Radiohead #23 - Reckoner op vol volume van LP door je huis blazen

quote:

Op maandag 15 oktober 2012 15:25 schreef Tchock het volgende:

[..]

Ik ben het ook eens met de vijf-sterrenrecensies hoor, maar aangezien dit nogal het tegengas-topic aan het worden is gooide ik die van de NRC er maar tegenaan

quote:

Op maandag 15 oktober 2012 15:19 schreef Tchock het volgende:

[..]

Nee hoor. NRC schrijft dat ze 'het gevaarlijke breekpunt waar de lichtshow belangrijker dreigt te worden dan de muziek' benaderen, en dat er geen samenhang in de set zat.

quote:

Op maandag 15 oktober 2012 15:27 schreef BoerBert het volgende:

[..]

Welke recensies zijn dat dan eigenlijk? Heb alleen nu.nl en een samenvatting van nrc gezien

quote:

Radiohead dat anno 2012 nog steeds razendsnel een Nederlandse zaal van 17.000 man uitverkoopt. Spreekt voor zich, toch? Een monumentaal album als het alweer vijftien jaar oude OK Computer blijft immers wel hangen in het collectieve geheugen. Ondanks de experimenteerdrang van Kid A werd ook die plaat door veel mensen omarmd, evenals de albums (en tournees) daarna.

Wat verder flink helpt: de duizenden fans goed op hun honger laten zitten. Tussen Hail To The Thief (’03) en de bliksemrelease van In Rainbows (’07) zat ruim vier jaar, waarna ook het weer experimentelere The King of Limbs van vorig jaar bijna vier jaar op zich liet wachten. In die volgende periode van vier jaar tourde Radiohead ook niet, dus als er anderhalf jaar na de laatste albumrelease dan een concert komt in de gloedjenieuwe Amsterdamse Ziggo Dome, dan willen we daar allemaal naar toe. Wat blijkt als na dagen van opwarmen dat concert begonnen is: het ligt helemaal lang niet altijd voor de hand dat deze band nog zo’n groot publiek vanaf het begin in de ban weet te houden, strikt muzikaal gezien.

Want genade, wat weet het vijftal - aangevuld met Portishead-drummer Clive Deamer als extra slagwerker – vanaf het begin te overweldigen met vijf nummers die de grilligste, meest experimentele kant van Radiohead door de jaren heen vertegenwoordigen. Vooruit, OK Computer-favoriet Lucky zit er in het begin al tussenin als onverwoestbare behager, maar daarvoor is er de start met The King of Limbs-opener Bloom, de Flying Lotus-achtige compositie die een stuk voller en dynamischer wordt gespeeld dan op plaat. Met hoofdrollen voor de samengespeelde jazzy ritmes van drummer Phil Selway en hulpkracht Deamer die hier meteen onmisbaar blijkt, plus een Thom Yorke die direct laat horen geweldig bij stem te zijn.

Er is al snel 15 Step met z’n merkwaardige patroon van tien beats op een 5/4maat, gevolgd door Kid A dat toch nog steeds een van de abstractere elektronicanummers van dat gelijknamige album is. Er volgt als klap op de vuurpijl een Hail To The Thief-duo: een niet eerder zo vuil gespeeld en opgeblazen klinkend Myxamotosis en de door diepe bassen, jazzy drums en claustrofobische samples gedreven protestsong The Gloaming.

Allemaal welbeschouwd geen makkelijk behapbare hits, maar donkere, uitdagende stukken muziek die je anders nooit in een zaal van 15.000+ bezoekers hoort. Dat Radiohead dit wel flikt, is nog uitzonderlijk. Het geluid in deze vierkante Dome klinkt intussen robuust hard en meestal zuiver, wat je gerust een enorme meevaller mag noemen. Al dreigt de mix wel enkele keren in een brei te verzanden als ieder bandlid voluit staat te spelen. Na dit eerste half uur krijgt de opvallend compact aanvoelende Ziggo Dome echter de andere gezichten van Radiohead te zien, met eerst rustiger, melodieuzer vaarwater in de vorm van het kalmpjes opbouwende Separator en de ontroerende In Rainbows-favorieten Reckoner en Nude. De stevige rockkant wordt intussen niet vergeten: een There There of Bodysnatchers spugen nog steeds vuur.

