W&T Wetenschap & Technologie
Een plek om te discussiëren over wetenschappelijke onderwerpen, wetenschappelijke problemen, technologische projecten en grootse uitvindingen.
Ja idd, vooral als je je al eens echt verdiept hebt in de materie.quote:Op vrijdag 8 juni 2012 20:07 schreef Nonverbaal het volgende:
dan is dit zeker ook weer een trol bericht volgens vele
http://www.genade.info/bl(...)en-resten-zijn-echt/
http://www.talkorigins.org/faqs/faq-noahs-ark.html
Maar ook dit is een pagina zonder 'flashy' header en een hoop aannames. Lees maar eens aandachtig door zou ik zeggen.
Alpha kenny one
Daar komt t wel op neer ja.quote:
dan is dit zeker ook weer een trol bericht volgens vele
http://www.genade.info/bl(...)en-resten-zijn-echt/
De hoeveelste Ark is dit? numero 30?
En wat Klenck zelf betreft
Here is the evidence to prove he is a fraud
http://www.mountainararattrek.com/ark/arkfraud3.htm
zoals falling-away ook aangaf is talkorigins.com een goede plek om eens wat research te doen. Alle creationisten claims worden er ook met de grond gelijk gemaakt.
bovendien is deze ook een aanrader. Hier praten ze over de specifieke vondst en de fraudulente praktijken van Klenck. uitermate triest
Deze is ook wel vermakelijk
[ Bericht 7% gewijzigd door ExperimentalFrentalMental op 09-06-2012 10:14:55 ]
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
Julie weten alles zogenaamd onderuit te halen kijk nou eens goed rond op de aarde vindt je nu echt dat er evolutie plaatsvind,ik vind eerder dat er de-evolutie plaatsvind zoveel slimme mensen lopen er niet en vele mensen van vroeger zoals Nikola Tesla zijn zeker niet dommer of veel slimmer dan de mensen van nu,alleen de techniek en wetenschap veranderd hevig niet de mens,dus deze theorie slaat gewoon nergens op net zoals het begonnen is...uit het niets volgens deze flapdrol...haha
Ja, haha.quote:
Julie weten alles zogenaamd onderuit te halen kijk nou eens goed rond op de aarde vindt je nu echt dat er evolutie plaatsvind,ik vind eerder dat er de-evolutie plaatsvind zoveel slimme mensen lopen er niet en vele mensen van vroeger zoals Nikola Tesla zijn zeker niet dommer of veel slimmer dan de mensen van nu,alleen de techniek en wetenschap veranderd hevig niet de mens,dus deze theorie slaat gewoon nergens op net zoals het begonnen is...uit het niets volgens deze flapdrol...haha
En nu met argumenten.
Er is wel iets te zeggen voor die de-evolutie als je de reacties van Nonverbaal leest.quote:
Putting the Fun back into Fundamentally Wrong since 1975.
"Yes, of course, I knew you would volunteer, Mr. Feynman, but I was wondering if there would be anybody else."
"Yes, of course, I knew you would volunteer, Mr. Feynman, but I was wondering if there would be anybody else."
Nogmaals, als je geen verstand van zaken hebt moet je er niet over proberen te lullen, vooral niet in een topic als deze. Dus OF lees een echt boek over de werking en bewijzen van evolutie OF blijf hier weg. Bedankt alvast.quote:
Julie weten alles zogenaamd onderuit te halen kijk nou eens goed rond op de aarde vindt je nu echt dat er evolutie plaatsvind,ik vind eerder dat er de-evolutie plaatsvind zoveel slimme mensen lopen er niet en vele mensen van vroeger zoals Nikola Tesla zijn zeker niet dommer of veel slimmer dan de mensen van nu,alleen de techniek en wetenschap veranderd hevig niet de mens,dus deze theorie slaat gewoon nergens op net zoals het begonnen is...uit het niets volgens deze flapdrol...haha
Alpha kenny one
Tja, ik wil niet heel zeikerig over komen, maar wellicht dat een mod hier even kan naar kijken/ingrijpen, dit is namelijk niet een discussie topic.quote:
[..]
Nogmaals, als je geen verstand van zaken hebt moet je er niet over proberen te lullen, vooral niet in een topic als deze. Dus OF lees een echt boek over de werking en bewijzen van evolutie OF blijf hier weg. Bedankt alvast.
Nonverbaal: Mocht je werkelijke vragen hebben of willen discussiëren over evolutie / evolutietheorie dan kan dit hier: [ Centraal ] Evolutie discussie & vragentopic. Dit is gewoon een nieuws dump topic. Deze discussie vervuild de boel enkel.
Putting the Fun back into Fundamentally Wrong since 1975.
"Yes, of course, I knew you would volunteer, Mr. Feynman, but I was wondering if there would be anybody else."
"Yes, of course, I knew you would volunteer, Mr. Feynman, but I was wondering if there would be anybody else."
10-06-2012
Maak kennis met Lucy: ze is nog familie
Dit oude familielid heeft letterlijk haar sporen achtergelaten. Wij presenteren: Australopithecus afarensis, oftewel: Lucy.
Tientallen jaren geleden ontdekten wetenschappers in Afrika iets heel bijzonders. Ze vonden er de resten van een mensachtige. De resten waren zeker drie miljoen jaar oud. En – nu komt het – de resten wezen erop dat de mensachtige rechtop liep. Een unieke vondst, want eerdere mensachtigen op twee benen waren aanzienlijk jonger. Bovendien waren de fossiele resten zeer compleet. De onderzoekers vierden hun vondst die avond, terwijl het liedje ‘Lucy in the Sky with Diamonds‘ uit de speakers galmde. Dat was het moment waarop de resten een echte naam kregen: Lucy.
Links ziet u wat er van Lucy is teruggevonden. Foto: 120 (via Wikimedia Commons). In het midden een reconstructie van hoe Lucy waarschijnlijk liep. Afbeelding: Chip Clark, Smithsonian Institution / SI.edu. En rechts nog een reconstructie. Foto: Esv (via Wikimedia Commons).
Nieuw
Later zou blijken dat Lucy een heel nieuwe soort was. En waarschijnlijk eentje die ook op onze stamboom thuishoorde. Toch leek Lucy nog in weinig opzichten op de moderne mens. De soort had veel weg van een aap. Bijvoorbeeld de lange slungelige armen, de onderkaak die naar voren stak en de relatief kleine hersenen. Maar in bepaalde opzichten had Lucy ook veel weg van ons. Zo was de mensachtige zeer goed in staat om op twee benen te lopen. Toch deed A. afarensis dat niet altijd: de bouw wijst erop dat de mensachtige zich zowel op twee benen als al klimmend in bomen kon voortbewegen.
De fossiele resten van het driejarige kind. Afbeelding: SI.edu
.
Meer
Lucy was niet de enige A. afarensis die na miljoenen jaren het daglicht zag. Onderzoekers vonden de restanten van meer dan 300 individuen terug. Waaronder ook de resten van een driejarig kind. Het kind leefde ongeveer 100.000 jaar voor Lucy, het is een meisje en heeft de naam Selam gekregen. Dankzij de vondst van het kind weten onderzoekers ook aardig wat over de ontwikkeling van A. afarensis. Zo weten we dat kinderen van A. afarensis zich ongeveer net zo snel ontwikkelden als jonge chimpansees.
Sporen
Maar onze kennis over A. afarensis is niet alleen gebaseerd op de vondst van gefossiliseerde lichamelijke resten. Want A. afarensis liet nog iets anders achter: voetstappen. Ongeveer 3,6 miljoen jaar geleden liepen de mensachtigen door vulkanisch as. Hun voetstappen werden niet lang daarna bedekt door een tweede laag as. Hierdoor is het 27 meter lange spoor van zo’n zeventig voetstappen uitstekend bewaard gebleven. Op basis van de voetstappen kunnen onderzoekers weer conclusies trekken over het gewicht en de tred van de mensachtigen. Hieruit is bijvoorbeeld gebleken dat de tred van de mensachtigen niet heel veel verschilt van die van ons. Onderzoekers zijn er tamelijk zeker van dat de voetstappen van A. afarensis zijn, want deze mensachtige leefde in die tijd in dit gebied.
De voetsporen die A. afarensis achterliet. Afbeelding: Karen Carr Studio (via SI.edu).
Op het menu
Op basis van de teruggevonden tanden hebben onderzoekers ook kunnen achterhalen wat A. afarensis graag at. De mensachtige at waarschijnlijk voornamelijk zacht fruit, maar ook noten, zaden en insecten stonden op het menu.
Grote verschillen
A. afarensis is ook heel interessant wanneer we gaan kijken naar de mannen en vrouwen en het verschil daartussen. Want die verschillen zijn groot. Fossiele resten wijzen erop dat een mannetje gemakkelijk 150 centimeter hoog kon worden. Vrouwtjes reikten over het algemeen net ietsje hoger dan één meter. Een verschil van bijna een halve meter! Dat zien we ook in het gewicht terug. Een mannetje woog al snel 42 kilo, terwijl een vrouwtje er slechts 29 woog.
A. afarensis vormt een belangrijke tak in onze steeds verder uitdijende stamboom. We weten uitzonderlijk veel van deze mensachtige. Toch zijn er ook nog wel wat vraagtekens. Zo blijft bijvoorbeeld onduidelijk of A. afarensis nu vooral op twee benen liep of toch nog veel tijd in de bomen doorbracht. Vast lijkt te staan dat de mensachtige familie is: Lucy heeft na miljoenen jaren in de vergetelheid haar plekje op de stamboom ergens tussen Ardipithecus ramidus en Homo habilis opgeëist.
Meer weten over uw afkomst? De komende weekenden lichten we elke keer één (belangrijke) voorouder uit. Vorige week was dat Ardipithecus ramidus.
(scientias.nl)
Maak kennis met Lucy: ze is nog familie
Dit oude familielid heeft letterlijk haar sporen achtergelaten. Wij presenteren: Australopithecus afarensis, oftewel: Lucy.
Tientallen jaren geleden ontdekten wetenschappers in Afrika iets heel bijzonders. Ze vonden er de resten van een mensachtige. De resten waren zeker drie miljoen jaar oud. En – nu komt het – de resten wezen erop dat de mensachtige rechtop liep. Een unieke vondst, want eerdere mensachtigen op twee benen waren aanzienlijk jonger. Bovendien waren de fossiele resten zeer compleet. De onderzoekers vierden hun vondst die avond, terwijl het liedje ‘Lucy in the Sky with Diamonds‘ uit de speakers galmde. Dat was het moment waarop de resten een echte naam kregen: Lucy.
Links ziet u wat er van Lucy is teruggevonden. Foto: 120 (via Wikimedia Commons). In het midden een reconstructie van hoe Lucy waarschijnlijk liep. Afbeelding: Chip Clark, Smithsonian Institution / SI.edu. En rechts nog een reconstructie. Foto: Esv (via Wikimedia Commons).
