[Whatever gate #10] Sonja Silva: niemand weet... wat wij hier nog doen

quote:

Op donderdag 8 mei 2014 21:22 schreef Mariposas het volgende:
Ik moet zeggen dat hoewel ik haar wel echt een attention whore vind, ik wel van mening ben dat het niet aan ons is om te oordelen hoe zij zich moet uiten... Blijkbaar is dit wel een voor haar prettige manier om zich te uiten en het met iedereen te delen, en ik denk ook niet dat haar vader of moeder een probleem mee hebben. Ik mag althans hopen dat zij op de hoogte zijn(was..) van haar columns, maar ik gok dat Son dat wel tegen iedereen die het wel -of niet- wilt horen vertelt.
Ik vind haar columns over haar vader ook niet egocentrisch overkomen, in tegenstelling tot alles wat ze schreef over haar honderden ziektes en miskramen.

quote:

Op donderdag 8 mei 2014 20:57 schreef kvd het volgende:
Goh, en maandag moet ze ook nog bezig met de ME-dag...ze heeft het maar druk

quote:

Morgen middag brengen we papa naar zijn laatste rustplaats.

Ik hoop velen van jullie zaterdag weer even te ontmoeten. We gaan er evengoed een fijne ontmoetingsdag van maken.

Jullie zijn vanaf 12 uur welkom in Boerderij Langerlust. Vergeet je niet even op te geven op wereldmedagbenefiet@live.nl

Tot dan!

quote:

Op vrijdag 9 mei 2014 21:01 schreef Mariposas het volgende:
Huh? De begrafenis is tegelijk ook een ME ontmoetingsdag?

quote:

Niemand weet... dat zelfs schrijven niet meer oplucht

Geplaatst op 8 juli 2014

Juni 2014
Vaderdag... Wie had ooit gedacht dat dit zo een pijnlijke dag zou kunnen zijn. Als ik toch geweten had dat vorig jaar mijn laatste Vaderdag met mijn vader zou zijn... Toen wisten we nog niet eens dat papa ziek was. Bizar dat het alweer 6 weken geleden is. Ik heb mijn vader nog nooit 6 weken lang niet gezien of gesproken. We missen hem iedere dag. Mijn leven is best veranderd sinds die ene dag. Wat een hoop papierwerk en gedoe. Gelukkig verliep de crematie gesmeerd, alles was tot in de details voorbereid en bedacht. Maar dat er achteraf nog zoveel geregeld moet worden wist ik niet. De belastingdienst, de zorgverzekering, de gemeente pfffffff.
Ik ben zo verschrikkelijk dankbaar dat papa en mama in januari bij ons in de buurt zijn komen wonen. Iedere dag gaan we even bij mama langs. Even na het werk of voor ik naar school ga. Zo fijn. Ze is ongekend sterk, maar natuurlijk is het voor mama het moeilijkst om te wennen aan de nieuwe situatie. Zij had papa al bijna een halve eeuw ieder dag bij zich. Ik vind het soms heel erg moeilijk om haar alleen achter te laten. Ik merk aan haar dat het de ene dag beter gaat dan de andere. Dat herken ik wel. Iedere dag ben ik met hem bezig. Soms even, soms uren. Dan schieten de beelden van de laatste uren in mijn hoofd voorbij alsof het een hele nare droom was. Maar ik word maar niet wakker. Dit is de werkelijkheid. De werkelijkheid is dat het keihard is. We moeten door, hoe pijnlijk het ook is. Ik ben zo blij dat papa nu weer de longen en het lijf van een twintigjarige heeft!
Vandaag is het WK begonnen. Een paar dagen voordat hij naar de hemel ging zei papa nog dat hij zo graag het WK nog wilde zien. "Nou dan gaan we dat doen", zei ik optimistisch. Dan bellen we de dokter dat je op 13 juli na de finale wilt gaan slapen. Je was zo vreselijk gek op voetbal. De hele huiskamer was dan oranje. Helaas heeft hij het niet gered, je was toch eerder nodig in de hemel. Het ging opeens zo snel. Ik ben toch maar voetbal gaan kijken vandaag en ik heb je foto naar de tv toe gedraaid, alhoewel ik denk dat jij echt de beste plek hebt om te kijken. Morgen gaat Damian bij mijn moeder de eerste wedstrijd van Nederland kijken. Hij zorgt zo goed voor zijn oma. Binnenkort is ze ook nog jarig, dat zal ook niet mee vallen voor haar.

