[Schrijfwedstrijd] - Literaire dieren - inzendingentopic

quote:

Op maandag 9 maart 2009 17:27 schreef PetraZebra het volgende:
(beste lezer, de aanhalingstekens moet je erbij denken, die komen namelijk niet door... Petra)


De vliegende schildpad.

Er was eens een prachtige schildpad, met heel veel kleuren. Als de schildpad blij was, kleurde z’n schild vrolijk geel. Was hij echt gelukkig werd dat zelfs oranje. Maar was hij bedroefd, dan werd z’n schild bruin. Hij kon de kleuren alleen zelf niet zien, omdat hij eronder zat. Z’n schild was zwaar, steeds zwaarder geworden in de loop der jaren.

Op een ochtend sprak hij vriend konijn.
‘Schildpad, wat voer toch je in je schild? Het lijkt alsof hij groeit.’
‘Ja,’ zei de schildpad, ‘het voelt elke dag zwaarder.’
‘Maar wat zit er dan onder?’
‘Problemen, konijntje, problemen.’
‘Wat voor problemen dan schildpad?’
‘Teveel om op te noemen, lieve Nijn.’
‘Weet je, schildpad, gooi je schild af en laat je problemen eruit vliegen!’
‘Dat kan toch niet, gek konijn. Hoe verzin je het? Dat schild, dat hoort bij mij.’
‘Maar je bent niet blij’, zei het konijn.
‘Maar ik kan me onder mijn schild verbergen. Dat kan jij niet!’
‘Als ik me wil verstoppen, kruip ik toch in mijn hol?’ zei het konijn.

Er kwam een miertje langs.
‘Zeg mier, wat sjouw jij toch allemaal mee?’
‘Brood voor de hele familie’, zei de mier.
‘Maar het is veel groter dan jij zelf bent, ben jij zo sterk?’
‘Dat moet jij zeggen, wat heb jij dan op je rug?’
‘Dat is mijn schild.’
De mier kon het schild niet goed zien.
‘Kan je wat hoger gaan staan, dan kan ik eronderdoor’, vroeg de mier.
‘Nee’, zei de schildpad, ‘Je kunt er alleen overheen.’
‘Dat lukt me nooit!’ riep de mier uit.
‘Als je maar wil,’ zei de schildpad.
‘Nee’, zei de mier, ‘dan loop ik maar met een boog om je heen.’
De schildpad wist niet dat hij nog bruiner kleurde.

Vriend Konijn had ondertussen een duif erbij geroepen.
‘Onze schildpad wil leren vliegen!’
‘Ja, vertel me duif, hoe doe je dat?’ vroeg de schildpad.
De duif lachte: ‘Jij hebt echt teveel bagage om te vliegen!’
‘Toch wil ik het leren. Het is mijn droom!’
‘Okee, doe dan je ogen dicht en verstop je onder je schild. Dan fluister ik jou toe wat ik zie.’

De schildpad kroop diep weg. De duif vloog een rondje en landde toen weer op z’n rug. ‘Een blauwe lucht, een stralende zon, prachtige bossen, een waterplas en... ik zie een heel mooi schild van een hele bijzondere schildpad. Het heeft alle kleuren van de regenboog. Ik zal je vertellen: Dat ben jij!’

Dromerig kwam de schildpad weer tevoorschijn. ‘Heb ik zulke mooie kleuren? Waarom kan ik ze dan niet zien?’
‘Dat is je lot, schildpad. Maar wij zien je wel!’
De duif vloog verder en beloofde de schildpad dat hij terug zou komen met al z’n verhalen en avonturen. Terwijl de zon z’n schild verwarmde, kleurde de schildpad langzaam diep oranje.

Nu kon de schildpad voortaan dromen van alles wat hij zou zien als hij kon vliegen. Z’n schild verlichtte het bos als een ondergaande zon. Tevreden huppelde het konijntje weg.

quote:

Op zondag 15 maart 2009 12:43 schreef apekop28 het volgende:
Zonder huis, door Apekop, 11 jaar

Hij was verdrietig. Hij had het koud. Hij wilde graag een huis. Helemaal voor hem alleen. Maar dat had hij niet.
Hij was namelijk een slak, een slak zonder huis. Gemene mensen noemden hem een naaktslak. Maar hij was niet bloot! Hij had alleen geen huis en dat was al erg genoeg.
En toen begon het ook nog te regenen!

“Ik ben het zat,”mopperde Slijmper, “ik ga nu een huis zoeken!” En hij ging met een slakkengang op weg.
De regen was opgehouden, maar de natte herfstbladeren voelden koud aan. Plotseling viel er iets met een plof uit de lucht. De bladeren vlogen over Slijmper heen. Moeizaam kroop hij langs de dennenappel en bereikte de stam van een grote dennenboom. Bovenuit de boom klonk kabaal.
“Dit moet de boom van Doris en Boris zijn!” dacht hij.

“Deze boom is van mij!”
“Nee! Hij is van mij!”
“Nee, van mij!”
“Van mij!”
“Nietes!”
“Welles!”

