SPOILER

Zaterdagmiddag 31 mei heb ik vrijgezellendag van mijn schoonzusje met een workshop. Voor de dinsdag erna staat mijn keizersnede gepland met 39w en 2d. Aangezien ik altijd overtijd loop (42w+2d en 40w+5d) heb ik me toch maar opgegeven om mee te doen. Een erg gezellige middag en ik haak voor het avondprogramma af, omdat me dat tever weg is van het ziekenhuis. Wel aan het eind van de workshop nadat ik een keer naar het toilet was geweest veel harde buiken. Maar ach, het rommelt al een paar weken.
Thuis gekomen zit ik rustig op de bank en ik merk dat mijn harde buiken toch wel behoorlijk regelmatig komen. En al binnen de 10 minuten ook! Ondertussen heeft mijn man het eten klaar en gaan we met de jongens aan tafel. Maar daar lijken de harde buiken alleen maar meer te worden. Dus ga ik even lekker op bed liggen. En dan komen ze al om de 5 tot 7 minuten! Misschien toch maar eens bellen met het ziekenhuis, omdat ik geen weeen meer mag hebben (vorige bevalling ging helemaal mis (OUD / Bevallingsverhalen deel 12 onderaan p3 voor wie interesse heeft). En we moeten meteen komen.
Spulletjes in de auto, de jongens logeren bij opa en oma en we gaan. Onderweg lijkt het opgehouden te zijn, maar halverwege toch weer een harde buik en het gaat weer verder. In het ziekenhuis aan de CTG en binnen het half uur zijn de harde buiken weer lekker regelmatig terug. Soms een wat betere dan een andere. De gyn is gebeld en het is gelukkig degene waar we de laatste weken onder controle liepen (en die mijn late miskraam/curretage heeft gedaan). Die hoeven we niets uit te leggen, ik had al aangegeven dat het vreselijk rommelde en dat ik dat echt niet fijn vond. Inwendig onderzoek laat een verweekte baarmoedermond en 1 cm ontsluiting zien. Conclusie: je kan wel en je kan niet aan het bevallen zijn en ze willen het nog 2 uur aankijken. Maar hallo: dit heb ik nog nooit eerder zelf gehad. En dat geef ik ook aan aan de verloskundige. Ze geeft aan dat we zowiezo niet naar huis gaan voor het rustiger is. Voordat de 2 uur om zijn belt de gyn zelf al weer op. Het zit haar niet lekker en ze wil zelf komen kijken. En ze belt nog eens om alvast bloed te laten prikken en alles uit te laten zoeken door het lab (ik heb rhesus-antistoffen in mijn bloed terwijl ik zelf positief ben – een fijn souvenirtje van mijn miskraam). De verloskundige speculeert al een beetje dat het waarschijnlijk vanavond of morgenvroeg wordt dat ik zal bevallen en dat we hoogstwaarschijnlijk niet meer naar huis gaan.
Als de gyn komt heb ik net een harde buik gehad die toch akelig op een wee begon te lijken. En daarvan raak ik licht in paniek (want die mag ik niet!). Ze voel een keer mee hoe de opbouw is en hakt de knoop door: ze wachten het bloedwerk af en daarna gaan ze het ok team bellen en de keizersnede doen nu het nog rustig kan.
Dan wordt alles voorbereid: katheter plaatsen (uiteraard pas bij de tweede poging goed) en mijn grootste angst het infuus. Dit keer gelukkig een verpleegkundige die het meteen met een andere naald doet en in een keer goed. Maar manman, wat vind ik dat een verschrikking!
En dan wachten op het lab en op of het de zaterdag wordt of de zondag (onze trouwdag). Ik geef aan dat ik dan de zondag wel leuk zou vinden. En het wordt zondag!
Ik wordt naar de ok gereden en daar staat alles gereed. Een heel team met dames en de anesthesist. Hij zegt dat hij blij is dat mijn man nog komt, hij kan wel wat mannelijke versterking gebruiken. Heel ontspannen sfeer.Daar gaat alles heel vlot. Ruggenprik erin, ik wordt neeergelegd, de gyn vraagt waarvoor we komen. De anesthesist test nog even het fototoestel en zal de foto’s maken. Schoonmaken, doeken erover en voor ik het weet zijn ze al bezig. Ik voel veel gewurm en veel onprettig getrek (doet gewoon zeer aan mijn bovenbuik) en daar is onze dochter! Ze huilt meteen en zit helemaal onder de huidsmeer. Wat een klein meisje! Het eerste van de gyn zegt is dat ze een stuk kleiner is dan haar broers. En dat is ze: 3195 gram.
Daarna wordt mijn man niet lekker (hij kan niet zo goed tegen ziekenhuiszaken, naalden en bloed) en hij moet even gaan zitten. De anesthesist grapt dat hij niet weet of hij nu nog blij is met deze mannelijke versterking. Zal ik daar ook foto’s van maken vraagt hij mij/leidt hij mij af? Ach doe maar! Meteen daarna gaat mijn man even onderuit. Het geeft mij wel de nodige afleiding van de pijn tijdens het wachten op Elin die gelukkig al snel bij mij mag liggen. Toch een voordeel van ’s nachts bevallen: mijn meisje mag zoveel mogelijk bij mij blijven in warme doeken. Dat is overdag helaas niet mogelijk. Dit deel van de ks is echt zwaar onprettig. Tot Elin eruit was konden ze geen pijnstilling bijgeven, maar dat kan nu gelukkig wel. Wat een vreselijk getrek.... Maar ook dit deel zit er best snel op gelukkig en we gaan op transport naar de afdeling. Op de uitslaapkamer hoef ik niet te liggen, hier wordt alles overgedragen en we gaan meteen naar de kraamsuite. Daar komt Elin lekker weer bij me liggen en knuffelen we even. Daarna mag mijn man het laatste stukje navelstreng doorknippen en krijgt ze kleertjes aan.
Dit keer kan mijn man (eindelijk!) blijven slapen en we genieten samen van ons kleine meisje dat heel tevreden naast me ligt.
Pas de volgende ochtend iedereen gebeld dat we een dochter hebben. Alleen mijn schoonbroer (die met mijn schoonzusje ging trouwen)... die wist het al. Hij is bewaker in het ziekenhuis en had –net als bij de bevalling van Mikai... nachtdienst - onze auto zien staan en het ok team en de gyn zien vertrekken.
Wat een verschil met mijn vorige bevalling! Wat een rust op de ok, een mooie start voor onze dochter en voor het eerst de eerste nachten samen met z’n 3-en. En op de derde dag al weer lekker naar huis. Wat een mooie afsluiting van het zwanger zijn en bevallen .

SPOILER

quote:

Op maandag 7 juli 2014 22:24 schreef klavertje-4 het volgende:
Mooi hobbes! Ik heb je eerdere verhaal ook net gelezen omdat ik aan het worstelen ben met de keuze geplande ks vs natuurlijk bevallen. Wat een contrast tussen beide verhalen! Ik ben blij voor je dat het deze keer wel een goede ervaring is geweest!

O ja en ik moest toch een beetje grinniken bij die foto van je man op de grond!

SPOILER

Week 1 tot week 32:
De zwangerschap is tot nu toe vrij vlekkeloos verlopen, maar bij de laatste 2 controles was mijn bloeddruk wat hoog. Een extra groeiecho laat zien dat de baby wat aan de kleine kant is. De combinatie van die 2 dingen zorgt ervoor dat de verloskundige me naar een gynaecoloog stuurt. Die test me op zwangerschapsvergiftiging en doet nogmaals een groeiecho.

Zwangerschapsvergiftiging heb ik gelukkig niet, maar mijn bloeddruk is nog hoger dan bij de vk. Ook hier laat de groeiecho zien dat de baby net op de ondergrens zit qua gewicht. De hoge bloeddruk zorgt er misschien voor dat de doorbloeding/doorstroming van de navelstreng niet optimaal is en de voedingsstoffen en afvallenstoffen niet goed uit kunnen wisselen.

De gynaecoloog besluit me over te nemen van de vk en wekelijks een controle te willen. Ik vind het allemaal geen probleem: ik heb geen klachten van de hoge bloeddruk en het is alleen maar fijn dat ze de baby in de gaten willen houden. Bevallen in het ziekenhuis wilde ik toch al en of er nou een vk of een gyn aan mijn bed staat maakt me eigenlijk niet zo heel veel uit.

De week erna is bij de controle mijn bloeddruk nog steeds erg hoog en de gyn vind dat ik met medicatie moet starten. Hij geeft een folder mee over het inleiden van een bevalling. We moeten er rekening mee gaan houden dat, mocht de bloeddruk zo hoog blijven en de baby de groeiachterstand niet in kan halen, ze mij met 37 of 38 weken gaan inleiden. Tegen die tijd is de baby groot genoeg om geboren te worden is het in mijn buik waarschijnlijk niet meer fijn vertoeven.

Dat is eerst even schrikken, maar hierna staan we er vrij nuchter in: de beste man heeft er voor gestudeerd, dus we vertrouwen erop dat hij tegen die tijd ons de juiste keuzes kan geven. Wij stellen ons er ondertussen op in dat we 3 weekjes eerder klaar moeten zijn. Geen probleem, het kamertje is zo goed als af en ik neem me voor om deze week vast de babywas te doen. Vrijdag weer controle, misschien heeft de medicatie in de tussentijd iets gedaan en is er niets aan de hand.

4 juli 2014
Vandaag precies 33 weken en controle bij de gynaecoloog. Ik werk nog halve dagen, dus na de ochtend pak ik de bus naar het ziekenhuis. De babywas hangt inmiddels aan het rek te drogen, misschien vanmiddag alvast beginnen met strijken.

Het ziekenhuis heeft 2 locaties: alle zorg rondom zwangerschap en bevallingen zijn op locatie A, maar omdat ik alleen maar controle heb mag ik ook naar locatie B, die is wat dichter bij huis.
De medicatie heeft niks gedaan: nog steeds is mijn bloeddruk hoog. De gynaecoloog in opleiding die de controle doet wil even een CTG maken, om te kijken hoe de baby zich voelt. En wellicht morgen opnieuw.

Ik lig een half uurtje aan de CTG als ze weer binnenkomt. De CTG is 'niet zo mooi' zegt ze. 'Ik wil je toch graag naar locatie A sturen, daar hebben ze wat betere apparatuur en gespecialiseerde zorg. Daar kunnen ze opnieuw een CTG maken om te kijken hoe het over een langere periode is.' Ze waarschuwt me wel dat er een kans is dat ik een nachtje moet blijven, als de CTG daar ook niet zo mooi is, om me over een nog wat langere periode te monitoren.

De assistent koppelt me van de CTG en de bloeddrukmeter af als ik zeg dat ik dan maar weer op de bus naar de andere locatie stap. 'De bus??” zegt ze. 'Ik roep er even weer de gynaecoloog bij...'
De bus gaat niet gebeuren zegt ze. Mijn vriend mag ik wel even bellen, maar als hij me moet komen halen duurt het allemaal te lang, dus ze gaan desnoods wel een ambulance voor me regelen. Ik moet er een beetje om lachen … een ambulance? Voor mij? De assistent heeft een beter idee. Toevallig woont ze vlakbij locatie A en is ze na mijn controle klaar met werken. 5 Minuten later zit ik bij een wildvreemde dame in de auto, op weg naar het ziekenhuis. Vriendje heb ik gebeld dat hij ook maar moet komen, want misschien moet ik wel een nachtje blijven.

Op locatie A word ik heel netjes opgevangen. Ik krijg een 1-persoonskamer waar ik weer aan een CTG en bloeddrukmeter word gekoppeld. De verpleegkundige legt me uit dat de gyaecoloog vanuit haar kamer met het scherm mee kan kijken en na een uurtje ofzo wel even langs zal komen om haar bevindingen door te geven, en om te vertellen of ik opgenomen wordt of niet. Het is ondertussen bijna half 6 en ik krijg zelfs avondeten: pangafilet, aardappelpuree en doperwtjes met worteltjes
Ik luister naar het ritme op de CTG en probeer het mezelf een beetje gemakkelijk te maken. Voor de grap maak ik wat fotootjes van mijn uitzicht en het eten. Die kan ik misschien zo wel op het forum plaatsen, wat een onverwachte wending heeft die controle gekregen.




Mijn vriend meldt zich tussen half 6 en kwart voor 6 bij de balie en mag bij mij op de kamer komen zitten tot de gynaecoloog komt. We kletsen wat over hoe gek de dag tot nu toe gelopen is als de verpleegkundige weer binnenkomt: ik mag niet meer eten, het stoort het CTG. Vriendje neemt het graag van me over.
Hij is nog aan het eten als de gynaecoloog binnen komt. Ze stelt zich voor en vertelt meteen dat de CTG er niet goed uit ziet. Er zitten veel dipjes in de hartslag en mijn bloeddruk blijft hoog. De baby moet worden gehaald.
Dat weten we, met 37 of 38 weken, dat hadden ze bij de vorige controle al gezegd. 'Binnen welke termijn?' vraag ik nog, misschien hebben ze al een betere schatting.
Maar ik heb het niet goed begrepen. De baby moet NU worden gehaald, we gaan een spoedkeizersnede krijgen. Geen longrijpers, geen inleiding, geen weeënopwekkers. Ik schrik, kijk vriend aan en voel tranen opkomen. Van alle mogelijke scenario's was deze nog totaal niet bij ons opgekomen... De verpleegkundige komt in de tussentijd al binnen met een operatieschort en een blaaskatheter.
Okay, nu is echt nu dus.
De gynaecoloog begrijpt dat ik schrik, probeert me een beetje gerust te stellen, maar geeft wel duidelijk aan dat er haast is nu. Ze geeft me een hand en zegt: ik zie je strakjes weer op de OK.
Ik krijg een formulier wat ik in moet vullen als voorbereiding op de operatie. Heb ik allergieen? Slik ik medicatie? Gebruik ik bloedverdunners?
De verpleegkundige is een schat en probeert me een beetje voor te bereiden en wat uitleg te geven. Ik heb amper mijn naam ingevuld als ik het schort, de blaaskatheter en het infuus moet krijgen. Vriendje, die nog een beetje in shock op zijn stoel zit met het bord eten, krijgt het formulier in zijn handen om af te maken. We kijken elkaar aan, maar hebben allebei dezelfde blik van ongeloof en weten niets zinnigs te zeggen.

Als alles zit word ik met bed en al naar de OK gereden, er zijn nog geen 5 minuten voorbij gegaan. We botsen in een bocht nog hard tegen een muur op. Hans mag gelukkig mee, maar moet wel achter het bed aan rennen, terwijl hij zijn moeder smst dat de visite vanavond even niet doorgaat... We geven elkaar nog even een zoen als iemand hem meeneemt naar de omkleedruimte, terwijl ik naar de voorbereidingsruimte gereden word. De verpleegkundige wenst me succes en zegt dat ze me strakjes weer ziet als alles klaar is.
Iedereen is even lief: ze stellen zich allemaal netjes voor en ze proberen het ijs in deze gekke situatie voor mij met een grapje te breken. De anesthesist neemt mondeling met mij hetzelfde lijstje door die ik even hiervoor niet af heb kunnen maken. Als de overdracht duidelijk is word ik de OK binnengereden. Wat gaat dit allemaal snel, ik heb geen kans om echt na te denken over wat er nu allemaal gebeurt. Misschien maar goed ook, ik laat het allemaal maar over me heen komen. Straks gaan we ons meisje al zien, raar! Totaal onvoorbereid!

Ik krijg een ruggeprik, daar zie ik wel heel erg tegenop. Ik moet schrijlings op tafel zitten, mijn rug goed krommen en dan voel ik een steek in mijn rug. Auw, dat is niet fijn. Maar gelukkig zit dat erop. Dénk ik, want meteen daarna voel ik weer een steek, en weer een. Ik knijp in de dekens en de gynaecoloog biedt haar hand aan en zegt hoe goed ik het doe. Volgens het boekje, maar ik merk nu hoe fijn die 'standaard' geruststellende woorden eigenlijk zijn.

Eindelijk is de ruggeprik klaar en mag ik gaan liggen. Het bed is warm, fijn! Ook mijn benen worden langzaam steeds warmer. Het wordt moeilijker om te bewegen, maar mijn tenen doen het nog. Er wordt vanalles op mijn infuus aangesloten en ik krijg een knijper op mijn wijsvinger. Alles wordt netjes uitgelegd, maar het gaat het ene oor in en het andere oor uit. 'Straks gaan we ons meisje al zien' is nog steeds het enige wat door mijn hoofd gaat. Er wordt een blauw doek voor mijn gezicht gehangen. De gynaecoloog vraagt of ik via een spiegel mee wil kijken. Daar moet ik heel even over nadenken, maar doe toch maar niet. Op tv is het heel interessant, maar live meekijken terwijl je zelf open wordt gesneden lijkt me toch wat eng.

Ik test af en toe of ik mijn tenen nog kan bewegen, maar dat wordt steeds moeilijker. De anesthesist test met een spuitbusje of ik iets voel op mijn arm. Ja, koud! En op mijn been. Niks. Mijn tenen doen nu ook niks meer. Wat een rare gedachte dat mijn lichaam nu voor de helft verdoofd is.
De gynaecoloog vraagt of iedereen er klaar voor is en dan zegt ze: 'Okay, incisie!'
Ik zet me schrap, dit is eng...
Gebeurt er al iets?
Nu zal het wel al gebeurd zijn denk ik?
Ik voel echt helemaal niks.
Net als ik me af begin te vragen waar vriend toch blijft komt hij ineens naast me zitten. Ik zie alleen zijn ogen, de rest is bedekt door zijn OK-outfit. 'Kijk mij nou eens liggen', de hele situatie is zo bizar, een kwartier geleden wisten we nog van niks
De anesthesist vraagt of we een fotocamera hebben meegenomen. Nee, we hebben helemaal niks bij ons, ik had alleen maar controle Mijn vriend heeft wel een mobiele telefoon, maar die heeft hij snel uitgezet toen hij naar de OK ging. 'Zet maar heel snel aan dan'.
Ondertussen wordt er flink in mijn buik geduwd merk ik, mijn lichaam lijkt alle kanten op te gaan. Ik zie vriendje haastig met zijn telefoon in de weer, wat duurt dat opstarten toch lang, ik moet er om lachen.

En zomaar ineens hoor ik een babietje huilen Jaaa, dat is 'r! Boven het doek houdt de gynaecoloog een klein, blauw, huilend meisje omhoog. Wat is ze ontzettend klein! Het duurt maar een paar seconden en dan neemt de kinderarts haar over. Ik kan mijn hoofd net genoeg draaien om mee te kijken.
De telefoon is inmiddels opgestart en de anesthesist biedt aan foto's te maken. Vriend staat al bij de kinderarts en mag de navelstreng doorknippen.
Ik heb geen idee wat er allemaal nog aan de andere kant van het doek aan het gebeuren is, ik kijk alleen nog maar naar vriendje en dat kleine babietje wat gewoon net uit mijn buik gekomen is. Nadat ze haar getest hebben (achteraf lees ik in het OK-verslag apgarscore 9/10), wordt ze heel eventjes bij me gelegd en de anesthesist blijft enthousiast foto's maken. Als er wordt gevraagd hoe ze heet zeg ik voor het eerst haar naam zomaar hardop: Lisa. Daarna moet ze toch echt de couveuse in en naar de intensive care, maar er wordt me verzekerd dat vriendje de hele tijd bij haar mag blijven. Tot strakjes

Aan de andere kant van het doek word ik ondertussen gehecht. Zou alles met mij wel goed gegaan zijn? Hoeveel bloed ben ik verloren? Is de placenta goed losgekomen?
Ik hoor de gynaecoloog en aios over koetjes en kalfjes praten en ze maken zelfs grapjes met de anesthesist. Gelukkig, denk ik. De sfeer is heel relaxt en dat geeft mij het gevoel dat alles prima verloopt. Ik ben 200ml en een paar gaasjes aan bloed verloren, supernetjes wordt me verteld. De anesthesist vraagt of ik me nog goed voel. Ja euh... ik ben net mamma geworden, ik denk het wel Mijn lichaam voelt een beetje weeig en mijn benen doen het niet meer, maar ja, ik voel me prima
Eindelijk is het hechten klaar, wat duurde dat lang. Vanuit het operatiebed word ik weer een gewoon bed ingeschoven en ik mag naar de verkoeverkamer. Nog meer wachten Ik word echt door iedere medewerker die ik tegenkom gefeliciteerd. De dames van de verkoeverkamer zijn heel lief voor me, maar ik wil eigenlijk meteen doorgereden worden naar vriend en Lisa. 'Kan je je tenen al een beetje bewegen?' wordt me gevraagd. Ik doe zo mijn best, maar er gebeurt helemaal niets... Moet ik echt daarop wachten voordat ik door mag? In de tussentijd wordt er een morfinepomp aan mijn infuus gekoppeld. 1 Druk op de knop en ik krijg een dosis morfine binnen, gebruiken naar eigen inzicht. Fijn, maar ik vind het een eng ding, zo'n pomp.
Ik wacht en ik wacht en naast me wordt iemand opgehaald. Wanneer komen ze voor mij? Mijn tenen weigeren nog steeds...Maar langzaam begin ik toch wel krampen en steken in mijn buik te voelen. Er hangt nergens een klok. Hoe laat zou het zijn? Hoe lang lig ik hier al?
En dan staat ineens de verpleegkundige die me naar de OK heeft gebracht weer naast mijn bed. 'Hallo mamma', noemt ze me. Ja, dat ben ik
Ze vraagt of ik de morfinepomp al gebruikt heb. Nee, ik vind dat ding eng, ik durf niet zo goed op die knop te drukken.
'Welnee, niemand hoeft hier pijn te lijden', zegt ze, 'hoppakee', en ik heb zomaar de eerste dosis morfine gekregen. (De komende 2 nachten zal ik nog heel blij zijn met de pomp!)

Ze komt gelukkig met goed nieuws: ik mag naar vriend en Lisa. Ik zeg maar niet dat ik mijn tenen nog niet echt kan bewegen. Als ik over mijn bovenbenen wrijf is het net of er iemand anders in mijn bed ligt.
Ik word een paar gangen doorgereden en dan komen we een kamer binnen waar een couveuse in staat. Ja, hier is ze Vriendje staat me al trots op te wachten, hij is geen moment van haar zijde geweken. Ik krijg Lisa op mijn borst en ze ligt heerlijk bij me. Wat is ze klein, denk ik weer.
Er worden weer wat foto's gemaakt en daarna mogen we even met z'n drietjes van het moment genieten. Vriend vertelt wat er allemaal in de tussentijd gebeurd is en hoe goed ze het heeft gedaan. Ze heeft een voedingssonde, plakkers op haar borst, een infuus en een saturatiemeter, maar ze heeft geen kik gegeven.



Langzaam maar zeker begint tot ons door te dringen wat er nou allemaal gebeurd is vandaag. Alles is zo ontzettend snel gegaan dat we geen moment hebben na kunnen denken over wat er misschien wel mis had kunnen gaan. Het verbaast me hoe nuchter we zijn gebleven, we hebben het allemaal maar over ons heen laten komen. Pas achteraf beseffen we hoeveel geluk we hebben gehad, zeker nu Lisa's start zo goed is geweest: ze heeft meteen zelfstandig geademd en ondanks haar 1590 gram is het een pittige dame.

Op de intensive care mag niet gebeld worden, dus vriendje gaat op de gang de directe familie bellen. Iedereen is stomverbaasd. Tsja, dat waren wij ook De oma's en opa's aan beide kanten mogen vanavond al heel even komen. Lisa blijft de hele tijd lekker rustig bij me op de borst liggen. Wat een mooi, lief meisje hebben we toch gemaakt.

De verpleegkundige komt af en toe even kijken of ik al terug naar mijn kamer wil. Natuurlijk niet Maar rond middernacht word ik toch wel echt heel moe en ook voor Lisa is het een hele zware dag geweest, dus ik laat me naar mijn kamer rijden. Hans mag gelukkig op een logeerbedje blijven slapen. Een paar uur geleden lag ik nog in precies dezelfde kamer, nietsvermoedend over hoe deze bizarre, maar geweldige dag zou gaan verlopen. Vriendje en ik kletsen nog even over hoe we het allebei ervaren hebben en wat er gebeurde toen we niet bij elkaar waren. Uiteindelijk valt hij uitgeput in slaap, maar ik doe ik geen oog dicht. Ik moet een paar keer op de morfinepomp drukken voordat ik merk dat de pijn minder wordt en nog voordat het licht wordt maak ik hem weer wakker. Onze eerste echte dag als pappa en mamma. Hoe zou Lisa geslapen hebben?

Onze kleine meid groeit goed en de sondevoeding is niet aan te slepen. We zijn zo trots! Het herstel van de keizersnede gaat ook prima. Op dag 2 ben ik alweer op de been en mag ik eindelijk douchen. Ik ben heel blij als de blaaskatheter eruit mag, maar daarna merk ik hoe lastig het is om in en uit bed te komen en daarna baal ik iedere keer dat ik een volle blaas heb. Na 4 dagen hoor ik dat ik al naar huis mag om verder te herstellen. 's Ochtends vraag ik me af hoe dat in hemelsnaam moet thuis zonder ziekenhuisbed, maar 's middags heb ik er meer vertrouwen in en kijk ik er ook wel naar uit om weer in mijn eigen vertrouwde omgeving te zijn. Thuiskomen met alle cadeautjes, slingers en ballonnen, maar zonder baby in de maxi-cosi is echt niet leuk. Het voelt heel dubbel...
Maar dat gaan we over een paar weken dubbel en dwars inhalen

quote:

Op zondag 3 augustus 2014 17:40 schreef _NIKKI_ het volgende:
GM wat ontzettend heftig. Hopelijk kun je het over een tijdje toch een plekje geven.
Misschien denk ik te simpel, maar de dalende bloeddruk kan toch een gevolg van de ruggeprik zijn? Of misschien een combi met bloeddrukverlagende medicatie (die kreeg je toch?). In dat geval hoeft het een volgende keer toch helemaal niet te gebeuren? Wellicht kun je het bij een eventueel nagesprek toch even ter sprake brengen, want wie weet is het toch wat minder zwart/wit als nu gezegd is.
Voor nu, geniet van jullie mooie meisje.

quote:

Op zondag 3 augustus 2014 18:27 schreef Fee-nix het volgende:
De gyn zal het wel niet voor niets afraden...
Maar is een zwangerschap voor jou dan ook gevaarlijk? Anders zou je denken dat het een volgende keer een ks zou kunnen worden...
Maargoed, daar hebben ze vast zelf al aan gedacht.

