OOR Oorlog en Defensie
Oorlogen en conflicten - zoals Rusland-Oekraïne - en andere internationale (militaire) conflicten kun je hier bespreken, evenals alles op het gebied van defensie, zoals materiaal, missies, selectieprocedures, collega's etc.
ja, en? Dit is deel 2quote:Op zondag 24 april 2011 23:18 schreef Daywalk3r het volgende:
Nederlandse leger in de Tweede Wereldoorlog
Nobody expects the Spanish Inquisition!
Iemand vroeg een link naar deel 1. Vergeten de quote er bij te zetten.quote:
Just remember, you can't climb the ladder of success with your hands in your pockets. ~Arnold Swarzenegger
De link staat anders gewoon in de OP.quote:
[..]
Iemand vroeg een link naar deel 1. Vergeten de quote er bij te zetten.
"Any officer who goes into action without his sword is improperly dressed." - "Mad Jack" Churchill DSO MC
Prachtig fotomateriaal 
Cop killer
Kill all the cops tonight
Kill them, cop killer
Kill all the cops in sight
Kill all the cops tonight
Kill them, cop killer
Kill all the cops in sight
Nibb-it is iemand met verstand van de materie, zie ik al meteen.
Het Nederlandse leger in mei 1940 was op zichzelf geen "leger om je voor te schamen", in die zin dat de veroudering en de tekorten waarmee het te kampen had eigenlijk in vrijwel alle landen een probleem was. Het Belgische leger, waarvan vaak wordt geroepen dat het veel beter was (hielden het achttien dagen vol!), was qua uitrusting en geoefendheid beslist niet beter dan het Nederlandse, eerder slechter. Het was wel groter (600.000 man, versus 280.000 in Nederland), maar dat het het langer volhield dan Nederland was toch vooral omdat in België een Brits Expeditieleger en vooruitgeschiven Franse divisies aanwezig waren. Het Nederlandse leger stond er (op wat minieme assistentie na) alleen voor.
De veroudering en de tekorten waren in landen als Tsjechoslowakije en Polen nog veel nijpender. En zelfs het Duitse leger was in 1940 lang niet zo geavanceerd als vaak werd aangenomen, zéker niet de onderdelen die in Nederland werden ingezet: dat waren veelal 'Dritte Welle' militairen (lees: oudere mannen, huisvaders) die met grendelgeweren uit 1898 liepen (de K.98, slechts enkele eenheden met moderne Schmeissers) en zich te voet, per fiets of te paard moesten verplaatsen.
De noordelijke stoot, richting Afsluitdijk: ouderwetse cavalerie te paard en te voet. De middelste stoot, richting Grebbelinie: een paar modern uitgeruste SS-regimenten die echter te boek stonden als slecht getraind en nog niet klaar voor het echte werk. De zuidelijke stoot, door Limburg en Brabant richting Moerdijk: overwegend voetvolk, met voorop één Panzerdivision, de 9e, en dat was niet eens een complete, maar een soort 'restjesdivisie'.
De luchtlandingstroepen en Fallschirmjäger: licht bewapende troepen die zomaar middenin de Vesting Holland werden gedropt, aan alle kanten omsingeld. Nederland had in de Vesting bovendien een heel Legerkorps (25.000 man) als strategische reserve beschikbaar.
De Duitse artillerie, ja, die was beter en moderner dan de Nederlandse, maar het was statisch/defensief allemaal goed bruikbaar (op wat echte oude troep na) en een beslissende factor was het niet. Op veel plaatsen deed de Nederlandse artillerie qua vuurkracht bepaald niet onder voor de Duitse: hij werd alleen veel te spaarzaam, conservatief en vanuit ouderwetse, amateuristische denkwijzen ingezet.
Kortom: Nederland verloor de oorlog NIET zo ontzettend snel vanwege verouderde wapens of het gebruik van fietsen en paarden. Nederland verloor ook niet omdat ze numeriek volslagen werden overweldigd (dat was feitelijk alleen in de lucht zo): tegenover de 280.000 man van het Nederlandse leger werd een Duitse hoofdmacht ingezet van een slordige 170.000 man. In totaal was er dus geen sprake van een ondertalsituatie, wat overigens niet erg relevant is, omdat het er natuurlijk om gaat waar de aanvallen precies worden geplaatst. Op bepaalde plekken sloegen de Duitsers tamelijk massaal toe (in de Peel-Raamstelling in Noordelijk Noord-Brabant), bijvoorbeeld, en daar kregen de verdedigers wel degelijk een vrij forse overmacht tegenover zich. Maar op de meeste plaatsen in de hoofdverdedigingslinies (Afsluitdijk, Grebbelinie, Moerdijk, binnen in de Vesting Holland) is van een numerieke Duitse overmacht eigenlijk totaal geen sprake geweest.
Nederland verloor ook NIET vanwege het bombardement op Rotterdam. Veel Nederlanders menen dat Nederland zich ontzettend taai verzette en dat er voor de Duitsers geen doorkomen aan was, en dat daarom tot de laffe misdaad van het bombardement werd overgegaan. Dat klopt niet, jammer genoeg voor ons zelfrespect. Op 14 mei was de situatie al volslagen hopeloos geworden. Grebbelinie gevallen, aansluiting door Noord-Brabant tot stand gebracht, de tanks stonden in Rotterdam - het was over en uit. Alleen in Rotterdam hielden de mariniers nog stand en dat begonnen de Duitsers zat te worden: ze hadden hun materieel en mankracht elders nodig, ze wilden verder. Daarom eisten ze de overgave van de stad (niet van het land, alleen de stad), en anders zou er gebombardeerd worden om die overgave af te dwingen. Dat bombardement ging vervolgens door vanwege miscommunuicatie (de plaatselijke bevelhebber had zich bereid getoond tot capitulatiebesprekingen, maar de afgelasting kwam niet meer goed door).
Waarom was het dan toch zo snel afgelopen?
Een paar factoren.
1. De Duitse suprematie in de lucht. Daar was het verschil wél heel groot. Op 10 mei heeft de kleine, deels verouderde Nederlandse luchtmacht zich dapper geweerd en best heel knappe prestaties geleverd, maar na één dag was het zo goed als gebeurd en konden de Duitsers in vrijwel het hele land ongestoord al hun aanvallen luchtsteun geven. In de Grebbelinie, in de Peel-Raamstelling en bij de Afsluitdijk was van luchtafweergeschut geen sprake; de verdedigers waren volmaakt machteloos tegen luchtaanvallen.
2. Gebrek aan moderne communicatiemiddelen. Veldtelefoons, zendapparatuur, het was er te weinig, het werkte niet goed, het moest via de gewone PTT-lijnen. Er werd veelal gewerkt met ordonnansen te voet en dat maakte het Nederlandse leger statisch en log. Grote manoevres waren volmaakt onmogelijk. Als er één gat in een linie viel (Grebbelinie, bijvoorbeeld) was het niet mogelijk om de belendende sectoren tijdig in te lichten zodat ze een flankverdediging konden inrichten of terug konden slaan. Eén doorbraak betekende in de praktijk: ontruimen en terugvallen om omsingeling te voorkomen.
3. Slecht geoefende troepen en kader. In het algemeen waren kleine eenheden met een doortastend bevelhebber te velde best tot een stevig gevecht in staat. Maar zodra er op een niveau hoger dan compagnies- of bataljonsniveau gecoördineerd moest worden, hield het op en ontstond vrijwel automatisch wanorde. Geen communicatie, niet op getraind; niet voor niets was ervoor gekozen om een WO-I verdediging te voeren, in statische, vaste linies en stellingen. De legertop wist heus wel dat dat een verouderd concept was, maar men wist ook dat het kader en de troepen niet tot dynamische oorlogvoering in staat waren. Ook op het niveau van het veld was trouwens heel vaak sprake van elementair krijgskundig onbenul: op het Eiland van Dordrecht, zuidelijk van Rotterdam, zijn gevallen bekend van officieren die domweg niet wisten hoe je een brug verdedigt (bruggenhoofd op beide oevers, etc.). Die zetten wat wachtposten aan één kant neer en dachten dat het zo goed was. (Bekwame officieren waren er ook; ik wil geen karikatuur schetsen).
4. Mentale gesteldheid. De Duitse troepen waren nauwelijks ervaren in de oorlog (95% beleefde in Nederland zijn vuurdoop, precies zoals hun Nederlandse tegenstanders), maar ze waren wel voorbereid op wat ze op het slagveld te wachten stond. Ze hadden een taak, wisten wat ze te doen stond, waren mentaal ingesteld op moorden en op oorlog. Daar ontbrak het aan Nederlandse zijde volledig aan. De gemiddelde Nederlandse soldaat had geen idee wat er op hem af kwam, kon het eigenlijk maar amper geloven (al wisten de meesten zuiver rationeel wel dat er oorlog aan zat te komen) en dacht dat hij bijvoorbeeld bovenop de Grebbeberg tamelijk veilig zat: kazematten, loopgraven, prikkeldraad... dat zag er allemaal stevig uit, knappe jongen die die berg opkwam. Er bestond een totaal verkeerd beeld van de defensieve mogelijkheden.