Als deze totaal verschillende nummers al niet de aandacht van het hele publiek pakken, dan is er altijd nog het grootste decor dat Radiohead ooit meehad op tour om je aan te vergapen. Een zaalhoge wand van LED-buizen achter gigantische LED-schermen laten alle kleuren van de regenboog zien in steeds weer andere patronen. Visuals die steeds perfect aansluiten bij de sfeer van ieder nummer. Kalm, of juist druk en claustrofobisch als het moet. Gifgroene schitteringen dus tijdens The Gloaming, of knalharde, effectieve overgangen van zachtblauw naar helrood in climaxen van Lucky en There There. Telkens weer andere kleuren en sferen, terwijl twaalf vierkante schermen boven de band continu andere richtingen op kantelen om de verrichtingen op het podium in close-up te laten zien. Bewonderenswaardig hoe goed hier over is nagedacht en hoe mooi het er allemaal uit ziet.

Alle kleuren tegelijkertijd flitsen op al die schermen bij nieuw nummer Ful Stop, een benauwende rocksong met ijle gitaarpartijen en een gejaagde drive à la Bodysnatchers. Dat is inderdaad nieuwer werk dan de The King Of Limbs-nummers in het concert, die live al helemaal hun plek binnen het oudere werk hebben gevonden. Het blijkt weer: de studioversies op plaat zijn blauwdrukken voor de veel dynamischer en vetter aangezette liveversies, zodat Lotus Flower onverwacht een stevige danskraker wordt en de nerveuze gitaren van Ed O’Brien en Jonny Greenwood van Good Morning Mr. Magpie wel heel intens maken.

Het opzwepende werk in het bijna instrumentale Feral is weer eens weggelegd voor de dubbele drums. En voor diepe bassen uit de synth van een manisch dansende Yorke, die je voelt tot in je maag. Als er al een minpuntje is te noemen over de set, dan is deze track wat onhandig ingeklemd tussen dé twee OK Computer-publieksfavorieten: een tot achterin meegezongen Karma Police en Paranoid Android, als afsluiter van de reguliere set. Een voorlopig besluit dus, want de eerste, heel spannende toegift biedt een bloedjemooi rustpunt door enkel Greenwood en Yorke op het podium met de rustig wiegende ballade Give Up The Ghost, de grootse zangmelodieën van Record Store Day-single Supercollider en een zelden gespeeld A Wolf At The Door, waarin Yorke meer een poging doet tot rappen dan zingen.

En net als je denkt dat Radiohead deze avond voor het eerst in jaren Kid A nagenoeg links heeft laten liggen, is er een laatste toegift met dé drie favorieten van dat album: treurballade How To Disappear Completely die werkelijk zorgt voor wat tranen hier en daar, een losjes groovend Everything In It’s Right Place dat Yorke inleidt met een stukje van Björk’s Unravel en als opzwepende afmaker de beats en noise van Idioteque.

Jawel, bijna een echte droomsetlist dus met bijna alle kanten van 20 jaar Radiohead erin verwerkt, op muziek van eerste albums Pablo Honey en The Bends na. In deze bloedvorm, met een band die intens speelt maar zeldzaam ontspannen en met zichtbaar plezier op het podium staat, is het eigenlijk zonde dat deze tour er na deze herfst alweer op zit. Voor nu belooft 2013 het jaar van Thom Yorke’s nevenproject Atoms For Peace te worden. En daarna? Niet te zeggen. Voor hetzelfde geld verrast Radiohead weer eens met nieuw werk, maar met hetzelfde gemak duurt het met deze perfectionisten weer twee, drie jaar. Wat niet te hopen is.

Wat ondergetekende wel zeker weet: voor de elfde keer een band zien die je na zoveel jaar nog steeds weet te verbluffen en verbazen, ook al kun je de muziek dromen en weet je onderhand wel wat te verwachten van een Radiohead-show, dat is ongekend en uitzonderlijk. En zielsgelukkig makend. Omdat het nog steeds kan.