SPOILER

Al vrij vroeg in de zwangerschap heb ik het werken af moeten bouwen van 25%, naar 50% en uiteindelijk ben ik met 28 weken voor 100% in de ziektewet moeten gaan. Balen als een stekker, want ik deed mijn werk zo graag. Maar het was niet langer vol te houden door de harde buiken, buikpijnen en dan nog een dreumes thuis hebben rond lopen. Door het lange thuis zitten en vervelen kan de tijd mij niet hard genoeg gaan.

Zondag 13 juli, precies 38 weken zwanger
Al een tijd lang kamp ik dus zogezegd met harde buiken en buikpijnen, die ineens over lijken te gaan naar voorweeen. Rete irritant, want je hebt het gevoel dat het nu toch echt gaat gebeuren. En ineens is er twee uur later niks meer te bekennen van de weeen. Alsof ze er nooit zijn geweest. Toch denk ik op deze dag, in deze avond, dat het wel eens menens kan zijn. Manlief is net naar vrienden, maar ik vertrouw het zaakje niet en bel hem dus op dat hij terug naar huis moet komen. We bellen met het ziekenhuis, zij willen graag dat ik kom want het klinkt inderdaad menens. Dreumes gaat naar schoonouders. Op naar het ziekenhuis. Spannend! Zou het dan toch vandaag? 38 Weken vind ik een mooi aantal weken om te bevallen.

Eenmaal daar word ik getoucheerd. 3 Centimeter al in de pocket! Mooi! Maar we hebben nog een lange weg te gaan voordat we bij de 10 zijn. En daarnaast zitten we met het probleem dat het er bij het toucheren op lijkt dat er een bloedvat van de placenta voor de 'uitgang' ligt. Als dat het geval is, dan staat dat een natuurlijke bevalling in de weg. Nader onderzoek wijst uit dat het gelukkig niet gaat om een bloedvat. Waarschijnlijk een vingertje wat meneertje net op zijn hoofdje hield bij het toucheren.

Echter, waarschijnlijk door de spanning, verdwijnen als sneeuw voor de zon mijn weeen na 8 uur. We mogen die nacht op de verloskamer blijven slapen omdat men uit gaat van een dipje wat misschien wel weer opgepakt zal worden door mijn lijf. Helaas moeten we vroeg in de volgende morgen concluderen dat het echt niet heeft doorgezet. Met 3 centimeter ontsluiting ga ik, teleurgesteld in mijn lijf, terug naar huis zonder baby.

Maandag 21 juli, 39+1 zwanger
Vandaag heb ik weer controle om te kijken of buikbaby het nog steeds naar de zin heeft. Dit blijkt zo. Ik vraag of het mogelijk is om gestript te worden. De arts staat hier welwillend tegenover aangezien ik al ontsluiting heb. De uren erna rommelt het flink. Zou het dan nu eindelijk doorzetten? Voor de zekerheid laten we dreumes bij mijn schoonouders logeren. Helaas, de volgende ochtend word ik gewoon wakker, zonder dat ik het gevoel heb dat de bevalling ieder moment kan beginnen. Ik haal dreumes op, en zit mijn tijd verder netjes uit.

Dinsdag 29 juli, 40+2 zwanger
Officieel ben ik over tijd. Nooit verwacht dat mij dit ging gebeuren met al die voorweeen van de afgelopen weken. Wederom vandaag op controle. Nog steeds heeft buikbaby een mooie plons vruchtwater. Mijn bloeddruk is goed. Medisch gezien is er geen enkele noodzaak voor een eventuele inleiding. Gelukkig tref ik wederom een arts die hier welwillend tegenover staat. Ik word gestript en we prikken een datum voor de inleiding. A.s. maandag al! Woei, nu worden er ineens spijkers met koppen geslagen! Over minder dan een week ben ik mama van 2! De arts vertelt er wel eerlijk bij dat spoedgevallen voorrang zullen krijgen op mij. Dus het zou kunnen dat de inleiding een dag wordt uitgesteld. Maar het zou ook kunnen dat de inleiding juist een dag eerder wordt gedaan, afhankelijk van de drukte op de verloskamers. Maar ze zegt er ook bij dat ik daar maar niet vanuit moet gaan. Maakt niet uit, ik heb een datum! Het einde is in zicht! En heel misschien heb ik DE datum niet eens nodig, en barst het feest nu eindelijk los door deze strippoging.

Vrijdag 1 augustus, 40+5 zwanger
De strippoging van een aantal dagen hiervoor heeft wederom niks uitgehaald. Dreumes is al een paar dagen flink ziek en houdt ons ’s nachts goed bezig. Na weer een nacht door gehaald te hebben beland ik met haar in de vroege morgen op de bank. 2 Uur later worden we wakker. Mijn man komt naar beneden met mijn telefoon. Ik zie dat ik een oproep heb gemist, een prive nummer. Mijn zus belt ook altijd prive, dus ik had niet direct zin om terug te bellen. Maar ik zag dat ik een voicemail had. Toch maar even afluisteren dan.
Met de verpleegkundige van de verlosafdeling van Radboud UMC. Kunt u ons even terug bellen?
Zo brak als ik in eerste instantie was, zo klaar wakker ben ik nou. WTF? Wat zou er zijn? Mijn man begint te stralen. Zou het? ZOU HET? Niet te veel hopen. Eerst maar eens afwachten wat ze te vertellen hebben. Maar onze gedachten zijn juist. Deze dag is niet zo heel druk in het ziekenhuis. Dus als we zin en tijd hebben, mogen we vandaag wel komen? Ik grijp deze kans met beide handen aan. Hier hoef ik echt niet over na te denken! We spreken af dat we ons om 12 uur die middag melden bij de balie.

Zo gezegd, zo gedaan. We pakten snel onze laatste spulletjes in en ik licht mijn schoonouders in dat we er aan komen. Ook bel ik mijn schoonzus even. Ze vertrekt op mijn oorspronkelijke inleidingsdag voor 3 weken naar Spanje voor vakantie. Ik vond het al zo zuur voor hen als ik juist op die dag zou bevallen. Want dan zou ze het kindje pas 3 weken later voor het eerst zien. Nu hopelijk al eerder! Eenmaal bij schoonouders drinken we nog wat en iedereen wenst ons veel succes. Daar gaan we dan! Over niet al te lange tijd zijn we voor de tweede keer ouders! En 1 augustus is vast een mooie dag om geboren te worden!

12 Uur
Om 12 uur stipt melden we ons bij de balie. Ik weet al een beetje wat er op ons af gaat komen want we zijn goed voorgelicht. We worden naar ‘onze’ kamer gebracht waar het allemaal gaat gebeuren. Wat gieren de zenuwen ineens door mijn lijf! Geen idee wat me te wachten staat. Maar dat het anders zal zijn als bij Djenna, dat is een feit.
We worden voorgesteld aan de dienstdoende verloskundige en verpleegkundige en nemen nog even de belangrijkste punten van mijn medisch dossier door. We hebben het o.a. over mijn paniekstoornis, en wat het belang van pijnstilling voor mij betekent. Men begrijpt mij volkomen, maar laat mij ook de andere kant van de medaille zien. Een ruggenprik is niet zaligmakend en er kleven risico’s aan vast. Ik vind het fijn dat ze dit nog eens benadrukken, want het is ook gewoon geen kattenpis. En ik ga wederom proberen om het eerst zonder te doen. Want deze bevalling zal totaal anders zijn als mijn eerste bevalling. Wie weet is het totaal niet nodig.
Er heerst een ontspannen, gezellige en relaxte sfeer. Het is echt lachen, gieren, brullen. Nog wel. Ik word alvast aan de CTG gehangen. Daarop zijn veel harde buiken te zien. Er is echt wel al wat aan de gang.

13.00 uur
Dan, om 13.00 uur, worden de vliezen gebroken. Bij de vorige bevalling had ik toen al een ruggenprik omdat ik toen al vet in de weeen zat, dus ik heb dat toen niet echt gevoeld. Nu heb ik deze (nog) niet. Wat een raar gevoel! Nasty! Ik kan me voorstellen dat als dit bij je thuis gebeurt, dat er dan geen twijfel over bestaat dat dit je vliezen zijn. Wat een tsunami! Gelukkig is het vruchtwater helder. Want dat was ook nog een dingetje waar ik mij zorgen over maakte omdat ik over tijd ging, dat ie in het vruchtwater gepoept zou hebben en zich daardoor niet lekker zou voelen. Voor nu worden we even met rust gelaten, in de hoop dat mijn lichaam het signaal verder op zal pakken en er geen interventies i.d.z.v. wee-opwekkers nodig zullen zijn.
Ondertussen komt M. binnen. M. is een stagiaire Biometrische Wetenschappen, wat in het kader van haar studie onze hele zwangerschap vanaf het prille begin heeft gevolgd. Wij zijn aan het begin van de zwangerschap gevraagd om mee te doen aan dit project, en wij stonden hier zeker voor open. Hoogtepunt van dit project is dan natuurlijk om bij de bevalling zelf aanwezig te kunnen zijn, alleen was de vraag of dat ging lukken . Speciaal daarvoor is ze helemaal naar het ziekenhuis gekomen.

14 uur
Helaas, rond 14 uur lijkt het erop dat ik alsnog aan de wee-opwekkers moet. Ik word aangesloten op de hele riedel en verzeker mezelf ervan dat er ook de nodige maatregelen worden genomen zodat, als ik dit wil, een ruggenprik snel gezet kan worden. Ondertussen zitten we nog steeds te grappen en te grollen.

We zitten midden in de ploegoverdracht en ik voel de weeen sterker worden. Dan worden we voorgesteld aan de nieuwe verloskundige en verpleegkundige. Hopelijk wordt de baby in hun dienst geboren, dan krijgen we geen nieuwe gezichten meer. C., de verpleegkundige, is een goedlachse vrouw die met haar enigszins sarcastische humor perfect bij ons aansluit. M., de verloskundige, komt op het eerste gezicht op mij over als een oude rot in het vak. Ik weet nog niet helemaal wat ik van haar moet vinden. Later zal blijken dat ik het haast niet beter had kunnen treffen met deze twee mensen, die mij zo goed door de hele riedel heen weten te coachen! Tussen de pijnlijke momenten door weet de verpleegkundige met enige regelmaat een lach op mijn gezicht te toveren. We liggen helemaal dubbel om haar gevoel voor humor.

16.00 uur
Dan, rond 16.00 uur, beginnen de weeen echt pijn te doen. Ik wil eerst weten hoeveel ontsluiting ik heb. Maar als dit teleurstellend laag is, weet ik dat ik dat niet tot het einde ga trekken en dat ik dus graag die ruggenprik wil. Ik word getoucheerd en blijk nog steeds op die teleurstellende 3 centimeter te zitten. Nog geen donder opgeschoten dus. Godverdegodver. Verder voelt de verloskundige wederom een verdikking waar men 3 weken eerder nog van dacht dat het een bloedvat was. Ze snapt de verwarring bij haar collega. Later, bij de geboorte van de placenta zal goed worden nagekeken wat het nu werkelijk is. Voor nu is het uitgesloten dat het een bloedvat betreft, evenals een vingertje van buikbaby.
Ondertussen coacht de verpleegkundige mij door de weeen heen. Ze mogen niet de baas worden over mijn lichaam! Mijn man en de stagiaire worden geinstrueerd hoe ze mij kunnen coachen, want ze moet zo heel even weg. Als ze weg is moet ik het dus met mijn man doen. En voordat ze gaat worden de opwekkers nog even fijntjes opgehoogd. Het doet godnondejuus veel zeer. En op dat moment heb ik niks aan hem. Hij doet het anders als de verpleegkundige en ik kan er totaal niks mee.
Als de verpleegkundige terug komt zeg ik dat het genoeg is, graag een ruggenprik alsjeblieft! Ik ga niet langer de bikkel meer uithangen. Ze gaat het regelen voor me. Maar voordat ze de deur uit gaat, gaan wederom die opwekkers omhoog. Als ze weg is vang ik al godverend en vloekend de weeen op. Was dit nu nodig? Kon dit niet gewoon wachten totdat die prik zit? Die baby hoeft er toch niet binnen nu en een uur uit? Als er een wee komt, barst ik in brullen uit en roep dat ik dit echt niet meer kan. Dat het zo’n pijn doet. Dat ik wil dat het stopt. Als de wee weg is word ik pislink en bestudeer het apparaat waar het spul in zit van de wee-opwekkers. Ik ga dat ding omlaag zetten en wel nu! Zijn ze nu helemaal besodemieterd? Mijn man wil het mij uit mijn hoofd praten omdat ik niet weet hoe het apparaat werkt. Dadelijk zet ik het ding omhoog? Dat wil ik toch ook niet? Net op het moment dat ik op wat knopjes wil drukken, ramt mijn man op de alarmbel van de verpleegkundige.
(en wat die lulhannes toen dus niet tegen me zei, is dat hij dondersgoed wist hoe het apparaat werkte …..)

16.15 uur
De verpleegkundige is in no time weer bij ons. De ‘smurfen’, zoals ze de anesthesist noemt, zijn gebeld en komen zo snel als mogelijk. Ondertussen coacht ze mij weer door de weeen heen. Ze zijn er gelukkig vrij snel. Het ding wordt snel geprikt en hoewel ik bij de vorige bevalling een enorme paniekaanval kreeg, blijf ik nu goed kalm. Wederom door de goede coaching van verpleegkundige. Maar het duurt vrij lang voor de ruggenprik zijn werk doet. Ik moet nog steeds de weeen flink weg zuchten. Na 3 kwartier werkt ie goed en durft de anesthesist pas bij ons weg te gaan. Ik kan haar wel zoenen! Flikker die opwekkers maar omhoog, wie kan mij nog wat maken! En we gaan weer verder met grappen en grollen en slechte humor en verhalen.

17.30 uur
Een kwartier na het zetten van de ruggenprik overvalt me het gevoel dat ik flauw ga vallen. Wat voor mij moeilijk te bepalen is, is of het echt van de ruggenprik komt of van de spanning (paniekstoornis). Er worden wat checks gedaan en ik word gerust gesteld dat het medisch gezien echt helemaal goed met me gaat. Dus waarschijnlijk toch de spanning.
Er wordt eten binnen gebracht wat we een paar uur eerder hebben mogen bestellen. Omdat ik aan allerlei toeters en bellen hang is het nog best lastig om te eten. En honger heb ik ook niet echt omdat buikbaby zo’n beetje alle ruimte in beslag neemt. We komen op het idee om, na elke toucheerronde, een foto te maken waarbij ik het aantal vingers in de lucht steek wat ik aan centimeters ontsluiting heb. Met de bedoeling om dadelijk dus een paar foto’s te hebben met bijvoorbeeld 5 vingers, 7 vingers etc.
Alleen gaat het eventjes net wat anders.

18.10 uur
We gaan even catheteriseren en ik word getoucheerd. Tijd voor de eerste ‘vinger-foto’! Alleen… dat catheteriseren gaat wel heel erg soepel. En wat blijkt? Ik heb gewoon volledige ontsluiting! VOLLEDIGE ONTSLUITING!!! WTFOMGBBQ??? Hoe kan dat nou in zo’n korte tijd? We zijn echt flabber gasted. Onze baby komt er gewoon aan! Waaaaaaaaahhh!
Ik mag op mijn zij gaan liggen en zachtjes meepersen. Dit voelt heel even een beetje onnatuurlijk aan. Ik had altijd het idee dat persen op de rug moet gebeuren. Maar wat een relaxte houding is dit zeg! Ondertussen zitten we echt te ouwehoeren over van alles en nog wat en grapjes te maken tussen het persen door. Er is zo’n relaxte, gemoedelijke sfeer. Ik lig daar wel keihard te werken maar buiten die momenten door is er ruimte voor ontspanning. Er wordt gezegd dat het zomaar zou kunnen dat voor 19.00 uur ons kindje geboren zal zijn. Ik kan het gewoon niet geloven. Eerst maar eens waar zien te maken. Zowel de verpleegkundige als verloskundige coachen mij door het hele gebeuren heen. Ze roepen de hele tijd hoe goed ik het doe. ‘Ja ja’, denk ik nog. ‘Dat valt ook wel weer mee hoor’. Maar dat coachen trekt je er wel doorheen. Door de ruggenprik is het wat lastig om te bepalen waar ik heen moet persen. Deze wordt dan ook wat lager gezet. Dit herken ik nog van de vorige bevalling. Toen had ik ook totaal geen idee wat ik moest doen.
De verpleegkundige blijkt ook nog eens over een hele dosis mensenkennis te beschikken. Ze vraagt of we weten wat het wordt. ‘We krijgen als het goed is een zoontje’, zeggen we trots. Ze denkt en ze denkt en dan ineens zegt ze: ‘Ik denk dat jullie een Boris krijgen. Nee, nee, het wordt Boaz. Ja het wordt Boaz’ zegt ze stellig overtuigd. Midden in een perswee schiet ik keihard in de lach. Wat is dit voor absurd iets? Hebben mijn man en zij op de gang staan te praten ofzo? Maar beiden ontkennen. Zo sterk! Zo grappig! Hoe kan ik nu serieus blijven persen op deze manier! Om maar weer aan te geven in welke sfeer wij ons op dat moment bevonden.
Soms mag ik even een perswee over slaan en vooral even goed adem halen, zodat buikbaby even bij adem kan komen.
18.35
Ik mag op mijn rug gaan liggen. Ik voelde al dat het kindje steeds dieper kwam te liggen. Maar vanuit deze houding voel ik het nog beter. Op een gegeven moment staat het hoofdje. Wat een nasty gevoel is dit! Het brandt als de hel en alles wat ik op dat moment denk zeg ik ook gewoon. Maar tegelijk voelt het zo magisch. Mijn kereltje komt eraan! Ik ben er gewoon bijna! De verloskundige en verpleegkundige coachen me door dat laatste stuk heen en ik doe precies wat er van me gevraagd wordt. Op dat moment besef ik dat ik vanaf het eerste persmoment al met mijn ogen dicht lig. Zo relaxt, maar zo kan ik me op en top concentreren op de klus die moet worden geklaard.
De verloskundige vraagt of mijn man ons kindje geboren wil laten worden. De verpleegkundige krijgt de camera van mijn man in haar handen gedrukt. En al coachend wordt ons kindje geboren en pakt mijn man hem aan. Dit is zo’n magisch geweldig fucking mooi moment. Dit pakt niemand ons ooit af! Hij legt ons vriendje op mijn inmiddels totaal ontblote lichaam en ik voel de warmte, ik ruik de aparte geur. Dit moment van intens geluk gaat niemand ons never nooit meer afpakken.

Niks geen vacuum, niks geen problemen. Gewoon op eigen kracht ons kindje eruit geperst in fucking 6 uur! Ik had nooit gedacht dat ik dit zou kunnen! Ik was zo bang dat er op het laatst weer ingegrepen zou moeten worden. Dat ons ventje, net als zijn grote dus, de bocht niet zou kunnen krijgen. Ik denk dat ik wel een uur zo met hem op mijn buik onder de warme doeken heb gelegen.
Nadat de placenta geboren is en een paar scheurtjes zijn gehecht, gaan de verloskundige en verpleegkundige even gauw wat eten. En wij liggen daar maar in de zevende hemel met ons ventje te genieten. De hele wereld kan ons gestolen worden op dat moment. Dit is ons moment. Dit hebben wij maar even geflikt met zijn tweetjes.

SPOILER

40+1


aan het CTG-apparaat


in het ziekenhuisbed


de "vluchttas"


kiekeboe


sjummie sjummie


D-day aan de medicatie


05-07-2014 om 17:09


onderweg naar de afdeling


moe maar voldaan

SPOILER

Rond een uur of 00.00 of 00.30 word ik wakker met krampen in mijn buik. Deze krampen zijn heel wat anders dan de milde krampen die ik eerder had. Ik kreun de pijn een beetje weg en realiseer me al snel dat dit heuse weeën zijn. Om 01.03 wek ik manlief.Ik vertel hem dat ik wel het idee heb dat dit het echte werk is.
Ik besluit nog even in bad te gaan om te kijken of dat de pijn wat vermindert. Jan komt op het idee om nog even een buikfoto te maken. Dus dat doen we. Ik verbijt wat pijn en doe een kansloze poging om verwachtingsvol te glimlachen.
Het bad was lekker maar de pijn werd er geen greintje minder op. Inmiddels is het een uur of 3 en de weeën volgen elkaar rap op. Er zit de hele tijd een prima ritme in, volgens onze app. Vanuit de badkuip bellen we het ziekenhuis op en zij laten de keus aan ons om langs te komen. Nadat we opgehangen hebben concluderen we dat er wel erg veel regelmaat in zit, en dat we dus naar het ziekenhuis willen komen. We checken nog een laatste keer of alles in de tassen zit en dan gaan we. Op weg naar buiten sta ik heel even stil bij het feit dat wanneer we terugkomen, we een gezin zijn. Het is een raar idee, mar wel een fijn idee. We bellen het ziekenhuis met de mededeling dat we er aan komen.

Op weg naar het ziekenhuis puf ik nog een aantal weeën weg. Manlief gaat de auto parkeren en ik roep hem nog als een hormonale zwangere na dat hij niet moet vergeten om de parkeermeter vol te gooien.

Een vriendelijke maar gereserveerde verloskundige brengt ons naar “badet”, de ruimte waar ik al eerder op controle heb gelegen. Ik moet op de harde bank gaan liggen en krijg twee CTG-banden om mijn buik. Ik was de dag ervoor al getoucheerd, en had toen nul-komma-niks ontsluiting, dus ergens ben ik een klein beetje bang dat die paar uurtjes weeën slechts een schamele centimeter hebben opgeleverd, en we weer naar huis worden gestuurd. Dus wanneer deze verpleegster voorstelt om te toucheren bereid ik me voor op het ergste. Nergens voor nodig, want ik heb al 5 centimeter ontsluiting! Ik ben opgelucht. Of mijn vliezen al gebroken waren? Nee, dat zijn ze nog niet. Ik moet een half uur aan de CTG blijven hangen, maar na een minuut of 20 houd ik het niet meer uit en trek ik aan het touwtje. Die bank is echt te hard en ik verlang naar het zachte ziekenhuisbed. We worden meegenomen naar de verloskamer.

Ik krijg een spuuglelijk maar heerlijk zacht ziekenhuisnachthemd aan en kruip in het bed, terwijl Jan de spullen uitstalt. Dat was bijna de grootste tegenvaller van de hele bevalling: het bed was niet zacht, maar keihard. Maar aangezien ik geen keus heb, draai ik me op mijn zij om de weeën op te vangen.

De verloskundige stelt voor om lachgas te proberen. Zonder aarzelen zeg ik daar ja tegen, en vrij snel erna krijg ik een kapje in mijn handen gedrukt. In dat kapje moet ik zowel in- als uitademen. Dat probeer ik een keer en gadverdamme, wat een lucht. Ik weet niet of het het plastic van het kapje was of het gas, maar op dat moment dacht ik: doei, ik doe wel zonder. Die gedachte houd ik slechts 1 wee vol, want het is erg heftig nu. Ik herinner me van One Born Every Minute dat je moet beginnen met ademen in dat ding vóór de wee er is. De weeën hebben tot nu toe een aanloopje gehad, maar ik merk dat ze vaker en steeds plotselinger komen. Ze bouwen niet meer op maar zitten binnen no-time op hun top. Om dit op te kunnen vangen adem ik for harde livet in het kapje. Na een paar diepe teugen merk ik dat ik op een fijne manier duizelig wordt. De wereld draait om me heen en ik voel dat ik een beetje high word. Een raar, klein beetje eng maar fijn gevoel.

Ik ben al snel goede vrienden met het lachgas, en ik zak zowaar hier en daar weg tussen de weeën door. Ik krijg niet meer zoveel mee van wat er verteld wordt en wat manlief met de verloskundige bespreekt. Zo nu en dan wordt er getoucheerd en bij 7 centimeter ben ik iets teleurgesteld. Ik heb wel eens wat gelezen over een weeënstorm, en ik weet niet of dit is wat ze een weeënstorm noemen, maar ik had gehoopt op een iets snellere vooruitgang. Mijn vliezen zijn nog niet gebroken en (na veel lezen en tv-programma’s kijken) ik verwacht dat de verloskundige die snel zal breken. Ik vraag ernaar, en ze antwoordt dat het nog best even kan duren en dat sommige kinderen zelfs met vliezen en al geboren worden. “Het zal wel”, dacht ik nog. Maar ergens hoopte ik dat ze snel zouden breken en de boel wat sneller zou gaan.

Het zakken van het hoofdje gaat wat langzaam en de verloskundige vraagt of ik even wat weeën wil gaan staan, zodat de zwaartekracht wat kan helpen. En ook al had ik in mijn bevalplan geschreven dat ik verschillende houdingen wilde proberen, staat het idee van staand deze weeën opvangen mij niet aan. Maar alles voor de baby, dus ik hijs mezelf uit bed en vang staand een wee of twee/drie op. Dan kan ik niet meer, en ga ik weer liggen. Ik heb geen idee of het heeft geholpen, maar ik begin zo langzamerhand wel wat druk te voelen daar beneden.

De pijn verandert. De druk neemt toe en de pijn zit niet alleen meer in mijn buik, maar ook richting de uitgang. Ook blijft de druk terwijl de wee wegtrekt. Mijn vliezen zijn nog steeds niet gebroken en ik heb een vermoeden dat de pijn ook hierdoor komt. Achteraf heeft manlief me verteld dat de verloskundige zei dat ik aardig wat extra ongemak heb gehad van die vliezen die als een volle ballon op de onderkant duwden. Maar de vliezen boden volgens haar een goede bescherming voor het kindje, dus die wilden ze zo lang mogelijk heel houden.

Ik begin een beetje ongeduldig te worden en volgens mij ook steeds meer geluid te maken. Ik beloof tussen de bedrijven door dat ik nooit meer zal lachen om gebrul en gekerm van de vrouwen wiens bevalling op tv wordt uitgezonden. Ik kan de weeën inmiddels niet meer stil wegpuffen.

Als de ontsluiting 9 cm is, breken mijn vliezen en gutst er een enorme plas water uit. Een raar gezicht om zo’n plas met een grote vaart er uit te zien komen. Het water moet werkelijk overal liggen, en ik moet ook een verpleegster aardig nat hebben gemaakt, maar van het opruimen krijg ik weinig mee. De druk neemt toe en ik krijg groen licht om mee te persen.
Ze wilden eerst het lachgas weg halen, maar ik houd koortsachtig vast aan het slangetje.
Voor mijn gevoel duurt deze fase maar een half uur, maar volgens mij ben ik een uur bezig geweest met persen.
In het begin pers ik rustig mee, maar de weeën duren ineens een stuk korter dan eerst, dus in het begin kan ik maar 1 keer persen op een wee. Hoe vaak de weeën elkaar opvolgen weet ik niet, maar ik probeer zo vaak mogelijk en zo lang mogelijk te persen op een wee.

