Het grote "rammelaars"-topic deel 40

Droomvrouwtje, Aventura en Leonieke, het lijkt me zo lastig om in jullie situatie te zitten. Ook ik wens jullie alle geluk van de wereld toe, mét een kindje (erbij).

Lessien01, heb je deze angst ook al echt kunnen delen met je vriend? Misschien zou een goed gesprek waarbij jouw sterke kinderwens duidelijker wordt wel verhelderend zijn voor hem, het is wel een vent he. Die heeft dat misschien toch minder goed door.

Ik rammel zo nu en dan ook nog steeds de pan uit, gelukkig wel echt bij vlagen. We werden ook niet echt vrolijk van een gesprek over ons huidige huis en hypotheek. Verhuizen zit er voorlopig niet in zeg maar . En we zouden echt het liefst eerst verhuizen. Maar wat nou als het allemaal niet zo makkelijk gaat? Het wel jaren kan duren voor je überhaupt zwanger raakt..en mijn vader is ziek en ik wil zo graag dat hij het ook nog mee maakt.. Maar voorlopig blijft het nog bij rammelen hier.

Waarom willen jullie zo graag eerst verhuizen? past het niet?

Lessien: het lijkt me tijd voor een open, goed gesprek met je vriend. Misschien wil hij 'ooit' wel kinderen maar is hij er nu nog niet aan toe. Jullie zijn ook nog jong. Mijn man (30) is de afgelopen jaren steeds meer gewend geraakt aan het idee om ooit vader te worden. Eerder leek het hem eigenlijk niets, en nu denkt hij dat hij er over een aantal jaar wel aan toe is.

Maar dan nog is er de onzekerheid dat dit nooit het geval zal zijn.

Dat uiteindelijk die wens er niet zal komen en dat is het lastige.
Dan moet je kiezen wat er belangrijker is je relatie of je kinderwens.

Ik denk dat het tijd wordt voor een goed gesprek met jouw vriend! En voor jezelf zul je moeten bepalen hoe jij erin staat.

Ik hou knetterveel van mn vriend maar als hij geen kinderen zou willen dan zouden wij geen toekomst gehad hebben! Mijn kinderwens is gewoon heel groot!
Let wel: niet willen is wat anders dan wanneer het niet zou lukken...

quote:

Op zondag 10 maart 2013 20:07 schreef leonieke het volgende:
Thx ladies. Jullie kunnen echt niet begrijpen hoe geruststellend het is om aan jullie reacties te merken dat ik geen onnozel mens ben. Sommige mensen in mijn omgeving die weet hebben van onze wens voor een 2e verklaren me eigenlijk gewoon gek, begrijpen het niet en vinden vooral dat ik het mezelf aandoe nu Thomas er al is door de wens "levend" te houden (echt, wat ik niet zo geven om de wens te kunnen opgeven!). Want waarom zouden we nog maar overwegen om dit traject nog eens te volgen? _{Ze zouden eens moeten weten hoe erg we er al in zitten...}

Het doet echt deugd om jullie reacties te lezen

Aventura, dat is gewoon ook moeilijk. Ik was veel eerder overstag voor een 2e dan P. en weet nog hoe vreselijk lastig ik het vond om hem te moeten overtuigen van iets wat voor mij zo natuurlijk was. Ik hoop dat je tenminste al op de lotto speelt

Lieve Leonieke.. Belachelijk herkenbaar hoor, veel mensen kunnen niet vatten dat ook de wens voor een kind erbij heel diep kan zitten. Welbeschouwd vind ik het woord kinderwens ook echt een grote understatement. Een wens is een mooie grote auto in de carport, een reis naar Nieuw Zeeland, genoeg geld om zonder zorgen te leven. Fijne dingen, maar niets waarvoor je je in slaap huilt als het niet zo mag zijn. Hier was ook veel onbegrip vanuit de omgeving toen ik weer zwanger bleek na Gabriël, en dat hoorden we dan vooral indirect