5. De Blitzkrieg. Laten we niet vergeten dat niet alleen Nederland snel moest buigen in 1940, maar vrijwel ieder land dat met een Duitse aanval te maken kreeg. Op het Duitse opmarstempo had niemand een antwoord in 1940: ze doorbraken een linie op één zorgvuldig uitgekozen punt, rolden zo'n linie vervolgens niet op, maar stootten metéén door, recht op het doel af. Het Franse leger gold in 1940 als het sterkste van Europa. Enorme defensieve kracht. Maar de Duitsers stonden na vier weken in Parijs, terwijl de meeste Franse verdedigers nog geen Duitser hadden gezien. Het ging pijlsnel, in één stoot. Zo was het in Nederland ook: de Afsluitdijk was nog niet eens getest en de hoofdverdediging (Grebbelinie) hield nog stand toen bij Moerdijk de aansluiting door Noord-Brabant een feit was, het begin van het einde. Er was tactisch gezien geen kruid tegen gewassen.
Het is een delicaat onderwerp. Zeggen dat 'we' het nog razend knap deden met al die oude troep uit de 19e eeuw is natuurlijk altijd plezieriger dan zeggen dat het materieel zo belabberd niet was, maar dat er krijgstechnisch gezien op veel plaatsen toch best flink gefaald is.
[ Bericht 0% gewijzigd door Snamyook op 25-04-2011 16:17:20 (tikfoutje...) ]
Het Nederlandse leger in mei 1940 was op zichzelf geen "leger om je voor te schamen", in die zin dat de veroudering en de tekorten waarmee het te kampen had eigenlijk in vrijwel alle landen een probleem was. Het Belgische leger, waarvan vaak wordt geroepen dat het veel beter was (hielden het achttien dagen vol!), was qua uitrusting en geoefendheid beslist niet beter dan het Nederlandse, eerder slechter. Het was wel groter (600.000 man, versus 280.000 in Nederland), maar dat het het langer volhield dan Nederland was toch vooral omdat in België een Brits Expeditieleger en vooruitgeschiven Franse divisies aanwezig waren. Het Nederlandse leger stond er (op wat minieme assistentie na) alleen voor.
De veroudering en de tekorten waren in landen als Tsjechoslowakije en Polen nog veel nijpender. En zelfs het Duitse leger was in 1940 lang niet zo geavanceerd als vaak werd aangenomen, zéker niet de onderdelen die in Nederland werden ingezet: dat waren veelal 'Dritte Welle' militairen (lees: oudere mannen, huisvaders) die met grendelgeweren uit 1898 liepen (de K.98, slechts enkele eenheden met moderne Schmeissers) en zich te voet, per fiets of te paard moesten verplaatsen.
De noordelijke stoot, richting Afsluitdijk: ouderwetse cavalerie te paard en te voet. De middelste stoot, richting Grebbelinie: een paar modern uitgeruste SS-regimenten die echter te boek stonden als slecht getraind en nog niet klaar voor het echte werk. De zuidelijke stoot, door Limburg en Brabant richting Moerdijk: overwegend voetvolk, met voorop één Panzerdivision, de 9e, en dat was niet eens een complete, maar een soort 'restjesdivisie'.
De luchtlandingstroepen en Fallschirmjäger: licht bewapende troepen die zomaar middenin de Vesting Holland werden gedropt, aan alle kanten omsingeld. Nederland had in de Vesting bovendien een heel Legerkorps (25.000 man) als strategische reserve beschikbaar.
De Duitse artillerie, ja, die was beter en moderner dan de Nederlandse, maar het was statisch/defensief allemaal goed bruikbaar (op wat echte oude troep na) en een beslissende factor was het niet. Op veel plaatsen deed de Nederlandse artillerie qua vuurkracht bepaald niet onder voor de Duitse: hij werd alleen veel te spaarzaam, conservatief en vanuit ouderwetse, amateuristische denkwijzen ingezet.
Kortom: Nederland verloor de oorlog NIET zo ontzettend snel vanwege verouderde wapens of het gebruik van fietsen en paarden. Nederland verloor ook niet omdat ze numeriek volslagen werden overweldigd (dat was feitelijk alleen in de lucht zo): tegenover de 280.000 man van het Nederlandse leger werd een Duitse hoofdmacht ingezet van een slordige 170.000 man. In totaal was er dus geen sprake van een ondertalsituatie, wat overigens niet erg relevant is, omdat het er natuurlijk om gaat waar de aanvallen precies worden geplaatst. Op bepaalde plekken sloegen de Duitsers tamelijk massaal toe (in de Peel-Raamstelling in Noordelijk Noord-Brabant), bijvoorbeeld, en daar kregen de verdedigers wel degelijk een vrij forse overmacht tegenover zich. Maar op de meeste plaatsen in de hoofdverdedigingslinies (Afsluitdijk, Grebbelinie, Moerdijk, binnen in de Vesting Holland) is van een numerieke Duitse overmacht eigenlijk totaal geen sprake geweest.
Nederland verloor ook NIET vanwege het bombardement op Rotterdam. Veel Nederlanders menen dat Nederland zich ontzettend taai verzette en dat er voor de Duitsers geen doorkomen aan was, en dat daarom tot de laffe misdaad van het bombardement werd overgegaan. Dat klopt niet, jammer genoeg voor ons zelfrespect. Op 14 mei was de situatie al volslagen hopeloos geworden. Grebbelinie gevallen, aansluiting door Noord-Brabant tot stand gebracht, de tanks stonden in Rotterdam - het was over en uit. Alleen in Rotterdam hielden de mariniers nog stand en dat begonnen de Duitsers zat te worden: ze hadden hun materieel en mankracht elders nodig, ze wilden verder. Daarom eisten ze de overgave van de stad (niet van het land, alleen de stad), en anders zou er gebombardeerd worden om die overgave af te dwingen. Dat bombardement ging vervolgens door vanwege miscommunuicatie (de plaatselijke bevelhebber had zich bereid getoond tot capitulatiebesprekingen, maar de afgelasting kwam niet meer goed door).
Waarom was het dan toch zo snel afgelopen?
Een paar factoren.
1. De Duitse suprematie in de lucht. Daar was het verschil wél heel groot. Op 10 mei heeft de kleine, deels verouderde Nederlandse luchtmacht zich dapper geweerd en best heel knappe prestaties geleverd, maar na één dag was het zo goed als gebeurd en konden de Duitsers in vrijwel het hele land ongestoord al hun aanvallen luchtsteun geven. In de Grebbelinie, in de Peel-Raamstelling en bij de Afsluitdijk was van luchtafweergeschut geen sprake; de verdedigers waren volmaakt machteloos tegen luchtaanvallen.
2. Gebrek aan moderne communicatiemiddelen. Veldtelefoons, zendapparatuur, het was er te weinig, het werkte niet goed, het moest via de gewone PTT-lijnen. Er werd veelal gewerkt met ordonnansen te voet en dat maakte het Nederlandse leger statisch en log. Grote manoevres waren volmaakt onmogelijk. Als er één gat in een linie viel (Grebbelinie, bijvoorbeeld) was het niet mogelijk om de belendende sectoren tijdig in te lichten zodat ze een flankverdediging konden inrichten of terug konden slaan. Eén doorbraak betekende in de praktijk: ontruimen en terugvallen om omsingeling te voorkomen.
3. Slecht geoefende troepen en kader. In het algemeen waren kleine eenheden met een doortastend bevelhebber te velde best tot een stevig gevecht in staat. Maar zodra er op een niveau hoger dan compagnies- of bataljonsniveau gecoördineerd moest worden, hield het op en ontstond vrijwel automatisch wanorde. Geen communicatie, niet op getraind; niet voor niets was ervoor gekozen om een WO-I verdediging te voeren, in statische, vaste linies en stellingen. De legertop wist heus wel dat dat een verouderd concept was, maar men wist ook dat het kader en de troepen niet tot dynamische oorlogvoering in staat waren. Ook op het niveau van het veld was trouwens heel vaak sprake van elementair krijgskundig onbenul: op het Eiland van Dordrecht, zuidelijk van Rotterdam, zijn gevallen bekend van officieren die domweg niet wisten hoe je een brug verdedigt (bruggenhoofd op beide oevers, etc.). Die zetten wat wachtposten aan één kant neer en dachten dat het zo goed was. (Bekwame officieren waren er ook; ik wil geen karikatuur schetsen).