De laatste weeën kan ik me nog heel goed herinneren. De verloskundige en de verpleegkundigen zeggen dat ik richting de pijn moet persen. Ik voel de pijn daar beneden en ik heb het gevoel dat de boel op springen staat. Ik wil hard door de pijn heen persen, maar heb tegelijkertijd het gevoel dat ik mezelf vreselijk aan gort ga persen. En tegelijkertijd besef ik me dat ik geen keus heb. Ik probeer het “oh god ik ga stuk” gevoel uit te schakelen en pers alsof mijn leven er vanaf hangt. Wanneer de wee bijna op zijn eind is, zet ik er nog een extra beetje kracht achter. Een raar gevoel van powerwoman overmant me. Jan wordt uitgenodigd om te kijken. Er schijnen haartjes te zien te zijn. Ik houd me niet echt bezig met wat er daar beneden gebeurt. Ik wil ergens ook wel kijken, maar ben bang om te zien dat het langzaam gaat, en dat ik de motivatie om te persen kwijtraak.

En dan komt de laatste wee. Ik geef alles, en met een beetje meer. Ik wist niet dat ik het in me had. En dan ineens zegt de verloskundige: maak je klaar om haar aan te pakken (dat wilde ik graag). Even zeg ik: nee laat maar, maar ze overtuigt me toch. En er glibbert een klein lijfje uit me, met een plons vruchtwater er achteraan, en dan wordt ze in mijn handen geduwd. Compleet flabbergasted breng ik haar naar mijn borst, haar goed vasthoudend omdat ze zo nat is. Oh, weet ik nog uit te brengen. En pff. En ook nog even checken of het wel écht een meisje is. Ze is er, ik heb het gedaan!

Ze geeft een kleine gil, kijkt ons beiden even intens aan en valt dan in slaap. Kijk nou! Daar is ze dan! Onze dochter <3

SPOILER

Maandag 15 september:
Ik merk dat de laatste loodjes van de zwangerschap me zwaar vallen. Lopen gaat lastig door bekkenpijn, net als slapen. Ik hoop dat ze snel komt, ook omdat ik zo vreselijk nieuwsgierig ben naar hoe ze er uit zal zien en wie ze zal zijn. 's Middags komt een vriendin langs. Nadat ik haar van het station heb gehaald zitten we in de tuin en kijken we Graceland. Ik kook nog een maaltje kip tandoori, en we zitten gezellig. Eigenlijk wijst niets er op dat er een bevalling aan zit te komen. Ik ga rond 23:00 naar bed maar voel me niet zo comfortabel. Heel erg warm en mijn darmen spelen op. Denk ik op dat moment.

Dinsdag 16 september
00:30 - Ik schrik wakker. Wat ik de vorige avond bij het naar bed gaan aanzag voor darmkramp is nu een soort menstruatiepijn diep in mijn buik geworden. Het komt ongeveer elke 5 minuten en duurt een minuut. Zouden dit dan weeën zijn? Ik stuur een berichtje naar mijn man E., die op zolder nog zit te werken, met de boodschap dat ik denk dat heel misschien de baby gaat komen maar dat ik het niet zeker weet. Geen gebroken vliezen, geen slijmprop... Hoort dat er niet bij? Op internet zoek ik nog even op wanneer ik nou de verloskundige moet bellen. Ook zoek ik nog snel de laatste dingen voor het ziekenhuiskoffertje bij elkaar. De krampen blijven komen, soms kort, soms lang, soms zacht, soms heel heftig. Ik kan niet meer slapen en besluit een aflevering Downton Abbey te gaan kijken en nog maar een paar boterhammen te eten. Ik kan mijn energie nog wel eens nodig gaan hebben!

02:10 - De krampen komen nu om de 4 minuten en worden flink pijnlijk. Downton Abbey volgen is een verloren zaak, ik krijg helemaal niks van de aflevering mee. E. zegt dat ik toch de verloskundige maar moet bellen. Die neemt slaperig de telefoon op en zegt dat ze er aan komt. Ik ga vast naar beneden, lopend zijn de weeën goed op te vangen. En ineens bedenk ik me dat ja.. het zijn denk ik echt weeën.. ik ga bevallen we gaan ons meisje snel ontmoeten!

2:45 - De verloskundige is er. Ze voelt dat ik 2 cm ontsluiting heb en dat de baby helemaal is ingedaald. Dat valt me niet tegen! Om 6:00 uur komt ze terug om te kijken of we dan naar het ziekenhuis kunnen. Ze vertrekt weer en ik besluit op zolder bij E. op zijn werkkamer te gaan zitten. Misschien kan hij me helpen de weeën op te vangen. Hij is in allerijl begonnen met een mail naar z'n werk met de overdracht van lopende projecten. Hij typt als een malle, om zo snel mogelijk klaar te zijn, en ik lig op de bank in zijn werkkamer. Elke keer als er een wee komt masseert hij mijn rug, wat goed helpt tegen de pijn. Soms word ik boos omdat ik roep "NU masseren!" en hij dan net iets te traag naar mijn zin opstaat en helpt. Een bevallende vrouw is niet zo aardig...

5:00 - De weeën liggend opvangen gaat niet meer, ik heb geen houvast en het voelt hulpeloos. Dan maar staand onder de douche. De warmte voelt prettig en de straal op afwisselend mijn rug en buik zorgt voor een soort verdovend gevoel. De weeën doen wel pijn, maar zijn zo goed op te vangen. Ik moet nu wel puffen, en besluit ter plekke dat het rijmpje van de puftechniek van de cursus niet werkt voor mij. Wat nou 'de-ze-wee-komt-nooit-meer-trug'... De wee is er NU en dat doet PIJN. Dan maar zonder tekst.

6:00 - De verloskundige is er. Ze constateert 4 cm ontsluiting en de weeën komen om de 3 minuten. Ze belt met het ziekenhuis, en hoort dat ze het daar 'heel erg druk' hebben. Ik schrik, want ik wil niet naar Blaricum of Lelystad! Gelukkig blijkt dat als we nog een half uurtje wachten met wegrijden, er een verloskamer in onze stadbeschikbaar is. In dat half uurtje laadt E. de auto in: het koffertje, de maxicosi, de camera. Hij loopt druk heen en weer en babbelt met de verloskundige maar elke keer als er een wee komt heb ik hem nodig om die - staand, gebukt over de keukentafel - op te vangen. Hij drukt op mijn onderrug en ik puf. Dit doen we samen! Dat voelt veilig. In de auto vang ik een paar weeën op - heel leuk, al die drempels in onze woonplaats...

7:00 - We komen aan bij het ziekenhuis. Bij de verloskamer zit een douche. Omdat dat thuis zo goed hielp ga ik er meteen onder staan. E. blijft in de kamer, ik wil dit stukje alleen doen, zo kan ik me beter concentreren. Het harde geluid van de straal werkt haast hypnotiserend en afwisselend staand, zittend op en hangend over het stoeltje aan de muur puf ik de weeën weg.

8:30 - Nu wordt het echt zwaar, ik moet me steeds beter concentreren en maak geluiden bij de weeën die ik niet achter mezelf gezocht had. Ik roep E., trek aan het touwtje in de douche, en wacht tot er iemand komt. De verloskundige komt binnen en wil voelen hoe ver de ontsluiting is gevorderd, dus ik moet op bed liggen. Dat wil ik niet, want ik ben bang dat ik dan niks heb om me aan vast te houden. Maar ze moet toch voelen, dus sleep ik mezelf op bed. Het resultaat: 7 cm ontsluiting.

De verloskundige breekt de vliezen. Ik voel er niks van, maar ineens guts ik leeg en het voelt alsof ik liters vocht verlies. Ik hoor iemand zeggen dat het bruin is, dat de baby in het vruchtwater heeft gepoept, dat ze aan een CTG moet en dat ik word overgedragen aan het ziekenhuis. Ik krijg het niet helemaal bewust mee, ik ben te druk met wegpuffen. Het enige dat ik heel bewust hoor is dat mijn eigen verloskundige bij de bevalling wil blijven omdat ze denkt dat het niet lang meer duurt. Fijn! Ik vind haar zo lief en rustig, dat kan ik wel gebruiken.

9:00 - De weeën worden nu zo heftig en komen zo kort op elkaar dat ik me afvraag hoe lang ik dit nog kan. Als ik net 7 cm had, dan kan dit nog wel eens hren gaan duren! Het maakt me wanhopig en bang. Ik voel het hoofdje drukken, maar mag nog niet persen. De verloskundige raadt me aan om op mijn zij te gaan liggen, dat zou helpen. Ik vind het beter te doen in die houding, maar vooral omdat ik dan houvast heb aan E. Ik grijp hem in z'n overhemd en knie en klem zijn handen vast. (Later blijkt dat hij twee blauwe plekken op z'n knie heeft van het knijpen en dat terwijl hij een spijkerbroek aan had). Na een tijdje roep ik dat het nu ECHT niet meer gaat, ik moet meepersen anders ga ik dood. Echt. E. schrikt en vraagt of ik geen pijnstilling kan krijgen, ik zie dat hij zich zorgen maakt. Maar dan voelt de verloskundige en stelt ze vast dat ik volledige ontsluiting heb en mag gaan persen.

9:15 - Persweeën voelen eigenlijk minder erg dan ontsluitingsweeën. Ze horen bij het eind, en ik mag actief iets doen! Wat ook helpt is het besef dat ze er nu echt bijna is. We gaan haar bijna ontmoeten! Bij de eerste paar persweeën zit mijn ademhaling niet goed. Ik schreeuw bij het persen maar voel dat het me uitput. Dit is niet de manier. De verloskundige helpt me door het voor te doen: hap lucht, beetje loslaten, persen naar beneden en zonder geluid. En nog een keer. En nog een keer. Het hoofdje komt wel, maar zakt ook telkens wat terug, wat een frustrerend gevoel is.

E. staat nu links naast me en ik knijp z'n hand aan gort. Hij roept dat ik het zo goed doe, dat het draadje van de CTG steeds verder naar buiten komt, dat ik mijn ogen open moet houden, dat het goed gaat. Hij is mijn houvast. Rechts voor me staat de verloskundige. Zij vertelt dat ze al haartjes ziet. Dat ik het goed doe. Dat ze er bijna is. Dat het niet lang meer duurt. Van dit stuk van de geboorte herinner ik me alleen die twee mensen die constant aan het aanmoedigen waren. Ik had het niet zonder ze kunnen doen.

Dan komt het moment dat ik niet meer mee mag persen maar een hele perswee moet wegzuchten. Het hoofdje staat en als ik nu ga persen scheurt het. Het voelt alsof alles daaronder in brand staat, en het enige wat ik kan doen is focussen op een snelle hijgademhaling. Ik huil en schreeuw dat het niet gaat en dat het stukgaat en dat ze er nooit uit komt en dat het zo vreselijk veel pijn doet. Een verpleegkundige (wanneer is die nou binnengekomen...) legt een warme natte doek er tegenaan en dat voelt heerlijk. Relatief gezien, natuurlijk.

Bij de volgende drie weeën mag ik gelukkig weer persen en dit voelt als alles of niets. Ik ben zo ver gekomen, dat ga ik nu afmaken ook. Negen maanden hier op gewacht, nu moet ik het doen. Oerkracht, volgens mij is dit het. Al mijn spieren helpen mee met het persen, alles wat ik in me heb gaat in die kracht zitten. Dwars door de pijn, want ze moet er uit, ik wil haar vasthouden. En dan is het hoofdje er! Ik roep dat ik echt niet ook nog het hele lijf eruit kan werken op deze manier, dat alles op is nu, maar dat blijkt niet nodig want het lijfje komt er na één keer persen achteraan.

9:43 - En dan leggen ze een warm, heel hard huilend hoopje baby op me en kan ik alleen nog maar huilen, lachen, bibberen, en roepen dat ze er is, ze is er, ons meisje, en ze is zo mooi en perfect en ze is er. Het is klaar, onze dochter is geboren. Ze hoort bij ons, nu al. Pappa's neus, mamma's haar. De mooiste en de liefste

SPOILER

Dinsdag 15 juli;
6.00u; Ik word wakker van de wekker van mijn man en merk dat ik kramp in mijn buik heb. Ik ben op dat moment 40 weken en 5 dagen zwanger. Ik denk nog niet meteen dat dit het serieuze werk is want twee dagen eerder had ik (in de bioscoop notabene ) flinke oefenweeën. Ik ga beneden op mijn gemak een kruik maken en kruip weer terug in bed. Slapen kan ik niet meer dus ga ik maar een boek lezen.

9.00u; Ik merk dat de krampen steeds gemener worden. Ik besluit mijn man te berichten dat hij beter naar huis kan komen. Wanneer hij thuis is ga ik nog douchen en daarna bel ik de verloskundige. Zij vraagt of ik later op de ochtend bij de praktijk langs kan komen.

11.30u; Ik ga naar de verloskundepraktijk, de verloskundige voelt en hoewel ik hoopte dat de krampen me een aantal centimeters opgeleverd zouden hebben heb ik pas een kleine 2 cm. Op naar huis maar weer, de verloskundige spreekt af rond 15.00u. bij mij thuis langs te komen. Tot die tijd hang ik een beetje op de bank, ik probeer nog een serie te volgen maar kan mijn concentratie er niet meer bij houden.

15.00u; De verloskundige komt bij mij thuis langs. Helaas pas 3 cm ontsluiting. De verloskundige besluit mijn vliezen te breken. Ze geeft aan om 17.00u. weer bij mij thuis langs te komen. Prima! Mijn man gaat onze twee honden nog even naar mijn ouders brengen en ja hoor, net nadat hij weg is gegaan met de honden beland ik in een weeënstorm. Ik weet niet waar ik het zoeken moet. Omdat ik de weeën niet weggepuft krijg raak ik in paniek en begin ik te hyperventileren, top, dat kan er ook nog wel bij Zodra mijn man thuis is smeek ik hem de verloskundige weer te bellen, die gelukkig meteen komt.

15.45u; De verloskundige komt weer langs. Hoewel de weeënstorm mij niet eens extra centimeters heeft opgeleverd wil ze toch dat we vast naar het ziekenhuis gaan. Daar komen we rond 16.10u. aan. Ik ben inmiddels ook erg misselijk, na iedere wee moet ik braken Ik ga op bed liggen en lig met een koud washandje op mijn hoofd de weeën weg te puffen. Rond 18.15u. trek ik de pijn echt heel slecht. Ik vraag of ik pijnstilling kan krijgen. Ik kies voor de ruggenprik echter voordat deze gezet kan worden blijk ik al op volledige ontsluiting te zitten. Dat is ineens snel gegaan!

18.45u. Ik mag gaan persen. Heerlijk vind ik het dat ik eindelijk iets kan doen behalve puffen! Ik let goed op wat de verloskundige mij verteld en pers bij iedere wee uit volle macht mee (althans zo voelde het voor mij). Ik ben al mijn besef voor tijd kwijt en merk pas dat ik al bijna een uur bezig ben met persen wanneer de verloskundige met de gynaecoloog gaan overleggen. In overleg met de verloskundige heeft de gynaecoloog besloten mijn beebje te gaan helpen geboren te worden. Het blijkt dat beebje het laatste 'bochtje' niet zelf kan maken en de gynaecoloog besluit om de vaccuumpomp te gebruiken. De gynaecoloog sluit de vacuümpomp aan op het hoofdje van beebje. Wanneer ik weer mag persen trek de gynaecoloog gelijktijdig mee aan het hoofdje. Ik schrik ervan met hoeveel kracht dit gaat en van de pijn maar ik weet ook dat ik nu echt door moet zetten. Na drie keer persen voelt ik een intense pijn, een enorm brandend gevoel en ik weet, daar komt beebje! Een paar seconden later is ze er. Op 15 juli om 20.20u. is mijn leven compleet veranderd. Ik ben mama geworden! Van een lief, klein E.smeetje

Schade; Een flinke knip en ohja, een flauwgevallen man. Om dat laatste konden we gelukkig al snel samen lachen

quote:

Op maandag 22 september 2014 18:26 schreef KnutdeIJsbeer het volgende:
Mag ik t hier ook hebben over de bevalling van mijn hont?

quote:

Op maandag 22 september 2014 18:30 schreef Stormqueen het volgende:

[..]

alleen als je zelf de vader bent.

quote:

Op maandag 22 september 2014 18:30 schreef Stormqueen het volgende:

[..]

alleen als je zelf de vader bent.

quote:

Op maandag 22 september 2014 18:30 schreef Stormqueen het volgende:

[..]

alleen als je zelf de vader bent.

quote:

Op maandag 22 september 2014 18:30 schreef Stormqueen het volgende:

[..]

alleen als je zelf de vader bent.

SPOILER

Het is vrijdag 8 augustus 2014, de uitgerekende datum. Al de hele zwangerschap heb ik het idee dat ons kindje pas later geboren zal worden. Ik was twee weken te laat, mijn broertje ook, en bij elke echo na de termijnecho werd er gezegd "Weten jullie zeker dat de datum van de termijnecho klopt? Ze lijkt een weekje jonger." Ik ga er dus van uit dat ze nog lang niet komt.

M. en ik gaan uit eten bij ons vaste eetcafé. Onderweg naar huis trek ik zelfs nog even een sprintje om aan hem te bewijzen hoe fit ik nog ben. Eenmaal thuis besluiten we om wat foto's te maken van mijn 40-weken-buik. We maken er een gezellige avond van.. Er schiet nog door m'n hoofd dat prostaglandine weeën zou kunnen opwekken, maar ik verwacht er niets van, want ik ben er nog steeds van overtuigd dat deze baby pas over een week of twee komt.

En toch voel ik me later die avond anders dan anders. Rond een uur of elf voel ik een eerste krampje, maar dat wijt ik aan onze activiteit eerder op de avond. Ik vertel M. er niet over en we gaan gewoon naar bed. Ik kan de slaap niet vatten en voel af en toe die gekke kramp weer. Zouden dit nou weeën zijn? Nee, het is vast alleen maar wat gerommel, voorwerk. Het houdt waarschijnlijk op een gegeven moment wel weer op.

En dan is het zaterdag 9 augustus. Om één uur 's nachts pak ik m'n telefoon erbij en ga ik de krampen timen. Ze komen steeds ietsje vaker. Om drie uur wordt M. wakker en vraagt hij wat er aan de hand is. "Ik heb weeën, maar ze zouden nog kunnen ophouden hoor, het zou best alleen voorwerk kunnen zijn!"

We gaan samen naar beneden en kijken een film, al gaat het meeste langs me heen. De weeën worden pijnlijker, maar het is nog steeds goed te doen. Ik vang ze zittend op, met m'n voedingskussen op schoot zodat ik daar m'n hoofd in kan verbergen.

Op een gegeven moment gaat M. weer even naar bed. Hij kan op dit moment toch weinig doen en zal z'n energie later hard nodig hebben. Want inmiddels geloven we toch wel dat dit echte weeën zijn.

Rond zeven uur is M. weer beneden en vraagt hij hoe vaak de weeën komen. Ze duren telkens 50 seconden en komen om de 2 tot 3 minuten. De verloskundige heeft gezegd dat we pas hoeven te bellen als de weeën een minuut duren, dus ik vind bellen nog niet nodig. Maar M. word er zenuwachtig van en zoekt zelfs alvast op hoe hij zelf een baby ter wereld zou moeten brengen! Om 7:30 heeft hij me overtuigd dat ik de verloskundige moet bellen. Degene op wie ik hoopte blijkt dienst te hebben, fijn! Ze komt over een uurtje.

T. staat inderdaad om 8:30 voor de deur. Boven, in de slaapkamer, constateert ze dat ik ruim vier centimeter ontsluiting heb. Yes, dan zijn de weeën niet voor niets geweest! We mogen nu naar het ziekenhuis, of nog even wachten. Ik wil nu gaan, want nu kan ik de weeën nog aan en gaat dat me nog wel lukken in de auto. De verloskundige belt het ziekenhuis om te zeggen dat we eraankomen en wij pakken rustig onze spullen bij elkaar. Ik bel m'n moeder dat onze afspraak van vanmiddag niet door kan gaan. M. lijkt zenuwachtiger dan ik.

In het ziekenhuis installeren we ons in de kamer. M. mailt nog snel naar de feestlocatie waar we die middag langs zouden gaan dat we een baby aan het krijgen zijn en dus moeten afzeggen. Ondertussen worden de weeën steeds pijnlijker en volgen ze elkaar steeds sneller op. Rond een uur of elf komt de verloskundige binnen. Om 11:15 heb ik zes centimeter ontsluiting. Daarna wordt het zwaarder. Dit is niet leuk meer! Op een gegeven moment hoor ik de verloskundige tegen de verpleegkundige zeggen dat ik de weeën zo goed opvang. Ik ben stiekem best trots op mezelf. Maar dan komt het moment dat het me te veel gaat worden, ik voel dat ik het bijna niet meer kan. Het doet zo'n pijn! Dit ga ik niet nog uren volhouden. Ik besluit m'n trots te laten varen en om 12:30 vraag ik om pijnstilling. Nú trek ik het nog, maar ik voel dat ik m'n grens snel ga bereiken. Ik kan bijna niet meer.

De verloskundige wil dat ik op bed ga liggen zodat ze me kan toucheren. Dat kan ik niet, ik moet de weeën zittend opvangen, liggen doet pijn maar het moet toch, ik weet niet wat ik met mezelf aanmoet. Ik hoor mezelf schreeuwen van de pijn. Ik grijp M.'s hand, ik kan dit niet alleen. In de hectiek zie ik niet dat de verpleegkundige het raam dichtdoet en de verloskundige alles klaarzet voor de uitdrijving. Ik vraag me wel af waarom zij zo rustig blijven en niet wat meer haast maken. Ik verga van de pijn, ik moet pijnstilling, schiet op! Maar wat zij - zonder dat ik het door heb - verwachten wordt al snel bevestigd: "Je hebt negen centimeter ontsluiting en bij de volgende wee masseer ik het laatste randje weg." Het is 12:45.

De pijn is overweldigend. Maar opeens voelt de pijn ook anders. Ik kan het niet onder woorden brengen, ik kom er niet uit. "Voel je druk?" Weet ik veel wat ik voel, het doet pijn en ik kan geen normaal woord meer uitbrengen! Blijkbaar is dit persdrang. Help! Ik kan dit niet, ik durf dit niet.

Als ze zeggen dat ik moet persen, houd ik m'n adem in en trek ik een gezicht alsof ik pers, maar van beneden doe ik niets. Ik kan me er niet aan overgeven. Ik schreeuw tijdens een wee zodat alle kracht wegvloeit en er niets gebeurt. Tussen de weeën door verontschuldig ik me aan de verloskundige: "Ik hoor wat je zegt en ik probeer het echt, maar ik kán dit niet!" Maar ik zal wel moeten. Ik pers zo hard ik kan. Het hoofdje komt steeds verder maar zakt telkens ook weer wat terug. Ik heb het gevoel alsof dit me nooit gaat lukken.

Het hoofdje is nu te zien. De verloskundige vraagt M. of hij wil kijken. Nee dat wil ik niet, ik heb hem naast me nodig! Ik grijp hem nog steviger vast.

En dan is daar het hoofdje. En met nog een keer persen is ze er om 13:13 helemaal. Ze wordt op m'n buik gelegd en ik krijg direct een warme plas over me heen. Enorm gelukkig kijk ik naar haar en daarna naar M. Ik kan niet omschrijven wat ik voel, zo veel emoties door elkaar. En tegelijkertijd is het zo vanzelfsprekend, is ze meteen niet meer uit ons leven weg te denken, hoort zij hier bij ons te zijn. In hetzelfde ziekenhuis waar ik precies 32 jaar en 8 maanden geleden ter wereld kwam, is nu onze dochter geboren.

SPOILER

3 oktober
Ik heb een afspraak bij de gyn. Al een paar weken is m'n bloeddruk lekker aan het schommelen, maar verder gaat het best oké.
Toch is het tijd om afspraken te maken voor als ik overtijd ga lopen. Ik ben bijna 39 weken en weinig mensen hadden verwacht dat ik dat zou halen We spreken een "uiterste houdbaarheidsdatum" af. 16 oktober wordt het kindje gehaald met een ks.
Ook nog even een ctg, want het kindje is erg rustig. Dit zien ze ook, maar ze krijgen hem toch wakker dus ik mag naar huis.
De rest van de avond heb ik nergens last van. Ik post zelfs nog op fok, geen bevalling voor mij vannacht, nog geen harde buik gehad

4 okt
Om 2.15 word ik wakker, want ik moet plassen. Terwijl ik het bed uitga verlies ik al een beetje en als ik opsta weer wat. Zou dit vruchtwater zijn? Het is geen plons, niet continu en ik ruik er niets aan. Ik twijfel en als ik dan een mooie klodder slijm verlies, ga ik vanuit dat het niets is.

Wel begin ik ook een beetje te rommelen. Het voelt als wat voorwerk, maar kan er niet door slapen. Ik word een beetje rusteloos en dreumes wordt ook nog eens wakker. Terwijl ik bij dreumes zit besluit ik de krampen te timen, want ze worden ook wat vervelender. Er zit wel regelmaat in en ik besluit om te gaan douchen om te kijken of t weggaat, maar dat gebeurt niet.
Om 6 uur besluit ik toch maar te bellen en mag ik komen. Al zei ik stiekem wel dat ik ze aan het wegpuffen was, terwijl dat eigenlijk wel meeviel. Ik had het gevoel dat ik anders nog niet mocht komen, maar ik wou het gewoon gecheckt hebben. Ik verlies nog steeds af en toe een beetje vocht en heb er zelfs een maandverbandje voor ingedaan..
Ik wil duidelijkheid!

Om 7 uur zijn we in het ziekenhuis. De verpleegkundige hoort mijn verhaal aan en zegt eigenlijk meteen dat ze er niets van verwacht. Ze ziet mij geen weeën weg puffen en als m'n vliezen echt zijn gebroken had ik het wel geweten. Een beetje ontmoedigt ga ik aan het ctg.

Na een uurtje komt gelukkig de dagdienst binnen lopen, zij nemen mij tenminste wel serieus en zagen ook de regelmatige weeën (om de 4 minuten) op het ctg. Echt puffen hoef ik niet, maar ik moet mij wel concentreren op mijn ademhaling.
Hij checkt, zegt meteen al dat inderdaad mijn vliezen zijn gebroken en maakt mij blij met al 5 cm. Ik ben op de helft en dit was goed te doen!