Nieuw
Later zou blijken dat Lucy een heel nieuwe soort was. En waarschijnlijk eentje die ook op onze stamboom thuishoorde. Toch leek Lucy nog in weinig opzichten op de moderne mens. De soort had veel weg van een aap. Bijvoorbeeld de lange slungelige armen, de onderkaak die naar voren stak en de relatief kleine hersenen. Maar in bepaalde opzichten had Lucy ook veel weg van ons. Zo was de mensachtige zeer goed in staat om op twee benen te lopen. Toch deed A. afarensis dat niet altijd: de bouw wijst erop dat de mensachtige zich zowel op twee benen als al klimmend in bomen kon voortbewegen.
De fossiele resten van het driejarige kind. Afbeelding: SI.edu
.
Meer
Lucy was niet de enige A. afarensis die na miljoenen jaren het daglicht zag. Onderzoekers vonden de restanten van meer dan 300 individuen terug. Waaronder ook de resten van een driejarig kind. Het kind leefde ongeveer 100.000 jaar voor Lucy, het is een meisje en heeft de naam Selam gekregen. Dankzij de vondst van het kind weten onderzoekers ook aardig wat over de ontwikkeling van A. afarensis. Zo weten we dat kinderen van A. afarensis zich ongeveer net zo snel ontwikkelden als jonge chimpansees.
Sporen
Maar onze kennis over A. afarensis is niet alleen gebaseerd op de vondst van gefossiliseerde lichamelijke resten. Want A. afarensis liet nog iets anders achter: voetstappen. Ongeveer 3,6 miljoen jaar geleden liepen de mensachtigen door vulkanisch as. Hun voetstappen werden niet lang daarna bedekt door een tweede laag as. Hierdoor is het 27 meter lange spoor van zo’n zeventig voetstappen uitstekend bewaard gebleven. Op basis van de voetstappen kunnen onderzoekers weer conclusies trekken over het gewicht en de tred van de mensachtigen. Hieruit is bijvoorbeeld gebleken dat de tred van de mensachtigen niet heel veel verschilt van die van ons. Onderzoekers zijn er tamelijk zeker van dat de voetstappen van A. afarensis zijn, want deze mensachtige leefde in die tijd in dit gebied.
De voetsporen die A. afarensis achterliet. Afbeelding: Karen Carr Studio (via SI.edu).
Op het menu
Op basis van de teruggevonden tanden hebben onderzoekers ook kunnen achterhalen wat A. afarensis graag at. De mensachtige at waarschijnlijk voornamelijk zacht fruit, maar ook noten, zaden en insecten stonden op het menu.
Grote verschillen
A. afarensis is ook heel interessant wanneer we gaan kijken naar de mannen en vrouwen en het verschil daartussen. Want die verschillen zijn groot. Fossiele resten wijzen erop dat een mannetje gemakkelijk 150 centimeter hoog kon worden. Vrouwtjes reikten over het algemeen net ietsje hoger dan één meter. Een verschil van bijna een halve meter! Dat zien we ook in het gewicht terug. Een mannetje woog al snel 42 kilo, terwijl een vrouwtje er slechts 29 woog.
A. afarensis vormt een belangrijke tak in onze steeds verder uitdijende stamboom. We weten uitzonderlijk veel van deze mensachtige. Toch zijn er ook nog wel wat vraagtekens. Zo blijft bijvoorbeeld onduidelijk of A. afarensis nu vooral op twee benen liep of toch nog veel tijd in de bomen doorbracht. Vast lijkt te staan dat de mensachtige familie is: Lucy heeft na miljoenen jaren in de vergetelheid haar plekje op de stamboom ergens tussen Ardipithecus ramidus en Homo habilis opgeëist.
Meer weten over uw afkomst? De komende weekenden lichten we elke keer één (belangrijke) voorouder uit. Vorige week was dat Ardipithecus ramidus.
(scientias.nl)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
12-06-2012
Evolutie in de rondte
Eerste ringsoort onder de planten ontdekt
Het is niet zo raar als een plant in verschillende variëteiten voorkomt, maar wanneer wordt zoiets een nieuwe soort? De vondst van de eerste ‘ringsoort’ maakt duidelijk dat een bevredigend antwoord niet bestaat.
© Ivalu Cacho
Euphorbia tithymaloides is een plantensoort, of groep van soorten, die iets raars heeft gedaan. Wat? Om dat uit te leggen, is het handig eerst een uitstapje maken naar de meeuwen. De zilvermeeuw en de kleine mantelmeeuw, om precies te zijn, die beide in Nederland voorkomen. Want die zijn het klassieke voorbeeld van een bizar biologisch fenomeen: een ringsoort.
Het zijn duidelijk verschillende soorten, die niet vermengen. Maar als je een rondje om de Noordpool maakt, kom je steeds meeuwen tegen die net een tikje anders zijn. Die in Siberië zou je ondersoorten van de zilvermeeuw kunnen noemen. Hoe verder naar het oosten je komt, hoe meer ze op kleine mantelmeeuwen beginnen te lijken. Onderling kunnen al die ondersoorten met elkaar kruisen, maar aan het einde van de lijn, waar de sterkst verschillende meeuwen samenkomen, dus niet.
Hoe is het zo gekomen? Dat ligt eigenlijk voor de hand. De meeuwen zijn ergens begonnen en hebben vervolgens langzaam hun leefgebied uitgebreid, waarbij kleine genetische veranderingen optraden. Toen ze het hele gebied rond de Noordpool (waar ze niet overheen konden vliegen) hadden gekoloniseerd, waren ze in het laatst veroverde gebied zo verschillend geworden, dat ze niet meer konden mengen.
In werkelijkheid ligt het bij die meeuwen iets ingewikkelder, bleek uit genetisch onderzoek in 2004, en dus gelden zij tegenwoordig niet meer als voorbeeld van een echte ringsoort. Maar het fenomeen bestaat wel, en is al bij meerdere diersoorten ontdekt. Bijvoorbeeld salamanders in de bergen rond de centrale vallei van Californië en tjiftjaf-achtige vogeltjes rond de Tibetaanse Hoogvlakte.
Een echt plantenvoorbeeld was er tot nu toe niet. Maar daar is dus Euphorbia tithymaloides, lid van de wolfsmelkfamilie. In Proceedings of the Royal Society B beschrijven Ivalu Cacho en David Baum, twee biologen van de universiteit van Californië, hun onderzoek naar de genetica van deze soort. Die komt in het Caribisch gebied voor. De ring loopt het hele gebied rond, want de plant groeit in Midden-Amerika, het noorden van Zuid-Amerika, in Florida en op zo’n beetje alle eilanden in de Caribische Zee.
Uit de genetische analyse blijkt dat de soort in Mexico of Guatemala begonnen moet zijn met zijn opmars naar twee kanten. Op de Maagdeneilanden komen de twee fronten bij elkaar, en zijn het twee aparte soorten geworden. Maar waar precies, dat is nooit te zeggen. De biologen zijn blij met hun vondst, omdat zo’n ringsoort goed inzicht kan geven in evolutieprocessen.
© Ivalu Cacho
Hier zie je de verschillende vormen, geprojecteerd op de kaart van het gebied
(wetenschap24.nl)
Evolutie in de rondte
Eerste ringsoort onder de planten ontdekt
Het is niet zo raar als een plant in verschillende variëteiten voorkomt, maar wanneer wordt zoiets een nieuwe soort? De vondst van de eerste ‘ringsoort’ maakt duidelijk dat een bevredigend antwoord niet bestaat.
![0498_padicyath1small[1].jpg](http://www.wetenschap24.nl/.imaging/stk/wetenschap/photo-float/media/wetenschap/noorderlicht/artikelen/2012/juni/0498_padicyath1small-1-/original/0498_padicyath1small[1].jpg)
© Ivalu Cacho
Euphorbia tithymaloides is een plantensoort, of groep van soorten, die iets raars heeft gedaan. Wat? Om dat uit te leggen, is het handig eerst een uitstapje maken naar de meeuwen. De zilvermeeuw en de kleine mantelmeeuw, om precies te zijn, die beide in Nederland voorkomen. Want die zijn het klassieke voorbeeld van een bizar biologisch fenomeen: een ringsoort.
Het zijn duidelijk verschillende soorten, die niet vermengen. Maar als je een rondje om de Noordpool maakt, kom je steeds meeuwen tegen die net een tikje anders zijn. Die in Siberië zou je ondersoorten van de zilvermeeuw kunnen noemen. Hoe verder naar het oosten je komt, hoe meer ze op kleine mantelmeeuwen beginnen te lijken. Onderling kunnen al die ondersoorten met elkaar kruisen, maar aan het einde van de lijn, waar de sterkst verschillende meeuwen samenkomen, dus niet.
Hoe is het zo gekomen? Dat ligt eigenlijk voor de hand. De meeuwen zijn ergens begonnen en hebben vervolgens langzaam hun leefgebied uitgebreid, waarbij kleine genetische veranderingen optraden. Toen ze het hele gebied rond de Noordpool (waar ze niet overheen konden vliegen) hadden gekoloniseerd, waren ze in het laatst veroverde gebied zo verschillend geworden, dat ze niet meer konden mengen.
In werkelijkheid ligt het bij die meeuwen iets ingewikkelder, bleek uit genetisch onderzoek in 2004, en dus gelden zij tegenwoordig niet meer als voorbeeld van een echte ringsoort. Maar het fenomeen bestaat wel, en is al bij meerdere diersoorten ontdekt. Bijvoorbeeld salamanders in de bergen rond de centrale vallei van Californië en tjiftjaf-achtige vogeltjes rond de Tibetaanse Hoogvlakte.
Een echt plantenvoorbeeld was er tot nu toe niet. Maar daar is dus Euphorbia tithymaloides, lid van de wolfsmelkfamilie. In Proceedings of the Royal Society B beschrijven Ivalu Cacho en David Baum, twee biologen van de universiteit van Californië, hun onderzoek naar de genetica van deze soort. Die komt in het Caribisch gebied voor. De ring loopt het hele gebied rond, want de plant groeit in Midden-Amerika, het noorden van Zuid-Amerika, in Florida en op zo’n beetje alle eilanden in de Caribische Zee.
Uit de genetische analyse blijkt dat de soort in Mexico of Guatemala begonnen moet zijn met zijn opmars naar twee kanten. Op de Maagdeneilanden komen de twee fronten bij elkaar, en zijn het twee aparte soorten geworden. Maar waar precies, dat is nooit te zeggen. De biologen zijn blij met hun vondst, omdat zo’n ringsoort goed inzicht kan geven in evolutieprocessen.
![0498_4map3small[2]%20Ivalu%20Cacho.jpg](http://www.wetenschap24.nl/.imaging/stk/wetenschap/photo/media/wetenschap/noorderlicht/artikelen/2012/juni/0498_4map3small-2--Ivalu-Cacho/original/0498_4map3small[2]%20Ivalu%20Cacho.jpg)
© Ivalu Cacho
Hier zie je de verschillende vormen, geprojecteerd op de kaart van het gebied
(wetenschap24.nl)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
14-06-2012
Verre voorouder van de mens leek op een haai
Wetenschappers stellen op basis van bijna 300 miljoen jaar oude fossielen vast dat de voorouder die we met de haaien en roggen delen, sterk leek op een haai.