Gezien: Radiohead, zondag 14 oktober, Ziggodome, Amsterdam. Foto's: Erik Luyten.

quote:

Op maandag 15 oktober 2012 15:28 schreef Gert het volgende:

[..]

Het Parool, die het concert 5 sterren geeft, legt dat juist uit als iets positiefs: "Het concert oogde zoals het klonk: het decor veranderde voortdurend"

quote:

Wie zondag naar Amsterdam is gekomen voor hits als Creep en Street Spirit heeft vette pech. De eerste twee langspelers worden overgeslagen. Een logische keuze eigenlijk: sinds Creep in 1993 een wereldhit werd, heeft Radiohead via baanbrekende platen als Ok Computer en Kid A een compleet eigen universum gebouwd dat niets meer te maken heeft met het weirde en verlegen indiebandje van weleer.
Het geluid is geweldig in balans. De vijf bandleden plus tweede drummer Clive Deamer staan op het podium op een eilandje omringd door synthesizers, trommels, piano’s, versterkers en radio’s, maar klinken als een onbreekbare eenheid. Over de pompende basis van de twee drums heen is elke kleine toetsenpartij of sambabal perfect hoorbaar.

De focus in de set ligt op het elektronische element van Radiohead, met veel materiaal van het vorig jaar verschenen The King of Limbs. Die haast avant-gardistische, vaak ingetogen nummers komen live verrassend fris over. Wie had gedacht dat Morning Mr. Magpie 17.000 man aan het dansen zou krijgen? Live heeft de song een pompende dancedrive, zonder dat dit ten kosten gaat van de subtiliteiten.

Ook in de ingetogen en donkere songs bijt Radiohead zich vast in de toeschouwers om het soms zelfs in extase te brengen. You and Whose Army? bouwt vanuit complete stilte op tot een zinderende climax, klassiekers van OK Computer Lucky, Karma Police en Paranoid Android worden nog steeds met voelbare emotie gespeeld en in Don’t Give Up The Ghost komt de breekbare stem van Thom Yorke helemaal tot zijn recht.

Yorke is meer dan ooit de smaakmaker op het podium. Wat heeft die man een halo om zichzelf heen hangen. De creep is niet meer. Hij danst op Lotus Flower, lacht, maakt interactie en zingt fantastisch.

Na een waanzinnig concert waarbij alle wetten van de stadionrock vakkundig ongeldig werden gemaakt is het verleidelijk om Radiohead uit te roepen tot de beste, belangrijkste of grootste band van dit tijdperk. Maar ‘de grootste’, ‘de belangrijkste’ en ‘de beste’ zijn in de muziek gevaarlijke termen die vaak niet lang stand houden. Feit is wel dat Radiohead de enige band ter wereld is die trouw blijft aan zijn eigen torenhoge standaarden en toch een zaal als Ziggo Dome compleet overrompelt.

quote:

Op maandag 15 oktober 2012 15:28 schreef Tchock het volgende:

[..]

http://www.nrc.nl/nieuws/(...)ichtshow-hard-nodig/ Bedoel je deze samenvatting? Zo nee, daar staan een paar recensies in, zo ja: dan heb je alles al gelezen denk ik.

quote:

Op maandag 15 oktober 2012 15:28 schreef Bosbeetle het volgende:

[..]

Toch wel grappig hoe dat evolueert vroeger was pulse van pink floyd nog heel wat

tegenwoordig heb je echt zulke gave dingen (ik weet meer van wie het was maar heb wat yt filmpjes gezien van 3d projecties met kubussen die echt heel goed was)

Hij zit zelf in de grootste kubus in het midden

quote:

Op maandag 15 oktober 2012 15:32 schreef Bosbeetle het volgende:

[..]

1tje had wel een dooie pixel de derde van rechts linksonderin

quote:

Op maandag 15 oktober 2012 15:20 schreef TUFKAL het volgende:

[..]

Mag hier niet denk ik ik PM wel.

quote:

Op maandag 15 oktober 2012 15:39 schreef Bosbeetle het volgende:

[..]

Ik vond die plaat die hij met een filmeffectcrew heeft gemaakt wel tof