Wij mogen om 8 uur naar de kraamsuite en ze komen over 2 uur terug voor een nieuwe check. Enthousiast sms ik de ouders dat vandaag of met een beetje pech morgen de baby wordt geboren.
Ik verwacht dat het nog wel ff gaat duren. Tot nu toe ging het zo makkelijk.

Om kwart voor 9 begint het pijn te doen. Hiervoor was alles goed te doen, maar dit is niet leuk. Ik probeer mezelf te concentreren op mijn ademhaling en denk aan de hypnobirthing oefeningen maar het lukt niet. Om 9 uur zeg ik dat vriendje maar moet bellen voor pijnstilling. Ik kan mezelf absoluut niet concentreren op de ademhaling en ik begin bijna te hyperventileren.

De verpleegkundige komt binnen tijdens een wee en voordat ik om pijnstilling kan vragen vraagt ze al of ik druk van onder voel. Ja wel een beetje maar ik geloof niet dat ik moet persen ofzo. Ze zegt meteen dat ze het gevoel heeft dat het al te laat is voor pijnstilling en ze belt de verloskundige. Zij gaat al van alles klaar zetten en ik zeg tegen nog tegen haar dat dat toch niet kan. Zo snel! Het is mijn eerste kindje op de normale manier.
De verloskundige komt binnen, geeft ook al wat opdrachten aan haar stagiaire, checkt en zegt dat ik mag gaan persen. Ik snap nog steeds niet dat ze door alleen naar mij te kijken zien dat ik er al helemaal klaar voor ben.

Bij de eerste perswee voel ik wel druk, maar niet die enorme oerkracht waar iedereen het over heeft. Ik zeg dit tegen de verpleegkundige.. Ze vraagt of ik met een spiegel wil meekijken, want ik had het bij de eerste perswee al super gedaan. Ook mag ik mijn voeten in de zij van de verpleegkundige en de stagiaire zetten en de verloskundige gooit er telkens warme natte doeken op.
Niets anders dan lof over deze drie mensen.
Bij de tweede perswee kijk ik mee en ik zie al duidelijk de haartjes. Ik weet niet hoeveel persweeen ik erover heb gedaan, maar na slechts 20 minuutjes kwam ons zoontje eruit. Helaas deed hij op het allerlaatste moment nog wat raars met z'n handje waardoor hij voor nog een scheurtje zorgde anders was ik er zelfs zonder hechtingen uitgekomen!

Ze gaven Js meteen aan en hij mocht op mij liggen. Ook lieten ze nog ff de navelstreng zitten, eerst doek erop en hand van papa erbij. Placenta kwam er heel snel al achteraan en was ook helemaal compleet. Ze hebben Js meer dan een uur op mij laten liggen zonder iets met of aan hem te doen. Wat een verschil met dreumes, dit voelde zo goed. Zelfs het aanleggen ging goed.

Pas daarna deden ze nog wat controles bij Js en bij mij. De temperatuur van Js was iets te laag waardoor we een uurtje langer moesten blijven. Om half 2 mochten wij naar huis en dit keer mogen wij wel genieten van een kraamtijd.

Nu lig ik hier in bed te kijken naar Js. En wat een geluk.. Dit keer is het allemaal goed gegaan: soepele bevalling, hele fijne mensen erbij en Js die het super doet.

Zoals Ow zegt: mama buik weg, baby beer Sesse, mooi kusje Sesse

SPOILER

Dinsdagmiddag 7 oktober 2014.
Ik heb halverwege de middag een afspraak bij de verloskundige. Ik ben dan 40 weken en 2 dagen zwanger en zij zal gaan kijken of ik stripbaar ben en we gaan een plan van aanpak maken. Ik wil namelijk absoluut niet ingeleid worden tenzij medisch noodzakelijk. En die kans zit er in omdat Silvijn pas bij 41+3 is geboren na strippen, en deze baby steeds vrij groot tot heel groot wordt geschat. De schattingen variëren. Meting komt uit op 4000-4500 bij 40 weken, op de hand denken ze eerder 4000. Dus alles om ervoor te zorgen dat ik poliklinisch onder begeleiding van een verloskundige kan gaan bevallen. Mijn controles zijn weer prima, dus maar eens kijken of ik stripbaar ben. Heb wel wat nare voorweeën gehad de laatste paar dagen, maar omdat dit weinig hoeft te zeggen, ga ik maar nergens van uit. Maar ze zegt al meteen dat mijn baarmoedermond bijna helemaal verstreken is en ik 2 cm ontsluiting heb. Perfect stripbaar zegt ze. Er is even sprake van dat ze me meteen gaat strippen, maar de dienstdoende vk is al met 2 bevallingen bezig, blijkt na een telefoontje, dus dat risico willen ze toch niet nemen. Morgenochtend om 9 uur mag ik bellen, dan komt ze thuis langs voor strippoging 1. Werkt dit niet, dan word ik zaterdag opnieuw gestript. Werkt dit ook niet, dan moet ik maandag naar de gynaecoloog voor het overtijd-onderzoek (CTG en check vruchtwater) . We kunnen dan eventueel woensdag nog een strippoging doen, vrijdag 17 oktober is namelijk wel echt de uiterste datum om te gaan inleiden. Met drie potentiële strippogingen heb ik goeie hoop dat ik niet ingeleid hoef te worden, en als het niet werkt dan is het nou eenmaal zo. Ik ben in ieder geval heel erg blij met mijn meedenkende verloskundige.

Dinsdagavond 7 oktober 2014/woensdagnacht 8 oktober 2014.
We kijken wat televisie en er gebeurt weinig anders dan normaal: constant harde buiken. Ik kijk er eigenlijk niet eens meer van op. Rond 21:30 krijg ik een hele nare harde buik en meteen daarna voel ik iets lopen. Ik zeg tegen T: ik voel iets, ik hoop dat dit geen bloed is. Misschien is het wel vruchtwater, ik ga kijken op het toilet. Nou, hier kan geen misverstand over bestaan, het blijft stromen en wordt steeds meer. T. komt aan met kraamverband zodat ik het op kan vangen en controleren en ik schiet in de lach omdat het zo groot is. Niet veel later heb ik dubbel kraamverband in, een celstofmat op de bank en kleed ik me voor de zoveelste keer om in iets droogs. Wat voelt dat gutsen vies.

Ik ben best wel in de war en ineens enorm gespannen. Shit, ik moet nu echt. Het gaat beginnen en er is niks wat ik kan doen om het te stoppen. De bevalling van Silvijn was zwaar, en ik ben bang voor wat er nu gaat komen. Mijn hart racet en ik overleg met T wat we nu moeten doen. Eerst maar eens mijn vader bellen, die heeft ‘dienst’ voor Silvijn en we kunnen beter maar vast zeggen dat hij hem mogelijk op moet komen halen. Dus dat hij bereikbaar moet zijn. Ik zeg zo vrolijk mogelijk dat mijn vliezen zijn gebroken, omdat ik weet dat hij dit allemaal helemaal niet leuk vindt, hij vindt het spannend en alle medische dingen eng. Ik bel de verloskundige, die net haar 3e of 4e bevalling van die dag aan het afronden is. Ze zal waarschijnlijk nog even langer op moeten blijven. Ze vraagt of ze langs moet komen, maar omdat het vruchtwater helder is en ik 100% zeker weet dat het vruchtwater is, zeg ik dat ik wel gewoon even afwacht of ik weeën krijg, dan kan ik haar altijd nog bellen. Vrij kort daarna besluiten we toch maar mijn vader te bellen om Silvijn op te halen, want ik ben veel te gespannen en heb liever dat hij nu in relatieve rust wordt opgehaald dan als het straks hectisch is met weeën en verloskundige enzo. Niet veel later is hij er, en daar gaat Silvijn met zijn slaapoogjes, totaal onwetend. Nu nog ons enige kind en de volgende keer dat ik hem zie heeft hij een zusje. Ik geef hem nog een hele dikke kus en voel me raar.

Rond 23:15 besluiten we toch maar te gaan proberen om te slapen, voor hetzelfde geld komen er de komende nacht nog helemaal geen weeën en elk uur slaap is meegenomen voor straks. Nou, we liggen vijf minuten met onze ogen dicht en ik voel iets dat ik herken. Dit is geen gewone harde buik maar een wee. Shit. We bellen de verloskundige en binnen een paar minuten is ze er, ze komt vanuit het ziekenhuis dat hier vlakbij is. We kletsen wat en dat maakt me al rustiger. Elke 4-5 minuten is er een wee van een kleine minuut, de vk observeert en ik zucht ze rustig weg. Het is ondertussen ongeveer 00:30 en de vk vraagt of ik al naar het ziekenhuis wil of liever wil wachten. Ik zeg dat ik in ieder geval in het ziekenhuis wil zijn voor het beruchte ‘omslagpunt’ waarin je niet meer weet waar je het moet zoeken. Ik ben ook benieuwd of deze weeën al wat doen of dat het nog weinig voorstelt. Ze toucheert en zegt dat ik al 4 cm heb. Wow! Vorige keer zat ik met 4cm al tegen het plafond en nu kan ik het nog prima aan. Vooral omdat ik steeds ruim de tijd krijg om bij te komen tussen de weeën. Hier had ik zó op gehoopt na de bevalling van Silvijn waar vanaf het begin af aan al nauwelijks tijd tussen de weeën zat. Ik krijg nu ook een heel ander gevoel: ik ga dit gewoon doen en ik kan dit. Op naar het ziekenhuis. Ik kan zelfs nog een appje sturen naar mijn zussen en een aantal vriendinnen: ‘4 cm, nu naar zhs’. De weeën in de auto zijn wat moeilijker op te vangen, maar heel ver is het dus niet.

Ik word de verloskamer in gereden, ik vraag om een kruik, loop wat rond en zie een formulier liggen in de kast. “Oh kijk, het protocol voor de fluxus ligt al klaar!” zeg ik voor de grap tegen mijn verloskundige. “Nou, die gaan we toch hopelijk niet nodig hebben!” antwoordt ze. Het is ondertussen ergens tegen 01:30. De vk gaat wat administratie doen, ik loop ondertussen rond door mijn kamer en bij iedere wee schommel ik van het ene been op het andere en adem langzaam in en uit. Ik vind echt van mezelf dat ik het super goed doe, en dat zeg ik ook hardop. Tussen de weeën door praat ik een beetje met T en de vk. Volgens mij heb ik wel 10 keer gezegd hoe blij ik ben dat ik pauzes heb tussen mijn weeën. Om 3 uur zal ze weer even kijken wat de vooruitgang is, zegt ze. Ik geef ook aan dat ik stiekem een beetje bang ben dat ik straks niks of maar 1 cm erbij heb, ondanks dat ze steeds heftiger worden. Dat blijft een beetje door mijn hoofd spoken. Daarom stelt mijn vk voor om al iets eerder te checken, als ik daardoor misschien nog meer motivatie krijg. We wachten nog een of twee pittige weeën af en het is ongeveer 02:50 als ze toucheert. De laatste weeën waren echt zwaar, dus ik ben opgelucht als ze zegt dat ik 7 cm heb! Wow, ik heb het gewoon al gered tot de 7 cm. Ze zegt vervolgens dat ze in principe over 2 uur weer zal toucheren, tenzij ik eerder persdrang zou voelen. En ze verwacht eigenlijk niet dat dit twee uur gaat duren. Meteen bij de volgende wee klap ik een beetje dubbel en ik ga rare geluiden maken, alsof ik moet overgeven. Ik denk bij mezelf: dit is toch persdrang?! Maar dat gelooft ze nooit als ik dat nu zeg. Ik zeg maar even niks. De volgende wee, een paar minuten later, is nog veel erger. Ik weet niet meer waar ik het moet zoeken en mn hele lijf trekt samen. Ik kan niks anders dan duwen. Als de wee over is zeg ik tegen mijn vk dat ik echt denk dat ik persdrang heb, zij geeft aan dat ik even moet wachten en dan gaat ze voelen. Ze voelt precies tijdens de volgende wee en dit is niet te doen, het doet zoveel pijn! Ze zegt dat het niet gek is dat ik persdrang heb, ik heb zo goed als volledige ontsluiting. Van 7 cm naar VO in 2 weeën. Ze zegt dat ze nog heel even zeker wil weten of ik niet tegen een randje aan ga persen, maar ik kan helemaal niet meer wachten. De vk en vpk trekken snel hun schort aan en beginnen me aan te moedigen. Ik vind het echt heel erg eng dat het kind er nu uit moet, ik durf eigenlijk niet te persen maar ik moet wel. Ik voel de baby al zakken maar ik heb geen idee dat ik er al zo dichtbij ben. Ik roep herhaaldelijk ‘AU! GODVERDOMME! IK KAN DIT NIET!’ En de verpleegkundige reageert met ‘het is ook godverdomme, dus dat mag je gewoon zeggen’. Ik vind het zo lief dat ze dat zegt. Enerzijds is het zo fijn om tegen die weeën in te kunnen persen, anderzijds is het zo’n vreselijk gevoel om zoiets groots naar buiten te persen. Ik besluit om toch maar alles te geven want het moet toch gebeuren, en ik hoor zeggen: ‘ja! Dat is het! Nu zuchten!’ Zuchten? Nu al? Is ze er al bijna? En ik laat me weer naar achteren vallen, zuchtend en een beetje mopperend vanwege het staande hoofd waar ik nu niks mee mag. ‘Kom eens kijken! Kijk dan!’ zegt de verpleegkundige en ik zie het surrealistische beeld van een hoofd dat uit me komt. Ik vind het bijzonder maar wat vooral door mijn hoofd gaat is dat ik er bijna ben, dat het ergste nu vrijwel achter de rug is. T wordt erbij geroepen want hij mag zijn dochter aanpakken en mee geboren laten worden. Dat wilde hij zo graag. Bij de volgende perswee mag ik weer persen en dan gaat het heel snel. Ik zie dat T haar vast heeft en op mij neer legt. 03:27, ze is geboren. Ze huilt een beetje en ik vind haar helemaal niet zo groot. Ze blijkt ‘maar’ 3620 gram te zijn. Veel lichter dan de voorspelde 4000 of zelfs 4500 gram. T noemt als eerste haar naam: “Hee Suze, ze heet Suze!”. En ik staar alleen maar naar haar. Onze dochter, een zusje voor Silvijn.

Woensdagochtend 8 oktober 2014. The Fluxus Chronicles
Na wat geduw op mijn buik omdat de placenta niet zo makkelijk loslaat, en 2 hechtinkjes voor wat oppervlakkige schade, worden we naar de kraamkamer gereden. Het is inmiddels 05:45 en we gaan proberen nog wat te slapen. Het slapen lukt me niet echt, teveel adrenaline en bovendien heb ik naweeën die steeds pijnlijker worden. Het straalt steeds meer uit naar mijn rug en op een gegeven moment heb ik zelfs het gevoel dat ik moet persen. Ik voel dat ik best veel bloed verlies en mijn benen en rug worden warm. Ik fluister naar T dat ik me niet zo goed voel en hij komt kijken. Hij tilt mijn deken op en drukt meteen op de bel voor de verpleegkundigen. Die komen snel en kijken een beetje bezorgd vanwege de hoeveelheid bloed op het celstofmatje. Ook zien ze dat mijn baarmoeder, die eerst nog netjes kromp en naar beneden ging, als een bol rechtsboven mijn navel zit. Ze overleggen even met de arts en er wordt besloten dat ik een infuus krijg om mijn baarmoeder beter te laten samentrekken. Het lijkt niet zoveel op te leveren, ik krijg wel extra weeën maar het bloedt nog net zo hard. Of nog harder. “We gaan even op je buik duwen” zegt de verpleegkundige. Ik kan het niet laten om te schreeuwen, wat doet dat pijn zeg. En even later komt er een heel groot stolsel en ze wegen weer alle matjes, verband en stolsel. Baarmoeder is weer gezakt. Ik zit nu op een liter dus het moet nu wel snel stoppen zeggen ze.

Even later zit de baarmoeder weer boven mn navel en voel ik weer heftige krampen. “Sorry, maar we moeten weer even duwen”, zegt de verpleegkundige. Ik schreeuw nog ietsjes harder dan de vorige keer (leuk voor de vrouwen op de afdeling die nog moeten bevallen!) en daar is een nogal groot uitgevallen stolsel. Ze wegen het: 460 gram. Meteen weer overleg met de arts en die zegt dat ik naar de OK moet. De stolsels worden steeds groter en nog een stolsel van een halve kilo of misschien wel meer kunnen we er niet bij hebben. Ik schrik me kapot van het idee dat ik ineens naar de OK moet. Zo’n goeie bevalling en dan loopt het zo af. Bijna meteen word ik weggereden, T blijft geschrokken achter en ik kan alleen maar huilen tot in de operatiezaal. Er stellen zich tien mensen aan me voor en iedereen doet zijn best om iets liefs te zeggen, dat ik zo bij mijn dochter terug ben en dat ze Suze zo’n mooie naam vinden. Ik lig te trillen op het bed omdat ik zo bang ben voor de narcose. Ze spuiten het middel in en het stelt niks voor. Voor mijn gevoel word ik een seconde later wakker en is het achter de rug. Ze vertellen dat er vliesresten waren achtergebleven in mijn baarmoeder, dat was de boosdoener. Ik mag terug naar T en Suze! Helaas moet ik nog een nacht blijven, T gaat ‘s avonds naar huis vanwege Silvijn. Ik voel me best zielig die nacht als ik daar alleen lig met slechts de helft van mijn gezin en een buurvrouw die alleen maar keihard snurkt en doe geen oog dicht. Maar in de loop van de volgende ochtend krijgen we goed nieuws: ik mag naar huis! Nog heel eventjes, en dan zijn we compleet. Ons gedroomde gezin met een zoon en dochter .

quote:

Op vrijdag 17 oktober 2014 19:12 schreef gewoonmezelf87 het volgende:
jeutje spees wat heftig die fluxus! maar wat een heerlijk verhaal van je nieuwe gezin.

ik weet niet of t uitmaakt maar je gebruikt T en zn volledige naam door elkaar...

quote:

Op vrijdag 17 oktober 2014 19:24 schreef Stormqueen het volgende:
Wat een heftige nasleep van een voorspoedige bevalling, spees! Maar ik ben blij dat je zo snel weer opknapt hoe ben je daar zelf onder?

quote:

Op vrijdag 17 oktober 2014 21:20 schreef _NIKKI_ het volgende:
Spees wat een mooie geboorte van S!

Het nasleep stukje is echt een kopie van mijn nasleep stukje. Ook door vliezen. Vond je het niet heel eng dat er zoveel bloed uit je gutste? Ik heb toen er voor het eerst een hele guts uitkwam mijn man de gang op laten rennen.
En dat drukken op je buik is echt de hel! Denk je het achter de rug te hebben, krijg je er nog zoiets achteraan.
Doe rustig aan, je hebt echt even tijd nodig om te herstellen hoor. Het kan best weken of een paar maanden duren voor je energielevel weer oké is.

Geniet van jullie mooie S!

SPOILER

Dinsdag 30 september
Vandaag heb ik mijn eerste afspraak bij de gynaecoloog. De verloskundige vindt het raadzaam om een arts te raadplegen omdat de baby tijdens de laatste echo op P97 werd gemeten. Ook de gyn vindt na de echo dat de baby aardig aan de maat is. Dit is voor mij geen verrassing; na vier groeiecho’s was dat wel duidelijk. Ondanks het feit dat diabetes al twee keer is uitgesloten en ik geen noemenswaardige klachten heb, vindt de gyn toch dat we er verstandig aan doen om poliklinisch te bevallen i.v.m. mogelijke complicaties ten gevolge van en groot kind. Er wordt met termen als totaalruptuur, schouderdystocie en verborgen diabetes gegooid. Omdat ik eigenlijk thuis wil bevallen baal ik hier van en geef aan dat ik toch graag thuis wil proberen. De gynaecoloog toucheert en constateert dat er anderhalve centimeter ontsluiting is. Om mij toch een kans te geven zelf te beginnen raadt hij aan om de komende week om de dag te strippen. Als er over een week niks gebeurd is moeten we terug komen.

Donderdag 2 oktober
Ik ga naar de verloskundige voor de eerste strippoging. Maar bij de standaard controle piekt de hartslag van de baby gedurende vijf minuten rond de 200 bpm. Dat is veel te hoog en ze durft het niet aan om te strippen. In plaats daarvan brengt ze me direct naar het ziekenhuis voor een CTG. Ik bel ondertussen Blei en hij komt ook naar het ziekenhuis.
De CTG stabiliseert gelukkig snel en de baby doet het prima. De verloskundige in het ziekenhuis biedt aan om me alsnog te strippen. Nou, graag! Ze toucheert, constateert 2 centimeter, en…. Trekt zich terug. Het is vandaag te druk op de verloskamers en ze durft het nu niet aan. Potverdorie. Ik ben best boos, maar op de terugweg bel ik mijn eigen verloskundige. Die gaat het morgenochtend opnieuw proberen.
In de dagen die volgen vordert er echter niks. Ik blijk toch minder stripbaar dan gedacht en ik begin me langzaam neer te leggen bij de gevreesde inleiding. Dinsdag ga ik wederom op controle bij de verloskundige. Dit keer is ze positiever. Drie centimeter! Ik word nog eens flink gestript in een laatste poging om zelf te beginnen. Morgen moet ik terug naar de gynaecoloog. Uiteraard gebeurt er niks.

Woensdag 8 oktober
We zijn weer in het ziekenhuis bij de gynaecoloog. Omdat het strippen geen verschil maakt wordt er besloten tot een inleiding. Dit kan gewoon door middel van het breken van de vliezen, dus geen lange lijdensweg met ballonnen. Hoera voor drie centimeter! We mogen bij de balie een afspraak maken. “Nou, het zou morgen kunnen” zegt de verpleegkundige. Slik, morgen! Dat is snel! Maar aan de andere kant: waarom ook niet? Het moet toch een keer gebeuren en het is morgen mijn uitgerekende datum. Prima. Morgen it is. We gaan gespannen en blij naar huis. Eerst nog even bij mijn ouders op visite omdat we nog wat LEGOblokjes nodig hebben voor het geboortebord. En dan proberen te eten en te slapen. Dat lukt niet. Want OMG, morgen ga ik bevallen!!

Donderdag 9 oktober
Ik ben al om 4 uur wakker. Wat een spanning! Om 7 uur bel ik de verloskamers. We zijn welkom om meteen te komen! Nou, dat doen we dan maar. In de auto op weg met de tas en de maxi cosi. Geen idee wat ons te wachten staat, alleen dat we met zijn drietjes weer terug zullen rijden. Het voelt onwerkelijk. Op de verlosafdeling aangekomen word ik meteen naar een kamer begeleid. Ik ben op dat moment de enige, dus het is lekker rustig. Eerst ga ik een half uurtje aan de CTG en worden er wat standaard controles uitgevoerd. Met mij en baby gaat alles prima. Ik settel me met iPad en telefoon met de gedachte dat het een hele, hele lange dag kan gaan worden. Blei speelt ondertussen een potje Banished op zijn laptop. We proberen het nieuwe fototoestel uit, maar de kwaliteit valt toch een beetje tegen. Blei zegt dat ie de spiegelreflex thuis gaat halen, maar dan komt de verloskundige al. Ze constateert ook 3 cm en mijn vliezen worden om half negen gebroken. Geen tsunami, slechts een gutsje warm water voel ik lopen. Ondertussen zet de verpleegkundige het infuus en krijg ik de allerlaagste dosis oxytocine, om te kijken wat mijn lichaam gaat doen en of ik het zelf oppak. Blei vertrekt naar huis om de camera te halen en ik doe een poging om Kolonisten van Catan te spelen op de iPad.
Om negen uur ben ik al aan het zuchten en ik merk dat er regelmaat in zit. Ik ga klokken. De weeën komen al om de twee minuten en houden ongeveer een minuut aan. Ik app Blei met dit nieuws, want die is nog onderweg. Hij is rond half tien terug. Ondertussen komt de catering vragen wat ik vanavond wil eten. Ik heb wel wat anders aan mijn kop eigenlijk, maar goed, ik bestel toch maar iets. Aardappelgratin, rode kool en botervis.
Om half elf vind ik het aardig vervelend worden. Ik bel de verpleegkundige en ga nog een keer plassen. De weeen komen met dezelfde regelmaat, maar worden steeds vervelender. Ik vraag wanneer de verloskundige weer komt. Om 12 uur? Nou, laat d’r maar wat eerder komen zeg ik. Om elf uur komt ze weer toucheren. Ik grap nog dat als deze pijn me pas een of twee extra centimeters heeft opgeleverd, ik pijnstilling wil. Maar we zitten op zes. Mooi. Ik vraag of ik op mijn zij mag gaan liggen. Dat mag, maar dan komt er wel een elektrode op het hoofdje. Prima, doe maar. Ik hou het op mijn rug niet meer uit. Het infuus wordt uit gezet. Ik ga op mijn zij liggen en dan gaat het hard. De weeën worden zo intens dat ik helemaal wegzak in mijn cocon. Ik zie Blei bezorgd kijken, maar ik kan niks meer zeggen. Soms raak ik van de koers met mijn ademhaling, maar de verpleegkundige blijft meepuffen en zo adem ik binnen een uur de laatste vier centimeter weg. Tegen twaalven wordt de druk zo heftig dat ik de verloskundige er bij wil hebben. De verpleegkundige legt alvast wat instrumenten klaar, ik grap nog dat dat wellicht erg voorbarig is. Maar de verloskundige toucheert en trekt vervolgens een plastic schort aan. Mijn bed wordt omhoog gezet. OMG, volgens mij moet ik nu aan de bak! Ja hoor, ik mag gaan persen. Ik word op mijn rug gelegd. En al die tijd riep ik dat ik zittend wilde baren, nu kan het me geen reet meer schelen. Ik kan niet eens meer bewegen. Ik moet een voet tegen de verloskundige zetten en een voet tegen de verpleegkundige. En dan wachten we op de volgende wee…. Wachten…. Die kwam pas na vijf minuten weer, maar het leek een half uur :’) Zodra ik de wee voel komen begin ik maar te persen. Geen idee wat ik aan het doen ben. Maar de verloskundige geeft aanwijzingen en zo gaat het aardig. Het gekke is dat het helemaal geen pijn doet. Ik was hier juist zo bang voor. Maar bij elke perswee voel ik het hoofdje verder komen. Ik pers met alle kracht die ik in mijn lijf heb en dat is gelukkig best veel. Ik merk ook dat er meer mee naar buiten komt, maar dat was alleen maar goed. Het wordt discreet opgelost Als het hoofdje bijna staat vraagt ze me of ik het wil voelen. Wat voelt dat gek! Harig en zacht en rimpelig!
De electrode wordt verwijderd, en bij de volgende perswee staat het hoofdje. Ik puf alsof mijn leven er vanaf hangt, maar ik mag nog in dezelfde wee doorpersen. En dan ineens floept het hoofdje er uit. De verloskundige manoeuvreert het schoudertje in de juiste positie en dan schiet de rest ook naar buiten. Inclusief twee liter vruchtwater. Mijn sokken en de verpleegkundige zijn doorweekt :’)
En toen zomaar ineens om 12:40 lag daar onze dochter op mijn buik. Ze schreeuwt meteen flink en ik kan alleen maar jammeren. Wat een overweldigend oergevoel maakt dit los! Opeens is alles werkelijkheid – opeens zijn die schopjes en draaitjes een kind, ons kind! Voor altijd!
Ik kijk haar aan, het voelt vreemd. Het is alsof ik een vreemde ontmoet die ik mijn hele leven al gekend heb. Het is niet te omschrijven. We zijn nu een gezin. Samen met onze mooie M.aud

M.audje wordt gecontroleerd en scoort tienen. Ze wordt op de weegschaal gelegd en weegt 3990 gram. Flink, maar geen monster. Ik mag haar aanleggen en ze zuigt er meteen flink op los. (Dat deed overigens best pijn.) Ik word gehecht, twee kleine scheurtjes is de schade. Als ik mag gaan douchen komt de gyn nog even kijken. Volgens mij had ie dit verloop niet verwacht, want hij kijkt verbaasd. Maar ik voel me fantastisch! Na het douchen word ik aangekleed en mogen we naar huis. Ik kijk op de klok, half vier. Niet slecht. Nadat papa op mijn aanwijzingen de maxi cosi heeft gemonteerd rijden we weg. Onderweg kijken we elkaar wat verdwaasd aan. We hebben een baby! Wat een dag!

quote:

Opeens is alles werkelijkheid – opeens zijn die schopjes en draaitjes een kind, ons kind! Voor altijd!
Ik kijk haar aan, het voelt vreemd. Het is alsof ik een vreemde ontmoet die ik mijn hele leven al gekend heb. Het is niet te omschrijven. We zijn nu een gezin. Samen met onze mooie M.

quote:

Ivm de diagnose zwangerschapsdiabetes mocht ik niet veel verder dan 40 weken doorlopen. Bij de controle met 40 weken precies had ik 2 cm ontsluiting, en besloten we twee dagen later al de inleiding te plannen (ik had inmiddels dacht ik wel vrede met de inleiding, en de 2 cm ontsluiting gaven goede hoop).