Ze baseren die conclusie op een onderzoek naar de fossiele resten van een 290 miljoen jaar oude vis: Acanthodes bronni. “Acanthodes blijkt ons onverwacht het beste beeld te kunnen geven van het uiterlijk van de laatste gedeelde voorouder van de beenvisachtigen en haaien,” vertelt onderzoeker Michael Coates. “Onze studie wijst erop dat de eerste beenvisachtigen er ongeveer hetzelfde uitzagen als haaien en niet andersom.”
Voorouder
Lang geleden deelden mensen, mantaroggen en witte haaien één voorouder. Tot de kraakbeenvissen (waaronder de haaien en roggen) zich van die voorouder afsplitsten. Lang was onduidelijk hoe de laatste voorouder die we met de haaien deelen, eruitzag. Veel wetenschappers gingen ervan uit dat deze leek op een beenvisachtige. Maar dat blijkt nu niet het geval te zijn.
Schedel
De onderzoekers bestudeerden A. bronni en maakten modellen van de schedel, zo is in het blad Nature te lezen. “We wilden de hersenpan bestuderen, omdat dit een heel rijke bron van anatomische informatie is,” stelt Coates. “Voor het eerst konden we in het hoofd van Acanthodes kijken. En hoe meer we keken, hoe meer overeenkomsten we vonden met haaien.” Haaien hielden dus klaarblijkelijk aan de eigenschappen van hun voorouders vast, terwijl beenvisachtigen (waar ook de mens later uit zou voorkomen) die eigenschappen losliet.
Links: de fossiele resten en een impressie van A. bronni. Rechts: Een onderzoeker laat de fossiele resten van A. bronni zien. Foto's: The University of Chicago Medicine.
Het onderzoek is belangrijk, zo benadrukken de onderzoekers. Zo krijgen we een beter beeld van de afkomst van mensen en vele andere soorten. “En het beantwoordt de vraag wat er nu zo primitief is aan een haai
(scientias.nl)
Verre voorouder van de mens leek op een haai
Wetenschappers stellen op basis van bijna 300 miljoen jaar oude fossielen vast dat de voorouder die we met de haaien en roggen delen, sterk leek op een haai.
Ze baseren die conclusie op een onderzoek naar de fossiele resten van een 290 miljoen jaar oude vis: Acanthodes bronni. “Acanthodes blijkt ons onverwacht het beste beeld te kunnen geven van het uiterlijk van de laatste gedeelde voorouder van de beenvisachtigen en haaien,” vertelt onderzoeker Michael Coates. “Onze studie wijst erop dat de eerste beenvisachtigen er ongeveer hetzelfde uitzagen als haaien en niet andersom.”
Voorouder
Lang geleden deelden mensen, mantaroggen en witte haaien één voorouder. Tot de kraakbeenvissen (waaronder de haaien en roggen) zich van die voorouder afsplitsten. Lang was onduidelijk hoe de laatste voorouder die we met de haaien deelen, eruitzag. Veel wetenschappers gingen ervan uit dat deze leek op een beenvisachtige. Maar dat blijkt nu niet het geval te zijn.
Schedel
De onderzoekers bestudeerden A. bronni en maakten modellen van de schedel, zo is in het blad Nature te lezen. “We wilden de hersenpan bestuderen, omdat dit een heel rijke bron van anatomische informatie is,” stelt Coates. “Voor het eerst konden we in het hoofd van Acanthodes kijken. En hoe meer we keken, hoe meer overeenkomsten we vonden met haaien.” Haaien hielden dus klaarblijkelijk aan de eigenschappen van hun voorouders vast, terwijl beenvisachtigen (waar ook de mens later uit zou voorkomen) die eigenschappen losliet.
Links: de fossiele resten en een impressie van A. bronni. Rechts: Een onderzoeker laat de fossiele resten van A. bronni zien. Foto's: The University of Chicago Medicine.
Het onderzoek is belangrijk, zo benadrukken de onderzoekers. Zo krijgen we een beter beeld van de afkomst van mensen en vele andere soorten. “En het beantwoordt de vraag wat er nu zo primitief is aan een haai
(scientias.nl)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
14-06-2012
Ook genoom van de bonobo lijkt sterk op het onze
Wetenschappers hebben nu ook het genoom van de bonobo in kaart gebracht. Het blijkt voor slechts 1,3 procent af te wijken van het genoom van mensen.
Eerder werden ook al de genomen van de gorilla, orang-oetan en chimpansee in kaart gebracht. De genomen werden met elkaar en met die van de mens vergeleken. Zo hopen onderzoekers meer te leren over onze evolutie en de totstandkoming van bepaalde menselijke eigenschappen.
Verschillen
Het menselijk genoom blijkt 1,3 procent anders te zijn dan dat van de bonobo. Ook tussen het genoom van de mens en chimpansee zijn verschillen die ongeveer 1,3 procent van het genoom beslaan. Chimpansees en bonobo’s blijken nauwer verwant dan bijvoorbeeld de bonobo en mens: hun genomen verschillen slechts voor 0,4 procent.
Overeenkomsten
Hoewel ons genoom dus evenveel verschilt van dat van de chimpansee en bonobo is daar niet alles mee gezegd. Bepaalde delen van ons genoom lijken sterker op dat van bonobo’s, terwijl andere delen weer meer gelijk zijn aan dat van chimpansees. De onderzoekers willen graag uit gaan zoeken hoe die delen stuk voor stuk bijdragen aan verschillen en overeenkomsten in gedrag tussen mensen, chimpansees en bonobo’s.
Speels
Voor onderzoekers is het heel interessant om het genoom van de bonobo te bestuderen. Bonobo’s zijn namelijk heel anders dan bijvoorbeeld chimpansees. Chimpansees kunnen heel agressief zijn, terwijl bonobo’s speelse en vredige apen zijn. De onderzoekers hopen te achterhalen waar en hoe die eigenschappen in de genen zijn vastgelegd.
Ook kan het genoom ons meer vertellen over hoe de bonobo en chimpansee zijn ontstaan. De soorten deelden één voorouder, die zich ergens in de historie tot twee soorten heeft ontwikkeld. Het genoom laat zien dat die splitsing heel abrupt plaatsvond: na de splitsing hebben de voorouders van chimpansees en bonobo’s zich niet meer met elkaar gekruist. Dat onderschrijft de hypothese van de rivier. Volgens deze hypothese leefden de voorouders van chimpansees en bonobo’s in het gebied waar nu de Kongo (een rivier) loopt. Toen die rivier ontstond, werden de voorouders van elkaar gescheiden en ontwikkelden ze zich tot twee soorten.
(scientias.nl)
Ook genoom van de bonobo lijkt sterk op het onze
Wetenschappers hebben nu ook het genoom van de bonobo in kaart gebracht. Het blijkt voor slechts 1,3 procent af te wijken van het genoom van mensen.
Eerder werden ook al de genomen van de gorilla, orang-oetan en chimpansee in kaart gebracht. De genomen werden met elkaar en met die van de mens vergeleken. Zo hopen onderzoekers meer te leren over onze evolutie en de totstandkoming van bepaalde menselijke eigenschappen.
Verschillen
Het menselijk genoom blijkt 1,3 procent anders te zijn dan dat van de bonobo. Ook tussen het genoom van de mens en chimpansee zijn verschillen die ongeveer 1,3 procent van het genoom beslaan. Chimpansees en bonobo’s blijken nauwer verwant dan bijvoorbeeld de bonobo en mens: hun genomen verschillen slechts voor 0,4 procent.
Overeenkomsten
Hoewel ons genoom dus evenveel verschilt van dat van de chimpansee en bonobo is daar niet alles mee gezegd. Bepaalde delen van ons genoom lijken sterker op dat van bonobo’s, terwijl andere delen weer meer gelijk zijn aan dat van chimpansees. De onderzoekers willen graag uit gaan zoeken hoe die delen stuk voor stuk bijdragen aan verschillen en overeenkomsten in gedrag tussen mensen, chimpansees en bonobo’s.
Speels
Voor onderzoekers is het heel interessant om het genoom van de bonobo te bestuderen. Bonobo’s zijn namelijk heel anders dan bijvoorbeeld chimpansees. Chimpansees kunnen heel agressief zijn, terwijl bonobo’s speelse en vredige apen zijn. De onderzoekers hopen te achterhalen waar en hoe die eigenschappen in de genen zijn vastgelegd.
Ook kan het genoom ons meer vertellen over hoe de bonobo en chimpansee zijn ontstaan. De soorten deelden één voorouder, die zich ergens in de historie tot twee soorten heeft ontwikkeld. Het genoom laat zien dat die splitsing heel abrupt plaatsvond: na de splitsing hebben de voorouders van chimpansees en bonobo’s zich niet meer met elkaar gekruist. Dat onderschrijft de hypothese van de rivier. Volgens deze hypothese leefden de voorouders van chimpansees en bonobo’s in het gebied waar nu de Kongo (een rivier) loopt. Toen die rivier ontstond, werden de voorouders van elkaar gescheiden en ontwikkelden ze zich tot twee soorten.
(scientias.nl)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
18-06-2012
Weg met de componist!
Muziek evolueert uit zichzelf en vormt complexe melodieën
Muziek en cultuur veranderen voortdurend. Is dat te vergelijken met onze eigen evolutie? Vier onderzoekers denken van wel en laten het ook zien.
Evolueert muziek op dezelfde manier als de mens?
Het project draagt de naam DarwinTunes. En het is wat je denkt: een poging om muziek vanzelf te laten evolueren. Een stukje software, internet en enkele duizenden luisteraars zijn genoeg om uit willekeurige geluiden prachtige muziek te laten ontstaan.
Korte fragmentjes
Vier Britse onderzoekers zijn daarmee begonnen omdat ze benieuwd waren of cultuur ook onderhevig is aan evolutie, zoals we dat van al het leven op aarde kennen. De belangrijkste aspecten daarvan zijn willekeurige mutaties en natuurlijke selectie. Ze ontwikkelden een computerprogramma, dat korte stukjes muziek (Engels: loops) maakt op basis van een boomstructuur van muzikale eigenschappen. Die boomstructuur is wat bij een mens het DNA is: de erfelijke eigenschappen.
De eerste generatie loops van DarwinTunes begon als willekeurig samengestelde geluiden op een maat van 125 bpm (beats per minute). Ongeveer even snel als een huidig dance-liedje. Door alleen variaties aan te brengen aan de ritmes en melodieën, afhankelijk van de beoordelingen van luisteraars en willekeurige mutaties, ontstonden er langzaam prettig in het gehoor liggende korte stukjes muziek. Na een aantal generaties wordt zelfs een bassdrum hoorbaar, waarmee er niet alleen een variatie, maar zelfs een heel nieuw element is ontstaan. Muziek, en daarmee cultuur, kan dus onderhevig zijn aan evolutie.
Drieduizend generaties
Hoe kwam die evolutie tot stand? De fragmenten worden op een vijfpuntsschaal beoordeeld door zevenduizend luisteraars, variërend van 'I can't stand it!' tot 'I love it!'. De best beoordeelde fragmenten krijgen samen kinderen. De eigenschappen worden doorgegeven (recombinatie) en de erfelijke eigenschappen—de boomstructuren met muzikale eigenschappen—krijgen enkele willekeurige veranderingen (mutaties). De ouders sterven, en de kinderen leven voort om beluisterd te worden en de juiste eigenschappen weer aan hun kroost door te geven.
