Literaire dieren schrijfwedstrijd

Zonder huis, door Apekop, 11 jaar

Hij was verdrietig. Hij had het koud. Hij wilde graag een huis. Helemaal voor hem alleen. Maar dat had hij niet.
Hij was namelijk een slak, een slak zonder huis. Gemene mensen noemden hem een naaktslak. Maar hij was niet bloot! Hij had alleen geen huis en dat was al erg genoeg.
En toen begon het ook nog te regenen!

“Ik ben het zat,”mopperde Slijmper, “ik ga nu een huis zoeken!” En hij ging met een slakkengang op weg.
De regen was opgehouden, maar de natte herfstbladeren voelden koud aan. Plotseling viel er iets met een plof uit de lucht. De bladeren vlogen over Slijmper heen. Moeizaam kroop hij langs de dennenappel en bereikte de stam van een grote dennenboom. Bovenuit de boom klonk kabaal.
“Dit moet de boom van Doris en Boris zijn!” dacht hij.

“Deze boom is van mij!”
“Nee! Hij is van mij!”
“Nee, van mij!”
“Van mij!”
“Nietes!”
“Welles!”

“Hé, jongens ik ben het, Slijmper! Kom eens naar beneden!”, riep hij naar boven.
“Doris, ik geloof dat we bezoek hebben.”
“Ik geloof het ook Boris, laten we naar beneden gaan.”
Snel gleden de eekhoorns naar beneden.
“Hoi Slijmper, wat kom jij hier doen?” zei Boris.
“Ja vertel snel!” riep Doris.
“Ik zoek een huis”, zei Slijper langzaam.
“Maar wat kom je dan bij ons doen?” vroeg Boris.
“Ja vertel snel!” riep Doris weer.
“Ik vroeg me af of ik bij jullie kon wonen?”, aarzelde Slijmper.
“O ja hoor, je mag wel in mijn boom komen wonen!” zei Boris enthousiast.
“Wat bedoel je? Jouw boom?” riep Doris verontwaardigd. “Het is mijn boom!”
“Nee! Hij is van mij!”
“Nee, van mij!”
“Van mij!”
“Nietes!”
“Welles!”

Langzaam draaide Slijmper zich om en kroop verder het bos in.
Hij wilde vandaag echt een huis vinden. En na een poos kwam hij bij het holletje van Tina Muis.

“Hallo, Tina, ben je thuis?” riep Slijmper.
Meteen kwam Tina uit haar holletje en trippelde om Slijmper heen.
“O, Slijmper, waar kom jij vandaan? Je zit helemaal onder de modder! Kom maar, dan zal ik je schoonmaken. Dit kan niet hoor!”
Tina ging meteen aan slag. Slijmper werd gewassen, gepoetst en opgewreven tot hij glom.
“Maar Tina…”probeerde hij.
“Nee, niet praten!” protesteerde Tina, “ik ben bijna klaar!”
Ze haalde een roze lintje tevoorschijn en bond het met een strik om zijn voelsprieten.
“Zo!” riep ze tevreden, “dat ziet er véél beter uit! Kom nu maar binnen dan zal ik thee voor je maken. Wel je voeten vegen hoor!”
”Nou, Tina”, aarzelde Slijmper, “ik denk dat ik maar ga, tot ziens.” En hij kroop weer verder.

De dag was al bijna voorbij toen Slijmper bij de beverdam van Karel aankwam.
“Karel, wil jij mij helpen alsjeblieft?” vroeg Slijmper wanhopig.
“Maar natuurlijk! Wat kan ik voor je doen?” zei Karel vriendelijk.
“Ik wil zo graag een huis!” zuchtte hij.
“Kom maar mee, dan zal ik kijken wat ik kan doen.”

Even later stond Slijmper dolgelukkig weer buiten. Hij had een eigen huis!