Op vrijdag meldde ik me in het ziekenhuis met nog steeds 2 cm ontsluiting en konden direct de vliezen gebroken worden. Ik werd nog eens flink gestript, en aangesloten na een half uur op de syntocine. Er gebeurde eerst niet veel, wat lichte krampen en harde buiken. Het infuus wordt snel opgehoogd door een zuster die bijzonder vrolijk meldde dat het allemaal nog niets voorstelde en nog veel erger zou worden

Op een gegeven moment ga ik op mijn zij liggen (want pijnlijk stuitje) en neemt de pijn in mijn buik snel toe. Ik moet echt puffen. De tokograaf laat nauwelijks activiteit zien en ik ga dus maar rechtop zitten omdat ik vermoed dat mijn buikvet een goede registratie op de zij blokkeert. Er wordt nog steeds elke 20 minuten opgehoogd, en de weeen zien er zittend stevig uit. De meter wordt herijkt want dat kan niet kloppen, en weer een dosis opgehoogd. Ik weet niet wanneer het precies gebeurt, maar ik krijg een interne weeenregistratie (draadje) en een draadje op t hoofd van de baby (en nog een ophoging van t infuus naar 10 eenheden/6.0 ml per uur) en beland in een weeenstorm. Twaalf weeen per kwartier, zonder dat ze echt afnemen tussendoor. Ik kan het niet meer bijbenen of wegpuffen en lig te rillen en te jammeren in bed. Ik probeer te staan en te hangen maar ik tril te hard op mijn benen. Ook mijn vriend kan me nog nauwelijks helpen of bereiken.

Na ongeveer een uur die vele heftige weeen word ik getoucheerd, 3 cm ontsluiting, maar 1 cm erbij... ik jammer dat ik een epiduraal wil. De vk en verplk zijn het er roerend mee eens en binnen een half uur is het geregeld. De pomp met syntocine gaat meteen uit, zodat ik tijdens het zetten alleen mijn eigen weeen hoef weg te puffen (die zijn ook nog best stevig maar met een echte pauze ertussen van een minuut of wat). Ik denk dat ze daarna eerst vergeten om de pomp weer aan te zetten, want dat duurt even, en ondertussen zien we dat mijn eigen weeen afnemen. De pomp wordt heel langzaam opgehoogd, veel langzamer dan eerder die dag, terwijl ik nu relaxed aan een goed werkende epiduraal hang. Uiteindelijk komt de pomp nu niet hoger dan 3,6 ml/uur...Als de epiduraal nét zit heb ik ineens 5 cm ontsluiting, misschien op die eigen weeen?

De weeen nemen niet echt toe lijkt het, vooral niet regelmatig, en waar de hartslag van baby eerst heel regelmatig was begint deze te dippen en pieken. Het is inmiddels 5 uur later, en de ontsluting wordt nog steeds op 5 cm gemeten.... Ik word zelf nu erg zenuwachtig. Er wordt wat bloed bij de baby afgenomen, dat is gelukkig allemaal nog goed, ondanks de dipjes in de hartslag. Er wordt overlegd met de gynaecoloog van dienst over wat er moet gebeuren.

De gyn staat binnen 5 minuten op de kamer, ze vinden het genoeg geweest zo, en willen de baby halen met een keizersnede. Ik stem snel toe, ik maak me zorgen, haal die baby maar snel!

In no time lig ik klaar op de operatietafel, rillend en bevend van de spanning. De anesthesisten maken grapjes met me, en ineens heb ik een baby. De epiduraal lijkt minder goed te werken aan de rehcterkant van mijn buik dus ik word als ik aangeef pijn te hebben nog flink bijgespoten en ook nog remifentanil toegediend per infuus, het plafond draait, en het doet nog steeds pijn. Vervelend getrek hoort er een beetje bij, maar de rechterkant van mijn baarmoeder en buik geven soms scherpe pijn. Mijn baby is er, huilt nog niet, ik heb hem 1 seconde gezien, en ik heb pijn terwijl ze me hechten en alles op zijn plek leggen, ik maak me enorm zorgen.

Gelukkig hoor ik een klein huiltje, en een paar minuten (seconden?) later nog eentje, en dan een goeie huil. Mijn vriend komt er aan met de baby en de anesthesist legt hem op mij. Wat is hij mooi! en wakker! Ik vraag wel tien keer of alles goed is, en nog steeds ril ik en heb ik pijn, maar ik focus me op de baby.

In de verkoeverkamer wordt de baby (vrij hardhandig) bij me aangelegd, en zuigt me mijn eerste tepelkloof maar dat kan me niks schelen. hij poept over me heen, kan me ook niks schelen.Ik heb een baby, en nu is alles voor altijd anders. Ik vind het en tegelijk

SPOILER

Maandag 3 nov.
Svonds om 19:30 hebben we een afspraak in het ziekenhuis om te kijken of ik
inleidbaar ben. Ik heb wat ontsluiting en ze kunnen een ballon plaatsen.
Ik blijf een nacht in het ziekenhuis en morgenvroeg om 7:00 gaan we 'beginnen' als de ballon zijn werk heeft gedaan. Anders gaan ze het proces herhalen.
A gaat rond 22u naar huis.

Dinsdag 4 nov.
De ballon heeft zijn werk gedaan en ik heb 2-3cm ontsluiting.
Het is helaas te druk op de verloskamers dus ze vinden
het niet verantwoord om een tweelingbevalling in te leiden.

Ze gaan kijken of ik svonds nogmaals een ballon moet want 1 vk twijfelt
over de 2-3cm. Ze kan er niet goed bij. De vk die svonds toucheert voelt
het duidelijk, ik heb geen ballon meer nodig.
De vk weet dat ik S.ara mis en stuurt me naar huis. Ik krijg slaap medicatie mee maar deze neem ik niet in. Ik heb thuis heerlijk geslapen.

Woensdag 5nov.
Om 6uur gaat de wekker en om 6:30 is mijn moeder bij ons thuis om op S.ara
te passen. S.ara is vrolijk en dat geeft me een goed gevoel. Ik kan 'thuis' los laten
en me focussen op wat er gaat komen.

In het ziekenhuis krijgen we ontbijt en stelt het personeel zich voor.
Er is ook een meisje van een kraambureau. Ze mag 1 dag meelopen in het ziekenhuis. Ze wil graag een bevalling meemaken. Het is echt een lieve meid dus ik vind het prima. We leren haar kennen en ik vraag haar om foto's te maken tijdens de bevalling.
Dit vind ze erg spannend maar later hoor ik van de verpleegkundige dat ze het fijn vond om 'actief' aanwezig te kunnen zijn bij de bevalling.

Rond 10uur gaan de weeënopwekkers aan. In mijn bevalplan staat dat deze alleen in overleg omhoog gaat. Omdat er ivm de tweelingbevalling al veel vast staat wil ik graag de regie houden daar waar het nog kan. De verpleegkundige, verloskundige en arts gaan hierin mee. Mijn gyn komt als ik ga persen of als er bijzonderheden zijn. Omdat hij veel zin in deze bevalling heeft komt hij toch eerder kijken. Hij is enthousiast en dat doet me ook goed. Hij wenst me succes en komt later terug.

De weeën komen al snel om de 2minuten en duren 1 minuut. Om 13uur heb ik een kleine 4cm.
omdat de weeën nu al snel op gang komen en S.ara haar bevalling lang heeft geduurd (wat me had uitgeput) geven ze me in overleg een ruggeprik.
Om 14uur ontmoet ik de anesthesist, een lieve vrouw maar ik kan haar niet aankijken. Heb veel pijn maar kan de weeën goed opvangen. Dan zet ze de weeënopwekkers uit om de prik te kunnen zetten.
De prik is snel gezet maar verdoofd me niet. Ik blijf in mijn wereldje en dat bevalt haar niet. Ik moet op mijn zij liggen zodat de verdoving zich goed kan verplaatsen.
Uiteindelijk kan ik weer wat zeggen en voel me iets beter. Wel blijft de druk naar onder.

Rond 15:30 zijn we terug op de verloskamers. Druk naar onder blijft en al snel krijg ik persweeën. De verloskundige voelt om 16uur en ik heb 8-9cm. Ik mag nog niet persen. Het begin van de perswee kan ik wegpuffen maar daarna duwt mijn lichaam E.mma naar beneden.
Ik heb het gevoel alsof ik moet poepen en ik weet dat ze nu laag zit. Ze zetten snel alle spullen klaar.

De verloskundige roept de gyn erbij en ze zetten de ruggeprik uit. De verloskundige wil graag kijken hoeveel cm ontsluiting ik heb en zegt dat ze na deze wee gaat toucheren. Ze doet het echter gelijk het doet me erg veel pijn! Ik zeg haar dat ze weg moet en dat ze me pijn doet. Ze kan het niet goed voelen zegt ze. Ik duw haar weg en zeg dat ze het na deze wee zou doen. De wee is inmiddels weg en ze biedt haar excuses aan. Ze geeft me even de tijd en gaat daarna pas weer voelen. Ze voelt nog een randje dus ik mag nog steeds niet actief persen. Het is nu 16:15.
Ze probeert het weg te masseren en ik mag de perswee zijn werk laten doen, ik hoef zelf geen kracht bij te zetten. Pas bij 10cm.

Om 16:36 kan ik het niet meer tegenhouden en mijn lichaam neemt het over. Ik voel dat het hoofdje staat en het brand.

Na 3 persweeën komt E.mma ter wereld.
ik doe mijn ogen open en denk..is dit m'n meisje? Ja dit is E.mma

Ze mag eventjes bij me liggen en daarna moet ik weer aan de slag. Ik heb geen weeën meer en krijg alles goed mee. E.mma weegt 3230 gram en iedereen is verbaasd. Een lekker spekje voor het termijn (37wk 4dgn)

In het verslag lees ik dat ze de navelstreng 2x om haar nek had.
E.mma ligt lekker warm in de couveuse en A komt weer bij me staan.

De weeën blijven weg en ze zetten de weeënopwekkers steeds hoger. Help dit wil ik niet. Ik krijg alles bewust mee en dat vind ik lastig. Ik voel de navelstreng van E.mma die uit me hangt en dat voelt vervelend.. Ik voel nog iets. Oja de katheter ik voel me niet zo prettig.
Het brand beneden en ik weet dat ik uitgescheurd ben.

Ze zoeken S.ophie dmv een echo om te kijken of ze goed ligt. De vk verschuift S.ophie van links helemaal naar rechts.. E.mma haar plekje. Dit doet pijn en weer duw ik haar weg. Het is een lieve vrouw maar ik kan weinig van haar hebben. Ze verteld me niet wat ze gaat doen en dat vind ik onprettig.

Ik kijk naar de klok.. Bijna 30min voorbij. Ik weet dat ze na 30min gaan ingrijpen..wat gaan ze doen? Wat moet ik doen? Ik wil eigenlijk niet meer.. Ze kijken allemaal zo serieus en gespannen..komt het wel goed?
De arts die zo vriendelijk en bemoedigend keek, kijkt nu erg serieus en niemand zegt iets.

Weer een echo.. S.ophie ligt goed. Ctg is ook goed. Ze gaan haar vliezen breken. Het vruchtwater gutst er uit en de gyn drukt op mijn buik zodat het vruchtwater blijft komen.

Er zijn meer dan 40min voorbij en nog geen weeën.. Ik zeg tegen de gyn dat ik niet meer wil en dat hij me moet helpen. De gyn zegt me dat hij niet gaat ingrijpen en dat ik dit zelf kan. Er volgt een korte discussie en de gyn raakt geïrriteerd. Hij verteld me dat hij me kent en weet dat ik niet zomaar opgeef.
Dan opeens voel ik een lichte wee. Ik vind het lastig om me eraan over te geven.

Ik zeg nog een keer dat ik het niet kan maar dat ik het zelf wil doen. Ik kan mijn zin nauwelijks afmaken of er volgen een paar krachtige persweeën. Ik voel dat het hoofdje staat en mijn lichaam duwt in 1x door. Ik moet puffen zeggen ze. Het lukt me niet om te puffen! En S.ophie wordt in 1x geboren.

Wat een opluchting! Mijn kleine meisje S.ophie is veel smaller en heeft een heel ander gezichtje. Wat is ze mooi.
Ze weegt 2995 gram.

Ze mag ook eventjes bij me liggen en de arts concentreert zich op de placenta. Ik heb met de gyn mijn angst voor Fluxus besproken en ik krijg volgens protocol een prik om de placenta sneller te laten komen. De weeënopwekkers staan nog aan. De weeën komen nog steeds.
De arts trekt aan de navelstreng maar er zit geen beweging in. Wacht maar eventjes zegt de gyn. Ik mag meepersen. 15min na de geboorte van S.ophie komt de placenta.

Gelukkig..dat is goed gegaan. De gyn verteld me dat hij me gaat hechten. Ik krijg een verdoving en ik voel gelukkig weinig van het hechten.

We krijgen nog avondeten op de verloskamers en ik moet douchen. De verpleegkundige vraagt me of ze E.mma en S.ophie mag aankleden, dan kunnen ze met me mee naar de kamer. Ze mogen uit de couveuse.

Eenmaal op mijn kamer laten ze ons even alleen..wat een dag. A kan ivm de drukte niet blijven slapen en moet naar huis.
Ik zit nog aan de weeënopwekkers en ben niet echt mobiel. De naweeën doen erg veel pijn. De meiden zijn onrustig en ik voel me wel alleen na zo'n heftige dag. Ik druk op de bel. Het duurt 15min voor de zuster binnenkomt.
Ik moet plassen zegt ze anders moet ik weer een katheter. Ok.. Ik loop naar het toilet en verlies veel bloed. Als ik zit loopt de zuster weg en gaat de vloer schoonmaken. Ik voel me erg duizelig en begrijp niet zo goed waarom ze me alleen laat
Dan komt ze terug en ik moet mijn onderkant spoelen. Ze geeft me een fles met koud water...Ik voel me niet echt op mijn gemak.

Later om 1 uur snachts druk ik weer op de bel. E.mma huilt en ik kan niets doen. Er komt een andere zuster..gelukkig. Ze is lief en stelt me gerust. Ze neemt E.mma en S.ophie mee zodat ik kan slapen.

Rond 6uur komt de zuster weer langs. Ik heb lekker geslapen en ik krijg de meiden op mijn bed. Lekker knuffelen. Nu kan ik genieten

SPOILER

10 november

Daar is dan toch ineens sneller dan verwacht die bijzondere datum waar we al maanden naartoe hebben geleefd: 10 november, mijn uitgerekende datum. Het is raar dat deze dag gewoon aanbreekt en weer ophoudt, zonder dat er iets gebeurt. Of nou ja, rond een uur of vijf in de middag verlies ik, wederom, mijn slijmprop. Dat deed ik met 35 weken ook al, maar deze keer zit er bloed bij. Zou het iets betekenen? Hopelijk is in ieder geval het voorwerk dat ik alweer dagen heb, niet voor niets.

Dat ik daadwerkelijk op 10 november zou bevallen, heb ik trouwens nooit gedacht. Gebaseerd op niets heb ik de twaalfde in mijn hoofd. Ik grap dat ik op die manier mooi de familietraditie voortzet: mijn moeder is twee keer bevallen met 40 weken precies, mijn zus twee keer met 40 weken en een dag, dan moet ik wel bevallen met 40 weken en twee dagen. Logisch, toch? .

11 november

’s Middags ga ik op controle naar de verloskundige. Ik vertel dat ik de slijmprop ben verloren en de afgelopen dagen weer steeds een menstruatiegevoel had. De vk stelt voor om even te voelen of het iets heeft opgeleverd. Ik vind dit prima, want ik ben ook wel erg benieuwd. Het toucheren valt me erg tegen, de tranen staan me in de ogen van de pijn. Daar komt nog de teleurstelling bij van het resultaat: potdicht. Hooguit wat verweking van de baarmoedermond. Huilend kom ik thuis – ik zie al helemaal voor me hoe ik met 42 weken moet worden ingeleid. Het idee daarvan staat me zó tegen.

’s Avonds komen alle buurkindjes met hun ouders langs voor Sint-Maarten. Ik krijg heel wat keren de vraag of de baby er nog niet is. Na het avondeten merk ik dat ik erg moe ben en ik besluit lekker vroeg op bed te gaan om daar nog wat tv te kijken. Baard gaat mee en geeft me nog een fijne voetmassage. Net voor het slapen gaan merk ik dat het voorwerk weer terug is, maar ik val makkelijk in een diepe slaap.

12 november

Half drie ’s nachts. Ik word wakker van een enorme wee. Om de een of andere reden ren ik direct naar de badkamer, waar ik zie dat ik bloedverlies heb. Wacht even, dat stond toch op mijn belinstructie? Ik ga naar beneden om mijn zwangerschapskaart te halen. Ja, bij veel bloedverlies moet je meteen bellen, staat er. Ik maak Baard wakker en we dubben nog even over de formulering ‘veel bloedverlies’. Want ja, wat is nou veel...? Ik besluit te gaan voor de duidelijkere belinstructie: bellen bij regelmatige weeën van een minuut om de vijf minuten, een uur lang. We downloaden een weeëntimer en beginnen die bij te houden. De eerste vier à vijf weeën zijn prima te doen. Tussendoor loop ik rond en praat wat met Baard. Al gauw begin ik het bijhouden van de weeën een beetje lastig te vinden. Het lijkt eerder één grote wee, dus hoe ontdek ik nou regelmaat...? Ontspannen vind ik erg lastig, een fijne houding is niet te vinden. Vrijwel alle weeën zitten in mijn rug, mijn zwakke plek.

Om 5 voor 4 besluit Baard op eigen houtje de verloskundige te bellen, nadat hij me onder de douche heeft gezet. Ik schreeuw het uit van de pijn en het bloedverlies wordt alleen maar meer. De verloskundige probeert hem gerust te stellen. Het zal nog wel even duren, probeer te ontspannen, ze komt zo kijken. Ze wil mij zelf ook nog even spreken, maar ik kan niet anders dan gillen. Ze belooft nu onze kant op te komen. Nog geen vijf minuten later voel ik dat ik persdrang heb. Ik gris zijn telefoon bij Baard uit handen en bel dit keer zelf de verloskundige. Kom alsjeblieft nu deze kant op, ik ben in paniek!

Baard rent naar beneden en begint naar het bevalbed in elkaar te zetten. Hoe weet ik niet, maar ik krijg het ook voor elkaar om in mijn eentje naar beneden te lopen. Als ik beneden ben, zie ik dat het bed nog niet helemaal klaar staat. Ik schreeuw dat ‘ie op moet schieten, want de persdrang blijft. Zodra de laatste klos eronder gaat, kruip ik op handen en voeten op het bed. De rugpijn is niet meer te doen. Ik zeg nog dat ik zo bang ben om straks van de verloskundige te horen dat ik nog maar twee centimeter ontsluiting heb en het nog een poos zo vol zal moeten houden.

Een paar minuten later, om kwart over vier, komt de verloskundige binnen, al vrij snel gevolgd door een huisarts-in-opleiding die ik al een paar keer bij de controles heb ontmoet. De verloskundige toucheert en ik kan mijn oren niet geloven als ze zegt dat ik tien centimeter ontsluiting heb. Ik mag gaan persen!

Deze snelle omschakeling overvalt me en ik heb er dan ook moeite mee om me te concentreren. Ik lig op dat moment nog op mijn rug maar kan op die manier niet persen, dus ze helpen me op mijn zij. Dat gaat beter! Ik word geweldig aangemoedigd en tussen de persweeën door kan ik zelfs nog even ontspannen. Baard krijgt opdracht om heel snel de camera te pakken. De haio houdt mijn been omhoog terwijl de verloskundige erop los begint te klikken. Hij komt eraan! Er komt nog een perswee, waarop ik drie keer kan persen. Voor ik het weet voel ik een lijfje uit me glibberen, word ik naar mijn rug gedraaid, en maak ik het mooiste moment van mijn leven mee: de ontmoeting met onze zoon. Wat is ‘ie mooi en volmaakt! We huilen van blijdschap en ik voel de liefde voor dit kleine baby’tje door mijn hele lijf stromen. Onze I.mre, geboren op 12 november om 4.55 uur.

Verder verloopt alles precies zoals ik het voor me had gezien. Na het controleren van de placenta, het doorknippen van de navelstreng en het hechten, waarbij de baby bloot-op-bloot bij Baard ligt, wordt alles supersnel opgeruimd. De verloskundige, haio en kraamverzorgster, die ook net is gearriveerd, zitten zeker een uur aan de eetkamertafel terwijl wij in de woonkamer rustig de tijd krijgen om onze zoon te verwelkomen. Pas daarna wordt hij gewogen en dergelijke. Ondanks de snelheid en heftigheid kijk ik direct al heel positief terug op de bevalling. Bij een eventueel volgend kindje ga ik alleen wel bij de eerste wee al bellen...

quote:

Op dinsdag 18 november 2014 10:21 schreef LadyBlack het volgende:
Ik vroeg mij alleen af waarom I bij je vriend lag tijdens het hechten? Is baby op je borst niet de ideale afleiding van dat minder prettige moment? Of zijn ze bang dat je je baby dan fijnknijpt (ik had een ruggenprik gehad en voelde niks van het hechten, dus geen idee!)

quote:

Op dinsdag 18 november 2014 11:05 schreef DevilsAndDust het volgende:

[..]

Ik kreeg inwendige hechtingen en moest daarvoor helemaal met m'n onderkant de lucht in, zeg maar, dus niet echt een prettige houding om de baby bij me te hebben. Maar ik had goed zicht op Baard en baby. .

SPOILER

11 november, 2014. Om 15:40 heb ik een afspraak bij de verloskundige om te kijken of ik al enigszins stripbaar ben. Vriend komt iets eerder thuis van werk zodat hij met me mee kan. Ik heb begrepen dat strippen/toucheren pijn doet, dus ik bereid me voor op het ergste. Voor ik iets door heb meld de VK dat ze al met har vinger op het hoofdje van de baby zit. Is dit het? Ik heb wel eens pijnlijkere menstruatie krampen gehad. Mijn BMM is verweekt en ik heb een vingertopje ontsluiting. Ze wroet wat, en ik voel de baby flink protesteren. Vol spanning gaan we weer naar huis. Zou het vanavond?!

12 november, 2014. Niks. Ik zit chagrijnig op de bank. De baby is nog steeds druk, maar behalve wat harde buiken heeft het strippen nog niets opgeleverd. Ik baal als een stekker en besluit om het lot wat te tarten. Als ik vandaag niet ga bevallen dan ga ik potverdorie wel even de stad in. Ik app nog met Vriend dat ik nú die baby wil.

Nog voordat ik kan besluiten wat ik die dag precies wil doen voel ik opeens water lopen. En niet zo’n beetje ook. Ik spring direct op en zie dat de bank bespaard is gebleven. Mijn broek is kletsnat. En nu? Ik loop richting de badkamer en probeer wat vruchtwater op te vangen. Helder. Ik doe een maandverbandje in en zoek het nummer van de verloskundige op. Ze beloofd mij later langs te komen, en vraagt me om mijn temperatuur in de gaten te houden. Daarna bel ik Vriend. “Wil je een weekje vrij?” Ik vertel hem dat mijn vliezen gebroken zijn, maar nog geen weeën heb. Twijfelachtig vraagt hij me of hij thuis moet komen. Doe maar wel schat. Binnen nu en 24 uur hebben we een baby.

Vriend is verrassend snel thuis van z’n werk. Ik ben ondertussen het huis wat aan het opruimen en baal als een stekker dat mijn vliezen breken op een dag waarop het huis een bende is. Als ik wat begin te zweten bedenk ik me pas weer dat ik mijn temperatuur op had moeten meten. Ik doe dit, en vind 37.8 net iets te hoog. Ik bel de verloskundige nog een keer. Het is op de grens, maar ze is net naar me op weg dus we zullen het even aankijken.