Het onderzoek is inmiddels gepubliceerd in PNAS, maar het loopt nog steeds. Er zijn inmiddels drieduizend generaties loops gemaakt. Elke nieuwe generatie ontstaat op basis van de best beoordeelde tracks uit de vorige ronde plus willekeurige mutaties. Een logisch gevolg daarvan is dat elke generatie iets beter beoordeeld wordt dan zijn voorganger.
Constant niveau
Toen de onderzoekers de resultaten bekeken, zagen ze iets merkwaardigs: na zeshonderd generaties werden de loops niet meer steeds beter beoordeeld. Ze analyseerden de complexiteit van elke gemaakte loop aan de hand van akkoorden en ritmes. Die bleef ook gelijk na zeshonderd generaties. De bijna 2500 generaties die volgden zaten qua beoordeling en complexiteit van zowel de akkoorden als ritme rond een constant niveau.
Het onderzoek heeft wel enkele aspecten waar nog eens goed naar gekeken moet worden. Want waarom stopt de evolutie al na zeshonderd generaties? En is de natuurlijke selectie wel zo natuurlijk? Muzieksmaak wordt al snel geschapen door muziek die door professionals wordt gecomponeerd en geproduceerd. Dit hopen de vier Britten in het vervolg te kunnen ondervangen door de luisteraar zelf uit loops te laten kiezen. Ze maken daarmee de luisteraar een soort componist.
Zelf luisteren en meedoen
Een tekst over muziek is natuurlijk niet zo leuk wanneer je het zelf niet kunt horen. Hieronder kun je een selectie van de fragmenten horen. Een echte indruk van het evolutieproces krijg je namelijk pas wanneer je zelf zowel de eerste als de laatste loops kan beluisteren. Je kunt zelfs nog steeds meedoen met het onderzoek. Dezelfde onderzoekers zijn inmiddels weer een nieuw project gestart, waar niet alleen melodie, maar ook percussie een rol speelt. Ook daaraan kan je meedoen. Het werkt op dezelfde manier als het eerdere onderzoek.
beluister hier de fragmenten
(wetenschap24.nl)
Weg met de componist!
Muziek evolueert uit zichzelf en vormt complexe melodieën
Muziek en cultuur veranderen voortdurend. Is dat te vergelijken met onze eigen evolutie? Vier onderzoekers denken van wel en laten het ook zien.
Evolueert muziek op dezelfde manier als de mens?
Het project draagt de naam DarwinTunes. En het is wat je denkt: een poging om muziek vanzelf te laten evolueren. Een stukje software, internet en enkele duizenden luisteraars zijn genoeg om uit willekeurige geluiden prachtige muziek te laten ontstaan.
Korte fragmentjes
Vier Britse onderzoekers zijn daarmee begonnen omdat ze benieuwd waren of cultuur ook onderhevig is aan evolutie, zoals we dat van al het leven op aarde kennen. De belangrijkste aspecten daarvan zijn willekeurige mutaties en natuurlijke selectie. Ze ontwikkelden een computerprogramma, dat korte stukjes muziek (Engels: loops) maakt op basis van een boomstructuur van muzikale eigenschappen. Die boomstructuur is wat bij een mens het DNA is: de erfelijke eigenschappen.
De eerste generatie loops van DarwinTunes begon als willekeurig samengestelde geluiden op een maat van 125 bpm (beats per minute). Ongeveer even snel als een huidig dance-liedje. Door alleen variaties aan te brengen aan de ritmes en melodieën, afhankelijk van de beoordelingen van luisteraars en willekeurige mutaties, ontstonden er langzaam prettig in het gehoor liggende korte stukjes muziek. Na een aantal generaties wordt zelfs een bassdrum hoorbaar, waarmee er niet alleen een variatie, maar zelfs een heel nieuw element is ontstaan. Muziek, en daarmee cultuur, kan dus onderhevig zijn aan evolutie.
Drieduizend generaties
Hoe kwam die evolutie tot stand? De fragmenten worden op een vijfpuntsschaal beoordeeld door zevenduizend luisteraars, variërend van 'I can't stand it!' tot 'I love it!'. De best beoordeelde fragmenten krijgen samen kinderen. De eigenschappen worden doorgegeven (recombinatie) en de erfelijke eigenschappen—de boomstructuren met muzikale eigenschappen—krijgen enkele willekeurige veranderingen (mutaties). De ouders sterven, en de kinderen leven voort om beluisterd te worden en de juiste eigenschappen weer aan hun kroost door te geven.
Het onderzoek is inmiddels gepubliceerd in PNAS, maar het loopt nog steeds. Er zijn inmiddels drieduizend generaties loops gemaakt. Elke nieuwe generatie ontstaat op basis van de best beoordeelde tracks uit de vorige ronde plus willekeurige mutaties. Een logisch gevolg daarvan is dat elke generatie iets beter beoordeeld wordt dan zijn voorganger.
Constant niveau
Toen de onderzoekers de resultaten bekeken, zagen ze iets merkwaardigs: na zeshonderd generaties werden de loops niet meer steeds beter beoordeeld. Ze analyseerden de complexiteit van elke gemaakte loop aan de hand van akkoorden en ritmes. Die bleef ook gelijk na zeshonderd generaties. De bijna 2500 generaties die volgden zaten qua beoordeling en complexiteit van zowel de akkoorden als ritme rond een constant niveau.
Het onderzoek heeft wel enkele aspecten waar nog eens goed naar gekeken moet worden. Want waarom stopt de evolutie al na zeshonderd generaties? En is de natuurlijke selectie wel zo natuurlijk? Muzieksmaak wordt al snel geschapen door muziek die door professionals wordt gecomponeerd en geproduceerd. Dit hopen de vier Britten in het vervolg te kunnen ondervangen door de luisteraar zelf uit loops te laten kiezen. Ze maken daarmee de luisteraar een soort componist.
Zelf luisteren en meedoen
Een tekst over muziek is natuurlijk niet zo leuk wanneer je het zelf niet kunt horen. Hieronder kun je een selectie van de fragmenten horen. Een echte indruk van het evolutieproces krijg je namelijk pas wanneer je zelf zowel de eerste als de laatste loops kan beluisteren. Je kunt zelfs nog steeds meedoen met het onderzoek. Dezelfde onderzoekers zijn inmiddels weer een nieuw project gestart, waar niet alleen melodie, maar ook percussie een rol speelt. Ook daaraan kan je meedoen. Het werkt op dezelfde manier als het eerdere onderzoek.
beluister hier de fragmenten
(wetenschap24.nl)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
Dat is geen wetenschap en Lucy hebben ze maar beetje botten gevonden en de rest bijgewerkt.quote:
10-06-2012
Maak kennis met Lucy: ze is nog familie
[ afbeelding ]
Dit oude familielid heeft letterlijk haar sporen achtergelaten. Wij presenteren: Australopithecus afarensis, oftewel: Lucy.
Tientallen jaren geleden ontdekten wetenschappers in Afrika iets heel bijzonders. Ze vonden er de resten van een mensachtige. De resten waren zeker drie miljoen jaar oud. En – nu komt het – de resten wezen erop dat de mensachtige rechtop liep. Een unieke vondst, want eerdere mensachtigen op twee benen waren aanzienlijk jonger. Bovendien waren de fossiele resten zeer compleet. De onderzoekers vierden hun vondst die avond, terwijl het liedje ‘Lucy in the Sky with Diamonds‘ uit de speakers galmde. Dat was het moment waarop de resten een echte naam kregen: Lucy.
[ afbeelding ]
Links ziet u wat er van Lucy is teruggevonden. Foto: 120 (via Wikimedia Commons). In het midden een reconstructie van hoe Lucy waarschijnlijk liep. Afbeelding: Chip Clark, Smithsonian Institution / SI.edu. En rechts nog een reconstructie. Foto: Esv (via Wikimedia Commons).
Nieuw
Later zou blijken dat Lucy een heel nieuwe soort was. En waarschijnlijk eentje die ook op onze stamboom thuishoorde. Toch leek Lucy nog in weinig opzichten op de moderne mens. De soort had veel weg van een aap. Bijvoorbeeld de lange slungelige armen, de onderkaak die naar voren stak en de relatief kleine hersenen. Maar in bepaalde opzichten had Lucy ook veel weg van ons. Zo was de mensachtige zeer goed in staat om op twee benen te lopen. Toch deed A. afarensis dat niet altijd: de bouw wijst erop dat de mensachtige zich zowel op twee benen als al klimmend in bomen kon voortbewegen.
[ afbeelding ]
De fossiele resten van het driejarige kind. Afbeelding: SI.edu
.
Meer
Lucy was niet de enige A. afarensis die na miljoenen jaren het daglicht zag. Onderzoekers vonden de restanten van meer dan 300 individuen terug. Waaronder ook de resten van een driejarig kind. Het kind leefde ongeveer 100.000 jaar voor Lucy, het is een meisje en heeft de naam Selam gekregen. Dankzij de vondst van het kind weten onderzoekers ook aardig wat over de ontwikkeling van A. afarensis. Zo weten we dat kinderen van A. afarensis zich ongeveer net zo snel ontwikkelden als jonge chimpansees.
Sporen
Maar onze kennis over A. afarensis is niet alleen gebaseerd op de vondst van gefossiliseerde lichamelijke resten. Want A. afarensis liet nog iets anders achter: voetstappen. Ongeveer 3,6 miljoen jaar geleden liepen de mensachtigen door vulkanisch as. Hun voetstappen werden niet lang daarna bedekt door een tweede laag as. Hierdoor is het 27 meter lange spoor van zo’n zeventig voetstappen uitstekend bewaard gebleven. Op basis van de voetstappen kunnen onderzoekers weer conclusies trekken over het gewicht en de tred van de mensachtigen. Hieruit is bijvoorbeeld gebleken dat de tred van de mensachtigen niet heel veel verschilt van die van ons. Onderzoekers zijn er tamelijk zeker van dat de voetstappen van A. afarensis zijn, want deze mensachtige leefde in die tijd in dit gebied.
[ afbeelding ]
De voetsporen die A. afarensis achterliet. Afbeelding: Karen Carr Studio (via SI.edu).
Op het menu
Op basis van de teruggevonden tanden hebben onderzoekers ook kunnen achterhalen wat A. afarensis graag at. De mensachtige at waarschijnlijk voornamelijk zacht fruit, maar ook noten, zaden en insecten stonden op het menu.
Grote verschillen
A. afarensis is ook heel interessant wanneer we gaan kijken naar de mannen en vrouwen en het verschil daartussen. Want die verschillen zijn groot. Fossiele resten wijzen erop dat een mannetje gemakkelijk 150 centimeter hoog kon worden. Vrouwtjes reikten over het algemeen net ietsje hoger dan één meter. Een verschil van bijna een halve meter! Dat zien we ook in het gewicht terug. Een mannetje woog al snel 42 kilo, terwijl een vrouwtje er slechts 29 woog.
