar waargenomen, en al helemaal dit niet. Ze leek wel bezeten en rijp voor een gesloten inrichting. Volgens haar vriend heeft ze vaker dingen kapot gegooid en het in een impuls uitgemaakt.

Haar voornaamste verwijt was dat haar vriend, die ze meermaals had opgebeld, blijkbaar zijn telefoon niet opnam in de tien minuten dat ze weg was maar hij had niks door want we zaten te gamen. En al had hij het wel door gehad, niets rechtvaardigt zo'n reactie.

Ik ben dus enorm geschrokken en toen ze een uurtje later was gekalmeerd, hebben we rustig gewandeld en gepraat (werk had ik voor haar afgebeld) en toen had ze al enorme spijt, was ze zichzelf weer en gaf ze aan dat ze in blinde paniek was opdat hij haar zou verlaten. Daarom wilde ze alles kapotmaken. Die gedachtegang gaat er bij mij niet in, maar mensen met paniekaanvallen doen wel vaker irrationele dingen. Op deze manier is ze echter een gevaar voor zichzelf en voor anderen.

We zijn heel boos geworden en ze gaat maandag met haar psycholoog bellen, bij wie ze juist een poosje weg was. Daarna hebben we maar weer normaal gedaan, want boos blijven werkt alleen maar escalerend. Al heeft met name haar vriend alle reden om boos te zijn want ze behandelt hem heel slecht, terwijl hij zo goed voor haar is.

Mijn vraag: past dit gedrag in het patroon wat jullie hier (als experts/kenners?) van een angststoornis hebben?

quote:

Op zaterdag 6 juni 2015 16:32 schreef El_Liberaliste het volgende:
Ik ben nieuw in deze reeks dus weet niet of mijn opmerking/vraag hier kan, en anders is het gewoon om ff van me af te schrijven.

Vanochtend was ik toevallig in de buurt van waar mijn zusje woont. Daarom kwam ik ff op de koffie, haar vriend was er ook want hij was blijven slapen. Ze moest naar haar werk dus toen ik 10 minuten binnen was, vertrok ze alweer. Er was ogenschijnlijk niks aan de hand, maar toen ze weg wilde gaan begon ze te huilen, maakte het uit met haar vriend en liep ze weg.

Ik was met stomheid geslagen en haar vriend ook, maar hij gaf aan dat dit vaker was gebeurd en we zijn toen met z'n tweeën even gaan gamen in haar woning. Hij zei dat mijn zusje vanwege haar angststoornis soms paniekaanvallen heeft waarbij ze zich zo gedraagt en dat dat de laatste tijd vaker was. Ik ben bekend met angststoornissen maar niet met deze symptomen. Ze zegt zich zo te gedragen omdat ze bang is dat haar vriendje haar verlaat, maar dat zie ik en anderen niet gebeuren, hooguit vanwege haar eigen gedrag dan.

Tien minuten later kwam ze woedend en schreeuwend weer binnen, smeet haar laptop kapot op de grond en probeerde alle spullen die ze kon pakken (haar eigen spullen) kapot te maken, we hebben haar met z'n tweeën in bedwang moeten houden, ze was fysiek en verbaal totaal onhandelbaar. Schreeuwen, zich proberen los te rukken etc. Ze krijste de hele buurt bij elkaar. Ik schrok me rot want ik heb in de 22 jaar dat ik mijn zusje ken nooit heftige emoties bij haar waargenomen, en al helemaal dit niet. Ze leek wel bezeten en rijp voor een gesloten inrichting. Volgens haar vriend heeft ze vaker dingen kapot gegooid en het in een impuls uitgemaakt.

Haar voornaamste verwijt was dat haar vriend, die ze meermaals had opgebeld, blijkbaar zijn telefoon niet opnam in de tien minuten dat ze weg was maar hij had niks door want we zaten te gamen. En al had hij het wel door gehad, niets rechtvaardigt zo'n reactie.

Ik ben dus enorm geschrokken en toen ze een uurtje later was gekalmeerd, hebben we rustig gewandeld en gepraat (werk had ik voor haar afgebeld) en toen had ze al enorme spijt, was ze zichzelf weer en gaf ze aan dat ze in blinde paniek was opdat hij haar zou verlaten. Daarom wilde ze alles kapotmaken. Die gedachtegang gaat er bij mij niet in, maar mensen met paniekaanvallen doen wel vaker irrationele dingen. Op deze manier is ze echter een gevaar voor zichzelf en voor anderen.