Als ze bij ons thuis komt checkt ze het vruchtwater, en alles is helder. Ik voel me verder prima, dus de temperatuur is ook geen groot probleem. Omdat ik nog geen weeën heb is het allemaal afwachten. Ze vraagt me te bellen als ik 2 uur lang weeën heb die om de 4 minuten komen.

Om 3 uur begin ik de krampen te merken. Ik probeer nog wat te slapen, maar ze doen al snel te veel pijn om in slaap te komen. Ik besluit daarom maar lekker te rusten en ze te timen. Regelmatig zijn ze niet, maar ze gaan niet meer weg. Soms zitten er 8 minuten tussen, soms maar 6. Soms duren ze anderhalve minuut, en soms maar een halve. Ik ga voor het eten even douchen, en voel daar gelukkig eventjes geen krampen.

Ik eet nog een bord pasta, samen met Vriend, en we snoepen wat pepernoten. Na het eten ga ik weer snel op bed liggen, want de weeën worden pijnlijker. Ik vang ze op mijn zij op, en op een gegeven moment vraag ik Vriend om een emmer: ik voel me beroerd. Hij houdt me gezelschap terwijl ik nu echt moeite moet doen om de weeën weg te puffen. ’s Avonds belt de verloskundige me nog eventjes. Ze zegt dat ze niet durven te toucheren tot de weeën regelmatig zijn, vanwege het infectie gevaar met gebroken vliezen. Of ik de nacht zo in durf te gaan. Ach ja, ik zal wel moeten. Ze hoopt dat het OF doorzet, OF afzwakt zodat ik in ieder geval nog wat slaap krijg. Ze beloofd me sowieso morgenochtend langs te komen als ze voor die tijd nog niets gehoord heeft.

Niet veel later voel ik me weer beroerd worden. Mijn avondeten en de pepernoten gooi ik er allemaal uit, en de weeën worden sterker. Ik weet niet meer waar ik het zoeken moet en huil dat ik weer onder de douche wil. Vriend zet er onmiddellijk een stoel neer zodat ik kan zitten, en ik kleed me om tussen de weeën en het braken door. Wat is die douche toch fijn. De weeën voel ik nauwelijks meer en ik sukkel bijna wat in slaap. Mijn misselijkheid trekt weer wat weg, gelukkig. Na wat als een eeuwigheid voelt vraagt Vriend me of ik er niet eens onderweg moet. Vooruit. Ik ga half naakt weer in bed liggen, en de weeën zijn in alle hevigheid weer terug. Inmiddels komen ze om de 2-3 minuten en duren ze anderhalve minuut. Maar omdat het naar mijn idee nog steeds niet heel regelmatig is, heb ik het gevoel dat deze weeën nog steeds voor spek en bonen zijn.

Ik houd het nog anderhalf uur vol en vraag Vriend dan om de verloskundige te bellen. Als zij rond 11 uur bij ons is durft ze me wel te toucheren. Ik ben blij verrast en deels in shock als ze me verteld dat ik al op 5-6 centimeter ontsluiting zit. Niks geen spek en bonen, dit is echt! Terwijl zij naar de verloskamers belt pakken wij de laatste spullen in de vluchttas in. Het ritje naar de ziekenhuis valt me alles mee. Tijdens een wee vervelend, maar tussendoor vind ik het een heerlijke afwisseling van m’n bed!

Donderdag 13 november. Om 24:00 komen we aan in het ziekenhuis. In een rolstoel word ik naar de verloskamers gebracht. Het is druk, dus we worden eerst tien minuten elders onder gebracht. Gelukkig mogen we al snel naar ‘mijn’ kamer toe. Als we even aan de omgeving hebben kunnen wennen, wil de verloskundige mijn vliezen breken. Ze zijn woensdag waarschijnlijk ergens bovenin gescheurd, want onderin zijn ze nog intact. Ze wacht nog even een wee af en niet veel later voel ik me leeglopen.

Inmiddels is de Kraamverzorgster ook aanwezig. We stellen ons even voor en maken een praatje. Ze vragen me of ik wil douchen. Graag! Eenmaal onder de douche voel ik me alweer een stuk beter. Tot een uur of twee zit ik half te slapen onder de warme stralen. Tegen die tijd worden de weeën in de douche ook een stuk heftiger. Ik wil er eigenlijk niet meer onderweg, want als ze nu al zoveel pijn doen dan zal het op bed wel weer een stuk erger zijn. Maar de VK wil me weer toucheren, en dus kruip ik moeizaam onder de douche vandaan.

Ik zit nog steeds op 5-6 centimeter. Wat een teleurstelling. Ze wil nog even afwachten, maar als het niet snel weer gaat vorderen wordt ik overgedragen. Niet veel later is dat inderdaad wat gebeurd. De ontsluiting wil niet verder, en het is tijd om de gyn in te schakelen. Zij maakt nog een echo en komt tot de conclusie dat de baby een sterrenkijker is: haar gezicht ligt naar boven. Ik ben inmiddels al van de wereld. Ze vraagt me of ik pijnstilling wil, en ik knik gretig ja. Het wordt een pethidine prik, want een ruggenprik duurt te lang. In ruil voor de pijnstilling vraagt ze me op mijn linkerzij te gaan liggen zodat de baby de meeste ruimte heeft om nog goed te gaan liggen. Ik weet vanuit mijn cursus dat dit de vervelendste manier is om de weeën op te vangen, maar protesteren heeft toch geen zin. Ik wordt op mijn zij gelegd, en de gyn gaat de prik en een infuus met weeën opwekkers voor me halen. Ook de VK en Kraam nemen nu afscheid.

En dan zijn we alleen. En wat duurt het lang. De weeën doen steeds meer pijn, en zo op mijn zij kan ik ze totaal niet opvangen. De kraam pufte braaf met me mee steeds, maar wanneer Vriend me probeert te helpen met puffen lukt dat niet. Ik kan me er niet meer aan overgeven. De pijn verdwijnt niet meer tussen de weeën door en ik schreeuw het uit. Ik vraag Vriend meerdere keren om iemand op te halen, en uiteindelijk loopt hij inderdaad de gang op. Of er even iemand wil komen.

Niet veel later komt er een verpleegkundige binnenlopen. Ik krijg ein-de-lijk mijn prik, en ze merkt op dat ik ook nog geen weeenopwekkers heb. In mijn hoofd smeek ik haar duizendmaal om het asjeblieft niet te doen, in werkelijkheid komt er niet veel meer uit dan ‘nee, niet’.

De pijn verdwijnt niet. Sterker nog, het doet alleen maar meer pijn. Ik voel m’n hele lichaam trillen en merk dat mijn lichaam dat kind eruit wil werken. Zijn dit nou persweeën? Het voelt nou niet bepaald alsof ik moet poepen… Ik kijk Vriend in paniek aan, en zie dezelfde angst in zijn ogen. Na nog twee van zulke weeën vertel ik de verpleegkundige dat ik moet persen, dat het kind eruit moet. Zij belt de gynaecoloog en vraagt of ze even wil komen toucheren.

Ik wordt gek. De persweeën stoppen niet en ik schreeuw het uit. Vriend en de verpleegkundige proberen me rustig te houden, en ik wordt met mijn hoofd tegen het matras gedrukt. Ik moet weer even op aarde terug komen, maar het werkt niet. Er wordt me verteld dat ik niet moet schreeuwen en rustig moet blijven puffen, maar dat lukt niet. Mijn lichaam probeert nog steeds uit alle macht dat kind eruit te krijgen.

6-7 centimeter ontsluiting. Ik kan wel janken, ik wil niet meer. Haal haar er asjeblieft uit. Met elke wee die volgt schreeuw ik het weer uit, en kijk ik steeds even vol paniek naar Vriend. Het duurt nog een uur voordat ik uit het niets opeens hoor “Het is helemaal open”. Ik ben direct weer bij de wereld. Mag ik echt? Mijn benen worden in de beugels gelegd, en er wordt me even uitgelegd hoe ik moet persen. Als ze het laken van me afhalen merken ze dat het vruchtwater groen is. Ik hoor de woorden meconium en begrijp half om half dat de kinderarts al opgeroepen wordt.

Ik. Heb. Geen. Idee. Wat. Ik Aan. Het Doen. Ben. Opeens voel ik de weeën niet meer komen. Ik begin met persen nog voordat de wee goed begonnen is, en als ik denk dat ik klaar ben komt er nog zo’n perskracht in me naar boven. De gyn verteld me dat ze me even gaat verdoven. Ik weet dat ze een knip gaat zetten, maar het dringt niet tot me door. De baby heeft het zwaar en moet eruit. Ondertussen heb ik nog geen flauw idee wat ik aan het doen ben. Zonder dat ik ook maar gemerkt heb dat ze er al uit is, wordt ze opeens op mijn buik gelegd. Ik heb een kind! Ze is wit. Bedekt met blauw en rood. Ze huilt niet. Vriend mag de navelstreng doorknippen en ze wordt direct bij me weggehaald. Ik besef nog steeds niet wat er gebeurd is. De gyn loopt even weg, de verpleegkundige staat ergens achter me, Vriend is bij ons kind en ik lig in mijn eentje op bed, met mijn benen in de beugels, en nog allerlei gereedschappen tussen mijn benen. Als de gyn weer terugkomt vraag ik naar de schade. Een flinke knip, uiteraard. Want onze baby, S.ofie, moest er gewoon uit. Ik hoor haar van verderop geluidjes maken, maar krijg er verder niks van mee. Ik krijg haar later ingewikkeld in een deken weer terug, geen huid op huid contact zoals ik zo graag gewild had. Ze kijkt me aan, maar ik besef het allemaal nog steeds niet. Wat is er nou zojuist allemaal gebeurd?

quote:

Op woensdag 26 november 2014 18:50 schreef krijgerrtje het volgende:
Ik vind het nog steeds heftig. Dacht dat ik het wel achter me had gelaten, maar heb bij het schrijven nog een potje zitten huilen, dus het zit me nog hoger dan ik dacht. Vooral het feit dat we zo lang alleen gelaten zijn nadat de ik overgedragen werd zit me dwars. M'n vriend deed echt z'n best, maar ik kon veel rustiger blijven net de hulp van de kraam.. Met m'n vriend alleen lukte dat totaal niet

SPOILER

We hebben allebei een ‘reguliere’ werkdag gehad, als J thuiskomt koken en eten we, ik heb wat steken onder in mijn buik en vermoed dat de baby aan het indalen is, netjes met 34 weken. Ik ga om kwart over 7 maar even douchen in de hoop dat dat wat rust geeft en ik me wat fijner ga voelen.
De steken/krampen houden wat aan, ik google wat en vraag op het forum of dit herkenbaar is. J zit, moe van een lange werkdag, op de bank tv te kijken, zo nu en dan komt hij even naar mij toe, aait wat over mijn rug of legt zijn hand op mijn onderrug. Hoe langer de krampen duren, hoe lastiger ik het vind; ik word er moe van, maar realiseer me ook dat ik tot nu toe zo relaxed stond tegenover de bevalling, maar dat ik ook nog niet concreet had bedacht hoe het zou zijn qua pijn enzo. Dit maakt me duidelijk dat het pittig kan worden, en dat vliegt me een beetje aan, maar al met al ben ik er nog steeds van overtuigd dat het indalingsweeen zijn. Ik ben nog steeds niet lekker, moet overgeven. Zitten wil maar matig, dan voel ik de steken ook erg in mijn liezen en onderrug. Staan, wiebelen en lopen dan maar. Ik slik 2 paracetamol om te kijken of dat wat verlichting geeft, een tip uit ‘de grote geboortegids’. Dat lijkt wel zo maar echt lekker gaat het niet.

Tegen 22.45 uur wil J met onze vk overleggen, liever nu voor niks bellen dan midden in de nacht nog. Aan de telefoon checkt de vk wat dingen; eerst bij hem, dan bij mij en dan moet ik ineens weer overgeven en geef ik de telefoon aan J. Ik hoor hem ons huisnummer noemen en begrijp dat ze kennelijk toch even langskomt.

Een half uurtje later is ze er, stelt nog wat vragen en wil me ook inwendig onderzoeken. Ze vertelt tot onze schrik dat mijn bmm helemaal verstreken is en ik al 2cm ontsluiting heb. Met 34 weken remmen ze een bevalling niet, dus we gaan spullen pakken en naar het ziekenhuis: vannacht wordt onze zoon geboren… J en vk gaan spullen pakken en bellen, ik blijf even alleen achter op bed, waar ik weeën opvang en probeer niet teveel in paniek te raken door deze bizarre wending.

Als we alles verzameld hebben lopen we naar de auto’s, J met grote tas, ik met mijn voedingskussen als houvast. Naar het zkh en daar in hoog tempo naar de verloskamer. Daar aangekomen vraag ik me tussen het opvangen van de weeen door hardop af of ik mijn hele voorgeschiedenis nog moet vertellen aan de arts, maar vk geeft aan dat ze dat allemaal al besproken heeft. Wat fijn!

Ik vang de weeën op op de skippybal of staand. De vpk brengt 2 CTG-banden aan rond mijn buik om de hartslag van de baby te monitoren. Ze moet de banden steeds wat bijstellen omdat de baby druk beweegt in mijn buik. Er moet een infuus geprikt worden, dat vind ik meteen al erg eng (haat aan prikken). J belt intussen mijn ouders om te vertellen dat onze bevalling is begonnen. Rond half 2 wil vk graag checken hoe ver ik ben en moet ik toch even op bed gaan liggen. Vijf cm al, dat gaat hard. De weeën worden ook wel pittiger. Ik blijf op mijn zij op bed liggen, dan lukt het aardig om de weeën op te vangen. Al die tijd is de arts niet in de kamer en begeleiden de vk en vpk samen de bevalling.

Dan gaat het ineens hard, ik krijg persdrang en moet erg mijn best doen om daar nog niet in mee te gaan. Mijn ontsluiting wordt weer gecheckt en de baby mag komen. Ik schiet wat in de stress, dit gaat zo snel, ik moet op mijn rug draaien en mag meepersen, dat is wel heel eng ineens. Omdat de hartslag van de baby met de CTG nog steeds lastig te volgen is wil de arts nu een plakker op het hoofdje hebben, en dat betekent dat dan ook de vliezen gebroken gaan worden. Dat gebeurt dan ook, er komt veel vruchtwater, de vk vertelt dat het schoon is.

Tijdens de eerste perswee, waarbij vk coacht dat ik alles van hypnobirthing los moet laten en met een hap lucht en al mijn kracht moet persen, horen we de hartslag van de baby dippen. We hebben haast dus. De arts vertelt dat hij een vacuumcup in gaat brengen en dat dat ‘wat vol’ kan aanvoelen. Dat vind ik zacht uitgedrukt, het is best pijnlijk… De tweede perswee duw ik en helpt hij met de spildraai maar ook dat schiet niet genoeg op, de arts vertelt dat hij tijdens de volgende wee gaat verdoven en een knip gaat zetten. Dat is teveel, ik raak totaal in paniek. J weet mij ook niet meer te bereiken, maar de vk pakt me bij mijn schouders en praat op me in. Dit is echt nodig, ik moet op haar focussen, zij gaat alles wat de arts zegt herhalen zodat ik alleen maar naar haar hoef te kijken en luisteren. Ok, de wee komt alweer op en het moet dan maar. Ik voel de prik wel, maar daarna niks van de knip, en ik pers weer uit alle macht. Ik voel precies waar ik heen moet persen, kan daar goed op focussen, terwijl ik de vk en J in de ogen kijk. Ik voel ‘m zakken, door mijn bekken heen.

Tijdens de 4e perswee wordt op 4-10-14 om 3.20u onze zoon geboren, ik zie ‘m! Hij wordt heel even op mijn borst gelegd, muts op, navelstreng door en weg is-ie, mee met de kinderarts. De vk gaat met Lucas mee en komt na een minuut of 10 verslag uitbrengen: Lucas doet het super, en de kinderarts komt hem zo terugbrengen zodat hij nog bij mij kan liggen, wat heel uitzonderlijk is voor een prematuur. Hij mag een half uur bij me blijven, en in die tijd word ik gehecht (huuu!).

Mijn ouders komen bij ons, wat een bijzonder moment. Ze zijn trots en emotioneel, en vinden baby en naam prachtig. Dan komt de kinderarts Lucas ophalen, hij gaat naar de NICU en J gaat mee. Ik praat nog wat met mijn ouders, tot J terugkomt. Mijn ouders gaan naar de wachtkamer en ik word door de vpk onder de douche gezet. En dan gaan we naar de NICU, bij onze zoon kijken en 'm voor het eerst aan de borst leggen.

- Al met al zo op een rijtje een pittig verhaal, maar ondanks dat het stormachtig was en er vanalles gebeurde wat ik vooraf echt veel liever niet had gewild, kijk ik met een goed gevoel terug op de geboorte van Luc. De verloskundige heeft een fantastische rol gespeeld in het proces, ze heeft vrijwel de hele bevalling mogen begeleiden (uitzonderlijk bij een prematuur) en heeft me enorm gesteund en beschermd. En ook dat Lucas toch nog een half uur bij me mocht liggen heeft ons erg goed gedaan.

SPOILER

Maandag 17 november 05:00

Na een goede nacht word ik vanuit het niets wakker. Ik voel een tsunami langs mijn benen omhoog lopen en denk direct ‘dit herken ik, dit is vruchtwater’! Alsof ik een volleerde ninja ben spring ik uit bed en bereik ik net (niet) op tijd de wc. Op de grond ligt een mooie heldere plas vruchtwater incl. naaktslak. Ik roep vriend en zeg dat hij een handdoek moet pakken. Hij, nog wat versuft, pakt er één en wil weer terug naar bed gaan. Ik sommeer hem om snel mijn schoonouders te bellen om V op te halen en het bed moet nog op de bierkratjes. Hij vraagt nog even vertwijfelt: ‘weet je zeker dat het begint?’ Ik antwoord nog even dat ik dat natuurlijk niet zeker weet, maar dat zijn grote broer na het breken van de vliezen ook binnen afzienbare tijd ter wereld was gekomen.

Alles wordt in paraatheid gebracht en mijn sm besluit nog even bij ons naar de wc te gaan, waar nog een mooie handdoek en plas op de grond ligt .

Er gebeurt nog niks, dus wij besluiten maar weer verder te gaan slapen. Om 08.00 is er nog niks aan de hand, hier verbaas ik mij over. Ik baal er ook wel lichtelijk van. Als het dan toch aan de gang gaat, dan graag meteen. Wij bellen de vk en die legt uit dat thuis bevallen binnen 24 uur nog mag en dat het daarna poliklinisch wordt ivm infectiegevaar. De hartslag van M is rustig en wij moeten gewoon maar afwachten.

Die nacht gaat het slapen minder goed. Telkens verwacht ik weeen en bij elk stootje in mijn buik vraag ik mij af of het al begonnen is. Des te meer omdat ik zo graag thuis wil bevallen. Rond 12 uur ga ik nog maar even douchen en moet ik toch wel even huilen over het feit dat over 5 uur mijn droombevalling in duigen gaat vallen. De tijd verstrijkt en dinsdag 18 november 05.00 uur gaat voorbij, zonder dat wij onze zoon al in de armen hebben.

Dinsdag 18 november

De ochtend begint met een ctg in het ziekenhuis. Gelukkig is de hartslag van M nog rustig en na een tijdje mogen wij weer thuis af gaan wachten. Wij maken nog even een afspraak voor de inleiding als het niet meer spontaan mocht gebeuren. Woensdag 19 november hebben wij sowieso twee kinderen .

In de middag ga ik nog even op bed liggen om toch nog even bij te kunnen slapen. Op dat moment voel ik een wee waarvan ik denk ‘waarom wilde ik dit ook alweer?..’ . Ik heb weer hoop dat mijn mannetje zich uit zichzelf gaat melden!

V komt die middag nog even thuis om te spelen en samen met ons te eten. Hij wordt de komende dagen waarschijnlijk al genoeg heen en weer gesleept. Om 7 uur in de avond vraag ik vriend of hij V naar zijn ouders wil brengen. Er komt inmiddels regelmaat in de pijnlijke weeen. Om 8 uur besluit ik de vk te bellen en zij checkt hoeveel ontsluiting ik heb. Drie cm zijn al in de pocket en we rijden naar het ziekenhuis waar we om 20:45 aankomen.

Bevalling

Na aankomst maken we nog even een buikfoto en spring ik daarna eigenlijk gelijk onder de douche. De vorige keer heeft dat zeker verlichting gebracht. Rond half 10 trek ik het niet meer en sleep mezelf terug naar bed. De weeen worden steeds pijnlijker en het slechte slapen breekt me op. Om 10 uur voelt de vk weer naar mijn ontsluiting en zit ik pas op 6 cm. Teleurstelling, want pf wat doet het pijn en bij V ging het zo snel. Ik merk dat ik verwachtingen heb door de vorige bevalling, wat niet goed is en waardoor ik het mezelf moeilijker maak dan dat het is.

Vanaf 10 uur gaat het hard. Ik weet niet meer waar ik het zoeken moet en vang de weeen op mn zij op. Vriend was nog tv aan het kijken (Harry Potter was op), maar nadat ik een aantal keer gedacht heb ‘stupify mij maar alsjeblieft’ , is die toch maar uitgezet.

Er volgt nog een golf vruchtwater en daarna krijg ik persdrang. Ik kan nog net uitbrengen dat hij er aan komt. Het persen is lastig, doordat ik zo moe ben kan ik de kracht niet opbrengen om mijn benen goed naar achteren te laten hangen. De vk zegt op een gegeven moment dat ze het hoofdje ziet. Deze uitspraak wordt opgevolgd door een ‘oh nee, heh?’. Ik kan alleen maar denken, gvd wat nu dan. Het blijkt dat mijn vliezen onderin nog in tact waren en dat ze nog een bel vormen om M zn hoofd. Ik moet even stoppen met persen (eu ja dat kan dus niet he), terwijl de verpleegkundige iets pakt om de vliezen alsnog te breken. De vk roept nog dat als ik door pers straks de verpleegkundige helemaal onder zit (hehehehe ). Dat gegeven kan me overigens niks schelen op dat moment.

Als ze de vliezen hebben gebroken hoef ik eigenlijk ook niks meer te doen en komt onze mooie M er vanzelf uit. Hij wordt op mijn buik gelegd en daar is dan onze mooie man die voordat zijn leven buiten officieel begonnen is, het geduld van zijn moeder al aardig op de proef heeft gesteld.

quote:

en daar is dan onze mooie man die voordat zijn leven buiten officieel begonnen is, het geduld van zijn moeder al aardig op de proef heeft gesteld.

SPOILER

Vrijdag 28 november 2014

Om 11 uur had ik de, nu wekelijkse, controle bij de gynaecoloog. Ik was die dag 39 weken en 3 dagen zwanger.

Ik liep al sinds 33 weken bij het ziekenhuis omdat ik toen opgenomen ben geweest vanwege verschijnselen van zwangerschapsvergiftiging. De maagpijn van toen bleek echter door galstenen te komen en ik mocht toen na een paar dagen weer naar huis. Aan galstenen kon toen niets gedaan worden en ik moest alleen op mijn eten letten (niet pikant, niet vet enz) en na de zwangerschap zouden ze, als nodig, er pas weer wat mee kunnen doen (bijvoorbeeld galblaas verwijderen). Gelukkig had ik maar af en toe een galsteen-aanval en om nu te weten was het was, was wel een opluchting (het had dus niet direct iets met de zwangerschap te maken, en er was geen risico voor de kleine gelukkig )

Maargoed, weer terug naar de controle op vrijdag 28 november. Ik was heel benieuwd naar mijn bloeddruk, omdat deze steeds aan de hoge kant zat en ik in mijn achterhoofd had dat er een reële kans was dat er zou worden ingegrepen als de bloeddruk hoger zou worden. Mijn man was niet mee gegaan met de controle, maar ik had hem wel verteld dat ik er niet van zou staan te kijken als ze besluiten me na het komende weekend in te gaan leiden ivm die bloeddruk. En stiekem vond ik dat niet erg.. de laatste paar dagen voelden echt aan als die laatste zware loodjes en na mijn verjaardag (26ste) had ik echt zoiets van, laat die kleine maar komen! (terwijl ik me daarvoor nog zo relatief fit voelde en ik verkondigde het makkelijk vol te kunnen houden tot 42 weken ).

Tijdens de controle bleek mijn bloeddruk echter gelijk te zijn gebleven, dus dat was nog geen direct 'probleem'. Ik vertelde aan de arts dat ik de laatste tijd veel meer last had van maagpijn. Dit waren andere krampen dan die galsteenkrampen en gingen na een lange warme douche ook weer weg (en naar mijn idee was dit ook geen bandgevoel). Ook had ik sinds vorige week zaterdag dat ik bij harde hoestbuien steeds vocht verloor. Ik was er eigenlijk van overtuigd dat dit urine was omdat ik de druk op mijn blaas erbij voelde en het ook niet zoet rook ofzo. Ik wist wel dat er bij de controle van vorige week nog heel veel vruchtwater was (zelfs heel veel water was voor mijn termijn).

Toen ging de arts kijken met de echo. Baby lag nu opeens met zijn rug naar rechts en zijn gezicht naar links, terwijl hij al weeeeken precies anders om lag, met zijn rug naar links. Hij was wel ingedaald en hij lag vast. Toen moesten nog de pockets met vruchtwater gemeten worden.. maar met het meekijken met de monitor zag ik al snel dat er niet veel te meten was. De arts vertelde dat er bijna geen vruchtwater meer was. Hmmmm... dan is het wel erg opvallend dat ik vocht verlies en vorige week nog heel veel vruchtwater had hé... Door dit alles bij elkaar stuurde de arts me door naar de Triage afdeling voor een ctg, bloed- en urinecontrole.

Op de triage afdeling bleek de ctg goed te zijn nadat ik op mijn linkerzij was gaan liggen. Maar mijn bloedwaardes waren licht verhoogd en de dokter maakte nog een uitstrijkje om te kijken of ze na kon gaan of het lekken echt vruchtwater was of niet. Bij deze test werd echter geen vruchtwater gevonden. Wel bleek ik al 2 cm ontsluiting te hebben en een voor 2/3 verstreken baarmoederhals. De arts zei dat gezien het weinige vruchtwater, mijn maagklachten en de milde hypertensie ik toch rekening moest gaan houden met een inleiding. En direct er achteraan zei ze dat ze voor de zekerheid toch het protocol 'langdurig gebroken vliezen' gingen aanhouden en ik direct naar de verloskamers kon gaan en dan meteen al ingeleid zou gaan worden. En dan is het toch weer een shock op dat moment.. ik.. naar verloskamers.. nu?.. *slik*. Maar dat betekend ook dat het einde van de zwangerschap in zicht is en we binnenkort ons kleine mannetje in onze armen kunnen nemen!!