A. afarensis vormt een belangrijke tak in onze steeds verder uitdijende stamboom. We weten uitzonderlijk veel van deze mensachtige. Toch zijn er ook nog wel wat vraagtekens. Zo blijft bijvoorbeeld onduidelijk of A. afarensis nu vooral op twee benen liep of toch nog veel tijd in de bomen doorbracht. Vast lijkt te staan dat de mensachtige familie is: Lucy heeft na miljoenen jaren in de vergetelheid haar plekje op de stamboom ergens tussen Ardipithecus ramidus en Homo habilis opgeëist.
Meer weten over uw afkomst? De komende weekenden lichten we elke keer één (belangrijke) voorouder uit. Vorige week was dat Ardipithecus ramidus.
(scientias.nl)
Dus fake als weet niet wat. Snap niet waarom dit nou in de wetenschap hoort, dit is nooit bewezen en waargenomen.
Onze voorouders waren gewoon MENSEN en geen dieren en als jij daarin geloof dat we van de dieren afstammen nou dat is jou geloof en geen wetenschap namelijk.
Er is nooit waargenomen dat een aap een mensen baby krijgt alleen aap en aap baby is waargenomen en geen mens.
Een paar puntjes:quote:
Dat is geen wetenschap en Lucy hebben ze maar beetje botten gevonden en de rest bijgewerkt.
Dus fake als weet niet wat. Snap niet waarom dit nou in de wetenschap hoort, dit is nooit bewezen en waargenomen.
Onze voorouders waren gewoon MENSEN en geen dieren en als jij daarin geloof dat we van de dieren afstammen nou dat is jou geloof en geen wetenschap namelijk.
Er is nooit waargenomen dat een aap een mensen baby krijgt alleen aap en aap baby is waargenomen en geen mens.
- het idee dat mensen een gemeenschappelijke voorouder hebben met chimpansees, bonobo's, gorilla's en orang-oetans is niet afhankelijk van fossiele vondsten. (Maar wordt daar wel door gesteund.)
- mensen *zijn* dieren.
- mensen *zijn* een apensoort, dus wanneer een mens een beetje krijgt dan is dat een apenbaby.
- waar in de geschiedenis van de mens je voor het eerst van 'mensen' spreekt is voornamelijk een kwestie van smaak. Het is niet alsof dieren (waaronder mensen dus) van de ene op de andere generatie ineens een andere soort zijn. Het is een zeer geleidelijk proces.
Wellicht zou je je gewoon eens wat meer moeten verdiepen in wat de wetenschap nu eigenlijk wel en niet zegt over evolutie, in plaats van ongeinformeerd er tegenaan te schoppen. (En wellicht wat minder luisteren naar voor fraude veroordeelde religieuze mafkezen zoals Hovind, dat help vast ook.)
Het is waarschijnlijk ijdele hoop, maar mocht je interesse hebben in wat de wetenschap nu daadwerkelijk zegt over evolutie dan is dit best een aardige serie:
PS: voor een verdere discussie van evolutie kun je hier terecht:
[ Centraal ] Evolutie discussie & vragentopic.
Daarvoor is dit topic eigenlijk niet bedoeld.
[ Bericht 23% gewijzigd door Molurus op 22-06-2012 19:07:01 ]
Niet meer aanwezig in dit forum.
Ze hebben gewoon een menselijke bot toegevoegd en gezegd we hebben bewijs precies wat hun beeldvorming is, het blijft geen feit maar een menselijke verbeelding hoe het uit zou hebben gezien dat is de punt.quote:
[..]
Een paar puntjes:
- het idee dat mensen een gemeenschappelijke voorouder hebben met chimpansees, bonobo's, gorilla's en orang-oetans is niet afhankelijk van fossiele vondsten. (Maar wordt daar wel door gesteund.)
- mensen *zijn* dieren.
- mensen *zijn* een apensoort, dus wanneer een mens een beetje krijgt dan is dat een apenbaby.
- waar in de geschiedenis van de mens je voor het eerst van 'mensen' spreekt is voornamelijk een kwestie van smaak. Het is niet alsof dieren (waaronder mensen dus) van de ene op de andere generatie ineens een andere soort zijn. Het is een zeer geleidelijk proces.
Wellicht zou je je gewoon eens wat meer moeten verdiepen in wat de wetenschap nu eigenlijk wel en niet zegt over evolutie, in plaats van ongeinformeerd er tegenaan te schoppen. (En wellicht wat minder luisteren naar voor fraude veroordeelde religieuze mafkezen zoals Hovind, dat help vast ook.)
Het is waarschijnlijk ijdele hoop, maar mocht je interesse hebben in wat de wetenschap nu daadwerkelijk zegt over evolutie dan is dit best een aardige serie:
PS: voor een verdere discussie van evolutie kun je hier terecht:
[ Centraal ] Evolutie discussie & vragentopic.
Daarvoor is dit topic eigenlijk niet bedoeld.
Er zijn maar maar enkele botjes van lucy gevonden en andere gedeelde op paar honderd meter verder gevonden van Lucy, niemand kan een conclusie trekken dat een wij van de Apen afstammen dat is nooit waargenomen en nooit geobserveerd dan kan je zoveel video's plaatsen wat je wilt dat bewijst helemaal niets alleen de beeldvorming wat de evolutionisten in GELOVEN!!
PS: ik heb alle vragen gesteld maar krijg opeens steeds te horen wat is definitie van soort weet je het nog
Ze hadden geen argumenten meer dan gingen ze opeens over naar wat een definitie van soort is.Het heeft geen nut om daar naar de topic te gaan, die poster met al dat menselijke verbeelding poste is puur indoctrinatie met geen feiten.
Ze hebben ongeveer 40% van het skelet gevonden, waaronder delen van de schedel, die je aapachtig zou kunnen noemen, en het bekken, dat meer overeenkomst met dat van een mens vertoont. Dat is wel wat meer dan "enkele botjes". Men erkent verder ook gewoon dat niet alle anatomische details bekend zijn.quote:
[..]
Er zijn maar maar enkele botjes van lucy gevonden en andere gedeelde op paar honderd meter verder gevonden van Lucy, niemand kan een conclusie trekken dat een wij van de Apen afstammen dat is nooit waargenomen en nooit geobserveerd dan kan je zoveel video's plaatsen wat je wilt dat bewijst helemaal niets alleen de beeldvorming wat de evolutionisten in GELOVEN!!
oh god moeten we nu keer op keer weer dezelfde NITWIT argumenten aanhoren van creationisten die zich totaal niet in de materie hebben verdiept.
Alpha kenny one
Zo zie je maar weer hoe het is gesteld met het denkvermogen van zulke mensen, triestquote:
oh god moeten we nu keer op keer weer dezelfde NITWIT argumenten aanhoren van creationisten die zich totaal niet in de materie hebben verdiept.
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
23-06-2012
Maak kennis met handige Homo habilis
Zijn naam betekent ‘handige mens’, maar was de Homo habilis dat eigenlijk wel? Het verhaal van een controversiële soort.
‘Handige mens’ betekent Homo habilis letterlijk. Een naam die de mensachtige te danken heeft aan de gereedschappen die dicht bij zijn fossiele resten werden aangetroffen. Heel geavanceerd waren die gereedschappen nog niet. Ze waren gemaakt van steen en deden dienst als een soort hamers.
Eerste homo
De H. habilis leefde tussen de 2,4 en 1,6 miljoen jaar geleden en bevindt zich op de tijdlijn tusen de Australopithecus afarensis en de Australopithecus sediba. De H. habilis is de eerste mensachtige uit het Homo-geslacht. Dat de H. habilis in dat geslacht een plekje kreeg toegewezen, heeft hij aan verschillende eigenschappen te danken. Samenvattend kan worden gesteld dat de mensachtige in veel sterkere mate dan de A. afarensis op de moderne mens leek. Toch is lang niet iedereen het ermee eens dat deze mensachtige in het Homo-geslacht is ingedeeld.
Schedel van de Homo habilis. Foto: Guérin Nicolas (via Wikimedia Commons).
Uiterlijk
De H. habilis was vrij kort: ongeveer één tot 1,35 meter lang. De mensachtige woog zo’n 32 kilo. De schedel was met een inhoud van 600 tot 700 kubieke centimeter vrij klein. Ter vergelijking: wij hebben een herseninhoud van zo’n 1000 tot 2000 kubieke centimeter. De herseninhoud van de H. habilis was wel iets groter dan die van bijvoorbeeld de A. afarensis (Lucy): deze mensachtige had een herseninhoud van 387 tot 550 kubieke centimeter. Wat ook opvalt aan het uiterlijk van H. habilis is zijn gezicht. Dit is vrij ‘menselijk’: de kaak stak niet zover naar voren en de kaakspieren waren kleiner.
Gereedschappen
Zoals gezegd werden bij H. habilis gereedschappen aangetroffen. De oudste zijn bijna 2,5 miljoen jaar oud en werden vooral gebruikt als bijl of hamer. Maar wat deed de mensachtige precies met deze gereedschappen? Dat is lastig vast te stellen, sterker nog: het is niet eens helemaal duidelijk of H. habilis de gereedschappen wel gebruikte. H. habilis was namelijk niet helemaal alleen… Nog niet zolang geleden vonden wetenschappers namelijk resten van H. erectus. De resten bleken uit dezelfde tijd te stammen als de resten van H. habilis. De twee leefden dus naast elkaar! En dat maakt het hele plaatje een stuk ingewikkelder. Zo werd het lastiger om vast te stellen of H. habilis ook daadwerkelijk de maker en gebruiker van de gereedschappen was. Maar dat niet alleen: ook de stamboom van ons mensen werd ingewikkelder. Lang werd namelijk gedacht dat H. habilis de voorouder van H. erectus was, maar nu blijken ze naast elkaar bestaan te hebben. Even werd er zelfs getwijfeld of H. habilis dan wel op de menselijke stamboom thuishoorde. Maar tot op de dag van vandaag wordt de mensachtige nog als een voorouder beschouwd.
De voet van OH 8. Foto: Chip Clark / Smithsonian Institution.
Opgegeten?
Alles wat we tot op heden van de H. habilis weten, is gebaseerd op fossiele resten die zijn teruggevonden. Bijvoorbeeld de voet die in 1960 in Tanzania werd aangetroffen. De voet behoorde toe aan een zeer ongelukkige H. habilis. De voet mist een stuk van de hiel. Waarschijnlijk is het afgebeten door een krokodil. De voet werd namelijk niet ver van een meer waar ooit krokodillen in woonden, teruggevonden.
H. habilis is een controversiële soort die door vele vragen omringd wordt. Zijn de gereedschappen waar hij naar vernoemd is, wel van hem? En is het wel een echte mensachtige? En als hij dat is, waar hoort hij dan op de stamboom plaats? Vooralsnog kunnen we die vragen niet beantwoorden, maar wellicht duiken er nog eens fossielen op die duidelijk maken wie Homo habilis echt was.
Meer weten over de mensachtigen die in de tijd voor Homo habilis de aarde bevolkten? Lees hier het verhaal van Ardi of verdiep u hier in het verhaal van Lucy.