juli 2014
Schrijven is voor mij altijd een soort therapie geweest. Als ik het opschrijf, dan ben ik het kwijt. Dan stop ik het mentaal en emotioneel in een laatje en is het klaar. Waarom lukt dat nu dan niet. Sterker nog, ik kan even niet schrijven. Is dit nu wat je noemt een "writer's block". Ik vermoed van wel, want ik heb ontelbare keren met mijn lappie op schoot gezeten met de intentie om te gaan tikken, maar er kwam niets. Als ik Wikipedia moet geloven valt het wel mee, het gaat immers niet om een langere periode.
Ik zit op de bank in ons nieuwe huisje. Het is een zooitje, niets is af. De badkamer en keuken moeten nog helemaal verbouwd worden en de muren moet ik nog behangen. Overal dozen en tassen die uitpuilen. Ik heb geprobeerd het zo huiselijk mogelijk te maken. Verhuizen is stom. Je word er doodmoe van en ik al helemaal. Mijn lijf begint te protesteren. Pijn in mijn rechterarm bleek een tennisarm te zijn. Handig als je aan het verhuizen en klussen bent! Gewoon doorgaan dus. Ik ben moe. Echt heel erg moe. Het is heel lang geleden dat ik me zo uitgeput voelde. Als ik denk aan de afgelopen 6 maanden kan ik eigenlijk alleen maar huilen. Mijn papa verloren, conflicten op het werk, verhuizen. Het is allemaal een beetje veel geweest denk ik.
Als het goed is breekt er nu een periode van rust aan. Over 2 weken gaan we lekker met zijn drietjes op vakantie. Ik heb 2 weken vrij! Even opladen. Op school gaat het gelukkig heel erg goed, ik haal het ene na het andere mooie cijfer. Ik worstel met slapen, meer dan ooit. Sinds papa heengegaan is wordt ik ieder ochtend om 5 uur wakker. Heel af en toe kan ik het nog rekken tot een uur of 6 maar meestal zit ik om dan om half 6 al in de woonkamer. Klaarwakker en doodmoe. Op deze momenten, als de buitenwereld en mijn gezinnetje nog slaapt, mis ik papa het meest. Dan zit ik op de bank, kijk ik naar zijn prachtige lach op de foto op de vensterbank en dan huil ik stille tranen. Nog steeds schieten er dagelijks beelden door mijn hoofd van die bewuste dag. De dodenherdenking. Pfffff. Het is alweer meer dan 2 maanden geleden. Mensen blijven maar tegen me roepen dat het beter wordt, maar wanneer ga ik dat zelf dan ook zo voelen?? Het klopt dat ik niet iedere dag meer de hele dag huil, maar dat is puur en alleen omdat dat niet kan. Ik kan moeilijk op mijn werk gaan zitten janken. Het liefst zou ik iedere dag in bed blijven liggen, onder mijn dekens. "Ik mis je, ik grijp en ik gris je". De allereerste keer dat ik "Dat ik je mis" van Maaike Ouboter hoorde brak mijn hart al. Tegenwoordig zegt het lied alles dat ik voel. Ik hunker naar het moment dat ik kan accepteren dat mijn vader er niet meer is. Ik verlang naar de stilte in mijn hart als ik aan hem denk. Ik wacht het rustig af. Nu eerst ons huisje op orde en op vakantie. Babysteps...

quote:

Op woensdag 9 juli 2014 10:06 schreef Lucky_Strike het volgende:
Verder lijkt het me een bijzonder goed idee als Son gaat schrijven over de conflicten op haar werk.

quote:

Op woensdag 9 juli 2014 10:11 schreef Turbomuis het volgende:

[..]

Daar verbaas ik me inderdaad over. Het was daar toch allemaal zo leuk en ze werd zo gewaardeerd en lief en aaiaai enzo?

quote:

Op woensdag 9 juli 2014 10:06 schreef Lucky_Strike het volgende:

Ik vind het toch zo sneu als je als volwassene je vader en moeder nog papa en mama noemt als je tegen anderen over hen spreekt

quote:

Op woensdag 9 juli 2014 10:14 schreef Lucky_Strike het volgende:

[..]

Ik weet echt niet meer waar ze werkt eigenlijk.

quote:

Ikzelf ben net begonnen bij mijn nieuwe job. Zo spannend! Ik werk in een groot huis waar 24 uur begeleiding geboden wordt aan jongeren tussen de 20 en 25 jaar met verschillende problemen en stoornissen.

quote:

Op woensdag 9 juli 2014 10:18 schreef Turbomuis het volgende:

[..]

In februari schrijft ze:

[..]

(Tis heel rustig op m'n werk, dan ga je rare dingen doen, zoals columns van Son teruglezen)

quote:

Op woensdag 9 juli 2014 13:07 schreef Ericr het volgende:
Writers block Sonja Shakespeare.

'To ME or not to ME, that's the question'

quote:

Op woensdag 9 juli 2014 13:07 schreef Ericr het volgende:
Writers block Sonja Shakespeare.

'To ME or not to ME, that's the question'

quote:

Op woensdag 9 juli 2014 13:12 schreef Greys het volgende:
Son die mensen begeleidt met diverse stoornissen.
Dat doet ze ook alleen maar ter inspiratie voor zichzelf volgens mij

quote:

Op woensdag 9 juli 2014 13:18 schreef Turbomuis het volgende:

[..]

Om te kijken welke afkortingen ze nog niet heeft idd

quote:

Op woensdag 9 juli 2014 13:07 schreef Ericr het volgende:
Writers block Sonja Shakespeare.

'To ME or not to ME, that's the question'

quote:

Op woensdag 9 juli 2014 13:19 schreef Greys het volgende:
Ik zie d'r al lopen met haar notitieblok