schrijfwedstrijd

Dag, ivm problemen rondom mijn registratie ben ik te laat met het inzenden van mijn verhaal. Ik hoop echt, echt dat ik toch nog mee kan doen. Zie mijn mails van vanmiddag met jullie!!!
Hierbij mijn verhaal, geinspireerd door mijn vakantie tot eergisteren op Costa Rica:


Dorst

Het is warm hier in Manuel Antonio. Ik heb dorst. Eigenlijk zou ik op pad moeten om te gaan drinken. Maar ik heb geen zin, ik wil nog even wat hangen hier. Met een beetje geluk komt het drinken vanzelf naar me toe. Een beetje geluk en een beetje geduld.
Ik hoor stemmen. De grote rugzak en hoge wandelschoenen beloven niet veel goeds.
‘Schau dort, da verschiebt etwas.’ roept iemand opgewonden. ‘Ist dass wirklich ein Affe?’ Ja hoor, wat had je hierboven anders verwacht.
Bij de kreet ‘Pas mal auf, ja’ weet ik helemaal zeker dat hier niets te halen is. Ik ben de beroerste niet en doe mijn ding. Ik slinger wat en rek me flink uit. Kunnen die degelijke Duitsers een paar leuke foto’s maken voor thuis. Alles op gepaste afstand. Veiligheid voor alles.
De volgende mensen worden begeleid door een gids, weer niets te halen. Met die gidsen haal ik geen geintjes meer uit. Ik blijf liggen waar ik lig, geduldig.
Dan zie ik mijn kans aan komen lopen. Een jong stelletje, vrolijk en verliefd. Allebei op teenslippers. Zij draagt een kort jurkje. Ik zie haar armen en benen, lang, bruin en vooral bloot. In haar hand een fles, goed voor toch wel een half litertje.
‘Look there, the monkey! He’s so cute.’ Ze heeft een lief stemmetje. Ik houd me rustig, klim wat omhoog en omlaag, doe alsof ik verlegen ben. Ze zijn verrukt.
Voorzichtig komen ze dichterbij, bang om mij te verjagen. Ik geef ze telkens een paar meter en kom langzaam naar beneden. Netjes blijf ik op het pad poseren totdat ik er genoeg van heb. Het is tijd om van mijn dorst af te komen.
In twee passen ben ik bij het meisje en met beide handen grijp ik haar fles. Zij schrikt.
‘John, look at this! What can I do?’
John vindt het alleen maar leuk en maakt nog meer foto’s. Het meisje wil haar fles niet loslaten. Toch jammer van zo’n lief ding, van zo’n gave armen. Misschien zal ze altijd angst voor ons houden en zelfs een hekel aan ons krijgen. De kans dat zij hier terug komt is niet groot.
Ik grijp met mijn linkerhand haar zachte bovenarm. Ik wil haar gave huid echt niet beschadigen, maar nog steeds laat ze niet los. Als zij zo eigenwijs is, dan moet ik wel.
Ik laat me tijdens het drinken niet storen door de hoge snikjes.


privegegevens even weggehaald

[ Bericht 1% gewijzigd door swarmahoer op 17-03-2009 00:38:35 ]