Ironisch genoeg is iedereen nu immens verbaasd dat we niet nóg een kind willen maar echt, ik rammel nu alweer, maar mijn maag draait zich om bij de gedachte aan herhaling van het verdriet dat we hadden en nog regelmatig hebben ook, en ook de impact daarvan op ons gezin (wat jij schrijft over je ventje.. Ook zo hartverscheurend herkenbaar )

Maar ik dwaal af, ik wilde eigenlijk gewoon zeggen dat ik je gevoel herken en dat heel erg voor jou vind. Sterkte met beslissen lieverd

quote:

Op zondag 10 maart 2013 20:07 schreef leonieke het volgende:
Thx ladies. Jullie kunnen echt niet begrijpen hoe geruststellend het is om aan jullie reacties te merken dat ik geen onnozel mens ben. Sommige mensen in mijn omgeving die weet hebben van onze wens voor een 2e verklaren me eigenlijk gewoon gek, begrijpen het niet en vinden vooral dat ik het mezelf aandoe nu Thomas er al is door de wens "levend" te houden (echt, wat ik niet zo geven om de wens te kunnen opgeven!). Want waarom zouden we nog maar overwegen om dit traject nog eens te volgen? _{Ze zouden eens moeten weten hoe erg we er al in zitten...}

Het doet echt deugd om jullie reacties te lezen

Die wens voor een 2e of zelfs 3e of meerdere kinderen kan zo diep zitten. Ik denk zelfs dieper dan een wens voor een 1e kindje. Juist omdat je weet hoe het is om zwanger te zijn, een kindje voor het eerst te ontmoeten, al die eerste keren. Ik vind het niet raar dat je wens zo groot is en dat je er alles aan hebt willen doen om die wens te vervullen. Dat je ook voor jezelf kunt zeggen we hebben het geprobeerd, wat de uitkomst ook zal zijn.
Ik duim en hoop voor je dat die wens in vervulling zal gaan

quote:

Op maandag 11 maart 2013 20:03 schreef droomvrouwtje het volgende:

Die wens voor een 2e of zelfs 3e of meerdere kinderen kan zo diep zitten. Ik denk zelfs dieper dan een wens voor een 1e kindje.

Ik denk dat het gewoon anders is..
Maar in alle gevallen gewoon heel pijnlijk en zwaar kan zijn

quote:

Op maandag 11 maart 2013 16:53 schreef Pvoesss het volgende:
Waarom willen jullie zo graag eerst verhuizen? past het niet?

We wonen nu in een klein appartementje in de binnenstad aan een markt. Vinden wij niet ideaal. En ik weet dat we lang kunnen wachten als we op ideaal wachten. En als het nog jaaaaren gaat duren voor we kunnen verhuizen dan zal het hier wel gaan gebeuren (hoop ik!). Maar voor nu zou ik toch liever eerst verhuizen.

@pvoesss daar heb je wel gelijk in. Vooral omdat die kinderwens zo alles omvattend is. Zoals inca het beschrijft het is veel meer dan dat.

quote:

Op maandag 11 maart 2013 16:43 schreef Kirb het volgende:
Lessien01, heb je deze angst ook al echt kunnen delen met je vriend? Misschien zou een goed gesprek waarbij jouw sterke kinderwens duidelijker wordt wel verhelderend zijn voor hem, het is wel een vent he. Die heeft dat misschien toch minder goed door.

We hebben er wel al over gepraat, maar ik denk niet dat hij echt weet hoe diep het ook zit bij mij. Heb ook altijd gezegd dat ik nog ongeveer 4 jaar wil wachten met kinderen, maar dan wil ik ze dus ZEKER wel. Doordat het nog "zo ver weg is" denk ik dat mijn vriend niet beseft dat het voor mij wel een ernstige zaak is. Want als hij nu zou zeggen dat hij echt nooit kinderen wilt zou dat voor mij wel voldoende reden zijn om de relatie af te breken, wat mij kapot zou maken van verdriet, want ik hou ongelooflijk veel van hem, maar mijn kinderwens zou ik nooit kunnen opgeven. Echter zegt mijn schoonmoeder dus dat ik hem nog niet voor zo'n dilemma mag zetten omdat zij denkt dat hij gewoon er nog niet klaar voor is. Maar wat als ik dan 4 jaar van mijn leven verspil?