(scientias.nl)
Maak kennis met handige Homo habilis
Zijn naam betekent ‘handige mens’, maar was de Homo habilis dat eigenlijk wel? Het verhaal van een controversiële soort.
‘Handige mens’ betekent Homo habilis letterlijk. Een naam die de mensachtige te danken heeft aan de gereedschappen die dicht bij zijn fossiele resten werden aangetroffen. Heel geavanceerd waren die gereedschappen nog niet. Ze waren gemaakt van steen en deden dienst als een soort hamers.
Eerste homo
De H. habilis leefde tussen de 2,4 en 1,6 miljoen jaar geleden en bevindt zich op de tijdlijn tusen de Australopithecus afarensis en de Australopithecus sediba. De H. habilis is de eerste mensachtige uit het Homo-geslacht. Dat de H. habilis in dat geslacht een plekje kreeg toegewezen, heeft hij aan verschillende eigenschappen te danken. Samenvattend kan worden gesteld dat de mensachtige in veel sterkere mate dan de A. afarensis op de moderne mens leek. Toch is lang niet iedereen het ermee eens dat deze mensachtige in het Homo-geslacht is ingedeeld.
Schedel van de Homo habilis. Foto: Guérin Nicolas (via Wikimedia Commons).
Uiterlijk
De H. habilis was vrij kort: ongeveer één tot 1,35 meter lang. De mensachtige woog zo’n 32 kilo. De schedel was met een inhoud van 600 tot 700 kubieke centimeter vrij klein. Ter vergelijking: wij hebben een herseninhoud van zo’n 1000 tot 2000 kubieke centimeter. De herseninhoud van de H. habilis was wel iets groter dan die van bijvoorbeeld de A. afarensis (Lucy): deze mensachtige had een herseninhoud van 387 tot 550 kubieke centimeter. Wat ook opvalt aan het uiterlijk van H. habilis is zijn gezicht. Dit is vrij ‘menselijk’: de kaak stak niet zover naar voren en de kaakspieren waren kleiner.
Gereedschappen
Zoals gezegd werden bij H. habilis gereedschappen aangetroffen. De oudste zijn bijna 2,5 miljoen jaar oud en werden vooral gebruikt als bijl of hamer. Maar wat deed de mensachtige precies met deze gereedschappen? Dat is lastig vast te stellen, sterker nog: het is niet eens helemaal duidelijk of H. habilis de gereedschappen wel gebruikte. H. habilis was namelijk niet helemaal alleen… Nog niet zolang geleden vonden wetenschappers namelijk resten van H. erectus. De resten bleken uit dezelfde tijd te stammen als de resten van H. habilis. De twee leefden dus naast elkaar! En dat maakt het hele plaatje een stuk ingewikkelder. Zo werd het lastiger om vast te stellen of H. habilis ook daadwerkelijk de maker en gebruiker van de gereedschappen was. Maar dat niet alleen: ook de stamboom van ons mensen werd ingewikkelder. Lang werd namelijk gedacht dat H. habilis de voorouder van H. erectus was, maar nu blijken ze naast elkaar bestaan te hebben. Even werd er zelfs getwijfeld of H. habilis dan wel op de menselijke stamboom thuishoorde. Maar tot op de dag van vandaag wordt de mensachtige nog als een voorouder beschouwd.
De voet van OH 8. Foto: Chip Clark / Smithsonian Institution.
Opgegeten?
Alles wat we tot op heden van de H. habilis weten, is gebaseerd op fossiele resten die zijn teruggevonden. Bijvoorbeeld de voet die in 1960 in Tanzania werd aangetroffen. De voet behoorde toe aan een zeer ongelukkige H. habilis. De voet mist een stuk van de hiel. Waarschijnlijk is het afgebeten door een krokodil. De voet werd namelijk niet ver van een meer waar ooit krokodillen in woonden, teruggevonden.
H. habilis is een controversiële soort die door vele vragen omringd wordt. Zijn de gereedschappen waar hij naar vernoemd is, wel van hem? En is het wel een echte mensachtige? En als hij dat is, waar hoort hij dan op de stamboom plaats? Vooralsnog kunnen we die vragen niet beantwoorden, maar wellicht duiken er nog eens fossielen op die duidelijk maken wie Homo habilis echt was.
Meer weten over de mensachtigen die in de tijd voor Homo habilis de aarde bevolkten? Lees hier het verhaal van Ardi of verdiep u hier in het verhaal van Lucy.
(scientias.nl)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
27-06-2012
'Monster Loch Ness ontkracht evolutietheorie'
Scholieren in de Amerikaanse staat Louisiana krijgen aangeleerd dat het monster van Loch Ness echt bestaat. Leraren van christelijke privéscholen voeren het mythische monster aan om de evolutietheorie te ontkrachten. Dat heeft de Schotse krant The Scotsman gemeld.
Het meer van Loch Ness
Volgens de door Charles Darwin opgestelde evolutietheorie veranderen of verdwijnen soorten in de loop van de tijd onder meer door leefomstandigheden. Volgens wetenschappers stierven dinosaurussen 65 miljoen jaar geleden massaal uit. Tegenstanders beweren nu dat 'Nessie' bestaat om zo aan te tonen dat dinosaurussen wel degelijk tegelijkertijd leefden met de mens, die volgens de evolutietheorie pas 200.000 jaar geleden opdook.
(Telegraaf)
Belachelijk dit, te idioot voor woorden
'Monster Loch Ness ontkracht evolutietheorie'
Scholieren in de Amerikaanse staat Louisiana krijgen aangeleerd dat het monster van Loch Ness echt bestaat. Leraren van christelijke privéscholen voeren het mythische monster aan om de evolutietheorie te ontkrachten. Dat heeft de Schotse krant The Scotsman gemeld.
Het meer van Loch Ness
Volgens de door Charles Darwin opgestelde evolutietheorie veranderen of verdwijnen soorten in de loop van de tijd onder meer door leefomstandigheden. Volgens wetenschappers stierven dinosaurussen 65 miljoen jaar geleden massaal uit. Tegenstanders beweren nu dat 'Nessie' bestaat om zo aan te tonen dat dinosaurussen wel degelijk tegelijkertijd leefden met de mens, die volgens de evolutietheorie pas 200.000 jaar geleden opdook.
(Telegraaf)
Belachelijk dit, te idioot voor woorden
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
Ik verbaas me over de hoeveelheid mensen die alle mogelijke bullcrap geloven, van Loch Fles tot neergestorte vliegende schotels in de baltic.quote:
In Baden-Badener Badeseen kann man Baden-Badener baden sehen.
01-07-2012
Oertante Ida
Een van de meest geruchtmakende paleontologische vondsten van de laatste jaren is het aapje Ida. Een replica van deze ‘missing link’ in de primatenevolutie is nu te zien in Geologisch Museum Hofland in Laren.
De naam Ida ligt makkelijker in de mond dan Darwinius masillae, de naam die de fossiele primaat kreeg bij de officiële publicatie en presentatie in 2009. Charles Darwin is vernoemd vanwege het 200ste geboortejaar van deze grote man van de evolutietheorie. Ida leefde 47 miljoen jaar geleden. Zoals haar naam suggereert was het een apenmeisje. Doordat haar skelet vrijwel volledig bewaard is gebleven, inclusief resten van maaginhoud en beharing, gaat het om een unieke primatenvondst, die nieuwe inzichten biedt over de bouw en ontwikkeling van de primaten in een tijd – het Eoceen – dat de scheiding tussen halfapen en echte apen plaatsvond.
De fossiele primaat Darwinius masillae, beter bekend als aapje Ida Afbeelding: © Plos One
1 miljoen euro
Ida is te vinden in het Natuurhistorisch Museum van Oslo, dat een miljoen euro voor haar over had. De vertebratenpaleontoloog en uiniversiteitsmedewerker Jørn Hurum wist dit fossiel in 2007 in de wacht te slepen. Dit dankzij een hem bekende Duitse fossielenhandelaar, die dit object discreet te koop aanbood namens de vinder die onbekend wenste te blijven. Deze verzamelaar heeft het fossiel rond 1983 gevonden in groeve Messel bij Darmstadt. Voor kenners is Messel een begrip vanwege de perfecte conservering van de fossielen. Museum Naturalis heeft een jaar of vijf geleden een prachtige tentoonstelling over dieren uit deze groeve voor het voetlicht gebracht.
Replica van Ida
Wat Naturalis toen nog niet had, maar later wel kreeg, is een van de zes voor wetenschappelijk onderzoek gemaakte replica’s van Ida. Hun replica wordt nu tentoongesteld in Geologisch Museum Hofland in Laren. In de loop van 2013 verdwijnt dit fraaie stuk weer in het museale depot van Naturalis. Een reis naar dit museum is ook al de moeite waard omdat Ida geëxposeerd wordt in het kader van de jubileumtentoonstelling “En toen….kwam de mens”, over de evolutie van de zoogdieren, in het bijzonder ook de opkomst van de mens.
Ooit dreigde sluiting en omvorming tot afvalstort voor groeve Messel. In 1995 kreeg deze zo unieke groeve echter de status van UNESCO Werelderfgoed. Terecht, want inmiddels zijn er zoveel uiteenlopende en prachtige fossielen gevonden, dat een unieke inkijk in het leven gedurende het Eoceen mogelijk is. Afbeelding: © Forschungsinstitut und Naturmuseum Senckenberg, Grube Messel
Fossielen in schalie
Groeve Messel ligt bij Darmstadt. De groeve werd geopend vanwege de daar aanwezige Ölschiefer, een oliehoudende, wat bladderige verwerende kleisteen, oftewel schalie. Deze schalie, die rijk is aan organische verbindingen, bevat ook 40% water en bij uitdroging verkruimelt het gesteente, inclusief fossiele resten. Pas nadat 50 jaar geleden de kunstharsen hun intree deden en inbedding in dit materiaal mogelijk werd konden de gevonden fossielen permanent bewaard worden. Veel materiaal uit de groeve Messel is tentoongesteld in het Senckenberg Museum in Frankfurt. De medewerkers van het museum doen in de groeve nog steeds nieuwe vondsten.
Freatische eruptie Afbeelding: © Wikimedia Commons
Opvulling van een vulkaanmeer
Het bijzondere van groeve Messel is dat de fossielhoudende kleien de opvulling van een vroeger vulkaanmeer zijn. Dit vulkanisme was gekoppeld aan de vorming van de grote Rijndalslenk, een groot noord-zuid gericht breuksysteem dat ook tegenwoordig nog tektonisch actief is. Doordat opstijgend, heet magma in de breukzone zich kon mengen met grondwater ontstond een heftige explosie, een zogeheten freatische eruptie (mogelijk zelfs meerdere). Het eindresultaat was een enorm gat waarin zich een meer vormde van ca. 400 m diep bij een grootste lengte van 1500 m. Dit Messel-meer lag te midden van bijna tropisch regenwoud. Gedurende de ongeveer 1.5 miljoen jaar dat de opvulling doorging zijn niet alleen veel planten en waterdieren op de bodem terecht gekomen, maar ook landdieren en vogels. Er zijn alleen al ca. 70 oerpaardjes gevonden, die de grootte van een foxterrier hebben.