4. Mentale gesteldheid. De Duitse troepen waren nauwelijks ervaren in de oorlog (95% beleefde in Nederland zijn vuurdoop, precies zoals hun Nederlandse tegenstanders), maar ze waren wel voorbereid op wat ze op het slagveld te wachten stond. Ze hadden een taak, wisten wat ze te doen stond, waren mentaal ingesteld op moorden en op oorlog. Daar ontbrak het aan Nederlandse zijde volledig aan. De gemiddelde Nederlandse soldaat had geen idee wat er op hem af kwam, kon het eigenlijk maar amper geloven (al wisten de meesten zuiver rationeel wel dat er oorlog aan zat te komen) en dacht dat hij bijvoorbeeld bovenop de Grebbeberg tamelijk veilig zat: kazematten, loopgraven, prikkeldraad... dat zag er allemaal stevig uit, knappe jongen die die berg opkwam. Er bestond een totaal verkeerd beeld van de defensieve mogelijkheden.
5. De Blitzkrieg. Laten we niet vergeten dat niet alleen Nederland snel moest buigen in 1940, maar vrijwel ieder land dat met een Duitse aanval te maken kreeg. Op het Duitse opmarstempo had niemand een antwoord in 1940: ze doorbraken een linie op één zorgvuldig uitgekozen punt, rolden zo'n linie vervolgens niet op, maar stootten metéén door, recht op het doel af. Het Franse leger gold in 1940 als het sterkste van Europa. Enorme defensieve kracht. Maar de Duitsers stonden na vier weken in Parijs, terwijl de meeste Franse verdedigers nog geen Duitser hadden gezien. Het ging pijlsnel, in één stoot. Zo was het in Nederland ook: de Afsluitdijk was nog niet eens getest en de hoofdverdediging (Grebbelinie) hield nog stand toen bij Moerdijk de aansluiting door Noord-Brabant een feit was, het begin van het einde. Er was tactisch gezien geen kruid tegen gewassen.
Het is een delicaat onderwerp. Zeggen dat 'we' het nog razend knap deden met al die oude troep uit de 19e eeuw is natuurlijk altijd plezieriger dan zeggen dat het materieel zo belabberd niet was, maar dat er krijgstechnisch gezien op veel plaatsen toch best flink gefaald is.
[ Bericht 0% gewijzigd door Snamyook op 25-04-2011 16:17:20 (tikfoutje...) ]
Zelfs Vierte Welle reservistenquote:De veroudering en de tekorten waren in landen als Tsjechoslowakije en Polen nog veel nijpender. En zelfs het Duitse leger was in 1940 lang niet zo geavanceerd als vaak werd aangenomen, zéker niet de onderdelen die in Nederland werden ingezet: dat waren veelal 'Dritte Welle' militairen (lees: oudere mannen, huisvaders) die met grendelgeweren uit 1898 liepen (de K.98, slechts enkele eenheden met moderne Schmeissers) en zich te voet, per fiets of te paard moesten verplaatsen.
. Hoe lager de Welle, hoe lager ook de mate van 'modern' materieel. Zo was de Vierte Welle amper gemotoriseerd en moesten zij ook grotendeels moderne machinegeweren zoals de MG.34 ontberen. Watergekoelde meuk uit de twintiger jaren was eerder de standaard. De Schmeissers zijn trouwens nooit zo wijdverspreid gebruikt als films en games ons willen laten geloven, al helemaal niet aan de begin van de oorlog. De Mauser is tot en met 1945 hét standaardwapen van de Heer (de hele Wehrmacht trouwens) geweest.
-plaatjes kapot–
[ Bericht 20% gewijzigd door Nibb-it op 27-09-2017 17:37:15 ]
Ontzettend interessant dit.
[ Bericht 0% gewijzigd door Nibb-it op 25-04-2011 21:38:00 ]
Bron: Dagboek 2-I-24 R.I. door Reserve-kapitein J.J. van Heyst. Deze is volledig te lezen op de website van Stichting Kennispunt Mei 1940.quote:D A G B O E K
2e Compagnie, Ie Bataljon, 24e Regiment Infanterie
Samengesteld door
J.J. VAN HEYST
Reserve-kapitein der Jagers
Aan de gevallen Kameraden
En ik hoorde eene stem uit den hemel,
die tot mij zeide: Schrijf, zalig zijn de
dooden, die in den Heere sterven, van
nu aan. Ja, zegt de Geest, opdat zij
rusten mogen van hunnen arbeid; en
hunne werken volgen met hen.
Openbaring 14 : 13
EEN WOORD VOORAF
Eenige dagen na de afkondiging der algeheele mobilisatie, toen de compagnie nog te Puiflijk gelegerd was, ben ik met het aanleggen van mijn dagboek begonnen. Ik deed dit voor mijzelf, om later - wanneer mijn herinneringen aan de mobilisatie wat zouden zijn verflauwd - mijn geheugen wat te kunnen opfrisschen. Mijn dagboek lag immer op mijn schrijftafel in het compagniesbureau, om toch vooral het dagelijksch bijhouden niet te vergeten. Al spoedig rijpte bij mij het plan om nà de mobilisatie aan alle officieren en onderofficieren der compagnie een exemplaar van het dagboek aan te bieden. Nu ik thans aan officieren en onderofficieren van 2-I-24 R.I. mijn dagboek aanbied, moet ik de lezers waarschuwen. Mijn dagboek is geen roman, slechts een sobere opsomming van de feiten, welke zich van 25 Augustus 1939 tot en met 14 Mei 1940 hebben afgespeeld. Wanneer ik daarbij aan de verdiensten van sommigen van het personeel der compagnie tekort heb gedaan, bied ik dezen mijn verontschuldiging aan. Met eerbied denk ik terug aan de gevallen kameraden der compagnie. Aan hen draag ik mijn dagboek op. Ten slotte wensch ik allen, die bij mijn compagnie hebben gediend en de vijf oorlogsdagen hebben overleefd, een voorspoedigen terugkeer in de burgermaatschappij.
LEVE HET VADERLAND!
LEVE 24 R.I.!
Puiflijk, 24 Juni 1940.
De reserve-kapitein der Jagers,
compagniescommandant,
J.J. VAN HEYST.
(w.g.) VAN HEYST.
----------------------------------
24 Augustus 1939. Donderdag.
Om 18 uur een radiobericht van het Algemeen Nederlandsch Persbureau opgevangen, dat de regeering de voormobilisatie had gelast. Op dat oogenblik bevond ik mij te Noordwijk. Ik begaf mij onmiddellijk naar 's-Gravenhage en, na mij thuis verkleed te hebben, ben ik om 21 uur per auto naar Delft gegaan. Aldaar om plm. 21.30 uur aangekomen in de mobilisatiekazerne, de Elout van Soeterwoudeschool, Spoorsingel 8, trof ik daar aan den 2en luitenant Arriëns, die in het bezit was van de administratiekist der compagnie.
Kort na mijn aankomst meldden zich daar de dienstplichtige sergeant-majoor-administrateur Krul en de dienstplichtige sergeant-fourier v.d. Staay.
Ik heb daarna de mobilisatiekazerne laten sluiten en mij begeven naar het Bataljonsbureau, Molslaan 139. De bataljonscommandant had zich nog niet gemeld, zoodat ik - ingevolge de mobilisatie-instructie - het bevel van het bataljon op mij nam en mij terstond meldde bij den regimentscommandant in de Dr. Bavinckschool aan de Maarten Trompstraat.
[ Bericht 0% gewijzigd door Nibb-it op 25-04-2011 21:38:00 ]
Mooie foto's, die brancards op wielen heb je staan in het museum op de koporaal van Oudheusden kazerne.
Trouwens, dat verhaal over veel infanterie met voorop een pantserdivisie moet je niet al te licht opvatten, dat is namelijk onderdeel van de Blitzkrieg. De Duitsers stootten in Limburg snel door met Tanks, pantserwagens en vliegtuigen om zo snel mogelijk verwarring te zaaien bij de Nederlanders in Limburg en daarachter de Belgen. Zo werden ten tijde van de verovering van Limburg meteen wegen en dorpen, erachter, in België beschoten om de bevolking op de vlucht te laten slaan en zo de wegen te bevolken en het oprukkende Belgische leger tot stilstand te brengen. Daarachter heb je de infanterie die de uiteengevallen secties en compagnieën kan bestrijden. Het zwaartepunt lag wel degelijk op Limburg op zo om de Maginotlinie en de Belgische forten te trekken en zo snel mogelijk via het noorden van Frankrijk binnen te trekken.
Men was in Duitsland wel bekend met de troepensterkte, en het Noorden was daarom het minst belangrijk, waardoor er alleen maar Cavalerie en voetvolk heen werd gestuurd.
Het zwaartepunt voor de Grebbelinie was een snelle doorstoot bij Mill waardoor men ook achter de Peel Raam stelling zou kunnen komen.