quote:

Op maandag 11 maart 2013 17:02 schreef Lot_1 het volgende:
Lessien: het lijkt me tijd voor een open, goed gesprek met je vriend. Misschien wil hij 'ooit' wel kinderen maar is hij er nu nog niet aan toe. Jullie zijn ook nog jong. Mijn man (30) is de afgelopen jaren steeds meer gewend geraakt aan het idee om ooit vader te worden. Eerder leek het hem eigenlijk niets, en nu denkt hij dat hij er over een aantal jaar wel aan toe is.

Ben blij om te lezen dat jouw man toch ook een beetje aan het veranderen is. Wat waren dan de argumenten van jouw man om niet aan kinderen te beginnen? Dat hij er nog niet aan toe was, of had hij helemaal niets met kinderen?

Mijn man vond het verlies van vrijheid eng, en hij vond/vind het een heel zware verantwoordelijkheid. Ook leek het hem niet echt leuk. En we hebben in onze omgeving een paar kinderen met problemen: ontwikkelingsachterstanden, autisme, enz. We zien dat dat best een zware last is voor de ouders. Dat helpt niet mee.

Maar als hij aan de toekomst dacht, zag hij ons wel voor zich met een gezin. Ook veel later, als familie met kleinkinderen enzo, net als onze ouders ook hebben nu. En hij wist dat het voor mij wel belangrijk was, dus hij heeft altijd gezegd dat als ik er echt helemaal klaar voor zou zijn, hij wel overstag zou gaan.

Ik ben wel heel blij dat hij er langzaam naar toe groeit hoor. Want hij kan wel zo'n belofte doen - het lijkt mij vreselijk om de enige te zijn met een echte kinderwens. Alle voorpret en al het gedroom over je toekomstige kindje kun je dan niet echt delen. En ik zou ook bang zijn dat hij niet omslaat als het kind er is en dus geen betrokken vader wordt. En wat als het dan niet lukt, is hij dan ook bereid om de medische molen in te gaan?

Gelukkig zijn dat soort twijfels inmiddels voorbij. We hebben afgelopen week nagedacht over de eventuele namen die we mooi vinden voor ons kind, en gelukkig vond hij de meisjesnaam die ik al heel lang in mijn hoofd heb zitten, ook mooi. En dat was best belangrijk voor me, aangezien het een vernoeming is naar iemand die heel belangrijk voor me is. Zo'n gesprek kon ik eerder echt niet met hem voeren, dus wie weet waar wij over een paar jaar zijn

quote:

Op dinsdag 12 maart 2013 09:13 schreef Lot_1 het volgende:
Mijn man vond het verlies van vrijheid eng, en hij vond/vind het een heel zware verantwoordelijkheid.

Heel herkenbaar, mijn vriend wilde ook geen kinderen. Na toch veel erover gepraat te hebben bleek gelukkig dat hij er gewoon nu nog niet klaar voor was, maar het in de toekomst wel wilde.

quote:

Op maandag 11 maart 2013 16:05 schreef Lessien01 het volgende:
Sorry dat ik zo kom binnenvallen maar weet eigenlijk niet zo goed waar ik anders met mijn verhaal terecht kan. Mijn vriend en ik zijn nu 4,5 jaar samen en hebben twee jaar geleden een huis gekocht wat we nu nog steeds aan het verbouwen zijn. We worden 24 en 25 jaar in de zomer. In het begin van onze relatie hebben we het wel over kinderen gehad en bleek dat we beide kinderen wouden, alleen geen hele hoop maar 1 of maximum 2 kinderen. Nu is mijn ene schoonzus in november bevallen van een schat van een dochtertje Amélie en is mijn andere schoonzus zwanger en moet ze bevallen begin oktober. Dus automatisch komt het gesprek kinderen dan weer ter sprake. Wat blijkt nu, dat hij helemaal niet meer zo gek is van het idee om kinderen te hebben. Hij zit steeds alle voordelen te benadrukken waarom we geen kinderen zouden hebben, nieuwe auto, mooie reizen maken, alles kopen wat we willen,... Maar daardoor ben ik een beetje in de war. We gaan dus in de zomer samenwonen, maar ik weet niet of ik daar wel zin in heb om samen te wonen met iemand die niet hetzelfde toekomstbeeld heeft.
Mijn schoonmoeder zegt dat het gewoon een beetje koudwatervrees is en dat hij er vast anders over denkt als we samenwonen en hij ziet dat het goed gaat tussen ons.

Is hij er niet gek van of nóg niet zo gek van? Ik rammel ook harder dan mijn vriend, want hij denkt ook vooral praktisch. Eerst alles in huis af, minstens een reis maken, en dan verder zien. Dat is de ideaal situatie.
Ik ben bij mijn ex weg gegaan omdat hij (onder andere dan) absoluut geen kinderen wilde. Misschien, als dan, maar toen was ik inmiddels 25 en had geen zin om op die misschien te wachten. Ben ik heel duidelijk in geweest, en zelfs dan nog 3 jaar gezegd, ach dan maar niet. Toen de knoop doorgehakt.
Mijn huidige vriend wilt wel heel graag kinderen, maar hij is lang alleen geweest en heeft nog niet zoveel van de wereld gezien, dus ik gun hem die reis ook, en even genieten met zijn twee. Maar een relatie waarin kinderen een twijfelpunt was, zou ik echt niet meer zo snel aangaan op deze leeftijd (dan ligt 30 nog mooi binnen handbereik )

Oftewel, gewoon echt duidelijk zijn, voor jezelf en voor hem..

quote:

Op maandag 11 maart 2013 20:57 schreef Kirb het volgende:

[..]

We wonen nu in een klein appartementje in de binnenstad aan een markt. Vinden wij niet ideaal. En ik weet dat we lang kunnen wachten als we op ideaal wachten. En als het nog jaaaaren gaat duren voor we kunnen verhuizen dan zal het hier wel gaan gebeuren (hoop ik!). Maar voor nu zou ik toch liever eerst verhuizen.

Het perfecte moment bestaat niet, maar je moet er natuurlijk wel allebei klaar voor zijn. Wij wonen in een appartement in een stadscentrum op 60 m² met 1 slaapkamer. Het is krap, maar tot nu toe past het allemaal Het is ook net wat je er zelf van maakt.

En als iemand die al twee jaar met kind op 60m2 woont met 1 slaapkamer zeg ik dat iets wat nu prima te doen lijkt soms je na een tijdje best gaat tegen staan. Dit is niet voor iedereen zo maar als je allebei nog niet doodongelukkig wordt door de onvervulde kinderwens dan is er niks mis met het pad volgen dat je voor ogen hebt en dus eerst te verhuizen.

Achteraf gezien had ik dat echt liever eerst gedaan, verhuizen.
Ik wil ZO graag een tuin en een kamertje voor mijn kruimel maken. Omdat hij last heeft van het later naar bed gaan van ons, omdat we maar beperkt ruimte hebben voor zijn spulletjes en speelgoed, omdat hij nu de haldeur en de voordeur open kan maken en zo op de brandtrap staat , omdat het een hele onderneming is om even met hem naar buiten te gaan vanaf vier hoog etc etc

Ik weet dat er hier ook zijn die het allemaal prima trekken op zo'n kleine ruimte en dat vooral benadrukken naar de mensen die eerst willen verhuizen maar er is soms niks mis met die gedachte van eerst verhuizen probeer ik maar te zeggen.