“Hé, jongens ik ben het, Slijmper! Kom eens naar beneden!”, riep hij naar boven.
“Doris, ik geloof dat we bezoek hebben.”
“Ik geloof het ook Boris, laten we naar beneden gaan.”
Snel gleden de eekhoorns naar beneden.
“Hoi Slijmper, wat kom jij hier doen?” zei Boris.
“Ja vertel snel!” riep Doris.
“Ik zoek een huis”, zei Slijper langzaam.
“Maar wat kom je dan bij ons doen?” vroeg Boris.
“Ja vertel snel!” riep Doris weer.
“Ik vroeg me af of ik bij jullie kon wonen?”, aarzelde Slijmper.
“O ja hoor, je mag wel in mijn boom komen wonen!” zei Boris enthousiast.
“Wat bedoel je? Jouw boom?” riep Doris verontwaardigd. “Het is mijn boom!”
“Nee! Hij is van mij!”
“Nee, van mij!”
“Van mij!”
“Nietes!”
“Welles!”

Langzaam draaide Slijmper zich om en kroop verder het bos in.
Hij wilde vandaag echt een huis vinden. En na een poos kwam hij bij het holletje van Tina Muis.

“Hallo, Tina, ben je thuis?” riep Slijmper.
Meteen kwam Tina uit haar holletje en trippelde om Slijmper heen.
“O, Slijmper, waar kom jij vandaan? Je zit helemaal onder de modder! Kom maar, dan zal ik je schoonmaken. Dit kan niet hoor!”
Tina ging meteen aan slag. Slijmper werd gewassen, gepoetst en opgewreven tot hij glom.
“Maar Tina…”probeerde hij.
“Nee, niet praten!” protesteerde Tina, “ik ben bijna klaar!”
Ze haalde een roze lintje tevoorschijn en bond het met een strik om zijn voelsprieten.
“Zo!” riep ze tevreden, “dat ziet er véél beter uit! Kom nu maar binnen dan zal ik thee voor je maken. Wel je voeten vegen hoor!”
”Nou, Tina”, aarzelde Slijmper, “ik denk dat ik maar ga, tot ziens.” En hij kroop weer verder.

De dag was al bijna voorbij toen Slijmper bij de beverdam van Karel aankwam.
“Karel, wil jij mij helpen alsjeblieft?” vroeg Slijmper wanhopig.
“Maar natuurlijk! Wat kan ik voor je doen?” zei Karel vriendelijk.
“Ik wil zo graag een huis!” zuchtte hij.
“Kom maar mee, dan zal ik kijken wat ik kan doen.”

Even later stond Slijmper dolgelukkig weer buiten. Hij had een eigen huis!
[ afbeelding ]

quote:

Op dinsdag 17 maart 2009 00:25 schreef lies-anne het volgende:
Dorst

Het is warm hier in Manuel Antonio. Ik heb dorst. Eigenlijk zou ik op pad moeten om te gaan drinken. Maar ik heb geen zin, ik wil nog even wat hangen hier. Met een beetje geluk komt het drinken vanzelf naar me toe. Een beetje geluk en een beetje geduld.
Ik hoor stemmen. De grote rugzak en hoge wandelschoenen beloven niet veel goeds.
‘Schau dort, da verschiebt etwas.’ roept iemand opgewonden. ‘Ist dass wirklich ein Affe?’ Ja hoor, wat had je hierboven anders verwacht.
Bij de kreet ‘Pas mal auf, ja’ weet ik helemaal zeker dat hier niets te halen is. Ik ben de beroerste niet en doe mijn ding. Ik slinger wat en rek me flink uit. Kunnen die degelijke Duitsers een paar leuke foto’s maken voor thuis. Alles op gepaste afstand. Veiligheid voor alles.
De volgende mensen worden begeleid door een gids, weer niets te halen. Met die gidsen haal ik geen geintjes meer uit. Ik blijf liggen waar ik lig, geduldig.
Dan zie ik mijn kans aan komen lopen. Een jong stelletje, vrolijk en verliefd. Allebei op teenslippers. Zij draagt een kort jurkje. Ik zie haar armen en benen, lang, bruin en vooral bloot. In haar hand een fles, goed voor toch wel een half litertje.
‘Look there, the monkey! He’s so cute.’ Ze heeft een lief stemmetje. Ik houd me rustig, klim wat omhoog en omlaag, doe alsof ik verlegen ben. Ze zijn verrukt.
Voorzichtig komen ze dichterbij, bang om mij te verjagen. Ik geef ze telkens een paar meter en kom langzaam naar beneden. Netjes blijf ik op het pad poseren totdat ik er genoeg van heb. Het is tijd om van mijn dorst af te komen.
In twee passen ben ik bij het meisje en met beide handen grijp ik haar fles. Zij schrikt.
‘John, look at this! What can I do?’
John vindt het alleen maar leuk en maakt nog meer foto’s. Het meisje wil haar fles niet loslaten. Toch jammer van zo’n lief ding, van zo’n gave armen. Misschien zal ze altijd angst voor ons houden en zelfs een hekel aan ons krijgen. De kans dat zij hier terug komt is niet groot.
Ik grijp met mijn linkerhand haar zachte bovenarm. Ik wil haar gave huid echt niet beschadigen, maar nog steeds laat ze niet los. Als zij zo eigenwijs is, dan moet ik wel.
Ik laat me tijdens het drinken niet storen door de hoge snikjes.