Trouwens, dat verhaal over veel infanterie met voorop een pantserdivisie moet je niet al te licht opvatten, dat is namelijk onderdeel van de Blitzkrieg. De Duitsers stootten in Limburg snel door met Tanks, pantserwagens en vliegtuigen om zo snel mogelijk verwarring te zaaien bij de Nederlanders in Limburg en daarachter de Belgen. Zo werden ten tijde van de verovering van Limburg meteen wegen en dorpen, erachter, in België beschoten om de bevolking op de vlucht te laten slaan en zo de wegen te bevolken en het oprukkende Belgische leger tot stilstand te brengen. Daarachter heb je de infanterie die de uiteengevallen secties en compagnieën kan bestrijden. Het zwaartepunt lag wel degelijk op Limburg op zo om de Maginotlinie en de Belgische forten te trekken en zo snel mogelijk via het noorden van Frankrijk binnen te trekken.
Men was in Duitsland wel bekend met de troepensterkte, en het Noorden was daarom het minst belangrijk, waardoor er alleen maar Cavalerie en voetvolk heen werd gestuurd.
Het zwaartepunt voor de Grebbelinie was een snelle doorstoot bij Mill waardoor men ook achter de Peel Raam stelling zou kunnen komen.
De tirailleur van de Nederlandse infanterie 1938-1940
Rond 1930 hadden de meeste legers in Europa nog een groot aantal regimenten infanterie in
hun organisaties. Deze waren nog niet gemechaniseerd en dus geschiedden verplaatsingen of
oefeningen te velde meestal te voet, dikwijls over grote afstanden. Het meest kenmerkende
uitrustingstuk dat de zwaar bepakte `kinderen van de koningin van het slagveld' droegen, was
de ransel. Op deze ransel konden bovendien nog kunstig opgerolde overjassen, tentzeilen,
dekens en extra schoeisel bevestigd worden. Broodzakken, gasmaskertassen, Ieren patroontassen en allerlei pioniersgereedschap en het geweer M.95 maakten het geheel compleet,
een `winkel van Sinkel' was er niets bij!
In Europese landen als België, Duitsland, Italië en Frankrijk waren het vooral de geweerdragenden onder de infanterie, de tirailleurs, die deze zware uitrusting met zich meetorsten: in
Nederland bedroeg het gewicht van de tirailleurbepakking 35 K.G. ....maar er bestond nog
baas boven baas: de Franse Poilus met hun uitrusting (1e) 1935' werden spottend de `kruiers
van Europa genoemd'! Overigens had het Franse leger op dit gebied een reputatie: al in de le
wereldoorlog torende de bepakking boven het hoofd van de infanterist uit en aan de zijkant
van de ransel moesten dan tentstokken aangebracht worden om het geheel in evenwicht te
houden. Een treffend voorbeeld hiervan vinden op de pentekeningen en schilderijen van de
Franse schilders Eduard Detaille en Alphonse de Neuville, die zich speciaal op het militaire
genre hadden toegelegd.
Het moderne gevecht eiste van de infanterist echter bewegingsvrijheid-het drong langzamerhand tot de generale staven door, dat de gevechtsuitrusting tot een minimum beperkt diende te
blijven en dat de tenue's aanpassing behoefden. Dat laatste gebeurde: overhemden en dassen
deden hun intree, de hoge kraag verdween, met schoeisel en beenbekleding werd druk
geëxperimenteerd.
Tijdens de mobilisatie 1914-1918 werd ook de Nederlandse infanterist kritisch bekeken. Zo
ontwierp de toenmalige intendance, met als voornaamste vestigingen de Centrale Magazijnen
te Amsterdam en Woerden, een stevig en praktisch stoffen draagstel van olijfgroene kleur, dat
een belangrijk onderdeel van de moderne uitrusting diende te worden.
Op grote schaal werden deze draagbanden, die met rolgespen versteld konden worden,
aangemaakt, doch.... nimmer massaal uitgereikt, omdat de demobilisatie de modernisering
weer op een laag pitje zette. Er is schrijver dezes slechts een foto bekend uit die tijd waarop
een officier van een der stormscholen is afgebeeld, die is uitgerust met het nieuwe draagbandenstel. De draagbanden, keurig gestempeld met de jaartallen van aanmaak, lagen in de
Centrale Magazijnen te wachten op betere tijden.
Die braken voor hen in 1935/36 aan, toen de ransel met de rol en de daaraan bevestigde
eetketel werd afgeschaft. In het voorschrift nr. 16 (1936) `Kleeding- uitrusting en Legergoedvoorschrift voor de Koninklijke Landmacht' wordt op pag. 98 voor het eerst melding gemaakt
dat..... `draagbanden'.... .
Vrij spoedig daarna (± 1937) zag men al vele geweerdragenden en anderen in de Koninklijke
Landmacht uitgerust worden met deze banden i.v.m. de nieuwe uitrusting; tot en met de rang
van sergeant-majoor werden deze artikelen uitgereikt.
De tekening nu geeft een tirailleur weer gekleed en uitgerust volgens de situatie van 1938/39.De stalen helm NM is uitgerust met de rubberring voor het bijeenhouden van het nodige
camouflagemateriaal, zoals takken, riet of anderszins.
De overjas is in een rol samengebonden met 3 mantelriemen en wordt met 2 lange riemen
over de linkerschouder gedragen.
De draagbanden, die op het midden van de rug samenkomen, houden de koppel op, waaraan
op de voorzijde zich de 2 grote patroontassen bevinden en aan de achterzijde de eetketel in het
eetketelfoudraal en de broodzak met de veldfles. Verder aan de koppel de pioniersdrop,
waarop de bajonet met bajonetschede, bijeengehouden met de riemen van het `foudraal tot
infanterieschop' en daaraan bungelde dan de, met twee touwtjes bijeen gehouden opgerolde
zandzak, die volgens voorschrift Nr 18 `Prijsbepaling voor het jaar 1940' toen tien cents
kostte! Praktisch alles, wat de Koninklijke landmacht aan `klein' materiaal bezat werd
geprijsd en in dat voorschrift vermeld met de juiste benaming.
Daarom is het wel interessant om de kleding, bewapening en verdere uitrusting van onze
tirailleur in bijgaande lijst met de prijzen erbij weer te geven en dan volgens de situatie van
1940!
Enkele artikelen zoals een noodrantsoen en het verbandpakje, de extra voorraad scherpe
patronen etc. zijn niet opgenomen in deze opgave om de eenvoudige reden, dat hier geen
gegevens bekend zijn, het zullen zeer zeker geen grote bedragen zijn geweest.
Tenslotte wordt dan e.e.a. naar boven afgerond, dan komen we uiteindelijk op een totaalbedrag van f 235,- per man. Weinig geld? Wanneer we het prijspeil van 1939 met een factor 20
vermenigvuldigen komen we boven de f 4.000,- voor 1985 uit - en dat is ook ongeveer de
prijs van de huidige PSU, zodat we aardig `in de pas' zijn gebleven.
Veldjas, blauw gebiesd f 10,98
slipdas 0,12
pantalon, onberedenen 6 -
broekdraagbanden, paar 0,68
beenwindsels rechte, paar 2,29
overjas, onberedenen 15,27
veldmuts, NM 1,08
cijfers, oranjekleurig gelakt 0,03
handschoenen, onberedenen, paar 0,75
sokken, wollen, paar 0,75
onderbroek, keper 1,14
hemd, katoenen 1,01
borstrok 1,14
rijgschoenen, met hakbeschermers, paar 7,21
veters, paar 0,03
chevrons voor veldjas, geel kemelsgaren, voor korporaal
met blauwe bies, stel 0,45
chevrons voor overjas, geel kemelsgaren, voor korporaal
met blauwe bies, stel 0,51
onderscheidingsteken voor handgranaatwerper, granaat
blauw, geborduurd 0,27
Totaal f 49,71
Geweer M.95 f 110,-
geweerriem 1,04
bajonet 10,-
bajonetschede 2,-
drager tot bajonetschede 0,24
monddeksel tot geweer 0,55
schoevedraaier tot geweer 0,35
staartstukborstel 0,50
loopborstel nr. 1 0,06
vetdoos 0,05
vetkoker 0,30
oliebusje tot vetkoker 0,07
kurk tot oliebusje tot vetkoker 0,01
Totaal f 125,17
Koppel, onberedenen f 1,92
patroontassen, grote, paar 8,50
draagband 1,-
schop, infanterie 1,20
foudraal tot infanterieschop 2,30
mantelriemen 3 0,81
draagriemen 2 1,08
zandzak 0,10
Totaal f 16,91
120 patronen, scherpe, met houders en dozen f 8,64
Broodzak, onberedenen zonder draagband 2,62
veldfles 0,51
stop, kurken, met bevestiging 0,02
eetketel, onberedenen met steel 0,69
eetketelfoudraal 1,57
spijslepel 0,04
vork 0,04
knipmes 0,12
Totaal f 5,61
Helm, stalen, NM, met sleuf f 5,79
rubberring 0,10
gasmasker G, M.35 voor onberedenen 16,60
draagzak voor onberedenen tot gasmaskers 3,12
Totaal f 25,61
Haarkam f 0,12
herkenningsplaatje, met koord 0,03
naaizakje, compleet 0,48
oorlogszakboekje 0,09
Totaal f 0,72
Bronnen:
http://www.collectie.lege(...)nfanterie%201938.pdf
[ Bericht 0% gewijzigd door Clan op 26-04-2011 00:04:05 ]
Rond 1930 hadden de meeste legers in Europa nog een groot aantal regimenten infanterie in
hun organisaties. Deze waren nog niet gemechaniseerd en dus geschiedden verplaatsingen of
oefeningen te velde meestal te voet, dikwijls over grote afstanden. Het meest kenmerkende
uitrustingstuk dat de zwaar bepakte `kinderen van de koningin van het slagveld' droegen, was
de ransel. Op deze ransel konden bovendien nog kunstig opgerolde overjassen, tentzeilen,
dekens en extra schoeisel bevestigd worden. Broodzakken, gasmaskertassen, Ieren patroontassen en allerlei pioniersgereedschap en het geweer M.95 maakten het geheel compleet,
een `winkel van Sinkel' was er niets bij!