Gebroken pols
Hoe kwam nu een boomdier als Ida in het meer terecht? Haar skelet toont dat haar rechterpols gebroken is geweest, maar nog niet helemaal was genezen toen ze verdronk. Ook het bot van haar linkeronderarm is gebroken geweest. Ze was dus wat kreupel. Een goede mogelijkheid is dat Ida bij de meeroever was toen er een vulkanische ontgassing van CO2 vanuit de diepte plaats vond. Ze kon zich niet snel genoeg redden, raakte bedwelmd en verdronk; een lot dat meerdere landdieren moet hebben getroffen.
In normaal, zuurstofrijk water zullen organische resten snel wegrotten. Het Messelmeer echter was zo diep ten opzichte van de grootte, dat zuurstofuitwisseling met het bodemwater onmogelijk was. In dat diepe, uiterst rustige en reducerende bodemmilieu bleven de afgezonken dieren en planten intact en fossiliseerden daar wonderlijk goed.
Heilige Graal van de paleontologie
Na de stille aankoop van Ida heeft een specialistenteam bijna twee jaar in het geheim uitvoerig onderzoek aan haar resten verricht. Van meet af aan was het hen namelijk duidelijk dat dit beestje wel eens de Heilige Graal van de paleontologie zou kunnen zijn, om met grote woorden van Jørn Hurum te spreken, een ontbrekende schakel in de stamboom van de primaten. Hun onderzoek toont overtuigend aan dat Ida een vrij kleine kleine, fruitetende en boombewonende aap was, een dier dat zich goed kon vastgrijpen en springen. Gezien de grote oogkassen was het vermoedelijk een nachtdier.
Ringstaartmaki Afbeelding: © Anne Fortuin
De anatomie van Ida vertoont naast kenmerken van de primaten met een natte neus, de Strepsirrhini, zoals de ringstaartmaki (een lemuur van Madagascar), ook anatomische kenmerken van de primaten met een droge neus, de Haplorhini, de gewone apen. Onder andere de aanwezigheid van een vergroeid schedeldak met een relatief grote herseninhoud en een vrij platte snuit wijzen daarop. Ida zou daarmee een overgangsvorm tussen beide groepen kunnen vertegenwoordigen en een centrale positie innemen in de ontwikkeling van de oerapen tot de mens.
Overdreven claims?
Met de nodige bombarie werd de vondstbeschrijving in 2009 in New York wereldkundig gemaakt en even stond Ida in de schijnwerpers van de wereldpers. A gauw klonk er echter ook kritiek van vakgenoten naast bewondering voor de analyses. Hun bezwaar komt er vooral op neer dat er nog te veel onduidelijkheden zijn over de ontwikkeling van de vroegere primaten. Het is kortom nog te vroeg om Ida’s soort als rechtstreekse voorouders te zien in de ontwikkeling die uiteindelijk naar de mens voerde, zoals met name in de pers wel gesuggereerd is. Ida blijft echter bijzonder fascinerend als mogelijke oertante.
Bron:
Franzen JL, Gingerich PD, Habersetzer J, Hurum JH, von Koenigswald W, et al. (2009), Complete Primate Skeleton from the Middle Eocene of Messel in Germany: Morphology and Paleobiology. PLos One, mei 2009
(Kennislink)
Oertante Ida
Een van de meest geruchtmakende paleontologische vondsten van de laatste jaren is het aapje Ida. Een replica van deze ‘missing link’ in de primatenevolutie is nu te zien in Geologisch Museum Hofland in Laren.
De naam Ida ligt makkelijker in de mond dan Darwinius masillae, de naam die de fossiele primaat kreeg bij de officiële publicatie en presentatie in 2009. Charles Darwin is vernoemd vanwege het 200ste geboortejaar van deze grote man van de evolutietheorie. Ida leefde 47 miljoen jaar geleden. Zoals haar naam suggereert was het een apenmeisje. Doordat haar skelet vrijwel volledig bewaard is gebleven, inclusief resten van maaginhoud en beharing, gaat het om een unieke primatenvondst, die nieuwe inzichten biedt over de bouw en ontwikkeling van de primaten in een tijd – het Eoceen – dat de scheiding tussen halfapen en echte apen plaatsvond.
De fossiele primaat Darwinius masillae, beter bekend als aapje Ida Afbeelding: © Plos One
1 miljoen euro
Ida is te vinden in het Natuurhistorisch Museum van Oslo, dat een miljoen euro voor haar over had. De vertebratenpaleontoloog en uiniversiteitsmedewerker Jørn Hurum wist dit fossiel in 2007 in de wacht te slepen. Dit dankzij een hem bekende Duitse fossielenhandelaar, die dit object discreet te koop aanbood namens de vinder die onbekend wenste te blijven. Deze verzamelaar heeft het fossiel rond 1983 gevonden in groeve Messel bij Darmstadt. Voor kenners is Messel een begrip vanwege de perfecte conservering van de fossielen. Museum Naturalis heeft een jaar of vijf geleden een prachtige tentoonstelling over dieren uit deze groeve voor het voetlicht gebracht.
Replica van Ida
Wat Naturalis toen nog niet had, maar later wel kreeg, is een van de zes voor wetenschappelijk onderzoek gemaakte replica’s van Ida. Hun replica wordt nu tentoongesteld in Geologisch Museum Hofland in Laren. In de loop van 2013 verdwijnt dit fraaie stuk weer in het museale depot van Naturalis. Een reis naar dit museum is ook al de moeite waard omdat Ida geëxposeerd wordt in het kader van de jubileumtentoonstelling “En toen….kwam de mens”, over de evolutie van de zoogdieren, in het bijzonder ook de opkomst van de mens.
Ooit dreigde sluiting en omvorming tot afvalstort voor groeve Messel. In 1995 kreeg deze zo unieke groeve echter de status van UNESCO Werelderfgoed. Terecht, want inmiddels zijn er zoveel uiteenlopende en prachtige fossielen gevonden, dat een unieke inkijk in het leven gedurende het Eoceen mogelijk is. Afbeelding: © Forschungsinstitut und Naturmuseum Senckenberg, Grube Messel
Fossielen in schalie
Groeve Messel ligt bij Darmstadt. De groeve werd geopend vanwege de daar aanwezige Ölschiefer, een oliehoudende, wat bladderige verwerende kleisteen, oftewel schalie. Deze schalie, die rijk is aan organische verbindingen, bevat ook 40% water en bij uitdroging verkruimelt het gesteente, inclusief fossiele resten. Pas nadat 50 jaar geleden de kunstharsen hun intree deden en inbedding in dit materiaal mogelijk werd konden de gevonden fossielen permanent bewaard worden. Veel materiaal uit de groeve Messel is tentoongesteld in het Senckenberg Museum in Frankfurt. De medewerkers van het museum doen in de groeve nog steeds nieuwe vondsten.
Freatische eruptie Afbeelding: © Wikimedia Commons
Opvulling van een vulkaanmeer
Het bijzondere van groeve Messel is dat de fossielhoudende kleien de opvulling van een vroeger vulkaanmeer zijn. Dit vulkanisme was gekoppeld aan de vorming van de grote Rijndalslenk, een groot noord-zuid gericht breuksysteem dat ook tegenwoordig nog tektonisch actief is. Doordat opstijgend, heet magma in de breukzone zich kon mengen met grondwater ontstond een heftige explosie, een zogeheten freatische eruptie (mogelijk zelfs meerdere). Het eindresultaat was een enorm gat waarin zich een meer vormde van ca. 400 m diep bij een grootste lengte van 1500 m. Dit Messel-meer lag te midden van bijna tropisch regenwoud. Gedurende de ongeveer 1.5 miljoen jaar dat de opvulling doorging zijn niet alleen veel planten en waterdieren op de bodem terecht gekomen, maar ook landdieren en vogels. Er zijn alleen al ca. 70 oerpaardjes gevonden, die de grootte van een foxterrier hebben.
Gebroken pols
Hoe kwam nu een boomdier als Ida in het meer terecht? Haar skelet toont dat haar rechterpols gebroken is geweest, maar nog niet helemaal was genezen toen ze verdronk. Ook het bot van haar linkeronderarm is gebroken geweest. Ze was dus wat kreupel. Een goede mogelijkheid is dat Ida bij de meeroever was toen er een vulkanische ontgassing van CO2 vanuit de diepte plaats vond. Ze kon zich niet snel genoeg redden, raakte bedwelmd en verdronk; een lot dat meerdere landdieren moet hebben getroffen.
In normaal, zuurstofrijk water zullen organische resten snel wegrotten. Het Messelmeer echter was zo diep ten opzichte van de grootte, dat zuurstofuitwisseling met het bodemwater onmogelijk was. In dat diepe, uiterst rustige en reducerende bodemmilieu bleven de afgezonken dieren en planten intact en fossiliseerden daar wonderlijk goed.
Heilige Graal van de paleontologie
Na de stille aankoop van Ida heeft een specialistenteam bijna twee jaar in het geheim uitvoerig onderzoek aan haar resten verricht. Van meet af aan was het hen namelijk duidelijk dat dit beestje wel eens de Heilige Graal van de paleontologie zou kunnen zijn, om met grote woorden van Jørn Hurum te spreken, een ontbrekende schakel in de stamboom van de primaten. Hun onderzoek toont overtuigend aan dat Ida een vrij kleine kleine, fruitetende en boombewonende aap was, een dier dat zich goed kon vastgrijpen en springen. Gezien de grote oogkassen was het vermoedelijk een nachtdier.
Ringstaartmaki Afbeelding: © Anne Fortuin
De anatomie van Ida vertoont naast kenmerken van de primaten met een natte neus, de Strepsirrhini, zoals de ringstaartmaki (een lemuur van Madagascar), ook anatomische kenmerken van de primaten met een droge neus, de Haplorhini, de gewone apen. Onder andere de aanwezigheid van een vergroeid schedeldak met een relatief grote herseninhoud en een vrij platte snuit wijzen daarop. Ida zou daarmee een overgangsvorm tussen beide groepen kunnen vertegenwoordigen en een centrale positie innemen in de ontwikkeling van de oerapen tot de mens.
Overdreven claims?
Met de nodige bombarie werd de vondstbeschrijving in 2009 in New York wereldkundig gemaakt en even stond Ida in de schijnwerpers van de wereldpers. A gauw klonk er echter ook kritiek van vakgenoten naast bewondering voor de analyses. Hun bezwaar komt er vooral op neer dat er nog te veel onduidelijkheden zijn over de ontwikkeling van de vroegere primaten. Het is kortom nog te vroeg om Ida’s soort als rechtstreekse voorouders te zien in de ontwikkeling die uiteindelijk naar de mens voerde, zoals met name in de pers wel gesuggereerd is. Ida blijft echter bijzonder fascinerend als mogelijke oertante.