Je hebt absoluut gelijk laziness, maar soms heb je de keuze niet en ik vind niet dat je je daardoor perse moet laten tegenhouden. En als je 25 bent is het verhaal anders als dat je 30 bent

quote:

Op dinsdag 12 maart 2013 18:41 schreef Spirit82 het volgende:
En als je 25 bent is het verhaal anders als dat je 30 bent

Hoezo?

quote:

Op dinsdag 12 maart 2013 18:45 schreef Pvoesss het volgende:

[..]

Hoezo?

Nou biologische klok enzo als je nog enkele jaren op een huis moet wachten? De wens en het verlangen even achterwege gelaten...

Ja maar die wens kan wel heel sterk zijn, ookal heb je nog heel wat biologisch vruchtbare jaren te gaan. Of bedoelde je dat niet Pvoesss?

Ik vind het verschil 25 of 30 gewoon een hele kleine marge.
En niet iedereen van 25 kan wachten of iedereen van 30 heeft haast.
En het hangt er maar net vanaf hoe je leven is of het een issue is. leeftijd zegt zo weinig. Ik zelf zou er overigens niet aan moeten denken om met een kind te wonen zonder eigen slaapkamer/ slaapruimte.

Mijn kinderen hebben nu beide een eigen slaapkamer.
Dat vind ik dan wel weer veel minder belangrijk

ach jah leeftijd..
hier is het rammelen wel hard aan de gang.. en ik kan niet wachten op 1 september
maar gosh.. ik zou er niet aan moeten denken dat ik op mijn 25ste al een kind kreeg.. vooral omdat ikzelf er toen nog helemaaaaal niet aan toe was...
dat een ander dat wel graag wil op haar/zijn 25ate.. moet ie zelf weten..
wij ( 33 en 36) hebben inmiddels wel het huis ( alhoewel we liever een groter huis willen ) een mooie auto, de reis naar australie staat geplanned.. en we hebben dit "jaar"nog om er alles uit te halen wat maar kan zonder kinderen..
en dat.. doen wij het "ideaal"?? ik ben er nog niet over uit.. maar het voelt goed op deze manier

Ik ben nu 25, en mede daarom wil ik toch graag eerst verhuizen (hopelijk over een jaar of 3). We moeten behoorlijk gaan sparen om te kunnen verhuizen, en als we dan toch een kindje krijgen in dit huis dan gaat het sparen natuurlijk ook wat lastiger/langzamer. Als ik nu 30 was geweest had het voor mij gevoelsmatig toch anders gelegen denk ik. Gewoon omdat je niet weet of het allemaal makkelijk gaat en met mijn 25 heb ik dan toch het idee dat ik nog wat meer "tijd" heb. En inderdaad Laziness, het verlangen is nu nog niet zó groot dan we er ongelukkig van worden om nog even te wachten.

Ik ben al lang blij dat hij überhaupt kinderen wil .

Barreltje 1 september gaan jullie ervoor? Veel succes en plezier dan!

Domper op mijn gerammel: Ik zie heel erg tegen de opvang op. En dan bedoel ik qua kosten.
Stel, ik blijf werken zoals ik nu werk (36 uur) of ik ga een dag minder werken, en ik heb voor alle dagen opvang nodig. Betaal ik gewoon om en nabij de 500/550 per maand aan opvang.
Dat is ongeveer alles wat ik zelf over houd op dit moment.
Ik kan minder gaan werken, maar door mijn vriends salaris blijft de eigen bijdrage hoog, we hebben dan alleen maar minder bestedingsruimte.
Hoe zien anderen dit, op dit moment en in de toekomst?

Zuiniger aan doen, Dingen schrappen, oma's inschakelen etc?
Ja kinderopvang is veel geld en in sommige gevallen loont het ook niet echt om te werken wat betreft inkomsten en uitgaves en werk je alleen voor je pensioen en het voorkomen van cv-gat etc dat is imho ook wel iets waard.

Maar kinderopvang is heel duur inderdaad het duurste aan kinderen hebben
Maar de minder bestedingsruimte is toch ook logisch als je 1 iemand extra hebt.