In Europese landen als België, Duitsland, Italië en Frankrijk waren het vooral de geweerdragenden onder de infanterie, de tirailleurs, die deze zware uitrusting met zich meetorsten: in
Nederland bedroeg het gewicht van de tirailleurbepakking 35 K.G. ....maar er bestond nog
baas boven baas: de Franse Poilus met hun uitrusting (1e) 1935' werden spottend de `kruiers
van Europa genoemd'! Overigens had het Franse leger op dit gebied een reputatie: al in de le
wereldoorlog torende de bepakking boven het hoofd van de infanterist uit en aan de zijkant
van de ransel moesten dan tentstokken aangebracht worden om het geheel in evenwicht te
houden. Een treffend voorbeeld hiervan vinden op de pentekeningen en schilderijen van de
Franse schilders Eduard Detaille en Alphonse de Neuville, die zich speciaal op het militaire
genre hadden toegelegd.
Het moderne gevecht eiste van de infanterist echter bewegingsvrijheid-het drong langzamerhand tot de generale staven door, dat de gevechtsuitrusting tot een minimum beperkt diende te
blijven en dat de tenue's aanpassing behoefden. Dat laatste gebeurde: overhemden en dassen
deden hun intree, de hoge kraag verdween, met schoeisel en beenbekleding werd druk
geëxperimenteerd.
Tijdens de mobilisatie 1914-1918 werd ook de Nederlandse infanterist kritisch bekeken. Zo
ontwierp de toenmalige intendance, met als voornaamste vestigingen de Centrale Magazijnen
te Amsterdam en Woerden, een stevig en praktisch stoffen draagstel van olijfgroene kleur, dat
een belangrijk onderdeel van de moderne uitrusting diende te worden.
Op grote schaal werden deze draagbanden, die met rolgespen versteld konden worden,
aangemaakt, doch.... nimmer massaal uitgereikt, omdat de demobilisatie de modernisering
weer op een laag pitje zette. Er is schrijver dezes slechts een foto bekend uit die tijd waarop
een officier van een der stormscholen is afgebeeld, die is uitgerust met het nieuwe draagbandenstel. De draagbanden, keurig gestempeld met de jaartallen van aanmaak, lagen in de
Centrale Magazijnen te wachten op betere tijden.
Die braken voor hen in 1935/36 aan, toen de ransel met de rol en de daaraan bevestigde
eetketel werd afgeschaft. In het voorschrift nr. 16 (1936) `Kleeding- uitrusting en Legergoedvoorschrift voor de Koninklijke Landmacht' wordt op pag. 98 voor het eerst melding gemaakt
dat..... `draagbanden'.... .
Vrij spoedig daarna (± 1937) zag men al vele geweerdragenden en anderen in de Koninklijke
Landmacht uitgerust worden met deze banden i.v.m. de nieuwe uitrusting; tot en met de rang
van sergeant-majoor werden deze artikelen uitgereikt.
De tekening nu geeft een tirailleur weer gekleed en uitgerust volgens de situatie van 1938/39.De stalen helm NM is uitgerust met de rubberring voor het bijeenhouden van het nodige
camouflagemateriaal, zoals takken, riet of anderszins.
De overjas is in een rol samengebonden met 3 mantelriemen en wordt met 2 lange riemen
over de linkerschouder gedragen.
De draagbanden, die op het midden van de rug samenkomen, houden de koppel op, waaraan
op de voorzijde zich de 2 grote patroontassen bevinden en aan de achterzijde de eetketel in het
eetketelfoudraal en de broodzak met de veldfles. Verder aan de koppel de pioniersdrop,
waarop de bajonet met bajonetschede, bijeengehouden met de riemen van het `foudraal tot
infanterieschop' en daaraan bungelde dan de, met twee touwtjes bijeen gehouden opgerolde
zandzak, die volgens voorschrift Nr 18 `Prijsbepaling voor het jaar 1940' toen tien cents
kostte! Praktisch alles, wat de Koninklijke landmacht aan `klein' materiaal bezat werd
geprijsd en in dat voorschrift vermeld met de juiste benaming.
Daarom is het wel interessant om de kleding, bewapening en verdere uitrusting van onze
tirailleur in bijgaande lijst met de prijzen erbij weer te geven en dan volgens de situatie van
1940!
Enkele artikelen zoals een noodrantsoen en het verbandpakje, de extra voorraad scherpe
patronen etc. zijn niet opgenomen in deze opgave om de eenvoudige reden, dat hier geen
gegevens bekend zijn, het zullen zeer zeker geen grote bedragen zijn geweest.
Tenslotte wordt dan e.e.a. naar boven afgerond, dan komen we uiteindelijk op een totaalbedrag van f 235,- per man. Weinig geld? Wanneer we het prijspeil van 1939 met een factor 20
vermenigvuldigen komen we boven de f 4.000,- voor 1985 uit - en dat is ook ongeveer de
prijs van de huidige PSU, zodat we aardig `in de pas' zijn gebleven.
Veldjas, blauw gebiesd f 10,98
slipdas 0,12
pantalon, onberedenen 6 -
broekdraagbanden, paar 0,68
beenwindsels rechte, paar 2,29
overjas, onberedenen 15,27
veldmuts, NM 1,08
cijfers, oranjekleurig gelakt 0,03
handschoenen, onberedenen, paar 0,75
sokken, wollen, paar 0,75
onderbroek, keper 1,14
hemd, katoenen 1,01
borstrok 1,14
rijgschoenen, met hakbeschermers, paar 7,21
veters, paar 0,03
chevrons voor veldjas, geel kemelsgaren, voor korporaal
met blauwe bies, stel 0,45
chevrons voor overjas, geel kemelsgaren, voor korporaal
met blauwe bies, stel 0,51
onderscheidingsteken voor handgranaatwerper, granaat
blauw, geborduurd 0,27
Totaal f 49,71
Geweer M.95 f 110,-
geweerriem 1,04
bajonet 10,-
bajonetschede 2,-
drager tot bajonetschede 0,24
monddeksel tot geweer 0,55
schoevedraaier tot geweer 0,35
staartstukborstel 0,50
loopborstel nr. 1 0,06
vetdoos 0,05
vetkoker 0,30
oliebusje tot vetkoker 0,07
kurk tot oliebusje tot vetkoker 0,01
Totaal f 125,17
Koppel, onberedenen f 1,92
patroontassen, grote, paar 8,50
draagband 1,-
schop, infanterie 1,20
foudraal tot infanterieschop 2,30
mantelriemen 3 0,81
draagriemen 2 1,08
zandzak 0,10
Totaal f 16,91
120 patronen, scherpe, met houders en dozen f 8,64
Broodzak, onberedenen zonder draagband 2,62
veldfles 0,51
stop, kurken, met bevestiging 0,02
eetketel, onberedenen met steel 0,69
eetketelfoudraal 1,57
spijslepel 0,04
vork 0,04
knipmes 0,12
Totaal f 5,61
Helm, stalen, NM, met sleuf f 5,79
rubberring 0,10
gasmasker G, M.35 voor onberedenen 16,60
draagzak voor onberedenen tot gasmaskers 3,12
Totaal f 25,61
Haarkam f 0,12
herkenningsplaatje, met koord 0,03
naaizakje, compleet 0,48
oorlogszakboekje 0,09
Totaal f 0,72
Bronnen:
http://www.collectie.lege(...)nfanterie%201938.pdf
[ Bericht 0% gewijzigd door Clan op 26-04-2011 00:04:05 ]
5e Reserve Grenscompagnie 37e Grensbataljon onder commando van het 13e Grensbataljon gelegen tussen Slenaken en Eijsden.quote:
[..]
Jazeker, mijn opa was van de 5e Reserve compagnie, 13e Grensbataljon, dat was een tirailleurcompagnie, mijn vader heeft al zijn boekjes nog.
De Poolse vluchtelingen... wie weet er meer over...
