Heb hier al eens eerder over gepost. Tussen Japan, Korea en China moet je ook wel een verschil maken.
Japan:
+ Goede techniekopleiding
+ Korte spelers gecombineerd met goede techniek
+ Exporteur van creatieve middenvelders die op hoog niveau spelen in Europa
- Opleiding focus op individuele techniek
- Te weinig variatie in fysieke kracht en lengte
- Nationale competitie van matig niveau met weinig rek
Korea:
Matigere versie van Japan met minder mogelijkheden en minder export naar Europa.
China:
+ Ten opzichte van Japan en Korea meer variatie in lengte/fysiek. Zijn in principe genoeg potentiële spelers die de 1.90 aantikken.
+ Competitie in opmars, vorig seizoen was de landskampioen van China tevens de winnaar van de Aziatische Champions League.
+ Er wordt actief gekeken naar mogelijkheden om te professionaliseren.
- Op nationaal niveau ligt de nadruk op het bespeuren van individueel talent. Dit gaat volgens oude maatstaven zoals lengte (basketbal), spanwijdte (zwemmen), etc. Deze kinderen worden van jongs af aan alleen maar voor dit doel getraind. Een vriend van me hier in China zat in het nationale tafeltennisprogramma, uiteindelijk afgevallen maar wint hier regionale bekers, en die heeft dus niet eens een diploma van de middelbare school. Zo hard en zakelijk gaat het eraan toe.
- Er bestaat geen systeem van verenigingen zoals in Nederland, noch een goed georganiseerd systeem van schoolteams. Voetbalteams hebben soms wel een jeugdopleiding maar die doet onder voor bijna elke amateurclub in Nederland.
- Op straat wordt er amper gevoetbald vanwege de vele auto's en parkeerplaatsen zijn altijd vol. Voor willekeurig voetballen ben je aangewezen op de slechte (kunstgras)velden van scholen in de buurt die niet altijd officiële afmetingen hebben. Om op zo'n veld te kunnen spelen moet je betalen.
- Teams die gevormd worden om amateurwedstrijden te kunnen spelen bestaan meestal uit 20-25 man, te vergelijken met bierteams in Nederland. Er is geen doorstroom, ontwikkeling of wat dan ook vanuit die hoek.
- Jeugd is voornamelijk bezig met studie en heeft hierdoor zeer weinig tijd die vrij te besteden is. Ouders hebben ook liever niet dat ze voetballen gezien het slechte imago van de nationale competitie.
Al met al is het probleem samen te vatten in twee delen.
1. China heeft geen jeugd die al van kleins af aan balletje trapt.
2. China heeft geen systeem van verenigingen waardoor jeugd in een vroeg stadium gespot kan worden.
Om maar een voorbeeld te geven. In Nederland kun je bijna elke jongen van 10+ wel een bal geven en kan hij een beetje hooghouden en fatsoenlijk passen. In China zijn er jongens van 16+ die een bal trappen als een meisje met het hele lichaam naar achteren hangend en de armen strak langs het lichaam slingerend. Dat zijn gewoon basiselementen die kinderen in Nederland voor hun tiende bijna allemaal leren. En zo kun je dus meer voetballers selecteren uit 16 miljoen mensen dan 1.3 miljard.
Baat 't niet, schaadt 't niet. Dus slikken, kreng.