Bron:
Franzen JL, Gingerich PD, Habersetzer J, Hurum JH, von Koenigswald W, et al. (2009), Complete Primate Skeleton from the Middle Eocene of Messel in Germany: Morphology and Paleobiology. PLos One, mei 2009
(Kennislink)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
08-07-2012
De enige echte hobbit: Homo floresiensis
In 2003 doen wetenschappers op het eilandje Flores een wel heel bijzondere ontdekking. Ze vinden er een miniatuurmens: direct laait een interessante discussie op…
De eerste resten die van de Homo floresiensis werden teruggevonden, zijn die van een vrouw en gaan de boeken in als LB1. De onderzoekers vinden de resten in een laag vulkanische as. De resten zijn 18.000 jaar oud en bijzonder compleet: niet alleen wordt een vrijwel complete schedel, maar ook handen, voeten, benen en een groot deel van het bekken teruggevonden.
LB1. Foto: Chip Clark / Smithsonian Institution.
Kleintje
Wat LB1 het meest bijzonder maakt, is toch wel de grootte. Want de fossiele resten wijzen erop dat de vrouw bijzonder klein was. Ze was net ietsje langer dan 1 meter. Haar hoofd is ook klein: ongeveer een derde van de grootte van ons hoofd. De tanden zijn relatief groot. Het gewicht van de H. floresiensis was niet veel groter dan zo’n 25 kilo. In 2004 wordt besloten dat LB1 toch echt tot een nieuwe soort behoort. Die soort krijgt de naam Homo floresiensis.
Ziek
Daarmee laait een interessante discussie op die tot op de dag van vandaag voortduurt. Want is LB1 wel een nieuwe soort? Was het niet een ‘gewone’ mensachtig met een afwijking of ziekte die ervoor zorgde dat ze zo klein bleef? Als daarna op Flores nog meer resten van de kleine mensachtige worden teruggevonden – sommige wel 95.000 jaar oud – zijn veel wetenschappers overtuigd. Maar er blijven onderzoekers die beweren dat het geen nieuwe soort betreft.
Intelligent
Zoals gezegd was de schedel van de H. floresiensis heel klein. Men zou dan ook verwachten dat de soort niet al te intelligent was. Toch is uit opgravingen gebleken dat de H. floresiensis gereedschappen gebruikte, op grote dieren joeg en mogelijk ook gebruik maakte van vuur. Hoe kan een mensachtige met zo’n klein brein daartoe in staat zijn? Onderzoeker Dean Falk beet zich in dat vraagstuk vast. Met behulp van computermodellen toonde ze aan dat LB1 ondanks dat kleine brein tot grootste dingen in staat was. “Het brein werd niet groter, de bedrading werd vernieuwd en opnieuw georganiseerd en dat is heel interessant.” Met dat opnieuw georganiserde brein was LB1 in staat om complexe cognitieve processen te ‘draaien’. Falk is er overigens van overtuigd dat H. floresiensis een nieuwe soort is en dat het kleine formaat van de mensachtige dus niet verklaard kan worden door een ziekte. Ze vergeleek de hersenen van H. floresiensis met die van moderne mensen en moderne mensen met microcefalie (een afwijking waarbij de schedel heel klein is). H. floresiensis bleek daarbij meer gemeen te hebben met de moderne mens dan met de moderne mens met microcefalie.
De grot waarin de eerste resten van de Floresmens werden gevonden. Foto: Rosino (via Wikimedia Commons).
Waarom?
Maar als H. floresiensis niet aan een ziekte leed, waarom was deze dan toch zo klein? Dat is onduidelijk: nog steeds weten we niet waar H. floresiensis vandaan kwam. “Waar stamt deze van af? Wie zijn zijn familieleden en wat kan het ons vertellen over de evolutie van de mens?” vraagt Falk zich hardop af. We weten het niet. Wel wordt er druk gespeculeerd over de oorzaken van het kleine lichaam van de Floresmens. Het is mogelijk dat de Floresmens gehoorzaamde aan de Wet van Foster. Volgens deze wet worden kleine diersoorten groter doordat ze op een eiland met minder roofdieren te maken hebben. Grote soorten worden juist kleiner, omdat er op het eiland minder voedsel voorhanden is. Een andere mogelijkheid is dat de voorouders van de Floresmens al aan de kleine kant waren toen ze zich op Flores vestigden.
Falk mag er dan van overtuigd zijn dat H. floresiensis niet aan een ziekte leed, andere wetenschappers sluiten die mogelijkheid nog niet uit. En daarmee blijft H. floresiensis een van de meest controversiële mensachtigen. En het kleine formaat is niet het enige waar onderzoekers nog niet echt mee uit de voeten kunnen. Er zijn meer vraagtekens. Zo is nog altijd onduidelijk waardoor de mensachtig uiteindelijk uitstierf. Ook weten we niet in hoeverre de Floresmens genetisch gezien op andere mensachtigen leek, waardoor het lastig is om deze op de tijdlijn met mensachtigen te plaatsen. De kleine mensachtige is en blijft dan ook een groot raadsel.
Meer weten over de mensachtigen die jaren geleden deze aarde bevolkten? Lees dan ook alles over Ardi, de handige Homo habilis en Lucy. En houd Scientias.nl goed in de gaten, want de komende weekenden laten we u kennis maken met nog meer mensachtigen.
(Scientias.nl)
De enige echte hobbit: Homo floresiensis
In 2003 doen wetenschappers op het eilandje Flores een wel heel bijzondere ontdekking. Ze vinden er een miniatuurmens: direct laait een interessante discussie op…
De eerste resten die van de Homo floresiensis werden teruggevonden, zijn die van een vrouw en gaan de boeken in als LB1. De onderzoekers vinden de resten in een laag vulkanische as. De resten zijn 18.000 jaar oud en bijzonder compleet: niet alleen wordt een vrijwel complete schedel, maar ook handen, voeten, benen en een groot deel van het bekken teruggevonden.
LB1. Foto: Chip Clark / Smithsonian Institution.
Kleintje
Wat LB1 het meest bijzonder maakt, is toch wel de grootte. Want de fossiele resten wijzen erop dat de vrouw bijzonder klein was. Ze was net ietsje langer dan 1 meter. Haar hoofd is ook klein: ongeveer een derde van de grootte van ons hoofd. De tanden zijn relatief groot. Het gewicht van de H. floresiensis was niet veel groter dan zo’n 25 kilo. In 2004 wordt besloten dat LB1 toch echt tot een nieuwe soort behoort. Die soort krijgt de naam Homo floresiensis.
Ziek
Daarmee laait een interessante discussie op die tot op de dag van vandaag voortduurt. Want is LB1 wel een nieuwe soort? Was het niet een ‘gewone’ mensachtig met een afwijking of ziekte die ervoor zorgde dat ze zo klein bleef? Als daarna op Flores nog meer resten van de kleine mensachtige worden teruggevonden – sommige wel 95.000 jaar oud – zijn veel wetenschappers overtuigd. Maar er blijven onderzoekers die beweren dat het geen nieuwe soort betreft.
Intelligent
Zoals gezegd was de schedel van de H. floresiensis heel klein. Men zou dan ook verwachten dat de soort niet al te intelligent was. Toch is uit opgravingen gebleken dat de H. floresiensis gereedschappen gebruikte, op grote dieren joeg en mogelijk ook gebruik maakte van vuur. Hoe kan een mensachtige met zo’n klein brein daartoe in staat zijn? Onderzoeker Dean Falk beet zich in dat vraagstuk vast. Met behulp van computermodellen toonde ze aan dat LB1 ondanks dat kleine brein tot grootste dingen in staat was. “Het brein werd niet groter, de bedrading werd vernieuwd en opnieuw georganiseerd en dat is heel interessant.” Met dat opnieuw georganiserde brein was LB1 in staat om complexe cognitieve processen te ‘draaien’. Falk is er overigens van overtuigd dat H. floresiensis een nieuwe soort is en dat het kleine formaat van de mensachtige dus niet verklaard kan worden door een ziekte. Ze vergeleek de hersenen van H. floresiensis met die van moderne mensen en moderne mensen met microcefalie (een afwijking waarbij de schedel heel klein is). H. floresiensis bleek daarbij meer gemeen te hebben met de moderne mens dan met de moderne mens met microcefalie.
De grot waarin de eerste resten van de Floresmens werden gevonden. Foto: Rosino (via Wikimedia Commons).
Waarom?
Maar als H. floresiensis niet aan een ziekte leed, waarom was deze dan toch zo klein? Dat is onduidelijk: nog steeds weten we niet waar H. floresiensis vandaan kwam. “Waar stamt deze van af? Wie zijn zijn familieleden en wat kan het ons vertellen over de evolutie van de mens?” vraagt Falk zich hardop af. We weten het niet. Wel wordt er druk gespeculeerd over de oorzaken van het kleine lichaam van de Floresmens. Het is mogelijk dat de Floresmens gehoorzaamde aan de Wet van Foster. Volgens deze wet worden kleine diersoorten groter doordat ze op een eiland met minder roofdieren te maken hebben. Grote soorten worden juist kleiner, omdat er op het eiland minder voedsel voorhanden is. Een andere mogelijkheid is dat de voorouders van de Floresmens al aan de kleine kant waren toen ze zich op Flores vestigden.
Falk mag er dan van overtuigd zijn dat H. floresiensis niet aan een ziekte leed, andere wetenschappers sluiten die mogelijkheid nog niet uit. En daarmee blijft H. floresiensis een van de meest controversiële mensachtigen. En het kleine formaat is niet het enige waar onderzoekers nog niet echt mee uit de voeten kunnen. Er zijn meer vraagtekens. Zo is nog altijd onduidelijk waardoor de mensachtig uiteindelijk uitstierf. Ook weten we niet in hoeverre de Floresmens genetisch gezien op andere mensachtigen leek, waardoor het lastig is om deze op de tijdlijn met mensachtigen te plaatsen. De kleine mensachtige is en blijft dan ook een groot raadsel.
Meer weten over de mensachtigen die jaren geleden deze aarde bevolkten? Lees dan ook alles over Ardi, de handige Homo habilis en Lucy. En houd Scientias.nl goed in de gaten, want de komende weekenden laten we u kennis maken met nog meer mensachtigen.
(Scientias.nl)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
Zelf vond ik de filmpjes van Potholer54 erg vermakelijk, het zijn simpele zeer makkelijk te begrijpen informatieve filmpjes.
Vooral zijn "made easy" materiaal die alles aankaarten van abiogenesis tot ringsoorten en van harde wetenschap tot creationistische assgravy. Alles is los te vinden dus je kunt gelijk gaan naar het onderwerp dat jouw interesseert maar er is ook een samenvatting.
Ook heeft hij een aantal leuke debunk filmpjes gemaakt waar hij ID claims afbreekt.
Het fijne van zijn materiaal is dat iedereen het makkelijk kan begrijpen.
En daarnaast ook even een stripje dat ik heb gemaakt. (check mijn webcomic)
Vooral zijn "made easy" materiaal die alles aankaarten van abiogenesis tot ringsoorten en van harde wetenschap tot creationistische assgravy. Alles is los te vinden dus je kunt gelijk gaan naar het onderwerp dat jouw interesseert maar er is ook een samenvatting.
Ook heeft hij een aantal leuke debunk filmpjes gemaakt waar hij ID claims afbreekt.
Het fijne van zijn materiaal is dat iedereen het makkelijk kan begrijpen.
En daarnaast ook even een stripje dat ik heb gemaakt. (check mijn webcomic)
