quote:
Op dinsdag 12 april 2011 23:31 schreef ShadyLane het volgende:Ik vind proefwerken nakijken niet vervelend, omdat ik altijd erg benieuwd ben hoe ze het hebben gedaan en omdat ik lol heb in de hilarische antwoorden die leerlingen soms geven
.
Het is bij ons bar slecht geregeld met de taken, vind ik en vinden velen met mij. 20 lesuren is 0,8 FTE en of je daar nu veel of weinig taken bovenop neemt maakt geen donder uit. Met 1 werkweek begeleiden zitten je taakuren al vol en verder "is het de verantwoordelijkheid van de leraar zelf om niet te ver boven z'n taakuren uit te gaan".
Die verantwoordelijkheid nemen velen, die weigeren mentor te worden en profielwerkstukken te begeleiden, zullen nooit in het weekend met leerlingen op pad gaan, geen dingen organiseren en gaan niet mee op dagexcursies "want dan ben ik pas om 16:30 terug terwijl ik als ik gewoon lesgeef om 15:00 klaar ben"
. Er is dus een steeds kleiner wordende groep die de kar trekt. Dat ligt deels aan het schoolbeleid dat lamzakkerij stimuleert, maar ook aan de lamzakken zelf, want zelfs als je ruim baan krijgt om onder dingen uit te komen kun je toch nog steeds af en toe wel enige belangstelling tonen voor musical, toneelstuk of songfestival en effe anderhalf uur komen surveilleren?
Dit soort gedrag van een directie/baas is niet alleen in het onderwijs te vinden. In mijn werk kom ik exact dit tegen, ik zou dit zo geschreven kunnen hebben. Er wordt in eerste instantie een soort tweedracht gezaaid tussen de mensen die strikt doen wat ze 'moeten' doen en geen centimeter (of minuut) meer en aan de andere kant de mensen die het hun eer te na is iets in het honderd te laten lopen (in mijn geval doen we het voor de cliënten). Maar ik zeg het je, die 'balans' of hoe je het ook wilt noemen gaat een keer volledig scheef.
Mijn 'directie' kijkt je medelevend aan als je voor de 100e keer je verhaal doet, suggesties doet, hulp vraagt, maar dat was het dan. Meer doet men niet. Op dit moment is het zo dat de één na de ander onderuitgaat en dat uit zich in OF een burn-out OF de overstap naar de groep 'ik doe wat ik moet doen en niet meer'-mensen.
Ik heb tegen een burn-out aangezeten (mijn man zegt dat als ik naar de huisarts was gegaan dat ik dan zeker wel thuis had gezeten), ik probeer me nu een houding aan te meten waarbij het me allemaal niet zo kan schelen en ik gewoon doe wat ik moet doen en niet meer. Maar ja bloed kruipt waar het niet gaan kan he, het is best lastig, vooral tegenover de cliënten (en in jouw geval de leerlingen denk ik zo). Ik herken dit in jouw verhaal en dat dit ook buiten het onderwijs plaatsvindt zul je zelf ook wel weten.
Voor mij is het wel één van de redenen geweest om eens bij mezelf te rade te gaan wat ik nu wil en zo dus proberen het onderwijs in te gaan.
Toch gaat het niet altijd fout, (gelukkig) maar het tij keren als de bedrijfssfeer al zover heen is, is heeeeeel lastig.