Het was inmiddels 14.00. Op de verloskamers kreeg ik een mooie kamer toegewezen en hebben ze me opnieuw getoucheerd (auw). Inderdaad 2 cm ontsluiting en bmh nog niet geheel verstreken. Nog te weinig om de vliezen verder te breken (er zaten nog vliezen voor het hoofdje). Ik kreeg gel ingebracht en moest toen 6 uur wachten. Ondertussen was mijn man onderweg en ging eerst nog langs huis om de vluchttas en maxi cosy mee te nemen. . Ik wilde graag dat mijn moeder en mijn zus bij de bevalling zouden zijn, dus heb ze toen ook gebeld om te vertellen dat ik werd ingeleid, maar dat de verpleegkundige had gezegd dat het nog wel even kon duren (misschien zelfs wel dagen als de gel niet werkte) en het dus nu nog niet nodig was om te komen. Ik zou ze op de hoogte houden. Ondertussen vond ik het allemaal super spannend, hoe zou het verder gaan lopen?

Ondertussen kreeg ik wel harde buiken van de gel, maar nog niets pijnlijks. Mijn man was nu ook bij mij en hebben we een beetje gerommeld in de kamer, kleertjes klaar gelegd en foto's van de kamer gemaakt (want daar zou onze zoon geboren worden ) en wat tv gekeken. We konden nog wat rondlopen, want dat zou het effect van de gel ook stimuleren. Dus zijn we samen naar de parkeerplaats gelopen zodat ik de maxi cosy in de auto kon bekijken (had em nog niet geinstalleerd gezien). En bij de apotheek ook nog neusspray en strepsils gehaald omdat ik zo'n ontzettende droge hoest en droge kriebelkeel had (maar die werkten uiteindelijk beide niet ). Ook hebben we 's avonds nog in het ziekenhuisrestaurant wat gegeten.

Toen was het 19.30 en weer een ctg gehad die helemaal goed was. Ik bleek nog steeds op de 2 cm te zitten en bmm was ook nog hetzelfde. Dat vond ik niet vreemd, want behalve wat harde buiken, had ik verder niet veel van de gel gemerkt. Om 20.00 kreeg ik een dubbele dosis gel. En toen merkte ik wel direct dat ik pijnlijke krampen in mijn onderbuik begon te krijgen. We werden weer alleen gelaten en moesten het maar laten weten als ik regelmatig weeën zou hebben. Ondertussen werden de krampen steeds erger en begon ik me te realiseren dat dit gewoon weeën waren! Ze deden wel zeer, maar waren prima op te vangen en ik ben ook nog een uurtje lekker onder de douche gaan staan.

Rond 23.30 hebben we gemeld dat de weeën nu regelmatig kwamen en om 23.45 kreeg ik weer een ctg. De weeën waren duidelijk te zien en het hartje van de kleine ging ook prima.

Zaterdag 29 november 2014.
39 weken en 4 dagen zwanger.

Rond 0.30 bleek ik 3 cm ontsluiting te hebben en de baarmoederhals was zo goed als verstreken. De resterende vliezen worden gebroken en ik voel toch nog wel wat vruchtwater wegstromen. Ik hoorde dat de verloskundige tegen de assistente iets over meconium zei. En toen wist ik natuurlijk al dat de baby in het vruchtwater had gepoept, voordat ze dat direct erna aan ons vertelden. Er werd ook een sensor op het hoofdje gedaan en ik kreeg een inwendige weeën registratie. Direct na het breken van de vliezen werden de weeën heftiger en we zagen al snel dat de hartslag van ons kleine ventje steeds dipte bij een wee. Ik moest daarom op mijn zij gaan liggen om de bloedtoevoer zo optimaal mogelijk te maken.

Mijn man heeft mijn moeder en zus gebeld om te zeggen dat het nu wel heftiger aan het worden is en het fijn zou zijn als ze konden komen, ze gaan meteen op weg. De verpleegkundige kwam langs en wij vroegen naar de dipjes in de hartslag. Ze zegt dat dit nu niet zo heel erg is, maar het niet slechter moet worden, ze zou het gaan bespreken met de arts. Er wordt bij mij een infuus gezet (ik had in het bevalplan gezet dat ik slecht te prikken was voor een infuus en ik graag een infuus wilde als het nog redelijk rustig was). Maar het is niet meer rustig. De weeën zijn nu heel heftig en trekken door naar mijn rug en doordat ik nog op mijn zij lig. De gynaecoloog komt daarna langs om te zeggen dat de dipjes in de hartslag van de baby haar zorgen baren. Ze zegt dat het stoplicht nu nog op oranje staat, maar als het slechter wordt dan kan het zijn dat het stoplicht op rood gaat en dan kan het zijn dat er zal worden ingegrepen. Ik begrijp dat ze hiermee een keizersnede bedoelt. Ik ril oncontroleerbaar van de spanningen en de weeën en de bezorgdheid om onze kleine. Mijn man ijsbeert door de kamer heen, want die ziet elke keer de hartslag dippen en ziet ook de gemiddelde hartslag steeds een klein beetje verder dalen.

Rond 01.15 krijg ik weeën remmers om te kijken of de hartslag van de baby daarna misschien zou normaliseren. Ik krijg er tijdelijk hartkloppingen van (normale bijwerking en was er van te voren voor gewaarschuwd), maar wat een opluchting even niet die pijn! Na 10 minuten zijn de weeën remmers uitgewerkt en komen de weeën terug. Mijn moeder en zus komen nu ook aan en mijn moeder gaat tegen mij aan kletsen over van alles en nog wat om mij af te leiden en ik vond het erg fijn om me ergens anders op te kunnen concentreren. Ik kan zelf niet goed op de monitor kijken en ik ben meer bezig in mijn eigen wereldje met het opvangen van de weeën, maar toch merk ik aan het gedrag mijn man dat de dipjes in de hartslag van de baby er nog steeds zijn.

Om 02.00 gaat mijn moeder mijn rug masseren. Dit helpt heel goed tegen het doortrekken van de pijn naar mijn rug en ze mag van mij niet stoppen Ondertussen ben ik wel nog steeds aan het rillen en kan mijn handen hierdoor niet stil houden. Ik maak me zorgen om de baby en vraag me af hoe lang het nog zal gaan duren. De weeën zijn nu zo heftig maar ik heb geen idee hoe het staat met mijn ontsluiting, misschien ben ik maar minimaal opgeschoten en dan gaat het best nog wel even duren. En als de hartslag van de baby niet goed blijft gaan.. wat is dan het risico.. ik wil geen risico's voor de kleine man... dan moeten ze hem maar halen hoor!

Om 02.15 komt de arts vertellen dat de hartslag nog steeds niet goed is en het stoplicht nu op rood aan het springen is. Nu is er nog geen acuut risico voor de baby, maar ze willen voorkomen dat er een acuut risico ontstaat, met alle gevolgen van dien. Ze gaan me klaarmaken voor de OK.. het wordt een keizersnede... Ze vragen mij wat mijn reactie is op dat ik nu een keizersnede zal moeten ondergaan, ik kan er nog stamelend uitbrengen dat ik alleen maar wil wat het best is voor onze baby, terwijl ik nog harder ga rillen/shaken als ik al deed. Ik wil alleen maar dat ons kindje veilig en gezond is, dan maakt een keizersnede mij verder niet uit.

Het is nu 2.30. Ik word binnen een paar minuten klaargemaakt voor de OK. Ik krijg een katheter en een OK-vestje aan en moet op een ander bed gaan liggen. Dan dikke kussen aan mijn moeder en zus en na een 2e dosis weeën remmers (wat een opluchting!) rijden we met bed en al de kamer uit. Mijn man loopt achter mij aan met een couveuse. Hierin liggen de eerste kleertjes en een knuffelaap al klaar. Voor ik de OK binnen wordt gereden nog een dikke kus aan mijn man. Hij gaat zich omkleden zodat hij ook de OK binnen mag.

In de OK moet ik op een smal operatiebed gaan liggen. Dan moet ik voorovergebogen gaan zitten met een kussen tegen mijn buik en wordt er een ruggeprik gezet (viel erg mee.. ookal waren de weeën langzaam weer terug aan het komen). Daarna kon ik gaan liggen en werden er doeken voor mijn gezichtsveld gehangen. Ondertussen ging de verdoving werken. Mijn man kwam toen de kamer binnen en mocht naast mij komen zitten. Ik voelde al vanalles gebeuren op mijn buik, het smeren van ontsmettingsmiddel en dat er dingen op mijn buik werden gelegd. Een paar keer zei ik dat ik alles nog voelde en de verdoving nog niet werkte. Toen zei de arts dat het normaal was dat ik alles nog zou voelen, alleen zou ik geen pijn ervaren. Ze zei ‘doet dit pijn’? Ehh nee, ik voelde wel wat, maar geen pijn. Dus de verdoving werkte gelukkig goed en de anesthesist en de assistentes stelden mij ook nog gerust.

Ik voelde van alles in/op mijn buik. Heel raar gevoel en toen werd er allemaal aan mijn buik getrokken en had het idee dat heel mijn lichaam heen en weer getrokken werd. Wat een heftig gevoel, ik wist niet dat je zoveel nog zou merken van de operatie, ik moest er helemaal van kreunen, zo heftig!

02.49: En wat ging het snel! Opeens voelde ik dat er iets groots uit mijn buik getrokken werd. Iedereen was stil, was dit mijn kleine ventje? Is onze lieve baby nu geboren? Iemand zei wel wat, maar ik hoorde niet wat.. en toen een harde huil!! Onze baby! Ons ventje! Hij is er! Gaat het goed met hem?! Och wat ging dat snel! En wat ontzettend heftig! En opeens werd er een prachtige, in doeken verpakte, baby boven het OK-doek gehouden. Wat een prachtbaby! Meteen een heel opvallend, karakteristiek gezichtje met een schattig wipneusje en rondkijkende half dichtgeknepen oogjes. Dat is onze baby! Onze Victor!

Nog heel even (paar seconden) kreeg ik ons ventje naast me te zien, maar ik kon hem niet zo goed zien, omdat hij hoger dan mij opgehouden werd en schuin achter me. Daarna ging hij samen met zijn papa (O+) naar de controle kamer naast de OK.

Na ongeveer 10 minuten kwamen Victor en zijn papa weer terug. De kleine lag in een lekker warme doek en werd toen in mijn nek gelegd. Wat is hij mooi, wat een heerlijkheid! En helemaal gezond! Victor is heerlijk rustig en kijkt me heel lief en tevreden aan.. alsof we elkaar al eeuwen kennen. Zijn handje krult om mijn vinger en papa kroelt ook met ons mee. Wij zijn nu papa en mama van Victor en wij horen met z'n drieën gewoon bij elkaar... voor altijd!

Na ongeveer 10 minuutjes gaan Victor en zijn papa naar de aankleedkamer en kunnen ze daarna heerlijk een uur met elkaar knuffelen. Ondertussen wordt ik gehecht en krijg 2 afgedrukte foto's in mijn handen die in de OK zijn gemaakt van Victor, zijn papa en mij samen Beduusd lig ik op de operatie tafel met de foto's in mijn handen en ik denk aan mijn twee mannetjes die nu lekker met elkaar aan het knuffelen zijn. Wanneer zie ik ze weer?

Tijdens de keizersnede en het hechten heb ik zo mijn best moeten doen om niet te hoesten. Ik heb zo'n droge keel! En op mijn rug liggen is ook niet goed voor mijn keel. Ik mag niks te drinken in de OK en uiteindelijk krijg ik tijdens het hechten natte gaasjes in mijn mond waar ik het water uit kan zuigen. Wat een opluchting voor mijn keel!

Een uur na de bevalling zie ik mijn mannen weer op de uitslaap-/bijkomkamer. Ik krijg de kleine Victor bij me en laat hem niet meer los...



Victor woog 3166 gram en is op 29 november om 02.49 geboren. Hij was toen circa 50 cm lang.
Tijdens de keizersnede bleek zijn hoofdligging 'anders' te zijn en vermoedelijk is dit de reden van het poepen in het vruchtwater en het dippen van zijn hartslag. Zodra het kon zijn we begonnen met borstvoeding waarbij ik goede hulp heb gekregen in het ziekenhuis. Mijn herstel van de keizersnede ging ook erg goed, de verpleegkundigen/kraamzorg/vk stonden er versteld van .

Victor is nu 3 weken oud en we hebben onze draai met z'n drieën gevonden. Vicje groeit goed en is een tevreden mannetje. Borstvoeding gaat ook goed en ik ben in de wolken. Ik denk met een positief gevoel terug aan de bevalling maar ik vind het wel jammer dat ik het huid-op-huid-contact en het langere knuffelen direct na de bevalling gemist heb (al weet ik natuurlijk dat Vicje in goede handen was). Het huid-op-huid-contact hebben we thuis wel fijn ingehaald En als ik me bedenk hoe blij ik ben met dit kerngezonde kleine ventje en ik alle tijd van de wereld heb om hem te knuffelen.. is alles gewoon goed...


(recente foto)

SPOILER

Maandag 17 november
Vanmorgen wakker geworden van darmkrampen en in 1 uur ben ik al 4x naar de wc geweest om die darmen te legen. Voel me verder wel oke, maar eten lukt vandaag niet echt. Rond 15 uur beginnen de darmkrampen over te gaan in harde buiken die met enige regelmaat lijken te komen. Rond 17 uur doen de harde buiken best pijn en komen ze om de 3 a 4 minuten, dus ik bel vriend dat hij niet te lang op zijn werk en bij het kdv van dochter moet blijven hangen, omdat het best wel eens begonnen zou kunnen zijn. Ik ga maar onder de douche, even kijken wat er gebeurd. De harde buiken blijven komen en ik besluit dat we mijn ouders maar moeten bellen zodat ze dochter kunnen ophalen.

Als mijn ouders er eenmaal zijn, merk ik dat de harde buiken minder vaak komen en ook minder pijn gaan doen. Ze nemen dochter toch maar mee voor de zekerheid. De rest van de avond blijft er af en toe een harde buik komen die best pijn doet, maar de regelmaat is helemaal weg. Om 23 uur besluiten we toch de vk maar even te bellen, zodat ze kan kijken of er wel al iets gaande is (vriendlief was wat nerveus en durfde anders niet lekker te gaan slapen, ik had al het idee dat er die nacht niets meer zou gebeuren). De vk voelt een nog niet volledig verstreken baarmoedermond en 1 cm ontsluiting. Het kan dus nog alle kanten op, doorzetten of afzakken. We gaan dus toch maar gewoon lekker slapen.

Dinsdag 18 november
Er heeft niks doorgezet. Ik ben wel een aantal keer wakker geworden van een pijnlijke harde buik, maar kon daarna steeds weer in slaap vallen gelukkig. Ook de rest van de dag gaat dit zo door. Zodra ik in beweging kom krijg ik een pijnlijke harde buik en soms zit er een uurtje regelmaat in, maar het zakt toch steeds weer af.

Woensdag 19 november
Vandaag is vriend is vriend jarig. Hij wordt 30. Ik hoop eigenlijk dat de bevalling vandaag niet begint, want ik gun baby een eigen datum. De hele dag rommelt het wel, maar er is weer geen regelmaat te ontdekken. De harde buiken worden wel elke dag iets pijnlijker en eigenlijk zijn het gewoon al wel voorweeën . In de avond gaan we met mijn ouders en schoonouders gourmetten om de verjaardag van vriend toch een beetje feestelijk te maken. Ik zit niet lekker, want heb weer veel last van de weeën. Op de wc verlies ik vervolgens mijn slijmprop en na het eten gaan we dan ook maar meteen naar huis. Ik wil rust! Maar ook deze dag gaat voorbij zonder bevalling.

Donderdag 20 november
Vandaag heb ik controle bij de vk. Zodra ze me ziet zegt ze dat ze denkt dat de bevalling niet lang op zich gaat laten wachten. Ik vertel haar van de slijmprop en dat ik al dagen last heb van harde buiken/voorweeën en ze stelt voor om me te strippen. Dat zie ik wel zitten, wie weet is dat net het laatste zetje. Ze gaat me eerst toucheren en ik zit op een ruime 2 cm ontsluiting en heb inmiddels een volledig verstreken bmm. Na het strippen zit ik al op 3 cm ontsluiting, dus die zijn maar vast in the pocket . Ze raad me aan om lekker rust te nemen thuis en dat doe ik. Thuis lekker alle gordijnen dicht en kaarsjes aan. Ik blijf bloederig slijm verliezen en veel onregelmatige voorweeën hebben, maar verder gebeurd er weinig.

Vrijdag 21 november
De voorweeën blijven en slapen lukt dus erg slecht. Dit gaat nu al dagen zo en inmiddels zit er een beetje doorheen. Ik hoef helemaal nog niet persee te bevallen, maar dan mogen de voorweeën ook wel wat minder, want ik kan zo weinig en heb ook best wel pijn. Vriend besluit voor de mentale steun vandaag een dagje thuis te blijven van zijn werk. We gaan om 7 uur in de ochtend lopend naar de supermarkt. Even een wandeling van 3 kwartier . Ik ben het zitten/liggen namelijk zat en heb zin in een lekker ontbijtje. Wie weet helpt het lopen wat. De rest van de dag weer veel voorweeën, maar verder niets dus ik probeer maar een zo normaal mogelijke dag te hebben. Dit lukt niet echt, ik ben echt een beetje verdrietig en zo ontzettend moe! We besluiten de vk nog maar een keer te bellen en die wil me graag even zien en komt langs. Ze toucheert me en ik zit nog steeds op die 3 cm en het lijkt haar verstandig om mijn lijf wat rust te gunnen en schrijft me een slaappil voor. Dan kan ik hopelijk een nachtje even goed slapen. Ik vind het een eng idee (ben beetje angstig voor medicatie en bijwerkingen enzo), maar ben het er wel mee eens dat ik mijn lijf even wat rust moet gunnen. We gaan 's avonds bij mijn ouders eten en een potje kaarten, fijne afleiding wel! Om 23:30 gaan we slapen en neem ik de slaappil. Na een kwartiertje word ik inderdaad lekker moe en val lekker in slaap.

Zaterdag 22 november
Om 3:25 uur (4 uur na het nemen van de slaappil dus) schrik ik wakker, omdat ik iets voel lopen. Ik verlies natuurlijk al vanaf woensdag veel slijm dus ik ga snel naar het toilet om te kijken of ik slijm voelde lopen of dat het toch vruchtwater is. Nog voor ik bij het toilet ben krijg ik een MEGAwee! Auw! In de badkamer volgen de weeën zich snel achter elkaar op en tussen de weeën door, moet ik ook steeds naar de wc. Ik vang ondertussen wat vocht op en zie direct dat dit inderdaad vruchtwater is. Mooi roze gelukkig! Ik strompel naar de slaapkamer om vriend wakker te maken, want weet nu zeker dat ik aan het bevallen ben. Ik zeg hem dat hij langzaam wakker moet worden, want de bevalling is begonnen. Vriend kijkt naar me en ziet al dat rustig wakker worden niet handig is. Hij springt meteen uit bed. Vraagt of hij nog even een sigaretje kan gaan roken terwijl hij ondertussen de vk en mijn ouders belt. Mijn ouders moeten dochter komen ophalen, want ik ben bang dat ze wakker wordt en het lijkt me voor haar erg vervelend om mij zoveel pijn te zien hebben. Hij gaat naar beneden en ik blijf nog even op het toilet, want ik moet nog steeds na iedere wee naar het toilet. Omdat ik dus zo vaak het toilet doortrek wordt dochter wakker. Ik ben weer terug gegaan naar de slaapkamer (ik hoef gelukkig niet meer te poepen) en probeer op bed zo goed en zo kwaad als het gaat de weeën op te vangen. Vriend haalt dochter uit bed en zet haar naast mij neer. Ze kijkt met grote ogen naar me en vriend drukt dus snel de tablet met een filmpje in dr handjes! Ik zeg tegen vriend dat ik denk dat ik al aan het persen ben en dat ik hoop dat mijn ouders en de vk er snel zullen zijn. Vriend belt nog maar een keer mijn ouders dat ze geen tijd hebben om rustig aan te doen, want hij ziet dat ik inderdaad al aan het persen ben! Gelukkig zitten ze al in de auto. Tien minuten later (het is inmiddels 4:10) komen de vk en mijn ouders tegelijkertijd aan. Mijn moeder neemt dochter mee naar beneden en mijn vader krijgt van de vk de opdracht om direct de waterkoker aan te zetten. Ook de vk ziet dat ik al aan het persen ben en gaat samen met vriend spulletjes klaar zetten. Ik heb zoveel pijn (echt veeeeel meer pijn dan bij de bevalling van dochter) en vraag me af of ik wel al volledige ontsluiting heb en dus wel al mag persen. De vk gelooft het wel, maar als ik het fijn vind wil ze me best even toucheren. Dat doet ze en ik heb inderdaad al volledige ontsluiting. Volgens haar doe ik het super en moet ik gewoon zo doorgaan. Ik vraag haar hoe lang ze denkt dat dit nog ongeveer gaat duren, want echt, die pijn! Bij dochter heb ik bijna een uur geperst en ik ben bang dat ik dat nu niet zolang ga volhouden. Ze kijkt en zegt dat het volgens haar echt niet nog langer dan 10 minuten gaat duren. Dat stelt me gerust, maar op dat moment krijg ik weer een wee en tijdens het persen begint ze te lachen. Ze ziet al haartjes en waarschijnlijk is hij er wel met nog 2 keer persen. Ze had gelijk . Op dat moment voelde ik zijn hoofdje staan en wist ook ik dat hij er echt al bijna was. Ik wilde de baby zelf graag aanpakken en dat kon de volgende wee al. Om 4:29 uur was ie daar, mijn mooie, knappe, lieve zoon K.iron ! Een paar minuten later kwam de placenta al, de navelstreng zat er nog aan vast. Volgens de vk is dat erg bijzonder, was pas de 2e keer in haar carrière als vk dat ze dit meemaakte .

Hij heeft een lange aanloop nodig gehad, maar toen het eenmaal zo ver was ging het wel erg snel! Een bevalling van 1 uur en 4 minuten

K. deed het direct erg goed en heeft gelukkig geen last gehad van de slaappil die ik had genomen. Nadat ie een tijdje op mij heeft gelegen hebben we hem lekker aangekleed en kon dochter naar boven komen om haar broertje te ontmoeten. Wat een heerlijk moment was dat! Mijn mooie, lieve kindjes

quote:

Op maandag 22 december 2014 11:34 schreef Sicilia het volgende:
Nadat ie een tijdje op mij heeft gelegen hebben we hem lekker aangekleed en kon dochter naar boven komen om haar broertje te ontmoeten. Wat een heerlijk moment was dat! Mijn mooie, lieve kindjes

SPOILER

14-10-2014

Om half 5 gaat de wekker van m’n vriend. Rond 5 uur vertrekt hij naar zijn werk en komt me nog welterusten wensen. Ik draai me nog eens om, maar terwijl ik dat doe hoor ik een soort harde knoep en voel ik een lichte druk in m’n onderbuik. Vreemd vond ik, maar zolang ik niets voel lopen zal het allemaal wel. Bij de vorige controle lag ze nog BBBI, dus als de vliezen breken moet ik blijven liggen en de vk bellen. Toch blijft die druk aanwezig en ik voel opeens een kramp opkomen. Hm, voor de zekerheid toch maar naar de wc. Daar komt er veel slijm uit en het is wat lichtroze van kleur. Ik blaas op m’n hand en er komt wel iets meer uit, maar niet schrikbarend veel en al helemaal geen plons. Ondertussen blijven die krampen wel doorgaan en ik ga weer op bed liggen voor het geval dat het wel de vliezen waren.

Er is geen regelmaat, soms 10 minuten ertussen soms 5 minuten. Ik loop nogmaals naar de wc en daar verlies ik de slijmprop. Zou het dan toch beginnen? Snel maak ik nog een laatste buikfoto.
Het is ondertussen half 7 en de weeën komen nu regelmatig om de 5 minuten, maar zijn nog goed te doen qua pijn. Ik bel mijn vriend op en vertel hem dat ie misschien vandaag al vader wordt. Nadat ik opgehangen heb, bel ik de vk. Zij zegt me dat ze komt kijken na de visites. Als de weeën krachtiger en pijnlijker worden, mag ik eerder bellen.

Om kwart voor 11 is mijn vriend thuis en ondertussen zijn de weeën wel flink pijnlijker geworden. Helaas doet m’n rug nog het meeste mee en het opvangen van die weeën vind ik toch wel moeilijk. Vriendlief doet er nogal lacherig over en zegt dat hij nog wel een appel heeft “om door de zure appel heen te bijten”, maar begint ook ijverig schoon te maken terwijl ik ga douchen.
Om kwart voor 1 komt de vk en ze constateert krap 1 cm ontsluiting. Dat vond ik toch wel teleurstellend voor de hoeveelheid weeën en pijn. De vk houdt een paar slagen om de arm en zegt dat het door kan zetten of af kan zwakken.

Afzwakken doet het niet en de pijn van de rugweeën worden echt heel pijnlijk. Liggend gaat het nog wel, maar zodra ik ga zitten of staan krijg ik ze niet goed opgevangen. Dit gaat zo door en ik laat mijn vriend de vk nog een keer bellen. Ze zeggen dat het goed klinkt en met welke regelmaat het komt. De dienst van de vk vanochtend zit erop en de ‘hoofd’vk heeft dienst. Zodra het niet meer gaat om de weeën op te vangen, mag ik nog een keer bellen en komen ze langs.

Na het avondeten wordt het heftiger. De weeën volgen sneller op elkaar en er zitten 3 minuten tussen. Weer vooral rugweeën en ik vraag voor de tweede keer of mijn vriend wil bellen, want ik krijg ze niet meer opgevangen en ik raak in paniek bij elke wee. Ze komen weer langs en zien nu wel dat het echt door gaat zetten en helpen me met een goede manier van wegpuffen voor de rugweeën. Er wordt weer gevoeld en ik zit op krap 3 tot 4 cm. Weer de teleurstelling, maar de vk laat de keuze aan mij: of nog thuisblijven en kijken waar dit heen gaat of naar het geboortehuis. Ik zeg dat ik nog even een uurtje thuis wil blijven om alles bij elkaar te pakken en dat ik daarna naar het geboortehuis wil. Dit was prima en om 9 uur staat de verloskundige en verloskundige in opleiding klaar om met ons mee te gaan.