We zijn heel boos geworden en ze gaat maandag met haar psycholoog bellen, bij wie ze juist een poosje weg was. Daarna hebben we maar weer normaal gedaan, want boos blijven werkt alleen maar escalerend. Al heeft met name haar vriend alle reden om boos te zijn want ze behandelt hem heel slecht, terwijl hij zo goed voor haar is.

Mijn vraag: past dit gedrag in het patroon wat jullie hier (als experts/kenners?) van een angststoornis hebben?

Ik denk wel dat dat kan ja. Maar dan is ze al tijden intern gestresst en gespannen denk ik. Dan slaat de paniek een keer toe. Naar de psycholoog is een goede keuze. En misschien kan ze er meer over praten als ze gespannen of onzeker of angstig is? Dat lucht misschien wel op.

@magnetronkoffie Klinkt als hyperventilatie, vaak samenhangend met een paniekaanval.

Ego post: ik heb het te druk en mn hoofd maakt er een potje van. Ook door enorme onzekerheid, dat is heel hardnekkig helaas :/

Sorry, voor de lange posts heb ik niet de concentratie om erdoor te komen. Heb een paar pogingen gedaan, maar mijn hoofd wil dat gewoon niet.

quote:

Op zaterdag 6 juni 2015 18:58 schreef zomertje het volgende:

Ego post: ik heb het te druk en mn hoofd maakt er een potje van. Ook door enorme onzekerheid, dat is heel hardnekkig helaas :/

Wat ontzettend vervelend *knuffel* Lukt het je misschien om wat rust te creëren door lijstjes te maken oid? Visueel je gedachten op orde te brengen.
(en onzekerheid heb jij nergens voor nodig )

-----

Ego: Weekendje thuis is fijn. Eigen bed is toch het fijnste, ondanks alle nachtmerries. Helaas vanavond weer terug. Ik hoop dat ik snel thuis mag blijven ('k word elke week geëvalueerd. Dus als ik het goed genoeg doe, is het klaar).

quote:

Op donderdag 11 juni 2015 17:19 schreef magnetronkoffie het volgende:

[..]

Zomertje, het lijkt erop dat het idd hyperventilatie zou kunnen zijn. Wsl iets in de zin van dat ik tijdens het praten niet aan mn ademhaling denk en teveel CO2 in mn bloed krijg ofzo?

Met misschien stress erbij?

Op je ademhaling letten is in mijn ervaring ook de beste manier om paniek te doen bedaren.

Hoe gaat het met iedereen? Zelf al een poosje niet meer gepost hier. Ben zelf op het moment een beetje emotieloos. Geen echte paniek meer gehad, maar vrolijk/blij ben ik de afgelopen weken ook geen een keer geweest. Enige wat ik echt ben de laatste tijd is moe.

Gesprekken bij psycholoog gaan waarschijnlijk verlengd worden. Tot nu toe vooral over paniekstoornis gehad, maar afgelopen keer ook over periode dat m'n moeder zwaar depressief was. Kwam toch wel heel veel uit (zelf ook niet verwacht). Psycholoog gaf ook aan dat er meer achter zit dan alleen paniekstoornis. Zullen het dus gaan zien de komende tijd.

quote:

Op donderdag 11 juni 2015 23:09 schreef Donnie-Brasco het volgende:
Hoe gaat het met iedereen?

Zelf ook weinig gepost hier, lees nog wel af en toe mee om te kijken hoe het met iedereen gaat.
Sinds de Columbustraining in maart gaat het eigenlijk best goed. Mijn gordijnen zijn nog altijd open en kan van een zonnetje genieten (al zit ik er nog steeds niet echt in ofzo).
Mijn algemene stemming is beter dan hij gewest is, dus dat is wel erg prettig. Geen depri buien meer gehad of echte stemmingswisselingen.
Speel veel piano (erg leuk gaan vinden) en vind m'n werk ook nog altijd leuk (half jaar sinds terugkomst is omgevlogen)

Komende donderdag t/m zondag de vervolgtrainig (mandela). Ben zeer benieuwd hoe zwaar en mooi dat gaat zijn. Zenuwachtig, maar wel gezonde spanning.
Dus ik mag niet klagen eigenlijk.
(behalve dan dat ik nog steeds niet sport en nog steeds slecht eet en nog te veel drink soms )