-plaatjes kapot–
Voor Hotel-pension Langenberg in Ede kwamen de Huzaren van 4 RH op 10 mei met elders opgepikt haveloos gekleed gezelschap van circa 30 man aan dat zich uitgaf voor ontluchte Poolse gevangenen uit Duitsland. Waar kwamen zij zo opeens vandaan, waar wilden zij hee en wat was hun bedoeling? Mogelijk was dit de zelfde overvalploeg die eerder bij Didam in de Achterhoek gevangen waren genomen doch wist te ontvluchten. Een dergelijke list werd er ook beschreven in annalen voor de krijgskunst in het Boek Jo-zua 9, de list der Gibionieten: "Zo handelen zij arglistig en veinsden zich gezanten te zijn en vroegen een verbond te sluiten."
Ook in Ede wist men geen raad mee waarna de groep werd doorgezonden. Vlak voor de Grebbelinie werden zij nogmals gesignaleerd.
bron: Het paardenvolk in mei 1940
Daar kwam alleen het 1e Eskadron, dat die plaats naar het oosten beschermde, in contact met de vijand. Dit onderdeel bestond uit Huzaren te paard, versterkt met een peloton van 3 pantserwagens. Er was stelling genomen in de bosrand aan de westzijde van de Ginkelse Heide, over een breedte de liep van de verkeersweg naar Arnhem tot en met de spoorlijn Ede-Arnhem. Bij het peloton aan de spoorweg vond een merkwaardig voorval plaats.
Op een gegeven moment naderden een dertigtal vreemde figuren in stalkleding, deels met kaalschoren hoofden, deels zonder schoenen. Na aanhouding vertekden ze uit Duitsland ontvluchte Polen te zijn, die naar Engeland wilden. Men heefd ze onder geleide doorgestuurd. Daarna zijn ze ten westen van Ede opnieuw gezien, toen zonder geleide. Vlak voor de Grebbelinie konden worden ze ingehaald, maar wat er vervolgens vervolgse met hen gebeurde is nimmer duidelijk geworden. In de beschikbare gegevens wordt er nergens meer gewang gemaakt. Daar de vijand op diverse plaatsen in Nederland vermomde overvalploegen op bijna overeenkomstige wijze heefd ingezet, lijkt het vrijwel zekder dat de z.g. polen in werkelijkehid Duitsers waren zijn geweest. Waarschijnlijk hebben ze opdracht gekregen om te infilteren en onrust te zaaien, mogelijk door middel van sabotage en geruchten. Ze vormen wellicht een verklaring voor veronderstelde sabotagemeldingen en vreemde schietpartijen die door zovele commandaten zijn gemeld.
bron: De Nederlandse cavalerie in de Meidagen van 1940
[ Bericht 1% gewijzigd door Nibb-it op 27-09-2017 17:37:35 ]
-plaatjes kapot–
Voor Hotel-pension Langenberg in Ede kwamen de Huzaren van 4 RH op 10 mei met elders opgepikt haveloos gekleed gezelschap van circa 30 man aan dat zich uitgaf voor ontluchte Poolse gevangenen uit Duitsland. Waar kwamen zij zo opeens vandaan, waar wilden zij hee en wat was hun bedoeling? Mogelijk was dit de zelfde overvalploeg die eerder bij Didam in de Achterhoek gevangen waren genomen doch wist te ontvluchten. Een dergelijke list werd er ook beschreven in annalen voor de krijgskunst in het Boek Jo-zua 9, de list der Gibionieten: "Zo handelen zij arglistig en veinsden zich gezanten te zijn en vroegen een verbond te sluiten."
Ook in Ede wist men geen raad mee waarna de groep werd doorgezonden. Vlak voor de Grebbelinie werden zij nogmals gesignaleerd.
bron: Het paardenvolk in mei 1940
Daar kwam alleen het 1e Eskadron, dat die plaats naar het oosten beschermde, in contact met de vijand. Dit onderdeel bestond uit Huzaren te paard, versterkt met een peloton van 3 pantserwagens. Er was stelling genomen in de bosrand aan de westzijde van de Ginkelse Heide, over een breedte de liep van de verkeersweg naar Arnhem tot en met de spoorlijn Ede-Arnhem. Bij het peloton aan de spoorweg vond een merkwaardig voorval plaats.
Op een gegeven moment naderden een dertigtal vreemde figuren in stalkleding, deels met kaalschoren hoofden, deels zonder schoenen. Na aanhouding vertekden ze uit Duitsland ontvluchte Polen te zijn, die naar Engeland wilden. Men heefd ze onder geleide doorgestuurd. Daarna zijn ze ten westen van Ede opnieuw gezien, toen zonder geleide. Vlak voor de Grebbelinie konden worden ze ingehaald, maar wat er vervolgens vervolgse met hen gebeurde is nimmer duidelijk geworden. In de beschikbare gegevens wordt er nergens meer gewang gemaakt. Daar de vijand op diverse plaatsen in Nederland vermomde overvalploegen op bijna overeenkomstige wijze heefd ingezet, lijkt het vrijwel zekder dat de z.g. polen in werkelijkehid Duitsers waren zijn geweest. Waarschijnlijk hebben ze opdracht gekregen om te infilteren en onrust te zaaien, mogelijk door middel van sabotage en geruchten. Ze vormen wellicht een verklaring voor veronderstelde sabotagemeldingen en vreemde schietpartijen die door zovele commandaten zijn gemeld.
bron: De Nederlandse cavalerie in de Meidagen van 1940
[ Bericht 1% gewijzigd door Nibb-it op 27-09-2017 17:37:35 ]
Een paar foto's met beeldmateriaal hoe het er nu uitziet;
Verdedigingswerk Maastricht
Pater Vink torentje Maastricht
Helpoort Maastricht
Maasbrug Maastricht
Maas bij Eijsden, Lanaye aan de overkant
Kasteel Eijsden
Verdedigingswerk Maastricht
Pater Vink torentje Maastricht
Helpoort Maastricht
Maasbrug Maastricht
Maas bij Eijsden, Lanaye aan de overkant
Kasteel Eijsden
Niet op elke foto,quote:Op dinsdag 26 april 2011 23:54 schreef Nibb-it het volgende:
Mooie toen-en-nu's, Clan. Is dat je vader op de foto?
alleen op foto 1/2/4/5/6/7/9
Mooie foto's allemaal, ik zweef terug in de tijd met deze foto's. Ik ken de verhalen allemaal maar deze foto's geven een plaatje erbij
[ Bericht 0% gewijzigd door Mores op 27-04-2011 07:20:45 ]
[ Bericht 0% gewijzigd door Mores op 27-04-2011 07:20:45 ]
fantastische informatie en foto`s in dit topic zeg. Een onderwerp dat me mateloos intrigeert. Dank aan allen.
Ik zal zelf ook wat mobilisatie foto`s opsnorren van mijn opa aan de Peel-Raam stelling in September '39 tot Mei '40. Mijn opa was met paard gemobiliseerd en is in mei na het vallen van de stelling terug getrokken en heeft nog een nacht in het Liesbos gebivakkeerd bij Prinsenbeek. Hij heeft 2 weken krijgsgevangen gezeten en heeft daarna zijn boerenleven weer opgepakt.
Mooie kanttekening dat mijn opa in die tijd mijn (Limburgse) oma heeft ontmoet en ik dus indirect product ben uit die tijd.
Ik zal zelf ook wat mobilisatie foto`s opsnorren van mijn opa aan de Peel-Raam stelling in September '39 tot Mei '40. Mijn opa was met paard gemobiliseerd en is in mei na het vallen van de stelling terug getrokken en heeft nog een nacht in het Liesbos gebivakkeerd bij Prinsenbeek. Hij heeft 2 weken krijgsgevangen gezeten en heeft daarna zijn boerenleven weer opgepakt.
Mooie kanttekening dat mijn opa in die tijd mijn (Limburgse) oma heeft ontmoet en ik dus indirect product ben uit die tijd.
ben het niet helemaal met je eensquote:
Nibb-it is iemand met verstand van de materie, zie ik al meteen.
Het Nederlandse leger in mei 1940 was op zichzelf geen "leger om je voor te schamen", in die zin dat de veroudering en de tekorten waarmee het te kampen had eigenlijk in vrijwel alle landen een probleem was. Het Belgische leger, waarvan vaak wordt geroepen dat het veel beter was (hielden het achttien dagen vol!), was qua uitrusting en geoefendheid beslist niet beter dan het Nederlandse, eerder slechter. Het was wel groter (600.000 man, versus 280.000 in Nederland), maar dat het het langer volhield dan Nederland was toch vooral omdat in België een Brits Expeditieleger en vooruitgeschiven Franse divisies aanwezig waren. Het Nederlandse leger stond er (op wat minieme assistentie na) alleen voor.