In de auto besef ik me opeens dat we geen zeiltje hebben meegenomen voor de stoel. We zitten wat te geinen over vruchtwater en een nieuwe auto, maar gelukkig voor ons breken de vliezen niet. Eenmaal aangekomen rijden we direct door naar het geboortehuis en mag ik een kamer uitkiezen. Alle kamers zijn beschikbaar dus natuurlijk wordt het een kamer met bad.

Ik ga in bed liggen om de rugweeën weer op te vangen en blijf met de vk in opleiding en vriend in de kamer achter. Elke wee wordt pijnlijker en ik zeg dat ik het op deze manier niet red. Het doet teveel pijn en door de paniek die ik daardoor krijg, lukt het opvangen ook niet meer. Er wordt met me meegepuft door vk i.o. en ik volg het ritme. Zo gaat het redelijk, maar de paniek blijft.

Om 23:00 komt de vk voor de controle en ze voelt 5 cm ontsluiting en een uitpuilende vochtblaas. 5 cm! Ik ben trots, dat is het betere werk. Mijn vliezen worden gebroken en ik voel alles langs m’n benen glijden. Jakkes. Ineens raak ik weer in paniek. Is het wel helder?! De vk stelt me gerust, het vruchtwater is goed. Ze voelt weer en merkt op dat de baby met haar hoofd er niet goed voor ligt en vanaf nu moet ik alle weeën opvangen op mijn rechterzij. Enorm fijn weer, het zit me ook niet mee.

15-10-2014

Om 00:00 krijg ik de rugweeën echt niet meer opgevangen. Tussen de weeën door trilt mijn hele lichaam en mijn vriend vraagt steeds of ik het koud heb. Nee, ik heb geen idee waarom ik tril. Bij elke wee raak ik enorm in paniek dat het me niet lukt. Ik vraag om pijnstilling en de vk wordt gehaald. Ze stelt me voor om de steriele waterinjecties te proberen, omdat het de rugweeën zijn die me parten spelen. Ik stem ermee in. De vk waarschuwt me dat de prikjes wel zeer doen. “Het voelt een beetje alsof je wordt gestoken door een wesp”. Ik grap nog dat ik nooit geprikt ben door een wesp en dat het vast wel mee zal vallen als je het vergelijkt met een rugwee. Nou, ik had ongelijk. Bij elke prik die ze zet, schreeuw ik het uit van de pijn en ik knijp m’n vriend enorm hard in zijn zij.

De rugweeën worden inderdaad minder pijnlijk, maar het doet nog steeds pijn. Met elke wee die komt, wordt de pijn ook meer. Helaas. De vk i.o. stelt voor om in bad te gaan om te kijken of dat de pijn verlicht. Inderdaad, de pijn wordt minder zolang ik niet beweeg, maar ik glij steeds weg in het bad (dat krijg je als je niet zo lang bent..) Ik blijf nog een uur in bad en dan wordt het me te benauwd. Ik ga weer op bed liggen. Ik voel opeens een enorme druk. De vk voelt en constateert dat ik blijf hangen op 5 tot 6 cm. In alle tijd sinds de vliezen gebroken zijn, is de ontsluiting niet gevorderd. Tijdens een aantal weeën voelt ze mee en merkt op dat mijn baarmoedermond bij elke wee verkrampt (?). Dit schiet niet op zo.

Ik vraag aan de vk om een epiduraal. Zij vindt dit een goede keus en vraagt voor de zekerheid na 15 minuten of ik er nog achter sta. Ja, ik wil ‘m nog steeds. Ik wil gewoon pijnvrij zijn, dat het afgelopen is. Even een moment dat ik kan rusten, ik ben al zo lang bezig. Mijn lichaam is op.

Om 01:00 word ik overgedragen aan het ziekenhuis. Het is druk op de afdeling, maar als er na een half uur nog steeds niemand komt om even naar ons te kijken wordt de vk boos en ze gaat de afdeling afzoeken naar de gyn die daarna naar ons toe komt.

Ze controleert de ontsluiting, wat nog steeds 5 cm is. Er wordt van alles aangesloten en ik moet nu een half uur aan een CTG zitten. Ondertussen zijn de rugweeën in alle hevigheid nog aanwezig. Ik vraag of ze van tevoren niet alvast de anesthesist willen oppiepen aangezien ze niets afwijkends verwachten. Ik krijg er geen duidelijk antwoord op en ze verdwijnen weer voor een half uur. Energie om te praten heb ik al niet meer. Ik vraag alleen waar de anesthesist blijft, maar ik krijg steeds te horen dat het erg druk is.

03:30 – eindelijk komt de anesthesist. Hij vindt het te druk in de kamer en de gyn met co, mijn vriendin, de vk en vk i.o. moeten de gang op. De vk’s nemen afscheid en zeggen nogmaals hoe goed ik het heb gedaan, dat dit de beste keus was en hoe trots ze op me zijn. Ik wil ze bedanken, maar ik heb de energie niet om terug te praten. Zelfs mijn ogen krijg ik moeilijk geopend. Slapen, dat is wat ik wil.

De ruggenprik aanprikken heb ik niks van gevoeld en ik ga weer liggen. Ondertussen krijg ik ook weeënopwekkers, want de ontsluiting is nog steeds 5 cm. Ik voel een koude golf door me heen vloeien en ik probeer te ontspannen. Ik voel me opeens gevangen in mijn eigen lichaam. Ik hoor alles om me heen, maar ik kan nergens op reageren. Het lukt niet om te praten (slechts korte woorden) of mijn ogen te openen. Toch voel ik nog steeds een flink pijnlijke druk en moet ik de weeën wegpuffen. Dit lukt nu wel beter, maar het wordt steeds sterker en pijnlijker. Ik bel de vpk na een tijd om te vragen of ik de extra dosis mag, maar ze zegt dat de druk die ik voel geen wee is maar de katheter. Ik zeg dat dit wel weeën zijn en zij zegt dat rugweeën nu eenmaal moeilijk weg te nemen zijn met een ruggenprik. Ik zeur om een keizersnede, maar daar wordt natuurlijk niet naar geluisterd. Ik heb de energie niet meer om er tegenin te gaan en ik probeer de weeën weer op te vangen.

Een uur gaat voorbij, het is ondertussen 5 uur, ik schiet weer in paniek bij elke wee. Mijn vriend belt weer en na 20 minuten komt de vpk kijken. Ze zegt dat ze met de gyn gaat overleggen of ik die extra dosis krijg en na weer 15 minuten komt ze met de gyn terug. Zij voelt en zegt dat het niet gek is dat ik de weeën niet goed op kan vangen. Ik zit eindelijk op 10 cm! Ik probeer dus al die tijd al persweeën op te vangen. De gyn vertelt dat als ik persdrang krijg, ik daaraan toe mag geven en ze loopt weer weg. Ik heb geen idee hoe die persdrang voel of hoe ik daaraan toe moet geven. Ik probeer maar wat en na een tijdje komt de vpk kijken. Ze gaat op een stoel zitten en kijkt toe. Na 10 minuten zitten, zegt ze dat ik het verkeerd doe en dat ik alleen mag persen als er een wee is. Al die energie voor niets geweest dus.

De gyn komt binnen en doet samen met de co-assistente hun schort om. Ze legt me uit hoe ik moet persen en ik doe wat ze zegt. Ze complimenteren me dat het enorm goed gaat, maar ik jammer nog steeds dat die weeën zo’n zeer doen, dat het echt niet gaat en ik het idee heb dat ze totaal niet richting uitgang gaat. Na twee persweeën zeggen de gyn en co dat ze haartjes zien. HEEFT HET HÁÁR?! roep ik verbaasd uit. Ik zie m’n vriend snel kijken en hij knikt trots.

Na een aantal persweeën voel ik een enorm vol, pijnlijk en vooral brandend gevoel. Is dat die “ring of fire”? Dan is ze er toch bijna? Helaas zakt ze steeds weer terug en nu word ik het echt enorm zat. Ze moet eruit en dat gaat nú gebeuren. Ik pers flink en opeens voel ik wat eruit komen en de pijn afzwakken. “STOP! ZUCHTEN!” hoor ik de gyn nog gehaast zeggen, maar het kwam niet helemaal op tijd bij me binnen. Op het moment dat ik stop, voel ik dat ze eruit komt en opeens word mijn operatiejasje omhoog gedaan en daar ligt ze dan op me.

Het is 06:22 en twee kleine oogjes kijken me vragend aan. Ik begin haar hoofdje te aaien en vraag een beetje angstig waarom ze nog niet huilt. De verpleegkundige wrijft met een doek over haar heen en daar komt het huiltje. Ze doet ‘t!

Drie minuten later wordt ook de placenta geboren (en kreeg ik oxytocine voor Jan met de korte achternaam ingespoten zonder dat om toestemming gevraagd werd). De gyn vraagt of ik de placenta nog wil zien en natuurlijk wil ik die nog wel even bekijken. Ze houdt hem omhoog en vraagt of ik die mee wil nemen of dat zij het mee kunnen nemen. “We gaan het niet opeten hoor” zeggen vriendin en ik lachend in koor. De co-assistente kijkt verbaasd naar ons, maar we zijn al zo aan het lachen dat verdere vragen niet volgen en ze nemen de placenta mee.

De verpleegkundige vraagt, nadat ze me heeft geholpen met aanleggen, hoe ze heet. We antwoorden trots “M.ilou”. Eindelijk kunnen we hardop zeggen. Onze dochter is eindelijk geboren en het voelt alsof ze er altijd al is geweest.

Een half uur oud:


Een week oud:


Nu:

quote:

Op dinsdag 6 januari 2015 15:24 schreef Skittles het volgende:
Epiduraal duurde inderdaad heel lang. Waar het probleem nou zat is mij nog steeds onduidelijk. Overal staat dat het enorm druk was, maar de vriendin die bij de bevalling was en vriend hoorde dat hij tegen de gyn zei dat hij zich afvroeg of hij alleen voor mijn epiduraal wakker was gebeld

SPOILER

10-12-14
Vandaag ben ik voor de tweede keer gestript deze week. Anders dan twee dagen geleden, was dat vandaag heel zachtaardig, en gezien vorige keer vrij pijnlijk was en niks heeft opgeleverd behalve bloederige afscheiding, verwacht ik er niet te veel van. Wel vind ik het een mooie datum, dus van mij mag hij komen! Ik loop al weken op mijn tandvlees, alles doet pijn en lekker zitten/liggen is er niet meer bij.

Savonds kijken we een film op tv, en ik heb soms wat kramp. Ik zet de weeentimer aan, maar het lijkt gewoon voorwerk, met veel te veel minuten er tussen om er iets van te maken. Pijnlijk is het ook niet echt. We gaan maar naar bed, voor de zekerheid ga ik op een handdoekje liggen.

11-12-14
Dat handdoekje was een goed idee! Om 3.10 ga ik naar het toilet en kruip terug in bed. Een paar min later voel ik een *pop*, en ik weet dat mijn water gebroken is. Ik spring (ok, zwangere vorm van springen dan) met handdoek en al uit bed (gelukt!) en loop terug naar het toilet. Daar zie ik in mijn net vers verschoonde inlegkruisje dat het helder is, goed nieuws dus. Veel is het niet, maar het hoofdje lag al vrij laag dus dat verbaast me niet zo. Dit is het dan? Ik vraag me af wat ik moet doen, immers als ik geen weeen krijg hoef ik pas smorgens de vk te bellen? Voor ik kan beslissen of ik wel of niet R wakker zal maken nu, neemt de rugpijn die ik al weken heb in mijn onderrug flink toe. Wel R wakker maken dus... en ook: Kut, ik krijg dus rugweeen :-/.

Ik maak R wakker, en bel de verloskundige en leg haar uit wat er aan de hand is en dat ik niet precies weet wat nu te doen. Ze zegt me dat ik moet gaan timen, en dat ik misschien nog even lekker kan douchen? Als ik heb getimed en er zit regelmaat moet ik haar even terugbellen. Ik hang op en realiseer me meteen dat ik waarschijnlijk te helder heb geklonken, ik heb meer pijn dan ik duidelijk heb gemaakt. Douchen is écht geen optie. Ik lig op de slaapbank boven met veel kussens in mijn rug en probeer door de pijn te puffen. De timer staat aan maar er valt helemaal niks te timen - ik heb weeen van 4 min met 10 seconden pauze. ik probeer te staan, te zitten, te lopen, maar alles doet pijn. R probeert tegendruk te geven, maar dat doet nog meer pijn. Na 20 min bel ik de VK weer op, dit keer lichtelijk in paniek, ik weet niet wat me overkomt.

De VK is tegen 4 uur bij ons, en toucheert. 3 cm, en krachtige weeen voelt ze op het hoofdje. Ze belt het Geboortehotel, en we mogen komen. Snel pakt R de laatste dingen in, terwijl ik huilend van pijn wacht op de bank en een poging doe me aan te kleden. De VK brengt ons zelf naar het geboortehotel, heel lief van haar. In de auto kan ik niet meer dan jammeren en klamp me vast aan het handvat boven de autodeur in een poging mezelf van de stoel te tillen, iets te verlichten. Ik zeg mijn VK dat ik bang ben, dat ik dit niet aankan, dat ik denk dat ik pijnstilling wil.

We komen aan in de verloskamers, ongeveer 5 uur, en mijn VK toucheert. 4 cm. Ik weet niet meer waar ik het zoeken moet en kronkel op het bed. Weeenstorm. Ik smeek om een ruggenprik - hell, ik smeek om alles wat ze hebben. De VK van het ziekenhuis merkt droogjes op dat "dat haar dan weer niet zo'n goed idee lijkt" . Mensen stellen me duizend vragen over allergieen en lijken de hele tijd te willen wachten met vragen stellen tot mijn wee voorbij is. Ik bijt ze toe dat mijn weeen niet voorbij gaan en dat ze maar moeten doorvragen, en is de anestesist al gebeld?? Ik ben hier niet op mijn leukst geloof ik. Er zijn ook veel te veel mensen in de kamer, als iemand zich voorstelt als co-assistent geef ik aan dat ik dat niet wil. Er komt een kraamverzorgende nogal in my face bij me staan, neemt mijn hand en legt haar andere hand op mijn gezicht en op mijn borst terwijl ze me dwingt met haar mee te ademen, ik merk dat ik er boos van word, maar ik merk ook dat het iets helpt en geef me over. Waarschijnlijk was ik inmiddels aan het hyperventileren.

Godzijdank is de anestesiste in huis, en na nog zo'n laatste trits vragen zet ze om 6.40 mijn ruggenprik. Ik voel hem, voor mijn gevoel een milimeter naar rechts van het midden, maar ik denk: wat weet ik daar nou van? en zeg niks. Na tien min merk ik dat het begint te werken en ik krijg eindelijk een pauze. Na 20 min zijn de weeen goed te doen ineens, en ook met iets meer tussenpauze. Ik ben niet gevoelloos, maar de scherpste rand is eraf. En idd, hij werkt rechts beter dan links . Ik maak dit meteen duidelijk aan iedereen, stel je voor dat ik nog op een OK terechtkom, lijkt me dit goed om te zeggen. Mijn VK toucheert nog 1 keer, 6 cm, en neemt om 7.00 afscheid. Om 7.15 toucheert de VK van het ziekenhuis, en zit ik op 8.

Opeens wordt alles rustig. Omdat de ruggenprik werkt, laten ze ons even twee uur met rust voor ze weer toucheren (infectiegevaar enzo). De lichten worden wat gedimd en we zijn even met zijn tweeen. De laatste momenten met zijn tweeen, bedenken we ons. We maken een paar foto's, en grapjes - onze zoon komt er snel aan zoals het nu gaat! Ik heb uiteraard de ctg banden om enzo, en hij doet het heel goed. Weeen zijn nog steeds pijnlijk en ik adem er geconcentreerd doorheen met de techniek die ik van de kraam heb geleerd voor de ruggenprik gezet werd.

Een verpleegkundige, Simone, komt regelmatig checken hoe het gaat en of ik iets nodig heb. Ik vraag steeds of R niet eens wat moet eten? Hij zegt dat hij wel voor zichzelf zal zorgen. Bij de volgende controle (9.30) komt de arts(v) zichzelf voorstellen en toucheert, 9,5. Zij en haar collega (ook arts, die ingewerkt wordt die week) kijken even mee op de monitor met mijn weeen en hoe ik het wegpuf, en besluiten dat ik nog even tijd nodig heb. De baby doet het goed, dus ze willen proberen te wachten met persen tot hij zo laag mogelijk ligt, dan is het persen makkelijker, zegt ze. Ik voel wel veel druk bij elke wee, maar het is nog te doen. Vervolgens word ik gecatheteriseerd - vanaf nu elke twee uur.

11.15, controle, volledige ontsluiting. De persweeen die ik heb echter, komen nu afwisselend óf niet sterk genoeg, maar wel vaak genoeg, óf niet vaak genoeg, maar wel sterk genoeg. Ik krijg weeenopwekkers. Ik vind dit eng, met de weeenstorm nog vers in mijn lijf, en vraag of ze op de laagste stand beginnen. Dat doen ze. Er wordt overlegd of ik nog een spuit in de ruggenprik krijg.. ik wil dat wel graag, ja, en de anestesiste zei ook dat het mocht, dus dat gebeurt ook. Ze willen nu dat ik op mijn rechterzij ga liggen, om de baby goed te kunnen volgen. Dat doe ik.
De verpleegkundigen komen elke 20 min het infuus iets hoger zetten. Ik merk er in het begin nog niet veel van, dat valt me nog mee rond 12.30 vraag ik de verpleegkundigen of ik niet gecatheteriseerd moet worden, en inderdaad waren ze me vergeten! Dat wordt snel geregeld. . Inmiddels begin ik wel moe te worden. Ik merk ook dat ik, op rechts, mijn rechterbeen niet meer kan bewegen, en links de pijn weer steeds scherper wordt. Ik zie de bui al hangen en draai voorzichtig om naar links, probeer mijn heupen te wiegen en te wiebelen, om te kijken of ik de distributie van de pijnstilling iets kan beinvloeden. Hoewel mijn rechterbeen lam blijft, helpt het wel met de pijn aan de linkerkant, dus daar ben ik blij mee. Ik blijf R ook zeggen dat hij moet eten, straks is het perstijd en dan heb je even een tijd geen kans meer waarschijnlijk - na wat aandringen bestelt hij een paar boterhammen bij de verpleegkundige. Op dit moment staat het infuus van weeenopwekkers al een stuk hoger en de persweeen worden nogal pittig.

13.00: uiteraard zit R net zijn boterhammen te smeren wanneer de dokters weer in de kamer staan, controleren, en besluiten dat het tijd is om te gaan persen! het voeteneind wordt van mijn bed gehaald, en naast de boterhammen is het zo'n absurd tafereel dat wel allebei moeten lachen. De boterhammen legt hij dus maar snel weg. De ruggenprik gaat uit. Hij komt naast me staan, bij mijn schouders. Ik vind het spannend, dit is het gedeelte waar ik het meest tegenop zie. Ergens geloof ik nog steeds niet dat het past, dat het kan. Ik heb hulp nodig met mijn rechterbeen, de dokter die ingewerkt wordt tilt hem steeds voor me op zodat ik hem kan vasthouden. Aan de andere kant staat Simone, die hele lieve geruststellende dingen zegt en me ook helpt met mijn andere been. Ik vraag de dokter me aanwijzigen te geven over het persen, want ik heb geen idee of wat ik doe wel goed is. Simone zegt me dat ik mijn ogen open moet houden, anders krijg ik misschien rode ogen van de druk.
Ik voel soms de weeen pas iets later dan ze beginnen, dus ik vraag ze om me te zeggen wanneer ik mag persen. Na een paar minuten voel ik de weeen wél wanneer ze er aankomen en is dat niet meer nodig. Blijkbaar pers ik wel productief, iedereen moedigt me aan en zegt dat het goed gaat! Wel wordt gezien dat de baby's hartslag dipt tijdens het persen. Dit heb ik overigens op dat moment niet door, ik weet ook niet of me dat gezegd is op dat moment. Na een tijdje besluiten ze een bloedgassen test te doen dmv een krasje op zijn hoofd. Ik ga gewoon door met persen natuurlijk met mijn dokter terwijl we wachten op uitslag. Als ze me zegt wanneer ik los mag laten spuug ik haar door het harde uitblazen per ongeluk in haar gezicht. Ze reageert heel professioneel, maar ik pers de volgende weer met een lach op mijn gezicht, dat bevallen heeft nogal een hoog slapstick gehalte!

De uitslagen van het onderzoek komen terug en alle gezichten in de kamer worden ernstig, er wordt snel overlegd en daarna wordt ons uitgelegd dat de baby erg diep dipt tijdens het persen en niet snel genoeg herstelt, de bloedwaarden zijn zodanig dat ze willen helpen met de vacuum. Hier raak ik licht van in paniek, ik moet huilen, het gaat zo snel, en de hele bevalling is veranderd in alles wat ik niet wou.. Simone pakt mijn hand en legt me nog een keer uit wat we gaan doen en waarom terwijl de beugels aan het bed worden gehaakt. Ik kijk naar R, hij pakt mijn hand en zegt me dat alles goedkomt. Opeens staat de kamer vol met een team van artsen; kinderartsen, gyneacologen, en meer verpleegkundigen. Ik word lokaal verdoofd voor de knip die gemaakt moet worden, en het vacuum wordt geplaatst. Dit kan ook andersom zijn geweest, dat weet ik niet zeker. Wel is me duidelijk dat het kindje snel moet komen. Ik word aangemoedigd om alles te geven wat ik heb, en ik doe mijn uiterste best. Tijdens het persen maakt Simone vast mijn ziekenhuisschort los. 13.47: Na drie weeen met vacuum is onze zoon geboren! Het zwembad aan vruchtwater dat achter hem aankomt doorweekt de dokter, zij maakt plaats voor de andere dokter, en die wordt vervolgens in haar gezicht gespoten door de spuiter die blijkbaar in mijn knip zit. Hij wordt meteen op mijn buik gelegd en allebei moeten we huilen. R kust ons beide en houdt mijn hand vast. Na 1 minuut moet de baby mee voor controles met de kinderartsen, naar de naastgelegen ruimte. R gaat met hem mee. Ik heb nog steeds weeenopwekkers, dus ik krijg geen prik om de placenta te laten komen. Wanneer hij is meegenomen zie ik pas hoe mijn dokters eruit zien en moet toch weer lachen en zeg sorry - willen ze niks van horen natuurlijk.

De placenta komt snel, na een minuut of 10, en is compleet. R komt terug met onze zoon, die helemaal gezond is, legt hem op mijn borst, en de verpleegkundigen vragen hoe hij heet! We kijken elkaar aan;.. wat denk jij, ziet hij er wel uit als een W...? Ja, zeker wel, besluiten we.. hij heet W.illiam!

Terwijl ik hem knuffel en probeer aan te leggen wordt er druk gehannest met celstofmatjes die gewogen worden en word ik gehecht; de dokters praten over hoeveelheid bloedverlies, na het hechten komen ze uit op 1600 cc. Ik moet nog aan de weeenopwekkers blijven om mijn baarmoeder goed te laten samentrekken. Tijdens dit hele gebeuren ben ik blij dat de ruggenprik nog niet helemaal uitgewerkt is. Achteraf hoorden we dat de navelstreng bij W niet alleen om zijn nek zat, wat geen probleem is, maar ook om zijn lijf, en onder zijn armen. Elke keer dat ik perste, klemde hij zijn eigen toevoer dus af..

Daar is hij dan. Onze zoon, onze prachtige zoon, roze, luid, sterk, om zich heen kijkend, met een mooie bos haar en tien vingers en tenen. Liefde op het eerste gezicht.

De nasleep was zo intens! Daar kan ik wel een boek over schrijven geloof ik. De samenvatting is als volgt:
Pijn, kloven, tepelhoedjes, hongerige baby, kolven, geen stuwing, bijvoeding, kolven, pijn, wazig, moe, naweeen, emotioneel wrak, geen besef van tijd/half van de wereld, geen stuwing, kolven, hechtingen pijn, tongriempje klieven, lactatiekundig advies. Dan na 6 dagen wél stuwing, met koorts, ziekenhuis, onderzoeken, witte banaan, ijzer infuus, pijn met aanhappen en aanhappen x 1000 per voeding, tepelhoedjes. Tot zo ver de kraamweek.

Nu, 7 weken later, zit ik nog steeds midden in mijn herstel. Ondanks dat mijn hb nu goed is voel ik me zo slap als een natte krant, heb ik al twee borstontstekingen gehad, en moet ik goed oppassen dat ik zuinig ben met mijn energie. Dat zal nog wel even duren.. denk ik. Maar terwijl ik dit schrijf heb ik een snurkend jongetje in de doek, en ben ik zo gelukkig met mijn gezin.. Meer dan ik me ooit had voorgesteld. Zelfs in de meest pijnlijke momenten keek ik naar onze kleine frummel, en dan was het goed. Ik geniet vanaf dag één van het moederschap, en dat lijkt alleen maar mooier te worden nu we elkaar beter leren kennen. verheug me enorm op alles wat nog komt de komende tijd!

quote:

Op woensdag 28 januari 2015 21:28 schreef kwakz0r het volgende:
Watsl schrijf je t prachtig Crump, en wat een heftige bevalling. Kreeg er rillingen van

Ook aan de s.portlaan toch? Had er daardoor enorm veel beeld bij, alleen mijn eigen artsen en vpk etc ingevuld in t filmpje ben wel benieuwd of we dezelfde mensen gezien hebben, weet geen namen meer...

quote:

Op woensdag 28 januari 2015 21:35 schreef Crumpette het volgende:

[..]

Daar was ik idd! Ik was in verloskamer 8

quote:

Op woensdag 28 januari 2015 21:38 schreef kwakz0r het volgende:

[..]

Haha ik lag in 6! Ik weet alleen nog de naam van 1 verloskundige, F.rouke, want dat was bijna mijn naam, hebben we grapjes over gemaakt.

En de zusters op zaal had ik ook favorieten bij maar die namen weet ik ook niet meer

Maar wat klink je verliefd, ondanks de zware dobber die je hebt gehad

quote:

Op maandag 9 maart 2015 13:03 schreef Amsel het volgende:
Spannend

quote:

Op maandag 9 maart 2015 13:12 schreef Stormqueen het volgende:
Of eerst even in Word tikken en daarna hier plakken

quote:

Op maandag 9 maart 2015 13:26 schreef ingee het volgende:

[..]

Ja, too late now