De veroudering en de tekorten waren in landen als Tsjechoslowakije en Polen nog veel nijpender. En zelfs het Duitse leger was in 1940 lang niet zo geavanceerd als vaak werd aangenomen, zéker niet de onderdelen die in Nederland werden ingezet: dat waren veelal 'Dritte Welle' militairen (lees: oudere mannen, huisvaders) die met grendelgeweren uit 1898 liepen (de K.98, slechts enkele eenheden met moderne Schmeissers) en zich te voet, per fiets of te paard moesten verplaatsen.
De noordelijke stoot, richting Afsluitdijk: ouderwetse cavalerie te paard en te voet. De middelste stoot, richting Grebbelinie: een paar modern uitgeruste SS-regimenten die echter te boek stonden als slecht getraind en nog niet klaar voor het echte werk. De zuidelijke stoot, door Limburg en Brabant richting Moerdijk: overwegend voetvolk, met voorop één Panzerdivision, de 9e, en dat was niet eens een complete, maar een soort 'restjesdivisie'.
De luchtlandingstroepen en Fallschirmjäger: licht bewapende troepen die zomaar middenin de Vesting Holland werden gedropt, aan alle kanten omsingeld. Nederland had in de Vesting bovendien een heel Legerkorps (25.000 man) als strategische reserve beschikbaar.
De Duitse artillerie, ja, die was beter en moderner dan de Nederlandse, maar het was statisch/defensief allemaal goed bruikbaar (op wat echte oude troep na) en een beslissende factor was het niet. Op veel plaatsen deed de Nederlandse artillerie qua vuurkracht bepaald niet onder voor de Duitse: hij werd alleen veel te spaarzaam, conservatief en vanuit ouderwetse, amateuristische denkwijzen ingezet.
Kortom: Nederland verloor de oorlog NIET zo ontzettend snel vanwege verouderde wapens of het gebruik van fietsen en paarden. Nederland verloor ook niet omdat ze numeriek volslagen werden overweldigd (dat was feitelijk alleen in de lucht zo): tegenover de 280.000 man van het Nederlandse leger werd een Duitse hoofdmacht ingezet van een slordige 170.000 man. In totaal was er dus geen sprake van een ondertalsituatie, wat overigens niet erg relevant is, omdat het er natuurlijk om gaat waar de aanvallen precies worden geplaatst. Op bepaalde plekken sloegen de Duitsers tamelijk massaal toe (in de Peel-Raamstelling in Noordelijk Noord-Brabant), bijvoorbeeld, en daar kregen de verdedigers wel degelijk een vrij forse overmacht tegenover zich. Maar op de meeste plaatsen in de hoofdverdedigingslinies (Afsluitdijk, Grebbelinie, Moerdijk, binnen in de Vesting Holland) is van een numerieke Duitse overmacht eigenlijk totaal geen sprake geweest.
Nederland verloor ook NIET vanwege het bombardement op Rotterdam. Veel Nederlanders menen dat Nederland zich ontzettend taai verzette en dat er voor de Duitsers geen doorkomen aan was, en dat daarom tot de laffe misdaad van het bombardement werd overgegaan. Dat klopt niet, jammer genoeg voor ons zelfrespect. Op 14 mei was de situatie al volslagen hopeloos geworden. Grebbelinie gevallen, aansluiting door Noord-Brabant tot stand gebracht, de tanks stonden in Rotterdam - het was over en uit. Alleen in Rotterdam hielden de mariniers nog stand en dat begonnen de Duitsers zat te worden: ze hadden hun materieel en mankracht elders nodig, ze wilden verder. Daarom eisten ze de overgave van de stad (niet van het land, alleen de stad), en anders zou er gebombardeerd worden om die overgave af te dwingen. Dat bombardement ging vervolgens door vanwege miscommunuicatie (de plaatselijke bevelhebber had zich bereid getoond tot capitulatiebesprekingen, maar de afgelasting kwam niet meer goed door).
Waarom was het dan toch zo snel afgelopen?
Een paar factoren.
1. De Duitse suprematie in de lucht. Daar was het verschil wél heel groot. Op 10 mei heeft de kleine, deels verouderde Nederlandse luchtmacht zich dapper geweerd en best heel knappe prestaties geleverd, maar na één dag was het zo goed als gebeurd en konden de Duitsers in vrijwel het hele land ongestoord al hun aanvallen luchtsteun geven. In de Grebbelinie, in de Peel-Raamstelling en bij de Afsluitdijk was van luchtafweergeschut geen sprake; de verdedigers waren volmaakt machteloos tegen luchtaanvallen.
2. Gebrek aan moderne communicatiemiddelen. Veldtelefoons, zendapparatuur, het was er te weinig, het werkte niet goed, het moest via de gewone PTT-lijnen. Er werd veelal gewerkt met ordonnansen te voet en dat maakte het Nederlandse leger statisch en log. Grote manoevres waren volmaakt onmogelijk. Als er één gat in een linie viel (Grebbelinie, bijvoorbeeld) was het niet mogelijk om de belendende sectoren tijdig in te lichten zodat ze een flankverdediging konden inrichten of terug konden slaan. Eén doorbraak betekende in de praktijk: ontruimen en terugvallen om omsingeling te voorkomen.
3. Slecht geoefende troepen en kader. In het algemeen waren kleine eenheden met een doortastend bevelhebber te velde best tot een stevig gevecht in staat. Maar zodra er op een niveau hoger dan compagnies- of bataljonsniveau gecoördineerd moest worden, hield het op en ontstond vrijwel automatisch wanorde. Geen communicatie, niet op getraind; niet voor niets was ervoor gekozen om een WO-I verdediging te voeren, in statische, vaste linies en stellingen. De legertop wist heus wel dat dat een verouderd concept was, maar men wist ook dat het kader en de troepen niet tot dynamische oorlogvoering in staat waren. Ook op het niveau van het veld was trouwens heel vaak sprake van elementair krijgskundig onbenul: op het Eiland van Dordrecht, zuidelijk van Rotterdam, zijn gevallen bekend van officieren die domweg niet wisten hoe je een brug verdedigt (bruggenhoofd op beide oevers, etc.). Die zetten wat wachtposten aan één kant neer en dachten dat het zo goed was. (Bekwame officieren waren er ook; ik wil geen karikatuur schetsen).
4. Mentale gesteldheid. De Duitse troepen waren nauwelijks ervaren in de oorlog (95% beleefde in Nederland zijn vuurdoop, precies zoals hun Nederlandse tegenstanders), maar ze waren wel voorbereid op wat ze op het slagveld te wachten stond. Ze hadden een taak, wisten wat ze te doen stond, waren mentaal ingesteld op moorden en op oorlog. Daar ontbrak het aan Nederlandse zijde volledig aan. De gemiddelde Nederlandse soldaat had geen idee wat er op hem af kwam, kon het eigenlijk maar amper geloven (al wisten de meesten zuiver rationeel wel dat er oorlog aan zat te komen) en dacht dat hij bijvoorbeeld bovenop de Grebbeberg tamelijk veilig zat: kazematten, loopgraven, prikkeldraad... dat zag er allemaal stevig uit, knappe jongen die die berg opkwam. Er bestond een totaal verkeerd beeld van de defensieve mogelijkheden.
5. De Blitzkrieg. Laten we niet vergeten dat niet alleen Nederland snel moest buigen in 1940, maar vrijwel ieder land dat met een Duitse aanval te maken kreeg. Op het Duitse opmarstempo had niemand een antwoord in 1940: ze doorbraken een linie op één zorgvuldig uitgekozen punt, rolden zo'n linie vervolgens niet op, maar stootten metéén door, recht op het doel af. Het Franse leger gold in 1940 als het sterkste van Europa. Enorme defensieve kracht. Maar de Duitsers stonden na vier weken in Parijs, terwijl de meeste Franse verdedigers nog geen Duitser hadden gezien. Het ging pijlsnel, in één stoot. Zo was het in Nederland ook: de Afsluitdijk was nog niet eens getest en de hoofdverdediging (Grebbelinie) hield nog stand toen bij Moerdijk de aansluiting door Noord-Brabant een feit was, het begin van het einde. Er was tactisch gezien geen kruid tegen gewassen.
Het is een delicaat onderwerp. Zeggen dat 'we' het nog razend knap deden met al die oude troep uit de 19e eeuw is natuurlijk altijd plezieriger dan zeggen dat het materieel zo belabberd niet was, maar dat er krijgstechnisch gezien op veel plaatsen toch best flink gefaald is.
in het 1e deel van deze topicreeks zie je mijn motivatie waarom de situatie 14 mei helemaal niet zo hopeloos was als jij mede deelt..
Ook de vergelijking met België, als je vermoed dat de belgen een krijgsmacht hadden op hetzelfde niveau of vergelijkbaar met Nederland, sla je de plank mis. Deze zaten weldegelijk hoger, en had het tankwapen al haar intrede gedaan. Probleem was van de Belgen de vijandelijke perceptie, en ingeprente franse doctrine.
Grootse probleem in Nederland was zoals ik zelf ook al meerdere keren heb aangehaald de communicatie. Dit is correct... maar wat ik ook al had medegedeeld en wat ik nergens voorbij zie komen, is het compleet falen van Hogere kader, en Officieren van de Koninklijke landmacht.
Vooral de tegenaanval in Oost-brabant, in de buurt van Rotterdam was een ramp. Echt een regelrechte ramp. Heel mooi verslag hiervan is op Go2war.nl te lezen.
Dit probleem wordt ook door de KL nu onderkent. Al zijn er natuurlijk vele goede voorbeelden te vinden, fouten die zijn gemaakt, zijn van zo'n amateuristisch niveau, dat het , het gemiddelde drastisch omlaag haalt.
Ook de staf van Generaal Winkelmann functioneerde niet goed waardoor op het hoofdkwartier belangrijke misstappen zijn gedaan in kwetsbare uren.
[DEF] SC#8 Pumatje, niet geboren maar door de baas verstrekt
Weet je toevallig waar hij was ingedeeld?quote:
fantastische informatie en foto`s in dit topic zeg. Een onderwerp dat me mateloos intrigeert. Dank aan allen.
Ik zal zelf ook wat mobilisatie foto`s opsnorren van mijn opa aan de Peel-Raam stelling in September '39 tot Mei '40. Mijn opa was met paard gemobiliseerd en is in mei na het vallen van de stelling terug getrokken en heeft nog een nacht in het Liesbos gebivakkeerd bij Prinsenbeek. Hij heeft 2 weken krijgsgevangen gezeten en heeft daarna zijn boerenleven weer opgepakt.
Mooie kanttekening dat mijn opa in die tijd mijn (Limburgse) oma heeft ontmoet en ik dus indirect product ben uit die tijd.
Opstelling van de troepen rondom de Peel-Raamstelling:
1. Staf IIIe Legerkorps, legerkorpstroepen en -treinen in de omgeving van Vught
2. Ve divisie (min 3 batt. in de Peel-Raamstelling) in de steek ten zuidoosten van 's Hertogenbosch
3. VIe divisie (min 3 batt. in de Peel-Raamstelling) in de streek ten oosten van 's Hertogenbosch
4. De Lichte Divisie ten zuiden van 's Hertogenbosch*
5. De Peeldivisie in de Peel-raamstelling**
6. Het 3e en 6e Grensbataljon aan de Zuidgrens in en nabij Bergen op Zoom, Roosendaal en Breda
7. Het Grensbataljon Jagers in de omgeving van Tilburg
*Indeling Lichte Divisie:
• 1e Regiment Wielrijders
• 2e Regiment Wielrijders
• 3e Regiment Huzaren Motorrijders
• Regiment Gemotoriseerde Artillerie
**Indeling Peeldivisie:
Vak Schaik (ten zuiden van Nijmegen tot ten zuiden van Gennep)
• II/29e R.I.
• III/14e R.I.
• I/6e R.I.
• I/3e R.I.
• II/26e R.I.
• III/20e R.A.
Vak Erp (ten zuiden van Gennep tot ten zuiden van Vierlingsbeek)
• II/2e R.I.
• II/17e R.I.
• I/13e R.I.
• 15e Grensbataljon
• III/20e R.A.
Vak Bakel (ten zuiden van Vierlingsbeek tot ten noorden van Venlo)
• I/27e R.I.
• II/27e R.I.
• III/27e R.I.
• I/41e R.I.
• III/26e R.I.
Vak Asten (ten noorden van Venlo tot ten noorden van Roermond)
• II/30e R.I.
• III/30e R.I.
• 2e Grensbataljon
• III/41e R.I.
Vak Weert (ten noorden van Roermond tot ten zuiden van Wessem)
• I/30e R.I.
• 4e Grensbataljon
• II/41e R.I.
• 17e Grensbataljon
• I/20e R.A.
De onder 1, 2, 3 en 4 genoemde troepen zouden Noord-Brabant bij een aanval uit het oosten verlaten. 3G.B. en 6G.B. zouden onder het bevel komen van de commandant der Vesting Holland (Luitenant-Generaal J. van Andel). De in Noord-Brabant achterblijvende eenheden kwamen allen onder bevel van de commandant van de Peeldivisie (Kolonel L.J. Schmidt), die na het vertrek van het IIIe Legerkorps wederom zou optreden als Territoriale-bevelhebber in Noord-Brabant. Hij trad op als commandant van de Peel-Raamstelling en van haar strategische voorpostenopstelling, de Maaslinie.
[ Bericht 7% gewijzigd door Nibb-it op 28-04-2011 00:18:42 ]
Oh man wat een info heb jij!
Ik zal het navragen. Hij is namelijk een paar jaar terug overleden dus moet wel eventjes kijken wie wat weet in de familie.
Zijn onderdeel staat ook beschreven in het boekje: 50jr Prinsenbeek/200jr Brandweer. Erg sumier maar de datum kwam overeen volgens hem.
Kom ik op terug
Ik zal het navragen. Hij is namelijk een paar jaar terug overleden dus moet wel eventjes kijken wie wat weet in de familie.
Zijn onderdeel staat ook beschreven in het boekje: 50jr Prinsenbeek/200jr Brandweer. Erg sumier maar de datum kwam overeen volgens hem.
Kom ik op terug
Hetzelde verhaal hier. Mijn vader was een Hagenees en werd gedetacheerd bij de Kmar in Eijsden en kwam daar mijn moeder tegen, hij is toen in Zuid Limburg blijven hangen tijdens de oorlog en in 1943, zo'n 6 maanden voor mijn geboorte met haar getrouwt.quote:
fantastische informatie en foto`s in dit topic zeg. Een onderwerp dat me mateloos intrigeert. Dank aan allen.
Ik zal zelf ook wat mobilisatie foto`s opsnorren van mijn opa aan de Peel-Raam stelling in September '39 tot Mei '40. Mijn opa was met paard gemobiliseerd en is in mei na het vallen van de stelling terug getrokken en heeft nog een nacht in het Liesbos gebivakkeerd bij Prinsenbeek. Hij heeft 2 weken krijgsgevangen gezeten en heeft daarna zijn boerenleven weer opgepakt.
Mooie kanttekening dat mijn opa in die tijd mijn (Limburgse) oma heeft ontmoet en ik dus indirect product ben uit die tijd.
In 5 dagen tijd 314 vliegtuigen neerhalen vind ik een knappe prestatie (een record afgemeten naar tijd) en hoe jij erbij komt dat er op Kornwerderzand en de Grebbelinie geen lua zou staan is mij een raadsel.quote:
1. De Duitse suprematie in de lucht. Daar was het verschil wél heel groot. Op 10 mei heeft de kleine, deels verouderde Nederlandse luchtmacht zich dapper geweerd en best heel knappe prestaties geleverd, maar na één dag was het zo goed als gebeurd en konden de Duitsers in vrijwel het hele land ongestoord al hun aanvallen luchtsteun geven. In de Grebbelinie, in de Peel-Raamstelling en bij de Afsluitdijk was van luchtafweergeschut geen sprake; de verdedigers waren volmaakt machteloos tegen luchtaanvallen.
Daarbij, Speidel en Kesselring lulden uit hun nek?quote:RHENEN
RHENEN is de naam verbonden aan de gevechten in de omgeving van de Grebbeberg. Voor wat betreft de luchtdoelartillerie heeft dit vooral betrekking op gevechten van de 4e en 7e Compagnie luchtdoelmitrailleurs behorende tot II Lk en van de 10e batterij ( drie kanonnen 7,5cm tl Vickers) behorende tot de luchtverdedigingsgroep 1 Lk. De beide compagnieën met stellingen bij Zeist, Maarn, Rhenen en de Grebbeberg schoten in totaal vermoedelijk 36 vliegtuigen neer.
quote:De Duitse generaal Speidel schreef in 1958 dat het verlies aan transportvliegtuigen zich nog jaren lang deed gevoelen. Zijn chef Kesselring verklaarde zelfs dat men het de gehele verdere oorlog niet meer te boven kwam.
Geen info nog over zijn onderdeel maar dit zijn de foto`s in ieder geval. Moet ergens bij Meijel in de buurt zijn.
Dat lijkt Kamp Waalsdorp wel ( Opleiding Grenadiers en Jagers ), aan die barrak op de achtergrond. Waren deze foto's bij Meijel gemaakt? Mijn vader zat in 1939 een tijd in Dorplein ( bij Weert ) bij het 37e Grensbataljon en die was Grenadier, die hadden ze toen allemaal verdeeld onder grenscompagnieën om wat overmacht uit te stralen.quote:
Geen info nog over zijn onderdeel maar dit zijn de foto`s in ieder geval. Moet ergens bij Meijel in de buurt zijn.
[ afbeelding ]
[ afbeelding ]
Ik kan het niet goed zien, maar ze hebben wat op de kraag staan, als het een ontploffende granaat is dan zijn het Grenadiers.
